Εργογραφία και βιβλιοκριτικές-βιβλιοπαρουσιάσεις (1)

Β΄ έκδοση συμπληρωμένη

Λεξικό των αρχαίων ελληνικών  και περι-ελλαδικών φύλων Δημητρίου Ε. Ευαγγελίδη Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005  -  σελ. 287 ISBN 960-7812-05-0, ISBN-13 978-960-7812-05-6, [Κυκλοφορεί]

Βιβλιοκριτικές-βιβλιοπαρουσιάσεις

Κάντε αριστερό κλικ στην εικόνα για ανάγνωση

Βιβλιοδρόμιο

Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ , 07-09-2002  , Σελ.: P62 
Κωδικός άρθρου: A17433P621

Δημοσθένης Κούρτοβικ

Οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας Πανόραμα της αρχαίας γειτονιάς μας

Μπροστά στην παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας γύρω από την καταγωγή των Ελλήνων, οι γενεαλογικοί μύθοι του Ησίοδου, του Ακουσίλαου ή του Φερεκύδη φαντάζουν σαν ρεαλιστική, ορθολογική ιστοριογραφία.     Τουλάχιστον οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ισχυρίζονταν ότι ζούσαν στην Ελλάδα από καταβολής κόσμου ή ότι κατάγονταν από εξωγήινους. Αλλά και όσοι από εμάς δεν είμαστε, ή δεν είμαστε και τόσο, επιρρεπείς στις φαντασιοκοπίες της εθνικιστικής παράνοιας, πόσο καθαρή και συνεκτική εικόνα έχουμε για την εθνολογική σύνθεση του ελλαδικού χώρου πριν και μετά την έλευση των ελληνικών φύλων; Ό,τι μάθαμε στο σχολείο και ό,τι διαβάζουμε στα επιστημονικά ή εκλαϊκευμένα συγγράμματα είναι γεμάτο αντιφάσεις και μας προκαλεί σύγχυση.      Υποτίθεται ότι οι αυτόχθονες κάτοικοι της χώρας ήταν οι Πελασγοί, αλλά τι ήταν οι Πελασγοί; Ένας πληθυσμός με κοινή καταγωγή, γλώσσα, έθιμα κ.λπ. ή μια συλλογική ονομασία διαφορετικών λαών; Και γιατί οι Ίωνες της Αττικής, που βέβαια δεν ήταν Πελασγοί, θεωρούνταν αυτόχθονες; Πότε, από πού και πώς κατέβηκαν στην ελληνική χερσόνησο οι Πρωτοέλληνες; Πώς διαμορφώθηκαν τα φύλα των Αχαιών, των Αιολέων, των Ιώνων, των Δωριέων, των Μακεδόνων; Τι ήταν οι Άβαντες, οι Δρύοπες, οι Λαπίθες, οι Τελχίνες - δεκάδες ελλαδικοί λαοί που τα ονόματά τους συναντάμε στην αρχαία μυθολογία και στους αρχαίους ιστορικούς, αλλά δεν πολυκαταλαβαίνουμε τι σχέση είχαν μεταξύ τους και με τους υπόλοιπους Έλληνες; ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΛΑΟΙ     Τα ίδια και χειρότερα σε ό,τι αφορά τα περι-ελλαδικά φύλα. Σύμφωνα με το ιστορικό φαντασιακό του μέσου σύγχρονου Έλληνα, υπήρχαν στην αρχαιότητα εδώ γύρω εκτός από τους Έλληνες μόνον οι Πέρσες. Υπήρχαν βέβαια και οι Τρώες, αλλά τι ήταν οι Τρώες; Βάρβαροι ή μήπως κάτι σαν Έλληνες; Για τους Θράκες, που, όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος, ήταν ο πολυπληθέστερος λαός της εποχής μετά τους Ινδούς, δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα. Κάτι έχουμε ακούσει για Σκύθες, για Χετταίους, για Φρύγες, για Λυδούς, αλλά από πού κρατούσαν όλοι αυτοί και τι ρόλο έπαιξαν στην Ιστορία; Και οι Ιλλυριοί; Ήταν άραγε τόσο εξαπλωμένοι στη Βαλκανική όσο υποστηρίζουν μερικοί και ήταν πράγματι οι πρόγονοι των Αλβανών; Κάποιοι σ' εμάς θέλουν, ή τέλος πάντων ήθελαν, να βαφτίσουν τη ΦΥΡΟΜ Δαρδανία ή Παιονία - αλλά τι ήταν οι Δάρδανοι και οι Παίονες;      Το λεξικό του Ευαγγελίδη μας βοηθάει να σχηματίσουμε μια πιο συγκεκριμένη εικόνα για τους αρχαίους λαούς της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μικράς Ασίας, για την προέλευσή τους, τις διασταυρώσεις τους, τις αλληλεπιδράσεις τους, την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Δεν ισχυρίζεται, βέβαια, ότι δίνει πλήρεις και οριστικές απαντήσεις σε όλα τα ανοιχτά ζητήματα - κάτι τέτοιο θα το έκανε αναξιόπιστο, ακόμη και ύποπτο, αφού η φύση του αντικειμένου του λίγες βεβαιότητες επιτρέπει και κάνει τις γνώσεις μας γι' αυτό γεμάτες κενά που μόνο με υποθέσεις (επιστημονικά τεκμηριωμένες, να εξηγούμαστε) μπορούν να καλυφθούν. Αλλά ο συγγραφέας, συγκεντρώνοντας στοιχεία από αρχαίες και σύγχρονες πηγές, προσπαθεί να τα συνθέσει και, όπου αυτό δεν είναι δυνατό, τα αντιπαραθέτει, παρουσιάζοντας τις διαθέσιμες εναλλακτικές ερμηνείες. Στη δεύτερη περίπτωση παίρνει πότε-πότε την άδεια (οπωσδήποτε θεμιτή) να δηλώσει ποια από αυτές τις απόψεις θεωρεί πλησιέστερη στην αλήθεια.     Η πρωτοτυπία τέτοιων ειδικών λεξικών δεν έγκειται στις γνώσεις που παρέχουν, αλλά στην ιδέα της εκπόνησής τους. Περισυλλέγουν και αναδεικνύουν πληροφορίες που χάνονται μέσα στον όγκο της γενικής βιβλιογραφίας. Με την επιλογή ενός ορισμένου τρόπου θέασης και οργάνωσης του γνωστικού υλικού, φέρνουν στην επιφάνεια κρυμμένες διαστάσεις του, αποκαλύπτουν κόσμους μέσα σε άλλους κόσμους. Τα εκατόν είκοσι πέντε (αν τα μέτρησα σωστά) λήμματα του λεξικού του Ευαγγελίδη αντιστοιχούν σε ισάριθμους λαούς της αρχαιότητας, που έζησαν σ' έναν σχετικά μικρό γεωγραφικό χώρο, γύρω από τις βόρειες ακτές της Ανατολικής Μεσογείου: πρόκειται για ένα εκπληκτικό καλειδοσκόπιο πολιτισμών, για μια ιλιγγιώδη αλληλουχία από μεταναστεύσεις, συναντήσεις, συγκρούσεις, συγχωνεύσεις, εκλείψεις φύλων και σχηματισμούς καινούργιων εθνοτήτων.     Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα λήμματα που περιγράφουν τη διαμόρφωση των κύριων ελληνικών φύλων στην περιοχή της βόρειας και κεντρικής Πίνδου και, στη συνέχεια, τις μετακινήσεις τους προς τα νότια της χερσονήσου. Εξίσου ενδιαφέρον και κατατοπιστικό είναι το λήμμα για τους Χετταίους, το οποίο συνοψίζει σε δώδεκα σελίδες, με πολλή ενάργεια, τόμους βιβλιογραφίας γι' αυτόν τον σπουδαίο λαό. Ανάλογα ισχύουν για τα λήμματα που αναφέρονται στους Σκύθες, τους Θράκες, τους Φρύγες, τους Λούβιους, τους Λυδούς και άλλα περι-ελλαδικά φύλα. Όσο για τους λιγότερο γνωστούς ή και άγνωστους λαούς, τους Αζάνες, φερ' ειπείν, τους Εορδούς, τους Ροξολάνους ή τους Τυμφαίους, αν δεν παύουν να είναι μυστηριώδεις, γίνονται τουλάχιστον λιγότερο σκιώδεις. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ     Κλείνοντας αυτό το λεξικό - που, πρέπει να πούμε, μπορεί να διαβαστεί σαν ένα ενιαίο σύγγραμμα πρωτοϊστορίας ή εθνολογίας - καταλαβαίνει κανείς καλύτερα, μεταξύ άλλων, ότι εκείνο που κάνει τόσο θαυμαστό τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό δεν είναι η... εξωγήινη, αλλά ίσα ίσα η πολύ γήινη προέλευσή του, η ανάδυσή του ανάμεσα σε πολιτισμούς μερικοί από τους οποίους ήταν τότε πιο προηγμένοι (και από τους οποίους διδάχτηκε), η εκλέπτυνσή του από έναν λαό που οι πρόγονοί του δεν διέφεραν πολύ από δεκάδες γειτονικά τους «βαρβαρικά» φύλα. Ο ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν ουρανοκατέβατος, ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά, αλλά διαπλάστηκε σταδιακά σ' έναν χώρο όπου τα πεπρωμένα των πιο διαφορετικών λαών συναντούνταν και αλληλοεπηρεάζονταν με δραματικό και συχνά απρόβλεπτο τρόπο.     Αξίζει έπαινος στην εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση του λεξικού και στην άψογη τυπογραφική επιμέλειά του.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ

Κάντε αριστερό κλικ στην εικόνα για ανάγνωση

Ένα πολύτιμο και απαραίτητο Λεξικό

 Το πρόσφατο βιβλίο του Εδεσσαίου συγγραφέα Δημήτρη Ευαγγελίδη σημειώνει εκπληκτική εκδοτική επιτυχία και αποσπά επαινετικά σχόλια κορυφαίων βιβλιοκριτικών.

