Παλαιοανθρωπολογία

Φως στην εξέλιξη των ανθρώπων

Απολίθωμα άγνωστου προγόνου μας επιβεβαιώνει ότι η «Λούσι» δεν ζούσε μόνη...

Ένας από τους πιο διάσημους ανθρωπίδες προγόνους μας, η «Λούσι» δεν ήταν μόνη. Περίπου την ίδια εποχή που εκείνη ζούσε, πριν από 3,4 εκατ. χρόνια, και στην ίδια περιοχή, περιφερόταν κι ένα άλλο είδος που κάποιες φορές μπορούσε να περπατήσει όρθιο στα δύο του πόδια, αν και κάπως αδέξια, ενώ κατά κύριο λόγο ζούσε πάνω στα δέντρα, όπως οι πίθηκοι. Αυτό προκύπτει από την ανακάλυψη του σπάνιου απολιθώματος ενός μη πλήρους δεξιού ποδιού στην Αιθιοπία, το οποίο πιθανότατα παραπέμπει σε ένα ξεχωριστό προϊστορικό παρακλάδι της προ-ανθρώπινης οικογένειας.

Η ανακάλυψη είναι σημαντική γιατί δείχνει πως πάνω από ένα προ-ανθρώπινα είδη ζούσαν στην Ανατολική Αφρική πριν από τρία έως τέσσερα εκατομμύρια χρόνια και το καθένα είχε τον δικό του τρόπο να μετακινείται, πότε στα τέσσερα και πότε στα δύο πόδια.

Το εύρημα ρίχνει νέο φως στην εξέλιξη των ανθρώπων και στη σταδιακή ανάπτυξη της ικανότητάς τους να περπατάνε όχι στα τέσσερα πόδια, όπως οι πίθηκοι, αλλά στα δύο. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να προσδιοριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια το είδος των προγόνων μας από όπου προέρχεται το απολίθωμα του ποδιού. Μόνο αν βρεθούν πρόσθετα απολιθώματα κρανίου και δοντιών, θα μπορεί να γίνει μια ταυτοποίηση. Μία πιθανότητα είναι ότι σχετίζεται με το γένος του Αρδιπίθηκου (ramidus), που ζούσε πριν από 4,4 εκατ. χρόνια στην Αιθιοπία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αιθιοπικής καταγωγής παλαιοανθρωπολόγο Γιοχάνες Χαϊλέ-Σελασιέ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στο Κλίβελαντ του Οχάιο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Nature», εκτιμούν, με βάση την ανατομία του ποδιού, ότι το πλάσμα μπορούσε να βαδίζει όρθιο κατά καιρούς, όταν δεν ζούσε στα δέντρα, αν και προτιμούσε ακόμα τη δεύτερη λύση.

Το νέο απολίθωμα βρέθηκε στην περιοχή Αφάρ, περίπου 520 χλμ. βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Αντίς Αμπέμπα. Το 1974 είχε ανακαλυφθεί από τον παλαιοντολόγο Ντόναλντ Γιόχανσον στην ίδια περιοχή του Αφάρ η διάσημη «Λούσι» (Αυστραλοπίθηκος Αφαρένσις), σε απόσταση μόλις 50 χλμ. από εκεί που έγινε η νέα ανακάλυψη. Η ανατομία του ποδιού της «Λούσι» δείχνει ότι, μολονότι το σώμα και ο εγκέφαλός της δεν ήταν πολύ μεγαλύτερα από ενός χιμπατζή, μπορούσε να βαδίσει όρθια σχεδόν κανονικά, ενώ το μυστηριώδες είδος που μόλις ανακαλύφθηκε, δεν είχε ακόμα κάνει στον ίδιο βαθμό τη μετάβαση από τα δέντρα στη δίποδη ζωή των πεδιάδων.

Η συνύπαρξη των δύο ειδών, κατά τους επιστήμονες, η οποία πιθανώς κράτησε ένα εκατομμύριο χρόνια (η «Λούσι» εμφανίστηκε πριν από 4 εκατ. χρόνια και εξαφανίστηκε πριν από περίπου 3 εκατ. χρόνια), δείχνει ότι μάλλον υπήρχαν περισσότεροι από ένας εξελικτικοί δρόμοι που οδήγησαν τους προγόνους μας στην εγκατάλειψη της ζωής στα δέντρα (ιδίως τις νύχτες για προστασία) και στην πλήρη υιοθέτηση του βαδίσματος στα δύο πόδια. Το βάδισμα αυτό ήταν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους ανθρωπίδες προγόνους μας και στους πιθήκους (οι ανθρωπίδες είναι εκείνα τα είδη που είναι πιο συγγενικά με τον άνθρωπο παρά με τους χιμπατζήδες).

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231188822

Ενεργειακός άξονας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ;

Ενεργειακός άξονας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ

Διήμερο συνέδριο στην Αθήνα για την ανεύρεση ενός πολιτικού πλαισίου συνεργασίας

ΤΗΣ ΘΕΑΝΩΣ ΘΕΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ, ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Δεν τίθεται θέμα υπογραφής μνημονίου συνεργασίας Κύπρου - Ελλάδας - Ισραήλ ξεκαθάρισε ο υπουργός Εμπορίου, Νεοκλής Συλικιώτης, στα πλαίσια του διήμερου συνεδρίου στην Αθήνα με θέμα «ΙnvestmentΕnergy Summit, Creece, Cyprus, Ιsrael, Re-designing the Εuropean Εnergymap». Ο υπουργός διευκρίνισε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει στα πλαίσια του συνεδρίου, βάζοντας τέλος στις φήμες που μετέδωσαν χθες το πρωί ελληνικά μέσα ενημέρωσης ότι υπεγράφη μνημόνιο, ενώ η κυπριακή κυβέρνηση υπογράμμισε ότι επιχειρούμε να βάλουμε ένα πολιτικό πλαίσιο συνεργασίας στον άξονα Κύπρου - Ελλάδας - Ισραήλ. Ο κ. Συλικώτης ανέφερε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διασφαλιστεί η συνεργασία με την Ελλάδα και πρόσθεσε ότι επιδίωξη μας είναι να έχουμε συνεργασίες με όλες τις χώρες της περιοχής. Ελλάδα και Κύπρος ως μέλη της Ε.Ε. υπογράμμισε ότι μπορούν να βοηθήσουν σε θέματα ασφάλειας για την απρόσκοπτη παροχή ενέργειας στην Ευρώπη καθώς διαθέτουν τα πολιτικά εχέγγυα.

Ο υπουργός Εμπορίου είπε ότι για την Κυπριακή Δημοκρατία, η στρατηγική συνεργασία με την Ελλάδα και το Ισραήλ έχει ως σαφή προσανατολισμό τη δημιουργία των αναγκαίων υποδομών, αλλά και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στις χώρες μας, με τρόπο που θα προσφέρουμε προοπτικές ειρήνης, ευημερίας και προόδου στην ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό, ανέφερε, έχουμε ψηλά στις προτεραιότητες μας τη σύναψη διμερών συμφωνιών με τις χώρες της ευρύτερης νοτιοανατολικής Μεσογείου που θα επιτρέψουν τη δημιουργία του αναγκαίου θεσμικού πλαισίου για τη μεταξύ μας αρμονική συνεργασία.

Οι Κινέζοι, είπε ο κ. Συλικιώτης, έκαναν πρόταση στην κυπριακή κυβέρνηση για τη δημιουργία του τερματικού υγροποίησης φυσικού αερίου. Η κυβέρνηση, είπε, θέλει να παίζει σημαντικό ρόλο «γιατί μιλούμε για στρατηγικά αποθέματα». Το κράτος θα είναι σημαντικό μέλος αυτών των υποδομών και επιθυμία είναι αυτή η συνεργασία να είναι πολυμερής, όχι μόνο με ξένες εταιρείες, αλλά και με ξένα κράτη. Σύμφωνα με τον υπουργό Εμπορίου, υπάρχει πρόταση για τον αγωγό μεταφοράς, όχι μόνο από την Delekαλλά και από άλλους, ενώ συζήτηση γίνεται και με άλλους πιθανούς επενδυτές, από την Κίνα και αλλού. Μεταξύ των ενδιαφερομένων είναι και η κρατική εταιρεία Sinukμε τζίρο $15 δισ. το χρόνο. Στο συνέδριο του Εconomist, ο κ. Συλικιώτης δήλωσε ότι δεν υπάρχει πρόταση για τερματικό αποϋγροποίησης, υπάρχουν μόνο σκέψεις και ο χρόνος για τη δημιουργία τερματικού παίρνει 8 χρόνια. Στόχος της αξιοποίησης των φυσικών πόρων είναι η μείωση της εξάρτησης από εξωγενείς πηγές για πρώτες ύλες που σχετίζονται με την ενέργεια», ανέφερε ο κ. Συλικιώτης και σημείωσε πως είναι προφανές ότι η ανάπτυξη και τα έσοδα από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου είναι επίσης μια σημαντική παράμετρος. Σχετικά με τα αποτελέσματα της Νoble ανέφερε ότι δόθηκαν στην Υπηρεσία Ενέργειας και σε εμπειρογνώμονες να τα αξιολογήσουν. Ήδη, επεσήμανε, συζητούμε αυτή τη στιγμή για την ίδρυση Κρατικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων η οποία θα παίζει ρόλο σε όλες τις πτυχές (τερματικό, εμπόριο κ.λπ.), έχουμε ένα προσχέδιο από εμπειρογνώμονες και ζητήσαμε συμβουλές από τη γαλλική εταιρεία Βacip. Απαντώντας σε ερώτηση για τα έσοδα από το φυσικό αέριο, ανέφερε ότι είναι πολύ νωρίς. Η ΡΑΕΚ έχει κάνει αξιόλογη δουλειά για το θέμα και σημείωσε πως η ανάπτυξη και τα έσοδα από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου είναι μια σημαντική παράμετρος. Απαντώντας σε ερώτημα εάν θα μπουν στην ατζέντα της Προεδρίας τα θέματα ΑΟΖ, σημείωσε ότι η Ευρώπη πρέπει να χρηματοδοτήσει ενεργειακές υποδομές για να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη παροχή ενέργειας στην Ευρώπη.

