Αποκωδικοποιήθηκε το DNA των Νεαντερτάλειων

Μια εξαιρετική σύνθεση από γερμανικό περιοδικό που περιέχει εξαιρετικά κατατοπιστικά στοιχεία για τους Νεαντερτάλιους (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Zach Zorich για τους ανθρώπους του Νεάντερταλ δημοσιεύθηκε στο πρόσφατο τεύχος (Volume 63 Number 4, July/August 2010) του αμερικανικού περιοδικού "Αrchaeology". Είναι γραμμένο σε απλά αγγλικά και ελπίζω να μη συναντήσουν οι αναγνώστες ιδιαίτερα προβλήματα στην μελέτη του. Εάν κάποια στιγμή εξοικονομήσω χρόνο θα το μεταφράσω στα ελληνικά. Για όσους δεν γνωρίζουν αγγλικά παραθέτω στο τέλος την σχετική είδηση που δημοσιεύθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ περιληπτικά και με ελάχιστες λεπτομέρειες.

ΔΕΕ

Neanderthal Genome Decoded

For anyone who has ever looked at the hair on their knuckles and wondered if there might be a smidgen of Neanderthal in their genes, the recent publication of the Neanderthal genome provides some important answers. After four years of work, an international research team led by Svante Pääbo of the Max Planck Institute of Evolutionary Anthropology in Leipzig, Germany, has sequenced about 60 percent of the DNA that formed the building blocks of the Neanderthal lineage. The genome will allow scientists to better understand the biology of our closest extinct relatives, and provide a new point of reference for learning how our species, Homo sapiens, evolved. The study shows that Neanderthals are not as extinct as everyone thought. Somewhere between one and four percent of the DNA in people who are ethnically non-African comes from Neanderthals. In other words, they live on in some of us. The DNA comes from three bones found in Croatia’s Vindija Cave in the 1970s; all were non-identifiable fragments of limb bones. Two of them were radiocarbon dated—one to between 34,000 and 42,000 years ago and the other to between 43,000 and 45,000 years ago. The DNA studies revealed that each bone belonged to a different individual, all of them were probably women, and that two of them likely shared a relative on their mothers’ side. The research team identified several areas of modern human genomes that seem to have conferred some kind of adaptive advantage and were passed on throughout the population of Homo sapiens around the time they were coming into contact with Neanderthals. Some of those regions include genes that affect cognitive functions and the ability to metabolize food into energy. One important difference between the Neanderthal and modern genomes was in a gene labelled RUNX2. That gene plays a role in the shape of the skull, rib-cage, and shoulder joint—parts of the anatomy where Neanderthals differ from modern humans. Mutations to RUNX2 may have given Homo sapiens the anatomy that makes us unique among hominids.

The study compared the Neanderthal DNA to the genomes of five modern humans from around the globe (three non-Africans: French, Han Chinese, and Polynesian, and two Africans: Yoruba and San). The results showed that all non-Africans share a similar amount of Neanderthal DNA, indicating that this contribution to the gene pool took place before Homo sapiens migrated across the world. The most likely scenario, according to the research group, is that a small number of Homo sapiens left Africa between 100,000 and 80,000 years ago and encountered Neanderthals in the Middle East, where the two populations interbred before Homo sapiens moved into the rest of Eurasia. The lack of Neanderthal DNA in the two African genomes probably means that the population was dense enough that either people did not move back into Africa once they left, or the DNA of those who did come back was diluted in the continent’s large human gene pool. The research team cautions against drawing any racist conclusions based on their results. “It’s not as if there are places in the genome where all non-Africans have Neanderthal ancestry and all Africans do not have Neanderthal ancestry,” says geneticist David Reich of Harvard University. “In fact, each non-African today seems to have their Neanderthal ancestry in a different place in the genome.” He also points out that there is no single Neanderthal gene that all non-Africans share.

Now that Pääbo’s team has established protocols for preventing contamination of DNA samples and methods for assembling ancient gene sequences, future work should proceed much more quickly. They plan to re-sequence the Neanderthal genome several more times to eliminate any errors. The team also plans to do experiments that will tell them how the differences in the genome would have affected the physical attributes of Neanderthals. As the technology for gene sequencing becomes cheaper and faster, the techniques Pääbo’s group has developed will allow archaeologists to routinely take DNA samples from the bones they uncover, creating more points of comparison between modern humans and our ancestors. Having more genomes to work with will make it easier to track down when particular mutations took place, as well as help us understand what drove those changes.

Another way that paleogenetic research is changing the way scientists learn about human evolution is by allowing geneticists to identify new human lineages from unidentifiable pieces of bone, as Pääbo and Johannes Krause, also from the Max Planck Institute, did in March when they announced they had retrieved DNA from a 30,000-year-old finger bone from Denisova Cave in Siberia. So far, they have only sequenced the mitochondrial DNA (the DNA from the organelles that convert food to energy inside the body’s cells) from the Denisova individual, but it appears to be from a 1 million-year-old strain of mitochondria that does not appear in any known Neanderthal or Homo sapiens individual. The discovery was surprising because it may indicate that a type of hominid unknown in the fossil record left Africa sometime around a million years ago and migrated to Asia, where it lived side by side with Neanderthals and Homo sapiens. “Maybe it is an oversimplification to talk about particular migrations out of Africa,” says Pääbo. “There might have been more or less continuous gene flow or migration.” Taken together, the Neanderthal genome and the Denisova DNA seem to be moving ideas about human evolution in a different direction. “What unfolds is that the human family tree we thought was so clear-cut will morph to become more like a bush,” says Stephan Schuster, a geneticist at Penn State University who is not affiliated with the research team. “There will be many different versions of human.”

Deciding whether the Denisova hominid is different enough from Neanderthals and modern humans to be called a separate species based on its genes alone is going to be tricky. “There is no metric where you say ‘this percentage of divergence is a new species,’” says Pääbo. “I think it will always be a bit murky.” Defining the term “species” is fraught with all kinds of problems especially when referring to people who lived thousands of years ago. Paleoanthropologists rely mainly on measurements of bone shape and size to make assumptions about what makes one hominid different enough from another to call them separate species. “It seems pretty obvious that if a paleontologist can find a tooth and name a new species, then finding the genome provides millions of times more information, so you ought to be able to define a species,” says John Hawks, a geneticist at the University of Wisconsin who is not part of the research team. Another possibility advocated by Hawks is that the Denisova individual is simply a Neanderthal with an old form of mitochondria. Soon, Krause and Pääbo will know if that is the case. They are already at work recovering the complete Denisova genome, and they hope to have a draft sequence in a few months.

Πηγή: http://www.archaeology.org/1007/etc/neanderthal.html
 

Τα μυστικά ενός ξάδελφου

Προσδιορίστηκε το πλήρες γονιδίωμα του ανθρώπου του Νεάντερταλ

Λειψία   05/02/09

Η πλήρης γενετική αλληλουχία ενός Νεάντερταλ που έζησε πριν από 38.000 χρόνια προσδιορίστηκε από ερευνητές στη Γερμανία, ένα επίτευγμα που θα επιτρέψει για πρώτη φορά την άμεση σύγκριση του σύγχρονου ανθρώπου με τον μυστηριώδη, εξαφανισμένο του ξάδελφο. Η ομάδα του Δρ Σβάντε Πάαμπο στο Ινστιτούτο Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Max Planck της Λειψίας ανέλυσε το γενετικό υλικό από ένα οστό Νεάντερταλ που βρέθηκε στην Κροατία, αναφέρει το Nature.com. Το πλήρες γονιδίωμα αναμένεται να δημοσιευτεί αργότερα φέτος, ενώ τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της συνεχιζόμενης γενετικής ανάλυσης θα παρουσιαστούν στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας για την Προώθηση της Επιστήμης, το οποίο ξεκινά στις 12 Φεβρουαρίου στο Σικάγο. Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ ταξινομείται σήμερα είτε ως υποείδος του σύγχρονου ανθρώπου (Homo sapiens neanderthalensis) είτε -πιο συχνά- ως ξεχωριστό είδος στο γένος Homo (Homo neanderthalensis). Οι Νεάντερταλ εμφανίστηκαν λίγο νωρίτερα από το σύχρονο άνθρωπο, πιθανώς πριν από 600.000 χρόνια, και σύντομα εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη και την Ασία. Ο Homo sapiens εμφανίστηκε στην Αφρική πριν από περίπου 200.000 χρόνια και συνυπήρξε με τους Νεάντερταλ μέχρι τη μυστηριώδη εξαφάνισή τους πριν από 30.000 χρόνια. Τμήματα του γενετικού υλικού του Νεάντερταλ που είχαν εξεταστεί στο παρελθόν υποδεικνύουν ότι το γονιδίωμά του είναι ίδιο με το ανθρώπινο κατά 99%. Η πιο εκτεταμένη σύγκριση των δύο γονιδιωμάτων θα μπορούσε τώρα να απαντήσει στο ερώτημα εάν υπήρξε επιμειξία ανάμεσα στα δύο είδη. Ορισμένοι επιστήμονες είχαν αμφισβητήσει προηγούμενες μελέτες των ερευνητών στη Γερμανία, με το επιχείρημα ότι το δείγμα είχε μολυνθεί από DNA σημερινών ανθρώπων. Ωστόσο η ανάλυση του μιτοχονδριακού DNA που βρέθηκε στο οστό από την Κροατία φαίνεται να διαψεύδει το ενδεχόμενο μόλυνσης. «Έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι αυτή είναι η αυθεντική αλληλουχία του Νεάντερταλ» σχολίασε ο Έντουαρντ Ρούμπιν, διευθυντής του Κοινού Ινστιτούτου Γενωμικής στην Καλιφόρνια. Ο Ρούμπιν επίσης προσπαθεί να προσδιορίσει την αλληλουχία του γονιδιώματος του Νεάντερταλ και έχει συνεργαστεί με τον Δρ Πάαμπο στη Γερμανία. Με την πάροδο του γεωλογικού χρόνου, το DNA μέσα στο διατηρημένο οστό της Κροατίας έχει κατακερματιστεί σε κομμάτια, και ο προσδιορισμός της αλληλουχίας κατέστη εφικτός μόνο χάρη στη νεώτερη τεχνολογία που ανέπτυξε η αμερικανική εταιρεία 454 Life Sciences. Το συνολικό μήκος του γονιδιώματος είναι τρία δισεκατομμύρια ζεύγη βάσεων, όσο και του σύγχρονου ανθρώπου. Οι ερευνητές του Max Planck, όπως και ανεξάρτητες ομάδες στη Γαλλία και την Ισπανία, προσπαθούν τώρα να απομονώσουν DNA από τα οστά πέντε άλλων Νεάντερταλ.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=983269

Μακεδονικά πανηγύρια

Μακεδονικό ελληνικό γλέντι

Σε προηγούμενη ανάρτηση
(http://ethnologic.blogspot.com/2010/06/blog-post_7269.html) 
με τον τίτλο  "Σκοπιανές εκδηλώσεις" που είχαμε αναρτήσει στις 21 Ιουνίου 2010 παρουσιάσαμε την χυδαία προσπάθεια ιδιοποίησης (κοινώς "καπελλωμα") από τους Σκοπιανούς και τους εδώ Σκοπιανολάγνους διαφόρων λαϊκών και θρησκευτικών εκδηλώσεων, που παραδοσιακά διοργανώνονται κάθε καλοκαίρι στην Μακεδονία, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Συγκεκριμένα, σκοπιανοί κύκλοι είχαν διοχετεύσει μέσω του Διαδικτύου κατάλογο με χωριά και ημερομηνίες όπου δήθεν θα πραγματοποιούνταν "μακεδονικά" (=φιλοσκοπιανά) γλέντια. Στο παραπάνω βίντεο παρουσιάζεται το πανηγύρι στο χωριό Άγιος Παντελεήμονας της Φλώρινας, στις όχθες της λίμνης Βεγορίτιδας, ένα ελληνικότατο γλέντι με κυκλικούς χορούς, με παραδοσιακή μουσική από χάλκινα , την οποία εδώ και χρόνια επιχειρούν να νοθεύσουν με εισαγόμενα σκοπιανά ανθελληνικά τραγούδια, με αποτέλεσμα πολλοί "σούπερ-πατριώτες" να τα μπερδεύουν και να μπερδεύονται, θεωρώντας 'τα συλλήβδην ως "σλαβικά"!

Εκείνο που έχω να προσθέσω είναι η παρατήρηση ενός ηλικιωμένου πολιτικού πρόσφυγα στα Σκόπια, η οποία μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν την πρωτάκουσα. Μου είχε πεί το εξής εκπληκτικό: "Την δικιά μας μουσική (εννοούσε αυτήν με τα χάλκινα κυρίως) όταν την παίζαμε σε εκδηλώσεις μας, αυτοί (εννοούσε τους σκοπιανούς) την χόρευαν δύο-δύο σε ρυθμό ταγκό ή βάλς. Εμείς τους μάθαμε να χορεύουν τους χορούς μας". Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα, καταρρίπτοντας και πολιτιστικά τις σκοπιανές μυθοπλασίες και παλαβομάρες.

ΔΕΕ

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (25)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Για να βοηθήσουμε στην ερμηνεία, η "του Χρόνου Αγορά" δεν είναι άλλη από την περίφημη πλατεία της Νέας Υόρκης "Τάιμς Σκουαίρ" (Times Square) όπου τραβήχτηκε η διάσημη φωτογραφία στην διάρκεια του εορτασμού για την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον ναύτη και την νοσοκόμα, που έγινε πρωτοσέλιδο στο περιοδικό LIFE (Εικόνα).

