Μη-συμβατικές Θεωρίες: «Η στήλη του Αρχοντικού»

Επειδή το πράγμα «ξεχείλωσε» και η σκόπιμα κατασκευασμένη ιστορία περί της "Στήλης του Αρχοντικού" (βλ. εδώ: 
http://ethnologic.blogspot.gr/2011/10/blog-post_08.html και εδώ:
http://ethnologic.blogspot.gr/2011/10/blog-post_15.html) άρχισε να ανακυκλώνεται και πάλι αναπάντεχα (μετά από έναν ολόκληρο χρόνο) σε διάφορα ιστολόγια, ήρθε η ώρα να εξηγήσουμε τον λόγο της μεθόδευσης αυτής της «συνταρακτικής ανακάλυψης», που ελπίζω να δείξει και στους πλέον δύσπιστους τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονται οι κάθε είδους μύθοι που προβάλλονται από τις μη-συμβατικές αερολογίες. Τα παρελκόμενα είναι απλώς προϊόντα ημιμαθών που επιδιώκουν είτε να εντυπωσιάσουν είτε να βγάλουν το ψωμί τους.

Και δυο λόγια για τις γραφές και το ελληνικό αλφάβητο.
Μια από τις σπουδαιότερες πολιτιστικές συνεισφορές των Ελλήνων στην ανθρωπότητα αποτελεί η εφεύρεση του ελληνικού αλφαβήτου, που υπήρξε το πρώτο παγκοσμίως που μπορεί να ονομαστεί πραγματικό αλφάβητο, δεδομένου ότι για πρώτη φορά αποδίδονται με ξεχωριστά σύμβολα (=γράμματα) σύμφωνα ΚΑΙ ΦΩΝΗΕΝΤΑ.
Τα σύμβολα παρελήφθησαν από την Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη-Λίβανος). Εικάζεται ότι προήλθαν από μια πρωτο-σιναϊτική ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ (αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται abjad και όχι alphabet) γραφή (από το οποίο προέκυψαν αργότερα οι γραφές: αραμαϊκή, φοινικική, αραβική, εβραϊκή κλπ οι οποίες είναι όλες abjad δηλ. συμφωνικές γραφές και όχι πραγματικά αλφάβητα).
Εικάζεται ότι αυτό το πρωτο-σιναϊτικό abjad το έφεραν στην περιοχή της Παλαιστίνης οι Φιλισταίοι, που ο κύριος όγκος τους εγκαταστάθηκε εκεί την περίοδο των μεγάλων αναστατώσεων των Λαών της Θάλασσας (γύρω στο 1200 π.Χ.), προερχόμενοι από την Κρήτη, η οποία είχε κατακτηθεί ήδη από τους Αχαιούς (Μυκηναίους). Οι Φιλισταίοι κατείχαν την τέχνη της γραφής, την λεγόμενη Γραμμική Α, τα σύμβολα της οποίας είναι κατοπτρικά των συμβόλων της πρωτο-σιναϊτικής γραφής.
Η τεράστιας σημασίας πρωτοτυπία των Ελλήνων ήταν η εκπληκτική ιδέα να χρησιμοποιήσουν σύμβολα και για την καταγραφή των φωνηέντων, η απουσία των οποίων από τις συμφωνικές γραφές δημιουργούσε πολλές ασάφειες και αοριστίες στην απόδοση του πραγματικού νοήματος ενός κειμένου.
Αυτά είναι τα σημαντικά που πρέπει δικαίως να υπερηφανεύεται ο λαός μας και όχι οι ανοησίες περί μυστηριωδών ανακαλύψεων και θεωριών περί «φοινικικού αλφαβήτου» που υποστηρίζουν κάποιοι ημιμαθείς και ελλαδέμποροι.
Ένα εξαιρετικά ενημερωτικό επιστημονικό κείμενο για την ελληνική γλώσσα και γραφή εδώ:
http://ethnologic.blogspot.gr/2011/01/blog-post_19.html. Για τους Φιλισταίους εδώ:
http://ethnologic.blogspot.com/2010/05/1.html, εδώ: 
http://ethnologic.blogspot.com/2010/05/2.html και εδώ: 
http://ethnologic.blogspot.com/2010/05/3.html.

