Οι δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας

Οι δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας

(Άρθρο στην καθημερινή εφημερίδα «Αργολική Ενημέρωση» του Ναυπλίου, 20-1-2002)

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

α. Εισαγωγικά Σχόλια

Στο φύλλο του Σαββάτου 29-12-2001 αναδημοσιεύθηκε στην «Αργολική Ενημέρωση» ένα «κείμενο» που εμφανίσθηκε στο Διαδίκτυο με τον τίτλο «Ποιοι ήσαν οι Έλληνες;». Δεν ξέρω για ποιόν λόγο το επέλεξε ο Διευθυντής της Εφημερίδας, πιθανόν για να δοκιμάσει τις αντοχές των αναγνωστών υποθέτω. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εγώ δεν άντεξα και ένοιωσα την ανάγκη να δώσω μια απάντηση σε αυτό το συμπίλημα ανοησίας και ημιμάθειας. Από την άλλη μεριά όμως, ομολογώ ότι προβληματίσθηκα σοβαρά για το εάν άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος με τέτοια σκουπίδια και να χάσει την ώρα του επιχειρώντας να ανασκευάσει τις απύθμενες σαχλαμάρες, τις ανατριχιαστικές ανακρίβειες, την σπουδαιοφανή ημιμάθεια και την αυτάρεσκη ανοησία που περιείχε αυτό το, τουλάχιστον φαιδρό, «κείμενο», συμπυκνωμένα μάλιστα στον ύψιστο βαθμό.

Πιστεύω όμως ότι οι αναγνώστες της «Αρ. Εν.» αξίζουν καλλίτερη μεταχείριση και σωστή πληροφόρηση για κάποια θέματα, που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι υποχρεωμένοι να τα κατέχουν. Εξ άλλου, επειδή χρόνια τώρα η «Αρ. Εν.» προσπαθεί να διατηρήσει ένα υψηλό επίπεδο δημοσιογραφίας, με αξιολογότατα κείμενα, με σοβαρή αρθρογραφία, με εξαιρετικές έρευνες ενημέρωσης και «ανεβασμένα» σχόλια και κριτική, έκρινα τελικώς ότι αυτό το κείμενο-προσβολή στην νοημοσύνη όλων μας δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητο. Επί πλέον ένας στοιχειώδης σεβασμός στην επιστημονική αλήθεια απαιτούσε να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα που τον τελευταίο καιρό κάποιοι προσπαθούν να τα θολώσουν. Αποφάσισα λοιπόν για χάρη αποκλειστικά και μόνον των αναγνωστών της «Αρ. Εν.» να προσπαθήσω να «βάλω κάποια πράγματα στην θέση τους».

Προκαταρκτικά όμως, θέλω να παρατηρήσω κάτι, σχετικά με αυτό το περίεργο κατά την γνώμη μου φαινόμενο, να εμφανίζονται διάφοροι επιεικώς άσχετοι και να ασχολούνται με σοβαρά και δυσκολότατα επιστημονικά θέματα με μια αβάσταχτη ελαφρότητα και επιπολαιότητα που πραγματικά εντυπωσιάζει. Όπως αναφέρω και στην «Εισαγωγή» του πρόσφατου βιβλίου μου «Λεξικό των ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων» σχετικά με την ανάγκη ενημέρωσης:

«…Μόνον έτσι πιστεύουμε ότι θα διαλυθεί η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί, ιδίως τα τελευταία χρόνια με την κυκλοφορία και διάδοση πλήθους εντύπων από διαφόρους αμαθείς, ημιμαθείς και επιπόλαιους «συγγραφείς» οι οποίοι στερούμενοι ακόμη και στοιχειωδών γνώσεων σε θέματα συγκριτικής φιλολογίας και μυθολογίας, αρχαιολογίας, ιστορικής γλωσσολογίας, εθνολογίας, ανθρωπολογίας και γενικότερα, επιστημονικής μεθοδολογίας, συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας απίθανης παραφιλολογίας και παραλογοτεχνίας, διατυπώνοντας με εξοργιστική και εξωφρενική αφέλεια και ανευθυνότητα, θεωρίες και απόψεις που ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου. Έτσι «πληροφορούμαστε» για τους απογόνους των μυθικών Ατλάντων που περιδιαβαίνουν τον ελλαδικό χώρο και αναγορεύονται σε προγόνους των Ελλήνων, για προϊστορικούς Αλβανούς (!) που μεταμφιέζονται σε Πελασγούς δημιουργούς της ελληνικής ιστορίας, για εξωγήϊνους που καιροφυλακτούν να διασώσουν τον περιούσιο ελληνικό λαό και άλλα πολλά. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και τα φαιδρολογήματα περί «Μαύρης Αθηνάς» και περί της νεγρικής (!) καταγωγής του ελληνικού πολιτισμού, που τελευταία συζητούνται και προβάλλονται με σοβαροφάνεια στους επιστημονικούς κύκλους των αμερικανικών Πανεπιστημίων, αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνον η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου, αλλά ότι αντιμετωπίζουμε πλέον συνθήκες ομαδικής παράκρουσης…».