Ο κ. Συλικώτης απαντώντας σε ερώτηση του πρέσβη της Τουρκίας, ανέφερε ότι εμείς ενεργούμε με το βάση το πνεύμα του Διεθνούς Δικαίου και του δικαίου της θάλασσας, τονίζοντας ότι είναι προς όφελος των Τουρκοκυπρίων η επανένωση λόγω των ενεργειακών αποθεμάτων και οι Τουρκοκύπριοι μπορούν να διασφαλίσουν από μόνοι τους τα δικαιώματά τους. «Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό είναι εκεί. Η τουρκοκυπριακή πλευρά και η Τουρκία πρέπει να λειτουργήσουν πιο βοηθητικά. Η επανένωση της Κύπρου και η συγκρότηση ενός ενιαίου κράτους θα διασφαλίσει πως τα οφέλη από το Φυσικό Αέριο θα μοιραστούν σε όλους τους Κυπρίους. Και, όπως είναι φανερό, οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι θέλουν την επανένωση της Κύπρου». Ο κ. Συλικιώτης σχολίασε επίσης πως «το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας είναι εκεί και η Κυπριακή Δημοκρατία τα ακολουθεί κατά γράμμα», απαντώντας στο σχόλιο του Τούρκου διπλωμάτη πως η Τουρκία θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διασφαλίσει τα δικαιώματά της, συμπεριλαμβανομένης και της υφαλοκρηπίδας.

Από την πλευρά του, ο Αμερικανός πρέσβης Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, υπεύθυνος Ενέργειας στην Ευρασία, ανέφερε ότι όσον αφορά στην Κύπρο «έχουμε επανειλημμένως πει ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κύπρου να προβαίνει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της». «Οι ανακαλύψεις στη ΝΑ Μεσόγειο υπερβαίνουν τις εμπλεκόμενες χώρες, την Κύπρο και το Ισραήλ, ενδεχομένως και την Ελλάδα. Υπάρχουν νομικά και πολιτικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, και θα είναι κρίμα οι χώρες της περιοχής να στερηθούν τα οφέλη των ανακαλύψεων. Από τους πόρους όμως που θα προκύψουν, θα πρέπει να ωφεληθούν και οι Τουρκοκύπριοι», τόνισε ειδικά για τις ανακαλύψεις στην Κύπρο.

ελληνικα σχεδια

•Ο Έλληνας υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αναφέρθηκε στην προοπτική ένταξης και της Ελλάδας στα σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού από την Ανατολική Μεσόγειο. Σε ό,τι αφορά δε τις έρευνες υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, επανέλαβε τη βεβαιότητα ότι μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έχουν στηθεί γεωτρύπανα στις τρεις περιοχές που διατίθενται για έρευνα, δηλαδή Ιωάννινα, δυτικός Πατραϊκός και Κατάκολο.

«Να γίνουμε η Νορβηγία της ανατολικής Μεσογείου»

ΚΥΠΡΟΣ και Ελλάδα θα πρέπει να καταστούν η Νορβηγία της ανατολικής Μεσογείου και να αποφευχθούν να γίνουν η Νιγηρία της Ευρώπης, ανέφερε στην ομιλία του στο συνέδριο ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου. «Η Κύπρος και η Ελλάδα», υπογράμμισε, «πρέπει να προσφέρουν πλήρη διαφάνεια και πρόσβαση, ώστε να προσελκύσουν αξιόπιστες προσφορές από εταιρείες με τα κατάλληλα προσόντα που απαιτούνται για τη μεγάλης κλίμακας και απαιτητική εργασία της εκμετάλλευσης υπεράκτιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε μεγάλα βάθη». Πρέπει να γίνει αντιληπτό, σημείωσε ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ, «πως τα οφέλη από το φυσικό αέριο δεν είναι απλά για να καλύψουν τις δημοσιονομικές τρύπες ή για παροχή κοινωνικών παροχών και για να τα απολαύσει η παρούσα γενεά. Τα οφέλη θα πρέπει να επενδυθούν και προς όφελος των μελλοντικών γενεών στα πρότυπα του νορβηγικού μοντέλου». Καταλήγοντας, ο κ. Νεοφύτου σημείωσε ότι «το Ισραήλ, ο άλλοτε ξεχασμένος μας γείτονας, είναι τώρα συνδεδεμένο με την Κύπρο και την Ελλάδα. Είναι ένας φυσικός και ενεργειακός σύμμαχος και για πολλούς ακόμα λόγους αποτελεί την καλύτερη ασπίδα της Κύπρου και της Ελλάδας απέναντι σε οποιεσδήποτε απειλές που θα έχουν σχέση με τα θέματα ενέργειας».

Μ. Σαρρής: Έξυπνες επιλογές για φυσικό αέριο

ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ λήψης έξυπνων επιλογών και πραγμάτων για το θέμα του φυσικού αερίου, αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ομίλου της Λαϊκής Τράπεζας Μιχάλης Σαρρής, μιλώντας στο συνέδριο. Θα μπορούσα να πω πολλά για τις εξελίξεις στα κοιτάσματα φυσικού αερίου, για την εξισορρόπηση δυνάμεων που εμπλέκονται στην Κύπρο, για την κρίση στην Ελλάδα, ανέφερε στην εισαγωγή του. Αλλά «τίποτα απ’ αυτά δεν μετράει αν δεν κάνουμε έξυπνες επιλογές για το φυσικό αέριο γιατί στο τέλος όλα θα είναι ρητορείες και τίποτε άλλο».

Ο κ. Σαρρής με περιγραμματικό τρόπο αναφέρθηκε στα βήματα που μπορούν να γίνουν και έδωσε έμφαση στην ανάγκη ίδρυσης εθνικής εταιρείας υδρογονανθράκων που θα προστατεύει το δημόσιο συμφέρον, άντρες και γυναίκες να μπορούν να εργαστούν για το εθνικό συμφέρον με πραγματιστικό τρόπο. Αναφέρθηκε στην ανάγκη ίδρυσης εθνικού ταμείου για τη διαχείριση πόρων από φυσικό αέριο και πετρέλαιο, τόνισε ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί με το ρόλο των εταιρειών παροχής ενέργειας (ΑΗΚ και ΔΕΗ) που θα κινούνται στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού και των προκλήσεων. Πρέπει να δημιουργήσουμε εταιρείες, πρόσθεσε, με μετοχικές συνθέσεις που να αποτελούνται από ιδιώτες και τα υπόλοιπα από τράπεζες. Ειδικά για το τελευταίο ο κ. Σαρρής ανέφερε ότι είμαστε δεσμευμένοι να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε.

Τι κάνει το Ισραήλ

Ο Ισραηλινός υπουργός Ενέργειας Ούζι Λαντάου, διαμήνυσε ότι ο άξονας Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα «μπορεί να παράσχει μια ‘άγκυρα’ σταθερότητας, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική για την ευρύτερη περιοχή». Ο ίδιος μετέφερε εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες η «λεκάνη της Μεσογείου» περιλαμβάνει περισσότερα από 35 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, το 40% των οποίων αφορά στο Ισραήλ, ενώ απηύθυνε έκκληση στον δυτικό κόσμο «να απαγκιστρωθεί από τις επενδύσεις πετρελαίου».

Αναφερόμενος στο μνημόνιο συναντίληψης που έχει υπογραφεί μεταξύ των εταιρειών ηλεκτρισμού Κύπρου και Ισραήλ εξέφρασε την ελπίδα να ποντιστεί στο μέλλον ένα καλώδιο που θα μεταφέρει ηλεκτρισμό στην Κύπρο από το Ισραήλ, προσθέτοντας ότι μελετάται ένα αντίστοιχο καλώδιο από το Ισραήλ στην Κύπρο, από την Κύπρο στην Κρήτη και από εκεί στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Παράλληλα, ο κ. Λαντάου δήλωσε ότι η χώρα του έχει συστήσει ειδική επιτροπή υψηλού επιπέδου, η οποία εξετάζει εναλλακτικές προοπτικές για τη μεταφορά και αξιοποίηση του φυσικού αερίου της Ισραηλινής ΑΟΖ. Αυτές περιλαμβάνουν:

- Μεταφορά του φυσικού αερίου στο Ισραήλ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

- Δημιουργία μονάδας ή μονάδων υγροποίησης σε Ισραήλ ή Κύπρο για τη μεταφορά και διοχέτευσή του στην αγορά με πλοία.

- Δημιουργία πλωτής μονάδας ή μονάδων υγροποίησης.

- Κατασκευή αγωγού για διοχέτευση του αερίου σε Κρήτη και Ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια στα ευρωπαϊκά δίκτυα.

- Μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους του αερίου σε ηλεκτρισμό και μεταφορά του παραγόμενου ηλεκτρικού σε Κύπρο Κρήτη και Ηπειρωτική Ελλάδα.

http://www.philenews.com/Digital/Default.aspx?d=20120329&pn=1
 

ΕΛΙΑΜΕΠ: Στρατολόγηση Νεο-Οθωμανών;

Διαβάστε την παρακάτω ανακοίνωση του "περίεργου" αυτού ιδρύματος που ονομάζεται Ελληνικό (;) Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) για να αντιληφθούμε όλοι πώς "κατασκευάσθηκαν" οι Δραγώνες, οι Κουλουρο-Ρεπούσηδες και τα νεώτερα φρούτα τύπου Βάσως Ψιμούλη, Σίας Αναγνωστοπούλου και όλου αυτού του συρφετού των εθνομηδενιστών και Νεο-Οθωμανιστών.

ΔΕΕ

ΕΛΙΑΜΕΠ: Προετοιμάζει πράκτορες;

Το Center for Global Politics του Freie Universität στο Βερολίνο σε συνεργασία με το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και το Πανεπιστήμιο Sabanci στην Κωνσταντινούπολη διοργανώνουν εκπαιδευτικό σεμινάριο με θέμα: Ρήξεις στις περιφερειακές σχέσεις: Τουρκία- ΕΕ σε αβέβαιη πορεία. Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη από τις 4-17 Ιουνίου 2012 και η γλώσσα εργασίας είναι η αγγλική. Η παρακολούθηση του σεμιναρίου θα είναι δωρεάν, ενώ θα υπάρξει οικονομική βοήθεια για όσους επιλεγούν να ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη.