ΔΕΕ

Μη-συμβατικές Θεωρίες: «Η στήλη του Αρχοντικού» 
και η φυγή από την πραγματικότητα...

Το φθινόπωρο του 2007 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ» της Θεσσαλονίκης το βιβλίο «Μη-συμβατικές θεωρίες: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών», με το οποίο επιχείρησα να διερευνήσω ένα νοσηρό φαινόμενο, πλευρές του οποίου εκτίθενται στις σελίδες του, που καλλιεργούσε ψευδείς προσδοκίες, αλλά και την ημιμάθεια, την παραπληροφόρηση και την αποχαύνωση διαρκώς και ευρύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού και κυρίως των νεώτερων γενεών, που παραπαίουν ανάμεσα στις εξειδικευμένες, στενά χρηστικές και επομένως παντελώς άχρηστες για μετέπειτα «γνώσεις» των Φροντιστηρίων και ένα εγκληματικά απαξιωμένο, ψυχοφθόρο και ακατάλληλο «εκπαιδευτικό σύστημα», στο οποίο, η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών, σύμφωνα με την περιγραφή ενός απελπισμένου εκπαιδευτικού: «τούβλα μπαίνουν και κούτσουρα βγαίνουν».

Αυτή η τρομακτική διαπίστωση για την συνεχιζόμενη μορφωτική υποβάθμιση των νέων ανθρώπων υπήρξε ένα από τα βασικότερα ερεθίσματα που με παρακίνησαν να γράψω αυτό το βιβλίο. Το δεύτερο ερέθισμα, που επιβεβαίωνε την θλιβερή κατάσταση αμορφωσιάς και ημιμάθειας που προαναφέρθηκε, περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου με την συνειδητοποίηση των τραγικών επιπτώσεων της υπάρχουσας κατάστασης που δημιουργεί αυτό που ονόμασα «Σύνδρομο του Βασιλάκη»:

«...Έμεινα σιωπηλός για αρκετή ώρα αναλογιζόμενος την πνευματική σύγχυση στην οποία είχε περιπέσει ο Βασιλάκης και την μεταμόρφωσή του σε έναν φανατικό «ξεραόλα» μπουκωμένο με «μη-συμβατικές» άχρηστες αηδίες τις οποίες πιστεύει για αδιαμφισβήτητες αλήθειες («το σύνδρομο του Βασιλάκη»), πληρώνοντας έτσι το τίμημα για το «έγκλημά» του που δεν ήταν άλλο από το ότι διψούσε «να μάθει» αυτά που ουδείς ενδιαφέρθηκε να του διδάξει στο σχολείο με σοβαρότητα και «μεράκι»: Την Ιστορία της χώρας του, την προϊστορία και το απώτερο παρελθόν της, την καταγωγή του λαού της, την γλώσσα και την ιστορία της, την σχέση της με άλλες γλώσσες, το γιατί εκτιμούν οι άλλοι λαοί αυτά που είπαν κάποιοι αρχαίοι στοχαστές και τα οποία ουδείς Βασιλάκης πρόκειται να διδαχθεί (πλην ίσως σπανιοτάτων εξαιρέσεων) σε σχολική αίθουσα ελληνικού δημοσίου εκπαιδευτηρίου. Από τότε αποφάσισα να «κράζω» και να «ξεφωνίζω» κάθε «μη-συμβατικό» καραγκιόζη, καλοπροαίρετο ή απατεώνα, «ψώνιο» ή «ελληνέμπορα», αφελή ή τσαρλατάνο και όλους εκείνους που εκμεταλλευόμενοι την φιλομάθεια ή έστω την αφέλεια κάποιων, όχι μόνον κερδοσκοπούν εις βάρος συνελλήνων, αλλά προκαλούν και ανεπανόρθωτη ζημιά στον διανοητικό και μορφωτικό ορίζοντά τους με τα πνευματικά σκουπίδια που τους «πασάρουν».

