Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Ένα σημαντικό κείμενο για προσεκτική μελέτη, στοχασμό και περισυλλογή.
ΔΕΕ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Άρθρο του Maurizio Blondet 

Μετάφραση -επιμέλεια Αναστάσιος Γιαννάς

Στις ρίζες του Δυτικού πολιτισμού η Σπάρτη και η Αθήνα αντιπαρατίθενται σαν δύο διαφορετικά αρχέτυπα. Η Αθήνα είναι η συζήτηση, η Σπάρτη η σιωπή. Η Αθήνα μας άφησε τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο, τα ανάγλυφα του Φειδία• η Σπάρτη μερικές βουβές πέτρες (δεν είχε άλλα τείχη, όπως λεγόταν, από τα στήθη των πολιτών της).

Η Αθήνα είναι η αγορά της πολιτικής διαμάχης, η Σπάρτη ένα αυταρχικό σύστημα, όπου ο καθένας ανήκει στο κράτος. Η Αθήνα είναι η ελευθερία, η Σπάρτη η στρατιωτική πειθαρχία. Η Αθήνα δίνει, κατά μία έννοια, αρχή στην νεωτερικότητα και στην κοσμική θέαση του ανθρώπου, εικάζει πάνω στους θεούς και αμφιβάλει-ενώ η Σπάρτη μένει ακίνητη σε μία ιεροτελεστική και πολεμική αντίληψη της πόλεως. Η Αθήνα κατοικείται από άτομα, η Σπάρτη από μία αρχαϊκή και συμπνέουσα φάλαγγα. 

Προπάντων: Η Αθήνα παρήγαγε μία τεράστια ποσότητα και ποιότητα λέξεων-λόγος• διάλογοι, φιλοσοφία, σοφίσματα, γενικά αυτό που εμείς ονομάζουμε «κουλτούρα», «ιστορία», «έκφραση», «κριτική»• η Σπάρτη μία αινιγματική και μονολιθική σιωπή: μόνον κάποιο ρυθμικό πολεμικό άσμα του Τυρταίου. Ο δημοκρατικός όχλος απονέμει φυσικά στην Αθήνα την πρωτοκαθεδρία του πολιτισμού, και βλέπει στην Σπάρτη την απουσία του πνεύματος, αισθάνεται την σιωπή της σαν άναρθρη, βίαιη σκοτεινότητα. 

Όμως αν ήταν πράγματι έτσι, πώς να εξηγήσουμε ότι ο Σωκράτης, ο τόσο ομιλητικός, ο πιο περίεργος των Αθηναίων, υπήρξε φίλο-Σπαρτιάτης; Και ο πιο ευγενής και έξυπνος μαθητής του, ο Πλάτωνας, από τον οποίο αρχίζει η φιλοσοφία-και αρχίζει σε μορφή διαλόγου-κοίταζε την Σπάρτη σαν την αληθινή Ελληνική πνευματική καρδιά; 

Διότι έτσι συνέβη: η δημοκρατική παράταξη, η Αθηναϊκή «αριστερά» υποπτεύθηκε ότι ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας "λακωνίζουν", δηλαδή ότι μιμούνται τους Λάκωνες στον ακριβή- συνθετικό λόγο και αναγνωρίζουν στην Σπαρτιατική τάξη την πολιτιστική πρωτοκαθεδρία πάνω στην Ελλάδα, και με την πολιτική έννοια, ότι παίρνουν το μέρος της Σπάρτης, ότι δηλαδή ανήκουν στην «Δεξιά»: κάτι που απαγορευόταν στην Αθήνα.

Βέβαια δεν είναι απλό να εξηγηθεί γιατί η συνοδεία του Σωκράτη-η πιο σημαντική πολιτιστική ανθρώπινη ομάδα που υπήρξε ποτέ- αν και ζούσε μέσα στην Αθηναϊκή ελευθερία, κοίταζε την Σπάρτη ως ένα μοντέλο απαράμιλλου γοήτρου: προπάντων γιατί δημιουργεί αμηχανία στην δημοκρατία να παραδεχτεί ότι η υψηλή κουλτούρα, γεννήθηκε στην Δύση από ένα αντιδραστικό όραμα.

Αλλά η εξήγηση είναι εύκολη για όποιον δεν θρέφει "προοδευτικές" προκαταλήψεις. Φθάνει να θυμίσουμε ότι ο Σωκράτης μιλά, συζητά-και ο Πλάτωνας γράφει σε μορφή διαλόγου και συζήτησης-όχι για μία εγγενή επιθυμία έκφρασης μέσω του λόγου, αλλά ως αντίδραση σε άλλους ομιλητές. Αυτοί αντικρούουν ακούραστα τους Σοφιστές: αυτοί οι τεχνικοί της γνώμης και της επικοινωνίας, αυτοί οι δικηγόροι κάθε περίπτωσης, που υπερηφανεύονταν ότι ξέρουν να πείσουν τον όχλο για οποιαδήποτε θέση αλλά και για την αντίθετη της και-το χειρότερο- ότι μπορούν να διδάξουν σε οποιονδήποτε να κάνει το ίδιο. Η εμφάνιση και η επιτυχία των Σοφιστών δεν θεωρήθηκε στην Αθήνα ως «πρόοδος», αλλά ως αυτό που μαρτυρούσε: Το σύμπτωμα μιας ηθικής κρίσης που κατέκλυζε την κοινωνία. Η νίκη του κυνισμού και του υποκειμενισμού, η χειραγώγηση των συλλογικών συναισθημάτων κατά κάποιο τρόπο συνυφασμένη με τη δημοκρατία, η άρνηση της αλήθειας και η υπεροχή της γνώμης. Κατά μία έννοια, με τους Σοφιστές εισβάλουν στην ιστορία όχι μόνον η διαλεκτική, αλλά η «φλυαρία», η Βαβέλ του « κατά τη γνώμη μου…» 

Ο Γοργίας, ο οποίος υποστήριξε ότι «το σωστό είναι το ωφέλιμο του πιο δυνατού», είναι ήδη πολύ σύγχρονος: φυτεύει το σπόρο για όλους εκείνους που στο μέλλον θα υποκλιθούν στην εξουσία ως την μόνη αλήθεια. Αρχίζει μία διαδρομή στην οποία ο Χέγκελ θα δώσει την πιο συνθετική και καθολική θεωρητική συστηματοποίηση: «ότι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό.» Ο Σωκράτης ο λακωνικός κατεβαίνει λοιπόν στην πλατεία, μιμούμενος τους Σοφιστές στην διαλεκτική τεχνική, για να υπερασπιστεί μία αρχή που παραβιάστηκε, μία αλήθεια που δεν είναι πια κοινά αποδεκτή με σιωπηρή συμφωνία.

