ΑΘΩΟ ΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑΝΑ ΕΜΒΑΣΜΑΤΑ

ΑΘΩΟ ΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" 

ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑΝΑ ΕΜΒΑΣΜΑΤΑ

Oργισμένος ο πρόεδρος του δικαστηρίου, τόνισε σε έντονο ύφος στη φιλοσκοπιανή ενάγουσα, πως : «η Μακεδονική» γλώσσα δεν είναι διαφορετική από την ελληνική».

Αθώοι κρίθηκαν την Τετάρτη 20/11/2013 από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Έδεσσας, οι εκδότες και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», Θέμος Αναστασιάδης, Αναστάσιος Καραμήτσος και Παναγιώτης Σαββίδης αντίστοιχα, μετά από μήνυση που κατέθεσε εναντίον τους, η εκπρόσωπος των Σκοπιανών των ΗΠΑ στην …Ελλάδα Ευγενία Νατσουλίδου, για δημοσίευμα του περασμένου Δεκεμβρίου, που αποκάλυπτε πως το ΣΔΟΕ ξεκίνησε ελέγχους σε εμβάσματα που λαμβάνουν οι φιλοσκοπιανοί από το εξωτερικό («Το ΣΔΟΕ ξεσκεπάζει τους Σκοπιανούς πράκτορες»). 

Στην απόφαση της η έδρα, αναγνώρισε το «δικαιολογημένο ενδιαφέρον» του δημοσιογράφου για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ και πως ο Τύπος «έχει καθήκον να ενημερώνει το κοινό για υποθέσεις και θέματα που έχουν δημόσιο ενδιαφέρον και αντίστοιχα το κοινό έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για ζητήματα και υποθέσεις γενικού ενδιαφέροντος» σύμφωνα και με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που ανέπτυξε η υπεράσπιση.

Η ενάγουσα Ευγενία Νατσουλίδου, εμφανίστηκε προκλητική ενώπιον της έδρας, υποστηρίζοντας πως η ΜΚΟ της οποίας είναι πρόεδρος, της «Μορφωτικής Πολιτιστικής Κίνησης Έδεσσας», ασχολείται με την υπεράσπιση και την προώθηση της «εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς» των Μακεδόνων που όμως δεν είναι Έλληνες αλλά «Μακεντόνετς», δηλαδή Σκοπιανοί. Οι ισχυρισμοί της περί «μακεδονικού» έθνους και «μακεδονικής» γλώσσας, προκάλεσε την άμεση αντίδραση της προέδρου του δικαστηρίου, η οποία της τόνισε σε έντονο ύφος πως : «η Μακεδονική» γλώσσα δεν είναι διαφορετική από την ελληνική».,

Αίσθηση προκάλεσε και η παραδοχή της προέδρου της «Μορφωτικής Πολιτιστικής Κίνησης Έδεσσας», πως λαμβάνει «εμβάσματα» μέσω τραπέζης από το εξωτερικό και από την «U.M.D.» που την όρισε και εκπρόσωπο της στην Ελλάδα.

Η Ευγενία Νατσουλίδου, που προφανώς αμφισβητεί το δικαίωμα των ελληνικών Αρχών να πραγματοποιούν νόμιμο έλεγχο σε κάθε ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, είχε καταθέσει μήνυση κατά του ΘΕΜΑτος για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά και για το γεγονός πως στο ρεπορτάζ αποκαλείται (φιλο)Σκοπιανή και όχι «Εθνικά Μακεδόνισσα».

Τον περασμένο Φεβρουάριο, σε συνέντευξη τύπου στα Σκόπια, ο πρόεδρος της «U.M.D.» Μέτο Κολόσκι, αναφέρθηκε στο επίμαχο δημοσίευμα της εφημερίδας ΘΕΜΑ, χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Σαββίδη «μέλος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής». Στην ίδια συνέντευξη, η Ευγενία Νατσουλίδου, περιέγραψε τις απειλές κατά της ζωής και τον στόχο των ελληνικών Αρχών, να «εξαντλήσουν» οικονομικά τους «Μακεδόνες» σέρνοντας τους στα δικαστήρια.

«Εργαζόμαστε ώστε η κυρία Νατσουλίδου να παρουσιάσει στη διεθνή κοινότητα την κατάσταση στην Ελλάδα, ώστε να λάβει περισσότερη υποστήριξη από τους διεθνείς οργανισμούς για τα δικαιώματα των «Μακεδόνων» στη Μακεδονία του Αιγαίου και σε όλη την Ελλάδα» δήλωσε τότε ο Κολόσκι».

Πάντως, όπως αναφέρει σε σχόλιο του στο προσωπικό του προφίλ στο facebook ο δημοσιογράγος Παναγιώτης Σαββίδης «Εάν τα στελέχη της λεγόμενης United "Macedonian" Diaspora διαβάσουν τα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά απ' όσα κατέθεσε στη σημερινή δίκη η "πρέσβειρα" τους στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα είναι ιδιαίτερα περήφανοι για την επιλογή τους».

Από την πλευρά της Ευγενίας Νατσουλίδου, δεν υπήρξε κάποια επίσημο σχόλιο για την αθώωση της εφημερίδας, παρά μόνο επίσης ένα σχόλιο στο προσωπικό της προφίλ στο facebook. «Μια από τα ίδια! Σήμερα αθωώθηκαν στο δικαστήριο της Έδεσσας το «Πρώτο Θέμα» και ο δημοσιογράφος Π.Σαββιδης, με ένα σκεπτικό που με έκανε να νιώσω ότι ζω στην εποχή του Μεταξά! «Στην Ελλάδα, Μακεδόνες δεν υπάρχουν, μακεδονική γλώσσα δεν υπάρχει, παρά μόνο Σκοπιανοί πράκτορες», συμπλήρωσε με καημό η Ευγενία Νατσουλίδου...

http://taxalia.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9457.html

Γκρεκάνικα,τα κατωιταλιώτικα ελληνικά

Γκρεκάνικα, 

τα κατωιταλιώτικα ελληνικά

Τα γκρεκάνικα ή γκρίκο όπως είναι γνωστά τα κατωιταλιώτικα ελληνικά μιλιούνται από τις ελληνόφωνες κοινότητες των Γκρεκάνων στα δύο άκρα της ιταλικής μπότας,στην Απουλία και την Καλαβρία.Προέρχονται είτε από τα δωρικά που μιλιούνταν στις εκεί ελληνικές αποικίες στη Μεγάλη Ελλάδα είτε ,σύμφωνα με μια άλλη άποψη,από τη μεσαιωνική ελληνική.Έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την ιταλική γλώσσα αφού παρέμειναν αποκομμένα από τον ελληνικό κορμό για μεγάλο χρονικό διάστημα και εξελίχτηκαν ανεξάρτητα. Γράφονται στο λατινικό αλφάβητο αλλά και στο ελληνικό.

Προέλευση 

Σχετικά με την προέλευση των γκρεκάνικων έχουν διατυπωθεί δύο κύριες θεωρίες: Η πρώτη διατυπώθηκε πρώτα από τον Γερμανό γλωσσολόγο Ροντς, ο οποίος υποστήριξε ότι τα κατωιταλιώτικα είναι απευθείας απόγονος των δωρικών ελληνικών που μιλιούνταν στη Μεγάλη Ελλάδα,αφού παρουσιάζουν πολλούς δωρισμούς που δεν συναντώνται σε καμία άλλη διάλεκτο της ελληνικής πλην βέβαια της τσακωνικής στην Πελοπόννησο.Η άποψη αυτή γίνεται δεκτή από τους περισσότερους 'Ελληνες γλωσσολόγους.

Η δεύτερη άποψη ξεκίνησε και είναι δημοφιλής στην Ιταλία και σύμφωνα με αυτή τα γκρεκάνικα είναι απόγονος της βυζαντινής ελληνικής, από την εποχή μετά την οθωμανική κατάκτηση του ελλαδικού χώρου, η οποία είχε σαν επακόλουθο την μετακίνηση ελληνόφωνων ομάδων από την Πελοπόννησο κυρίως στην Κάτω Ιταλία.

Η επικρατούσα άποψη στο σύνολο των επιστημόνων είναι ότι τα γκρεκάνικα εξελίχθηκαν από την μεσαιωνική ελληνική, αλλά διατηρούν και ένα δωρικό υπόστρωμα.

Χαρακτηριστικά

Τα κατωιταλιώτικα δεν ανήκουν σε καμία διαλεκτική ομάδα του Ελλαδικού χώρου,ούτε στις βόρειες αλλά ούτε και στις νότιες διαλέκτους. Παρουσιάζουν δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και μάλιστα έχουν διατηρήσει πολλές δωρικές λέξεις που δεν υπάρχουν στις άλλες νεοελληνικές διαλέκτους. Χωρίζονται σε δύο ομάδες τα γκρεκάνικα της Απουλίας ή γκρεκοσαλεντινίκα και τα γκρεκάνικα της Καλαβρίας.

Σημαντική είναι η επιρροή της ιταλικής τόσο στο λεξιλόγιο και τη φωνολογία,όσο και στο συντακτικό και τη μορφολογία.Αυτό ήταν φυσική συνέπεια της απομόνωσης της γλώσσας από τον ελληνικό χώρο η οποία λόγω έλλειψης λογοτεχνίας στα γκρίκο για να εμπλουτιστεί δανείστηκε από την ιταλική διάλεκτο της περιοχής.

Λόγοι που οδήγησαν στην επιβίωση της γλώσσας μέχρι της μέρες μας.

Η επιβίωσή τους μέχρι σήμερα στην απομόνωση μέσα σε ένα τελείως ξένο περιβάλλον είναι ένα φαινόμενο εκπληκτικό.Ένας από τους λόγους στους οποίους αυτή οφείλεται είναι ότι οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί λόγω των επιδρομών που έκαναν πειρατές στα παράλια είχαν αποτραβηχτεί στα βουνά όπου και συνέχιζαν να ζουν αποκομμένοι μέχρι την εποχή μας.

Ένας άλλος λόγος που επιβίωσαν,όπως διηγείται ένας ηλικιωμένος Γκρεκάνος είναι το κρύο που έκανε το χειμώνα και τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο επειδή δεν είχαν παπούτσια! Έτσι απέφυγαν την γλωσσική αφομοίωση της ιταλικής επίσημης.

Επιπλέον η κίνηση ανάμεσα στον ελλαδικό χώρο και την Κάτω Ιταλία ουσιαστικά δεν είχε σταματήσει αφού η περιοχή ενισχύθηκε από ελληνόφωνους πληθυσμούς κατά τη βυζαντινή κυριαρχία της περιοχής,αλλά και από πρόσφυγες μετά την τουρκική κατάκτηση της Ελλάδας. Έτσι ενισχύθηκε το ιταλικό ελληνόφωνο στοιχείο με νέο αίμα.

Εδώ να πω ότι μαζί με τους αποκλειστικά ελληνόφωνους εγκαταστάθηκαν στην Κ.Ιταλία και αρβανίτες επίσης από την Πελοπόννησο, οι λεγόμενοι και αρμπερέσοι των οποίων η γλώσσα,τα αρμπερές, επιβιώνει μέχρι τις μέρες στις ίδιες περιοχές που μιλιούνται τα γκρεκάνικα καθώς και τη Σικελία.

Λεξιλόγιο 

Το λεξιλόγιο γενικά είναι επηρεασμένο κυρίως από το ιταλικά της περιοχής και τα επίσημα,ενώ έχουμε σχεδόν παντελή απουσία σλαβικών λέξεων με ελάχιστες τουρκικές.

Μερικά γνωρίσματα:

πλήθος ιταλικών λέξεων (πενσέω=σκέφτομαι, μπριατσεφτώ=μεθάω,κ.α.)

τροπή του κ σε τσ (τσαι αντί και)

σίγηση του τελικού ς (άντρα αντί για άντρας)

τροπή του θ σε τ (τέλω αντί για θέλω)

δωρικές λέξεις (νασίδα=επίχωση δίπλα στο ποτάμι)

αποβολή του τ στην αρχή των άρθρων (η=της,ο=το)

κάποιες λέξεις γκρίκο 

φρέα-το πηγάδι (φρέαρ)

μάτι-το πουκάμισο (ιμάτιο)

Κατάσταση της γλώσσας σήμερα

Από τις δύο ομάδες τα γκρεκάνικα της Καλαβρίας βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση αφού μιλιούνται από περίπου 30 χιλιάδες άτομα και επιβιώνουν παρ'όλο που η περιοχή είναι πεδινή και οι συγκοινωνίες εύκολες. Αντίθετα στην Απουλία μόνο ένας αριθμός 2000 ατόμων συνεχίζουν να μιλούν ελληνικά, ενώ ελάχιστοι από αυτούς είναι κάτω από 35 ετών.

Γενικά τα ελληνικά της Κάτω Ιταλίας βρίκονται σε κίνδυνο εξαφάνισης ,αφού οι νεότερες γενιές δεν τα μαθαίνουν και τα θεωρούν ως επαρχιακή γλώσσα που μιλούν οι χωρικοί.Στην επιβίωσή τους δεν βοηθάει ούτε το γεγονός ότι το επίσημο ιταλικό κράτος τα έχει αναγνωρίσει ως μειονοτική γλώσσα.

Όμως οι νέοι, έχοντας συνείδηση της καταγωγής τους,δείχνουν αυξανόμενο ενδιάφερον για την εκμάθηση της νέας ελληνικής γλώσσας.

Φολκλόρ

Ο λαϊκός πολιτισμός των Γκρεκάνων είναι πλούσιος και πολλά τραγούδια τραγουδιούνται στα γκρεκάνικα. Στα γκρεκάνικα έχουν τραγουδήσει και διάφοροι Έλληνες τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων και η Χάρις Αλεξίου. Ακολουθεί το παραδοσιακό γκρεκάνικο τραγούδι, (άντρα μου πάει) που μιλάει για μια γυναίκα που οδύρεται γιατί φεύγει ο άντρας της και με δάκρυα στα μάτια αφήνει την οικογένειά του για να πάει να δουλέψει στα ορυχεία στη Γερμανία.

Υπάρχει εδώ (μόνο μουσική):

http://www.youtube.com/watch?v=PzU6Mz_Au7U#t=10

και εδώ (τραγούδι):

http://www.youtube.com/watch?v=jvsZXz66hp8#t=2

Ο κλάμμα η γυναίκα ου εμιγκράντου (άντρα μου πάει)
Τέλω να μπριατσεφτώ να μη πενσέφσω
να κλάφσω σε να τζελάσω τέλω
αρτε βράι. Μα μάλι' αράτζια έβο
ε' να κανταλίσω στο φέγγο ε' να
φωνάσω ο άντρα μου πάει.
άντρα μου πάει-άντρα μου πάει.

Τσ'ε οι αντρώποι στε
μας πάνε στε ταράσσουνε ντ'άρτει
καλοί ους τωρούμε του σ'ένα
χρόνου.΄Ετου ε τζωή μα ε τουυ,ε τζωή
Κριστέ μου; Μα πα τσαι στη
Τζερμάνια κλαίοντα μα πόνο.
Κλαίοντα μα πόνο-Κλαίοντα μα πόνο.

Τάτα γιατί εν να πάει,πέ μα γιατί;
Γιατί έτο έν'ναι ζωή μαρά παιδία
ο τεκούντη πολεμά τσ' ιδρώνει
να λιπαριάσει ου σινιούρου μου τη φατία.
Μου τη φατία
Μου τη φατία.

Στέκω τη μπάντα τσαι στέκω εντώ σόνο.
Στέω πουμμα σα τσαι στε,
πένσεω στο τρένο.
Πένσεω στο σκοτεινό τσαι τη μινιέρα που
πολεμώντα ετσεί πενσαίνει ο γένο.
Πενσαίνει ο γένο-Πενσαίνει ο γένο.

νεοελληνική μετάφραση
Το κλάμμα της γυναίκας του μετανάστη

Θέλω να μεθύσω για να μη σκέφτομαι
να κλάψω και να γελάσω θέλω τούτο το βράδυ
με πολλή οργή να τραγουδήσω
στο φεγγάρι να φωνάξω:..o άντρας μου πάει

o άντρας μου πάει o άντρας μου πάει
Οι άντρες μας πάνε,φεύγουν
Αν πάνε όλα καλά, θα ιδωθούμε σ' ένα χρόνο!
Αυτή είναι η ζωή μας Χριστέ μου;
Πάνε στη Γερμανία με κλάμα και πόνο!
με κλάμα και πόνο! με κλάμα και πόνο!

Μπαμπά γιατί πρέπει να πας; Πές μου γιατί
Γιατί έτσι είναι η ζωή, καημένα παιδάκια
Ο φτωχός δουλεύει και ιδρώνει
για να παχύνει τα αφεντικά με τη δουλειά του.

Ακούω την μπάντα, ακούω τη μουσική
Είμαι εδώ μαζί σας μα σκέφτομαι και το τρένο
σκέφτομαι το σκοτεινό ορυχείο
όπου δουλεύοντας εκεί πεθαίνει ο κόσμος!
πεθαίνει ο κόσμος πεθαίνει ο κόσμος

http://www.glossesweb.com/2011/09/grekanika.html#.UphXfdJdWSp

Κείμενο στα γκρεκάνικα

Ti ene e glossama? Pedaimmu! 'En i' lloja tze charti, ka 'su pianni ce mattenni meletonta; c' 'en i' lloja ka vrikane grammena 's kane mmea paleon lisari,'s ena tticho kau stin grutta. E glossama e' foni, foni manecho.
Τι είναι η γλώσσα μας; Παιδί μου! Δεν είναι τα λόγια από παλιά χειρόγραφα, που με δυσκολία, προσπαθείς να μάθεις μελετώντας (αποκρυπτογραφήσεις). Ούτε λόγια γραμμένα πάνω σε μία παλιά πέτρινη πλάκα, σε έναν τοίχο, σε μια σπηλιά. Η γλώσσα μας είναι η φωνή, μόνο η φωνή.

Me rota pos entzignase, pos ettase 's ema, is tin efer' etturtea, is tin emase prono. Is to tzeri, pedaimmu! 'E ssu ndiazzete n'o tzeri.
Με ρωτάς πότε ξεκίνησε, πώς έφτασε σε μας, ποιός την έφερε σ αυτόν τον τόπο, ποιός την έμαθε πρώτος. Ποιος το ξέρει,παιδί μου! Δεν πρέπει να νοιάζεσαι ξέρεις (να μάθεις αυτά τα πράγματα).

Sa llumera e' ppuru e glossama, ka mas termane i zzoi. Tispon evale pleo tzila, tispo fisise 'cipanu n'ai na jiri lion e vampa; ce arte sbinnete, ma ma.
Η γλώσσα μας είναι όπως η φωτιά,θερμαίνει τις ζωές μας. Κανείς δεν έβαλε πλεόν μικρά κλαδιά, κανείς δεν φύσηξε για να μεγαλώσει η φλόγα. Και τώρα σβήνει με μας.

Ti su meni? Lilli statti, enan aspro kulumai: an esu pai n'on enghisi, ma mia mmavri paletteddha, a pa' n'on escalisi, na! su kanni kammia spitta, sozzi doi mian addhi vvampa; depoi sbinnete, ma sena.
Τι σου μένει; Λίγες στάχτες, ένας μικρός άσπρος σωρός: αν εσύ πας να τις αγγίξεις, με ένα μαύρο φτυάρι, και πας να τις σκαλίσες πάλι, βγαίνει μια σπίθα, μια ντροπαλή σπίθα, και μετά σβήνει, με σένα.

http://www.glossesweb.com/2012/02/blog-post_23.html#.UphXzdJdWSo

Σε τζαμί μετατρέπει έναν ακόμη βυζαντινό ναό η Τουρκία

Σε τζαμί μετατρέπει έναν ακόμη 

βυζαντινό ναό η Τουρκία

Κωνσταντινούπολη, Τουρκία

Σε τζαμί σκοπεύει να μετατρέψει η τουρκική κυβέρνηση τη Μονή Στουδίου, ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της Κωνστανταντινούπολης.

Η αναπαλαίωση της Μονής, της οποίας όρθια στέκονται σήμερα μόνο τα ερείπια από τους τοίχους της, θα περατωθεί το 2014 για να μετατραπεί στη συνέχεια σε τζαμί. Η τουρκική κυβέρνηση έχει ήδη αποχαρακτηρίσει το μνημείο από μουσείο, ανοίγοντας στο δρόμο στη μετατροπή του σε τζαμί.

Η επιχείρηση μετατροπής βυζαντινών ναών σε τεμένη -κυρίως εκείνων που έχουν συμβολική αξία στο συλλογικό θυμικό της Τουρκίας- βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, προς ικανοποίηση της ισλαμιστικής βάσης του κόμματος του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η τουρκική κυβέρνηση έχει ήδη μετατρέψει σε τεμένη ακόμη δύο ιστορικές βυζαντινές εκκλησίες, την Αγία Σοφία της Νίκαιας και την ομώνυμο βυζαντινό ναό της Τραπεζούντας, ενώ το τελευεταίο διαστημα εντάθηκαν και πάλι οι πιέσεις για τη λειτουργία της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης ως τζαμί.

Η Μονή του Αγίου Ιωάννη Στουδίου ή απλά Μονή Στουδίου, το μοναστήρι των «άγρυπνων μοναχών», ήταν από τα σπουδαιότερα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χτισμένο στον έβδομο λόφο της Κωνσταντινούπολης.

Η συμβολή του στη θρησκευτική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της Πόλης ήταν σημαντική και αποτέλεσε επί αιώνες πνευματικό κέντρο της Αυτοκρατορίας και του ορθόδοξου κόσμου. Τρεις αυτοκράτορες αποσύρθηκαν στη μονή και τρεις Στουδίτες έγιναν Οικουμενικοί Πατριάρχες.

Ιδρύθηκε μάλλον πριν το 454 από τον συγκλητικό Στούδιο. Το 1481, η βασιλική της μονής μετετράπη σε τέμενος από τον ιπποκόμο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β’, Αλβανό Ιμραχόρ Ιλιάς Μπέη και για αυτό ονομάστηκε Ιμραχόρ τζαμί, δηλαδή «Τζαμί του ιπποκόμου». Το 1782 κάηκε, το 1894 επλήγη από το σεισμό και το 1920 κάηκε ξανά. Σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπιά της μονής. Το μοναδικής αξίας ψηφιδωτό δάπεδο του 13ου αιώνα με τα γεωμετρικά σχήματα και τις αναπαραστάσεις ζώων δεν έχει καμία προστασία και προσπαθεί να αντισταθεί στη φθορά του χρόνου και των καιρικών φαινομένων. Τα υπολείμματα του άλλοτε τεράστιου μοναστικού συγκροτήματος που ήταν διασκορπισμένα γύρω από το ναό έχουν χρησιμοποιηθεί αλόγιστα από τους περίοικους ως οικοδομικά υλικά, κυρίως μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1920.

Γ.Μ.

Newsroom ΔΟΛ

Οι Κούρδοι διαμορφώνουν πλέον τη Μέση Ανατολή

Οι Κούρδοι διαμορφώνουν 

πλέον τη Μέση Ανατολή

Με τις κυβερνήσεις να εμπλέκονται σε εξεγέρσεις, οι Κούρδοι έχουν αρχίσει να επωφελούνται. Είναι η αυτονομία στη βορειοανατολική Συρία μόνο η αρχή; Ο Ranj Alaaldin, ερευνητής στο London School of Economics & Political Science, σχολιάζει:

Η σημαντικότερη κουρδική ομάδα ανταρτών της Συρίας έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να σχηματίσει κυβέρνηση στην κυριαρχούμενη από Κούρδους βορειοανατολική Συρία, όπου λειτουργεί ως η de facto κυβέρνηση από το περασμένο έτος. Αυτό σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας άλλης αυτόνομης κουρδικής περιοχής, μετά την αυτονομία που οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν απολαύσει από το 1990. Οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης στη Μέση Ανατολή έχουν θέσει τους Κούρδους της περιοχής σε μία σπάνια κατάσταση, κατά την οποία οι ισχυροί και ιστορικά εχθρικοί γείτονές τους ασχολούνται με συγκρούσεις αλλού, με αποτέλεσμα να βρίσκουν την εσωτερική σταθερότητά τους να υπονομεύεται και να αποδυναμώνεται.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της παλεύοντας με το κουρδικό ζήτημα και τις πολιτικές και εδαφικές απαιτήσεις των 20 εκατομμυρίων Κούρδων της. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, με κόστος πάνω από 40.000 ζωές, έχει καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κούρδων και έχει κηρύξει πόλεμο με την κουρδική ομάδα ανταρτών του PKK (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα), η οποία επιδιώκει ένα συνδυασμό απαιτήσεων που σχετίζονται με την αυτονομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο, η Άγκυρα υπολόγισε λάθος κατά τις αρχές της σύγκρουσης στη Συρία, υποστηρίζοντας ομάδες σουνιτών Αράβων και σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές, που δεν έλαβαν υπόψην τους τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις των Κούρδων της Συρίας. Η θέση αυτή απέτυχε όταν ο Σύρος πρόεδρος, Μπασάρ αλ – Άσαντ, απάντησε στην άμεση στήριξη της Τουρκίας προς την συριακή αντιπολίτευση, επιτρέποντας στους Κούρδους στα βορειοανατολικά να αναλάβουν τον έλεγχο πολλών πόλεων.

Η Τουρκία φοβάται την άνοδο των Κούρδων στο Κουρδιστάν της Συρίας, επειδή το PYD (κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης), ένα αδελφό κόμμα του PKK, είναι τώρα η de facto κυβέρνηση της περιοχής. Αυτό ενθάρρυνε το PKK και το ενίσχυσε, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Η απεριόριστη εξουσία του Άσαντ στο PYD, για να εδραιώσει τη θέση του στην περιοχή και να δημιουργήσει σημεία ελέγχου και υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγείας, επέτρεψε στην ομάδα να εδραιώσει την κυριαρχία και την επιρροή της. Διαθέτει μία καλά εκπαιδευμένη και οπλισμένη ομάδα μαχητών, γνωστή ως YPG (Μονάδα Λαϊκής Προστασίας).

Η ανακοίνωση του PYD, την περασμένη Τρίτη, περιελάμβανε τη δημιουργία ενός κοινοβουλίου 82 μελών που εκλέγονται από τρεις περιοχές σε όλη την περιοχή, που η καθεμία θα έχει τις δικές της τοπικές συνελεύσεις. Το σχέδιο αναμένεται να υλοποιηθεί εντός έξι μηνών, πράγμα που σημαίνει ότι το PYD θα εξασφαλίσει επίσημα τον έλεγχό του σε μεγάλα τμήματα στρατηγικής σημασίας με σημαντικούς ενεργειακούς πόρους. Αυτό θα ενισχύσει τις προοπτικές των ανήσυχων Κούρδων της Τουρκίας, να επιτύχουν παρόμοια δικαιώματα και να βαδίσουν σταδιακά προς την επίτευξη εδαφικής αυτονομίας.

Η Άγκυρα μπορεί να είναι σε θέση να διατηρήσει την εδαφική ακεραιότητα του τουρκικού κράτους με τη δέσμευση στην εύθραυστη αλλά ιστορική ειρηνευτική συμφωνία με το PKK, η οποία ανακοινώθηκε το Μάρτιο, όταν ο φυλακισμένος ηγέτης του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, κάλεσε τους μαχητές να καταθέσουν τα όπλα τους. Η συμφωνία, ωστόσο, ακόμη απέχει αρκετά από το να πραγματοποιηθεί και εξακολουθούν να υπάρχουν ελάχιστα δείγματα του ότι η εγχώρια πολιτική της Τουρκίας μπορεί να επιστρατεύσει την πολιτική βούληση για να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Η βασική αδυναμία στο κουρδικό ζήτημα παραμένει η διαίρεση. Το βασικό κόμμα του ιρακινού Κουρδιστάν, το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (KDP), έχει μια ιστορική αντιπαλότητα με τα PKK/PYD. Ο πρόεδρος του ιρακινού Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, φιλοξενήθηκε από το τουρκικό κράτος στο Ντιγιάρμπακιρ, τη μεγαλύτερη κουρδική πόλη της Τουρκίας. Παρότι το γεγονός ήταν ιστορικό και σηματοδότησε την αλλαγή των τουρκικών- κουρδικών σχέσεων, ήταν εξίσου το αποτέλεσμα της τουρκικής ρεαλιστικής πολιτικής και των προσπαθειών αποδυνάμωσης των Κούρδων στο περιφερειακό μέτωπο. Ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επίσης, επιδιώκει την κουρδική ψήφο για τις επικείμενες εκλογές στην Τουρκία.

Η σύνθεση τόσο του Ιράκ όσο και της Συρίας παραμένει υπό απειλή, η οποία θα μπορούσε να εκτοξεύσει τους Κούρδους σε μια μεγαλύτερη θέση ισχύος. Στην χειρότερη περίπτωση, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με αυξημένη επιρροή στους Άραβες ομολόγους τους. Στην καλύτερη περίπτωση, η αποσύνθεση του Ιράκ και της Συρίας θα μπορούσε να παράγει μία μορφή κουρδικού κράτους. Ό,τι και αν επιφυλάσσει το μέλλον για τους Κούρδους, έχουν αναδειχθεί ως σημαντικοί διαμορφωτές της Μέσης Ανατολής, παρά ως θύματά της.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/nov/22/kurds-shaping-middle-east-syria-autonomy

Το κράτος του Καποδίστρια

Το κράτος του Καποδίστρια (1)

Γιώργος Κοντογιώργης

1. Από τις πρώτες ενέργειες του Καποδίστρια μόλις ήρθε στην Ελλάδα, στις 8.1.1828, ήταν να ζητήσει από τη Βουλή -που προήλθε από την Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζίνας (19.3 - 5.5. 1827) και η οποία τον εξέλεξε με επταετή θητεία-, την αναστολή του Πολιτικού Συντάγματος, επειδή "αι δειναί της πατρίδος περιστάσεις και η διάρκεια του πολέμου δεν εσυγχώρησαν ούτε συγχωρούσι την ενέργειαν" αυτού, ως περιέχοντος, όπως θα πει σε άλλη περίσταση, "απάσας τας δημοκρατικάς αρχάς των επαναστατών του 1793".

Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα της Τροιζίνας ελάχιστη σχέση είχε με το Σύνταγμα των Γάλλων επαναστατών, υπό την έννοια ότι εδραζόταν στην πολιτική κυριαρχία των πόλεων/κοινών (προνοούσε μόνον για μια σκιώδη κεντρική κυβέρνηση, η οποία επιπλέον τελούσε υπό την πλήρη εξουσία της βουλής), και όχι στο πολιτικά κυρίαρχο κεντρικό κράτος του Συντάγματος του 1793. Σημασία έχει, εντούτοις, να συγκρατήσουμε εξαρχής ότι ο Καποδίστριας δεν δηλώνει αντίθετος επί της αρχής στα συντάγματα αυτά, αλλά στην εφαρμογή τους, σε μια στιγμή που η επανάσταση διαρκεί ακόμη, που ούτε κράτος υπάρχει ούτε και η ελληνική υπόθεση της ανεξαρτησίας έχει κριθεί και οι Δυνάμεις της εποχής εχθρεύονται απολύτως τις ιδέες τους. Σημειώνουμε, επίσης, ότι η αντίρρηση του Καποδίστρια συνοδεύεται από την επισήμανση πως η ενέργειά του αυτή είναι προσωρινή, "έως της συγκροτήσεως της (νέας) Εθνικής Συνελεύσεως" που ορίσθηκε να συνέλθει 2,5 μήνες αργότερα, τον Απρίλιο 1828.

Το προσωρινό πολιτειακό σχήμα που ενέκρινε η Βουλή, με εισήγηση του Καποδίστρια, προέβλεπε την κατάργησή της και την σύσταση ενός κεντρικού εξουσιαστικού συμβουλίου από 27 μέλη, του Πανελληνίου, που θα συμπαρίσταται στον Κυβερνήτη, με γνωμοδοτική βασικά και νομοπαρασκευαστική αρμοδιότητα. Οι πράξεις του Κυβερνήτη για να είναι έγκυρες, έπρεπε να είναι "θεμελιωμένες επάνω εις τας εγγράφους αναφοράς του Πανελληνίου ή των τμημάτων του".

Παράλληλα ο Καποδίστριας οργάνωσε διοικητικά την χώρα σε (επάλληλα) τμήματα, που εδραζόταν στο σύστημα των κοινών: Κάθε τμήμα διαιρείται "εις τας εξ ων σύγκειται επαρχίας και αύται πάλιν εις πόλεις, κώμας και χωρία".

Τούτο δηλώνει ότι επιλέγεται η αρχή της τοπικής και περιφερειακής πολιτειακής αυτονομίας, που ανάγεται στο ελληνικό παρελθόν της κοσμόπολης, όχι της διοικητικής αποκέντρωσης ή αυτοδιοίκησης, που αναπέμπει στο εξερχόμενο από τη φεουδαρχία πολιτικά κυρίαρχο κεντρικό κράτος. Καθεμία από τις βαθμίδες αυτές της πολεοτικής αυτονομίας διαθέτει ίδιον σύστημα διακυβέρνησης: οι δημογέροντες, στα πρωτοβάθμια κοινά, εκλέγονται με καθολική ψήφο, από τους πολίτες άνω των 25 ετών, ενώ στο επίπεδο της επαρχίας, η διοίκηση ασκείται από συλλογικό σώμα αντιπροσώπων των κοινών. Τα κοινά, "εξακολουθούν την ενέργειαν των χρεών των, ως και πρότερον" -διαθέτουν τις ίδιες αρμοδιότητες όπως πριν, τις οποίες ασκούν σύμφωνα με τους "άχρι τούδε κανόνας".

Στις αρμοδιότητες αυτές, επομένως, περιλαμβάνονται αφενός οι εσωτερικές υποθέσεις του κοινού και αφετέρου, η άσκηση των αρμοδιοτήτων που συνάδουν με την κεντρική εξουσία. Ανάμεσα σ'αυτές, η πλέον συμβολική, για την αναγωγή τους στο σύστημα των κοινών, αλλά και ουσιώδης, η οποία κρίνει την φύση του (προσωρινού) πολιτειακού συστήματος που επέλεξε ο Κυβερνήτης, είναι η άσκηση της δημοσιονομικής και, γενικότερα, της δημοσιο-οικονομικής αρμοδιότητας, η οποία δηλώνεται ρητώς ότι ανήκει στα κοινά. Τα κοινά, θα πει, είναι οι φορείς "δι'ών γίνεται η ενέργεια της δημοσίου οικονομίας", υπό την εποπτεία της επαρχιακής δημογεροντίας.

Η κεντρική κυβέρνηση παρίσταται στην επαρχιακή "δημογεροντία" δια του "εκτάκτου επιτρόπου", ο οποίος, στο μεταβατικό στάδιο, είναι επιφορτισμένος με την υποβοήθηση του έργου της ανασυγκρότησης του συστήματος των κοινών και, περαιτέρω, με την άσκηση αρμοδιοτήτων "έννομης επιστασίας" κατά τη λειτουργία τους και την εφαρμογή της νομιμότητας. Στις ειδικότερες πρόνοιες, που θα εισαγάγει ο Καποδίστριας, είναι προφανής η μέριμνά του να επαναφέρει την πολιτειακή ισορροπία στο εσωτερικό των κοινών, που ανέτρεψαν οι συνθήκες της επανάστασης, υπέρ της προεστικής τάξης. Μέριμνα, που κατέτεινε ουσιαστικά, στην επαναφορά του λαού στα πράγματα των κοινών και στην εγγραφή των τελευταίων στο γενικότερο πολιτειακό γίγνεσθαι του κράτους. Και τούτο διότι, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε ως επί το πλείστον κατά την προ-επαναστατική περίοδο, η αυτονόμηση της προεστικής τάξης και η ιδιοποίηση της εξουσίας των κοινών από αυτήν, στη διάρκεια επανάστασης, εκδηλώθηκε εφεξής με την άρνησή της να εναρμονισθεί με το διατακτικό της εθνικής πολιτείας. Ακραίες εκδηλώσεις του φαινομένου αυτού αποτελούν οι περιπτώσεις των Υδραίων και των Μανιατών. Η προεστική τάξη θα αντιταχθεί στην απόφαση του Κυβερνήτη να αναλάβει το κέντρο μέρος των δημοσίων προσόδων ή να ελέγξει τον τρόπο της διαχείρισής τους από αυτήν. Ορισμένοι μάλιστα θα φθάσουν μέχρι του σημείου να αξιώσουν αποζημίωση για τις απώλειες που υπέστησαν λόγω της συμμετοχής τους στην επανάσταση.

Έχει ενδιαφέρον, μάλιστα, ότι η μερίδα της προεστικής αυτής τάξης, που εκπροσωπείτο στο Πανελλήνιο, προκειμένου να εμποδίσει την επανείσοδο του λαού στην πολιτεία των κοινών, θα επικαλεσθεί το επιχείρημα του "εξευρωπαϊσμού" της χώρας, αξιώνοντας από τον Καποδίστρια να καταργήσει την καθολική ψήφο (στην Αγγλία τότε κατείχε το δικαίωμα ψήφου μόλις το 7% των ανδρών). Στην αξίωση αυτή ο Κυβερνήτης θα διακρίνει "μιαν ανίκητον δυσκολίαν", η οποία συνίσταται "εις το ότι δεν έχω την δύναμιν να κάμω ένα νόμον, ο οποίος θέτει όρους εις το δικαίωμα της ψήφου. Δικαίωμα, το οποίον ο ελληνικός λαός δοξάζει, ότι μετεχειρίσθη έως σήμερον χωρίς περιορισμόν". Όπως θα επισημάνει ο τότε αντι-πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα, "οι κοτζαμπάσηδες αυτοί "χρησιμοποιούντες τα φιλελευθέρας αρχάς ως μέσον διαιωνίσεως της επιρροής των", εστράφησαν με μίσος κατά του Κυβερνήτη, "καθόσον απαγορεύει τας αρπαγάς, τιμωρεί τους ενόχους και προστατεύει τους καταπιεζομένους…".

Η αποτυχία του Καποδίστρια να αντιμετωπίσει τη στασιαστική, συχνά, αντιπολίτευση της προεστικής τάξης, θα τον οδηγήσει στην επιλογή της καθαρής διοικητικής αποκέντρωσης. Μέσω της Δ' Εθνικής Συνέλευσης και στη συνέχεια με Ψήφισμα του 1830, θα αποφασισθεί όπως "μέχρι την έκδοση του (νέου) εκλογικού νόμου, το συμβούλιο των δημογερόντων "θέλει διορίζεσθαι από την κυβέρνησιν εκλεγόμενο από τον κατάλογο πολιτών, τον οποίον θέλει προβάλει εις αυτήν αι τοπικαί αρχαί, και των οποίων τον αριθμόν θέλει διπλασιάσει η Γερουσία". Συγχρόνως, επιχειρεί να οργανώσει και να ελέγξει τα δημόσια οικονομικά από το κέντρο, πράγμα που έθιγε καταφανώς τα αυθαίρετα ή μη προνόμια της προεστικής τάξης. Εφεξής οι τοπικοί πόροι αποφασίζεται να εισάγονται "εις το εθνικόν ταμείον… και η κυβέρνησις (να) τους δαπανά όταν και όπως εγκρίνει εις τας ανάγκας εκάστης των επαρχιών, χρείας δε τυχούσης, (να) έχει το δικαίωμα να τους εξοδεύει και εις τας κοινάς του έθνους ανάγκας".

Αξίζει να προσεχθεί η διαδρομή της προεστικής τάξης: από τα συντάγματα που αναπαρήγαν αυθεντικά το σύστημα των κοινών, την πολιτεία των οποίων είχαν οικειοποιηθεί, στη διάρκεια της επανάστασης, θα οδηγηθεί στην άκαμπτη υπεράσπιση μιας εκδοχής τους, αυτής που προέκυψε από την ανατροπή των εσωτερικών τους ισορροπιών στη διάρκεια της επανάστασης. Συγχρόνως, θα θεωρήσει απολύτως συμβατό με τα συμφέροντά της το "συνταγματικό" επιχείρημα της ευρωπαϊκής μετα-φεουδαλικής ορθοταξίας, πριν προσχωρήσει εξολοκλήρου, στο τέλος, στη βαυαρική απολυταρχία. Η τελευταία, ως κρατική δεσποτεία, προέκρινε τον ολοσχερή εγκιβωτισμό της κοινωνίας των πολιτών στην ιδιωτική σφαίρα και την αποκλειστική ιδιοποίηση της πολιτικής από τη νέα, καταφανώς χειρότερη, εκδοχή του "κοτζαμπασιδισμού", τη βουλευτοκρατία. 

2. Από τα ανωτέρω ολίγα προκύπτει νομίζω αβίαστα ότι ο Καποδίστριας είχε κατά νουν ένα κράτος, το οποίο εγγραφόταν στο ιστορικό κεκτημένο της ελληνικής οικουμενικής κοσμόπολης, που συγκέντρωνε άλλωστε την ομοθυμία των προεπαναστατικών Ελλήνων. Ένα κράτος που δεν ενσάρκωνε μονοσήμαντα το πολιτειακό σύστημα, αλλά το επιμέριζε ανάμεσα στην κεντρική κυβέρνηση και στα κοινά, αφενός και αφετέρου ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών, συγκροτημένη σε δήμο, στο πλαίσιο των κοινών, και στην αναφορική στο κοινό συμφέρον κεντρική πολιτική εξουσία. Στο πρόσωπο του Καποδίστρια παίχθηκε η τελευταία πράξη του διακυβεύματος της οικουμενικής κοσμόπολης, δηλαδή της προοπτικής ενός κράτους που θα ήταν ικανό να ενσαρκώσει το ανθρωποκεντρικό κεκτημένο του ελληνισμού και να το αντιτείνει στην ανερχόμενη ευρωπαϊκή απολυταρχία και, αργότερα, στο πρωτο-ανθρωποκεντρικό κράτος έθνος.

Τις ιδέες αυτές ο Καποδίστριας, που είδαμε να επιχειρεί να εφαρμόσει κατά μικρόν ως υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας και στο επίπεδο της ευρωπαϊκής Ηπείρου, γνώριζε καλώς ότι όφειλε να τις συγκεράσει με το κυρίαρχο ρεύμα της κρατικής δεσποτείας ή απολυταρχίας της εποχής. Γι' αυτό και στα έγγραφά του προς τη Βουλή, το Πανελλήνιο και τους λοιπούς παράγοντες του τόπου, δεν έπαυε να επισημαίνει τους κινδύνους που εγκυμονούσε για την Ελλάδα η πρόωρη προώθηση μιας οριστικής πολιτειακής ρύθμισης πριν αποφασισθεί η ανεξαρτησία της από τις Δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεσποτείας: "…χρεωστείτε να θεωρήσετε σπουδαίως την εσωτερικήν διοίκησιν…. ότι αυτή δεν… είναι δυνατόν να κανονισθεί δια συνταγματικών και μονίμων νόμων, ειμή όταν η τύχη της Ελλάδος αποφασισθεί οριστικώς…". Ο Ν.Σπηλιάδης στα Απομνημονεύματά του γίνεται σαφέστερος όταν λέει ότι "ο Καποδίστριας γνωρίζων τους βασιλείς [της απολυταρχικής Ευρώπης], εξεύρει ότι δεν εμπορεί η Ελλάς να κυβερνάται δημοκρατικώς, ότε [όταν] από αυτούς περιμένει την σωτηρίαν της. Εξεύρει ότι αυτοί δεν θέλουν να υπάρξει εις κανέν μέρος του κόσμου δημοκρατία, και μ'όλον ότι δημοκρατικότατος και τον νουν και την καρδίαν, νομίζει χρέος του ιερόν να δείξει εις τους βασιλείς, …. ότι οι Έλληνες δεν θέλουν κυβερνάσθαι δημοκρατικώς….".

Μια άλλη διάσταση του ελληνικού ζητήματος, που συνέχεται άρρηκτα με το εσωτερικό σύστημα της χώρας, και μαζί με τη μοίρα του Καποδίστρια, συνδέεται με το μέγεθος και, συγκεκριμένα, με τη δυνατότητά του να ανταποκριθεί και να διαχειρισθεί τη φιλοδοξία του ελληνισμού της εποχής. Ήδη, από πολύ νωρίς, αλλά και μέχρι τέλους η υπόθεση του ελληνισμού συνδέθηκε άρρηκτα με την επίλυση του Ανατολικού ζητήματος. Η απόρριψη της ελληνικής επανάστασης αρχικά και στη συνέχεια η επιλογή του μικρού, μη αυτάρκους και θεσμικά εξαρτημένου κράτους, από τις Δυνάμεις, ήταν απολύτως συνυφασμένο με τις βλέψεις τους στην Ανατολή. Με πολλή αγωνία οι τοπικοί απεσταλμένοι των Δυνάμεων διέκριναν, ακόμη και στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, τον κίνδυνο ο ελληνισμός να οικειοποιηθεί την οθωμανική αυτοκρατορία και να αποτελέσει ανάχωμα στις επεκτατικές τους βλέψεις. Όπως γράφει ένα από αυτούς, "Ο καταμερισμός της απεράντου [οθωμανικής] αυτοκρατορίας εις πολλά ανεξάρτητα κράτη, θα ήτο προτιμότερον δια την Ευρώπην παρά να αφεθεί η ελληνική φυλή να επεκταθεί, να κυριαρχήσει παντού, και να αποτελέσει απέραντον ελληνικήν αυτοκρατορίαν, πολύ μεγάλην εν σχέσει με τα Δυνάμεις της Ευρώπης. Είναι το όνειρον της φυλής αυτής. [Και] θα το επιτύχωσιν με τον καιρόν διότι μεταξύ αυτών και των τούρκων το μέλλον δεν είναι αμφίβολον. Θα είναι ανυπόμονοι αφότου δεν θα έχωσιν ανάγκην της υποστηρίξεως των Ευρωπαίων…." (Derrasse, Λάρνακα, 1859).

Στην οπτική αυτή της επίλυσης του Ανατολικού ζητήματος θα προσχωρήσει το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και η Ρωσία, η οποία μάλιστα, αργότερα, υπό το σοσιαλιστικό της καθεστώς, θα υπονομεύσει ακόμη και το εγχείρημα που προέκυψε από τη συνθήκη των Σεβρών. Την περίοδο αυτή, που η Ρωσία θα εγκαταλείψει το ελληνικό σχέδιο για την επίλυση του Ανατολικού ζητήματος και θα στραφεί στον Πανσλαβισμό -υποστηρίζοντας τους βαλκανικούς εθνικισμούς-, ο Ντοστογέφσκυ, σε άρθρο του, αφού διαλογίζεται για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Ρωσία για τον εκσυγχρονισμό της -τον γερμανικό ή τον ελληνικό- αποφαίνεται ότι αυτός που της αρμόζει είναι ο από κάθε άποψη ανώτερος ελληνικός δρόμος. Όμως θα υπογραμμίσει με έμφαση ότι "αργά ή γρήγορα η Κωνσταντινούπολη πρέπει να γίνει δική μας [της Ρωσίας], αφού πέρασε πια ο καιρός όπου οι Γραικοί, λαός απείρως λεπτότερος από τους χοντροκομένους Γερμανούς, λαός με ασυγκρίτως περισσότερα κοινά στοιχεία από ό,τι οι εντελώς ανόμιοί μας Γερμανοί, λαός πολυπληθής και αφοσιωμένος, [….θα μπορούσαν να έχουν] επικρατήσει στα πολιτικά πράγματα της Ρωσίας". Το να αφήσουμε…. ένα τόσο σημαντικό σημείο της οικουμένης [στους Έλληνες]…είναι πλέον αδύνατον".

Κλείνω με μια μόνο διαπίστωση: η στροφή αυτή της ρωσικής πολιτικής και η απομάκρυνσή της από την Ελλάδα, δεν κόστισε απλώς στην ελληνική χώρα. Την πλήρωσε με ασύμμετρο κόστος και η Ρωσία, η οποία όχι μόνον δεν κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, όπως σχεδίαζε ακόμη στο τέλος του 19ου αιώνα, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία ενός μείζονος αντιπάλου στο ζωτικό μαλακό της υπογάστριο.

Με την επισήμανση της ιστορικής αυτής μαρτυρίας, που αναδεικνύει το εσωτερικό και το εξωτερικό περιβάλλον, με το οποίο είχε να αντιπαλέψει ο Καποδίστριας, ως κυβερνήτης της Ελλάδας, θέλω να υπαινιχθώ, επ'ευκαιρία, μια εξόχως σημαντική γεωπολιτική παράμετρο της σχέσης μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας, εξίσου επίκαιρη στις ημέρες μας. Η επιλογή ή μη της Ελλάδας από τη Ρωσία ως στρατηγικού εταίρου, εξακολουθεί να αποτελεί κρίσιμης σημασίας διακύβευμα για το μέλλον και των δύο χωρών. Όσες φορές η Ρωσία αποφάσισε να απομακρυνθεί από την Ελλάδα έβλαψε επίσης τα συμφέροντα της. Η Ρωσία, με την Τουρκία ως μεγάλη δύναμη στο μαλακό της υπογάστριο και ουσιαστικά χωρίς την αξιωματική παρουσία της Ελλάδας, θα αναγκασθεί να σμικρύνει σημαντικά τη γεωπολιτική της φιλοδοξία και, ενδεχομένως, θα επανέλθει στην εσωστρέφειά της.       

---

[1] Ανακοίνωση στη Συνδιάσκεψη με θέμα: "Ι.Καποδίστριας και σύγχρονες ρωσοελληνικές σχέσεις". Με την ευκαιρία της επίσκεψης στην Ελλάδα της ρωσικής αντιπροσωπείας, με τον ΥΠΕΞ Σ.Λαβρόφ. 30/10/2013, στο Ξεν. Κάραβελ

«Έφυγε» πλήρης ημερών ο Νίκος Μάρτης

«Έφυγε» πλήρης ημερών

 ο Νίκος Μάρτης

«Έφυγε» πλήρης ημερών, σε ηλικία 98 ετών, το βράδυ της Τρίτης, ο άλλοτε υπουργός Βορείου Ελλάδας και εκ των στενών συνεργατών του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Νικόλαος Μάρτης.

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το μεσημέρι. Η επικήδειος ακολουθία θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων, στο Α’ Κοιμητήριο Αθηνών, ενώ η ταφή του αύριο στη Μουσθένη Καβάλας.

Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1915 στη Μουσθένη Καβάλας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Άσκησε τη δικηγορία από το 1946. Αναμίχθηκε με την πολιτική και το 1951 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Καβάλας με το κόμμα Ελληνικός Συναγερμός. Επανεκλέχθηκε στην ίδια περιφέρεια με την τότε Ε.Ρ.Ε. το 1956, το 1958, το 1961 και το 1963 και, αργότερα, το 1974 και 1977 με τη Νέα Δημοκρατία. Στις παραπάνω περιόδους διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος κατά την περίοδο 1955-1956, υφυπουργός Εμπορίου (1956-1958), υπουργός Βιομηχανίας (1958-1961) και υπουργός Β. Ελλάδος (από το 1974 μέχρι το 1981).

Ο Νικόλαος Μάρτης είχε λάβει μέρος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός πυροβολικού, υπηρετώντας επί 7 χρόνια (83 μήνες). Με την εισβολή των Γερμανών διέφυγε μέσω του Αγίου Όρους σε νήσους απ΄ όπου και πέρασε στο Τσεσμέ και από εκεί έφθασε στην Αίγυπτο (Ιούνιος 1941). Συμμετείχε στις μάχες του Ελ Αλαμέιν με την 1η ελληνική ταξιαρχία και του Ρίμινι (Ιταλίας) με την 3η ορεινή ταξιαρχία. Στο κίνημα του Δεκεμβρίου 1944 έλαβε μέρος με την Ταξιαρχία του Ρίμινι. Έχει τιμηθεί με πολλά παράσημα μεταξύ των οποίων Ταξιάρχη του Φοίνικα, Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξης, τρία μετάλλια εξαιρέτων πράξεων, Χρυσό Σταυρό Αγίου Μάρκου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς και με παράσημα ξένων Χωρών.

Είναι συγγραφέας και του βιβλίου “Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας” που το 1985 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

http://maccunion.wordpress.com/2013/11/13/%CE%AD%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CF%80%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CE%BF-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/

Ντερ Σπήγκελ: Σκόπια, η πρωτεύουσα του ιστορικού κιτς...

Σκόπια, η πρωτεύουσα 

του ιστορικού κιτς

Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ έχει δαπανήσει τεράστια ποσά στα Σκόπια, δημιουργώντας έναν νεο-μπαρόκ αρχιτεκτονικό εφιάλτη. Οι φανταχτερές υπερβολές του έργου συγκαλύπτουν μια καταστροφική οικονομία και ένα ανησυχητικό ρεκόρ όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, γράφει το Spiegel.

Πίδακες εκτοξεύουν νερό μπροστά από τους πολεμιστές: κόκκινο, κίτρινο, μπλε, μοβ. Οι οκτώ χάλκινοι άνδρες κοιτάζουν έντονα μέσα από το σιντριβάνι, ενώ πολύ πάνω από τα κεφάλια τους ο Μέγας Αλέξανδρος κάθεται σε έναν θρόνο, υψώνοντας ένα σπαθί προς τον ουρανό. Βάγκνερ και Τσαϊκόφσκι ακούγεται από τα ηχεία, ενώ το νερό ακολουθεί τους ρυθμούς της μουσικής. Τα Σκόπια έχουν ένα νέο σύμβολο: το μνημείο «Ο πολεμιστής σε Άλογο» στην πλατεία Plostad Makedonija, στο κέντρο της πόλης, έχει ύψος σχεδόν 30 μέτρα και κόστισε 10,5 εκατ. ευρώ – και είναι τόσο αυθεντικό όσο και η απομίμηση του Μεγάλου Καναλιού στο Λας Βέγκας. Οι περισσότεροι ήρωες από την πολύχρωμη ιστορία της Μακεδονίας υπάρχουν τριγύρω, σμιλεμένοι σε μεγάλη, αν και κάπως παραμορφωμένη κλίμακα. Τα πόδια του εκδικητικού, όπως φαίνεται, σημαιοφόρου, για παράδειγμα, είναι δυσανάλογα μεγάλα.

Από την άλλη πλευρά του ποταμού Αξιού, κοντά στην είσοδο της παλιάς πόλης, το άγαλμα του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας ρίχνει μια κολοσσιαία γροθιά στον ουρανό, ενώ χάλκινα άλογα ξεπηδούν από ένα κοντινό σιντριβάνι. Νέα κυβερνητικά κτίρια που μοιάζουν με ναούς, ένα θέατρο και ένα μουσείο έχουν κατασκευαστεί μεταξύ των δύο μνημείων.

«Ιστορικό κιτς»

Και το κατασκευαστικό έργο δεν έχει τελειώσει: πολυάριθμες προσόψεις παραμένουν καλυμμένες από γερανούς. Τα κτίρια μεταμορφώνονται με το υπαγορευμένο γλυκανάλατο νέο στυλ που τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν διπλωματικά «μπαρόκ» ή «νεοκλασικό» και οι αρχιτέκτονες «ιστορικό κιτς». Η αναδιαμόρφωση ονομάζεται Skopje2014 και κοστίζει στο VMRO, το συντηρητικό-εθνικιστικό κυβερνών κόμμα, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο επίσημος προϋπολογισμός είναι 207 εκατ. ευρώ – που περιλαμβάνει τα ανακαινισμένα κτίρια του υπουργείου, το νέο εθνικό θέατρο και την αψίδα του θριάμβου. Οι επικριτές θεωρούν ότι το ποσό είναι πολύ μεγαλύτερο. Ακόμη και το γενικό θέμα Skopje2014 έχει καταδικαστεί από τους ειδικούς, διότι αγνοεί πολλές από τις εθνοτικές ομάδες της ΠΓΔΜ και ευνοεί ένα μικρό τμήμα του εθνικού ιστού. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι συμβάσεις για το έργο έγιναν παράνομα. Αλλά τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης έχουν περιορίσει τις διαμαρτυρίες τους. «Μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου από τις πολλές επικρίσεις. Το VMRO έχει εδώ και καιρό τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης», λέει ένας δημοσιογράφος, ανώνυμα φυσικά. Υπάρχει λόγος που το μνημειακό ύφος του Skopje2014 δίνει μια αυταρχική αίσθηση.

Η περίπτωση του Τομισλάφ Κεζαρόφσκι είναι μια ακόμη απόδειξη: ο δημοσιογράφος καταδικάστηκε πρόσφατα σε τεσσεράμισι χρόνια φυλάκιση για το γεγονός ότι φέρεται να αποκάλυψε την ταυτότητα του μάρτυρα σε δίκη για δολοφονία το 2008 – μια κατηγορία που οι ανεξάρτητοι παρατηρητές ισχυρίζονται ότι είναι μια προσπάθεια να φιμώσουν έναν επικριτή της κυβέρνησης.

«Ισχυρό μήνυμα της λογοκρισίας»

Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη έχει επικρίνει σφοδρά την καταδίκη. Η εκπρόσωπος του οργανισμού για την Ελευθερία του Τύπου Ντούνια Μιγιάτοβιτς λέει ότι φοβάται πως η απόφαση του δικαστηρίου θα μπορούσε να γίνει ένα «ισχυρό μήνυμα λογοκρισίας που απευθύνεται προς τους άλλους δημοσιογράφου της χώρας». Οι άνθρωποι στην εξουσία έχουν κάνει εδώ και καιρό γνωστές τις απειλές τους και αμέτρητοι αντικυβερνητικοί οργανισμοί μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια.

Όσο για την αψίδα του θριάμβου, κάθε άλλο παρά δικαιολογείται από την τρέχουσα οικονομική κατάσταση. 

Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει σκληρά την ΠΓΔΜ. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργοι και το συνολικό επίπεδο της ανεργίας είναι ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο – σχεδόν στο 30 τοις εκατό. Εκείνοι που έχουν θέσεις εργασίας είναι ανακουφισμένοι όταν ο μισθός τους φτάσει μέχρι τον επόμενο μήνα. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν ανεπαρκώς, όπως και τα νοσοκομεία. Οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες σε πολλά σημεία, αλλά η κυβέρνηση έχει προφανώς άλλες προτεραιότητες.

Υπάρχουν πολλές παράξενες ιστορίες από την κυβέρνηση και το έργο κατασκευής της. Δύο νέοι αρχιτέκτονες, ο Boro Gadjovski και ο Filip Dubrovski στέκονται μπροστά από το πρόσφατα ανεγερθέν μνημείο των Πεσόντων Ηρώων. Πίσω τους, ένας νεαρός που κρατούσε έναν πυρσό, άστραφτε στον ήλιο του φθινοπώρου. «Στην αρχή μπορούσες να δεις μόνος τους γυμνασμένους μύες του», λένε γελώντας, αναφερόμενοι στο ότι ήταν γυμνός. Υπήρχαν κύματα αγανάκτησης: ένα τέτοιο γυμνό «κλασικό» άγαλμα δεν επιτρεπόταν κι έτσι ο λαμπαδηδρόμος «εξοπλίστηκε» με ένα παντελόνι.

Χαμένη ευκαιρία

Οι δύο άνδρες δεν βρίσκουν κανένα όφελος στο Skopje2014 –προτιμούν να θυμούνται ένα άλλο έργο ανακατασκευής της πόλης μετά την καταστροφή της πόλης από τον σεισμό του 1963. Μετά την καταστροφή, «η ανοικοδόμηση ήταν μια μοναδική ευκαιρία για σύγχρονο σχεδιασμό της πόλης. Υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, συμμετείχαν πολλές χώρες. Τα Σκόπια έγιναν σύμβολο για την παγκόσμια αλληλεγγύη», λέει ο Gadjoski. «Θα έφτιαχναν μια ανθρώπινη αλλά και ουτοπική πόλη», προσθέτει ο Dubrovski.

Το σχέδιο ανοικοδόμησης μετά το σεισμό έκανε ο διάσημος Ιάπωνας αρχιτέκτονας Κένζο Τάνγκε και οδήγησε σε τσιμεντένια στρουκτουραλιστικά σύμβολα και κομψούς ουρανοξύστες που αποκλίνουν από τις συνήθεις αδιάφορες κατασκευές. Ο Τάνγκε σχεδίασε ένα σταθμό τρένου που δεν τελείωσε ποτέ. «Ήθελε να βάλει πεζογέφυρες για τους πεζούς ώστε να διασχίσουν τους δρόμους πηγαίνοντας στο κέντρο. Οι πεζοί θεωρούνταν πιο σημαντικό από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Πού αλλού οι άνθρωποι σκέφτονταν τόσο προοδευτικά στη δεκαετία του 1960;» ρωτά ο Dubrovski. Το εμπορικό κέντρο Gradski Trgovski Centar είναι το τελευταίο απομεινάρι της περιόδου αυτής στην πλατεία. Παρότι κέρδισε ένα εθνικό βραβείο αρχιτεκτονικής στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, το Skopje2014 ζητά να «γίνει πιο μπαρόκ».

Υπάρχει μια ομάδα αρχιτεκτόνων στην πόλη που αντιτίθενται σε αυτήν την μεταμόρφωση. Διαμαρτύρονται στην άκρη του εμπορικού κέντρου τα βράδια. Ο Gadjovski και ο Dubrovski συμμετέχουν, μαζί με ακόμη 30 άτομα. Μια γυναίκα τραγουδάει υπέροχη τζαζ στο κρύο βράδυ του φθινοπώρου. Άλλοι διανέμουν χειροποίητα μπαλόνια. Μόνο ένας μικρός τοπικός τηλεοπτικός σταθμός στέλνει μια ομάδα για να καλύψει το γεγονός. «Το καλοκαίρι ήμασταν χίλιοι άνθρωποι», λέει ένας από τους διαδηλωτές και παρουσιάζει τις φωτογραφίες στο smartphone του. Αλλά δεν είναι μόνο οι διαμαρτυρίες που ενοχλούν τους σχεδιαστές του Skopje2014. «Τα νέα κτίρια είναι πάρα πολύ κοντά στον ποταμό», λέει ο Boro Gadjovski. «Αν πλημμυρίσει μπορεί να υπάρξει πρόβλημα».

spiegel.de

Πηγή: http://www.antinews.gr/2013/11/13/234225/

Η αντιστροφή εννοιών και αξιών στη ζωή μας

Η αντιστροφή εννοιών 

και αξιών στη ζωή μας

Μέσα από τα βάθη των αιώνων οι άνθρωποι φιλοσοφώντας, σκεφτόμενοι και πράττοντας ό,τι θεώρησαν ως το καλλίτερο για τον εαυτό τους και την κοινωνία οικοδόμησαν ηθικά συστήματα τα οποία ιστορικά στήριξαν κοινωνίες, πολιτισμούς και ανθρώπινες πορείες. Ο Σωκράτης διετύπωσε τον ηθικό κώδικα της υπακοής, της έμφυτης υπακοής στους νόμους ως δείγμα εσωτερικής πειθαρχίας. Ο Σωκράτης ως Έλλην πολιτικός ποτέ δεν θα έκλεβε, δεν θα έλεγε ψέμματα δεν θα εξαπατούσε. Αντίθετα θα στήριζε την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, αναπτυξιακού και ευδαίμονος για τους πολίτες. Μάλιστα ενός κράτους που θα μετέδιδε πολιτισμό και φωτισμό σε όλη την οικουμένη...

Σήμερα όμως πρότυπο πολιτικού θεωρείται αυτός ο οποίος έχει ξύλινη αντιφιλοσοφική γλώσσα, η οποία αρέσκεται στο να αναλύει την ύλη και πάλι την ύλη χωρίς ίχνος πνευματικής εξέλιξης της κοινωνίας και των πολιτών. Ίσως από αυτό το σημείο ξεκινά όλη η αντιστροφή των εννοιών και των αξιών που βιώνουμε στις ημέρες μας. Οι μαζάνθρωποι της εποχής μας δεν δύνανται να κατανοήσουν την Αριστοτελική ενδελέχεια και την Πλατωνική φιλοσοφία του σπηλαίου. Το σπήλαιο της ύλης ολοκληρωτικά τους έχει απορροφήσει και μέσα από την αντιηθική προσέγγιση της ζωής προσπαθούν απλά να επιβιώσουν, όχι να ζήσουν σύμφωνα με αυτό που έλεγαν οι πρωτοχριστιανοί όταν πίστευαν ότι οι άνθρωποι ζούν στη γή αλλά ενδιατρίβουν στον ουρανό, ή σύμφωνα με αυτό που ο Πλάτων μας λέει όταν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους «φυτά»που έχουν τις ρίζες τους στον ουρανό.

Φυσιολογικά λοιπόν ο σημερινός άνθρωπος καταλήγει να λατρεύει ό,τι το υλικό.Σαν τους Ισραηλίτες οι οποίοι αν και απείχαν μόλις κάποια μέτρα από το Μωϋσή και το θεό τους λάτρεψαν την ύλη υπό τη μορφή του ταύρου. Η λατρεία του πνεύματος είναι οδυνηρή. Αντιθέτως η λατρεία της ύλης είναι ευχάριστος και ηδονιστική, αν και η πρώτη είναι το εισιτήριο για την αιωνιότητα. Η σημερινή λοιπόν άλογη προτίμηση των ανθρώπων προς την ύλη σηματοδοτεί την άλογη επίσης εκλογή κάθε τι του υλικού. Η ύλη πλέον έχει αντικαταστήσει ολοκληρωτικά το πνεύμα. Μία σύγκριση του «πολιτισμού» μας με ό,τι θεωρούμε πνευματικό πολιτισμό θα αποκαλύψει την πλήρη αντιστροφή εννοιών και πραγμάτων που έχει συντελεσθεί. Αυτό το οποίο θεωρείται ως πνευματικό προσόν σήμερα έχει υποκατασταθεί από την υλική επάρκεια. Η πνευματική προσωπική αξία του ανθρώπου δεν έχει πλέον καμμία απολύτως αξία, κοινώς η αξιοκρατία δεν υπολογίζεται με πνευματικά μέτρα και σταθμά αλλά μόνο με υλικά. Ο μορφωμένος άνθρωπος μπορεί ποτέ να μην γίνει πρωθυπουργός ή σημαίνον στέλεχος πανεπιστημίου ή σημαντικής υπηρεσίας, αντιθέτως αυτός ο οποίος διαθέτει υλικούς πόρους ή και γνωριμίες (υλικές εκφάνσεις ζωής) είναι βέβαιον ότι θα ανελιχθεί εντυπωσιακά. Αυτή βέβαια ίσως να είναι μία βασική αιτία για την κατάντια της πατρίδας μας σήμερα.

Ο θεός ως ιδέα έχει υποκατασταθεί ως οντολογία και γνωσιολογία από την ύλη. Ο θεός είναι η ύλη και αν ο Νίτσε προσπάθησε να υποστηρίξει ότι ο θεός πέθανε έξω από εμένα προκειμένου να αναστηθεί μέσα μου, οι σημερινοί άνθρωποι ανέστησαν έξω από αυτούς, αλλά και μέσα τους την ύλη και μία άρρωστη αγάπη για ό,τι το υλικό. Αποκομμένος ο άνθρωπος από κάθε τι το πνευματικό πραγματικά αναβιώνει το μύθο που διαβάζουμε και αφορά τα Σόδομα και Γόμορα. Ως οι ισραηλίτες στην έρημο φτιάχνει υλικούς ταύρους και λατρεύει ό,τι ο Πλάτων στην αλληγορία του σπηλαίου αποκαλεί ψευδείς εντυπώσεις, ψεύτικες διάνοιες και ανυπόστατα θαύματα. Ο σημερινός άνθρωπος απομονωμένος στον πλανήτη Γή και προκειμένου να επιβιώσει αναγκαστικά αντέστρεψε το πνεύμα και επεθύμησε την ύλη. Ονόμασε σωστό και πρέπον ό,τι οι φιλόσοφοι μέσα στους αιώνες θεώρησαν ως περιττό και πραγματικά κατώτερο για την ανθρώπινη φύση. Ο σημερινός άνθρωπος μη γνωρίζοντας το άπειρο, το ανώτερο, το επέκεινα, ανακαλύπτει τη λατρεία για το χρήμα διότι στη μικρή γήϊνη φυλακή του μόνο αυτό βλέπει,αναγνωρίζει και μόνο από αυτό ηδονίζεται. Το μυαλό του μέχρι εκεί φθάνει. Ο σημερινός άνθρωπος αντέστρεψε πλήρως και τις ανθρώπινες σχέσεις διότι η πνευματική θεώρηση των δύο φύλων ελησμονήθη όπως κάθε τι το πνευματικό. Όπως κάθε τι το υλικό και οι ανθρώπινες σχέσεις αντιμετωπίζονται επιφανειακά ως ευρώ και νόμισμα. Όπως ο σημερινός μαζάνθρωπος κάνει ή θα έκανε κάθε τι για να εξοικονομήσει χρήματα παρόμοια κάνει κάθε τι για να «εξοικονομήσει»πάθη και λήθη. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό τη στιγμή που τα γραπτά σοφών και θεοπνεύστων ανθρώπων ομιλούν περί του αντιθέτου (ως κάτι που κινεί την αιδώ-κιναιδισμός). Οι Πατέρες συνεχίζοντας τη διαλεκτική του Ηρακλείτου και του Καντίου απέρριψαν μετά βδελυγμίας την ομοφυλοφιλία. Γενεές επί γενεών ανέπτυξαν Πατρίδες και πολιτισμούς επάνω στην αγάπη των δύο φύλων επάνω στην ομορφότερη των σχέσεων ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Ο Ηράκλειτος διεκήρυξε την πίστη του ότι η αρμονία των αντιθέτων προκαλεί την παλίντονο αρμονία του Όλου και ο Κάντιος διά της κατηγορικής προσταγής του («τοιούτως πράξε ώστε το κίνητρο της πράξεώς σου θα μπορούσε να καταστεί παγκόσμιος νόμος») υπεστήριξε την ηθική ευθύτητα θέτοντας με αυτό τον τρόπο την πνευματική ομαλότητα αλλά και την ηθική ως φιλοσοφική κατά βάση προϋπόθεση σε κάθε κοινωνία. Η ομοφυλοφιλία απορρίπτεται διότι η θέση του ανδρός και η αντίθεση της γυναικός οδηγεί στη δημιουργική σύνθεση του νέου ανθρώπου που είναι το μέλλον της ανθρωπότητας στο ταξίδι της προς την αποκατάστασή της. Όμως ο σημερινός άνθρωπος αποκομμένος από κάθε μέλλον και παρελθόν αυτοχλευάζεται αυτοπαραδεχόμενος ό,τι οι σοφοί θεολόγοι απέρριψαν μετά βδελυγμίας. Ίσως διότι όλα τα παράθυρα της ζωής του σημερινού ανθρώπου είναι κλειστά...

Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ο σημερινός μαζάνθρωπος μακριά από κάθε ιδέα και θεό αυτοεπιτρέπει εις τον εαυτό του τα πάντα (κυριολεκτικά). Γενεές ανθρώπων καλούνται να αποκηρύξουν ό,τι έμαθαν και να είπουν σήμερα στα παιδιά τους ότι όλα επιτρέπονται (αν είναι δυνατόν).

Η άρρωστη αγάπη για τον πλανήτη Γη ίσως είναι το τελικό στάδιο της πλήρους υλικής και μαζοποιητικής αποχαυνώσεως του ανθρώπου. Από το Δημόκριτο έως τους μεγάλους φυσικούς επιστήμονες του καιρού μας η φύση ποτέ δεν αντιμετωπίσθηκε ξεκομμένα από τη θεία πηγή της. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες όλες μα όλες τις ιδιότητες της φύσεως τις απέδωσαν σε θεότητες διότι ακριβώς ήθελαν να τονίσουν ότι ο κόσμος είναι το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα σε θείες δυνάμεις και στους ανθρώπους. Ο κόσμος γύρω μας είναι το βιβλίο του θεού, αγαπάμε και σεβόμαστε τον κόσμο και την φύση διότι μας οδηγεί στα μυστικά της δημιουργίας και του επομένου ανωτέρου κόσμου. Αποκομμένη η φύση από τη θεία πηγή της μέσα από μία στείρα οικολογία η οποία ειδωλολατρικά λατρεύει τη φύση χωρίς τις θείες αναφορές της, καθίσταται ακόμη μία υλική εμμονή του σημερινού ανθρώπου. Πράγματι οι άνθρωποι του 21ου αι. αντιμετωπίζουν τη φύση είτε ως αντικείμενο εκμετάλλευσης είτε ως αντικείμενο οικολογικής παρηγοριάς (αφ΄ης στιγμής ο θεός έχει πεθάνει μαζί με το πνεύμα γενικότερα οι άνθρωποι προσπαθούν να βρούν καταφυγή στην πράσινη φύση, λές και αυτή έχει τις μαγικές δυνάμεις να τους σώσει). Αυτού του είδους όμως η οικολογία είναι η χειρότερη ειδωλολατρεία διότι δίνει θεϊκές ιδιότητες στο πράσινο στα βουνά και στα ποτάμια, στον ήλιο και στην ενέργειά του, λές και γυρίσαμε σε εποχές όπου οι ιθαγενείς περίμεναν το μαγικό πουλί να βρέξει σωτηρία. Η οντολογική σειρά αντιστράφηκε και το δημιούργημα φύση έγινε δημιουργός, επίσης ο άνθρωπος ολοκλήρωσε την μεγαλύτερη απάτη έναντι του εαυτού του με το να λατρεύει την πράσινη δήθεν ανάπτυξη. Είπαμε ότι ο υλικός άνθρωπος αποκομμένος από τις πηγές του λατρεύει τα ενδιάμεσα λές και είναι θεοί ή υπέρτατα όντα. Ο όρος πράσινη ανάπτυξη ή πράσινη ενέργεια είναι αστείος πραγματικά και σηματοδοτεί την αδυναμία του σημερινού ανθρώπου να λατρεύσει το δημιουργό και αντιστρέφοντας τα πάντα λατρεύει τα δημιουργήματα (τα οποία βέβαια χωρίς το δημιουργό είναι ανυπόστατα). Πρώτα θα επέλθει και πάλι η πνευματική άνοδος και έπειτα η φύση θα ξαναγίνει υγιές καταφύγιο του ανθρώπου. Ποιά άραγε σημασία έχει η πράσινη ανάπτυξη όταν οι άνθρωποι ζούν απομονωμένοι από τον ανώτερο κόσμο και τα μυστικά του;

Η σειρά του κόσμου, η σειρά του Λόγου που διαπνέει όλους μα όλους τους ανθρώπους είναι αυτή που δημιούργησε πολιτισμούς οι οποίοι πρόβαλαν τα πιο σημαντικά επιτεύγματα όπως αυτά του ανθρωπισμού, της ευδαίμονος κοινωνίας, της πορείας προς ανώτερα πρότυπα και καταστάσεις. Με οδηγό το πνεύμα οι άνθρωποι καλούνται και σήμερα να ανοίξουν ξεχασμένες οδούς που σίγουρα θα τους φέρουν προς το όνειρο ενός καλυτέρου κόσμου. Η σειρά είναι δεδομένη. Ο σημερινός άνθρωπος καλείται κυριολεκτικά να αντιστρέψει τη φθαρμένη εικόνα του και να ξαναθέσει τις ρίζες του εαυτού του στο πνεύμα. Εκεί θα ξαναζωντανέψει το λογιστικό μέρος του,η ανωτέρα ψυχή του οι ανώτερες τελικά επιθυμίες του. Με αυτό τον τρόπο θα απελευθερωθεί από τα θανάσιμα δεσμά της ύλης η οποία κυριολεκτικά τον έχει εξαλλοιώσει.

Β. Δ. Μακρυπούλιας

Ελληνική μάχη σε τρία μέτωπα

Ελληνική μάχη σε τρία μέτωπα

Τα Βαλκάνια, κατά την ιστορική ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, παράγουν περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορούν να καταναλώσουν. Το ίδιο ισχύει και για την ευρύτερη περιοχή. Και αν υπάρχει μια χώρα η οποία έχει διαρκώς ανοιχτά διπλωματικά μέτωπα, όχι με δική της ευθύνη, είναι η Ελλάδα. Τους γείτονές σου, ως γνωστόν, δεν τους διαλέγεις. Κυπριακό, Σκοπιανό και σχέσεις με την Αλβανία θα απασχολήσουν έντονα το επόμενο διάστημα τη χώρα μας, σε μια όχι και τόσο βολική συγκυρία είναι η αλήθεια.

ΚΥΠΡΟΣ: Εκνευρισμός για τον ΟΗΕ και την ΑΟΖ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης αναγκάστηκε να προβεί σε σκληρή δήλωση-προειδοποίηση προς τον ΟΗΕ ότι η κυβέρνηση της Λευκωσίας δεν αποδέχεται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα (όπως με το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν) και η Συμμαχία Πολιτών, το νέο κόμμα του Γιώργου Λιλλήκα, χαρακτήρισε «persona non grata» τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ (κατά καιρούς τον έχουν χαρακτηρίσει έτσι όλα τα κόμματα και ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης), καταδεικνύει ότι οι μεθοδεύσεις για «κλείσιμο» του Κυπριακού εντείνονται.

Το «κλείσιμο» βέβαια δεν έχει απαραίτητα σχέση με επίλυση του ζητήματος και πάντως όχι στο πλαίσιο που έχουν θέσει Αθήνα και Λευκωσία. Τη γραμμή την καθόρισαν το προηγούμενο διάστημα οι Αντώνης Σαμαράς και Ν. Αναστασιάδης κατά τη συνάντησή τους, συμφωνώντας ότι εφόσον υπάρξει συμφωνία το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της λύσης είναι απαραίτητη δικλίδα ασφαλείας. Είναι τέτοιες οι πιέσεις που ασκούνται παρασκηνιακά, κυρίως από τον αγγλοσαξονικό παράγοντα, που ο Κύπριος Πρόεδρος εξανέστη δημοσίως για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες, καταγγέλλοντας ανοιχτά τις μεθοδεύσεις.

«Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν πρόκειται να εισέλθει σε συνομιλίες στο Κυπριακό χάριν των συνομιλιών και σε διάλογο κωφών για να ικανοποιηθούν κάποιοι που θεωρούν επιτυχία να αρχίσει η διαδικασία», δήλωσε ο Ν. Αναστασιάδης, συμπληρώνοντας με νόημα ότι «η πείρα του 2004 υπαγορεύει σε όλους να είναι περισσότερο προσεκτικοί κι εμείς θα πολιτευτούμε με βάση αρχές», οι οποίες, όπως τόνισε, «εάν δεν είναι προδιαγεγραμμένες δίχως αμφισημίες, ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα στο διάλογο, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει λύση όπως αυτή περιγράφεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών».

Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ντερβίς Ερογλου επιμένει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να αναγνωρίσει τα Κατεχόμενα ως «κυρίαρχο κράτος», απαίτηση που φυσικά απορρίπτεται από τη Λευκωσία. «Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι κυρίαρχο κράτος, το οποίο πρέπει να συνομιλήσει με την Κυπριακή Δημοκρατία, ώστε να συνενώσουμε κυριαρχίες, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποσχιστούν», σχολίασε ο Ν. Αναστασιάδης.

Το ενεργειακό

Στο έτερο σημαντικό πεδίο, το ενεργειακό, έχουν αρχίσει να διαφαίνονται σύννεφα στο θέμα της επιλογής τρόπου για τη διοχέτευση του κυπριακού και ισραηλινού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά. Η Τουρκία, συνεπικουρούμενη από κύκλους των ΗΠΑ, επιδιώκει τη χάραξη αγωγού που θα περνά από το έδαφός της, επιλογή που θα καταστήσει την Κύπρο και το Ισραήλ ενεργειακούς «ομήρους» της Αγκυρας.

Το στρατηγικό πλεονέκτημα Κυπρίων και Ισραηλινών θα γίνει εργαλείο εκβιασμού στα χέρια της Τουρκίας, η οποία θα ελέγχει την «κάνουλα», ενώ από διπλωματικής και γεωπολιτικής σκοπιάς η επιλογή αυτή είναι ανορθολογική και εθνικά επικίνδυνη και για την Κύπρο και για το Ισραήλ, δεδομένης και της ανοιχτά εχθρικής στάσης της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προς το Τελ Αβίβ. Ο επικεφαλής των ισραηλινών εταιριών Delek και Anver, οι οποίες μαζί με τη Noble διαχειρίζονται το ισραηλινό κοίτασμα Λεβιάθαν και συμμετέχουν στο κυπριακό Αφροδίτη, δήλωσε ότι κατά τη γνώμη του δεν θα υπήρχε πρόβλημα να διοχετευτεί το φυσικό αέριο του Ισραήλ μέσω Τουρκίας εάν οι δύο κυβερνήσεις συμφωνήσουν…

Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση του Βενιαμίν Νετανιάχου, η οποία έχει πικρή πείρα από τη συμπεριφορά του Ερντογάν, δεν θα συναινέσει, η θέση όμως του προέδρου της ισραηλινής εταιρίας είναι ενδεικτική της δυναμικής που δημιουργεί η προοπτική τεραστίων κερδών από τα μεγάλα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου. Μια απευκταία τέτοια εξέλιξη θα ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό την επιδίωξη της Ελλάδας και της Κύπρου να καταστούν, εκτός από ενεργειακοί παραγωγοί, κόμβοι της μεταφοράς φυσικού αερίου στην Ευρώπη, είτε μέσω αγωγού είτε από σταθμούς LNG.

Σημαντικό ρόλο στην άσκηση πιέσεων για αγωγό μέσω Τουρκίας παίζει η τουρκική εταιρία Zorlu, η οποία δραστηριοποιείται ήδη στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας του Ισραήλ και τώρα δηλώνει ότι βρίσκεται σε συζητήσεις με την ισραηλινή πλευρά για αγορά μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου με μακροχρόνιο συμβόλαιο.

ΑΛΒΑΝΙΑ: Τα Τίρανα θέτουν ξανά θέμα Τσάμηδων

ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ τα πάντα είναι ρευστά και πολλά αλλάζουν αναλόγως των συμφερόντων και της συγκυρίας, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις αναλλοίωτης συμπεριφοράς, η οποία είναι αξιοσημείωτη. Η Αλβανία και η αρνητική έως εχθρική στάση της έναντι της Ελλάδας είναι ένα παράδειγμα. Η πρόσφατη τριήμερη επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στη γειτονική χώρα επιβεβαίωσε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Ο Ελληνας Πρόεδρος έθεσε το θέμα της εκκρεμότητας με την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ των δύο κρατών, καθώς ως γνωστόν η Αλβανία ακύρωσε, κατόπιν παρασκηνιακής παρέμβασης της Τουρκίας, τη σχετική συμφωνία που είχε υπογράψει. Στην επισήμανση του Κ. Παπούλια ότι η ολοκλήρωση της συμφωνίας για την ΑΟΖ αποτελεί προτεραιότητα για την Ελλάδα και προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας, η απάντηση της αλβανικής πλευράς ήταν να θέσει θέμα Τσάμηδων.

Ο Αλβανός πρόεδρος Μπουγιάρ Νισάνι δήλωσε ότι η Αθήνα θα πρέπει να κυρώσει και με νόμο στη Βουλή την άρση του εμπολέμου, ώστε να μην τελούν υπό κατάσχεση οι «περιουσίες Αλβανών πολιτών στην Ελλάδα». Εθεσε, δηλαδή, ζήτημα επιστροφής περιουσιών στους Τσάμηδες. Αυτά τη στιγμή που τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών συνεχίζουν να καταπατούνται ποικιλοτρόπως και οι περιουσίες τους κατάσχονται.

Το αλβανικό θράσος είναι τέτοιο και η εχθρικά διεκδικητική πολιτική τους τόσο απροκάλυπτη, που ο Νισάνι ζήτησε να «ρυθμιστεί» το θέμα των τοπωνυμίων, δηλαδή τα Τίρανα ζητούν να αναγράφονται στα διαβατήρια Αλβανών πολιτών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα οι ελληνικές πόλεις στα… αλβανικά. Ο λόγος, προφανής. Η Αλβανία συντηρεί αλυτρωτικές φαντασιώσεις.

Σε ό,τι αφορά στην ΑΟΖ και στην ακυρωθείσα συμφωνία, ο Αλβανός πρόεδρος ουδεμία αναφορά έκανε στο Δίκαιο της Θάλασσας, εξυπηρετώντας έτσι και την Τουρκία, η οποία δεν επιθυμεί να υπάρχει στην περιοχή, έστω στο Ιόνιο, προηγούμενο εφαρμογής του, ώστε να μην μπορεί να το επικαλεστεί η Ελλάδα στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική πλευρά διατίθεται να προβεί σε οριακές αλλαγές στη χάραξη των θαλασσίων ζωνών όπως περιλαμβάνονται στη συμφωνία και οι αλλαγές αυτές να συμπεριληφθούν σε ένα συμπληρωματικό πρωτόκολλο προκειμένου να ικανοποιηθεί έτσι η απόφαση του ανώτατου αλβανικού δικαστηρίου και η Αλβανία να διευκολυνθεί να άρει τις επιφυλάξεις της και να τιμήσει επιτέλους την υπογραφή της.

Η απόφαση της αλβανικής Δικαιοσύνης όμως είναι προσχηματική και υπηρετεί πολιτική σκοπιμότητα, καθώς με τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν αναμένεται αλλαγή στάσης της αλβανικής κυβέρνησης. Η συμφωνία για τον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΡ που θα μεταφέρει αζέρικο αέριο μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας στην Ευρώπη επίσης δεν στάθηκε ικανή εξέλιξη για την άσκηση πίεσης στα Τίρανα, καθώς η διέλευση του αγωγού δεν προϋποθέτει χάραξη των ΑΟΖ.

ΣΚΟΠΙΑ: Ενόχληση για τη συνάντηση Μέρκελ – Νίμιτς

ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΖΟΝ ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων σημειώθηκε τις προηγούμενες ημέρες ένα μάλλον ασυνήθιστο γεγονός, το οποίο χτύπησε «καμπανάκια» και στην Αθήνα και στο γειτονικό κρατίδιο. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ συναντήθηκε με τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ για το ζήτημα της ονομασίας, Μάθιου Νίμιτς, προκαλώντας απορία και ανησυχία στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ. Ο προφανής σκοπός αυτής της συνάντησης, να ενημερωθεί η Μέρκελ για την πορεία των διαπραγματεύσεων προϊδεάζει για πιθανή πρόθεση του Βερολίνου να εμπλακεί στη διαδικασία και να πιέσει για λύση, παράμετρος καινούργια στην υπόθεση στην οποία μέχρι τώρα είναι οι ΗΠΑ οι οποίες διαδραματίζουν τον κυρίαρχο αν όχι τον μοναδικό ρόλο.

Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι αναφέρθηκε στη συνάντηση, μάλλον αμήχανα, λέγοντας ότι «δεν βλέπει τίποτα κακό στη συνάντηση Μέρκελ – Νίμιτς, αντίθετα τη θεωρεί καλή» και διαβλέποντας γερμανική ενεργοποίηση έσπευσε να τοποθετηθεί για τη θέση της χώρας του, κατηγορώντας βέβαια την Ελλάδα. «Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι στο οποίο δεν ήμουν παρών. Είναι απολύτως σαφές για ποιο λόγο εκλήθη ο κ. Νίμιτς από τη Γερμανίδα καγκελάριο. Γνωρίζουμε με τι ασχολείται και για ποιο ζήτημα έχει τοποθετηθεί από τον ΟΗΕ. Είναι σίγουρο ότι αυτό το ζήτημα ήταν το βασικό και κεντρικό θέμα της συζήτησής τους. Είναι απόλυτα σαφές ότι η Γερμανία θέλησε να έχει πιο ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Η Γερμανία είναι σοβαρή χώρα και ίσως ένας από τους πιο ισχυρούς παίκτες στην Ευρώπη στον τομέα των πολιτικών εξελίξεων. Για εμάς είναι σημαντικό η Γερμανία, ως ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη, να ενημερωθεί καλά για τις εξελίξεις σχετικά με όσα έχουν συμβεί κατά την παρελθούσα περίοδο στις σχέσεις με τον νότιο γείτονά μας, επειδή εμείς πιστεύουμε ότι έχουμε σωστή και εποικοδομητική θέση επ’ αυτού του ζητήματος. Μόνο θετικά μπορεί να εκτιμηθεί το γεγονός πως μια τόσο σημαντική χώρα όπως η Γερμανία ενημερώθηκε λεπτομερώς για το ζήτημα της ονομασίας»…

Μια ανακοίνωση της γερμανικής πρεσβείας στα Σκόπια, την οποία μετέδωσαν τα σκοπιανά ΜΜΕ, επιβεβαιώνει -στην ουσία προαναγγέλλει- τη δραστηριοποίηση του Βερολίνου στο θέμα, προοπτική που αφενός θα πρέπει να προβληματίσει την Αθήνα σε ό,τι αφορά τις γερμανικές προθέσεις και αφετέρου μένει να διαπιστωθεί εάν και τι είδους αντίδραση θα προκαλέσει από τις ΗΠΑ: «Στόχος των συνομιλιών του Μάθιου Νίμιτς στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και στην έδρα της καγκελαρίου, ήταν να ενημερώσει εκ του σύνεγγυς την κυβέρνηση σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά τις διαμεσολαβητικές προσπάθειές του. Η ευκαιρία αυτή για συνομιλίες προέκυψε καθώς ο κ. Νίμιτς αυτή τη στιγμή πραγματοποιεί ταξίδι στην Ευρώπη. Στόχος των συναντήσεων, επίσης, ήταν η στήριξη των διαμεσολαβητικών προσπαθειών του. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δυναμικά καλεί και τις δύο πλευρές να διεξάγουν τις διαπραγματεύσεις εποικοδομητικά και να είναι έτοιμες για συμβιβασμό ώστε στο εγγύς μέλλον να βρουν λύση στο ζήτημα της ονομασίας». Η αναφορά «έτοιμες για συμβιβασμό, ώστε στο εγγύς μέλλον», δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το τι έχει στο μυαλό της η Μέρκελ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ούτε η ελληνική πλευρά, ούτε τα Σκόπια ήταν ενήμερα για τη συνάντηση, γεγονός που τουλάχιστον στην Αθήνα προκάλεσε ενόχληση. Η σπουδή της Μέρκελ να συναντήσει τον Νίμιτς, ενώ δεν έχει σχηματιστεί ακόμα κυβέρνηση στη Γερμανία, εμπεριέχει μήνυμα. Να σημειωθεί ότι η συνάντηση Μέρκελ – Νίμιτς έγινε λίγες ημέρες μετά από τον τελευταίο, άνευ αποτελέσματος, γύρο διαπραγματεύσεων στη Νέα Υόρκη μεταξύ του Ελληνα και του Σκοπιανού διαπραγματευτή, Αδαμάντιου Βασιλάκη και Ζόραν Γιόλεφσκι, υπό τον Νίμιτς. Η ελληνική κυβέρνηση πάντως επαναλαμβάνει ότι η θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση έναντι όλων (erga omnes) παραμένει αναλλοίωτη και κόκκινη γραμμή.

Λάμπρος Καλαρρύτης 

στον Τύπο της Κυριακής