Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Ο Β. Μαρκεζίνης ενώνει τα κομμάτια του παζλ...


Ο Β. Μαρκεζίνης ενώνει τα κομμάτια του παζλ των πολλαπλών κρίσεων της χώρας υπό το πρίσμα των διεθνών εξελίξεων. Αποκλειστική συνέντευξη-ορόσημο στο Αντίβαρο

Χαίρετε,
Είναι ιδιαίτερα μεγάλη η τιμή για το Αντίβαρο η αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ακαδημαϊκός καθηγητής κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης σχετικά με την πολιτική, οικονομική, εξωτερική και ηθική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα υπό το φως των γεωπολιτικών εξελίξεων.
Καλούμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουν το εκτενές κείμενο και να μην αποθαρρυνθούν από το μέγεθός του (περίπου 10000 λέξεων!). Αντί περίληψης, παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα της πλούσιας σε μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες συνέντευξης.


Πολιτικά
•ο μόνος λόγος που παραμένουν για λίγο ακόμη στην εξουσία, είναι γιατί οι ίδιοι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δεν τολμούν να ψηφίσουν ... κατά συνείδηση

•μόνο κατά το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση μας έσωσε το Μάρτιο, τον Ιούλιο και, τώρα, πάμε θριαμβευτικά και για τον Σεπτέμβριο!

•σύμπραξη μερίδος του τύπου στην διαπραττόμενη κακοδιαχείριση που πραγματοποιείται σε βάρος του Ελληνικού λαού!

Οικονομικά
•είναι ζήτημα χρόνου προτού οι αγορές εντείνουν τα κτυπήματά των στην Ιταλία και στην Γαλλία

•Ούτε κατά διάνοια λοιπόν πλησιάζομε το σημείο να έχομε πρωτογενές πλεόνασμα

•ούτε η κυβέρνηση ποτέ απεδέχθη δημόσια ούτε ποτέ κανείς το έγραψε στον τύπο ή το είπε στον Ελληνικό λαό σταράτα, ότι αυτό που μετράει είναι η γνώμη της αγοράς και όχι οι γνώμες του συμπαθούς κ. Τρισέ ή του κ. Όλι Ρεν

•το «ευρωομόλογο» δεν μπορεί να έλθει χωρίς Ευρωπαϊκή ενοποίηση που οι μεγάλοι δεν θέλουν. Τι έρχεται;περαιτέρω σοβαρό κούρεμα... παύση πληρωμών...

Εξωτερική πολιτική
•πεποίθηση του (ή της) Υπουργού, ότι η διατήρηση καλών σχέσεων με μιά φούχτα ξένων πρέσβεων στην Αθήνα μπορεί να είναι «χρήσιμη» ... στον ίδιο ή την ίδια!

•ο τρόπος διαμοφώσεως του εξωτερικού δόγματος της Χώρας δεν ήταν μόνο αυστηρά κομματοποιημένος αλλά απεδείχθει και βλαβερός για την Χώρα.

•πόσο λάθος είχαν οι Αμερικανο-Τουρκόφιλοι «επιστήμονες» που περιτριγυρίζουν το Υπουργείο των Εξωτερικών και προσπαθούν μαζί του να μας πείσουν, ότι οι Τούρκοι ήσαν πάντα «ανεκτικά» αφεντικά

•η ώρα πλησιάζε πoυ οι Τούρκοι,, αφού μας αναγκάσουν σε υπερβολικες παραχωρήσεις στο Αιγαίο, θα στρέψουν την προσοχή τους στην Ελληνική Θράκη και μια μέρα θα την καταστήσουν ανεξάρτητο μουσουλμανικό κρατίδιο στα πρώτυπα του Κοσυφοπεδίου ή του ΦΥΡΟΜ.

Διεθνή (διπλωματία/γεωστρατηγική)
•σ’ αυτές τις χώρες (της Βόρειας Αφρικής), αλλά και στη Συρία, η διαμάχη δεν αφορά στην επικράτηση δημοκρατικώτερων τάσεων και ομάδων αλλά αντιπροσωπεύει μια μάχη «μέσω αντιπροσώπων» (proxy war) μεταξύ της Αμερικής και του Δυτικού κόσμου αφενός, και του Ιράν αφετέρου

•Αυτές οι εξελίξεις επηρέασαν τις θέσεις και τις δυνατότητες δύο χωρών, που σχετίζονται με το μέλλον μας. Η πρώτη είναι η Αμερική, η δεύτερη είναι η Τουρκία. [ακολουθεί ανάλυση]

•Οι Τούρκοι ετοιμάζονται να μας καταφέρουν κάποιο βαρύ χτύπημα, αν και όταν αρχίσουν οι Κυπριακές γεωτρήσεις στο Κυπριακο-Ισραηλινό ΑΟΖ. Οι διαρρέουσες κατά καιρούς Αμερικανικές δηλώσεις, ότι οι ΗΠΑ δεν θα ανεχθούν Τουρκικές επεμβάσεις στις «νόμιμες» Κυπριακές ενέργειες είναι, κατά την γνώμη μου, αμφίβολης αξίας

•Μην ξεχνάτε ότι αυτός που κερδίζει μια σύγκρουση – στρατιωτική ή μη - δεν είναι αυτός που έχει τα καλλίτερα και περισσότερα όπλα, αλλά αυτός που είναι πιο αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει ό,τι έχει

•είναι φυσικό, αργά η γρήγορα, μια μεγάλη δύναμης όπως το Ισραήλ να «τα βρει» στο τέλος με μια εξ ίσου μεγάλη (σχεδόν) γειτονεύουσα δύναμη, δηλαδή την Τουρκία.Ενασ ακόμη λόγος να δράσωμε σύντομα.

•το πολυγαμικό παιχνίδι το παίζουν όλες οι κυβερνήσεις εκτός των ... εξηρτημένων».

Ηθικά
•Η ηθική κρίση μαστίζει την Χώρα, κατά την γνώμη μου, όσο ποτέ στην ιστορία της

•Για μερικούς, οι ημέρες πολιτικής, αν όχι και ποινικής, ευθύνης πλησίαζουν ...Γιατί καιρός είναι να τρομάξομε μερικούς «σήμερα», ερευνήσομε μεθοδικά «αύριο» τι έπραξαν, και αν αυτές οι έρευνες δικαιολογούν περαιτέρω δικαστικές ενέργειες, ας προχωρήσομε αναλόγως ώστε να εδραιώσουμε μια απόλυτα έννομη και εθνική συμπεριφορά για το «μεθαύριο».Οι προπηλακισμοί που γίνονται όλο και περισσότερο συχνά δεν είναι, κατά την γνώμη μου, πράγματα ούτε Ελληνικά ούτε σύμφωνα με το δημοκρατικό αίσθημα. Είναι, όμως, αντιδράσεις που κάποιος πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσει να τις καταλάβει και όχι απλώς, χωρίς σκέψη, να τις επιρρίψει στον κ. Τσίπρα

•Η πίστη, ότι η Χώρα μας έχει πολλούς νέους και νέες και μάλιστα επιτυχημένους με γεμίζει ελπίδα

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΣΤΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Πηγή: http://www.antibaro.gr/node/3313

Επίσκεψη Νταβούτογλου στη Βοσνία- Ερζεγοβίνη


Επίσκεψη Νταβούτογλου
στη Βοσνία- Ερζεγοβίνη

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου πραγματοποιεί από χθες πολυήμερη επίσκεψη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στη διάρκεια της οποίας θα έχει συνομιλίες με τα μέλη της τριμερούς προεδρίας της χώρας, τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, τον ύπατο εκπρόσωπο της διεθνούς κοινότητας και με τον επικεφαλής της ισλαμικής κοινότητας, Μουσταφά Τσέριτς.Τον επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας υποδέχθηκε χθες στο αεροδρόμιο του Μόσταρ, ο δήμαρχος Λιούμπο Μπέσλιτς.
Ο κ. Νταβούτογλου δήλωσε ότι στο επίκεντρο των επαφών του στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη θα βρεθούν οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, στην οποία 11 μήνες μετά τις γενικές εκλογές δεν έχει εκλεγεί κεντρική κυβέρνηση (συμβούλιο υπουργών).
«Θα έχω την ευκαιρία να συζητήσω με τους φίλους μου εδώ, να εξετάσουμε θέματα πολιτικής επικαιρότητας και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως φίλοι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης», ανέφερε σε δηλώσεις του από το Μόσταρ ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών.
Ο δήμαρχος του Μόσταρ επιβεβαίωσε μετά τη συνάντηση με τον κ. Νταβούτογλου ότι η τουρκική κυβέρνηση είναι έτοιμη να βοηθήσει στη συγκρότηση αρχών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Ο κ. Νταβούτογλου επισκέφθηκε στο χωριό Μπλαγκάι, κοντά στο Μόσταρ, το «Μπλαγκάι Τέκιγια» (Blagaj Tekke μουσουλμανικό μοναστήρι, ασκητήριο για ντερβίσηδες), το οποίο ανεγέρθηκε τον 16ο αιώνα.Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας ενημερώθηκε για το στάδιο, στο οποίο βρίσκονται οι εργασίες ανακατασκευής του ιστορικού, πολιτιστικού μνημείου, που χρηματοδοτούνται από τουρκικό ταξιδιωτικό πρακτορείο.
Ο κ. Νταβούτογλου, σε ειδική τελετή σήμερα, θα ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Τούζλα και θα δώσει διάλεξη στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στο Σαράγεβο.

http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ



Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

ΡΙΤΑ ΓΟΥΙΛΣΟΝ: ΜΙΑ ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΜΑΚΑ!

ΡΙΤΑ ΓΟΥΙΛΣΟΝ: ΜΙΑ ΑΣΤΕΡΑΣ
ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΜΑΚΑ!


