Νους υγιής σε σώμα υγιές…

Τμήμα Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Νότιας Καλιφόρνιας 

(USC) στο Λος Άντζελες

Νους υγιής σε σώμα υγιές…

«Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου,

πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα;»

Διονύσιος Σολωμός

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στον αρχαίο κόσμο υπήρχε η έκφραση, προερχόμενη από στίχους του Ρωμαίου σατιρικού ποιητή Γιουβενάλη (Decimus Iunius Iuvenalis, 55-135 μ.Χ.), Saturae (Σάτιραι), Liber IV, Satura X, 356: «orandum est ut sit mens sana in corpore sano» (πρέπει να ευχόμαστε να υπάρχει νους υγιής σε σώμα υγιές) που είναι γνωστή στην εκδοχή «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ», καθώς και στην μετέπειτα εκδοχή «άνθρωπος ψυχήν και σώμα σύμμετρος».

Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο μπορούμε να εντοπίσουμε δεκάδες και εκατοντάδες αναρτήσεις και σχόλια με συμβουλές για το υγιές σώμα, πώς θα χάσουμε κιλά, ποια είναι η σωστή δίαιτα, ποιες τροφές είναι υγιεινές, πώς θα αποκτήσουμε γραμμωτούς κοιλιακούς, πώς παρασκευάζουμε υγιεινά φαγητά κλπ, κλπ.

Αντίθετα, οι αναρτήσεις για το πώς θα βελτιώσουμε το πνεύμα μας σπανίζουν ή είναι ανύπαρκτες.

Το θλιβερό με όλες αυτές τις συμβουλές για την φροντίδα του σώματος που προαναφέραμε είναι ότι προέρχονται από άτομα με χαμηλό έως μέτριο μορφωτικό επίπεδο, όπως προκύπτει από τα κακογραμμένα κατά κανόνα κείμενά τους και αναρωτιέσαι για ποιον λόγο παραμελούν την βελτίωση του μυαλού τους και ασχολούνται μόνον με το σώμα τους, καλώντας μας μάλιστα να τους μιμηθούμε.

Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στις δυτικές, παρακμιακές κοινωνίες, έχει θεοποιηθεί το σώμα, η φροντίδα του οποίου έχει δημιουργήσει μια τεράστια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων στην οποία περιλαμβάνονται οίκοι μόδας, αρωματοποιΐες, φαρμακοβιομηχανίες, κοσμηματοποιΐες, γυμναστήρια, εξειδικευμένα εστιατόρια, διαφημιστικές εταιρείες και πολυάριθμοι άλλοι παράπλευροι κλάδοι.

Πιθανότατα κάποιοι να ρωτήσουν: Και πώς μπορούμε να βελτιώσουμε το πνεύμα; Θα μπω στον πειρασμό να δώσω κι εγώ μια συμβουλή, αλλά όχι για την φροντίδα του σώματος όπως κάνουν άλλοι.

Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι εκείνο που οφείλουμε να βελτιώσουμε όλοι μας, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι η γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε, ως βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για την βελτίωση του μυαλού μας.

Και τι πρόβλημα υπάρχει με την γλώσσα θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι και αν πράγματι υπάρχει τι μπορεί να γίνει;

Έχει υποστηριχθεί (και υποστηρίζεται ακόμη από ορισμένους "προοδευτικούς" κύκλους γλωσσολογούντων) η θεωρία της "εργαλειακότητας" της γλώσσας, δηλ. ότι η γλώσσα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα απλό μέσο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Δυστυχώς, αυτή η λογική και η νοοτροπία της "ήσσονος προσπάθειας" που καλλιεργήθηκαν στην Εκπαίδευση από βολεμένους συνδικαλιστές και κομματικούς εγκάθετους, έπληξαν ανεπανόρθωτα την Παιδεία, παράγοντας στρατιές αγραμμάτων και ημιμαθών, υποβιβάζοντας συστηματικά το μορφωτικό επίπεδο των νεοελλήνων, πιθανότατα για την ευκολότερη πολιτική χειραγώγησή τους. Η υψηλού επιπέδου εκπαίδευση περιορίστηκε δραματικά και έγινε προνόμιο των γόνων των ευπορότερων ομάδων του πληθυσμού, παρά τις ευσυνείδητες προσπάθειες των εκπαιδευτικών των δημοσίων σχολείων. Οι ίδιοι κύκλοι μάλιστα ισχυρίζονται ξεδιάντροπα ότι "η αριστεία είναι στίγμα" και επομένως καταδικαστέα κοινωνικά και πολιτικά! Η άποψη αυτή διακηρύχθηκε, παρά τις εκ των υστέρων διορθώσεις, από τον ίδιο τον τ. υπουργό ...Παιδείας της "πρώτης φοράς αριστερής" Κυβέρνησης, Μπαλτά. Προφανώς, χαμηλής νοημοσύνης και αγράμματοι μουζίκοι είναι πολύ ευκολότερο να χειραγωγηθούν και να διοικηθούν.

Όπως έχει τονιστεί: 

"Η γλώσσα είναι μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, αφού χάρη σ' αυτή ο άνθρωπος ανέπτυξε τον λόγο που αποτελεί τη βάση του πολιτισμού. 

Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου, κατά τον Wittgestein. Αυτό σημαίνει, γνωρίζω τον κόσμο όσο μου επιτρέπουν οι γλωσσικές μου ικανότητες- επικοινωνώ με τον κόσμο και τα πράγματα στον βαθμό που έχω τις γλωσσικές προϋποθέσεις. Οι δυνατότητες της διάνοιας του ανθρώπου εξαρτώνται από το επίπεδο της γλώσσας που είναι σε θέση να μεταχειρίζεται. Γιατί ο άνθρωπος του οποίου οι γλωσσικές δυνατότητες είναι περιορισμένες δεν μπορεί ούτε να εκφράσει αυτό που σκέπτεται ούτε να σκεφθεί ολοκληρωμένα. Αναγκαστικά, βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα στενό και ασφυκτικό γλωσσικό πλαίσιο που δεν του δίνει τη δυνατότητα να σκεφθεί ολόπλευρα και σε βάθος. Η απαιτητική, ποιοτική και αποτελεσματική επικοινωνία είναι ζήτημα που σχετίζεται με τη γλωσσική υποδομή του καθενός. Η γλωσσική καλλιέργεια υπηρετεί και στηρίζει άμεσα και αποτελεσματικά την ανάπτυξη της σκέψης και των πνευματικών δεξιοτήτων του ανθρώπου, ενώ «η σκέψη η απογυμνωμένη σε γνώση γίνεται ουδέτερη και χρησιμοποιείται ως απλό προσόν στις ειδικές αγορές εργασίας αυξάνοντας την εμπορική αξία της προσωπικότητας»

[Χορκχάϊμερ, Μ., Αντόρνο, Τ. 1986, Διαλεκτική του διαφωτισμού (μτφρ. Ζ. Ζαρίκας), Αθήνα, Ύψιλον, σ. 226]. 

«Οι γλώσσες», επισημαίνει ο Καθηγητής Χρίστος Τσολάκης  (1995), «είναι τα μπόγια των λαών. Ψηλώνουν με το ψήλωμα και συρρικνώνονται με τη συρρίκνωση των σκέψεων και των πολιτισμών των ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν οι πολιτισμοί και οι σκέψεις να προάγονται και οι γλώσσες να φθίνουν. Αυτό και το αντίστροφο του αποκλείονται. Στην τεχνολογία οι λαοί, στην τεχνολογία και οι γλώσσες, στην ποίηση οι λαοί, στην ποίηση και οι γλώσσες». 

[Σημ. ΔΕΕ: Θεωρώ υποχρέωσή μου να επισημάνω στο σημείο αυτό ότι ο αείμνηστος Γλωσσολόγος Χρίστος Τσολάκης (1935-2012), που με τιμούσε με την φιλία του, ήταν από τους ελάχιστους, δυστυχώς, πανεπιστημιακούς που αγωνιούσε για την πορεία των γλωσσικών πραγμάτων στην χώρα μας και κυρίως είχε το ανάστημα και το σθένος να παραδέχεται και τις δικές του ευθύνες, σε αντίθεση με κάποιους αμετανόητους.]

