Ιταλικοί λαοί (10)

Ομβρική (η χώρα των Όμβρων)

και οι γύρω περιοχές της κεντροανατολικής Ιταλίας

(Από το "Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου" του Δ. Ε. Ευαγγελίδη)

Όμβροι ή Ούμβροι: Ομάδα φύλων της κεντρικής Ιταλικής χερσονήσου, που κατατάσσονται μαζί με τους στενά συγγενείς τους, Όσκους, στους λεγόμενους Δευτερο-Ιταλικούς λαούς (βλ. Ιταλικοί λαοί). Οι Όμβροι ή Ούμβροι (Umbrians), διείσδυσαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της κεντρικής οροσειράς των Απεννίνων, που θα αποκληθεί Ομβρική, ακολουθώντας τους Όσκους, οι οποίοι θα προχωρήσουν νοτιότερα. Στην Ομβρική αναφέρεται και ο Ηρόδοτος (Δ΄ 49) σε σχέση με κάποιους ποταμούς που πηγάζουν από μια γειτονική της χώρα. Οι Όμβροι θα εξαπλωθούν βαθμιαία και στις περιοχές των Όσκων, ένα τμήμα των οποίων θα εξαναγκασθεί να μετακινηθεί νοτιότερα και να σηματοδοτήσει έτσι τις περίφημες «Σαβελλικές μεταναστεύσεις» (βλ. Σαβέλλοι) του 5ου αιώνα π.Χ. (Ιστορία της Ανθρωπότητος UNESCO – τομ. Β΄ σελ. 66-67).

Έχει υποστηριχθεί ότι η λεγόμενη «Νότια Πικεντική» γλώσσα (βλ. Πίκεντες) ήταν η πρόδρομος των Οσκο-Ουμβρικών διαλέκτων των Ιστορικών χρόνων, αλλά η υπόθεση ότι όλοι οι Οσκο-Ουμβρικοί λαοί του 4ου αιώνα π.Χ. έχουν προέλθει από τους λαούς-φορείς της «Νότιας Πικεντικής» του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ. δεν μπορεί προς το παρόν να αποδειχθεί, δεδομένου ότι αγνοούμε και τις διαδικασίες μετασχηματισμού και κυρίως το χρονικό διάστημα που παρέμειναν αυτοί οι λαοί στην Μεσο-Αδριατική περιοχή (βλ. C.A.H. Vol. IV σελ. 697-698).

Ο Στράβων μας έχει παραδώσει (Ε΄ ΙΙ. 10) μια περιγραφή της Ομβρικής, όπως την αποκαλεί, όπου υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παρατήρησή του σχετικά με τους Ομβρικούς και τους Τυρρηνούς (βλ. Ετρούσκοι): «…και οι δύο αυτοί λαοί, πριν αυξηθούν τόσο οι Ρωμαίοι, είχαν άμιλλα μεταξύ τους για τα πρωτεία. Ανάμεσά τους ήταν ο Τίβερις και με ευκολία τον περνούσαν και πολεμούσαν μεταξύ τους…».

Τα βόρεια όρια της Ομβρικής τοποθετούνται από τον Στράβωνα στην Ραουέννα (η περίφημη μετέπειτα Βυζαντινή Ραβέννα, πρωτεύουσα των Ιταλικών κτήσεων), ενώ τα νότια όρια επί της Αδριατικής τα τοποθετεί στο Αριμίνιον (σημερ. Ρίμινι), μετά από το οποίο «…αρχίζει η Πικεντίνη χώρα…» (στην πραγματικότητα τα νότια όρια της Ομβρικής, έφθαναν νοτιότερα, μέχρι την Αγκώνα). Αυτές όμως οι περιοχές αποτελούσαν απλώς την έξοδο προς την θάλασσα (Αδριατική) της Ομβρικής.

Η κυρίως χώρα τους, ήταν στο εσωτερικό της χερσονήσου, στις κοιλάδες του άνω ρου του Τίβερη και γύρω από αυτές και η οποία συνόρευε με την Ετρουρία δυτικά και με την χώρα των Σαβίνων στα νοτιοανατολικά (βλ. παραπάνω Χάρτη).

Η Ουμβρική (Umbrian), η γλώσσα των Όμβρων ή Ουμβρίων, αποτελεί την καλύτερα μελετημένη γλώσσα της ομάδας, χάρη στο γεγονός ότι διαθέτουμε τους επτά (από τους αρχικούς εννέα) περίφημους ορειχάλκινους «Ιγγουβιανούς Πίνακες» (Iguvine Tables, Λατιν. Tabulae Iguvinae), οι οποίοι περιέχουν πάνω από 4.000 λέξεις.

Ιγγουβιανός Πίναξ

Τα κείμενα αυτά, θρησκευτικού περιεχομένου, με οδηγίες για τον τρόπο τέλεσης διαφόρων τελετουργιών προς τα μέλη μιας θρησκευτικής αδελφότητας, ανακαλύφθηκαν στην ορεινή περιοχή των κεντρικών Απεννίνων, στην αρχαία πόλη Ιγγούβιον (Ιγούϊον, κατά τον Στράβωνα, Λατιν. Iguvium, σημερ. Gubbio) και χρονολογούνται από τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. (ο παλαιότερος), μέχρι τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. αλλά διασώζουν μια παλαιότατη ασφαλώς προφορική παράδοση. Οι αρχαιότεροι Πίνακες είναι χαραγμένοι σε διάφορες μορφές του Ετρουσκικού αλφάβητου, που χαρακτηρίζονται ως Ουμβρική γραφή (βλ. Εικόνα), ενώ οι νεώτεροι στο Λατινικό αλφάβητο.

Ουμβρικό αλφάβητο

Παλαιότερα δείγματα Ουμβρικής γραφής διαθέτουμε από επιγραφές του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. από διάφορες τοποθεσίες της Ουμβρίας (λεπτομέρειες για τα παραπάνω βλ. C. A. H. Vol. IV σελ. 735-736). Οι Όμβροι θα επηρεαστούν σε μεγάλο βαθμό από τον πολιτισμό των Ετρούσκων, οι οποίοι μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. ασκούσαν την πολιτικοστρατιωτική τους επικυριαρχία σε ολόκληρη την κεντρική Ιταλική χερσόνησο, επί των διάφορων Ιταλικών λαών της περιοχής.

Δείγμα Ουμβρικής γραφής

Οι Όμβροι πάντως γενικότερα, λόγω της απομόνωσής τους στον ορεινό όγκο των Απεννίνων, θεωρούνται ένα μάλλον πολιτιστικά καθυστερημένο σύνολο φύλων σε σχέση με τα πιο εξελιγμένα φύλα των συγγενών τους Όσκων. Υπενθυμίζουμε ότι την περίοδο της κυριαρχίας των Ετρούσκων, η ελληνική αποικία της Κύμης θα βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο, όταν Ετρούσκοι και Ούμβροι θα επιτεθούν το 525 π.Χ. αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τις νεώτερες απόψεις, τα γειτονικά φύλα των Λατίνων, οι Αίκουοι, οι Έρνικοι και οι περίφημοι Ουόλσκοι, θεωρούνται πλέον ως Ουμβρικά φύλα (βλ. C.A.H. Vol. IV σελ. 702-703).

Ένα άλλο Ουμβρικό φύλο ήσαν και οι Μαρσοί (Marsi), προερχόμενοι αρχικά από το Μαρρούϊον (Marruvium) της περιοχής των Σαβίνων (Διον. Αλικαρν. Α΄ 14. 4). Στην συνέχεια θα ιδρύσουν ένα νέο Μαρρούϊον στο ανατολικό άκρο της λίμνης Φουκίνα και θα εξαπλωθούν στην περιοχή στα ανατολικά των Αίκουων. Θα αποτελέσουν τον πυρήνα της εκτεταμένης εξέγερσης υποτελών Ιταλικών λαών εναντίον των Ρωμαίων, που έγινε γνωστός ως Μαρσικός ή Συμμαχικός πόλεμος (90-87 π.Χ.).

Η Ομβρική θα κατακτηθεί από τους Ρωμαίους γύρω στο 308 π.Χ. στην διάρκεια του Β΄ Σαμνιτικού Πολέμου (327-304 π.Χ.).

Οι Όμβροι θα συμμαχήσουν με τους Σαμνίτες στην διάρκεια του Γ΄ Σαμνιτικού Πολέμου (298-290 π.Χ.) και μαζί με τους Γαλάτες και τους Ετρούσκους θα αποτελέσουν μια τρομακτική πολεμική δύναμη, αλλά οι Ρωμαίοι με την επιδέξια διπλωματία τους θα διχάσουν τους συμμάχους, ενώ παράλληλα η εμπειροπόλεμη στρατιωτική τους μηχανή θα συντρίψει τις συμμαχικές δυνάμεις στην μάχη του Σεντίνου (Sentinum) στα Απέννινα το 290 π.Χ.

Στην διάρκεια των δύο επομένων αιώνων τα Ουμβρικά φύλα θα συγχωνευθούν με τους Ρωμαίους και τα γειτονικά τους φύλα και θα απορροφηθούν μέσα στην χοάνη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Οπικοί: Ονομασία με την οποία χαρακτηρίζονται στις αρχαιοελληνικές πηγές τα Οσκικά φύλα (μία από τις σημαντικότερες ομάδες λαών και γλωσσών στην προ-ρωμαϊκή Ιταλία, βλ. Όσκοι). Ο Στράβων π.χ. αναφέρει (Ε΄ ΙΙΙ. 6) ότι οι Αύσονες κατείχαν την Καμπανία και πέρα από αυτούς ήσαν οι Όσκοι που «…κάποτε είχαν και αυτοί μερίδιο στην Καμπανία…».

Μνημονεύει επίσης (Ε΄ IV. 3) τις απόψεις τόσο του Αντιόχου του Συρακουσίου (ιστορικός του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα π.Χ.), ότι οι Αύσονες ταυτίζονται με τους Οπικούς (άποψη που υποστήριζε και ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης – Πολιτ. Ζ΄ 9.3) καθώς και την αντίθετη του Πολυβίου (ο ιστορικός του 2ου αιώνα π.Χ.), ότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς λαούς.

Η νεώτερη έρευνα έδειξε ότι κατά κάποιον τρόπο και οι δύο αρχαίοι ιστορικοί είχαν δίκιο, δεδομένου ότι έχει ταυτίσει τους Αύσονες με το φύλο των Αυρούγκων (Aurunci), που ανήκε στους λαούς της λεγομένης Οσκικής ομάδας και την ονομασία Οπικοί (Opici), ως μια άλλη ονομασία των Αυσόνων που προήλθε από την ονομασία Όπσκοι (Obsci) στην Οσκική γλώσσα, το οποίο μεταβλήθηκε σε Όσκοι (Osci) στην Λατινική, όπως και από τον ρωτακισμό του ονόματος Αύσονες (Ausonii) από τους Ρωμαίους προήλθε η ονομασία Αυρούγκοι (C.A.H. Vol. IV, σελ. 677). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά του Στέφανου Βυζάντιου στο σχετικό λήμμα, όπου μνημονεύει και μια άλλη ονομασία τους «…οι δε ότι Ο φ ι κ ο ί, από των όφεων…».

