Ο Πύργος των Κρανίων στη Σερβία και οι "πολιτισμένοι" Οθωμανοί

Ο Πύργος των Κρανίων στη Σερβία και 

το «πολιτιστικό» αποτύπωμα των Οθωμανών

Αν και η σερβική μεσαιωνική κρατική υπόσταση πληγώθηκε θανάσιμα στη μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389), οι τελευταίες της στάχτες έσβησαν το 1459, καθώς οι βάρβαροι Οθωμανοί Τούρκοι κατακτητές σάρωναν και πάλι την Ευρώπη μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Για τους επόμενους τρεις αιώνες, οι Σέρβοι θα ζούσαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Κάποιοι αλλαξοπίστησαν για να σώσουν τις ζωές τους και τις περιουσίες τους. Μερικοί ζήτησαν καταφύγιο σε απομακρυσμένες περιοχές ή κοντά στα σύνορα της Αυστρίας και της Ουγγαρίας. Άλλοι βάδισαν το σκληρό μονοπάτι της σκλαβιάς, υπέκυψαν, αλλά δεν έσπασαν, έχοντας ζωντανή μέσα τους την ελπίδα της ελευθερίας.

Αν υπήρχαν προηγούμενες προσπάθειες για την απελευθέρωση της Σερβίας, καμία δεν κράτησε τόσο καιρό, μέχρι την εξέγερση που έγινε με επικεφαλής τον Καρατζιόρτζιε (Карађорђе, Καραγιώργης = Μαύρος Γεώργιος Πέτροβιτς) το 1804, γνωστή ως Πρώτη Σερβική Εξέγερση. Δεν ήταν παρά το 1813 που οι Τούρκοι ήταν σε θέση να τερματίσουν την εξέγερση – την έπνιξαν στο αίμα, ως συνήθως.

Τον Μάιο του 1809 στο αποκορύφωμα της εξέγερσης, η δύναμη των Σέρβων αγωνιστών προχωρούσε στο Νις, που τότε ήταν οθωμανικό οχυρό. Ακούγοντας για την προσέγγιση της τουρκικής δύναμης που ερχόταν να βοηθήσει, οι Σέρβοι έσκαψαν μέσα στους λόφους βορειοανατολικά της πόλης. Στις 31 Μαΐου, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο οχυρό στον λόφο Čegar και έσπασαν τις σερβικές γραμμές. Ως τελευταία απελπισμένη πράξη αντίστασης, ο Σερβοβόσνιος διοικητής Stevan Sinđelić (Стеван Синђелић) πυροβόλησε σε βαρέλια πυρίτιδας στο οχυρό, ανατινάζοντας τον εαυτό του και την οπισθοφυλακή, αλλά και τους Τούρκους που εφορμούσαν. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους εναπομείναντες Σέρβους να αποσυρθούν.

Ο Οθωμανός διοικητής της Νις, Χουρσίτ Αχμέτ Πασά (Χριστιανός από τον Καύκασο, που υποδουλώθηκε ως παιδί και τον έκαναν γενίτσαρο), πρόσφερε ένα βραβείο για να του φέρουν τα κεφάλια των επαναστατών, που στη συνέχεια, γδαρθήκαν, γεμιστήκαν και απεστάλησαν στο σουλτάνο ως τρόπαια. Στη συνέχεια, έχτισε έναν πύργο από τούβλα και κονίαμα, και τοποθέτησε τα γδαρμένα κρανία σε παράθυρα που κατασκευάστηκαν για το σκοπό αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ο Πύργος των Κρανίων (σερβικά: Ћеле-кула), με σκοπό να ενσπείρει το φόβο στις καρδιές των Σέρβων.

Δεκαπέντε πόδια (4,65 μ) ψηλός και με περίπου 13 μέτρα μήκος και πλάτος, ο πύργος είχε 56 σειρές κρανίων και στις τέσσερις όψεις του, 17 κρανία σε κάθε σειρά (και συνολικά 952 κρανία). Αρχικά οι Τούρκοι φρουρούσαν στενά τον πύργο, για να αποτρέψουν τους συγγενείς να πάρουν τα κρανία για να θαφτούν χριστιανικά. Αργότερα, όμως, τον εγκατέλειψαν. Λέγεται ότι μεταξύ 1861 και 1864, ο Μιντάτ Πασάς ήθελε να διαλύσει τον πύργο, αλλά οι ντόπιοι Τούρκοι τον ανέτρεψαν.

Όταν η Νις έγινε μέρος της Σερβίας το 1878, ξεκίνησε η κατασκευή παρεκκλησίου προκειμένου να προστατευθεί ο πύργος από περαιτέρω διάβρωση. Το εκκλησάκι ολοκληρώθηκε το 1938, και ανακαινίστηκε το 1989. Από τα κρανία που χτίστηκαν αρχικά στον πύργο, μόνο τα 58 παραμένουν. Ένα κρανίο λέγεται ότι ανήκει στον Sinđelić και διατηρείται χωριστά, σε ένα γυάλινο κουτί.

Ο διάσημος Γάλλος ποιητής, πολιτικός και ταξιδευτής Alphonse de Lamartine (γνωστός και ως Λαμαρτίνος, 1790 – 1869, επισκέφτηκε και την Ελλάδα), είχε περάσει από τη Νις στις αρχές της δεκαετίας του 1830, και άφησε αυτή την περιγραφή του πύργου:

«Ο ήλιος τσουρούφλιζε. Όταν ήμουν σε απόσταση περίπου μιας ώρας δρόμου από την πόλη, είδα ένα μεγάλο πύργο να υψώνεται στη μέση του κάμπου, λευκός σαν το μάρμαρο της Πάρου. Πήρα το δρόμο που οδηγούσε σε αυτόν ... κάθισα κάτω από την σκιά του πύργου για να αναπαυθώ για λίγο. Δεν είχα καλά-καλά καθίσει όταν σηκώνοντας τα μάτια μου στο μνημείο, ανακάλυψα ότι οι τοίχοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι κατασκευασμένοι από μάρμαρο ή άσπρη πέτρα, αποτελούνταν από κανονικές σειρές από ανθρώπινα κρανία. Αυτά τα κρανία που είχαν λευκανθεί από τη βροχή και τον ήλιο και ήταν στερεωμένα με λίγη άμμο και ασβέστη, σχημάτιζαν εξ ολοκλήρου την αψίδα του θριάμβου που με προστάτευε τώρα από τη θερμότητα του ήλιου ... σε ορισμένες περιοχές κομμάτια από μαλλιά κρέμονταν ακόμη και ανέμιζαν, σαν λειχήνες ή βρύα, με κάθε ανάσα του ανέμου. Το αεράκι του βουνού, το οποίο φυσούσε φρέσκο, διείσδυε στις αναρίθμητες κοιλότητες των κρανίων, και ακουγόταν ένας ήχος σαν ένας πένθιμος και παραπονεμένος αναστεναγμός...»

(από το «Ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους ... που έγινε κατά τη διάρκεια της περιοδείας στην Ανατολή 1832-1833» και δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο, το 1835, τομ. 3, σελ 105-106).

Οι Τούρκοι πίστευαν ότι η κυριαρχία τους θα διαρκέσει για πάντα. Αλλά το 1815, ξεκίνησε άλλη μια εξέγερση από τους Σέρβους. Μέχρι το 1830, η Σερβία ήταν ένα αυτόνομο πριγκιπάτο. Το 1878 αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Και το 1912, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιτέλους, είχε εκδιωχθεί από τα Βαλκάνια.

Ο Πύργος των Κρανίων δεν είναι απλά μια υπενθύμιση για το σκληρό αλλά αναγκαίο τίμημα της ελευθερίας. Είναι, επίσης, ένα μνημείο για την κτηνωδία της δήθεν «ανεκτικής» και «πολυπολιτισμικής» Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του φρικτού θεσμού του παιδομαζώματος* που παρήγαγε ψυχοπαθείς όπως ο Χουρσίτ Αχμέτ Πασάς.

Ένα άλλο μέρος που αναδεικνύει την «ανθρωπιστική», «πολιτιστική» κληρονομιά των Οθωμανών είναι το Μπατάκ στη Βουλγαρία με την εκκλησία του Αγίου Nedelya όπου οι φρικαλεότητες και οι ανατριχιαστικές σκηνές του τουρκικού σαδισμού από το 1876 φαίνεται να στοιχειώνουν τους επισκέπτες μέχρι σήμερα. Εκεί περισσότεροι από 5.000 από τους συνολικά 7.000 κατοίκους της πόλης Μπατάκ (βουλγαρικά: Батак), μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, βιάστηκαν, σφάχτηκαν, αποκεφαλίστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί από τους Οθωμανούς άτακτους που άφησαν σωρούς πτωμάτων γύρω από την πλατεία και την εκκλησία το 1876. Η σφαγή αυτή οδήγησε στην έναρξη της βουλγαρικής Εξέγερσης του Απριλίου, (μεταξύ Απριλίου – Μαΐου του 1876) και είχε ως αποτέλεσμα την αποκατάσταση της Βουλγαρίας το 1878.

