Αυτή την Ελλάδα μας ετοιμάζουν

Αυτή την Ελλάδα μας ετοιμάζουν

Του Γιώργου Κράλογλου           Τετάρτη, 23 Ιουνίου 2010

Σε ποια Ελλάδα θα ζούμε μετά την κρίση; Τι Ελλάδα θα μας παραδώσουν οι Έλληνες πολιτικοί και οι δανειστές μας ως ανταμοιβή για τις θυσίες και τις απώλειες των σημερινών εισοδημάτων και κάθε μορφής κατακτήσεων μας; Θα είναι μια Ελλάδα που θα μας επιτρέπει να σχεδιάζουμε για το μέλλον ή μια χώρα που θα μας οδηγεί σε οικονομική μετανάστευση;

Είναι, νομίζω, δικαιολογημένα τα ερωτήματα αυτά μετά τις πανταχόθεν επίσημες διαβεβαιώσεις ότι τελικά η Ελλάδα δεν πρόκειται ούτε να πτωχεύσει ούτε να βγει από την ζώνη του ευρώ. Επειδή όμως η εμπιστοσύνη μας προς την ελληνική πολιτική σκηνή έχει κλονιστεί και κλονίζεται καθημερινά με όσα παρακολουθούμε, δεν νομίζω ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τις απαντήσεις είτε στη σημερινή κυβέρνηση είτε στα άλλα πολιτικά κόμματα.

Ας το επιχειρήσουμε συνεπώς μόνοι μας αναλύοντας τα χειροπιαστά στοιχεία που έχουμε υπόψη μας.

Κατ΄ αρχήν όπως όλα δείχνουν (έχω τολμήσει την ίδια πρόβλεψη και σε παλαιότερο σημείωμά μου) το ΠΑΣΟΚ θα είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν.

Η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει την αξιοπιστία της (ως κυβέρνηση) αλλά και την ιδεολογική της ταυτότητα σε σημείο που θα κάνει χρόνια να την βρει και να μπορέσει να πείσει ακόμη και τους ψηφοφόρους που την ψηφίζουν έστω και με βαριά καρδιά. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως και ότι μας πείθει και σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Όσο όμως είμαστε σε πορεία εξόδου από την κρίση εκτιμώ ότι μάλλον δύσκολα ο ελληνικός λαός θα επιχειρήσει πειραματισμούς. Οπότε εάν συμφωνήσουμε στην πρόβλεψη ότι θα έχουμε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2017-18 θα πρέπει να αναζητήσουμε την προοπτική της Ελλάδας σύμφωνα με αυτά που η σημερινή κυβέρνηση μας αφήνει να εννοήσουμε. Και τα χειροπιαστά στοιχεία που μας δίνει η κυβέρνηση είναι τουλάχιστον ανησυχητικά. Αν όχι απογοητευτικά. Ο πρωθυπουργός δείχνει άτολμος να κάνει δυναμικές παρεμβάσεις σε θέματα και σε πολιτικές που είναι χρήσιμες για το αύριο. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αλλά και κορυφαία και ιστορικά στελέχη είναι χωρισμένοι σε ομάδες που είτε λαϊκίζουν, για να γίνουν ευχάριστοι, είτε ακολουθούν τον δικό τους δρόμο πιστεύοντας ίσως ότι δεν υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης ή και συντονισμού. Αποτέλεσμα είναι να μην αντιλαμβάνεται κανείς εάν και κατά πόσο η κυβέρνηση έχει πραγματικό όραμα για την Ελλάδα του αύριο. Την Ελλάδα που θα έχει ξεπεράσει τους μεγάλους κινδύνους από την κρίση.

Αυτό που προκαλεί δε την εντονότερη ανησυχία είναι οι μεγάλες και ακατανόητες αντιφάσεις της πολιτικής της κυβέρνησης. Καλεί χώρες και επενδυτές να επενδύσουν στην Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ακλόνητη την πίστη της και στο κρατισμό όπως δείχνει η πολιτική αποκρατικοποιήσεων που έχει προωθήσει μέχρι στιγμής. Μιλάει για αναπτυξιακά σχέδια στη βιομηχανία, στην ενέργεια και στις υποδομές, αλλά ταυτόχρονα υποκλίνεται στις συντεχνίες της ενέργειας, των μεταφορών, των λιμανιών που δεν κάνουν βήμα πίσω από την κρατικίστικη νοοτροπία. Υπόσχεται ανάπτυξη με ενεργοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά ταυτόχρονα κρατάει κλειστά τα επαγγέλματα, διατηρεί την πλειοψηφία στις μεγάλες κρατικές ΔΕΚΟ, και παρεμβαίνει με κρατικίστικες επιλογές στις Τράπεζες που μπορεί να ελέγξει. Μιλάει για αναθέρμανση της οικονομίας χωρίς να παρουσιάζει έστω και δείγμα γραφής για ενίσχυση και κίνητρα υπέρ των επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα το κράτος παρουσιάζεται μόνο ως μπαμπούλας που κάνει εισπράξεις για να γεμίζει τον κορβανά του. Υπόσχεται συρρίκνωση του κράτους αλλά από την άλλη πλευρά δεν κάνει τίποτε για το άνοιγμα των κρατικών μονοπωλίων την απελευθέρωση των αγορών, την ανάπτυξη της οικοδομής και των κατασκευών.

Κυνηγάει (πολύ σωστά) την διαφθορά στον κρατικό τομέα υγείας, αλλά από την άλλη τον διατηρεί σε όλη την έκτασή του. Υπόσχεται τουριστική ανάπτυξη και κάνει άρση του καμποτάζ με τρόπο που να μην «παρεξηγηθούν» οι συντεχνίες και οι αριστερές δυνάμεις του κόμματος.

Ποια λοιπόν είναι τα οράματα που επιτρέπουν σε όσους μπουν στην αγορά εργασίας να πιστεύουν ότι θα βρουν τον δρόμο τους στην Ελλάδα του αύριο; Προβλέπω συνεπώς ότι η απάντηση του ΠΑΣΟΚ ως εξουσία το 2014 θα είναι: Εμείς σας σώσαμε από την πτώχευση. Δεν σας υποσχεθήκαμε συγκεκριμένο αναπτυξιακό όραμα. Δώστε μας λοιπόν την εξουσία να σας δώσουμε και όραμα.

Η απάντηση της Νέας Δημοκρατίας θα είναι “ Εμείς στην εξουσία θα είχαμε σώσει την Ελλάδα, αλλά θα είχαμε και όραμα. Δοκιμάστε μας τώρα και θα δείτε .” Τρέχα γύρευε δηλαδή...

Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε τίποτε, μα απολύτως τίποτε διαφορετικό, από ότι κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Υπόσχεται πολιτικές που τις αναιρεί στην πράξη.

Oι μόνοι συνεπείς σε όραμα είναι και θα είναι τα αριστερά κόμματα. Με πελατειακό όφελος του 1,5-2% που θα έχουν εισπράξει από τους «αγώνες» της περιόδου της κρίσης θα υπόσχονται το γνωστό «μοντέλο ανάπτυξης» που είναι ήδη μουσειακό είδος σε όλη την Ευρώπη, που ευτυχώς ανήκει και η Ελλάδα.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή: http://www.capital.gr/Articles.asp?id=996467

Γεωπολιτικοί προβληματισμοί

Μια εξαιρετική ανάλυση για ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς τον τελευταίο καιρό, ειδικότερα μετά τα γεγονότα των πλοίων για την Γάζα και την τουρκοϊσραηλινή σύγκρουση, του κ. Κωνσταντίνου Γρίβα, ειδικού αναλυτή σε θέματα Γεωπολιτικής. Άραγε η περίφημη ρήση του Μάο "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" ισχύει για την περίπτωσή μας; Μήπως πρέπει να επιδιώξουμε μια πιο στενή προσέγγιση με το Ισραήλ; Παρά τα επιχειρήματα ορισμένων κύκλων περί αγνωμοσύνης των Αράβων και "τι κερδίσαμε τόσα χρόνια από την υποστήριξη στους Άραβες" η προσωπική μου απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι η ίδια με του τύπου στην διαφήμηση που αναρωτιέται αν είναι τυχαίο: Δεν νομίζω! Δια βάστε το άρθρο και τα ξαναλέμε.

ΔΕΕ

Ο επικίνδυνος πειρασμός της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης και ο δρόμος του μοναχικού πολεμιστή

του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα (*)

 Η πρόσφατη διαμάχη Τουρκίας – Ισραήλ έθεσε μεγάλα ερωτήματα στην ελληνική εξωτερική πολιτική, κυρίως με το κατά πόσο η εξέλιξη αυτή συμφέρει την Ελλάδα, ενώ έφερε στο προσκήνιο και την επιλογή (;) μιας συμμαχίας με το Ισραήλ. Είναι αυτή όμως άραγε μια σοφή πολιτική και οι εξελίξεις αυτές είναι πράγματι προς όφελός μας; 

Καταρχάς, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός της εξαιρετικά άβολης θέσης στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ σε αυτή τη διαμάχη. Φυσικά και δεν μπορούν να «πουλήσουν» το Ισραήλ, από την άλλη όμως πολύ δύσκολα θα αποφασίσουν να συγκρουστούν με την Τουρκία. Όχι τόσο γιατί τη χρειάζονται ή πιστεύουν πως τη χρειάζονται, όσο γιατί τη φοβούνται. Και συγκεκριμένα φοβούνται ότι μπορεί να μετατραπεί σε ένα ισλαμιστικό – αντιαμερικανικό κράτος και να δημιουργήσει συμμαχία με το Ιράν. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία βρίσκεται εκτός των δυνατοτήτων «δυναμικής αντιμετώπισης» της αμερικανικής πολεμικής μηχανής σήμερα…

Άρα λοιπόν, αυτό που μένει στους Αμερικανούς είναι να κρατήσουν προσωρινά μια πολιτική ουδετερότητας στην τουρκοϊσραηλινή αντιπαλότητα, να ενισχύσουν τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις σε άλλους τομείς και να «εξευμενίσουν» την Τουρκία. Πράγματι, η πολιτική της Ουάσιγκτον έναντι της Τουρκίας τον τελευταίο καιρό είναι πολιτική κατευνασμού. Και το πιο εύκολο θύμα στην περιοχή, η «Ιφιγένεια», που θα μπορούσε να επιτρέψει την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, είναι φυσικά η Ελλάδα. Μια χώρα την οποία οι Αμερικανοί δεν φοβούνται, δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από αυτή, δεδομένης της συνεχούς γεωπολιτικής της απομείωσης των τελευταίων ετών, και δεν ανησυχούν μήπως ολισθήσει σε ουσιαστικές αντιαμερικανικές στρατηγικές επιλογές (δεν αναφερόμαστε φυσικά στις ανώδυνες κατά καιρούς αντιαμερικανικές εκρήξεις που περιορίζονται σε επίπεδο φρασεολογίας), μια και αποτελεί οργανικό μέρος του δυτικού κόσμου. Ακόμη και τα ανοίγματά της προς τη Μόσχα, επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, που θα μπορούσαν να της έχουν προσδώσει ένα νέο γεωπολιτικό ειδικό βάρος το οποίο θα προκαλούσε και το σεβασμό των ΗΠΑ, είχαν δυστυχώς άδοξο τέλος.

Με κανέναν τρόπο, λοιπόν, η επιδείνωση των τουρκοϊσραηλινών και κατ’ επέκταση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων δεν συνεπάγεται ότι είναι κατ’ ανάγκην προς όφελος της χώρας μας. Αντιθέτως, τα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα μπορεί να αποτελέσουν το εύκολο θύμα που θα επιτρέψει τη διαιώνιση για λίγο καιρό ακόμη της εύθραυστης ισορροπίας στο τρίγωνο Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Άγκυρα.

Από την άλλη, βέβαια, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και το γεγονός ότι αν η Ουάσιγκτον οδηγηθεί ανελέητα σε επιλογές μηδενικού αθροίσματος, έχοντας να επιλέξει ή το Ισραήλ ή την Τουρκία, η απάντηση είναι ξεκάθαρη και δεδομένη. Επιπροσθέτως, ακόμη και χωρίς την ύπαρξη του Ισραήλ, αργά ή γρήγορα το πιο πιθανόν είναι ότι οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις θα οδηγηθούν σε οδυνηρό σχίσμα, μόλις παύσουν να υφίστανται οι φαντασιώσεις κάποιων πυρήνων εξουσίας στην Ουάσιγκτον, περί «εκσυγχρονιστικού» ρόλου της Τουρκίας στον ισλαμικό κόσμο. Μεταξύ των άλλων, η πολιτική γεωγραφία που δημιουργείται στο μετασανταμικό – μετααμερικανικό Ιράκ θέτει την Τουρκία με τις ΗΠΑ σε σαφέστατη τροχιά έντονης γεωπολιτικής αντιπαλότητας, λόγω του ζητήματος των Κούρδων. Άρα η πιθανότητα οξείας και ξεκάθαρης σύγκρουσης ΗΠΑ – Τουρκίας και Ισραήλ – Τουρκίας σε βάθος χρόνου είναι απολύτως πραγματικά.

Παρεμπιπτόντως, το ενδεχόμενο αυτό δεν είναι σίγουρο ότι έχει γίνει κατανοητό από τις ελληνικές ελίτ, οι οποίες έχουν επενδύσει στην ανορθολογική «ελληνοτουρκική φιλία», θεωρώντας ότι αυτή είναι και η επιλογή της Ουάσιγκτον. Άλλωστε, οι εγχώριες ελίτ που προωθούν αυτή την αυτοκαταστροφική προσέγγιση με την Τουρκία είναι και φιλοαμερικανικές και κατά κανόνα και φιλοϊσραηλινές. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, έχουν άραγε κατανοήσει ότι πιθανώς κάποια στιγμή στο μέλλον όλα αυτά τα ανοίγματα προς την Άγκυρα θα θεωρούνται εν δυνάμει απειλητικά από την Ουάσιγκτον; Και θα είναι άραγε πρόθυμοι να συγκρουστούν με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το εβραϊκό λόμπι ανά τον κόσμο για χάρη του νέου τους φίλου;

Συμμαχία με το Ισραήλ: Γεωπολιτικός ρεαλισμός ή ριψοκίνδυνη ζαριά;

Η δραματική επιδείνωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων έριξε στο τραπέζι την ιδέα της άμεσης και αποφασιστικής προσέγγισης της Ελλάδας με το Ισραήλ. Η επιλογή αυτή έχει σημαντικά ορθολογικά στοιχεία που ξεφεύγουν κατά πολύ από την απλοϊκά μανιχαϊστική σκέψη «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη θεωρούν ότι το Ισραήλ είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη και μια συμμαχία μαζί του θα προσέφερε τεράστια τακτικά και στρατηγικά πλεονεκτήματα εναντίον κάθε δυνητικού αντιπάλου. Επίσης, είναι πιθανόν να έσερνε τις ΗΠΑ σε μια σταθερή και μόνιμη φιλελληνική θέση.