Όσκοι: Ομάδα φύλων της κεντρικής Ιταλικής χερσονήσου, οι Οπικοί των αρχαιοελληνικών πηγών, που συμπεριλαμβάνονται μαζί με τους στενά συγγενείς τους Όμβρους ή Ούμβρους, στους λεγόμενους Δευτερο-Ιταλικούς λαούς (βλ. Ιταλικοί λαοί). Οι Δευτερο-Ιταλικοί λαοί, άρχισαν την μετανάστευσή τους πολύ πιο αργά από τους προηγηθέντες Πρωτο-Ιταλικούς λαούς και οι γλώσσες τους κατατάσσονται στον Οσκο-Ουμβρικό κλάδο των Ιταλικών γλωσσών.

Η Οσκική, η γλώσσα των Σαμνιτών των ισχυρότατων και πλέον επικίνδυνων αντιπάλων της Ρώμης (η διάλεκτος των οποίων θεωρείται η τυπική μορφή της Οσκικής), διαθέτει επιγραφές από τον 5ο π.Χ. αιώνα, γραμμένες στο Ετρουσκικό αλφάβητο. Γύρω στο 400 π.Χ. δημιουργήθηκε ένα νέο αλφάβητο (βλ. Εικόνα) βασισμένο στο Ετρουσκικό της βόρειας Καμπανίας, αλλά βαθύτατα επηρεασμένο από το Ελληνικό, όπως υποδεικνύουν τα σχετικά ευρήματα (βλ. για λεπτομέρειες C.A.H. Vol. IV σελ. 732).

Οσκικό αλφάβητο

Τμήμα επιγραφής από την «Στήλη της Αμπέλλα» (Cippus Abellanus)

 (Μεταφρ.: Πίσω από την περιοχή των τοίχων που περιτριγυρίζουν το Ιερό, ουδείς από τους κατοίκους, είτε της Αμπέλλα είτε της Νόλα, επιτρέπεται να κτίσει οτιδήποτε)

Το σημαντικότερο κείμενο της Οσκικής γλώσσας, είναι μια επιγραφή χαραγμένη σε λίθινη πλάκα, μιας συμφωνίας μεταξύ των πόλεων της Καμπανίας, Νόλα (Nola) και Αμπέλλα (Abella), για την από κοινού διαχείριση του Ιερού του Ηρακλέους, που βρισκόταν στα κοινά τους σύνορα, η περίφημη «Στήλη της Αμπέλλα» (Cippus Abellanus), χρονολογούμενη γύρω στο 150 π.Χ. (Βλ. Εικόνα παρακάτω).

Στήλη της Αμπέλλα

Το εκτενέστερο πάντως κείμενο της Οσκικής είναι ο ορειχάλκινος «Πίναξ της Μπαντίνα» (Tabula Bantina), από την περιοχή της Λευκανίας (=Λουκανία, βλ. Λευκανοί ή Λουκανοί), μια συλλογή Νόμων, χρονολογούμενος στο α΄ μισό του 1ου π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα με τις απόψεις των νεώτερων ερευνητών, η ονομασία Όσκοι είναι παραπλανητική, δεδομένου ότι οι φορείς της Οσκικής γλώσσας ήσαν στην πραγματικότητα οι κατακτητές των Όσκων, ενός αυτόχθονος λαού εγκατεστημένου στην προ-Ετρουσκική Καμπανία (βλ. C.A.H. Vol. IV σελ. 703 και 732).

Ο όρος Σάβελλος ή Σαβέλλος (Sabellus), άρχισε να χρησιμοποιείται από τους Ρωμαίους μετά τον 3ο αιώνα π.Χ. ως γενικός χαρακτηρισμός για όλα τα φύλα που ομιλούσαν Οσκικές διαλέκτους. Παλαιότερα, οι Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τον όρο Σαυνίτες ή Σαμνίτες αντί του όρου Σάβελλοι ή Σαβέλλοι για να χαρακτηρίσουν τους φορείς Οσκικών διαλέκτων, ανεξάρτητα αν αυτοί ζούσαν στο Σάμνιον (Samnium), την κυρίως χώρα των Σαμνιτών (η ορεινή χώρα στα βόρεια της Καμπανίας) ή όχι. Πρόγονοι των Σαμνιτών θεωρούνται οι θρυλικοί Σαβίνοι, που διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στην πρώϊμη Ιστορία της Ρώμης.

Σύμφωνα με τις πρόσφατες απόψεις των ερευνητών, οι συγγενείς αυτοί όροι, προέρχονται από την οσκική λέξη Safineis, με την οποία αυτοαποκαλούνταν οι Σαμνίτες στην γλώσσα τους. Η αντίστοιχη λέξη στην Λατινική ήταν Sabini, αλλά ο όρος περιορίστηκε να σημαίνει τον λαό των Σαβίνων, όπως αυτοί έγιναν γνωστοί στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο (βλ. C.A.H. ό.π.).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια παρατήρηση του Στράβωνος (Ε΄ ΙΙΙ. 6):

«…Έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο με τον λαό των Όσκων […] Οι Όσκοι χάθηκαν, αλλά παραμένει η γλώσσα τους στους Ρωμαίους. Κάνουν ποιήματα σ’ αυτήν την γλώσσα, σε μερικές παραδοσιακές γιορτές, που τα ανεβάζουν στην σκηνή και τα αναπαριστάνουν διάφοροι μίμοι…».

Αυτονομία της Κρήτης

Κρητική σημαία (παραλλαγή της ελληνικής) της επανάστασης του 1866

ΑYΤOΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ:

ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ;

Βλέπουμε και ακούμε αρκετές αναφορές τελευταία στην αυτονομία της Κρήτης. Περιθωριακές, αλλά με επαναλαμβανόμενη συχνότητα, δημιουργούν προβληματισμούς, όταν γίνεται παντιέρα η σημαία της Κρητικής Πολιτείας κι όταν αρχίζουμε να βλέπουμε την προοπτική μιας Κρήτης ξεκομμένης από τον εθνικό κορμό. Μπορούμε να συνοψίσουμε την επιχειρηματολογία μας στα εξής:

1) Το αίτημα για αυτονομία δεν είναι αίτημα των Κρητικών

Εμείς για ελευθερία σκέτη αγωνιστήκαμε μόνο μέχρι το τέλος της επανάστασης του ’21, οπότε η μη συμπερίληψη της Κρήτης στο Ελλαδικό κράτος γέμισε οργή και θλίψη τους αγωνιστές. Συμμετείχαμε στις συνελεύσεις για τα επαναστατικά συντάγματα και συντονιστήκαμε με κάθε τρόπο με τον αγώνα των υπολοίπων ελληνικών πληθυσμών, στέλνοντας και δεχόμενοι εθελοντές και συμμετέχοντας στους σχεδιασμούς. Μετά το 1830, οι επαναστάσεις μας ήταν πια μόνο για την Ένωση με τον υπόλοιπο ελεύθερο εθνικό κορμό. Η ελευθερία δίχως την Ένωση με την Ελλάδα δεν αποτελεί στόχο ούτε προοπτική για τους Κρητικούς και η Ελεύθερη Ελλάδα συμπαραστέκεται στους αγώνες μας. Ακόμα περισσότερο, όταν διώξαμε τους Τούρκους ουσιαστικά, αποδεχόμενοι σαν τακτικό ελιγμό τη δημιουργία μιας αυτόνομης υποτελούς στο Σουλτάνο Πολιτείας, της Κρητικής Πολιτείας, συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε για την Ένωση. Οι Κρήτες βουλευτές θέλησαν να εισβάλουν στη Βουλή των Ελλήνων και να συνεδριάσουν μαζί με τους υπόλοιπους Βουλευτές, ώστε να επιβάλουν μ’ αυτό τον τρόπο την Ένωση, μέσα από μια συνεδρίαση της Βουλής όλων των Ελλήνων Βουλευτών. Οι Μακεδονομάχοι μας πήγαν και σκοτώθηκαν στη Μακεδονία για να την ενώσουν με την Ελλάδα, σε μιαν εποχή που στην Κρήτη ακόμα δεν είχαμε πετύχει το στόχο αυτό. Είχαν όμως μια συνολική οπτική του Ελληνισμού και βρίσκονταν παντού, όπου η Ελλάδα τους χρειαζόταν. Και όταν ήρθε η Ένωση, παλαίμαχοι καπετάνιοι ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Φιρκά, έχοντας αγωνιστεί γιαυτό τον εθνικό πόθο. Η Κρητική Πολιτεία δεν ήταν η μόνη προσωρινή κατάσταση ελληνικής περιοχής. Παράλληλες πορείες άλλων ελληνικών πληθυσμών που βρέθηκαν στην ίδια θέση, πάντα με στόχο την Ένωση, είναι η Ιόνιος Πολιτεία, από τα Επτάνησα με δημοψήφισμα κήρυξαν ακολούθως την Ένωση, η Ηγεμονία της Σάμου, η Κύπρος. Η τελευταία δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον πόθο της Ένωσης, είναι όμως εδώ για να μας δίνει πολλά μαθήματα για τα λάθη μας.

2) Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας δεν είναι σημαία των Κρητικών

Οι δικές μας σημαίες, αυτές που υψώνανε τα σώματα των χαΐνηδων, που σήκωσε όρθια ο Καγιαλές κάνοντας το κορμί του ιστό στους βομβαρδισμούς του Ακρωτηρίου, είναι οι Ελληνικές σημαίες είτε σκέτες ή με την επιγραφή ” Ένωση ή Θάνατος” ή ” Ένωση”.

Καγιαλές

Αυτές ενέπνεαν τους παλιούς μας και μ’ αυτές αγωνίζονταν. Κανείς δεν αγωνίσθηκε για τη δοτή σημαία με το κόκκινο τεταρτημόριο πάνω αριστερά, που επέβαλαν οι Δυνάμεις στους Κρητικούς μετά απαίτηση του Σουλτάνου, και που συμβολίζει την Τουρκική μειονότητα και την επικυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Κρήτη. Και με χαρά την υπέστειλαν, μαζί με την Τουρκική, ανεβάζοντας στον ιστό την Ελληνική σημαία το 1913. Δε μπορούμε λοιπόν σήμερα να ταυτίζουμε την σημαία των Δυνάμεων, του Σουλτάνου και των Τούρκων με την Κρήτη. Είναι λάθος, καλοπροαίρετο αλλά πια πολύ επικίνδυνο, να την κατεβάζουν οι πατριώτες μας ως ταπετσαρία στα κινητά τους τηλέφωνα, στα αμάξια τους, να την τυπώνουν στα μπλουζάκια τους.

