Ο σηπτικός βόθρος στο «Ποτάμι» και ο Ν. Δήμου

Ο σηπτικός βόθρος στο «Ποτάμι» και ο Ν. Δήμου

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Ο Νίκος Δήμου από μικρός ήταν δυστυχής που είναι Έλληνας. Στη δύση του βίου του, σαν μπακακάκι στην ακροποταμιά του κυρ Σταύρου, κράζει ανάλογες ιδεοληψίες. Με λίγα λόγια, έγραψε χθες στο διαδικτυακό στέκι των ποταμίσιων, για την «εθνοκάθαρση» που κάναμε, οι αχρείοι, στην άλωση της Τριπολιτσάς.

Διαγράφει μονοκοντυλιά τους κλεφταρματολούς ως μισθοφόρους πλιατσικολόγους -του ταιριάζει η γνωστή απάντηση του Καραϊσκάκη-, μπερδεύει Αρβανίτες κι Αλβανούς, στο αντεπαναστατικό πυρ η Εκκλησία και καθάρισε.

Ας του απαντήσει λοιπόν ένας Αρβανίτης. Απ’ τον φωταδιστικό αναθεωρητισμό του διαφεύγουν μερικές λεπτομέρειες. Δεν θα τον βάλω στα βαθιά νερά της γενετικής, του Καβάλι Σφόρτσα και του Σάικ, που λένε ότι από την Κρήτη ως τον Γενούσο ποταμό, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, οι κάτοικοι είναι ο ίδιος λαός, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, όποια θρησκεία κι αν έχουν σήμερα. E3B ή greek factor το ονομάζουν. Επειδή όμως πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είναι μοσχάρια ή άλογα και σημασία έχουν το πολιτισμικό εποικοδόμημα και το φρόνημα, θα του πω ότι η αλβανική εθνική συνείδηση, το ίδιο το αλβανικό έθνος, είναι δημιούργημα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, από ενέργειες της Υψηλής Πύλης, των Αψβούργων και της Ιταλίας, ως αντίρροπη δύναμη στα εθνικά κινήματα Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων.

Ο εθνικός τους ήρωας, ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης; Ένας Ελληνοσέρβος με καταγωγή από τη Μακεδονία, που μιλούσε ελληνικά και είχε ελληνικότατη σφραγίδα. Οι Τόσκοι πρόγονοί μου, όπως και των λοιπών Ελλήνων Αρβανιτών, ποτέ δεν είχαν διαφορετική συνείδηση από το υπόλοιπο έθνος, ούτε το 1300, όταν κατέβηκαν αρματωμένοι καβάλα στα άλογά τους, ούτε στην Επανάσταση ούτε τώρα. Η μάνα μου, όπως κι οι λοιποί Μαυρομματαίοι κι άλλοι Αρβανίτες, χρησιμοποιεί για το άλογο τη λέξη κάλι, γενική κέλητ. Εν ολίγοις ο Αρβανίτης το 2014 χρησιμοποιεί την ίδια λέξη που βάζει ο Ομηρος στο στόμα του Αχιλλέα και συνέχισαν να χρησιμοποιούν, εξ αναβιώσεως, οι κανονισμοί του Ιππικού, διότι κέλης είναι το άλογο του πολεμιστή. Ούτε για ζεύξη ούτε για όργωμα ούτε για φόρτωμα. Μόνο για σέλα. Οι πραγματικοί Αλβανοί είναι οι Γκέκηδες του Βορρά, μιρδίτες ή μουσουλμάνοι. Οι Τόσκοι στο Νότο, όπως κι οι Τσάμηδες, δεν είναι παρά ελληνικά φύλα που αλβανοφώνησαν στην πορεία.

Διαβάστε, κύριε Δήμου μας, π.χ. Δημητρίου Ευαγγελίδη «Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Ελληνες». Θα ξεστραβωθείτε. Πολλοί παρέμειναν δίγλωσσοι, όπως οι δικοί μου πρόγονοι. Οι Τσάμηδες, λόγω προσηλυτισμού στο Ισλάμ και του όψιμου εφευρήματος του αλβανικού έθνους, έχασαν το φρόνημά τους, οι Αρβανίτες όμως της Ελλάδας δεν το έχασαν ποτέ, είτε μιλούσαν την τόσκικη διάλεκτο είτε ήσαν δίγλωσσοι. Κι αυτά τα αναθεωρητικά, αν πάτε στο Μαυρομμάτι σε κάνα καφενείο, μην τα πείτε, γιατί δεν θα φτάσετε ως την πόρτα κατά τη διαφυγή σας.

Οι μηδενιστές θέλουν να «σκοτώσουν» τον Παπαρρηγόπουλο, αλλά στο τέλος αυτός πάντα τους κογιονάρει παρέα με την αλήθεια. Κάνουν την ίδια παγαποντιά, όπως ο «δυστυχής Ελληνας» Νίκος Δήμου. Ταυτίζουν την επαναστατική βία του εξεγερμένου μετά 400 χρόνια σκλάβου με τη δεσποτική βία του δυνάστη. Προσπαθούν να περιγράψουν τα ιστορικά γεγονότα μέσα από την πολιτική ορθότητα. Για να θυμίσω τη φράση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, όταν διάφοροι ανόητοι ψέλλιζαν τα ίδια πριν χρόνια, «άλλο ο Κολοκοτρώνης κι άλλο ο Ομέρ Βρυώνης». Ναι, το επαναστατημένο έθνος έκανε ολοκληρωτικό πόλεμο απέναντι στους δυνάστες του. Δεν τηρούσαν οι καπεταναίοι τη Συνθήκη της Γενεύης, η οποία δεν υπήρχε, όπως δεν την τηρούσαν κι οι Τούρκοι δυνάστες μας, όταν περνούσαν προληπτικώς από λεπίδι ολόκληρα χωριά, οικογένειες ή νησιά, όπως τη Χίο και τα Ψαρρά, ή αφάνιζαν την ηγέτιδα τάξη, Πατριάρχη, επισκόπους, προεστούς, εμπόρους.

Ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Καραϊσκάκης δεν παίζανε μπριτζ, δεν πίνανε τσάι στις 5 κι ενίοτε δεν παίρνανε αιχμαλώτους. Δυνάστης μας δεν ήταν απλά το δοβλέτι. Οι ραγιάδες -ραγιά σημαίνει κοπάδι, ποίμνιο, από το οποίο «έκοβαν» και πλούτιζαν, ντερλίκωναν ή απλά σαδιστικά το φχαριστιόντουσαν οι πιστοί του Προφήτη- είχαν στον σβέρκο τους τούς πάντες. Μπέηδες, γενιτσάρους, φοροσυλλέκτες, μουσουλμάνους τσιφλικάδες, υφιστάμενοι καθημερινά ποικίλες ταπεινώσεις και βάρη από τον πασά ως τον τελευταίο μεμέτη. Από αγγαρείες κι εκβιασμούς, έως φόνο και παιδομάζωμα. Ναι, οι εξεγερμένοι σκλάβοι σε πολλές περιπτώσεις πέρασαν λεπίδι τους δυνάστες τους. Κυνήγησαν τον σουνίτη εχθρό μακριά από τους τόπους μας. Τους πλήρωσαν λογαριασμό τεσσάρων αιώνων. Πολλοί από αυτούς ήταν το χειρότερο είδος, δικοί μας εξωμότες, σκληρότεροι στη συμπεριφορά κι από τους χαλδούπηδες, τους εξ Ανατολίας Τούρκους. Σαν τον γενίτσαρο Ιμπραήμ Αφεντακάκη, που έσφαξε 300 αμάχους στη Σητεία.

Και η παρέμβαση των ξένων δυνάμεων δεν ήταν φιλανθρωπία. Την προκάλεσαν οι ποταμοί αίματός μας, με επικεφαλής τον ανθό του έθνους, κλέφτες, εμπόρους, κληρικούς, απλούς ανθρώπους του λαού, που ανέδειξε ο Αγώνας. Εμφύλια πάθη πηγαίνουν πάντα χέρι χέρι με το μεγαλείο μας, όμως ο Αγώνας με το καριοφίλι και την πάλα υποχρέωσε τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να παρέμβουν.

Αν οι αρχηγοί μας τότε είχαν τα σκυφτά μυαλά του Δήμου, ο τρισέγγονος του Βελή ακόμη θα περνούσε από το Μοριά και τη Ρούμελη για να μαζέψει τα δοσίματα, αγόρια για γενιτσάρους και κορίτσια για τα χαρέμια. 

Το συμπέρασμα, αδέρφια, είναι ότι, παρελθόντων των ημερών, το «Ποτάμι» αποδεικνύεται άλλος ένας σηπτικός βόθρος των γνωστών ρεπούσειων ιδεοληψιών. Κι όπως λέει το ανέκδοτο: δώσαμε, δώσαμε!

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης, δικηγόρος

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους συν-Έλληνες!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

σε όλους τους συν-Έλληνες!

Η συμβολή των Μακεδόνων στον υπέρ της Ανεξαρτησίας Αγώνα

Η συμβολή των Μακεδόνων

στον υπέρ της Ανεξαρτησίας Αγώνα

Δρ Ιωάννης Παρίσης

Υποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης

 

Ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας που οδήγησε στη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, υπήρξε μακρά και οργανωμένη προσπάθεια ολοκλήρου του Ελληνισμού, του οποίου τα εθνικά γεωγραφικά όρια χάραξε η Χάρτα του Ρήγα και το καταστατικό τηςΦιλικής Εταιρίας. Ωστόσο, η εθνική δράση των Μακεδόνων κατά το διάστημα της Ελληνικής Επανάστασης, δεν παρουσιάσθηκε επαρκώς από τους ιστοριογράφους, με συνέπεια να εμφανίζεται μάλλον ως σπασμωδική κίνηση που εκδηλώθηκε κατά χρονικά διαστήματα και όχι ως συνεχής επαναστατική προσπάθεια για την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας.

