Το Brexit μια στρατηγική ήττα της Γερμανίας και των ΗΠΑ

Το Brexit μια στρατηγική ήττα 

της Γερμανίας και των ΗΠΑ

Tου Γιώργου Καραμπελιά 

Το Brexit αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας περιόδου αλλεπάλληλων πληγμάτων στην παγκοσμιοποίηση, κατεξοχήν σ’ ό,τι αφορά στην Ευρώπη: Η κρίση στην Ιβηρική χερσόνησο που οδηγεί σε δεύτερες εκλογές στην Ισπανία, η παρ’ ολίγον εκλογή ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, η άνοδος της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για την Γερμανία», της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, η εκλογή δημάρχων των «Πέντε αστέρων» στη Ρώμη και το Τορίνο, το μεγάλο κοινωνικό κίνημα που συγκλονίζει τη Γαλλία εδώ και τρεις σχεδόν μήνες, γνώρισαν την κορύφωσή τους με την ψήφο των Βρετανών υπέρ του Brexit.

Πρόκειται για ένα ράπισμα σ’ αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση· ένα ράπισμα που προήλθε από τα λαϊκά στρώματα και τους περιθωριοποιημένους πολίτες της Βρετανίας. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και αμάχητα: Στα κέντρα των μητροπόλεων, κατεξοχήν του Λονδίνου, αλλά και στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, υπερψηφίστηκε η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση – μάλιστα στο κέντρο του  Λονδίνου το «Παραμένω» συγκέντρωσε το 75% των ψήφων και στο ευρύτερο μητροπολιτικό Λονδίνο το 59%. Αντίθετα, στις υποβαθμισμένες περιοχές που πλήττονται από την αποβιομηχανοποίηση και αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονα τον ανταγωνισμό των μεταναστών, το «Αποχωρώ» ξεπέρασε το 60%, συχνά ακόμα και το 70%. Και τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα πιο σαρωτικά εάν οι Σκωτσέζοι και οι Βορειο-Ιρλανδοί δεν ψήφιζαν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. εξαιτίας της αντίθεσής τους με την αγγλική κυριαρχία!

 Στην πραγματικότητα δηλαδή, το 60% των ψηφοφόρων της Αγγλίας και της Ουαλίας ψήφισε μαζικά υπέρ της εξόδου, όταν μάλιστα ληφθεί υπόψη και το υψηλό σχετικά ποσοστό της εκλογικής συμμετοχής. Δηλαδή, οι Άγγλοι πολίτες των λαϊκών στρωμάτων απάντησαν με τον τρόπο τους στην παγκοσμιοποίηση που είχε εγκαινιαστεί πάνω στις πλάτες τους από την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η διχοτόμηση ανάμεσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο Λονδίνο όπου ήδη ο πληθυσμός αγγλικής καταγωγής αποτελεί μειοψηφία και τη «βαθειά Αγγλία» της περιφέρειας, αγγίζει πλέον τα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Επιβεβαιώθηκε και εδώ, αυτό που είχε διαπιστωθεί πρόσφατα και στις Περιφερειακές Εκλογές της Γαλλίας. Στο Παρίσι, το Εθνικό Μέτωπο έφτασε μόλις το 14% των ψήφων, ενώ στις πιο υποβαθμισμένες περιφέρειες πλησίασε το 40%! Δηλαδή, οι μητροπολιτικές περιοχές, –όπως έχουν καταδείξει και όλες οι σύγχρονες κοινωνιολογικές μελέτες– συγκεντρώνουν την αστική τάξη, τα ανώτερα μεσαία στρώματα και τους μετανάστες, που αποτελούν το υπηρετικό και βοηθητικό προσωπικό τους, ενώ η εγχώρια εργατική τάξη και τα κατώτερα μικροϊδιοκτητικά στρώματα εξορίζονται κυριολεκτικώς από τις μητροπόλεις –γι’ αυτό εξάλλου θα αρκούσε το δυσθεώρητο ύψος των ενοικίων.

Αυτό λοιπόν συνέβη και στο Λονδίνο. Εξ ου και η συνεύρεση των ολιγαρχών της παγκοσμιοποίησης, του Κάμερον, του Σόρος, και του Γκέλντοφ, με το Εργατικό Κόμμα και τους οπαδούς των «ανοικτών συνόρων» για τους μετανάστες. Πρόσφατα στη Γερμανία, η Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων, η κα Μέρκελ και οι… Πράσινοι υπήρξαν οι πλέον διαπρύσιοι υποστηρικτές της εισόδου εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων, ως απάντηση στις ελλείψεις εργατικού δυναμικού της Γερμανίας. Πράγματι το μεταναστευτικό ζήτημα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο βρετανικό δημοψήφισμα. Η σαρωτική εκλογή του Σαδίκ Καν ως δημάρχου του Λονδίνου, οδήγησε ως μπούμερανγκ στην… επικράτηση του Brexit, διότι έπεισε τους Άγγλους πολίτες της περιφέρειας ότι έχουν απολέσει την εθνική τους κυριαρχία, μια και η πρωτεύουσά τους κυβερνάται από έναν πακιστανικής καταγωγής μουσουλμάνο. Όταν μάλιστα το στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε. χρησιμοποίησε τον ίδιο άνθρωπο ως ηγετική μορφή της εκστρατείας υπέρ της παραμονής, απέναντι στον Μπόρις Τζόνσον και τον Νάιτζελ Φάρατζ!

Και όντως, για τα λαϊκά στρώματα δεν ισχύει μια επιλεκτική αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης, τέτοια που προτείνουν και προωθούν βλακωδώς και ατελέσφορα οι περισσότερες αριστερές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και προφανώς και της Μ. Βρετανίας. Διότι δεν είναι δυνατόν να αντιστρατεύεσαι την παγκοσμιοποίηση σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση των αγορών, την κατάργηση κάθε προστασίας, την αποδυνάμωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων κ.λπ. και ταυτόχρονα να την υπερασπίζεσαι σ’ ό,τι αφορά στο άνοιγμα των συνόρων και της αγοράς εργασίας, τις ξένες μεταναστευτικές ροές, που επιτείνουν την ανεργία, την μαύρη δουλειά, και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Και μάλιστα, να εγκαταλείπεις τα λαϊκά στρώματα των μισθωτών και των μικρομεσαίων στα χέρια της ακροδεξιάς που στη Γαλλία με το Εθνικό Μέτωπο ή στην Αγγλία με τον Φάρατζ έχουν μεταβληθεί από κοινωνιολογική άποψη στα κατεξοχήν «λαϊκά» κόμματα των χωρών τους. Αυτό λοιπόν που ηττήθηκε είναι η παγκοσμιοποίηση και ο κοσμοπολιτισμός, τόσο της νεοφιλελεύθερης δεξιάς όσο και της πολιτισμικά φιλελεύθερης αριστεράς που είναι υπεύθυνοι για την άνοδο των κοινωνικών ανισοτήτων και την αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό, και καθόλου παράδοξα εν τέλει, Κάμερον και Κόρμπιν βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο.

Αν όμως πρόκειται για μια ηχηρή ήττα της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού, εκείνοι που την βιώνουν και θα την βιώσουν περισσότερο οδυνηρά στο γεωπολιτικό επίπεδο και στους σχεδιασμούς τους, είναι η Γερμανία και οι ΗΠΑ ταυτόχρονα.

Η ήττα του Σόϊμπλε

Ως προς τη Γερμανία νομίζω ότι είναι προφανές. Και μάλιστα, πρόκειται για ένα διπλό χαστούκι στην πολιτική της. Πρώτο και κύριο, διότι απεδείχθη πως η επιβολή μιας γερμανόπνευστης  παγκοσμιοποιτικής λιτότητας  πάνω στο σύνολο της Ε.Ε., επιταχύνει και κορυφώνει τις φυγόκεντρες τάσεις. Οι Άγγλοι, δεν είναι διατεθειμένοι μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους να ανεχθούν την υποταγή τους στο dictat του Σόιμπλε.