Οι φοιτητές που θα ολοκληρώσουν με επιτυχία το Θερινό Εκπαιδευτικό Σεμινάριο θα λάβουν τέσσερις διδακτικές μονάδες, βάσει του European Credit Transfer System (ECTS) και θα λάβουν βεβαίωση συμμετοχής από το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Sabancı University και το Freie Universität Berlin.

Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από τη Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD).

Τα θέματα που θα αναπτυχθούν κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου θα αφορούν τις νέες προσεγγίσεις στις διεθνείς σχέσεις, το ρόλο των νέων μέσων επικοινωνίας, και τις τρέχουσες εξελίξεις στην ΕΕ, την Τουρκία και τις γύρω περιοχές. Στο σεμινάριο θα συμμετέχουν Έλληνες, Τούρκοι και Γερμανοί ακαδημαϊκοί και φοιτητές.

Για την υποβολή αίτησης χρειάζονται πτυχίο σε πολιτικές επιστήμες ή σε συναφή κλάδο, καθώς και πολύ καλή γνώση της αγγλικής γλώσσας. Το σεμινάριο απευθύνεται κυρίως σε τελειόφοιτους φοιτητές και εγγεγραμμένους φοιτητές σε μεταπτυχιακά προγράμματα.

Οι αιτήσεις κατατίθενται ηλεκτρονικά, ενώ απαραίτητα είναι τα ακόλουθα δικαιολογητικά στην αγγλική γλώσσα:

Βιογραφικό Σημείωμα

Συνοδευτική Επιστολή, στην οποία θα αναφέρετε για ποιο λόγο ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε το σεμινάριο

Πιστοποιητικό γνώσης της αγγλικής γλώσσας (δεν χρειάζεται επικύρωση)

Αναλυτική βαθμολογία του πτυχίου σας

Για να δηλώσετε συμμετοχή συμπληρώστε την αίτηση εδώ. Η προθεσμία υποβολής αιτησεων λήγει στις 13 Απριλίου 2012.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Υπεύθυνοι επικοινωνίας :

κ. Luise Rex (Υπεύθυνη Προγράμματος) Center for Global Politics, Freie Universität Berlin, email: seasonal-schools@global-politics.org

Καθηγ. Müftüler-Baç (Τοπική Συντονίστρια) Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Sabanci, email: muftuler@sabanciuniv.edu

Ο Νεο-Οθωμανισμός επελαύνει στην Αλβανία

Περιοδικό «ΜΑΡΟ»:

Η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία τουρκικό κόμμα;

-Εάν παραδοσιακά τα ελληνικά συμφέροντα θεωρείται πως εκπροσωπούνται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τα τουρκικά ταυτίστηκαν με το Δημ. Κόμμα. Καθώς φαίνεται κάτι έχει αλλάξει στον στον άξονα αυτής της σχέσης και οι φορείς της νεο-οθωμανικής θεωρίας θέλουν να δουν την επιρροή τους πέραν των σχέσεων Μπερίσια-Ερντογάν.

-Η Αμερική αρέσκεται σε μια ζώνη τουρκικής επιρροής εντός της οποίας θα είναι η Αλβανία, το Κόσοβο και η Βοσνία, κάτι τέτοιο η Ουάσινγκτον θα το μεταχειριστεί ως καθρέφτη «του καλού μουσουλμανικού κόσμου»….

 

Στο περιοδικό «ΜΑΠΟ» αυτής της εβδομάδας δημοσιεύεται ως πρωτοσέλιδο άρθρο του δημοσιογράφου Αλφρέντ Λέλια με τον τίτλο: Το νεο-οθωμανικό σχέδιο-η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία , τουρκικό κόμμα.

Ο δημοσιογράφος Λέλια ξεκινάει το άρθρο του με μια εύλογη ερώτηση: «Ποιος έκανε δυνατή την επίσκεψη Σπαχίου στην Αμερική και γιατί η επίσκεψή του συνοδεύτηκε από μυστήριο. Ποιος είναι ο μεσάζων ανάμεσα στο Σπαχίου και των τουρκικών συμφερόντων στην Αλβανία; Ενδιαφέρονται οι αμερικανοί για την αναγέννηση της κάποτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Μήπως ήρθε η ώρα μετά την υποδομή των επιχειρηματικών μπίζνες, της παιδείας και των τουρκικών ιδεών, η Άγκυρα να εκπροσωπηθεί και πολιτικά στην Αλβανία; Ο νεο-οθωμανισμός, ιδεολογία ή ανακάλυψη;

Ο δημοσιογράφος Λέλια αναφέρει στο άρθρο του πως ενώ παλιότερα οι δυτικοί μπάσανε ως σφήνα το σχέδιο με την ομάδα G99, τώρα στο δίπολο ΔΚ-ΣΚ ,επίσης από το εξωτερικό, μπαίνει ως σφήνα η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία που μπαίνει στα πεζοδρόμια της αλβανικής πολιτικής διαμέσου της Οδού του Μπακλαβά, από κεί που συνήθως προέρχονται τα φθηνά προϊόντα της Τσάμικης Αγοράς (στα Τίρανα σημειωση Δερ.) και τα σκληρά κολλέγια στα οποία η αλβανική ελίτ σπουδάζει τα παιδιά της : από την Τουρκία.

Ο Λέλια αναφέρει πως για την επίσκεψη Σπαχίου στην Αμερική μεσολάβησε τούρκος, σε ένα ταξίδι πληρωμένο από τους Τούρκους. Επίσης για πρώτη φορά ο Λέλια λέει κάποια πράγματα εξω από τα δόντια: «Υπάρχει πλέον η πολιτική θεωρία, θεωρητικός της οποίας είναι ο τούρκος Υπεξ για την επανάκτηση της τουρκικής επίδρασης στα Βαλκάνια, στις περιοχές που κάποτε κατακτήθηκαν από τους οθωμανούς.

Η εξάπλωση ενός ισχυρού εμπορικού και επιχειρηματικού τουρκικού δικτύου στην Αλβανία, με εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως κολλέγια, μεντρεσέδες και πανεπιστήμια, πέρασε τώρα καθώς φαίνεται σε νέες απαιτήσεις: στην πολιτική εκπροσώπευση. Εάν παραδοσιακά τα ελληνικά συμφέροντα θεωρείται πως εκπροσωπούνται από το Σ.Κ., τα τουρκικά ταυτίστηκαν με το Δ.Κόμμα. Καθώς φαίνεται κάτι έχει αλλάξει στον στον άξονα αυτής της σχέσης και οι φορείς της νεο-οθωμανικής θεωρίας θέλουν να δουν την επιρροή τους πέραν των σχέσεων Μπερίσια-Ερντογάν.

Ακόμα ο Λέλια θεωρεί πως η Τουρκία θέλει να επεκταθεί ή να επιστρέψει στις κάποτε σφαίρες επιρροής… Αυτό έρχεται και λόγω της συνεχούς ευρωπαϊκής άρνησης στο αίτημα της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ.. Κατά τύχη ή από γεωπολιτική τύχη η Τουρκία, παλιός σύμμαχος των Αμερικανών, έχει και τη στήριξη της Ουάσινγκτον. Συμφέρει στην Αμερική μια ζώνη τουρκικής επιρροής εντός της οποίας θα είναι η Αλβανία, το Κόσοβο και η Βοσνία, κάτι τέτοιο η Ουάσινγκτον θα το μεταχειριστεί ως καθρέφτη «του καλού μουσουλμανικού κόσμου»….

Πηγή: http://www.deropoli.com/?p=8879

Η σφαγή της Χίου υπό αναθεώρηση!

Το οστεοφυλάκιο στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά στην Χίο

όπου φυλάσσονται τα οστά των σφαγιασθέντων

Η σφαγή της Χίου υπό αναθεώρηση:

Δεν εσφάγησαν, αλλά αυτοκτόνησαν!

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Η σημερινή εθνική επέτειος, της Επαναστάσεως του ‘21, μας καλεί να αντισταθούμε στην μεθοδευμένη προσπάθεια χειραγώγησης και απάλειψης της ιστορικής αλήθειας που υπαγορεύουν και επιβάλουν γνωστά κέντρα, με καθηγητές και λέκτορες και με συμμάχους παράγοντες στα υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Οι εν λόγω ιστορικοί αναθεωρητές, ισχυρίσθηκαν προσφάτως, ότι ο πίνακας του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Ευγενίου Ντελακρουά « η σφαγή της Χίου» αποτελεί υπερβολική απεικόνιση εκ μέρους του καλλιτέχνη και ξεπερνάει την πραγματικότητα. Μπορεί και να αυτοκτόνησαν και έτσι, ο πίνακας αφαιρέθηκε προ διετίας από το Βυζαντινό μουσείο Χίου, κατ’ απαίτηση των Tούρκων!

Σύμφωνα με τον χιώτικο Τύπο, υπάρχει μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως… ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς!.. Η Τουρκία, επεδίωξε και αφαιρέθηκαν οι ταμπέλες με την επιγραφή: « Έργα Οθωμανών», από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής στη Νέα Μονή και του Αγίου Μηνά.

Οι Τούρκοι απαιτούν και οι ημέτεροι με δουλικότητα υπακούουν! Ποτέ δεν αφαίρεσαν όμως οι Τούρκοι τον αναρτημένο πίνακα στο μουσείο Ντολμά Μπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη, όπου παριστά τούρκο πολεμιστή να πατά πάνω στο νεκρό κορμί ΄Ελληνα φουστανελοφόρου με το λάβαρό μας, σκόρπια κορμιά Ελλήνων και ο …ήρωας αυτός με το χέρι στο μέτωπο, κοιτά μακριά, ψάχνει να δει τους Έλληνες που τόβαλαν στα πόδια…

Ο πίνακας του Ντελακρουά, που τους ενόχλησε, δεν περιλαμβάνει τη διαταγή του Σουλτάνου το 1822, να σφάξουν βρέφη έως 3 ετών, αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών, γυναίκες άνω των 40, να αιχμαλωτίσουν κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό. Από τις 117.000 χριστιανούς του νησιού, κατέσφαξαν 50.000, αιχμαλώτισαν 52.000, διέφυγαν και σώθηκαν 21.000, επέζησαν μόνο 1800…

Δεν περιλαμβάνει τα γυναικόπαιδα που πουλήθηκαν σκλάβοι ή βιάστηκαν ούτε τη Χίο που μετετράπη σε στάχτη, ούτε ακούγονται οι γοερές κραυγές των θυμάτων. Γι αυτούς τους φωστήρες που σβήνουν με το σφουγγάρι, δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία γιατί δυσαρεστούνται οι Τούρκοι…

Δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων γιατί θα μας πουν οι προοδευτικοί τενεκέδες καθυστερημένους και γραφικούς. Έτσι πετυχαίνουν το στόχο τους. Τον εξαγνισμό των ενόχων!