Πράγματι, ενώ όλοι γνωρίζουν για τη δράση και την προσφορά στον Αγώνα, του Γέρου του Μωριά, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου, του Μιαούλη και τόσων άλλων αγωνιστών της νότιας Ελλάδας, ελάχιστοι γνωρίζουν για τη δράση και την προσφορά του Γέρο-Καρατάσιου, του Τσιάμη Καρατάσιου, του Διαμαντή, του Ζαφειράκη, του Γάτσου, του Φαρμάκη, του Ολύμπιου, του Εμμανουήλ Παπά, του Κασομούλη, του Λασσάνη… και άλλων πολλών. Αγωνιστών που άφησαν το εθνικό τους αποτύπωμα, όχι με τοπική αλλά με πανελλήνια δράση, σε όλη σχεδόν την επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και στην Βαλκανική. Ήταν οι “Πανελλήνιοι” στυλοβάτες του Αγώνα.

Από τον 17ο αιώνα, οπλαρχηγοί της Μακεδονίας σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης, πολεμώντας κατά των Τούρκων αλλά και των στρατευμάτων του Αλή Πασά, που είχαν φθάσει ακόμη και μέχρι τον Όλυμπο. Οι φημισμένοι οπλαρχηγοί Ιωάννης Φαρμάκηςκαι ο Γεωργάκης Ολύμπιος, από τις σημαντικότερες ηγετικές φυσιογνωμίες εκείνης της εποχής, μετά τις μάχες κατά των Τούρκων και των Αλβανών του Αλή-Πασά στη Δυτική Μακεδονία και τον Όλυμπο, βρέθηκαν στην βαλκανική ενδοχώρα μαχόμενοι κατά των Τούρκων, σε συνεργασία με τους ντόπιους ηγεμόνες της Σερβίας και της Μολδοβλαχίας. Μάλιστα ο Ολύμπιος, διακριθείς για τις στρατιωτικές και ηγετικές του ικανότητες, παρασημοφορήθηκε κατ’ επανάληψη από τους Ρώσους και του δόθηκε ο βαθμός του συνταγματάρχου του ρωσικού Στρατού, ενώ ο Τσάρος τον συμπεριέλαβε στην συνοδεία του στο Συνέδριο της Βιέννης. Μυηθέντες αμφότεροι στην Φιλική Εταιρεία, υπήρξαν από τους κύριους στρατιωτικούς ηγέτες στο επαναστατικό εγχείρημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αποτελώντας τους κύριους συνεργάτες του. Εκεί, επίσης, και ο σπουδαγμένος στην Ευρώπη Γεώργιος Λασσάνης από τη Δυτική Μακεδονία, πρώτος υπασπιστής του Υψηλάντη και χιλίαρχος του Ιερού Λόχου.

Δυστυχώς, η γεωγραφική θέση της Μακεδονίας και το στρατηγικό μειονέκτημαπου η θέση αυτή δημιουργούσε για τους επαναστατημένους, δεν ευνόησε τις προσπάθειές τους. Ποταμοί αίματος σφράγισαν τον ξεσηκωμό τους το 1821 και το 1822 και τους αγώνες τους για αποτίναξη του ζυγού. Βίαια η αντίδραση των Τούρκων, με σφαγές, πυρπολήσεις και κάθε είδους βιαιότητες κατά των εξεγερθένων Μακεδόνων. Το ολοκαύτωμα της Νάουσας, οι σφαγές της Βέροιας και της Κασσάνδρας, η ερήμωση της Χαλκιδικής και οι επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη αποτελούν μερικές από τις αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας της Μακεδονίας στην αρχή της Επανάστασης. Οι οικογένειες των πρωτεργατών Καρατάσιου, Ζαφειράκη, Γάτσου και άλλων, υπέστησαν την σκληρότητα των κατακτητών, πληρώνοντας ακριβό τίμημα για τον αγώνα τους.

Η επανάσταση στη Μακεδονία ατύχησε διπλά:

Πρώτον, διότι κατεπνίγη σύντομα, λόγω της εγγύτητας σε μεγάλες τουρκικές δυνάμεις, ενώ ήταν δυσχερής έως αδύνατη η η υποστήριξη του αγώνα από άλλες περιοχές ή από θαλάσσης. Αυτό καταδίκασε την Μακεδονία σε άλλον ένα αιώνα δουλείας.

Δεύτερον, διότι η ιστορία των θυσιών της σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης αποσιωπήθηκε, στην αρχή σκοπίμως και στη συνέχεια από αμέλεια. Μέχρι το 1912, στην ελεύθερη Ελλάδα δεν διδασκόταν στα σχολεία η ιστορία της Επαναστάσεως στη Μακεδονία, ούτε η δράση των Μακεδόνων στη νότια Ελλάδα, για να μην ενοχληθούν οι Τούρκοι και υποφέρουν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Μακεδονίας. Όμως και μετά την απελευθέρωσή της εξακολουθούσε να μη διδάσκεται η ιστορία αυτή, από συνήθεια πλέον, αφού τα σχολικά βιβλία αντιγράφονταν από τα παλιότερα για δεκαετίες.

Εκείνο όμως που ειδικώς δεν είναι γνωστό και δεν αναφέρεται καθόλου στα σχολικά βιβλία, είναι οι αγώνες που έδωσαν οι Μακεδόνες, σε όλη τη διάρκεια της Επανάστασης, σε όλη την έκταση της υπόλοιπης επαναστατημένης Ελλάδας. Διότι μετά την αποτυχία της Επανάστασης στην Μακεδονία, η οποία πλέον είχε πλημμυρίσει από τουρκικά στρατεύματα, τα κέντρα αντίστασης είχαν καταστραφεί, το δε πλείστον των πολεμιστών είχε θυσιασθεί στο πεδίο της τιμής, οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου, του Βερμίου, της Χαλκιδικής και των άλλων περιοχών, αποφάσισαν τη συνέχιση του επαναστατικού αγώνα στην νοτίως του Ολύμπου Ελλάδα.

Πρότυπα ανδρείας και αυταπάρνησης, άρχισαν να συμμετέχουν σε πολλές επιχειρήσεις σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, συμπαριστάμενοι στους κινδυνεύοντες αδελφούς τους και συμβάλλοντας ουσιαστικά στον κοινό σκοπό. Στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία, τιςΒόρειες Σποράδες και στη συνέχεια στη Στερεά και την Πελοπόννησο. Αυθορμήτως ή με πρόσκληση των ντόπιων, και στη συνέχεια με εντολές των πρώτων κυβερνήσεων της Ελλάδας.

Κάποιοι, μέσα από την ραχοκοκαλιά της Πίνδου και των Αγράφων έφθασαν στηΡούμελη και συνεργάσθηκαν με τον Καραϊσκάκη και άλλους οπλαρχηγούς της περιοχής. Κάποιοι έφθασαν στο Μεσολόγγι και συμμετείχαν στην ηρωική Έξοδο. Άλλοι μέσω θαλάσσης, από το Άγιο Όρος και την Χαλκιδική στις Βόρειες Σποράδες και από εκεί στην νότια Ελλάδα. Σημαντική η συμβολή τους στην απόκρουση των τουρκικών στρατευμάτων που επεδίωκαν να κατέλθουν προς τον επαναστατημένο νότο, όπως το 1823 στη μάχη του Τρίκερι και στην Αταλάντη. Σημαντική επίσης η συμβολή τους στη διάσωση άλλων περιοχών και η ουσιαστική υποστήριξη του αγώνα.

Σημαντικότατη υπήρξε η συμβολή τους στην αντιμετώπιση του Ιμπραήμ, το 1825, όπου οΓερο-Καρατάσιος – ο «Κολοκοτρώνης του Βορρά», όμως τον αποκάλεσαν, έδειξε τα ηγετικά και στρατιωτικά του χαρίσματα. Ας σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί ο εμφύλιος σπαραγμός που είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση της Πελοποννήσου, τη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και τον διασκορπισμό των περισσοτέρων Πελοποννησίων ηγετών και πολεμιστών. Η νίκη του Καρατάσιου στη μάχη της Σχοινόλακας  τον Μάρτιο του 1825, την πρώτη μάχη κατά του Ιμπραήμ, ενθουσίασε την κυβέρνηση και έδωσε κουράγιο στους επαναστατημένους. Στη συνέχεια, ανταποκρινόμενος σε αίτημα των Υδραίων και με έγκριση της κυβέρνησης, έσπευσε με τους άνδρες του και άλλους Μακεδόνες οπλαρχηγούς που προσέτρεξαν με τους «Ολυμπίους» τους, προς υπεράσπιση της Ύδραςη οποία κινδύνευε από τον στόλο του Ιμπραήμ.

Με την έναρξη της τακτικής συγκρότησης του Στρατού από τον Καποδίστρια, ο ουσιαστικότερος ηγέτης των μακεδονικών τμημάτων στη επαναστατημένη Ελλάδα, ο Γερο-Καρατάσιος, ανέλαβε την διοίκηση της 7ης Χιλιαρχίας με έδρα την Ναύπακτο. Εκεί τον βρήκε ο θάνατος, τον Ιανουάριο του 1831, μετά από 45 έτη υπηρεσίας στον αγώνα, υπηρεσίας ανιδιοτελούς και ιδιαίτερα καρποφόρου. Πολλοί και σημαντικοί οι υπόλοιποι Μακεδόνες αγωνιστές, αρκετοί εκ των οποίων ανέλαβαν διακεκριμένες θέσεις στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα. Ο Τσιάμης Καρατάσιος, πιστός στην υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του, συνέχισε τον αγώνα, διατρέχων την Βαλκανική και οργανώνοντας εξεγέρσεις κατά των Τούρκων, αποθανών τελικά στο Βελιγράδι.