β. Αφέλεια ή Πνευματική υστέρηση;

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κάποιος, ήδη από τις πρώτες σειρές του «κειμένου», το τι πρόκειται να επακολουθήσει στην συνέχεια. Με ένα εισαγωγικό παραλήρημα, ο ανώνυμος συγγραφεύς του κειμένου, επιχειρεί να μας διαφωτίσει (;) ότι «διάφοροι επιστήμονες», με την θεωρία των Ινδοευρωπαίων προσπάθησαν να απαντήσουν (στο αγωνιώδες ερώτημα που τους απασχολούσε νυχθημερόν!): Άραγε ποιοι ήσαν οι Έλληνες; Οι επιστήμονες αυτοί ήσαν ο εξής ένας, ο Άγγλος δικαστής τάδε το 1786 στις Ινδίες! Η θεωρία αυτή για λόγους μπλα, μπλα, μπλα και για επιτακτικές (δηλαδή;) και αποικιοκρατικές σκοπιμότητες (!) επήρε (sic) ευρεία διάδοση και επεκράτησε μέχρι το ήμισυ του 20ου αιώνος (ποιο ήμισυ το πρώτο ή το δεύτερο;). Το περίεργο με αυτό το τμήμα του «κειμένου» είναι ότι ταυτίζεται με τις μαρξιστοφανείς απόψεις κάποιου «διανοούμενου» δημοσιογράφου που σχετικά πρόσφατα (29-11-2001, στην εφημερίδα της Κομοτηνής ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ) πήρε συνέντευξη από τον καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γ. Χουρμουζιάδη, Βουλευτή του ΚΚΕ και προσπάθησε να του εκμαιεύσει μια καταδικαστική γνώμη για την Ινδοευρωπαϊκή πραγματικότητα με ερωτήσεις του τύπου: «Τι γνώμη έχετε για τις θεωρίες περί Ινδοευρωπαίων μια και οι εν λόγω θεωρίες συνδέονται με επεκτατικά συμφέροντα και ιμπεριαλιστικού τύπου φληναφήματα;». Υποψιάζομαι ότι η περίεργη έκφραση «επιτακτικές σκοπιμότητες» στο «κείμενο» του Διαδικτύου προέρχεται από τα «επεκτατικά συμφέροντα» και επομένως και οι δύο «διαφωτίστηκαν» από μια κοινή πηγή, δηλ. την παχυλή αμάθεια κάποιου μικρόνοα «αντι-ινδοευρωπαίου» με μαρξιστικές ανησυχίες.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν οι περιπλανώμενοι στο Διαδίκτυο, μετά την ανάγνωση αυτού του εισαγωγικού αχταρμά, άρχισαν να σπάζουν τον υπολογιστή τους ή έπεσαν κάτω από την καρέκλα τους σκασμένοι από τα γέλια. Το πιθανότερο όμως είναι ότι όσοι άντεξαν και το διάβασαν μέχρι το τέλος, ασφαλώς θα ξεστόμισαν λόγω αγανάκτησης το γνωστό κατά την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη «γ…. την ατυχία μου». Αυτή πάντως ήταν η δική μου αντίδραση.

γ. Η πραγματικότητα εναντίον της φαντασιοπληξίας

Επειδή όμως υποσχέθηκα αυτό το άρθρο μου να είναι πρωτίστως ενημερωτικό θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένα στοιχεία για το πώς ξεκίνησε το όλο ζήτημα. Υπενθυμίζω λοιπόν ότι μέχρι τον 16ο αιώνα (και για πολλά χρόνια αργότερα), η επίσημη θέση της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία εκτός από την πολιτική εξουσία που είχε, ασκούσε και εκτεταμένη διανοητική τρομοκρατία έχοντας το μονοπώλιο όλων των πνευματικών ζητημάτων, ήταν ότι η ομιλούμενη γλώσσα στον Παράδεισο, άρα και η «μητέρα» όλων των γλωσσών ήταν η Εβραϊκή!!!. Οι άλλες γλώσσες ήταν αποτέλεσμα της τιμωρίας των ανθρώπων και της αλαζονείας τους μετά τον Πύργο της Βαβέλ.