Απάντηση στους θλιβερούς αναθεωρητές της ιστορίας για τη σφαγή δίνουν οι «Τάϊμς» του Λονδίνου, ( αρ. φύλ. 11661 σελ. 2, της 11-9-1822). Ιδού τι έγραψε:

«Πολλές λεπτομέρειες από τις τρομερές βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι στη Χίο έχουν ήδη γίνει γνωστές. Ακόμα και Γερμανικές εφημερίδες περιέγραψαν τις βαρβαρότητες. Από τις 120.000 Έλληνες απέμειναν περί τους 900 από τους οποίους πολλοί πεθαίνουν από ασθένειες που προκαλούνται από τα άταφα πτώματα. Το πιο ωραίο και ανεπτυγμένο νησί του Αρχιπελάγους ερημώθηκε. Οι πιο πολιτισμένοι, δυναμικοί και έγκριτοι κάτοικοι του νησιού, το άνθος της Ελλάδος, έχουν οι περισσότεροι εξοντωθεί, εκπατρισθεί ή πουληθεί ως σκλάβοι από τους απίστευτους σφαγείς τους. Εν τούτοις, τέτοιες πράξεις έχουν αμβλυνθεί από Άγγλους και σχεδόν δικαιολογήθηκαν στον Αγγλικό Κοινοβούλιο, αποδιδόμενες σε ελληνικές προκλήσεις. Πότε οι Έλληνες προμελετημένα σφαγίασαν αδιακρίτως ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μιας επαρχίας; Πότε οι Έλληνες απήγαγαν δεκάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά για να ικανοποιήσουν ακόλαστες ορέξεις και πάθη; Θα εξισωθεί η πλήρης καταστροφή της Χίου, που μετετράπη σε στάχτες και ο ενταφιασμός 50.000 ανδρών στα συντρίμμια των φιλήσυχων σπιτιών τους, προς την καταστροφή μιας φρουράς μετά από προδοτική συμπεριφορά της;»

«Το Ελληνόπουλο» του Βίκτωρος Ουγκώ

Ο Βίκτωρ Ουγκώ καταθέτει την ψυχική του οδύνη για το ολοκαύτωμα της Χίου με το ποίημα «Ελληνόπουλο» (μετάφραση Κωστή Παλαμά): «Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα./Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,/με τα κρασιά, με τα δεντρά τ’ αρχοντονήσι, που βουνά/ και σπίτια και λαγκάδια/ και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια/καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά./Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,/στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο/κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει/μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη/ μεσ’ την αφάνταστη φθορά…»

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Real News
 

Για την γλώσσα και πάλι...

Μπαμπινιώτης:

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας. Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της»

Οδυσσέας Ελύτης

Από το Άξιον Εστί:

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες

ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια

θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.

Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστος Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..

Η πατρίδα και η γλώσσα

Η πατρίδα και η γλώσσα

Έχει γίνει πολλή συζήτηση, ενίοτε δε τεταμένη και σε υψηλούς τόνους (και όχι μόνο το τελευταίο ταραχώδες διάστημα), για το τι σημαίνει ελληνικότητα, ποια είναι ή θα πρέπει να είναι η θέση και η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη και τι εν τέλει είναι ο πατριωτισμός και ιδιαίτερα στις μέρες μας.

Του Σταμάτη Κυρζόπουλου*

Υποθέτω ότι και σήμερα, ανήμερα της εθνικής επετείου, θα λεχθούν και θα γραφούν πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων φοβάμαι (και υπό το κράτος ενδεχόμενων ακροτήτων στις παρελάσεις), ότι θα είναι δογματικές υπερβολές και επικολυρικές υστερίες.

Ούτως ή άλλως η ιστορία σπάνια προσεγγίζεται με ψυχραιμία στη χώρα μας και συχνά επιδιώκεται η διέγερση του θυμικού και του συναισθήματος με στόχο την πολιτική χειραγώγηση ή την απλή ψηφοθηρία. Επειδή σε γενικές γραμμές η αντίληψη μου για την ελληνικότητα δεν περιλαμβάνει «γραμμές αίματος», DNA και αυτής της κατεύθυνσης ανάγνωση της ιστορίας και συνοψίζεται μάλλον στην (αποδιδόμενη στον Ισοκράτη, αν και υπάρχουν επʼαυτού και αμφισβητήσεις) ρήση:

«Ελληνες είναι οι μετερχόμενοι της ελληνικής παιδείας» και βασικότερο συνεκτικό του ελληνισμού γνώρισμα θεωρώ τη γλώσσα, έκρινα σκόπιμο, σήμερα, 25 Μαρτίου 2012, να αναδημοσιεύσω ένα, έως πρόσφατα ανέκδοτο, κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη, που παρουσιάσθηκε με αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Πρόκειται για ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη τον Νοέμβριο του1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.

Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς».

Ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη προς τους Έλληνες μετανάστες της Σουηδίας, Νοέμβριος 1979

«Αγαπητοί φίλοι, περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Εβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.

Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Πόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ΄ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμη που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.

Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.

Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιο και για τη λευτεριά.

Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι' αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη -ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να' μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».

Και ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα (7/10/1838) προς τους νέους του Αʼ Γυμνασίου Αθηνών:

«Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία».

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον, εκ των δασκάλων μου, καθηγητή Ευστ. Ηλιοδρομίτη, που μου απέστειλε το ανωτέρω κείμενο του Ελύτη.

*Ο Σταμάτης Κυρζόπουλος είναι ιατρός καρδιολόγος, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργιικό Κέντρο και το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του blog: http://sxoliopoliti.blogspot.com/2012/03/blog-post_25.html

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (73)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

[...] Ο αγώνας των επαναστατών του 1821 στρεφόταν πρωταρχικά εναντίον του οθωμανικού κράτους και των δομών και σχέσεων εξουσίας που διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο του οθωμανικού συστήματος κατάκτησης και κυριαρχίας. Η επανάσταση είχε και κοινωνικό χαρακτήρα αλλά και σαφή εθνικοαπελευθερωτικά αιτήματα, όπως καταγράφονται στην Διακήρυξη της Α΄ Εθνοσυνέλευσης και στο προοίμιο του Συντάγματος της Επιδαύρου και στα επόμενα Συντάγματα. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Ελλάδας είχε ευρεία ιστορική σημασία. Υπήρξε η κύρια εκδήλωση στη Ν/A Ευρώπη ενός επαναστατικού κύματος, το οποίο ήταν προϊόν διαφόρων παραγόντων. Ως κύριοι μεταξύ τους μπορούν να θεωρηθούν:

α) Tο πολύπτυχο κίνημα εθνικής αφύπνισης, κατάληξη πολύπλευρης μακραίωνης ιστορικής πορείας με αφετηρία το Βυζάντιο. Σημαντικοί σταθμοί της η δημιουργία «εξωκεντρικών» ελληνικών κρατών μετά το 1204, η αντίσταση του ελληνικού κόσμου (και μέσα στις φραγκοκρατούμενες περιοχές) και η συνακόλουθη αναζωογόνηση των ελληνικών σπουδών, της τέχνης και της φιλολογίας. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης και κυριαρχίας, αναδύθηκε ένα πρωτότυπο ιστορικό σχήμα, από το οποίο γεννήθηκε η έννοια της «Eκκλησίας-κεφαλής του έθνους» και του «εθνάρχη» (οθωμανικός όρος Μιλέτμπασι). Ο ορθόδοξος κλήρος βρέθηκε επί κεφαλής ενός είδους «παθητικής αντίστασης» –κάποιες φορές έλαβε περισσότερο ενεργητικές μορφές– εναντίον των κατακτητών-κυρίαρχων. Οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί βαλκανικοί λαοί, διατήρησαν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους χάρη στην ορθόδοξη θρησκεία. Στη λατρεία και στη ζωή της υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ορθόδοξης Εκκλησίας χρησιμοποιούνταν η ελληνική γλώσσα. Σημαντικοί παράγοντες της εθνικής επιβίωσης υπήρξαν η κοινοτική οργάνωση -επικεφαλής των κοινοτήτων ήταν οι πρόκριτοι (δημογέροντες)- και η παιδεία, με όλους τους σοβαρούς περιορισμούς που επιβάλλονταν στην άσκησή της. Eξ άλλου, όπως γενικότερα στη Βαλκανική, αρκετοί Ελληνες αρνούνταν κάθε συνδιαλλαγή με τους κατακτητές, αλλά και τους ομόθρησκούς τους άρχοντες και εξακολουθούσαν την ανυπότακτη ζωή τους επιλέγοντας τις πιο ορεινές και δύσβατες περιοχές. Ήταν οι κλέφτες και αποτέλεσαν πρόπλασμα για τα στρατιωτικά σώματα της Επανάστασης του 1821.

β) Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση του 1789. O ελληνικός Διαφωτισμός αναπτύσσεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, καθυστερημένα σε σύγκριση με την εκδήλωση και ανάπτυξη του φαινομένου στη δυτική Ευρώπη. Οι ιδέες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού επηρέασαν τον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο όταν δημιουργήθηκαν κατάλληλες συνθήκες. Αυτό έγινε από τις αρχές του 18ου αιώνα με την ανάθεση σε Έλληνες της διακυβέρνησης των παραδουνάβιων ηγεμονιών, και αργότερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Η εξάπλωσή του Διαφωτισμού στον ελληνικό πνευματικό χώρο συμβατικά έχει διακριθεί σε τρεις περιόδους. Η προδρομική περίοδος (κύριοι εκπρόσωποι ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης) φέρει τη σφραγίδα της επιρροής του Βολταίρου. Η δεύτερη περίοδος χαρακτηρίζεται από την σημαντική επίδραση των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών (τυπικός εκπρόσωπος ο Φαναριώτης Δημήτριος Καταρτζής). Η τρίτη περίοδος συνδέεται με ένα κίνημα διανοουμένων σταθερά εμπνεόμενων από τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά που αποδοκιμάζουν τη βίαιη επιβολή τους. Σημαντικοί εκπρόσωποι αυτής της γενεάς ήταν οι Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης (συγγραφείς της Γεωγραφίας Νεωτερικής), ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής. Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ενίσχυσε την ανάπτυξη του ελληνικού Διαφωτισμού και φιλελευθερισμού, καθώς και των ριζοσπαστικών κινημάτων στη Ν/Α Ευρώπη. Στους βαλκανικούς χριστιανικούς λαούς η Γαλλική Επανάσταση και η ναπολεόντεια Αυτοκρατορία που αναδύθηκε από αυτήν άφησαν να διαφανεί η δυνατότητα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού. Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες ιδεολογικές ζυμώσεις στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, αλλά και στην Ελλάδα. Οι κριτικές εναντίον διαφόρων δημοκρατικών και νεοϊδεατών πήραν διαστάσεις πολεμικής. Εξάλλου, ο Αδαμάντιος Κοραής, εκφράζοντας την αποστροφή του για τη ρωσική αυτοκρατορία –που, όπως έγραφε, δεν μπορούσε να επιβληθεί παρά «με Καλμούκους και Κοζάκους» –, θεωρούσε ότι το ελληνικό έθνος έπρεπε να στηρίξει τις ελπίδες του στους δημοκρατικούς Γάλλους και μετά την παλινόρθωση στη Γαλλία, στους «Αγγλοαμερικανούς», δηλαδή στους Αμερικανούς.

γ) Τα δημοκρατικά και ομοσπονδιακά οράματα ορισμένων επαναστατών διανοουμένων και ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε ο Ρήγας Βελεστινλής (πρώτος κήρυκας της συναδέλφωσης των βαλκανικών λαών). Η «Ελληνική Δημοκρατία» του στόχευε αφενός στην επαναστατική επίλυση του εθνικού προβλήματος και αφετέρου στην εγκαθίδρυση ενός πολιτειακού συστήματος που συνδυάζει τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και μια ολοκληρωμένη εκδοχή αντιπροσώπευσης στο πεδίο της κεντρικής πολιτείας. Θεμελιώδης υπήρξε η συμβολή του Ρήγα «στην διεύρυνση και το βάθαιμα στις σύγχρονες συνθήκες του νοήματος του δημοκρατικού πατριωτισμού, όπως αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του Διαφωτισμού». Ο ριζοσπαστισμός της περιόδου 1789-1821 είχε διαβαλκανική βάση και εμβέλεια . Αυτό έχει αποδοθεί στον χαρακτήρα των νοτιοευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς και στον δεσμό ανάμεσα στους διακινητές ριζοσπαστικών ιδεών και τον κοσμοπολιτικό ουμανισμό του Διαφωτισμού. Τα κείμενα των Ελλήνων πολιτικών στοχαστών της περιόδου 1789-1821 θεωρήθηκε ότι εγγράφονταν στη γενική οπτική της τότε ευρωπαϊκής σκέψης. Μια σαφέστερη παράσταση του πνεύματος της εποχής συνοψίζεται στο σχήμα ευρωπαϊκή κρίση – πολιτικοποίηση των Ελλήνων επικεντρωμένη γύρω από την ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας – ανάδυση των ιδεολογικών / πολιτικών ρευμάτων των Ελλήνων διανοουμένων (φιλελεύθερο και ριζοσπαστικό) [...]

(Απόσπασμα από εκτεταμένο ερευνητικό άρθρο του Δρ Θεόδωρου Μπατρακούλη, το οποίο πρόκειται να δημοσιευτεί στο 4ο τεύχος της περιοδικής έκδοσης Νέος Ερμής ο Λόγιος - θα κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες)

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com/2012/03/blog-post_2636.html

Κυματίζουν σημαία «ανεξάρτητης» Δ. Θράκης!

Μια ιδιαίτερη ανησυχητική είδηση εντοπίσαμε στην κυπριακή εφημερίδα "Φιλελεύθερος" και η οποία επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την αδιαφορία ή την ανικανότητα του πολιτικού κατεστημένου για τα εθνικά θέματα.

ΔΕΕ

Κυματίζουν σημαία
«ανεξάρτητης» Δ. Θράκης
Προκλητικές τουρκικές κινήσεις πυροδοτούν έντονες αντιδράσεις

ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΝ την σημαία των «55 ημερών» της «ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης», οι Τούρκοι. Η σημαία αυτά διατηρήθηκε για 55 ημέρες όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα η μουσουλμανική μειονότητα είχε ανακηρύξει παράνομα ανεξάρτητο «κράτος». Η φωτογραφία του «τουρκικής» καταγωγής βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στο ελληνικό Κοινοβούλιο, Τσετίν Μαντατζί, μπροστά στη «σημαία» της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης» προκάλεσε κρίση και αντιδράσειος.

Όπως γράφουν τουρκικές εφημερίδες, ο Μαντατζί κατά τις επαφές του στην Κομοτηνή φωτογραφήθηκε μπροστά στην τουρκική σημαία και τη «σημαία» της «Τουρκικής Δημοκρατίας Δυτικής Θράκης».

Η φωτογραφία, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αντιφωνητής» που εκδίδεται στη Δυτική Θράκη , στη συνέχεια πέρασε στο Διαδίκτυο και προκάλεσε μεγάλη αντίδραση. Η ιστοσελίδα Οnalert.gr ανέφερε επίσης ότι ο Μαντατζί λόγω της φωτογραφίας θα πρέπει να αποπεμφθεί και από το κόμμα και από τη Βουλή. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Τσετίν Μάντατζι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από το κόμμα που τον εξέλεξε.

Ο Μάντατζι μιλώντας σε δημοσιογράφους του μειονοτικού Τύπου είπε πως «ο Παπανδρέου δεν κράτησε τις υποσχέσεις που έδωσε, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εθνικιστικό κομμάτι του κόμματος και έτσι απέτυχε».

Στο μεταξύ, η τουρκική εφημερίδα Ηaberturkμε τον τίτλο « Η δουλειά μας είναι να επισκεπτόμαστε καθημερινά εγκαταστάσεις προς πώληση στη γείτονα» και τον υπότιτλο «Εντυπωσιακή δήλωση από τον γενικό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη» , έγραψε ότι καθημερινά υπάρχουν πολλοί που κτυπούν την πόρτα του Τουρκικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη για πελάτες για τα ξενοδοχεία και εργοστάσια που βγάζουν προς πώληση οι Έλληνες επιχειρηματίες που χρεοκοπούν.

http://www.philenews.com/

Κόσοβο: Πρωτοβουλία για ένωση με Αλβανία

Κόσοβο: Πρωτοβουλία για ένωση με Αλβανία

Την ένωση του Κοσόβου με την Αλβανία επιθυμούν 12 κοσοβάροι βουλευτές, αίτημα το οποίο θα στηρίξει και ο πρόεδρος της Βουλής του Κοσόβου, Γιακούπ Κρασνίτσι, σύμφωνα με τα αλβανικά ΜΜΕ. Η ομάδα των βουλευτών αναμένεται να ζητήσει και επίσημα από τη Βουλή του Κοσόβου, την ένωση της επαρχίας με την Αλβανία.

Η εφημερίδας «TEMA» αναφέρει στην ιστοσελίδα της ότι το αίτημα αυτό αναμένεται να στηριχτεί από 39 αλβανόφωνους βουλευτές και βουλευτές της τουρκικής μειονότητας του Κοσόβου.

Η ιστοσελίδα, όπως και το ALSAT TV, αναφέρει πως μετά την κίνηση αυτή, ομάδα βουλευτών θα συναντηθεί με τον Αλβανό πρόεδρο, Μπαμίρ Τόπι, για να του παρουσιάσει επίσημα την πρόταση και να ζητήσει την υλοποίηση της.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
 
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=112824909#
 

Tι επέτρεψε τον εκτουρκισμό των Ελλήνων μουσουλμάνων;

Tι επέτρεψε τον εκτουρκισμό
των Ελλήνων μουσουλμάνων;

του Δημήτρη Μαυρίδη από το περιοδικό "Άρδην" τ. 87

 Η μουσουλμανική μειονότητα στην ελληνική Θράκη συγκροτείται από τουρκογενή στοιχεία, απογόνους των Τουρκομάνων εποίκων που εγκαταστάθηκαν στη Θράκη τον 15ο αιώνα, τουρκοφανείς πρόσφυγες του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878 από τα Βαλκάνια, γηγενείς σλαβόφωνους Πομάκους που εξισλαμίσθηκαν τον 16ο αιώνα και Τσιγγάνους Ρομά, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην ελληνική Θράκη τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Οι Πομάκοι και οι Ρομά αποτελούν στόχους της τουρκικής πολιτικής, η οποία επιδιώκει τον εκτουρκισμό τους, παρά το γεγονός ότι, εκτός από τη θρησκεία, οι μειονοτικές αυτές ομάδες δεν έχουν καμία σχέση με την Τουρκία.