Είχε επίσης επισημανθεί από τον τ. Πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής Σωτ. Γκλαβά (ο οποίος παύθηκε πριν λίγους μήνες με απόφαση αυτού του ανεκδιήγητου …υπουργού Παιδείας (!) Νίκου Φίλη) ότι: 

«…Η σωστή γλωσσική παιδεία που θα προσφέρει το σχολείο εγγυάται και τη διαφύλαξη της γλωσσικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς. Οι γλώσσες, όπως είναι γνωστό, φθείρονται και απειλούνται. Ας μην ξεχνούμε πως 5.000 περίπου διάλεκτοι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα λόγω της αποικιοκρατίας. Ο κίνδυνος αυτός είναι ορατός ιδιαίτερα σήμερα εξαιτίας της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας που απειλεί τις λιγότερο διαδεδομένες γλώσσες. Εκτός αυτού, υπάρχει ακόμη ένας κίνδυνος που δημιουργείται με την κακομεταχείριση και στρέβλωση των λέξεων, γεγονός που συμβαίνει, όταν οι ποικιλώνυμες εξουσίες, μικρές ή μεγάλες, θέλουν να υπηρετήσουν ανομολόγητες σκοπιμότητες ή να προπαγανδίσουν..."

(Σ. Γκλαβάς, Εκπαίδευση και ποιότητα στο ελληνικό σχολείο: Πρακτικά διημερίδων, Αθήνα, Ίδρυμα Ευγενίδου, 20-21 Μαρτίου 2008 & Θεσσαλονίκη, Πολυτεχνική Σχολή ΑΠΘ, 17-18 Απριλίου 2008, 33-47)

Μια άλλη σημαντική παράμετρος της συνεχούς υποβάθμισης της γλωσσικής εκπαίδευσης είναι και οι σοβαρές επιπτώσεις της αγλωσσίας, ειδικότερα στον χώρο των θετικών επιστημών, όπου η γλωσσική καλλιέργεια θεωρείται …πολυτέλεια, ακόμα και άχρηστη!

Όπως καταγγέλλει ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος, ένας από τους ελάχιστους πλέον εναπομείναντες σοβαρούς και αξιόλογους διανοητές αυτής της δύσμοιρης χώρας:

«Φ​​ίλος μαθηματικός στη Μέση Εκπαίδευση μού επισήμανε τις συνέπειες της αγλωσσίας στη διδασκαλία των θετικών επιστημών. Μου είπε πως ακόμη και οι μαθητές που έχουν ευχέρεια στην εφαρμογή των απαραίτητων για τη λύση των προβλημάτων τύπων αδυνατούν να εξηγήσουν τη μέθοδο που ακολουθούν. Έχουν τις γνώσεις, έχουν την ευφυΐα, πλην όμως τους λείπει η σκέψη, επειδή τους λείπει η γλώσσα που θα μπορούσε να τη διαμορφώσει. Ο φίλος μου είναι γυμνασιάρχης σε ένα εξαιρετικό σχολείο και εμπιστεύομαι την κρίση του. Παπαγαλία, λοιπόν, τρόπον τινά και στα μαθηματικά.

Η επισήμανση έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι αναδεικνύει τους συγγενικούς δεσμούς του μεγαλύτερου καρκινώματος του εκπαιδευτικού μας συστήματος, της παπαγαλίας, με την αγλωσσία. Διότι, όταν ο μαθητής μαθαίνει από στήθους τη σελίδα 235 του κακογραμμένου βιβλίου της Ιστορίας, επειδή χρησιμοποιεί λέξεις της ελληνικής κρύβει το πραγματικό πρόβλημα. Ότι δηλαδή, με τη συνενοχή του διδάσκοντος, αποδέχεται την αδυναμία του να μεταφράσει σε δική του σκέψη, και με δικές του λέξεις, αυτό που διάβασε. Το ίδιο ισχύει και στην έκθεση ιδεών. Αν ακολουθήσει τις οδηγίες χρήσεως, αυτές που αντιστοιχούν στις εξίσου στερεότυπες ιδέες, τότε θεωρείται ότι «γράφει καλά», άρα χειρίζεται καλά τη γλώσσα του.

Ξέρω καλά πως όσοι διδάσκουν τα λεγόμενα φιλολογικά μαθήματα έχουν προ πολλού αποδεχθεί την ήττα τους. Η ανυπαρξία σχέσης με τη λεγόμενη αγορά εργασίας έχει μετατρέψει τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και των κλασικών γραμμάτων σε αγγαρεία. Στο σημερινό λύκειο ο φιλόλογος μπορεί να απειλεί με κακό βαθμό, όμως δεν έχει την αίγλη του μαθηματικού, όποιου διδάσκει ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή ακόμη και του γυμναστή. Σε παλαιότερους καιρούς στη λεγόμενη Φιλοσοφική Σχολή –φιλολογική στην πραγματικότητα– εγγράφονταν όσοι κατά τεκμήριο αγαπούσαν το διάβασμα και τη λογοτεχνία. Με το σημερινό σύστημα, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις να αποκρυπτογραφείς τον Πλάτωνα «από σπόντα», επειδή δεν είχες αρκετά μόρια για να γίνεις κάτι άλλο. Τη βαρεμάρα τους τη μεταφέρουν στη σχολική τάξη και το σύστημα αναπαράγεται μια χαρά: πόσες φορές δεν έχω ακούσει πανεπιστημιακούς καθηγητές να παραπονιούνται ότι οι φοιτητές τους δεν ξέρουν ούτε να μιλούν ούτε να γράφουν. Κοινώς, τους λείπει το εργαλείο της σκέψης.

Δεν πρόκειται για την αδυναμία ορθής χρήσης της ελληνικής. Το φαινόμενο λέγεται αγλωσσία…».

(Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17.01.2016)

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν, πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ανησυχητική κατάσταση που διαμορφώθηκε από την αδιαφορία των εκάστοτε «αρμοδίων», αλλά και την συστηματική υπονόμευση της γλώσσας μας από περίεργα κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού και τους εδώ πρόθυμους συνεργάτες τους;

Το πρόβλημα της γλωσσικής καλλιέργειας εντάσσεται στο ευρύτερο και σοβαρότερο ζήτημα της εκ βάθρων αναβάθμισης της Εθνικής Παιδείας και στην προσπάθεια αυτήν απαιτείται η συνεργασία και ο συντονισμός όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου. Πρόκειται για ένα κοπιώδες και μακροπρόθεσμο έργο συλλογικής κινητοποίησης και συνειδητοποίησης, στο οποίο μεμονωμένες πρωτοβουλίες είναι αδύνατον να το φέρουν εις πέρας. Απεναντίας εκείνο που μπορούμε να πετύχουμε ατομικά, είναι η προσωπική μας βελτίωση και το διαρκές ενδιαφέρον για την επίλυση αυτού του σημαντικού προβλήματος που σχετίζεται άμεσα με την επιβίωσή μας ως Έθνους, όσο δύσκολο και αν είναι να γίνει άμεσα αντιληπτό αυτό.

Το πρόβλημα αυτής της χώρας δεν είναι οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πρόβλημα καθαρά πολιτισμικό. Η πλειονότητα των νεοελλήνων έχει μετατραπεί δυστυχώς σε έναν οχλοπολτό αγράμματων, αμόρφωτων ή (ακόμα χειρότερα) ημιμαθών ατόμων, που άγονται και φέρονται από ανίκανους και άχρηστους πολιτικάντηδες κάθε είδους, που γνωρίζουν καλά ότι όσο πιο αμόρφωτος είναι ένας λαός, τόσο πιο εύκολα χειραγωγείται, όπως επαναλαμβάνω συνεχώς.

Ξεκινώντας με την σωστή γραφή των λέξεων (ορθογραφία), με την βοήθεια ενός λεξικού, ώστε να μη κακοποιείται νοηματικά και οπτικά η γραφή μας και καταπολεμώντας την χρήση των γκρήκλις (που η διάδοσή τους ανάμεσα σε νεαρότερα άτομα οδηγεί σε άλλες, επικίνδυνες ατραπούς), είναι μια καλή αρχή. Και δυο πραγματάκια ακόμα: Να αποφεύγουμε να γράφουμε με κεφαλαία. Είναι λάθος και είναι απωθητικό. Σύμφωνα με τον κώδικα που δημιουργήθηκε στο Διαδίκτυο, τα κεφαλαία σημαίνουν «φωνάζω» και αν όλο το κείμενο είναι γραμμένο έτσι, σημαίνει ότι ουρλιάζω! Τέλος, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα σημεία στίξεως, κόμματα, τελείες, άνω-κάτω τελεία, εισαγωγικά κλπ, καθώς και τους τόνους. Ποτέ στο ατονικό!

Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσουμε να διαβάζουμε, αρχίζοντας με Έλληνες λογοτέχνες, κατά προτίμηση παλαιότερους, ώστε να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιό μας. Να αγαπήσουμε το καλό βιβλίο και να περιορίσουμε την αποχαύνωση μπροστά στο χαζοκούτι. Είμαι βέβαιος ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα ο καθένας και η καθεμιά θα διαπιστώσουν την πρόοδο που έκαναν.

Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθουμε.

ΔΕΕ

Και πάλι για την γλώσσα...

Ένα ακόμη συγκλονιστικό κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου για την ελληνική γλώσσα, την έσχατη γραμμή αμύνης ενός έθνους. Ισχυρίζομαι ότι η καταστροφή της γλώσσας μας, αποτελεί εθνική μειοδοσία.
ΔΕΕ

Τυμβωρύχοι στα ερείπια 

της γλώσσας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«​Αντισυνταγματικό»; «Εγκληματικό»; Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε ο κ. Καμμένος όταν χαρακτήριζε έτσι τον νόμο που είχε ψηφίσει την παραμονή. Ήξερε ότι απευθυνόταν σε ένα κοινό που έχει υπογράψει συμβόλαιο υποκρισίας με την πολιτική του εκπροσώπηση. Σε ένα κοινό που πιστεύει ότι μπορεί να ψηφίστηκαν οι νόμοι, όμως νόμοι είναι, και ως εκ τούτου θα εφαρμοστούν, αν εφαρμοστούν, όπως όλοι οι νόμοι στην Ελλάδα, στο περίπου δηλαδή. Αλήθεια, τι βάρος έχει η λέξη «αντισυνταγματικό» στην τρέχουσα ελληνική; Και τι σημαίνει «εγκληματικό» στην καθομιλουμένη; Κάτι κακό. Όμως είναι τόσα τα κακά που συμβαίνουν, ώστε και ένα περισσότερο δεν έχει δα και τόση σημασία. Είναι μια λέξη ανάμεσα στις τόσες άλλες, μια ακόμη λέξη μιας γλώσσας, της ελληνικής, που οι χρήστες της έχουν αποφασίσει ότι είναι χωρίς αντίκρισμα. Η απονεύρωση των λέξεων από τη σημασία τους, η καταστροφή της γλώσσας είναι το εργαλείο της υποκρισίας, μιας αναξιοπιστίας που διαβρώνει ακόμη και την απλούστερη συναλλαγή στην καθημερινότητα.

Η υπεράσπιση της γλώσσας θεωρείται αρχαϊσμός. Πρέπει να είσαι συντηρητικός για να ασχολείσαι με τόσο ξεπερασμένα ζητήματα και τουλάχιστον κακόπιστος για να στέκεις στη σημασία των λέξεων. Δημόσιοι υπάλληλοι, κοινοί απατεώνες πλαστογράφησαν τα πτυχία τους. Τι σημαίνει η λέξη «απατεών» στην τρέχουσα γλώσσα; Εχει το ίδιο ειδικό βάρος με την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Και τι σημαίνουν οι λέξεις «φασίστας», «δεξιός», «ρατσιστής» ή «σεξιστής»; Σημαίνουν ό,τι σημαίνει η χρήση τους. Κοινώς τίποτε. Κάποιοι τις πετούν σαν να τις φτύνουν. Όταν μιλάμε για καταστροφή της γλώσσας δεν μιλάμε για άγνοια της γραμματικής και του συντακτικού. Μιλάμε για την αποψίλωσή της από τις σημασίες της.

Τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό; Στη γλωσσική αμεριμνησία που ξεκινά από την εκπαίδευση και αποθεώνεται στη σκηνή της πολιτικής, κυρίαρχη του δημόσιου βίου, οφείλεται η υπογραφή του συμβολαίου υποκρισίας; Ή μήπως το συμβόλαιο της υποκρισίας οδήγησε στην καταστροφή της γλώσσας; Κάποιος μπορεί να αρχίσει να πίνει επειδή αισθάνεται αποτυχημένος στη ζωή του, το πιοτό όμως γενικεύει και ολοκληρώνει την αποτυχία του. Προχθές, αντιγράφοντας από το πρόγραμμα παράστασης του Φεστιβάλ Αθηνών, σημείωνα: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα που την έχουν περάσει πολλά σώματα». Γραμματικά και συντακτικά ουδέν το μεμπτόν. Πλην όμως, μπορείτε να μου πείτε πόσες λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν το τίποτε;

Αν οι φιλόλογοι της Μέσης Εκπαίδευσης είχαν στοιχειώδη επίγνωση του ρόλου τους και στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στο έργο τους, θα καυγάδιζαν για τον τρόπο που πρέπει να διδάσκονται τα ελληνικά, αρχαία και νέα, στη Μέση Εκπαίδευση. Δυστυχώς διεκδικούν μία διδακτική ώρα οι μεν από τους δε. Σαν τους τυμβωρύχους που ψάχνουν για κτερίσματα και χρυσά δόντια.

Η γλώσσα δεν αφορά ούτε την καλλιέπεια, ούτε την κομψότητα – χωρίς να ξεχνώ ότι ο Λόρδος Βύρων έλεγε ότι η κομψότητα είναι η αισθητική της ψυχής. Η γλώσσα είναι ζήτημα υπαρξιακό για ολόκληρη την κοινωνία, και την πατρίδα. Και στο πεδίο αυτό θα κριθεί ο πατριωτισμός όλων μας. Τι είπα τώρα; Μια ακόμη λέξη της ελληνικής που έχει χάσει προ πολλού τη σημασία της.

http://www.kathimerini.gr/861392/opinion/epikairothta/politikh/tymvwryxoi-sta-ereipia-ths-glwssas

Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική;

Ένα σπουδαίο κείμενο προς μελέτη και προβληματισμό.

ΔΕΕ   

Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Έ​​τος 2016, Πανελλαδικές Eξετάσεις. Τα παιδιά που μόλις αποφοίτησαν από το λύκειο και διαγωνίζονται για μια θέση στην ανωτάτη εκπαίδευση. Ανάμεσά τους υποψήφιοι γιατροί, μηχανικοί και άλλοι που κάποια μέρα ευελπιστούν να μπουν σε μια τάξη και να διδάξουν στις επόμενες γενιές τη γλώσσα τους. Άλλοι που δεν τους ενδιαφέρει να διδάξουν και απλώς θέλουν να πάρουν το περίφημο «χαρτί» για να τελειώνουν. Η διαδικασία είναι απολύτως δημοκρατική. Ή, εν πάση περιπτώσει, δημοκρατική, βάσει των κανόνων της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και όσο λιγότερες απαιτήσεις έχουμε από τον εαυτό μας, τόσο το καλύτερο για όλους.

Το θέμα της «έκθεσης ιδεών» είναι ένα απόσπασμα από την «Πρακτική Φιλοσοφία» του Ευάγγελου Παπανούτσου περί φιλίας στην εποχή των ΜΜΕ. Και επειδή οι εξεταστές δεν θέλουν να παραξενίσουν τους νέους οι οποίοι δεν διαβάζουν εφημερίδες, ούτε τηλεόραση βλέπουν, αλλά ξημεροβραδιάζονται στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, υπάρχει και η σχετική επεξήγηση. «Στην εποχή των ΜΜΕ, δηλαδή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης». Το απόσπασμα του Παπανούτσου είναι κείμενο του Παπανούτσου, κοινώς υποστηρίζει θέσεις με τις οποίες κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Ποιος θα διαφωνήσει εξάλλου με τη θέση ότι η φιλία είναι πολύτιμο αγαθό το οποίο έχουν εξυμνήσει ποιητές και φιλόσοφοι, αφού το απήλαυσαν εννοείται. Υπάρχουν και οι σχετικές αναφορές στον Αριστοτέλη. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με τον Αριστοτέλη; Κανείς. Η σκέψη είναι μονόδρομος σαν την υπογραφή των μνημονίων. 

Κάτω από το κυρίως θέμα υπάρχουν διάφορες γλωσσικές ερωτήσεις για την ελληνική γλώσσα, εν είδει κουίζ. Ποια είναι τα συνώνυμα της τάδε λέξης, ποια τα αντώνυμα, τι σημασία έχει το «δηλαδή» και το «όταν». Κοινώς τα παιδιά που θα απαντήσουν στις ερωτήσεις του κουίζ, το οποίο δεν διαφέρει και πολύ από τηλεοπτικό διαγωνισμό γνώσεων, είναι οι ελληνόφωνοι του μέλλοντος, και του παρόντος εννοείται. Πώς το έλεγε ο Ουμπέρτο Εκο; Ρωτούν κάποιον στην τηλεόραση: «Ποιο είναι το μικρό όνομα του πρωθυπουργού της Ιταλίας;». Αυτός απαντάει, αφού το καλοσκεφτεί, «Σίλβιο» –επί Μπερλουσκόνι– και ακολουθούν τα χειροκροτήματα του κοινού και τα 1.000 ευρώ του βραβείου. Μπράβο στα παιδιά. 