Η πρώτη αντίδραση σε αυτές τις ουρανομήκεις σαχλαμάρες ήταν το βιβλίο του Ολλανδού Γκορόπιους στα 1580, ο οποίος τις απέρριπτε μεν, δυστυχώς όμως υποστήριζε εξ ίσου σοβαρά ότι η επίσημη γλώσσα του Παραδείσου δεν ήταν η Εβραϊκή, αλλά η Ολλανδική!!! Φαντάζομαι ότι ο ανώνυμος αρθρογράφος του Διαδικτύου, αν δεν φοβόταν τις λεμονόκουπες, δεν θα το είχαν σε τίποτε να γράψει ένα ανάλογο βιβλίο, όπου θα υποστήριζαν με «σοβαρότατα» επιχειρήματα ότι είναι σίγουρο ότι η επίσημη γλώσσα του Παραδείσου ήταν η Ελληνική (άραγε η Καθαρεύουσα ή η Δημοτική;) και όσοι υποστηρίζουν οτιδήποτε άλλο είναι πράκτορες ξένων σκοτεινών κέντρων.

Αντίθετα, ο πρώτος που ασχολήθηκε με το ζήτημα θέτοντας κάποιες επιστημονικές προδιαγραφές, όπως θα λέγαμε, ήταν ο Τζόζεφ Σκάλιτζερ (1540-1609), ο οποίος προσπάθησε να διαιρέσει τις γλώσσες της Ευρώπης σε τέσσερεις κύριες ομάδες με βάση τη λέξη που χρησιμοποιούσαν για τον «Θεό». Επίσης πρέπει να αναφέρουμε και τον Άγγλο Ιησουΐτη Τόμας Στήβενς, ο οποίος εργαζόμενος στις Ινδίες κατέγραψε τις παρατηρήσεις του για την σχέση των τοπικών διαλέκτων με την Λατινική και την (αρχαία) Ελληνική, το 1583.

Το 1585, ένας Ιταλός ιεραπόστολος και έμπορος, ο Φίλιππο Σασσέτι, παρατήρησε ότι υπήρχαν πολλά κοινά σημεία μεταξύ της Σανσκριτικής (της αρχαίας Ινδικής πού ήδη ήταν νεκρή και την χρησιμοποιούσε μόνο το Ιερατείο στις ινδουϊστικές τελετουργίες) και των ευρωπαϊκών γλωσσών.

Θα περάσουν 200 χρόνια περίπου μέχρις ότου το ζήτημα έλθει πάλι στην επιφάνεια και αρχίσει πλέον μια σοβαρότερη διερεύνηση, από επιστήμονες και φιλοσόφους, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να ξεδιαλύνουν τις εντυπωσιακές και περίεργες (για την εποχή εκείνη) ομοιότητες μεταξύ των Ευρωπαϊκών και ορισμένων Ασιατικών γλωσσών όπως οι Ινδικές και οι Ιρανικές (περσική κ.λ.π.).

Πρώτα όμως έπρεπε να ξεκαθαρίσει η ατμόσφαιρα από τις αναθυμιάσεις του Γκοροπιανισμού (όπως ονομάσθηκε αυτό το είδος επιχειρηματολογίας και νοοτροπίας). Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση έκανε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος και μαθηματικός Λάϊμπνιτς (1646-1716) που έγραψε: «…υπάρχει τόσος λόγος να βλέπει κάποιος τα Εβραϊκά σαν αρχέγονη γλώσσα, όσος το να υιοθετήσουμε την γνώμη του Γκορόπιους που εξέδωσε ένα έργο στην Αμβέρσα το 1580 για να αποδείξει ότι τα Ολλανδικά ήσαν η καθομιλουμένη στον Παράδεισο…».

Το 1767 θα δημοσιευθεί η μελέτη του Τζέημς Πάρσονς, ο οποίος διερεύνησε συστηματικά την σχέση της Ιρλανδικής με την Ουαλλική γλώσσα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ιρλανδικά και τα ουαλλικά «…ήσαν αρχικά το ίδιο…». Επεκτείνοντας την προσοχή του και στις άλλες γλώσσες θα συγκρίνει τις λέξεις τους για τους αριθμούς, σύμφωνα με την απόλυτα σωστή, από λογική και γλωσσολογική άποψη, σκέψη ότι αφού οι αριθμοί χρησιμοποιούνται από όλους τους λαούς, οι ονομασίες τους το πιθανότερο ήταν να συνεχίζουν να είναι σχεδόν οι ίδιες, ακόμη και αν όλες οι άλλες λέξεις μιας γλώσσας υφίσταντο αλλαγή και τροποποίηση. Οι συγκρίσεις του περιέλαβαν τις Κελτικές (ιρλανδικά, ουαλλικά), τις Ρωμανικές (λατινικά, ιταλικά, ισπανικά, γαλλικά), τις Τευτονικές (δανέζικα, σουηδικά, γερμανικά, ολλανδικά, αγγλικά και αρχαία αγγλικά) και τις Σλαβικές γλώσσες (ρωσσικά, πολωνικά), καθώς και την Ελληνική, Ινδική και Περσική γλώσσα. Παρέθεσε ταυτόχρονα και τις αντίστοιχες λέξεις στα τουρκικά, στα εβραϊκά, στην μαλαϊκή και την κινεζική. Το συμπέρασμα έβγαινε σχεδόν από μόνο του, αφού οι ομοιότητες της πρώτης ομάδας ήταν τόσο καταφανείς, όσο και οι διαφορές της με τις ανάλογες λέξεις των γλωσσών της δεύτερης ομάδας, που όχι μόνον διέφεραν χαρακτηριστικά από την πρώτη, αλλά διέφεραν και μεταξύ τους. Ο Τζέημς Πάρσονς απέδειξε έτσι την στενή συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης, του Ιράν και της Ινδίας και θα προτείνει ότι όλες αυτές οι γλώσσες πρέπει να κατάγονταν από μια κοινή προγονική γλώσσα. Θα ανακαλύψει λοιπόν πρώτος αυτό που σήμερα ο επιστημονικός κόσμος (και όχι οι τσαρλατάνοι), αποκαλεί Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1768, ο Γάλλος Ιησουΐτης πατήρ-Κερντού, θα υποβάλει ένα υπόμνημα στην Γαλλική Ακαδημία των Επιγραφών, στο οποίο ανέφερε τις ομοιότητες μεταξύ της Σανσκριτικής, της Λατινικής, της Ελληνικής, της αρχαίας Σλαβικής και άλλων γλωσσών της Ευρώπης, τις οποίες ανήγαγε σε έναν κοινό πρόγονο. Μια ολόκληρη δεκαετία αργότερα, ο Γουΐλλιαμ Τζόουνς, με την περίφημη διάλεξή του στην «Βασιλική Ασιατική Εταιρεία της Βεγγάλης» στην Καλκούτα το 1786, θα υποστηρίξει με επιστημονικά επιχειρήματα, την συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης με τα σανσκριτικά και τα αρχαία περσικά.

Τέλος, με τις εργασίες του μεγάλου Γερμανού γλωσσολόγου Φραντς Μποπ (Franz Bopp, 1791-1867), στις αρχές του 19ου αιώνα, η Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία θα καθιερωθεί ως ανεξάρτητος επιστημονικός κλάδος της Γλωσσολογίας.

δ. Ιδεοπληξίες και Πράσινα Άλογα

Κάθε καλόπιστος αναγνώστης υποθέτω ότι έχει βγάλει πλέον τα συμπεράσματά του. Κανείς λοιπόν δεν «ενεπνεύσθει» (sic!!!) την «θεωρία των ινδοευρωπαίων» και ασφαλώς όχι ο Γουΐλλιαμ Τζόουνς, όπως είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και πολύ περισσότερο, ουδείς «ενεπνεύσθει» αυτήν την «θεωρία» για να απαντήσει στο ερώτημα «ποιοι ήσαν οι Έλληνες», το οποίο ενεπνεύσθη μόνον η αρρωστημένη φαντασία του ιδεόπληκτου ανώνυμου κειμενογράφου. Αν μάλιστα αυτός ο ανώνυμος σαλτιμπάγκος είχε ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την ορθογραφία και λιγότερο με τους Ινδοευρωπαίους, θα γλιτώναμε ασφαλώς από αρκετές εξορύξεις οφθαλμών, μια και τα ορθογραφικά του λάθη βγάζουν κυριολεκτικά τα μάτια των άτυχων αναγνωστών. Όσο για το ποιο ερώτημα ήθελε να απαντήσει αυτή η «θεωρία» παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν έργο του Τζέημς Πάρσονς, όπου εξηγεί το πώς καταπιάστηκε με το συγκεκριμένο θέμα:

«…τις ώρες της σχόλης μου, για κάποιο διάστημα στο παρελθόν, τις χρησιμοποίησα για να εξετάσω την εντυπωσιακή συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης και βρίσκοντας κάθε μέρα και πιο θελκτική την διασκέδαση με αυτήν την επιδίωξη, οδηγήθηκα χωρίς να το καταλάβω στο να προσπαθώ να τις ακολουθήσω μέχρι την πηγή τους…».

Αυτή η απλή και αφοπλιστική δήλωση του Πάρσονς είναι νομίζω αρκετή για να καταλάβουμε ότι το μόνο που δεν απασχολούσε τους πρωτοπόρους της ανακάλυψης της οικογένειας των Ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών και της στενής μεταξύ τους συγγένειας, ήταν η αγωνία να απαντήσουν στο συγκλονιστικό και τρομακτικής σπουδαιότητας ερώτημα: Μα επί τέλους ποιοι ήσαν οι Έλληνες;

Απτόητος όμως από τους όποιους φθονερούς επικριτές του, ο «κειμενογράφος» μας συνεχίζει παρακάτω, για να μας εξηγήσει τι ακριβώς λέει η «θεωρία», την οποία όπως αποδεικνύεται από τις ανοησίες που παραθέτει δεν διάβασε ποτέ και μάλλον την άκουσε είτε στο καφενείο είτε στο «δεκάλεπτο της νοικοκυράς» σε κάποιο οπτικό ή ακουστικό χαζοκούτι. Στην επόμενη παράγραφο του κειμένου του φθάνουμε σε ένα ανεπανάληπτο μαργαριτάρι, το απαύγασμα της ημιμάθειας και ασχετοσύνης αυτού του απαράδεκτου κειμένου. Σας το μεταφέρουμε απλώς και συγκρατηθείτε:

«…η θεωρία αυτή ταυτίζει λαούς όπως οι Ινδοί, οι Σημίτες (Χετταίοι, Ασσύριοι κ.α.), οι Βορειοευρωπαίοι κ.λ.π. με διάφορα (σ.σ. εννοεί προφανώς με διαφορετικά) αρχαιολογικά κριτήρια και μεταγενέστερα γραπτά κείμενα και γι’ αυτό εκρίθη επιστημονικώς αδόκιμη. Δεν υπάρχει καμία ιστορική πηγή η οποία να βεβαιώνει την ύπαρξη τέτοιας φυλής…».

Η παράθεση μέσα σε τόσες λίγες λέξεις ανατριχιαστικών ανακριβειών, ασύλληπτης ασχετοσύνης, εξοργιστικής ανοησίας και προκλητικής ημιμάθειας είναι ασφαλώς μοναδικό κατόρθωμα. Εκεί όμως που «δεν παίζεται» είναι η έκφραση «επιστημονικώς αδόκιμη» !!!

Οφείλω να ξεκαθαρίσω στους αναγνώστες ότι 1ον η θεωρία δεν ταυτίζει λαούς, αλλά γλώσσες, ότι 2ον οι Σημίτες (Άραβες, Εβραίοι, Αραμαίοι και στην αρχαιότητα Ακκάδιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι κ.λ.π.) όπως και οι γλώσσες τους, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την οικογένεια των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, όπως γνωρίζουν ακόμη και οι μαθητές της τρίτης Δημοτικού, από το σχετικό μάθημα της Ιστορίας. Όσο για τους Ινδοευρωπαίους Χετταίους, 3ον, τον αρχαιότατο αυτόν λαό της Μικράς Ασίας, μάλλον θα έγδερναν ζωντανό όποιον τολμούσε να τους αποκαλέσει Σημίτες, ταυτίζοντάς τους με τους πιο μισητούς τους εχθρούς. Η γλώσσα των Χετταίων, γραμμένη αρχικά σε χιττιτικά ιερογλυφικά και αργότερα στην σφηνοειδή γραφή της Μεσοποταμίας (Σουμερο-Ακκαδική) αποκρυπτογραφήθηκε μόλις την δεκαετία του 1960. Το παλαιότερο κείμενό της ανάγεται στον 18ο αιώνα π.Χ. και αποτελεί το αρχαιότερο γραπτό κείμενο Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας. Τα τελευταία όμως, περί «μεταγενέστερων γραπτών κειμένων» και «ιστορικής πηγής που να βεβαιώνει την ύπαρξη τέτοιας φυλής» είναι και τα πιο ωραία! Άρα με την ηλίθια αυτήν συλλογιστική και ο Τρωϊκός πόλεμος δεν υπήρξε ποτέ, αφού δεν τον βεβαιώνει καμιά ιστορική πηγή, τα δε ομηρικά έπη δεν μετράνε, γιατί ήσαν προφορικά και ως γραπτά κείμενα είναι ασφαλώς πολύ μεταγενέστερα, αφού κατεγράφησαν 600 ολόκληρα χρόνια μετά, επί Πεισιστράτου. Ή δεν είναι έτσι;

Το ίδιο ισχύει και για τους λαμπρούς Νεολιθικούς πολιτισμούς της Νέας Νικομήδειας, του Σέσκλου και του Διμηνίου, που άνθισαν πριν από 8-7000 χρόνια και ασφαλώς δεν συζητάμε να υπήρχαν τότε «γραπτά κείμενα»! Είναι δυνατόν λοιπόν να υπήρχε «ιστορική πηγή» που να αναφέρεται στις αρχικές μετακινήσεις των φορέων των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, όταν αυτές τοποθετούνται από τους επιστήμονες 6-7.000 χρόνια πριν;

Ο «κειμενογράφος» μας αμέσως παρακάτω, εξελίσσεται δυστυχώς και σε ασύστολο ψεύτη, ισχυριζόμενος ότι η «θεωρία περί ινδοευρωπαίων ετέθη υπό αμφισβήτηση από πολλούς επιστήμονες» (Ψέμα, μόνον από τσαρλατάνους και ημιμαθείς αμφισβητείται) και ότι «υπέστη παραλλαγές κατ’ επιθυμίαν Ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι δια σωβινιστικούς λόγους, την φυλήν αυτήν την ονόμασαν ‘Ινδοκελτικήν’, ‘Ινδοβρεταννικήν’ ή ‘Ινδογερμανικήν’».

Ψέμα πρώτο: Ουδείς επιστήμων αναφέρεται σε ινδοευρωπαϊκή φυλή.

Ψέμα δεύτερο: Ποτέ δεν προτάθηκε από κάποιον σοβαρό επιστήμονα ο όρος Ινδοκελτική ή πολύ περισσότερο ο όρος Ινδοβρεταννική οικογένεια γλωσσών, γιατί θα έπεφτε το γέλιο της αρκούδας.

Τελειώνω τις παρατηρήσεις μου για αυτό το τμήμα του κειμένου με την απίθανη σαχλαμαρίτσα για το κρανίο του αρχανθρώπου (όρος ξεπερασμένος ήδη από την δεκαετία του 1960 και πεταγμένος στα άχρηστα) των Πετραλώνων, που «όπως διαπίστωσαν οι ανθρωπολόγοι» (ποιοι, αλήθεια, ανθρωπολόγοι;), «ομοιάζει και έχει τις ίδιες διαστάσεις με τα κρανία των συγχρόνων Ελλήνων» !!!

Γνωρίζει άραγε ο αγράμματος που έγραψε τα παραπάνω ότι το κρανίο αυτό ανήκει όχι στο σημερινό είδος ανθρώπου (Homo sapiens), αλλά σε κάποιο ανθρωποειδές από αρκετά προηγούμενο (Homo heidelbergensis) στάδιο εξέλιξης; Είναι δυνατόν να μοιάζει με σημερινό κρανίο, όχι Έλληνα, αλλά έστω και Κογκολέζου; Και ποιού Έλληνα; Κρητικού, Σαρακατσάνου, Πελοποννήσιου, Βλάχου, Επτανήσιου, Θεσσαλού ή Μακεδόνα; Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή των Ρωσσοπόντιων που τους βασάνιζε η Κα-Γκε-Μπέ με σιδερένια στεφάνια και μίκρυναν τα κεφάλια τους, κατά το σχετικό ανέκδοτο…