Κρητική σημαία της επανάστασης του 1878

Μια άλλη αντίστοιχη σημαία, την κυπριακή, ο λαός μας στην Κύπρο την αποκαλεί ”το κουρελόπανο της Ζυρίχης” αφού κι αυτοί για την Ελληνική σημαία πάλεψαν ρεζιλεύοντας τη μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη.

3. Τελικά, ποιοι θέλουν την αυτονομία;

Πέρα από μια διάθεση πλάκας με την οποία εκφέρεται σε παρέες το θέμα, υπάρχουν πράγματι κάποιοι που τη θέλουν. Αυτοί είναι οι Αμερικάνοι και οι Τούρκοι, στα πλαίσια μιας πολιτικής που ήδη χτύπησε τη Γιουγκοσλαβία, και η οποία αποσκοπεί στο να μεταβάλει τα Βαλκάνια σε μικρά αδύναμα αλληλοσυγκρουόμενα κρατίδια, τα οποία δε θα μπορούν να αντισταθούν στα ηγεμονικά σχέδια της Άγκυρας για ανάδειξη της σε περιφερειακή υπερδύναμη. Κι αυτό σε συνδυασμό με την επιδίωξη των ΗΠΑ να εντάξουν την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να ματαιώσουν έτσι την ανάδειξή της σε ομοιογενή ισχυρό πόλο στην παγκόσμια σκακιέρα.

Είναι ακόμα το οργανωμένο έγκλημα στην Κρήτη, το οποίο προτιμά να έχει απέναντι του ένα κράτος αδύναμο και εν πολλοίς ελεγχόμενο από αυτό, παρά ένα κράτος που όποια στιγμή θελήσει θα το πατάξει. Το ότι τώρα το ελληνικό κράτος δεν έχει αυτή τη βούληση, δε σημαίνει ότι δε θα την έχει στο μέλλον, κι αυτό θέλουν να το προλάβουν.

Είναι ακόμα αυτοί που νιώθουν ισχυροί οικονομικά και θέλουν να διαχειρίζονται μόνοι τους τον πλούτο που συσσωρεύουν. Δίχως την αλληλεγγύη μεταξύ των Ελληνικών πληθυσμών, δίχως την αίσθηση του ότι την Ένωση δεν τη ζητήσαμε για να γίνουμε πλουσιότεροι, αλλά για να είμαστε μαζί με τα αδέλφια μας. Η Κύπρος προσφέρει εδώ ένα συγκινητικό παράδειγμα: Όταν οι Άγγλοι τους ρωτούσαν γιατί θέλουν την Ένωση με ένα φτωχό κράτος όπως η Ελλάδα, γράφανε στους τοίχους ”την Ελλάδα θέλωμεν και ας τρώγωμεν πέτρες”.

Τη θέλουν και κάποιοι που έχουν δικαιολογημένα παράπονα από το κράτος. Αυτό το Αθηναϊκό βαμπίρ που ρουφάει το αίμα της υπόλοιπης Ελλάδας, και που παρασιτεί σε βάρος της. Όμως αυτό δεν είναι παράπονο της Κρήτης κατά της Ελλάδας. Είναι οργή της περιφέρειας κατά της Αθήνας, κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Με σύμπραξη όλων των ελληνικών περιφερειών, με τη Θράκη και τα νησιά που κινδυνεύουν, την Ήπειρο που είναι η πιο φτωχή περιοχή της Ευρώπης, τη Μακεδονία, την Πελοπόννησο. Περιοχές που αγαπούν και πονάνε την Ελλάδα και δεν την σκοτώνουν όπως η Αθήνα. Με αίτημα την άμεση μεταφορά της πρωτεύουσας, την ανασύσταση των ελληνικών κοινοτήτων, που τόσο μακριά πήγαν τον Ελληνισμό. Κι αυτή η κατηγορία των πατριωτών μας είναι αυτή που πρέπει να προσέξουμε, γιατί οι προθέσεις τους δεν είναι κακές, έχουν μια βάση, οδηγούνται όμως σε λάθος αντιδράσεις.

4. Τι θα γίνει αν τελικά γίνει η Κρήτη ανεξάρτητη;

Καταρχάς δεν υπάρχει κάποια συνθήκη που να προβλέπει δημοψήφισμα και λοιπά φαιδρά. Αν η Κρήτη γίνει ανεξάρτητη θα το επιβάλουν αυτό οι ΗΠΑ και η Τουρκία, με την στήριξη κάποιων ντόπιων που δε συνειδητοποιούν τις προεκτάσεις αυτών που λένε. Έτσι, θα προστεθεί ένα ακόμα αδύναμο κράτος στην περιοχή, έρμαιο στις διαθέσεις των Τούρκων που έχουν ήδη δείξει τις προθέσεις τους. Κι οι Τούρκοι δε θα επιτρέψουν ούτε άσκηση αυτόνομης πολιτικής ούτε ηρεμία στο νησί. Θα επιχειρήσουν να το ξαναπάρουν και οι δυνάμεις θα είναι πολύ άνισες. Έτσι, θα ακυρωθούν και οι μακάριες βλέψεις των τουριστικών και αγροτικών παραγόντων, που θα δούνε τον πλούτο τους να το νέμονται άλλοι. Μην ξεχνούμε ότι πολλοί από αυτούς που μιλάνε σήμερα για την Τουρκική μειονότητα της Κρήτης, και δίνουν στις επιχειρήσεις τους τα χρώματα του ελληνικού θαλασσί και του τουρκικού κόκκινου, θα βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση στη θέση να μοιραστούν με τους Τουρκοκρητικούς περιοχές και επιχειρηματική δραστηριότητα σε ένα περιβάλλον που θα ευνοεί τους τελευταίους. Μια ματιά στις εξελίξεις στο Κυπριακό θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Οι Τούρκοι που έφυγαν θα επιστρέψουν κι όχι μόνο αυτοί. Εκεί, δε θα είναι κανείς σε θέση να μας βοηθήσει.

Παράλληλα, θα αποσταθεροποιηθεί κι η υπόλοιπη Ελλάδα. Οι Τούρκοι θα λυμαίνονται το Αιγαίο, όπως ήδη κάνουν, ενώ οι δικές μας δυνάμεις θα είναι διασπασμένες. Κι αυτό θα οδηγήσει προοπτικά στην ακύρωση της επανάστασης του ’21, στην επιστροφή της Τουρκίας στο χώρο μας είτε ως επικυρίαρχου κακού γείτονα που δεν τολμάμε να πειράξουμε είτε ως κανονικού δυνάστη. Και καμιά Ευρώπη δε θα συμπαρασταθεί σε ένα λαό που δε σέβεται την ιστορία του και την αξιοπρέπειά του. Γιατί αν ήμασταν Παλαιστίνιοι, το σεβασμό θα τον κερδίζαμε. Τώρα που είμαστε μια κοινωνία παραιτημένη και αφοσιωμένη στην κατανάλωση δανεικών, ποιος θα μας γλιτώσει από τον εαυτό μας;

 

5. Τι να κάνουμε;

Η Κρήτη είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Ελληνικό νησί. Και τέτοιο θα παραμείνει. Χρειάζεται ενημέρωση των συμπατριωτών μας για τη λάθος εντύπωση που έχουν για την αυτονομία, για το αντιιστορικό λάθος της χρήσης της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας ως κρητικού συμβόλου, που προσβάλει τους ίδιους τους παππούδες μας, ενίσχυση των επαφών με τους υπόλοιπους ελληνικούς πληθυσμούς κατά του Αθηναϊκού παρασιτισμού και απόλυτη αποφασιστικότητα απέναντι στους Αμερικάνους, τους Τούρκους και τους λίγους ντόπιους υπηρέτες τους. Ό,που εμφανίζονται, πρέπει να μας βρίσκουν μπροστά τους. Το χρωστάμε στο παρελθόν μας, στην ιστορία μας, στους εαυτούς μας και στο μέλλον μας.

Πηγή: http://metotoufekikaitilyra.wordpress.com/2009/03/20/
 

Παραχαράκτες της Ιστορίας

Εμπορικές φιλοδοξίες

και ιστορική παραχάραξη

γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου

Δεν είναι νέα η προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας που εκτυλίσσεται στους καιρούς μας. Πάντα οι κοινωνικές και οι επιστημονικές εξελίξεις άλλαζαν την εικόνα και τις εκτιμήσεις επί των γεγονότων που αναπόφευκτα θα υπόκεινται εσαεί στην υποκειμενικότητα της ανθρώπινης παρατήρησης και αξιολόγησης. Στην Ελλάδα όμως, τα τελευταία χρόνια, δεν συμβαίνει αυτό. Αφού είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε από την παραχάραξη που επεχείρησε τον εικοστό αιώνα η γνωστή (ταξική) σχολή ιστορικού υλισμού, βλέπουμε επ’ εσχάτοις να αναπτύσσεται στα (τρόπος του λέγειν) πανεπιστήμιά μας μια «νέα» τάση ιστορικού υλισμού. Η τάση αυτή, υβρίδιο όπου συναντώνται τα απωθημένα των παλαιών μαρξιστών και φιλοδοξίες των νέων καπιταλιστικών οργανισμών, χάριν της ελευθερίας του εμπορίου και των ιδιοτελών συμφερόντων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μάχεται να διαστρεβλώσει με απίστευτα και συνειδητά ψεύδη την ιστορική αλήθεια. Και επειδή κάθε ευφυής εμπορική φιλοδοξία πρέπει να επενδύεται με ανιδιοτέλεια και επιστημονικό μανδύα, η προσπάθεια αυτή εκτελείται στο όνομα της απομυθοποίησης και της συμφιλίωσης των λαών...