Όμως τι φταίνε τα παιδιά; Ελα ντε. Τα θέματα, λέει, ήταν βατά. Κοινώς φιλικά προς τον χρήστη. Μαζεύονται όλοι οι εγκέφαλοι, συνεδριάζουν επί ώρες και αποφασίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να εξετάσουν την ελληνομάθεια είναι μια έκθεση ιδεών σε ένα τόσο δύσκολο και αμφισβητούμενο θέμα όπως η φιλία, σε ένα κείμενο της δεκαετίας του ’60 που δεν είναι και από τα πιο λαμπερά, και ερωτήσεις όπως ποιο είναι το συνώνυμο της ευτυχίας. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι, ακόμη και οι ιερείς που έκαναν τις παρακλήσεις για την επιτυχία στις Πανελλήνιες και τους ευλογημένους «στυλούς» με το άγιο μύρο.

Και για να σοβαρευτούμε τώρα. Αυτή η εξέταση είναι η μόνη που δίνουν οι υποψήφιοι στις Πανελλαδικές για τη γλώσσα τους. Κοινώς μια εξέταση όπου ο μέσος όρος, και πολλά λέω, αισθάνεται απολύτως εντάξει με την ημιμάθειά του. Μα ναι, για ελληνικά μιλάμε, για τη γλώσσα που το παιδί μιλάει, ούτως ή άλλως, την έχει μάθει από τα γεννοφάσκια του. Δεν είναι δα και καμιά αστροφυσική. Πέρυσι τέτοια εποχή είχα γράψει πως πρέπει να επανέλθει η διδασκαλία της καθαρευούσης στη Μέση Εκπαίδευση. Δύο οι λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι στην καθαρεύουσα έχει γραφεί ένα σημαντικό μέρος, αν όχι το σημαντικότερο της ελληνικής γραμματείας. Ο δεύτερος ότι το παιδί στη Μέση Εκπαίδευση οφείλει να γνωρίζει ότι αποκτά γνώσεις που δεν τις έχει. Είναι ζήτημα πνευματικής πειθαρχίας που αν δεν την αποκτήσεις στα σχολικά θρανία κανένα πανεπιστήμιο, ιδιαιτέρως δε το ελληνικό, δεν πρόκειται να σου τη δώσει.

Απαπά. Τι είναι αυτά που λες; Ο κόσμος προοδεύει, και όσο προοδεύει απλοποιείται, κι αν τα παιδιά χάσουν χρόνο για να μαθαίνουν ελληνικά πού θα βρουν για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ευτυχώς να λες που καταργήσαμε τη δοτική, το απαρέμφατο και τα πνεύματα και την περισπωμένη. «Είναι κι αυτά τα ύψιλον και τα ήτα που κανείς δεν ξέρει πια σε τι χρησιμεύουν».

Λες και ο περιούσιος λαός έχει τόσα περιουσιακά στοιχεία που αν ξοδέψει και μερικά δεν έγινε και τίποτε. Μπορεί να ξεσηκωθούμε για τον υποτιθέμενο ορυκτό πλούτο που θέλουν να μας πάρουν, όμως για την πραγματική μας περιουσία, τη γλώσσα μας, δεν μας καίγεται καρφί. Ποιος νοιάζεται αν οι νεώτερες γενιές δεν μπορούν να διαβάσουν Βιζυηνό ή Παπαδιαμάντη διότι η γλώσσα τους ξενίζει; Και πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέταση αν, αντί για το απόσπασμα του Παπανούτσου, τους ζητούσαν να σχολιάσουν ολόκληρο «Το αμάρτημα της μητρός μου»; Δύσκολα πράγματα διότι θα έπρεπε να το διαβάσουν οι ίδιοι οι εξεταστές.

Θέλετε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση;

Πρώτον: Κατάργηση της έκθεσης ιδεών και αντικατάστασή της από σχολιασμό ολόκληρων κειμένων της νεοελληνικής, και όχι μόνον, γραμματείας. Η αποσπασματική ανάγνωση κειμένων βολεύει μόνον τους συγγραφείς εγχειριδίων και τους δημοσιολογούντες που θέλουν να εντυπωσιάσουν το κοινό τους.

Δεύτερον: Εκμάθηση της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας. Και η σύγχρονη ελληνική δεν είναι μόνον η ξύλινη δημοτική που διδάσκεται σήμερα. Είναι και η καθαρεύουσα, όπως και η δημοτική της λογοτεχνικής δημιουργίας. Η δημοτική του Σεφέρη είναι γεμάτη καθαρεύουσα.

Τρίτον, τι να πω για τρίτον; Ας πετάξουμε στα σκουπίδια όλες τις προοδευτικές θεωρίες των τελευταίων σαράντα ετών και ας σκεφτούμε πως η ταλαίπωρη Ελλάς χωρίς τη γλώσσα της δεν έχει τρόπο ύπαρξης.

http://www.kathimerini.gr/860728/opinion/epikairothta/politikh/thn-glwssa-moy-edwsan-ellhnikh

Χειραγώγηση λάων

Απίστευτες αποκαλύψεις ανώνυμου μέλους 

του Κογκρέσου σε βιβλίο: 

«Είναι πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζετε να χειραγωγήσετε ένα έθνος αφελών, εγωκεντρικών προβάτων που ποθούν την στιγμιαία ικανοποίηση»

Απίστευτα πράγματα λέει ένα μέλος του Κογκρέσου για τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ και την ευπιστία του αμερικανικού λαού. 

Σε ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο "The Confessions of Congressman X", («Οι Εξομολογήσεις του Μέλους του Κογκρέσσου Χ»), ένα ανώνυμο μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ομολογεί ότι δύσκολα διαβάζει ποτέ τα νομοσχέδια που μετά ψηφίζει, ότι η κύρια δουλειά του είναι πως θα επανεκλεγεί και ότι είναι «πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζει κανείς να χειραγωγήσετε ένα έθνος που αποτελείται από αφελή, εγωκεντρικά πρόβατα που ποθούν την στιγμιαία ικανοποίηση». 

Αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από την Mill City Press και παρουσιάζεται ως «μια καταστροφική ματιά μέσα στην σκοτεινή πλευρά του Κογκρέσου, όπως αποκαλύπτεται από έναν από τους δικούς του». 

Δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαρακτηριστεί αυτό το ανώνυμο μέλος του Κογκρέσου «γενναίο», αφού ο ίδιος δεν επιθυμεί να αποκαλύψει την ταυτότητά του, αλλά τα πράγματα που παραδέχεται επιβεβαιώνει τις υποψίες που είχαν πολλοί εδώ και χρόνια, για αυτό που λέγεται "πολιτική" και "δημοκρατία". 

Μερικά από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του: 

- «Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου είναι ανέντιμοι πολιτικοί καριέρας που απολαμβάνουν την εξουσία και ενδιαφέρονται ειδικά για τα χρήματα που αφειδώς τους έρχονται». 

- «Όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου, υπόσχομαι ένα σωρό πράγματα στους ψηφοφόρους τα οποία δεν μπορώ να εφαρμόσω. Γιατί να σκοτιστώ; Αφού αυτό τους δίνει χαρά; Εμένα η κύρια δουλειά μου είναι να κρατήσω τη δουλειά μου, να επανεκλεγώ. Αυτό υπερισχύει πάνω από όλα». 

- «Έρχομαι συνέχεια σε αντίφαση με τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά λίγοι άνθρωποι το παρατηρούν». «Την μία φωνάζω κατά των υπερβολικών δαπανών και το επόμενο λεπτό απαιτώ περισσότερες δαπάνες για την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, επιδόματα ανεργίας, έργα, μπλα, μπλα, μπλα». 

- «Τα χρήματα διαφθείρουν και τα μέλη της Βουλής είναι απλές "μαριονέτες" στα χέρια λομπιστών που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες». 

- «Η αναζήτηση πόρων είναι τόσο χρονοβόρα που σπάνια διαβάζω κάθε νομοσχέδιο που θα ψηφίσω. Όπως πολλοί από τους συναδέλφους μου, δεν ξέρω πώς θα εφαρμοστεί η νομοθεσία ή τι θα κοστίσει». 

- «Οι ψηφοφόροι είναι απίστευτα ανίδεοι και γνωρίζουν λίγα για τον τύπο της κυβέρνησής μας και πώς αυτή λειτουργεί». 