Η ηθοποιός Ρίτα Γουίλσον είναι γνωστή στην Ελλάδα για δύο λόγους: για την ελληνική καταγωγή της και για το ότι είναι η σύζυγος του διάσημου αμερικανού ηθοποιού Τομ Χανκς. Εκείνο, όμως, που είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό είναι η πομακική καταγωγή της!
Η Ρίτα γεννήθηκε από Πομάκο πατέρα από τη Βουλγαρία και από Ελληνίδα μητέρα (από την Ήπειρο). Ο πατέρας της, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και έζησε σε Βουλγαρία και Τουρκία, είχε το επίθετο Ιμπραχήμοφ. Όταν ο ίδιος με τη γυναίκα του μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Πομάκος πατέρας άλλαξε το επίθετό του και το Ιμπραχήμοφ έγινε Γουίλσον, διαλέγοντας το όνομα του δρόμου στον οποίο είχε το σπίτι του.
Για μας που είμαστε Πομάκοι είναι φυσικά τιμή μας να ξέρουμε ότι άνθρωποι που έχουν προσφέρει στην έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο, έχουν πομακική καταγωγή. Τελειώνοντας να επισημάνουμε ότι η πομακικής καταγωγής Ρίτα που γεννήθηκε στην Αμερική έχει μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα. Τέτοια αγάπη για την πατρίδα μας θα πρέπει να την έχουμε όλοι οι Πομάκοι που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα και να μην επηρεαζόμαστε από το μίσος που γεμίζουν τις ψυχές των παιδιών μας οι αμόρφωτοι και οι πληρωμένοι προδότες.

(Περιοδ. Ζαγάλισα - τεύχος 51, Μάρτιος 2011)


Η Τουρκία καταβάλει προσπάθειες για να αλλάξει την ιστορική αλήθεια

Αρμπέν Τζαφέρι: “Η Τουρκία καταβάλει προσπάθειες
για να αλλάξει την ιστορική αλήθεια”

Του Arben Xhaferi (πρώην πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος των Αλβανών -DPA- της FYROM)

Ο πολιτικός και ιδεολόγος, Arben Xhaferi/ Άρμπεν Τζαφέρι, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα (Σημ. ΔΕΕ: των Σκοπίων) ‘Express’  εκφράζει την αντίθεσή του στην αλλαγή της ύλης των ιστορικών βιβλίων τις οποίες απαιτούν οι τουρκικοί θεσμοί επεμβαίνοντας στις εξελίξεις του Κοσσυφοπεδίου.
Σύμφωνα με τον ιδεολόγο Τζαφέρι θα ήταν παράλογος κάθε συμβιβασμός στις τουρκικές επιδιώξεις και άδικος για ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών και της Αλβανίας αλλά και του Κοσσυφοπεδίου.
Ο αρθρογράφος δήλωσε ότι η Τουρκία καταβάλει προσπάθειες για να αλλάξει την ιστορική αλήθεια και την εικόνα των Τούρκων στα Βαλκάνια.
«Ο Νεοοθωμανισμος αν και παρουσιάζεται ως εκσυγχρονιστικός δεν είναι καθόλου τέτοιος. Είναι ένα τέχνασμα, μια προπαγάνδα για εσωτερική χρήση. Οι διανοούμενοι παράγουν, συχνά, θεωρίες που φαίνονται λογικές αλλά είναι στην ουσία επικίνδυνες για τα εθνικά συμφέροντα», πρόσθεσε ο Τζαφέρι.
Η αναφορά αυτή έγινε από την προτροπή της Τουρκίας προς το Κοσσυφοπέδιο- μέσω της ανάπτυξης των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών- να αλλάξει το Κοσσυφοπείο τα σχολικά βιβλία ιστορίας.
Τα υπουργεία Παιδείας των δύο χωρών εκτιμούν ότι τα βιβλία ιστορίας του τρέχοντος έτους του Κοσσυφοπεδίου, προσβάλλουν την τουρκική θέση και ότι αυτά πρέπει να αλλάξουν.
Ωστόσο η τουρκική πλευρά δεν ανέφερε ποια είναι αυτά τα επίμαχα σημεία που πρέπει να τύχουν αλλαγής.


Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Μη-συμβατική ...Αρχαιολογία!

 

Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, στις 11/3/2008, είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" μια "πιασάρικη" και εντυπωσιακή είδηση με τον βαρύγδουπο τίτλο: "Τα άστρα δείχνουν τον Φίλιππο"! Το άρθρο αυτό μας "προετοίμαζε" για μια σπουδαία επιστημονική ανακοίνωση, η οποία θα παρουσιαζόταν στην συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στην Μακεδονία και την Θράκη, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στην Θεσσαλονίκη, από την αρχαιολόγο κα Δέσποινα Ιγνατιάδου.
Δεν διάβασα ανάλογα πομπώδη δημοσιεύματα για την τύχη αυτής της “επιστημονικής” ανακοίνωσης της ευφάνταστης κας Ιγνατιάδου, η οποία υποστήριζε ότι μια τοιχογραφία στον τάφο της Βεργίνας ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα είδος "προϊστορικού αστεροσκοπείου"! Η ξεπερασμένη αυτή "είδηση" ανασύρθηκε και πάλι πρόσφατα (28-8-2011) από κάποιους μη-συμβατικούς αερολόγους και με έκπληξη την διάβασα σε σχετικό ιστολόγιο με τον αποκαλυπτικό τίτλο "The secret real truth" (sic) δηλ. "Η μυστική πραγματική αλήθεια"! 
Το ζήτημα βέβαια είναι γενικότερο. Φαίνεται ότι μετά από δεκαετίες αναζητήσεων και πακτωλούς χρημάτων για τον πολυδιαφημισμένο τάφο, άρχισαν οι αρχαιολογίνες μας να στρέφονται στην αστρολογία και σε λίγο, γιατί όχι, στις καφετζούδες, ενώ κάποιες, φρονίμως ποιούσες, προτίμησαν την προσοδοφόρο θέση του Ευρωκοινοβουλίου. Προτιμώ τον Λιακόπουλο!
ΔΕΕ



ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Τα άστρα δείχνουν τον Φίλιππο
Πώς ένα «αστεροσκοπείο» που απεικονίζεται στη σκηνή του κυνηγιού μαρτυρεί την ταυτότητα του άνδρα στον τύμβο της Βεργίνας.

Η «μαγική» λέξη που κρύβεται εντέχνως στη σκηνή του κυνηγιού η οποία εικονογραφήθηκε στη φρίζα του μεγάλου τάφου της Βεργίνας είναι «Φίλιππος». Φως και απάντηση στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του γρίφου που κρύβει η εικόνα δίνει ένα προϊστορικό «αστεροσκοπείο» που βρίσκεται σε χώρα της βαλκανικής χερσονήσου. (Σημ. ΔΕΕ: Πού άραγε; Είναι μυστικό;).
Αν μέχρι τώρα, και παρά τα προφανή στοιχεία, υπήρχαν αμφιβολίες σχετικά με τον άνδρα που ετάφη στον τύμβο της Βεργίνας, η απάντηση θα δοθεί διά της ερμηνείας της τοιχογραφίας του κυνηγιού από την αρχαιολόγο Δέσποινα Ιγνατιάδου και τον καθηγητή αστροφυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, γνωστό και ως μεγαλύτερο κυνηγό πάλσαρ στον κόσμο, Γιάννη Σειραδάκη. (Σημ. ΔΕΕ: Για φαντάσου!).
Η κ. Ιγνατιάδου θα δείξει ότι ένα κομμάτι του τοπίου στην απεικόνιση του κυνηγιού -αυτό των βράχων από όπου βγαίνει μια αρκούδα-, είναι υπαρκτό και όχι αποτέλεσμα της φαντασίας του καλλιτέχνη που το ζωγράφισε. Ο χώρος μάλιστα δεν είναι παρά ένα «αστεροσκοπείο» της εποχής του χαλκού. Από τον χώρο που ήταν προφανώς κάτι περισσότερο από γνωστός στην αρχαιότητα είχε περάσει ο Φίλιππος Β' σε μια από τις εκστρατείες του.
«Οι εκστρατείες του Φιλίππου είναι αυτές που απεικονίζονται με τη σκηνή του κυνηγιού», λέει στο «Εθνος» η κ. Ιγνατιάδου. «Τίποτα δεν είναι τυχαίο και για κανέναν άλλο δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η σκηνή, η οποία δεν περιγράφει μόνο τις εκστρατείες που έκανε μέχρι να πεθάνει, αλλά και τον τελικό πολιτικό και στρατιωτικό του στόχο που ήταν η καθυπόταξη των Περσών».
«Η ταύτιση του πραγματικού χώρου και της σκηνής είναι 100%, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία και ολοκληρώνει την ερμηνεία που έδωσε πριν από λίγο καιρό η καθηγήτρια Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη (Σημ. ΔΕΕ: Ήδη μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου!) όταν δημοσίευε και ερμήνευε το μνημείο», σημειώνει η κ. Ιγνατιάδου, προσθέτοντας ότι «η σκηνή του κυνηγιού δεν ιστορεί απλώς τα ανδραγαθήματα του νεκρού, αλλά εμπεριέχει παραλλήλως και την υπόσχεση του διαδόχου προς τον γεννήτορα ότι θα συνεχίσει το έργο του μέχρι τον τελικό στόχο. Η μαγική λέξη λοιπόν για τον άνδρα που θάφτηκε στη Βεργίνα είναι μία και είναι Φίλιππος».
Η κ. Ιγνατιάδου, προσπαθούσε να κατανοήσει τα κρυφά νοήματα της τοιχογραφίας τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, το «κλειδί» που άνοιξε το μυστικό ήταν ένα πραγματικό τοπίο από γειτονική χώρα και τις λεπτομέρειές του θα αποκαλύψει στη συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη.
«Το τοπίο είναι ένα αρχαίο αστεροσκοπείο» θα συμπληρώσει ο κ. Σειραδάκης που επισκέφθηκε ο ίδιος τον χώρο. «Οι ομοιότητες του χώρου με τη σκηνή του σκύλου και της αρκούδας είναι περισσότερες από τις ανομοιότητες».


Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ΣΛΑΒΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ



Είχαμε αναρτήσει σχετικά πρόσφατα (06-08-11) ένα κείμενο από τον  Ομότιμο Καθηγητή στον Τομέα Νεώτερης και Σύγχρονης Ιστορίας, Λαογραφίας και Kοινωνικής Ανθρωπολογίας του ΑΠΘ κ. Φαίδωνα Μαλιγκούδη, με τίτλο "Πρώιμες ειδήσεις για τους Βλάχους" (http://ethnologic.blogspot.com/2011/08/blog-post_06.html). Στο κείμενο αυτό υπήρχε μια αναφορά σε κάποια περιοχή με την ονομασία Σουβδελιτία, την οποία ο κ. Μαλιγκούδης την ταύτιζε με το όρος Βέρμιον. Υπάρχουν όμως και διαφορετικές απόψεις, όπως του αείμνηστου Καθηγητή του ΑΠΘ Ιωάννη Ε. Καραγιαννόπουλου, ο οποίος την τοποθετούσε στην ανατολική Μακεδονία. Κατά τον Ιστορικό κ. Νεκτάριο Δαπέργολα, Διδάκτορα Βυζαντινής Ιστορίας ΑΠΘ η ακριβής τοποθεσία της Σουβδελιτίας παραμένει απροσδιόριστη. Παραθέτουμε, στην ανάρτηση που ακολουθεί, ένα απόσπασμα από κείμενό του, που περιλαμβάνεται στο αξιολογότατο βιβλίο του "Σλαβικές εγκαταστάσεις στη Μακεδονία - Από τον 7ο έως και τον 9ο αιώνα", όπου διαπραγματεύεται το σχετικό θέμα.
ΔΕΕ

H μαρτυρία για τους Σλάβους της «Σουβδελιτίας»
 και της «αρχοντίας Θεσσαλονίκης»

«...Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος όμως, στο έργο του «Περί βασιλείου τάξεως», μας παρέχει και μια ακόμη μαρτυρία για τους Σλάβους του μακεδονικού χώρου. Πρόκειται για το λζ' κεφαλαιο αυτού του έργου, που φέρει τον τίτλο «Περί τινων αποστατησάντων και πάλιν δουλωθέντων, πώς εδέχθησαν παρά του βασιλέως».(1)
Ακολούθως, πληροφορούμαστε τα εξής:
«Χρη ειδεναι, οπως εδεξατο Μιχαηλ ο βασιλευς Σκλαβους τους ατακτησαντες εν χωρα τη Σουβδελιτια και ανελθοντας εις τα ορη και παλιν καταφυγοντας τη αυτοκρατορικη και υψηλη βασιλεια. Περιβαλλομενος ο βασιλευς σαγιον πορφυρουν εχον περικλεισιν χρυσην, απο μαργαριτων ημφιεσμενην, περιθεις και στεφανον επι της εαυτου κεφαλης εκ λιθων και μαργαρων ημφιεσμενον, οπερ καισαρικιον λεγεται, εκαθισιν επι του σεντζου εν τω χρυσοτρικλινω. Και γενομενης δοχης, εξηλθεν οστιαριος βασταζων βεργιον και εισηξεν αυτους μετα και του λογοθετου. Και μετα το διαλεχθηναι αυτοις τον βασιλεα εξηλθον, και ευθεως εισηχθησαν ετεροι Σκλαβοι Θεσσαλονικης αρχοντιας και αυτοι υπο ενος οστιαριου, ον τροπον και οι προ αυτων. Και διαλεχθεις και αυτοις ο βασιλευς, ως εβουλετο, δεδωκως αυτοις ανα ενος εσωφοριου ως υπηκοοις αυτου, και εξηλθον και αυτοι» (2).
Από τη μαρτυρία αυτή πληροφορούμαστε την ύπαρξη Σλάβων σε δυο διαφορετικές περιοχές, από τις οποίες η μια βρισκόταν «εν χωρα τη Σουβδελιτια» και η άλλη σε αρχοντία του θεματος Θεσσαλονικης. Στην πρωτη απο αυτες ξεσπασαν καποιες ταραχες, οι οποιες ομως συνιστουσαν παροδικό και συντομης διαρκειας φαινομενο. Όπως αλλωστε μαρτυρειται ρητα, οι Σλαβοι αυτοι δεν ηταν ανυποτακτοι ως τοτε, αλλα αντιθετα επροκειτο για ηδη απο καιρο υπηκοους του αυτοκρατορα, που αποστατησαν. Τελικά η εξέγερσή τους καταπνιγηκε και λιγο αργοτερα εκπρόσωποί τους έφθασαν στην Κωνσταντινουπολη, όπου εγιναν δεκτοι σε ακροαση απο τον αυτοκρατορα Μιχαηλ, επισημοποιωντας την εκ νεου υποταγη τους στη βυζαντινη εξουσια. Στη συνεχεια ο αυτοκρατορας δεχθηκε και τους εκπροσωπους αλλων σλαβικων πληθυσμων, που κατοικουσαν στο θεμα Θεσσαλονικης, για τους οποιους παντως δεν διευκρινιζεται απο τον Πορφυρογεννητο αν ειχαν επισης αποστατησει (3). Ειναι λοιπον πιθανό οτι οι Σλαβοι αυτοι συναντούσαν με τον αυτοκράτορα για αλλο λογο, οπως π.χ. για να του υποβαλουν καποια αιτηματα. Δεν αποκλειεται ομως και αυτοι να ειχαν στασιασει και αυτο να αποσιωπαται στην αφηγηση του Πορφυρογεννητου για λογους οικονομιας(4).
Αυτα ειναι τα σημαντικα οπωσδηποτε δεδομενα που παρεχει η μαρτυρια του Κωνσταντινου Πορφυρογεννητου, την αξιοπιστια της οποιας δεν μπορουμε φυσικα να αρνηθουμε. Απο την αλλη ομως, ειναι φανερο πως η ιδια μαρτυρια παρουσιαζει συγχρονως και δυο μεγαλα προβληματα.
Το πρωτο απο αυτα αφορα βεβαιως στη χρονολογηση των γεγονοτων που περιγραφει. Δεδομενου οτι ως την εποχη του Πορφυρογεννητου ειχαν υπαρξει τρεις μονον αυτοκρατορες με το ονομα Μιχαηλ, ειναι προφανες πως αυτα τα γεγονοτα συνεβησαν κατα τη βασιλεια τους ενος εξ αυτων,δηλαδη είτε επι Μιχαήλ Α' (811-813), είτε επι Μιχαήλ Β' (820-829), είτε τελος επι Μιχαηλ Γ' (842-867). Οι πιθανοτητες βεβαιως μοιαζουν να κλινουν περισσοτερο υπερ του δευτερου η του τριτου, όπως ορθα υποστηριζει ο Ι. Καραγιαννοπουλος, με το σκεπτικο οτι η πηγη «εμφανιζει αυτοκρατορα με κυρος και δυναμη, που δεν μπορουσε να εχει ο Μιχαηλ Α'»(5), του οποιου αλλωστε η βασιλεια υπηρξε συν τοις αλλοις και εξαιρετικα συντομη. Ακομη ομως και αν αποκλεισουμε τελειως τον Μιχαηλ Α', ειναι προφανες πως σε ακριβεστερη χρονολογηση των υπο εξετασιν γεγονοτων δεν μπορουμε να προβουμε.
Το δευτερο και κυριοτερο προβλημα ειναι η ελλειψη ιδιαιτερων προσδιοριστικων στοιχειων για τον εντοπισμο της ακριβους γεωγραφικης θεσης των δυο αναφερομενων απο τον Πορφυρογεννητο Σκλαβηνιων. Βεβαια εχει ηδη υποστηριχθει απο τον Ι. Καραγιαννοπουλο οτι η αρχοντια της Θεσσαλονικης περιλαμβανε Σλαβους της περιοχης της Βεροιας και οτι επομενως η Σουβδελιτία θα πρεπει μαλλον να τοποθετηθει στην Ανατολικη Μακεδονια, στην περιοχη του Β.Δ. Παγγαιου(6)
Απο τις δυο ομως αυτες εκτιμησεις μονο με την πρωτη μπορουμε να συμφωνησουμε: εφ'οσον εχουμε ηδη διαπιστωσει την υπαρξη σλαβικων εγκαταστασεων στην περιοχη της Δρουγουβδελτιας, ειναι θεμιτο να δεχθουμε οτι οι Σλαβοι της «Θεσσαλονικης αρχοντιας» ηταν κατα πασα πιθανοτητα αντιπροσωποι των σλαβικων πληθυσμων αυτης πραγματι της περιοχης. Σε σχεση ομως με τον εντοπισμο της Σουβδελιτιας,τα πραγματα δεν φαινονται να ειναι τοσο απλα, για τον λογο οτι δεν μπορουμε τελικα να ειμαστε βεβαιοι πως η περιοχη αυτη βρισκοταν επισης στη Μακεδονια. Αυτο που φαινεται να συνδεει τις δυο Σκλαβηνιες στην αφηγηση του Κωνσταντινου Πορφυρογεννητου ειναι οτι επροκειτο και στις δυο περιπτωσεις για Σλαβους που γινονται δεκτοι σε ακροαση απο τον αυτοκρατορα,ισως μαλιστα και για τον ιδιο ακριβως λογο, αν οπως υποθετικα προαναφεραμε και οι Σλαβοι της αρχοντιας της Θεσσαλονικης ειχαν επισης στασιασει. Οπως και αν εχει παντως, με βαση τη μαρτυρια του Πορφυρογεννητου δεν εξυπακουεται κατ'αναγκην η γεωγραφικη εγγυτητα των δυο Σκλαβηνιων. Υπ'αυτο το πρισμα λοιπον, η Σουβδελιτια θα μπορουσε να ειναι οποιαδηποτε ορεινη και κατοικουμενη απο Σλαβους ορεινη περιοχη, η οποια βρισκοταν εως την εποχη του μαρτυρουμενου απο τον Πορφυρογεννητο αυτοκρατορα Μιχαηλ (συνεπως με terminus ante quem το ετος 867) μεσα στην βυζαντινη επικρατεια(7).
Το τελικο συμπερασμα που προκυπτει απ'ολα αυτα ειναι πως η μαρτυρια του Πορφυρογεννητου, οπως διατυπωνεται, δεν μας επιτρεπει να προσδιορισουμε τη γεωγραφικη θεση της Σουβδελιτιας. Στη συνεχεια βεβαια μας πληροφορει,οπως ακριβως και ο «Βιος του Αγ.Γρηγοριου Δεκαπολιτη»,που ειδαμε προηγουμενως,οτι κατα τον 9ον αιωνα ζουσαν στην ευρυτερη περιοχη της Θεσσαλονικης σλαβικοι πληθυσμοι,οι οποιοι ηταν ηδη απο καιρο υποταγμενοι στη βυζαντινη εξουσια,χωρις ομως αυτο να σημαινει οτι ο κινδυνος καποιων εκ μερους τους παροδικων εξεγερσεων ειχε τελειως εκλειψει.Αυτο το τελευταιο γεγονος διαπιστωνεται ευκολα απο τη μαρτυρια του Βιου,ισως ομως και απο αυτη του Πορφυρογεννητου,απο τη στιγμη που το ενδεχομενο μια εξεγερσης των Σλαβων της αρχοντιας της Θεσσαλονικης δεν μπορει,οπως προαναφεραμε,να αποκλεισθει.Στην περιπτωση αυτη βεβαια ειναι φανερο οτι προκειται για διαφορετικα γεγονοτα,αφου το πρωτο χρονολογειται,οπως ειδαμε,στο διαστημα 833-837 και το δευτερο ειτε στο διαστημα 820-829,ειτε κατα την 6η-7η δεκαετια του 9ου αιωνα (8). Εφοσον μαλιστα εχουμε δεχθει οτι κατα πασα πιθανοτητα και οι δυο μαρτυριες αναφερονται στην ιδια περιοχη,δηλαδη τη Δρουγουβιτια,προκυπτει το συμπερασμα οτι εχουμε εδω να κανουμε με δυο διαφορετικες εξεγερσεις των ιδιων σλαβικων πληθυσμων,οι οποιες χρονολογικα απεχουν ελαχιστα μεταξυ τους.Ανεξαρτητα παντως απο το αν τελικα επροκειτο για μια η δυο εξεγερσεις,εκεινο που μπορουμε να υποστηριξουμε ειναι οτι παρα την υποταγη τους ηδη απο τον 7ο αιωνα και τον εκχριστιανισμο τους,που ειχε το αργοτερο ως το β' μισο του 9ου αιωνα ολοκληρωθει, οι Δρουγουβιτες καθ'ολη αυτη την περιοδο δεν ειχαν ουσιαστικα αφομοιωθει, αλλα διατηρουσαν την ταυτοτητα τους και εξακολουθουσαν να προκαλουν απο καιρο σε καιρο καποια προβληματα στην Αυτοκρατορια».