Γράφει ο Μάκης Κωνσταντινίδης

     Οι συγγραφείς από τον Νομό Πέλλας δεν είναι και πάρα πολλοί. Αυτοί μάλιστα που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια της πόλης τους και του Νομού είναι ακόμη λιγότεροι. Ελάχιστοι όμως πέτυχαν την πανελλήνια προβολή τους και μάλιστα με τόσα κολακευτικά σχόλια. Αναφέρομαι βέβαια στο πρόσφατο βιβλίο του Δημήτρη Ευαγγελίδη «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων» για το οποίο, ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων βιβλιοκριτικών Δημοσθένης Κούρτοβικ, αφιέρωσε ένα ολόκληρο «σαλόνι» (όπως αποκαλείται στην δημοσιογραφική γλώσσα) στο ένθετο των «ΝΕΩΝ», κάτι που πέτυχαν πολύ λίγα βιβλία μέχρι τώρα.

     Ο Δημήτρης Ευαγγελίδης, γέννημα-θρέμμα Εδεσσαίος, είναι γνωστός κυρίως ως Ιχθυολόγος, μια επαγγελματική ιδιότητα με την οποία έχει διαπρέψει στον χώρο κυρίως των Θαλασσινών Ιχθυοκαλλιεργειών και είναι ο «νονός» του ΝΗΡΕΑ, μιας από τις μεγαλύτερες Εταιρείες του κλάδου, που δραστηριοποιείται ήδη και στον Νομό μας  στον χώρο της κονσερβοποιΐας. Πρόεδρος των Ελλήνων Ιχθυολόγων και από τα κορυφαία ονόματα του χώρου, μας είχε δώσει τελευταία ένα δείγμα γραφής με το εξαιρετικό βιβλίο του για τον Υγροβιότοπο Άγρα-Βρυττών-Νησιού με τον ευρηματικό τίτλο «Η λίμνη των κύκνων».

    Δεν φανταζόμασταν όμως, ότι η συγγραφική του ικανότητα επεκτεινόταν και σε άλλους χώρους, πέρα από το επιστημονικό του αντικείμενο. Έτσι, υπήρξε μια μεγάλη έκπληξη για όλους μας, η παρουσίαση του βιβλίου στο «Βιβλιοδρόμιο» των ΝΕΩΝ όπως προαναφέραμε και μάλιστα με τέτοια επαινετικά σχόλια από ένα βιβλιοκριτικό που φημίζεται για την αντικειμενικότητά του, αλλά και για την αυστηρότητά του, όπως ο Δημοσθένης Κούρτοβικ.

    Παραθέτουμε στην συνέχεια εκτεταμένα αποσπάσματα από το κείμενο αυτής της βιβλιοκριτικής για να βγάλουν οι αναγνώστες μας μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.

    Αξίζει να προσθέσουμε ότι το «Λεξικό» σημείωσε μια εκπληκτική εκδοτική επιτυχία και η α΄ έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί, μέσα σε οκτώ μήνες κυκλοφορίας. Η β΄ έκδοση, όπως μας δήλωσε ο συγγραφέας, αναμένεται στις αρχές του νέου χρόνου.

ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ:

ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ

ΚΑΙ ΠΕΡΙ-ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ

Συγγραφέας: Δημήτριος Ε. Ευαγγελίδης

Σελίδες: 288

    Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον Εκδοτικό οίκο «ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ» ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο με θέμα τα αρχαιοελληνικά φύλα και τους γειτονικούς λαούς του Ελλαδικού χώρου.

    Πρόκειται για το «ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ-ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ» του Δ. Ε. Ευαγγελίδη.

    Στα 125 λήμματα του Λεξικού έχουν συγκεντρωθεί ένα πλήθος στοιχείων και πληροφοριών που υπάρχουν στις μυθολογικές παραδόσεις και στους αρχαίους συγγραφείς, από την προϊστορία και την πρωτοϊστορία των ελληνικών φύλων και των γειτονικών λαών, όπως τα ερμηνεύει η σύγχρονη αρχαιολογική, γλωσσολογική, ιστορική, εθνολογική, πολιτισμική και ανθρωπολογική έρευνα.

    Πρόκειται για ένα μοναδικό έργο που συνδυάζει εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες για τον μέσο αναγνώστη και εξειδικευμένα στοιχεία και παραπομπές για τον ειδικό ερευνητή. Εκτός από κάποια παλαιότερα έργα ξεπερασμένα ήδη από δεκαετίες, δεν υπάρχει κάτι ανάλογο και σύγχρονο στην ελληνική βιβλιογραφία.

   Ένα από τα σημαντικότερα, τέλος, προσόντα  αυτού του Λεξικού είναι και η βοήθεια που προσφέρει στους αναγνώστες του να ξεκαθαρίσουν ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις που έχουν συσκοτισθεί από τα διάφορα παρα-ιστορικά

«έργα»  που κυκλοφορούν πρόσφατα με αυξανόμενους ρυθμούς.

    Όπως τονίζει και ο   Κωνσταντίνος Π. Χρήστου, Επίκουρος καθηγητής Α.Π.Θ. στα «Προλεγόμενα» του Λεξικού:

«…Από την «Εισαγωγή» του συγγραφέως διαφαίνεται και ένας δευτερεύων στόχος που πιθανώς απετέλεσε και το κίνητρο για την ενασχόληση με το θέμα: το αυξανόμενο ενδιαφέρον για την προϊστορία και την ιστορία της αρχαίας Ελλάδος δημιούργησε ένα εκδοτικό ρεύμα που κινήθηκε στον χώρο της παραϊστορίας και εκφράσθηκε με την διατύπωση απίθανων και εξωφρενικών θεωριών. Απέναντι στο ρεύμα αυτό ο σ. προσφέρει ως ανάχωμα το καταστάλαγμα της επιστημονικής έρευνας για την ιστορία των ελληνικών φύλων. Ενώ η παραπάνω παραφιλολογία επιχειρεί ουσιαστικώς να εγκαταλείψει τον χώρο της ιστορίας για να κινηθεί στον χώρο της μεταφυσικής, με τραγικά πάντως αποτελέσματα, το παρόν έργο αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο: η λάμψη του αρχαιοελληνικού παρελθόντος και η βαρύνουσα σημασία του για την αυτοσυνειδησία του σύγχρονου Ελληνισμού δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην ιστορική αλήθεια…»

           

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ

Ερμού 61 – Θεσσαλονίκη

Τηλ. 2310-282782

................................................................

                                   Εφημ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Νομού Πέλλας

                                                                        20 – 11 - 2002

Εφημ. ΑΛΗΘΕΙΑ Χίου 29-11-2002

Κάντε αριστερό κλικ στην εικόνα για ανάγνωση

Πόσες χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία»;

Πόσες χώρες αναγνωρίζουν 

τα Σκόπια ως «Μακεδονία»;

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Συχνά ακούμε από χείλη αρμοδίων, αναρμοδίων και διαφόρων εν γένει δήθεν "ρεαλιστών" ή διαβάζουμε σε «σοβαρά» έντυπα, να αναπαράγεται ασύστολα το περίφημο "επιχείρημα" των Σκοπιανών περί 131 χωρών που έχουν "αναγνωρίσει" τα Σκόπια ως "Μακεδονία" (Ομιλία Γκρούεφσκι στον ΟΗΕ στις 24-9-2011) και επομένως πρέπει να κλείσουμε και εμείς όπως-όπως αυτό το θέμα.

