Εντυπωσιακές θέσεις του ΚΚΕ για το Σκοπιανό!

ΚΚΕ: Δεν υπάρχει «μακεδονική» 

γλώσσα και εθνότητα!

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης
  

Στο πρόσφατο φύλλο του «Ριζοσπάστη» που κυκλοφόρησε το Σαββατοκύριακο 26-27 Μαΐου 2018 (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9857817) 

δημοσιεύεται εντυπωσιακό άρθρο που αποκαλύπτει ένα κείμενο του Πολιτικού Γραφείου το οποίο είχε συζητηθεί εσωκομματικά στην Οργάνωση Περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας, το 1995.

Σύμφωνα με το κείμενο αυτό, που βλέπει το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά, αναφέρονται τα εξής εκπληκτικά:

1. Είναι αντι-ιστορικοί και αvτι-επιστημονικοί οι ισχυρισμοί περί ύπαρξης χωριστής και μάλιστα ενιαίας «μακεδονικής» γλώσσας. 

2. Η εθνολογική σύνθεση της επίμαχης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας δεν τεκμηριώνει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί ύπαρξης χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας. Τέτοια εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ. 

3. Η θέση του ΚΚΕ για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» (στο πλαίσιο της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας) ήταν λαθεμένη, αφού δεν ανταποκρινόταν πια στην πραγματικότητα (όπως λαθεμένη ήταν και η θέση της 5ης Ολομέλειας του 1949). 

4. Οι Γιουγκοσλάβοι του Τίτο προωθούσαν την ιδέα να χαρακτηρίσουν τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας χωριστή «μακεδονική» εθνότητα (οι οποίοι ζούσαν όχι μόνο στο γιουγκοσλαβικό κομμάτι της Μακεδονίας, αλλά και στο ελληνικό και στο βουλγαρικό), που θα είχε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια προσπάθεια αναδρομικής ερμηνείας όλης της ιστορίας του Μακεδονικού χώρου, για να θεμελιωθεί η θεωρία της χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας, με χωριστή γλώσσα, καταγωγή και ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση της Ιστορίας, που μεταφέρθηκε και σε χώρες υποδοχής μεταναστών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία). 

5. Για το «Ουράνιο Τόξο»: Το επικίνδυνο είναι ότι η κίνηση αυτή εξυπηρετεί αντικειμενικά τα αποσταθεροποιητικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, οι οποίοι την κατευθύνουν και την ενισχύουν πολύμορφα (οικονομικά και πολιτικά). Οι περισσότεροι από αυτούς που ακολουθούν την κίνηση αυτή είναι άτομα καταπιεσμένα και παρασυρμένα. Όμως, τα ηγετικά της στελέχη, πολλά με ύποπτο πολιτικό παρελθόν, παίζουν ρόλο ύποπτο, δεν κρύβουν τις διασυνδέσεις τους με τους Αμερικανούς. 

6. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να διαμορφωθεί σ' ένα τμήμα των Σλαβόφωνων «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Είναι μια προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να δημιουργήσει προβλήματα, στο πλαίσιο της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Τελευταία, μάλιστα, λανσάρεται, από κύκλους των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τα ψηφίσματα της ΔΑΣΕ η ιδέα του «αυτοπροσδιορισμού». Όμως, υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν σε ποιο έθνος ή σε ποια πληθυσμιακή ομάδα ανήκει κάποιος. 

7. Τυχόν αναγνώριση «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα αποτελέσει, το πρώτο βήμα για την αμφισβήτηση των συνόρων και του εδαφικού status στην περιοχή (κάτι, άλλωστε, που ορισμένοι το λένε ανοιχτά).

Έχουμε ειλικρινά εντυπωσιασθεί με τις τοποθετήσεις αυτές του ΚΚΕ, για τις οποίες, αυτοί που τις υποστηρίζαν εδώ και χρόνια, είχαν στοχοποιηθεί ως ακραίοι, εθνικιστές και όλα τα σχετικά. 

Είμαστε πάντως περίεργοι τι θα πουν για τις θέσεις αυτές οι τοπικοί σκοπιανολάγνοι και κυρίως οι επικεφαλής τους, οι οποίοι υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα, όντας κυρίως ακροαριστεροί εθνομηδενιστές, το δε ενδιαφέρον τους για τους «ντόπιους» ήταν το φύλλο συκής για να προπαγανδίζουν τις αρρωστημένες ιδέες τους. 

Όπως αποδείχθηκε σε αρκετές περιπτώσεις δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τους ντόπιους, αλλά ενδιαφέρονταν μόνον για τις απολαβές τους και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό (το ότι αγνοούν το τοπικό ιδίωμα και μιλούν σκοπιανά, κάτι σημαίνει) και είναι βέβαιο ότι η έκφραση του γνωστού προβληματικού Δημάρχου Θεσσαλονίκης: “I don’t give a shit” τους εκφράζει απόλυτα.

ΔΕΕ

Πληθαίνουν οι φωνές για τους επίφοβους χειρισμούς Τσίπρα στο Σκοπιανό

Τρία κείμενα σχετικά με την διαφημιζόμενη συμφωνία με τα Σκόπια είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας: Δύο ανακοινώσεις κομμάτων και ένα εξαιρετικά σαρκαστικό άρθρο στο in.gr. Και τα τρία εκφράζουν βαθύ προβληματισμό και φόβους για τους χειρισμούς της Κυβέρνησης και ιδιαίτερα του Τσίπρα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανακοίνωση του ΚΚΕ (!).