Οι πλέον εγγράμματοι, και νεώτεροι σε ηλικία, όπως ο Νικόλαος Κασομούλης και οΓεώργιος Λασσάνης έφθασαν σε υψηλά αξιώματα, πολιτικά και στρατιωτικά. Ο Κασομούλης, στη διάρκεια της πολυποίκιλης δράσης του, βρέθηκε το 1826 μεταξύ των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι, μαζί με τους αδερφούς του, Δημήτριο και Γεώργιο. Συνέταξε την απόφαση της Εξόδου καθ’ υπαγόρευση του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, και του ανατέθηκε ο συντονισμός των ενεργειών όλων των τμημάτων, κατά την  Έξοδο, κατά την οποία τραυματίστηκε θανάσιμα ο αδερφός του Δημήτριος. Ο Κασομούλης πολέμησε στη Ρούμελη και την Πελοπέννησο, και κοντά στον Καραϊσκακη στην Αττική. Αργότερα εξελίχθηκε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγας, ενώ σε μεγάλη ηλικία εγκαταστάθηκε στη Στυλίδα, όπου πέθανε το 1872. Το έργο του «Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821 – 1833», (2701 χειρόγραφες σελίδες) είναι από τα πλέον αξιόλογα ιστορικά κείμενα για την Επανάσταση και την περίοδο μετά από αυτήν.

Ο Λασσάνης, ο πιστός υπασπιστής του Αλέξανδρου Υψηλάντη από την έναρξη της Επανάστασης τον Φεβρουάριο του 1821 στη Μολδοβλαχία, και ο άνθρωπος που του έκλεισε τα μάτια στη Λωζάνη τον Ιανουάριο του 1928, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εθνική υπόθεση. Αργότερα έφθασε στον βαθμό του υποστρατήγου, ενώ διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών, αποθανών στην Αθήνα το 1865.

Ο Εμμανουήλ Παππάς, ο εύπορος μεγαλέμπορος από τις Σέρρες, που μυημένος από πολύ νωρίς στη Φιλική Εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη, διέθεσε τα πάντα για την Πατρίδα, και με το αρχηγείο του στο Άγιο Όρος έγινε ο ηγέτης της επανάστασης στην περιοχή της Χαλκιδικής και ευρύτερα. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματός του, διέφυγε διά θαλάσσης, από το Άγιο Όρος για την Ύδρα, προκειμένου να συνέχιση του αγώνα, καταβεβλημένος όμως από τις κακουχίες, απεβίωσε εν πλω.

Οι Μακεδόνες αγωνιστές, δίνοντας μάχες όπου οι ανάγκες της πατρίδας το επέβαλλαν, ενισχυόμενοι συνεχώς με νέους πολεμιστές από τις περιοχές της Μακεδονίας, προσέφεραν ότι μπορούσαν για τον εθνικό σκοπό. Πολλοί θυσίασαν, όχι μόνο τις περιουσίες τους αλλά και τις οικογένειές τους. Από τον Αλιάκμονα μέχρι το Σούλι και το Μεσολόγγι, από τον Όλυμπο μέχρι την Ύδρα και τη Μάνη, από την Εύβοια μέχρι τη Μεσσηνία, αγωνιζόμενοι όχι από στενό τοπικό ενδιαφέρον ή από ανάγκη, όχι για την προσωπική τους περιουσία και τις οικογένειές τους, αλλά μόνον για την Πατρίδα, και την ιδέα της ελευθερίας.

Με το όνομα «Ολύμπιοι», ο ιστορικός μπορεί να ανεύρει αγωνιστές σε πολλά μέρη. Στην Ήπειρο, τον Μωριά, τη Στερεά, την Εύβοια, την Ύδρα, τη Σκιάθο, τα Ψαρά, την Κρήτη υπάρχουν, ανάμεσα στις εκατόμβες των πεσόντων αγωνιστών, Μακεδόνες οι οποίοι μαζί με τους νότιους αδελφούς τους, έδωσαν τη ζωή τους για τους σκοπούς του Αγώνα.

Πολλά τα διδάγματα που λαμβάνουμε από τα γεγονότα και τις προσωπικότητες της Επαναστάσεως του ’21. Θετικά, αλλά και αρνητικά. Αμέτρητοι ηρωισμοί αλλά και πράξεις θλιβερές που στιγμάτισαν τον Αγώνα, χωρίς βεβαίως να αλλοιώνουν τη τεράστια σημασία του. Προκειμένου, ωστόσο, να  επιτευχθεί η ακριβής εκτίμηση των προσώπων και της δράσης τους  είναι ανάγκη να εξετασθεί και να ερευνηθεί η οργάνωση και η δράση όλων των περιοχών της Ελλάδας και όλων των αγωνιστών. Μέσα από μια τέτοια ιστορική έρευνα μπορούμε να ελπίζουμε ότι και οι αγωνιστές της Μακεδονίας θα καταλάβουν την θέση που τους ανήκει στο Πάνθεο των Ηρώων του Έθνους.

Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με μεγάλη επιτυχία!

Φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση πολύ σύντομα!

Η νεοταξική εθνοαποδομητική προπαγάνδα και οι πρόθυμοι φορείς της

Η νεοταξική εθνοαποδομητική προπαγάνδα

και οι πρόθυμοι φορείς της

Είδα τυχαία προ ημερών ένα βιντεάκι στο γνωστό Youtube (https://www.youtube.com/watch?v=V3Z169TJhHU) από μια εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση στην Βέροια. Ομολογώ ότι με εξέπληξαν αρνητικά τα όσα ανυπόστατα, ανεύθυνα και περίεργα ακούστηκαν εκεί και μάλιστα από χείλη επιστημόνων, που όφειλαν να γνωρίζουν τις τρέχουσες αντιλήψεις της επιστημονικής κοινότητας.

Με λύπη μου διαπίστωσα ότι τα όσα ισχυρίστηκε ένας ομιλητής, που όπως πληροφορήθηκα είναι καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όχι μόνον δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, αλλά θύμισαν έντονα τις παρωχημένες απόψεις και ιδεολογήματα που διακινούνται από συγκεκριμένα κέντρα μεταξύ ορισμένων γνωστών και μη εξαιρετέων πανεπιστημιακών κύκλων.

Οι απόψεις του περί «ταυτοτήτων» όχι μόνον δεν συνάδουν με την επιστημονική αντικειμενικότητα και δεοντολογία, αλλά αποτελούν ένα ακόμη κουραστικό αναμάσημα των νεοταξικών, εθνοαποδομητικών ιδεολογημάτων των προπαγανδιστών της παγκοσμιοποίησης, που κατά κόρον «λουστήκαμε» τα τελευταία χρόνια από τις διάφορες Κουλουρορεπούσηδες, Δραγωνοφραγκουδάκηδες και τους γνωστούς εθνομηδενιστικούς κύκλους, που λυμαίνονται τον χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων και μονοπωλούν την δημοσιότητα χωρίς αντίλογο.

Ισχυρίστηκε λοιπόν ο εν λόγω ότι στο ζήτημα των «ταυτοτήτων» υπάρχουν δύο επιστημονικές προσεγγίσεις: Η «ουσιοκρατική» που υποστηρίζει ότι η ταυτότητα είναι μια ουσία πέρα από τον χρόνο, πέρα από την ιστορία και προσδιορίζεται από τα βιολογικά χαρακτηριστικά, επεξηγώντας: «από το αίμα για παράδειγμα, ένα στερεότυπο σ’ αυτήν την προσέγγιση» (μια υπεραπλούστευση προφανώς δικής του έμπνευσης) και την οποία έσπευσε να κατακεραυνώσει ως «μια αντίληψη που συνδέεται στενά με τον ρατσισμό (!), συνδέεται στενά με τον ακραίο εθνικισμό (;)  και οδηγεί στα γνωστά ναζιστικά δόγματα (;)» και η «θεωρία της κατασκευής», που υποστηρίζει ότι οι ταυτότητες «ούτε αιώνιες, ούτε α-ιστορικές είναι, αλλά κατασκευάζονται, συγκροτούνται ιστορικά, είναι ρευστές, αλλάζουν και γι’ αυτό είναι αντικείμενα διαχείρισης (sic), ο κόσμος τις διαχειρίζεται και ατομικά και συλλογικά (!)».

Επί πλέον, υποστήριξε και άλλες αμφιλεγόμενες απόψεις, όπως το ότι όταν αναρωτιόμαστε «ποιοι είμαστε» δεν πρέπει «να πέφτουμε στην παγίδα» και να το συνδέουμε με την καταγωγή,  «λες και αυτό προέχει για να καταλάβουμε το ποιοι είμαστε» (!), που το ανασκεύασε αμέσως διορθώνοντας: «βέβαια, έχει σημασία να ξέρουμε από πού καταγόμαστε», ανακάλυψε ότι «οι άνθρωποι επικοινωνούν, αλληλεπιδρούν, οι κοινωνίες επικοινωνούν, αλληλεπιδρούν, οι κοινωνίες αλλάζουν, έρχονται σε επαφή, πολλά μικρά σύνολα αφομοιώνονται από μεγαλύτερα, όταν προκύπτουν κράτη οι κυρίαρχες εθνικές ομάδες επιβάλλονται σε μικρότερες εθνοτικές ομάδες και αυτό σημαίνει ότι οι ταυτότητες αλλάζουν», για να συμπεράνει αυτάρεσκα: «άρα είναι ιστορικά φαινόμενα, δεν είναι βιολογικά φαινόμενα».

Στην συνέχεια αναλώθηκε σε περισπούδαστες, αλλά φευ, μακράν της πραγματικότητος, αναλύσεις περί εθνοτικών ομάδων, Βλάχων, Σαρακατσάνων, Αρβανιτών, Ντόπιων Μακεδόνων «που μαζί με τους Γραικούς (;) συγκροτήσαν το νεοελληνικό έθνος»!

Ακολούθησαν οι πολυφορεμένες αμπελοφιλοσοφίες περί «διαφορετικότητας», περί «τοπικότητας» και «ποικιλότητας» που πρέπει να διαφυλαχθεί, περί Ισοκράτη κλπ, κλπ,  που μας πιπιλίζουν τακτικότατα ad nauseam οι κάθε κατηγορίας και επιπέδου πολιτικάντηδες, αλλά και συστημικοί δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι, καθηγητάδες και τηλεσχολιαστές.    