90 χρόνια από την δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη

Η Δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη

(31 Ιουλίου 1920)

Με τον Δημήτριο Γούναρη, και πλήθος άλλων αντι-βενιζελικών, εξόριστο η αντιπολίτευση έβλεπε στο πρόσωπο του Ίωνα Δραγούμη τον άνθρωπο που θα μπορούσε "επιτέλους" να δώσει τέλος στην κυριαρχία των Φιλελευθέρων. Σχετικά νέος στην πολιτική, με μεγάλη δράση όμως στους μακεδονικούς αγώνες, ο Δραγούμης είχε τεθεί απο το 1917 με το πλευρό του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ διαφωνώντας με την εκδίωξη του τελευταίου. Η διαφωνία του βέβαια δεν περιοριζόταν μόνο στο πρόσωπο του Βασιλιά αλλά και στη γενικότερη πολιτική του Βενιζέλου έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εκδίωξη όμως του Κωνσταντίνου και η απροκάλυπτη ανάμειξη των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά του κράτους προκάλεσε την έντονη αντίδρασή του αποστασιοποιημένου, ως ένα βαθμό, απο την ενεργή πολιτική σκηνη Δραγούμη. Με άρθρο του στις 16 Ιουνίου 1917 στο περιοδικό "Πολιτική Επιθεώρησις" που εξέδιδε ο ίδιος εξαπέλυσε δριμεία επίθεση εναντίον της Ανταντ και του Βενιζέλου. Το άρθρο αυτό, που εξόργισε τον Γάλλο γερουσιαστή Ζονάρ, στάθηκε η αφορμή για να συμπεριληφθεί και ο Δραγούμης στη λίστα με τους ανεπιθύμητους και να εξοριστεί αρχικά στην Κορσική και αργότερα στη Σκόπελο.

Έτσι λοιπόν το 1919 επέστρεψε στην Ελλάδα και γρήγορα, εν απουσία του Γούναρη, αναδείχθηκε σε ηγέτη της αντιπολίτευσης. Στις 30 Ιουλίου 1920 πραγματοποιήθηκε δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών. Δράστες ήταν δύο απόστρατοι αξιωματικοί του στρατού, ο Γεώργιος Κυριάκης και ο Απόστολος Τσερέπης. Ως συνήθως τα νέα για το περιστατικό παραποιήθηκαν με αποτέλεσμα να διαδοθεί στον κοσμό η πληροφορία ότι ο Βενιζέλος δολοφονήθηκε. Ένα νέο κύμα τρομοκρατίας εξαπολύθηκε. Παρακρατικές ομάδες επιτέθηκαν και κατέστρεψαν γραφεία αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Καθημερινή», «Ριζοσπάστης»), τυπογραφεία, καταστήματα και θέατρα («Κοτοπούλη»), ενώ επιτέθηκαν και λεηλάτησαν σπίτια πολιτικών της αντιπολίτευσης, όπως του πρώην πρωθυπουργού Στέφανου Σκουλούδη.
Ο Δραγούμης έμαθε τα νέα στο σπιτι που διέμενε με την Μαρίκα Κοτοπούλη στην οδό Ξενίας στις 31 Ιουλίου. Έμαθε επίσης οτι οι βενιζελικοί είχαν επιτεθεί στο θέατρο Κοτοπούλη καθώς και σε αντι-βενιζελικές εφήμερίδες (Καθημερινή κ.α.). Για μεγαλύτερη ασφάλεια ο Δραγούμης θεώρησε αναγκαίο να πάνε στο σπίτι του στην Κηφισιά.
Στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας (απέναντι απο την έπαυλη Θωπ) ο Παύλος Γύπαρης, μέλος της προσωπικής φρουράς του Βενιζέλου και επικεφαλής στρατιωτικού τάγματος, στάματησε το αυτοκίνητο του Δραγούμη. Ύστερα απο διαβουλεύσεις που κράτησαν αρκετή ώρα τους επετράπηκε να φύγουν. Αφου έφτασε σπίτι, και παρα τις αντιρρήσεις της Κοτοπούλη, ο Δραγούμης έφυγε αμέσως για τα γραφεία του περιοδικού του "Πολιτική επιθεώρησις". Παρα τις συμβουλές της συντρόφου του, Κοτοπούλη, ο Ίωνας επέλεξε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με πριν, αν και γνώριζε οτι το τάγμα ασφαλείας είχε παραμείνει στο ίδιο σημείο.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε. Το τάγμα ασφαλείας σταμάτησε το ford του Δραγούμη και τον κατέβασαν κάτω. Ύστερα απο κάποιες διαβουλεύσεις στις οποίες -τραγική ειρωνία- πήρε μέρος ο Εμμανουήλ Μπενάκης, πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα και Βενιζελικός, ο Δραγούμης οδηγήθηκε συνοδεία στρατιωτικού αποσπάσματος στη συμβολή των οδών Παπαδιαμαντόπουλου και Κηφισίας. Εκεί τουφεκίστηκε απο το απόσπασμα γύρω στις 4 το μεσημέρι.

Αυτόπτης μάρτυρας ήταν ο Ρώσος στρατιωτικός Ιγκόρ Λεμπέντιεφ ο οποίος αναφέρει μεταξύ άλλων: "την προσοχήν μου επέσυρεν ομάς στρατιωτικών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτην καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντος μετά πολλής αξιοπρέπειας [...] οι στρατιώτες επυροβόλησαν [...] Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους χωρίς να βγάλει κραυγήν, χωρίς να πεί τι." Οι συγγενείς του Δραγούμη πληροφορήθηκαν το γεγονός αποκρύπτοντάς το απο την Μαρίκα Κοτοπούλη, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της. Ο Βενιζέλος καταδίκασε την ενέργεια και απέστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον πατέρα του Ίωνα, Στέφανο Δραγούμη. Παράλληλα οι φιλοβενιζελικές εφημερίδες ασχολούντουσαν με την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου χωρίς να αναφερθούν στη δολοφονία του ηγέτης της αντιπολίτευσης. Αλλά και όταν αναφέρθηκαν, το χρονικό της δολοφονίας σκόπιμα παραποιήθηκε. Χαρακτηριστικά, η βενιζελική εφημερίδα "Καιροί" γράφει: "Οι πλείστοι των Αρχηγών της Αντιπολιτεύσεως συνελήφθησαν, καθ' όσον υπάρχουσι σοβαραί ενδείξεις, ότι ενέχονται εις την δολοφονικήν απόπειραν. Ο εκ των Αρχηγών της συνεργαζόμενης αντιπολιτεύσεως Ιωάν. Δραγούμης, συλληφθείς επίσης, απεπειράθη να διαφύγη. Εφ' ω, πυροβοληθείς, εφονεύθη". Οι αντι-βενιζελικές εφημερίδες μετά απο μέρες ασχολήθηκαν με το θέμα, αφού οι καταστροφές που είχαν προκληθεί στα τυπογραφεία τους άργησαν να διορθωθούν.

Η στήλη

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ρέπουλης διέταξε ανακρίσεις και οδηγήθηκαν ως κατηγορούμενοι οι Παύλος Γύπαρης, Εμμανουήλ Μπενάκης, Βούλγαρης και Γεωργαντάς. Ο Γύπαρης φωτογράφισε ως ηθικό αυτουργό τον Μπενάκη. Όλοι τους αθωώθηκαν και οι ευθύνες τελικά καταλογίστηκαν στο τάγμα ασφαλείας. Αναμφίβολα όμως ο Μπένακης, που αποδειγμένα συνάντησε 1-2 ώρες πριν την εκτέλεση τον Γύπαρη, και ο Ρέπουλης, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουν σοβαρές ευθύνες για αυτή την εξέλιξη.

Με τη δολοφονία του Δραγούμη, η Ελλάδα έχασε έναν μεγάλο πολιτικό, ο οποίος σύντομα θα γινόταν και πρωθυπουργός, αν λάβουμε υπόψιν μας το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου. Ο πολιτικός του λόγος ήταν γόνιμος και δεν θύμιζε καθόλου την στείρα αντιπολίτευση που ασκούσαν συνήθως οι βενιζελικοί ή οι αντι-βενιζελικοί.
Οι διαφωνίες του ήταν καθαρά ιδεολογικές και σε ουδεμία περίπτωση ήταν προϊόντα εμπάθειας προς τον αντίπαλό του. Η εκτέλεση του Δραγούμη ήταν μια ψυχρή πράξη αντεκδίκησης για την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου και ίσως αποτελεί το αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού. Σήμερα στο σημείο όπου δολοφονήθηκε, απέναντι απο το ξενοδοχείο Hilton, υπάρχει μαρμάρινη στήλη, έργο του Αριστοτέλη Ζάχου.

Ανεγέρθηκε το 1921  και στην στήλη, χαράχτηκαν οι στίχοι του Κωστή Παλαμά, από την «Νεκρική Ωδή» που είχε συνθέσει (8 Αυγ. 1920) εις μνήμην του Δραγούμη: «Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.»

Άρθρο του Νόαμ Τσόμσκυ για το Ιράν

Η Ιρανική Απειλή

Noam Chomsky  (chomsky.info, July 2, 2010)

Η τρομερή απειλή του Ιράν είναι ευρέως αναγνωρισμένη ως η πλέον σοβαρή κρίση της εξωτερικής πολιτικής που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Ομπάμα. [...] Τον Ιούνιο του 2010 το Κογκρέσο ενίσχυσε τις κυρώσεις κατά του Ιράν, με ακόμα πιο σκληρές ποινές στις ξένες εταιρίες. Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει αναπτύξει ταχύτατα  την επιθετική της ικανότητα στο αφρικανικό νησί Ντιέγκο Γκαρσία, αποικία της Βρετανίας (σημ. ΔΕΕ: ενοικιάστηκε το 1970 στις ΗΠΑ με μυστική συμφωνία), η οποία εκτόπισε τον πληθυσμό, έτσι ώστε οι ΗΠΑ να μπορούν να κατασκευάσουν την τεράστια στρατιωτική βάση που χρησιμοποιούν για τις επιθέσεις κατά της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Το ναυτικό αναφέρει την αποστολή ενός βοηθητικού υποβρυχίου στο νησί για την εξυπηρέτηση πυρηνοκίνητων πυραυλικών υποβρυχίων με πυραύλους Τόμαχοκ, οι οποίοι μπορεί να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Αναφέρεται ότι κάθε υποβρύχιο έχει την εντυπωσιακή δύναμη μιας κινητής ομάδας μάχης. Σύμφωνα με το δηλωτικό φορτίου του Ναυτικού των ΗΠΑ, όπως σημειώνει η Sunday Herald (Γλασκώβη), ο βασικός στρατιωτικός εξοπλισμός που έστειλε ο Ομπάμα περιλαμβάνει 387 «bunker busters», πυραύλους που χρησιμοποιούνται για την ανατίναξη ενισχυμένων υπόγειων καταφυγίων. Ο σχεδιασμός αυτού του «διεισδυτικού πυροβολικού» ξεκίνησε από την κυβέρνηση Μπους, αλλά ατόνισε. Με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Ομπάμα επιτάχυνε αμέσως τα σχέδια και τα όπλα πρόκειται να είναι έτοιμα αρκετά χρόνια νωρίτερα του χρονοδιαγράμματος, με ειδικό στόχο το Ιράν.

«Προετοιμάζονται για την καταστροφή του Ιράν», δήλωσε ο Dan Plesch, διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Σπουδών και Διπλωματίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Όπως είπε, «οι βόμβες και οι πύραυλοι ευρείας εμβέλειας των ΗΠΑ είναι έτοιμα σήμερα να καταστρέψουν 10.000 στόχους στο Ιράν, μέσα σε λίγες μόνο ώρες». «Η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ τετραπλασιάστηκε από το 2003», με επιταχυνόμενο ρυθμό υπό τον Ομπάμα.

Ο αραβικός τύπος αναφέρει ότι Αμερικάνικος στόλος (με ένα Ισραηλινό πλοίο) πέρασε από τη διώρυγα του Σουέζ προς τον Περσικό Κόλπο, όπου αποστολή του είναι «να εφαρμόσει τις κυρώσεις κατά του Ιράν και να εποπτεύει τα πλοία που κινούνται από και προς το Ιράν». Βρετανικά και Ισραηλινά ΜΜΕ αναφέρουν ότι η Σαουδική Αραβία παρέχει ένα «διάδρομο» για το βομβαρδισμό του Ιράν από το Ισραήλ (κάτι που η Σαουδική Αραβία αρνήθηκε). Μετά την επιστροφή του από το Αφγανιστάν, προς καθησυχασμό των συμμάχων του ΝΑΤΟ, ότι οι ΗΠΑ θα παραμείνουν εκεί και μετά την αντικατάσταση του Στρατηγού McChrystal από τον ανώτερό του, Στρατηγό Petraeus, ο επί κεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Ναύαρχος Michael Mullen, επισκέφθηκε το Ισραήλ, για να συναντήσει τον πρόεδρο του Επιτελείου Αμυντικών Δυνάμεων του Ισραήλ, Gabi Ashkenazi, και ανώτερους Ισραηλινούς στρατιωτικούς με τη συνοδεία μονάδων από τα τμήματα κατασκοπείας και σχεδιασμού, συνεχίζοντας έτσι τον ετήσιο στρατηγικό διάλογο μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ στο Τελ Αβίβ. Η συνάντηση επικεντρώθηκε «στην προετοιμασία τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικά ικανού Ιράν», σύμφωνα με την Haaretz, η οποία αναφέρει επιπλέον ότι ο Mullen τόνισε πως: «Προσπαθώ πάντα να βλέπω τις προκλήσεις από την Ισραηλινή σκοπιά». Ο Mullen και ο Ashkenazi βρίσκομαι σε τακτική επικοινωνία μέσω μιας ασφαλούς γραμμής επικοινωνίας.

Οι αυξανόμενες απειλές για στρατιωτική δράση εναντίον του Ιράν είναι φυσικά κατά παράβαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και ειδικά κατά παραβίαση του ψηφίσματος 1887 του Σεπτεμβρίου 2009 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο επιβεβαίωσε το κάλεσμα όλων των εθνών για ειρηνική επίλυση των διαφορών σχετικών με πυρηνικά ζητήματα, σε συμφωνία με τον Χάρτη, που απαγορεύει τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας.

Ορισμένοι αξιόλογοι αναλυτές περιγράφουν την Ιρανική απειλή με όρους Αποκάλυψης. Ο Amitai Etzioni προειδοποιεί ότι «Οι Η.Π.Α θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το Ιράν ή να εγκαταλείψουν τη Μέση Ανατολή». Ισχυρίζεται πως, εάν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν προχωρήσει, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη θα «κινηθούν προς» την νέα Ιρανική «υπερδύναμη». Πιο απλά, μπορεί να σχηματιστεί μια τοπική συμμαχία ανεξάρτητη των ΗΠΑ. Στο στρατιωτικό περιοδικό Military Review, ο Etzioni παροτρύνει μια επίθεση των ΗΠΑ που να έχει στόχο όχι μόνο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν αλλά και το μη πυρηνικό στρατιωτικό δυναμικό της, συμπεριλαμβανομένων των υποδομών της χώρας, δηλαδή της κοινωνίας των πολιτών. «Μια τέτοιου είδους στρατιωτική δράση είναι παρόμοια με τις τιμωρίες, που προκαλούν "πόνο" με σκοπό την αλλαγή της συμπεριφοράς, αν και εδώ μιλάμε για πολύ ισχυρότερα μέσα».