ΔΕΕ

Πληθαίνουν οι φωνές για τους επίφοβους 

χειρισμούς Τσίπρα στο Σκοπιανό

1. Όταν ξενυχτάει ο Τσίπρας

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Μεγάλη ανησυχία γεννά η δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι “ξενύχτησε” με τον σκοπιανό ομόλογό του Ζάεφ προς επίτευξη συμφωνίας με τα Σκόπια. Ανησυχία προερχόμενη από πικρή εμπειρία: την προηγούμενη φορά που έκανε τέτοια ξενύχτια, το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί η Ελλάδα με περίπου 100 δις ευρώ πρόσθετο βάρος, κατά τις διαπραγματεύσεις του πρωθυπουργού με την τρόικα (συγνώμη, τους “θεσμούς”…) και ένα ακόμα μνημόνιο, το επαχθέστερο ίσως όλων…

Πέρασε καιρός από τότε, όμως οι πληγές της χώρας από εκείνα τα… ξενύχτια όχι απλώς δεν έχουν κλείσει, αλλά, αντιθέτως, παραμένουν χαίνουσες. Και θα παραμένουν για καιρό. Στο διάστημα αυτό που μεσολάβησε όμως, “εφευρέθηκαν” δύο κατηγορίες δικαιολογιών για εκείνη την καταστροφή που επέφεραν η προχειρότητα, η δημοκοπία και η ανευθυνότητα του πρωθυπουργού και της δικομματικής του κυβέρνησης μαζί με τους, όχι και τόσο “Ανεξάρτητους” Ελληνες υπό τον Πάνο Καμμένο.

Η πρώτη “εφεύρεση” ήταν ότι για όλα εκείνα φταίει ο Βαρουφάκης. Μπορεί, αλλά τον Βαρουφάκη ποιος τον έβαλε, ποιος τον έστειλε να διαπραγματευτεί και ποιος τον στήριζε με πάθος μέχρι να κάνει πίσω με την ουρά στα σκέλια; (ο Τσίπρας, όχι ο Βαρουφάκης…)

Ασφαλώς και δεν φταίει κανένας Βαρουφάκης. Τη βασική και πρωταρχική πολιτική ευθύνη την έχει ασυζητητί ο πρωθυπουργός – και τη νομική, κατά το σύνταγμα – σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο.

Η δεύτερη “εφεύρεση”, ακόμα πιο αξιοθρήνητη από την πρώτη, ήταν η πολύ καθυστερημένη παραδοχή ότι δεν είχαν καταλάβει καλά, ότι είχαν υποτιμήσει την κατάσταση, ότι δεν ήξεραν, ότι δεν είχαν εμπειρία, ότι, ότι, ότι: όλα αυτά που έκτοτε οι ίδιοι κατά καιρούς είπαν για να δικαιολογήσουν την παταγώδη αποτυχία και την ασυνέπειά τους. Και αυτό είναι που μας φέρνει στο προκείμενο:

Λοιπόν: το ίδιο παραμύθι δεν χωράει με το ζήτημα των Σκοπίων. Δεν πρέπει να φαντάζεται δηλαδή ο Τσίπρας ότι μπορεί να υπογράψει σήμερα μια επαχθή για την Ελλάδα συμφωνία είτε για να κάνει τον καλό πάλι στις Βρυξέλλες, είτε και για να ικανοποιήσει διάφορα πεπαλαιωμένα αριστερίστικα αντανακλαστικά των δικών του, είτε για όποιο λόγο. Σε αυτή την περίπτωση, δεν χωράει να πει ξανά, μετά από λίγο, “ωχ, τα κάναμε μαντάρα, δεν ξέραμε” ή ότι “φταίει ο α ή ο β τρίτος”. Απλώς δεν χωράει.

Ας κόψει λοιπόν τα ξενύχτια ο πρωθυπουργός. Δεν τα σηκώνει. Όποτε τα κάνει, κακό μας βρίσκει. Κακό μεγάλο…

2. ΚΙΝΑΛ: Συμφωνία με ΠΓΔΜ 

που θα αντέξει στο χρόνο

Υπέρ μιας συμφωνίας με την ΠΓΔΜ για την ονομασία της γειτονικής χώρας που δεν θα επηρεάζεται από πολιτικές ανακατατάξεις, τάσσεται το Κίνημα Αλλαγής.

Όπως τονίζεται σε ανακοίνωσή του, «στόχος όπως άλλωστε μας έχει ενημερώσει και η κυβέρνηση, για την επίλυση του θέματος, είναι μία ολοκληρωμένη συμφωνία που περιλαμβάνει σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις (erga omnes), την αλλαγή του συντάγματος, μια συμφωνία με όλες τις δεσμευτικές ρυθμίσεις που θα ακυρώνουν τον αλυτρωτισμό και την παραχάραξη της ιστορίας».

Όπως προσθέτει, το Κίνημα Αλλαγής, «η γεωπολιτική αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή, καθιστά ιδιαίτερα σημαντική κάθε προσπάθεια για την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων» και υπενθυμίζει ότι αυτή η προοπτική ξεκίνησε με Ελληνική πρωτοβουλία το 2003 με την ατζέντα της Θεσσαλονίκης, για την ειρήνη και την ευημερία των λαών μας.

«Η προώθηση της Ευρωπαϊκής προοπτικής της ΠΓΔΜ προϋποθέτει την τήρηση της αρχής της καλής γειτονίας και την εξεύρεση λύσης», επισημαίνει το Κίνημα Αλλαγής.

3. ΚΚΕ: Στόχος τους η επίσπευση

 της συμφωνίας για την ονομασία

«Παρά την προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος αισιοδοξίας, οι εξελίξεις και τα παζάρια δείχνουν πως βασικός στόχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της αντίστοιχης πλευράς της FYROM, είναι η επίσπευση της ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ κι όχι η επίλυση των κρίσιμων ζητημάτων. Μέσα από αυτόν τον στόχο, της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης των Δυτικών Βαλκανίων, υπηρετούνται και τα συμφέροντα τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου για αναβάθμιση της θέσης του στην περιοχή, όπως είπε άλλωστε και ο πρωθυπουργός στις δηλώσεις του» επισημαίνεται σε ανακοίνωση του ΚΚΕ για την συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού.