Έσχατο σύμπτωμα αυτού του φαινομένου, επιστημονικά μεν φαιδρό στην ουσία του, αλλά εξοργιστικό λόγω της μετ’ επιτάσεως προβολής του από μεγάλο μέσο μαζικής ενημέρωσης, συνιστά η πρόσφατη απόπειρα να επανερμηνευθεί το κορυφαίο γεγονός της επαναστάσεως του 1821 αλλά και γενικότερα, η περίοδος της τουρκοκρατίας που προηγήθηκε. Οι στρατηγικές στοχεύσεις αυτής της απόπειρας είναι πολλαπλές και διόλου τυχαίες. Κατ’ αρχήν η αμφισβήτηση της μακραίωνης εθνικής μας πορείας με εισαγωγή μιας θεωρίας περί γεννήσεως του ελληνικού έθνους τον 18ο ή και τον 19ο αιώνα! Παρουσιάζονται «καθηγητές», αγράμματοι κοινωνιολογικά αφού αγνοούν τη διαφορά των εννοιών φυλή, έθνος, εθνικό κράτος αλλά και αστοιχείωτοι ιστορικά αφού αγνοούν (;) πληθώρα ιστορικών πηγών και μαρτυρίες που ομιλούν για ελληνική εθνική συνείδηση αιώνες νωρίτερα. Η αμφισβήτηση αυτή έχει τεράστια εθνική σημασία και τρομερές συνέπειες. Διότι αν η επανάσταση και οι πόλεμοι που ακολούθησαν τον 19ο και 20ο αιώνα δεν είναι ο απελευθερωτικός αγώνας ενός αρχαίου έθνους για να ανακτήσει την πολιτική του ελευθερία στις ιστορικές του κοιτίδες, είναι απλώς μια επεκτατική εξόρμηση, όπως ακριβώς υποστηρίζουν οι Τούρκοι ιστορικοί και διπλωμάτες.

Δεύτερη ιδέα αυτής της απόπειρας είναι η αμφισβήτηση της εθνικής μας συνέχειας, με επιλεκτική χρήση και διαστρέβλωση ακόμη και απόψεων του μέγιστου ιστορικού του έθνους Κων. Παπαρρηγόπουλου που ετόνιζε: «Η εθνότης αύτη διετηρήθη τοσούτον αναλλοίωτος καθ’ όλον το διάστημα της οσμανικής κυριαρχίας, ώστε δυνάμεθα να είπωμεν ότι το έθνος το διενεργήσαν την τελευταίαν επανάστασιν ουδαμώς, κατά τα συστατικά αυτού διέφερε του έθνους το οποίον ηναγκάσθη να υποκύψη εις τον ζυγόν». Μπορεί κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο το ελληνικό έθνος να αναμείχθηκε και να αφομοίωσε μια σειρά από φυλετικές ομάδες που κατήλθαν τότε ή και νωρίτερα, στον ελληνικό χώρο, «αλλά επί τουρκοκρατίας νέα ετερογενή στοιχεία δεν παρεισέφρησαν εντός της μεγάλης του ελληνικού έθνους ομάδος. Πολλοί χριστιανοί εξισλαμίσθησαν και συνετέλεσαν εις την αύξησιν του οσμανικού στρατού και πληθυσμού. Αλλ’ επί εκείνων όσοι διέσωσαν την ιδίαν θρησκείαν και γλώσσαν, ο οσμανικός όμιλος ουδόλως εθνολογικώς επενήργησε. Τα δύο στοιχεία έμειναν άμεικτα προς άλληλα, όπως το ύδωρ και το έλαιον. Το έθνος λοιπόν του 1821 υπήρξεν αυτό το έθνος του 1453. Ηθικώς, διανοητικώς και αριθμητικώς υπέστη αλλοιώσεις. Εθνολογικώς ουδεμίαν».

Τρίτη αρχή της διαβόητης πλέον αναθεωρητικής απόπειρας είναι η αναιδής αποκατάσταση της οθωμανικής κατοχής. Εδώ οι οργανωτές της επιχείρησης έκαναν το μοιραίο λάθος. Διότι απεκάλυψαν τις προθέσεις τους. Την πάση θυσία γεφύρωση ενός ιστορικού χάσματος χάριν προδήλων εμπορικών φιλοδοξιών των εμπνευστών και σπονσόρων τους. Οι συμφορές τις οποίες υπέστη το ελληνικό έθνος τα 400 χρόνια της δουλείας, που για ορισμένες περιοχές, ήταν σχεδόν διπλάσια, οι βίαιοι εξισλαμισμοί και οι εξωμοσίες για την απαλλαγή από τις αφόρητες καταπιέσεις, η διά πυρός και σιδήρου τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας (που γνωρίζει από τον 11ο αιώνα την τουρκική βαρβαρότητα), οι ταπεινώσεις, οι αναρίθμητοι νεομάρτυρες, τα συνεχή επαναστατικά κινήματα, οι εκπατρισμοί, η ηθική αλλοίωση και η δημογραφική αποψίλωση, η κατάκτηση που «εμάρανεν επί πολύν χρόνον πάσαν αφορμήν πολιτισμού εν ταις αρχικαίς ταύταις αυτού εστίαις» στερώντας τον παγκόσμιο πολιτισμό από θησαυρούς ανεκτίμητους (μόνο στην Άλωση του 1453, μαρτυρεί ο καρδινάλιος Ισίδωρος, καταστράφηκαν στις βιβλιοθήκες της Πόλης πάνω από 120.000 τόμοι χειρογράφων), η διάλυση του εν γένει πολιτικού βίου, δεν φαίνεται να συγκινούν τους εμπνευστές της τηλεοπτικής παραχάραξης.

Κι όμως. Έστω «μειούμενον ολεθρίως κατά τον πληθυσμόν, την ευπορίαν, και την διανοητικήν και ηθικήν διάπλασιν», το ελληνικό έθνος, όπως έγραψε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, επέζησε διότι «οι πατέρες ημών δεν έστερξαν την νέαν αυτών τύχην. Ουκ ολίγοι απεδήμησαν, οι δε πλείστοι υπέκυψαν μεν εξ ανάγκης, αλλά πάντοτε καθ’ εαυτούς διαμαρτυρόμενοι και επαναστατούντες εκ διαλειμμάτων οσάκις εύρισκον προς τούτο επιτηδείαν περίστασιν… Οι μόνοι δε οριστικώς διαλλαγέντες προς την νέαν των πραγμάτων κατάστασιν υπήρξαν οι διά του εξισλαμισμού εις τας τάξεις αυτής αυτομολήσαντες». Όπως, καλή ώρα, οι ιστορικοί αναθεωρητές μας που έφθασαν να ομιλούν για εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας. Δεν είπαν βέβαια ότι το οθωμανικό κράτος στην μέγιστη εσωτερική ακμή του, αρχές του 17ου αιώνα, είχε το ένα δέκατο των δημοσίων προσόδων που είχε το Βυζάντιο την εποχή της Μακεδονικής δυναστείας, σε έκταση πολύ μικρότερη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εκτός και αν ως πράξη ανάπτυξης θεωρούν το παιδομάζωμα, τον διαρκή φόρο αίματος των χριστιανικών πληθυσμών (ο Παπαρρηγόπουλος κάνει λόγο για 1.000.000 παιδιά τα οποία αρπάχθηκαν και εντάχθηκαν στους γενιτσάρους) και τις όλο και βαρύτερες καταχρήσεις των οργάνων της κατοχής και των ντόπιων συνεργατών τους που έκαμναν έναν αυτόπτη μάρτυρα, τον Γερμανό Γκέρλαχ να γράφει πώς «πολλάκις αι δυστυχείς μητέρες ανατείνουσαι τας χείρας προς τον ουρανόν ικέτευον τον Ύψιστον ν’ ανακαλέση παρ’ εαυτώ τους παίδας αυτών, ίνα μη περιπέσωσιν εις την εξουσίαν των απίστων». Ιδού πώς απαλείφθηκαν τα τουρανικά χαρακτηριστικά από το νεώτερο τουρκικό έθνος: Με τον διαρκή φόρο αίματος.

Και ασφαλώς δεν ήταν πράξη μεγαλοψυχίας ή ανεκτικότητας ότι δεν επιχειρήθηκε γενικός εξισλαμισμός. Απλώς, μια τέτοια εξέλιξη θα στερούσε τη φορολογική βάση των ραγιάδων που ήταν απαραίτητη για τον παρασιτικό βίο της κυρίαρχης οθωμανικής τάξης. Όχι πως έλειψαν περιπτώσεις ενδοτισμού και εκούσιου εξισλαμισμού ή το φαινόμενο γονείς να παραδίδουν πρόθυμα τα παιδιά τους για να ζήσουν με άνεση και να σταδιοδρομήσουν μέσα από τις τάξεις των κατακτητών. Μήπως όμως σε κάθε δουλεία δεν βλέπουμε το φαινόμενο αυτό; Μήπως στην περίπτωση μιας (μη γένοιτο) νέας κατάκτησης δεν θα βλέπαμε και πάλι την ίδια χαμέρπεια ή έστω την ίδια δειλία; Ήδη οι ελληνόφωνοι προπαγανδιστές του νεο- οθωμανισμού δεν συγκρατούνται από τον πόθο αυτής της προοπτικής. Άλλωστε και εδώ ο Παπαρρηγόπουλος είναι σαφής: «Τα μεγάλα αξιώματα αποδίδονταν εις τους εξωμότας».

Στην Ιστορία όμως δεν υπάρχουν μόνον αυτοί. Υπάρχουν ευτυχώς και εκείνοι που κρατούν τα έθνη ζωντανά. Και αυτοί υπήρξαν αναρίθμητοι στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας. Και δεν ήταν «ελληνόφωνοι» όπως τους ονομάζουν οι «ιστορικοί» αναθεωρητές αλλά Έλληνες. Έλληνες συνειδητοί. Ελληνόφωνοι είναι οι σύγχρονοι εθελόδουλοι, οι βερέμηδες οπαδοί του οράματος Νταβούτογλου. «Ουδέποτε ο χριστιανισμός της Ανατολής και ιδίως ο ελληνισμός, καθ’ όλον τον μακρόν και πολυώδυνον αυτού βίον, υπέστη φλεβοτομίαν οίαν επί της τουρκικής κυριαρχίας». Αυτή είναι η αλήθεια. Αν οι εξωμοσίες αξίζουν τη συμπόνια μας, γιατί δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αντέξουν τις δυσκολίες της σκλαβιάς και υποκύπτουν έτσι για να απαλλαγούν από τις αφόρητες καταπιέσεις, ποιο αίσθημα ταιριάζει για όσους εξωμοτούν απλώς για να κερδοσκοπήσουν;

Αν το εμπόριο οδήγησε κάποιους συμπατριώτες μας σ’ αυτό το κατάντημα, η απάντησή μας πρέπει να’ ναι διπλή. Απάντηση επιστημονική για να καταδειχθούν τα απίστευτα ψεύδη που διακινούν αυτά τα συμφέροντα. Και απάντηση αγωνιστική, με διακοπή κάθε οικονομικής συναλλαγής με αυτά τα συγκροτήματα. Να είστε σίγουροι πως επειδή η ψυχή τους είναι η τσέπη τους αυτό θα τους ενοχλήσει περισσότερο από κάθε άλλο επιχείρημα. Αν δεν αντιδράσουμε σήμερα, αύριο ίσως να είναι αργά. Διότι «η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» ολοένα πλησιάζει, ολοένα δυναμώνει.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ευθύνη, τ. 4, Μάρτιος 2011, το οποίο φιλοξενεί ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην σύγχρονη λογοτεχνία της Κύπρου.