1) Κων.Πορφ, De caer. 634.9-10.

2) Κων.Πορφ, De caer. 634.11-635.6-Bλ. Ι.Καραγιαννοπουλος, Επικοινωνια 220.-Βλ. επισης Α.Σταυριδου-Ζαφρακα, Θεμα Θεσσαλονικης 164.

3) Ο αυτοκρατορας μαλιστα απεναντι σ' αυτους τους Σλαβους δειχνει καπως διαφορετικη συμπεριφορα καθως εμφανιζεται να τους μοιραζει και δωρα («δεδωκως αυτοις ανα ενος εσωφοριου»).-Πρβλ.Α.Σταυριανιδου-Ζαφρακα, Θεμα Θεσσαλονικης 164.

4) Το ενδεχομενο αυτο μενει βεβαιως ανοιχτο εξαιτιας και του τιτλου του κεφαλαιου («Περι τινων αποστατησαντων και παλιν δουλωθεντων, πως εδεχθησαν παρα του βασιλεως»), μεσα στο οποιο κεφαλαιο αναφερονται και οι Σλαβοι της αρχοντιας της Θεσσαλονικης.

5) Ι.Καραγιαννοπουλος, Επικοινωνια 220.σημ.43.

6) Ι.Καραγιαννοπουλος, Επικοινωνια 220-221.-Του ιδιου,Les Slaves 26.

7) Tο συμπερασμα αυτο βεβαια δεν αντιτιθεται καθολου στην περι της Σουβδελετιας αποψη του Φ. Μαλιγκουδη, την οποια καταγραφει ο Ι.Καραγιαννοπουλος. Επικοινωνια 220.σημ.47.
Ο Φ.Μαλιγκουδης, αφου απορριπτει κατ'αρχας την παλαιοτερη αποψη του Safarik περι σχεσεως της Σουβδελιτιας με την Σαγουδανεια, ετυμολογει στη συνεχεια τον ορο «Σουβδελιτια» απο τη λατινικη προθεση sub(«υπο»),το σλαβικο del («βουνο») και την ελληνικη καταληξη-ιτης, πραγμα που κατα τον ιδιο μελετητη αποδεικνυει πως η Σουβδελιτια ηταν μια περιοχη κειμενη στους προποδες καποιου ορους, στην οποια συμβιωναν περι τον 8ο-9ο αιωνα σλαβικοι και βαλκανορωμαϊκοί πληθυσμοι. Οφειλουμε να δεχθουμε την αποψη του Φ.Μαλιγκουδη, απο την οποια ομως ειναι προφανες οτι και παλι δεν προκυπτει κανενα στοιχειο για τον ακριβεστερο γεωγραφικο εντοπισμο της.

8) Προφανως παντως αρκετα χρονια μετα το 842, δεδομενου οτι κατα το ετος αυτο ο Μιχαηλ Γ' ηταν πιθανοτατα μολις δυο ετων (Βλπ. C.Mango,When was Michael III born? DOP 21 (1967) 253 κεξ.).

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Η γενετική διασταύρωση με τους Νεαντερτάλιους

Συνεχώς προσκομίζονται και νεώτερα δεδομένα που υποδεικνύουν ότι το είδος μας (Homo sapiens) διασταυρώθηκε εν μέρει με το εξαφανισμένο είδος ανθρώπων, τους λεγόμενους Νεαντερτάλιους (Homo neanderthalensis), που είχαν εμφανιστεί πριν από εμάς. Οι παλαιότερες απόψεις υποστήριζαν ότι δεν υπήρξε επιμειξία με Νεαντερτάλιους για διαφόρους λόγους. Στο άρθρο που ακολουθεί, πέρα από τις συνήθεις δημοσιογραφικές υπερβολές και την άγνοια του γενικότερου θέματος, μας μεταφέρει πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις στο ζήτημα αυτό.
ΔΕΕ

Η γενετική διασταύρωση με τους Νεαντερτάλιους
ενίσχυσε το ανοσοποιητικό μας σύστημα