«Το ΚΚΕ έχει αντιταχθεί εξαρχής στην ένταξη της FYROM και συνολικά των Δυτικών Βαλκανίων, στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθώς πρόκειται για μια εξέλιξη εχθρική για τους λαούς της περιοχής. Κι αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, όσο κι αν ο κ. Τσίπρας προσπαθεί ανιστόρητα να το αποσιωπά. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η πραγματική λύση απαιτεί επίσης καθαρές εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού και για το απαραβίαστο των συνόρων, που σημαίνει αλλαγές στο σύνταγμα της γειτονικής χώρας, άμεσα και όχι στο μέλλον» προσθέτει η ανακοίνωση του Περισσού.

«Ο λαός χρειάζεται να αντιταχθεί σ’ αυτές τις εξελίξεις, που δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Να δυναμώσει η κοινή πάλη, η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών, μακριά από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες» καταλήγει το ΚΚΕ.

Ο διαβόητος "Μάης του '68"

ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ’68

Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το '68, αλλά τις συνέπειες εκείνου του τοξικού και τόσο μυθοποιημένου νέφους που παρήγαγε, τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θα τις συνοψίσω λοιπόν σε δέκα κληροδοτήματα. 

1. Το συντριπτικό 

Καταρχάς, το '68 άφησε μία εξαιρετική καταστροφική φόρτιση: τη μέθη της κατεδάφισης ή της θέλησης για διάλυση, την αρνητική σκέψη, την επιθυμία της αποδόμησης, τη μεγάλη απόρριψη. ‘Φτάνει’, ‘Όχι’, ‘έξω’, ‘μακριά’, ‘αντι’, ‘οργή’, ‘κατά’, υπήρξαν οι λέξεις κλειδιά και τα επιφωνήματα της εποχής. Όχι τυχαία λοιπόν ονομάστηκε ‘Ολική Αμφισβήτηση’ διότι υπήρξε η ολική καταστροφικότητα· υπήρξε η επιβεβαίωση του εαυτού μέσω της άρνησης του πλαισίου, του συστήματος, των θεσμών, της τέχνης και της ιστορίας. Ο καταστροφισμός μεταβλήθηκε στο νέο κοινωνικό συνδετικό κρίκο υπό τη μορφή διαμαρτυρίας, της ύβρεως, και της αντιπολιτικής. Σήμερα, ζούμε μεταξύ των ερειπίων αυτού του καταστροφισμού.

2. Το πατροκτόνο

Η εξέγερση του '68 είχε έναν απόλυτο εχθρό: τον Πατέρα, νοούμενο ως οικογενειάρχη, ως πατριαρχία, ως πατρίδα, ως Θεό, ως δάσκαλο, ως καθηγητή, ως αρχή. Το '68 υπήρξε το κίνημα της χαρούμενης πατροκτονίας, η γιορτή για το συμβολικό φόνο του πατέρα και όποιου τον αντικαθιστά. Κάθε αρχή έχασε το κύρος και την αξιοπιστία της· η εκπαίδευση απορρίφθηκε ως εξαναγκασμός· η παράδοση καταφρονήθηκε ως μυστικοποίηση· τα γηρατειά γελοιοποιήθηκαν ως μια άγονη κατάσταση, ένα εμπόδιο και ένα βάρος. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος έχασε την αύρα και το σεβασμό.

3. Το νηπιακό 

Το '68 πυροδότησε το σύνδρομο του Αιώνιου Νηπίου, του παιχνιδιάρικου και ανεύθυνου. Του νηπίου που, στο όνομα της αυτοανακηρυγμένης δημιουργικότητας και μεγαλοφυΐας του, αρνείται τις ευθύνες του μέλλοντος αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Έτσι, η κοινωνία χωρίς πατέρα κατέληξε να γίνει μια κοινωνία χωρίς παιδιά και ιδού η γενιά των αιώνιων παιδιών, αυτοδημιουργημένων και αυτοδιαχειριζόμενων, που δεν εγκαταλείπουν την εφηβεία τους για να κάνουν χώρο στα αληθινά παιδιά. Ο Πίτερ Παν γίνεται εγωκεντρικός και ναρκισσιστής. Ο αρχικός κολλεκτιβισμός του '68 μεταβλήθηκε σύντομα σε έναν παιδαριώδη, συγκινησιακό υποκειμενισμό συνοδευόμενο από τη λατρεία του Εγώ. Αυτά που μαστίζουν την κοινωνία μας σήμερα: η υπογεννητικότητα, η έκτρωση και η προσβολή των γηρατειών είχαν βρει το άλλοθί τους.

4. Το αναιδές 

Που έχει ασφαλώς ομοιοκαταληξία με το αδαές. Ο καθένας, χάρη της ηλικίας του και του ρόλου του ως διαμαρτυρόμενου, αισθανόταν το δικαίωμα να κρίνει τον κόσμο και τη γνώση, στο όνομα της επαναστατικής άγνοιας. Το '68 απέκοψε τη σύνδεση μεταξύ δικαιωμάτων και καθηκόντων· μεταξύ υπευθυνότητας και εξουσίας αλλά και μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων· μεταξύ της σεξουαλικότητας και της αναπαραγωγής· μεταξύ της ιστορίας και της φύσης· μεταξύ της εφήμερης μέθης της ανατροπής και της χαράς για τα πράγματα που διαρκούν.

5. Το εξτρεμιστικό 

Μετά το '68, ήλθαν τα χρόνια των πιστολιών, της βίας και της τρομοκρατίας. Η βία και η τρομοκρατία ασφαλώς δεν υπήρξαν άμεσες συνέπειες του '68, αλλά μερικά από τα πιο σημαντικά αποτελέσματά του. Η αλαζονεία εκείνου του κλίματος κρυσταλλοποιήθηκε στην επίθεση εναντίον όποιου δεν συμμορφώνονταν στο νέο ριζοσπαστικό κομφορμισμό. Από το '68 προήλθε το εξτρεμιστικό κύμα που ποτίστηκε από εξωτικά μοντέλα: την Κίνα του Μάο, το Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ, την Κούβα του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, την Αφρική της Black Power.