Συμπτωματική είναι η τεχνική του: περισσότερο από το να μιλάει, κάνει ερωτήσεις. Και οι ερωτήσεις του στοχεύουν να παρακινήσουν τους συνομιλητές του να παραδεχτούν ότι ναι, η δικαιοσύνη δεν μπορεί να περιοριστεί στο συμφέρον αυτού που κυβερνά, ότι η δύναμη δεν είναι ταυτόσημη με την δικαιοσύνη, ότι η δικαιοσύνη-ακόμη και εάν σε αυτόν τον εμπειρικό κόσμο δεν εμφανίζεται παρά αδύναμα και επεισοδιακά-είναι ωστόσο πιο πραγματική από την δύναμη και το συμφέρον του πιο δυνατού, τόσο που ο αυθεντικός με τον εαυτό του άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να της αναγνωρίσει μία ανωτερότητα χωρίς συμβιβασμούς. Αλλά όπως είναι γνωστό, ο Σωκράτης αρκείται να οδηγήσει τους άλλους να παραδεχτούν ότι η δικαιοσύνη «δεν» είναι αυτό, δεν είναι εκείνο, δεν είναι το άλλο• δεν δίνει ποτέ έναν δικό του ορισμό του «σωστού». Αρνείται να παράσχει μία φόρμουλα, και όχι μόνον για τον βάσιμο λόγο ότι χρειάζεται να υπερασπισθεί η Αλήθεια απομακρύνοντας την από την αιχμαλωσία της διαλεκτικής-η οποία εμφανίστηκε πλέον στον κόσμο ως η πρωταρχική τεχνική που αντιστρέφει τα διατυπωμένα στο αντίθετο τους.

Με την πιο βαθιά έννοια, ο Σωκράτης δεν κάνει κάτι άλλο από το να βολιδοσκοπεί τα όρια μιας σιωπής που περιέχει την αλήθεια, την οποία αυτός αντλεί-και διδάσκει πώς να αντλείται-πέρα από το λόγο. Πώς να εξηγηθεί ότι αυτή η Ολύμπια σιωπή από την οποία ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας αντλούν τις αστείρευτες λέξεις τους είναι ακριβώς η σιωπή της Σπάρτης;

Στην Ελλάδα , πριν τους Σοφιστές, η γνώση ονομάζεται κατά κανόνα μία «όραση», σε σχέση με την οποία οι γνώσεις που αποκτούνται με τις τεχνικές του λόγου, την συζήτηση, δεν είναι παρά μεταβαλλόμενες και επιφανειακές γνώμες: η παραπλανητική φλυαρία των Σοφιστών. Η «όραση» ως υπέρτατη γνώση ήταν, προσθέτουμε, το αντίστοιχο μιας ύπαρξης που είναι προνόμιο ενός ανθρώπινου τύπου (όχι οποιουδήποτε), που επιπλέον είναι ικανός να μεταμορφωθεί.

Εδώ, υπαινισσόμαστε την μύηση στα Ελευσίνια Μυστήρια στα οποία είχαν πρόσβαση οι ευγενείς Αθηναίοι. Σε αυτά, μαρτυρεί ο Ιππόλυτος, παρουσιαζόταν «σε αυτούς που γινόντουσαν δεκτοί στον ύψιστο βαθμό, το μεγάλο και θαυμαστό και τέλειο μυστήριο της όρασης: ένα στάχυ θερισμένο εν σιωπή. 

Ο Πλάτωνας αναφέρεται συνεχώς σε αυτό που συμβολίζει αυτό το αινιγματικό στάχυ, σε σημείο που κατέστη δυνατή η υποψία ότι η θεωρία των Πλατωνικών Ιδεών ήταν μία προσπάθεια λογοτεχνικής γνωστοποίησης των Ελευσίνιων Μυστηρίων-για τα οποία ο μυημένος έπρεπε να σιωπήσει. Ακόμη περισσότερο, υπαινισσόμαστε το μαντείο των Δελφών: Το ιερό κέντρο του φωτεινού Απόλλωνα. Έτσι η Σπάρτη παρέμεινε άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αρχαϊκό Δωρικό πολιτισμό-τον οποίο ζηλότυπα προστατεύει ενώ οι άλλοι άλλαζαν-όπως εξάλλου λέγεται, ο Λυκούργος, που για τους πολλούς ήταν μόνον ο αρχικός νομοθέτης, ο πατέρας της Σπαρτιατικής πολιτικής τάξης, ήταν επίσης και η ονομασία ενός Σπαρτιατικού ιερατικού βαθμού που υπόκειντο στους Δελφούς.

Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε με πιο βαθιά, εξωπολιτική έννοια ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας ήταν φιλο-Σπαρτιάτες; Γιατί αντλούσαν τις λέξεις τους από εκείνη τη σιωπή που φύλασσε η Σπάρτη: μακριά από το να είναι ένας στρατώνας, η πόλη χωρίς τείχη ήταν μία ιερή και στρατιωτική τάξη της οποίας τα άτομα-ασκητικά απαρνούμενα τον εαυτό τους, λαμβάνοντας το κοινό συσσίτιο, φέροντας τα όπλα όπως θα έκανε η πρωταρχική ομάδα των «ίσων», των Ινδοευρωπαίων εταίρων που κατακτούσαν τα νέα εδάφη-διατηρούσαν την αρχική τους προέλευση και έμεναν πιστοί στην βεβαιότητα που έρχεται από την «Όραση», στον πολιτισμό που είναι πριν από την διαλεκτική: εκείνον που «θερίζει το στάχυ εν σιωπή».

Το γεγονός ότι η Σπαρτιατική τάξη ήταν επικεντρωμένη στην στρατιωτική εκπαίδευση σημαίνει δύο πράγματα:

Υποδήλωνε ότι η γνώση δεν κατακτάται με την νοητική οξύτητα, αλλά με την ανάπτυξη του Είναι, την διαμόρφωση του χαρακτήρα.

Ότι η αλήθεια που δεν μπορεί να ειπωθεί πρέπει να υπερασπίζεται με την δύναμη ενάντια στο χάος που θέλει να την ακυρώσει. Αυτή πρέπει να είναι η μόνη νόμιμη χρήση της δύναμης-η δύναμη που επιβάλει την σιωπή πάνω στον θόρυβο του περιβάλλοντος-και που όσο διήρκησε, η «Όραση» δεν είχε επαλειφθεί από τις καρδιές των ανθρώπων.

Δεν επικαλεστήκαμε δύο αρχέγονα αρχέτυπα. Η Σπάρτη και Αθήνα ΕΙΝΑΙ. Σε κάθε εποχή ο πολιτισμός είναι Σοφιστικός ή Πλατωνικός. Και εάν σήμερα εξαπλώνεται το ενδιαφέρον για τα τρέχοντα γεγονότα, το κουτσομπολιό, τη φλυαρία, θα θέλαμε οι λέξεις μας να μην είναι μία απλή προσθήκη στο θόρυβο που κρύβει, ή θολώνει, κάθε βεβαιότητα.

