Το φαυλοκυκλικό αεικίνητο

Το φαυλοκυκλικό αεικίνητο

Στην περίπτωση της «μη-συμβατικής» Ιστορίας, που όπως περιγράψαμε, ανθεί ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, οι «συγγραφείς» των κάθε είδους κειμένων και θεωριών, έχουν πετύχει ένα μοναδικό κατόρθωμα: Την υλοποίηση του περίφημου φαινομένου του αεικίνητου που η σοβαρή επιστήμη έχει απορρίψει ως ανέφικτο. Και όμως το αεικίνητο πραγματοποιήθηκε με την συνέργεια ενός άλλου παραδόξου της Λογικής, που είναι γνωστό ως «φαύλος κύκλος».

Με λίγα και απλά λόγια, εκείνο που συμβαίνει είναι να ανακυκλώνονται τα ίδια ξεπερασμένα και ανυπόστατα επιχειρήματα συγκεκριμένων «κειμένων» από ολοένα και περισσότερους «συγγραφείς», οι οποίοι επικαλούνται τους προηγούμενους ως απόδειξη της ορθότητας των απόψεών τους!

Ξεκινώντας λοιπόν με 2 αρχικά κείμενα συγκεκριμένων συγγραφέων (των αρχών του 19ου αιώνα – Αθ. Σταγειρίτης και του 20ου – Ιάκ. Θωμόπουλος), εμφανίσθηκαν μεταπολεμικά 3 κείμενα κάποιων άλλων συγγραφέων (λεπτομέρειες θα αναφέρουμε στο αμέσως επόμενο Κεφάλαιο) τα οποία με παρωχημένα επιχειρήματα και αυθαίρετα συμπεράσματα κατέληγαν στην κατασκευή ενός βασικού θεωρητικού σκελετού, γύρω από τον οποίο κινούνται όλα τα επόμενα ανυπόληπτα «πονήματα» της «μη-συμβατικής» Ιστορίας.

Με τον τρόπο αυτόν ξεκίνησε το φαυλοκυκλικό αεικίνητο που προαναφέραμε: Ο «συγγραφεύς» Γ στηρίζει την επιχειρηματολογία του στους «συγγραφείς» Α και Β και ο φαύλος κύκλος συνεχίζει με τον «συγγραφέα» Δ που επικαλείται τους Α, Β και Γ. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο «συγγραφέας» Ε, ο οποίος επικαλείται τα επιχειρήματα των Α, Β, Γ και Δ και η ιστορία συνεχίζεται με τον Γ, ο οποίος σε νέο κείμενό του αναφέρει ως «πηγές» εκτός από τους Α και Β, τους «νέους» Δ και Ε. Με την εμφάνιση του «συγγραφέα» Ζ, ο οποίος παραπέμπει στους Α, Β, Γ και Δ, η υπόθεση ανατροφοδοτείται με τον Η, ο οποίος μνημονεύει τους Γ, Δ και Ε, αλλά όχι τον Ζ με τον οποίον πιθανόν έχει τσακωθεί και το αεικίνητο έχει πάρει για τα καλά τον δρόμο του, με την προσθήκη αργότερα των «συγγραφέων» Θ, Ι, Κ, Λ κ.λπ. οπότε ο χορός καλά κρατεί!

Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι κανείς από τους νεώτερους «συγγραφείς» δεν φροντίζει να ανανεώσει έστω, κάποια επιχειρήματα ή να απορρίψει κάποιους από τους παλαιότερους ισχυρισμούς, ίσως από τον φόβο «μπλοκαρίσματος» του αεικίνητου και της βεβαίας κατάρρευσης του, έτσι και αλλιώς, σαθρού οικοδομήματος.