Το '68 υπήρξε ας πούμε η υποχρεωτική βασική εκπαίδευση της εξέγερσης. Στη συνέχεια, οι πιό αποφασισμένοι επέλεξαν τα λύκεια της βίας και μέχρι τα μάστερ στην τρομοκρατία. Το '68 δεν άφησε αξιομνημόνευτα γεγονότα αλλά δηλητηρίασε το κλίμα, δεν παρήγαγε πολιτικές ή οικονομικές επαναστάσεις, αλλά μεταβολές των ηθών και της νοοτροπίας, αυτό που oι αγγλοσάξωνες αποκαλούν paradigm shift.

6. Το τοξικό 

Μία άλλη πλευρά του '68, προτίμησε το ‘χόρτο’ (ή και χειρότερα) από τα πιστόλια. Έτσι, στα ‘σαρκοφάγα’ της πολιτικής βίας προστέθηκαν οι ‘χορτοφάγοι’ των ναρκωτικών. Το ρεύμα των Χίπις και η ριζοσπαστική κουλτούρα, που προϋπήρχαν του '68, συναντήθηκαν με το ελευθεριακό και ανατρεπτικό κύμα του κινήματος, το οποίο πήρε φωτιά με το ‘χόρτο’, το LSD και άλλα παραισθησιογόνα. Άφησε μία μακριά ουρά από απροσάρμοστους, εξαπατημένους και απεγνωσμένους. Η σκοτεινή ιδεολογία του '68 υπήρξε διονυσιακή· βασισμένη πάνω στην ξέφρενη ελευθερία, στην παραβατικότητα, στο χασίς και στο ελεύθερο σεξ. Ωστόσο, ακόμα και αυτά επίσης δεν ήταν το κύριο αποτέλεσμα του '68, αλλά ένα μικρότερο παρακλάδι των παρενεργειών του. 

7. Το κομφορμιστικό 

Το κυριότερο αποτέλεσμα του '68 και η μεγαλύτερη κληρονομιά του υπήρξε η εδραίωση του ριζοσπαστικού (radical) πνεύματος, κυνικού και νέο-αστικού. Το '68 είχε παρουσιαστεί ως μία αντι-αστική, αντι-καπιταλιστική επανάσταση αλλά στο τέλος εργάστηκε στην υπηρεσία της νέας μπουρζουαζίας, η οποία βέβαια δεν ήταν πια οικογενειακή, χριστιανική και πατριωτική αλλά αυτή του νέου πολυεθνικού κεφαλαίου. Κτύπησε την παράδοση που δεν ήταν σύμμαχος της καπιταλιστικής εξουσίας αλλά ήταν το τελευταίο ανάχωμα στην επέκτασή της. Το '68 μετατόπισε την επανάσταση στο ιδιωτικό, στη σεξουαλική σφαίρα, στις σχέσεις μεταξύ των γενεών, στο λεξικό και στα ήθη.

8. Το μειωτικό 

Το '68 έσυρε κάθε ιστορία, θρησκεία, επιστήμη και σκέψη στο δικαστήριο του παρόντος. Όλα μειώθηκαν στην επικαιρότητα, στο εδώ και στο τώρα, ακόμα και οι κλασικοί απορρίπτονταν ή γίνονταν δεκτοί μόνο εάν μπορούσαν να επικαιροποιηθούν, εάν δηλαδή μιλούσαν στο παρόν με τον κατάλληλο τρόπο. Η επικαιρότητα ηταν το μόνο αξιακό κριτήριο. Αυτή η γιγάντια μείωση στην επικαιρότητα, παραμορφωμένη από τους ιδεολογικούς φακούς, οδήγησε στην απόρριψη της ιστορίας και στη λησμονιά του παρελθόντος. 

9. Το νεο-καθωσπρεπιστικό

Άμεση συνέπεια της ιδεολογίας του ’68 ήταν η γέννηση της Πολιτικής Ορθότητας, ο ριζοσπαστικός προοδευτικός καθωσπρεπισμός για την προστασία των νέων τοτέμ και των νέων ταμπού, του ‘αντιφασισμού’, του ‘αντιρατσισμού’, του ‘αντισεξισμού’, της ‘προστασίας’ των γκέι, των μαύρων κλπ. Το '68 γεννήθηκε ως ένα είδος εξέγερσης εναντίον της αστικής υποκρισίας, με στόχο ένα λεξιλόγιο ειλικρινές και αθυρόστομο αλλά στην πραγματικότητα, με το λεξιλόγιο της πολιτικής ορθότητας θριάμβευσε η νέα υποκρισία. Έχοντας αποτύχει ως κοινωνική επανάσταση, το '68 αναδιπλώθηκε πάνω στη λεξική επανάσταση. Μη μπορώντας να αλλάξει την πραγματικότητα και τη φύση, άλλαξε τα ονόματα τους, έκρυψε την πραγματικότητα ή την είδε κάτω από μία άλλη οπτική. 

10. Το απεριόριστο. 

Τέλος, τι μας άφησε το '68; Την απολογία της παραβίασης σε κάθε πεδίο. Τα όρια χάνονται σχετικά με το τι είναι οι λαοί, τα φύλα και οι τόποι· τα αναχώματα καταστρέφονται· χάνονται τα σύνορα· εκλείπει η αίσθηση του μέτρου και του κανόνα που είναι οι μοναδικές εγγυήσεις ώστε η ελευθερία να μην καταλήξει στο χάος.