Αφήνοντας κατά μέρος αυτές τις εμπρηστικές διατυπώσεις, σε τι ακριβώς συνίσταται η Ιρανική απειλή; Μία τεκμηριωμένη απάντηση δίνεται τον Απρίλη του 2010 στη μελέτη του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών Military Balance 2010 (Στρατιωτική Ισορροπία 2010) [...]

Το σκληρό θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν είναι αναμφίβολα μια απειλή για τους δικούς του ανθρώπους, αν και σχετικά με αυτό το ζήτημα το Ιράν δεν κατατάσσεται ιδιαίτερα ψηλά σε σύγκριση με τους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή. Αλλά δεν είναι αυτό που απασχολεί το Ινστιτούτο. Αντιθέτως, εξετάζει την απειλή που αποτελεί το Ιράν για την περιοχή και τον κόσμο.

Η μελέτη καθιστά σαφές ότι η Ιρανική απειλή δεν είναι στρατιωτική. Οι στρατιωτικές δαπάνες του Ιράν είναι «σχετικά χαμηλές σε σύγκριση με των υπόλοιπων της περιοχής», και μικρότερες από το 2% σε σύγκριση με αυτών των ΗΠΑ. Το Ιρανικό στρατιωτικό δόγμα είναι καθαρά «αμυντικό, σχεδιασμένο να επιβραδύνει τυχόν εισβολές και να πιέσει προς μια διπλωματική λύση των εχθροπραξιών». Το Ιράν έχει μόνο «περιορισμένη ικανότητα να δράσει στρατιωτικά πέραν των συνόρων του». Σχετικά με τα πυρηνικά, «το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, καθώς και η επιθυμία του να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ανάπτυξης πυρηνικών όπλων αποτελεί καίριο στοιχείο της αμυντικής του στρατηγικής».

Παρόλο που η Ιρανική απειλή δεν είναι στρατιωτική, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να είναι και ανεκτή από την Ουάσινγκτον. Η Ιρανική αμυντική ικανότητα είναι μια παράνομη άσκηση εθνικής κυριαρχίας που εμπλέκεται στα διεθνή σχέδια των ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, απειλεί τον Αμερικανικό έλεγχο των πηγών ενέργειας στη Μέση Ανατολή, μια υψηλή προτεραιότητα των Δυτικών «σχεδιαστών» από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που παρέχει «ουσιαστικό έλεγχο του κόσμου» (A. A. Berle).

Αλλά η απειλή του Ιράν πάει πέραν της αμυντικής του πολιτικής. Το Ιράν επιδιώκει να επεκτείνει την επιρροή του. Σύμφωνα με τη διατύπωση της απειλής από τη μελέτη του Ινστιτούτου, το Ιράν «αποσταθεροποιεί» την περιοχή. Η εισβολή των ΗΠΑ και η στρατιωτική κατοχή των γειτόνων του Ιράν είναι «σταθεροποίηση». Οι προσπάθειες του Ιράν να επεκτείνει την επιρροή του σε γειτονικές χώρες αποτελούν «αποσταθεροποίηση», και άρα είναι εντελώς παράνομες. Αξίζει να σημειωθεί ότι τέτοιου είδους δηλώσεις αποτελούν συνήθη τακτική. Έτσι, ήταν ορθή η χρησιμοποίηση του όρου «σταθερότητα» με την τεχνική έννοια του όρου, από τον εξέχοντα αναλυτή εξωτερικής πολιτικής, James Chace, όταν εξήγησε ότι προκειμένου να επιτευχθεί «σταθερότητα» στη Χιλή ήταν απαραίτητο να «αποσταθεροποιηθεί» η χώρα (εννοώντας την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Αλλιέντε και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Πινοσέτ).

Πέραν αυτών των εγκλημάτων, το Ιράν υποστηρίζει την τρομοκρατία, συνεχίζει η μελέτη: στηρίζοντας τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις του Λιβάνου και της Παλαιστίνης -σε περίπτωση εκλογών. Ο συνασπισμός που βασίζεται στη Χεζμπολάχ κέρδισε επιδέξια τη λαϊκή ψήφο στις τελευταίες εκλογές του Λιβάνου (2009). Η Χαμάς κέρδισε το 2006 στις Παλαιστινιακές εκλογές, αναγκάζοντας τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να ασκήσουν τη βάρβαρη και σκληρή πολιορκία της Γάζας, για να τιμωρήσουν τους αλλόπιστους που ψήφισαν με λάθος τρόπο σε ελεύθερες εκλογές. Αυτές αποτέλεσαν και τις μόνες σχετικά ελεύθερες εκλογές στον Αραβικό κόσμο. Είναι φυσικό για τη γνώμη των ελίτ να φοβούνται την απειλή της δημοκρατίας και να ενεργούν για να την ανατρέψουν, αλλά αυτό είναι μια μάλλον σοκαριστική υπόθεση, σε συνδυασμό με την υποστήριξη των τοπικών δικτατοριών από τις ΗΠΑ, και ιδιαίτερα τον μεγάλο έπαινο του Ομπάμα προς τον βάναυσο Αιγύπτιο δικτάτορα Μουμπάρακ, στο δρόμο για την περίφημη ομιλία του στον μουσουλμανικό κόσμο στο Κάιρο. Οι τρομοκρατικές ενέργειες που αποδίδονται στη Χαμάς και στη Χεζμπολάχ ωχριούν μπροστά στην τρομοκρατία των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην ίδια περιοχή, αλλά παρόλ’ αυτά αξίζουν μιας ματιάς.

Στις 25 Μαΐου ο Λίβανος γιόρταζε την εθνική του εορτή, την Ημέρα Απελευθέρωσης, γιορτάζοντας παράλληλα και την αποχώρηση του Ισραήλ από το νότιο Λίβανο μετά από 22 χρόνια, αποτέλεσμα της αντίστασης της Χεζμπολάχ – που χαρακτηρίστηκε από τις Ισραηλινές αρχές ως «Ιρανική επίθεση» εναντίον του Ισραήλ στον κατεχόμενο από το Ισραήλ Λίβανο (Ephraim Sneh). Αυτό επίσης αποτελεί μια συνήθης αυτοκρατορική τακτική. Έτσι, ο πρόεδρος Τζων Κένεντυ καταδίκασε την «επίθεση εκ των έσω η οποία χειραγωγείται από τον Βορρά». Η αντίσταση του Νότιου Βιετνάμ κατά των βομβαρδιστικών του Κένεντυ, του χημικού πολέμου που οδήγησε τους αγρότες σε εικονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλων τέτοιων καλοπροαίρετων μέτρων, καταδικάστηκε από τον Πρέσβη (του Κένεντυ) του ΟΗΕ, τον φιλελεύθερο ήρωα, Adlai Stevenson, ως «εσωτερική επίθεση». Η υποστήριξη του Βόρειου Βιετνάμ προς τους συμπατριώτες τους στον κατεχόμενο από τις ΗΠΑ Νότο είναι επίθεση, απαράδεκτη παρέμβαση στη δίκαιη αποστολή της Ουάσινγκτον. Οι Arthur Schlesinger και Theodore Sorenson, σύμβουλοι του Κένεντυ, οι οποίοι θεωρούνται ειρηνοποιοί, επιβράβευσαν και αυτοί την παρέμβαση της Ουάσινγκτον για την ανατροπή της «επίθεσης» στο Βόρειο Βιετνάμ. Το 1955 το Γενικό Επιτελείο Στρατού των ΗΠΑ καθόρισε διάφορα είδη «επιθετικότητας», συμπεριλαμβανομένης της «μη ένοπλης επίθεσης, δηλαδή της πολιτικής αντίστασης ή ανατροπής». Για παράδειγμα, μια εσωτερική εξέγερση εναντίον του αστυνομικού κράτους που έχει επιβληθεί από τις ΗΠΑ ή κάποιων εκλογών που κατέληξαν με λάθος τρόπο. Η τακτική αυτή είναι κοινή και στην παιδεία και στον πολιτικό σχολιασμό, και έχει νόημα σύμφωνα με την επικρατούσα παραδοχή ότι Εμείς είμαστε οι Κύριοι του Κόσμου.

Η Χαμάς αντιστέκεται στη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ και στις παράνομες και βίαιες πράξεις του στα κατεχόμενα εδάφη. Κατηγορείται ότι αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ (πολιτικά κόμματα δεν αναγνωρίζουν κράτη). Από την άλλη μεριά, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά εδώ και δεκαετίες ενεργούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίσουν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει σε οποιαδήποτε μορφή που να έχει νόημα. Το κυβερνών κόμμα του Ισραήλ, στην καμπάνια του πολιτικού του προγράμματος, αποκλείει την ύπαρξη οποιουδήποτε Παλαιστινιακού κράτους.

Η Χαμάς έχει αναλάβει τη ρίψη ρουκετών κατά των Ισραηλινών οικισμών στα σύνορα, εγκληματικές ενέργειες χωρίς αμφιβολία, αλλά ασήμαντες σε σχέση με τη βία του Ισραήλ στη Γάζα, χωρίς να υπολογίζουμε τη βία του Ισραήλ και σε άλλα μέρη. Είναι σημαντικό να συγκρατήσει κανείς ότι, σ’αυτή την περίπτωση, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ γνωρίζουν πολύ καλά πώς να καταστείλουν τον τρόμο που, με τόσο πάθος, αποδοκιμάζουν. Το Ισραήλ παραδέχεται επίσημα πως δεν υπήρξαν ρουκέτες της Χαμάς όσο καιρό το ίδιο μερικώς τηρούσε την εκεχειρία με την Χαμάς το 2008. Το Ισραήλ απέρριψε την πρόταση της Χαμάς για ανανέωση της εκεχειρίας, προτιμώντας να ξεκινήσει τη δολοφονική και καταστροφική Επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας το Δεκέμβριο του 2008, με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, μια δολοφονική επίθεση χωρίς το παραμικρό αξιόπιστο πρόσχημα νομικής ή ηθικής αιτιολόγησης.

Το μοντέλο δημοκρατίας για το μουσουλμανικό κόσμο, παρά τις σοβαρές ελλείψεις του, είναι η Τουρκία, η οποία έχει σχετικά ελεύθερες εκλογές, και η οποία έχει υποστεί σκληρή κριτική στις ΗΠΑ. Η πιο ακραία περίπτωση ήταν όταν η κυβέρνηση ακολούθησε τη θέση του 95% του πληθυσμού και αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εισβολή στο Ιράκ, προκαλώντας την σκληρή καταδίκη από την Ουάσινγκτόν, για την αποτυχία της να κατανοήσει πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται μια δημοκρατική κυβέρνηση: σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη περί δημοκρατίας, η φωνή του ενός Κυρίου καθορίζει την πολιτική, και όχι η σχεδόν ομόφωνη γνώμη του λαού.

Η κυβέρνηση Ομπάμα έγινε για ακόμα μια φορά έξω φρενών, όταν η Τουρκία εντάχθηκε μαζί με τη Βραζιλία στην προετοιμασία μιας συμφωνίας με το Ιράν για περιορισμό του εμπλουτισμού ουρανίου. Ο Ομπάμα επαίνεσε την πρωτοβουλία μ’  ένα γράμμα στον πρόεδρο της Βραζιλίας Lula da Silva, προφανώς με την υπόθεση ότι κάτι τέτοιο θα αποτύχαινε και θα παρείχε ένα όπλο για την προπαγάνδα εναντίον του Ιράν. Όταν αυτό πέτυχε, οι ΗΠΑ ήταν έξαλλες, και γρήγορα υπονόμευσαν το γεγονός οδηγώντας σε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με νέες κυρώσεις κατά του Ιράν, οι οποίες ήταν τόσο δίχως νόημα που η Κίνα μετά χαράς το αποδέχθηκε αμέσως – αναγνωρίζοντας ότι το πολύ οι κυρώσεις αυτές θα εμποδίσουν τα Δυτικά συμφέροντα στον ανταγωνισμό με την Κίνα για τους πόρους του Ιράν. Για ακόμη μια φορά, η Ουάσινγκτον ενήργησε άμεσα για να εξασφαλίσει την μη εμπλοκή άλλων, εκτός των ΗΠΑ στον έλεγχο της περιοχής.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Τουρκία (με τη Βραζιλία) ψήφισε κατά των προτάσεων για κυρώσεις στο Συμβουλίου Ασφαλείας. Το άλλο περιφερειακό μέλος, ο Λίβανος, απείχε. Αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν περαιτέρω ταραχή στην Ουάσινγκτον. Ο Philip Gordon, ανώτατος διπλωμάτης της κυβέρνησης Ομπάμα για τις Ευρωπαϊκές υποθέσεις, προειδοποίησε την Τουρκία πως οι πράξεις της δεν γίνονται κατανοητές από τις ΗΠΑ και, όπως αναφέρεται στο πρακτορείο Associated Press, θα πρέπει να «επιδείξει τη δέσμευσή της για συνεργασία με τη Δύση», «σπάνια νουθεσία ενός κρίσιμου συμμάχου του ΝΑΤΟ».

Και η πολιτική τάξη επίσης το αντιλαμβάνεται. Ο Steven A. Cook, ειδικός εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, παρατήρησε ότι η καίρια ερώτηση τώρα είναι «Πώς θα κρατήσουμε την Τουρκία στα χωράφια της», να ακολουθεί εντολές σαν τους καλούς δημοκράτες. Ένα πρωτοσέλιδο της New York Times συνέλαβε την γενική εικόνα: «Η Συμφωνία με το Ιράν κηλιδώνει την κληρονομιά του επικεφαλής της Βραζιλίας». Με λίγα λόγια, κάνετε ό,τι υπαγορεύουμε.