Στην Ιταλία στο Otranto** υπάρχει η ιστορική καθολική εκκλησία La chiesa di Santa Maria Maddalena dei Martiri. (Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής των Μαρτύρων). Είναι εκεί όπου ευλαβικά διατηρούνται κοντά στο άγαλμα της Παναγίας, τα οστά 800 χριστιανών Ιταλών που αποκεφαλίστηκαν από τους Τούρκους επειδή αρνήθηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Ιταλία. Το καλοκαίρι του 1480 οι Τούρκοι υπό τον Αχμέτ Πασά έκαναν το πρώτο τους προγεφύρωμα στην Ιταλία. Από τους περίπου 20.000 κατοίκους, βάναυσα σφαγιάστηκαν οι 12 000. Ο αρχιεπίσκοποςStefano Agricoli, όλοι οι επίσκοποι και ο κόμης Largo, σαδιστικά δολοφονήθηκαν καθώς οι βάρβαροι τους πριόνισαν στη μέση μέσα στον καθεδρικό ναό τον οποίο είχαν μετατρέψει σε στάβλο, πιθανώς επηρεαζόμενοι από τις υποσχέσεις του αφεντικού τους (Μωάμεθ Β΄) που υπόσχονταν να κάνει το ίδιο σύντομα με τον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη. Τους υπόλοιπους κατοίκους τους απήγαγαν και τους οδήγησαν σκλάβους στην Αλβανία. 800 χριστιανοί άνδρες οδηγήθηκαν στο λόφο της Αθηνάς, έχοντας την επιλογή είτε να ασπαστούν το Ισλάμ είτε να αποκεφαλιστούν. Καθώς κανείς τους δεν αλλαξοπίστησε τους αποκεφάλισαν όλους και πέταξαν τα σώματά τους να τα φάνε τα σκυλιά. Τα λείψανα των θυμάτων αυτών της τουρκικής βαρβαρότητας, διατηρούνται στην προαναφερθείσα εκκλησία στο Otranto και στη Νάπολη στην Santa Caterina του Formiello, ενώ η ημέρα του μαρτυρίου τους, γιορτάζεται στο Οτράντο από τους καθολικούς στις 14 Αυγούστου.

Ένα άλλο ενδιαφέρον μνημείο της τουρκικής «κουλτούρας» είναι επίσης το πρώην παρεκκλήσι (τεκές) του «αγίου» του μυστικού μουσουλμανικού τάγματος σιϊτικής επιρροής των δερβίσηδων (μπεκτασήδων), Χασάν Μπαμπά (Hasan Baba) στην κοιλάδα Τεμπών στη Θεσσαλία. (Το «Μπαμπάς» θα πει «πατέρας» και είναι βαθμός της ανώτερης τάξης των μπεκτασήδων. Ήταν αντιγραφή του όρου «πατέρες» της χριστιανικής εκκλησίας. Ο ισχυρός βραχίονας των Μπαμπάδων - μπεκτασήδων ήταν το Γενιτσαρικό σώμα του οποίου ήταν οι πνευματικοί ηγέτες. Μάλιστα την ονομασία Γενίτσαροι» [= νέοι στρατιώτες] την έδωσε ο ιδρυτής του τάγματος Χατζή Μπεκτάς, ο όποιος «ευλόγησε» το πρώτο παιδομάζωμα των Χριστιανοπαίδων το 1366, με χίλια παιδιά βιαίως εξισλαμισθέντα. Για αυτό έκτοτε το γενιτσαρικό σώμα έτρεφε απόλυτο σεβασμό προς τους «μπαμπάδες». 

Οι «μπαμπάδες» και οι Δερβίσηδες [= Τουρκοκαλόγηροι] με τον ερχομό τους κατέλαβαν όλες τις βυζαντινές εκκλησίες και τις μετέτρεψαν σε Οθωμανικούς τεκέδες).Το πρώην χριστιανικό μοναστήρι της περιοχής των Τεμπών (της οποίας η μεσαιωνική ονομασία ήταν Λυκοστόμιον με έδρα επισκόπου υπαγομένου στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης), βεβηλώθηκε και βίαια άλλαξε σε τεκέ (μοναστήρι τέμενος) τον 14ο αιώνα με την εισβολή των Τούρκων. Μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων των νομάδων Γιουρούκων που μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλία από την Ανατολία, θεώρησαν τα ακόλουθα τρία λείψανα «ιερά», για τα οποία ο τεκές έγινε ιδιαίτερα γνωστός, ως «θαυματουργός»: δύοπράσινες σημαίες με την επιγραφή "Θάνατος στους απίστους!"(Έλληνες), ένα πρωτότυπο γκλομπ (τοπούζι δηλ. ρόπαλο) το οποίο ο Χασάν Μπαμπά χρησιμοποίησε για να συνθλίψει 100 κρανία «απίστων» μια μέρα και το υπέροχο γιαταγάνι που χρησιμοποίησε για να κόψει τα σπασμένα κεφάλια των «απίστων». Τα ακέφαλα σώματα τα έριχνε στο κοντινό ποταμό Πηνειό.

Αυτόν λοιπόν τον Μπαμπά = τέρας τον λάτρευαν οι Οθωμανοί Τούρκοι σαν «άγιο». Και πίστευαν ακόμη ότι αυτός θαυματούργησε και «άνοιξε» την κοιλάδα των Τεμπών.

Να σημειωθεί ότι πριν τρία χρόνια, το ελληνικό κράτος, δια του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ενέκρινε δαπάνη ώστε να αποκατασταθεί το «μαυσωλείο του Χασάν Μπαμπά». Ο τεκές του σφαγέα «αγίου» Μπαμπά ονομάστηκε «ακόμη ένα μνημείο της πλούσιας κληρονομιάς μας»…

Αναρίθμητα τέτοια απομεινάρια οθωμανικού «πολιτισμού» υπάρχουν διάσπαρτα στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη - που ισλαμοποιείται πλέον ραγδαία - και στην πραγματικότητα ούτε ένα τετραγωνικό μίλι δεν υπάρχει που να πάτησε το πόδι του ο Τούρκος βάρβαρος και να γλύτωσε τη φρίκη που μαρτυρούν τα τέσσερα προαναφερθέντα μνημεία. Πέρα από τα παραμύθια Τούρκων και νέο-Ραγιάδων περί τουρκικής "ανθρωπιάς", "ανοχής", "αρμονικής συνύπαρξης" και "κουλτούρας", η τρομακτική ιστορική πραγματικότητα είναι αυτή της κτηνώδους βαρβαρότητας, της υποβάθμισης και της οπισθοδρόμησης που κατάφερε να επιφέρει ο ζοφερός μουσουλμανικός τους πρωτογονισμός. 

* «…σύμφωνα με τουρκική πηγή του τέλους του 16ου αι., 200.000 παιδιά χριστιανών ήταν ήδη θύματα του παιδομαζώματος, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό οι αιχμάλωτοι πολέμου, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν, όπως είναι φυσικό, και πολλοί νέοι. 

Μόνο στην Τραπεζούντα, όταν περιήλθε στην κατοχή των Τούρκων το 1461, αναφέρεται ότι εξισλαμίσθηκαν 800 «παλληκαρόπουλα», ενώ στη Νέα Φώκαια 100. 

Χρονικό των αρχών του 16ου αι. αναφέρει ότι κατά την κατάκτηση της Πελοποννήσου ο Μεχμέτ Β’ πήρε σε μια περίπτωση 300 και σε άλλη 900 «παιδιά αρσενικά και τα έκαμε δια γενιτζάρους» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τόμος Ι΄ σ. 65).

** Το Οτράντο είναι μικρή πόλη της Ιταλίας στον ομώνυμο πορθμό του Ιονίου πελάγους. Η πόλη ιδρύθηκε στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum. Ήταν η πρώτη (και τελευταία) πόλη στην Ιταλία που κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Την εγκατέλειψαν μετά από λίγο.

http://redskywarning.blogspot.gr/2014/12/blog-post_82.html

Περί μοντέρνας "τέχνης"

"Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση κι εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα - όπως ξέρεις - είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένα κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγηση μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής".

Πάμπλο Πικάσο

(Συνέντευξη στον διάσημο Ιταλό συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι)

ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ 

ΑΠΟ ΤΕΧΝΗ

Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνέβη το 2015 στην Ιταλία. Δεν είναι όμως μεμονομένο. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν συμβεί και σε άλλες παρόμοιες εκθέσεις "τέχνης" σε όλο τον κόσμο. Διαβάζοντας το, ο προσεκτικός παρατηρητής της ιστορίας δεν μπορεί παρά να θέσει το ακόλουθο ερώτημα. Η προμοντέρνα εποχή χαρακτηριζόταν από τη θρησκευτικότητα της και την ιεραρχική κοινωνική δομή της, η εποχή αυτή μας παρήγαγε αριστουργήματα τέχνης που ακόμα θαυμάζουμε: από τους γοτθικούς ναούς μέχρι τις συνθέσεις του Bach. H σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας, της ισότητας, των "παρδαλών" κινημάτων κ.λπ τι ακριβώς τέχνη παράγει; 

Άρθρο του Sebastiano Caputo

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η σοφία είναι πάντα λαϊκή. Άντε να το εξηγήσεις στους καλλιτέχνες bobo της τρίτης χιλιετίας. Είναι καλό κάθε τόσο οι ιδεομηρυκασμοί τους να συγκρούονται με την πραγματικότητα, που είναι πολύ πιο ωμή και άσπλαχνη από ένα απεριτίφ στο καλύτερο κλαμπ του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Όπως συνέβη την Κυριακή το πρωί στον Οίκο Ατελιέ του Μουσείου στο Μπολτσάνο, όπου οι καθαρίστριες έριξαν στα σκουπίδια ένα έργο τέχνης νομίζοντας ότι τα μπουκάλια της σαμπάνιας, τα ποτήρια, και οι γιρλάντες που ήταν διασκορπισμένες στο πάτωμα, ήταν τα απομεινάρια μιας γιορτής που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Η τύχη θέλησε να πρόκειται για μία έκθεση μοντέρνας τέχνης υπό τον τίτλο: “Που θα πάμε να χορέψουμε το βράδυ;”,υπογεγραμμένη από τις καλλιτέχνιδες Sara Goldschmied και Eleonora Chiari, η οποία είναι μέρος μιας ευρύτερης εθνικής έκθεσης υπό την επιμέλεια του Achille Bonito Oliva.