- «Είναι πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζετε να χειραγωγήσετε ένα έθνος αφελών, εγωκεντρικών προβάτων που ποθούν την στιγμιαία ικανοποίηση». 

- «Ξοδεύουμε χρήματα που δεν έχουμε και υποθηκεύουμε με ελαφρότητα το μέλλον με ένα κλείσιμο του ματιού και ένα νεύμα. Η επόμενη γενιά ας πάει να γ….εί». 

- «Η Αμερική είναι σε μια μη αναστρέψιμη παρακμή και κανείς στην Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται... Ο Θεός να μας βοηθήσει». 

Σχετικό βίντεο εδώ: 

https://www.youtube.com/watch?v=V-ChvMjTf24

http://redskywarning.blogspot.gr/2016/05/blog-post_14.html

ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ 

ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης.

''Κάνε τους άνδρες μισές γυναίκες 

και τις γυναίκες μισούς άνδρες, 

έτσι θα κυβερνάς εύκολα πάνω σε 

μισά πράγματα"

Μάο-Τσε-Τουγκ

Καθημερινά, τα αυτιά μας βασανίζονται από νέους λεκτικούς όρους όπως: "ομοφοβία","τρανσφοβία", "Θεωρία του Φύλου", κλπ. Το κακό είναι ότι δεν βασανίζονται μόνον τα αυτιά μας, αλλά και οι κοινωνίες μας οι οποίες στηριζόμενες σε αυτά τα νέα ανθρωπολογικά σχήματα, οδηγούνται σε μία πλήρη αποδόμηση και στον αφανισμό κάθε παραδοσιακής αρχής και αξίας. Μία τόσο ''καλή'' πορεία της κοινωνίας λοιπόν , να μην γνωρίζουμε που την οφείλουμε, δεν είναι σωστό. Πρέπει να αποδοθούν οι πρέπουσες ''τιμές'' στους πρωτοπόρους που χάραξαν αυτά τα νέα μονοπάτια. 

Όπως είχαμε γράψει σε ένα άλλο άρθρο, οι λέξεις δεν είναι μόνον λέξεις, είναι οι σημασιολογικές γέφυρες που συνδέουν τη συλλογική φαντασία με την πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα όπως παρουσιάζεται από μία κοινότητα. Αυτή η παρουσίαση μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο αληθής, περισσότερο ή λιγότερο ιδεολογική. Μεταβολή της έννοιας των λέξεων σημαίνει μεταβολή του τρόπου με τον οποίο τα άτομα αντιλαμβάνονται το υπάρχον. Ενώ οι διάλεκτοι και οι γλωσσικές ιδιαιτερότητες εξαφανίζονται και η γλώσσα γίνεται μία μονόδρομη διαδικασία που επιβάλλεται από τα πάνω-όπως για παράδειγμα οι νεολογισμοί ''ομοφοβία'', ''ανθρώπινα δικαιώματα'', ''ξενοφοβία'' κλπ - η σημασία των λέξεων δεν γεννιέται πλέον αυθόρμητα από την κοινότητα. Η διαδικασία νοηματοδότησης εντός του λεξικού δεν καθορίζεται από κοινού, αλλά είναι μονοπώλιο κάποιων. 

Al Goldstein

Ομοφοβία: ένας όρος που ουσιαστικά χρησιμοποιείται για να στιγματίσει και να περιθωριοποιήσει όποιον αντιτίθεται στο φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας. Τον όρο αυτόν τον δημιούργησε ο εβραίος ψυχολόγος George Weinberg το 1972 στο βιβλίο του ''Society and the Healthy Homosexual'', μέσα στο οποίο υποστήριζε ότι όσοι νοιώθουν απέχθεια για την ομοφυλοφιλία…πάσχουν από κάποια ψυχολογική ασθένεια. Συνέβαλε επίσης στον να επαλειφθεί η ομοφυλοφιλία ως σεξουαλική διαταραχή από το DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών). Πως όμως αυτό ο όρος έγινε ευρύτερα κοινωνικά γνωστός; Πολύ απλό: ο George Weinberg είπε στον εβραίο φίλο του Al Goldstein, εκδότη πορνογραφικών περιοδικών, να εισαγάγει αυτή την λέξη μέσα στα περιοδικά του. Ο όρος λοιπόν που εισήχθηκε κοινωνικά από δύο πορνοπεριοδικά, σήμερα χρησιμοποιείται από όλους τους ''καθώς πρέπει'' δημοσιογράφους και ''ορθώς'' σκεπτόμενους αναλυτές, αλλά ακόμη και από…νομοθέτες! Αυτό σημαίνει πρόοδος αμαθείς και σκοταδόφιλοι (για να δημιουργήσω και εγώ ένα νεολογισμό) αναγνώστες του Θεόδοτου.

Sandra Ruth Lipsitz Bem

Θεωρία του Φύλου: Δεν γεννιόμαστε άνδρες ή γυναίκες, απλά ανάλογα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να νοιώθουμε άνδρες ή θηλυκά. Δηλαδή, αγαπητέ αναγνώστη άρρενα, αν είχες πέσει στο κατάλληλο περιβάλλον, τώρα ίσως θα μας διάβαζες… βάφοντας τα νύχια σου. Που οφείλουμε αυτή την νέα θαυμαστή ανθρωπολογική θεωρία; Μα ασφαλώς στην εβραία ψυχολόγο Sandra Ruth Lipsitz Bem, η οποία αφιερώθηκε σε μελέτες πάνω στην ανδρογυνία και σε έρευνες πάνω στην ταυτότητα του φύλου. Σήμερα, η θεωρία του φύλου εισάγεται στα ευρωπαϊκά σχολεία με αποτέλεσμα, να διδάσκουν στα παιδιά ότι ανεξάρτητα εάν γεννηθήκαν αγόρια ή κορίτσια, μπορεί να γίνουν ότι θέλουν, το φύλο είναι κάτι σχετικό και μεταβάλλεται κατά βούληση ή κατά μάθηση. Αυτά τα νέα ήθη που περιγράψαμε εισάγονται και στα ελληνικά σχολεία, για παράδειγμα: «Η ομάδα "Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση», σε συνεργασία με το Σχολείο Παιχνιδιού-Εργαστήρι Πολιτιστικής Εκπαίδευσης, τη Ζωντανή Βιβλιοθήκη-Human Library Greece (= ιδού οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούν) και το Σύλλογο Διδασκόντων του 66ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, διοργανώνει την Παρασκευή 2 Μαΐου 2014 στις 16:45, στο 66ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ημερίδα με θέμα «Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση, Παιδιά - Γονείς – Εκπαιδευτικοί».

ΤΑ ΝΕΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ

Στις ημέρες μας, εισάγονται στο νομικό και εθιμικό δίκαιο κανόνες που θα αφορούν νέες μορφές παρανομίας, οι οποίες θα αποτελούν ''ψυχο-αδικήματα'': όποιος δεν δέχεται το αφύσικο ως φυσικό, ακόμη και ως σκέψη, ως ιδέα, όποιος αισθάνεται αποτροπιασμό για το παραβατικό, για το μη ομαλό, θα καταγγέλλεται και θα εξοστρακίζεται από την κοινωνία ως μίασμα, ως ''μανιακός της ομαλότητας'', ως παραβάτης των δύο βασικών εντολών της μετανεωτερικότητας: 

Α. ΜΗΝ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ.

Β. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ - ΕΘΝΙΚΑ - ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΟΙΟ ΣΟΥ.

Από εδώ και μπροστά ο δυτικός κόσμος θα πορευθεί βάσει αυτών των δύο εντολών. [Η κατάσταση είναι πλέον κωμικοτραγική: Πως νομίζετε ότι αποκαλούν τους λαθρομετανάστες στην Γερμανία; «άτομα με μεταναστευτικό υπόβαθρο». Το άκρον άωτον της πολιτικής ορθότητας!]

Οι κοινωνίες και οι χώρες δεν οδηγούνται στην διάλυση τυχαία, από συμπτώσεις ή απλά λάθη. Γνωρίζετε ασφαλώς τον μύθο για τους καλικάντζαρους: μένουν στα σκοτεινά έγκατα και εκεί πριονίζουν τον κορμό του δένδρου που κρατά τη γη.