Παράλληλα, η γερμανική πολιτική, τη στιγμή που έσπρωχνε τη Μ. Βρετανία στην έξοδο, έχανε ταυτόχρονα και τον κυριότερο σύμμαχό της στο εσωτερικό της Ε.Ε., όσο παράδοξο και αντιφατικό και αν φαίνεται αυτό. Διότι, η Αγγλία του Κάμερον, ήταν ο κύριος υποστηρικτής των πολιτικών του Σόιμπλε στην ΕΕ, πράγμα που είχε διαπιστωθεί και στην περίπτωση της Ελλάδας, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν η Βρετανία πρωτοστατούσε σε ανθελληνισμό.

Και προφανώς η απώλεια της «Μ. Βρετανίας του Κάμερον» από τη «Γερμανία της Μέρκελ», δεν θα οδηγήσει, όπως φαντάζονται μερικοί, σε μια περισσότερο γερμανική Ευρώπη, αλλά θα παροξύνει αντίθετα τις αντιθέσεις με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, αν μάλιστα και οι Ποδέμος βρεθούν μεθαύριο στην κυβέρνηση. Διότι, η απειλή ενός Frexit, (δηλαδή της εξόδου της Γαλλίας)  ή μιας αντίστοιχης κίνησης της Ιταλίας, θα υποχρεώσει τις ελίτ αυτών των χωρών σε αναδίπλωση ως προς τις πολιτικές λιτότητας, και σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τη Γερμανία. Το Brexit δεν θα ενισχύσει σε καμία περίπτωση την συνοχή της Ευρώπης, αλλά αντίθετα θα την αποδυναμώσει δραματικά και η Γερμανία υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν θα μπορεί να αποδεχθεί να συνεχίσει αμέριμνη  μια πολιτική που θα επιδεινώσει την αποσύνθεση της Ευρώπης υπό την ηγεσία της διότι αυτή θα χρεωθεί αποκλειστικά στην ίδια και θα υποβαθμίσει το διεθνές της κύρος.

Ήττα του ευρωατλαντισμού

Ο δεύτερος μεγάλος ηττημένος του Brexit, εκτός από το Σίτυ του Λονδίνου και τον Σόιμπλε, είναι προφανώς οι ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή στρατηγική τους. Οι ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, είχαν αναπτύξει με σχετική επιτυχία μία στρατηγική αποδυνάμωσης της Ευρώπης ως ανεξάρτητης γεωπολιτικής οντότητας, μέσω της διαιώνισης της ελληνικής κρίσης, την οποία υποδαυλίζει συστηματικά το ΔΝΤ, και προπαντός μέσω της αποκοπής της Ευρώπης από τη μόνη πιθανή στρατηγική της εταίρο τη Ρωσία. Τωόντι, η Ευρώπη σε συνεργασία με τη Ρωσία δεν θα είχε πλέον ανάγκη την προστασία των ΗΠΑ,  θα ήταν αυτοδύναμη στο πεδίο των πρώτων υλών, του στρατηγικού βάθους και των αμυντικών δυνατοτήτων. Γι’ αυτό, από το 1945 και μετά, η αμερικανική πολιτική επιδιώκει προνομιακά την αποκοπή της Ρωσίας από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Μέσα από την ουκρανική κρίση, και ό,τι επακολούθησε, φάνηκε να πετυχαίνει τους στόχους της και να ορθώνει ένα νέο «παραπέτασμα» –αυτή τη φορά με δική τους ευθύνη αποκλειστικά–, ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία. Αυτός ο στρατηγικός αποκλεισμός της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή γεωμετρία, ενισχύει εκ του αντιθέτου, το σενάριο της δημιουργίας ενός κοινού ευρωατλαντικού πόλου, το οποίο προωθεί μετ’ επιτάσεως η αμερικανική πολιτική. Και σε μια τέτοια στρατηγική το βασικό όπλο των ΗΠΑ στο εσωτερικό της Ευρώπης, ήταν η παρουσία μιας Μ. Βρετανίας, άρρηκτα δεμένης οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά με την υπερατλαντική… θυγατέρα της.

Οι ΗΠΑ με δούρειο ίππο τη Βρετανία προσπαθούν να ολοκληρώσουν στο οικονομικοπολιτικό πεδίο αυτό που είχαν επιτύχει στο στρατιωτικοπολιτικό με το ΝΑΤΟ μετά το 1945. Εάν η Ευρώπη πάρει τον δρόμο της Ατλαντικής Οικονομικής Ένωσης, τότε θα μπορεί να οικοδομηθεί ένα λίγο πολύ ενιαίο δυτικό σύστημα, ικανό να αντιμετωπίσει την Κίνα και τη Ρωσία. Έτσι εξάλλου η Ρωσία θα αναγκαστεί να στραφεί προς τα ανατολικά –προς την Κίνα και το Ιράν–, εγκαταλείποντας την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και φιλοδοξίες.

Κατά συνέπεια, το Brexit αποτελεί ένα καίριο πλήγμα στην αμερικανική στρατηγική, όχι μόνον γιατί και οι δύο αγγλοσαξωνικές χώρες θα βρεθούν εκτός οικονομικών δεσμών με την Ε.Ε., αλλά και διότι θα ενισχύσει τονπειρασμό για μια νέα ευρωπαϊκή γεωμετρία με κάποιας μορφής προσέγγιση με τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ και η κα Μέρκελ, στην αμέσως προηγούμενη περίοδο προσπαθούσαν, στο αναγκαίο άνοιγμα προς ανατολάς της Ευρώπης, να υποκαταστήσουν την Ρωσία με την Τουρκία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να πειστεί. Οι Αγγλοσάξωνες, ακολουθούσαν, εδώ και πολλούς αιώνες, εκτός από ελάχιστες στιγμές, την ίδια στρατηγική: Αποκλεισμός της Ρωσίας, προσέγγιση με την οθωμανική Τουρκία. Σήμερα όμως, αυτή η προσέγγιση μοιάζει πιο δύσκολη. Διότι η Τουρκία τείνει να ταυτιστεί με μια ανερχόμενη οικονομική και πολιτική δύναμη, δηλαδή την μουσουλμανική Ανατολή και επομένως η προσέγγιση με τη Ρωσία, χωρίς μάλιστα το αγγλικό «μπουλντόκ» θα εμφανίζεται πολύ πιο φυσιολογική και εφικτή…

 Δεν θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι

Τέλος, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε, –έστω και επιγραμματικά σε αυτή την πρώτη αποτίμηση–  τις επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα και την Κύπρο. Κατ’ αρχάς, και σ’ ένα πρώτο επίπεδο, αυτή η εξέλιξη δίνει κουράγιο στους Έλληνες που διαπιστώνουν πως τίποτε δεν είναι αδύνατο, αρκεί να αποτελεί λαϊκή βούληση και να στηρίζεται σε πραγματικές δυνατότητες. Οι καταπτοημένοι πολίτες του «προτεκτοράτου» του Νότου –και δεν περιμέναμε τον Ιγκλέσιας να μας το πει– διαπιστώνουν έμπρακτα πως ο Σόϊμπλε και οι εκβιασμοί του δεν είναι πάντοτε νικηφόροι. Και το Brexit προσφέρει, άμεσα τουλάχιστον, κάπως περισσότερες δυνατότητες αυτονομίας, μια και οι Γερμανοί δεν θα μπορούν να εκβιάσουν στον ίδιο βαθμό την Ελλάδα, τη στιγμή που στην ΕΕ θα εξελίσσονται οι διαδικασίες για την έξοδο της Βρετανίας. Επί πλέον ανοίγει μεγαλύτερες δυνατότητες για προσέγγιση με τη Ρωσία, ζωτικής σημασίας εξέλιξη για μας.

 Παρότι κάθε αποσταθεροποίηση αποτελεί κίνδυνο για χώρες που όπως εμείς εξαρτιόμαστε υπερβολικά από τις γεωπολιτικές εξελίξεις, οι κίνδυνοι είναι μάλλον μετρήσιμοι και ελέγξιμοι· εξάλλου η αποδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης» δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί χωρίς να υπάρξουν και  κάποιες αναταράξεις.