Όπως έγραφα στην «Εισαγωγή» του βιβλίου:

«...Τα τελευταία χρόνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, που αγγίζουν γεωμετρική πρόοδο, διάφορα «απροσδόκητα» κείμενα και θεωρίες για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπου αναπτύσσονται όλο και πιο απίθανες απόψεις και φαντασιώσεις.

Πέρα όμως από τα δημοσιεύματα διαφόρων «εξειδικευμένων» περιοδικών και την κυκλοφορία βιβλίων με αμφιλεγόμενο (τουλάχιστον) περιεχόμενο, οι νέες τεχνολογίες παρέχουν πλέον την δυνατότητα, μέσω ειδικών σελίδων του Διαδικτύου, να παρουσιάζονται εξωφρενικές θεωρίες Συνωμοσιολογίας και Αποκρυφισμού, «αναλύσεις» και «αποκαλύψεις» περί της ελληνικής Ιστορίας και Προϊστορίας, περί νέων «ερμηνειών» των καθιερωμένων επιστημονικών απόψεων και περί άλλων τινών, που η ηπιότερη αξιολόγησή τους είναι ότι κυμαίνονται μεταξύ παράνοιας και ψυχωσικού παραληρήματος.

Η αντίδραση των περισσοτέρων σε αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα είναι είτε η αδιαφορία («άσε να εκτονωθούν οι άνθρωποι!», είναι το συνηθισμένο σχόλιο), είτε η ειρωνεία και ο σαρκασμός («γιατί συγχύζεσαι; παλαβοί και ψώνια θα υπάρχουν πάντοτε», είναι μια άλλη συνηθισμένη αντιμετώπιση)...».

«...Το πρόβλημα αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ πιο σύνθετο και οι ρίζες του πήγαιναν πολύ πιο βαθιά από όσο μπορούσε να πιστέψει κάποιος μετά από μια επιπόλαια θεώρηση και εύκολη κριτική. Έκρινα λοιπόν ότι υπάρχει ανάγκη να ασχοληθούμε συστηματικά με το φαινόμενο και να επιχειρήσουμε μια ερμηνεία του, που θα μπορέσει να εξηγήσει την απομώρανση σοβαρών, πανέξυπνων και ικανότατων ανθρώπων, που γίνονται εύκολα θύματα φενακισμού με θεωρίες και απόψεις τουλάχιστον φαιδρές και εξόφθαλμα ανυπόστατες, όπως προκύπτει ύστερα από μια στοιχειωδώς λογική/επιστημονική διερεύνηση. Μια πρώτη ερμηνεία που προκύπτει είναι ότι κάτω από την επιφάνεια και το κοινωνικό προσωπείο του καθενός μας, βρίσκονται σε εξέλιξη διεργασίες και ψυχολογικά απωθημένα, που αποκτούν ανεξέλεγκτα διέξοδο σε εύκολες θεωρίες φυγής από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα. Εκείνο ίσως που κάνει όλα αυτά συχνά μη ανιχνεύσιμα, είναι η χρήση διαφόρων ευφημισμών, όπως οι όροι «μη-συμβατική Ιστορία», «νέα επιστημονική θεώρηση», «αποκάλυψη της αλήθειας», «ξεσκέπασμα του ακαδημαϊκού κατεστημένου» και άλλα τέτοια ηχηρά. Οι ορολογίες αυτές χρησιμοποιούνται κατά κόρον, όχι μόνον προς άγραν αφελών, όπως θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος, αλλά και για λόγους γενικότερων κοινωνικο – ψυχολογικών συνειρμών, φανερώνοντας σε τελική ανάλυση βαθύτερες υπαρξιακές, αλλά και εθνικές ανασφάλειες...».