Αναζητήσαμε πάντοτε λέξεις που αραιώνουν την ομίχλη στην οποία το χάος των γνωμών,  μας κάνει να ζούμε, που φέρνουν στο φως τις κρυφές δυνάμεις που ο διαλεκτικός και δημοσιογραφικός θόρυβος μας κρύβουν.

Λέξεις που δεν σέβονται τα είδωλα του Forum Romanum γιατί στηρίζονται, χωρίς να το λένε, σε μία δυνατή σιωπή.

http://theodotus.blogspot.com/2013/10/blog-post_27.html#more

Πλάτων, Πρωταγόρας, 342c:

"Και για να καταλάβετε ότι τα λόγια μου αυτά είναι αληθινά και ότι οι Σπαρτιάτες έχουν πάρει την καλύτερη μόρφωση πάνω στη φιλοσοφία και τη ρητορική, σας λέω τούτο: αν θελήσει κανείς να συζητήσει με τον τελευταίο από τους Σπαρτιάτες, θα διαπιστώσει πως πάνω στα περισσότερα θέματα αυτός φαίνεται ένα τίποτε· στη συνέχεια όμως, σ' ένα οποιοδήποτε σημείο της συζήτησης, γυρνά και σου πετά ξαφνικά μια εντυπωσιακή φράση, σύντομη κι όλο νεύρο, σαν φοβερός ακοντιστής, έτσι που ο συνομιλητής του να φαίνεται κοντά του σαν μωρό παιδί, τίποτε περισσότερο. Αυτό το έχουν καταλάβει αρκετοί και από τους σημερινούς και από τους παλιούς, δηλαδή ότι καλύτερα λακωνίζει κανείς φιλοσοφώντας παρά ασκώντας τη γυμναστική, αφού παρατήρησαν ότι μόνο ένας άνθρωπος με τέλεια μόρφωση μπορεί να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο. Σ' αυτούς ανήκει κι ο Θαλής ο Μιλήσιος κι ο Πιττακός ο Μυτιληναίος κι ο Βίας από την Πριήνη κι ο Σόλων ο συμπολίτης μας κι ο Κλεόβουλος από την Λίνδο και ο Μύσων από τις Χηνές· έβδομον μαζί τους λογαριάζουν τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο. Όλοι αυτοί ήταν φανατικοί οπαδοί και εραστές και μαθητές της σπαρτιατικής παιδείας. Απόδειξη ότι κάτι τέτοιο ήταν η σοφία τους είναι οι σύντομες φράσεις, οι αξιομνημόνευτες που έχει πει ο καθένας τους και που, αφού συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί, τις έκαναν κοινό αφιέρωμα στον Απόλλωνα, στο ναό του στους Δελφούς, σαν τον πρώτο καρπό της σοφίας τους, χαράζοντας τα επιγράμματα που λέει και ξαναλέει όλος ο κόσμος: «γνώρισε τον εαυτό σου» και «μακριά από τις υπερβολές». Τώρα, για ποιο λόγο τα λέω αυτά; Γιατί τον παλιό καιρό μ' αυτόν τον τρόπο φιλοσοφούσαν: με σύντομες φράσεις, σαν τους Λάκωνες. " Ακριβώς αυτό που λέει το άρθρο: δεν φιλοσοφούσαν για να ....φιλοσοφούν. Ενώ είχαν παιδεία δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους την άσκοπη φλυαρία αλλά ήταν προσηλωμένοι στην βαθύτερη γνώση του εαυτού."

ΔΕΕ

Τα απόνερα της Πρέσπας

Τα απόνερα της Πρέσπας

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Θλίψη, απογοήτευση, αγανάκτηση και διαρκώς αυξανόμενη οργή. Τα πνεύματα είναι υπερβολικά οξυμένα και δεν γνωρίζω ποια θα είναι η κατάληξη των όσων εξωφρενικών συμβαίνουν.

Μια κυβέρνηση παραπαίουσα, με πλήρη στήριξη ξένων κέντρων, ιδίως γερμανικών, έναν ανερμάτιστο και συνεχώς ψευδόμενο Υπ. Εξωτερικών ευρισκόμενοι  σε ευθεία αντίθεση και αντιπαράθεση με το λαϊκό αίσθημα, διοργανώνουν προκλητικές φιέστες για να υπογράψουν ένα κατάπτυστο κείμενο εθνικής μειοδοσίας, υπό τα χειροκροτήματα και τα φαρδιά χαμόγελα των ξένων παραγόντων, ιδίως των Σκοπιανών.

Χιλιάδες κόσμου περικυκλώνονται από διμοιρίες πραιτωριανών που κλείνουν δρόμους, απαγορεύουν μετακινήσεις, επιτίθενται σε διαδηλωτές, προκαλούν σοβαρούς τραυματισμούς.

Βίγλα-Πισοδέρι. Ψαράδες Πρεσπών. 
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018. 
Ημέρα ντροπής, εθνικής ήττας, παράδοσης των ιερών και οσίων για τα οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, στις ίδιες ακριβώς περιοχές…

Τα δεδομένα

1.      Η φαρσοκωμωδία της υπογραφής στο χωριό Ψαράδες δεν είναι τυχαία, αλλά άκρως συμβολική. Η επιλογή του τόπου περιέχει σαφείς σημειολογικές αναφορές, μάλλον δυσδιάκριτες στο ευρύ κοινό (και όχι μόνον):

Στις 24 και 25 Μαρτίου 1949 διεξήχθη εκεί το 2^ο συνέδριο του ΝΟΦ  (Narodno Osloboditelen Front-Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με αποφάσεις για αυτοδιάθεση του «μακεδονικού» λαού και την ένωση των 3 τμημάτων της Μακεδονίας (Βαρδάρη-Αιγαίου-Πιρίν), σύμφωνα με το κομμουνιστικό αφήγημα, σε ένα ενιαίο κράτος, που θα προσχωρούσε στην Βαλκανική Ομοσπονδία.

2.     Πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι ο σκοπιανός Πρωθυπουργός Ζάεφ αναφέρθηκε στους δύο λαούς,  Μακεδόνες και Έλληνες, τινάζοντας στον αέρα τα περί Βορειομακεδόνων και όλα τα συναφή φληναφήματα.

3.    Η πραγματικότητα είναι ότι το χαρτί που υπέγραψαν οι δύο Υπ. Εξωτερικών (και όχι οι Πρωθυπουργοί) έχει λιγότερη αξία από μια χούφτα άμμου της λίμνης. Τώρα ξεκινάει ο ανήφορος, που θα τραβήξει αρκετά.