Λίγες ημέρες πριν το παράπτωμα, οι δύο καλλιτέχνιδες είχαν παρουσιάσει την δουλειά τους ως εξής: 

“η δεκαετία του ’80 ήταν για εμάς η περίοδος της παιδικότητας, υπήρξε η εποχή του καταναλωτισμού, του ηδονισμού, της χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας, της μαζικής τηλεόρασης, της σοσιαλιστικής πολιτικής και των γλεντιών. Κατά την διάρκεια της ερευνάς μας, βρήκαμε έναν οδηγό για ντισκοτέκ γραμμένο το 1988 από τον πολιτικό και τότε υπουργό των εξωτερικών, Gianni De Michelis, με πρόλογο του Gerry Scotti και με τίτλο 'Που θα πάμε να χορέψουμε το βράδυ;'. Ο οδηγός αυτός ενέπνευσε τον τίτλο του έργου μας. Η περιβαλλοντολογική εγκατάσταση δημιουργημένη στον Οίκο Ατελιέ του Μουσείου, είναι το σετ μιας γιορτής που τελείωσε. Η έκθεση μπορεί να ιδωθεί μόνον κατά το ωράριο κλεισίματος του μουσείου τις νυχτερινές ώρες μέχρι την αυγή. Η βιτρίνα δείχνει τα απομεινάρια της εγκαταλελειμμένης γιορτής, όπως τα περισσεύματα ενός πλούσιου δείπνου: τα μπάζα της αφθονίας.” 

Από αυτή την πυροτεχνική αφήγηση αναδύουν δύο συλλογισμοί. Από την μία πλευρά εκπλήσσει η απουσία πνευματικού θάρρους και καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας (το να καταγγείλεις τα παλαιά κόμματα, εκτός ότι είναι μία μάχη οπισθοφυλακής, είναι σαν να πυροβολείς τον Ερυθρό Σταυρό. [Σημ.Μετ. στην Ιταλία τα παλαιά κόμματα γκρεμίστηκαν τελείως]), από την άλλη ανακαλύπτουμε ότι ακόμη και τα σκουπίδια ριγμένα πάνω στο πάτωμα μπορεί να έχουν την …φιλοσοφία τους. 

Το περιβόητο "έργο τέχνης"

Αντί να ξεκινήσουμε μία συζήτηση πάνω στην σύγχρονη τέχνη, τώρα πλέον πάντα λιγότερο καλλιτεχνική και περισσότερο κερδοφόρα, οι αναγνώστες θα έπρεπε να ξαναδούν μία ταινία με τίτλο "που θα πάτε διακοπές;" (1978), του Alberto Sordi. (Σημ.Μετ. Ακόμη και εάν δεν γνωρίζετε ιταλικά, οι σκηνές από μόνες τους είναι απολαυστικές!). Είναι η ιστορία δύο μανάβηδων από την Ρώμη, του Ρέμου και της Αυγούστας που, παροτρυνόμενοι από τους πτυχιούχους, προοδευτικούς και μοντέρνους γιούς τους, να κάνουν διαφορετικές διακοπές, επισκέπτονται την Μπιενάλε της Βενετίας. Από την ταινία προκύπτει ένας έπαινος του απλού κόσμου που ''δεν καταλαβαίνει'' την επιτήδευση μιας ημιμαθούς και αναρριχόμενης τάξης. 

Ο Θεός να ευλογεί εκείνες τις καθαρίστριες που καθάρισαν το Μουσείο του Μπολτσάνου. Μετά το συμβάν, μία από τις δύο καλλιτέχνιδες, η Eleonora Chiari, ειρωνεύθηκε στην σελίδα της στο Facebook δημοσιεύοντας μία φωτογραφία της, στην οποία κρατά με το χέρι της ένα από τα μπουκάλια που ήταν στο ''έργο τέχνης'', γράφοντας: “Μην αστειεύεστε με εμένα”. Όχι μόνον αυτοί οι νέοι εκθέτες δεν ξέρουν να μεταδίδουν συγκινήσεις, αλλά δεν μπορούν ούτε να μας κάνουν να γελάσουμε. Εξάλλου και αυτό είναι ένα είδος τέχνης.

http://theodotus.blogspot.gr/2016/08/blog-post_15.html#more

Η μάχη για την απελευθέρωση του Χαλεπιού

Η μάχη μας για την απελευθέρωση του Χαλεπιού 

ξεσκέπασε όλα τα ψεύδη σας

Ερωτηθείς στις 6 Αυγούστου για το τι συνέβαινε στο Χαλέπι, ο στρατηγός Amin Hoteit περιέγραψε μια κατάσταση την οποία συνοψίσουμε στις παρακάτω λίγες γραμμές:

«Στο Χαλέπι επικεντρώνεται το αμερικανικό εναλλακτικό σχέδιο για τη Συρία, οι ΗΠΑ έχοντας αναπτύξει δύο σχέδια για να πετύχουν το σκοπό τους. Καθώς απέτυχε το κύριο σχέδιο να κυριαρχήσουν σε όλη τη Συρία, αντικαθιστώντας τη νόμιμη κυβέρνηση από ένα καθεστώτος δοσίλογων, έπεσαν όλοι πίσω για την εφαρμογή του δεύτερου· το οποίο δεν στοχεύει πλέον παρά μόνο να κυριαρχήσουν στο βορρά της χώρας.

Αυτό σημαίνει το διαμελισμό της Συρίας σύμφωνα με μια γραμμή από το Efrin στα δυτικά, μέχρι το Abu Kamal στα ανατολικά, συμπεριλαμβανομένων του Χαλεπιού, της Ιεράπολης (Manbej), της Ράκκα, του Ντέιρ αλ-Ζορ ... · Το Χαλέπι θα γίνει η πρωτεύουσα του βορρά και η Δαμασκός πρωτεύουσα του νότου.

Ένας αμφισβητούμενος διαμελισμός λόγω των τελευταίων στρατιωτικών επιτυχιών του Συριακού Αραβικού στρατού και των συμμάχων του, οι οποίοι έχουν καταφέρει να πολιορκήσουν τους τρομοκράτες που δρουν από τις ανατολικές περιοχές του Χαλεπιού και να διακόψουν τη τροφοδοσία τους από την Τουρκία για την οποία δεν πρέπει να πιστέψετε ούτε για μια στιγμή, ότι δεν εμπλέκεται με την εισροή τεράστιων πόρων που τέθηκαν στη διάθεσή της· οι ΗΠΑ και όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ βάζοντας όλο το βάρος τους για να σπάσουν την πολιορκία των τρομοκρατών και να περισώσουν το σχέδιό τους.

Πράγματι, εκτός από έναν από τους πιο σφοδρότερους μιντιακούς πολέμους κάνοντας χρήση του αιώνιου ανθρωπιστικού επιχειρήματος των φτωχών κακομοίρηδων τρομοκρατών –οι οποίοι φέρονται να μη παραβίασαν καμία κατάπαυση του πυρρός, αν και ο επικεφαλής διαπραγματευτής της "Ομάδας της αντιπολίτευσης του Ριάντ", Mohammad Allouche, έχει πει ότι θα άναβε όλα τα μέτωπα από τη Γενεύη το περασμένο Απρίλιο -και κάνοντας ειδικότερα χρήση μιντιακών ψευδών σχετικά με μια υποτιθέμενη ήττα του Συριακού Αραβικού Στρατού σκοπεύοντας να αναγκάσει να πέσει το Χαλέπι ψυχολογικά πριν να πέσει στρατιωτικά· πέντε διαδοχικά κύματα τρομοκρατών ξεκίνησαν κατά του Χαλεπιού, με 8.000 μαχητές για τον πρώτο, 5.000 για το δεύτερο, 7.000 για το τρίτο και ακόμη 8.000 για το τέταρτο, επικεντρωμένα σε δύο άξονες νότια του Χαλεπιού»[1].

28.000 τρομοκράτες σε λιγότερο από μια εβδομάδα! Με αφετηρία αυτό το γεγονός, τι να σκεφτούμε για μια πληροφορία που έχει εισβάλει στο έντυπο και τηλεοπτικό τύπο, τοπικά και περιφερειακά, αυτές τις τρεις τελευταίες ημέρες; Πρόκειται για ένα άρθρο με τίτλο «360.000 ξένοι μαχητές πολέμησαν το Συριακό Αραβικό Στρατό», που δημοσιεύθηκε από ένα ερευνητικό κέντρο του οποίου το ακρωνύμιο είναι FCFS, για «Firil Center For Studies» [2]. 