Μας άφησε λοιπόν την υπέρβαση των ορίων, που οι Αρχαίοι Έλληνες φοβόντουσαν ως Ύβρη και το πάθος για το απεριόριστο και για την αδιάκοπη μετάλλαξη. Η φύση πλέον υπόκειται στις επιθυμίες, η πραγματικότητα βιάζεται από την ουτοπία και τη φαντασία που αξιώνουν να διαγράψουν την αληθινή ζωή και τις ‘ατέλειες’ της… 

Σημείωση του Μεταφραστή

Η σύνοψη της σύνοψης για τον περιβόητο Μάη του ’68 είναι η εξής: υπήρξε η αναβίωση του ιουδαϊκού νέο-γνωστικισμού (εξ ου και το μίσος προς το αρχέτυπο του ‘Πατρός’). Ήταν επίσης και ένας πόλεμος εναντίον του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ που τόλμησε να αντιταχθεί στη θέληση του Ισραήλ. Το ’68, ίσως για πρώτη φορά, η αριστερά απεκδύθηκε του οικονομικού διεκδικητικού μανδύα της, και εμφανίζει στο φως της ημέρας, τον ΑΝΤΙΝΟΜΙΣΜΟ της που είναι η πραγματική της φύση (ή καλύτερα...αντι-φύση) . 

Και τώρα τι θα λέγατε να κάνουμε ένα άλμα 2000 ετών, για να δείτε τι σημαίνει ‘παράδοση’, στην αρνητική εκδοχή της βέβαια; Όπως είναι γνωστό, ο πρωταγωνιστής του Μάη του ’68, Ντανιέλ Κοέν-Μπεντίτ είχε κάνει μια σειρά από προκλητικές δηλώσεις σχετικά με το ‘σεξ με τα παιδιά’ τη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Οι δηλώσεις αυτές βρίσκονται στο βιβλίο του The Great Bazaar (Der grosse Basar), στο οποίο περιγράφει ερωτικές περιπτύξεις με παιδιά πέντε ετών, την εποχή που ήταν δάσκαλος σε ένα αντι-αυταρχικό (...) νηπιαγωγείο. Ο Πλωτίνος, στο Εναντίον των Γνωστικών γράφει: «Όταν όμως λένε [οι γνωστικοί] ότι αδιαφορούν για την εδώ ωραιότητα, καλά θα έκαναν να αδιαφορούν και για την ωραιότητα των παιδιών, ώστε να μην οδηγούνται νικημένοι στην ακολασία». Είπαμε, ‘παράδοση’ 2000 ετών είναι αυτή…

Σκεφτείτε τώρα πως αυτό το άτομο, τον Κοέν-Μπεντίτ το Πανεπιστήμιο Αθηνών το αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα! Διαβάστε και φρίξτε. Δείτε και τα ονόματα των καθηγητών που τον υποδέχτηκαν. Σήμερα κάποιοι από αυτούς είναι βουλευτές της… ΝΔ.

http://theodotus.blogspot.gr/2018/05/68.html#more

Η Κίνα στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Η Κίνα στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Η Κίνα έχει ανακοινώσει ότι είναι έτοιμη να διαθέσει 10 τρισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα τέσσερα χρόνια σε έργα υποδομής κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού (One Belt, One Road Initiative). Με την ανάπτυξη θαλάσσιων, οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων το Πεκίνο θέλει να δημιουργήσει διαδρόμους μεταφορών που θα εξυπηρετούν τις εμπορικές του συναλλαγές από την Ασία ως την Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού είναι το όνομα του δικτύου της διαδρομής μεταφορών και της εφοδιαστικής αλυσίδας που έχει αρχίσει να εδραιώνει η Κίνα στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η διαδρομή ξεκινά με την επένδυση ναυαρχίδα στο λιμάνι του Πειραιά και επεκτείνεται σε έργα υποδομής στις γειτονικές χώρες – δρόμοι, σιδηρόδρομοι, γέφυρες, θερμοηλεκτρικοί σταθμοί κλπ. Οι επιπτώσεις της κινεζικής στρατηγικής είναι δυνητικά τεράστιες επειδή μπορούν να μετατοπίσουν εμπορικούς και γεωοικονομικούς άξονες.

Η βαλκανική διάσταση της κινεζικής πρωτοβουλίας απασχόλησε διεθνές συμπόσιο στο Βερολίνο που διοργάνωσε η Εταιρεία Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SOG) σε συνεργασία με την Επιτροπή Ανατολικών Υποθέσεων της Γερμανικής Οικονομίας, του Συνδέσμου Γερμανικών Εμποροβιομηχανικών Επιμελητηρίων και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Βερολίνου. Στο συμπόσιο συμμετείχε και ο Γιώργος Τζογόπουλος, επιστημονικός συνεργάτης του ισραηλινού Μπεγκίν Σαντάτ Κέντρου για Στρατηγικές Έρευνες (BESA) αλλά και του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ο οποίος μίλησε στη Deutsche Welle για τα βασικά ζητήματα που απασχόλησαν στην ημερίδα πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, στελέχη υπουργείων, ευρωπαϊκών θεσμών και μεγάλων εταιρειών.