4.    Εκτεταμένα επεισόδια σημειώθηκαν την ίδια μέρα μπροστά στην σκοπιανή Βουλή από σκοπιανούς που υποτίθεται ότι αντιδρούν στην συμφωνία, αλλά στην πραγματικότητα είναι οπαδοί του Γκρούεφσκι που επιδιώκει την επάνοδό του στην εξουσία.

5.     Δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα των τελευταίων ημερών αποκαλύπτουν ότι πάνω από το 70% των πολιτών απορρίπτει την συμφωνία.

Περί ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Σύμφωνα με έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες:

Η συμφωνία θα πάει στη Βουλή της «Βόρειας Μακεδονίας» για να πάρει την έγκριση της πλειοψηφίας, πιθανότατα μεθαύριο, Τετάρτη. Στη συνέχεια θα πάει για υπογραφή στον πρόεδρο Ιβάνοφ, ο οποίος αντιδρά σφόδρα για την συμφωνία, επομένως θα ασκήσει βέτο, θα την αναπέμψει και για δεύτερη φορά θα πάει στη Βουλή όπου θα χρειαστεί απλή πλειοψηφία την οποία ο Ζάεφ διαθέτει.

Η κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή της πΓΔΜ θα ανοίξει τον δρόμο ώστε η Αθήνα να απευθύνει επιστολή προς τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, με την οποία θα τον πληροφορεί ότι η ίδια δεν έχει λόγο να παρεμποδίζει την πρόσκληση προς τα Σκόπια να ξεκινήσουν ενταξιακές συνομιλίες (accession talks) με την Ατλαντική Συμμαχία από τη στιγμή που έχει εκπληρωθεί ο όρος της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου για την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσεως (mutually acceptable solution). Ορισμένα πράγματα ωστόσο πρέπει εδώ να διευκρινιστούν. Είναι δεδομένο ότι στην επιστολή της ελληνικής πλευράς θα αναφέρεται πως η πρόσκληση για έναρξη ενταξιακών συνομιλιών θα απευθυνθεί στη γειτονική χώρα υπό την προσωρινή της ονομασία (πΓΔΜ), με την ξεκάθαρη επισήμανση ότι η τυπική πρόσκληση προς ένταξη θα πραγματοποιηθεί με τη νέα ονομασία, που θα ισχύσει ύστερα από την κύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή.

Τέλος Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου η κυβέρνηση Ζάεφ θα πρέπει να οργανώσει το δημοψήφισμα και να το κερδίσει. Αν δεν το πράξει απλά η συμφωνία καταρρέει, μαζί με την… βορειομακεδονική κυβέρνηση και όλα ξαναγυρίζουν στο μηδέν.

Για την Ε.Ε. η πρώτη κρίσιμη ημερομηνία είναι η Σύνοδος Κορυφής στις 28 – 29 Ιουνίου. Το κεφάλαιο «έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της πΓΔΜ με την ΕΕ» είναι σαφώς πιο περίπλοκο. Και αυτό διότι αυτή τη στιγμή έχουν διαμορφωθεί δύο στρατόπεδα, στο ένα εκ των οποίων ηγείται η Γαλλία (και δευτερευόντως η Ολλανδία) και στο άλλο η Γερμανία. Το πρώτο στρατόπεδο θεωρεί ότι η εμβάθυνση προηγείται της διεύρυνσης, ενώ χώρες όπως η πΓΔΜ (αλλά και η Αλβανία) πρέπει να πραγματοποιήσουν ακόμη πολλές μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως το κράτος δικαίου και η καταπολέμηση της διαφθοράς ώστε να είναι έτοιμες. Μάλιστα, το Παρίσι και η Χάγη έχουν συντάξει ειδικό non paper υπό τη μορφή σχεδίου συμπερασμάτων για την προσεχή Σύνοδο Κορυφής (28-29 Ιουνίου) που ουσιαστικά σπρώχνει την απόφαση για έναρξη ενταξιακών συνομιλιών στο δεύτερο εξάμηνο του 2019. Το δεύτερο στρατόπεδο, στο οποίο ηγείται η Γερμανία και έχει τη στήριξη της Κομισιόν, η άποψη είναι περισσότερο γεωπολιτική και επιμένει ότι οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων πρέπει να νιώσουν την «ευρωπαϊκή θαλπωρή», αλλιώς θα στραφούν σε άλλες κατευθύνσεις (π.χ. Ρωσία, Κίνα, Τουρκία), ένα επιχείρημα που χρησιμοποίησε πρόσφατα σε άρθρο του στους New York Times ο διαβόητος Τζώρτζ Σόρος, δημιουργώντας άμεσους συνειρμούς.

Σε ορισμένους κύκλους της Επιτροπής έχει μάλιστα αρχίσει να κυκλοφορεί η ιδέα «να σπάσει» το δίδυμο κρατών πΓΔΜ – Αλβανία και να ευνοηθούν, π.χ., τα Σκόπια από τη στιγμή που βρέθηκε κοινά αποδεκτή λύση στο ονοματολογικό με την Ελλάδα. Αυτό όμως μάλλον θα κριθεί στις συνομιλίες των Μονίμων Αντιπροσώπων σε επίπεδο Coreper την προσεχή εβδομάδα και στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της 25ης Ιουνίου. 

Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο

Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τα χαμόγελα, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και τα συγχαρητήρια που εισέπραξε από τους ξένους, κινδυνεύει με κατάρρευση λόγω της διαφαινόμενης εξαέρωσης του πολιτικού συνεταίρου του Σύριζα, όπως προκύπτει από τις αποχωρήσεις και παραιτήσεις που παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας.

Κάποιοι με μεγάλη ευκολία προσπαθούν να πείσουν ότι και να φύγει ο Καμμένος, θα έρθει ο Θεοδωράκης, όχι βέβαια ο μουσικοσυνθέτης, αλλά ο εξ ίσου ανερμάτιστος και τυχοδιώκτης Σταύρος ή Σταύρακας.  

Μια ματιά στους αριθμούς θα μας πείσει ότι τέτοια περίπτωση είναι μάλλον όνειρο απατηλό. Υπενθυμίζουμε ότι αυτήν την στιγμή οι ΑΝΕΛΛ απέμειναν με 8 βουλευτές. Ο Σύριζα διαθέτει 145. Του χρειάζονται άλλοι 6. Πόσους μπορεί να προσφέρει το στερεμένο «Ποτάμι»; Το πολύ 3, το Σταύρακα, τον γνωστό Δανέλλη και ίσως άλλον 1 (Μαυρωτάς;).