Δεν καταφέραμε να μάθουμε αν πρόκειται για ένα κέντρο απλά με έδρα το Βερολίνο ή ένα γερμανικό κέντρο. Καλύπτει την περίοδο από τις 10 Απριλίου 2011 έως τις 31 Ιανουαρίου 2016 και ισχυρίζεται να έχει βασίσει τη μελέτη του από τον αριθμό των νεκρών που δημοσιεύθηκε από διάφορα μίντια και 51 άλλες περιφερειακές και διεθνείς πηγές.

Εν ολίγοις, αυτά τα 360.000 άτομα που ήρθαν να κάνουν το κομμάτι τους στη Συρία με διαδοχικά κύματα προέρχονται από 93 εθνικότητες, από όλες τις ηπείρους και όλες τις αραβικές χώρες, χωρίς εξαίρεση. 95.000 φέρονται να έχασαν τη ζωή τους και 90.000 φέρονται να βρίσκονται σήμερα στο συριακό έδαφος, κατανεμημένα μεταξύ του Ντάες και της Jabhat Fateh al-Cham [πρώην Μέτωπο αλ-Νούσρα πριν από λίγο]. Φέρεται ότι περίπου 45 δισεκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανηθεί για την εκστρατεία τους στη Συρία.

Συνολικά, οι κάτοχοι ευρωπαϊκής και αμερικανικής εθνικότητας φέρεται να έχουν φθάσει σε 21.500 εκ των οποίων μόνο 8.500 επέστρεψαν στη χώρα τους. Ο φοίνικας του μεγαλύτερου αριθμού επιδόθηκε στους κατόχους τουρκικής υπηκότητας, η Τουρκία έχοντας ανακοινώσει την απώλεια 350 στρατιωτών, αξιωματικών και πιλότων, που πέθαναν δήθεν σε άλλες συνθήκες. Ακολουθούν οι Σαουδάραβες με 5.990 νεκρούς για 24.500 στρατολογημένους κάτω από τη σημαία των τρομοκρατικών οργανώσεων που μαίνονται στη Συρία· οι Ιορδανοί ανέρχονται σε 3.900, από τους οποίους οι 1.990 σκοτώθηκαν. Όσον αφορά τις ξένες γυναίκες, επικρατήσαν οι Τυνήσιες.

_____________________________________________

Η κυρία Bouthaïna Chaabane

Μετά από αυτό που συνέβη στο Χαλέπι και που συνεχίζεται, κανείς δεν έχει πλέον το δικαίωμα να αναρωτηθεί τι πραγματικά συμβαίνει στη Συρία, παρά τους ισχυρισμούς του ενός και του άλλου, γιατί η αλήθεια έχει φτάσει σεβαθμό βεβαιότητα.

Τι έχει τόσο αναστατώσει τις δυτικές δυνάμεις και όλες τις οργανώσεις των Ηνωμένων Εθνών τη στιγμή κατά την οποία ο Συριακός Αραβικός στρατός κατάφερε να πολιορκήσει τους τρομοκράτες πριν να ξεκινήσει τη μάχη απελευθέρωσης του για να τους νικήσει και να απελευθερώσει αυτή την όμορφη χιλιετή πόλη από την οργή τους;

Για ποιους λόγους έριξαν τους μισθοφόρους τους στη Συρία εκείνοι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, πνίγοντας τους σε μια πλημμύρα χρημάτων, όπλων και πυρομαχικών, ενώ για χρόνια, οι αμέτρητες συμμορίες τρομοκρατών μαίνονται να καταστρέψουν αυτή την πόλη, βομβαρδίζουν τις γειτονιές της, δολοφονούν τον λαό της, λεηλατούν τα εργοστάσιά της και καταστρέφουν τα ιστορικά μνημεία που αναγνωρίζονται ως κληρονομιά της ανθρωπότητας, των οποίων η προστασία και η διατήρηση τους είναι καθήκον όλων;

Γιατί οι δυτικές δυνάμεις χτυπήθηκαν από ένα είδος υστερίας περισσότερο από κραυγαλέα, μετά το διάταγμα αμνηστίας που εκδόθηκε από τον πρόεδρο Al-Assadκαι την αναγγελία του ανοίγματος ασφαλών διαδρόμων για τους πολίτες που επιθυμούσαν να φύγουν από τις γειτονιές του Χαλεπιού που ελέγχονται από τους τρομοκράτες; οι έξαλλες δηλώσεις τους εκτοξευτήκαν από όλες τις πλευρές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους εξηγούσαν την ανάγκη να σταματήσει ο διάλογος με τη Ρωσία και να αποφασιστεί, μια για πάντα, να χτυπήσουν άμεσα τον Συριακό Αραβικό στρατό και την Χεζμπολάχ στο συριακό έδαφος;

Πολλές εφημερίδες επέμεναν, πράγματι, για αυτή την ανάγκη να «εγκαταλειφτεί η πολιτική του διαλόγου και να καταφεύγουν μόνο στη στρατιωτική επιλογή», όπως η Washington Post και η New York Times, στις σελίδες της οποίας ο Dennis Ross, πάντα και για πάντα πρόθυμος να βάλει την πένα του στην υπηρεσία της σιωνιστικής οντότητας, επέστρεψε για να πει ότι «επιτέλους ήρθε η ώρα να βομβαρδίσουμε τον Άσαντ» [3], για να αποφευχθεί η κατάσταση να αλλάζει προς όφελος του συριακού Αραβικού Στρατού:

[Υπάρχει εναλλακτική λύση: να τιμωρηθεί η κυβέρνηση της Συρίας για την παραβίαση της εκεχειρίας κτυπώντας με μη επανδρωμένα αεροπλάνα και πυραύλους κρουζ τις βάσεις, τα αεροδρόμια και τις θέσεις του πυροβολικού του Αραβικού Στρατού της Συρίας, όπου δεν υπάρχουν ρωσικά στρατεύματα... Ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα που καταλαβαίνουν ο κ Άσαντ και ο κ. Πούτιν...] 

 Και πολλές οργανώσεις των Ηνωμένων Εθνών κάλεσαν δεκάδες έκτακτες συνεδριάσεις για να οξύνουν την αίσθηση του κινδύνου για το τι συμβαίνει στο Χαλέπι, για την ισορροπία των πραγμάτων, ενώ το ερώτημα είναι: ποιος υπερασπίζεται ποιόν σε αυτή την μελανιασμένη αλλά πάντα όρθια πόλη ;

Η αντικειμενική ανάλυση των δηλώσεων των δυτικών αξιωματούχων, με τον Ομπάμα επικεφαλής, και ενός μεγάλου αριθμού ευρέως διαδιδομένων δημοσιευμάτων από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης από τη στιγμή που ο Συριακός Αραβικός στρατός και οι σύμμαχοι του άρχισαν να κάνουν σημαντική πρόοδο με πιθανότητα να απελευθερώσουν το Χαλέπι από τις τρομοκρατικές ορδές, μήπως δεν αποδεικνύει ότι όλοι αυτοί υπηρετούν τη τρομοκρατία και τους τρομοκράτες και εργάζονται για να παραταθεί η αιμορραγία στη Συρία από τους μισθοφόρους-απόβλητα οι οποίοι είναι τελικά πιόνια χειραγωγημένα από τους Σιωνιστές, τους Άραβες αντιδραστικούς και τον ιμπεριαλισμό;

Χωρίς καμία ντροπή χρησιμοποιούν κάθε δικαιολογία παραλείποντας να πούνε ότι η απελευθέρωση του Χαλεπιού θα διευθετούσε το πολέμο εναντίον της Συρίας υπέρ του συριακού λαού και των συμμάχων της, ενώ είναι πλέον πολύ σαφές ότι προσπαθούν να κερδίσουν πόντους στο έδαφος εκμεταλλευόμενοι τρομοκράτες με τους οποίους θα ήθελαν να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση της Συρίας.

Αυτό αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι η Δύση γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «μετριοπαθής αντιπολίτευση» και, προπαντός, ότι δεν αισθάνεται καμία ντροπή να υποστηρίξει, στο φως της ημέρας, αιμοδιψές συμμορίες που σκοτώνουν αμάχους στη χώρα μας για περισσότερο από πέντε χρόνια.

Που αποδεικνύει, και πάλι χωρίς καμία αμφιβολία, ότι η ρωσική επέμβαση στη Συρία σκοπεύει, με λόγια και δράσεις, να καταπολεμήσει και να εξαλείψει τη τρομοκρατία, ενώ όλες οι δυτικές επέμβασεις, σε όλες τις μορφές τους, προορίζονται να εξαντλήσουν και να χρησιμοποιούν τη Συρία για να υπηρετηθεί το σιωνιστικό σχέδιο, να εξαλειφτεί η παλαιστινιακή υπόθεση και το δικαίωμα των Αράβων στη γη και σπίτια τους, ενώ ταυτόχρονα καλύπτονται τα αποικιοκρατικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα της Δύσης στη Συρία και σε όλη την περιοχή μας.

Και ακριβώς αυτή τη στιγμή, όπου φουντώνουν οι μάχες για την απελευθέρωση του Χαλεπιού και όπου η Δύση αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο στέκοντας σταθερά στο πλευρό της τρομοκρατίας και των τρομοκρατών, η σιωνιστική οντότητα συνεχίζει να σπέρνει τον όλεθρο στην Παλαιστίνη, δολοφονώντας αθώους και αντιστασιακούς, καταστρέφοντας βιαστικά σπίτια, αρπάζοντας γη, καταλαμβάνοντας πηγάδια, καταστρέφοντας τις καλλιέργειες ενός λαού που υπόκειται σε απεχθή κατοχή.