Στα κεφάλαια του βιβλίου, πέρα από την παρουσίαση διαφόρων μη-συμβατικών θεωριών και την κατάρριψή τους με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, προσπάθησα να διατυπώσω μια ερμηνεία αυτού του φαινομένου και τις αιτίες διάδοσής του:

«...Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό, μέσα σε μια επικίνδυνη και ακαθόριστη διεθνή σκηνή, ο μέσος Έλληνας να επιζητεί εθνική αυτοεπιβεβαίωση και κατά την γνώμη μου έτσι ερμηνεύονται τα ξεσπάσματα εθνικού παραληρήματος σε κάποιες επιτυχίες (δυστυχώς χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα) της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή καλαθοσφαίρισης ή ακόμα και της Παπαρίζου, που εκφυλίζονται συνήθως σε τριτοκοσμικά πανηγύρια από τους χωρίς μέτρο και διψασμένους για δημοσιότητα πολιτικούς μας.

Η εναγώνια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης σε συνδυασμό με τα πολλαπλά εθνικά αδιέξοδα (ορατά ακόμη και σε «επαγγελματίες αισιόδοξους» πολιτικούς αναλυτές, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε μαζί με την μικρή Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, τα οποία ως γνωστόν και δυστυχώς κρατούν μόνον τρεις μέρες!) δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα και υπέδαφος για την ανάπτυξη και διάδοση Θεωριών «Πανελληνισμού», «Αυτοχθονισμούς», μεταφυσικές πίστεις για Ομάδες «Ε» και διάφορα άλλα πνευματικά παράσιτα και σαπρόφυτα.

Πιστεύω λοιπόν ότι ακόμα και για εκείνους, που σε κάποια μεγαλύτερη ηλικία αντιλήφθηκαν την αξία του διαβάσματος, ισχύει ότι είναι δύσκολο να μεταμορφωθούν ξαφνικά σε «βιβλιοφάγους» και συνήθως στρέφονται στο διάβασμα «ελαφρών» αναγνωσμάτων, συνήθως ως υποκατάστατο των υπνωτικών!

Ο συνδυασμός αυτής της διαπιστωμένης απέχθειας των νεοελλήνων προς την μελέτη «σοβαρών» βιβλίων με τα προσωπικά αδιέξοδα και την ανάλογα διαμορφωμένη ψυχοπνευματική κατάσταση, οδηγεί αναπόφευκτα στην προσφυγή σε αναγνώσματα «παραμυθίας», που και εύκολα διαβάζονται και προσφέρουν παράλληλα παρηγοριά, εφησυχασμό και ευκαιρία για ονειροπόληση, εν είδει ψυχικού βαλσάμου...».

«...Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα απελπιστική αν αναλογισθούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι, το μέλλον των οποίων προδιαγράφεται θολό με μηδαμινές πιθανότητες αλλαγής του κλίματος. Παλιότερα, ένας απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου, πέρα από το γεγονός ότι διέθετε αξιόλογες γενικές («εγκυκλοπαιδικές») γνώσεις και «μετείχε της ελληνικής Παιδείας» σε ικανοποιητικό ποσοστό, είχε αυξημένες πιθανότητες να βρει εργασία χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Σήμερα, οι νέοι φορτώνονται με πολλές εξειδικευμένες γνώσεις, αγνοοούν στοιχειώδη πράγματα, αποκτούν πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους, συχνά χωρίς αντίκρυσμα, τα ελληνικά τους είναι πανάθλια (υπενθυμίζω τον σάλο που είχε ξεσηκώσει πριν από μια δεκαετία περίπου η άγνοια των λέξεων «αρωγή» και «ευδοκίμηση» στο θέμα της Έκθεσης, των υποψηφίων στις πανελλαδικές εξετάσεις) και είναι τρομακτικά δύσκολο να βρουν δουλειά!...».

Υπενθυμίζω ότι όλα τα παραπάνω γράφτηκαν πριν από τον Οκτώβριο του 2007. Ας αναλογιστούμε το τι συμβαίνει σήμερα!

Η Στήλη του Αρχοντικού

Το καλοκαίρι του 2011 σε έναν περίπατο «παρά θιν’ αλός» παρατηρούσα τα βότσαλα της παραλίας με την εντυπωσιακή ποικιλία των χρωμάτων και των σχημάτων τους. Κάποια από αυτά τα συνέλεξα από συνήθεια, που υποθέτω έχει τις ρίζες της στα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που συλλέγαμε πετρώματα και ορυκτά για τα μαθήματα της Γεωλογίας, Ορυκτολογίας και Πετρογραφίας. Όταν γύρισα στο σπίτι τα καθάρισα και άρχισα να τα περιεργάζομαι πιο προσεκτικά. Τότε πρόσεξα ένα βότσαλο με εγκοπές και χαράγματα από την πολύχρονη διάβρωση, που –με μπόλικη φαντασία– θα μπορούσαν να εκληφθούν ως γράμματα. Αυτόματα μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες περιπτώσεις αμφιλεγόμενων «ανακαλύψεων», όπου από ανάλογα ασαφή ευρήματα φτάσαμε να αναφερόμαστε σε προϊστορικές γραφές και εκπληκτικές «επιστημονικές» ανακαλύψεις, με πλέον χαρακτηριστική την «προϊστορική» γραφή του Δισπηλιού! Έτσι κάπως «ανακαλύφθηκε» και η στήλη του Αρχοντικού!

Η "επιγραφή" του Δισπηλιού!

Όπως είχα γράψει:

«...Είναι γεγονός ότι εάν αποδεχτείς τέτοιες λογικές αυθαίρετων υποθέσεων, ψευδο-επιστημονικών «δεδομένων», ερασιτεχνικών συλλογισμών, επιφοιτήσεων και οραμάτων διαφόρων κατηγοριών, τότε η Λεωφόρος των «μη-συμβατικών» θεωριών ανοίγει διάπλατα μπροστά σου και μπορείς να κάνεις τα πάντα: Να αποκρυπτογραφήσεις την Στήλη της Λήμνου, τις ετεοκρητικές επιγραφές της Πραισού, τον Δίσκο της Φαιστού, τις επιγραφές της Νήσου του Πάσχα, την επιγραφή του «Δισπηλιού Καστοριάς» του 6000 π.Χ., τις «προϊστορικές επιγραφές» της Γιούρας των Β. Σποράδων, τα μυστικά μηνύματα των εξωγηΐνων, και πλείστα όσα άλλα, όπως το να υποστηρίζεις θεωρίες για τους αρχανθρώπους, τους παλιανθρώπους, τους ανθρωπίδες των 11.000.000 ετών (!) και άλλα τέτοια απίστευτα και όμως αληθινά!».

«...Εξετάζοντας τα θλιβερά φαινόμενα κακοποίησης και τυμβωρυχίας της πολιτιστικής μας παράδοσης και κληρονομιάς που περιγράψαμε προηγουμένως και έχοντας υπ’ όψιν πλείστες όσες κραυγαλέες περιπτώσεις αναρωτηθήκαμε πολλές φορές για την γενεσιουργό αιτία αυτής της πλημμυρίδας αμφιλεγόμενων «συγγραφικών πονημάτων», που τον τελευταίο καιρό έχει λάβει διαστάσεις που ξεπερνούν τα όρια μιας απλής σύμπτωσης. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούν όλα να αναχθούν σε μια μοναδική αρχική πηγή ή αιτία και θα πρέπει να γίνει μια σύνθετη αναζήτηση και προσπάθεια ερμηνείας. Βεβαίως, πριν από οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να υπάρξει μια «κατηγοριοποίηση» αυτών των «έργων» και των «συγγραφέων» τους.

Σε μια πρώτη κατηγορία θα μπορούσαμε να περιλάβουμε τα έργα σοβαρών κατά τα άλλα ανθρώπων που οι περιορισμένες ή ημιτελείς γνώσεις τους για τα θέματα που καταπιάνονται και ο ματαιόδοξος πόθος τους να συμπεριληφθούν στην χορεία των συγγραφέων και διανοουμένων, τους οδηγούν στην συγγραφή «έργων» που προκαλούν τον καγχασμό και την ειρωνεία. Θα μπορούσαν λοιπόν να συμπεριληφθούν κάτω από τον γενικό τίτλο «Καλοπροαίρετη Αφέλεια», που σχετίζεται κυρίως με τα κίνητρα αυτών των ατόμων.