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΑ

ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ: ΤΕΛΟΣ

Η Κοκκινοσκουφίτσα και η Σταχτοπούτα είναι ''σεξιστικά παραμύθια''. Αυτό αφήνει να εννοηθεί η Γαλλίδα υπουργός Najat Vallaud-Belkacem, που εγκαινίασε μία εκστρατεία για να καλυτερεύσει τα βιβλία που χρησιμοποιούνται στα προγράμματα των δημοτικών σχολείων, «προλαμβάνοντας τα στερεότυπα που δημιουργούν διακρίσεις και προωθούν την ανισότητα μεταξύ των μαθητών» -είπε η υπουργός, όπως γράφει η εφημερίδα ‘Le Figaro’. Η υπουργός ανέφερε μία μελέτη του κέντρου Hubertine Auclert (φεμινιστική οργάνωση), σύμφωνα με την οποία πολλά παραμύθια είναι συχνά γεμάτα από ''σεξιστικές απεικονίσεις''. Ο φάκελος πάνω στις σεξιστικές απεικονίσεις στον πρώτο έτος του δημοτικού σχολείου αναλύει 22 εικονογραφημένα εγχειρίδια που προορίζονται για τα παιδιά. Στην μελέτη υποστηρίζεται ότι «σχεδόν σε όλα τα παραμύθια τα θηλυκά πρόσωπα είναι θύματα στερεότυπων και κορίτσια και γυναίκες απεικονίζονται στην κουζίνα ή ενώ κάνουν οικιακές εργασίες»

Ο Θεόδοτος κάνει εποικοδομητικές προτάσεις προς την σοσιαλίστρια υπουργό: 

Α) Η Σταχτοπούτα να αντικατασταθεί από τον Σταχτοπούτο. 

Β) Οι ζωοφιλικές οργανώσεις να διαμαρτυρηθούν εναντίον της Κοκκινοσκουφίτσας η οποία χαρακτηρίζει ως κακό τον λύκο, και να μηνυθεί ο κυνηγός που τον έσφαξε (να αναλάβει η δικαιοσύνη, επιτέλους!) Επίσης, η Κοκκινοσκουφίτσα να αντικατασταθεί από τον Κοκκινοσκουφίτσο, ο οποίος οικειοθελώς θα προσφέρεται ως γεύμα για τον καλό λύκο. Επιτέλους, να μπει λίγη τάξη στο κόσμο, εξάλλου οι σοσιαλιστές πάντα φροντίζουν γι’ αυτήν!

http://theodotus.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html#more

ΠΟΛΩΝΙΑ: Η κυβέρνηση κατήργησε το «Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού»

ΠΟΛΩΝΙΑ: Η κυβέρνηση κατήργησε 

το «Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού»

Η κυβέρνηση της Πολωνίας κατήργησε το λεγόμενο «Εθνικό Συμβούλιο κατά των Φυλετικών Διακρίσεων, της Ξενοφοβίας και της Μισαλλοδοξίας».

Το κόμμα του Νόμου και Δικαιοσύνη (PiS) αυτή την εβδομάδα διέλυσε ένα δημόσιο οργανισμό που αποσκοπούσε στην «καταπολέμηση του ρατσισμού και στην διερεύνηση εγκλημάτων μίσους», επικαλούμενο την αναποτελεσματικότητα του. 

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Rafal Bochenek δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι τις αρμοδιότητες του συμβουλίου θα αναλάβει ένας «πιο αποτελεσματικός» κρατικός θεσμός.

Το Συμβούλιο κατά των Φυλετικών Διακρίσεων, της Ξενοφοβίας και της Μισαλλοδοξίας συστάθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Φιλελεύθερου Κόμματος Πλατφόρμας των Πολιτών, που έφυγε από την εξουσία τον περασμένο Οκτώβριο αφού συμφώνησε με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) η χώρα να δεχτεί αρκετές χιλιάδες μη-Ευρωπαίους μετανάστες.

Ο διαμεσολαβητής για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καταδίκασαν την κατάργηση του οργάνου, καθώς λένε ότι τα εγκλήματα μίσους έχουν αυξηθεί στην Πολωνία. «Είναι ντροπή. Το Συμβούλιο είναι απολύτως απαραίτητο, εν μέσω της αύξησης του αριθμού των επιθέσεων με ρατσιστικά κίνητρα και αύξησης της ξενοφοβίας», είπε ο διαμεσολαβητής Adam Bodnar στο AFP.

«Οι φόβοι που μεταδίδονται από ορισμένα πολιτικά κόμματα για τους πρόσφυγες τροφοδοτούν ρατσιστικά σχόλια στο Διαδίκτυο, και αυτό δεν έχει καταδικαστεί», συνέχισε.

Τα σχόλια πάντως, στο πολωνικό τηλεοπτικό δίκτυο TVN ήταν γενικά υποστηρικτικά της κίνησης.

http://redskywarning.blogspot.gr/2016/05/blog-post_8.html

Το ολοκαύτωμα της Νάουσας το 1822 - Αφιέρωμα

Ο Δήμος της "ηρωικής πόλεως Νάουσας" όπως είναι η επίσημη ονομασία, τιμά σήμερα με εκδηλώσεις την θλιβερή επέτειο της καταστροφής  από τα στίφη των Τούρκων του Αμπντούλ Λουμπούτ την άνοιξη του 1822 και την θυσία των Ναουσαίων γυναικών στην Αράπιτσα. Κάποιοι τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να σβήσουν από την συλλογική μας μνήμη αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

ΔΕΕ

Το «άγνωστο» ολοκαύτωμα

Της Μαρίας Καραούλη

Το ολοκαύτωμα της Νάουσας είναι κυρίως γνωστό από τη θυσία των γυναικών που έπεσαν στην Αράπιτσα, κι αυτό εξαιτίας της μικρής αναφοράς που γίνεται στα μαθητικά εγχειρίδια του δημοτικού. Όμως η θυσία των Ναουσαίων και ο αγώνας τους για ελευθερία ήταν πολύ μεγαλύτερα, αφού, όπως καταγράφουν έγκριτοι ιστορικοί, στη σφαγή χιλιάδων κατοίκων της πόλης εκτός από τους Τούρκους «συνέβαλαν», και μάλιστα με πολλή αγριότητα, και οι Εβραίοι.

Χαρακτηριστικά, ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει: «Πάμπολλοι δε Εβραίοι ένοπλοι και πολύδιψοι χριστιανικού αίματος παρηκολούθουν τον τουρκικόν στρατόν ως εκούσιοι δήμιοι. Ούτοι έλκοντες έξω της πόλεως τους χριστιανούς τους ερροπάλιζαν κατακέφαλα, και πίπτοντας κατά γης τους έσφαζαν ως βόας». Στο πλαίσιο άμβλυνσης του αντισημιτισμού, το κεφάλαιο που αναφέρεται στις αγριότητες των Εβραίων απαλείφθηκε με παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν υπουργός Παιδείας.

Το ιστορικό της σφαγής

Η Νάουσα στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης ήταν μια ευημερούσα πόλη με χίλιες οικογένειες, καθώς, όπως λέγεται, απολάμβανε ειδικά προνόμια που της εξασφάλισε η «βαλιντέ σουλτάνα» (βασιλομήτωρ). Παρόλα αυτά, ο λαός τής Νάουσας θα ξεσηκωθεί ενάντια στον τούρκο κατακτητή τον Φεβρουάριο του 1822, με ηγετικές μορφές τον Ζαφειράκη Λογοθέτη, τον Αναστάσιο Καρατάσο και τον Αγγελή Γάτσο.

Γρήγορα απελευθερώνουν τη Νάουσα και την γύρω περιοχή και φτάνουν μέχρι τη Βέροια. Παρότι οι Τούρκοι φεύγουν τρομοκρατημένοι, εν τούτοις οι Έλληνες δεν κυριεύουν την πόλη, καθώς μαθαίνουν πως ήδη εκστρατεύει εναντίον τους ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Mεχμέτ Eμίν πασάς, γνωστός και ως Αμπντούλ Eμπού Λουμπούτ (ο ροπαλοφόρος), με 15.000 στρατιώτες και 12 κανόνια. Το εκστρατευτικό σώμα το ακολουθούσαν και 600 Εβραίοι, οι οποίοι είχαν πληρώσει τους Τούρκους για την απόκτηση των δικαιωμάτων πάνω στους εν δυνάμει σκλάβους και την πώλησή τους στα σκλαβοπάζαρα της εποχής.

Στην πόλη της Νάουσας καταφθάνουν περί τις 5.000 χιλιάδες οικογένειες των γύρω περιοχών για να προστατευτούν από την επερχόμενη καταστροφή. Οι όροι όμως είναι άνισοι. Ο Αμπντούλ Εμπού, παρ’ όλη την αντίσταση που συναντά για περίπου έναν μήνα, θα φτάσει τελικά στη Νάουσα στις 11 Απριλίου 1822. Έπειτα από ολιγοήμερη αντίσταση περίπου 400 αγωνιστών και των συν αυτώ, η πόλη πέφτει στα χέρια των Οθωμανών στις 22 Απριλίου 1822.