Ουάσινγκτων
Μπορεί να μην είμαστε απόλυτα καθαρόαιμοι, τουλάχιστον όμως έχουμε καλό ανοσοποιητικό: Μελέτη στο περιοδικό Science υποστηρίζει ότι, καθώς ο Homo sapiens αναχωρούσε από την Αφρική για να κατακτήσει τον κόσμο, διασταυρώθηκε με τους Νεάντερταλ, που είχαν ήδη αποικήσει την Ευρώπη, και απέκτησε έτσι τα γονίδια που χρειαζόταν, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αρρώστιες στη νέα, κρύα ήπειρο.
Οι παλαιοανθρωπολόγοι τσακώνονται εδώ και δεκαετίες για το κατά πόσο υπήρξε αυτή η επιμειξία ανάμεσα στον σύγχρονο άνθρωπο (Homo sapiens sapiens) με τον ξάδελφό του τον Νεάντερταλ (Homo neanderthalensis ή Homo sapiens neanderthalensis).
[Σημ. ΔΕΕ: Σήμερα έχει ξεκαθαριστεί ότι ο σύγχρονος άνθρωπος και ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ ανήκαν σε δύο διαφορετικά είδη (Homo sapiens και Homo neanderthalensis αντίστοιχα), ενώ παλαιότερα και για ένα χρονικό διάστημα είχε διαδοθεί η άποψη ότι επρόκειτο για δύο υποείδη που ανήκαν στο ίδιο είδος (Homo sapiens sapiens και Homo sapiens neanderthalensis)].
Πρόσφατα, όμως, η εξέταση τμημάτων από το γονιδίωμα του Νεάντερταλ έδειξε ότι τα δύο συγγενικά είδη είχαν πιθανότατα διασταυρωθεί πριν από μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Οι τελευταίες μελέτες υποδεικνύουν μάλιστα ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι είχαν σεξουαλικές επαφές όχι μόνο με τους Νεάντερταλ, αλλά και με τους «μυστηριώδεις ανθρώπους του Ντενίσοβο», που πήραν το όνομά τους από μια σπηλιά της Σιβηρίας, στην οποία ανακαλύφθηκε μόλις πέρυσι ένα δόντι και ένα οστό από δάχτυλο. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, περίπου το 4% του γονιδιώματός μας αντιστοιχεί σε DNA των Νεάντερταλ, ενώ περίπου 6% προέρχεται από τους ανθρώπους του Ντενίσοβο. Και αυτό το «ξένο» DNA προσέφερε σημαντική ενίσχυση στο ανοσοποιητικό μας σύστημα, αναφέρει τώρα η ομάδα του Πίτερ Πάρμαν, ερευνητή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.
«Η επιμειξία [...] προσέφερε κάτι χρήσιμο στην ανθρώπινη γονιδιακή δεξαμενή» σχολιάζει ο Πάρμαν στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Γονίδια για το κρύο
Η εξελικτική γραμμή του ανθρώπου διαχωρίστηκε από τους Νεάντερταλ και τους ανθρώπους του Ντενίσοβο πριν από περίπου 400.000 χρόνια. Τα ξαδέλφια μας ήταν τα πρώτα που μετανάστευσαν από τη Αφρική στην Ασία και την Ευρώπη, ενώ εμείς ακολουθήσαμε πολύ αργότερα, πριν από περίπου 100.000 χρόνια.
Η νέα, γενετική έρευνα εστιάστηκε στα γονίδια HLA I, τα οποία παίζουν ρόλο στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και την παραγωγή αντισωμάτων για νέους παθογόνους παράγοντες.
Η ανάλυση έδειξε ότι μια συγκεκριμένη γονιδιακή ποικιλομορφία, η HLA-B*73, προήλθε από τον άνθρωπο του Ντενίσοβο.
Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι τα δύο είδη διασταυρώθηκαν όταν ο σύγχρονος άνθρωπος έφτασε στη Δυτική Ασία. Πράγματι, το HLA-B*73 είναι κοινό μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Ασίας, ενώ αντίθετα σπανίζει στην Αφρική.
Η ανάλυση έδειξε επίσης ότι άλλες γονιδιακές ποικιλομορφίες στα γονίδια HLA προέρχονται από τους Νεάντερταλ και απαντώνται σήμερα ευρέως στην Ευρώπη και την Ασία.
Όλες αυτές οι ποικιλομορφίες φαίνεται ότι διαδόθηκαν μεταξύ των σύγχρονων ανθρώπων επειδή ήταν χρήσιμες για την επιβίωση του είδους και ευνοήθηκαν από τη φυσική επιλογή.
«Τα γονίδια HLA που είχαν οι άνθρωποι του Νεάντερταλ και του Ντενίσοβο είχαν προσαρμοστεί για τη διαβίωση στη Ευρώπη και την Ασία σε διάστημα εκατοντάδων χιλιάδων ετών, ενώ οι νέοι μετανάστες από την Αφρική δεν θα είχαν αυτά τα γονίδια» συνοψίζει ο Δρ Πάρμαν.
Τα δύο κοντινά ξαδέλφια μας εξαφανίστηκαν τελικά πριν από περίπου 30.000 χρόνια, κατά κάποιο τρόπο όμως φαίνεται ότι συνεχίζουν να ζουν μέσα μας.



Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Ακτή Ελεφαντοστού

Ακτή Ελεφαντοστού

Η Ακτή Ελεφαντοστού ή Ελεφαντόδοντος (Γαλλ.Côte d'Ivoire, αγγλ. Ivory Coast), μια πρώην γαλλική αποικία στον κόλπο της Γουϊνέας στην Δυτ. Αφρική, έρχεται συχνά στην επικαιρότητα λόγω των συχνών πραξικοπημάτων και των αιματηρών εμφυλίων συγκρούσεων που σπαράσσουν την χώρα. Έχει έκταση 320,803 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 21.000.000 περίπου, αποτελούμενο από ένα μωσαϊκό φυλών και φύλων (Baoule, Beti, Senufo, Malinke, Anyi, Dan κλπ, συνολικά πάνω από 60 εθνοτικές ομάδες). Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια προικισμένη χώρα σε φυσικό πλούτο και πόρους (παράγει πετρέλαιο, χρυσό, νικέλιο, ξυλεία και είναι από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς κακάο, καφέ και φοινικέλαιου), εν τούτοις το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2005 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απαγόρευσε την εξαγωγή διαμαντιών από την χώρα διότι τα έσοδα από αυτά τροφοδοτούσαν τις εμφύλιες συγκρούσεις. Η ανάλυση που ακολουθεί επιχειρεί να απαντήσει ουσιαστικά στο ερώτημα κατά πόσον αυτή η χώρα έχει δυνατότητες να μπει σε τροχιά ανάπτυξης ή θα συνεχίσει να καταρρέει. Νομίζω ότι το άρθρο που ακολουθεί μας ενδιαφέρει γενικότερα.
ΔΕΕ


Ivory Cost: a State Building
or Collapse State?
By Dr. Celestin Ngaleu Tchamabe


Abstract
This paper aims to further discussions on both the contextual dynamics and implications of conflicts in a society marred by political division, tensions and cultural diversity. It focuses on Ivory Cost, specifically since the post-electoral period until today. Herein, the concept of state collapse and state-building are conceptualised and addressed concomitantly for two reasons: First, it facilitates descriptively analysis of the causalities of these concepts; secondly, it opens up theoretical inquiries on the prospect of appropriate responses of state reconstruction. In Ivory Cost, whereas state collapse can be conceived as a process describing the failure of the state to accomplish its functions, state building in the contrary is perceived as a multifaceted task aimed at evaluating political order, developmental capacity, institutional building and policy capacity of a post conflict society. The above definitions suggest the lack of a clear cut line between the two processes. This paper’s argues that, although state collapse and state building display different theoretical underpinning and definitions today in Ivory Cost, their influence provoke convergent assumptions and challenges about their incidence.

INTRODUCTION
In general, “rigid” explanations of state-building, completely detached from contextual realities, seem to be a growing tendency in the field of conflicts led research. As a result, a great majority of analysts of state collapse and state-building argue that these notions follow certain unchangeable patterns almost everywhere. Because of such views, it is common to come across theories dealing with these two notions that are too broad to grasp or profoundly diluted in their specificities. For the above reasons, a prudent approach is adopted in this work. Herein, the theoretical analysis of state collapse and state building in Ivory Coast takes into account the current contextual post-conflict realities. This paper posits therefore that, state collapse is far from being a quick fix process since it cannot be analysed in isolation; but instead, it envisages it as a conjunction of phenomena that revolve around the failure of state to fulfil its fundamental functions, rendering state building an epiphenomenon. That is why, factors such as Ivory Coast’s weak political order, insecurity, institutional viability, and state incapacity to carry out its development agenda will be explored. As the analysis of state collapse is as important to appreciate as that of state building in such a context, the two notions or concepts are therefore both capable to provide a better understanding of the post-conflict era in Ivory Coast.


1. The Concept of State Collapse
a) Some Traditional Theoretical and Conceptual Underpinnings
In practice, it is assumed that, in order to examine the concept of state collapse one’s has to shed light on the different understandings of the failure of state functions. In this regard, Zartman (1995:5) argues that ʹcollapse means that basic functions of the state are no longer performed, as analysed in various theories of the stateʹ. Further, the above author tries to delineate the concept in stating that ʹstate collapse ... is the breakdown of good governance, law and orderʹ. However, Zartman (1995:5) warns that such a conceptualisation is problematic as it links the signalling of instances of state to the understanding of ʹgovernanceʹ. Doornbos (2005) notes that a better grasp of processes leading to collapse should offer additional insights into what makes states work, as well as what fails to work. The above theoretical stance implies that, what work and what fails to work can be both situated at opposite ends of the continuum. This implies that there are several key connections between the dynamics of state ʹformationʹ and state ʹcollapseʹ. Mazrui (1995) provides comparative arguments both of state collapse and state building in the case of Rwanda, Liberia, Angola, and Burundi. In theoretical terms, he argues that depending on one’s understanding of ʹcollapseʹ and the political dynamics that give rise to it, there is possibility to regard collapse as part of processes of state reconfiguration and formation. However, the extent to which this argument resonates in conflict environment is not a guarantee.

b) Contextual Realities State Collapse
In Ivory Coast the facts suggest that the incidence of state collapse is almost a reality. For instance, just four month after gaining the control of the country, the Watara’s government is still struggling to put in place a consensual administration. In this regard, a great majority of appointed in the government are originating from the North. This issue will undermine the impact of social and economic policies for those in the South, East and the Centre of Ivory Coast. Currently, the improvement of effective civil service is still a challenge. The delivery of basic services such as water and electricity and health service is very disparate and very limited throughout the country. In practice, these are significant signs that point to state’s failure to fulfil its basic functions. Also, the failure to enhance the capacity of line ministries and sub-national local authorities to implement basic decisions by the central government is emerging as a major problem. In such an environment, latent tensions between tribal groups, mobilizing tax revenues in the major Christian provinces might prove to be extremely difficult to achieve. However, can such issues lead to the complete collapse of Ivory Coast? In post conflict societies, it is commonly acknowledged that economic planning requires time. In theory, this is to enable the smooth establishment of institutions and the implementation of viable economic and development policies. In the context of Ivory Coast, the prospect of state collapse has some tangible underpinnings as exemplified through some evidences mentioned above. In such a scenario, the Watara’s government might find it uneasy of enacting new tax and financial management law. The current situation and the difficult prospect of institutional building depict a collapsing Ivory Coast. A central question at this level is, can state-building envisaged in such a context?

2. The Concept of State-building
The concept of state building has been a recurring theme in comparative politics for a while. Much scholarly interests in state-building have been prompted by social, political and economic costs of failure to build state capacity in its different forms. In exploring the issue of political order as a process of state-building, Huntington (1968:2) points out the lack of authority, effective organisation, and political competence in many developing countries as worrying issues. According to him, regardless of type of regime ʹgovernment simply do not governʹ[1]. More so, for countries still experiencing civil conflict, the task of state building becomes a daunting challenge. Bayart (1993) describes the issue of the political order through the inability of many post colonial states to provide political stability, maintain social and political order, mobilise resources and successfully enforce decisions, policies, and interventions.