Μια άλλη κατηγορία «συγγραφέων» αυτού του διαβόητου χώρου των «Μη-συμβατικών» Θεωριών είναι αυτών που διακατέχονται από συγκεκριμένες Ιδεοληψίες, τις οποίες επιχειρούν να τις εξωτερικεύσουν με την συγγραφή άρθρων, φυλλαδίων, βιβλίων κ.λπ. και την εκφώνηση λόγων και λογυδρίων ή διαλέξεων με κάθε ευκαιρία. Εάν όμως η Ιδεοληψία συνδυασθεί με την Ημιμάθεια και την Εμπάθεια τότε η συνήθης μετεξέλιξη είναι ο Τσαρλατανισμός.

Η πλέον όμως επικίνδυνη κατηγορία «συγγραφέων» είναι εκείνοι που εν γνώσει τους, τις περισσότερες φορές, κυκλοφορούν «βιβλία», συνήθως προϊόντα αντιγραφών ή αποκυήματα διαταραγμένων εγκεφάλων, με ένα πλήθος μωρολογιών και με μοναδικό κριτήριο την εύκολη πώλησή τους σε αφελείς αναγνώστες που διψούν για κάτι ευκολοδιάβαστο και συνάμα ευκολοχώνευτο «πόνημα» εύκολου εντυπωσιασμού...».

Επίλογος

Με όλα αυτά που έγραφα, απομυθοποιούσα και κατήγγειλα ανοιχτά, ήταν αναμενόμενο το βιβλίο να αποκτήσει φανατικούς εχθρούς, με πρώτους και καλύτερους προφανώς αυτούς που πλούτιζαν από την συγγραφή και κυρίως την διακίνηση τέτοιων σκουπιδιών, οι οποίοι αρχικά το αντιμετώπισαν με «συνωμοσία σιωπής» και μετά με πόλεμο τόσο στον εκδότη μου, όσο και προσωπικά σε εμένα. Βεβαίως, στην εποχή του Διαδικτύου τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αλλά παραμένει το γεγονός ότι ελάχιστοι συγκριτικά πληροφορήθηκαν για την ύπαρξή του. Εκείνο που με παρηγόρησε και υπήρξε μια ηθική επιβράβευση για τις ατέλειωτες ώρες που κατανάλωσα για την συλλογή του υλικού και το γράψιμο αυτού του βιβλίου, ήταν τα ευχαριστήρια μηνύματα που έλαβα και συνεχίζω να λαμβάνω από πρώην θύματα των μη-συμβατικών ανοησιών που είχαν παρασυρθεί στον ολισθηρό κατήφορο της παρα-επιστήμης, της συνωμοσιολογίας και του ψευδοπατριωτισμού των ελλαδεμπόρων κάθε κατηγορίας.

Ατυχέστατα, το αποκορύφωμα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης που διέρχεται η χώρα εκτόξευσαν αυτά τα φαινόμενα σε δυσθεώρατα ύψη και αποκάλυψαν τις χρόνιες στρεβλώσεις και τα σαθρά θεμέλια της νεοελληνικής κοινωνίας σε όλους σχεδόν τους τομείς και το τίμημα που θα κληθούμε πολύ σύντομα να πληρώσουμε θα είναι τρομακτικό, ανεξάρτητα της μικρής ή μεγάλης ευθύνης που είχε ο καθένας μας τα χρόνια που πέρασαν, επαναπαυμένοι και καθησυχασμένοι από την τεχνητή ευμάρεια και την γενικευμένη νοοτροπία του «δεν βαριέσαι βρε αδελφέ» και «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;».

Δυστυχώς αυτό το φίδι γιγαντώθηκε και αν δεν αντιδράσουμε, θα μας καταπιεί, αργά ή γρήγορα, όλους μας...

ΔΕΕ