Υποστηρίζουμε εδώ και καιρό ότι στην πραγματικότητα οι χώρες που έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια δεν ξεπερνούν τις 115, σύμφωνα με στοιχεία του 2014, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που χρησιμοποιούν την προσωρινή ονομασία "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (FYROM) για όλους τους επίσημους σκοπούς 

Είχαμε επίσης διευκρινίσει ότι άλλο "αναγνώρισαν την χώρα με τη συνταγματική της ονομασία (=Δημοκρατία της Μακεδονίας)" και άλλο "έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις". Η σύναψη όμως διπλωματικών σχέσεων δεν σημαίνει αυτόματα αναγνώριση του κρατιδίου με τη συνταγματική του ονομασία. Τελικώς, οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» είναι μόλις 98 ενώ αποκαλύπτεται επί πλέον ότι οι χώρες που χορηγούν βίζα σε σκοπιανά διαβατήρια είναι ακόμη λιγότερες από 115, μόλις 101 για την ακρίβεια!

Αυτό προέκυψε μετά από έρευνα στην διαδραστική ιστοσελίδα PassportIndex, η οποία «συλλέγει, παρουσιάζει και ταξινομεί» τα διαβατήρια από όλο τον κόσμο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από τον Διεθνή Οργανισμό Αερομεταφορών (IATA), αλλά και από ταξιδιώτες. Η κατάταξη σχηματίζεται ανάλογα με το πόσες χώρες μπορούν να επισκεφθούν οι πολίτες από όλο τον κόσμο με βάση τη χορήγηση βίζας. 

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, το αμερικανικό, το βρετανικό, το γαλλικό, το γερμανικό και το νοτιοκορεατικό, περιλαμβάνονται στα «ισχυρά» διαβατήρια: τα δύο πρώτα εξασφαλίζουν πρόσβαση σε 147 χώρες, τα τρία τελευταία σε 145. Και το ελληνικό όμως βρίσκεται σε καλή σειρά (7η) εξασφαλίζοντας πρόσβαση σε 140 χώρες, όπως και το αυστριακό και το καναδικό. 

Και το διαβατήριο της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Αυτό βρίσκεται μόλις στην 34η θέση, αφού ο κάτοχός του μπορεί να ταξιδέψει μόνον σε 101 χώρες!

Ποιες όμως είναι αυτές οι χώρες που αναγνωρίζουν σήμερα τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας"; Είναι οι παρακάτω 98 διότι υπάρχουν χώρες που ανακάλεσαν την αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων και τα αναγνωρίζουν πλέον ως ΠΓΔΜ (FYROM), με χαρακτηριστική περίπτωση το Μεξικό, που απέσυρε την αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας τον Οκτώβριο του 2008).

Σύμφωνα λοιπόν με την Wikipedia οι χώρες που εξακολουθούν να αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" (λόγω της αδιαφορίας των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας μας και των διπλωματικών υπηρεσιών της) είναι οι εξής:

α. Τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (εκτός από την Γαλλία και τις ΗΠΑ):

Ηνωμένο Βασίλειο (μέλος της ΕΕ, του NATO και των G8)
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
Ρωσσία (μέλος των G8)

β. Χώρες που αποτελούσαν μέρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας:
Βοσνία-Ερζεγοβίνη
Κροατία (μέλος του NATO)
Κόσοβο
Μαυροβούνιο
Σερβία
Σλοβενία (μέλος της ΕΕ και του NATO)

γ. Γειτονικές χώρες εκτός από την Ελλάδα και την Αλβανία:
Βουλγαρία (μέλος της ΕΕ και του NATO - αναγνωρίζει τη χώρα μεν, αλλά ούτε τη γλώσσα ούτε την εθνικότητα)

δ. Άλλοι:

Αλγερία, Ανδόρα, Αργεντινή, Αυστρία (μέλος της ΕΕ), Αζερμπαϊτζάν, Μπαχρέιν, Μπανγκλαντές,  Λευκορωσία, Μποτσουάνα, Βολιβία, Βραζιλία, Μπρουνέι, Μπουρούντι, Καμπότζη, Καναδάς (μέλος του NATO και των G8), Τσαντ, Χιλή, Κόστα Ρίκα, Κούβα, Δημοκρατία της Τσεχίας (μέλος της ΕΕ και του NATO), Τζιμπουτί, Ανατολικό Τιμόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Εσθονία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Φίτζι, Γουατεμάλα, Γουινέα, Αϊτή, Ονδούρα, Ουγγαρία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Ινδία, Ινδονησία, Ιράν, Ιράκ, Ιρλανδία (μέλος της ΕΕ), Ισραήλ, Τζαμάϊκα, Καζακστάν, Κουβέιτ, Λάος, Λιθουανία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Λουξεμβούργο (μέλος της ΕΕ και του NATO), Μαλαισία, Μαυρίκιος, Μολδαβία, Μογγολία, Μαρόκο, Μοζαμβίκη, Μονακό, Μυανμάρ (Μπούρμα), Ναμίμπια, Νεπάλ, Νικαράγουα, Νιγηρία, Βόρεια Κορέα, Νορβηγία (μελος του NATO), Ομάν, Πακιστάν, Παραγουάη, Φιλιππίνες, Πολωνία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Κατάρ, Ρουμανία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Ρουάντα, Σαουδική Αραβία, Σεϋχέλλες, Σιγκαπούρη, Σλοβακία (μέλος της ΕΕ και του NATO), Σρι Λάνκα, Σουδάν, Σουρινάμ, Σουαζιλάνδη, Σουηδία (μέλος της ΕΕ), Ελβετία, Συρία, Τανζανία, Τατζικιστάν, Ταϋλάνδη, Τουρκία (μέλος του NATO), Τουρκμενιστάν, Τουβαλού, Ουγκάντα, Ουκρανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα, Βιετνάμ, Ζιμπάμπουε.

98 το σύνολο

Χώρες/οντότητες που χρησιμοποιούν την ονομασία "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" για όλους τους επίσημους σκοπούς:

Αλβανία (μέλος του NATO), Αυστραλία, Βέλγιο (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Κύπρος (δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το κρατίδιο, μέλος της ΕΕ), Δανία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Αίγυπτος, Γαλλία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των G8 και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ), Γερμανία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των G8), Ελλάδα (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (μέλος του NATO και των G8), Ιταλία (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των G8), Ιαπωνία (μέλος των G8), Λετονία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Ολλανδία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Νέα Ζηλανδία, Πορτογαλία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), Νότια Αφρική (δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το κρατίδιο), Ισπανία (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ)

115 το σύνολο

Ας σταματήσουν λοιπόν τα παραμύθια των Σκοπιανών και τα πρακτοριλίκια κάποιων άλλων.

Εκείνο πάντως που πρέπει να επισημάνουμε είναι το γεγονός ότι κάποια απίθανα κράτη, όπως η Τουβαλού (μια χώρα με 10.000 κατοίκους στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού), η Ζιμπάμπουε, η Ρουάντα και η Σουαζιλάνδη στην Αφρική, η Μογγολία, το Νεπάλ και το Τατζικιστάν στην Ασία, αλλά και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες αναγνώρισαν τα Σκόπια ως "Μακεδονία" και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί; Η απάντηση είναι απλή: Ουδείς από το επίσημο ελληνικό (λέμε τώρα) κράτος ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει τις αρχές αυτών των χωρών και να κάνει τις απαραίτητες διπλωματικές κινήσεις, κάτι που έκαναν και κάνουν με επιμονή και υπομονή οι Σκοπιανοί. Δυστυχώς...

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Το ξεγύμνωμα της Βρετανικής υποκρισίας και απάτης

Το ξεγύμνωμα της Βρετανικής υποκρισίας και απάτης

Φανούλα Αργυρού

Η εκδίκηση 1,500,000 θυμάτων μετά από 100 χρόνια…

Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαστικός, ακαδημαϊκός και συγγραφέας Βρετανός (με αυστραλιανή καταγωγή) Geoffrey Robertson QC, στο βιβλίο του «Μια άβολη Γενοκτονία – Ποιος τώρα θυμάται τους Αρμένιους;» και στο Κεφάλαιο 7, αναφέρεται εκτεταμένα σε μια σειρά από επίσημα βρετανικά έγγραφα του Φόρειν ΄Οφις τα οποία ανάγκασε το τελευταίο να αποδεσμεύσει, μετά από μια δύσκολη και επίμονη αίτηση βάση του περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης Νόμου (Freedom of Information Act). Τα έγγραφα είναι πρόσφατα.  Των χρόνων πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλέαρ και Γκόρτον Μπράουν και αποκαλύπτουν την υποκρισία και απάτες που χρησιμοποίησε το  Φόρειν Όφις για να αποφεύγει να ενοχλεί την Τουρκία.