3. Total Collapse of the State: Some Major Factors

a) The Political Order: Issues of Insecurity and violence
In this paper, the concept of collapse state should be understood within the framework of factors that produce a chain of reaction leading to the ʹinability of the State to perform its basics functionsʹ. As previously mentioned, in its current situation, several facts suggest that Ivory Coast presents significant signs of a collapsing State. However, the total collapse might be due to the high level of insecurity. This is a major factor that might trigger it. A similar context of civil conflict in Sierra Leone provides some reminiscences for this type of situation. Reno (2000) refers to the Sierra Leonean’s massive insecurity and violence as powerful tools at the hands of armed rebel groups enjoying significant external support. The above author concluded that, insecurity proved to be detrimental for the State. Some Gbagbo former loyalists are still in the run with heavy arms and ammunition, the former rebel, the Republican Front are being integrated regularly in the state army without being submitted to formal military training and without passing though morality and ethical checks. Therefore mistrust, hostility and in-fighting between former rebels’ linked to the current President Alasane Watara and the former soldiers who have served under Laurent Gbagbo might be a real challenge in the realm of security. Also, the territorial control by militias in the North and in the South is likely to bring back some kind of guerrilla warfare in key provinces in Ivory Coast. This situation might expose further the weakness of the central government to succeed in its function of integration because of insecurity. Also, the inability to manage and accommodate conflicting interests is an important component in the issue of disintegration. In theory, practical challenges of integration include issues regarding territorial integration, maintenance of social and political order, resources mobilisation and successful enforcement of government’s decisions. In practice, the lack of integration might be translated by the inability of government authorities to intervene, control, and enforce their decisions and policies. Such a scenario undeniably will fuel further insecurity and promotes violence.

b) State and Society broken linkages: the threat of instability
In Ivory Coast, we keep strictly to a bottom-line definition of state collapse as referring to situations where all normal state functions have ceased to exist. In this context, it is arguably certain that the post electoral conflict has had the capacity to weaken the incumbent President Mr. Watara. However, the prospect of broken linkages between the State and society is one of the major factors that might precipitate the collapse of the state as a whole. Actually, Ivory Coast is made up of a mosaic of ethnics, regions and religious identities. The fragile country’s condition contributes to put pressure on these elements. It is likely that mismanaging of these elements by the central government might contribute to undermine the Ivory Coast’s stability. It is theoretically acknowledged that ethnic and religious strife potentially both have the potentials of exacerbating instability. This will not be different with Ivory Coast because there is a fragmentation of the erstwhile state system into regional entities between North and South. In the medium term each of these entities will be vying with each other for political control of power. In the long term, such a scenario may encourage the phenomena such as ʹwarlordsʹ, conflicting clan interests. The spread of violence that prevailed after the presidential elections in November 2010 have fuelled further deeper antagonisms. The fact that the fallen President Laurent Gbagbo is still held without trial contributes to fuel those antagonisms amongst his supporters and those of Watara throughout the country.

c) Economic Potentials and Foreign Corporation Predatory Methods: Implications for Ivory Coast’s sovereignty (nationally and internationally)
Even at this moment, Ivory Coast is still ranked as the first economy of French West Africa. The country’s Gross Domestic Product per capita is among the highest in the region. Such a potential is one of the intractable ingredients that fuels the battle for political power and control of Ivory Coast. The economic potential attracts the appetite of various foreign corporations. In its analysis, the French N.G.O SURVIE[2] describes unorthodox methods and practices of foreign corporations in several French Speaking Countries amongst which Ivory Coast. In the case of Ivory Coast particularly, SURVIE concluded that foreign corporations, mainly French, have become a significant fetter on the political and economic sovereignty of the country. More vividly, SURVIE describes the extent to which the fight for the business control of railways, port, and agricultural production of rubber, cacao exposes the Ivorian government and weakens the little legitimacy it may had have. Under the mandate of President Laurent Gbagbo, both economical and political sovereignty were seriously undermined by these corporations operating in Cote d’Ivoire. This behaviour proves to the more visible under President Alasane Watara in power just a few months after accessing to the highest office. The major French corporation such as Bollore, Lafarge and many others in other sectors are enjoying economic advantages and winning government contracts. This situation is due to their links with the executive and most importantly because they are backed by political favours of the new leader and his entourage. From this perspective, I argue that corporations have become sufficiently powerful institutions able to pose serious threat to state-building in Ivory Coast. It implies that, in this context corporations are using the influence they enjoy to influence the economic policies and damaging initiatives of potential local entrepreneurs. In a similar analysis, Bakan (2004, P.2) argues that corporations are pathological institutions, dangerous possessors of the great power they wield over peoples and societies. The above author advised that, by leveraging their freedom from the bonds and location, corporations can now dictate the economic policies of governments (Bakan 2004, P.22). In considering the above assertion in the light of strategic advantage enjoyed by corporations operating in Ivory Coast, it can be inferred that many existing corporations in Ivory Coast have indirect share in the fragile situation prevailing in this context. The analysis above suggests that, there are various factors both internal and external which are precipitating the state collapse in Ivory Coast.
Internally, other factors such recent civil conflict, post-conflict tensions, regional or religious ethnic politics or some combination of these have contributed also to exacerbate the situation. Externally, the appetite of foreign corporations on Ivory Coast’s economic resources as well as insecurity in the border posts with some neighbouring countries (sierra Leone, Liberia, Burkina Faso) are contributing to undermine Ivory Coast’s economic and political sovereignty. Although it be argued that Ivory Coast has not reached a complete collapse as yet, it is fair to recognize that the process of decline is widening also under the new government of Alasane Watara. Against the above background, an epistemological question is: will the attempt of state-building lead to total collapse of the State in Ivory Coast?

From Fragile State-Building to State Collapse?
Scholarly interest in state-building is often prompted by the social, political and economic cost of failure to built state capacity in its different forms. The current situation of conflict in Ivory Coast make it all the more difficult to carry out political order, development plans, built viable institutions and implement sound policies. The challenge is enormous in terms of political stability and maintenance of social and political order. Despite Alasane Watara’s government being endowed with extensive constitutional powers, it is likely that it will be difficult to organize the entire system of the state apparatus. This means that enforcing legislation, formulating and implementing elaborated economic plans will not be an easy ride. This stems from the fact that, political opposition will be hardened from the PDCI members; also, the fragmentation of the linkage between the state and society will mitigate the government’s voice of being heard by discontented citizens. This condition will certainly contribute to produce abuses of political authority, ineffective agencies, favouritism and corruption. Therefore, it is likely to argue that if the root causes (national identity, political power, ethnic privileges) of the previous conflict are not addressed, political order cannot be restored. More importantly, decay of social cohesion and insecurity might instead deepen the relative amount of legitimacy enjoyed by the current government. A leading political theory argues that, when political legitimacy is weak, therefore political power has to be secured by exploitation of ethnic loyalties, patronage, coercion and repression of political opposition (Evans 1995: 46-7). In Ivory Coast, the lack of institutional viability may prove to be a real issue. Under the new government, this situation can be detrimental for political, economic and social development. All these issues combined will weaken the prospect of state-building and contribute to speeding the process of State collapse in Ivory Coast. Therefore, we are faced with a county trying to build itself but at the same time facing the prospect of collapsing due to several setbacks.

CONCLUSION
Often there are different and contrasted trajectories that contributes to the understanding of the concept of state collapse particularly where conflicts (latent or over) prevail. This principle becomes even more complicated in a situation where both the notions of state collapse and state building are analysed together. As this paper demonstrated, the theoretical underpinning of the government’s inability to carry out state functions is a core determinant that shed light on these notions and helps make sense of the contextual realities. In the case of Ivory Coast, it can be said that, the previous post electoral conflicts and existing tensions in Abidjan, in the West (in places such as Toulépleu and Bloléquin), in the Easter region of Noé and several areas in Bouaké point out to the direction that the State was already collapsing under Laurent Gbgabo era. This situation is deepening under the new President Alasane Watara as well. The fact that government’s functions such as the provision of basics security (vis a vis internal and external threat), the societal and state linkages have (are) been ʹfailingʹ during both regimes indicates the complexity of the situation in Ivory Coast. Adding to this endemic inability to deliver essential public welfare services, the current government is not showing clear signs of stimulating development and economic growth. All the above situations set the conditions of a collapsing state. However, in theoretical terms, it is worthy to note in the context of this work that, we are faced with the situation of state failure and afraid of the signs of ʹtotalʹ state collapse in Ivory Coast. This position is relevant and consistent with the theoretical paradigm that posits that, state collapse can hardly occur spontaneously, or all at once. In practical terms however, this paper suggests that it is cautionary to exercise patience on the likelihood of economic progress that could be made in the above context to mitigate total collapse. But foremost, the new government has to put its house in order. However, this paper concurs with Doornbos (2005) that, if state collapse is to happen ultimately, it is likely that it would be a combination of factors initiated by the complex conflict-ridden processes of deterioration, decline and erosion of state functions. This argument is applicable for Ivory Coast as well. However, in this context, the real assessment on State’s ability to bring about far-reaching political and social changes will be judged by the limits of its power and its transformative capacity to bring peace and equality for all its citizens.