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι άλλες χώρες της περιοχής «απολαμβάνουν» πιο πολλές Αμερικανικές κυρώσεις από την Τουρκία. Για παράδειγμα, το Πακιστάν και το Ιράν, σε συνάντησή τους στην Τουρκία, υπέγραψαν πρόσφατα συμφωνία για ένα νέο αγωγό. Ακόμα πιο ανησυχητικό για τις ΗΠΑ είναι το γεγονός ότι ο αγωγός αυτός μπορεί να επεκταθεί και στην Ινδία. Το 2008 η συνθήκη των ΗΠΑ με την Ινδία για στήριξη του πυρηνικού της προγράμματος – και έμμεσα των προγραμμάτων της για πυρηνικά όπλα – είχε ως σκοπό να σταματήσει την Ινδία από την ένταξή της στη συμφωνία για τον αγωγό, όπως υποστηρίζει ο Moeed Yusuf, ένας σύμβουλος του Ινστιτούτου Ειρήνης των Ηνωμένων Πολιτειών, εκφράζοντας μια κοινή ερμηνεία. Η Ινδία και το Πακιστάν είναι δύο από τις τρεις πυρηνικές δυνάμεις που αρνήθηκαν να υπογράψουν τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων (Non-proliferation Treaty, NPT), με τρίτο το Ισραήλ. Όλες αυτές οι χώρες ανέπτυξαν πυρηνικά όπλα με την υποστήριξη των ΗΠΑ, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν.

Ουδείς λογικός άνθρωπος, ή οποιοσδήποτε άλλος, επιθυμεί το Ιράν να αναπτύξει πυρηνικά όπλα. Ένας προφανής τρόπος για τον περιορισμό ή την εξάλειψη της απειλής αυτής είναι η θέσπιση Ζωνών Χωρίς Πυρηνικά Όπλα (Nuclear Free Weapons Zone, NFWZ) στη Μέση Ανατολή. Το θέμα προέκυψε πάλι στο συνέδριο για τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στις αρχές του Μαΐου του 2010. Η Αίγυπτος, ως πρόεδρος των 118 εθνών του Κινήματος των Αδέσμευτων (Non-Aligned Movement) πρότεινε στο συνέδριο την υποστήριξη ενός σχεδίου που καλεί σε έναρξη των διαπραγματεύσεων το 2011 για Ζώνες Χωρίς Πυρηνικά Όπλα (NFWZ) στη Μέση Ανατολή, όπως είχε άλλωστε συμφωνηθεί από τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, το 1995 στην αναθεωρητική διάσκεψη της Συνθήκης.

Η Ουάσινγκτον εξακολουθεί επισήμως να συμφωνεί, αλλά επιμένει ότι πρέπει να εξαιρείται το Ισραήλ – και φυσικά δε δείχνει να θεωρεί ότι τέτοιες διατάξεις μπορούν να ισχύουν και για την ίδια. Ο χρόνος δεν είναι ακόμη ώριμος για τη δημιουργία της ζώνης, όπως δήλωσε στο συνέδριο, η Υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, ενώ η Ουάσινγκτον επέμενε ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτή καμία πρόταση που καλεί το Ισραήλ να θέσει το πυρηνικό του πρόγραμμα υπό την αιγίδα της IAEA (Διεθνής Οργάνωση Ατομικής Ενέργειας) ή που καλεί τους υπογράφοντες της συνθήκης για τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων, και ειδικά την Ουάσινγκτον, να μεταδώσουν πληροφορίες σχετικές με τις «Ισραηλινές πυρηνικές εγκαταστάσεις και δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων πληροφοριών που αφορούν μεταφορές πυρηνικών στο Ισραήλ».

Η τεχνική της υπεκφυγής του Ομπάμα είναι η υιοθέτηση της θέσης του Ισραήλ πως τέτοιες προτάσεις πρέπει να έχουν ως όρο τη γενική διευθέτηση της ειρήνης, κάτι που οι ΗΠΑ μπορούν να καθυστερούν επ’ αόριστον, όπως κάνουν εδώ και 35 χρόνια, με σπάνιες και προσωρινές εξαιρέσεις.

Την ίδια ώρα, όπως αναφέρει το Associated Press, ο Γενικός Διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας, Yukiya Amano, ζήτησε από τους υπουργούς εξωτερικών των 151 κρατών-μελών της να ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με το πώς μπορούν να εφαρμόσουν ένα ψήφισμα που να απαιτεί από το Ισραήλ, «προσχώρηση» στη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων και άνοιγμα των πυρηνικών του εγκαταστάσεων στην επίβλεψη της IAEA.

Σπάνια σημειώνεται πως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν ιδιαίτερη ευθύνη να εργαστούν για την καθιέρωση Ζωνών Χωρίς Πυρηνικά Όπλα στη Μέση Ανατολή. Στην προσπάθειά τους να παράσχουν μια λεπτή νόμιμη κάλυψη για την εισβολή τους στο Ιράκ το 2003, προσέφυγαν στο Ψήφισμα 687 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο κάλεσε το Ιράκ να σταματήσει την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής. Οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ισχυρίστηκαν ότι το Ιράκ δεν υπάκουσε. Δε χρειάζεται να παραμείνουμε στη δικαιολογία, αλλά στο γεγονός ότι το ψήφισμα αυτό δεσμεύει τους υπογράφοντές του να κινηθούν προς τη δημιουργία Ζώνης Χωρίς Πυρηνικά Όπλα στη Μέση Ανατολή. Παρενθετικά, μπορούμε να προσθέσουμε ότι η επιμονή των ΗΠΑ για τη διατήρηση πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ντιέγκο Γκαρσία, υπονομεύει τη ζώνη χωρίς πυρηνικά όπλα που θεσπίστηκε από την Αφρικανική Ένωση, ακριβώς και πως η Ουάσινγκτόν συνεχίζει να εμποδίζει τη δημιουργία μιας τέτοιας ζώνης στον Ειρηνικό, εξαιρώντας από τη συμφωνία τα εξαρτώμενά της εδάφη στον Ειρηνικό.

Οι ρητορικές δεσμεύσεις του Ομπάμα για τη μη διάδοση δέχτηκαν ιδιαίτερους επαίνους, ακόμα και ένα βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Ένα πρακτικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η θέσπιση ζωνών Χωρίς Πυρηνικά Όπλα. Ένα άλλο είναι η μη υποστήριξη των πυρηνικών προγραμμάτων των τριών που δεν υπέγραψαν τη συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων. Ως συνήθως όμως, ο ρητορικός λόγος σπάνια συμβαδίζει με τις πράξεις, και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σε άμεση αντίφαση, γεγονός στο οποίο λίγοι δίνουν προσοχή.

Πηγή: http://www.chomsky.info/index.htm (όπου υπάρχει το πλήρες αγγλικό κείμενο)

Η απόφαση της Χάγης για το Κοσσυφοπέδιο

(Η σημαία του Κοσσυφοπεδίου)

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα σημαντικό άρθρο του Κ. Χολέβα σχετικό με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Εκείνο που θάθελα να εκφράσω, με αφορμή αυτήν ακριβώς την απόφαση, είναι ο προβληματισμός μου για την καταλληλότητα ή όχι της χρονικής στιγμής να θέσουμε πλέον την Σερβία μπροστά στο δίλημμα είτε να άρει την αναγνώριση των Σκοπίων ως "Μακεδονία" είτε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα την αναγνώριση από την Ελλάδα αυτού του κατασκευάσματος (με την δικαιολογία ότι μας πιέζει η Ε.Ε.). Στο θέμα αυτό πιστεύω ότι επιτέλους κάποτε πρέπει να διεκδικήσουμε τα συμφέροντά μας. Το επιχείρημα ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να το κάνουμε διότι θα επωφεληθεί η Τουρκία για το ψευδοκράτος και την Θράκη είναι μάλλον ανυπόστατο. Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι η Τουρκία θα ακυρώσει τις επιδιώξεις της και θα αλλάξει πολιτική επηρεαζόμενη από την στάση μας αυτήν; Απεναντίας, επισείοντας την πιθανή αναγνώριση των Κοσσοβάρων, θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε με πολλούς για πολλά.

Υπενθυμίζω ότι οι "φίλοι" μας οι Σέρβοι, μας πούλησαν με τον χειρότερο τρόπο με την αναγνώριση στις 8 Απριλίου 1996 της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας" από την κυβέρνηση του Μιλόσεβιτς. Σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης της Σερβίας χαιρέτισαν τότε την υπογραφή της συμφωνίας για διευθέτηση των σχέσεων μεταξύ Βελιγραδίου και Σκοπίων και μόνο το Δημοκρατικό Κόμμα Σερβίας (DSS) του Βόισλαβ Κοστούνιτσα εκτίμησε "ότι η αλληλοαναγνώριση Βελιγραδίου - Σκοπίων ήταν κάτι το επιθυμητό υπό την προϋπόθεση να μη διαταράσσονται οι σερβοελληνικές σχέσεις". Ο εκπρόσωπος μάλιστα τύπου αυτού του κόμματος Μίλοραντ Γιοβάνοβιτς δήλωσε ότι "η υπογραφή της διευθέτησης των σχέσεων ήταν πρόωρη ενέργεια διότι επίκεινται συνομιλίες για το όνομα αυτού του κράτους".

Ο Βουκ Ντράσκοβιτς (που εμφανιζόταν ως μεγάλος "φιλέλληνας"), πρόεδρος του σερβικού κινήματος ανανέωσης (SPO) με δηλώσεις του την ίδια μέρα κατηγόρησε τον Σέρβο πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς διότι καθυστέρησε την απόφαση για αναγνώριση την ΠΓΔΜ αναφέροντας ότι αντί να αναγνωρίσει αμέσως τα Σκόπια πρότεινε κατά το παρελθόν τη διάλυση αυτού του κράτους και τη δημιουργία συνομοσπονδίας μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας.

Βεβαίως το όλο ζήτημα προϋποθέτει την ύπαρξη μιας σοβαρής κυβέρνησης που να ενδιαφέρεται για την προάσπιση των ελληνικών και όχι των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή και κυρίως την συνειδητοποίηση από τον ελληνικό λαό ότι με συναισθηματισμούς του τύπου "οι αδελφοί μας Σέρβοι", "οι καλοί Κούρδοι", "οι φίλοι μας Άραβες", "οι κακοί Αλβανοί" όχι μόνον δεν κερδίσαμε κάτι, αλλά καταντήσαμε τα απόλυτα μηδενικά στο διπλωματικό επίπεδο. Στην διεθνή πολιτική υπάρχουν μόνον εθνικά συμφέροντα και γεωστρατηγικές ισορροπίες. Όλα τα άλλα είναι "χάϊδεμα αυτιών" και φτηνή φιλολογία για εσωτερική κατανάλωση ή για κομματικές σκοπιμότητες. Έτσι καταλήξαμε να υποκινούν οι Αλβανοί θέμα "Τσαμουριάς" (!!!), οι Σκοπιανοί να ετοιμάζονται να "απελευθερώσουν" την Θεσσαλονίκη, οι Τούρκοι να "αλωνίζουν" στην Θράκη και η "κυβέρνηση" να παρακολουθεί αμήχανη και έντρομη τα τουρκικά "ερευνητικά" σκάφη να σεργιανίζουν στο Αιγαίο....

Αλλά ξέχασα: "Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα και δεν παραχωρεί τίποτα"!

ΔΕΕ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ

ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Το είχαμε υποψιασθεί εδώ και καιρό, αλλά τώρα επιβεβαιωνόμαστε. Ότι, δηλαδή, τα λεγόμενα Διεθνή Δικαστήρια (αλλά και τα ευρωπαϊκά) δεν κρίνουν με κύριο κριτήριο το Διεθνές Δίκαιο, αλλά πρωτίστως με πολιτικά κριτήρια. Η απόφαση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης, η οποία κρίνει με ψήφους 10 έναντι 4 ότι η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου (Κοσσόβου) από τη Σερβία είναι νόμιμη, ευθυγραμμίζεται με τα αμερικανικά συμφέροντα και με τη γραμμή των ΗΠΑ να υποστηρίζουν τους Αλβανούς εναντίον των Σέρβων. Είναι πρωτοφανές να έρχεται ένα Διεθνές Δικαστήριο και να καταπατά την αρχή της εδαφικής ακεραιότητος των κρατών-την οποία υποτίθεται ότι στηρίζει ο ΟΗΕ- και να αγνοεί το Ψήφισμα 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας (Ιούνιος 1999), με το οποίο ο ΟΗΕ δεσμευόταν να διαφυλάξει την εδαφική ακεραιότητα της τότε Νέας Γιουγκοσλαβίας, η οποία μετονομάσθηκε σε Ομοσπονδία Σερβίας-Μαυροβουνίου!