Ένα τυχαίο παράδειγμα και ασφαλώς όχι το μοναδικό είναι το βιβλιαράκι κάποιου «συγγραφέα» αυτής της κατηγορίας για τους «Πελασγούς» (ένα ιδιαίτερα ακανθώδες και επιστημονικά περίπλοκο ζήτημα), όπου οι ασάφειες και τα αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία των αρχαίων πηγών έρχονται να προστεθούν στα παραληρήματα ξεφωνημένων «μη-συμβατικών» αερολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών. Παρ’ όλα αυτά, ο εν λόγω συγγραφέας φιλοδοξεί να «καλύψει» το κενό πληροφόρησης με μια σειρά τομιδίων «…το περιεχόμενο των οποίων είναι απολύτως τεκμηριωμένο…» (;), με τα οποία σκοπεύει να διευκολύνει τους Έλληνες «…να μάθουν τα βασικά στοιχεία της Ιστορίας μας…».

Ασφαλώς, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του φιλόδοξου αυτού «συγγραφέα» ότι με τέτοιου είδους βιβλία το μόνο που επιτυγχάνει είναι η σύγχυση και το στράβωμα αυτών που θα έχουν την ασύλληπτη ατυχία να τα διαβάσουν. Αλλά το πλέον εντυπωσιακό στο πόνημα αυτό είναι η πλήρης επιβεβαίωση του «φαυλοκυκλικού αεικινήτου», την λειτουργία του οποίου περιγράψαμε παραπάνω, με την βιβλιογραφική αναφορά σε διαβόητα αναξιόπιστους «συγγραφείς» στους οποίους παραπέμπει τους άτυχους αναγνώστες του!

Έτσι στο εν λόγω τομίδιο με τον τίτλο «Οι Πελασγοί» πληροφορούμαστε ότι «…η παρουσία των Πρωτοελλήνων επί της γης χρονολογείται από το 28.000 π.Χ.» και αυτό το «απολύτως τεκμηριωμένο» στοιχείο προκύπτει όχι από κάποια αρχαιολογική ανακάλυψη ή επιστημονική μελέτη, αλλά από το βιβλίο ενός γνωστού αερολόγου, που οι ασυναρτησίες του έχουν προκαλέσει άφθονο γέλιο ανά το πανελλήνιον! Στην συνέχεια μας πληροφορεί ότι «Οι Πρωτοέλληνες, δηλ. οι Έλληνες της εποχής των παμβασιλέων (σ.σ. !), ωνομάσθησαν συμβατικά, “Αιγαίοι” ή “Άριοι”. Η προσηγορία “Άριοι” προέρχεται από το “αρ”, που σημαίνει γη, δηλαδή “αυτόχθων” (σ.σ. καμιά σχέση με την πραγματικότητα)» και παρακάτω μας αποκαλύπτει ότι οι Αιγαίοι, οι οποίοι «…είχαν αναπτύξει αξιοθαύμαστο πολιτισμό…», ήσαν «…οι μόνοι, οι οποίοι εχαρτογράφησαν την Ανταρκτικήν ήπειρο, χωρίς χιόνια (σ.σ. !!! ). Γενικά, οι χάρτες των Αιγαίων ήσαν τόσον ακριβείς, που βάσει αυτών εδιορθώθησαν οι σημερινοί (σ.σ. για σκέψου!). Τους χάρτες τους είχε πάρει από έναν Ισπανό ναύτην ο Τούρκος Ναύαρχος Πίρι Ρέϊς το 1517 μ.Χ. Ο Ισπανός είπεν ότι τους είχεν αντιγράψει από τους χάρτες του Κολόμβου, με τον οποίον είχε ταξιδέψει. Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Κολόμβος επήγε στην Αμερική με τους χάρτες των Αιγαίων, οι οποίοι εγνώριζαν όλην την Οικουμένη… »