Ορισμένοι μας υποδεικνύουν με νόημα ότι ξεχνάμε τους ανεξαρτητοποιημένους βουλευτές, οι οποίοι έγιναν 9 μετά την διαγραφή Δημήτρη Καμμένου.

Ας τους εξετάσουμε: Να προσχωρήσει στον Σύριζα ο Δ. Καμμένος; Πολύ τολμηρή πρόβλεψη! Οι 3 διαγραφέντες από την Χ.Α. μάλλον απίθανο. Ο Νικολόπουλος και η Παπακώστα; Ο Θεοχάρης του Ποταμιού που βρίσκεται ένα βήμα από την ΝΔ, όπως και ο διαγραφείς Κατσιαντώνης από τους Κεντρώους; Ιδανικοί αυτόχειρες μάλλον σπανίζουν. Να επανακάμψει στον Σύριζα ο διαγραφείς Στάθης Παναγούλης και μάλιστα για να τον στηρίξει στο Σκοπιανό; Όνειρο θερινής νυκτός! Πόσοι έμειναν; Αν δεν κάνω λάθος ΟΥΔΕΙΣ.

Συμπέρασμα

Το ζήτημα δεν έχει τελειώσει όπως σπεύδουν να πανηγυρίσουν οι συριζαίοι και οι σκοπιανολάγνοι. Ο αγώνας τώρα αρχίζει και απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, αλλά και ηγέτες με κύρος και αποφασιστικότητα. Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο…

ΔΕΕ

18-6-2018

Πώς γίνανε όλοι ακροδεξιοί;

Πώς γίνανε όλοι ακροδεξιοί;

Γιάννης Κ. Πρετεντέρης

Στην Ιταλία η «ακροδεξιά» Λέγκα του Βορρά μπήκε στην κυβέρνηση και τα ποσοστά της συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Το ίδιο και στην γειτονική Αυστρία με το Κόμμα της Ελευθερίας.

Στη Γερμανία ενενήντα δύο «ακροδεξιοί» βουλευτές έπιασαν στασίδι στη Μπούντεσταγκ - για πρώτη φορά από το τέλος του Πολέμου...

Στη Γαλλία οι Ρεπουμπλικάνοι ανταγωνίζονται σε «ακροδεξιά» ρητορική τον Εθνικό Συναγερμό της Λεπέν.

Στη Δανία, στη Βουλγαρία, τελευταία και στη Σλοβενία, παραδοσιακά κόμματα συνεργάζονται με εθνικιστικά ή ξενοφοβικά «ακροδεξιά» κινήματα ώστε να υπάρξει κυβέρνηση.

Και δεν χρειάζεται να προσμετρήσω την Ουγγαρία και την Πολωνία, αυτές τις ιδιότυπες «ανελεύθερες δημοκρατίες», που παρά ταύτα γίνονται αποδεκτές ή ανεκτές από την ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Τι συνέβη άραγε;

Για ποιον λόγο η πιο αναπτυγμένη, πολιτισμένη, ανεκτική και δημοκρατική ήπειρος του πλανήτη δείχνει όλο και περισσότερο να έλκεται από μια ρητορική την οποία κάποιοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «ακροδεξιά»;

Γίναμε άραγε όλοι και ξαφνικά ακροδεξιοί; Ή μήπως η «Ακροδεξιά» είναι το πρόσχημα για να μην κοιτάξουμε το πρόβλημα;

Υπάρχουν τρεις τρόποι να δούμε το ζήτημα.

Ο πρώτος είναι ο συριζαίικος. Στο μυαλό τους όποιος δεν συμμερίζεται τις αξίες, τις επιδιώξεις και τις βεβαιότητες μιας θνήσκουσας Αριστεράς είναι ύποπτος «ακροδεξιός» ή εθνικιστής ή ξενόφοβος ή τα χίλια κακά της μοίρας του.

Αν ανοίξει κανείς μια κυβερνητική εφημερίδα (από την «Αυγή» έως την «Εφημερίδα των Συντακτών») η Ελλάδα και η Ευρώπη κατακλύζονται περίπου από τάγματα μελανοχιτώνων.

Προ ημερών μέτρησα σε ένα μόνο φύλλο είκοσι τρεις αναφορές σε «ακροδεξιούς» και «ακροδεξιά» - από τη Χρυσή Αυγή έως τον Σαλβίνι, τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον πρόεδρο του CSU, τον δήμαρχο Αργους, κάτι διαδηλωτές στην Λέσβο, τον Λοβέρδο, τους Πόντιους της Θεσσαλονίκης και τον... Μαρινάκη!

Ακροδεξιός είναι γενικά όποιος δεν γουστάρουμε.

Λέω «συριζαίικος τρόπος» για να καταλαβαινόμαστε. Είναι προφανές πως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αυτή η άσκηση εμπαθούς ηλιθιότητας ασκείται και από άλλους εθελοντές.

Γενικά είναι ένα είδος πολεμικής που εκμεταλλεύεται την παραδοσιακή εχθροπάθεια της Αριστεράς. 

Ο δεύτερος τρόπος είναι ο χαζοχαρούμενος. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και συμβατικοί πολιτικοί αναφέρονται σε μια ιδεατή κοινωνία βικτωριανών φαβιανών και στηλιτεύουν τους αποκλίνοντες. Στο μυαλό τους δεν υπάρχουν άνθρωποι, πεποιθήσεις, συγκινήσεις, πάθη και προκαταλήψεις. Υπάρχουν μόνο αποστειρωμένοι κανόνες πολιτικής και κοινωνικής ορθότητας που παραβιάζονται από «ακροδεξιούς».

Αν κάποιος ισχυριστεί ότι δεν αισθάνεται ασφαλής με διακόσιους πρόσφυγες στη γειτονιά του, ούτε ενθουσιάζεται με το ενδεχόμενο ο γιος του Βαγγέλης να μεταλλαχθεί σε Αναμπέλα, κινδυνεύει να τεθεί εκτός του πλαισίου αποδοχής και ανοχής.

Η ένστασή του ή έστω η δυσφορία του δεν κουβεντιάζεται, διότι δεν θεωρείται καν αντικείμενο συζήτησης. Απαξιώνεται. Απορρίπτεται. Διαγράφεται εκ προοιμίου.

Κατά προέκταση, η ευκολία με την οποία βαπτίζονται «εθνικιστές» ή «εθνικολαϊκοί» όσοι συγκινούνται με τα ταυτοτικά ζητήματα (από την Καταλωνία και τη Φλάνδρα έως τη Μακεδονία) είναι όχι μόνο κωμική, αλλά και βαθιά ανορθολογική.

Είναι άλλο πράγμα ο ιδεολογικός εθνικισμός, ο οποίος έχει αιματοκυλίσει την Ευρώπη. Κι άλλο πράγμα η ισχυρή αίσθηση ή η αναζήτηση της ταυτότητας του καθενός μέσα στον σύγχρονο κόσμο. 