Ας μην παίρνουμε λοιπόν υπερβολικά υπόψη τους λυγμούς όσων κλαυθμηρίζουν πως η έξοδος της Μ. Βρετανίας θα είναι καταστροφή για μας. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και κάποιες άμεσες αρνητικές συνέπειες. Αλλά οι θετικές ίσως είναι περισσότερες. Και αν υπάρχουν προβλήματα στην παρουσία των Ελλήνων εφοπλιστών στο Σίτυ του Λονδίνου, θα είναι ίσως ευκαιρία για κάποιους από αυτούς να υποχρεωθούν να μετεγκατασταθούν στον Πειραιά! Ή για την αυξημένη  δυσκολία των Ελληνοκυπρίων να μετακινούνται στο Λονδίνο θα μπορούσε να ενισχυθεί η παρουσία τους και η μετακίνησή τους… στην Αθήνα.

Τέλος σε σχέση με το Κυπριακό, είναι προφανές πως μεσοπρόθεσμα, τουλάχιστον, θα μειωθούν οι δυνατότητες εκβιασμού των Εγγλέζων για την αποδοχή ενός νέου σχεδίου Ανάν στο εσωτερικό της ΕΕ, ενώ η μείωση των οικονομικών σχέσεων Βρετανίας-Κύπρου και η αποδυνάμωση του «βρετανικού λόμπι» στο εσωτερικό των κυπριακών ελίτ, μάλλον θετικές συνέπειες θα έχει για την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Εν κατακλείδι

Η παγκοσμιοποίηση και οι μηχανισμοί της έχουν εισέλθει σε κρίση, κατ’ αρχάς  στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως (αρκεί να δούμε το φαινόμενο Τραμπ στις ΗΠΑ). Αυτό το κύμα που ξεκίνησε με τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία, και ανέσκαψε ολόκληρο τον πλανήτη, πλησιάζει στην εξάντλησή του. Οι ίδιοι οι λαοί των δυτικών χωρών, που σε μια πρώτη περίοδο διέκειντο ευνοϊκά στην παγκοσμιοποίηση, διότι τους προσέφερε φθηνότερα προϊόντα, ευκολίες μετακίνησης, και πολιτισμικό κοσμοπολιτισμό (από τις διακοπές στην Ταϊλάνδη, μέχρι τα παγοδρόμια στην… Ντόχα), σήμερα, αρχίζουν να εισπράττουν την αρνητική όψη του νομίσματος:

Α. Τα φθηνά καταναλωτικά προϊόντα, οδήγησαν σε ηγεμονία της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία, και σε αξεπέραστη κρίση σ’ όλες τις δυτικές οικονομίες – που πιθανότατα θα γνωρίσει μια νέα έξαρση μετά το Brexit.

Β. Παρατηρήθηκε μια δραματική επιδείνωση των κοινωνικών ανισοτήτων στην καρδιά των μητροπόλεων. Έτσι, επί παραδείγματι, στις ΗΠΑ το πραγματικό εισόδημα των μισθωτών μειώνεται διαρκώς από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες στο σύνολο της Δύσης, όπως καταδεικνύονται και από το βιβλίο του Τομά Πικετί, Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα, έχουν επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ού αιώνα.

Γ. Τέλος, όπως φαίνεται καθαρά στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και την Γαλλία, η κρίση αγγίζει πλέον και τα μεσαία στρώματα, αφαιρώντας την πλειοψηφία από τα φιλο-παγκοσμιοποιητικά κόμματα. Γι’ αυτό, και μπαίνουμε σε μία περίοδο γενικευμένης κρίσης του παλαιού πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη νέων πολιτικών σχηματισμών, είτε προς τα δεξιά, στις χώρες του Βορρά είτε προς τα αριστερά –στις χώρες του Νότου– που έρχονται να αμφισβητήσουν την τάξη της παγκοσμιοποίησης. Το Brexit υπήρξε ακριβώς αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών και ταυτόχρονα παράγοντας μεγέθυνσής τους.

Στο εξής, η κρίση της παγκοσμιοποίησης θα προσλάβει ευρύτερες διαστάσεις, και μια όντως Ενωμένη Ευρώπη, θα μπορέσει να υπάρξει μόνο εάν πραγματοποιηθεί μια στροφή προς την αυτοδυναμία και τον σεβασμό  όλων των χωρών, καθώς και προς την ολοκλήρωσή της, δηλαδή προς μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Μόνο αυτή  θα της διασφαλίσει ισοτιμία στο εσωτερικό και αυτοδυναμία στο εξωτερικό.

 Οι Ευρωπαίοι πολίτες δείχνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο πως τις μόνες υπερεθνικές ενώσεις που θα μπορούσαν να αποδεχτούν είναι εκείνες που θα σέβονταν το δικαίωμά τους να παίζουν αποφασιστικό ρόλο στις αποφάσεις. Αντίθετα, η Ευρώπη των δύο τελευταίων δεκαετιών, και εσχάτως η «γερμανική Ευρώπη», προσπαθούν δια της βίας να υποτάξουν τους ευρωπαϊκούς λαούς κάτω από τη φτέρνα των τραπεζών και του πολυεθνικού κεφαλαίου, κάτι που σήμερα όχι μόνον δεν είναι επιθυμητό και ανεκτό από τους λαούς, αλλά ούτε καν είναι  εφικτό.

Αυτό που καταδεικνύει το Brexit –ως ο έσχατος κρίκος της αλυσίδας που περιγράψαμε και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλοι–, είναι πως οι ευρωπαϊκοί λαοί, όπως δεν ανέχθηκαν τα πάντσερ του Χίτλερ δεν είναι διατεθειμένοι να κυκλοφορούν όλοι με… Φολκς Βάγκεν.

http://ardin-rixi.gr/archives/199276

Η αναβίωση των Νέμεων Αγώνων

Στα βήματα του Ηρακλή: 

η αναβίωση των Νέμεων Αγώνων

Είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση (http://ethnologic.blogspot.gr/2016/06/blog-post_13.html) στις ανοησίες που δημοσίευσε μια πρώην κνίτισσα και νυν φιλελεύθερη αρθρογράφος, επιχειρώντας να δυσφημίσει την αναβίωση των Νέμεων Αγώνων. Στην ιστοσελίδα του Βρετανού Πρέσβη, Τζων Κίττμερ υπάρχει το άρθρο που ακολουθεί και στο οποίο αναφέρεται επαινετικά στην προσπάθεια αυτήν που ξεκίνησε ο σπουδαίος αρχαιολόγος Στέφανος Μίλλερ.

ΔΕΕ

Στην πρεσβευτική κατοικία, μια από τις πιο αγαπημένες μου υδατογραφίες είναι του καλλιτέχνη και ποιητή, Έντουαρτ Ληρ. Δημιουργημένη το 1849, δεν είναι τίποτε πάρα μια μικρή σπουδή για ελαιογραφία. Δείχνει μια ήρεμη κοιλάδα, με φόντο ένα τραπεζοειδές βουνό. Το ευαίσθητο χρωμάτισμα του γαλάζιου ουρανού είναι αριστουργηματικό. Καθώς κοιτάς πιο προσεχτικά, ωστόσο, αποφαίνεται μια ανθρώπινη φιγούρα με παραδοσιακή ενδυμασία, που βρίσκεται στη μέση της σκηνής. Στα αριστερά της, αλλά μερικά χιλιομέτρα πίσω – σύμφωνα με την προοπτική - δυο ή τρεις κοντόχοντροι στύλοι φαίνεται ότι αποτελούν τα απομεινάρια ενός κλασικού κτιρίου. Ο καλλιτέχνης έχει γράψει στο σκίτσο «παιχνίδι του φωτός πάνω στον ναό» και «Νεμέα 1849». Με άλλα λόγια, η σπουδή δείχνει τον ερειπωμένο ναό του Δία στην ομορφή κοιλάδα της Νεμέας.