Το 1999 με πρωτοβουλία ορισμένων λόρδων είχε γίνει κατορθωτό το ξεκίνημα συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων της Αρμενικής Γενοκτονίας (με 1,500,000 θύματα)  οπόταν το Φόρειν ΄Οφις προέβη σε «συμβουλές» προς τους υπουργούς του πως να χειρίζονται το θέμα και πως να απαντούν αποφεύγοντας πάση θυσία να κατηγορήσουν την Τουρκία για Γενοκτονία. 

 Και ξεκινά ο συγγραφέας το κεφάλαιο 7:

«Με περισσότερη επιρροή από τους αρνητές της γενοκτονίας είναι εκείνοι που συγκαλύπτουν με διάφορους τρόπους την αλήθεια – εκείνοι οι αξιωματούχοι που χαράσσουν πολιτική στη Δύση, που δεν γνωρίζουν, και στην πραγματικότητα δεν τους  ενδιαφέρει κατά πόσο έγινε γενοκτονία, των οποίων οι πρώτιστες έννοιες είναι να αποφύγουν να ενοχλήσουν την Τουρκία. Για αυτό το λόγο, αξίζει σοβαρής μελέτης  η στρατηγική που ετοίμασαν οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου για να εξαπατήσουν τους πολιτικούς μάστορές τους, (και μέσω αυτών και τους Βρετανούς πολίτες) στο να νομίζουν πως το κατά πόσο υπήρξε Αρμενική Γενοκτονία είναι θέμα σοβαρής διαφωνίας. Το 2009 εξασφάλισα ένα Mνημόνιο,  που ετοιμάστηκε από το Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας (Φόρειν ΄Οφις) κατά τη περίοδο των Εργατικών Κυβερνήσεων μεταξύ 1997-2009 πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλεαρ και Γκόρτον Μπράουν, παρόλο που η στρατηγική αυτή ξεκίνησε από τον καιρό του καθεστώτος Θάτσερ, όταν η Τουρκία έγινε σημαντική εμπορικά για την Βρετανία και την γεωστρατηγική της πολιτική…».

 Έγραφε το εν λόγω Μνημόνιο προς τους υπουργούς :

 : «…΄Ομως δεδομένων των σχέσεων μας (πολιτικών, στρατηγικών και εμπορικών) με την Τουρκία, και ότι αναγνωρίζοντας τη γενοκτονία δεν θα προσφέρει κανένα πρακτικό όφελος προς το Ηνωμένο Βασίλειο ή στους ελάχιστους διασωθέντες από τις δολοφονίες που είναι ακόμα σήμερα ζωντανοί, ούτε θα βοηθήσει την επαναπροσέγγιση μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας, η σημερινή γραμμή (πολιτικής) είναι η μόνη εφικτή εκλογή…Η Τουρκία είναι νευραλγική και αμύνεται σε κατηγορίες γενοκτονίας παρόλο που τα γεγονότα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις αντίθεση με την μοντέρνα Τουρκία…» (Σελίδες, 159, 160, 163, 173).

 But given the importance of our relations (political, strategic and commercial) with Turkey, and that recognising the genocide would provide no practical benefit to the UΚ or the few survivors of the killing still alive today, nor would it help a rapprochement between Armenia and Turkey, the current line is the only feasible option… Turkey is neuralgic and defensive about the charge of genocide despite the fact that the events occurred at the time of the Ottoman Empire as opposed to modern day Turkey…”

 Το Φόρειν ΄Οφις, στην απάτη του αυτή, της ενσυνείδητης και υποκριτικής  συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί τις προπαγανδιστικές υπέρ των Τούρκων θέσεις τριών «ιστορικών» αρνητών της Γενοκτονίας παρά τα δικά του πλούσια αρχεία των χρόνων της Γενοκτονίας.

Ο Τούρκος πρέσβης στο Λονδίνο, με το ξεκίνημα της συζήτησης στη Βουλή των Λόρδων το 1999 ξεκίνησε και ο ίδιος μια έντονη αλληλογραφία  προς το Φόρειν ΄Οφις η οποία συνεχίστηκε για τα επόμενα χρόνια μεταξύ των υφυπουργών Keith Vaz, Joyce Quin και Βαρόνης Scotland.  Ο Keith Vaz μάλιστα υπερηφανεύτηκε στον Τούρκο πρέσβη ότι το Φ.Ο αρνήθηκε να περιλάβει τις σφαγές των Αρμενίων στην ημέρα  Μνήμης του  Ολοκαυτώματος.

Τελικά η στάση του Φόρειν ΄Οφις άρχισε να αλλάζει σύμφωνα με το πιο πρόσφατο έγγραφο του Φ.Ο με οδηγία William Hague και David Liddigton (της νέας Συντηρητικής κυβέρνησης) οι οποίοι έλαβαν πλέον υπόψη τη Νομική Γνώμη που εξέδωσε ο G. Robertson  για το θέμα  το 2009 καταρρίπτοντας πλήρως τόσο τη τουρκική άρνηση όσο και τη βρετανική στάση.  (Σύνδεσμος εδώhttp://groong.usc.edu/Geoffrey-Robertson-QC-Genocide.pdf ).

 Οι William Hague και David Liddigton αποφάνθηκαν το Σεπτέμβριο του 2013 ότι «πρέπει να κάνουμε σίγουρο ότι η προσέγγιση μας δεν παρεξηγείται ως έλλειψη αναγνώρισης για τις άθλιες συνθήκες των γεγονότων 1915-1916. Θα είναι ορθό να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα 100χρονα των γεγονότων το 2015».  (Η ημερομηνία Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας είναι η 24^η Απριλίου).

 Και κλείνει το κεφάλαιο 7 ο συγγραφέας επισημαίνοντας ότι τώρα το Φ.Ο εγκατέλειψε την ψεύτικη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει αρκετή μαρτυρία και περιορίζεται στην αποφυγή της χρήσης της λέξης Γενοκτονία.

«Πρέπει να πάει πιο πέρα. Πρέπει να σταματήσει να μιλά για τραγωδία.  Να χρησιμοποιεί τη σωστή λέξη, τα γεγονότα του 1915 δεν ήταν τραγωδία αλλά έγκλημα. Ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας  – όπως είχε πει η Βρετανία το 1915 και πρέπει να το επαναλάβει το 2015».

 Παραλληλισμός με ίδια πολιτική έναντι του Κυπριακού

 ΄Ομως, τα έγγραφα που εξασφάλισε ο συγγραφέας έχουν και μια άλλη διάσταση σε σχέση με το Κυπριακό. Οι άνθρωποι στο Φόρειν ΄Οφις  την περίοδο εκείνη ήσαν: Geoff Hoon, Κeith Vaz, Joyce Quin, Baroness Scotland, Baroness Kinnock.  Οι ίδιοι κατά την διάρκεια της απόφασης του Αγγλικού Εφετείου υπερ του Μ. Αποστολίδη εναντίον των ΄Οραμς.

 Στις 20 Ιουλίου 2009, λοιπόν,  η υφυπουργός Ευρώπης Βαρόνη Κλένις Κίννοκ έστειλε επιστολή στους δικαστές του Αγγλικού Εφετείου με σκοπό να τους  επηρεάσει ως προς την απόφασή τους στην υπόθεση Μελέτη Αποστολίδη εναντίον του ζεύγους Οράμς και αυτό κατόπιν τουρκικών απαιτήσεων. Επιτροπή αποτελούμενοι από οργανώσεις των Τουρκοκυπρίων Λονδίνου σε συνεργασία με το λεγόμενο Τουρκοκυπριακό εμπορικό επιμελητήριο στα κατεχόμενα είχε καταθέσει στον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν υπόμνημα  με 12,000 ζητώντας βρετανική επέμβαση στην δικαστική απόφαση!

Η επιστολή Κίννοκ εξόργισε τόσο πολύ τους Δικαστές για το θράσος να τολμήσουν να επηρεάζουν την απόφαση του Δικαστηρίου που αποκάλυψαν την απαράδεκτη προσπάθεια του Φόρειν ΄Οφις σε δύο παραγράφους της Απόφασης.

(Σχετικές δημοσιεύσεις της γράφουσας στην Ελευθερία Λονδίνου  25 Ιουνίου 2009 «Τ/κ ζητούν από τους Βρετανούς να ανατρέψουν την απόφαση εναντίον των ΄Οραμς!» και 29 Ιανουαρίου 2010 «Το Foreign office προσπάθησε να παρέμβει πολιτικά στο Εφετείο προς όφελος των Τούρκων» – αρχείο εφημερίδας www.eleftheria.co.uk ).

  

Φανούλα Αργυρού, Ερευνήτρια/συγγραφέας Λονδίνο 19.4.2015

Περί αριστερόστροφης Παιδείας...