Η ευθύνη της ΕΕ

Επιφυλάξεις και κριτική για την παρουσία της Κίνας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη εκφράστηκαν κυρίως από ομιλητές θεσμών της ΕΕ και της Γερμανίας. Πολλοί από αυτούς διαπιστώνουν το τελευταίο διάστημα αλλαγή στάσης στη δραστηριότητά της στο εξωτερικό. Δεν είναι πλέον η Κίνα του χαμηλού προφίλ αλλά μια Κίνα που θέλει να επιβάλει τους κανόνες του παιχνιδιού. Και όχι μόνο – οι Κινέζοι κινούνται με κάθε μυστικότητα, λείπει κάθε διαφάνεια για το πώς χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους, οι προσφορές τους είναι σε τιμές ντάμπινγκ και δεν λαμβάνουν υπόψιν τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές για παράδειγμα σε ό,τι αφορά περιβαλλοντικά κριτήρια. Αφετηρία αυτών των ενστάσεων δεν είναι τόσο οικονομικοί λόγοι όσο οι αμερικανικές πιέσεις που αφορούν την ασφάλεια, επισημαίνει ο Γιώργος Τζογόπουλος: «Πρόκειται για μια προσέγγιση που έχει ξεκινήσει από τις ΗΠΑ την εποχή του Μπαράκ Ομπάμα και συνεχίζεται επί Ντόναλτ Τραμπ. Υπό την πίεση της Ουάσιγκτον η ΕΕ και κατά μείζονα λόγο η καγκελάριος Μέρκελ προσπαθούν να αλλάξουν το πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ αναφορικά με την προσέλκυση κινεζικών επενδύσεων. Το πολύ μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη είναι ότι κινεζικές εταιρίες είναι σε θέση να παίρνουν ένα μεγάλο μερίδιο της ευρωπαϊκής αγοράς καταθέτοντας υψηλότερες προσφορές σε διαγωνισμούς, πράγμα που πλήττει μεσοπρόθεσμα την ευρωπαϊκή βιομηχανία.»

Πιθανώς η κινεζική δραστηριότητα στα Βαλκάνια να συνιστά απειλή για τα οικονομικά συμφέροντα ευρωπαϊκών εταιρειών αλλά την ευθύνη για αυτή την εξέλιξη τη φέρουν τα δυτικά κράτη. Κυρίως για τις χώρες των δυτικών Βαλκανίων η Κίνα είναι σήμερα μια από τις λίγες εναλλακτικές που έχουν απομείνει. Ούτε η ένταξη τους στην ΕΕ προχωρά, ούτε διαπιστώνουν μεγάλο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για επενδύσεις σε έργα που έχουν ανάγκη, Και εκτός αυτού, τονίζει ο Γιώργος Τζογόπουλος, «η Κίνα επωφελείται πάρα πολύ όχι μόνο από τη δυνατότητά της να επενδύει ή να δίνει δάνεια αλλά και από την πολύ καλή εικόνα που έχει στις χώρες αυτές ως μια χώρα που δίνει δουλειές σε ανθρώπους, οι οποίοι, σε διαφορετική περίπτωση θα πλήττονταν από την ανεργία και την φτώχεια.»

Η κομβική σημασία της Ελλάδας για την Κίνα

Συστατικό στοιχείο για τις εμπορικές συναλλαγές της Κίνας με την Ευρώπη αποτελεί η Ελλάδα. Το ενδιαφέρον της για ελληνικά λιμάνια προκύπτει από το γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα κινεζικά προϊόντα μεταφέρονται δια της θαλάσσιας οδού, ότι η Ελλάδα είναι το πρώτο ηπειρωτικό κράτος μέλος της ΕΕ μετά τη Διώρυγα του Σουέζ και ότι προέκυψε η ευκαιρία να μισθώσει για δεκαετίες το λιμάνι του Πειραιά. Εκτός από τη δραστηριοποίηση της COSCO στον Πειραιά υπάρχει έμμεση κινεζική συμμετοχή μέσω της γαλλοκινεζικής εταιρείας Terminal Link SAS και στον Οργανισμό Λιμανιού Θεσσαλονίκης. Έντονο κινεζικό ενδιαφέρον εκφράστηκε για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, όπως επίσης και για το 30% των μετοχών του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Πέραν αυτού η κρατικών συμφερόντων State Grid Corporation of China απέκτησε τον Ιούνιο του 2017 το 24% των μετοχών του ΑΔΜΗΕ και έχει εκφράσει ενδιαφέρον για τον εκσυγχρονισμό μονάδων της ΔΕΗ, που αναμένεται να ανακοινωθούν τις επόμενες εβδομάδες. Επίσης έχει υπογραφεί σειρά ελληνοκινεζικών μνημονίων κατανόησης (MoU) και μνημονίων συνεργασίας (MoC) τα οποία αφορούν τη χρηματοδότηση προγραμμάτων στην ενέργεια, στις υποδομές, στο φωτισμό LED όπως και στην ανάπτυξη δικτύου οπτικών ινών.

Μια από τις ενστάσεις που εκφράστηκαν στο Βερολίνο αφορούσαν την πιθανότητα η Κίνα να αξιοποιήσει την οικονομική της δραστηριότητα για να ασκήσει επιρροή στις κυβερνήσεις των Βαλκανίων. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Ελλάδα ασκεί βέτο σε διεθνείς συσκέψεις όταν πρόκειται για αποφάσεις με τις οποίες καταδικάζεται η Κίνα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν τεκμηριώνει την υποψία ότι πιθανώς υποκύπτει σε κινεζικές πιέσεις; Ο Γιώργος Τζογόπουλος απορρίπτει αυτή την πιθανότητα. Την ίδια στάση τηρεί η ελληνική κυβέρνηση και στην περίπτωση του Ιράν και της Αιγύπτου: «Η φιλοσοφία της είναι ότι δεν χρειάζεται εκ των προτέρων κριτική για τις επιδόσεις άλλων χωρών στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά διάλογος. Άρα πρόκειται για μια πάγια ελληνική στάση που δεν αφορά μόνο την Κίνα.» Το πόσο περιορισμένη είναι η κινεζική πολιτική επιρροή στην Αθήνα προκύπτει και από το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν συμμετέχει στην πρωτοβουλία της Κίνας και 16 κρατών της Νοτιοανατολικής, Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης επισημαίνει ο κ. Τζογόπουλος και εξηγεί: «Ένας από τους λόγους είναι ότι τα Σκόπια συμμετέχουν με τη συνταγματική τους ονομασία. Και βέβαια η Ελλάδα σε μια δύσκολη περίοδο για την εθνική της οικονομία δεν θέλησε να προκαλέσει περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών της με την ΕΕ, γι´ αυτό απέφυγε και να το κάνει.» Με άλλα λόγια, αποφασιστικός παράγοντας για τη στάση της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το Πεκίνο αλλά οι Βρυξέλλες.