Ενας Πόντιος της Καλαμαριάς ή της Καλλιθέας βιώνει με τον δικό του τρόπο μια ποντιακή ιδιαιτερότητα, η οποία δεν του κληροδοτήθηκε από ημερίδες του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών αλλά από τις αφηγήσεις της γιαγιάς και τους θρύλους της οικογένειας.

Τον συγκινεί η σκούφια του, χωρίς να θέλει απαραιτήτως να καταλάβει την Τραπεζούντα.

Ποιος θα κρίνει λοιπόν ποιος έχει δίκιο; Ποιος θα ορίσει το ορθό βίωμα ή τη σωστή ταυτότητα; Μήπως κάποιος καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών στο Πάντειο; 

Ο τρίτος τρόπος είναι ο μερκελικός - εκ της ομωνύμου καγκελαρίου... Τον χρησιμοποιώ για να χαρακτηρίσω έναν τρόπο διακυβέρνησης και πολιτικής απογυμνωμένο από ιδεολογικά ή συγκινησιακά ή ταυτοτικά ζητήματα κι επικεντρωμένο σε μια μετρήσιμη αποτελεσματικότητα.

Τα πράγματα είναι «προβλήματα» στα οποία η «καλή πολιτική» δίνει «λύσεις». Ακριβώς όπως τώρα με το Σκοπιανό: ένα μέρος της Ευρώπης το αντιμετωπίζει ως «ενόχληση» που «πρέπει να κλείσει». Ή ως δείγμα πολιτικής ανορθογραφίας που υπάρχει (υποθέτω) για λόγους ανεγκέφαλων σκοπιμοτήτων.

Επί πολλές δεκαετίες η γερμανική πολιτική ζωή έζησε με το δόγμα «κανένας στα δεξιά της CDU». Η ιδέα ήταν προφανώς επιτυχής. Αλλά μπάταρε για δυο λόγους.

Πρώτον, τα αποτελέσματα έπαψαν να είναι μετρήσιμα - με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μεταναστευτικό.

Δεύτερον, η μετακίνηση της Μέρκελ στο κέντρο της πολιτικής σκηνής (κυρίως λόγω νοοτροπίας, χαρακτήρα και σκοπιμότητας) άφησε έναν τεράστιο πολιτικό χώρο «στα δεξιά της CDU» που δεν ήταν δυνατόν να μην καλυφθεί.

Αυτό συνέβη στις τελευταίες εκλογές. Κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις τελευταίες εκλογές στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται. Οτι τα προβλήματα, οι φόβοι κι οι ευαισθησίες τους δεν λαμβάνονται υπόψη. Θέλουν φωνή. Παρουσία. Ταυτότητα. Υπαρξη.

Θέλουν να ακούγονται χωρίς να κρίνονται. 

Και οι εκπρόσωποι, τους απαντούν «δεν φταίμε εμείς, φταίτε εσείς που είστε ακροδεξιοί, ξενοφοβικοί, εθνικιστές». Που «δεν καταλαβαίνετε ότι το Σκοπιανό ή η πολυπολιτισμικότητα είναι ευκαιρίες». Που «σας τρομάζει ο έγχρωμος στο κάτω διαμέρισμα». Που είστε καχύποπτοι στην αλλαγή ταυτότητας φύλου.

Τι θα κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι χωρίς φωνή; Χωρίς ταυτότητα; Χωρίς ένα αφτί να τους ακούσει; Θα ψάξουν προφανώς για άλλους εκπροσώπους. Κι αν είναι και πραγματικοί «ακροδεξιοί», κομμάτια να γίνει!

http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5576889/pws-ginane-oloi-akrodeksioi/

"Συμφωνία" με ...άρωμα εσχάτης προδοσίας

Κατανοητά τα φαρδιά χαμόγελα των σκοπιανών. 

Ο χοντρούλης γιατί χαμογελάει;

"Συμφωνία" με ...άρωμα 

εσχάτης προδοσίας

Δύο σημαντικά άρθρα-αναλύσεις προερχόμενα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και αντιλήψεις, τα οποία επιβεβαιώνουν την γενική αντίληψη για το ξεπούλημα της Μακεδονίας.

ΔΕΕ

Συμφωνία ή έκτρωμα;

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Η κυβέρνηση την αποκαλεί «συμφωνία». Είναι όμως; Ή, μήπως, στην πραγματικότητα, είναι πλήρης απεμπόληση και μονομερές τετελεσμένο;

Ας το εξετάσουμε λίγο.

Συμφωνία σημαίνει, πάνω απ’ όλα, αυτό που η λέξη δηλώνει: Συμφωνία. Εδώ, οι αιρέσεις για το σήμερα, αλλά, κυρίως, οι μελλοντικοί αστερίσκοι είναι τόσο πολλοί και θεμελιώδεις, που μόνον για συμφωνία δεν μπορούμε να μιλάμε. Είναι σα να αγοράζεις ένα αυτοκίνητο και ο πωλητής να σ’ έχει πείσει ότι είναι καταπληκτικό, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρες μερικές… λεπτομέρειες: θα έχει λ.χ. ρόδες; Θα έχει μηχανή;…

Η συμφωνία Τσίπρα – Κοτζιά – Καμένου – Ζάεφ για τα ζήτημα των Σκοπίων, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε αυτή τη στιγμή, έχει τέτοια «αν» που δεν θα έπρεπε να τη συζητάμε καν ως «συμφωνία». Απλά γιατί είναι περισσότερο αίρεση και ευχή από ότι δέσμευση – για εμάς φυσικά, γιατί τα Σκόπια πήραν, ουσιαστικά, τα πάντα…

Αν λοιπόν τα Σκόπια δεν αλλάξουν το Σύνταγμά τους, τι θα γίνει; Θα πει η Ελλάδα στη διεθνή κοινότητα ότι παίρνει τη συμφωνία πίσω; Γελοιότητες. Σε ποιον θα το εξηγήσεις και πώς, από τη στιγμή που από χθες όλος ο πλανήτης μιλά για συμφωνία. Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο επαναφοράς στο status quo ante.

Αυτό ήταν ένα παράδειγμα και δεν είναι το μοναδικό: ούτε το erga omnes ισχύει. Τι erga omnes όταν η σλαβική εκδοχή του ονόματος αφορά ουσιαστικά μόνον την Ελλάδα; Πρόκειται για απόλυτη κοροϊδία.

Πέρα από αυτό, χθες στα Σκόπια ο Ζάεφ πανηγύριζε ως Μακεδόνας, απευθυνόμενος σε Μακεδόνες! Πριν καν… στεγνώσει το μελάνι.