Δύο εκδοχές για ένα δράμα…

Άρης Τόλιος

Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς είναι μια σημαντική προσωπικότητα της αριστεράς. Δεν του αξίζουν οι εύκολοι περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί στο καμίνι των SOSial Media. Μαρξιστής, με πλούσια βιβλιογραφία και σημαντική ακαδημαϊκή και πολιτική διαδρομή. 

Οι τοποθετήσεις του -για την αριστεία («ρετσινιά»), το πολιτικό άσυλο («θέμα αρχής»), την αξιολόγηση στην παιδεία («τιμωρητική διαδικασία»), όπως και η κατεδάφιση της πρώτης απόπειρας μεταρρυθμίσεων με ευρεία πλειοψηφία (νόμος Διαμαντοπούλου)- είναι απολύτως συνεπείς με τις μέχρι τώρα θεωρήσεις της αριστεράς για την παιδεία. 

Η αιτιολογική έκθεση για την «αντι-μεταρρύθμιση» έχει «ιδεολογική συνέπεια». Το δημοκρατικό, συμμετοχικό πανεπιστήμιο αναδύεται ως η μεγάλη στρατηγική στόχευση της νέας ηγεσίας. Αν και, ως πολίτης (και γονιός), θα ήθελα κάποια στιγμή να ορίσουμε τι ακριβώς είναι δημοκρατικό. Πιθανολογώ ότι μια καλή άσκηση είναι η κατάληψη της πρυτανείας. Ακόμη καλύτερη η χρήση του πολιτικού ασύλου με τη συριζαϊκή αντίληψη (ορισμένων συνιστωσών τουλάχιστον), τη βία κατά πρυτανικών και ακαδημαϊκών αρχών, το αριστοτεχνικό χτίσιμο γραφείων (είναι και μια άσκηση ταξικής συνείδησης), την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, τη μετατροπή αμφιθεάτρων σε χώρο φιλοξενίας μεταναστών... όλα όσα ζήσαμε με πρωταγωνιστές συντρόφους του, τα ωραία χρόνια προ και μετά κρίσης.

Αν υπάρχει κάτι να προσάψει κανείς στον κ. Μπαλτά, είναι ότι ως πανεπιστημιακός δάσκαλος έπρεπε να διδάξει με τις πράξεις του ότι οι μεγάλες τομές και τα φιλόδοξα σχέδια προϋποθέτουν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμπτώσεις, επίπονη μελέτη, τεχνοκρατική προετοιμασία και μάλιστα σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο, όπως η παιδεία, διορατικά βήματα και προσεκτικές κινήσεις. Λυπάμαι, αλλά η αίσθηση που έχει δώσει μέχρι σήμερα είναι αποσπασματικές λύσεις σε προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια τώρα το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Ο κ. Γιάννης Πανούσης, επίσης ακαδημαϊκός, με περγαμηνές, ομότιμος του κ. Μπαλτά στο υπουργικό συμβούλιο. Ήταν (νεαρός τότε…) μαζί με τον κ. Διονύση Κλάδη, αρχιτέκτονας του νόμου-πλαισίου του 1982. Αν ακουμπήσουμε τις μνήμες, που πονάνε που λέει και ο ποιητής, οι δυο τους συνυπέγραφαν το 1989 ένα άρθρο στην εφημερίδα «Βήμα» με τίτλο: 'Mea culpa”. Μια μετάνοια για επιλογές που άνοιξαν την κερκόπορτα του κομματισμού στα πανεπιστήμια, τη μεγαλύτερη πληγή σήμερα για την ελληνική παιδεία. Θα ήταν χρήσιμο να ακούσουμε κάποια στιγμή την άποψη του υπουργού για τον νέο νόμο-πλαίσιο του κ. Μπαλτά. Αν δηλαδή 7 χρόνια μετά ο νομός αυτός ήταν ήδη πρόβλημα για την εκπαίδευση των νεοελλήνων, τι στο διάτανο κάνει επιτακτική την ανάγκη να επιστρέψουμε εκεί, 33 χρόνια αργότερα;

Ως πολίτης, χωρίς βαθύτερη γνώση των προβλημάτων, θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος γιατί η Ελλάδα σε μια εποχή που η παιδεία σε όλον τον κόσμο είναι στρατηγικό εργαλείο προόδου, μέλλοντος και παραγωγικής ανασυγκρότησης, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος... 

Μεγαλύτερη αξία θα είχε να πληροφορηθούμε όλοι μας μέσα από ποιες διεργασίες βάζουμε την όπισθεν. Ποιοι εργάστηκαν, πόσο καιρό, με ποια συγκριτικά εργαλεία, πόσο μελετήθηκε η εμπειρία άλλων χωρών, ποια είναι δηλαδή τα βαθύτερα επιχειρήματα για να ισοπεδωθεί η πιο σημαντική απόπειρα βαθύτερων αλλαγών και να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Κατά πόσο, αλήθεια, έχει ενσωματωθεί σ' αυτήν τη στρατηγική του «πρώτη φορά αριστερά», η εμπειρία των δικών μας εγκεφάλων. Πάνω από 1.000 καθηγητές αυτή την ώρα (ενδεχομένως πολύ πιο σημαντικοί μερικοί από τον κ. Μπαλτά) ερευνούν, διδάσκουν, διαπρέπουν, αναδεικνύουν ταλέντα και δεξιοτέχνες σε δεκάδες ξένα πανεπιστήμια. Δίπλα μας είναι, αρθρογραφούν κατά καιρούς στον ελληνικό και ξένο τύπο και βγάζουν φλύκταινες με τους σημερινούς σχεδιασμούς...

Επίσης, ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι σε ανοικτή γραμμή με τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία για να φτιάξουν μια νέα εργαλειοθήκη μεταρρυθμίσεων. Όλες οι έρευνες του οργανισμού (και για την Ελλάδα) είναι η απόλυτη αποδόμηση της εκπαιδευτικής κοσμοθεωρίας του κ. Μπαλτά. Μιλάει για αξιολόγηση καθηγητών και σχολικών μονάδων, σύνδεση με την αγορά εργασίας, αναζήτηση άλλων πηγών χρηματοδότησης, τεχνοκρατική διοίκηση, με κατακλείδα τρεις γραμμούλες. «Το μέλλον της ευημερίας, της οικονομίας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης μιας χώρας εξαρτάται από τη βελτίωση της επίδοσης στην παιδεία».

Δημιουργούν όλα αυτά μια φρικτή υποψία ότι οι συλλήψεις για την ελληνική παιδεία κινούνται μετωπικά προς τη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα. Και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς ποια πλευρά είναι η εύθραυστη…

Στον αντίποδα, είχαμε μια δήλωση (προχθές) του κ. Αντώνη Σαμαρά. «Οδηγείτε την παιδεία στον βάλτο όπου βρισκόταν επί δεκαετίες». Αν αποτελούσε σκληρή αυτοκριτική για τη διακυβέρνησή του (μαζί με ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), θα ήταν θαυμάσιο δείγμα συναίσθησης. Με τις επιλογές του (Κωνσταντίνος Αρβανιτοπουλος και Ανδρέας Λοβέρδος) ήταν ο πρώτος που έδειξε το μονοπάτι προς τον βάλτο.

Και επειδή εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τρόικα, διαπραγματεύσεις, επιβολή μέτρων (δυστυχώς…) αλλά με εθνική άσκηση, είναι προφανές ότι η παιδεία αποτελεί κρησάρα για το πολιτικό μας σύστημα. Από την ανικανότητα στην ιδεοληψία, μια εκλογική αναμέτρηση δρόμος είναι, στρωμένος με χαμένες ευκαιρίες…

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=40617

Οι μαθητευόμενοι μάγοι και η έλλειψη ιστορικής συνείδησης

Η παιδική χαρά!

Ένα από τα πλέον σημαντικά άρθρα-αναλύσεις του Γ. Καραμπελιά, που πρέπει να μελετηθεί με προσοχή!

ΔΕΕ  

Οι μαθητευόμενοι μάγοι 

και η έλλειψη ιστορικής συνείδησης

Του Γιώργου Καραμπελιά

Παρακολουθούμε όλοι ως υπνωτισμένοι το θέαμα μιας κυβέρνησης ασχέτων και μαθητευόμενων μάγων να βυθίζει μέρα με τη μέρα σε μεγαλύτερο αδιέξοδο τη χώρα σε όλα τα πεδία, και έναν άβουλο πρωθυπουργό να παρακολουθεί ανίκανος να παρέμβει προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση· παρακολουθούμε ταυτόχρονα το θέαμα μιας σταδιακής κατεδάφισης των οραμάτων του… αντιμνημονιακού κινήματος. Δεν θα επανέλθουμε όμως σε αυτά που έχουμε τονίσει πολλές φορές, (ad nauseam) την τελευταία περίοδο, αλλά θα προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε για μια ακόμα φορά το ιδεολογικό και πολιτικό υπόστρωμα αυτής της πολιτικής.