Τον Απρίλιο του 2014, ο Χρήστος Δήμας, ο βουλευτής Κορινθίας της ΝΔ, με ξενάγησε στη Νεμέα και μου σύστησε τον καθηγητή κ. Στέφανο Μίλλερ. Από αυτή την πρώτη μας γνωριμία ο καθηγητής Μίλλερ έγινε ένας από τους πιο εμπνευστικούς μου ήρωες. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πρίνστον και επίτιμος καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας, ο Μίλλερ διορίστηκε το 1971 από το Μπέρκλεϋ διευθυντής των ανασκαφών του στη Νεμέα. Τότε πάντως, ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος ήταν άνω-κάτω: ο ναός του Δία ήταν περιτριγυρισμένος από πολλούς σπασμένους κίονες, ενώ ο υπόλοιπος χώρος ανήκε σε διαφορετικούς αγρότες. Ο καθηγητής Μίλλερ βάλθηκε να αποκτήσει γη και να ξεκινήσει τις ανασκαφές και την διατήρηση των ευρημάτων.

Με το πέρασμα των χρόνων, λοιπόν, ο ναός άρχισε να φαίνεται εντελώς διαφορετικός. Με την εξαιρετική διαδικασία αναστήλωσης, που έλαβε χώρα μεταξύ του 2002 και του 2012, αποκαταστάθηκαν έξι κίονες του περιστυλίου καθώς και ένα μεγάλο τμήμα του κρηπιδώματος και ένα κομμάτι του επιστυλίου και του διαζώματος. Φαίνεται ότι θα μπορούσαν να επανατοποθετηθούν κι άλλα θραύσματα, όταν διατεθούν τα αναγκαία κεφάλαια. Και πολλά άλλα τμήματα του υπόλοιπου χώρου έχουν πλέον συστηματικά ανασκαφτεί. Λουτρά, ξενώνες και οι «πρεσβείες» των κρατών που συμμετείχαν, έχουν τοποθετηθεί, και χτίστηκε τελικά ένα ευρύχωρο μουσείο, που περιέχει τα πολλά αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν στον χώρο.

Αλλά μια από τις πιο σημαντικές αποκαλύψεις εκ μέρους του καθηγητή ήταν το στάδιο και μια από τις πιο ιδιοφυείς πρωτοβουλίες του ήταν η δημιουργία του Συλλόγου για την Αναβίωση των Νέμεων Αγώνων. Ξεκινώντας τις ανασκαφές το 1974, χτύπησε φλέβα αρχαιολογικού χρυσού. Ανακάλυψε, βλέπετε, το στάδιο, την τελευταία ημέρα των ανασκαφών – την ήμερα, συμπτωματικά, που εισέβαλε η Τουρκία την Κύπρο. Τα επόμενα χρόνια, αποκάλυψε σε όλους αυτό το σημαντικό ελληνιστικό στάδιο όπου, μεταξύ του 330 και 271 π.Χ., έλαβαν χώρα οι Νέμεοι Αγώνες, οι οποίοι, σαν τα Πύθια, τα Ίσθμια και το Ολύμπια, ήταν πραγματικά πανελλήνιοι. Επιπλέον, από το 1996 ο καθηγητής Μίλλερ κατάφερε να αναβιώσει τα Νέμεα στο δικό τους στάδιο: κάθε τέσσαρα χρόνια, όπως και στην αρχαιότητα. Προκειμένου να διατηρήσουν την οργάνωση απλή, λιτή και αξιοπρεπή, οι διοργανωτές συμπεριλαμβάνουν στους Αγώνες μονάχα δυο αθλητικές αναμετρήσεις: δηλ. αγώνες 90 μ μέσα στο στάδιο και έναν αγώνα 7,5 χμ, από τον Ναό του Ηρακλή στις Κλέωνες προς το στάδιο το ίδιο.

Το Σαββατοκύριακο 11-12 Ιουνίου 2016, είχα την καλή τύχη να συμμετάσχω στην 6η αναβίωση των Νέμεων Αγώνων, παρέα με έναν φίλο από την Αγγλία, μερικούς συνεργάτες από την Πρεσβεία μου και δυο άλλους Πρέσβεις στην Αθήνα. Μια από τους συνεργάτες μου κέρδισε στον αγώνα της μέσα στα στάδιο. Ήρθα τέταρτος από 12 στον δικό μου (εντάξει, δεν είμαι γεννημένος σπρίντερ!), και τερμάτισα μεταξύ των περίπου 30 πρώτων στα «Βήματα του Ηρακλή». Προς το τέλος της ημέρας, δίπλα σε τέσσερις άλλους πρέσβεις και άλλα μέλη του διπλωματικού σώματος, στεφάνωσα τους νικητές με στεφάνι από άγριο σέλινο, όπως και στην αρχαιότητα. Όπως μπορείτε να κρίνετε από τις εικόνες που συνοδεύουν αυτό το μπλογκ, ήμασταν καλύτερα ντυμένοι από ό,τι συνήθως. Τέλος πάντων, ήταν μια αξιοθαύμαστη, εγκάρδια και φιλόξενη εκδήλωση – μια μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχω εκεί όπου αγωνίζονταν οι αρχαίοι αθλητές. Θα ήθελα από καρδιάς να συγχαρώ τον κύριο Μίλλερ, τους άλλους διοργανωτές και τους χορηγούς για την μεγαλοπρεπή εκτέλεση του θαυμάσιου οράματός τους.

http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1500085986&cid=977

Πού στοχεύει ο Πατριάρχης;

Κάτι δεν πάει καλά με την πολυδιαφημισμένη Σύνοδο των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η έντονη προβολή της από την κρατική τηλεόραση, η φίμωση και εξαφάνιση αντίθετων απόψεων μας κάνει ιδιαίτερα επιφυλακτικούς για τις στοχεύσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα περιέχει το άρθρο που ακολουθεί.

ΔΕΕ   

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, «ΚΑΤΑΡΓΕΙ» ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Παρά τις βαρύγδουπες αλλά και συνάμα μικροπρεπείς δηλώσεις διαφόρων ιεραρχών στην κάμερα της κρατικής τηλεόρασης, που επικρίνουν τις απουσίες της Συνόδου και που εξυμνούν με πολιτικάντικο τρόπο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, σε μεγάλο φιάσκο εξελίσσεται η Αγία Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας που πραγματοποιείται στην έδρα της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης, μεταξύ 20-25 Ιουνίου. Κι αυτό, παρ όλο που προετοιμαζόταν μεθοδικά επί… ενενήντα τρία χρόνια.

Επίκεντρο των αντεγκλήσεων και της εσωτερικής έριδας που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ορθόδοξων Εκκλησιών είναι ο τρόπος τον οποίον μεθόδευσε τη Σύνοδο το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.

Ήδη οι διαθέσεις του κατεστημένου της Συνόδου φάνηκαν από τη απόρριψη τροπολογιών της ελληνικής και σερβικής εκκλησίας, δείχνοντας ότι ο Βαρθολομαίος δεν θα ανεχτεί καμία παρέκκλιση από τις στοχευόμενες απόψεις του, οι οποίες ουσιαστικά καταργούν το ίδιο το Ορθόδοξο μήνυμα προς την ανθρωπότητα που τόσο το έχει σήμερα ανάγκη

Αλλά το μεγάλο σκάνδαλο της δημόσιας ενημέρωσης είναι η μονομερής προπαγανδιστική σταλινικού τύπου ενημέρωση για την σύνοδο από τη κρατική τηλεόραση που την πληρώνουμε όλοι εμείς. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί πολλά ερωτήματα για το επίπεδο δημοσιογραφικής κάλυψης του γεγονότος μιας και τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου προπαγάνδας από την κρατική τηλεόραση η οποία προβάλλει τα γεγονότα μονοδιάστατα εστιάζοντας στη λάμψη του γεγονότος και παραβλέποντας την ουσία.

Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο Πατριάρχης κατάφερε να παροξύνει όλες τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ήδη μια σειρά Εκκλησιών, της Αντιοχείας, της Γεωργίας, της Ρωσίας και της Βουλγαρίας δήλωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν. Την ίδια στιγμή, η ελλαδική Εκκλησία και η Κοινότητα του Αγίου Όρους ζητούν ριζικές αναθεωρήσεις των προσυνοδικών κειμένων, ενώ δεκάδες μητροπολίτες, και καθηγητές της ορθόδοξης δογματικής έχουν διατυπώσει σοβαρότατες ενστάσεις.

Στα κείμενα της Συνόδου, η παπική Εκκλησία αναγνωρίζεται για πρώτη φορά ως τέτοια και όχι ως κοινότητα πιστών παρεκκλίνουσα από τη Μία, Αγία και Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία – όπως είναι το ορθόδοξο τυπικό. Ρητώς δε αναφέρεται ότι ο διαχριστιανικός διάλογος που βρίσκεται σε εξέλιξη έχει δογματική διάσταση – γεγονός που θέτει υπό διαπραγμάτευση την ίδια τη θεολογική έριδα.

Ο Πατριάρχης μεθοδεύει, μέσω του διαχριστιανικού διαλόγου, την εγκατάλειψη της ορθόδοξης παράδοσης στον βωμό ενός νέου modus vivendi με την Καθολική Εκκλησία, πυροδοτώντας έριδες με τη Ρωσική Εκκλησία και τους δορυφόρους της (Γεωργία, Βουλγαρία, εν μέρει Σερβία) οι οποίες αντιτίθενται σθεναρά σε κάθε επαναπροσέγγιση με τον καθολικισμό.

Για πολλούς η λάθος εγκληματική αφετηρία είναι η μη αναγνώριση της 8ης και 9ης οικουμενικής συνόδου με ένα τρόπο αυτοκατάργησης της Ορθοδοξίας και του πνεύματος της, που είναι σήμερα η μοναδική απάντηση στην φθοροποιό πορεία της δυτικής εκκλησίας η οποία συσσώρευσε μυριάδες ψυχικές διαστροφές, με αποκορύφωμα την αναγνώριση λεσβίων ιερέων και η εξιδανίκευση της ομοφυλοφιλίας.

8η Οικουμενική Σύνοδος: 879-880 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα. Ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) και ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φωτιος (858-867, 877-886). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται. [Kαταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)].

9η Οικουμενική Σύνοδος: 1341 μ.Χ. Δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια του Θεού, καθώς επίσης και για τον Ησυχασμό, καταδικάζοντας τον αιρετικό Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Έτσι η Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) και συμμετείχε Θεούμενος (Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς), και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την χριστιανοσύνη.

Πολλοί φωτισμένοι Ιεράρχες και Θεολόγοι είχαν προειδοποιήσει για το αναμενόμενο φιάσκο αυτής της συνόδου, φιάσκο που τώρα δίνει ένα μεγάλο αβαντάζ στο Πατριαρχείο Μόσχας και αυτό ας το προσέξουν όλοι αυτοί οι ρασοφόροι «φωστήρες» της Συνόδου που το κατηγορούν για εθνοφυλετισμό.

Παρ’ όλα αυτά όμως το Φανάρι αδίστακτο εμπρός στην αλαζονική του αυτοπροβολή προχώρησε στην σύγκληση παρασύροντας και πολλούς ανίδεους ιεράρχες που το μόνο που γνωρίζουν είναι να λιβανίζουν τις αιρετικές δοξασίες του. Πολλοί αναφέρουν και για αμερικανικό δάχτυλο που ποδηγετεί το Φανάρι και αυτό φαίνεται από την έντονη αμερικανική παρουσία στην περιοχή. Άλλωστε πολύ κοντά είναι και η μεγαλύτερη αμερικανική βάση της Μεσογείου.

Στην ιστορία της Ορθοδοξίας αναφέρονται πολλές ληστρικές σύνοδοι που αυτοκαταργήθηκαν. Δυστυχώς στην αρρωστημένη εποχή μας που έχει τόσο ανάγκη από το ορθόδοξο μήνυμα, άλλη μια τέτοια σύνοδος θα καταγραφεί στην ιστορία της Ορθοδοξίας.

Το μήνυμα όμως παραμένει, το μόνο, διαχρονικά σωτήριο.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

H γεωργία «έφτασε στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και Μ. Ασίας»

H γεωργία «έφτασε στην Ευρώπη 

μέσω Ελλάδας και Μ. Ασίας»

Αθήνα

Μετανάστες από τις δύο πλευρές του βορείου Αιγαίου, την Ελλάδα και την Μ. Ασία, εισήγαγαν τη γεωργία στην Κεντρική και στη Δυτική Ευρώπη, σύμφωνα με μια νέα ευρωπαϊκή επιστημονική έρευνα με επικεφαλής Έλληνες και Γερμανούς επιστήμονες. Η παλαιογενετική μελέτη βασίσθηκε στην ανάλυση DNA από πέντε σκελετούς που βρέθηκαν σε πρώιμες νεολιθικές τοποθεσίες στη Βόρεια Ελλάδα και στη Βορειοδυτική Τουρκία (περιοχή Θάλασσας Μαρμαρά).

Η εξάπλωση

Η γεωργία πρωτοεμφανίσθηκε στη Νοτιοδυτική Ασία πριν από τουλάχιστον 10.000 χρόνια και σταδιακά εξαπλώθηκε στις γειτονικές περιοχές. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η γεωργία εισήχθη στην Ευρώπη πριν από περίπου 8.500 χρόνια από τα νοτιοανατολικά και εξαπλώθηκε σταδιακά φθάνοντας στην Κεντρική Ευρώπη πριν από 7.500 χρόνια και έως τη Βρετανία πριν από 6.100 χρόνια περίπου.

Αντικείμενο έντονης επιστημονικής διαμάχης, εδώ και τουλάχιστον 100 χρόνια, αποτελεί το κατά πόσο η μεταφορά της γεωργίας έγινε μέσω φυσικής μετανάστευσης των γεωργών που έφεραν μαζί τους τις αγροτικές γνώσεις τους ή αν «μετανάστευσαν» μόνο οι γνώσεις τους μέσω της διαδικασίας της πολιτισμικής διάχυσης στους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, οι οποίοι έως τότε, επί 45.000 χρόνια, ήδη από την τελευταία εποχή των πάγων, κατοικούσαν αποκλειστικά την Ευρώπη.

Το σενάριο

Η νέα έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή παλαιογενετικής Γιοαχίμ Μπούργκερ του Πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ του Μάιντς και την επίκουρη καθηγήτρια φυσικής ανθρωπολογίας Χριστίνα Παπαγεωργοπούλου του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «PNAS», ενισχύει το σενάριο της φυσικής μετανάστευσης και όχι της πολιτισμικής.

Η παλαιότερη αρχαιολογική έρευνα έχει φέρει στο φως αγροτικές κοινότητες τόσο την Ελλάδα όσο και στη ΒΔ Ανατολία, οι οποίες χρονολογούνται στο 6000 - 6500 π.Χ., ενώ έχουν εντοπισθεί ίχνη ανταλλαγών ανάμεσα στις δύο πλευρές του Αιγαίου ήδη από την Μεσολιθική εποχή.

Η ανάλυση

Οι τοποθεσίες στις δύο πλευρές του Βορείου Αιγαίου, από όπου συλλέχθηκε το αρχαίο DNA (Θεόπετρα, Ρεβένια, Παλιάμπελα, Κλείτος, Μπαρσίν Ανατολίας), χρονολογούνται από την εποχή της πρώτης εξάπλωσης της γεωργίας προς τα δυτικά και βρίσκονται πάνω στην πιθανή διαδρομή που εκτιμάται ότι ακολούθησαν οι μετανάστες προς την Ευρώπη.