Όσο για τα λεχθέντα σχετικά με αυτοχθονισμούς και το «μακεδονικό», όπου κάποιοι (ποιοι;) υποστηρίζουν ότι εμείς (ποιοι;) είμαστε αρχαιότεροι εδώ και όλοι οι άλλοι (ποιοι;) πρέπει να φύγουν, τα αφήνω ασχολίαστα λόγω έλλειψης χώρου, αλλά θα επανέλθω.

Σ’ αυτόν τον θλιβερό «αχταρμά» (για να χρησιμοποιήσω μια πολυπολιτισμική και ελπίζω πολιτικά ορθή έκφραση), προϊόν ενός απλοϊκού μεταμοντέρνου αποδομισμού,  όπου η Ιστορία, η Φυσική Ανθρωπολογία, η Συγκριτική και Ιστορική Γλωσσολογία, η Εθνολογία, η Μοριακή Βιολογία ή η  Γενετική πληθυσμών αγνοούνται συστηματικά, ενώ προβάλλονται ψευδο-επιστημονικοί δογματισμοί της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, ενός κλάδου που ορισμένοι επιστημολόγοι τον κατατάσσουν στις guessing arts (τέχνες της μαντεψιάς), συγχέονται όροι και έννοιες, όπως εθνική ταυτότητα, πολιτιστική ταυτότητα, εθνική συνείδηση, έθνος, τοπικός πληθυσμός, γλώσσα, διάλεκτος, ιδίωμα κλπ, θα χρειαζόμουν σελίδες για μια συστηματική κριτική και στο κάτω-κάτω ποιον ενδιαφέρουν οι απόψεις μου;

Θα παραθέσω λοιπόν ως απάντηση ορισμένα αποσπάσματα από το κείμενο του κορυφαίου και διεθνούς κύρους Έλληνα βυζαντινολόγου και ακαδημαϊκού Σπύρου Βρυώνη που αναγνώσθηκε στην ημερίδα με θέμα «Ο Νέος Ελληνισμός: Έννοια, περιεχόμενο, χρονικά όρια» που διοργάνωσε η Ακαδημία Αθηνών, στις 19 Οκτωβρίου 2010.

«...Συχνά, οι κοινωνικές επιστήμες, ως συνειδητές επιστημονικές ειδικότητες, δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει η έρευνα, αλλά ενδύονται ένα είδος προφητικού μανδύα. Οι επαγγελματίες κάθε μιας από αυτές τις κοινωνικές επιστήμες συχνά διακηρύσσουν ότι διακονούν «επιστήμες», που, όπως υποστηρίζουν στον ακαδημαϊκό κόσμο, η ειδικότητά τους προσομοιάζει περισσότερο με τις φυσικές επιστήμες παρά με εκείνες της φιλολογίας και των άλλων ανθρωπιστικών επιστημών. Έτσι, ο τελικός σκοπός των περισσότερων κοινωνικών επιστημών είναι να επικυρώσουν και να καθορίσουν τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με τον τρόπο αυτό ισχυρίζονται ότι μπορούν να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθούν υπό δεδομένες συνθήκες, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και μεγαλύτερες ομάδες, η οικογένεια, η φυλή, ή και ακόμα μεγαλύτερες συσσωματώσεις. Επίσης, ο ρόλος των διακεκριμένων και προβεβλημένων επαγγελματιών απολαμβάνει ένα είδος αναγνώρισης, ως αξιόπιστη πηγή και αυθεντία για την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. [...]

Με την αύξηση των πληθυσμών, την πολυπλοκότητα των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, τις απαιτήσεις της κοινωνίας, το «έθνος» και οι «εθνικισμοί» συχνά αναζητούν λύσεις από τους κοινωνικούς επιστήμονες. [...] Όμως, ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές, η αξία της πρακτικής γνώσης είναι συγκεκριμένη και δύσκολα επιτρέπει στους κοινωνιολόγους να ισχυρίζονται ότι ο κλάδος τους συνιστά μια «επιστήμη» στα θέματα της θεωρίας και της ανάλυσης των εννοιών του «έθνους» και του «εθνικισμού». Διότι, εδώ, αυτές οι ειδικότητες πρέπει να βασιστούν στην ιστορία, ενώ οι θεωρίες τους δεν μπορούν να γενικευτούν σε τέτοιο βαθμό, διότι έχουν συγκεκριμένο ειδικό επιστημονικό προσανατολισμό και ο υποκειμενισμός πάντα ελλοχεύει. Οι μεθοδολογίες τους είναι επιρρεπείς στην «εφεύρεση» γενικών νόμων για τον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Από την άλλη πλευρά, και αυτό είναι το παράδοξο, η συμβολή τους στη συνεχιζόμενη ανάλυση των εννοιών και θεωριών σχετικά με το «έθνος» και τον «εθνικισμό» είχε βαθιά επίδραση σε εκείνους τους κύκλους που συζητούν αυτά τα ειδικά σύγχρονα ζητήματα. Πολλοί είναι οι κοινωνικοί επιστήμονες οι οποίοι έχουν κληθεί, ως ειδικοί, ενώπιον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερουσίας, να αποφανθούν σχετικά με τις κρίσεις που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Οι πανταχού παρόντες πολιτικοί επιστήμονες, οι οποίοι έχουν διεισδύσει ιδιαίτερα στα Υπουργεία Εθνικής Ασφάλειας, Εξωτερικών, Άμυνας, στη CIA και άλλα ομοσπονδιακά όργανα, καθώς και στα πληθωρικά λεγόμενα «think-tanks», αποτελούν μια στρατιά (αριθμητικά) και, όπως ο στρατός, καταναλώνουν μεγάλα κεφάλαια που προέρχονται από την κυβέρνηση, τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα ξένα συμφέροντα. Έτσι, οι κοινωνικοί επιστήμονες δεν έχουν μόνο τη θεωρητική πλευρά τους, αλλά απολαμβάνουν πρακτικές και οικονομικές ανταμοιβές, οι οποίες επιτείνουν την υποκειμενικότητα τους.[...]

Επιπλέον, προχωρούν στην κατασκευή ή τη δημιουργία τεχνικών όρων (σε τέτοια έκταση ώστε χρειάζεται κανείς να προσφύγει σε εξειδικευμένα λεξικά για να βρει τις έννοιες πολλών τέτοιων όρων) και στηρίζονται σε ιστορικούς εξειδικευμένους σε περιοχές με τις οποίες οι κοινωνικοί επιστήμονες δεν είναι εξοικειωμένοι. Μπορούμε επί πλέον να διαπιστώσουμε την ισχυρή επίδραση των κοινωνικών επιστημόνων πάνω στην ιστορική επιστήμη, παράλληλα με την αδυναμία των κοινωνικών επιστημόνων να καταλήξουν σε οριστικά συμπεράσματα ως προς το «πότε» και το «πώς» του έθνους και του εθνικισμού, καθώς και την αποτυχία τους να διευκρινίσουν τον όρο και την έννοια του πολιτισμού. [...]

Στην συνέχεια ο Σπ. Βρυώνης αναφέρεται στις θεωρίες του λεγόμενου «μοντερνισμού» και στους τρεις «πατριάρχες» του, Ernest Gellner, Eric Hobsbaum και Benedict Anderson, καθώς και στην περίοδο 1970-2003, η οποία αναφέρεται ως περίοδος  «ανόδου και πτώσης του κλασικού μοντερνισμού». Φθάνουμε έτσι σε μια νέα και σημαντική φάση του συνεχιζόμενου διαλόγου για την προέλευση και τη φύση του έθνους και του εθνικισμού, με τη νέα ερμηνεία περί «εθνοσυμβολισμού» που διατύπωσε ο Anthony D. Smith, ο οποίος υπήρξε ο ίδιος μαθητής του Gellner.

Όπως τονίζει ο Σπ. Βρυώνης: «Στη διαμάχη που ακολούθησε και μπροστά στα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα του Smith, ο Anderson, σε αντίθεση με τον Gellner, υπήρξε πιο δεκτικός στις κριτικές που ασκήθηκαν στο έργο του και, τελικά, παραδέχτηκε ότι το έργο του είχε πλέον καταστεί περιθωριακό». [...]

Όλα αυτά λοιπόν που υποστηρίχθηκαν με τόση ευγλωττία είναι περιθωριακά, ξεπερασμένα και έχουν απορριφθεί από την διεθνή επιστημονική κοινότητα, αλλά δυστυχώς ανθούν ακόμη στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Κλείνω με την τερατώδη αντίφαση και μνημειώδη ανακολουθία δηλ. της εξύμνησης από την μια μεριά της «διαφορετικότητας», της «τοπικότητας» και της «ποικιλότητας» και την πολιτιστική ισοπέδωση, από την άλλη, που επιφέρει η διδασκαλία (!) της βλάχικης γλώσσας, την οποία ο εν λόγω θεωρεί ως αξιέπαινο γεγονός.  Δεν την αντιλαμβάνεται ή δεν θέλει να την αντιληφθεί; Άγνωστον!

Παραφράζοντας λοιπόν τον κ. καθηγητή η απάντησή μου, στα όσα αντιεπιστημονικά και αντιδεοντολογικά υποστήριξε, είναι:

 «Αυτά είναι ιδεολογήματα που παρήγαγε ο ξεπερασμένος μαρξιστικός διεθνισμός και παράγει ο νεοφιλελεύθερος παγκοσμιοποιητικός κοσμοπολιτισμός, είναι επικίνδυνα από πολιτική άποψη ιδεολογήματα και δυστυχώς όταν οι επιστήμες και οι επιστήμονες στρατεύονται σ’ αυτά τα ιδεολογήματα ακυρώνουν και την επιστήμη τους και τον εαυτό τους». 

        Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Η «Μεγάλη Ιδέα» και η παρακμή της Ελλάδας

Η «Μεγάλη Ιδέα» και η παρακμή της Ελλάδας

του Σάββα Καλεντερίδη

Όταν ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση το 1821, οι Έλληνες, εκτός από τον ελλαδικό χώρο, ήταν διασκορπισμένοι στις παράλιες περιοχές του Εύξεινου Πόντου και της λεκάνης της Μεσογείου, καθώς και σε μεσόγειες περιοχές της Ανατολής και της Βαλκανικής.