Όταν ανήκεις σε μια γενιά και μια ιδεολογική και πολιτική σχολή που τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να κατεδαφίσει την ιστορική συνείδηση του ελληνισμού, αρνείται τη συνέχεια του ελληνικού έθνους· σε ένα ρεύμα που αρνείται να αναγνωρίσει στην οθωμανική Τουρκία εκείνον τον παράγοντα που από τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μέχρι την εισβολή στην Κύπρο και τις αδιάκοπες προκλήσεις έχει ως διαρκή διακηρυγμένο και μόνιμο στόχο του την κατοχή ή την υποταγή του «συνόρου» που αποτελεί η Ελλάδα.

Όταν από την άλλη πλευρά δεν έχεις καμία συνείδηση ότι η σχέση μας με την Δύση δεν είναι μια σχέση οργανική αλλά τακτική και αναγκαστική συμμαχία απέναντι στην εξ Ανατολών απειλή και πλέεις μέσα σε πελάγη ενός αφελούς ευρωκεντρισμού και δεν έχεις συνείδηση πως ο ελληνισμός είναι όντως, δυστυχώς, «ανάδελφος», αλλά αντίθετα έχεις ανατραφεί με όλες τις εξυπνάδες που λοιδορούσαν την τόσο καίρια έκφραση του πρόεδρου Σαρτζετάκη.

Όταν αγνοείς το γεγονός της βαθύτατης παρακμής στην οποία έχει εισέλθει εδώ και πολλά χρόνια ο ελληνισμός.

Όταν αγνοείς πως το κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα είναι η δημογραφική της παρακμή η οποία εκτός από την πληθυσμιακή συρρίκνωση θα την μεταβάλει πολύ σύντομα σε χώρα γερόντων (ήδη ο μέσος όρος ηλικίας είναι 43 χρόνια) με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό σε όλα τα πεδία, από την άμυνα, την παραγωγή έως το συνταξιοδοτικό και την αδυναμία να καλυφθούν οι «περιβόητες» συντάξεις.

Όταν κλείνεις τα μάτια μπροστά στη μεγάλη μετακίνηση των πληθυσμών που λαμβάνει χώρα από την Ανατολή προς τη Δύση, μετακίνηση η οποία είναι ενταγμένη και στη στρατηγική του μόνιμα απειλητικού γείτονα, τότε μπορείς να αναφέρεσαι στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, μόνον ως ζήτημα «ανθρωπιστικό» και όχι ως ζήτημα που στο βάθος χρόνου μετατρέπεται σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης.

Όταν δεν έχεις συνείδηση ότι μία πλήρης οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας κινδυνεύει να σε οδηγήσει σε μια καθοδική σπείρα χωρίς επιστροφή.

Όταν αρνείσαι να δεις τι έχει συμβεί στη Βουλγαρία, η τη Σερβία εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια ή ακόμα χειρότερα τι συμβαίνει στη γειτονική Συρία.

Όταν εν ολίγοις έχεις ανατραφεί με μια ψευδοταξική ιδεολογία που υποτιμά συστηματικά την εθνική διάσταση και με μια ατομοκεντρική δυτική αντίληψη για την οποία σημασία έχει απλώς «να περνάμε καλά», και όλα αυτά σε ένα έθνος που αριθμεί πλέον μόνο δέκα εκατομμύρια πληθυσμό, τότε σου επιτρέπονται τα πάντα.

Τότε μπορείς πολύ εύκολα με απόλυτη έλλειψη συναίσθησης της ιστορικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας, να παίζεις την κυβέρνηση και το θέαμα της δήθεν διακυβέρνησης.

Τότε σου επιτρέπεται να οδηγείς μια χώρα με τα μεγέθη και τις δυνατότητες της σύγχρονης Ελλάδας σε μια πολιτική αφασία, όπου καθημερινά καταρρέουν όλα τα οικονομικά δεδομένα αλλά και οι υποδομές της χώρας και όπου μέσω ενός απίστευτου μιθριδατισμού εθιζόμαστε και αρκούμαστε στο «κάθε μέρα και χειρότερα».

 Συντήρηση ή όραμα;

Πολλοί μας έχουν επικρίνει τα τελευταία χρόνια ως υπερβολικά συντηρητικούς που δεν τολμούν να προχωρήσουν στις απαραίτητες «ρήξεις» έστω κι αν αυτό συνεπάγεται στην επιστροφή στη δραχμή ή ακόμα και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό συχνά, από εκείνους που όταν, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, έμπαινε η Ελλάδα στο ευρώ πανηγύριζαν ή σιωπούσαν, σε αντίθεση με εμάς που είχαμε ταχθεί όσο γίνεται πιο αποφασιστικά ενάντια σε μια τέτοια πολιτική.

Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα; Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές πως η έξοδος από το ευρώ δεν είναι σήμερα επιλογή δική μας, μιας ισχυρής Ελλάδας ικανής να προχωρήσει σε νέες οικονομικές πολιτικές και νέες συμμαχίες, αλλά θα γίνει αναγκαστικώς ως εκδίωξή μας.

Κατά συνέπεια δεν μπορούμε να προσδοκούμε τίποτα το θετικό από αυτήν, διότι όχι μόνον με τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, θα ρίξει ακόμα περισσότερο το ήδη δραματικά πεσμένο εισόδημα των Ελλήνων αλλά και κυρίως διότι θα οδηγήσει σε μια γεωπολιτική απομόνωση την χειρότερη δυνατή στιγμή στην περιοχή μας.

Είναι εντελώς χαρακτηριστικό ότι όλοι οι «πατριώτες» που υπερασπίζονται την έξοδο από το ευρώ, δεν σκέφτονται καθόλου τι πρόκειται να συμβεί με την Κύπρο εάν πάψει να βρίσκεται τουλάχιστον στην ίδια οικονομική ζώνη με την Ελλάδα, και απομείνει έρμαιο στις διαθέσεις της Τουρκίας και της Βρετανίας.

Υπάρχει άραγε μια εναλλακτική πολιτική στην περίπτωση μιας τέτοιας εξόδου; Μπορούμε να στηριχθούμε μήπως στη Ρωσία; Είναι σαφές ότι το ερώτημα παραμένει μάλλον θεωρητικό. Διότι η Ελλάδα είναι απόλυτα εξαρτημένη από τις εισαγωγές και τις εμπορικές σχέσεις της με τη Δύση, «βγάζει το ψωμί της» από τον τουρισμό που κατά 80% προέρχεται από δυτικές χώρες, η δε Ρωσία σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με τη Γερμανία ή με την Τουρκία με τις οποίες διατηρεί τεράστιες οικονομικές σχέσεις. Επιπλέον, οι γειτονικές μας βαλκανικές χώρες ιδιαίτερα η Ρουμανία και η Βουλγαρία, δεν ανήκουν πλέον στο φιλορωσικό στρατόπεδο αλλά είναι αντίπαλές της. Καταλαβαίνουμε επομένως, ότι η αναγκαία βελτίωση των σχέσεών μας με τη Ρωσία και η στήριξή μας σε αυτήν σε πολλά θέματα ενεργειακό, αμυντικό κ.λπ., έχει προφανή και αδιαμφισβήτητα όρια. Και πρέπει να ενταχθεί σε μια μεσομακροπρόθεσμη προοπτική μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Το ίδιο κατά μείζονα ρόλο ισχύει με την Κίνα. Η Κίνα μπορεί να είναι σύμμαχός μας αλλά μακρινή και αδύνατο να μας στηρίξει αποφασιστικά στα εθνικά και γεωπολιτικά μας προβλήματα.

Εμείς έχουμε ιστορική συνείδηση της χώρας μας και για τη χώρα μας. Γνωρίζουμε ότι ο σημερινός ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι το τελευταίο ιστορικό υπόλειμμα ενός μεγάλου έθνους και ενός μεγάλου πολιτισμού στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της. Γιατί αν κάποτε δεν είχαμε κράτος είχαμε οικονομική υπεροχή σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο τη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια, είχαμε πληθυσμό και ισχυρή δημογραφία, οι γιαγιάδες μας γεννούσαν δέκα ή δεκαπέντε παιδιά, είχαμε πολιτισμική υπεροχή. Σήμερα συρρικνωνόμαστε έχουμε χάσει κάθε παραγωγική αυτεξουσιότητα έχουμε γίνει πολιτισμικοί νάνοι, ενώ ο μεγάλος μας αντίπαλος ενισχύεται σε όλα τα πεδία.