Η Ώρα της Γης και τα πανηγυράκια των ΜΚΟ

Έλαβα πρόσφατα το παρακάτω μήνυμα από την γνωστή και θα πρόσθετα,"μη-εξαιρετέα",  ΜΚΟ, την αμφιλεγόμενη WWF. Επειδή αυτού του είδους τα "πανηγυράκια" έχουν παρατραβήξει από τα καλοπληρωμένα στελέχη των κάθε είδους ΜΚΟ, που μας καλούν μάλιστα και να εγγραφούμε (!), δημοσιεύουμε παρακάτω, μετά το μήνυμα της WWF, ένα εξαιρετικό κείμενο-απάντηση σ' αυτές τις οικο-λαμογιές, που μας βομβαρδίζουν με διάφορα σαχλά μηνύματα.

ΔΕΕ

72 ώρες μέχρι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας!

Μόλις τρείς μέρες απομένουν μέχρι την Ώρα της Γης 2011. Μόλις τρείς μέρες μέχρι να δοθεί το σύνθημα για να ξεπεράσουμε τη μία ώρα, να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ήδη περισσότεροι από το 1/3 των δήμων της χώρας έχουν δηλώσει τη συμμετοχή τους, ενώ 11.000 και πλέον πολίτες έχουν δεσμευτεί, μέσα από την ιστοσελίδα wwf.gr/earthhour.

Θέλεις, λοιπόν, κι εσύ να συμμετέχεις στην αντιμετώπιση της μεγαλύτερης απειλής που αντιμετώπισε ποτέ ο πλανήτης; Τα βήματα είναι απλά: εγγράψου στο www.wwf.gr/earthhour, δώσε τη δική σου δέσμευση, παρότρυνε τους φίλους σου να κάνουν το ίδιο και κυρίως … σβήσε τα φώτα, το Σάββατο 26 Μαρτίου στις 20.30!

WWF

«Αρχιπέλαγος»

Με αφορμή τη γνωστή γιορτή που έχει στηθεί και φέτος για την «ώρα της Γης» το «Αρχιπέλαγος», Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας δηλώνει αποστροφή απέναντι:

• Στο πανηγύρι της τεχνητής ενοχοποίησης των απλών πολιτών για την κλιματική αλλαγή και τα δεινά του πλανήτη
•  Στη σκόπιμη απενεχοποίηση των βιομηχανιών και των εταιρειών – χορηγών της «Ώρας της Γης 200…+» που ευθύνονται για τα καθημερινά και τεράστια περιβαλλοντικά εγκλήματα στη χώρα μας
•  Στην ανούσια φλυαρία του περιβαλλοντικού λόμπι και των όψιμων οικολόγων που αφιερώνουν ώρες σε καμπάνιες που αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, δηλώνοντας ότι με τον τρόπο αυτό «στέλνουν ηχηρό μήνυμα στους ηγέτες της γης»(!), και ούτε λεπτό στα ουσιώδη περιβαλλοντικά προβλήματα των αστικών κέντρων και της περιφέρειας.

Σε αυτή τη χώρα, η οποία:

Πρωτοστατεί στην αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, χωρίς κανένα πλάνο εξορθολογισμού της κατανάλωσης, και ενώ η παγκόσμια τάση επικεντρώνεται στη μείωση της κατανάλωση ρεύματος αναλώνεται σε οικολογικά πανηγύρια τύπου «ώρα της γης», ανησυχώντας μην χάσουμε την πρωτιά από τις …Φιλιππίνες, αδιαφορώντας παράλληλα για την κατασπατάληση του ρεύματος θεωρεί επίτευγμα να σβήσει τα φώτα Σάββατο βράδυ, όταν ούτως ή άλλως τα ενεργοβόρα κτίρια και βιομηχανίες δεν λειτουργούν, ανοίγουμε τα μάτια μας – δεν είμαστε πιόνια

Απέναντι στις ανέξοδες οικολογίζουσες γιορτές η σιωπή μας είναι ένοχη και η άγνοιά μας επικίνδυνη, εάν θεωρούμε ότι έχουμε τελικά ευθύνη για την πραγματική διαχείριση των περιβαλλοντικών προβλημάτων στην Ελλάδα.

* Σε μια εποχή που ο πολίτης σβήνει το διακόπτη καθημερινά επειδή αδυνατεί να πληρώσει τον λογαριασμό ρεύματος (και όχι επειδή έχει οικολογική συνείδηση), οι συμβολικές γιορτές είναι προκλητικές…

Αρχιπελάγος, ΙΘΠ – Η επιστημονική και ερευνητική ομάδα

info@archipelago.gr
http://www.archipelago.gr/


Και κάποια επιπλέον σχόλια από του Διαδίκτυο.
ΔΕΕ

1.
ΤΑ ΦΩΤΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΣΒΗΣΕ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
400.000 ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΔΕΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
“ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ” “ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ”
ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ SOFT ΜΑΖΙΚΟΥ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΦΑΣΙΣΜΟ
“ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ”

2.

Μην αγχώνεστε αφήστε τα φώτα ανοιχτά, ιδιαίτερα ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΦΩΤΟΔΟΤΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, ... αναπνεύστε οξυγόνο και εκπνεύστε CO2 ελεύθερα.. Αντισταθείτε στην παγκόσμια φορολογία του άνθρακα και την λεγόμενη βιώσιμη ανάπτυξη. Μη πέσετε στην παγίδα της διεθνους λυστρικής ολιγαρχίας, των Ροτσιλντ, Αλ Γκορ, Πρινς Φιλιπ, και Ροκφελερ οι οποίοι έχουν στήσει μια γιγαντιαία προπαγανδιστική τρομολαγνική μηχανή με ταινίες χόλυγουντ, ντοκυμαντέρ, συναυλίες, "ημέρες Γης" κλπ.... Βοηθήστε πραγματικά το γύρω περιβάλλον σας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ (και όχι περιμένοντας την "ημέρα γης") κρατώντας την πόλη και τον τόπο που ζείτε καθαρό από τοξικά και ανακυκλώνοντας τα σκουπίδια σας. Αυτό αρκεί.

3.

Έχοντας αγανακτήσει από την πρωτοφανή υποκρισία των ηγετών και κυρίως από τα “πρόβατα” που προθύμως τους ακολουθούν έχω γράψει στα γρήγορα αυτό το κείμενο - δεν είναι και κανένα λογοτεχνικό κομψοτέχνημα, οκ - και έχω πάρει αμπάριζα τα blog και το αναρτώ. Όποιος συμφωνεί ας κάνει το ίδιο, έχουμε ακόμα 13 μέρες. Με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι αγαπώ τον πλανήτη στ΄ αλήθεια - και με τις καθημερινές μου πράξεις, προσπαθώ. Ευχαριστώ! Από τις μεγαλύτερες σαχλαμάρες που πρόκειται να γίνουν. Όλες αυτές οι δήθεν παγκόσμιες μέρες για την διάσωση, και καλά, του πλανήτη. Από ποιούς; από αυτούς που τον έχουν καρατομήσει τόσες εκατονταετίες. Φυσικά στην σαχλαμάρα η χώρα μας προσπαθεί να πάρει πρωτιά! δεν μου κάνει εντύπωση. Σε καραγκιοζιλίκια είμαστε πρώτοι. Σε πράγματα ουσίας είμαστε ουραγοί. Ας κλείσουν κανένα από τα εργοστάσια που ρυπαίνουν τις θάλασσες, τολμάνε; Ας επιβάλουν βαρβάτο πρόστιμο σε όλους αυτούς τους καρχαρίες που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο στην φύση και μετά να έρθουν να μας πουλήσουν πληρωμένες εξυπνάδες για τα φώτα. Δηλαδή αν μείνουν ανοιχτοί οι διακόπτες ο πλανήτης θα πεθάνει; μήπως τελικά έχουμε προσπάθεια κοροϊδίας των ανθρώπων;

ΕΛΕΟΣ! μην ψαρώνετε, είναι μία βλακεία και μισή αυτό το πράγμα, για να μην πω καμιά πιό βαριά κουβέντα. Έτσι δεν σώνεται κανένας πλανήτης και φυσικά κανένα, μα κανένα, ηχηρό μήνυμα δεν πρόκειται να σταλεί στους παγκόσμιους ηγέτες. Οι ηγέτες θέλουν άλλα πράγματα για να συνετιστούν και όχι “παιχνίδια” με τους διακόπτες. Χρειάζονται πιό ουσιαστικά πράγματα. Εκτός και αν όλοι αυτοί που θα κλείσουν τον διακόπτη τους βοηθήσει να κοιμηθούν ήρεμα το βράδυ, νομίζοντας ότι έκαναν κάτι για το περιβάλλον. Μάλλον περί αυτού πρόκειται. Είναι οι ίδιο που θα πετάξουν το τσιγάρο κάτω, θα μπούνε στο αυτοκίνητό τους, θα πετάξουν κάτω το κουτάκι του αναψυκτικού κ.λ.π. και όταν κλείσουν εκείνο το βράδυ τον διακόπτη θα κυλήσει ένα δάκρυ από το μάγουλό τους για τον μεγάλο και δυναμικό αγώνα που δίνουν για την γη περιμένοντας την επόμενη χρονιά! Εντάξει αυτό τους είπαν να κάνουν και αυτό κάνουν οι άνθρωποι, τι ψάχνεις; Και μόνο τα αποτελέσματα αυτής της γελοίας πράξεις αν αναλογιστείς καταλαβαίνεις για την κενότητα της σκέψης τους. Ψεύτες και υποκριτές.
ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΛΟΙΠΟΝ…ΦΩΤΑΓΩΓΟΥΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ - ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΡΟΪΔΑ! ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΡΕ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΑΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΑΛΛΙΩΣ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Το 1821 και η Κρήτη

Πρωτότυπη προκήρυξη

από την επανάσταση του 1821 στην Κρήτη

Η προκήρυξη του πρώτου αρχιστράτηγου του νησιού,

Αφεντούλιεφ, προς τους «Γραικούς της Κρήτης»

Ένα από τα πρώτα έγγραφα της επανάστασης του 1821

Η επανάσταση του 1821 στην Κρήτη ξεκίνησε με διαφορά σχεδόν 3 μηνών σε σχέση με την έναρξη του αγώνα στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η 14η Ιουνίου είναι η ημέρα που θεωρείται ότι κηρύχθηκε η επανάσταση, που κράτησε μέχρι το 1830, αλλά δεν είχε αίσιο τέλος, καθώς οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής θεώρησαν ότι το νησί δεν έπρεπε να μείνει ελεύθερο. Και μετά τους Τούρκους, αντί να απολαύσει την ελευθερία του, παραδόθηκε στον αντιβασιλέα της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή. Παρά το γεγονός ότι η αρχή της επανάστασης στο νησί είναι η 14η Ιουνίου, η εθνική επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 τιμάται και στην Κρήτη. Άλλωστε οι Κρήτες, ακόμη κι αν επίσημα πήραν τα όπλα σχεδόν 80 ημέρες αργότερα, ήταν και τότε σε πολεμική προετοιμασία. Ενώ πρώτοι είχαν ξεσηκωθεί εναντίον του Τούρκου κατακτητή από το 1770, στην επανάσταση του Δασκαλογιάννη.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 190 χρόνων από την έναρξη της επανάστασης του 1821, παρουσιάζουμε σήμερα ένα σπάνιο ντοκουμέντο για τον κρητικό αγώνα. Πρόκειται για μια προκήρυξη του πρώτου αρχιστρατήγου της επανάστασης στην Κρήτη Μιχαήλ Κομνηνού Αφεντούλιεφ ή Αφεντούλη, που παρέμεινε για έναν χρόνο στην Κρήτη, από τον Νοέμβριο του 1821 μέχρι τον Νοέμβριο του 1822. Όταν έφτασε στο νησί έγινε δεκτός περίπου ως ελευθερωτής, αλλά έφυγε περίπου διωγμένος και αντικαταστάθηκε μερικούς μήνες αργότερα από τον Εμμανουήλ Τομπάζη.