Η ανάλυση έδειξε πολύ μεγάλες γενετικές ομοιότητες ανάμεσα στα γονιδιώματα των πέντε ατόμων του Αιγαίου με τα γονιδιώματα από τις αρχαίες γεωργικές κοινωνίες στη Γερμανία και στην Ουγγαρία, πράγμα που ενισχύει την πεποίθηση πως υπήρξαν επιμιξίες μεταξύ των εξ ανατολών μεταναστών και των ντόπιων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το DNA από την Ελλάδα και την Ανατολία συνεισέφερε σε όλους τους σημερινούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και εμφανίζει ιδίως γενετικές ομοιότητες με τους σύγχρονους Μεσογειακούς πληθυσμούς (Σαρδηνίας, Ισπανίας κ.α.), αλλά και με τον διάσημο Έτζι, την μούμια που βρέθηκε στους πάγους των 'Αλπεων του Τιρόλο. Οι ερευνητές θεωρούν πολύ πιθανό ότι ο Έτζι είχε καταγωγή από τους κατοίκους του νεολιθικού Αιγαίου. Από την άλλη, η έρευνα δείχνει ότι οι σημερινοί Τούρκοι έχουν μικρή γενετική συγγένεια με τους νεολιθικούς πληθυσμούς της αρχαίας Ανατολίας.

Τα ευρήματα

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι, όπως δείχνουν τα ευρήματα, υπάρχει μια αδιάσπαστη αλυσίδα καταγωγής από την Ελλάδα και την Ανατολία έως την Ευρώπη, η οποία είναι ενδεικτική για τις μεταναστεύσεις που έγιναν κάποτε από την Ανατολή προς τη Δύση. Οι δύο βασικοί μεταναστευτικοί «διάδρομοι» από το Αιγαίο ήσαν αφενός προς την Κεντρική Ευρώπη μέσω των Βαλκανίων και αφετέρου προς την Ιβηρική μέσω της Μεσογείου.

Οι μετανάστες έφεραν μαζί τους φυτά προς καλλιέργεια, εξημερωμένα ζώα και την αντίστοιχη «τεχνογνωσία», που χαρακτηρίζει έκτοτε τη ζωή των γεωργών-κτηνοτρόφων. Όπως δήλωσε ο Μπούργκερ, οι μετανάστες αγρότες και οι ντόπιοι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες «αρχικά αντάλλαξαν κυρίως γνώσεις, αλλά σπάνια συζύγους. Μετά όμως το πέρασμα αιώνων, ο αριθμός των επιμιξιών αυξήθηκε».

«Οι Αιγαιακοί νεολιθικοί πληθυσμοί μπορούν να θεωρηθούν η ρίζα όλων των πρώιμων Ευρωπαίων γεωργών», αναφέρουν οι ερευνητές. Ενώ προσθέτουν ότι «ένα ερώτημα-κλειδί που μένει αναπάντητο, είναι αν αυτή η αδιάσπαστη αλυσίδα καταγωγής και μετανάστευσης επεκτείνεται προς τα πίσω έως τη νοτιοανατολική Ανατολία και την Εύφορη Ημισέληνο (σ.σ. Τουρκία, Συρία, Ιράν, Ιράκ), όπου έχουν βρεθεί οι πρώτες νεολιθικές εγκαταστάσεις στον κόσμο».

«Οι μετανάστες γεωργοί όχι μόνο έφεραν μαζί τους μια τελείως ξένη κουλτούρα, αλλά έμοιαζαν διαφορετικοί εξωτερικά και μιλούσαν διαφορετική γλώσσα», δήλωσε η Παπαγεωργοπούλου, στενός συνεργάτης του Μπούργκερ.

Σημειωτέον ότι, μετά τους αρχικούς μετανάστες από το Αιγαίο, πριν από περίπου 5.000 χρόνια, ένα άλλο κύμα μεταναστών έφθασε στην Κεντρική Ευρώπη, αυτή τη φορά από τις στέππες στα ανατολικά. Οι περισσότεροι σημερινοί Ευρωπαίοι αποτελούν ένα μίγμα των αρχικών ντόπιων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, των πρώτων μεταναστών αγροτών από την Ανατολή και των κατοπινών μεταναστών από τις στέππες.

Από ελληνικής πλευράς στη μελέτη συμμετείχαν οι Αθανάσιος Κουσάθανας (Τμήμα Βιολογίας Πανεπιστημίου Φράϊμπουργκ και Ελβετικό Ινστιτούτο Βιοπληροφορικής Λωζάννης), Κώστας Κωτσάκης και Σεύη Τριανταφύλλου (Σχολή Ιστορίας και Αρχαιολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Νίνα Κυπαρίσση-Αποστολίκα (επίτιμος έφορος αρχαιοτήτων υπουργείου Πολιτισμού), Χριστίνα Ζιώτα (Εφορεία Αρχαιοτήτων Φλώρινας) και Φωτεινή Αδάκτυλου (Εφορεία Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής).

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ελληνική γλώσσα και ο πολιτισμός θα διδάσκονται σε πανεπιστήμιο της Κίνας

Ο ελληνικός πολιτισμός 

ταξιδεύει στην Κίνα 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ

Η ελληνική γλώσσα και ο πολιτισμός θα διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Guangdong της Κίνας, ένα από τα σπουδαιότερα κινεζικά Πανεπιστήμια με υψηλότατη διεθνή κατάταξη. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μέσω της Φιλοσοφικής Σχολής του, ρίχνει τις γέφυρες συνεργασίας με το κινεζικό πανεπιστήμιο.

Ειδικότερα, στις αρχές Ιουνίου αντιπροσωπεία του πανεπιστημίου επισκέφθηκε την Ελλάδα και το ΕΚΠΑ. Την Πέμπτη, 2 Ιουνίου, κατά την συνάντηση της κινεζικής αντιπροσωπείας υπό τον αντιπρόεδρο του πανεπιστημίου κ. LIU Haichun με επιτροπή προέδρων και καθηγητών τμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής υπό την κοσμήτορα κ. Ελένη Καραμαλέγκου, αποφασίστηκαν η επιστημονική και εκπαιδευτική στήριξη και ο τρόπος λειτουργίας του νεοϊδρυθέντος Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Guangdong.

Οι κινέζοι φοιτητές του εν λόγω Τμήματος θα πραγματοποιούν ένα έτος από τις τετραετείς προπτυχιακές σπουδές τους στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ. Επίσης, όπως εξήγησε μιλώντας στην «Κ» η κ. Καραμαλέγκου, διδάσκοντες εξειδικευμένοι στην διδασκαλία της Ελληνικής ως ξένης γλώσσας με εμπειρία από το Διδασκαλείο Νέας Ελληνικής Γλώσσας και το ομώνυμο διατμηματικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Φιλοσοφικής Σχολής, θα στελεχώσουν το νεοσύστατο Τμήμα για τη διδασκαλία της γλώσσας ενώ καθηγητές, κυρίως από τα Τμήματα Φιλολογίας, Ιστορίας - Αρχαιολογίας, Θεατρικών Σπουδών και Μουσικών Σπουδών, θα συμβάλουν στη διδασκαλία της ελληνικής λογοτεχνίας, της ιστορίας και του πολιτισμού με βραχύχρονες σεμιναριακές διδασκαλίες καθώς και στην πραγματοποίηση πολιτιστικών εκδηλώσεων στο κινεζικό πανεπιστήμιο. Συζητήθηκε δε και η προοπτική πραγματοποίησης κοινού μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών.