Και όλα αυτά, ενώ ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ashton Carter, αφιερώνει όλες τις προσπάθειές του για την αποκατάσταση της συνοχής της εγκληματικής τρομοκρατίας, που ήρθε από το Ισραήλ και την Ιορδανία, ενώπιον του Συριακού Αραβικού στρατού στη νότια Συρία [4] και προσπαθεί να σπείρει τη διχόνοια στην πόλη της Suweida και σε άλλες πόλεις της περιοχής.

Ως εκ τούτου, δεδομένης αυτής της παλαιάς και ταυτόχρονα νέας κατάστασης της στιγμής, δεδομένου του τι έχει υποστεί ο υπομονετικός και αντιστασιακός λαός μας στο Χαλέπι, πρέπει να βάλουμε τους τόνους στα φωνιέντα, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλώνοντας τις θέσεις μας μακριά από οποιαδήποτε ορολογία που θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι:

Οι σιωνιστικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις διεξάγουν έναν άγριο πόλεμο εναντίον της Συρίας μέσω των περιφερειακών και διεθνών Αράβων μεσαζόντων τους, με κύριο στόχο της υπονόμευσης του ρόλου της Συρίας στην περιοχή και στον αραβικό κόσμο, υπέρ του σιωνιστικού σχεδίου και των αποικιοκρατικών συμφερόντων της Δύσης.

Ο λαός της Συρίας, ο στρατός του και οι σύμμαχοι του μάχονται, με τιμή, κατά της αιμοδιψής τρομοκρατίας που υποστηρίζεται δημοσίως από τη Δύση, το Ισραήλ και τους τύραννους των αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων.

 Όποιος φέρει όπλα εκτός του πλαισίου του Κράτους εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τρομοκρατίας και των τρομοκρατών.

Κάθε Σύρος που θέλει τη Συρία, όπου και να είναι σήμερα, φιλοδοξεί μόνο την επιστροφή της ειρήνης και της ασφάλειας, την επιστροφή των κατοίκων της και την ανασυγκρότηση της, μακριά από την απληστία των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών που πολεμούν την ανεξαρτησία της και την αξιότιμη πατριωτική θέση της.

Ανάθεμα στις αλλαγές των σημαιών των τρομοκρατών και στις θεωρίες που δικαιολογούν την οργή τους, γιατί η τρομοκρατία είναι μια και ο σκοπός της είναι πάντα ίδιος. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από αυτή είναι να της αντισταθούμε σθεναρά και να εξαλείψουμε, μια για πάντα, αυτή τη φοβερή και καταστροφική πληγή.

Από αυτή τη πραγματική αντίσταση εξαρτάται η σωτηρία της Συρίας, της περιοχής και του κόσμου.

Bouthaina Shaaban, πολιτικός σύμβουλος του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ και «Κόρη της Γης"

Πηγή: Al-Mayadeen

https://www.almayadeen.net/articles/decision-maker/39527/

Μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά, από τον Κριστιάν Ακκυριά για τον Ινφογνώμονα Πολιτικά, 12.8.2016

Σημειώσεις:

[1] Συνέντευξη του στρατηγού Αμίν Hoteit / Al-Thabat TV

https://www.youtube.com/watch?v=2BHFGe6i2Yw&feature=youtu.be

[2] 360 000 ξένοι μαχητές πολέμησαν τον Συριακό Αραβικό Στρατό

http://firil.net/?p=1849

[3] The Case for (Finally) Bombing Assad. By Dennis B. Ross and Andew J. Tabler, Aug. 3, 2016

http://www.nytimes.com/2016/08/03/opinion/the-case-for-finally-bombing-assad.html?rref=collection%2Ftimestopic%2FAssad%2C%20Bashar%20al-&action=click&contentCollection=timestopics®ion=stream&module=stream_unit&version=latest&contentPlacement=1&pgtype=collection

[4] Ο συνασπισμός θέλει να ανοίξει ένα μέτωπο ενάντια του Νταές στη νότια Συρία

http://www.lefigaro.fr/flash-actu/2016/07/27/97001-20160727FILWWW00320-la-coalition-veut-ouvrir-un-front-contre-l-ei-dans-le-sud-de-la-syrie.php

Η κυρία Bouthaina Shaaban είναι Σύρια πολίτης, πολιτικός σύμβουλος του προέδρου Al-Assad και μέλος της Αντιπροσωπείας της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας στις συνομιλίες της Γενεύης.

Το τέλος της «Willkommenskultur»!

Το τέλος της «Willkommenskultur»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 125

Η ευφορία, το αίσθημα ανωτερότητας και ο ενθουσιασμός, ειδικότερα στη Γερμανία, για τη λεγόμενη Willkommenskultur (Σημ. ΔΕΕ: η καλλιέργεια αισθημάτων συμπάθειας μεταξύ των πολιτών προς τους μετανάστες) στο προσφυγικό φαίνεται ότι έληξε άδοξα πριν καν κλείσει χρόνος. Χιλιάδες «καλοί άνθρωποι», που για λίγους μήνες απήλαυσαν με περισσή αυταρέσκεια ένα «καλοκαιρινό όνειρο» και νοηματοδότησαν την ύπαρξή τους πάνω σ’ ένα τεράστιο ανθρωπιστικό ζήτημα, με πολλές όμως προεκτάσεις στη γεωπολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, την εσωτερική ασφάλεια, το δημογραφικό, την εθνική ταυτότητα κ.λπ. επέστρεψαν στους καναπέδες τους, αφού οι περυσινές «όμορφες εικόνες» στον σταθμό του Μονάχου ξεθώριασαν. Πεδίο δόξης λαμπρό υπάρχει πλέον μόνο για τη Διεθνή των ΜΚΟ, όχι μόνο για χρηματοδοτούμενες δράσεις, όντως πραγματικής αλληλεγγύης, αλλά και για «δράσεις» σαν αυτές που είδαμε στην Ειδομένη, στη Λέσβο, στο Ελληνικό και πρόσφατα στη Λέρο.
Μπροστά στα τεράστια και ποικίλα προβλήματα που δημιουργούνται από τις προσχεδιασμένες κι επιχορηγούμενες μετακινήσεις μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων προς την Ευρώπη, ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ, που για τους δικούς της λόγους προσκάλεσε στην Ευρώπη τους απανταχού κατατρεγμένους, έδωσε ήδη από τον περασμένο Μάρτιο το σήμα της λήξης (Σπίγκελ, 7-7-2016). Προηγουμένως, υπερασπιζόμενη τα γερμανικά συμφέροντα, φρόντισε να κλείσει, στο πλαίσιο μιας μετααψβουργιανής συμμαχίας, η προσφυγική βαλκανική δίοδος και να «πείσει», τον ούτως ή άλλως πρόθυμο Έλληνα πρωθυπουργό, για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρο ταλαίπωρων εγκλωβισμένων σε δεκάδες χοτ σποτ.
Όμως η Μέρκελ δεν θα ήταν η γνωστή Μέρκελ, αν δεν έπαιρνε σοβαρά υπόψη της και τις αρνητικές πλέον δημοσκοπήσεις για το προσφυγικό, παρά τη –για ευνόητους λόγους– συστηματική προσπάθεια απόκρυψης της όποιας παραβατικότητας των προσφύγων, όπως για παράδειγμα την περασμένη πρωτοχρονιά στην Κολωνία. Τα στοιχεία σχετικών δημοσκοπήσεων, όπως αυτής του αμερικανικού Pew Research Center (1) σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες (βλ. χάρτη), είναι πλέον συντριπτικά και σηματοδοτούν μεγάλες αλλαγές της κοινής γνώμης σχετικά με το προσφυγικό/μεταναστευτικό και ειδικότερα με το μουσουλμανικό στοιχείο. 

Παρακάτω ορισμένα (2) από αυτά:
• Περισσότερο αρνητικές απέναντι στους μουσουλμάνους πρόσφυγες είναι οι χώρες της ανατολικής και νότιας Ευρώπης, με την Ουγγαρία να προηγείται με 72% και την Ελλάδα να είναι στην τέταρτη θέση με 65%, μετά την Ιταλία (69%) και την Πολωνία (66%). Όπως αναμενόταν, η πιο φιλική στους μουσουλμάνους είναι η Βρετανία, με 28% αρνητικών απόψεων.
• Περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες εκτιμούν ότι με τις προσφυγικές ροές αυξάνεται και ο κίνδυνος τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη. Όπως θα ανέμενε κανείς, οι χώρες που προηγούνται είναι η Ουγγαρία (76%) και Πολωνία (71%). Ακολουθούν η Γερμανία και η Ολλανδία με 61%, ενώ χώρες παραδοσιακά φιλομεταναστευτικές, όπως η Σουηδία (57%), βρίσκονται ψηλότερα ακόμα και από την Ελλάδα, που με 55% είναι λίγο πιο κάτω από το 59%, που είναι ο μέσος όρος.
• Σε θέματα οικονομίας, σύμφωνα με την Pew, στις πέντε από τις δέκα χώρες η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί ότι οι πρόσφυγες είναι βάρος για την οικονομία, με τους Ούγγρους να προηγούνται και πάλι με το συντριπτικό 82% και τους Έλληνες να είναι στη τρίτη θέση με 72%, ενώ οι Γερμανοί, για ευνόητους λόγους, είναι στη δέκατη θέση με μόλις 31%.
• Μια ακόμα ερώτηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν κατά πόσο οι πρόσφυγες επηρεάζουν το επίπεδο ζωής των γηγενών στις χώρες υποδοχής μεταναστών. Για το 65% των Ελλήνων, που προηγούνται στη σφυγμομέτρηση, η έλευση των προσφύγων σηματοδοτεί την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τους, ενώ μόνο ένα 10% δηλώνει το αντίθετο. Αντίθετα, σε χώρες όπως η Βρετανία, η Σουηδία, η Γαλλία και η Ισπανία υπερισχύει η θέση ότι οι πρόσφυγες βελτιώνουν το επίπεδο ζωής.