Η δεκαετία του 1950 φαίνεται σήμερα να είναι η περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν οι κρίσιμες επιλογές και διαμορφώθηκαν οι συνθήκες, που καθόρισαν τη σημερινή πραγματικότητα της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελληνική Θράκη. Η δεκαετία του 1950 ακολούθησε τον καταστρεπτικό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Κατά τη διάρκειά της άρχισε μία μακρά περίοδος διακυβέρνησης της Ελλάδας από κυβερνήσεις του συντηρητικού πολιτικού χώρου, νικητή της εμφύλιας διαμάχης, της περιόδου 1946-1949. Την ίδια εποχή σχηματοποιήθηκε η παγκόσμια αναμέτρηση μεταξύ των δυτικών δημοκρατιών και της χώρας που θέλησε να επιβάλει τον μαρξιστικό σοσιαλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα συνέχισε να βρίσκεται στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου. Αποτέλεσε μάλιστα μια χώρα στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με εκτεταμένα σύνορα προς τις βαλκανικές σλαβικές χώρες, που ήλεγχε η ΕΣΣΔ. Αμυντική επιλογή της χώρας υπήρξε η ένταξη στο δυτικό στρατόπεδο και η προσέγγιση προς την Τουρκία. Οι διαθέσεις και οι πολιτικές των όμορων σλαβικών χωρών κατά τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο συνηγορούσαν σε μια τέτοια επιλογή. Παράλληλα, τμήμα της μειονότητας, οι μουσουλμάνοι Έλληνες Πομάκοι, θεωρήθηκαν πιθανός μοχλός αποσταθεροποίησης της ελληνικής κυριαρχίας στη Θράκη από τη Βουλγαρία. Την ίδια εποχή, και καθυστερημένα λόγω του εμφυλίου πολέμου, η Ελλάδα έθεσε την αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ως δίκαια απαίτηση μετά τη στάση της κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ως ανάγκη που επέβαλλε η παραίτηση της Μεγάλης Βρετανίας από την αποικιακή της αυτοκρατορία.

Η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ (1952) υποχρέωσε τη χώρα να υιοθέτησει το ιδεολόγημα της ελληνοτουρκικής φιλίας, προς χάριν του οποίου έγιναν σημαντικές παραχωρήσεις στη σύμμαχο και φίλη τότε Τουρκία. Ωστόσο, η ελληνοτουρκική φιλία και η επιδίωξη της ένωσης αποτελούσαν στόχους αντιφατικούς. Η έναρξη του ένοπλου αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, την 1η Απριλίου 1955, και η εφαρμογή του τουρκικού σχεδίου για τον αφανισμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, επηρέασαν άμεσα την ασκούμενη από την Ελλάδα μειονοτική πολιτική. Αλλά, η ανατροπή της ισορροπίας στο επίπεδο των μειονοτήτων μεταξύ Ελλάδας–Τουρκίας, δεν εμπόδισε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο να επιχειρήσει ένα τρίτο πείραμα ελληνοτουρκικής φιλίας που οδήγησε, λίγο μετά το 1960, στην υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και την ίδρυση του κυπριακού κράτους. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι εξελίξεις στο πολιτικό και το διπλωματικό πεδίο κατά την περίοδο αυτή, όπως και οι ρυθμίσεις που έγιναν, οι σχετικές με την εκπαιδευτική πολιτική προς τη μουσουλμανική μειονότητα. Ή, με άλλα λόγια, το πώς η Τουρκία πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τον εκτουρκισμό μιας μειονότητας που βρισκόταν έξω από τα σύνορά της.

Αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, την ηγεσία της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελληνική Θράκη ανέλαβε ομάδα μουσουλμάνων που συντάχθηκαν με τον ελληνικό στρατό κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922. Ηγέτης της ομάδας αυτής ήταν ο πρώην σεϊχουλισλάμης του χαλιφάτου, που το κατήργησε το κοσμικό κράτος των κεμαλιστών. Μέχρι την ελληνοτουρκική προσέγγιση του 1930, οι νεωτεριστές κεμαλικοί της Άγκυρας είχαν πολύ μικρή επιρροή στους κύκλους της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελληνική Θράκη. Οι παλαιομουσουλμάνοι μάλιστα είχαν αναπτύξει, με κέντρο τη Θράκη, αντικεμαλική δράση σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Μετά από απαίτηση της Άγκυρας, η παλαιομουσουλμανική ηγεσία της μειονότητας απομακρύνθηκε το 1931 από την ελληνική Θράκη και απελάθηκε στην Ιορδανία χωρίς τα όποια ανταλλάγματα, εκτός από μια αόριστη υπόσχεση εξουδετέρωσης του τουρκοορθόδοξου Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν τηρήθηκε. Κύριος λόγος για την αποκοπή της παλαιομουσουλμανικής ηγεσίας από τη μουσουλμανική μειονότητα ήταν η σημασία που αποδόθηκε στην ελληνοτουρκική φιλία.

Από την εποχή εκείνη αρχίζουν οι διαδικασίες, οι οποίες καταλήγουν στην εμφάνιση της ετερογενούς μουσουλμανικής μειονότητας ως ενιαίου συνόλου, ώστε να φθάσουμε το 1952 στην παράδοση του εκπαιδευτικού συστήματος σε διαδικασίες εναρμονισμού προς την τουρκική πραγματικότητα. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου προχώρησε σε πλήρη αποδοχή της αντίληψης ότι η μουσουλμανική μειονότητα είναι τουρκική, και στην εφαρμογή της διδασκαλίας της τουρκικής γλώσσας σε όλα τα σχολεία, για ολόκληρη τη μειονότητα. Οι Έλληνες Πομάκοι, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την Τουρκία, υποχρεώθηκαν να μάθουν τουρκικά. Η μορφωτική συμφωνία του 1954 βασίστηκε στην ελληνική αποδοχή της τουρκοποίησης της μειονότητας και την ανοχή της ελληνικής διοίκησης στις δραστηριότητες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Η επιβολή της τουρκικής εθνικής συνείδησης έγινε λοιπόν μέσω της εκπαίδευσης για χάρη του ιδεολογήματος της ελληνοτουρκικής φιλίας, όπως υπαγορευόταν από τις γεωπολιτικές ανάγκες της εποχής εκείνης.

Τα πράγματα έγιναν περίπλοκα με την εξέλιξη του Κυπριακού, την ελληνική προσφυγή στον ΟΗΕ το 1954, την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ και την εκδήλωση του ενδιαφέροντος της Τουρκίας για την Κύπρο. Οι επιπτώσεις των εξελίξεων αυτών έγιναν αμέσως αισθητές στη Θράκη, όπου παρατηρήθηκε κύμα φυγής του μουσουλμανικού πληθυσμού, το οποίο μάλιστα θα ενταθεί μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, ως αποτέλεσμα μάλλον της αβεβαιότητας που αισθάνονταν οι μουσουλμάνοι της μειονότητας, παρά ως αποτέλεσμα διοικητικών μέτρων. Παράλληλα, η εκπαιδευτική πολιτική του ελληνικού κράτους σχετικά με τη μειονότητα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Είχαν δικαιωθεί οι επιφυλάξεις των καχύποπτων και έγινε κατανοητό ότι η ελληνική πλευρά είχε προχωρήσει σε αδικαιολόγητες υποχωρήσεις στη Θράκη. Η ελληνική κυβέρνηση επανήλθε σε μια πολιτική υποστήριξης των παλαιοτουρκικών τάσεων της μειονότητας, χωρίς όμως να επιδιώξει την ένταξή της στην ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, το 1958 εκδηλώθηκε η διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης για επαναπροσέγγιση με την Τουρκία. Το νέο πρόγραμμα των μουσουλμανικών σχολείων έδωσε έμφαση στις θρησκευτικές αρχές, αλλά δεν αμφισβήτησε την τουρκική ως τη μόνη γλώσσα των τριών τμημάτων της μειονότητας. Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία το 1959 οδήγησε στη συγκρότηση επιτροπής για τη μελέτη της κατάστασης των δύο μειονοτήτων εκατέρωθεν του Έβρου. Στις συζητήσεις μεταξύ των μελών της επιτροπής διατυπώθηκαν από τουρκικής πλευράς αξιώσεις, όπως: η αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής με τροποποίηση των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης, η στενή επικοινωνία με τη μητέρα–πατρίδα Τουρκία, οργάνωση της μειονότητας σε σωματεία, αναγνώριση των Πομάκων ως Τούρκων…

Η μελέτη εκείνης της περιόδου δίνει καθαρά την εικόνα του αμήχανου ελληνικού κράτους, το οποίο διαχειρίζεται τη Θράκη ως μία χώρα των συνόρων και του οποίου τα υπεύθυνα όργανα αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής και διαπράττουν σωρεία σφαλμάτων. Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης αντιμετωπίζεται με άγνοια και θεωρείται ξένο σώμα. Οι Έλληνες μουσουλμάνοι θεωρούνται a priori Τούρκοι. Δεν έγινε καμία προσπάθεια προσεταιρισμού των, παρά το γεγονός ότι η στάση των ελληνικών αρχών δεν απέχει πολύ από το να είναι άψογη. Ωστόσο, η ελληνική στάση ερμηνεύτηκε ως αποτέλεσμα αδυναμίας και φόβου. Επετράπη έτσι στην Τουρκία να ασκήσει μία πολιτική με στόχο τη γλωσσική και πολιτισμική ενοποίηση του μουσουλμανικού πληθυσμού της ελληνικής Θράκης. Οι διαθέσεις και οι τακτικές της τουρκικής πολιτικής ήταν καθαρές, αλλά οι Έλληνες δεν ήθελαν να αποδεχθούν τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Προτιμούσαν να συγχέουν την πραγματικότητα με τις επιθυμίες τους. Πρόθεση της Τουρκίας, εκτός από τη δημιουργία κλίματος έντασης για να αποτραπεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ήταν και είναι η εθνική ομογενοποίηση της μειονότητας και η χειραγώγησή της. Η ελληνοτουρκική φιλία δεν είναι ικανή να απομακρύνει την προσήλωση της Τουρκίας στο Εθνικό Συμβόλαιο του κεμαλισμού, το οποίο περιλαμβάνει στις τουρκικές διεκδικήσεις και τη Θράκη. Πάγια είναι η διεκδικητική πολιτική του τουρκικού κράτους, που λειτουργεί παράλληλα με την άσκηση κάθε μορφής πιέσεων εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Εν τέλει, η όλη στάση της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτείας δεν άφησαν την Ελλάδα να ακολουθήσει την κλιμακούμενη τουρκική πολιτική εθνοκάθαρσης, που κορυφώθηκε με τον αφανισμό των μειονοτήτων στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο. Παρά τη δυσμενή επίδραση των γεγονότων του 1955, δεν δόθηκε από την ελληνική πλευρά ανάλογη απάντηση και δεν εφαρμόσθηκαν μορφές αμοιβαιότητας. Το γεγονός αυτό, που τιμά την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτεία, δεν είναι ευρύτερα κατανοητό και κυρίως δεν προβάλλεται.