Οι αγριότητες

Ακολουθούν σκηνές αλλοφροσύνης. Η πόλη επί πέντε ημέρες γίνεται πεδίο σφαγών και λεηλασιών από Τούρκους και Εβραίους. Μαζί με τη Νάουσα περίπου 120 χωριά πυρπολήθηκαν. Εκτιμήσεις υπολογίζουν τον αριθμό των θυμάτων έως περίπου 5.000, ενώ άλλοι τόσοι (κυρίως γυναικόπαιδα) αιχμαλωτίστηκαν για να πάρουν τον δρόμο των σκλαβοπάζαρων, αν και, σύμφωνα με τα τουρκικά αρχεία, τα θύματα ήταν μόνο 409 και άλλοι τόσοι περίπου οι αιχμάλωτοι.

Οι σύζυγοι των τριών οπλαρχηγών εστάλησαν ως δώρο στον βεζίρη της Θεσσαλονίκης, και όπως μας πληροφορεί ο Σπυρίδων Τρικούπης, «η μεν γυναίκα του Γάτσου ετούρκευσεν αποδειλιάσασα ενώπιον των βασάνων, αι δε δύο άλλαι μη αλλαξοπιστήσασαι προσηλώθησαν (σ.σ.: καρφώθηκαν) απέναντι αλλήλων όρθιαι επί του τοίχου μιας των αιθουσών του παλατίου του θηριώδους βεζίρη και απέθαναν πολυειδώς βασανιζόμεναι…». 

Άλλες γυναίκες, αναζητώντας έναν πιο έντιμο θάνατο, προτίμησαν να πνιγούν μαζί με τα παιδιά τους πέφτοντας στον καταρράκτη της Αράπιτσας στους «Στουμπάνους», ο οποίος κατέληγε στη λίμνη του Παλαιοπύργου, που έκτοτε ονομάστηκε «Μαύρο Νερό» (ή «Μαύρη Λίμνη»).

Ο Αμπντούλ Εμπού, όμως, είχε μεριμνήσει και για το δώρο του σουλτάνου αλλά και για τη δική του διασκέδαση. Έτσι, συγκέντρωσε εν μέσω των στρατιωτών του περίπου 1.500 αιχμάλωτους, άνδρες και γυναικόπαιδα, στην θέση Κιόσκι. Εκεί οι Εβραίοι ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο, και αφού τους έσφαξαν, τα κεφάλια τους ταριχεύτηκαν και στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη ως τεκμήριο της νίκης του Εμπού, ενώ τα πτώματά τους αφέθηκαν βορά στα ζώα και τα αρπακτικά πουλιά. Ο θρύλος λέει πως τόσο πολύ ήταν το αίμα που πότισε τη γη, ώστε για τα επόμενα πέντε χρόνια δεν φύτρωνε χορτάρι σε εκείνο το σημείο. Έκθεση ξένου προξενείου στη Θεσσαλονίκη περιγράφει τις δραματικές σκηνές που προηγήθηκαν της «διαλογής» των σκλάβων και έλαβαν χώρα πλάι στον τόπο των σφαγών: «Όλο το Κιόσκι είχε μετασχηματιστεί εις πανηγύρι κλαυθμώνος, ένθεν ανθρωπομακελείον, ένθεν αγοραπώλησις αιχμαλώτων, γυναικών, παιδιών, διηρημένον εις πωλητάς, διαφόρους, ένας έχων την μητέρα, άλλος τα τέκνα, έσκουζαν και τσίριζαν τα παιδιά διά τας μάνας των, αλλά αδύνατον, διότι άλλος είχε τους μεν, άλλος τους δε…».

http://www.makthes.gr/news/reportage/72763/

Διαβάτη, στάσου με ευλάβεια στη μνήμη των νεκρών. Μέσα στο βάραθρο που ξανοίγεται μπροστά σου, βρήκαν ένδοξο και ηρωικό θάνατο οι γυναίκες και τα παιδιά της Νάουσας, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Ελληνικού έθνους, στις 22 Απριλίου 1822.

Αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα της Νάουσας

Γράφει ο Μανώλης Βαλσαμίδης

Από άγνωστο στη Νάουσα μυθιστόρημα, με την ευκαιρία της επετείου του ολοκαυτώματος της πόλης, δημοσιεύω αυτούσιο απόσπασμα που αναφέρεται στα συνταραχτικά γεγονότα της κατάληψης και καταστροφής της πόλης από τον στρατό του Αμπού Λουμπούτ το 1822. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του γραπτού αυτού κειμένου βρίσκεται στο ότι γράφεται από μη Ναουσαίο, γράφεται στα χρόνια της Τουρκοκρατούμενης ακόμη Νάουσας, διεκτραγωδεί τα δεινά της καταστροφής της και κάνει έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις για τη δικαίωση των αγώνων της γράφοντας τα εξής: [ελεύθερη απόδοση]

"Η ένδοξη και ιερή αυτή γη, ποτισμένη με τα αίματα των ευγενών τέκνων της, πόσες πολλές φορές αγιάσθηκε και εξαγνίστηκε και μένει ακόμη υπόδουλη! Ω μεγάλοι και ισχυροί της γης, βαρύ το πένθος της, βαρύς και αφόρητος ο ζυγός της σκλαβιάς της, της Τουρκικής. Στενάζει, γογγύζει, δακρυρροεί, πιεζόμενη από φοβερά δεσμά, από τραχιές και άθραυστες αλυσίδες".

Απευθυνόμενος ο συγγραφέας σε κάθε Ελληνίδα, που συγκινήθηκε διαβάζοντας τις σελίδες της περιγραφής της πτώσης και του θανάτου των ηρωίδων της Νάουσας στα αφρισμένα νερά της Αράπιτσας, γράφει:

"Μη κλαις, κράτησε τα δάκρυά σου. Πέφτοντας στο βάραθρο του ποταμού οι λεοντόθυμες ομόφυλές σου δεν πέθαναν. Η μνήμη τους μένει και θα μένει αθάνατη όσο θα ζει το Ελληνικό όνομα". 

Τέλος προσθέτει, για κάθε μια από τις αιδήμονες, όπως τις αποκαλεί, αναγνώστριές του τα εξής:

"Αν έχεις τέκνα, να τα εμπνεύσεις πλέον διακαή τον έρωτα προς την ελευθερία, εάν δε δεν έχεις, όταν αποκτήσεις, να τα θηλάσεις με γάλα γεμάτο μίσος και αποστροφή προς τον βαρβαρικό ζυγό, για την απελευθέρωση της ιερής αυτής χώρας".

Ολόκληρο το απόσπασμα, αυτούσιο έχει ως εξής:

Φάραγξ βαθυτάτη καὶ περικαλλὴς διὰ τὴν βλάστησιν αὐτῆς καὶ διὰ τὰ ὑψίκομα καὶ μεγαλοπρεπῆ δένδρα, ἃτινα τὴν περικοσμοῦσι, κεῖται δυτικῶς τῆς πόλεως Νιαούστης ἀπέχουσα πλέον τῆς μίας ὥρας αὐτῆς. Ἐκ τῆς φάραγγος ταύτης τῆς μητρὸς πολλῶν ρυακίων πηγάζει ὁ ποταμὸς Ἀράπιτσας ἔχων πλάτος δέκα πέντε μέχρι τριάκοντα μέτρων καὶ περιβάλλων ἀπὸ μεσημβρίας τὴν πόλιν χύνει τὰ ὕδατά του εἰς τὴν λίμνην τῶν Γενιτσῶν.

Εἰς τὰ μέλανα τοῦ ποταμοῦ τούτου ρεύματα, ὅτε μετὰ τὴν ἥτταν καὶ τὴν ἔξοδον ἐκ τῆς πόλεως ἡ περικαλλὴς καὶ ἀνθηρὰ Νιάουστα κατέπεσεν εἰς ἐρείπια πυρποληθεῖσα ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν, γέροντες δὲ καὶ παῖδες καὶ γυναῖκες μετὰ παρθένων περιφημισμένων διὰ τὴν λευκότητα καὶ ἀβρότητα τοῦ προσώπου αὐτῶν ἐξ ὧν οἱ μὲν ἀσπλάγχνως κατεσφάγησαν μὴ προλαβόντες νὰ φύγωσιν, αἱ δὲ ἐσύροντο εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπὸ βεβήλων χειλέων δακνόμεναι καὶ μιαρῶν μιαινόμεναι δακτύλων ἀπέβησαν θύματα οἰκτρά τῆς ποθουμένης ἐλευθερίας, τότε κατὰ τὴν πολυδάκρυτον καὶ πολυθρήνητον ἐκείνην σκηνὴν τὴν ἐξόχως κατανυκτικὴν καὶ ἐκτάκτως τραγικὴν πλεῖσται παρθένοι καὶ γυναῖκες μετὰ τῶν τέκνων των, ἃς αἱ Ὧραι καὶ αἱ Χάριτες ἀφθόνως καὶ δαψιλῶς διὰ δελεαστικῶν τοῦ κάλλους θελγήτρων περιεκόσμουν ἀποστέρξασαι [αρνούμενες] νὰ πέσωσιν εἰς τὰς μυσαρὰς τῶν Ἀσιανῶν χεῖρας, ἀποστρεφόμεναι εὐειδεῖς καὶ αἰδήμονες τὴν καταισχύνην καὶ περιφρονοῦσαι τὸν θάνατον, ἀγαλλόμεναι καὶ μειδιῶσαι κατεπήδησαν καὶ ἐπνίγησαν.