Συμπερασματικά, αυτό που μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος είναι ότι οκτώ μήνες μετά το περίφημο «θα τα καταφέρουμε» της Γερμανίδας καγκελαρίου και τα καταιγιστικά εύσημα ανθρωπισμού που έλαβε από τους κάθε είδους οπαδούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μηδέ του Σόρος εξαιρουμένου, η ευρωπαϊκή ελίτ αδυνατεί σταθερά να δώσει πειστικές απαντήσεις και στο μεταναστευτικό ζήτημα, με αποτέλεσμα ο διχασμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών συνεχώς να επιδεινώνεται. Παράλληλα, εξακολουθεί, αποδεχόμενη κάθε «επαίσχυντο προσφυγικό ντηλ», να εξαρτάται από αυταρχικούς ηγέτες του επιπέδου Ερντογάν, ο οποίος κρατά το κλειδί στο προσφυγικό, με αποτέλεσμα ν’ απαιτεί ανταλλάγματα (π.χ. βίζα, ενταξιακή πορεία) που τους ερχόμενους μήνες και χρόνια πιθανότατα θα διχάσουν ακόμα περισσότερο τους ευρωπαϊκούς λαούς. Τουλάχιστον όμως, έστω και τώρα, οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες θα μπορούσαν να δείξουν ηθικό ανάστημα στέλνοντας στο Δικαστήριο της Χάγης και δικούς τους ανθρώπους, που, πανθομολογουμένως, προκαλώντας πολέμους όπως στο Ιράκ, στηριγμένους σε απίθανα ψεύδη, ευθύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό για την έκρηξη του μεταναστευτικού – προσφυγικού. Και, βεβαίως, ο πρώτος στη λίστα των εγκληματιών πολέμου θα ήταν «το σκυλάκι των Αμερικανών», ο πολύς Τόνυ Μπλερ.

Σημειώσεις:
1. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τον Απρίλιο μέχρι τα μέσα Μαΐου 2016 και περιελάμβανε συνολικά 11.494 άτομα.
2. Περισσότερα στοιχεία της έρευνας στο: 

http://www.pewglobal.org/2016/07/11/europeans-fear-wave-of-refugees-will-mean-more-terrorism-fewer-jobs/ga_2016-07-11_ga_2016-07-11_national_identity-00-02/

Κύπρος: Στο φως εντυπωσιακό ψηφιδωτό!

Κύπρος: Στο φως εντυπωσιακό 

ψηφιδωτό με σπάνια θεματογραφία

Λευκωσία, Κύπρος

Ένα μοναδικής αξίας ψηφιδωτό με πλούσιο γεωμετρικό διάκοσμο, που χρονολογείται στον 4ο μ.Χ. αιώνα και απεικονίζει παράσταση αρματοδρομιών σε εξέλιξη εντός ιπποδρόμου, έφερε στο φως η ανασκαφή του Τμήματος Αρχαιοτήτων Κύπρου εντός της «νεκρής» ζώνης στην κοινότητα Ακακίου της Λευκωσίας.

Το ψηφιδωτό εντυπωσιάζει με τη θεματολογία του, που είναι μοναδική στην Κύπρο, αλλά και για την υψηλή ποιότητα κατασκευής του. Υπεύθυνη της ανασκαφής είναι η αρχαιολογική λειτουργός Φρύνη Χατζηχριστοφή, η οποία ανέφερε ότι το ψηφιδωτό είναι μήκους 26 μέτρων και πλάτους 4 μέτρων, καλύπτει δηλαδή επιφάνεια 104 τ.μ.

Η ανασκαφική έρευνα στον χώρο άρχισε το 2013. Κατά την πρώτη ανασκαφική περίοδο είχαν εντοπιστεί οικοδομικά κατάλοιπα σε ελάχιστο βάθος κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Σύμφωνα με το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει μία τεράστια δεξαμενή διαστάσεων 10x14 μέτρα, που φαίνεται να είχε ουσιαστικό ρόλο στη χρήση του χώρου. Το 2014 δεν έγιναν ανασκαφές.

Το 2015, η έρευνα επικεντρώθηκε σε δύο τομείς: στα νότια της δεξαμενής όπου το 2013 εντοπίστηκαν κατάλοιπα ψηφιδωτού δαπέδου και στα ανατολικά του χώρου, όπου αποκαλύφθηκαν τρία δωμάτια ανισομερή μεταξύ τους που πιθανόν να σηματοδοτούν το ανατολικό άκρο του κτιρίου, καθώς και τέσσερα παράλληλα λαξεύματα στον φυσικό βράχο.

Η εικονική σκηνή αρματοδρομιών περιλαμβάνει τέθριππα, στα οποία απεικονίζεται όρθιος ο ηνίοχος, τα οποία αγωνίζονται γύρω από τον εύριπο (spina). Κάθε άρμα συνοδεύεται από δύο επιγραφές. Στην ανατολική άκρη του εύριπου διακρίνεται η meta, δηλαδή το σημείο στροφής των αρμάτων, η οποία αποδίδεται ως ένα κυκλικό βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζονται τρεις κώνοι που απολήγουν σε ωό. Πάνω στον εύριπο απεικονίζονται επίσης τρεις κίονες που απολήγουν σε τρία χάλκινα δελφίνια, από τα οποία ρέει νερό, και ένας ναΐσκος. Ανάμεσα στα άρματα εμφανίζονται ένας έφιππος άνδρας και δύο πεζοί άνδρες που κρατούν ο ένας μαστίγιο και ο άλλος αγγείο με νερό.

Η φετινή ανασκαφή επικεντρώθηκε σε τρεις τομείς:

1) στα βόρεια της δεξαμενής όπου εντοπίστηκαν διάφορα υπέργεια και υπόγεια κανάλια που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο γέμιζε και άδειαζε η δεξαμενή

2) στα δυτικά της δεξαμενής όπου φάνηκε ότι ο χώρος δεν ήταν καλυμμένος με ψηφιδωτό δάπεδο. Η ανασκαφή σε αυτό το σημείο δεν ολοκληρώθηκε και θα συνεχιστεί το 2017

3) στα νότια της δεξαμενής όπου το 2015 εντοπίστηκε μακρόστενη στοά με ψηφιδωτό δάπεδο, το οποίο απεικονίζει παράσταση αρματοδρομιών σε εξέλιξη εντός ιπποδρόμου.

Κατά τη φετινή έρευνα αποκαλύφθηκε ολόκληρη η παράσταση του ιπποδρόμου. Φάνηκε ότι πρόκειται για τέσσερις διαφορετικές φάσεις ενός αγώνα με τέσσερα τέθριππα στον ιππόδρομο. Τα δύο ονόματα που συνοδεύουν κάθε τέθριππο αντιστοιχούν το ένα στον ηνίοχο και το άλλο σε ένα από τα άλογα. Πάνω στον εύριπο εμφανίστηκε, εκτός από τους ναΐσκους και του κίονες με τα δελφίνια από τα οποία ρέει νερό αντίστοιχα με εκείνα που βρέθηκαν στο τμήμα του ψηφιδωτού που αποκαλύφθηκε το 2015, ο μηχανισμός με τον οποίο μετρούσαν τους γύρους, που ολοκληρώνονταν κατά τον αγώνα.

Στο δυτικό άκρο της στοάς ήρθε στο φως πίνακας με κυκλικό μοτίβο πλοχμού (συμπλεκόμενες λωρίδες) μέσα στον οποίο ενσωματώνονται εννέα μετάλλια, οκτώ μετάλλια ανάμεσα στον πλοχμό και ένα στο κέντρο της σύνθεσης, που φέρουν προτομές γυναικείων μορφών. Παρόλο που το δάπεδο δεν έχει ακόμη συντηρηθεί και καθαριστεί από τα άλατα, που καλύπτουν τα περισσότερα μετάλλια, το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου αναφέρει ότι μπορούν να ταυτιστούν οι μορφές με τις εννέα μούσες, εφόσον η κάθε μία κρατά το σύμβολο της ιδιότητας της.

Τoν χώρο της ανασκαφής επισκέφθηκε σήμερα ο υπουργός Μεταφορών της Κύπρου, Μάριος Δημητριάδης, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά και την υπερηφάνεια του για «το πραγματικά αξιόλογο εύρημα». Επίσης, επισήμανε τον ρόλο του Τμήματος Αρχαιοτήτων στην Κύπρο, αναφέροντας ότι «επιτελεί σημαντικό έργο, στο οποίο όλοι πρέπει να είμαστε αρωγοί, διότι αναδεικνύει την τεράστια αρχαία κληρονομιά που έχει η Κύπρος».