Κατά την άποψη του γράφοντος, ωστόσο, η επιλογή αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Καταρχάς, σε παρόμοια περίπτωση όλη η τεράστια, μακροχρόνια, αν και μέχρι στιγμής αναξιοποίητη, γεωπολιτική επένδυση της Ελλάδας στον αραβικό κόσμο θα πήγαινε στράφι. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μια προσέγγιση με το Ισραήλ, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα εμφανιζόταν μόνον σαν αντιτουρκική, αλλά και σαν αντιπαλαιστινιακή και αντιαραβική. Βέβαια, κάποιος ψυχρός και κυνικός ρεαλιστής θα μπορούσε να πει ότι αυτή η επένδυση στα συναισθήματα των αραβικών λαών απλά δεν μας χρειάζεται και θα μπορούσε να θυσιαστεί. Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι μεν η δυναμική των ελληνοαραβικών σχέσεων δεν έχει ακόμη δώσει τα αποτελέσματα που θα θέλαμε, αλλά αυτό οφείλεται μάλλον σε άλλους παράγοντες και όχι στην… επένδυση αυτή καθεαυτή. Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελληνική κοινή γνώμη είναι σαφέστατα προσανατολισμένη υπέρ των Παλαιστινίων και κατά των Ισραηλινών και καμιά στρατηγική επιλογή που θα ήθελε να μακροημερεύσει δεν μπορεί να μην λάβει υπόψη της τις διαθέσεις του ελληνικού λαού. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμη και ο πιο θετικά προδιατεθειμένος προς το Ισραήλ Έλληνας πολίτης θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η ισραηλινή πολιτική τα τελευταία χρόνια έναντι των Παλαιστινίων είναι ατελέσφορη, αδιέξοδη, αντιπαραγωγική και εντέλει ανορθολογική, με αποτέλεσμα να έχει οδηγήσει σε σύγκρουση ακόμη και με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια προσέγγιση, λοιπόν, με το Ισραήλ κινδυνεύει όχι μόνο να απομονώσει τη χώρα μας, αλλά και να νομιμοποιήσει με έμμεσο τρόπο την εικόνα που θέλει να περάσει η Τουρκία σαν προστάτιδα των Παλαιστινίων και ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου, επιτρέποντάς της να «πουλήσει» θεωρίες περί περικύκλωσής της από τη χριστιανική Ελλάδα και το Ισραήλ. Σε παρόμοια περίπτωση προκύπτει και ο κίνδυνος να μεταβληθεί και η ελληνοτουρκική αντιπαλότητα (η οποία πάντοτε υπάρχει και θα υπάρχει εις βάρος των μεταφυσικών προσπαθειών εξορκισμού της διαμέσου της εκάστοτε «ελληνοτουρκικής φιλίας») σε αντιπαλότητα της Ελλάδας με όλο το μουσουλμανικό κόσμο.

Επιπροσθέτως, κανείς δεν μας εγγυάται ότι η εχθρότητα Ισραήλ – Τουρκίας θα βαθύνει άμεσα και θα λάβει διαστάσεις μόνιμης και οργανικής εχθρότητας και δεν αποτελεί ένα περιστασιακό επεισόδιο, το οποίο θα αντικατασταθεί από μια ακόμη φάση (λυκο)φιλίας μεταξύ των δύο χωρών, έστω και σε βραχυχρόνιο ορίζοντα.

Στρατιωτική σύγκρουση

Ακόμη όμως και να μην συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι δεν υπάρχει, μάλλον, κάποια άμεση προοπτική στρατιωτικής σύγκρουσης Ισραήλ και Τουρκίας, έτσι ώστε να σπεύσουμε και εμείς να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία και να… πάρουμε την Πόλη!

Η Τουρκία, παρ’ όλους τους λεονταρισμούς της, δεν είναι τόσο αιθεροβάμων ώστε να επιλέξει να συγκρουστεί στρατιωτικά με το Ισραήλ. Και το Ισραήλ, όμως, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε θα ήταν ένας ακόμη στρατιωτικός εχθρός με ισχυρό στράτευμα, δυτική τεχνολογία και ενταγμένος στους θεσμούς του δυτικού κόσμου. Άλλωστε, το γεγονός ότι οι δύο χώρες δεν έχουν κοινά σύνορα δυσκολεύει την όποια στρατιωτική εμπλοκή μεταξύ τους. Επίσης, δεν θα πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο της προώθησης κάποιας λογικής λύσης από πλευράς του Ισραήλ για την επίλυση του Παλαιστινιακού, κάτι που ζητάνε επίμονα οι ΗΠΑ αλλά και μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης. Σε αυτή την περίπτωση, η Τουρκία θα μπορούσε να εμφανιστεί ότι έφερε εις πέρας το ρόλο της ως προστάτιδα των Παλαιστινίων και να αποκαταστήσει, έστω και εν μέρει, τις σχέσεις της με το Τελ Αβίβ. Ο εχθρός του σήμερα είναι ο φίλος του αύριο και το αντίθετο. Και αυτό είναι αξίωμα στη Μέση Ανατολή εδώ και αιώνες.

Άλλωστε, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε την ύπαρξη ισχυρών και γνησίως φιλοϊσραηλινών δυνάμεων στο εσωτερικό της Τουρκίας, κυρίως στο στρατιωτικό κατεστημένο, οι οποίες δυσφορούν πολύ με τις επιλογές της κυβέρνησης Ερντογάν και θα ήθελαν η Τουρκία να κάνει στροφή 180 μοιρών όσον αφορά στις σχέσεις της με το Ισραήλ. Και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι δυνάμεις αυτές έχουν χάσει κάθε δυνατότητα να «φρονιμέψουν» την κυβέρνηση Ερντογάν και να αντιστρέψουν την ισλαμική – αντιισραηλινή της στοχοθέτηση. Η εσωτερική πολιτική σκηνή της Τουρκίας ήταν, είναι και θα είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Και τι γίνεται τότε; Αν δηλαδή ο Ερντογάν βάλει νερό στο κρασί του ή ισχυρές δυνάμεις μέσα στην Τουρκία ανατρέψουν τη φιλοαραβική – αντιισραηλινή πολιτική και οι δύο χώρες τα «ξαναβρούν» έστω και προσωρινά; Σε παρόμοια περίπτωση, αν η χώρα μας θα έχει εκτεθεί ως απροκάλυπτα φιλοϊσραηλινή, οι εξελίξεις αυτές, πολύ απλά, θα την «αδειάσουν» και το μόνο που θα της μείνει θα είναι η εχθρότητα του αραβικού και του ευρύτερου μουσουλμανικού κόσμου με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον.

Ακόμη, δεν θα ήταν φρόνιμο να μην εξετάσουμε το ενδεχόμενο ότι και το Ισραήλ, εκτός από τις ΗΠΑ, μπορεί να ακολουθήσει μια πολιτική κατευνασμού έναντι της Τουρκίας και η πιο πρόσφορη επιλογή σε παρόμοια περίπτωση είναι να στηρίξει τις διεκδικήσεις της Άγκυρας έναντι των ζωτικών συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου…

Τέλος, έχει άραγε ερωτηθεί το Ισραήλ αν πράγματι θα ήθελε μια στρατηγική συμμαχία με την Ελλάδα;

Η επιλογή του αυτόνομου δρώντα και η επένδυση στην ισχύ

Από την άλλη, η ευκαιρία είναι πολύ μεγάλη για να τη χάσουμε. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, αυτό που κυριαρχεί στη γεωπολιτική ταυτότητα της περιοχής είναι μια τεράστια και επικίνδυνη γεωπολιτική ασάφεια. Κατά συνέπεια, αυτό που χρειάζονται σε βάθος χρόνου, τόσο οι ΗΠΑ και η Ευρώπη όσο και το Ισραήλ, είναι ισχυρά σημεία «αγκυροβολίου πολιτικής» που θα μπορούν να μειώσουν το βαθμό αβεβαιότητας και να αποτελέσουν κρίσιμης σημασίας στηρίγματα σε περίπτωση ακραίων εξελίξεων. Αν δηλαδή η Τουρκία οδηγείτο σε σαφέστατα εχθρική σχέση μαζί τους. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, πρόκειται ίσως για τη μόνη χώρα στην περιοχή που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, μια και είναι βαθιά ενταγμένη στους οργανικούς θεσμούς και τη γεωπολιτική υπόσταση της Δύσης και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό που της λείπει όμως, ώστε να μπορεί να παίξει παρόμοιο ρόλο, είναι η ισχύς.

Έτσι, λοιπόν, θα μπορούσαμε να κρατήσουμε πολύ χαμηλούς τόνους σε αυτή την αντιπαράθεση και να κρατηθούμε απέξω. Αυτό σημαίνει όχι μόνο να αποφύγουμε να ταυτιστούμε με το Ισραήλ, αλλά και να απομακρυνθούμε, όσο είναι καιρός, από την Τουρκία, σταματώντας την αυτοκαταστροφική πολιτική της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης». Εν παραλλήλω, θα πρέπει να ενισχύσουμε τη γεωπολιτική μας υποδομή, έτσι ώστε να γίνουμε εν δυνάμει ισχυροί παράγοντες στην περιοχή, αποτρέποντας ταυτοχρόνως την πιθανότητα να αποτελέσουμε την «Ιφιγένεια» σε μια πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας από πλευράς ΗΠΑ και Ισραήλ. Να αντιστρέψουμε, δηλαδή, αυτή τη συνεχή πορεία γεωπολιτικής απομείωσης των τελευταίων ετών και να ξαναγίνουμε «κάτι» όχι ταυτιζόμενοι με κάποιο άλλο κράτος, αλλά ενισχύοντας την άμεση γεωπολιτική μας υπόσταση.

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ μάλλον θα προτιμούσαν μια ισχυρή αν και φιλοπαλαιστινιακή Ελλάδα, η οποία όμως, έτσι και αλλιώς, λόγω της δυτικής γεωπολιτικής της ταυτότητας, αποτελεί εν δυνάμει σύμμαχο, παρά μια φιλοϊσραηλινή, αλλά αδύναμη, άρα και άχρηστη Ελλάδα.

Κι αν όλα τα παραπάνω φαίνονται πολύ θεωρητικά, ένα άμεσο μέτρο που, κατά την άποψη του γράφοντος, θα ενίσχυε την «κρίσιμη γεωπολιτική υποδομή» της Ελλάδας, θα την τοποθετούσε στο κέντρο των εξελίξεων και θα αύξανε δραματικά τη σπουδαιότητά της για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, χωρίς ταυτοχρόνως να ενοχληθεί καμιά από τις αραβικές χώρες και χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει η ρητορική της Ελλάδας από φιλοαραβική σε φιλοϊσραηλινή, είναι η άμεση απόκτηση ναυτικών αντιβαλλιστικών ικανοτήτων.

Βέβαια, σε καμία περίπτωση παρόμοια επιλογή δεν θα πρέπει να συνδυαστεί με κάποια ένταξη, επίσημη ή ανεπίσημη, στον αντιβαλλιστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, κάτι που θα μπορούσε ίσως να προκαλέσει την αντίδραση της Ρωσίας. Δεδομένης της γεωπολιτικής λειτουργίας της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη Ζώνη του Ευρώ, δηλαδή στο «σκληρό πυρήνα» της Δύσης, οι ελληνικές αντιβαλλιστικές ικανότητες εντάσσονται αυτομάτως στο στρατηγικό δυναμικό της Δύσης, χωρίς να χρειάζονται θορυβώδεις διακηρύξεις.

Σε παρόμοια περίπτωση, οι αντιβαλλιστικές ικανότητες του ΝΑΤΟ στην περιοχή (άρα εν δυνάμει και του Ισραήλ) ενισχύονται, η γεωστρατηγική Ομπάμα, που δίνει μεγάλη έμφαση στη ναυτική αντιβαλλιστική άμυνα, υποστηρίζεται με αποφασιστικό τρόπο, ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας απομειώνεται και οι άμεσες αμυντικές δυνατότητες της χώρας μας έναντι της τουρκικής απειλής αυξάνονται αποφασιστικά, ιδιαίτερα δε έναντι των τουρκικών βαλλιστικών όπλων, τα οποία έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, ούτε οι Παλαιστίνιοι ούτε κανένας άλλος θίγεται και η Ελλάδα μπορεί να παραμένει κριτική έναντι του Ισραήλ και φιλοπαλαιστινιακή. Ταυτοχρόνως, όμως, θα έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη μακροχρόνια επένδυση «μείωσης ρίσκου» για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, σε περίπτωση που οι σχέσεις τους με την Τουρκία οδηγηθούν σε μια μεγάλη, οριστική και καταστρεπτική ρήξη κάποια στιγμή στο μέλλον. Βέβαια, η αγορά οπλικών συστημάτων, έστω και πολύ μεγάλης γεωπολιτικής αξίας, αυτή την εποχή είναι εκτός πραγματικότητας δεδομένης της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας. Όμως, αν πράγματι η υπόθεση του γράφοντος είναι σωστή, θα μπορούσε να εξεταστεί ακόμη και η πιθανότητα της απόκτησης παρόμοιων ικανοτήτων από το Ελληνικό Ναυτικό με αμερικανική ή νατοϊκή χρηματοδότηση. Η απόλυτη κίνηση ματ, βέβαια, θα ήταν η απόκτηση από την Ελλάδα ρωσικών αντιβαλλιστικών συστημάτων S-400 ή και άλλων πιο εξελιγμένων στο μέλλον, που θα πλαισίωναν τα ναυτικά αντιβαλλιστικά συστήματα, με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον. Ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά ίσως κινείται στη σφαίρα των ρεαλιστικών επιλογών…

(*) Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Πηγή: http://m-epikaira.gr/

Ιλλυρικά φύλα

Ταυλάντιοι: Ένα από τα σημαντικά ιλλυρικά φύλα, εντοπιζόμενο στην μεσόγειο χώρα της περίφημης ελληνικής αποικίας των Κερκυραίων, της Επιδάμνου (το μετέπειτα ρωμαϊκό Δυρράχιον, Dyrrhachium). Η παλαιότερη αναφορά αυτού του λαού γίνεται από τον Θουκυδίδη (Ι.24) σε σχέση με την ίδρυση και την ιστορία της Επιδάμνου. Επίσης αναφέρεται στον Περίπλου, ο οποίος γράφτηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. και λανθασμένα αποδίδεται στον θαλασσοπόρο και γεωγράφο Σκύλακα τον Καρυανδέα (Ψευδο-Σκύλαξ). Εκεί (26), οι Ταυλάντιοι περιγράφονται ως «…ένας ιλλυρικός λαός, στην χώρα του οποίου βρίσκεται η πόλις της Επιδάμνου. Ένας ποταμός διασχίζει την πόλη με το όνομα Πάλαμνος. Στην συνέχεια, από την Επίδαμνο στην Απολλωνία, μια ελληνίδα πόλη, το ταξίδι με τα πόδια κρατάει δύο μέρες. Η Απολλωνία βρίσκεται σε απόσταση 50 σταδίων (περίπου 10 χλμ. σ.σ.) από την θάλασσα ο ποταμός Αίας (σημερ. Αώος σ.σ.) κυλάει δίπλα στην πόλη…».