Κατά τη γνώμη μας, πολλοί συμπολίτες μας αρνούνται να αντιληφθούν την αυταρχική φύση της τουρκικής πολιτικής, της οποίας η επεκτατική διάθεση αποτελεί δομικό στοιχείο. Σε πολλές από τις υπάρχουσες μελέτες δεν διευκρινίζεται η δομική επιθετικότητα και κατακτητική διάθεση του τουρκικού πολιτειακού μορφώματος και συνήθως, στο όνομα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και μέσα στην αντίληψη του πολιτικώς ορθού, τα πράγματα παρουσιάζονται έτσι ώστε να εξισώνεται το θύμα με τον θύτη.

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μας.

Αρχαίοι λαοί της Μ. Ασίας (4)

Λούβιοι: Συλλογική ονομασία των αριοευρωπαϊκών (=ινδοευρωπαϊκών) φύλων που εισέβαλαν στην Μικρά Ασία και σημάδεψαν το τέλος της δευτέρας φάσεως της αρχαιότερης εποχής του Ορειχάλκου (Πρώϊμη Χαλκοκρατία ΙΙ, 2600-2300 π.Χ.).Οι εισβολείς, προερχόμενοι από την θρακική πεδιάδα, θα διαπεραιωθούν από την πλευρά των Δαρδανελλίων στην Τρωάδα, όπου θα καταστρέψουν όχι μόνον τον δεύτερο οικισμό της Τροίας (Τροία ΙΙ), αλλά και πολλούς άλλους οικισμούς σε ολόκληρη την περιοχή της δυτικής και νοτιοδυτικής Μ. Ασίας (Μπεϋτζέ-Σουλτάν ΧΙΙΙα, Πολατλί Ι, Κούσουρα Β κ.λ.π.).

Όπως διαπιστώθηκε από τις αρχαιολογικές έρευνες και τα σχετικά ευρήματα, οι επιδρομείς θα κατακτήσουν και ορισμένα νησιά του Β.Α. Αιγαίου, όπου θα καταστρέψουν τον περίφημο (παρα-Τρωϊκό) πολιτισμό της Πολιόχνης στην Λήμνο (Πολιόχνη V). Οι εισβολείς, στην διάρκεια της επομένης περιόδου (Πρώϊμη Χαλκοκρατία ΙΙΙ, 2300-2000 π.Χ.), θα προωθηθούν βαθμιαία μέχρι την Κιλικία (καταστροφή του οικισμού της Ταρσού), ακολουθώντας κατά πάσα πιθανότητα μια πορεία παράλληλη με τις ακτές της Μεσογείου.

Η νεώτερη έρευνα έχει προσδιορίσει την ονομασία και την γλώσσα αυτών των φύλων με την βοήθεια των Αρχείων που ανακαλύφθηκαν στα ανάκτορα της Χαττούσα, της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας των Χετταίων.

Στα Χιττιτικά Αρχεία διαπιστώθηκε ότι πολλές επιγραφές ήσαν γραμμένες σε μια διαφορετική αριοευρωπαϊκή διάλεκτο από αυτήν που χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι οι Χετταίοι και την οποία προσδιόριζαν με το επίρρημα λούβιλι (luwili) = με τον τρόπο της Λούβι (δηλ. στην Λουβική). Αυτός είναι ο λόγος που οι Γλωσσολόγοι ονόμασαν αυτήν την γλώσσα Λουβική και τον λαό που την μιλούσε Λούβιους.

Μια από τις ιδιομορφίες της Λουβικής ήταν και ο σχηματισμός τοπωνυμίων με την προσθήκη του κτητικού –sas (=του ή της) στην ονομασία π.χ. Dattasa(s), Tarhuntasa(s), Karkissa(s) κ.λ.π. Αυτού του τύπου τοπωνύμια εμφανίζονται σε πολλές χιττιτικές επιγραφές και αναφέρονταν πάντα σε περιοχές έξω από τα όρια του κυρίως Χιττιτικού κράτους, στην Δυτική και Νότια Μικρά Ασία.

Το σημείο που ενδιαφέρει περισσότερο, ειδικά εμάς τους Έλληνες, είναι ότι όπως υποστηρίζεται από τους νεώτερους ερευνητές, ανάμεσα στους λαούς του κύματος της εισβολής εκείνης υπήρχαν και δύο τουλάχιστον μεταναστευτικές ομάδες οι οποίες διέσχισαν το Αιγαίο και εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της νοτιοανατολικής Ελλάδος (καταστροφή Λέρνας ΙΙΙ, γύρω στο 2100 π.Χ.).

Πρόκειται για τους Δαναούς και τους Άβαντες, οι οποίοι θεωρούνται ως τα πρώτα ελληνόφωνα φύλα που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο και ως εκ τούτου χαρακτηρίζονται Πρωτοέλληνες (βλ. Ι.Ε.Ε. τομ. Α΄ σελ. 362).

Η Λουβική ή Λουβιακή γλώσσα είναι στενά συγγενής εκτός της Χιττιτικής και με την Παλαϊκή, όπως ονομαζόταν η διάλεκτος των Παλαϊτών, δηλ. των κατοίκων της περιοχής που αργότερα θα γίνει γνωστή ως Παφλαγονία (βορειο – δυτικές ακτές της Μ. Ασίας στον Εύξεινο Πόντο. Βλ. λήμμα Παφλαγόνες).

Η Παλαϊκή ανακαλύφθηκε και αυτή από τις επιγραφές των χιττιτικών Αρχείων (γραμμένα αρχικά στην χιττιτική σφηνοειδή γραφή), όπου αναφερόταν ως palaumnili = με τον τρόπο της Πάλα (βλ. για λεπτομέρειες στο Δημ. Ευαγγελίδη: «Η καταγωγή των Αριοευρωπαίων» τόμος Α΄ τεύχος 2 σελ. 86-87 – Αθήνα 1991). Η χρήση της ως καθομιλουμένης γλώσσας φαίνεται ότι σταμάτησε τον 14ο αιώνα π.Χ., σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (C.A.H. Vol. 1, part 2B - σελ. 831).

Η Λουβική θα διασπασθεί σε τρεις διαλέκτους, την Ανατολική, την Δυτική και την Κεντρική.

Η Δυτική διάλεκτος θεωρείται ως προγονική γλώσσα της Λυδικής, της γλώσσας των Λυδών, κυρίως όμως της Λυκιακής, της γλώσσας των Λυκίων.

Η Ανατολική διάλεκτος θεωρείται πρόδρομος της γλώσσας που χρησιμοποιούσαν αργότερα οι Λουβικοί πληθυσμοί των Νεο-Χιττιτικών κρατιδίων (βλ. παρακάτω), της λεγομένης Ιερογλυφικής Λουβικής. Η Κεντρική διάλεκτος ήταν η γλώσσα ενός μέρους των Αρχείων της Χαττούσα γραμμένων σε μια Λουβική διάλεκτο που διέφερε από τις δύο άλλες.

Λουβική ιερογλυφική

Οι Λούβιοι θα διασκορπιστούν σε μεγάλες εκτάσεις με αποτέλεσμα βαθμιαία να αφομοιωθούν είτε από τους αυτόχθονες λαούς είτε από άλλα αριοευρωπαϊκά φύλα και κυρίως από τους Χετταίους.

Σημαντική θα παραμείνει η παρουσία των Λουβίων τόσο στην περιοχή της Λυκίας (Lukka στα χιττιτικά), όσο και στην περιοχή δυτικά της Λυκίας όπου οι Λούβιοι θα συγκροτήσουν την ισχυρή ομοσπονδία της Αρζάβα (Arzawa), με πρωτεύουσα την Απάσα (Apasa στα χιττιτικά), η οποία θα μετεξελιχθεί πολύ αργότερα στην περίλαμπρη ιωνική πόλη Έφεσο.

Μετά την κατάκτηση αυτών των περιοχών από τους Χετταίους (στα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ.) και κυρίως μετά την κατάπνιξη της εκτεταμένης εξέγερσης των υποτελών κρατιδίων της περιοχής από τον Χετταίο αυτοκράτορα Μουρσίλις ΙΙ στα μέσα του 14ου αιώνα π.Χ., λουβικοί πληθυσμοί θα καταφύγουν στην περιοχή της Κιλικίας (Kizzuwatna στα χιττιτικά), όπου θα εγκατασταθούν μαζικά.

Εκεί θα γίνουν το κυρίαρχο στρώμα σε πολλά από τα λεγόμενα Νεο-Χιττιτικά κρατίδια (βλ. λεπτομέρειες στο Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: Η Καταγωγή των Αριοευρωπαίων - τομ. Α΄ τεύχος 2, Κεφ. 5 ια΄ Τα Νεοχιττιτικά Κράτη, σελ. 39-43), που δημιουργήθηκαν στις περιοχές της ΝΑ Μικράς Ασίας και Βόρειας Συρίας μετά την κατάλυση της Χιττιτικής αυτοκρατορίας γύρω στα 1200 π.Χ. και θα διατηρήσουν την γλώσσα τους και τις παραδόσεις τους για 500 περίπου χρόνια, μέχρι την κατάκτηση της περιοχής από τους Ασσυρίους (γύρω στο 700 π.Χ.).

Από το λήμμα Λούβιοι του "Λεξικού των λαών του Αρχαίου Κόσμου" (Κυρομάνος, 2006) του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη.

Αρχαίοι λαοί της Μ. Ασίας (3)

Λυκία

Λύκιοι: Λαός της αρχαιότητας εγκατεστημένος στα νότια παράλια της Μικράς Ασίας, περίφημοι ναυτικοί και διαβόητοι πειρατές. Πληροφορίες για τον λαό αυτόν μπορούμε να συλλέξουμε είτε ξεκαθαρίζοντας προσεκτικά τις αρχαίες παραδόσεις και συνδυάζοντας αυτές με το υπάρχον αρχαιολογικό υλικό είτε από γλωσσολογικές μελέτες και έρευνες. Έτσι, μια ουσιαστική πληροφορία που προκύπτει είναι ότι υπήρχαν ανέκαθεν στενές σχέσεις της περιοχής αυτής (βλ. Χάρτη) με την Κρήτη.