Για μία ακόμη φορά δικαιώνονται οι μελετητές του Θουκυδίδη, οι οποίοι μας θυμίζουν μία περίφημη διαπίστωση του Αλιμούσιου ιστορικού, που έγραψε ότι δεν αρκεί να έχεις δίκιο, αλλά πρέπει να έχεις και τη δύναμη να το επιβάλλεις. Συμπλήρωνε δε ότι ο ισχυρός διεκδικεί όσα του επιτρέπει η ισχύς του και ο ανίσχυρος υποχωρεί στον βαθμό που του επιβάλλει η αδυναμία του! Απλώς διερωτώμαι γιατί επιμένει η επίσημη ελληνική διπλωματία να μιλά για Δικαστήριο της Χάγης και για παραπομπή των προβλημάτων του Αιγαίου. Από ένα τέτοιο δικαστήριο ας μην περιμένουμε εφαρμογή του Δικαίου της Θαλάσσης. Το πιθανότερο είναι ότι θα εκδώσει μία μεσοβέζικη απόφαση με πολιτικά κριτήρια και δεν αποκλείεται να οδηγηθούμε σε κάποια περίεργη μοιρασιά του Αιγαίου χωρίς ... να το καταλάβουμε. Αυτό που θα αναγκάσει τους Τούρκους να μαζέψουν το σκάφος Πίρι Ρέϊς δεν είναι η επίκληση του Δικαστηρίου, αλλά η ψυχική, εκπαιδευτική, αμυντική και διπλωματική θωράκιση του Ελληνισμού. Δυστυχώς στα ελληνοτουρκικά πληρώνουμε τις βαρύτατες υποχωρήσεις της οκταετίας Σημίτη (1996-2004) με αποκορύφωμα τη συμφωνία της Μαδρίτης του 1997, όπου η Ελλάς αναγνώρισε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Η απόφαση της Χάγης και νομικά και πολιτικά δεν είναι συμφέρουσα για την Ελλάδα. Βεβαίως η κυβέρνηση των ΗΠΑ έσπευσε να οργανώσει συνέντευξη τύπου με δύο νομικούς συμβούλους της για να εξηγήσουν ότι η συγκεκριμένη γνωμοδότηση αφορά μόνο στη συγκεκριμένη διαδικασία ανακηρύξεως της αναξαρτησίας του Κοσσόβου και δεν δημιουργεί προηγούμενο για άλλες μειονότητες και για άλλα αποσχιστικά κινήματα. Κανείς όμως δεν τους πίστεψε. Όλες οι μεγάλες εφημερίδες της Υφηλίου παραδέχονται ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την απόσχιση εδαφών εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας κρατών. Ο βρετανικός GUARDIAN, σε άρθρο που αναδημοσίευσε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 25-7-2010, στη πρώτη θέση του σχετικού καταλόγου τοποθετεί το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων. Και είναι λογικό να περιμένουμε την αποθράσυνση του Έρογλου, ο οποίος ήδη μιλά για δύο κράτη στην Κύπρο. Η απόφαση περί Κοσσόβου δίνει ηθική ώθηση στα σχέδια της Άγκυρας και του ψευδοπροέδρου Έρογλου και είμαι βέβαιος ότι θα επιδιώξουν αναγνώριση του ψευδοκράτους από αριθμό Ισλαμικών χωρών. Άλλωστε ο Νεο-Οθωμανισμός των Ερντογάν και Νταβούτογλου έχει καλλιεργήσει την βελτίωση και εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Μουσουλμανικών χωρών.

Επιπλέον πρέπει να προβληματισθούμε ως Έλληνες, διότι στο γνωστό βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος» ο Τούρκος ΥΠ.ΕΞ. Αχμέτ Νταβούτογλου συσχετίζει την περίπτωση του Κοσσόβου με την περίπτωση της Μουσουλμανικής μειονότητος στη Δυτική Θράκη (βλέπε σελίδα 482 της ελληνικής εκδόσεως). Επίσης συσχετίζει την ελληνική Θράκη και με την περίπτωση της Κύπρου (σελ. 200) τονίζοντας ότι στόχος της Άγκυρας είναι η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα επιτρέψει στην Τουρκία να επεμβαίνει υπέρ των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Βαλκανικής.

Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί σε κάθε σώφρονα άνθρωπο και η συνεχής ενδυνάμωση και ενθάρρυνση του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού. Οι ΗΠΑ στηρίζουν στα Βαλκάνια τους Αλβανούς και τους Βόσνιους που είναι μουσουλμάνοι για να εξισορροπήσουν την φιλοϊσραηλινή πολιτική τους στο Μεσανατολικό, αλλά και γενικότερα για να εδραιώσουν την επιρροή τους και τις στρατιωτικές βάσεις τους. Το Κόσσοβο ουσιαστικά έγινε κράτος όταν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τη Σερβία το 1999. Με ξένες πλάτες οι Αλβανοί εθνικιστές σήμερα ονειρεύονται νέα κέρδη μετά την απόσχιση του Κοσσόβου. Μαυροβούνιο, Σκόπια και πιθανότατα η χώρα μας θα βρεθούν υπό πίεση με μειονοτικά και άλλα αιτήματα. Το ζήτημα των Τσάμηδων θα αναζωπυρωθεί από την επίσημη διπλωματία των Τιράνων. Όσο για το κράτος των Σκοπίων μετά τη γνωμοδότηση της Χάγης για το Κόσσοβο θα πρέπει να προβληματισθεί σοβαρότατα. Η εδαφική ακεραιότητα και η επιβίωση του πολυεθνικού μορφώματος των ψευδομακεδόνων τίθεται εν αμφιβόλω. Οι πολυάριθμοι Αλβανοί της ΦΥΡΟΜ πολύ σύντομα θα διεκδικήσουν την απόσχισή τους από τους Σλάβους, με τους οποίους εδώ και χρόνια συγκρούονται. Θα προτιμήσουν να ζουν μαζί με τους Αλβανούς του Κοσσόβου υλοποιώντας το όραμα της «Φυσικής Αλβανίας», όπως ονομάζεται ηπιότερα το σχέδιο της «Μεγάλης Αλβανίας».

Η Ελλάς δεν πρέπει παρ’ όλες τις έξωθεν πιέσεις να αναγνωρίσει το Κόσσοβο. Ας παραμείνουμε στη μέχρι τώρα άρνησή μας όπως κάνουν η Ρωσία, η Κίνα, η Ισπανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και φυσικά η Κύπρος. Αντιθέτως καλό είναι να διδαχθούμε από την εθνική αξιοπρέπεια των Σέρβων, οι οποίοι επισήμως δηλώνουν ότι ουδέποτε θα αναγνωρίσουν την αποκοπή και παραχώρηση των ιερών προσκυνημάτων τους: Του Κοσσυφοπεδίου, όπου έπεσε μαχόμενος κατά των Οθωμανών το 1389 ο Άγιος Λάζαρος των Σέρβων, και των Μετοχίων, όπου γεννήθηκε το Σερβικό έθνος και η Ορθόδοξη παράδοσή του. Το συμφέρον της Ελλάδος για να μιλήσουμε πρακτικά, αλλά και η ηθική της υποχρέωση για να μην ξεχνούμε και την ιστορική μας κληρονομιά, μας κατατάσσει στην αντίθετη όχθη από τους 10 δικαστές που εξευτέλισαν την έννοια του Διεθνούς Δικαίου. Και αν πιεσθούμε από φίλους και συμμάχους θα απαντούμε: Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί δεν αναγνωρίζετε και το δικαίωμα των Κούρδων να αποσχισθούν από την Τουρκίας; Προς δε τη φίλη και γείτονα Αλβανία το καλύτερο αντίβαρο στον καλπάζοντα αλυτρωτισμό της είναι η υπενθύμιση του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του 1914 που προβλέπει την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου εντός των αλβανικών συνόρων. Η Ελλάς δεν θέλει να αμφισβητήσει τα υπάρχοντα σύνορα, όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα έναντι των προκλήσεων οποθενδήποτε προερχομένων!

Κ.Χ. 26-7-2010

Για τον Καραγκιόζ και πάλι

Έθνος καραγκιόζηδων

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
"ΤΟ ΒΗΜΑ" Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Η απόφαση της UΝΕSCΟ που αναγνώρισε ως Τούρκο τον Καραγκιόζη, αντί να προκαλέσει ανακούφιση, εξόργισε την επιλεκτικά ευαίσθητη Ελλάδα. Αποστερείται, λένε, έτσι η χώρα μας από μιαν άυλη φιγούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με κίνδυνο να δεχθώ και πάλι ποταμούς λάσπης, εγώ πληροφορήθηκα με ανακούφιση την απόφαση του διεθνούς αυτού πολιτιστικού οργανισμού να χρεώσει στα κουσούρια των πρώην δυναστών μας Οθωμανών και το καραγκιοζιλίκι. Γιατί εδώ και είκοσι χρόνια από τη στήλη αυτή στηλιτεύω την από μέρους των νεοελλήνων ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή του Θεάτρου Σκιών και κυρίως την ανάδειξή του σε πρότυπο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Στο «Βήμα» τής 29.12.1991, αναλύοντας την άποψή μου ότι «αυτός ο κακομούτσουνος και κακομοίρης είναι η συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή», επεσήμαινα: «Είναι πρώτα πρώτα τεμπέλης. Παριστάνει ότι δήθεν θέλει να δουλέψει και γι΄ αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα (φούρναρης,γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας κτλ., χωρίς να έχει οποιαδήποτε σχετική γνώση, με μόνη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονομήσει». Σταθερή επιδίωξή του να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Αλλά όταν δεν αρκεί η απάτη καταφεύγει στην επόμενη εύκολη λύση, την κλοπή. Χωρίς μάλιστα να διστάζει να κατακλέβει τους κοντινούς του φίλους και συγγενείς (τον Χατζηαβάτη ή τον μπαρμπα-Γιώργο). Έτσι, εκτός από τις αρετές της φιλοπονίας και της εντιμότητας, εξευτελίζει και την υψηλή ανθρώπινη αρετή της φιλίας. Χαρακτηριστικό σύμβολο των απεχθών αυτών χαρακτηριστικών του είναι το μακρύ του χέρι. Για να κλέβει ευκολότερα αλλά και για να δέρνει. Και μάλιστα όχι κάποιους κακούς ή εχθρούς αλλά τα ίδια τα παιδιά του και τον καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Χατζηαβάτη"

Ένα τέτοιο βρωμερό υποκείμενο είναι πολύ φυσικό να χαρακτηρίζεται από τη μέχρις εξευτελισμού αυτοταπείνωση έναντι των ισχυρών και τη βάρβαρη μεταχείριση των αδυνάτων. Είναι φυσικά και άδικος. Οσάκις «κονομήσουν» κάτι με τον Χατζηαβάτη, αναλαμβάνει τη μοιρασιά κατά τη γνωστή ρήση: «Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Είναι και μισογύνης. Εκείνος τεμπελιάζει ή διδάσκει τα παιδιά του πώς να τον αντιγράψουν, ενώ η Καραγκιόζαινα ουδέποτε εμφανίζεται στη σκηνή αλλά κάπου στο βάθος κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται εντολές και βρισιές από τον τεμπελχανά σύζυγό της που είναι πάντα ξάπλα κατηγορώντας την άδικη κοινωνία.

Ως οικογενειάρχης δεν αρκείται στο να δίνει το κακό παράδειγμα στα παιδιά του. Τους παραδίδει καθημερινά και μαθήματα κλοπής και απάτης ως μέσου πλουτισμού χλευάζοντας την εργασία, την εντιμότητα, τα γηρατειά.

Ο Καραγκιόζης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήταν το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ΄ επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος. Ας σημειωθεί ότι ορθώς φαίνεται πως διεκδίκησαν οι γείτονές μας την τουρκική ταυτότητά του. Στη γενέτειρά του Προύσα, στην είσοδο του μεγαλύτερου εκεί τεμένους, υπάρχει εντοιχισμένη η φιγούρα του Καραγκιόζη. Η εξήγηση που μου εδόθη από τον τούρκο ξεναγό ήταν ότι όταν ανεγείρετο το τζαμί ο Καραγκιόζης σύχναζε εκεί διηγούμενος τα ειδεχθή κατορθώματά του. Καθώς χλεύαζε την εργατικότητα των χτιστών προκαλούσε καθυστέρηση στην πρόοδο της ανοικοδόμησης. Έτσι είδε και απόειδε ο επόπτης του έργου και τον αποκεφάλισε.

Μετά τον επίσημο εκτουρκισμό του, μακάρι, απαλλασσόμενοι εμείς οι Έλληνες από την απεχθή κληρονομιά του, να πάψουμε πια να είμαστε έθνος καραγκιόζηδων. Αν δεν είναι αργά.

jmarinos@tovima.gr

Πηγή : http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=345305&dt=25/07/2010#ixzz0ugRgNYPh

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (24)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Το τέλος της ενωμένης Ευρώπης;

Ένα βαρυσήμαντο άρθρο του Αλαίν Φρασόν (Alain Frachon), διευθυντή ειδήσεων της έγκυρης γαλλικής εφημερίδας Le Monde που πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Αναφέρεται στο μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, το οποίο όχι μόνον δεν προβλέπεται ευοίωνο, αλλά οδηγείται πιθανότατα στην παταγώδη αποτυχία και την διάλυση. Το ερώτημα είναι τι θα γίνουν όλοι αυτοί, οι λεγόμενοι "Ευρωλιγούριδες", που μας είχαν ζαλίσει με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις προσπάθειες να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να αισθανόμαστε πια Έλληνες, αλλά Ευρωπαίοι πολίτες.

ΔΕΕ

Είναι καταδικασμένη η Ευρώπη σε διάλυση;

Δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις διακοπές εκείνων που ακόμα πιστεύουν στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά τα νέα από το μέτωπο είναι άσχημα. Δεν είναι μόνο το τελευταίο έντυπο του αμερικάνικου περιοδικού Time (12 Ιουλίου), που χαρακτηρίζει την Ευρώπη ως «χαμένη ήπειρο», ούτε η τελευταία έκδοση του Newsweek (12 Ιουλίου), που θεωρεί τις ευρωπαϊκές τράπεζες χειρότερες από την Wall Street.

Υπάρχει κάτι πιο σοβαρό, μια έρευνα της αναγνωρισμένης αμερικάνικης επιθεώρησης «The American Interest» (Ιούλιος-Αύγουστος 2010) θέτει ένα απλό ερώτημα: «Μπορεί η Ευρώπη να ξαναξεκινήσει;»

Απάντηση: τίποτα δεν είναι πιο αβέβαιο.

Οκτώ δοκιμιογράφοι, τέσσερεις από τις ΗΠΑ και τέσσερεις από τη παλαιά ήπειρο, αναρωτιούνται για το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κανένας από τους Αμερικανούς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για «yankee» ή ότι κατέχεται από ευρωφοβία του τύπου των πρώτων σελίδων της Wall Street Journal, αντίθετα. Ομοίως, κανένας από τους Ευρωπαίους δεν ανήκει στο στρατόπεδο των Ευρω-σκεπτικιστικών. Εντούτοις, η διάγνωσή τους είναι ίδια. Εκτός απροόπτου, μάλλον απίθανο, η πτώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ως ιδιαίτερη οικονομική και πολιτική δύναμη, κρίνεται σχεδόν μη αναστρέψιμη. Θα ήταν το τέλος μιας όμορφης ιστορίας, ο αναγγελθείς θάνατος μιας αντίληψης που ανήκει στον εικοστό αιώνα.

Πρώτα απ’ όλα υπάρχει πρόβλημα πίστης. Για να συνεχίζει να υπάρχει η Ευρώπη ως πολιτικό σχέδιο, πρέπει καταρχήν οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι να πιστεύουν σ’ αυτό το σχέδιο και όχι μόνο μερικοί της ελίτ, όσο σοφοί και καλοπροαίρετοι κι αν είναι. Όμως, οι Ευρωπαίοι αμφιβάλουν, λέει ο αμερικανός Kurt Volker, ειδικός στις διατλαντικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins University, σχολή προηγμένων διεθνών σπουδών. "Γιατί να έχει πίστη ο κόσμος σε ένα μοντέλο που οι Ευρωπαίοι οι ίδιοι φαίνονται να μη πιστεύουν πια;".

Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς σ’ αυτόν τον πρώην Πρεσβευτή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ ότι οι δημοσκοπήσεις για τη δημοτικότητα της Ευρώπης στους ίδιους τους Ευρωπαίους δεν είχαν ποτέ σταθερή κατεύθυνση: μια προς τα κάτω, μια προς τα πάνω - ποτέ τίποτα οριστικό. Αλλά εάν το επιχείρημα της πίστης μπορεί να αμφισβητηθεί, πιο ισχυρή φαίνεται να είναι η απουσία μιας κοινής κατεύθυνσης: οι Ευρωπαίοι δεν συμφωνούν με το τι θα έπρεπε να είναι η Ένωση. Ο Γερμανός δημοσιογράφος της Welt, Michael Stürmer πιστεύει ότι οι ηγέτες της γηραιάς Ηπείρου θα μπορούσαν να αποφύγουν την κατάρρευση της ΕΕ. Δεν μπορούν ωστόσο να κρύψουν την αδυναμία τους να συμφωνήσουν στα ζητήματα εκείνα που θα καθιστούσαν την Ένωση πολιτικά ισχυρή , εντός και εκτός, ικανή να ασκήσει επιρροή σε όλο το κόσμο. Το ίδιο πιστεύει και ο Walter Laqueur, αυτός ο μεγάλος αμερικανός ιστορικός γερμανικής καταγωγής . Απογοητευμένος εραστής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έγραφε το 2007 ένα βιβλίο θλίψης, με τον δραματικό τίτλο: «Οι τελευταίες ημέρες της Ευρώπης». Παρατείνοντας αυτή τη λυπημένη κραυγή στο The American Interest, παρατηρεί ότι η ΕΕ είναι, βεβαίως, μια ευρεία περιοχή ελεύθερου εμπορίου, αλλά τίποτα περισσότερο. Πέρα από μια συζητήσιμη κοινή αγροτική πολιτική και των διαρθρωτικών βοηθειών στις πιο καθυστερημένες περιοχές της, η Ένωση δεν υπάρχει: ούτε κοινή ενεργητική πολιτική, ούτε κοινή άμυνα, ούτε ιδιαίτερα κοινή διπλωματία που θα την προσδιόριζε σαν Μεγάλη μεταξύ Μεγάλων αυτού του κόσμου. Το συμπέρασμα του Laqueur είναι άγριο. Γράφει: Το Ευρωπαϊκό πρότυπο προσεγγίζει αυτό της Λατινικής Αμερικής. Αυτές οι χώρες που είναι έτοιμες να καθιερώσουν μια περιοχή ελεύθερου εμπορίου, «διατηρούν μια κοινή αρχαία κουλτούρα», «ζουν γενικά ειρηνικά μεταξύ τους και απέχουν να κάνουν ζημιά στον υπόλοιπο κόσμο»…

Η ΕΕ στερήθηκε από τύχη. Δεν έχασε το ραντεβού με τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Τις ενσωμάτωσε, αλλά αυτή η διεύρυνση – με καλό σκοπό - έγινε εις βάρος της εκβάθυνσής της. Ο παλαιός αυτός διαπληκτισμός δεν ανήκει στη ρητορική. Με είκοσι επτά χώρες η Ευρώπη δυσχεραίνεται, «στο σημείο που να μην μπορεί να πάρει μια απόφαση» για θέματα που ναι μεν ενοχλούν, αλλά που θα της προσέδιναν ένα βασικό σώμα: ενεργητική πολιτική, σχέσεις με το Ρωσία, σχέσεις με το Ισλάμ , σχέσεις με τη Τουρκία, κ.λπ.

Ο Pierre Hassner, Γάλλος ειδικός για τις διεθνείς σχέσεις, εξηγεί ότι αυτή η παράλυση έχει οδηγήσει τις μεγάλες χώρες - Γερμανία και Γαλλία – να επανεθνικοποιήσουν μερικές από τις πολιτικές τους. Όταν η διεύρυνση απαιτούσε διοίκηση με αυξημένο ομοσπονδιακό χαρακτήρα, «οι κύριες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έπαψαν να αυξάνουν τις εθνικές εξουσίες τους».

Η κρίση του Ευρώ αποκάλυψε την ίδια εσωτερική αντίφαση. Η διαχείριση ενός κοινού νομίσματος απαιτεί μια εναρμόνιση των δημοσιονομικών πολιτικών, κάτι που εκθείασε η Γαλλία αλλά αρνήθηκε η Γερμανία . Πάντα το ίδιο εμπόδιο: η ύπαρξη του Ευρώ, όπως και της διεύρυνσης, υπέθεσε μια αύξηση «του ομοσπονδιακού συστήματος» στην ίδια στιγμή πού η έκφραση αυτή καταργήθηκε πολιτικά, δηλωνόταν αρνητικά και υποτίθεται ότι έφερνε επανάσταση στους πολίτες, εν ολίγοις σόκαρε τη δημοκρατία. Ιδού ο τρόπος της Ευρώπης να κάνει τα μισά πράγματα, μέχρι την αναπόφευκτη συνάντηση με τον τοίχο της πραγματικότητας.

Εσωτερική αντίφαση πάντα: σύμφωνα με το Βούλγαρο Ιβάν Krastev, η οικονομική Ευρώπη απαιτεί μια μεγαλύτερη μετανάστευση, ενώ η πολιτική Ευρώπη δεν το δέχεται. Η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής δημογραφίας, η γήρανση του πληθυσμού καλούν περισσότερους μετανάστες, ενώ οι χώρες μέλη εμφανίζονται να μη είναι σε θέση να το ανεχτούν. Το κοινωνικό μέλλον της ΕΕ - χρηματοδότηση της υγείας και των συντάξεων - θα απαιτούσε να αναπροσανατολιστεί το Κράτος Πρόνοιας ευνοώντας τις δαπάνες της ένταξης των μεταναστών.

Καταδικάζουν την Ευρώπη τα τόσα χαμένα ραντεβού με την Ιστορία ; Οι συντάκτες υποτιμούν το επίπεδο της ολοκλήρωσης των νομοθεσιών μέσα στην ΕΕ, ένα ισχυρό παράγοντα της εσωτερικής εναρμόνισης. Παραμελούν ένα από μέρος του χαρακτήρα της. Είναι μια τρομερή μηχανή παραγωγής ενός Κράτους Δίκαιου, αλλά βεβαίως εσωτερικά των συνόρων. Εντούτοις θέτουν ερωτήματα που πονούν, ενώ οι Ευρωπαίοι δεν τα θέτουν καθόλου ή δεν τα θέτουν αρκετά.

Ο Alain Frachon είναι δημοσιογράφος και διευθυντής ειδήσεων στη Le Monde.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_2367.html

Οι βλαβερές συνέπειες του "καραγκιοζισμού"

Οι βλαβερές συνέπειες του "καραγκιοζισμού"

στην νεοελληνική κοινωνία

Του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Διαπίστωσα με έκπληξη ότι οι αντιδράσεις και τα σχόλια κάποιων, στην χθεσινή ανάρτηση και σε άλλες ιστοσελίδες που προώθησα το κείμενο του κ. Τραϊανού, δεν στηρίζονταν σε προσωπικές τοποθετήσεις και απόψεις, αλλά στο τί είπε ο Δημαράς, ο Κόντογλου και δεν ξέρω ποιος άλλος! Με άλλα λόγια, ατεκμηρίωτες αοριστολογίες για την "λαϊκή" μας παράδοση και άλλα τέτοια ανούσια, όπου γίνεται φανερή η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί γενιές ολόκληρες από παιδάκια που τα έβαζαν οι δάσκαλοί τους (εκτελώντας κομματικές "ντιρεκτίβες", ιδίως στην δεκαετία του '80) να χάνουν την ώρα τους με το θεάρεστο και εκπαιδευτικότατο έργο της ενασχόλησης με τον "καραγκιοζισμό". Διαφωνεί κάποιος με αυτά; Μήπως δεν είναι έτσι;  Ποιό είναι λοιπόν το πρότυπο που προβάλλει ο καραγκιόζης; Να ξεγελάσουμε τον πασά και να γεμίσουμε τα στομάχια μας! Ας φάμε και καμιά σφαλιάρα άμα λάχει. Και σήμερα γίναμε όλοι καραγκιόζηδες προσπαθώντας να ξεγελάσουμε έναν άλλο πασά πολύ πιο αυστηρό και καθόλου ευάλωτο στα νεοελληνικά καραγκιοζιλίκια!

Πριν από καιρό διάβασα σε ένα ιστολόγιο κάποιες σκέψεις ενός ανώνυμου σχολιαστή, οι οποίες μου προκάλεσαν βαθύτατη εντύπωση και σχετίζονται ακριβώς με τα πρότυπα που καλλιέργησε η νεοελληνική κοινωνία στις νεώτερες γενιές. Το παραθέτω αυτούσιο, γιατί πρέπει να διαβαστεί από όλους μας και να μας βάλει σε σκέψεις:

"...Πότε έγινε ο Έλληνας έτσι αναρωτιέμαι... δεν μπορεί να ήταν πάντα τόσο καραγκιόζης, κλέφτης, παρτάκιας και λαμόγιο! Δεν μπορεί να ήταν έτσι πάντα... υπάρχει κι ένας μεγάλος πολιτισμός να αποδείξει το αντίθετο, αλλά αναρωτέμαι σε ποιά φάση της ιστορίας έγινε η αλλαγή! Μας αξίζει ΤΟΣΟ πολύ η Ελλάδα στην οποία ζούμε και μας αξίζει ΤΟΣΟ λίγο η κληρονομιά που έχουμε εισπράξει!

Βγαίνουμε σε πορείες, σπάμε, καίμε, φωνάζουμε γι' αυτούς που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση και να πέσουν κεφάλια και να τις φάνε και τους αξίζει ο τρόμος κτλ, κτλ. Και βλέπω στα σχόλια αυτού του απλού άρθρου, τσακώνεται ο ένας με τον άλλο για το ποιός έκανε τι, ποιός έφαγε πόσα, ποιός ήταν ο πρωτεργάτης της καταστροφής και για το ποιός πρέπει να πλένει το στόμα του. Ποιόν ακριβώς κατηγορείτε και ποιόν ακριβώς υπερασπίζεστε; Γιατί αν είναι ένας, δύο, πέντε, δέκα, είναι πραγματικά μικρό το κακό... αλλά γελάω γιατί σκέφτομαι πως αν είχε σε μια βδομάδα εκλογές η Ελλάδα, είμαι 100% σίγουρος πως όλοι αυτοί που τις πορείες κρατάνε πανώ, και στα σχόλια εδώ είναι ξεκάθαροι στις απόψεις τους, θα κρατούσανε πράσινες, μπλε και κόκκινες σημαίες και θα ξεχύνονταν σε χειροκροτήματα και συνθήματα υποστήριξης του αγαπημένου τους κόμματος και σε 3 βδομάδες μετά θα απεργούσαν πάλι ενώ το βράδυ θα τα σπάγανε στον Βοσκόπουλο που δεν τους εξοργίζει καθόλου αν χρωστάει 5 1/2 εκατ. στην εφορία!

Στα 30 μου χρόνια δεν έχω συναντήσει Έλληνα που να μην είναι 100% για την πάρτη του! Είμαστε εμείς καλά, δεν μας νοιάζει ο δίπλα... αν ο δίπλα μάλιστα μπορεί να είναι και λίγο χειρότερα, ακόμα καλύτερα για 'μας! Και από αυτή την πολύ ωραία φιλοσοφία ξεκινάνε ΟΛΑ! Όταν τα "κοινά" δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου παρά μόνο όταν διακυβεύονται και τα δικά σου συμφέροντα και είσαι ένας απλός πολίτης, γιατί έχεις την απαίτηση ο πολιτικός αρχηγός που με πάθος ψήφισες (και ξαναψηφίζεις και δεύτερη και τρίτη φορά παρόλα όσα έχει κάνει και τα γνωρίζεις) να είναι διαφορετικός; Και όποιος θεωρεί τον εαυτό του διαφορετικό από τα παραπάνω εθελοτυφλεί!! Αν ήμασταν πραγματικά διαφορετικοί και σεβόμασταν και τον εαυτό μας και τον δίπλα (με όλα όσα σημαίνει αυτό) κατ' αρχάς θα είχαμε λίγο πιο "ανοιχτό" μυαλό και δεν θα ανεχόμασταν με τίποτα και κανέναν να μας εμπαίζει. Αλλά η κουτοπονηριά είναι εθνικό σπόρ που διδάσκεται στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Σκέψου, κυρία και κύριε, τι άκουσες και έμαθες από τους γονείς σου και τι διδάσκεις στα δικά σου τα παιδιά... και μιλάω για τα μικρά, τα καθημερινά τα πράγματα, όχι τα μεγάλα (γίνε παιδί μου καλός άνθρωπος). Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με παραδείγματα του τι εννοώ, αλλά το θέμα είναι ότι θα έπρεπε να μπορεί κανείς να τα φανταστεί και να τα καταλάβει από μόνος του. Αναρωτιέμαι, αν ως δια μαγείας γλιτώναμε από την κρίση (και την οικονομική και την κοινωνική) και ξεκινούσαμε από το μηδέν, χωρίς χρέη, με νέα πρόσωπα στα ηνία, αν θα χρειαζόταν να μας γλυτώσει κάποιος και από τον εαυτό μας για να μην ξαναφτάσουμε πάλι εδώ".

Κλείνοντας προς το παρόν το θέμα, παραθέτω ένα επιχείρημα που διάβασα υπέρ του καραγκιόζη, για να γίνει αντιληπτό το είδος των επιχειρημάτων που ανέφερα στην αρχή αυτού του κειμένου μου:

"...Αραγε, γνωρίζει ο κ. Τραϊανός για τις παραστάσεις του θεάτρου σκιών με θέμα το 1821; γνωρίζει άραγε πως κάποτε τα θέατρα του καραγκιόζη ήταν γεμάτα, και οι κινηματογράφοι παντελώς άδειοι; Από τη μια, έργα στη γλώσσα μας, στη νοοτροπία, έργα με θέματα και ιδέες της δικής μας ζωής, μια μορφή λαϊκής έκφρασης με μέσα διαθέσιμα στο καθένα. Και από την άλλη..., ο κινηματογράφος. Άλλη γλώσσα, άλλα ήθη, άλλοι καϋμοί και ιδέες, μια μορφή τέχνης που απαιτεί τεχνική υποδομή και γνώσεις όχι διαθέσιμες στο καθένα. Ο Σπαθάρης, νομίζω, αναφέρει μια ιστορία για ένα καραγκιοζοπαίχτη, που λίγο πριν την έναρξη της παράστασης ανακάλυψε πως έλειπε μια από τις φιγούρες. Πως θα βγάλει παράσταση με ένα πρόσωπο του έργου να λείπει; Θυμωμένος, κάτι που το συνήθιζε πολύ, έτσι κι αλλιώς, έστειλε τους βοηθούς του να του αγοράσουν τσίρους από το μπακάλη παραδίπλα. Αν σωστά κατάλαβα, αυτοί οι τσίροι είναι κάποιο είδος ψαριού. Πήρε ένα, έκοψε με το ψαλίδι την ουρά στα δύο, κι έφτιαξε τα σκέλη της φιγούρας!...".

Δηλαδή, η αποθέωση της κουτοπονηριάς των νεοελλήνων, που αντί να φροντίσουν να είναι προετοιμασμένοι, σεβόμενοι πρώτα απ' όλα τον εαυτό τους, βρίσκουν εύκολα "αρπακολλατζήδικες" λύσεις, οι οποίες μάλιστα επαινούνται ως απόδειξη του "πολυμήχανου του Έλληνα", της "εξυπνάδας και ευστροφίας του" και άλλα τέτοια εθνωφελή.
Στέκομαι στην πεμπτουσία του άρθρου του κ. Τραϊανού, στην σύγκριση των δύο προτύπων, του ομηρικού Αχιλλέα και του ραγιάδικου Καραγκιόζη:

"...Όταν μια κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της με ήρωα τον Αχιλλέα, ελληνική θα γίνει. Γιατί; Γιατί θα τα κάνει όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να σκέφτονται όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να επιθυμούν και να εχθρεύονται τα ίδια πράγματα μ' αυτόν. Τι ήταν ο Αχιλλέας; Ένας ισχυρός άνθρωπος. Ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, ο οποίος αγωνιζόταν για τη δόξα μέχρι θανάτου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για έναν κοινό στόχο. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για τον φίλο του και άρα και για τον συνάνθρωπό του. Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν θα δίσταζε να σηκώσει το ξίφος του ακόμα και απέναντι στην ίδια την εξουσία, αν θεωρούσε ότι αδικούνταν από αυτήν. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στεκόταν πάντα "όρθιος" σε όλες τις περιστάσεις. Ένας άνθρωπος, ο οποίος, ως "όρθιος", δικαιούνταν να είναι πανέμορφος και ρωμαλέος ως θεός [...]

Αυτός ήταν ο υπέρτατος στόχος του Καραγκιόζη. Να φάει και να πιεί πάση θυσία. Κανένας άλλος ανώτερος στόχος. Για καμία δόξα δεν αγωνίζεται. Για κανένα κοινωνικό δίκαιο. Για κανέναν κοινό αγώνα δεν θυσιάζεται. Δεν έχει φίλους παρά μόνον ευκαιριακούς συμμάχους σε μια σκληρή "σκυλομαχία" για το πιάτο της ημέρας. Η οικογένειά του δεν είναι μια πραγματική οικογένεια, παρά μια συμμορία συγγενών, που αγωνίζονται για το πιάτο της ημέρας. Ο Καραγκιόζης δεν στέκεται ποτέ όρθιος. Παίρνει το σχήμα που θέλει ο Αγάς. Δεν είναι πανέμορφος σαν τον Αχιλλέα, αλλά πανάσχημος, γιατί η ομορφιά γοητεύει τους ανθρώπους και αυτό απειλεί την εξουσία του Αγά. Δεν είναι ρωμαλέος σαν τον Αχιλλέα, αλλά καμπούρης, γιατί ο Αγάς θέλει να "στρέψει" τους πάντες μακριά από κάθε σκέψη σύγκρουσης. Η επιλογή του σωματότυπου του Καραγκιόζη δεν είναι τυχαία. Μόνον οι πλούσιοι και οι ισχυροί είναι όμορφοι και ρωμαλέοι και γι' αυτό πρέπει να τους φοβούνται οι φτωχοί. Οι φτωχοί είναι καμπούρηδες, κοντοί και άσχημοι. Οι φτωχοί είναι σαν τον βρομιάρη Καραγκιόζη και τα παιδιά του. Ζέχνουν από τη βρόμα, εφόσον, μόλις κατορθώσουν να φάνε με τις πιο απίθανε γυφτιές και απατεωνιές, θα κρυφτούν, είτε στα κεραμίδια είτε στους βόθρους, για να μην τους βρουν αυτοί τους οποίους ξεγέλασαν...".

ΔΕΕ

Οι καραγκιόζηδες

Τι σημαίνει ο Καραγκιόζης για τους σύγχρονους Ελληνες; Μια πιθανή απάντηση θα ήταν: «Βρισιά». Το «παράδοξο» είναι πως ο ίδιος λαός που χρησιμοποιεί τη λέξη «Καραγκιόζης» σαν βρισιά, μόλις βρεθεί μπροστά σε μια παράσταση Θεάτρου Σκιών αναρριγά από συγκίνηση. Αυτό συμβαίνει, γιατί το Θέατρο Σκιών και η ελληνική του εκδοχή, ο Καραγκιόζης, αποτελεί την πιο αγνή έκφραση του λαϊκού πολιτισμού...

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ"    Κυριακή 3 Ιούνη 2001

«Τούρκος» με απόφαση της UNESCO ο Καραγκιόζης

Δεκτή η εισήγηση της Αγκυρας

Η UNESCO έδωσε την τουρκική υπηκοότητα στον Καραγκιόζη, επικυρώνοντας σχετική απόφαση που είχε ληφθεί πέρυσι από μία υποεπιτροπή της, η οποία απαρτιζόταν από εκπροσώπους έξι χωρών: της Τουρκίας, της Εσθονίας, του Μεξικού, της Βόρειας Κορέας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Κένυας.

Η υποεπιτροπή είχε συνεδριάσει στο Αμπού Ντάμπι και είχε αποδεχθεί την εισήγηση που συνέταξε το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, βάσει της οποίας τόσο ο Καραγκιόζης όσο και ο Χατζηαβάτης είναι Τούρκοι.

Σύμφωνα με το “Βήμα”, η απόφαση επικυρώθηκε και από την αρμόδια επιτροπή της UΝΕSCΟ, χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση της Ελλάδος, παρά μόνο μία επιφύλαξη που διατύπωσε η διευθύντρια του Νεότερου Πολιτισμού του υπουργείου Πολιτισμού κυρία Τέτη Χατζηνικολάου, ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί άυλη φιγούρα της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας.

Η εξέλιξη αυτή προβληματίζει τα υπουργεία Εξωτερικών και Πολιτισμού. Ήδη, ο Π. Γερουλάνος ζήτησε από τις αρμόδιες υπηρεσίες λεπτομερή ενημέρωση, ενώ ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην UΝΕSCΟ Γ. Αναστόπουλος δήλωσε ότι είχε συστήσει εδώ και καιρό στο υπουργείο Πολιτισμού να δηλώσει στην UΝΕSCΟ ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί τμήμα της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Κυβερνητικοί παράγοντες αναφέρουν ότι η μοναδική περίπτωση να συμπεριληφθούν και οι πολιτιστικές ενστάσεις της Ελλάδας όσον αφορά τον Καραγκιόζη είναι να υπάρξει ένα είδος συμφωνίας με την Τουρκία.

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4584406

Επιτέλους!!!

Ξεφορτωθήκαμε τον Καραγκιόζη

Συγχαρητήρια στους Τούρκους για το απόκτημά τους. Να το χαίρονται.

Μεγαλύτερο κακό στον ελληνισμό από τους ίδιους τους Έλληνες ποτέ και κανένας ξένος δεν έχει καταφέρει να κάνει. Πήραν οι Τούρκοι τον "Καραγκιόζη" και βρέθηκαν Έλληνες να τσαντιστούν και να βγουν να φωνάζουν, διεκδικώντας το δίκιο τους. Αντί να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί, που βρέθηκε κάποιος αφελής να πάρει αυτήν τη "λέρα" από πάνω μας, καθόμαστε και διαμαρτυρόμαστε. Με την Τουρκία έπρεπε να έχουμε διαφορές για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σήμερα διαφωνούμε. Θα έπρεπε να προσπαθεί ο ένας να φορτώσει στον άλλο τον Καραγκιόζη, όπως συμβαίνει με τον κάθε "μουντζούρη".

"Μουντζούρης" είναι ο Καραγκιόζης. Ένας κόπρος. Ένα πραγματικό παράσιτο της ζωής και της κοινωνίας. Ένα πραγματικό βδέλυγμα. Ένα θλιβερό ανθρωποειδές, που αποτελεί ντροπή για έναν λαό να υπάρχει στην παράδοσή του. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο λαός είναι ο ελληνικός. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο Καραγκιόζης θα πρέπει να είναι "συγκάτοικος" σε μια παράδοση με ήρωες όπως ο Αχιλλέας ή ο Οδυσσέας. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε σε ένα θέμα, στο οποίο έχουμε εκατό τοις εκατό άδικο και μάλιστα εμφανιζόμαστε τόσο γελοίοι, που με τις πρακτικές μας νομιμοποιούμε τις πρακτικές των εχθρών μας.

Με τις βλακώδεις και ανεξήγητες συμπεριφορές μας απειλούμε τα πραγματικά μας δίκια. Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Διεκδικώντας αδίκως ξένες πνευματικές κληρονομιές, νομιμοποιούμε αυτούς, που κάνουν τα ίδια εις βάρος μας. Οι ίδιοι οι Έλληνες, οι οποίοι γελάνε με τους σλαβόφωνους Σκοπιανούς, όταν αυτοί διεκδικούν τον Φίλιππο ή τον Αλέξανδρο —των οποίων τα ονόματα δεν τα κατανοούν στη γλώσσα τους— έρχονται και τους μιμούνται στο θέμα του Καραγκιόζη. Ό,τι σχέση έχει η λέξη Φίλιππος με τους Σλάβους, άλλη τόση σχέση έχει η λέξη Καραγκιόζης με τους Έλληνες. "Φωνάζει" από μακριά ..."Καραγκιόζης" …Είναι τούρκικη λέξη …Δεν είναι ούτε Τηλέμαχος ούτε Αριστοτέλης ούτε Νικηφόρος ούτε Φιλοποίμην. Ανήκει στην οθωμανική παράδοση και όχι στην ελληνική. Ανήκει σ' αυτούς που τον "γέννησαν" και τον "βάπτισαν" με όνομα που ανήκε στη γλώσσα τους.

"Ο Καραγκιόζης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας"…

θα μπορούσε να πει o ...Βεληγκέκας. Δυστυχώς όμως αυτό το είπε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Γραικίας Γρηγόρης Δελαβέκουρας.!!! Ο εκπρόσωπος του ίδιου υπουργείου, το οποίο μάχεται για να "κρατήσει" τον Καραγκιόζη, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα —όπως δείχνουν τα πράγματα— να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου, το οποίο δεν έδειξε τα ίδια αντανακλαστικά τώρα που οι Τούρκοι απειλούν να μας πάρουν το Καστελόριζο ή το μισό Αιγαίο. Τον Καραγκιόζη να μην μας πάρουν. Αυτό μόνον τους νοιάζει. Τον "πατέρα" τους να μην χάσουν και να μην μείνουν "ορφανά" τα "Κολλητήρια" …εκεί στη Βασιλίσσης Σοφίας.

Αυτά σ' ό,τι αφορά το τυπικό μέρος του "ήρωα" των σκιών. Στο ουσιαστικό μέρος τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τον Καραγκιόζη οι Έλληνες όχι απλά έπρεπε να τον αποφεύγουν όπως έναν "μουντζούρη", αλλά στην κυριολεξία να τον μισούν. Γιατί; Γιατί ο Καραγκιόζης τούς αλλοίωσε τα ελληνικά τους χαρακτηριστικά. Ο Καραγκιόζης είναι ο "πατέρας" του αιώνιου Ραγιά. Του υποταγμένου, κουτοπόνηρου και βρωμερού Ραγιά. Συνεπώς είναι και ο "πατέρας" του άθλιου σημερινού νεοέλληνα της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αθλιότητας. Γι' αυτόν τον λόγο "κατασκευάστηκε" από την οθωμανική αυτοκρατορία. "Κατασκευάστηκε", για να διαβρώνει ανθρώπινες ψυχές. "Κατασκευάστηκε", για ν' αποθαρρύνει τους ανθρώπους να γίνονται ισχυροί πολίτες και να τους μετατρέπει σε κουτοπόνηρους και πειθήνιους υπηκόους.

Η επιβίωση του Καραγκιόζη στη σύγχρονη ελληνική παράδοση ήταν αυτή, η οποία διαιώνισε τους Ραγιάδες της οθωμανικής αυτοκρατορίας και στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ο Καραγκιόζης έκανε μεγάλη ζημιά στον σύγχρονο ελληνισμό. Εξαιτίας του δεν έγινε η Ελλάδα ποτέ ένα σύγχρονο κράτος. Εξαιτίας του μεταφέρθηκε η "παθογένεια" της οθωμανικής αυτοκρατορίας στο ελληνικό εθνικό κράτος. Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα και οι μηχανισμοί παραγωγής προτύπων.

Το κάθε κοινωνικό σύστημα λειτουργεί με τον τρόπο που επιβάλει η πολιτισμική του επιλογή. Με βάση αυτήν την επιλογή —και άρα με βάση τις "απόψεις" του— διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του. Εξαιτίας των αναγκών της διαπαιδαγώγησης παράγει τα επιθυμητά γι' αυτό πρότυπα. Με τα πρότυπα σου "λέει" από μικρό παιδί τι ακριβώς θέλει από εσένα να κάνεις όταν θα ενηλικιωθείς. Σου εξηγεί τι θεωρεί σωστό και τι λάθος. Σου εξηγεί τι ανέχεται και τι όχι.

Η αρχαία ελληνική κοινωνία δεν ήταν τυχαίο που μεγαλούργησε. Δεν ήταν τυχαίο που νίκησε όλους τους μεγάλους τυράννους. Δεν ήταν τυχαίο που έστησε Θερμοπύλες για να τους σταματήσει και τους νίκησε σε Μαραθώνες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σ' αυτόν τον κόσμο. Από τύχη κανένας δεν βρέθηκε ψηλά στον Όλυμπο. Πρέπει να ξεκινήσεις "σκαρφάλωμα" μιας ολόκληρης ζωής, για να βρεθείς εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοινωνίες. Καμία δεν διέπρεψε επειδή έτσι "έτυχε". Οι κοινωνίες αποφασίζουν μόνες τους για τους στόχους τους και στη συνέχεια "παράγουν" τους πολίτες που επιθυμούν, για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν διάσημη και λαμπερή, γιατί ήταν φιλόδοξη. Αναγκαστικά λοιπόν φιλόδοξους πολίτες "παρήγαγε". Τέτοια πρότυπα έδινε στα παιδιά της.

Όταν μια κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της με ήρωα τον Αχιλλέα, ελληνική θα γίνει. Γιατί; Γιατί θα τα κάνει όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να σκέφτονται όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να επιθυμούν και να εχθρεύονται τα ίδια πράγματα μ' αυτόν. Τι ήταν ο Αχιλλέας; Ένας ισχυρός άνθρωπος. Ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, ο οποίος αγωνιζόταν για τη δόξα μέχρι θανάτου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για έναν κοινό στόχο. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για τον φίλο του και άρα και για τον συνάνθρωπό του. Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν θα δίσταζε να σηκώσει το ξίφος του ακόμα και απέναντι στην ίδια την εξουσία, αν θεωρούσε ότι αδικούνταν από αυτήν. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στεκόταν πάντα "όρθιος" σε όλες τις περιστάσεις. Ένας άνθρωπος, ο οποίος, ως "όρθιος", δικαιούνταν να είναι πανέμορφος και ρωμαλέος ως θεός.

Αυτά τα παιδιά αυτής της κοινωνίας είναι που έστησαν τις Θερμοπύλες και έχτισαν τους Παρθενώνες. Αυτοί ανακάλυψαν τη Δημοκρατία και αυτοί θεμελίωσαν τις επιστήμες. Γιατί; Γιατί ο καθένας από αυτούς σκεφτόταν σαν τον Αχιλλέα και έδινε τη μάχη του στον όποιο τομέα και αν δραστηριοποιούνταν. "Τρωικός Πόλεμος" δεν υπάρχει μόνον στο στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχει και στην επιστήμη. Υπάρχει και στην οικονομία. Υπάρχει και στην κοινωνική λειτουργία. Όπου υπάρχει τέτοιος "πόλεμος", ευδοκιμούν και δοξάζονται οι "Αχιλλείς".

Άνθρωπος, ο οποίος μεγάλωσε με πρότυπο τον Αχιλλέα, θα σταθεί "όρθιος" ως άνθρωπος όπου κι αν τον τοποθετήσεις. Όποια κι αν είναι η ιδιότητά του. Είτε είναι στρατιώτης είτε επιστήμονας είτε υπάλληλος είτε εργάτης, πάντα θα στέκεται "όρθιος". Θα κάνει το καθήκον του ή θα εκτελέσει την εργασία του στο ακέραιο, για να μην σου δώσει το δικαίωμα να τον κατηγορήσεις. Θα υπερασπιστεί αυτό το οποίο θεωρεί δίκαιο και θα πολεμήσει αυτό το οποίο θεωρεί άδικο …Μέχρι θανάτου …καί στις δύο περιπτώσεις. Αυτός είναι ο ελληνισμός και αυτά είναι τα θεμέλιά του.

Σε μια άλλη χρονική περίοδο και υπό άλλες συνθήκες λειτούργησε η οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή η αυτοκρατορία είχε έναν πολύ απλό τρόπο λειτουργίας. Δεν είχε ανώτερους στόχους, όπως η ελληνική. Δεν ήταν μικρή κοινωνία, η οποία θα έδινε τη μάχη της επιβίωσης, όπως η ελληνική. Ήταν μια τεράστια κοινωνία και δεν κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, ώστε να εκπαιδεύσει τους πολίτες της στην αυτοθυσία. Είχε μια οργανωμένη τάξη ισχυρών, οι οποίοι περισσότερο φοβούνταν την εσωτερική αντίδραση παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι κυρίαρχοι Αγάδες φοβούνταν τους φτωχούς δουλοπάροικους και φρόντιζαν για την άμυνά τους. Πώς; Με τη μέθοδο των προτύπων. Κατασκεύασαν τα πρότυπα που τους βόλευαν και τα έδωσαν στην "πλέμπα". Κατασκεύασαν τα πρότυπα και τα έδωσαν στους φτωχούς για μαζική "κατανάλωση". Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη. Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη, για να έχουν Καραγκιόζηδες απέναντί τους.

Τι σου "έλεγε" η αυτοκρατορία μέσω αυτού του προτύπου της; Εφόσον πεινάς, μην αντιδράς βίαια. Μην αμφισβητείς το σύστημα. Μην θυσιάζεσαι για τις απόψεις σου, γιατί δεν αξίζει και θα είσαι κορόιδο αν το κάνεις. Μην καλλιεργείς φιλίες, γιατί κοστίζουν και σου κάνουν ζημιά. Κάνε τα πάντα για να επιβιώσεις. Αυτός, ο οποίος επιβιώνει, χωρίς να δουλεύει, είναι ο "μάγκας". Αυτός είναι ο "πετυχημένος". Όλοι οι άλλοι είναι "θύματα". "Θύματα" είναι τόσο αυτοί, οι οποίοι αδυνατούν να επιβιώσουν όσο κι αυτοί που θυσιάζονται για πράγματα, τα οποία δεν μετρούνται σε μπριζόλες, κεφτέδες και μαρούλια. Οι "επιτυχόντες" είναι πάντα οι "μάγκες". Αυτοί πάντα θα έχουν καλές σχέσεις με τους Αγάδες. Οι "επιτυχόντες", που, χάρη στους Αγάδες, θα γευτούν ακόμα πιο εύκολη "επιτυχία".

Αυτή ήταν η "γραμμή", που περνούσαν στον λαό με τον Καραγκιόζη. Κάνε απατεωνιές, αλλά φρόντισε να μην σε πιάσουν. Πλήρωνε μπαξίσι, για να κάνεις τη δουλειά σου, ακόμα κι αν αυτή η δουλειά είναι παράνομη. Παίρνε μπαξίσι για να κάνεις το καθήκον σου, ακόμα κι αν αυτό είναι παράνομο. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά, όταν έρθεις απέναντι στην εξουσία, να υποταχθείς, γιατί αυτό είναι το "παιχνίδι". Βρες κουτσούς, χαζούς και κουλούς και ξεγέλασέ τους. Μόνον τον Αγά μην προσπαθείς να ξεγελάσεις, γιατί θα τιμωρηθείς. Τον Αγά θα τον "γλείφεις". Τον Αγά θα τον προσκυνάς. Τον Αγά θα τον βοηθάς, χαφιεδίζοντας όλους τους άλλους. Στόχος; "Να φάαααμε, να πιούυυυμε …και νηστικοί να κοιμηθούμε, να-ούμε".

Αυτός ήταν ο υπέρτατος στόχος του Καραγκιόζη. Να φάει και να πιεί πάση θυσία. Κανένας άλλος ανώτερος στόχος. Για καμία δόξα δεν αγωνίζεται. Για κανένα κοινωνικό δίκαιο. Για κανέναν κοινό αγώνα δεν θυσιάζεται. Δεν έχει φίλους παρά μόνον ευκαιριακούς συμμάχους σε μια σκληρή "σκυλομαχία" για το πιάτο της ημέρας. Η οικογένειά του δεν είναι μια πραγματική οικογένεια, παρά μια συμμορία συγγενών, που αγωνίζονται για το πιάτο της ημέρας. Ο Καραγκιόζης δεν στέκεται ποτέ όρθιος. Παίρνει το σχήμα που θέλει ο Αγάς. Δεν είναι πανέμορφος σαν τον Αχιλλέα, αλλά πανάσχημος, γιατί η ομορφιά γοητεύει τους ανθρώπους και αυτό απειλεί την εξουσία του Αγά. Δεν είναι ρωμαλέος σαν τον Αχιλλέα, αλλά καμπούρης, γιατί ο Αγάς θέλει να "στρέψει" τους πάντες μακριά από κάθε σκέψη σύγκρουσης.

Η επιλογή του σωματότυπου του Καραγκιόζη δεν είναι τυχαία. Μόνον οι πλούσιοι και οι ισχυροί είναι όμορφοι και ρωμαλέοι και γι' αυτό πρέπει να τους φοβούνται οι φτωχοί. Οι φτωχοί είναι καμπούρηδες, κοντοί και άσχημοι. Οι φτωχοί είναι σαν τον βρομιάρη Καραγκιόζη και τα παιδιά του. Ζέχνουν από τη βρόμα, εφόσον, μόλις κατορθώσουν να φάνε με τις πιο απίθανε γυφτιές και απατεωνιές, θα κρυφτούν, είτε στα κεραμίδια είτε στους βόθρους, για να μην τους βρουν αυτοί τους οποίους ξεγέλασαν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο Καραγκιόζης θέλει να δείχνει στα παιδιά των δουλοπάροικων Ραγιάδων πώς τα αντιλαμβάνεται το οθωμανικό σύστημα. Ο Καραγκιόζης είναι ένα κατασκευασμένο "θολό" είδωλο, για να βλέπουν οι φτωχοί την εικόνα τους όπως βολεύει το σύστημα και όχι όπως πραγματικά είναι. Γι' αυτόν τον λόγο είναι δύσμορφος και σχεδόν σακάτης. Δείχνει "φωναχτά" όχι μόνον ότι δεν θέλει ν' αγωνίζεται, αλλά και ότι δεν μπορεί ν' αγωνιστεί. Δείχνει ότι "συμφέρει" τους φτωχούς, που δήθεν είναι όμοιοί του, να τον μιμηθούν, για να "επιβιώσουν" στην καραγκιόζικη "ζούλα".

Αυτόν τον Καραγκιόζη έσπευσαν να υπερασπιστούν κάποιοι Έλληνες, που σήμερα διαμαρτύρονται. Ανήκει στην παράδοσή μας λένε. Τα παιδιά τους, δηλαδή, με τον Καραγκιόζη σαν πρότυπο θέλουν να τα μεγαλώσουν; Θέλουν να τα κάνουν δειλούς, πονηρούς και διεφθαρμένους Ραγιάδες σαν κι αυτόν; Δεν θέλουν να τα κάνουν Έλληνες; Δεν θέλουν να τα κάνουν σαν τον Αχιλλέα; Δεν τα θέλουν όμορφα, ελεύθερα και ρωμαλέα; Τα θέλουν άσχημα, υποταγμένα και καμπούρικα; Τι ακριβώς υπερασπίζονται τόσο αυτοί οι αφελείς όσο και το υπουργείο των εξωτερικών; Δεν βλέπουν ότι τον Καραγκιόζη "πληρώνουμε" ως λαός ακόμα και σήμερα;

"Παιδιά" του Καραγκιόζη είναι όλοι αυτοί, που σήμερα μας βασανίζουν. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν αυτοί, που σήμερα μας κυβερνούν. Αυτοί, που τους βάλαμε στον ΟΤΕ να τον διευθύνουν και αυτοί για λίγο "μπαξίσι" τον παρέδωσαν στη Deutsche Telekom. Αυτοί, που τους ψηφίσαμε για να μας κυβερνήσουν και αυτοί το εξέλαβαν σαν ευκαιρία να βολέψουν στο δημόσιο μέχρι και τους σκύλους τους. Αυτοί, που πήγαν στο Πανεπιστήμιο και για να περάσουν ένα μάθημα χωρίς να διαβάσουν ή να διοριστούν σε μια θέση, κολλούσαν αφίσες για το ΚΚΕ. Αυτοί, οι οποίοι παρακαλάνε τον "Αγά" να τους καλέσει σε μια συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, για να γίνουν κάποια μέρα υπουργοί. Αυτοί, οι οποίοι χαφιεδίζουν τους Έλληνες συνταξιούχους στον Στρός Καν του ΔΝΤ. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν οι "ήρωες" των κοινωνικών αγώνων, που, …"άμα λάχει", αναλαμβάνουν να ηγηθούν και του "αγώνα" του Παναθηναϊκού.

Αυτόν τον "ήρωα" πήραν οι Τούρκοι …Να τον χαίρονται. Εμείς απλά θα τον ξεπροβοδίσουμε.

Αϊ στο διάολο ρε Καραγκιόζη …και ακόμα παραπέρα. Μαζί σου πάρε και το Κολλητήρι και όλα τα αδέρφια του. Όλους όσους αυτήν τη στιγμή κυβερνάνε και λεηλατούνε την Ελλάδα. Δικά σου παιδιά είναι. Ραγιάδες με την αυθεντική καταγωγή. Άσχημοι, καμπούρηδες και για λίγα "γρόσια" δωσίλογοι προδότες. Γλείφτες των "Αγάδων" της Νέας Τάξης. Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Ντορούλες και το κακό συναπάντημα. Αυτούς γιατί μας τους άφησαν οι Τούρκοι; Δεν γίνεται η Unesco να τους πάρει κι αυτούς; Μήπως να πιέζαμε λίγο για τον Καρατζαφέρη; Μήπως για την Παπαρήγα ή τον Τσιπροκολλητήρη;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ  15 Ιουλίου 2010

Πηγή: http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/07/blog-post_15.html