Ο Στράβων (Ζ΄ VII. 8) μνημονεύει τους Ταυλάντιους μαζί με άλλα γειτονικά τους φύλα, τους Βυλλίονες, τους Παρθίνους και τους Βρύγους (=Βρύγες, Φρύγες).

Πολύτιμες πληροφορίες μας προσφέρει ο ελληνικής καταγωγής ιστορικός του 2ου μ.Χ. αιώνα Αππιανός ο Αλεξανδρεύς, που περιέλαβε στο ιστορικό του έργο (Ρωμαϊκά), ένα βιβλίο για τους Ιλλυριούς και τους πολέμους των Ρωμαίων εναντίον τους (Ιλλυρική), το οποίο περιέχει σημαντικά στοιχεία (όχι πάντα αξιόπιστα) για τα διάφορα ιλλυρικά φύλα της εποχής του. Εκεί αναφέρεται και μια μυθολογική γενεαλογία των λαών που ήσαν εγκατεστημένοι στην Ιλλυρία, καθώς και ο ιδρυτικός μύθος της Επιδάμνου.

Συγκεντρώνοντας αυτό το υλικό και συμπληρώνοντάς το και με άλλα δεδομένα, οι νεώτεροι ιστορικοί έχουν ανιχνεύσει την αρχαιότερη Ιστορία των Ταυλαντίων και των λαών της περιοχής, μέχρι τις απαρχές της. Σύμφωνα λοιπόν με τις πλέον πρόσφατες απόψεις (βλ. John Wilkes: The Illyrians – “Blackwell” London, 1996 , σελ. 97-98), οι Ταυλάντιοι αποτελούσαν μια ομάδα φύλων (ένα από αυτά ήσαν οι Άβροι), που κυριάρχησε κατά περιόδους το μεγαλύτερο τμήμα της πεδιάδος μεταξύ των ποταμών Αώου στα νότια και Δρίλωνος (σημερ. Drin) στον βορρά (βλ. Χάρτη).

Όπως φαίνεται, η περιοχή είχε κατακτηθεί στην διάρκεια της Μέσης Χαλκοκρατίας (Μεσοελλαδική, 1900-1600 π.Χ.) από ελληνόφωνα φύλα της Δυτικής (Ηπειρωτικής) ομάδας, τα οποία κατείχαν επίσης την ακτή του Ιονίου και εκτεταμένο τμήμα της ενδοχώρας, μέχρι την Πελαγονία, την Λυγκηστίδα και την κοιλάδα του Αλιάκμονα (βλ. Ν. Χάμμοντ-Ιστορία Μακεδονίας, τομ. Α΄ σελ. 414).

Η μεγάλη φρυγική μετανάστευση των λαών-φορέων του λεγόμενου «πολιτισμού Λάουζιτς» από την κεντρική Ευρώπη στην χερσόνησο του Αίμου, θα έχει ως αποτέλεσμα η περιοχή της σημερινής κεντρικής Αλβανίας να περάσει στην κατοχή ενός λαού, που αναφέρεται στις ιστορικές πηγές ως Βρύγες. Αυτά τα γεγονότα τοποθετούνται στην διάρκεια του 12ου αιώνα π.Χ. και η κατάληψη της περιοχής της Επιδάμνου από τους Βρύγες, λίγο αργότερα, γύρω στο 1080-1050 π.Χ. Στην συνέχεια σημειώνεται η άφιξη των πρώτων ιλλυρικών φύλων στην περιοχή, των Ταυλαντίων και των Παρθίνων, που προσδιορίζεται χρονικά γύρω στο 1050-1000 π.Χ. (βλ.Χ.-Ι.Μ. τομ. Α΄ ό.π. σελ. 414).

Οι Ταυλάντιοι θα εκδιωχθούν από τα παράλια με την σειρά τους γύρω στο 900 π.Χ. από ένα ενετικό φύλο, τους Λιβυρνούς ή Λιβουρνούς (παλαιότερα τους θεωρούσαν Ιλλυριούς), οι οποίοι τότε (9ος αιώνας π.Χ.) κυριαρχούσαν στην Αδριατική με τα ταχύτατα ελαφρά πολεμικά τους σκάφη (liburnae).

Στα μέσα του 9ου αιώνα π.Χ. οι Λιβουρνοί είχαν εγκατασταθεί στην Κέρκυρα, την οποία μοιράζονταν με τους Έλληνες αποίκους από την Ερέτρια της Εύβοιας, μέχρι την εκδίωξή τους από την περιοχή και την οριστική απώθησή τους (733 π.Χ.), από τον πανίσχυρο στόλο των Κορινθίων, που θα καταλάβουν την Κέρκυρα και θα αποκτήσουν έτσι τον έλεγχο της νότιας Αδριατικής και των επικερδών θαλάσσιων επικοινωνιών με την Ιταλία.

Η Επίδαμνος θα ιδρυθεί τελικώς στην περιοχή των Ταυλαντίων το 627 π.Χ. από Κερκυραίους και Κορινθίους αποίκους (βλ. Illyrians, σελ.110).

Οι Ταυλάντιοι κατείχαν και την περιοχή της Απολλωνίας, μέχρι την εκδίωξή τους από τους Έλληνες αποίκους που ίδρυσαν την Απολλωνία γύρω στο 600 π.Χ.

Οι Ταυλάντιοι και ο ηγεμόνας τους Γλαυκίας, αναφέρονται από τον Αρριανό (Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α΄ V–VΙ), σε σχέση με την εκστρατεία του 335 π.Χ. που πραγματοποίησε ο Μέγας Αλέξανδρος εναντίον των Τριβαλλών. Οι προσπάθειές τους να εισβάλουν και να λεηλατήσουν την Μακεδονία μαζί με τους συμμάχους τους Δάρδανους, θα αποτύχουν και οι εισβολείς θα διασκορπισθούν τελικά με βαριές απώλειες, από τον Μ. Αλέξανδρο και τα μακεδονικά στρατεύματα, που επέστρεφαν νικηφόρα από την χώρα των Τριβαλλών. Ο Γλαυκίας θα έχει μια μακρότατη βασιλεία και θα αναμιχθεί ενεργά στις υποθέσεις του Βασιλείου της Ηπείρου. Υπενθυμίζουμε ότι μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Α΄ των Μολοσσών, στον θρόνο της Ηπείρου θα ανέλθει ο γιος του Νεοπτόλεμος Β΄ (331-313 π.Χ.), ο οποίος θα συμβασιλεύσει αρχικά μαζί με τον θείο του Αρρύβα, που επανήλθε στον θρόνο και μετά τον θάνατό του, με τον νεώτερο γιο του Αρρύβα, τον Αιακίδη.

Ο Αιακίδης θα αναμιχθεί στις διαμάχες μεταξύ της Ολυμπιάδος και του αδίστακτου Κασσάνδρου για την διεκδίκηση του θρόνου της Μακεδονίας και θα σκοτωθεί σε μια μάχη, ενώ είχε φροντίσει έγκαιρα να εξασφαλίσει τον μικρό γιο του Πύρρο, στέλνοντάς τον (το 317 π.Χ.) στην αυλή του βασιλιά των Ταυλαντίων Γλαυκία, στην Ιλλυρία. Ο νεαρός Πύρρος θα ανατραφεί από την σύζυγο του Γλαυκία, την Βέροια, μια πριγκίπισσα των Μολοσσών. Ο Κάσσανδρος, θα εισβάλει στις βόρειες περιοχές της Ηπείρου το 315 π.Χ. θα νικήσει τον Γλαυκία και θα καταλάβει την Επίδαμνο και την Απολλωνία και όλη την ενδοχώρα. Τρία χρόνια αργότερα, οι Κερκυραίοι θα ανακαταλάβουν την περιοχή και θα παραδώσουν την Επίδαμνο στον Γλαυκία.

Το 313 π.Χ. ο Νεοπτόλεμος Β΄ θα εκθρονιστεί και οι αντίπαλοι του Κάσσανδρου θα προσκαλέσουν τον μεγαλύτερο γιο του Αρρύβα, τον Αλκέτα Β΄ (313-307 π.Χ.), να αναλάβει τον θρόνο των Μολοσσών. Ο Αλκέτας Β΄ θα ηττηθεί τελικά από τον Κάσσανδρο και επειδή υποχρεώθηκε να δηλώσει υποταγή, κατασφάγηκε από τους εξαγριωμένους υπηκόους του. Τότε (307 π.Χ.), ο Γλαυκίας, που είχε συνασπιστεί με τις δυνάμεις της Επιδάμνου, της Απολλωνίας και των Κερκυραίων, θα εισβάλει στην Ήπειρο και θα ανεβάσει στον θρόνο των Μολοσσών, τον νεαρό προστατευόμενό του Πύρρο Α΄ (307-302 και 297-272 π.Χ.), ο οποίος θα εξελιχθεί αργότερα σε έναν από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες της εποχής του. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 303/302 π.Χ. ο Πύρρος θα μεταβεί στην αυλή του Γλαυκία, τον οποίο θεωρούσε πλέον ως θετό του πατέρα, για να συμμετάσχει στις γιορτές του γάμου ενός από τους γιους του (Illyrians, σελ. 125).

Ο Γλαυκίας θα αποβιώσει σε μεγάλη ηλικία, πιθανόν το 300 π.Χ. και λίγο αργότερα, το 296 π.Χ., η περιοχή των Ταυλαντίων θα προσαρτηθεί στο Βασίλειο του Πύρρου. Μετά τον θάνατο του Πύρρου, το 272 π.Χ. και την γοργή παρακμή της Ηπείρου, οι Ταυλάντιοι θα ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους, αλλά σύντομα θα υποταχθούν στην ανερχόμενη δύναμη των Δαρδάνων.

Το δεύτερο όμως μισό του 3ου αιώνα π.Χ. είναι η εποχή της ακμής των Αρδιαίων και του ηγεμόνα τους Άγρωνος, οι οποίοι όχι μόνον θα κυριαρχήσουν στην Ιλλυρίδα, αλλά θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Οι Ρωμαίοι, τους οποίους οι Αρδιαίοι παρενοχλούσαν συχνά και απειλούσαν την κυριαρχία τους στην Αδριατική, μετά την οριστική κατάκτηση της Μακεδονίας το 168/167 π.Χ. θα στραφούν τελικώς εναντίον του ηγεμόνος των Αρδιαίων Γένθιου, ο οποίος είχε συμμαχήσει με τους Μακεδόνες. Μέσα σε 30 μέρες οι Αρδιαίοι θα συντριβούν και ο Γένθιος, η σύζυγός του Ετλέβα, ο αδελφός του Καραβάντιος και τα δυό του παιδιά, Σκερδιλαΐδας και Πλευράτος θα σταλούν αλυσσοδεμένοι στην Ρώμη. Οι Ταυλάντιοι, που βοήθησαν τους Ρωμαίους θα ανταμειφθούν με αυτονομία και απαλλαγή από τον φόρο υποτελείας.

Οι Ταυλάντιοι θα έχουν την τύχη των υπολοίπων ιλλυρικών φύλων στην διάρκεια της ρωμαιοκρατίας και βαθμιαία θα εξαφανισθούν από τις ιστορικές αναφορές.

Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι Ταυλάντιοι, το όνομα των οποίων πιθανόν προέρχεται από την ιλλυρική λέξη για το χελιδόνι (tallandushe στην Αλβαν.), όπως υποστηρίχθηκε (Illyrians, σελ. 244), είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο παρασκευής κάποιου οινοπνευματώδους ποτού από μέλι και νερό. Όπως μας πληροφορεί σχετικά ο Στέφανος Βυζάντιος στο λήμμα Ταυλάντιοι: «…ιλλυρικόν έθνος […] παρά τούτοις εκ μέλιτος οίνον γίνεσθαί φησιν Αριστοτέλης εν θαυμασίοις…».

Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων»

Ανακοίνωση-Καταγγελία Παμμακεδονικών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ

των Μακεδονικών οργανώσεων από την Ελλάδα

και των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου

Με αφορμή δημοσιεύματα του Τύπου για νέα συζητούμενη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη», οι απανταχού της γης Μακεδόνες απαντούμε και καταγγέλλουμε τα παρακάτω :

1. Η συνεχιζόμενη εμμονή των Σκοπίων στην ανυπόστατη και πλαστή ιδεολογία του «Μακεδονισμού» και οι διευρυνόμενες διεκδικήσεις και προκλήσεις τους στο εθνικό και ιστορικό πεδίο, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για «καλόπιστο» (δηλαδή αφελή) συμβιβασμό του Ελληνισμού, στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό (Βόρεια Μακεδονία – Μακεδονία του Βαρδάρη). Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια λύση θα χρησιμοποιηθεί ως νομιμοποίηση και εφαλτήριο για σταδιακή διολίσθηση στους πάγιους διακηρυγμένους στόχους του επιθετικού «αλυτρωτισμού» της γνωστής προπαγάνδας των Σκοπίων για Μακεδονικό Έθνος, διαμελισμένη Μακεδονία κ.λ.π. που μόνο αστάθεια και αντιπαλότητες θα προκαλέσει στα Βαλκάνια.