Με τη σύσταση του ελληνικού κράτους, στις ψυχές όλων γεννήθηκε η ελπίδα ότι το κράτος αυτό θα αποτελέσει τον βασικό μηχανισμό της πνευματικής αναγέννησης του έθνους, αλλά και τον προστάτη και υποστηρικτή ολόκληρου του Ελληνισμού. Φυσικά θα ήταν εξωπραγματικό να περιμένει κανείς από ένα νεοσύστατο, αδύναμο και πολλαπλώς εξαρτημένο κράτος να είναι σε θέση να επεμβαίνει στις χώρες όπου υπήρχαν προαιώνιες ελληνικές κοινότητες, για να προστατεύει τα μέλη τους όταν υπήρχαν προβλήματα που οφείλονταν στα εθνικιστικά πάθη, όμως η φλόγα της ελπίδας ήταν πάντα αναμμένη.

Υπάρχουν απόψεις που θεωρούν ότι η ίδρυση του ελλαδικού κράτους ήταν ένα μεγάλο λάθος που λειτούργησε ως άλλοθι στις σφαγές και τις διώξεις του Ελληνισμού, οι οποίοι -με βάση το σκεπτικό των αλλοφύλων-, αφού απέκτησαν κράτος, θα μπορούσαν πλέον να εγκατασταθούν στα εδάφη του, «αδειάζοντας τη γωνιά» σε Βουλγάρους, Τούρκους, Αιγυπτίους και τόσους άλλους που εκδίωξαν τους Ελληνες από τα εδάφη τους. Σύμφωνα με αυτές τις απόψεις, αν ο Ελληνισμός είχε υιοθετήσει ένα άλλο δόγμα, θα μπορούσε να είναι η κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια, στην Ανατολή και στον Εύξεινο Πόντο, διεκδικώντας ίσως τον έλεγχο μεγάλης περιοχής της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Αυτές τις απόψεις δεν θα τις κρίνουμε στο παρόν άρθρο και ίσως αξίζει τον κόπο να γίνει μια εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα αυτό. Να μείνουμε όμως στο θέμα μας.

Με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, τα πρώτα χρόνια επικράτησε μια διαμάχη μεταξύ αυτόχθονων και ετερόχθονων. Οι πρώτοι ζητούσαν τον αποκλεισμό από το κράτος και τις θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων των ετερόχθονων, δηλαδή των Ελλήνων που κατάγονταν από περιοχές εκτός της Πελοποννήσου και Στερεάς Ελλάδας. Μάλιστα, έθεταν ως όρο να έχουν πολεμήσει στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ή να εγκαταστάθηκαν στις προαναφερθείσες περιοχές την περίοδο έως την ίδρυση του κράτους. Ανάλογης υφής προβλήματα υπήρχαν και στο ζήτημα της εκλογής βουλευτών. Τελικά, ως αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο όρος «Μεγάλη Ιδέα», από τον Ιωάννη Κωλέττη το 1844, και έκτοτε αποτελούσε ιδεολογική αναφορά η οποία καθόριζε την πολιτική της χώρας και αποσκοπούσε στην απελευθέρωση των εδαφών που κατοικούνται από Ελληνες και την ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό κράτος.

Η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν αυτή που κινητοποίησε το έθνος για να ακολουθήσουν οι αγώνες που οδήγησαν στην επέκταση των συνόρων προς Βορρά και στην απελευθέρωση των εδαφών της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και των νησιών του Ιονίου και του Αιγαίου.

Όμως η «Μεγάλη Ιδέα» έπασχε σε ένα σοβαρό ζήτημα. Ηταν κρατικοκεντρική και όχι ανθρωποκεντρική. Δηλαδή δεν μπορούσε να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Εστω με έναν μαγικό τρόπο απελευθερώνονταν όλα τα εδάφη στα οποία οι Ελληνες ήταν πλειονότητα. Τι θα γινόταν με τις υπόλοιπες ελληνικές κοινότητες που ήταν διασκορπισμένες σε δεκάδες χώρες, στη Βαλκανική, στον Εύξεινο Πόντο, στην Ανατολή και τη λεκάνη της Μεσογείου; Και το ερώτημα αυτό είναι πιο επώδυνο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι κοινότητες αυτές θα είχαν να αντιμετωπίσουν την εθνικιστική μήνιν των λαών, που έχασαν από τους Έλληνες εδάφη τα οποία θεωρούσαν ότι ήταν δικά τους.

Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί θεωρούμε ότι το ελληνικό κράτος, ακριβώς επειδή ενστερνίστηκε ως επίσημη ιδεολογία τη «Μεγάλη Ιδέα», δεν κατόρθωσε ποτέ να αναπτύξει και να υιοθετήσει ένα δόγμα για την προστασία με κάθε τρόπο του απανταχού Ελληνισμού. Ισα ίσα, η δημιουργία του κράτους και η προσπάθεια της εθνικής ολοκλήρωσης μέσω της «Μεγάλης Ιδέας» θυματοποίησαν τον οικουμενικό Ελληνισμό, με τους γνωστούς ακρωτηριασμούς που οδήγησαν στη σημερινή παρακμή το ελληνικό έθνος.

Γιατί, αν υπήρχε αυτό το δόγμα της πάση θυσία προστασίας του οικουμενικού Ελληνισμού, όταν για παράδειγμα σχεδιαζόταν η εκστρατεία στην Κριμαία, πολύ δε περισσότερο η Μικρασιατική Εκστρατεία, πολιτικοί και επιτελείς θα είχαν βάλει στο τραπέζι το εξής απλό ζήτημα: Πώς θα επηρεάσει η κάθε ενέργεια τον Ελληνισμό της Ρωσίας και του Καυκάσου στη μία περίπτωση και του Πόντου και της Ανατολής στην άλλη;

Μια διαφορετική αμερικανική εκδοχή για την κρίση στην Ουκρανία

H άλλη -αμερικανική επίσης- αφήγηση 

για την εκρηκτική κρίση στην Ουκρανία

Η μονόφθαλμη εκδοχή των γεγονότων στην Ουκρανία, που από μηνός μεταδίδεται από τα συστημικά μονοπώλια «ενημέρωσης» στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το απρόοπτο της Δευτέρας στη ΝΕΡΙΤ, όπου η αφήγηση έκτακτου απεσταλμένου της στην Κριμαία προκάλεσε τηλεφωνική έκρηξη αγανάκτησης του παροπλισμένου ανταποκριτή της στην Μόσχα, κ.Λιάτσου, επιβάλλει, για την αποκατάσταση κάποιας ισορροπίας, την εισαγωγή μιας άλλης αφήγησης, επίσης αμερικανικής προελεύσεως μεν, αλλά όχι συνάδουσας με την υποκλινόμενη στο Κίεβο Βενιζέλεια διπλωματία.
Προσφέρεται γι’ αυτή την αποστολή το κατωτέρω άρθρο της 3-3-2014 του Αμερικανού συντηρητικού, άλλοτε υπουργού Οικονομικών, αρχισυντάκτη της Γουώλ Στρήτ Τζέρναλ, αρθρογράφου οικονομικών φύλλων και συγγραφέα Πωλ Γκρέκ Ρόμπερτς:

"Η Αλαζονεία της Ουάσιγκτων΄Εστησε Σκηνικό Πολέμου"
Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Σε ορισμένους κύκλους (των ΗΠΑ) αυξάνει η συνειδητοποίση των πολύ σοβαρών κινδύνων της κρίσεως που προκάλεσε η Ουάσιγκτων στην Ουκρανία.
Οργανωμένοι και εξοπλισμένοι νεο-ναζιστές άρπαξαν τον έλεγχο από τα πολιτικά ανδρείκελα που η αμερικανική εξουσία σχεδίαζε να τοποθετήσει επικεφαλής της Ουκρανίας  και επιτίθενται σε Εβραίους, σε Ρώσους και σε Ουκρανούς πολιτικούς. Η κυβέρνηση της Κριμαίας  αποκήρυξε την παράνομη κυβέρνηση , η οποία υφάρπαξε την εξουσία στο Κίεβο και ζήτησε την προστασία της Ρωσίας. Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις της Κριμαίας προσχώρησαν στη Ρωσία. Η ρωσική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα προστατεύσει επίσης και τις πρώην ρωσικές επαρχίες της ανατολικής Ουκρανίας.
Η Κριμαία ήταν επαρχία της Ρωσίας, την οποία ο Κρουστσώφ μεταβίβασε στην Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας στη δεκαετία του ’50. ΄Οπως είχε τονίσει ο Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν, η μεταβίβαση ρωσικών επαρχιών στην επικράτεια της Ουκρανίας ήταν μια πράξη παραφροσύνης του κομμουνιστικού κόμματος. Η Ουκρανία αποτελούσε τμήμα της Σοβιετικής ΄Ενωσης αλλά ανήκε στη Ρωσία από τον 18ο Αιώνα. Η ουκρανική καταγωγή του Κρουστσώφ ίσως συνετέλεσε στην απόφαση εκείνη.
Οπωσδήποτε το γεγονός δεν είχε σημασία μέχρι της στιγμής που η Σοβιετική ΄Ενωση κατακερματίσθηκε. Υπό την πίεση της Ουάσιγκτων η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη χώρα, διατηρώντας τις ρωσικές επαρχίες , αλλά η Ρωσία διατήρησε την ναυτική βάση της  τής Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία.
Η Ουάσιγκτων προσπάθησε, αλλά απέτυχε, να θέσει την Ουκρανία υπό τον έλεγχό της το 2004, με την «πορτοκαλί επανάσταση», που  είχε χρηματοδοτήσει. Μετά απ’ αυτή την αποτυχία, η Ουάσιγκτων    - σύμφωνα με την βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ- «επένδυσε» 5 δις. δολλάρια στην Ουκρανία για την υποκίνηση κινήματος υπέρ της ένταξης της χώρας στην Ε.Ε. Θα άνοιγαν έτσι οι πύλες της Ουκρανίας  στη λεηλάτησή της από δυτικούς τραπεζίτες και πολυεθνικές, αλλά και για τον κύριο στόχο της Ουάσιγκτων: την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων πυραύλων στα σύνορα της Ρωσίας και την αποστέρηση της Ρωσίας από την ναυτική βάση της στην Κριμαία και τις  βιομηχανίες όπλων στην ανατολική Ουκρανία. Συμμετοχή της Ουκρανίας στην Ε.Ε. σημαίνει συμμετοχή στο ΝΑΤΟ.
Η Ουάσιγκτων θέλει βάσεις πυραύλων στην Ουκρανία για να υποβαθμίσει την πυρηνική αποτρεπτική ισχύ της Ρωσίας και να μειώσει έτσι την ικανότητά της να αντισταθεί στον αμερικανικό ηγεμονισμό. Μόνο τρείς  χώρες κλείνουν τον δρόμο στην παγκόσμια ηγεμονία της Ουάσιγκτων, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν.
Το Ιράν είναι περικυκλωμένο από αμερικανικές βάσεις και αμερικανικούς στόλους έξω από τις ακτές του. Ο «Αξονας στην Ασία», πού εξήγγειλε το πολεμοχαρές καθεστώς Ομπάμα, περιβάλλει την Κίνα με αεροπορικές και ναυτικές βάσεις. Η Ουάσιγκτων περικυκλώνει τη Ρωσία με αμερικανικούς πυραύλους και ΝΑΤΟϊκές βάσεις. Οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις της Βαρσοβίας και της Πράγας πληρώθηκαν για να δεχθούν βάσεις πυραύλων και ραντάρ, που καθιστούν τά κράτη μαριονέττες Πολωνία και Τσεχία πρώτους στόχους  πυρηνικής εκμηδένισης. Η Ουάσιγκτων αγόρασε την άλλοτε ρωσική και σοβιετική επαρχία της Γεωργίας, γενέτειρα του Ιωσήφ Στάλιν, και ετοιμάζεται να την εντάξει στο ΝΑΤΟ.
Οι δυτικευρωπαϊκές μαριονέττες της Ουάσιγκτων είναι πολύ βουλιμικές στο αμερικανικό χρήμα για να συνειδητοποιήσουν πως αυτές οι ακραία προκλητικές κινήσεις αποτελούν ευθεία στρατηγική απειλή για τη Ρωσία. Η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων φαίνεται να είναι «μετά από εμένα, ο κατακλυσμός.»
Η Ρωσία υπήρξε αργή στην αντίδρασή της, στις επί πολλά χρόνια προκλήσεις της Ουάσιγκτων, ελπίζοντας σε κάποιο σημάδι λογικής και καλής θέλησης που θα ερχόταν από τη Δύση. Αντί γι’ αυτό η Ρωσία αντιμετώπισε συνεχώς αυξανόμενη δαιμονοποίηση από την Ουάσιγκτων και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και αφρίζουσες υστερικές κατηγορίες από τα εκπορνευμένα δυτικά ΜΜΕ. Η μεγάλη μάζα των πληθυσμών της Αμερικής και της Ευρώπης υφίστανται πλύση εγκεφάλου ώστε να βλέπουν σαν ενοχή της Ρωσίας το πρόβλημα που δημιούργησε η εμπλοκή της Ουάσιγκτων στις  εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.
Η άγνοια, η ιδιοτέλεια και η υποτέλεια των αμερικανικών ΜΜΕ διογκώνει σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο πολέμου. ΄Ενας  πληροφορημένος λαός θα έσκαγε στα γέλια ακούγοντας τον Τζων Κέρρυ να καταγγέλλει τη Ρωσία ότι «εισέβαλε στην Ουκρανία» και «κατά παράβασιν του Διεθνούς Δικαίου». Τον Κέρρυ, Υπουργό Εξωτερικών μιας χώρας πού παράνομα εισέβαλε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία, που οργάνωσε την ανατροπή της κυβέρνησης της  Λιβύης, επιχείρησε το ίδιο στη Συρία, επιτίθεται στούς αμάχους πληθυσμούς του Πακιστάν και της Υεμένης με αεροπλάνα-ρομπότ και πυραύλους, συνεχώς απειλεί με επίθεση το Ιράν, εξαπέλυσε τον εκπαιδευμένο από Αμερικανούς και Ισραηλινούς στρατό της Γεωργίας εναντίον του ρωσικού πληθυσμού της Νότιας Οσετίας και τώρα απειλεί τη Ρωσία με κυρώσεις, επειδή ορθώνεται σε υπεράσπιση Ρώσσων και ρωσικών στρατηγικών συμφερόντων. Η ρωσική κυβέρνηση παρατήρησε ότι ο Κέρρυ ανέβασε την υποκρισία σε νέο επίπεδο.
Ο Κέρρυ δεν έχει απάντηση για το ερώτημα: «Από πότε η κυβέρνηση των ΗΠΑ  εγκολπώθηκε και υπερασπίζεται τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας;»
Ο Κέρρυ, όπως πάντοτε, ψεύδεται ασύστολα. Η Ρωσία δέν εισέβαλε στην Ουκρανία. Η Ρωσία έστειλε λίγο περισσότερους στρατιώτες στη δύναμη της ναυτικής βάσης της στη Μαύρη Θάλασσα, κατόπιν των βίαιων αντιρωσικών δηλώσεων και πράξεων που σημειώθηκαν στο Κίεβο. Και καθώς  η ουκρανική στρατιωτική δύναμη στην Κριμαία αυτομόλησε στους Ρώσους, ρωσσικές ενισχύσεις δεν ήταν καν αναγκαίες.
Ο ανεγκέφαλος Κέρρυ, έμπλεος αλαζονείας, διατύπωσε απροκάλυπτες απειλές στη Ρωσία. Ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών  απέρριψε τις  απειλές του Κέρρυ ως «απαράδεκτες». Στήθηκε σκηνικό πολέμου.
Σημειώστε το οξύμωρο της κατάστασης. Το Κίεβο έχει καταληφθεί από υπερεθνικιστές νεο-ναζί. Η Ε.Ε. συγκεντρώνει την εξουσία και καταλύει την κυριαρχία των κρατών μελών της. Μια συμμορία υπερεθνικιστών τραμπούκων είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει ή χρειάζεται η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση σαν κράτος-μέλος της. Σημειώστε  τη συνεργασία του νεοσυντηρητικού καθεστώτος Ομπάμα με τους αντισημίτες ναζιστές. Η νεοσυντηρητική κλίκα που κυριαρχεί στην διακυβέρνηση των ΗΠΑ από την προεδρία Κλίντον είναι πρόβαρα εβραϊκή και πολλά από τα μέλη της έχουν διπλή, αμερικανική και ισραηλινή υπηκοότητα. Οι Εβραίες νεοσυντηρητικοί Βικτώρια Νούλαντ, Βοηθός ΥπΕξ , και Σούζαν Ράϊς, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, έχασαν τον έλεγχο του πραξικοπήματός τους από τους νεο-ναζιστές που κραυγάζουν «θάνατο στους Εβραίους»...
Η ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ ανέφερε στις 24 Φεβρουαρίου ότι ο Ουκρανός Ραββίνος Μοσέ Ρέουβεν Αζμάν συμβούλευσε τους Εβραίους του Κιέβου «να φύγουν από την πόλη και να εγκαταλείψουν τη χώρα.» Ο Εντουάρντ Ντολίνσκυ, επικεφαλής της κεντρικής εβραϊκής οργάνωσης των Εβραίων της Ουκρανίας, εχαρακτήρισε την κατάστασή τους «φρικτή» και ζήτησε την βοήθεια του Ισραήλ.
Αυτή είναι η κατάσταση που δημιούργησε και υπερασπίζεται η Ουάσιγκτων, ενώ κατηγορεί τη Ρωσία πως καταπνίγει την ουκρανική δημοκρατία. Μια λαοπρόβλητη δημοκρατία ήταν αυτό που υπήρχε στην Ουκρανία, προτού το ανατρέψει η Ουάσιγκτων.
Τώρα δεν υπάρχει νόμιμη ουκρανική κυβέρνηση.
΄Ολοι πρέπει να καταλάβουν ότι η Ουάσιγκτων ψεύδεται στα περί Ουκρανίας, όπως ψευδόταν για τον Σαντάμ Χουσείν και τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, όπως ψεύδεται για τα πυρηνικά του Ιράν, όπως ψευδόταν ότι ο Σύρος πρόεδρος ΄Ασσαντ χρησιμοποιεί χημικά όπλα, όπως ψευδόταν η Ουάσιγκτων για την Λιβύη, για την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (τηλεπικοινωνιακή κατασκοπεία) και για τα βασανιστήρια.
Και γιά τί δεν έχει πει ψέματα η Ουάσιγκτων;

Πωλ Γκρέγκ Ρόμπερτς»

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/03/h.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.Uxo0mD9_uSo

Βενεζουέλα: Μια θλιβερή πραγματικότητα

Γράμμα από τη Βενεζουέλα

Ζει στο Καράκας 2,5 χρόνια. Την Βενεζουέλα, λέει, δεν την επισκέφθηκε ποτέ ούτε η Δημοκρατία, ούτε ο Σοσιαλισμός. Ο Γιάννης Κουζηνός, γράφει για τις 30 μέρες και νύχτες που έχουν βάλει "φωτιά" στη χώρα του Μαδούρο.

Ακολουθεί η επιστολή του κ. Γιάννη Κουζηνού

Πάνω από ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα που αρχικά οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο San Cristobal στην Βενεζουέλα, και με αφορμή την απόπειρα βιασμού μιας φοιτήτριας, και μετέπειτα πολλά αλλά πανεπιστήμια σε όλη την χώρα και χιλιάδες απλού κόσμου βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της ανασφάλειας λόγω της τεράστιας εγκληματικότητας, την έλλειψη καθημερινών αγαθών από τα ράφια, την διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας, την λογοκρισία και χειραγώγηση τον μέσων μαζικής ενημέρωσης την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την οικονομική αστάθεια και την σύνθλιψη των εισοδημάτων όλων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού στην Βενεζουέλα.

Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω κάποια στοιχεία της καθημερινότητας από την χώρα όπου ζω τα τελευταία 2.5 χρόνια και θα ήθελα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα εάν αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός έχει να κάνει με την εξέγερση κάποιον καλοζωισμένων πλουσιόπαιδων, όπως παρουσιάζεται από μερίδα του παγκόσμιου και ελληνικού τύπου, η έχει να κάνει με τις ανάγκες πρωτίστως τον χαμηλά οικονομικών στρωμάτων και κατ' επέκταση όλων των κατοίκων στην Βενεζουέλα.

Ας τα πιάσουμε λοιπόν ένα ένα ξεκινώντας από την ανασφάλεια και την εγκληματικότητα. 25.000 βίαιοι θάνατοι ετησίως και υπερδιπλάσιος αριθμός σακατεμένων ανθρώπων σε απόπειρες ληστειών και βιασμών με το ποσοστό επίλυσης τον εγκλημάτων αυτών να βρίσκεται στο θλιβερό 10%.

Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των εγκλημάτων λαμβάνει χώρα στα λεγόμενα "barrios" που στα ισπανικά σημαίνει γειτονιά αλλά εδώ έχει περισσότερο τη σημασία της φτωχογειτονιάς οι γνωστές σε όλους παραγκουπόλεις που είναι κρεμασμένες κυριολεκτικά στους γύρω λόφους κυρίως στο Καράκας αλλά και σε πολλές περιπτώσεις φυτρωμένες στην καρδιά της κάθε πάλης στην Βενεζουέλα. Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών, ληστείες και βιασμοί στις γειτονιές της απόλυτης φτώχειας όπου η αστυνομία, ο νόμος και η δικαιοσύνη δεν φτάνουν ποτέ. Tο 65% όλων των βίαιων εγκλημάτων στην Βενεζουέλα συμβαίνουν ακριβώς σε αυτές τις φτωχοσυνοικίες αφήνοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο 35% για τις περιοχές της μεσαίας τάξης και σπανιότερα έως καθόλου στις πλούσιες περιοχές. Στις πλούσιες περιοχές η μεγαλύτερη σε συχνότητα εγκληματική ενέργεια για ευνόητους λόγους είναι η απαγωγή για λύτρα. Οι αριθμοί νομίζω ότι μιλάνε από μόνοι τους και εξηγούν ποιος έχει σοβαρότατο λόγο να βρίσκεται στους δρόμους και να ζητά ασφάλεια και δικαιοσύνη.

Έλλειψη καθημερινών αγαθών από τα ράφια

Φτωχή, μεσαία η πλούσια περιοχή αναζητώντας καθημερινά αγαθά όπως λάδι, γάλα, ζάχαρη, βούτυρο, κοτόπουλο, καφέ και χαρτί υγείας έχεις τις ίδιες πιθανότητες να βρεθείς σε ατελείωτες ουρές ανθρώπων που περιμένουν ελπίζοντας κάποιο από αυτά τα αγαθά να εμφανιστεί και η πιθανότερη κατάληξη, που την έχω ζήσει αμέτρητες φορές, είναι να φύγεις μετά από 4-5 ώρες με ένα η κανένα από τα προϊόντα που προανέφερα. Εάν ανήκεις στην φτωχή ή την μεσαία οικονομικά τάξη δεν έχεις καμία απολύτως άλλη επιλογή από το να επαναλαμβάνεις καθημερινά αυτήν την χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία. Κάποιες φορές θα σταθείς τυχερός, της περισσότερες, όχι. Οι οικονομικά ευκατάστατοι είχαν έχουν και θα έχουν πάντα έστω και μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" την δυνατότητα επιλογής σε επιλεγμένα καταστήματα κάποιον εισαγόμενων πανάκριβων προϊόντων που αντικαθιστούν τις ανάγκες τους αφού τα προϊόντα με ελεγχόμενη τιμή από την κυβέρνηση κυκλοφορούν περισσότερο σαν φήμη παρά σαν πραγματικότητα στα ράφια. Και σε αυτό το ζητούμενο λοιπόν από τους διαδηλωτές είναι φανερό ποιος είναι ο μεγάλος αδικημένος. 

Διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας

Για να σας εξηγήσω το μέγεθος διαφθοράς και τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα θα πρέπει να σας πω ότι εργάζομαι σαν "tramitador" βοηθώντας την γυναίκα μου που είναι λογίστρια. Ούτε γραφεία, ούτε υπάλληλοι ούτε παχυλές αμοιβές. Μια λογίστρια που δουλεύει στο σπίτι της με 3-4 πελάτες και ο "tramitador" που σημαίνει στην ουσία το άτομο που κάνει όλη την "βρώμικη" δουλειά. Στην ουρά για να καταθέσεις ένα έγγραφο, στην ουρά στην τράπεζα, στην ουρά για να ρωτήσεις σε ποια ουρά πρέπει να σταθείς για συγκεκριμένη εργασία. Ένα σύστημα εξαιρετικά δομημένο μέσα στο χάος του για να σε οδηγεί να πληρώσεις κάποιον "δημόσιο λειτουργό" εάν θες να κάνεις την δουλειά σου. Και φυσικά οι μόνοι που αντέχουν να πληρώσουν δεν είναι ούτε οι φτωχοί ούτε η μεσαία τάξη.

Συνεχής αλλαγή ωραρίων. Ένας από τους τρόπους του συστήματος που τρέφει την διαφθορά. Ενώ την μια μέρα σε ενημερώνουν ότι για να παραλάβεις ένα έγγραφο είναι π.χ. από τις 10 έως τις 1. Την άλλη μέρα που πηγαίνεις στην ώρα σου το ωράριο έχει αλλάξει σε 9 με 12 και αυτό να γίνεται καθημερινά. Αλλαγή προτεραιότητας με βάση την ταυτότητα. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή εξυπηρετούνται οι κάτοχοι ταυτότητας με νούμερο που λήγει από το 0 έως το 5 Τρίτη και Πέμπτη από 6 έως 9.

Όπως καταλαβαίνετε, το να πετύχεις την σωστή μέρα είναι ζήτημα τύχης και υπομονής αφού και σε αυτή την περίπτωση οι αλλαγές είναι καθημερινές. Γνωρίζοντας πια πως δουλεύει το σύστημα και μη έχοντας την δυνατότητα να πληρώσει ο πελάτης μας, έχω βρεθεί να περιμένω σε ουρά από τις 4 τα ξημερώματα έως τις 2 το μεσημέρι. Mαζί μου και εκατοντάδες άλλοι είτε συνάδελφοι είτε φτωχός κόσμος μπλεγμένος σε αυτό το καφκικό γαϊτανάκι διαφθοράς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά κάθε τρεις και λίγο θα συναντήσεις τους υπαλλήλους της τάδε ή της δείνα υπηρεσίας να βρίσκονται στο πεζοδρόμιο με αυτοσχέδιες μπάντες να τραγουδούν τραγούδια για την "επανάσταση" σταματώντας την εργασία τους αυθαίρετα κάνοντας την έτσι κι αλλιώς δύσκολη κατάσταση δυσκολότερη.

Την πρώτη και τελευταία φορά που διαμαρτυρήθηκα για την κατάσταση αυτή τα χαρτιά της υπόθεσής μου "χάθηκαν" με τρόπο μαγικό αφήνοντας εκτεθειμένο και έμενα και τον πελάτη μας. Έτσι δουλεύουν οι περισσότεροι από τα 2,5 εκατομμύρια (εκ παραδρομής γράφτηκε αρχικά -λανθασμένα- στο κείμενο 250.000) δημοσίων υπαλλήλων στην Βενεζουέλα και είναι δυστυχώς οι ίδιοι άνθρωποι που με ειδικό υπόμνημα-διαταγή δίνουν το "παρών" σε όλες τις ανοιχτές εκδηλώσεις της "επανάστασης". 

Eν κατακλείδι, ή έχεις να πληρώσεις έναν "tramitador" και κατ’ επέκταση να σου πληρώσει τον διεφθαρμένο υπάλληλο για να κάνεις την δουλειά σου η απλά περιμένεις μετρώντας τις φωτογραφίες του Chavez και του Μαδούρο που κοσμούν όλα τα γραφεία. Και στην Βενεζουέλα ακόμα τρίβουν...οι φτωχοί πάντα.

Η αστυνομία είναι μια άλλη ειδική περίπτωση "δημοσίων λειτουργών" όπου τα όρια εγκληματία και οργάνου της τάξης είναι τέλειος δυσδιάκριτα εάν όχι ανύπαρκτα. Πέραν του θλιβερού 10% επίλυσης σοβαρών υποθέσεων όπως αναφέρω πιο πάνω που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ανικανότητας αλλά και ο τρόπος να κρατάς μια ολόκληρη χώρα στον φόβο, η εγκληματική τους συμπεριφορά έχει λάβει χώρα πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου κάνοντας με μάρτυρα της θλιβερής αυτής κατάστασης. 

Στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του Καράκας που μένω βρίσκεται το απόλυτο βασίλειο του παρεμπορίου. Σε κάθε εκατοστό ελεύθερου χώρου οι buhoneros (υπαίθριοι μικροπωλητές) έχουν απλωμένη την πραμάτεια τους πουλώντας από λαθραία τσιγάρα, φαγητό του δρόμου, ρούχα και κάθε λογής μαϊμούδες που μπορείτε να φανταστείτε. Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στο πεζοδρόμιο κυριολεκτικά, πληρώνουν για το πόστο τους την αστυνομία- μαφία το λεγόμενο "Vacuna" (εμβόλιο) αφού μην έχοντας κανένα νόμιμο χαρτί δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή.