Τέλος, τι σημαίνει σε βάθος χρόνου αυτό το «Βόρεια» Μακεδονία; Δεν σημαίνει, σε ευθεία αντίστιξη, ότι υπάρχει και μία «Νότια»; Ποια είναι αυτή; Μπορεί να μας πουν οι Τσίπρας – Κοτζιάς και Καμένος; Και ποιος εγγυάται ότι αύριο το πρωί, ή σε δύο χρόνια, ή σε δέκα, δεν θα εμφανιστούν εκείνοι από τη «Βόρεια» που θα θέλουν… «λεφτεριά στη νότια»; Ποιος; Όταν η Ελλάδα θα έχει ήδη βάλει τη χώρα αυτή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και δεν θα μπορεί να την κουνήσει κανένας;

Είναι και πολλά άλλα, που θα φανούν πολύ σύντομα. Όμως τα παραπάνω είναι αρκετά: δεν πρόκειται για συμφωνία, αλλά για έκτρωμα. Μεγάλο…

http://www.in.gr/2018/06/13/apopsi/symfonia-i-ektroma/

Σκοπιανό: Η Επανάληψη της απάτης του 2015

Όταν το φιάσκο πλασάρεται ως θρίαμβος

Tου Γιώργου Ρακκά

Κατά την έναρξη του παρόντα γύρου των διαπραγματεύσεων για το Σκοπιανό, είχαμε τονίσει πως μοναδικός όρος που θα σηματοδοτούσε πρόοδο για τις σχέσεις των δυο χωρών θα ήταν να πειστεί μέσα από αυτές η γειτονική χώρα να εγκαταλείψει τις αλυτρωτικές της αναφορές στον «μακεδονισμό». «Πρώτα ο αλυτρωτισμός, μετά το όνομα», τονίζαμε και προχωρούσαμε στην τεκμηρίωση αυτής της θέσης, ότι είναι ακριβώς αυτές οι αξιώσεις που μεταβάλουν και την ΠΓΔΜ σε μικρή αναθεωρητική δύναμη της περιοχής, με υπολογίσιμους ωστόσο συμμάχους όσους επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, και ευρύτερα, την συνέχεια του πολυκατακερματισμού των Βαλκανίων. 

Σήμερα η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το «αίσιο» υποτίθεται τέλος του κύκλου αυτών των διαπραγματεύσεων, οι οποίες έχουν ήδη οδηγήσει σε μια συμφωνία έξι σημείων σύμφωνα με τα οποία η γειτονική χώρα δέχεται να υιοθετήσει μια σύνθετη, γεωγραφική ονομασία, μάλιστα έναντι όλων, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα μας θα αναγνωρίσει τις συνταγματικές αναφορές σε «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα. 

Γλώσσα και εθνότητα αίρουν 

τον γεωγραφικό προσδιορισμό 

Ωστόσο, όπως κάθε φορά που πανηγυρίζει αυτή η κυβέρνηση πρόκειται για ένα μεγαλειώδες διπλωματικό φιάσκο. Η ρητή αναγνώριση από την ελληνική πλευρά της γλώσσας και της εθνότητας οδηγεί de facto στην άρση του γεωγραφικού προσδιορισμού: Αφού υπάρχει «μακεδονικό» έθνος και «μακεδονική» γλώσσα, τότε αναπόδραστα η Βόρεια Μακεδονία καθίσταται χώρα των «Μακεδόνων» και η νότια ελληνική Μακεδονία υποβαθμίζεται απλά στην διοικητική ονομασία της συγκεκριμένης περιφέρειας εις ανάμνηση της αρχαίας Μακεδονίας που «δεν έχει καμία σχέση» κατά την επίσημη διατύπωση που αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά με τις σύγχρονες διαστάσεις και περιπλοκές του ζητήματος. 

Κάπως έτσι επαναπλασάρεται ο αλυτρωτισμός σε μια συμφωνία που υποτίθεται ότι τον κάμπτει, και δημιουργούνται έτσι οι προϋποθέσεις για την μελλοντική του αναβίωση, σαν το επιτρέψει η συγκυρία και υπό την εύνοια των Αμερικάνων και των Γερμανών, αλλά κυρίως των Τούρκων που διατηρούν κάθε συμφέρον από την αποδόμηση της ελληνικής κυριαρχίας.

Η μεθόδευση του χρονοδιαγράμματος 

Με αυτόν τον τρόπο επιθυμεί η παρούσα ελληνική κυβέρνηση να κλείσει το ζήτημα, ενώ την ίδια στιγμή τα σημεία της συμφωνίας εμπεριέχουν εξίσου παγίδες αλλά και μια διαδικασία παρελκυστική, που στοχεύει στην εκτόνωση των αντιδράσεων. 

Η συμφωνία συνάπτεται κατ’ αρχάς, δίχως να ερωτηθεί η ελληνική βουλή, η Ελλάδα αίρει το βέτο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων, ενώ στην γειτονική ηγεσία δίνεται αρκετός χρόνος ώστε να πείσει κόμματα και κοινωνία για το συμφέρον την συμφωνίας, πράγμα που θεωρείται πιθανόν καθώς συν τοις άλλοις γι’ αυτό πιέζουν και εκείνοι ακριβώς οι ευρωατλαντικοί κύκλοι που παλαιότερα χρηματοδότησαν και βοήθησαν να στηθεί το «μακεδονικό αφήγημα» της ΠΓΔΜ. 

Για την ελληνική πλευρά, η άποψη του κοινοβουλίου ζητείται στο τέλος, όταν θα έχει διεξαχθεί ήδη δημοψήφισμα στην γειτονική χώρα. Στην δε περίπτωση που το δημοψήφισμα είναι αρνητικό, και η ονομασία των Σκοπίων μείνει ως έχει, αυτό που θα έχει επιτευχθεί μέσω των διαπραγματεύσεων θα είναι να… απολέσει η ελληνική πλευρά το ‘χαρτί’ του Βέτο, την ίδια στιγμή που θα έχει καταγραφεί ως διπλωματικό προηγούμενο η αναγνώριση της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. 

Ο εξευτελισμός της αλλαγής εμπορικών σημάτων

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά υπάρχει και το ζήτημα των εμπορικών σημάτων, που είναι από τα πλέον εξευτελιστικότερα για την ελληνική πλευρά. Γιατί στο πνεύμα της ‘νέας ομόνοιας’ (sic!) θα υπάρξει κλίμα και πίεση ώστε να απαλειφθούν τα σήματα εκείνα που ‘ενοχλούν εκατέρωθεν’, επομένως, το ανέκδοτο της χώρας που αναγκάζεται να αποσύρει τον ‘μακεδονικό χαλβά’ από την κυκλοφορία, ή να αλλάξει το όνομα του αεροδρομίου Μακεδονία θα γίνει επί τέλους πραγματικότητα.