Σίγουρα ο Αφεντούλιεφ θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, που προκάλεσε προβλήματα και έριδες ανάμεσα στους καπεταναίους και άρα δεν βοήθησε στον αγώνα όσο θα έπρεπε το πρώτο δύσκολο και κρίσιμο διάστημα. Όμως παρά τα πολιτικά και στρατιωτικά του σφάλματα, όπως αναφέρει στην «Ιστορία της Κρήτης» ο καθηγητής Θεοχάρης Δετοράκης, την περίοδο που ο ίδιος ήταν ο αρχιστράτηγος, η επανάσταση κρατήθηκε παντού ζωντανή και σημειώθηκαν σημαντικές επιτυχίες στο πολεμικό πεδίο. Σημειώνουμε ότι ο Μιχαήλ Κομνηνός Αφεντούλιεφ ανέλαβε αρχιστράτηγος του αγώνα με πρόταση του Δημητρίου Υψηλάντη, που προηγουμένως είχε προσφέρει το αξίωμα στον κρυπτοχριστιανό της Μεσαράς Χουσεΐν –Μιχαήλ Κουρμούλη, μια μεγάλη μορφή της επανάστασης, και στον Αλέξανδρο Καντακουζηνό, οι οποίοι αρνήθηκαν.

Ο Αφεντούλιεφ (που δεν ήταν Κρητικός, κι αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που αντιμετώπισε προβλήματα στο συντονισμό του αγώνα) απηύθηνε την προκήρυξη που δημοσιεύουμε στις 18 Μαΐου 1822 με την ιδιότητα του αρχιστρατήγου. Δύο ημέρες αργότερα η Γενική Συνέλευση τον ανακήρυξε και γενικό έπαρχο του νησιού, αναθέτοντάς του όλες τις στρατιωτικές και πολιτικές εξουσίες. Ήδη όμως η θέση του είχε κλονιστεί, μετά την αποτυχία στην πολιορκία του Ρεθύμνου, τον Μάρτιο του 1822, στην οποία χάθηκαν πολλοί επαναστάτες και ένας από τους μεγάλους φιλέλληνες που βρέθηκαν στο πλευρό των Κρητικών, ο Γάλλος λοχαγός Βαλέστρας. Στις 10 και 11 Μαΐου είχε ακολουθήσει και η ήττα στη μάχη της Μαλάξας, στα Χανιά. Το κλίμα, λοιπόν, όπως θα διαπιστώσουμε και από το περιεχόμενο της προκήρυξης, ήταν ήδη αρνητικό. Ενώ ήταν ήδη γνωστό ότι στο νησί κατευθυνόταν ο αιγυπτιακός στόλος, υπό τον γαμπρό του Μεχμέτ Αλή, Χασάν πασά.

Με την προκήρυξη ο αρχιστράτηγος της Κρήτης προσπαθούσε να αφυπνίσει τους Κρήτες, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο «Αλέξανδρος Πατέρας του γένους», ο τσάρος, δηλαδή, της Ρωσίας, ετοιμαζόταν να χτυπήσει τους Τούρκους και να βοηθήσει τους Έλληνες να απελευθερωθούν. Το κείμενο απευθυνόταν στους «Γραικούς της Κρήτης», μέσω των οπλαρχηγών και καπεταναίων τους. Όπως φαίνεται και στο χειρόγραφο που δημοσιεύουμε, το συγκεκριμένο απευθυνόταν στον πεντακοσίαρχο Αναγνώστη Παναγιώτου, έναν από τους πρώτους τέσσερις επαναστάτες στους οποίους, σύμφωνα με τον ιστορικό Βασίλειο Ψιλάκη, ο Αφεντούλιεφ απένειμε τον ανώτατο στρατιωτικό βαθμό της Κρήτης, τότε. Οι άλλοι τέσσερις ήταν ο Ρούσσος Βουρδουμπάς, ο Γεώργιος Δασκαλάκης –Τσελεπής και ο Αναγνώστης Πρωτοπαπαδάκης. Αργότερα ο βαθμός αυτός απονεμήθηκε και σε μερικούς άλλους Κρήτες, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Βασίλειος Χάλης, ο Χουσεΐν-Μιχαήλ Κουρμούλης, ο Γ. Δεληγιαννάκης, ο Πέτρος Μανουσέλης και ο Γ. Τσουδερός.

Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι ο αρχιστράτηγος κατηγορούσε τους Κρήτες ότι στην ουσία είχαν αφήσει το τουφέκι κι επιδίδονταν στην πρέζα (!) και το ποτό! Πιθανότατα απευθύνει αυτή την κατηγορία προκειμένου να ελαφρύνει τη δική του θέση, που είχε επιβαρυνθεί σημαντικά μετά τις αποτυχίες στο Ρέθυμνο και στη Μαλάξα, που του χρεώθηκαν και προσωπικά.

Το κείμενο έχει αρκετά γραμματικά και συντακτικά λάθη, και μάλιστα έχει ανομοιομορφία, καθώς ίδιες λέξεις γράφονται με διαφορετικό τρόπο.

Το σημαντικό αυτό ντοκουμέντο υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου και ανήκει στο Κρητικό Αρχείο το οποίο πρόσφατα παραχώρησε η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Την προκήρυξη μεταγράψαμε και το περιεχόμενό της έχει ως εξής:

«Προκύρηξις

Αδελφοί εν Χριστώ Γραικοί της Κρήτης!

Τούταις ταις ημέραις ελάβαμεν γράμματα από τους Αρχηγούς και πρώτους του γένους μας με τα οποία μας φανερώνουν, ότι έπιασαν κάποιους απεσταλμένους από τον τρισκατάρατον τύραννον του γένους μας Σουλτάνον, οι οποίοι εβαστούσαν φερμάνια τους προς πολλούς Πασάδες, εις διάφορα μέρη της Πατρίδος μας, με τα οποία φερμάνια, αυτός ο τύραννος τους προστάζει να εξωλοθρεύσουν από το πρόσωπο της γης όλους τους χριστιανούς αδελφούς μας! Κοιτάξετε λοιπόν αδέλφια εις τι κίνδυνον ευρισκόμεθα όλοι, και σεις αδιαφορείτε, εσείς οι αρματομένοι οπού τρέχετε εις ταις πρέζαις , και γυρίζετε από χωρίου εις χωρίον τρώγοντες και πίνοντες και αδικούντες τους πτωχούς χωριανούς, και εις τον πόλεμον δεν πιγένετε. Ανοίξατε καλά τα μάτια σας, επειδή το τρομερόν σπαθί του τυράννου κρέμετε πλέον απάνω εις τα κεφάλια σας, εις τα κεφάλια των γυναικών σας και των παιδιών σας και όλων μας, και δια να αποφύγωμεν αυτόν τον ανήκουστον και τρομερόν εξολοθρευμόν, δεν είναι άλλος τρόπος παρά να αρματωθώμεν, όλοι μικροί και μεγάλοι, γέροντες και γυναίκες, ποίος με άρματα, ποίος με ραβδιά, και ποίος με πέτραις, και ούτως να χυθώμεν όλοι επάνω εις αυτούς τους λυσιασμένους λύκους εχθρούς μας, και θέλετε ιδείτε ότι ο μεγαλοδύναμος θεός θέλει μας εξαποστείλει μεγάλας νίκας, και αντί να μας εξωλοθρεύσουν θα εξωλοθρεύσωμεν ημείς και ελευθερονώμεθα δια πάντα από εκείνην την αν υπόφορον σκλαβίαν και ζυγόν των τόσων χρόνων∙ αδελφοί ούτος ο πόλεμος είναι διορισμένος από του θεού. Αυτός είναι τρομερός, επειδή ημείς έχομεν να κάμωμεν με έναν εχθρόν βάρβαρον, άσπλαγχνον και απάνθρωπον. Αυτός είναι και πολυάριθμος, αλλά μην τον φοβήσθε, μην δειλιάσητε με την ολότην, επειδή ο θεός παντού και πάντοτε μας εβοήθησεν, και εις το εξής θέλει βοηθήσει. Το απερασμένον καλοκαίρι εσείς είσασθε πολλά ολιγότεροι, από ό,τι είσθε την σήμερον, και σχεδόν πάντοτε τους ενικήσατε, και έως τώρα τους νικάτε. Αμέτε λοιπόν όλοι με φόβον θεού, και με ολίγην τάξιν, εισακούσατε τας προσταγάς των Καπιταναίων σας, μην τρέχετε εις τας αρπαγάς και αφήνετε τα πόστα σας, και τους αδελφούς σας εις το στώμα, και υπό κάτω το μαχέρι του εχθρού και να είσθε βέβαιοι πως όλαις αι νίκαις θέλει είναι ιδικαίς μας. Μάλιστα τώρα, όπου ο μέγας Αλέξανδρος Πατέρας και διαφέντης του γένους μας εκήρυξεν πόλεμον του καταραμμένου τυράννου μας, και τον πολεμά με 350 χιλιάδες, και με την βοήθειαν του Χριστού ογλήγορα θέλει φθάσει εις την καθέδραν του τυράννου, και θέλει τον διώξει εις τους αγρίους τόπους του, από τους οποίους ήλθαν και επάτησαν την αγίαν Πατρίδαν μας! Λοιπόν ας κάμωμεν και ημείς το χρέος μας δια την αγάπην του Ιησού Χριστού και δια να μην έχωμεν την κατάραν όλου του γένους, και δια να μην εντροπιασθώμεν εμπροστά εις αυτούς τους περιφήμους και μεγάλους Βασιλείς πολεμάρχους αδελφούς μας και διαφέντας, οι οποίοι ενίκησαν όλην σχεδόν την Ευρώπην και τώρα χύνουν το αίμα των δια ημάς και δια την ελευθερίαν του γένους των γραικών. Με αυτόν τον τρόπον και ζήλον και προθυμίαν πολεμούντες πάντα θέλει δοξασθούμεν, ως εδοξάσθησαν εις τους πολέμους οι πρωπάτορες μας. Και αλοίμονον εις εκείνον ο οποίος θέλει αδιαφορίσει ως αδιαφόρησεν έως τώρα και την απολογίαν δεν θέλει δώσει. Εις τον άγιον θεόν και εις όλον το γένος και από ημάς θέλει παιδευθή σκληρότατα ως διορίζομεν και προστάζομεν εις την εφήμερον διαταγήν την δοσμένην τούτην ημέραν.