REFERENCES

Bakan, J., (2004). The Corporation: the Pathological Pursuit of Profit and Power. Constable London
Bayart, J.F, Ellis, S.; Hibou, B. The Criminalization of the State in Africa. (Bloominghton, Ind.: Indiana University Press/Oxford: James Currey, 1999).
Doornbos, M., (2005) The State Collapse and Civil Conflict. In Politics in the developing World. In Burnell, P., Randall, V. Oxford University Press. pp. 171-183
Evans, P., Embedded Autonomy State. Crisis and Innovation in Latin America and Africa (Princeton: Princeton University Press, 1996).
Huntington, S.P (1968). Political Order in Changing Societies. New Haven: Yale University Press.
Mazrui, Ali A. (1995) ʹʹThe African State as Political Refugee: Institutional Collapse and Human Displacementʹʹ International Journal of Refugge Law, 7:21-36.
Reno, W. 2000. Clandestine economies, violence and states in Africa.
Journal of International Affairs 53, no. 2.
Zartman, I. W (ed), Collapsed States: The Disintegration and Restoration of Legitimate Authority (Boulder, Colo.: Lynne Rienner Publishers, 1995)
________________________________________

[1] See Huntington, 1968
[2] See Survie in Bollore: Monopole Service Compris. Tentacules Africaines



Η πολιτική χρήση της Ιστορίας


Ένα εξαιρετικό κείμενο με διαχρονική αξία, που μας οδηγεί σε προβληματισμούς για τις τεράστιες δυνατότητες χειραγώγησης μέσω της πολιτικής και ιδεολογικής χρήσης της Ιστορίας.
ΔΕΕ

Η πολιτική χρήση της Ιστορίας
Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Κάθε χρόνο, με αφορμή τις επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής, έρχεται αυτομάτως στην επιφάνεια μία έντονη συζήτηση, εντός της κοινωνίας μας, γύρω από την ιστορία της Κύπρου του δευτέρου ημίσεως του 20ου αιώνος. Η πλειοψηφία φαίνεται να στρέφεται ενάντια στην «Ιστορία» γιατί την ερμηνεύει περισσότερο ως την πολιτική αιτία παρά ως την απάντηση στα σημερινά προβλήματα που άπτονται και, κατά το πλείστον, επηρεάζουν το παρόν. Το αποτέλεσμα είναι κάθε χρόνο να επαναλαμβάνεται μία μανιχαϊστική νοοτροπία που να καταλήγει σε ελαττωματική αίσθηση της ιστορίας, καταφυγή στη ψύχωση, σε τάσεις περιφρόνησης της αλήθειας, έστω και όταν αυτή αποδεικνύεται εκ των γεγονότων, και σε μακάρια ικανοποίηση μέσα από την μυθοπλασία που να δικαιολογεί, με μία τάση ναρκισσισμού, το παρόν.
Στο τέλος, αυτού του είδους η «Ιστορία» αναγκαστικά δραπετεύει από το επιστημονικό πεδίο και μπαίνει στην καθημερινή μας ζωή ως μία φασματική εκδοχή του παρελθόντος μόνο και μόνο για να έχει πρακτική χρησιμότητα στις πολιτικές επιλογές και τους πολιτικούς προσανατολισμούς του παρόντος. Αυτή η «Ιστορία» λειτουργεί στα μάτια πολλών ως το δικαστήριο που δικαιώνει τις ψυχώσεις τους, τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις και μέσα από αυτές τις αυταπάτες που τους κάνουν να αισθάνονται εσαεί δικαιωμένοι.
Αυτό το θεωρώ, μέχρι ενός σημείου, δικαιολογημένο και αναπότρεπτο λόγω των ιστορικών εμπειριών που βίωσε η Κύπρος. Εδώ, όμως, αναδεικνύεται η σημασία του κριτικού ρόλου του ιστορικού και της ιστοριογραφίας. Ρητορικώς, όλοι επικαλούνται την ιστορική κριτική στην πράξη όμως δύσκολα μπορεί κανείς να τη διακρίνει από την πολιτική θέση και ενίοτε από την ιδεολογική ψύχωση.
Στην Κύπρο είναι αναγκαίο η επιστημονική έρευνα να κάνει ευδιάκριτη τη διαφοροποίησή της από την πολιτική. Η ανάμειξη της πολιτικής στην ιστορία επιδιώκει ουσιαστικά να διαμορφώσει ένα «πρακτικό παρελθόν» το οποίο να είναι βολικό για το παρόν. Η διαφοροποίηση ανάμεσα στο παρελθόν που επεξεργάζονται οι επιστήμονες ιστορικοί και εκείνο που κατασκευάζει η πολιτική (ενίοτε με τη βοήθεια της δημοσιογραφίας), μάς βοηθά να αντιληφθούμε και μία σχέση που υπήρξε εξαιρετικά προβληματική για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή επιστημονική κουλτούρα. Πιο συγκεκριμένα μάς βοηθά να αντιληφθούμε τη σχέση ανάμεσα στο ιστορικό γεγονός και τη μυθοπλασία, ανάμεσα στη συστηματική ανάλυση του αντικειμένου και του παραλογισμού της προκρούστειας προσαρμογής των γεγονότων στις πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες του παρόντος.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην κοινωνία μας, όπως και σε άλλες κοινωνίες, υπάρχουν αντιθέσεις για την ερμηνεία της ιστορίας που δεν μπορούν να γεφυρωθούν και αυτό είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας του ανθρωπίνου πνεύματος. Επομένως, η διαμεσολάβηση της πολιτικής, είτε κρατικής είτε κομματικής, δημιουργεί προϋποθέσεις δέσμευσης της ιστορίας και της ιστορικής κριτικής σε πολιτικές σκοπιμότητες. Η ιστοριογραφία σήμερα στην Κύπρο έχει ανάγκη της αποδέσμευσής της από την πολιτική. Με άλλα λόγια, ο επιστήμονας ιστορικός θα πρέπει να προσεγγίζει τη σχέση και την εξέλιξη της κοινωνίας μας στον ιστορικό χρόνο έξω από τα όρια της πολιτικής πρακτικής. Αυτό σημαίνει ότι η επιστήμη της ιστορίας δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο άσκησης πολιτικής κανενός κόμματος και καμιάς ιδεολογικής ομάδας. Έτσι, ο ιστορικός πρέπει να διαχωρίζει την ιστορική κριτική από τις επιθυμίες του (επιστημονική εντιμότητα), προσπαθώντας να αναλύσει τα κλασικά ερωτήματα του τί έγινε, πώς έγινε και γιατί έγινε, δηλαδή το ιστορικό, από το τί μπορούσε ή τί ήθελε ο ιστορικός να γίνει, δηλαδή το ουτοπικό-φαντασιακό.
Η επιστημονική ιστορία δεν προσφέρεται ως ένα πλαίσιο πολιτικών αξιών ούτε μπορεί να καταλήξει σε χρησιμοθηρικά αφηγήματα που να δικαιολογούν, και ακόμη περισσότερο να νομιμοποιούν, μία ιδεολογική σχέση του παρόντος με το παρελθόν. Επιπλέον, η ιστορική μνήμη δεν μπορεί στα πλαίσια της επιστημονικής συγγραφής της ιστορίας να μετατρέπεται σε πολιτικό ναρκισσισμό ή στην αντίθετη περίπτωση σε πολιτική αντίσταση και, ακόμη χειρότερα, να εντάσσεται σε τεχνικές και μηχανισμούς ελέγχου από ομάδες που έτυχε να ασκούν εξουσία με ημερομηνία λήξης.
Τέλος, αυτό που δεν είναι συμβατό με την κριτική ιστορία είναι η εργαλειοποίηση του ιστορικού, ο οποίος μέσα από την πολιτική και ιδεολογική του στράτευση (βλ. ψύχωση), επιχειρεί να διαμορφώσει παραστάσεις που διευκολύνουν την πολιτική διαχείριση του παρόντος μέσα από επιλεκτικά απομεινάρια του παρελθόντος. Συνεπώς, η συγγραφή της επιστημονικής ιστορίας είναι πρωτίστως πρόκληση στην προσωπική ακεραιότητα του ιστορικού, αλλά και στην υπευθυνότητά του ως πολίτη.


Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Ο ψευτομακεδονισμός αποθρασύνεται

Αρχαίοι Σκοπιανοί με γαλότσες και ρολόγια, κάτω από κεραίες τηλεόρασης, ετοιμάζονται να εκστρατεύσουν, με επικεφαλής την Σίϊκα, μια απ' ευθείας απόγονο της Ολυμπιάδος, της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου!


Ο ψευτομακεδονισμός αποθρασύνεται,
ο μακεδονισμός φιμώνεται
Του Μιχαήλ Χρυσανθόπουλου, καθ. Ιστορικού,
συγγραφέα, δημοσιογράφου SBS Αυστραλίας