Η διευθύντρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων, δρ Μαρίνα Σολωμίδου- Ιερωνυμίδου δήλωσε πως ο χώρος θα προστατευτεί, ενώ θα γίνουν προσωρινές κατασκευές για φύλαξή του. Επίσης, είπε ότι ακολούθως θα διαρρυθμιστεί με τέτοιο τρόπο και θα αναβαθμιστεί, ώστε να ανοίξει για το κοινό.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο υποπρόξενος, οι γκιουλενιστές και ο ρόλος τους στη Θράκη

Στη διαμαρτυρία για την έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που κατέφυγαν στην Αλεξανδρούπολη και ζήτησαν πολιτικό άσυλο, η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη, όμως ήταν αξιοσημείωτη η παρουσία γκιουλενικών. Ο υποπρόξενος, πάντως, επέλεξε να παραμείνει σιωπηλός.

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

ΔΕΕ

Ο υποπρόξενος, οι γκιουλενιστές 

και ο ρόλος τους στη Θράκη

ΚΩΣΤΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ

Μια παράξενη σιωπή επικρατούσε στο γενικό προξενείο μεταξύ των μειονοτικών στη Θράκη τη νύχτα της 15ης Ιουλίου και ενώ ήταν σε εξέλιξη η απόπειρα του πραξικοπήματος στην Τουρκία. Ο υποπρόξενος Ιρφάν Τσετίν, ο οποίος ουσιαστικά είναι ο ισχυρός άνδρας του προξενείου, δεν εμφανίσθηκε να ανησυχεί και μάλιστα άργησε να μεταβεί στο γραφείο του παρά τις θυελλώδεις εξελίξεις στην πατρίδα του. Ούτε ο ίδιος ούτε κανείς από τους στενούς συνεργάτες του έσπευσαν να εκφράσουν τη στήριξή τους προς τον πρόεδρο Ερντογάν, αλλά ανέμεναν την έκβαση του εγχειρήματος των Τούρκων στρατηγών.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 24 Ιουλίου, ημέρα της επετείου του θανάτου του ιδρυτή του μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ, Αχμέτ Σαδίκ, οι οπαδοί του είχαν προγραμματίσει, εκτός από τις καθιερωμένες εκδηλώσεις στη μνήμη του πρώην βουλευτή, να κάνουν και πορεία διαμαρτυρίας στην Κομοτηνή. Το γεγονός, αν και καινοφανές, δεν είχε προκαλέσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του τουρκικού γενικού προξενείου στη Θράκη, που παρακολουθεί στενά και κυρίως καθοδηγεί τη δραστηριότητα των μειονοτικών φορέων που χρηματοδοτεί. Όλα όμως άλλαξαν λίγες ώρες πριν αρχίσει η πορεία. Συγκεκριμένα, όταν ο γενικός πρόξενος Αλί Ριζά Ακιντζί πληροφορήθηκε ότι το «μήνυμα» της συγκεκριμένης κινητοποίησης δεν περιοριζόταν πλέον στη διαμαρτυρία για τα δικαιώματα της «τουρκικής μειονότητας Θράκης», αλλά είχε διευρυνθεί με την προσφορά στήριξης του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διά της αποκήρυξης του αποτυχημένου πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία. Αμέσως μόλις ο γενικός πρόξενος ενημερώθηκε για τις σχετικές προθέσεις μερίδας της μειονότητας, έσπευσε να παραλάβει ο ίδιος τους βουλευτές του κυβερνώντος τουρκικού κόμματος ΑΚΡ, που ήρθαν στην Κομοτηνή για να παραστούν στις εκδηλώσεις. Τους οδήγησε στο γνωστό εστιατόριο της πόλης «Ο Σταύρος», όπου γευμάτισαν έως ότου έληξε η πορεία και μετέβησαν μόνο στον τάφο του Σαδίκ.

Κατάρτιση καταλόγων

Τι κρύβεται πίσω από το ξαφνικό και ειδικό ενδιαφέρον που επέδειξε ο πρόξενος; Τίποτε άλλο από αυτό που εξελίσσεται στην Τουρκία αμέσως μετά το πραξικόπημα, η εκκαθάριση δηλαδή κάθε κρατικής δομής από τους οπαδούς του ιεροκήρυκα Γκιουλέν. Οι διαστάσεις της εκκαθάρισης φτάνουν έως το γενικό προξενείο της Κομοτηνής, όπου είναι βέβαιο ότι αναμένονται εξελίξεις. Η στάση που έχει τηρήσει το προξενείο στο διάστημα από την απόπειρα του πραξικοπήματος έως σήμερα υπαγορεύεται ακριβώς από την εντολή που έχει περιέλθει στις διπλωματικές αρχές της Τουρκίας στη Βουλγαρία, το Κόσοβο, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη να προχωρήσουν άμεσα στην κατάρτιση καταλόγων με οπαδούς του Γκιουλέν στις ζώνες ευθύνες τους, είτε αυτοί έχουν διπλή υπηκοότητα είτε είναι υπήκοοι των χωρών όπου διαμένουν.

Με δεδομένη την κατάσταση στην Τουρκία, οι έρευνες για την κατάρτιση των καταλόγων με τους «γκιουλενικούς» γίνεται σε ιδιαίτερα τεταμένο και συγκρουσιακό κλίμα. Από τις εκκαθαρίσεις δεν έχει εξαιρεθεί το τουρκικό διπλωματικό σώμα. Επομένως ούτε το προξενείο στην Κομοτηνή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες έχουν μπει στο στόχαστρο δύο υποπρόξενοι. Ο ένας από αυτούς τα τελευταία τρία χρόνια έχει ουσιαστικά αντικαταστήσει τον πρόξενο στα καθήκοντα και στις αρμοδιότητές του.

Πρόκειται για τον Ιρφάν Τσετίν, ο οποίος έφτασε στη Θράκη το 2013 με σαφείς οδηγίες από την Αγκυρα και «κληρονομώντας» από τους προκατόχους του ένα έτοιμο δίκτυο με πλοκάμια εξαπλωμένα σε όλη τη βαλκανική χερσόνησο. Συνεργάζεται στενά με τους ψευδομουφτήδες Ξάνθης και Κομοτηνής, Αχμέτ Μέτε και Ιμπραήμ Σερίφ, τον πρόεδρο του ΚΙΕΦ, Μουσταφά Αλί Τσαβούς, και τους εκδότες της τουρκόφωνης εφημερίδας «Μιλέτ», Τζεγκίζ Ομέρ και Μπιλάλ Μποντούρ. Ο υποπρόξενος τις Παρασκευές δεν παρέλειπε να επισκέπτεται τα τεμένη στη Ροδόπη και στην Ξάνθη την ώρα της προσευχής για να καλλιεργήσει τις επαφές του. Τα βράδια συνέχιζε τη δραστηριότητά του, αξιοποιώντας το ταλέντο του στη μουσική και ειδικότερα τη δεξιοτεχνία του στο σάζι. Ειδικά οι θαμώνες της φημισμένης για το κρέας της, ταβέρνας «Τα Μαγγάλια» στο χωριό Μίσχος, έξω από την Κομοτηνή, ουκ ολίγες φορές είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν με τα τραγούδια του λαϊκού και προσιτού υποπρόξενου. Ταυτόχρονα όμως είχαν γίνει και μάρτυρες της έξης του στο ποτό με αποκορύφωμα στιγμές μέθης, κατά τις οποίες ο Τσετίν παραδόξως ξεσπούσε σε ύβρεις κατά του Ερντογάν και του ΑΚΡ. Οι κακές γλώσσες της τοπικής κοινωνίας κάνουν λόγο και για αδυναμία του στο ωραίο φύλο – πέραν της σχέσης του με ευειδή κυρία της μειονότητας.

Παρ’ όλα αυτά ο υποπρόξενος ήταν εξαιρετικά προσεκτικός χειριστής των πηγών του και άρτια εξοικειωμένος με το επιχειρησιακό περιβάλλον της Θράκης, με αποτέλεσμα τα λάθη και τα ολισθήματά του να είναι σχεδόν μηδενικά. Εως τις 29 Οκτωβρίου 2015... Την ημέρα εκείνη μία φωτογραφία από τη δεξίωση για τον εορτασμό της εθνικής εορτής της Τουρκίας που έγινε σε γνωστό ξενοδοχείο της Κομοτηνής, προκάλεσε έκπληξη και πλήθος ερωτημάτων στη μειονότητα. Τη λίστα προσκεκλημένων στη δεξίωση είχε καταρτίσει ο υποπρόξενος. Σε αυτούς συμπεριέλαβε δύο πρωτοκλασάτα στελέχη του κινήματος Γκιουλέν στη Θράκη: έναν δικηγόρο, ο οποίος για κάποιο διάστημα είχε εργαστεί ως ανταποκριτής του TRT στη Θράκη και πλέον έχει εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη και τον διευθυντή φροντιστηρίου στην Ξάνθη. Τους δύο συγκεκριμένους απεικονίζεται να υποδέχεται στην είσοδο του ξενοδοχείου ο γενικός πρόξενος με τη σύζυγό του, που διατηρεί στενή φιλική σχέση με τη σύζυγο του δικηγόρου.