Οι υπόλοιποι που συνήθως είναι οι περιστασιακοί μικροπωλητές και αυτοί που δεν έχουν την "προστασία" της αστυνομίας είναι και τα συχνότερα θύματα της απανθρωπιάς τους. Όποτε η αστυνομία θέλει να κάνει μια επιχείρηση σκούπα και εντοπίζοντας τους συγκεκριμένους μικροπωλητές ούτε τους συλλαμβάνει ούτε τους βάζει πρόστιμο. Aπλά τους κλέβουν όλα τα λεφτά και το εμπόρευμα τους μόνο για να το πουλήσουν στους άλλους "νόμιμους" buhoneros.

Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει στα μεγάλα και ακριβά καταστήματα των εμπορικών κέντρων και ούτε καν στα μικρομεσαία νόμιμα καταστήματα της γειτονιάς. Για μια ακόμα φορά ο στόχος και ο κυριότερος αποδέκτης της απανθρωπιάς του συστήματος είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Xειραγώγηση των ΜΜΕ

Η βάση και το κυριότερο όπλο κάθε απολυταρχικού καθεστώτος ιδιαίτερα σε χώρες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο όπως η Βενεζουέλα. Πρέπει να σας εξηγήσω ότι για να δεις τηλεόραση στην Βενεζουέλα έχεις δυο επιλογές. Ή θα έχεις καλωδιακή τηλεόραση με πρόσβαση σε δορυφορικά κανάλια την οποία πρέπει φυσικά να πληρώνεις κάθε μήνα ή θα αρκεστείς στα ελεύθερα κανάλια τα οποία στην διάρκεια των 15 χρόνων της "επανάστασης" ελέγχονται πλήρως από την κυβέρνηση.

Το επικοινωνιακό "τέρας" Hugo Chavez διέθετε δική του εκπομπή στην τηλεόραση κάθε Κυριακή όλα τα χρόνια της προεδρίας του. Το λιγότερο 4 ώρες κάθε Κυριακή και μερικές φορές 8 και 12 ώρες ο πρόεδρος μονοπωλούσε σε εθνικό δίκτυο τη σκέψη, τα όνειρα και τον ελεύθερο χρόνο των φτωχών Βενεζουελάνων. Μιλώντας κυριολεκτικά την γλώσσα του δρόμου ήταν ο πρώτος πρόεδρος που τους έκανε να νιώσουν ότι κυβερνάει ένας από αυτούς.

Με ρητορική ενάντια στους κακούς πλούσιους και εξύψωση στα ουράνια (πάντα ρητορική δυστυχώς) του φτωχού, το δυστυχώς βαθιά ανεκπαίδευτο κοινό του, έκανε τον πραγματικά χαρισματικό επικοινωνιακά Chavez είδωλο της καθημερινότητάς τους. Όλες οι ειδήσεις όλες τις ημέρες όλα τα χρόνια που έμπαινε στο κεφάλι τους ήταν και είναι μια ατελείωτη προπαγάνδα.

Μπορεί πραγματικά να μειώθηκε το ποσοστό αναλφαβητισμού στην χώρα, αυτό όμως δυστυχώς απέχει μακράν αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ελεύθερη κριτική και πολιτική σκέψη. Όχι γιατί δεν τους αξίζει, αλλά γιατί δεν τους διατέθηκε ποτέ η ελευθερία για να την αποκτήσουν. Εκατομμύρια φτωχολογιάς συνδεδεμένα απευθείας με το Matrix, ζώντας στην ψευδαίσθηση που τροφοδοτούν τα λόγια της "επανάστασης" τον εγκέφαλό τους, αγνοώντας η μην μπορώντας πια να δουν την έρημο της πραγματικότητας.

Η πλούσια και η μεσαία τάξη έχει πάντα την διέξοδο με το blue pill της καλωδιακής και του internet. Όταν πέθανε ο Chavez είχαμε 7 μέρες εθνικού πένθους. Δολοφονούνται 15 Βενεζουελάνοι και έχουμε 11 μέρες αργίας για τον εορτασμό του καρναβαλιού. Αποδεικνύει πως επιβάλλεται σε μια κοινωνία να αντιλαμβάνεται την θλίψη και την χαρά.

Παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Πέραν των όσων έχω καταγράψει παραπάνω που σε όλες τις περιπτώσεις είναι ωμή και βίαιη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θα αφήσω να μιλήσουν μόνο οι 15 νεκροί των τελευταίων διαδηλώσεων, οι δεκάδες μαρτυρίες για αστυνομική κτηνωδία με αποδείξεις, και η σύλληψη δεκάδων υποστηρικτών της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου και ενός από τους κύριους ηγέτες της Leopoldo Lopez (χωρίς να δηλώνω σε καμία περίπτωση υποστηρικτής του) με κατηγορίες για υποκίνηση του λαού για επεισόδια και αποσταθεροποίηση! Συγνώμη αλλά με την ίδια λογική ο κ. Τσίπρας εάν ζούσε στην Βενεζουέλα θα έκανε ήδη παρέα στον Lopez. Στον σουρεαλιστικό όμως κόσμο που ζούμε ο κ. Τσίπρας δηλώνει την συμπαράστασή του στον πρόεδρο Μαδούρο!

Οικονομική αστάθεια και σύνθλιψη των εισοδημάτων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού

Για να σας δώσω να καταλάβετε περίπου την εικόνα της οικονομικής καθημερινότητας τον φτωχών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης πρέπει να σας δώσω κάποια βασικά οικονομικά δεδομένα.

Κατώτατος μισθός 3000 bolivar 

Μισθός υπαλλήλου σε καλή θέση σε ιδιωτική επιχείρηση η σε τράπεζα 7.000 bolivar 

(Σημ. ΔΕΕ: 1 Venezuelan bolivar fuerte = 0.115753095 Euros δηλ. τα 1000 μπολιβάρ αντιστοιχούν σε 115 ευρώ περίπου και τα 3000 μπολιβάρ σε 348 ευρώ περίπου)

Τιμές προϊόντων 

Τσιγάρα Belmond Βενεζουέλας -45 bolivar 

Μισό κιλό αλλαντικά σε φέτες-100 bolivar 

Μισό κιλό κίτρινο τυρί σε φέτες-80 bolivar 

Μέσος λογαριασμός ηλεκτρικού-200 bolivar 

1 κοτόπουλο 2 κιλών -120 bolivar 

1 κιλό μοσχαρίσιο κρέας - 90 bolivar 

1 λίτρο ηλιέλαιο - 60 bolivar 

1 λίτρο χυμός φρούτων - 25 bolivar 

1 λίτρο γάλα - 30 bolivar 

1 λίτρο υγρό πατώματος -25 bolivar 

1 λίτρο χλωρίνη - 25 bolivar 

1 φρατζόλα ψωμί - 20 bolivar 

Μισό κιλό απορρυπαντικό πλυντηρίου - 30 bolivar 

1 εισιτήριο κινηματογράφου - 120 bolivar 

Μέσο ενοίκιο σπιτιού ενός δωματίου - 2500 bolivar (ουσιαστικά απαγορευτικό για κάποιον με κατώτατο μισθό και δύσκολο ακόμα και για ένα ανώτερο). 

Αυτές είναι οι ενδεικτικές τιμές κάποιων από τα βασικά προϊόντα και μπορείτε να κάνετε τους πολλαπλασιασμούς σας με βάση μια τριμελή η τετραμελή οικογένεια. Δεν θα σας πάρει πολλή ώρα να καταλάβετε ότι οι εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό, ουσιαστικά ζουν στα όρια της εξαθλίωσης και η μεσαία τάξη απλά επιβιώνει.

Επειδή είναι λογικό και αναπόφευκτο να κάνετε αυτομάτως τις συγκρίσεις με τις τιμές και τους μισθούς στην Ελλάδα της κρίσης της οικονομικής λαίλαπας και του μνημονίου, θα πρέπει να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκοσμίως, η πρώτη σε αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, και εδώ και 15 χρόνια υποτίθεται ότι έχει σοσιαλιστική κυβέρνηση.

Τότε και μόνο τότε ίσως, και διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, να καταλάβετε ότι ο κόσμος που διαδηλώνει στους δρόμους δεν το κάνει για τα συμφέροντα της Αμερικής ούτε πρόκειται για πάλη των τάξεων. Οι γεωπολιτικές βλέψεις της υπερδύναμης διαχρονικές και δεδομένες όπως όμως δεδομένα και πραγματικά είναι τα βαθιά προβλήματα αυτής της χώρας και του λαού της. Κανένας από τον απλό κόσμο δεν αγωνίζεται για να παραδώσει την χώρα του στον οποιοδήποτε οικονομικό κατακτητή αλλά για να αποτινάξει την εσωτερική καθεστωτική ολιγαρχία.

Είναι αλήθεια ότι παρ΄ όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω η βάση τον διαδηλωτών ανήκει στην μεσαία τάξη που όμως είναι πιο κοντά στα φτωχά στρώματα από ποτέ.

Για πρώτη φορά όμως μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" σε πολλές φτωχογειτονιές υπάρχουν στην Βενεζουέλα διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος και αυτό από μόνο του λέει πολλά σε συνδυασμό με την βραχέα νίκη του Μαδούρο στις τελευταίες εκλογές με 1,5% διάφορα από το 11% της νίκης του Dem πριν πεθάνει. Αποδεικνύει περίτρανα την προσωπολατρία και όχι την πίστη στο σύστημα και τον τρόπο διακυβέρνησης. Το μέλλον αβέβαιο, το παρόν δεδομένο.

Οι Βενεζουελάνοι δεν μάχονται στους δρόμους για ένα καλύτερο πολυτελές αυτοκίνητο όπως πολλά μέσα με συγκεκριμένη πολιτική γραμμή προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Ούτε δολοφονούνται στους δρόμους από την πολλή δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.

Μάχονται και πεθαίνουν γιατί η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός στην Βενεζουέλα δεν ήρθε ποτέ. 

Πηγή:www.capital.gr