Και μετά την “επιλεκτική σωτηρία” της Ελλάδος, μείον της χρεοκοπίας, έρχεται η προτεκτορατοποίησή της συνολικά, η υποδούλωσή της και η χειραγώγησή της από αυτούς που η ίδια διαμόρφωσε, αναμόρφωσε και εκπολίτισε μέσω των αιώνων. Δεν πρόκειται να κάνουμε οικονομική ανάλυση των τελευταίων εξελίξεων, απλά θα αναφέρουμε ότι το πετρέλαιο και το φυσικό μας αέριο σύμφωνα με το ΥΣΓΣ, το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ, έχει αξία 10.000.000.000.000 (10 τρισ. δολάρια) και “δίνεται” (για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη βαρύτερη έκφραση), μαζί με τα άλλα φιλέτα ελληνικής γης (κυριαρχίας), για τα οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, αντί 340 δισ. ευρώ! Κανένα άλλο σχόλιο.
Και τώρα έρχεται η σειρά των εθνικών θεμάτων με ιδιαίτερη έμφαση στη Μακεδονία, του σκοπιανού ζητήματος (γιατί Μακεδονικό δεν είναι). Ο ψευτομακεδονισμός της γειτονικής χώρας αποθρασύνεται και ο πραγματικός Μακεδονισμός περιθωριοποιείται ή και φιμώνεται. Ένοχη σιωπή παντού με αφημένους τους Μακεδόνες να αγωνίζονται για τα δίκαια του ελληνισμού απέναντι στην ανέντιμη, αντιεπιστημονική προπαγάνδα (και τις ενέργειές της), του ψευτομακεδονισμού που δεν είναι παρά το καινούργιο πρόσωπο, μεταλλαγμένο, του σύγχρονου βουλγαρικού διεκδικητισμού σε όλα τα επίπεδα.
Και ενώ εδώ δεν έχει προγραμματιστεί τίποτα για τους εορτασμούς ενός αιώνα απελευθέρωσης της ιερής μακεδονικής γης και των Μακεδόνων, στα Σκόπια, με τον πιο επίσημο τρόπο παρουσιάστηκε από τον κρατικό κινηματογραφικό φορέα “ΚΙΝΟ ΟΚΟ” (σε ακριβή μετάφραση είναι “Σινέ Οφθαλμός”) σε συνεργασία με την κρατική τηλεόραση “ΜΚΤV” (για τη δορυφορική της εκδοχή ΜΚΤV SAT), ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ δέκα επεισοδίων, διάρκειας περίπου 12 ωρών(!), σε τρεις γλώσσες, με τον τίτλο “ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΕΞΟΡΙΑ”, όπου με γλαφυρό τρόπο, δακρύβρεχτων και ανύπαρκτων αποδείξεων, παρουσιάζεται το “μαρτύριο” της εξόδου και εξορίας των ψευτομακεδόνων από τους Μακεδόνες (των Ελλήνων δηλαδή και το εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να περάσει το σχέδιο του βίαιου αποχωρισμού του εθνολογικού όρου Μακεδών από τον όρο Ελλην γιατί είναι ταυτόσημοι, είναι ένα), παραλλάσσονται γεγονότα, διαστρεβλώνονται πηγές, αρχεία, κείμενα, επιγραφές, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών, σε τέτοιο βαθμό ώστε και ένας που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το σκοπιανό, ακόμη και με την Ιστορία, να καταλάβει το ψέμα και την απάτη που επιχειρείται να παγιωθεί τοπικά, διεθνώς, παντού.
Πρέπει να καταλάβουμε μια και καλή ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τα απόνερα του “εμφυλίου” (στην Ελλάδα), στον οποίο καμία από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις με έντονο πολιτικό χρώμα δεν μπόρεσε (ίσως δεν ήθελαν) να ελέγξει περιθωριακά, αντεθνικά, καιροσκοπικά στοιχεία, συνεργάτες εν πολλοίς των κατακτητών των Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από τις ηγεσίες των παρατάξεων για την εδραίωση ή την ανάκτηση της πολιτικής εξουσίας στην μεταπολεμική καθημαγμένη Ελλάδα. (Τα παραπάνω προκύπτουν από τα μυστικά αρχεία των γειτονικών βαλκανικών χωρών στο τριήμερο διεθνές συνέδριο 27-29/05/2011, με τίτλο “Τα Βαλκάνια στον Ψυχρό Πόλεμο” που συνδιοργανώθηκε από το “Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής”, σε συνεργασία με το London School of Economics - LSE σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας).
Και οι πρώην φανατικοί οχρανίτες - κομιτατζήδες του Καλτσέφ, που αιματοκύλησαν την Καστοριά, την ευρύτερη περιοχή της Δ. Μακεδονίας, οι πυρήνες του βουλγαρισμού που έμειναν κατ΄ εντολή της Σόφιας και δεν ακολούθησαν αυτούς που οικειοθελώς (με τη συνθήκη του Νεϊγί, 1919), έφυγαν από τη Μακεδονία για τη Βουλγαρία, αλλά έμειναν και εργάσθηκαν αόκνως για να προετοιμάσουν το έδαφος για τη βουλγαροποίησή της και τη μελλοντική απόσχισή της από τον εθνικό κορμό, αυτοί λοιπόν οι φανατικοί οχρανίτες - κομιτατζήδες, εν μια νυκτί, το επαναλαμβάνουμε, εν μια νυκτί, όταν συνειδητοποίησαν ότι τα πράγματα στα πολεμικά μέτωπα δεν πάνε καθόλου καλά για τον Άξονα και τη Βουλγαρία, φυσικά, αποβουλγαροποιήθηκαν αυτόματα φορώντας τον μανδύα του Τιτοϊσμού και των παρτιζάνων του, περί αυτοδιάθεσης των λαών και του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, παραχαράσσοντας βασικά συνθήματα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, που τότε ήταν, θα λέγαμε, της μόδας.
Και ενώ η χώρα “πάσα εσιδηροφόρει”, κατά την έκφραση του Κολιόπουλου, και κανένας πλέον δεν ήξερε ποιος ήταν ο διπλανός του, αποτέλεσμα και ιδίων λαθών των παρελθόντων χρόνων, άρχισε να εδραιώνεται ο μεταμορφωμένος ψευτομακεδονισμός των SNOFIΤΩΝ και αργότερα των NOFIΤΩΝ, που διέπραξαν πλήθος εγκλημάτων, συνεργαζόμενοι ουκ ολίγες φορές με τους κατακτητές Ιταλούς (υπόθεση Ραβάλι), αλλά και με το επιτελείο της γιουγκοσλαβικής αντίστασης με απώτερο στόχο την αυτονομία και την απόσχιση της Μακεδονίας και την προσάρτησή της στην ομοσπονδία των γιουγκοσλαβικών ομοσπονδιακών δημοκρατιών.
Οι απόγονοι αυτών λοιπόν (και επιζώντων ακόμη) με περισσό θράσος, ανερυθρίαστα, ζητούν ανθρώπινα δικαιώματα, επιστροφή περιουσιών, επιστροφή γενικά στις “εστίες” τους, από τις οποίες εκδιώχθηκαν από το φασιστικό (μοναρχοφασιστικό είναι ο όρος που χρησιμοποιείται) καθεστώς της Αθήνας σε κάθε ιστορική περίοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι με δημοσίευμά της η εφημερίδα “Nova Makedonija” των Σκοπίων στις 23/07/2011 δίνει οδηγίες επτά σημείων στους πολίτες της γειτονικής χώρας που θα “αποκτήσουν” τις “περιουσίες” τους στην “Αιγιακή Μακεδονία”(!) και τελικά θα επιστρέψουν σε αυτήν με τον ίδιο πάντα σκοπό: την απόσχισή της. Και το λέμε μετά λόγου γνώσεως χωρίς να έχουμε καμία διάθεση κινδυνολογίας.
Δύο από αυτά τα σημεία είναι χαρακτηριστικά, καθώς παροτρύνονται οι πολίτες της γείτονος χώρας να αποκτούν, να επιδιώκουν να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα (με το μανδύα του οικονομικού μετανάστη, αν και τώρα με την οικονομική κρίση δεν βλέπουμε να γίνεται - να και κάτι θετικό από την κρίση), το ανάλογο με τους παλιούς πυρήνες του βουλγαρισμού που αναφέραμε πιο πάνω, να μην εμπιστεύονται Θεσσαλονικείς δικηγόρους αλλά Αθηναίους στις υποθέσεις τους και να πηγαίνουν ως μεμονωμένα άτομα και όχι ως ομάδες για να μην κινούν υποψίες.
Επιστρέφοντας σύντομα μόνο στο “ιστορικό” ντοκιμαντέρ της FYROM πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός της εξόφθαλμης παραχάραξης που έχει κατά την ταπεινή μας άποψη και νομικές συνέπειες, καθώς παρουσιάζουν το φύλλο της εφημερίδας “Μακεδονία” κατά την είσοδο του ελληνικού στρατού το ’12 κατά την απελευθέρωση άνευ της ελληνικής σημαίας τονίζοντας ότι ήταν έκδοση των ψευτομακεδόνων της Solun (Θεσσαλονίκης στα σλαβικά). Και αντί να δώσουν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στον καθημαγμένο Μακεδονισμό στις προαιώνιες εστίες της Ελλάδος, όπως το Μοναστήρι, Γευγελί, Στρώμνιτσα, Αχρίδα, Κρούσοβο, να απολογηθούν για τα εγκλήματα κατά του μακεδονικού πολιτισμού στις περιοχές, αυτές που συνεχίζονται ακόμη και σήμερα, προκαλούν, στήνουν αγάλματα (θα στηθούν άλλα του Μ. Αλεξάνδρου και του Φιλίππου), κλέβουν, παραποιούν, παραχαράσσουν, διεκδικούν, αποκτούν, προκαλούν εντυπώσεις, δημιουργούν θορύβους (ακόμη και σε χωριά μας στη Δ. Μακεδονία), ψεύδονται και προπαγανδίζουν ασταμάτητα και ανελέητα.
Και ο Μακεδονισμός περιθωριοποιείται και φιμώνεται. Καμία αντίδραση από αφελείς ergaomnites γεωγραφολογούντες, άσχετους με το θέμα, λίαν επιεικώς, που έχουν ακόμη την ελπίδα και την κρυφή πεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξει πεδίο συνεννόησης και επίλυσης του θέματος του ονόματος, το οποίο είναι προϊόν κλοπής, με την κυβέρνηση Γκρουέφσκι. Δεν πρόκειται να υπάρξει -και φυσικά αυτό είναι κατάντια- αλλά λόγω αυτής της αδιαλλαξίας του Γκρούεφσκι σώζεται έστω και προσωρινά η εθνική μας αξιοπρέπεια. Οι Μακεδόνες έμειναν να παλεύουν για την Ελλάδα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό (με τους ομογενείς μας να δίνουν κάθε μέρα τεράστιες μάχες και τις κερδίζουν). Όσο και να υπάρχει “ένοχη σιωπή, όσο και αν δεν προβάλλεται ο αγώνας, ο τιτάνιος αγώνας των Μακεδόνων, για τη διαφύλαξη του μακεδονικού ονόματος, αξιοπρέπειας, ιστορίας, εθνογραφίας, παράδοσης, από τους άρπαγες του ψευτομακεδονικού σλαβισμού (άλλοτε βουλγαρίζοντος και άλλοτε σερβίζοντος). Και θα τα ξαναπούμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να κάνει κάτι έτσι ώστε να χαθεί το μακεδονικό όνομα διαμέσου των αιώνων.