Και για να μη υπάρχουν απορίες και αμφισβητήσεις για όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά, που αγνοούσαμε μέχρι να διαβάσουμε το αποκαλυπτικό αυτό «σύγγραμμα», ο «συγγραφέας» μάς παραπέμπει στην σχετική βιβλιογραφία, που όπως προκύπτει, αποτελείται από ανάλογης βαρύτητας και σοβαρότητας «συγγραφείς». Όσο για τον Τούρκο ναύαρχο και τους χάρτες του Κολόμβου σας προτείνω να διαβάσετε το λεπτομερειακό άρθρο του Ιταλού Γεωγράφου Diego Cuoghi στην ιστοσελίδα: http://xoomer.alice.it/dicuoghi/Piri_Reis/PiriReis_eng.htm  όπου ο Ιταλός επιστήμονας απομυθοποιεί και γελοιοποιεί τις βλακώδεις αυτές θεωρίες, που ξεκίνησαν από το διαβόητο «πόνημα» “Piri Reis Haritasi ” Ankara, 1935 («Οι χάρτες του Πίρι Ρεΐς»), του Τούρκου Γιουσούφ Ακτσουρά (Yusuf Akcura), Προέδρου της Εταιρείας για την Τουρκική Ιστορική Έρευνα!

Απτόητος όμως ο συγγραφέας μας συνεχίζει: «Και ενώ η ζωή των Αιγαίων εκυλούσε ήσυχα και ευτυχισμένα, ήρθεν έξαφνα ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος. Ο Κατακλυσμός έγινεν, ή το 9654 π.Χ. – Γεωργαλάς, Πρωτοέλληνες, σελ. 129, 177 – ή μεταξύ του 3637 και του 3165 π.Χ. – Κουτρουβέλης, η αναχρονολόγηση της Ιστορίας, σελ. 308 – ή το 1529 – Ωγυγία, Δ, 278. Πάντως ο πιθανότερος χρόνος είναι ο αναφερόμενος υπό του Γεωργαλά, διότι και κατά το 10.000 π.Χ. είχαν γίνει τρομερές γεωφυσικές μεταβολές στον πλανήτη μας…». Απορείτε από πού γνωρίζει ο «συγγραφεύς» ότι το 10.000 π.Χ. είχαν γίνει «τρομερές γεωφυσικές μεταβολές στον πλανήτη μας»; Υποθέτω ότι το έμαθε από τον …Πλάτωνα στον οποίο μας παραπέμπει : «Πλάτων, Κριτίας 111a»!!!

Είναι πάντως εντυπωσιακό να διαβάζεις κείμενα που επικαλούνται «σύγγραμμα» του 1815 («Ωγυγία») και να αναφέρονται σε «στοιχεία» του, την στιγμή που από τότε μέχρι σήμερα έχουν σημειωθεί τόσα τεράστια βήματα και τέτοιες κατακλυσμικές αλλαγές στον τρόπο που προσλαμβάνουμε πλέον τα γεγονότα του απώτερου παρελθόντος, που η αναφορά και μόνον τέτοιων συγγραμμάτων ως βιβλιογραφικής παραπομπής αντιστοιχεί σε παραπομπή στον Κτησία τον Κνίδιο για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη των Κυνοκέφαλων! Η θλιβερή όμως διαπίστωση είναι ότι στον χώρο της «μη-συμβατικής» Ιστορίας τα πάντα είναι επιτρεπτά!

Έτσι θα εξακολουθούν οι «μελετητές» αυτού του τομέα να αναφέρονται στον «κατακλυσμό του βασιλέως της Αττικής Ωγύγου», που όπως είναι σε όλους …γνωστό έγινε την 13η χιλιετία π.Χ., στην καταβύθιση της Ατλαντίδος, που όπως όλοι …γνωρίζουμε υπήρχε κοντά στην δυτική ακτή της Αφρικής ή στην Σαντορίνη και στους μονόκερους, που όπως είναι …βεβαιωμένο, θεωρείται ιδιαίτερη εύνοια της τύχης αν καλπάσουν δίπλα στο αυτοκίνητό σου καθώς ταξιδεύεις στην Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης…

Απελπισία!

Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: «Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» - ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ Θεσσαλονίκη 2007