2. Οι ονομασίες Μακεδονία – Μακεδόνες – Μακεδονικός , αποτελούν αναμφίβολα πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της Ελλάδας και είναι αδιαπραγμάτευτα και αναπαλλοτρίωτα στοιχεία της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και της πολιτιστικής μας αυτοδιάθεσης, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Αυτό αποδεικνύεται και από επιστολή – δήλωση 356 διακεκριμένων ιστορικών ξένων και ελλήνων προς τον Πρόεδρο Ομπάμα. Καμιά κυβερνητική εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να εκχωρήσει αυτήν την κληρονομιά των ελλήνων, χωρίς να ρωτήσει άμεσα τον Ελληνικό λαό ή αγνοώντας τις αταλάντευτες πεποιθήσεις των Μακεδόνων Ελλήνων.

3. Οι Μακεδονικές οργανώσεις απευθύνουμε κάλεσμα ευθύνης και συναγερμού προς κάθε Έλληνα, στην Ελλάδα και την διασπορά , για την σωτηρία της Μακεδονίας. Γνωρίζοντας ότι, μετά από μια απευκταία εθνική ταπείνωση και απώλεια στο θέμα της Μακεδονικής κληρονομιάς μας, ακολουθούν ορατοί κίνδυνοι για την εθνική μας ακεραιότητα στη Μακεδονία, στη Δ. Θράκη και το Αιγαίο. Η οικονομική κρίση καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνα και πιθανά τέτοια ενδεχόμενα. Ταυτόχρονα ο μακεδονικός μας πολιτισμός δίνει διεθνώς μοναδική ταυτότητα και ποιότητα στον τουρισμό μας ενώ η προέλευση Μακεδονία έχει συνδεθεί με εκατοντάδες εταιρείες και προϊόντα μας .

4. Καλούμε την Βουλή των Ελλήνων, άμεσα, να υιοθετήσει ψήφισμα στο οποίο θα διακηρύσσεται η αυτονόητη αλήθεια ότι η Μακεδονική ταυτότητα, πολιτιστικά, εθνικά και ιστορικά, ανήκει αποκλειστικά στον Ελληνισμό και είναι διαχρονικά ταυτισμένη μαζί του.

5. Απευθύνουμε έντονη έκκληση στην Κυβέρνηση και τις πολιτικές ηγεσίες, να μην αγνοήσουν την συντριπτική πλειοψηφία που καταδεικνύουν όλες οι δημοσκοπήσεις στην κοινή γνώμη για μη παραχώρηση του Μακεδονικού ονόματος, με οποιαδήποτε μορφή. Ας μην προσθέσουν στη τρέχουσα οικονομική δυσπραγία των Ελλήνων πολιτών και ένα, ακόμη τραύμα, τη φορά αυτή στην εθνική τους συνείδηση και υπερηφάνεια .

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
(Εκπροσωπούσα 150 και πλέον Μακεδονικές Οργανώσεις )


1. Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσ/νίκης, Θεόδωρος Δαρδαβέσης ,2310220700

2. Σωματείο «Παναγία Σουμελά», Γεώργιος Τανιμανίδης ,6944724646

3. Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης, Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, 6977410432

4. Ομοσπονδία Δυτικομακεδονικών Σωματείων, Γεώργιος Τζούλης, 6977201384

5. Ε.Α.Σ. ΣΕΓΑΣ Θεσσαλονίκης, Δημήτριος Γάκης, 2310211700

6. «Ομάδα 21» Μακεδονίας –Θράκης, Αντώνης Δασκόπουλος, 6944328901

7. Σύλλογος Απανταχού Πισοδεριτών «Η Αγία Τριάς», Μιχαήλ Λιάκος, 6932906767

8. Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου, Νίνα Γκατζούλη


Θεσσαλονίκη 17-06-2010

Οι δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας

Οι δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας

(Άρθρο στην καθημερινή εφημερίδα «Αργολική Ενημέρωση» του Ναυπλίου, 20-1-2002)

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

α. Εισαγωγικά Σχόλια

Στο φύλλο του Σαββάτου 29-12-2001 αναδημοσιεύθηκε στην «Αργολική Ενημέρωση» ένα «κείμενο» που εμφανίσθηκε στο Διαδίκτυο με τον τίτλο «Ποιοι ήσαν οι Έλληνες;». Δεν ξέρω για ποιόν λόγο το επέλεξε ο Διευθυντής της Εφημερίδας, πιθανόν για να δοκιμάσει τις αντοχές των αναγνωστών υποθέτω. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εγώ δεν άντεξα και ένοιωσα την ανάγκη να δώσω μια απάντηση σε αυτό το συμπίλημα ανοησίας και ημιμάθειας. Από την άλλη μεριά όμως, ομολογώ ότι προβληματίσθηκα σοβαρά για το εάν άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος με τέτοια σκουπίδια και να χάσει την ώρα του επιχειρώντας να ανασκευάσει τις απύθμενες σαχλαμάρες, τις ανατριχιαστικές ανακρίβειες, την σπουδαιοφανή ημιμάθεια και την αυτάρεσκη ανοησία που περιείχε αυτό το, τουλάχιστον φαιδρό, «κείμενο», συμπυκνωμένα μάλιστα στον ύψιστο βαθμό.

Πιστεύω όμως ότι οι αναγνώστες της «Αρ. Εν.» αξίζουν καλλίτερη μεταχείριση και σωστή πληροφόρηση για κάποια θέματα, που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι υποχρεωμένοι να τα κατέχουν. Εξ άλλου, επειδή χρόνια τώρα η «Αρ. Εν.» προσπαθεί να διατηρήσει ένα υψηλό επίπεδο δημοσιογραφίας, με αξιολογότατα κείμενα, με σοβαρή αρθρογραφία, με εξαιρετικές έρευνες ενημέρωσης και «ανεβασμένα» σχόλια και κριτική, έκρινα τελικώς ότι αυτό το κείμενο-προσβολή στην νοημοσύνη όλων μας δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητο. Επί πλέον ένας στοιχειώδης σεβασμός στην επιστημονική αλήθεια απαιτούσε να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα που τον τελευταίο καιρό κάποιοι προσπαθούν να τα θολώσουν. Αποφάσισα λοιπόν για χάρη αποκλειστικά και μόνον των αναγνωστών της «Αρ. Εν.» να προσπαθήσω να «βάλω κάποια πράγματα στην θέση τους».

Προκαταρκτικά όμως, θέλω να παρατηρήσω κάτι, σχετικά με αυτό το περίεργο κατά την γνώμη μου φαινόμενο, να εμφανίζονται διάφοροι επιεικώς άσχετοι και να ασχολούνται με σοβαρά και δυσκολότατα επιστημονικά θέματα με μια αβάσταχτη ελαφρότητα και επιπολαιότητα που πραγματικά εντυπωσιάζει. Όπως αναφέρω και στην «Εισαγωγή» του πρόσφατου βιβλίου μου «Λεξικό των ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων» σχετικά με την ανάγκη ενημέρωσης:

«…Μόνον έτσι πιστεύουμε ότι θα διαλυθεί η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί, ιδίως τα τελευταία χρόνια με την κυκλοφορία και διάδοση πλήθους εντύπων από διαφόρους αμαθείς, ημιμαθείς και επιπόλαιους «συγγραφείς» οι οποίοι στερούμενοι ακόμη και στοιχειωδών γνώσεων σε θέματα συγκριτικής φιλολογίας και μυθολογίας, αρχαιολογίας, ιστορικής γλωσσολογίας, εθνολογίας, ανθρωπολογίας και γενικότερα, επιστημονικής μεθοδολογίας, συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας απίθανης παραφιλολογίας και παραλογοτεχνίας, διατυπώνοντας με εξοργιστική και εξωφρενική αφέλεια και ανευθυνότητα, θεωρίες και απόψεις που ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου. Έτσι «πληροφορούμαστε» για τους απογόνους των μυθικών Ατλάντων που περιδιαβαίνουν τον ελλαδικό χώρο και αναγορεύονται σε προγόνους των Ελλήνων, για προϊστορικούς Αλβανούς (!) που μεταμφιέζονται σε Πελασγούς δημιουργούς της ελληνικής ιστορίας, για εξωγήϊνους που καιροφυλακτούν να διασώσουν τον περιούσιο ελληνικό λαό και άλλα πολλά. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και τα φαιδρολογήματα περί «Μαύρης Αθηνάς» και περί της νεγρικής (!) καταγωγής του ελληνικού πολιτισμού, που τελευταία συζητούνται και προβάλλονται με σοβαροφάνεια στους επιστημονικούς κύκλους των αμερικανικών Πανεπιστημίων, αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνον η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου, αλλά ότι αντιμετωπίζουμε πλέον συνθήκες ομαδικής παράκρουσης…».

β. Αφέλεια ή Πνευματική υστέρηση;

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κάποιος, ήδη από τις πρώτες σειρές του «κειμένου», το τι πρόκειται να επακολουθήσει στην συνέχεια. Με ένα εισαγωγικό παραλήρημα, ο ανώνυμος συγγραφεύς του κειμένου, επιχειρεί να μας διαφωτίσει (;) ότι «διάφοροι επιστήμονες», με την θεωρία των Ινδοευρωπαίων προσπάθησαν να απαντήσουν (στο αγωνιώδες ερώτημα που τους απασχολούσε νυχθημερόν!): Άραγε ποιοι ήσαν οι Έλληνες; Οι επιστήμονες αυτοί ήσαν ο εξής ένας, ο Άγγλος δικαστής τάδε το 1786 στις Ινδίες! Η θεωρία αυτή για λόγους μπλα, μπλα, μπλα και για επιτακτικές (δηλαδή;) και αποικιοκρατικές σκοπιμότητες (!) επήρε (sic) ευρεία διάδοση και επεκράτησε μέχρι το ήμισυ του 20ου αιώνος (ποιο ήμισυ το πρώτο ή το δεύτερο;). Το περίεργο με αυτό το τμήμα του «κειμένου» είναι ότι ταυτίζεται με τις μαρξιστοφανείς απόψεις κάποιου «διανοούμενου» δημοσιογράφου που σχετικά πρόσφατα (29-11-2001, στην εφημερίδα της Κομοτηνής ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ) πήρε συνέντευξη από τον καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γ. Χουρμουζιάδη, Βουλευτή του ΚΚΕ και προσπάθησε να του εκμαιεύσει μια καταδικαστική γνώμη για την Ινδοευρωπαϊκή πραγματικότητα με ερωτήσεις του τύπου: «Τι γνώμη έχετε για τις θεωρίες περί Ινδοευρωπαίων μια και οι εν λόγω θεωρίες συνδέονται με επεκτατικά συμφέροντα και ιμπεριαλιστικού τύπου φληναφήματα;». Υποψιάζομαι ότι η περίεργη έκφραση «επιτακτικές σκοπιμότητες» στο «κείμενο» του Διαδικτύου προέρχεται από τα «επεκτατικά συμφέροντα» και επομένως και οι δύο «διαφωτίστηκαν» από μια κοινή πηγή, δηλ. την παχυλή αμάθεια κάποιου μικρόνοα «αντι-ινδοευρωπαίου» με μαρξιστικές ανησυχίες.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν οι περιπλανώμενοι στο Διαδίκτυο, μετά την ανάγνωση αυτού του εισαγωγικού αχταρμά, άρχισαν να σπάζουν τον υπολογιστή τους ή έπεσαν κάτω από την καρέκλα τους σκασμένοι από τα γέλια. Το πιθανότερο όμως είναι ότι όσοι άντεξαν και το διάβασαν μέχρι το τέλος, ασφαλώς θα ξεστόμισαν λόγω αγανάκτησης το γνωστό κατά την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη «γ…. την ατυχία μου». Αυτή πάντως ήταν η δική μου αντίδραση.

γ. Η πραγματικότητα εναντίον της φαντασιοπληξίας

Επειδή όμως υποσχέθηκα αυτό το άρθρο μου να είναι πρωτίστως ενημερωτικό θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένα στοιχεία για το πώς ξεκίνησε το όλο ζήτημα. Υπενθυμίζω λοιπόν ότι μέχρι τον 16ο αιώνα (και για πολλά χρόνια αργότερα), η επίσημη θέση της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία εκτός από την πολιτική εξουσία που είχε, ασκούσε και εκτεταμένη διανοητική τρομοκρατία έχοντας το μονοπώλιο όλων των πνευματικών ζητημάτων, ήταν ότι η ομιλούμενη γλώσσα στον Παράδεισο, άρα και η «μητέρα» όλων των γλωσσών ήταν η Εβραϊκή!!!. Οι άλλες γλώσσες ήταν αποτέλεσμα της τιμωρίας των ανθρώπων και της αλαζονείας τους μετά τον Πύργο της Βαβέλ.

Η πρώτη αντίδραση σε αυτές τις ουρανομήκεις σαχλαμάρες ήταν το βιβλίο του Ολλανδού Γκορόπιους στα 1580, ο οποίος τις απέρριπτε μεν, δυστυχώς όμως υποστήριζε εξ ίσου σοβαρά ότι η επίσημη γλώσσα του Παραδείσου δεν ήταν η Εβραϊκή, αλλά η Ολλανδική!!! Φαντάζομαι ότι ο ανώνυμος αρθρογράφος του Διαδικτύου, αν δεν φοβόταν τις λεμονόκουπες, δεν θα το είχαν σε τίποτε να γράψει ένα ανάλογο βιβλίο, όπου θα υποστήριζαν με «σοβαρότατα» επιχειρήματα ότι είναι σίγουρο ότι η επίσημη γλώσσα του Παραδείσου ήταν η Ελληνική (άραγε η Καθαρεύουσα ή η Δημοτική;) και όσοι υποστηρίζουν οτιδήποτε άλλο είναι πράκτορες ξένων σκοτεινών κέντρων.

Αντίθετα, ο πρώτος που ασχολήθηκε με το ζήτημα θέτοντας κάποιες επιστημονικές προδιαγραφές, όπως θα λέγαμε, ήταν ο Τζόζεφ Σκάλιτζερ (1540-1609), ο οποίος προσπάθησε να διαιρέσει τις γλώσσες της Ευρώπης σε τέσσερεις κύριες ομάδες με βάση τη λέξη που χρησιμοποιούσαν για τον «Θεό». Επίσης πρέπει να αναφέρουμε και τον Άγγλο Ιησουΐτη Τόμας Στήβενς, ο οποίος εργαζόμενος στις Ινδίες κατέγραψε τις παρατηρήσεις του για την σχέση των τοπικών διαλέκτων με την Λατινική και την (αρχαία) Ελληνική, το 1583.

Το 1585, ένας Ιταλός ιεραπόστολος και έμπορος, ο Φίλιππο Σασσέτι, παρατήρησε ότι υπήρχαν πολλά κοινά σημεία μεταξύ της Σανσκριτικής (της αρχαίας Ινδικής πού ήδη ήταν νεκρή και την χρησιμοποιούσε μόνο το Ιερατείο στις ινδουϊστικές τελετουργίες) και των ευρωπαϊκών γλωσσών.

Θα περάσουν 200 χρόνια περίπου μέχρις ότου το ζήτημα έλθει πάλι στην επιφάνεια και αρχίσει πλέον μια σοβαρότερη διερεύνηση, από επιστήμονες και φιλοσόφους, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να ξεδιαλύνουν τις εντυπωσιακές και περίεργες (για την εποχή εκείνη) ομοιότητες μεταξύ των Ευρωπαϊκών και ορισμένων Ασιατικών γλωσσών όπως οι Ινδικές και οι Ιρανικές (περσική κ.λ.π.).

Πρώτα όμως έπρεπε να ξεκαθαρίσει η ατμόσφαιρα από τις αναθυμιάσεις του Γκοροπιανισμού (όπως ονομάσθηκε αυτό το είδος επιχειρηματολογίας και νοοτροπίας). Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση έκανε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος και μαθηματικός Λάϊμπνιτς (1646-1716) που έγραψε: «…υπάρχει τόσος λόγος να βλέπει κάποιος τα Εβραϊκά σαν αρχέγονη γλώσσα, όσος το να υιοθετήσουμε την γνώμη του Γκορόπιους που εξέδωσε ένα έργο στην Αμβέρσα το 1580 για να αποδείξει ότι τα Ολλανδικά ήσαν η καθομιλουμένη στον Παράδεισο…».

Το 1767 θα δημοσιευθεί η μελέτη του Τζέημς Πάρσονς, ο οποίος διερεύνησε συστηματικά την σχέση της Ιρλανδικής με την Ουαλλική γλώσσα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ιρλανδικά και τα ουαλλικά «…ήσαν αρχικά το ίδιο…». Επεκτείνοντας την προσοχή του και στις άλλες γλώσσες θα συγκρίνει τις λέξεις τους για τους αριθμούς, σύμφωνα με την απόλυτα σωστή, από λογική και γλωσσολογική άποψη, σκέψη ότι αφού οι αριθμοί χρησιμοποιούνται από όλους τους λαούς, οι ονομασίες τους το πιθανότερο ήταν να συνεχίζουν να είναι σχεδόν οι ίδιες, ακόμη και αν όλες οι άλλες λέξεις μιας γλώσσας υφίσταντο αλλαγή και τροποποίηση. Οι συγκρίσεις του περιέλαβαν τις Κελτικές (ιρλανδικά, ουαλλικά), τις Ρωμανικές (λατινικά, ιταλικά, ισπανικά, γαλλικά), τις Τευτονικές (δανέζικα, σουηδικά, γερμανικά, ολλανδικά, αγγλικά και αρχαία αγγλικά) και τις Σλαβικές γλώσσες (ρωσσικά, πολωνικά), καθώς και την Ελληνική, Ινδική και Περσική γλώσσα. Παρέθεσε ταυτόχρονα και τις αντίστοιχες λέξεις στα τουρκικά, στα εβραϊκά, στην μαλαϊκή και την κινεζική. Το συμπέρασμα έβγαινε σχεδόν από μόνο του, αφού οι ομοιότητες της πρώτης ομάδας ήταν τόσο καταφανείς, όσο και οι διαφορές της με τις ανάλογες λέξεις των γλωσσών της δεύτερης ομάδας, που όχι μόνον διέφεραν χαρακτηριστικά από την πρώτη, αλλά διέφεραν και μεταξύ τους. Ο Τζέημς Πάρσονς απέδειξε έτσι την στενή συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης, του Ιράν και της Ινδίας και θα προτείνει ότι όλες αυτές οι γλώσσες πρέπει να κατάγονταν από μια κοινή προγονική γλώσσα. Θα ανακαλύψει λοιπόν πρώτος αυτό που σήμερα ο επιστημονικός κόσμος (και όχι οι τσαρλατάνοι), αποκαλεί Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1768, ο Γάλλος Ιησουΐτης πατήρ-Κερντού, θα υποβάλει ένα υπόμνημα στην Γαλλική Ακαδημία των Επιγραφών, στο οποίο ανέφερε τις ομοιότητες μεταξύ της Σανσκριτικής, της Λατινικής, της Ελληνικής, της αρχαίας Σλαβικής και άλλων γλωσσών της Ευρώπης, τις οποίες ανήγαγε σε έναν κοινό πρόγονο. Μια ολόκληρη δεκαετία αργότερα, ο Γουΐλλιαμ Τζόουνς, με την περίφημη διάλεξή του στην «Βασιλική Ασιατική Εταιρεία της Βεγγάλης» στην Καλκούτα το 1786, θα υποστηρίξει με επιστημονικά επιχειρήματα, την συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης με τα σανσκριτικά και τα αρχαία περσικά.

Τέλος, με τις εργασίες του μεγάλου Γερμανού γλωσσολόγου Φραντς Μποπ (Franz Bopp, 1791-1867), στις αρχές του 19ου αιώνα, η Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία θα καθιερωθεί ως ανεξάρτητος επιστημονικός κλάδος της Γλωσσολογίας.

δ. Ιδεοπληξίες και Πράσινα Άλογα

Κάθε καλόπιστος αναγνώστης υποθέτω ότι έχει βγάλει πλέον τα συμπεράσματά του. Κανείς λοιπόν δεν «ενεπνεύσθει» (sic!!!) την «θεωρία των ινδοευρωπαίων» και ασφαλώς όχι ο Γουΐλλιαμ Τζόουνς, όπως είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και πολύ περισσότερο, ουδείς «ενεπνεύσθει» αυτήν την «θεωρία» για να απαντήσει στο ερώτημα «ποιοι ήσαν οι Έλληνες», το οποίο ενεπνεύσθη μόνον η αρρωστημένη φαντασία του ιδεόπληκτου ανώνυμου κειμενογράφου. Αν μάλιστα αυτός ο ανώνυμος σαλτιμπάγκος είχε ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την ορθογραφία και λιγότερο με τους Ινδοευρωπαίους, θα γλιτώναμε ασφαλώς από αρκετές εξορύξεις οφθαλμών, μια και τα ορθογραφικά του λάθη βγάζουν κυριολεκτικά τα μάτια των άτυχων αναγνωστών. Όσο για το ποιο ερώτημα ήθελε να απαντήσει αυτή η «θεωρία» παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν έργο του Τζέημς Πάρσονς, όπου εξηγεί το πώς καταπιάστηκε με το συγκεκριμένο θέμα:

«…τις ώρες της σχόλης μου, για κάποιο διάστημα στο παρελθόν, τις χρησιμοποίησα για να εξετάσω την εντυπωσιακή συγγένεια των γλωσσών της Ευρώπης και βρίσκοντας κάθε μέρα και πιο θελκτική την διασκέδαση με αυτήν την επιδίωξη, οδηγήθηκα χωρίς να το καταλάβω στο να προσπαθώ να τις ακολουθήσω μέχρι την πηγή τους…».

Αυτή η απλή και αφοπλιστική δήλωση του Πάρσονς είναι νομίζω αρκετή για να καταλάβουμε ότι το μόνο που δεν απασχολούσε τους πρωτοπόρους της ανακάλυψης της οικογένειας των Ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών και της στενής μεταξύ τους συγγένειας, ήταν η αγωνία να απαντήσουν στο συγκλονιστικό και τρομακτικής σπουδαιότητας ερώτημα: Μα επί τέλους ποιοι ήσαν οι Έλληνες;

Απτόητος όμως από τους όποιους φθονερούς επικριτές του, ο «κειμενογράφος» μας συνεχίζει παρακάτω, για να μας εξηγήσει τι ακριβώς λέει η «θεωρία», την οποία όπως αποδεικνύεται από τις ανοησίες που παραθέτει δεν διάβασε ποτέ και μάλλον την άκουσε είτε στο καφενείο είτε στο «δεκάλεπτο της νοικοκυράς» σε κάποιο οπτικό ή ακουστικό χαζοκούτι. Στην επόμενη παράγραφο του κειμένου του φθάνουμε σε ένα ανεπανάληπτο μαργαριτάρι, το απαύγασμα της ημιμάθειας και ασχετοσύνης αυτού του απαράδεκτου κειμένου. Σας το μεταφέρουμε απλώς και συγκρατηθείτε:

«…η θεωρία αυτή ταυτίζει λαούς όπως οι Ινδοί, οι Σημίτες (Χετταίοι, Ασσύριοι κ.α.), οι Βορειοευρωπαίοι κ.λ.π. με διάφορα (σ.σ. εννοεί προφανώς με διαφορετικά) αρχαιολογικά κριτήρια και μεταγενέστερα γραπτά κείμενα και γι’ αυτό εκρίθη επιστημονικώς αδόκιμη. Δεν υπάρχει καμία ιστορική πηγή η οποία να βεβαιώνει την ύπαρξη τέτοιας φυλής…».

Η παράθεση μέσα σε τόσες λίγες λέξεις ανατριχιαστικών ανακριβειών, ασύλληπτης ασχετοσύνης, εξοργιστικής ανοησίας και προκλητικής ημιμάθειας είναι ασφαλώς μοναδικό κατόρθωμα. Εκεί όμως που «δεν παίζεται» είναι η έκφραση «επιστημονικώς αδόκιμη» !!!

Οφείλω να ξεκαθαρίσω στους αναγνώστες ότι 1ον η θεωρία δεν ταυτίζει λαούς, αλλά γλώσσες, ότι 2ον οι Σημίτες (Άραβες, Εβραίοι, Αραμαίοι και στην αρχαιότητα Ακκάδιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι κ.λ.π.) όπως και οι γλώσσες τους, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την οικογένεια των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, όπως γνωρίζουν ακόμη και οι μαθητές της τρίτης Δημοτικού, από το σχετικό μάθημα της Ιστορίας. Όσο για τους Ινδοευρωπαίους Χετταίους, 3ον, τον αρχαιότατο αυτόν λαό της Μικράς Ασίας, μάλλον θα έγδερναν ζωντανό όποιον τολμούσε να τους αποκαλέσει Σημίτες, ταυτίζοντάς τους με τους πιο μισητούς τους εχθρούς. Η γλώσσα των Χετταίων, γραμμένη αρχικά σε χιττιτικά ιερογλυφικά και αργότερα στην σφηνοειδή γραφή της Μεσοποταμίας (Σουμερο-Ακκαδική) αποκρυπτογραφήθηκε μόλις την δεκαετία του 1960. Το παλαιότερο κείμενό της ανάγεται στον 18ο αιώνα π.Χ. και αποτελεί το αρχαιότερο γραπτό κείμενο Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας. Τα τελευταία όμως, περί «μεταγενέστερων γραπτών κειμένων» και «ιστορικής πηγής που να βεβαιώνει την ύπαρξη τέτοιας φυλής» είναι και τα πιο ωραία! Άρα με την ηλίθια αυτήν συλλογιστική και ο Τρωϊκός πόλεμος δεν υπήρξε ποτέ, αφού δεν τον βεβαιώνει καμιά ιστορική πηγή, τα δε ομηρικά έπη δεν μετράνε, γιατί ήσαν προφορικά και ως γραπτά κείμενα είναι ασφαλώς πολύ μεταγενέστερα, αφού κατεγράφησαν 600 ολόκληρα χρόνια μετά, επί Πεισιστράτου. Ή δεν είναι έτσι;

Το ίδιο ισχύει και για τους λαμπρούς Νεολιθικούς πολιτισμούς της Νέας Νικομήδειας, του Σέσκλου και του Διμηνίου, που άνθισαν πριν από 8-7000 χρόνια και ασφαλώς δεν συζητάμε να υπήρχαν τότε «γραπτά κείμενα»! Είναι δυνατόν λοιπόν να υπήρχε «ιστορική πηγή» που να αναφέρεται στις αρχικές μετακινήσεις των φορέων των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, όταν αυτές τοποθετούνται από τους επιστήμονες 6-7.000 χρόνια πριν;

Ο «κειμενογράφος» μας αμέσως παρακάτω, εξελίσσεται δυστυχώς και σε ασύστολο ψεύτη, ισχυριζόμενος ότι η «θεωρία περί ινδοευρωπαίων ετέθη υπό αμφισβήτηση από πολλούς επιστήμονες» (Ψέμα, μόνον από τσαρλατάνους και ημιμαθείς αμφισβητείται) και ότι «υπέστη παραλλαγές κατ’ επιθυμίαν Ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι δια σωβινιστικούς λόγους, την φυλήν αυτήν την ονόμασαν ‘Ινδοκελτικήν’, ‘Ινδοβρεταννικήν’ ή ‘Ινδογερμανικήν’».

Ψέμα πρώτο: Ουδείς επιστήμων αναφέρεται σε ινδοευρωπαϊκή φυλή.

Ψέμα δεύτερο: Ποτέ δεν προτάθηκε από κάποιον σοβαρό επιστήμονα ο όρος Ινδοκελτική ή πολύ περισσότερο ο όρος Ινδοβρεταννική οικογένεια γλωσσών, γιατί θα έπεφτε το γέλιο της αρκούδας.

Τελειώνω τις παρατηρήσεις μου για αυτό το τμήμα του κειμένου με την απίθανη σαχλαμαρίτσα για το κρανίο του αρχανθρώπου (όρος ξεπερασμένος ήδη από την δεκαετία του 1960 και πεταγμένος στα άχρηστα) των Πετραλώνων, που «όπως διαπίστωσαν οι ανθρωπολόγοι» (ποιοι, αλήθεια, ανθρωπολόγοι;), «ομοιάζει και έχει τις ίδιες διαστάσεις με τα κρανία των συγχρόνων Ελλήνων» !!!

Γνωρίζει άραγε ο αγράμματος που έγραψε τα παραπάνω ότι το κρανίο αυτό ανήκει όχι στο σημερινό είδος ανθρώπου (Homo sapiens), αλλά σε κάποιο ανθρωποειδές από αρκετά προηγούμενο (Homo heidelbergensis) στάδιο εξέλιξης; Είναι δυνατόν να μοιάζει με σημερινό κρανίο, όχι Έλληνα, αλλά έστω και Κογκολέζου; Και ποιού Έλληνα; Κρητικού, Σαρακατσάνου, Πελοποννήσιου, Βλάχου, Επτανήσιου, Θεσσαλού ή Μακεδόνα; Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή των Ρωσσοπόντιων που τους βασάνιζε η Κα-Γκε-Μπέ με σιδερένια στεφάνια και μίκρυναν τα κεφάλια τους, κατά το σχετικό ανέκδοτο…

ε. Πράσινα βουνά, πράσινα άλογα και αλογόμυγες

Δεν αντέχω να συνεχίσω παρακάτω με τον αχταρμά που ακολουθεί με αναφορές σε λάθος επιστήμονες, σε λάθος συμπεράσματα, με αποσπάσματα από τον Ησίοδο (που γίνεται Ισίοδος), ο οποίος υποτίθεται ότι αναφέρει βουνά γεμάτα βλάστηση στο Αιγαίο, για απολεπίσματα παλαιολιθικών εργαλείων (ο Θεός και η ψυχή του ξέρουν αν καταλαβαίνει ο «κειμενογράφος» μας τι σημαίνουν όλα αυτά), για τον λιμναίο οικισμό της Καστοριάς, την Πολιόχνης της Λήμνου και άλλα πολλά. Και για όσους δεν κατάλαβαν: «Από την Παλαιολιθική τουλάχιστον (σ.σ. τουλάχιστον βεβαίως, βεβαίως. Μπορεί και από την εποχή των δεινοσαύρων και ακόμα παλαιότερα βεβαίως, βεβαίως) εποχή, που είναι κατά βέβαιο τρόπο δυνατή η αρχαιολογική τεκμηρίωση (σ.σ. σοβαρά;) αποδεικνύεται η φυλετική ταυτότης και η πολιτισμική πορεία των Ελλήνων».

Ε, ΟΧΙ, αδίστακτε καραγκιόζη, τίποτε δεν αποδεικνύεται στην Παλαιολιθική εποχή, γιατί απλούστατα, όταν αναφερόμαστε στην Παλαιολιθική μιλάμε για πριν από 2.000.000 έως 12.000 χρόνια. Για ποιους λοιπόν Έλληνες και πράσινα άλογα μπορούμε να μιλήσουμε εκείνη την εποχή, αγράμματε τενεκέ; Οι ολιγομελείς ανθρώπινες ομάδες που περιπλανιόντουσαν αναζητώντας τροφή στις άδειες εκτάσεις της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής μπορεί να ήσαν οι πρόγονοι οποιουδήποτε μετέπειτα λαού, των Σουμερίων, των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Μογγόλων, των Ελλήνων, των Εβραίων, ακόμα και των Κάφρων ή των Οττεντότων της Αφρικής.

Ε, λοιπόν φτάνει πιά. Γεμίσαμε αλογόμυγες.

στ. Δια ταύτα...

Ομολογώ, ότι όχι μόνον έχω αγανακτήσει, αλλά είμαι κυριολεκτικά έξω φρενών, με αυτό το κατ’ ευφημισμόν «κείμενο». Μα επί τέλους, ποιος λαθρέμπορος της γνώσης και της επιστημονικής αλήθειας, διαδίδει τέτοιες βλακώδεις και ανισόρροπες φαντασιώσεις; Τι θα γίνει τελικά με όλη αυτήν την κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο και της οποίας τυπικό δείγμα αποτελεί το γελοίο αυτό κείμενο; ώς θα μάθουν οι χιλιάδες Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, που εμποτίσθηκαν τα τελευταία χρόνια με αυτά τα διανοητικά περιττώματα, ότι όλες αυτές οι ηλιθιότητες προέρχονται από συγκεκριμένα άτομα που προσπαθούν να τα «’κονομήσουν» εκμεταλλευόμενοι αδίστακτα την δίψα πολλών απλών ανθρώπων που θέλουν να μάθουν για το παρελθόν αυτού του τόπου και την Ιστορία του, κάτι που του στέρησαν για δεκαετίες η αδιαφορία των πολιτικών, το ξεφτιλισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα και ο παχυδερμισμός των πάσης φύσεως αρμοδίων;

Ασφαλώς, εκτός από τους απατεώνες υπάρχουν και τα διάφορα «ψώνια» που πιστεύοντας ακράδαντα στο συγγραφικό τους τάλαντο και τις «αλήθειες» που αποκαλύπτουν, γράφουν περισπούδαστα συγγράμματα, που δυστυχώς δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την επιστημονική πραγματικότητα και την στοιχειώδη λογική. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς και πότε θα γκρεμισθούν αυτοί οι τρομακτικοί δίδυμοι πύργοι της ανοησίας και της ημιμάθειας;

Διαβάζω την τελευταία πρόταση του «κειμένου»:
«…Συνεπώς η λέξις Ελλάς σημαίνει η χώρα που εδρεύει ο Θεός, η θεϊκή γη».
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω…

Δημήτρης Ευαγγελίδης
11-1-2002

Το φαυλοκυκλικό αεικίνητο

Το φαυλοκυκλικό αεικίνητο

Στην περίπτωση της «μη-συμβατικής» Ιστορίας, που όπως περιγράψαμε, ανθεί ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, οι «συγγραφείς» των κάθε είδους κειμένων και θεωριών, έχουν πετύχει ένα μοναδικό κατόρθωμα: Την υλοποίηση του περίφημου φαινομένου του αεικίνητου που η σοβαρή επιστήμη έχει απορρίψει ως ανέφικτο. Και όμως το αεικίνητο πραγματοποιήθηκε με την συνέργεια ενός άλλου παραδόξου της Λογικής, που είναι γνωστό ως «φαύλος κύκλος».

Με λίγα και απλά λόγια, εκείνο που συμβαίνει είναι να ανακυκλώνονται τα ίδια ξεπερασμένα και ανυπόστατα επιχειρήματα συγκεκριμένων «κειμένων» από ολοένα και περισσότερους «συγγραφείς», οι οποίοι επικαλούνται τους προηγούμενους ως απόδειξη της ορθότητας των απόψεών τους!

Ξεκινώντας λοιπόν με 2 αρχικά κείμενα συγκεκριμένων συγγραφέων (των αρχών του 19ου αιώνα – Αθ. Σταγειρίτης και του 20ου – Ιάκ. Θωμόπουλος), εμφανίσθηκαν μεταπολεμικά 3 κείμενα κάποιων άλλων συγγραφέων (λεπτομέρειες θα αναφέρουμε στο αμέσως επόμενο Κεφάλαιο) τα οποία με παρωχημένα επιχειρήματα και αυθαίρετα συμπεράσματα κατέληγαν στην κατασκευή ενός βασικού θεωρητικού σκελετού, γύρω από τον οποίο κινούνται όλα τα επόμενα ανυπόληπτα «πονήματα» της «μη-συμβατικής» Ιστορίας.

Με τον τρόπο αυτόν ξεκίνησε το φαυλοκυκλικό αεικίνητο που προαναφέραμε: Ο «συγγραφεύς» Γ στηρίζει την επιχειρηματολογία του στους «συγγραφείς» Α και Β και ο φαύλος κύκλος συνεχίζει με τον «συγγραφέα» Δ που επικαλείται τους Α, Β και Γ. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο «συγγραφέας» Ε, ο οποίος επικαλείται τα επιχειρήματα των Α, Β, Γ και Δ και η ιστορία συνεχίζεται με τον Γ, ο οποίος σε νέο κείμενό του αναφέρει ως «πηγές» εκτός από τους Α και Β, τους «νέους» Δ και Ε. Με την εμφάνιση του «συγγραφέα» Ζ, ο οποίος παραπέμπει στους Α, Β, Γ και Δ, η υπόθεση ανατροφοδοτείται με τον Η, ο οποίος μνημονεύει τους Γ, Δ και Ε, αλλά όχι τον Ζ με τον οποίον πιθανόν έχει τσακωθεί και το αεικίνητο έχει πάρει για τα καλά τον δρόμο του, με την προσθήκη αργότερα των «συγγραφέων» Θ, Ι, Κ, Λ κ.λπ. οπότε ο χορός καλά κρατεί!

Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι κανείς από τους νεώτερους «συγγραφείς» δεν φροντίζει να ανανεώσει έστω, κάποια επιχειρήματα ή να απορρίψει κάποιους από τους παλαιότερους ισχυρισμούς, ίσως από τον φόβο «μπλοκαρίσματος» του αεικίνητου και της βεβαίας κατάρρευσης του, έτσι και αλλιώς, σαθρού οικοδομήματος.

Ένα τυχαίο παράδειγμα και ασφαλώς όχι το μοναδικό είναι το βιβλιαράκι κάποιου «συγγραφέα» αυτής της κατηγορίας για τους «Πελασγούς» (ένα ιδιαίτερα ακανθώδες και επιστημονικά περίπλοκο ζήτημα), όπου οι ασάφειες και τα αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία των αρχαίων πηγών έρχονται να προστεθούν στα παραληρήματα ξεφωνημένων «μη-συμβατικών» αερολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών. Παρ’ όλα αυτά, ο εν λόγω συγγραφέας φιλοδοξεί να «καλύψει» το κενό πληροφόρησης με μια σειρά τομιδίων «…το περιεχόμενο των οποίων είναι απολύτως τεκμηριωμένο…» (;), με τα οποία σκοπεύει να διευκολύνει τους Έλληνες «…να μάθουν τα βασικά στοιχεία της Ιστορίας μας…».

Ασφαλώς, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του φιλόδοξου αυτού «συγγραφέα» ότι με τέτοιου είδους βιβλία το μόνο που επιτυγχάνει είναι η σύγχυση και το στράβωμα αυτών που θα έχουν την ασύλληπτη ατυχία να τα διαβάσουν. Αλλά το πλέον εντυπωσιακό στο πόνημα αυτό είναι η πλήρης επιβεβαίωση του «φαυλοκυκλικού αεικινήτου», την λειτουργία του οποίου περιγράψαμε παραπάνω, με την βιβλιογραφική αναφορά σε διαβόητα αναξιόπιστους «συγγραφείς» στους οποίους παραπέμπει τους άτυχους αναγνώστες του!

Έτσι στο εν λόγω τομίδιο με τον τίτλο «Οι Πελασγοί» πληροφορούμαστε ότι «…η παρουσία των Πρωτοελλήνων επί της γης χρονολογείται από το 28.000 π.Χ.» και αυτό το «απολύτως τεκμηριωμένο» στοιχείο προκύπτει όχι από κάποια αρχαιολογική ανακάλυψη ή επιστημονική μελέτη, αλλά από το βιβλίο ενός γνωστού αερολόγου, που οι ασυναρτησίες του έχουν προκαλέσει άφθονο γέλιο ανά το πανελλήνιον! Στην συνέχεια μας πληροφορεί ότι «Οι Πρωτοέλληνες, δηλ. οι Έλληνες της εποχής των παμβασιλέων (σ.σ. !), ωνομάσθησαν συμβατικά, “Αιγαίοι” ή “Άριοι”. Η προσηγορία “Άριοι” προέρχεται από το “αρ”, που σημαίνει γη, δηλαδή “αυτόχθων” (σ.σ. καμιά σχέση με την πραγματικότητα)» και παρακάτω μας αποκαλύπτει ότι οι Αιγαίοι, οι οποίοι «…είχαν αναπτύξει αξιοθαύμαστο πολιτισμό…», ήσαν «…οι μόνοι, οι οποίοι εχαρτογράφησαν την Ανταρκτικήν ήπειρο, χωρίς χιόνια (σ.σ. !!! ). Γενικά, οι χάρτες των Αιγαίων ήσαν τόσον ακριβείς, που βάσει αυτών εδιορθώθησαν οι σημερινοί (σ.σ. για σκέψου!). Τους χάρτες τους είχε πάρει από έναν Ισπανό ναύτην ο Τούρκος Ναύαρχος Πίρι Ρέϊς το 1517 μ.Χ. Ο Ισπανός είπεν ότι τους είχεν αντιγράψει από τους χάρτες του Κολόμβου, με τον οποίον είχε ταξιδέψει. Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Κολόμβος επήγε στην Αμερική με τους χάρτες των Αιγαίων, οι οποίοι εγνώριζαν όλην την Οικουμένη… »

Και για να μη υπάρχουν απορίες και αμφισβητήσεις για όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά, που αγνοούσαμε μέχρι να διαβάσουμε το αποκαλυπτικό αυτό «σύγγραμμα», ο «συγγραφέας» μάς παραπέμπει στην σχετική βιβλιογραφία, που όπως προκύπτει, αποτελείται από ανάλογης βαρύτητας και σοβαρότητας «συγγραφείς». Όσο για τον Τούρκο ναύαρχο και τους χάρτες του Κολόμβου σας προτείνω να διαβάσετε το λεπτομερειακό άρθρο του Ιταλού Γεωγράφου Diego Cuoghi στην ιστοσελίδα: http://xoomer.alice.it/dicuoghi/Piri_Reis/PiriReis_eng.htm  όπου ο Ιταλός επιστήμονας απομυθοποιεί και γελοιοποιεί τις βλακώδεις αυτές θεωρίες, που ξεκίνησαν από το διαβόητο «πόνημα» “Piri Reis Haritasi ” Ankara, 1935 («Οι χάρτες του Πίρι Ρεΐς»), του Τούρκου Γιουσούφ Ακτσουρά (Yusuf Akcura), Προέδρου της Εταιρείας για την Τουρκική Ιστορική Έρευνα!

Απτόητος όμως ο συγγραφέας μας συνεχίζει: «Και ενώ η ζωή των Αιγαίων εκυλούσε ήσυχα και ευτυχισμένα, ήρθεν έξαφνα ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος. Ο Κατακλυσμός έγινεν, ή το 9654 π.Χ. – Γεωργαλάς, Πρωτοέλληνες, σελ. 129, 177 – ή μεταξύ του 3637 και του 3165 π.Χ. – Κουτρουβέλης, η αναχρονολόγηση της Ιστορίας, σελ. 308 – ή το 1529 – Ωγυγία, Δ, 278. Πάντως ο πιθανότερος χρόνος είναι ο αναφερόμενος υπό του Γεωργαλά, διότι και κατά το 10.000 π.Χ. είχαν γίνει τρομερές γεωφυσικές μεταβολές στον πλανήτη μας…». Απορείτε από πού γνωρίζει ο «συγγραφεύς» ότι το 10.000 π.Χ. είχαν γίνει «τρομερές γεωφυσικές μεταβολές στον πλανήτη μας»; Υποθέτω ότι το έμαθε από τον …Πλάτωνα στον οποίο μας παραπέμπει : «Πλάτων, Κριτίας 111a»!!!

Είναι πάντως εντυπωσιακό να διαβάζεις κείμενα που επικαλούνται «σύγγραμμα» του 1815 («Ωγυγία») και να αναφέρονται σε «στοιχεία» του, την στιγμή που από τότε μέχρι σήμερα έχουν σημειωθεί τόσα τεράστια βήματα και τέτοιες κατακλυσμικές αλλαγές στον τρόπο που προσλαμβάνουμε πλέον τα γεγονότα του απώτερου παρελθόντος, που η αναφορά και μόνον τέτοιων συγγραμμάτων ως βιβλιογραφικής παραπομπής αντιστοιχεί σε παραπομπή στον Κτησία τον Κνίδιο για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη των Κυνοκέφαλων! Η θλιβερή όμως διαπίστωση είναι ότι στον χώρο της «μη-συμβατικής» Ιστορίας τα πάντα είναι επιτρεπτά!

Έτσι θα εξακολουθούν οι «μελετητές» αυτού του τομέα να αναφέρονται στον «κατακλυσμό του βασιλέως της Αττικής Ωγύγου», που όπως είναι σε όλους …γνωστό έγινε την 13η χιλιετία π.Χ., στην καταβύθιση της Ατλαντίδος, που όπως όλοι …γνωρίζουμε υπήρχε κοντά στην δυτική ακτή της Αφρικής ή στην Σαντορίνη και στους μονόκερους, που όπως είναι …βεβαιωμένο, θεωρείται ιδιαίτερη εύνοια της τύχης αν καλπάσουν δίπλα στο αυτοκίνητό σου καθώς ταξιδεύεις στην Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης…

Απελπισία!

Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: «Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» - ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ Θεσσαλονίκη 2007

Η χαμένη τέχνη της γραφής

Ένα εξαιρετικό κείμενο του γνωστού Ιταλού διανοητή Ουμπέρτο Έκο (Umberto Εco), προσαρμοσμένο στην ελληνική γλώσσα και παραδείγματα, που θεωρώ ότι πρέπει να μας βάλει να σκεφτούμε κάποια πράγματα που θυσιάσαμε "ελαφρά τη καρδία" στον βωμό ενός κάποιου "εκσυγχρονισμού".

ΔΕΕ  

Η χαμένη τέχνη της γραφής

Τα παιδιά δεν ξέρουν πια να γράφουν με το χέρι, παρά μόνο να πληκτρολογούν στον υπολογιστή

Προσφάτως δυο ιταλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ένα άρθρο τριών σελίδων- τυπωμένο, δυστυχώς- για την παρακμή της ιδιόχειρης γραφής. Είναι πλέον γνωστό: με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (όταν τους χρησιμοποιούν) και τα SΜS τα παιδιά μας δεν ξέρουν πια να γράφουν χειρόγραφα, παρά μόνο με δυσκολία και στα κεφαλαία. Σε μια συνέντευξη μια δασκάλα λέει επίσης ότι κάνουν πολλά λάθη στην ορθογραφία, αυτό όμως μου φαίνεται ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό πρόβλημα. Οι γιατροί ξέρουν ορθογραφία, αλλά γράφουν άσχημα, ενώ μπορεί κάποιος να είναι διπλωματούχος καλλιγράφος και να μην ξέρει αν πρέπει να γράψει «μύνημα» ή «μήνυμα».

Εγώ βεβαίως γνωρίζω παιδιά τα οποία γράφουν με το χέρι και με αρκετά καλά γράμματα. Το άρθρο όμως μιλάει για το 50% των παιδιών στην Ιταλία- και επομένως φαίνεται ότι από κάποια εύνοια της τύχης εγώ συγχρωτίζομαι με το υπόλοιπο 50% (το ίδιο άλλωστε μου συμβαίνει και στην πολιτική).

Το θέμα είναι ότι η τραγωδία αυτή ξεκίνησε πολύ πριν από την έλευση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του κινητού τηλεφώνου. Οι γονείς μου έγραφαν με έναν γραφικό χαρακτήρα λίγο πλαγιαστό (έχοντας το φύλλο του χαρτιού λοξά) και το κάθε γράμμα ήταν, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα, ένα μικρό έργο τέχνης. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε η άποψη- η οποία μάλλον διαδιδόταν απ’όσους είχαν κακό γραφικό χαρακτήρα, ότι η καλλιγραφία είναι η τέχνη των ανόητων. Είναι επίσης προφανές ότι το να είναι κανείς καλλιγράφος δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι πολύ έξυπνος. Ήταν όμως ευχάριστο να διαβάζεις ένα μπιλιέτο ή ένα έγγραφο γραμμένο όπως πρέπει (ή όπως έπρεπε). Ακόμη και η δική μου γενιά διδάχθηκε να γράφει καλά και τους πρώτους μήνες της Α΄ Δημοτικού μαθαίναμε πώς να κάνουμε μονοκοντυλιά. Η άσκηση αυτή θεωρήθηκε αργότερα ανόητη και καταπιεστική, παρ΄ όλα αυτά μάς μάθαινε να κρατάμε σταθερό τον καρπό ώστε να μπορούμε να σχηματίζουμε, με τα πενάκια, γράμματα στρογγυλεμένα και παχουλά από τη μία μεριά και λεπτά από την άλλη. Εντάξει, όχι πάντα, γιατί η μελάνη του μελανοδοχείου, με την οποία λερώναμε τα θρανία, τα τετράδια, τα δάχτυλα και τα ρούχα μας, σχημάτιζε συχνά κόμπους που κολλούσαν στην πένα και απαιτούσαν δέκα ολόκληρα λεπτά επίπονων και ρυπαρών προσπαθειών για να καθαρίσουν.

Η κρίση ξεκίνησε μετά τον πόλεμο, με την έλευση του στυλό διαρκείας. Τα πρώτα στυλό προκαλούσαν και αυτά πολλούς λεκέδες και αν, αμέσως αφού γράφατε, περνούσατε το δάχτυλο επάνω από τις τελευταίες λέξεις, σίγουρα θα γινόταν μουντζούρα. Ετσι χάθηκε η επιθυμία τού να γράφει κανείς καλά. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και όταν ήταν καθαρό, το γράψιμο με το στυλό δεν είχε πια ψυχή, στυλ και προσωπικότητα.

Γιατί θα πρέπει να λυπόμαστε για την εξαφάνιση της καλλιγραφίας; Η δυνατότητα του να γράφει κανείς καλά και γρήγορα στο πληκτρολόγιο ενθαρρύνει τη γρήγορη σκέψη, ενώ επιπλέον (αν και όχι πάντα) ο ορθογράφος υπογραμμίζει με κόκκινο τα λάθη. Και αν η χρήση του κινητού τηλεφώνου κάνει τις νεότερες γενιές να γράφουν «τ κνς;» αντί για «τι κάνεις;», ας μην ξεχνάμε ότι οι πρόγονοί μας θα έφριτταν αν έβλεπαν ότι εμείς γράφουμε «ορισμένα» αντί για «ωρισμένα» ή «να παίξει» αντί «να παίξη», ενώ οι μεσαιωνικοί θεολόγοι έγραφαν «respondeo dicendum quod», κάτι το οποίο θα έκανε τον Κικέρωνα να χλωμιάσει από αγανάκτηση.

Είναι γεγονός ότι η τέχνη της ιδιόχειρης γραφής μάς διδάσκει να ελέγχουμε το χέρι μας και ενισχύει τον συντονισμό του χεριού και του ματιού. Το άρθρο των τριών σελίδων υπενθύμιζε ότι το γράψιμο με το χέρι μάς υποχρεώνει να συνθέσουμε νοητικά τη φράση στο μυαλό μας προτού τη γράψουμε. Σε κάθε περίπτωση, το γράψιμο με το χέρι, με την αντίσταση της πένας και του χαρτιού, επιβάλλει έναν πιο αργό ρυθμό που ευνοεί τη σκέψη. Πολλοί συγγραφείς, ακόμη και αν έχουν συνηθίσει να γράφουν στον υπολογιστή, γνωρίζουν καλά ότι μερικές φορές θα ήθελαν να μπορούσαν να χαράξουν τα κείμενά τους σε δέλτους από πηλό, όπως οι Σουμέριοι, για να μπορούν να σκέφτονται με την ησυχία τους.

Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά θα γράφουν όλο και περισσότερο σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα. Παρ’ όλα αυτά η ανθρωπότητα έχει μάθει να ανακαλύπτει εκ νέου ως σπορ ή ως αισθητική ευχαρίστηση πολλά πράγματα που ο πολιτισμός έχει εξοστρακίσει ως μη αναγκαία. Δεν είμαστε πια αναγκασμένοι να ταξιδεύουμε με άλογο, κάποιοι όμως κάνουν μαθήματα ιππασίας. Τα μηχανοκίνητα σκάφη υπάρχουν εδώ και καιρό, πάρα πολλοί όμως κάνουν με πάθος ιστιοπλοΐα όπως οι Φοίνικες πριν από 3.000 χρόνια. Υπάρχουν τούνελ και σιδηρόδρομοι, όμως πολλοί απολαμβάνουν την πεζοπορία ή την ορειβασία στα περάσματα των Άλπεων. Ακόμη και στην εποχή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πολλοί συλλέγουν γραμματόσημα. Πολεμάμε με Καλάσνικοφ, διοργανώνουμε όμως ειρηνικά τουρνουά ξιφασκίας.

Θα ήταν καλό αν οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους σε σχολές όπου θα έπαιρναν μαθήματα καλλιγραφίας συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς και τουρνουά, όχι μόνο για να τα εκπαιδεύσουν στο ωραίο, αλλά και για την ψυχοκινητική ευεξία τους. Σχολές του είδους υπάρχουν ακόμη σε πολλές χώρες. Για κάποιον δε ο οποίος δεν έχει σταθερή δουλειά, αλλά έχει σταθερό χέρι, η διδασκαλία αυτής της τέχνης θα μπορούσε να αποβεί προσοδοφόρα.

© 2009 Umberto Εco/L΄Εspresso

Θλιβερή επέτειος

Η μάχη της Πύδνας (22 Ιουνίου 168 π.Χ.)

Το τέλος του Βασιλείου της Μακεδονίας

Ο Περσεύς διαδέχεται τον Φίλιππο

Ο Φίλιππος Ε΄ πέθανε το 179 π.Χ. Ο Περσεύς μαζί με τον θρόνο κληρονόμησε και το μίσος του πατέρα του για τους Ρωμαίους. Μόλις λοιπόν πήρε την εξουσία στα χέρια του άρχισε να προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της Ρώμης. Ηταν ωστόσο αρκετά πονηρός. Ωσπου να προετοιμαστεί για τον πόλεμο, όχι μόνο δεν έδειξε την έχθρα του προς τη Ρώμη, αλλά πέτυχε και την αναγνώρισή του ως νόμιμου διαδόχου του θρόνου της Μακεδονίας. Εξι χρόνια κράτησαν οι προετοιμασίες του Περσέως εναντίον των Ρωμαίων όχι μόνο σε στρατιωτικό, μα κυρίως σε διπλωματικό επίπεδο. Προσπάθησε δηλαδή να ξαναπάρει υπό την επιρροή του όλους εκείνους που είχε δυσαρεστήσει ο πατέρας του καθώς και όσους ήταν τώρα δυσαρεστημένοι με την πολιτική της Ρώμης στην Ελλάδα. Ωστόσο οι φήμες για τις ενέργειες του βασιλιά της Μακεδονίας έφθαναν κατά καιρούς στη Ρώμη και όταν ο βασιλιάς της Περγάμου Ευμένης Β' έκανε την εμφάνισή του μπροστά στους ρωμαίους συγκλητικούς και κατηγόρησε ευθέως τον Περσέα, η Ρώμη πήρε την απόφαση να εκστρατεύσει εναντίον της Μακεδονίας.

Ο Γ' Μακεδονικός Πόλεμος

Το φθινόπωρο του 172 π.Χ. ρωμαϊκά στρατεύματα πέρασαν από την Ιταλία στην Ελλάδα. Ο Περσεύς αντί να εκστρατεύσει αμέσως εναντίον τους συνέχιζε τις διαπραγματεύσεις για σύναψη μιας συνθήκης που του είχαν προτείνει οι Ρωμαίοι ρίχνοντάς του στάχτη στα μάτια. Στο μεταξύ οι ρωμαϊκές λεγεώνες προχωρούσαν ανενόχλητες προς την ενδοχώρα. Αλλά και όταν επιτέλους ο Περσεύς κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασης, αντί να βαδίσει εναντίον των ρωμαϊκών στρατευμάτων που αποβιβάζονταν στην Ιλλυρία και προχωρούσαν μέσα από τα δύσβατα στενά της ορεινής Ηπείρου, προτίμησε να στρατοπεδεύσει στο Κίτιον, κοντά στην Πέλλα.

Ετσι τα ρωμαϊκά στρατεύματα με αρχηγό τον ύπατο Πόπλιο Λικίνιο Κράσσο πέρασαν ανενόχλητα μέσα από την Ηπειρο και έφθασαν στη Θεσσαλία ως τη Λάρισα, όπου ενώθηκαν με τον στρατό που έστειλε για βοήθεια ο Ευμένης της Περγάμου. Η πρώτη σύγκρουση Ρωμαίων και Μακεδόνων έγινε στο Συκούριο και μολονότι ο ρωμαϊκός στρατός ήταν αριθμητικά σχεδόν ίσος με τον στρατό του Περσέως, οι στρατηγικές ικανότητες του Κράσσου φαίνεται ότι ήταν ανύπαρκτες και οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν και μεγάλα τμήματα του στρατού τους διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους.