Υπενθυμίζουμε σχετικά την παράδοση που κατέγραψε ο Ηρόδοτος (Α΄ 173) και η οποία αναφέρει ότι μετά από φιλονικία μεταξύ του Μίνωα και του αδελφού του Σαρπηδόνα για τον θρόνο της Κρήτης, ο Σαρπηδών θα εκδιωχθεί και θα καταφύγει με τους οπαδούς του (που ονομάζονταν Τερμίλες) στην περιοχή της Δυτ. Μικράς Ασίας που τότε ήταν γνωστή ως Μιλυάς. Εκεί θα συμμαχήσει με τον Κίλικα (Απολλοδ. Γ΄ Ι. 2) και θα κατακτήσουν την χώρα των Μιλύων που τότε ονομάζονταν Σόλυμοι. Ο Σαρπηδών θα γίνει βασιλιάς της χώρας, παραχωρώντας ένα τμήμα της στον Κίλικα ως αντάλλαγμα της συμμαχίας και της βοήθειάς του.

Στον Σαρπηδόνα θα καταφύγει και ο Λύκος (= φωτισμένος, από την ρίζα λυκ- απ’ όπου και το λατινικό lux, lucis – φως, φωτός), ο γιος του Πανδίονος, εξορισμένος από τον αδελφό του, βασιλιά της Αθήνας, Αιγέα. Ο Λύκος θα διαδεχθεί τον Σαρπηδόνα και από το όνομά του θα κληθεί ολόκληρη η περιοχή Λυκία.

Ο Όμηρος διακρίνει τους Λύκιους από τους Σόλυμους. Αναφέρει (Ιλιάς, Β 875) τους πρώτους ως συμμάχους των Τρώων, με αρχηγούς τον Σαρπηδόνα και τον ανιψιό του τον Γλαύκο, απογόνους του μυθικού ήρωα Βελλεροφόντη. Παρακάτω όμως (Ζ 145-212) παραθέτοντας τα κατορθώματα του Βελλεροφόντη στην Λυκία, αναφέρει ότι πολέμησε με τους Σόλυμους, κατ’ εντολή του βασιλιά της Λυκίας Ιοβάτη, όπως και ο γιος του Βελλεροφόντη, Ίσανδρος. Την ίδια διήγηση αναφέρει λεπτομερέστερα και ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη Β΄ ΙΙΙ. 1).

Ο Στράβων παρατηρεί (ΙΒ΄ ΙΙΙ. 27) ότι ο Όμηρος ενώ αναφέρει «…Λυκίους μεν και Σολύμους…», δεν αναφέρει τους Μιλυείς (Μιλύαι ή Μίλυες, κατά τον Στέφανο Βυζάντιο), που όπως φαίνεται με αυτό το όνομα εξακολουθούν και στην εποχή του Στράβωνα (1ος αιώνας π.Χ.) να αποκαλούνται οι κάτοικοι της Λυκίας (ΙΔ΄ ΙΙΙ. 10).

Τέλος, ο Στέφανος Βυζάντιος, ταυτίζει τους Σόλυμους με τους κατοίκους της γειτονικής Πισιδίας (στα βόρεια της Λυκίας. Βλ. λήμμα Πισιδοί).

Συνδυάζοντας τις παραπάνω παραδόσεις με τα ιστορικά, γλωσσολογικά κ.λ.π. στοιχεία που υπάρχουν, μπορούμε σήμερα να ανασυστήσουμε την παλαιότερη ιστορία της Λυκίας. Έτσι, η σύγχρονη έρευνα επιβεβαίωσε κατ’ αρχάς τις παραδόσεις για την εγκατάσταση Κρητών προσφύγων στην Λυκία. Συγκεκριμένα, αποδείχθηκε ότι μετά τις εκτεταμένες καταστροφές που προκλήθηκαν στην Κρήτη από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνης) γύρω στο 1450 π.Χ., οι Αχαιοί (Μυκηναίοι) της ηπειρωτικής Ελλάδος θα επωφεληθούν από την μεγάλη αναστάτωση που δημιουργήθηκε στην μεγαλόνησο και θα την καταλάβουν, εγκαθιστώντας Αχαϊκή Δυναστεία.

Αυτήν ακριβώς την περίοδο τοποθετείται η έξοδος των Κρητών μεταναστών στις κοντινές περιοχές της Λυκίας και της Καρίας (βλ. και Ulrich Wilcken: Αρχαία Ελληνική Ιστορία σελ. 69-70). Ήδη όμως στην περιοχή κυριαρχούσαν Δυτικά Λουβικά φύλα (Μιλύες) τα οποία είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή μετά την Λουβική εισβολή στην Μ. Ασία γύρω στο 2300 π.Χ.

Οι Αριοευρωπαίοι Λούβιοι, υπέταξαν και πιθανόν αφομοίωσαν ένα μέρος των παλαιοτέρων κατοίκων του «Μεσογειακού» υποστρώματος (Σόλυμοι), ενώ τους υπόλοιπους τους απώθησαν στο εσωτερικό (Πισιδία), ερχόμενοι συχνά σε πολεμικές συγκρούσεις μαζί τους, βοηθούμενοι από τους Μυκηναίους αποίκους των γειτονικών παραλιακών περιοχών (πόλεμοι Βελλεροφόντη με Σολύμους).

Οι λουβικής καταγωγής Μιλύες επιβλήθηκαν μεν γλωσσικά, αλλά όπως φαίνεται δέχτηκαν σημαντικές πολιτιστικές επιρροές από τους ιθαγενείς, όπως φανερώνει η τήρηση της μητρογραμμικής καταγωγής και άλλα μητριαρχικά έθιμα που χαρακτηρίζουν όλους τους αρχαίους λαούς του «Μεσογειακού» υποστρώματος.

Στην ενίσχυση αυτών των ιθαγενών πολιτιστικών επιρροών, ασφαλώς συνέβαλαν και οι πρόσφυγες από την Κρήτη, οι Τερμίλες της παράδοσης, οι οποίοι ήσαν Μινωΐτες στην καταγωγή. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην επιγραφή που υπάρχει στον λεγόμενο οβελίσκο του Άρπαγου (ο Πέρσης σατράπης που προσάρτησε την Λυκία), ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο Λονδίνο, οι Λύκιοι αυτοαποκαλούνται t r ṁ m l = Τερμίλαι.

Μετά την εγκατάστασή τους στην Λυκία, οι έμπειροι Κρητικοί ναυτικοί επιδόθηκαν στην πειρατεία και μαζί με τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας αλλά και γειτονικών περιοχών (Καρία, Κιλικία), πραγματοποιούν επιδρομείς μέχρι την Κύπρο και την Αίγυπτο.

Την περίοδο της Χιττιτικής αυτοκρατορίας, η περιοχή και οι κάτοικοι ονομάζονται Λούκκα/Λούκκι (Luqqa/Luqqi) και με αυτό το όνομα εμφανίζονται στις Αιγυπτιακές επιγραφές.

Οι Λύκιοι θα πάρουν μέρος στα γεγονότα του Τρωϊκού πολέμου, όπως επίσης θα παίξουν και πρωτεύοντα ρόλο στις μεταναστεύσεις των «Λαών της Θάλασσας» που θα αναστατώσουν την Ανατολική Μεσόγειο τον 12ο αιώνα π.Χ. (Λεπτομέρειες βλ. Δημ. Ευαγγελίδη: «Η καταγωγή των Αριοευρωπαίων» τόμος Α΄ τεύχος 2 - Κεφάλαιο 6, ε – Οι λαοί της Μικράς Ασίας).

Χαρακτηριστικός μνημειακός τάφος στην Λυκία

Θα πρέπει να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι οι ονομασίες Λούβιοι και Λύκιοι, προέρχονται από την ίδια αριοευρωπαϊκή ρίζα Lukw – κάτι που σχετίζεται άμεσα με το γεγονός ότι η Λυκιακή γλώσσα θεωρείται απόγονος της Δυτικής Λουβικής διαλέκτου. Η γλωσσική κυριαρχία αυτής της διαλέκτου, που χρησιμοποιούσαν στην περιοχή, διατηρήθηκε και επιβλήθηκε στους ιστορικούς χρόνους.

Η Λυκιακή γλώσσα είναι πλέον αρκετά γνωστή στους γλωσσολόγους και η θέση της ανάμεσα στην Μικρασιατική ομάδα των Αριοευρωπαϊκών γλωσσών είναι πλέον αδιαμφισβήτητη, όπως απέδειξε οριστικά ο Δανός γλωσσολόγος Holger Pedersen το 1945.

Διαθέτουμε σήμερα πάνω από 150 επιγραφές (κυρίως μνημειακές) στην Λυκιακή γλώσσα γραμμένες στο Λυκιακό αλφάβητο (βλ. Εικόνα) με 29 γράμματα που προέρχεται όχι από ένα ανατολικό ελληνικό πρωτότυπο όπως θα ήταν αναμενόμενο, αλλά από το Δωρικό αλφάβητο, προφανώς από τους αποίκους της γειτονικής μικρασιατικής Δωρίδος.

Το Φρυγικό, Λυδικό και Λυκιακό αλφάβητο

Ανάμεσα στις επιγραφές υπήρχαν και αρκετές δίγλωσσες, στην Λυδική και στην Ελληνική γλώσσα, καθώς και η μεγάλη τρίγλωσση στήλη της Ξάνθου (η πρωτεύουσα της αρχαίας Λυκίας, στην ανατολική όχθη του ποταμού Ξάνθου), με κείμενα που διασώθηκαν πλήρη στην Ελληνική, Λυκιακή και Αραμαϊκή γλώσσα.

Θα πρέπει τέλος, να αναφέρουμε και την γλώσσα που ανακαλύφθηκε ανάμεσα στα κείμενα των παραπάνω επιγραφών, η οποία ονομάσθηκε «Λυκιακή Β» ή «Μιλυακή», για την οποία δεν υπάρχουν ακόμη επαρκή στοιχεία. Οι ερευνητές θεωρούν ότι πρόκειται μάλλον για μια αρχαϊκή μορφή της Λυκιακής γλώσσας (βλ. C.A.H. Vol. III part 2, σελ. 673).

Από το λήμμα Λυδοί του "Λεξικού των λαών του Αρχαίου Κόσμου" (Κυρομάνος, 2006) του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη.