Η αντιστροφή εννοιών και αξιών στη ζωή μας

Η αντιστροφή εννοιών 

και αξιών στη ζωή μας

Μέσα από τα βάθη των αιώνων οι άνθρωποι φιλοσοφώντας, σκεφτόμενοι και πράττοντας ό,τι θεώρησαν ως το καλλίτερο για τον εαυτό τους και την κοινωνία οικοδόμησαν ηθικά συστήματα τα οποία ιστορικά στήριξαν κοινωνίες, πολιτισμούς και ανθρώπινες πορείες. Ο Σωκράτης διετύπωσε τον ηθικό κώδικα της υπακοής, της έμφυτης υπακοής στους νόμους ως δείγμα εσωτερικής πειθαρχίας. Ο Σωκράτης ως Έλλην πολιτικός ποτέ δεν θα έκλεβε, δεν θα έλεγε ψέμματα δεν θα εξαπατούσε. Αντίθετα θα στήριζε την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, αναπτυξιακού και ευδαίμονος για τους πολίτες. Μάλιστα ενός κράτους που θα μετέδιδε πολιτισμό και φωτισμό σε όλη την οικουμένη...

Σήμερα όμως πρότυπο πολιτικού θεωρείται αυτός ο οποίος έχει ξύλινη αντιφιλοσοφική γλώσσα, η οποία αρέσκεται στο να αναλύει την ύλη και πάλι την ύλη χωρίς ίχνος πνευματικής εξέλιξης της κοινωνίας και των πολιτών. Ίσως από αυτό το σημείο ξεκινά όλη η αντιστροφή των εννοιών και των αξιών που βιώνουμε στις ημέρες μας. Οι μαζάνθρωποι της εποχής μας δεν δύνανται να κατανοήσουν την Αριστοτελική ενδελέχεια και την Πλατωνική φιλοσοφία του σπηλαίου. Το σπήλαιο της ύλης ολοκληρωτικά τους έχει απορροφήσει και μέσα από την αντιηθική προσέγγιση της ζωής προσπαθούν απλά να επιβιώσουν, όχι να ζήσουν σύμφωνα με αυτό που έλεγαν οι πρωτοχριστιανοί όταν πίστευαν ότι οι άνθρωποι ζούν στη γή αλλά ενδιατρίβουν στον ουρανό, ή σύμφωνα με αυτό που ο Πλάτων μας λέει όταν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους «φυτά»που έχουν τις ρίζες τους στον ουρανό.

Φυσιολογικά λοιπόν ο σημερινός άνθρωπος καταλήγει να λατρεύει ό,τι το υλικό.Σαν τους Ισραηλίτες οι οποίοι αν και απείχαν μόλις κάποια μέτρα από το Μωϋσή και το θεό τους λάτρεψαν την ύλη υπό τη μορφή του ταύρου. Η λατρεία του πνεύματος είναι οδυνηρή. Αντιθέτως η λατρεία της ύλης είναι ευχάριστος και ηδονιστική, αν και η πρώτη είναι το εισιτήριο για την αιωνιότητα. Η σημερινή λοιπόν άλογη προτίμηση των ανθρώπων προς την ύλη σηματοδοτεί την άλογη επίσης εκλογή κάθε τι του υλικού. Η ύλη πλέον έχει αντικαταστήσει ολοκληρωτικά το πνεύμα. Μία σύγκριση του «πολιτισμού» μας με ό,τι θεωρούμε πνευματικό πολιτισμό θα αποκαλύψει την πλήρη αντιστροφή εννοιών και πραγμάτων που έχει συντελεσθεί. Αυτό το οποίο θεωρείται ως πνευματικό προσόν σήμερα έχει υποκατασταθεί από την υλική επάρκεια. Η πνευματική προσωπική αξία του ανθρώπου δεν έχει πλέον καμμία απολύτως αξία, κοινώς η αξιοκρατία δεν υπολογίζεται με πνευματικά μέτρα και σταθμά αλλά μόνο με υλικά. Ο μορφωμένος άνθρωπος μπορεί ποτέ να μην γίνει πρωθυπουργός ή σημαίνον στέλεχος πανεπιστημίου ή σημαντικής υπηρεσίας, αντιθέτως αυτός ο οποίος διαθέτει υλικούς πόρους ή και γνωριμίες (υλικές εκφάνσεις ζωής) είναι βέβαιον ότι θα ανελιχθεί εντυπωσιακά. Αυτή βέβαια ίσως να είναι μία βασική αιτία για την κατάντια της πατρίδας μας σήμερα.

Ο θεός ως ιδέα έχει υποκατασταθεί ως οντολογία και γνωσιολογία από την ύλη. Ο θεός είναι η ύλη και αν ο Νίτσε προσπάθησε να υποστηρίξει ότι ο θεός πέθανε έξω από εμένα προκειμένου να αναστηθεί μέσα μου, οι σημερινοί άνθρωποι ανέστησαν έξω από αυτούς, αλλά και μέσα τους την ύλη και μία άρρωστη αγάπη για ό,τι το υλικό. Αποκομμένος ο άνθρωπος από κάθε τι το πνευματικό πραγματικά αναβιώνει το μύθο που διαβάζουμε και αφορά τα Σόδομα και Γόμορα. Ως οι ισραηλίτες στην έρημο φτιάχνει υλικούς ταύρους και λατρεύει ό,τι ο Πλάτων στην αλληγορία του σπηλαίου αποκαλεί ψευδείς εντυπώσεις, ψεύτικες διάνοιες και ανυπόστατα θαύματα. Ο σημερινός άνθρωπος απομονωμένος στον πλανήτη Γή και προκειμένου να επιβιώσει αναγκαστικά αντέστρεψε το πνεύμα και επεθύμησε την ύλη. Ονόμασε σωστό και πρέπον ό,τι οι φιλόσοφοι μέσα στους αιώνες θεώρησαν ως περιττό και πραγματικά κατώτερο για την ανθρώπινη φύση. Ο σημερινός άνθρωπος μη γνωρίζοντας το άπειρο, το ανώτερο, το επέκεινα, ανακαλύπτει τη λατρεία για το χρήμα διότι στη μικρή γήϊνη φυλακή του μόνο αυτό βλέπει,αναγνωρίζει και μόνο από αυτό ηδονίζεται. Το μυαλό του μέχρι εκεί φθάνει. Ο σημερινός άνθρωπος αντέστρεψε πλήρως και τις ανθρώπινες σχέσεις διότι η πνευματική θεώρηση των δύο φύλων ελησμονήθη όπως κάθε τι το πνευματικό. Όπως κάθε τι το υλικό και οι ανθρώπινες σχέσεις αντιμετωπίζονται επιφανειακά ως ευρώ και νόμισμα. Όπως ο σημερινός μαζάνθρωπος κάνει ή θα έκανε κάθε τι για να εξοικονομήσει χρήματα παρόμοια κάνει κάθε τι για να «εξοικονομήσει»πάθη και λήθη. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό τη στιγμή που τα γραπτά σοφών και θεοπνεύστων ανθρώπων ομιλούν περί του αντιθέτου (ως κάτι που κινεί την αιδώ-κιναιδισμός). Οι Πατέρες συνεχίζοντας τη διαλεκτική του Ηρακλείτου και του Καντίου απέρριψαν μετά βδελυγμίας την ομοφυλοφιλία. Γενεές επί γενεών ανέπτυξαν Πατρίδες και πολιτισμούς επάνω στην αγάπη των δύο φύλων επάνω στην ομορφότερη των σχέσεων ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Ο Ηράκλειτος διεκήρυξε την πίστη του ότι η αρμονία των αντιθέτων προκαλεί την παλίντονο αρμονία του Όλου και ο Κάντιος διά της κατηγορικής προσταγής του («τοιούτως πράξε ώστε το κίνητρο της πράξεώς σου θα μπορούσε να καταστεί παγκόσμιος νόμος») υπεστήριξε την ηθική ευθύτητα θέτοντας με αυτό τον τρόπο την πνευματική ομαλότητα αλλά και την ηθική ως φιλοσοφική κατά βάση προϋπόθεση σε κάθε κοινωνία. Η ομοφυλοφιλία απορρίπτεται διότι η θέση του ανδρός και η αντίθεση της γυναικός οδηγεί στη δημιουργική σύνθεση του νέου ανθρώπου που είναι το μέλλον της ανθρωπότητας στο ταξίδι της προς την αποκατάστασή της. Όμως ο σημερινός άνθρωπος αποκομμένος από κάθε μέλλον και παρελθόν αυτοχλευάζεται αυτοπαραδεχόμενος ό,τι οι σοφοί θεολόγοι απέρριψαν μετά βδελυγμίας. Ίσως διότι όλα τα παράθυρα της ζωής του σημερινού ανθρώπου είναι κλειστά...

Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ο σημερινός μαζάνθρωπος μακριά από κάθε ιδέα και θεό αυτοεπιτρέπει εις τον εαυτό του τα πάντα (κυριολεκτικά). Γενεές ανθρώπων καλούνται να αποκηρύξουν ό,τι έμαθαν και να είπουν σήμερα στα παιδιά τους ότι όλα επιτρέπονται (αν είναι δυνατόν).

Η άρρωστη αγάπη για τον πλανήτη Γη ίσως είναι το τελικό στάδιο της πλήρους υλικής και μαζοποιητικής αποχαυνώσεως του ανθρώπου. Από το Δημόκριτο έως τους μεγάλους φυσικούς επιστήμονες του καιρού μας η φύση ποτέ δεν αντιμετωπίσθηκε ξεκομμένα από τη θεία πηγή της. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες όλες μα όλες τις ιδιότητες της φύσεως τις απέδωσαν σε θεότητες διότι ακριβώς ήθελαν να τονίσουν ότι ο κόσμος είναι το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα σε θείες δυνάμεις και στους ανθρώπους. Ο κόσμος γύρω μας είναι το βιβλίο του θεού, αγαπάμε και σεβόμαστε τον κόσμο και την φύση διότι μας οδηγεί στα μυστικά της δημιουργίας και του επομένου ανωτέρου κόσμου. Αποκομμένη η φύση από τη θεία πηγή της μέσα από μία στείρα οικολογία η οποία ειδωλολατρικά λατρεύει τη φύση χωρίς τις θείες αναφορές της, καθίσταται ακόμη μία υλική εμμονή του σημερινού ανθρώπου. Πράγματι οι άνθρωποι του 21ου αι. αντιμετωπίζουν τη φύση είτε ως αντικείμενο εκμετάλλευσης είτε ως αντικείμενο οικολογικής παρηγοριάς (αφ΄ης στιγμής ο θεός έχει πεθάνει μαζί με το πνεύμα γενικότερα οι άνθρωποι προσπαθούν να βρούν καταφυγή στην πράσινη φύση, λές και αυτή έχει τις μαγικές δυνάμεις να τους σώσει). Αυτού του είδους όμως η οικολογία είναι η χειρότερη ειδωλολατρεία διότι δίνει θεϊκές ιδιότητες στο πράσινο στα βουνά και στα ποτάμια, στον ήλιο και στην ενέργειά του, λές και γυρίσαμε σε εποχές όπου οι ιθαγενείς περίμεναν το μαγικό πουλί να βρέξει σωτηρία. Η οντολογική σειρά αντιστράφηκε και το δημιούργημα φύση έγινε δημιουργός, επίσης ο άνθρωπος ολοκλήρωσε την μεγαλύτερη απάτη έναντι του εαυτού του με το να λατρεύει την πράσινη δήθεν ανάπτυξη. Είπαμε ότι ο υλικός άνθρωπος αποκομμένος από τις πηγές του λατρεύει τα ενδιάμεσα λές και είναι θεοί ή υπέρτατα όντα. Ο όρος πράσινη ανάπτυξη ή πράσινη ενέργεια είναι αστείος πραγματικά και σηματοδοτεί την αδυναμία του σημερινού ανθρώπου να λατρεύσει το δημιουργό και αντιστρέφοντας τα πάντα λατρεύει τα δημιουργήματα (τα οποία βέβαια χωρίς το δημιουργό είναι ανυπόστατα). Πρώτα θα επέλθει και πάλι η πνευματική άνοδος και έπειτα η φύση θα ξαναγίνει υγιές καταφύγιο του ανθρώπου. Ποιά άραγε σημασία έχει η πράσινη ανάπτυξη όταν οι άνθρωποι ζούν απομονωμένοι από τον ανώτερο κόσμο και τα μυστικά του;

Η σειρά του κόσμου, η σειρά του Λόγου που διαπνέει όλους μα όλους τους ανθρώπους είναι αυτή που δημιούργησε πολιτισμούς οι οποίοι πρόβαλαν τα πιο σημαντικά επιτεύγματα όπως αυτά του ανθρωπισμού, της ευδαίμονος κοινωνίας, της πορείας προς ανώτερα πρότυπα και καταστάσεις. Με οδηγό το πνεύμα οι άνθρωποι καλούνται και σήμερα να ανοίξουν ξεχασμένες οδούς που σίγουρα θα τους φέρουν προς το όνειρο ενός καλυτέρου κόσμου. Η σειρά είναι δεδομένη. Ο σημερινός άνθρωπος καλείται κυριολεκτικά να αντιστρέψει τη φθαρμένη εικόνα του και να ξαναθέσει τις ρίζες του εαυτού του στο πνεύμα. Εκεί θα ξαναζωντανέψει το λογιστικό μέρος του,η ανωτέρα ψυχή του οι ανώτερες τελικά επιθυμίες του. Με αυτό τον τρόπο θα απελευθερωθεί από τα θανάσιμα δεσμά της ύλης η οποία κυριολεκτικά τον έχει εξαλλοιώσει.

Β. Δ. Μακρυπούλιας