ε. Πράσινα βουνά, πράσινα άλογα και αλογόμυγες

Δεν αντέχω να συνεχίσω παρακάτω με τον αχταρμά που ακολουθεί με αναφορές σε λάθος επιστήμονες, σε λάθος συμπεράσματα, με αποσπάσματα από τον Ησίοδο (που γίνεται Ισίοδος), ο οποίος υποτίθεται ότι αναφέρει βουνά γεμάτα βλάστηση στο Αιγαίο, για απολεπίσματα παλαιολιθικών εργαλείων (ο Θεός και η ψυχή του ξέρουν αν καταλαβαίνει ο «κειμενογράφος» μας τι σημαίνουν όλα αυτά), για τον λιμναίο οικισμό της Καστοριάς, την Πολιόχνης της Λήμνου και άλλα πολλά. Και για όσους δεν κατάλαβαν: «Από την Παλαιολιθική τουλάχιστον (σ.σ. τουλάχιστον βεβαίως, βεβαίως. Μπορεί και από την εποχή των δεινοσαύρων και ακόμα παλαιότερα βεβαίως, βεβαίως) εποχή, που είναι κατά βέβαιο τρόπο δυνατή η αρχαιολογική τεκμηρίωση (σ.σ. σοβαρά;) αποδεικνύεται η φυλετική ταυτότης και η πολιτισμική πορεία των Ελλήνων».

Ε, ΟΧΙ, αδίστακτε καραγκιόζη, τίποτε δεν αποδεικνύεται στην Παλαιολιθική εποχή, γιατί απλούστατα, όταν αναφερόμαστε στην Παλαιολιθική μιλάμε για πριν από 2.000.000 έως 12.000 χρόνια. Για ποιους λοιπόν Έλληνες και πράσινα άλογα μπορούμε να μιλήσουμε εκείνη την εποχή, αγράμματε τενεκέ; Οι ολιγομελείς ανθρώπινες ομάδες που περιπλανιόντουσαν αναζητώντας τροφή στις άδειες εκτάσεις της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής μπορεί να ήσαν οι πρόγονοι οποιουδήποτε μετέπειτα λαού, των Σουμερίων, των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Μογγόλων, των Ελλήνων, των Εβραίων, ακόμα και των Κάφρων ή των Οττεντότων της Αφρικής.

Ε, λοιπόν φτάνει πιά. Γεμίσαμε αλογόμυγες.

στ. Δια ταύτα...

Ομολογώ, ότι όχι μόνον έχω αγανακτήσει, αλλά είμαι κυριολεκτικά έξω φρενών, με αυτό το κατ’ ευφημισμόν «κείμενο». Μα επί τέλους, ποιος λαθρέμπορος της γνώσης και της επιστημονικής αλήθειας, διαδίδει τέτοιες βλακώδεις και ανισόρροπες φαντασιώσεις; Τι θα γίνει τελικά με όλη αυτήν την κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο και της οποίας τυπικό δείγμα αποτελεί το γελοίο αυτό κείμενο; ώς θα μάθουν οι χιλιάδες Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, που εμποτίσθηκαν τα τελευταία χρόνια με αυτά τα διανοητικά περιττώματα, ότι όλες αυτές οι ηλιθιότητες προέρχονται από συγκεκριμένα άτομα που προσπαθούν να τα «’κονομήσουν» εκμεταλλευόμενοι αδίστακτα την δίψα πολλών απλών ανθρώπων που θέλουν να μάθουν για το παρελθόν αυτού του τόπου και την Ιστορία του, κάτι που του στέρησαν για δεκαετίες η αδιαφορία των πολιτικών, το ξεφτιλισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα και ο παχυδερμισμός των πάσης φύσεως αρμοδίων;

Ασφαλώς, εκτός από τους απατεώνες υπάρχουν και τα διάφορα «ψώνια» που πιστεύοντας ακράδαντα στο συγγραφικό τους τάλαντο και τις «αλήθειες» που αποκαλύπτουν, γράφουν περισπούδαστα συγγράμματα, που δυστυχώς δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την επιστημονική πραγματικότητα και την στοιχειώδη λογική. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς και πότε θα γκρεμισθούν αυτοί οι τρομακτικοί δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας;

Διαβάζω την τελευταία πρόταση του «κειμένου»:
«…Συνεπώς η λέξις Ελλάς σημαίνει η χώρα που εδρεύει ο Θεός, η θεϊκή γη».
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω…

Δημήτρης Ευαγγελίδης
11-1-2002