Παναγιώτης Κουπαράνης, Βερολίνο

http://www.dw.com/el/%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/a-43679952

Ποιος είναι ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ Νικ. Ντιμιτρώφ;

Ποιος είναι ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ Νικ. Ντιμιτρώφ;

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Υποστηρίζω εδώ και χρόνια ότι όλοι αυτοί οι Σκοπιανοί «μακεδόνες» δεν είναι κάτι διαφορετικό από τους βουλγαρικής συνείδησης σλαβόφωνους της Μακεδονίας, που αποτελούσαν ένα μικρό ποσοστό των σλαβόφωνων (σε αντίθεση με τους σλαβόφωνους Μακεδόνες Έλληνες) και οι οποίοι παρέμειναν στην περιοχή κατά παράβαση των συμφωνιών της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919). Ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη. 

Υπενθυμίζεται ότι με την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησε η υπογραφή Συνθηκών των νικητών με κάθε μία από τις ηττημένες χώρες. Έτσι, στις 27 Νοεμβρίου 1919, με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (Neuilly sur Seine), που καθόριζε τις τύχες της Βουλγαρίας και της ελληνοβουλγαρικής Σύμβασης που επακολούθησε, όλοι οι Έλληνες και Βούλγαροι πολίτες που ανήκαν σε εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες μπορούσαν να μεταναστεύσουν εκατέρωθεν υπό την εποπτεία μικτής διακρατικής επιτροπής. Μπορούσαν, δηλαδή, οι βουλγαρικής συνείδησης Σλαβόφωνοι, να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία ή αλλού, ρευστοποιώντας μάλιστα τις περιουσίες τους. Οι ίδιοι όροι ίσχυσαν και για τους Έλληνες της Βουλγαρίας. Για να δοθεί μια οριστική λύση στο πρόβλημα η Σύμβαση συμπεριέλαβε και όλους εκείνους που είχαν μεταναστεύσει την τελευταία εικοσαετία. Οι ρυθμίσεις αυτές όμως δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον κατόπιν της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το φθινόπωρο του 1923, μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, η οποία οριοθέτησε επίσημα και την υποχρεωτική ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή καρκινοβατούσε καθώς, σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι ήσαν εξαιρετικά απρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Γι' αυτό, επανειλημμένα, παρατάθηκε η ισχύς της σύμβασης, προκειμένου να υπερνικηθούν οι δισταγμοί τους, που όπως διαπιστώθηκε οφείλονταν στις δραστηριότητες της ΕΜΕΟ, η οποία συστηματικά ενεθάρρυνε να παραμείνουν στην Ελλάδα.

Η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ, στα βουλγαρικά: ВМРО, βε-με-ρο) ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1893 από τους Νταμιάν Γκρούεφ, τον Γκότσε Ντέλτσεφ, τον Γκόρτσε Πετρώφ,  τον Γιάνε Σαντάνσκι και τον Κρίστο Τατάρτσεφ. Αρχικός στόχος της οργάνωσης φέρεται πως ήταν η απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της περιοχής Ανδριανούπολης από τον Οθωμανικό ζυγό και η θέσπιση αυτόνομου καθεστώτος, που πιθανόν μελλοντικά να οδηγούσε και σε ένωση αυτών των περιοχών με τη Βουλγαρία, καθώς και η διατήρηση της βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας.

Το σύνθημα της οργάνωσης ήταν «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Οι πραγματικές της επιδιώξεις, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον Τατάρτσεφ, τον Πρόεδρο (από το 1894) της ΕΜΕΟ ήσαν στην πραγματικότητα εντελώς διαφορετικές: «Δεν ήταν δυνατόν να υιοθετήσουμε το σύνθημα της άμεσης προσάρτησης της Μακεδονίας στη Βουλγαρία, γιατί βλέπαμε ότι τούτο θα συναντούσε μεγάλες δυσκολίες λόγω της αντίδρασης των Μεγάλων Δυνάμεων και των επί της Μακεδονίας βλέψεων των γειτονικών κρατών και της Τουρκίας. Κάνουμε τη σκέψη ότι μια αυτόνομη Μακεδονία θα ηδύνατο ευκολότερα να ενωθεί με την Βουλγαρία».

(Βλ. Λιούμπομιρ Παναγιότωφ «Το Μακεδονικό ζήτημα και οι Βούλγαρο-Γιουγκοσλαβικές σχέσεις» Σόφια 1991, σελ 102 και Κρασιμίρ Καρακατσάνωφ «ΒΜΡΟ-100 χρόνια αγώνας για την Μακεδονία», Σόφια, 1996 σελ. 17-18).

Στην διάρκεια της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγαρικής Κατοχής της Ελλάδος, την ημέρα εορτής των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, στις 24 Μαΐου 1941, ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η βουλγαρική λέσχη. Η Βουλγαρία διεκδικούσε πέρα από την ανατολ. Μακεδονία της οποίας είχε αναλάβει την διοίκηση και την υπόλοιπη Μακεδονία. Η βουλγαρική λέσχη υπήρξε ουσιαστικά το ορμητήριο της βουλγαρικής προπαγάνδας στην κεντρικο-δυτική Μακεδονία. Παρουσιάστηκε ως πολιτιστικός σύλλογος, ενώ ο κύριος σκοπός της λέσχης ήταν η δημιουργία βουλγαρικής προπαγάνδας. Βασικό μέλημα της λέσχης ήταν να δελεάσει με την διανομή ειδικών δελτίων όσους ήθελαν να πολιτογραφηθούν Βούλγαροι. Οι κάτοχοι των δελτίων και μόνον παραλάμβαναν τρόφιμα, τα οποία προέρχονταν από τον Ερυθρό Σταυρό και προορίζονταν για τους φτωχούς.