Την Παρασκευή 3 Ιουνίου, σε συνάντηση της κινεζικής αντιπροσωπείας με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, Θάνο Δημόπουλο, και τον αναπληρωτή πρύτανη Κωνσταντίνο Μπουραζέλη, επικυρώθηκε η συνεργασία ενώ συζητήθηκαν οι δυνατότητες περαιτέρω επιστημονικών ανταλλαγών μεταξύ των δύο πανεπιστημίων.

http://www.kathimerini.gr/862793/article/epikairothta/ellada/o-ellhnikos-politismos-ta3ideyei-sthn-kina

Όταν η Μεσόγειος στέγνωσε

Για σχεδόν 300.000 χρόνια, 

η Μεσόγειος ήταν μια έρημος από αλάτι  

Όταν η Μεσόγειος στέγνωσε

Λονδίνο

Υπήρξε μια εποχή που η Μεσόγειος έπαψε για λίγο να είναι θάλασσα -μετατράπηκε σε μια απέραντη έρημο από αλάτι πάχους εκατοντάδων ή χιλιάδων μέτρων. Τα αίτια αυτής της γεωλογικής κρίσης παραμένουν εν πολλοίς αδιευκρίνιστα, όπως φαίνεται όμως σχετίζονται με τους πάγους της Ανταρκτικής.

Ο θάνατος της Μεσογείου πριν από 5,6 εκατομμύρια χρόνια επιβεβαιώθηκε ως συμβάν τη δεκαετία του 1970, και οι γεωλόγοι το ονομάζουν σήμερα «κρίση αλατότητας του Μεσσηνίου», από το όνομα της γεωλογικής περιόδου κατά την οποία συνέβη.

Η αιτία της εξάτμισης παραμένει σήμερα αντικείμενο επιστημονικής διαμάχης: άλλοι πιστεύουν ότι η Μεσόγειος απομονώθηκε από τον Ατλαντικό λόγω μιας λωρίδας ξηράς που σχηματίστηκε από τη μετακίνηση των τεκτονικών πλακών στην περιοχή του Γιβραλτάρ. Άλλοι, πάλι, αποδίδουν το συμβάν σε μεγάλη υποχώρηση της στάθμης του ωκεανού, η οποία σταμάτησε τη ροή νερού προς τη λεκάνη της Μεσογείου.

Νέα δεδομένα που δείχνουν να ενισχύουν τη δεύτερη αυτή θεωρία δημοσιεύονται τώρα από διεθνή ερευνητική ομάδα στην επιθεώρηση Nature Communications.

Με επικεφαλής τον Δρ Κρίστιαν Ονέιζερ του Πανεπιστημίου του Οτάγκο στη Νέα Ζηλανδία, οι ερευνητές εξέτασαν δείγματα από 60 σημεία του πυθμένα γύρω από την Ανταρκτική. Πράγματι, η ανάλυση έδειξε ότι η ήπειρος συσσώρευε πάγο περίπου την εποχή που η Μεσόγειος νεκρώθηκε.

Αυτό δείχνει ότι η κρίση αλατότητας του Μεσσηνίου περίπου συμπίπτει χρονικά με μια πτώση της στάθμης σε παγκόσμιο επίπεδο -το νερό των ωκεανών μετατράπηκε σε πάγο που συσσωρεύθηκε στην ξηρά της Ανταρκτικής.

Στην επόμενη φάση της μελέτης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν υπολογιστικά μοντέλα για να προσομοιώσουν πώς η επέκταση του παγοκαλύμματος της Ανταρκτικής θα επηρέαζε τη γεωλογία ολόκληρου του πλανήτη.

Το μοντέλο έδειξε ότι η πτώση της στάθμης δεν ήταν ομοιόμορφη σε όλη τη Γη λόγω μιας «περίπλοκης αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη βαρύτητα, την περιστροφή του πλανήτη και τις παραμορφώσεις του γήινου φλοιού από την επέκταση και την υποχώρηση των πάγων» λέει ο Δρ Ονέιζερ.

Στην περιοχή της Μεσογείου, η πτώση της στάθμης οδήγησε σε μείωση της πίεσης που ασκούσε το νερό στο βυθό της θάλασσας. Και όταν το βάρος του νερού μειώθηκε, ο βυθός γύρω από το Στενό του Γιβραλτάρ ανυψώθηκε.

«Αυτό κράτησε τη Μεσόγειο απομονωμένη από τον Ατλαντικό μέχρι που ο γήινος φλοιός χαλάρωσε και άρχισε να βυθίζεται. Την ίδια εποχή, οι πάγοι της Ανταρκτικής άρχισαν να λιώνουν, ανεβάζοντας και πάλι τη στάθμη της θάλασσας».

Σχεδόν 300.000 χρόνια μετά την απονέκρωση της Μεσογείου, πριν από 5,33 εκατ. χρόνια, η στάθμη ήταν αρκετά υψηλή για να μπορέσουν τα νερά του Ατλαντικού να διαλύσουν τη στενή λωρίδα ξηράς στο Γιβραλτάρ.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια πλημμύρα βιβλικών διαστάσεων που γέμισε ξανά τη μεσογειακή λεκάνη.

Οι εκτιμήσεις για το πόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να αναστηθεί η Μεσόγειος ποικίλουν. Σύμφωνα πάντως με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature το 2009, η ροή ήταν τόσο μεγάλη ώστε ολόκληρη η μεσογειακή λεκάνη ξαναγέμισε σε λιγότερο από δύο χρόνια.

Σήμερα, μάρτυρας αυτού του θανάτου και της ανάστασης της Μεσογείου είναι ένα παχύ στρώμα αλατιού που κρύβεται σήμερα μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από τον βυθό -το αλάτι μιας αρχαίας Μεσογείου που ξεράθηκε.

Βαγγέλης Πρατικάκης

Newsroom ΔΟΛ

ΗΠΑ: Ο Μπέρνι Σάντερς σπάει τους κανόνες του παιχνιδιού

"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Εβραίος θα είναι αυτός  που θα τερματίσει την εβραϊκή ηγεμονία εντός των ΗΠΑ..." 

Israël Shamir, The Unz Review (USA)

Όποιος θέλει να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να ορκιστεί πίστη στο Ισραήλ, να δηλώσει πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις του Ισραήλ. Πρέπει να βιαστεί να τρέξει στην AIPAC και να δηλώσει την αθάνατη αγάπη του για το εβραϊκό κράτος. Είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια, ο Monsieur de La Palisse ήταν ζωντανός ένα τέταρτο της ώρας πριν από το θάνατό του.

Μέχρι τη στιγμή που ο Μπέρνι Σάντερς πέταξε κάτω τη σκακιέρα και άλλαξε το παιχνίδι. Δεν γνωρίζουμε ακόμη αν η τακτική του θα πετύχει και αν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Ούτε ξέρουμε καν αν θα καταφέρει να πάρει το χρίσμα από τα σαγόνια της Κλίντον. Αλλά έχει ήδη κερδίσει μια μεγάλη νίκη, έριξε τον κεντρικό πυλώνα του καθεστώτος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι ένας Εβραίος που θα τερματίσει την εβραϊκή ηγεμονία εντός των ΗΠΑ, όπως ο κομμουνιστής Γκορμπατσόφ τίναξε στον αέρα το κομμουνιστικό κόμμα στην ΕΣΣΔ. Υπάρχουν πολύ ισχυρά και αδιαπέραστα συστήματα κατά των εξωτερικών επιθέσεων· είναι η εσωτερική ώθηση που καταλήγει στο να σπάσει το κέλυφος του αυγού.

Ο Μπέρνι Σάντερς έχει κάνει ορισμένα αδιανόητα πράγματα στη σύντομη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Αρνήθηκε να πάει στο συνέδριο της AIPΑC, όπου οι ισχυροί και οι υψηλά ισταμένοι όλων των αποχρώσεων υποτίθενται ότι πρέπει να γλείφουν την εβραϊκή μπότα. Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν τόλμησε να κρατά απόσταση, αλλά ο Μπέρνι το έκανε. 