Αρχηστράτηγος της Κρήτης
Μιχαήλ Κομνηνός Αφεντούλιεφ

Άγιος Γεώργιος εις τα Κεραμιά τη 18 Μαΐου 1822

Του 500χου Αναγνόστης (sic)
Παναγιότου Πεντακοσιάρχου

Να προκιριχθή εις όλον το στράτευμα Εις τα Χανιότικα χόματα του Σελήνου»

http://rethemnosnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5357%3A-1821-&catid=48%3A2010-05-23-19-29-52&Itemid=93

Η επιγραφή της Πλίσκας (The Chatalar Inscription)

Η επιγραφή της Πλίσκας

(The Chatalar Inscription)

Το 1899 ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους Fyodor Uspensky, M. Popruzhenko, Vasil Zlatarski και Karel Škorpil, στο χωριό Τσαταλάρ, κοντά στην πόλη Πλίσκα (Pliska) της ΒΑ Βουλγαρίας μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλγαρική επιγραφή, η οποία χρονολογήθηκε στο 822 μ.Χ. και είναι γνωστή στην ξένη βιβλιογραφία ως Chatalar Inscription (= η επιγραφή του Τσαταλάρ). Εκτίθεται στο Μουσείο της Πλίσκα.

Η σημασία της έγκειται όχι μόνον στο γεγονός ότι αναφέρει πληροφορίες για την παλαιότερη ιστορία της Βουλγαρίας, αλλά και στο γεγονός ότι μνημονεύει Γραικούς (= Έλληνες της Βυζαντινής περιόδου) και Σλάβους, ως αρχικούς κατοίκους της περιοχής, εναντίον των οποίων οι πρωτο-Βούλγαροι διεξήγαν πολέμους για την κατάκτηση της περιοχής, όταν διείσδυσαν στην Χερσόνησο του Αίμου. Οφείλουμε να επισημάνουμε το γεγονός ότι πουθενά δεν αναφέρονται στην επιγραφή αυτήν, αλλά και σε άλλες ιστορικές πηγές, παλαιότερες και μετέπειτα, «αρχαίοι Θράκες», τους οποίους οι νεώτεροι Βούλγαροι επιμένουν να τους παρουσιάζουν ως προγόνους τους, ούτε βέβαια «Μακεδόνες», οι οποίοι κατά την σκοπιανή προπαγάνδα κατοικούσαν στην σημερινή ΝΔ Βουλγαρία και ήσαν πρόγονοι των Σκοπιανών!

Υπενθυμίζουμε, ότι ο Χάνος Ασπαρούχ (Khan Asparukh), νεώτερος γιος του Χάν Κουμπράτ (Khan Kubrat), δημιουργού στις αρχές του 7ου αιώνα μ. Χ. ενός εκτεταμένου Βουλγαρικού Χανάτου (=Ηγεμονίας) της «Παλαιάς Μεγάλης Βουλγαρίας» των Βυζαντινών Χρονικών (οι εκτάσεις γύρω από την Αζοφική, μεταξύ των ποταμών Δνείπερου και Βόλγα) γνωστή και ως «Ονογουρία» (από την ονομασία της ομοσπονδίας των πρωτο-τουρκικών φύλων, των Ονογούρων ή Ονογούνδουρων, που ήσαν παλαιότερα εγκατεστημένοι εκεί και οι οποίοι συγχωνεύθηκαν και αφομοιώθηκαν από τους πρωτο-Βούλγαρους), μετανάστευσε επί κεφαλής μιας ομάδας πρωτο-βουλγαρικών φύλων, στην περιοχή μεταξύ των εκβολών των ποταμών Δούναβη και Δνείστερου, μετά την κατάκτηση της χώρας τους από την ανερχόμενη Αυτοκρατορία των Χαζάρων, μιας ακόμα ομοσπονδίας νομαδικών φύλων της Ευρασιατικής στέππας, συγγενών με τους Βουλγάρους.

Μετά την κατάλυση της «Παλαιάς Μεγάλης Βουλγαρίας», τα βουλγαρικά φύλα διασπάσθηκαν σε πέντε ομάδες, από τις οποίες, η σημαντικότερη με επί κεφαλής τον Χαν Κοτράγκ αποσύρθηκε βορειότερα για να καταλήξει στην περιοχή της συμβολής του Βόλγα με τον παραπόταμό του, τον Κάμα (οι λεγόμενοι Βούλγαροι του Βόλγα), ενώ μία άλλη, επίσης σημαντική ομάδα, με επί κεφαλής τον Χαν Ασπαρούχ, όπως προαναφέραμε, μετανάστευσε νοτιότερα (οι Βούλγαροι του Δούναβη).

Ο Ασπαρούχ επεξέτεινε βαθμιαία την κυριαρχία του στην περιοχή της σημερινής Δοβρουτσάς (η «Μικρά Σκυθία» - Scythia Minor - των ρωμαϊκών πηγών), καθώς και σε περιοχές νότια από τον Δούναβη, στην Θράκη, όπου συγκρούστηκε με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τελικώς, θα επιτύχει να αποσπάσει από τους Βυζαντινούς μια συνθήκη ειρήνης, με την οποία του παραχωρήθηκαν ορισμένα εδάφη και εκεί θα χτίσει την πρωτεύουσά του Πλίσκα, ιδρύοντας έτσι το λεγόμενο «Πρώτο Βουλγαρικό Κράτος», το 681 μ.Χ.

Απόγονος του Ασπαρούχ υπήρξε ο Χάνος Ομουρτάγκ (814-831), γιος του διαβόητου Χάνου Κρούμου (Khan Krum, 803-814). Ο Κρούμος θα καταφέρει να διπλασιάσει την επικράτειά του (παρά τις δύο ήττες που υπέστη προηγουμένως από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Νικηφόρο Α΄, 802-811), μετά την νίκη του στην μάχη της Πλίσκας (811), όπου τα βυζαντινά στρατεύματα θα υποστούν βαριά ήττα και ο Νικηφόρος Α΄ θα πέσει στο πεδίο της μάχης, ενώ ο γιος του και επόμενος αυτοκράτορας Σταυράκιος, θα αποβιώσει μετά από μερικούς μήνες, λόγω του σοβαρού τραύματος (στην σπονδυλική στήλη), που υπέστη στην διάρκεια της μάχης. Σύμφωνα με τον Βυζαντινό χρονικογράφο Σκυλίτζη, ο Κρούμος μετέτρεψε το κρανίο του νεκρού Νικηφόρου Α΄ σε χρυσοστόλιστο κύπελο από το οποίο έπινε κρασί, σύμφωνα με τα βαρβαρικά έθιμα.

Το κύπελλο από το κρανίο του Νικηφόρου Α΄
προσκομίζεται γεμάτο κρασί στον Κρούμο

(Βυζαντινή μικρογραφία από το Χρονικό του Σκυλίτζη)

Η επιγραφή της Πλίσκας χαράχτηκε με εντολή του προαναφερθέντος Χάνου Ομουρτάγκ στην ελληνική γλώσσα της εποχής (σε άσχημα ελληνικά με ανορθογραφίες). Ακολουθεί το κείμενο και η μεταγραφή του στην νεοελληνική.

Αποτύπωση της επιγραφής

Η επιγραφή

ΚΑΝΑ CYΒΙΓΙ ΩΜΟΡΤΑΓ ΙC ΤΙΝ ΓΙΝ ΟΠΟΥ ΕΓΕΝΙΘΙΝ
ΕΚ ΘΕΟΥ ΑΡΧΟΝ ΕCΤΙ ΙC ΤΙC ΠΛCΚΑC ΤΟΝ ΚΑΝΠΟΝ
ΜΕΝΟΝΤΑ ΕΠΥΗCΕ ΑΥΛΙΝ ΙC ΤΙΝ ΤΟΥΝΤΖΑΝ ΚΕ
ΜΕΤΙΓΑΓΕΝ ΤΙΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΟΥ ΙC ΤΟΥΣ ΓΡΙΚΟΥC
ΚΕ CΚΛΑΒΟΥC ΚΕ ΤΕΧΝΕΟC ΕΠΥΗΣΕ ΓΕΦΥΡΑΝ ΙΣ ΤΙΝ ΤΟΥΝΤΖΑΝ
ΜΕ ΤΟ ΑΥΛΙΝ ΣΤΥΛΟΥΣ ΤΕΣΣΑΡΙC ΚΕ ΕΠΑΝΟ ΤΟΝ CΤΥΛΟΝ
ΕCΤΙCΕ ΛΕΟΝΤΑC ΔΥΟ Ο θΕΟC ΑΞΙΟCΙ ΤΟΝ ΕΚ ΘΕΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΔΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΚΑΛΟΠΑΤΟΥΝΤΑ
ΕΟC ΤΡΕΧΙ Η ΤΟΥΝΤΖΑ ΚΕ ΕΟΣ ΤΟΥC ΠΟΛΛΟΥC ΒΟΥΛΓΑΡΙC
ΕΠΕΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥC ΕΧΘΡΟΥC ΑΥΤΟΥ ΥΠΟΤΑCΟΝΤΑ
ΧΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΛΙΟΜΕΝΟC ΖΙCΙΝ ΕΤΙ ΕΚΑΤΟΝ
ΙΤΟ ΔΕ Ο ΚΕΡΟC ΟΤΑΝ ΕΚΤΙΣΤΙΝ
ΒΟΥΛΓΑΡΙCΤΙ CΙΓΟΡ ΕΛΕΜ ΚΕ ΓΡΙΚΙCΤΙ ΙΝΔΙΚΤΙΟΝΟC ΙΕ

Το κείμενο στην νεοελληνική

Ο Χαν CΥΒΙΓΙ (ή kana subigi, ήταν βουλγαρικός τίτλος – Σημ. ΔΕΕ) Ομουρτάγκ, στην γη όπου γεννήθηκε, είναι άρχοντας εκ Θεού (=ὁ ἐκ Θεοῦ ἄρχων, σύμφωνα με την βυζαντινή έκφραση) (και) στον κάμπο της Πλίσκας, όπου έμενε, έφτιαξε Αυλή στον ποταμό Τούντζα (πρόκειται για τον ποταμό Τίτσα ή Καμτσίγια, ο αρχαίος Πάνισος στην ΒΑ Βουλγαρία, ο οποίος εκβάλλει στην Μαύρη Θάλσσα, περίπου 25 χλμ. νότια από την Βάρνα και δεν πρέπει να συγχέεται με τον Τούντζα, τον μεγαλύτερο παραπόταμο του Έβρου, ο αρχαίος Τόνζος, ο οποίος συμβάλλει με αυτόν κοντά στην Αδριανούπολη – Σημ. ΔΕΕ) και μετέφερε εκεί το στρατό του εναντίον των Γκρικών (= Γραικών δηλ. των Ελλήνων)  και των Σκλάβων (=Σλάβων) και κατασκεύασε με επιδεξιότητα γέφυρα στον ποταμό Τούντζα και στην Αυλή του τέσσερεις στύλους και επάνω στους στύλους δύο λιοντάρια.