Πλούσιος αλλά φιλάργυρος

Ούτε αυτή την ευκαιρία μπόρεσε όμως να εκμεταλλευθεί ο Περσεύς. Ενώ λογικά θα έπρεπε να καταδιώξει και να συντρίψει τον ρωμαϊκό στρατό και παράλληλα να εξεγείρει τις ελληνικές πόλεις-κράτη στα νώτα των Ρωμαίων, δεν το έκανε. Δεν το έκανε διότι θα χρειαζόταν να ξοδέψει αρκετά χρήματα και ενώ ήταν πάμπλουτος ήταν επίσης και υπερβολικά φιλάργυρος. Τσιγκουνεύτηκε να πληρώσει και άλλους στρατιώτες.

Η διορατικότητά του ήταν τόσο ανύπαρκτη ώστε δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε την αγανάκτηση των Ελλήνων εναντίον των Ρωμαίων που προκάλεσαν οι αγριότητες του ναυάρχου Γάιου Λουκρητίου στη Θίσβη, στην Αλίαρτο και στην Κορώνεια και ο εξανδραποδισμός των κατοίκων τους. Ωστόσο, παρά την κοντόφθαλμη πολιτική του, ο Περσεύς, εκτός από μερικές μικρές ασήμαντες αποτυχίες, στο πεδίο της μάχης ουσιαστικά παρέμενε αήττητος.

Η ρωμαϊκή Σύγκλητος μελετώντας την κατάσταση αντικατέστησε τον Λικίνιο Κράσσο με τον ύπατο Αύλο Οστίλιο Μαγκίνο και τον ναύαρχο Γάιο Λουκρήτιο με τον Λεύκιο Ορτήσιο. Αλλά και αυτοί δεν φάνηκαν πολύ καλύτεροι των προηγουμένων. Ετσι ο Οστίλιος Μαγκίνος αντικαταστάθηκε, την άνοιξη του 169 π.Χ., από τον Κόιντο Μάρκιο Φίλιππο, ο οποίος κατόρθωσε μεν να εξαναγκάσει τους Μακεδόνες να εγκαταλείψουν τα στενά των Τεμπών αλλά δεν μπόρεσε να προχωρήσει πιο πέρα διότι συνάντησε σθεναρή αντίσταση στις όχθες του ποταμού Ενιπέα, στα νότια του Δίου.

Χρήσιμη η πείρα
Είχαν ήδη περάσει σχεδόν τρία χρόνια και η Μακεδονία αντιστεκόταν σθεναρά. Τότε η Σύγκλητος αποφάσισε να στείλει έναν από τους πιο άξιους στρατηγούς της Ρώμης, τον ύπατο Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο, ο οποίος ξεκίνησε για την Ελλάδα την άνοιξη του 168 π.Χ. Ο Αιμίλιος Παύλος δεν ήταν πια νέος. Πλησίαζε τα 60 αλλά ήταν στρατηγός με μεγάλη πείρα. Ο στρατός που είχε στη διάθεσή του αριθμούσε 52.000 πεζούς και 4.500 ιππείς, ενώ ο μακεδονικός στρατός αποτελούνταν από περίπου 40.000 πεζούς και 4.000 ιππείς.
Ο Αιμίλιος Παύλος βρήκε το μακεδονικό στρατόπεδο εκεί όπου το είχε αφήσει ο προκάτοχός του, δηλαδή στους πρόποδες του Ολύμπου προς τη θάλασσα, πίσω από τον ποταμό Ενιπέα, και άρχισε αμέσως τις επιθέσεις εναντίον του. Γρήγορα όμως ο ρωμαίος στρατηγός κατάλαβε ότι ήταν αδύνατον να περάσει με τον στρατό του το ποτάμι. Συγκρότησε λοιπόν ένα απόσπασμα 8.000 ανδρών το οποίο κατόρθωσε να διασχίσει το ποτάμι από κάποιο πέρασμα και να βρεθεί στα νώτα των Μακεδόνων. Στο μεταξύ, για να μην αντιληφθούν οι Μακεδόνες τον στρατηγικό του ελιγμό, ο Αιμίλιος Παύλος συνέχιζε τις κατά μέτωπον επιθέσεις του.

Γνώση εναντίον δεισιδαιμονίας

Όταν ο Περσεύς αντιλήφθηκε ότι οι Ρωμαίοι πάνε να τον περικυκλώσουν αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς την Πύδνα, στα βόρεια της σημερινής Κατερίνης. Ο ρωμαϊκός στρατός ακολούθησε τον Περσέα, ο οποίος είχε παρατάξει τον στρατό του στην πεδιάδα μπροστά από την πόλη της Πύδνας. Ο Περσεύς, μολονότι ήξερε ότι η τοποθεσία δεν ήταν ιδανική, αναγκάστηκε να ετοιμαστεί για τη μάχη. Τη νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου του 168 π.Χ. έγινε έκλειψη σελήνης. Οι Μακεδόνες, βλέποντας ξαφνικά το φεγγάρι να χάνεται από τον ουρανό χωρίς να υπάρχουν σύννεφα, πανικοβλήθηκαν μπροστά σ' αυτόν τον «κακό οιωνό». Το ίδιο συνέβη και στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, μόνο που εκεί υπήρχε ο αστρονόμος Σουλπίκιος Γάλλος, ύπαρχος του Αιμιλίου Παύλου, ο οποίος εξήγησε στους στρατιώτες ότι δεν πρόκειται για οιωνό αλλά για φυσικό φαινόμενο. Ετσι οι Ρωμαίοι κοιμήθηκαν ήσυχοι ενώ οι Μακεδόνες παρακαλούσαν τους θεούς να μην τους καταστρέψουν.

Η τελική μάχη

Ξημερώνοντας η 22α Ιουνίου 168 π.Χ., οι προφυλακές και των δύο αντιπάλων συναντήθηκαν τυχαία εκεί όπου πότιζαν τα άλογα. Η σύγκρουση ήταν ξαφνική και ο μεν στρατός των Μακεδόνων ήταν έτοιμος να συνδράμει την εμπροσθοφυλακή του, οι Ρωμαίοι όμως ήταν εντελώς ανέτοιμοι. Αλλά ο στρατηγός τους, χωρίς ασπίδα και κράνος, έτρεχε από τη μια άκρη του στρατοπέδου του στην άλλη εμψυχώνοντας τους άνδρες του και διατάσσοντάς τους να ανασυνταχθούν και να παραταχθούν. Οι Μακεδόνες επιτέθηκαν με φοβερή ορμή. Η πεδιάδα άστραψε από τη λάμψη των όπλων τους φέρνοντας προς στιγμήν ταραχή ακόμη και τον πολύπειρο Αιμίλιο Παύλο. Η εμπροσθοφυλακή αλλά και οι λεγεώνες των Ρωμαίων αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Η μακεδονική φάλαγγα, βλέποντας τους Ρωμαίους να υποχωρούν, άρχισε να τους καταδιώκει και παρασύρθηκε εκεί όπου είχε στήσει την παγίδα του ο Αιμίλιος Παύλος, δηλαδή στο ανώμαλο έδαφος. Η μακεδονική φάλαγγα ήταν αποτελεσματική και αήττητη όσο μπορούσε να σχηματίζει με τις μεγάλες ασπίδες και τις περίφημες σάρισές της ένα απόρθητο τείχος. Σε ανώμαλο έδαφος, σε λόφους λόγου χάρη, οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να παραμείνουν ο ένας δίπλα στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά. Από τα κενά αυτά μπήκαν οι Ρωμαίοι και, περισσότερο ευκίνητοι χάρη στον ελαφρό οπλισμό τους, αποδεκάτισαν τους Μακεδόνες. Οι Ρωμαίοι δηλαδή εφάρμοσαν την ίδια τακτική όπως κατά τη μάχη στις Κυνός Κεφαλές. Ο μακεδονικός στρατός έπαθε πανωλεθρία. Η μάχη έληξε μέσα σε μία μόνο ώρα. Η καταστροφή των Μακεδόνων ήταν ολοκληρωτική. Είκοσι χιλιάδες στρατιώτες έπεσαν νεκροί στο πεδίο της μάχης και άλλες 11.000 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Ο Γ' Μακεδονικός Πόλεμος τελείωσε 15 μόλις ημέρες αφότου ο Αιμίλιος Παύλος είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα.

Το τέλος της γιορτής

Από το πλήθος των θησαυρών που μάζεψε ο Αιμίλιος Παύλος από την κατεστραμμένη Μακεδονία δεν κράτησε τίποτε απολύτως για τον εαυτό του, τα απέδωσε όλα στη Ρώμη. Ούτε άφησε τους στρατιώτες του να λαφυραγωγήσουν. Από την πλούσια βιβλιοθήκη των μακεδόνων βασιλέων, την οποία μετέφερε ολόκληρη στη Ρώμη, επέτρεψε απλώς στους γιους του, οι οποίοι αγαπούσαν τα γράμματα, να διαλέξουν μερικά βιβλία.

Προτού ο Αιμίλιος Παύλος φύγει από την Ελλάδα διοργάνωσε στην Αμφίπολη μεγάλη γιορτή στην οποία προσκάλεσε τους έλληνες βασιλείς της Ασίας, τους αρχηγούς της Ελλάδας καθώς και όλους τους εξέχοντες πολίτες των ελληνικών πόλεων. Στους αθλητικούς αγώνες που διοργανώθηκαν έλαβαν μέρος οι διασημότεροι αθλητές από την Ανατολή και από τη Δύση. Οι καλεσμένοι είχαν επίσης την ευκαιρία να θαυμάσουν έργα τέχνης και πολύτιμα αντικείμενα που ανήκαν στους μακεδόνες βασιλείς. Στο τέλος της γιορτής όλα τα όπλα των Μακεδόνων μαζεύτηκαν σε έναν μεγάλο σωρό και ο ίδιος ο Αιμίλιος Παύλος ακούμπησε τον δαυλό και τα παρέδωσε στην πυρά.

Έτσι τελείωσε η θαυμαστή ιστορία της Μακεδονίας παρασύροντας μαζί της και την υπόλοιπη Ελλάδα. Λίγα χρόνια αργότερα οι Ρωμαίοι θα πάψουν να παριστάνουν τους προστάτες των ελληνικών πόλεων και θα γίνουν στυγνοί κατακτητές.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=83&artid=150926&dt=26/04/2003#ixzz0r3lypjwP

Σκοπιανές εκδηλώσεις

Σκοπιανοί παρελαύνοντες με πανώ που αναγράφει:

Η Θεσσαλονίκη θα είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας και πάλι!

Πρόγραμμα Σκοπιανών εκδηλώσεων στην Ελλάδα!

(Αναρτήθηκε στο http://www.maknews.com/forum/general-discussions/?sid=65ba95fd7562467883862b0bb6ad0f89)

Aegean Macedonia Festivals

Embore (Kajlarsko) : Saturday July 10
Έμπορε-Εμπόριο (Ν. Κοζάνης) : 2ο Σάββατο Ιουλίου

Tiolishta (Kostur) : July 13
Τιόλιστα-Τοιχιό (Ν. Καστοριάς) : 13 Ιουλίου


Crvorinovo (Negushko) : July 14 to 15
Τσαρβορίνοβο-Μαρίνα (Ν. Ημαθίας) : 14-15 Ιουλίου

Bituse (Lerin) : July 14 to 15
Μπίτουσε-Παρόρι (Ν. Φλώρινας) : 14-15 Ιουλίου

Ofcharani (Lerin) : July 19 to 20
Οφτσάρανι-Μελίτη (Ν. Φλώρινας) : 19 και 20 Ιουλίου

Sheshtevo (Kostur): July 19 to 20
Σεστέβο-Σιδηροχώρι (Ν. Καστοριάς) : 19 και 20 Ιουλίου

Aposkep (Kostur) : July 19 to 20
Άποσκεπ-Απόσκεπος (Ν. Καστοριάς) : 19-20 Ιουλίου


Gorna Kotori (Lerin) : July 25 to 26
Γκόρνο Κότορι-Άνω Υδρούσα (Ν. Φλώρινας) : 25-26 Ιουλίου


Patel (Lerin) : July 26 to 27
Πάτελε-Άγιος Παντελεήμωνας (Ν. Φλώρινας) : 26-27 Ιουλίου


Setoma (Kostur) : July 26 to 27
Σέτομα-Κεφαλάρι (Ν. Καστοριάς) : 26-27 Ιουλίου


Spanakopita (Lerin) : 1 to 2 August
Μπάνιτσα-Βεύη (Ν. Φλώρινας) : 1-2 Αυγούστου


Krpeshina (Lerin) : August 5 to 6
Καρπέσινα-Ατραπός (Ν. Φλώρινας) : 5 και 6 Αυγούστου


Pochep (Maglensko) : August 6 (for Mirko Ginova)
Πότσσεπ-Μαργαρίτα-Ν.Πέλλας) : 6 Αυγούστου (για τη Μίρκα Γκίνοβα)


Dolno Kotori (Lerin): 14 to 15 August
Ντόλνο Κότορι-Υδρούσα (Ν. Φλώρινας) : 14-15 Αυγούστου


Brandy (Kajlarsko) : 15 August
Ράκιτα-Ολυμπιάδα (Ν. Κοζάνης) : Περίοδος Δεκαπενταύγουστου


Neret (Lerin) : 15 August
Νέρετ-Πολυπόταμος (Ν. Φλώρινας) : Περίοδος Δεκαπενταύγουστου


C'cgas (Giannitsa): 15 to 16 August
Τσ'τσγκας-Σταυροδρόμι (Ν. Πέλλας) : 15-16 Αυγούστου


Kroncelevo (Voden) : August 23-24-25
Κροντσέλεβο-Κερασιά (Ν. Πέλλας) : 23,24,25 Αυγούστου


Fire (Maglensko): Last weekend of August
Πόζαρ-Λουτράκι (Ν. Πέλλας) : Τελευταίο Σαβ / κύριακο Αυγούστου


Mokren (Lerin) : August 15
Βαρυκό (Φλώρινας) : 15 Αυγούστου

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/

Μη - συμβατικές θεωρίες

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη:

«Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» - ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ Θεσσαλονίκη 2007

Πιστεύω ότι για να κατονοηθούν οι φαντασιώσεις των Αλβανών και των Σκοπιανών περί καταγωγής από τους Ιλλυριούς ή τους Πελασγούς (!!!) των πρώτων και από τους αρχαίους Μακεδόνες των δευτέρων, καλό είναι να διαβαστούν συγκεκριμένα κεφάλαια του παραπάνω βιβλίου.

ΔΕΕ