Προσέλαβε τη γενναία  Simone Zimmermann  ως συντονίστρια για τους Εβραίους ψηφοφόρους, το κορίτσι που είχε γράψει: «Άντε γαμ@@@... Bibi» και περιέγραψε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό ως άθλιο χειραγωγό. Εκείνον τον ίδιο τον Μπιμπή τον οποίον είχαν δεχτεί η Γερουσία και το Κογκρέσο με επευφημίες τέτοιες που δεν είχαμε δει από τις συνελεύσεις του ΚΚΣΕ, όταν ο Στάλιν έπαιρνε το λόγο. Βέβαια, ο Μπέρνι την απέλυσε, αλλά το κατόρθωμα είχε συμβεί. Ο Μπέρνι Σάντερς έσπρωξε την Κλίντον στον τοίχο, και την ανάγκασε να επαναλάβει το εντελώς ξεπερασμένο σχήμα των «Αράβων τρομοκρατών» κατά του τόσου «θαρραλέου Ισραήλ», και χειρότερα ακόμη: αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Ποτέ Αμερικανός πολιτικός αναγκάστηκε να δικαιολογηθεί για κατηγορία για το φιλο-ισραηλινό εφησυχασμό του. Δεν ήταν καν δυνατό να το σκέπτεται κανείς.

Κατά το ντιμπέιτ των Ρεπουμπλικανών, γίναμε μάρτυρες μιας «φυσιολογικής» σκηνής: ο Κρουζ κατηγόρησε τον Τραμπ ότι παραείναι μαλακός με το Ισραήλ, και ο Τραμπ υπεραμύνθηκε χωρίς πάθος. 

Στη Δημοκρατική μονομαχία, η Κλίντον βρέθηκε στη θέση του κατηγορουμένου, και δεν μπορούσε να καθαρίσει, γεγονός που αποτελεί μια τεράστια ανατροπή.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Μπέρνι είναι το προσκύνημα στη Ρώμη, και η συνάντησή του την αυγή με τον Πάπα. Λίγο πριν από την κρίσιμη προκριματική στη Νέα Υόρκη, αντί να πάει στη Wall Street και να αγκαλιάσει έναν τραπεζίτη, αντί να τρέξει στο Μπρούκλιν (τη γενέτειρά του) για να αγκαλιάσει έναν ραβίνο, ο Σάντερς έφυγε από τη Νέα Υόρκη και έκανε το πιο αντι-εβραϊκό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας Εβραίος· πήγε να γονατίσει ενώπιον του Βικάριου του Χριστού.

Παρά το περιβόητο πλουραλισμό του, και την περίφημη ανοχή του, το εβραϊκό κατεστημένο είναι τόσο αντιχριστιανικό και εχθρικό προς την Εκκλησία όσο ήταν κατά τον Μεσαίωνα. Το έμαθα με σκληρό τρόπο την πρώτη φορά που ανάφερα τον Χριστό, το 2002, με έναν κτύπο της καρδιάς, πέρασα από το καθεστώς του γενναίου δημοφιλούς Ισραηλινού σε εκείνο του Σουηδού νεοναζί (υπάρχουν εκατοντάδες σελίδες στα αρχεία της Βικιπαίδεια, γεμάτες με αυτό το είδος αντιρρήσεων). 

Οι εβραϊκές εφημερίδες δεν αναφέρουν την Εκκλησία παρά μόνο σε δύο περιπτώσεις: για να μιλήσουν για τους ιερείς παιδεραστές και για να απαιτήσουν περισσότερη μετάνοια από την εκκλησία. Μισούν τον Πάπα για περισσότερους λόγους από ό, τι θα μπορούσα να απαριθμήσω εδώ. Η ακρόαση του Σάντερς ήταν ένα πολύ τολμηρό βήμα προς τα εμπρός για να αμφισβητηθούν οι Εβραίοι και το φιλελεύθερο κατεστημένο.

Γιατί «και το φιλελεύθερο κατεστημένο»; Ας εφαρμόσουμε το ξυράφι του Occam στην παραπάνω φράση: "Οι Εβραίοι  είναι  το φιλελεύθερο κατεστημένο στη Ουάσινγκτον... οι Αμερικανοί Εβραίοι διαθέτουν μια πραγματική κοινωνικο-πολιτική εξουσία αυτή τη στιγμή στην αμερικανική ζωή», σύμφωνα με τα λόγια του  Philip Weiss. Και να που εδώ αυτό το φιλελεύθερο εβραϊκό κατεστημένο υπονομεύεται από έναν δικό τους.

Στο Ισραήλ, ο άνθρωπος του δρόμου είναι φωναχτά εχθρικός προς τον Σάντερς. «Αυτός δεν είναι Εβραίος», είπαν στην ομάδα του Mondoweiss. Αλλά οι Εβραίοι των ΗΠΑ φαίνονται διαιρεμένοι μεταξύ της AIPAC και του Σάντερς.

Το ισραηλινό ζήτημα στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ δεν αφορά μόνο το Ισραήλ, είναι το σύμβολο της εβραϊκής κυριαρχίας. Χαϊδεύοντας το Ισραήλ προς την κατεύθυνση της τρίχας, οι Αμερικανοί πολιτικοί αναγνωρίζουν αυτή τη κυριαρχία. Και αυτό αντανακλάται στη στάση τους απέναντι στις τράπεζες, οι οποίες είναι όσο εβραϊκές όσο οι συναγωγές, ή ακόμη περισσότερο, και στην ελευθερία του εμπορίου, η οποία ευνοεί τους Εβραίους.

Ο Σάντερς επαναστάτησε εναντίον αυτών των κλασσικών εβραϊκών συμπεριφορών· κάλεσε να τα σπάσει με τις τράπεζες, και μίλησε ενάντια στις συμφωνίες «ελεύθερου εμπορίου» που καταστρέφουν τη αμερικανική βιομηχανία, καταστρέφουν τους Αμερικανούς εργαζόμενους και εκκολάπτουν ακόμη περισσότερους χαρούμενους δισεκατομμυριούχους kosher. Αυτό είναι χειρότερο από το να μην είσαι «αρκετά ενεργός στην υποστήριξη του Ισραήλ», είναι μια πρόδηλη δυσπιστία της εβραϊκής παράδοσης, που δίνει τη προτεραιότητα στη χρηματοπίστωση.

Υπήρχαν πολλοί νέοι Εβραίοι, σαν τον Σάντερς το 1968· αλλά συχνά άλλαξαν ρούχα. Μήπως έγινε κατά την απεργία των σχολείων της Νέας Υόρκης, όπως μου είπε ο Τσόμσκι, όταν οι Εβραίοι διαπίστωσαν ότι η ισότητα δεν ήταν προς το συμφέρον τους; Μήπως αγοράστηκαν και διαφθάρηκαν; Ή παρασύρθηκαν από το Σιωνισμό; Τέλος πάντων, είναι υπέροχο να βλέπουμε ότι ένας άνθρωπος, ο Μπέρνι Σάντερς, κατάφερε να κρατήσει φλεγόμενο το φανό και το μετέφερε στο άκρο του χεριού μέχρι σήμερα, για να ανάψει αυτή τη μεγάλη νέα γενιά των Αμερικανών της χιλιετίας.

Δεν γνωρίζουμε αν θα νικήσει, αλλά έχει ήδη αποδείξει ότι μπορούμε να αμφισβητήσουμε το φιλελεύθερο εβραϊκό κατεστημένο, και να επιβιώσουμε αρκετό καιρό για να το πούμε! Άλλοι θα έρθουν μετά από αυτόν, και η εβραϊκή κυριαρχία θα ηττηθεί, γιατί έφερε πάρα πολύ δυστυχία στους Αμερικανούς και τον υπόλοιπο κόσμο. Περιττό να πούμε, ότι θα απελευθερωθούν και όλοι οι Εβραίοι, γεγονός που θα τους επιτρέψει να ξαναβρεθεί η αρμονική συμφωνία με το υπόλοιπο των συμπατριωτών τους.

Επικοινωνία με τον Israël Shamir : israel.shamir@gmail.com

Η αρχική έκδοση εμφανίστηκε στο   The Unz Review.

Μετάφραση αγγλικά-γαλλικά: Maria Poumier

Μετάφραση γαλλικά-ελληνικά: Κριστιάν Ακκυριά, 21.4.2016

πηγή: http://plumenclume.org/blog/110-bernie-sanders-brise-la-regle-du-jeu

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/04/blog-post_957.html#morehttp://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/04/blog-post_957.html#more