Μικροπολιτικά οφέλη

Αναρωτιέται κανείς, έπειτα από όλα αυτά το γιατί η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη σε αυτόν τον διπλωματικό «θρίαμβο». Για λόγους ανάλογους με εκείνους που πραγματοποίησε την «κωλοτούμπα» του 2015, δηλαδή για την παραταξιακή επιβίωση και τα μικροκομματικά οφέλη, ακόμα και αν για να τα αποκομίσει το τίμημα είναι να δημιουργήσει «καμμένη γη». 

Οι Γερμανοί έχουν καταστήσει σαφές ότι θέλουν συμφωνία για την παραχώρηση ελάχιστων αντισταθμιστικών στα νέα οικονομικά μέτρα που απαιτούν, τα οποία όμως είναι απαραίτητα για την κυβέρνηση προκειμένου να χρυσώσει το χάπι των τελευταίων, ενδεχομένως με μια σειρά βραχύβιων παροχών, προσωρινών διορισμών κ.ο.κ. 

Οι Αμερικάνοι, επίσης, συνδέουν την στήριξη που παρέχουν στην Ελλάδα έναντι της Τουρκίας (όπως αυτή εκδηλώνεται και όσο διαρκέσει) με τον όρο να υποχωρήσει αυτή στο Σκοπιανό, πράγμα για το οποίο πιέζουν και την Νέα Δημοκρατία. Γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην αμφισημία των δηλώσεων και των τοποθετήσεων των στελεχών της, πράγμα που με την σειρά του της δημιουργεί πρόβλημα συνοχής, απογοητεύει τμήματα των ψηφοφόρων της που επιθυμούν το κόμμα τους να εκφράσει σθεναρότερη αντίθεση στις μεθοδεύσεις Τσίπρα-Κοτζιά. Η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό και προσπαθεί με την συμφωνία να πετύχει «ένα σμπάρο – δυο τριγώνια», δηλαδή να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της απέναντι σε ‘θεσμούς’ και πρεσβείες και ταυτόχρονα να δημιουργήσει πρόβλημα αποσυσπείρωσης στον αντίπαλό της. 

Τέλος, υπολογίζοντας τον αντίκτυπο των αντιδράσεων που θα προκληθούν από την σκανδαλώδη συμφωνία της, η κυβέρνηση επιδιώκει να πλειοδοτήσει σε εθνομηδενισμό και να συσπειρώσει μια κατηγορία ψηφοφόρων που ξεκινάει από την νεοφιλελεύθερη δεξιά και το Ποτάμι, και αγγίζει τον σκληρό πυρήνα των Εξαρχείων. Γι’ αυτό θα αντιμετωπίσει τις κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν και το αρνητικό λαϊκό αίσθημα στο πλαίσιο της συκοφαντώντας τις ως «εθνικιστικές» και «κουκούλι αναβίωσης της μετεμφυλιακής δεξιάς» [...] 

Αυτό ακριβώς επιθυμούν στον ΣΥΡΙΖΑ, την ενίσχυση των διχαστικών τάσεων μέσα στην ελληνική κοινωνία, γιατί στοχεύουν μέσω της ανακύκλωσης των σάπιων εμφυλιακών παθών να ξεπλύνουν τις κυβερνητικές τους αμαρτίες, να κρύψουν μέσα στον θόρυβό τους ότι λειτούργησαν ως η πλέον μνημονιακή, αποτελεσματικότερη δύναμη κοινωνικής και εθνικής αποδόμησης που πέρασε από την εξουσία τα τελευταία χρόνια. 

Διχασμός, χρήσιμοι ηλίθιοι 

και τυχοδιωκτικές παραφυάδες

Δυστυχώς το διχαστικό «σχέδιο» της κυβέρνησης συναντάει αρκετούς έμμεσους υποστηρικτές που λειτουργούν εντός των πατριωτικών κινητοποιήσεων. 

Είναι κατ’ αρχάς όσες δυνάμεις επιθυμούν να τεθεί το αίτημα των τελευταίων με όρους δεξιάς-αριστεράς, ανακυκλώνοντας τα πάθη του ’45-’49 και αποσκοπώντας να κάνουν «πολιτικό ταμείο» στη συνέχεια βάζοντας το Μακεδονικό να πριμοδοτήσει την άνοδο της σκληρής δεξιάς. 

Είναι επίσης δυνάμεις που δρουν όχι σε ιδεολογικό πλαίσιο, αλλά κινητοποιούμενοι από καθαρό τυχοδιωκτισμό, που βρήκαν ευκαιρία να πλασαριστούν ως «παράγοντες» στην πολιτική σκηνή, και στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν να εκμεταλλευτούν την δυσαρέσκεια ώστε να δημιουργήσουν στην συνέχεια κάποιο Μακεδονικό κόμμα. Η δράση τους αντικατοπτρίζεται στην απίστευτη οργανωτική πολυδιάσπαση των πατριωτικών κινητοποιήσεων, και κυρίως στην αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των ομάδων και των επιτροπών συντονισμού, που συνήθως σπαταλούν τον χρόνο τους αλληλοκατηγορούμενοι για «προδοσία» ή υστεροβουλία. 

Δυστυχώς, η εγκατάλειψη του Μακεδονικού από τις σοβαρότερες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, και τις πνευματικές ελίτ του τόπου, έχει επιτρέψει σε αυτούς τους παράγοντες να διαμορφώνουν σε έναν βαθμό το κλίμα μέσα στις κινητοποιήσεις προωθώντας ένα κλίμα άλλοτε φολκλορικό και άλλοτε βίαιο και ρεβανσιστικό συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις στοχεύσεις και την καθαρότητα του μηνύματος που πρέπει να σταλεί στο πολιτικό σύστημα, και ευρύτερα στις ηγεσίες της χώρας. 

Όλα αυτά καθιστούν απόλυτη την ανάγκη να υπάρξει ένα ξεκαθάρισμα για τον χαρακτήρα και την φυσιογνωμία των κινητοποιήσεων. Δηλαδή, το ποιός είναι ο κεντρικός τους στόχος: Να δημιουργήσουν εκείνους τους όρους ενότητας όλων των ανθρώπων που εξεγείρονται εναντίον των μεθοδεύσεων της κυβέρνησης στο Σκοπιανό ώστε ο εθνομηδενισμός να οδηγηθεί σε πολιτική, ιδεολογική απομόνωση και ήττα; Ή να ανέβει κι άλλο το θερμόμετρο του διχασμού, και να διασπαστεί το λαϊκό σώμα ανάμεσα στην χειρότερη μορφή της παλαιοαριστεράς και της παλαιοδεξιάς; 

[...]

http://ardin-rixi.gr/archives/208526