Στον προηγούμενο αιώνα διαπράξαμε δύο μεγάλα εθνικά εγκλήματα, με δύο εμφυλίους χάσαμε τη Μικρά Ασία, τη Σμύρνη και την Πόλη ως κέντρα τους ελληνισμού και με τον δεύτερο και τραγικότερο εμφύλιο (1944-1949) χάσαμε την Κύπρο, την Βόρειο Ήπειρο και την οικονομική και πολιτική μας αυτεξουσιότητα.

Σήμερα είμαστε στο κατώφλι μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής. Αν έστω και σήμερα, την ύστατη στιγμή, δεν κατανοήσουμε ότι ο ελληνισμός αποτελεί «απειλούμενο είδος» προς εξαφάνιση και πρέπει να προστατευτεί από εμάς τους ίδιους, τότε κινδυνεύουμε σε αυτόν τον αιώνα να πάψουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο και να σκορπίσουμε στους πέντε δρόμους σαν τους Αρμενίους ή ακόμα περισσότερο τους Λιβανέζους, ενώ ο ιστορικός χώρος της Ελλάδας θα μεταβληθεί σε έναν απλό χώρο ταμπόν μεταξύ ισλαμικής Ανατολής και Δύσης.

Γι’ αυτούς τους λόγους είμαστε απολύτως «συντηρητικοί», δηλαδή θέλουμε να διασωθεί ο υπαρκτός ελληνισμός και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ένας συνδυασμός μιας διπλής τακτικής πάνω στην οποία πολλές φορές έχουμε επιμείνει μέχρι σήμερα. Μια τακτική «ανταρτοπόλεμου» στη διαπραγμάτευση με τους τοκογλύφους και τη γερμανική Ευρώπη ώστε να αποφύγουμε το πένθιμο σόλο, μέχρις ότου αποκτήσουμε περισσότερους συμμάχους στο εσωτερικό της Ευρώπης και να ενισχυθούμε ώστε να μπορέσουμε μεσοπρόθεσμα να καταργήσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους.

Ταυτόχρονα για να έχει νόημα και ο ανταρτοπόλεμος πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο στρατηγικός μας στόχος. Αυτό δηλαδή που απουσιάζει εντελώς από τη σκέψη και την στρατηγική (!) της παρούσας κυβέρνησης, η οποία εξαντλείται απλώς στο να αποφύγουμε τα χειρότερα και «να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Ο ανταρτοπόλεμος έχει νόημα όταν τον εντάσσεις σε ένα όραμα για τη νέα Ελλάδα. Ένα όραμα που έχουμε χαρακτηρίσει εκσυγχρονισμό της παράδοσης, δηλαδή δημογραφική ανάκαμψη, ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, αμυντική θωράκιση, κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτισμική αναγέννηση και αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς.

Αλλά για όλα αυτά είναι απαραίτητο αυτό που λείπει από την ασύντακτη κυβέρνηση και τον άβουλο πρωθυπουργό, μια ιστορική συνείδηση της πατρίδας και του έθνους, μια γνώση του «από πού ερχόμαστε», για να μπορούμε να έχουμε συναίσθηση και για το τι μας λείπει και για το που πηγαίνουμε!

Γ.Κ.

http://ardin-rixi.gr/archives/181088?hc_location=ufi

30 χρόνια από τον θάνατο του Εμβέρ Χότζα

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-αφιέρωμα στον αλήστου μνήμης παρανοϊκό δικτάτορα της Αλβανίας, που κατέστρεψε την χώρα του.

ΔΕΕ

Εμβέρ Χότζα, ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Αλβανίας

Εύη Κιόρρι

Γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο στις 16 Οκτωβρίου 1908 και κατάγονταν από τη μεσαία τάξη ο πατέρας του ήταν έμπορος υφασμάτων και ταξίδευε συχνά στις ΗΠΑ, για αυτό και ανετράφη από τον θείο του. Από πολύ νωρίς ξεκίνησε την αγωνιστική του δράση κατά του καπιταλισμού και του Αλβανού βασιλιά Ζόγου Α', φοίτησε σε γαλλικό γυμνάσιο. Κατά τη διάρκεια αυτών των μαθητικών χρόνων διάβασε για πρώτη φορά το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", παράλληλα έμαθε Γαλλικά, Ιταλικά, Σέρβικα και Ρώσικα. Στα 22 του κέρδισε υποτροφία για να σπουδάσει φυσικές επιστήμες στο Μονπελιέ της Γαλλίας.

Μετά από ένα χρόνο εγκατέλειψε της σπουδές του και μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ωστόσο για μια ακόμη φορά τα παράτησε, εκεί προσχωρεί στο Γαλλικό Κομμουνιστικό κόμμα και παράλληλα αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Λ΄Ουμανιτέ".

Το 1934 έως το 1936 διατέλεσε γραμματέας του αλβανικού προξενείου στις Βρυξέλλες, μέχρι που απολύθηκε καθώς στο γραφείο του εντοπίστηκαν μαρξιστικά βιβλία. Αποφάσισε να επιστρέψει στην Αλβανία, όπου στην αρχή εργάστηκε ως καθηγητής στην Κορυτσά, ωστόσο στις 7 Απριλίου του 1936, έμελλε να γίνει μάρτυρας της Ιταλικής εισβολής στην χώρα και έχοντας αρνηθεί να γίνει μέλος του Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος έχασε την δουλεία του. Λίγο καιρό αργότερα άνοιξε ένα καπνοπωλείο στα Τίρανα, το οποίο αποτέλεσε και μυστικό τόπο συνάντησης των Αλβανών κομμουνιστών.

Ανέλαβε πρόεδρος της Εθνικής Αντιφασιστικής Επιτροπής Απελευθέρωσης της Αλβανίας το 1944, η οποία αποτέλεσε και την πρώτη ανεπίσημη κυβέρνηση μετά τη γερμανική κατοχή. Ωστόσο πάντα το όραμά του ήταν η τέλεια κομμουνιστική χώρα πρότυπο, που θα λειτουργούσε σαν καλολαδωμένη μηχανή και θα εφάρμοζε κατά γράμμα τις ιδεολογίες του Στάλιν και του Μαρξ.

Στα πλαίσια της σύνταξής του κράτους δημιουργεί ένα μονολιθικό καθεστώς, όπου ο ίδιος ασκεί κάθε εξουσία και λαμβάνει κάθε απόφαση, προωθεί προγράμματα για την εκβιομηχάνιση της χώρας και την εκμηχάνιση της γεωργίας. Παράλληλα, καταπολεμά τον αναλφαβητισμό, όπως και τη θρησκεία, καθώς αποφάσισε να γκρεμίσει κάθε εκκλησία, είτε καθολική, είτε ορθόδοξη και κάθε τζαμί , ενώ την ίδια στιγμή απαγόρευσε τη χρήση κάθε θρησκευτικού συμβόλου, κάνοντας την Αλβανία το πρώτο αθεϊστικό κράτος στον κόσμο.

Ο Χότζα και η εξωτερική πολιτική του

Το 1948 τυφλωμένος από την υποταγή του στον Στάλιν καταδίκασε επίσημα το τιτοϊκό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας ενώ διέκοψε οποιαδήποτε διπλωματική σχέση με αυτή. Παράλληλα, δέχεται από τους συμμάχους και φίλους του έντονη κριτική για την ανάμειξή του στον Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο στηρίζοντας το "αδελφό" κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος.

Μέχρι το 1961 οι σχέσεις του με την "πατρίδα" του κομμουνισμού, τη Ρωσία ήταν άριστες και οι συνεργασία μεταξύ των δυο χωρών πολύ στενή,ωστόσο τότε ο Αλβανός ηγέτης, που είχε παραχωρήσει τη πρωθυπουργία της χώρας στο στενό συνεργάτη του Μεχμέτ Σέχου, παραμένοντας ωστόσο στην ηγεσία του κομουνιστικού κόμματος και ελέγχοντας τα πάντα, κατηγορεί τη Μόσχα για προδοσία των σοσιαλιστικών ιδεών και συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό. 

Λίγα χρόνια αργότερα και μετά από την εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Τσεχοσλοβακία απέσυρε την χώρα από τη στρατιωτική συμμαχία και κατήγγειλε, για μια ακόμη φορά, την ΕΣΣΔ για προδοσία. Αυτή το η στάση τον οδήγησε στον πλευρό της Λαϊκής Κίνας και του Μαο, μέχρι το 1978 όταν οι σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών άρχισαν να ψυχραίνονται, καθώς για άλλη μια φορά ο, πιστός στις ιδέες του Μαρξ, Χότζα έκρινε πως ο σύμμαχός του καλλιεργούσε ένα "αντιμαρξιστικό ιδεολογικό ρεύμα".Μετά από αυτή την εξέλιξη ανακηρύσσει τον εαυτό του ως μοναδικό θεματοφύλακα των μαρξιστικών ιδεολογιών και του κομουνισμού.