Ιδιάζουσα σχέση

Η φωτογραφία πυροδότησε αμέσως ευρείες συζητήσεις στους κόλπους της μειονότητας και σταδιακά άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για την ιδιάζουσα σχέση που είχε αναπτυχθεί μεταξύ της ΜΙΤ και των γκιουλενικών στη Θράκη. Σύμφωνα με μαρτυρίες οπαδών του Γκιουλέν, ο υποπρόξενος στην αρχή της θητείας του εμφανίστηκε ως γνήσιος κεμαλιστής, οπαδός του κοσμικού κράτους, στη συνέχεια όμως αναίρεσε αυτό το προσωπείο, καθώς επέλεξε να συνεργαστεί με στελέχη της κοινότητας του Γκιουλέν και μόνο. Σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, η επιλογή του αυτή ήταν σε γνώση –ή ακόμη και υπό συγκάλυψη– του γενικού προξένου, η σύζυγος του οποίου εμφανίζεται συχνά δημοσίως με την τουρκικής υπηκοότητας επικεφαλής του τμήματος Γυναικών του Κινήματος Γκιουλέν στη Θράκη, η οποία εργάζεται στην ψευδομουφτεία Κομοτηνής.

Ο ταλαντούχος υποπρόξενος έχει επιλέξει επίσης να συνεργάζεται στενά με τον θεολόγο-δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μιλέτ», Μπιλάλ Μποντούρ, μέλος του Κινήματος Γκιουλέν. Η αδελφή και ο γαμπρός του τελευταίου είναι υπεύθυνοι για τα σχολεία του Γκιουλέν στο Βουκουρέστι. Ο συνεργάτης του Μποντούρ γνώριζε πολύ καλά τις διασυνδέσεις του Τσετίν με τους γκιουλενικούς, επέλεξε όμως να τον καλύπτει και να τον στηρίζει. Το ίδιο έκανε και ο βουλευτής του ΑΚΡ Προύσας, Χακάν Τσαβούσογλου. Από την άλλη, ο υποπρόξενος, που όπως προαναφέρθηκε δεν παρέλειπε να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα, σταδιακά άρχισε να συνδέεται περισσότερο με τον ψευδομουφτή Ξάνθης, Αχμέτ Μέτε, και όχι με της Κομοτηνής. Ο Μέτε ανήκει στο τάγμα των Suleymanci. Η στήριξη όμως που έχει προσφέρει σε στελέχη του Κινήματος Γκιουλέν είναι σημαντική με χαρακτηριστικές περιπτώσεις, τη χρηματοδότηση των γκιουλενικών Κέντρων Ξένων Γλωσσών «Ελίτ» στην Κομοτηνή και στην Ξάνθη και την υπαγωγή αρκετών ιμάμηδων-πιστών του Γκιουλέν στη σφαίρα επιρροής του. Τα κονδύλια με τα οποία ο ψευδομουφτής στηρίζει τις δράσεις που του υποδεικνύει ο υποπρόξενος, προέρχονται από το Ισλαμικό Ιδρυμα IRCICA και από τη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων Τουρκίας. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, όμως, οι εκκαθαρίσεις έχουν φτάσει έως τις τάξεις της συγκεκριμένης Διεύθυνσης και ορισμένες πληροφορίες θέλουν τον Μέτε να χάνει τα ισχυρά στηρίγματά του στην Αγκυρα και να ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον του, με δεδομένο τις σχέσεις του με την κοινότητα του Γκιουλέν.

Στον πυρήνα του ΚΙΕΦ

Ανάλογος προβληματισμός επικρατεί και στον στενό ηγετικό πυρήνα του κόμματος ΚΙΕΦ. Ο πρόεδρός του Αλί Τσαβούς φέρεται να ανησυχεί μήπως η σχέση του με τον υποπρόξενο εκληφθεί ως αφορμή για να κατηγορηθεί ως γκιουλενικός. Τον προβληματισμό εντείνει κάτι που είναι κοινό μυστικό μεταξύ των μειονοτικών στη Θράκη: τον Αλί Τσαβούς επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό ο πρώην πρόεδρος της τέως «Ενωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής» και σήμερα διακεκριμένο στέλεχος του ΚΙΕΦ, Ικμπάλ Καρά Αλιοσμάν, που προωθεί την κοινότητα Γκιουλέν μέσω του Διαδικτύου.

Ενα άλλο «παρακλάδι» του δικτύου επαφών που είχε αναπτύξει ο υποπρόξενος με τους γκιουλενικούς αφορά τις σχέσεις που είχε αναπτύξει –με τον ψευδομουφτή Μέτε να λειτουργεί ως σύνδεσμος– με ορισμένους μεγαλοεργολάβους μουσουλμάνους, που κατάγονται από τα Πομακοχώρια. Εχοντας στην ιδιοκτησία τους ναυπηγοεπισκευαστικές εταιρείες στη Γερμανία και στην Ολλανδία, έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν εποχική απασχόληση σε συμπατριώτες τους μειονοτικούς, που εργάζονται στην αμμοβολή και συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Οι εργολάβοι αυτοί είναι μέλη της Κοινότητας Γκιουλέν και φέρονται να διοχετεύουν παρατύπως κονδύλια στη χώρα, χρηματοδοτώντας δράσεις στο όνομα της ψευδομουφτείας Ξάνθης.

Η επιλογή της σιωπής σε δύο περιπτώσεις και η ανησυχία μειονοτικών κύκλων

Ακόμα και μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, όταν η τουρκική κυβέρνηση στοχοποίησε επισήμως το δίκτυο Γκιουλέν ως υποκινητή και διοργανωτή του, ο υποπρόξενος δεν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο να ενημερώσει την Αγκυρα σχετικά με την αντίδραση των γκιουλενικών στην περιοχή της ευθύνης του. Οι στενοί συνεργάτες του επέλεξαν να μη δηλώσουν εκ προοιμίου την πίστη τους στον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά να περιμένουν έως ότου διαπιστώσουν πού θα γείρει η πλάστιγγα, για να δείξουν την αφοσίωσή τους στον Τούρκο πρόεδρο. Ανάλογα διαπιστευτήρια η ομάδα των Αλί Τσαβούς, Αχμέτ Μέτε, Τζεγκίζ Ομέρ και Ιμπραήμ Σερίφ είχε την ευκαιρία να επιδώσει δύο φορές τις επόμενες ημέρες.

Την πρώτη προσέφεραν οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί που κατέφυγαν στην Αλεξανδρούπολη και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Ο ψευδομουφτής και οι υπόλοιποι κάλεσαν τους μειονοτικούς σε διαμαρτυρία για την έκδοση των στρατιωτικών. Η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη, όμως η παρουσία γκιουλενικών ήταν αξιοσημείωτη. Η δεύτερη ευκαιρία ήταν η πορεία της 24ης Ιουλίου, όπου η μειονότητα κλήθηκε να διαδηλώσει κατά των πραξικοπηματιών.

Ο υποπρόξενος επέλεξε, όμως, να παραμείνει σιωπηλός και στις δύο περιπτώσεις. Από τη στιγμή που συνάδελφοί του έχουν ήδη ανακληθεί, στελέχη του γραφείου ΑΚΑΜ στην Αθήνα δεν έχουν επιστρέψει ακόμα από τις διακοπές τους στην Τουρκία και οι εκκαθαρίσεις επεκτείνονται σε βασικούς πυλώνες της ερντογανικής πολιτικής, ακόμη και εντός του ΑΚΡ τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι καθώς πλησιάζει το τέλος της τριετούς θητείας, ο επαναπατρισμός του Τσετίν βρίσκεται προ των πυλών. Η τύχη του, όπως και αυτή της ομάδας των συνεργατών του στη Θράκη, προδιαγράφεται αβέβαιη, καθώς δεν αποκλείεται να τεθούν όλοι στο στόχαστρο της επιχείρησης για την «εξυγίανση» και την απαλλαγή της ΜΙΤ από κάθε φιλογκιουλενικό «σταγονίδιο».

Οι ενδείξεις αυτές προκαλούν ανησυχία για άλλους λόγους σε μειονοτικούς κύκλους, κυρίως σε αυτούς που είναι κάτοχοι διπλής υπηκοότητας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι οι συνεργάτες του υποπρόξενου, στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις της Αγκυρας και να αποποιηθούν τις σχέσεις τους με την Κοινότητα Γκιουλέν, δεν θα διστάσουν να καταρτίσουν καταλόγους με υποτιθέμενους οπαδούς του Κινήματος, με βάση ιδιοτελή και όχι πραγματικά κριτήρια. Ωστόσο για να ευοδωθεί αυτό το σενάριο θα πρέπει να έχει διαφύγει εντελώς από τη ΜΙΤ η έκταση και το βάθος της συνεργασίας που είχε αναπτύξει η συγκεκριμένη ομάδα με τους γκιουλενικούς. Αραγε έχει φροντίσει ο μυστηριώδης υποπρόξενος να προστατεύσει τόσο καλά το δίκτυό του, αποκρύπτοντας τόσο πολλά από την υπηρεσία του;

http://www.kathimerini.gr/870324/article/epikairothta/politikh/o-ypopro3enos-oi-gkioylenistes-kai-o-rolos-toys-sth-8rakh