Τὰ πάγκαλα καὶ ἐρατεινὰ τῶν εὐκλεῶν ἡρωίδων σώματα ὑδατόστρωτος ὑπεδέξατο τάφος, τὰ δὲ ὁρμητικά του βαθέος ποταμοῦ ρεύματα κατεκάλυψαν παρασύροντα αὐτά, ἐνῶ αἱ ἀγγελικαὶ τῶν μαρτύρων τούτων ψυχαὶ ὁδὸν σωτηρίας, τὴν ὁδὸν τῆς τιμῆς κατὰ τὸν Ἠλίαν Ἰακωβᾶτον* θεωρήσασαι μετέβαινον εἰς τὴν μακαρίαν τῆς αἰωνιότητος διαμονήν, ὅπως ἑνωθῶσι μετὰ τῶν περιδόξων ἐκείνων τοῦ Ζαλόγγου μαρτύρων καὶ δείξωσιν εἰς τὸν πλάστην τὴν ἄσπιλον παρθενίαν των καὶ τὰ δίκαια δάκρυα.

Ἐάν, εὐαίσθητος Ἑλληνίς, συνεκινήθης ἐκ τῆς τραγικωτάτης ταύτης σελίδος, μὴ κλαῖε, κράτησον τὰ δάκρυα. Καταποντισθεῖσαι αἱ λεοντόθυμοι ὁμόφυλοι ὑμῶν δὲν ἀπέθανον. Ἡ μνήμη αὐτῶν διαμένει καὶ θὰ μένῃ ἀθάνατος ἐφ' ὅσον ζῇ τὸ Ἑλληνικὸν ὄνομα, ἐφ' ὅσον θάλλει ἡ δάφνη, ἐξ ἧς κατεσκευάσθη ὁ ἀμάραντος αὐτῶν μαρτυρικὸς στέφανος, ἐφ' ὅσον αἱ σκιαὶ θὰ παρακολουθῶσι τὰς ὑψικορύφους ἐλάτας τῶν τερπνῶν καὶ μυριανθῶν τῆς Μακεδονίας ὀρέων καὶ ὁ μυρίπνους καὶ καλλικέλαδος ζέφυρος θὰ ψάλλῃ εἰς τὰ ἱερὰ καὶ βαθύσκια ἄλση τὸ κλέος καὶ τὴν δόξαν των, αἱ δὲ πηγαὶ καὶ οἱ ποταμοὶ θὰ κυλίωσι τὰ ρεύματά των βαφέντα ὑπὸ τοῦ ἐνδόξου καὶ μαρτυρικοῦ αὐτῶν αἵματος.

Οὐδεμία ἱστορία οὐδενὸς λαοῦ ἐξιστορεῖ τοιαῦτα καταπληκτικὰ ἐθελοθυσίας παραδείγματα ἐν τοιαύτῃ πληθύϊ καὶ τηλικούτῳ μεγαλείῳ καὶ ὅμως ἡ ἔνδοξος καὶ ἱερὰ αὕτη γῆ, ἤτις τοσάκις ἠγιάσθη ποτισθεῖσα καὶ ἐξαγνισθεῖσα ἐκ τοῦ αἵματος τῶν εὐγενῶν τέκων της, δούλη ἔτι μένει, ὢ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί της γής, στένουσα καὶ βαρυπενθοῦσα ὑπὸ τὸν βαρὺν καὶ ἀφόρητον ζυγὸν τῆς Τουρκικῆς δεσποτείας, γογγύζουσα καὶ δακρυρροοῦσα πιεζομένη ἐκ τῶν φοβερῶν δεσμῶν τῶν ἀπηνῶν καὶ ἀρρήκτων ἁλύσεων.

Ἐν τῇ θλιβερᾳ ταύτῃ τῆς Νιαούστης καταστροφῇ ὑπὲρ τοὺς ἑξακισχιλίους ἐφονεύθησαν. Μάκαρες καὶ τρὶς μάκαρες οὗτοι, οἱ μὴ ἐπιζήσαντες κατὰ τὴν αἰχμαλωσίαν τὴν πλήρη φρίκης καὶ σατανικῶν βασανιστηρίων τῶν ὑπὸ τοῦ αἱμοχαροῦς Πασσᾶ καὶ τῶν ἀκολουθούντων αὐτῷ ἑκουσίων δημίων ἐπαράτου Ἑβραϊκῆς φυλῆς ἐπινοηθέντων.

Ἐκτὸς τῶν αἰχμαλωτισθέντων κατὰ τὴν πόλιν καὶ ἐκ τῶν περὶ τὰ πέριξ τοῦ πύργου καταφυγόντων πλεῖστοι συνελήφθησαν καὶ ἐκ τῶν φευγόντων, πολλῶν ἱππικῶν σωμάτων ἀποσταλέντων τῇδε κἀκεῖσε πρὸς σύλληψιν, διότι ἡ μανία καὶ ἡ δίψα τοῦ τέρατος ἐκείνου ὑπῆρξεν ἀκόρεστος καὶ ἀδυσώπητος.

Καὶ ἤδη, αἰδῆμον ἀναγνώστρια, κλεῖσον τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ παράδραμε τὰς ἀλγεινὰς καὶ ἀποτροπαίους ταύτας σελίδας τῆς αἰχμαλωσίας, ἢ ἀνάγνωθι μόνον τὰς παρακαταθησομένας γραμμὰς τοῦ φιλέλληνος ἱστορικοῦ Πουκεβίλ, ἳνα, ἂν ἔχῃς τέκνα, ἐμπνεύσῃς αὐτοῖς τὸν πρὸς τὴν ἐλευθερίαν ἔρωτα διακαέστερον, ἐὰν δὲ οὐχί, ὅταν ἀποκτήσῃς, θηλάσῃς αὐτὰ τὸ γάλα πλῆρες μίσους καὶ ἀποστροφῆς πρὸς τὸν βαρβαρικὸν ζυγὸν πρὸς ἐλευθέρωσιν τῆς ἱερᾶς ταύτης χώρας.

* Ο Ηλίας Ιακωβάτος γεννήθηκε το 1814 στην Κεφαλονιά. Σπούδασε Νομική στο πανεπιστήμιο της Πίζας. Ήταν από τους αρχηγούς του κόμματος των Ριζοσπαστών του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων. Εξέδιδε από το 1849 την εφημερίδα Φιλελεύθερος από όπου ασκούσε έντονη κριτική εναντίον των Άγγλων. Το 1850 εκλέχτηκε στην Ιόνιο Βουλή και υπερψήφισε το ενωτικό ψήφισμα. Οι Άγγλοι απάντησαν με διώξεις, εξορίες και κλείσιμο της εφημερίδος του. Ο ίδιος εξορίστηκε στα Αντικύθηρα. Το καλοκαίρι του 1864 έλαβε μέρος στην Β΄ Εθνική Συνέλευση στην Αθήνα ως πληρεξούσιος Κεφαλληνίας. 

Εκτός από πολιτικός, είχε και πλούσιο συγγραφικό και ποιητικό έργο. Δημοσίευσε ιστορικά, κοινωνικά και ηθικολογικά έργα, τρεις ποιητικές συλλογές και ένα δράμα, με τίτλο Ενάρετη. Πέθανε το 1894. 

Η αναφορά του "ανωνύμου" στον Ηλία Ιακωβάτο σημαίνει ότι ο Ιακωβάτος κάπου στο έργο του κάνει σημαντική αναφορά στην καταστροφή της Ναούσης. Θα ήταν ευχής έργο να βρεθεί το κείμενο αυτό.

 http://eleytheriadhs.blogspot.gr/2016/05/blog-post_18.html