Σκληρά ήταν τα μέτρα που έλαβε ο Χότζα και κατά του ελληνόφωνου πληθυσμού της Βόρειας Ηπείρου, που είδε και αυτό τις περιουσίες του να δημεύονται και οι προσπάθειες για διαφυγή στην Ελλάδα να τιμωρούνται με θάνατο. Ωστόσο, ο Χότζα προσέγγισε αρκετούς αντιπροσώπους των Βορειοηπειρωτών και τους ενέταξε στην κυβέρνησή του, σε περίοπτες πολιτικές θέσεις. Παρόλα αυτά, το 1960 όταν ο Σοβιετικός Γενικός Γραμματέας Νικίτα Χρουστσώφ, του ζήτησε να δώσει αυτονομία στην περιοχή το απέρριψε αμέσως.

Παράλληλα, μαίνονταν οι συγκρούσεις μεταξύ Αλβανίας και Σερβίας για τον αλβανόφωνο πληθυσμό του Κοσόβου, οι οποίες συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό του.

Οι δαίμονες και οι εμμονές του ηγέτη

Ο Εμβέρ Χότζα είναι παγκόσμια γνωστός όχι μόνο για την πολιτική του δράση, αλλά και για τις εμμονές και τις παράλογες απαιτήσεις και αποφάσεις κατά την ηγεσία του.

Ήταν ένα εξαιρετικός χρήστης της προπαγάνδας καθώς κατάφερε να πείσει τον αλβανικό λαό ότι απειλούνται από τις γειτονικές χώρες με εισβολή, εκμεταλλευόμενος τη γερμανική κατοχή του 1940. Έτσι τους έπεισε ότι ήταν ασφαλείς μόνο εντός των συνόρων του κράτους, ενός κράτους που είχε "πλήρη αυτάρκεια γεωργικών και βιομηχανικών προϊόντων, την ώρα που οι υπόλοιποι λαοί πάθαιναν από την πείνα".

Μάλιστα, για να προστατευθεί ο λαός σε περίπτωση εισβολής ξένων εχθρικών δυνάμεων έχτισε περισσότερα από 600.000 πολυβολεία σε όλη την χώρα και για τον εαυτό του ένα πολυτελές καταφύγιο στα Τίρανα. Τα σκορπισμένα πολυβολεία σε όλη την Αλβανία αποτελούν το "ζωντανό" απομεινάρι της κομμουνιστικής δικτατορίας.

Την ίδια στιγμή, έκλεισε τα σύνορα και απαγόρευσε την έξοδο από τη χώρα, αλλά και τη είσοδο σε αυτή, με αποτέλεσμα όσοι αναζητούσαν την τύχη τους στο εξωτερικό να ανακηρύσσονται εχθροί της πατρίδας και να θανατώνονται, ενώ οι οικογένειές τους που έμεναν πίσω πλήρωναν τη "προδοσία" με φυλακίσεις και εξορίσεις.

Όσον αφορά τους πολιτικούς αντιπάλους ή όσους είχαν διαφορετικές ιδεολογίες από τη κυβέρνηση, ακόμη και αν δεν το δήλωναν, βρίσκονταν αντιμέτωποι με εκκαθαρίσεις. Έτσι, πολύ σύντομα ολόκληρες περιοχές της χώρας βρέθηκαν στο στόχαστρο, όπως και ολόκληρες οικογένειες που αντιμετώπισαν φυλακίσεις και βασανισμούς, εξορίσεις και καταναγκαστική εργασία.

Άλλωστε, ήταν η εποχή που όλα και όλοι ελέγχονταν από το κράτος, τη προπαγάνδα και τους καλοθελητές που δεν δίσταζαν να καταδώσουν στην ασφάλεια τον γείτονα ή ακόμη και τον συγγενή τους προκειμένου να τύχουν μιας καλύτερης αντιμετώπισης από το κομμουνιστικό καθεστώς. Με αποτέλεσμα ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίστουν για τάχα συνωμοσίες κατά του κράτους, ενώ άλλες διαλύθηκαν με τους γονείς ή και τα μεγαλύτερα παιδιά να βρίσκονται στις φυλακές ή εξόριστοι μακριά από τον τόπο τους, δακτυλοδεικτούμενοι και αβοήθητοι.

Ακόμη, ο Χότζα δεν δίστασε να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις ακόμη και μέσα στο κόμμα προκειμένου να αποδείξει την αντικειμενικότητα της κυβέρνησης, που στόχο είχε την ευημερία του λαού. Κάπως έτσι, το 1981 ο επί 27 χρόνια πρωθυπουργός της Αλβανίας Μεχμέτ Σέχου που "αυτοκτόνησε" πυροβολώντας τον εαυτό του στην καρδία΄, με αποτέλεσμα ένα πέπλο μυστηρίου να καλύπτει τον θάνατό του.

Ήταν εκείνος ο ηγέτης που από τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του ανάγκασε τους Αλβανούς να μάθουν Ρώσικα, γιατί πραγματικά πίστευε στη βαθιά φιλία και συμμαχία των δυο λαών, με αποτέλεσμα ολόκληρες γενιές του αλβανικού λαού όχι μόνο να καταλαβαίνουν, αλλά και να μιλούν άπταιστα ρώσικα.

Παράλληλα, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας προχώρησε στη δήμευση περιουσιών και την οργάνωση κολχόζ κατά τα σοβιετικά πρότυπα, με αποτέλεσμα ο λαός να εργάζεται πολύ αλλά να αμείβεται με ψίχουλα "για να είναι όλοι ίσοι".

Στο στόχαστρο της κυβέρνησης, όπως ήδη αναφέρθηκε, βρέθηκαν και οι τρεις θρησκείες του Αλβανικού κράτους, που καταργήθηκαν και ο κλήρος φυλακίστηκε, στόχος του Χότζα ήταν να απαλλάξει τον λαό από την πίστη, άλλωστε έπρεπε να έχουν πίστη μόνο στο Κόμμα.

Ο θάνατος του Εμβέρ Χότζα

Ο Χότζα πέθανε στα Τίρανα στις 11 Απριλίου του 1985, καθώς αντιμετώπιζες σοβαρά προβλήματα υγείας μετά από 2 εμφράγματα και παράλυση, βυθίζοντας το κράτος στο πένθος. Η προπαγάνδα που είχε ριζώσει στο μυαλό της πλειοψηφίας του λαού, το έκανε να πιστεύει πως μαζί με το τέλος του Χότζα είχε έρθει και το τέλος της χώρας.

Τη διακυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνει ο Ραμίζ Αλία, στενός συνεργάτης και ευνοούμενος του Εμβέρ, που διοργανώνει μια μεγαλοπρεπή κηδεία στην πρωτεύουσα ανακηρύσσοντας τη χώρα σε πένθος και "απαιτώντας" από τους πολίτες να δείξουν τη θλίψη τους για  το χαμό του ηγέτη.

Στην κηδεία, που πραγματοποιήθηκε στις 15 Απριλίου, δεν έδωσε το παρών κανένας από τους συμμάχους και συνεργάτες από το εξωτερικό, μόνο από τη Μόσχα εστάλη συλληπτήρια επιστολή, η οποία επιστράφηκε στους αποστολείς καθώς θεωρήθηκε "απαράδεκτη".

Τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Αλία, που χαρακτηρίστηκε ακόμη πιο επικίνδυνος από τον Χότζα, καθώς παρά τις μικρές μεταρρυθμίσεις που έκανε συνέχισε την ίδια πολιτική που είχε πια εξαντλήσει τον λαό. Με αποτέλεσμα σύντομα να αρχίσουν οι εξεγέρσεις που οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος το 1989, που σφραγίστηκε με την καταστροφή του αγάλματος του Στάλιν.

Οι πληγές που άφησε πίσω της η κομμουνιστική δικτατορία

Οι επίσημες καταγραφές από το τέλος της κομμουνιστικής δικτατορίας κάνουν λόγο για 5.000 άνδρες και 450 γυναίκες νεκρούς, 35.135 φυλακισμένους, εκ των οποίων περισσότεροι από 1.000 έχασαν τη ζωή τους και για πολλές χιλιάδες εξόριστους. Μάλιστα, όπως αναφέρεται μέχρι και σήμερα πολλές οικογένειες δεν γνωρίζουν που είναι θαμμένοι οι σοροί των δικών τους ανθρώπων.

Παράλληλα, ο κομμουνισμός άφησε πίσω του ένα κράτος οικονομικά κατεστραμμένο, οπισθοδρομικό και απομονωμένο από τον κόσμο.

http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/emver-xotza-o-kim-giongk-oyn-ths-alvanias.3406495.html