Ας αξιώσει ο Θεός τον εκ Θεού άρχοντα, να φέρει κάτω από το πόδι του τον Βασιλέα (=Βυζαντινό αυτοκράτορα) όσο τρέχει ο ποταμός Τούντζα […] και να βασιλεύει πάνω σε πολλούς Βουλγάρους, να υποτάσσει τους εχθρούς του, να ζει με χαρά και ευτυχία για 100 χρόνια. Ο καιρός όταν κτίστηκε αυτό ήταν, στα βουλγαρικά SIGOR ELEM και στα ελληνικά 15 Ινδικτιώνος.

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (48)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Πρόσφατες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Θλιβερή επέτειος

 Κυριακή 20 Μαρτίου 1994:

Δολοφονία Θεόφιλου Γεωργιάδη

Π Ρ Ι Ν 17 ΧΡΟΝΙΑ:
Λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής 20ής Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς, μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, δολοφονήθηκε, πυροβοληθείς εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών, ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Από την πρώτη στιγμή όλοι ήξεραν και ουδείς αμφέβαλλε, ποιος διέταξε τη δολοφονία του:

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τους πληρωμένους πράκτορές του, εξόντωσε άνανδρα τον 37χρονο, αγνό, ακούραστο και αποτελεσματικότερο αγωνιστή της αντικατοχικής - απελευθερωτικής, ελληνο-κουρδικής συμμαχίας. Τον κύριο στυλοβάτη της διεθνοποίησης του λησμονημένου και περιφρονημένου Κουρδικού Ζητήματος. Τον αεικίνητο, εντός και εκτός Κύπρου, εκπρόσωπο τής τότε κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, στόχευε στην εξόντωση εκείνου που η Άγκυρα, πραγματικά, φοβόταν περισσότερο. Στόχευε στην εξόντωση της έμπρακτης ανάπτυξης μιας αγωνιστικής συμμαχίας ανάμεσα στο ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του κουρδικού λαού, από τη μια, της Κύπρου και της Ελλάδος από την άλλη. Το τουρκικό κράτος φοβόταν ότι ήταν εντελώς φυσιολογική η ελληνο-κουρδική συμμαχία εναντίον του. Και εκτιμούσε ότι προωθείτο συστηματικά. Κρίνοντας -πάντα- εξ ιδίων τα αλλότρια, η Άγκυρα κατηγορούσε την Αθήνα και τη Λευκωσία για «υπόθαλψη και ενίσχυση» τής, δήθεν, «τρομοκρατίας του ΡΚΚ», όπως χαρακτήριζε τον κουρδικό αγώνα. Έφθασε μέχρι του σημείου να ονομάζει «τρομοκράτες» τους τότε βουλευτές, Χρίστο Πέτα του ΑΚΕΛ, Ανδρέα Παναγιώτου του ΔηΚο και Δημήτρη Ηλιάδη της ΕΔΕΚ, επειδή επισκέφθηκαν το κέντρο εκπαίδευσης των Κούρδων ανταρτών στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου!

Το 1994 ο ένοπλος κουρδικός αγώνας βρισκόταν ήδη στο δέκατο έτος ανάπτυξής του.

Το 1994 συγκροτήθηκε στις Βρυξέλλες, ως καρπός μακρόχρονης σκληρής δουλειάς και διεθνιστικής κινητοποίησης, το πρώτο στην ιστορία διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό Ζήτημα.

Την ήττα εκείνης της προοπτικής και την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, των δειλών και υποταγμένων, επιδίωξε, με τη δολοφονία του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, το τουρκικό κράτος. Έκτοτε, φευ, πέτυχε: 1999, Σημίτης, Πάγκαλος και… Ναϊρόμπι!

http://www.greekalert.com/2009/03/20-1994.html

Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Ο εθνικός μας ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Τότε που ο ελληνισμός γεννούσε ακόμα ήρωες και όχι "Νεοκύπριους" μειοδότες και "τσιφτετέλληνες" απατεώνες...

Του αντρειωμένου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο θάνατος…

Δημήτρης Νατσιός

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

13 Μαρτίου του 1957, Κύπρος, Λευκωσία. Ο 19χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται πεισμόνως. Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μ’ έναν ακόμη ήρωα. Στις 5-12-1955 ο Ευαγόρας άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης Παλληκαρίδης: «Φεύγοντας από το σπίτι ο Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και γράφει προς τους συμμαθητές του, και γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο:

«Παλιοί συμμαθηταί:

Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας∙ κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα∙ κάποιος που μπορεί να μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα».

Και στη συνέχεια γράφει στον μαυροπίνακα ο ήρωας – ποιητής τον «Θούριο» του: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά/ θα πάρω μονοπάτια…». Το ποίημα αποτελούμενο από 8 στροφές τελειώνει με την εξής προφητική για την ζωή του:

«- Κόρη πανώρια θα της πω

άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου

μονάχα αυτό ζητώ».

(Από το βιβλίο: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής και ηρωομάρτυρας», Π. Στυλιανού, Λευκωσία 1986).

Σήμερα το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους, θάνατος δε λογιέται. Οι Άγγλοι κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διότι αγνοούν ως γνήσια δυτικά περικαθάρματα, ότι η μνήμη δεν αλυσοδένεται. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό αμυντήριο ενός έθνους. Κι αν σήμερα κάποιοι τσαρλατάνοι της ιστοριογραφίας παλεύουν να την εξαλείψουν ματαιοπονούν. Έγραφε ο Σεφέρης τον Οκτώβρη του 1954 στην αδελφή του Ιωάννα από την Κύπρο για τους Κύπριους: «Ένας πιστός λαός, πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους. Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι – 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο πόσοι πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους. Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους: «Θέλωμεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγωμεν πέτρες…». (Ν. Ορφανίδη, «Η πολιτική διάσταση της ποίησης του Γ. Σεφέρη», εκδ. «ΑΣΤΗΡ», σελ. 171). Πώς άλλαξαν τα πράγματα; Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα, χωρίς το «μας» και τις πέτρες τις «θέλομεν» για να τις εκσφενδονίζουν, οι μπουχτισμένοι από καλοπέραση και τεμπελιά γόνοι των βορείων προαστίων, κατά των εχθρών του λαού: των καταστηματαρχών που οδεύουν σε λουκέτο.

Παρένθεση: Οι δολοφονίες των δυο αστυνομικών, όπως και πριν από ενάμιση περίπου χρόνο των τριών υπαλλήλων τράπεζας, οι οποίες καταπώς φαίνεται θα μείνουν ατιμώρητες, προμηνύουν το κακό που έρχεται. Ελπίζουμε να προφτάσει ο λαός και όχι οι ψυχανώμαλοι κουκουλοφόροι ή οι χιλιάδες λαθροβιούντες μουσουλμάνοι κατακτητές που μας μισούν.

Επανέρχομαι: να αναπνεύσουμε λίγο από τον αέρα που φτέρωνε τον Ευαγόρα, τον Αυξεντίου, τον Μάτση. «Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της Παναγίας και να καθαρίσει τον τόπο απ’ όλων των λογιών της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τ’ απομεινάρια». (Ελύτης)

Στο άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι. Το παραθέτω:

«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. -

Παρόντες όλοι; -

Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. -

Παρόντες, λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που τρέμει: -

Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. -

Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ σα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».

Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό - προ του 2006 - βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού. Τους φάνηκε προφανώς «εθνικιστικό». Για ηρωισμούς θα μιλάμε τώρα στους μαθητές. Ο ηρωισμός είναι μια «παρωχημένη στάσις ζωής». Αίματα και κόκκαλα, θα δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, δεν θα κοιμούνται, θα βλέπουν εφιάλτες. Ενώ «οι συνταγές μαγειρικής», «οι οδηγίες χρήσης καφετιέρας», «η Σόνια, η γάτα που έγινε ήρωας» ανταποκρίνονται πλήρως στην υψηλή αποστολή της διά βίου….βλακείας. Να βγαίνει ο Παλληκαρίδης από τα βιβλία και να μπαίνει στη θέση του συνταγή για μακαρόνια με κιμά. Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια».

Και πώς να μη θυμηθείς και πάλι τα λόγια του Σεφέρη που εξεικονίζουν αριστοτεχνικά αυτό που βιώνουμε σήμερα. «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό». Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, όσοι Έλληνες, πρέπει να βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παύλε, σήκω Μάρκο, σήκω Διάκο, να μας πείτε ελληνική ιστορία…».

http://www.antibaro.gr/node/2802

Σημ. ΔΕΕ: Όποιοι ενδιαφέρονται για περισσότερα, μπορούν να ανατρέξουν στο περισυνό μας αφιέρωμα http://ethnologic.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html

Ο μεγάλος Έλληνας Στέφανος Μίλλερ

Ένα παλιό βιντεάκι από τον μεγάλο Έλληνα (του έχει αποδοθεί πριν από λίγα χρόνια η ελληνική ιθαγένεια) καθηγητή Αρχαιολογίας Στέφανο Μίλλερ, του οποίου η συνεισφορά στο ζήτημα της αποδόμησης των σκοπιανών ψευδολογιών υπήρξε τεράστια. Κορυφαίο σημείο η περίφημη επιστολή προς τον πρόεδρο Ομπάμα για τα ελληνικά δίκαια (βλ. http://ethnologic.blogspot.com/2009/10/yauna-takabara_27.html)