Με την εμφάνιση τέλη 1942-αρχές 1943 αντιστασιακών ομάδων στην ΚΔ Μακεδονία οι Γερμανο-Ιταλοί αποδέχονται τα πιεστικά αιτήματα των Βουλγάρων και στις 5 Μαρτίου του 1943 ιδρύεται στην Καστοριά το «Βούλγαρο-Μακεδονικό Επαναστατικό Κομιτάτο», μια λαϊκή αστυνομική δύναμη στην δυτική Μακεδονία, που έφτασε σε δύναμη περί τους 1600 βουλγαρίζοντες.

Παράλληλα, στις αρχές του 1944 οι Βούλγαροι με την κάλυψη των Γερμανών (η Ιταλία μετά την ανακωχή που υπογράφτηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 αποσύρθηκε από τον Άξονα) σχημάτισαν μία νέα πολιτοφυλακή αποτελούμενη από σλαβόφωνους βουλγαρικής συνείδησης, με την επωνυμία «Οχράνα», που σήμαινε «αυτοάμυνα». Αυτή ήταν η διάδοχη κατάσταση του Κομιτάτου που είχαν ιδρύσει πρωτύτερα οι Ιταλοί και εν πολλοίς στηριζόταν στο ανθρώπινο δυναμικό του Κομιτάτου. Για τον λόγο αυτό τα μέλη της Οχράνα παρέμεναν γνωστοί σαν κομιτατζήδες. Ακολουθεί τον Ιούνιο του 1944 στην Έδεσσα, η ίδρυση ανάλογης ομάδας οπλισμένων σωμάτων από βουλγαρίζοντες. Επίσης, η βουλγαρική επιρροή στην Οχράνα ήταν αρκετά ισχυρότερη απ΄ότι ήταν στο Κομιτάτο, επειδή οι Γερμανοί άφηναν στους Βούλγαρους μεγαλύτερα περιθώρια δράσης απ’ ότι οι Ιταλοί, που κατείχαν την περιοχή ως τον Σεπτέμβριο του 1943. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι Γερμανοί δεν είχαν βλέψεις στην δυτική Μακεδονία, σε αντίθεση με τους Ιταλούς.

Ήδη όμως τον Νοέμβριο του 1943 στελέχη του μακεδονικού γραφείου του ΚΚΕ σε συνδιάσκεψη της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ Φλωρίνης στο χωριό Δροσοπηγή ίδρυσαν το ΣΝΟΦ. Αποφασίστηκε να μην υπαχθεί τυπικά το ΣΝΟΦ στον ΕΛΑΣ αλλά να διαθέτει δικές του ένοπλες μονάδες. Μέσω του ΣΝΟΦ κύριος σκοπός των κομμουνιστών ήταν να προσεταιριστούν τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους της Μακεδονίας, καθώς έως τότε οι κατακτητές είχαν κατορθώσει να πάρουν με το μέρος τους και να εξοπλίσουν ένα τμήμα της συγκεκριμένης κοινότητας. Αντίστοιχες προσπάθειες προσεταιρισμού των σλαβόφωνων της Βαρντάρσκα (σημερινά Σκόπια) έκαναν και οι αντάρτες του Τίτο. Το ΣΝΟΦ εξαρχής είχε σκοπούς αυτονομιστικούς, δηλαδή στόχευε στην απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας απ’τον εθνικό κορμό. Αυτό φυσικά ήταν εν γνώσει της ηγεσίας του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που επεδείκνυε χαρακτηριστική ανοχή στην αυτονομιστική δραστηριότητα των σνοφιτών, παρά το ότι επισήμως δεν υιοθετούσε τις ανθελληνικές θέσεις τους. Λόγω αυτής της ανοχής της κομμουνιστικής ηγεσίας, τα στελέχη του ΣΝΟΦ απέκτησαν μία ελευθερία κινήσεων στην περιοχή και προπαγάνδιζαν ανοιχτά τις θέσεις τους για ανεξάρτητη Μακεδονία προσπαθώντας να προσελκύσουν σλαβόφωνους ρευστής εθνικής συνείδησης που έτειναν είτε προς την Βουλγαρία είτε προς τον Τίτο.

Τον Ιούλιο του 1944 το ΚΚΕ επέτρεψε την ίδρυση ξεχωριστών σλαβομακεδονικών τμημάτων στα πλαίσια του ΕΛΑΣ, κυρίως για να έχει την πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη του Τίτο μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Λιβάνου. Αλλά τόσο το τάγμα Φλώρινας-Καστοριάς με επικεφαλής τον Goce (Ηλίας Δημάκης) όσο και το τάγμα Αριδαίας-Έδεσσας συνέχιζαν την ίδια πολιτική, με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 1944 ο ΕΛΑΣ να συγκρουστεί με το τάγμα του Goce και να το απωθήσει στην Γιουγκοσλαβία.

Γενικότερα πάντως, το ΣΝΟΦ απέτυχε να δημιουργήσει δικούς του οπαδούς και αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ακόμα και από τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους. Αυτό που κατάφερε ήταν το ότι λειτούργησε σαν καθαρτήριο για πολλούς πρώην φιλο-αξονικούς βουλγαρόφιλους σλαβόφωνους που εν μία νυκτί μετετράπησαν σε δήθεν "αντιστασιακούς" αυτονομιστές. Παρέμεναν όμως σταθεροί στον ανθελληνισμό. Αυτό συνέβαινε κυρίως μέσα στο 1944 οπότε και η τροπή του πολέμου έγερνε ολοένα σε βάρος του Άξονα και τα καιροσκοπικά βουλγαρίζοντα στοιχεία έσπευδαν να αλλάξουν αφεντικό. Βέβαια, προσχωρήσεις κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ είχαν ήδη ξεκινήσει από τον Ιούνιο 1943 όταν γύρω στους 50-60 κομιτατζήδες από την ευρύτερη περιοχή του Άργους Ορεστικού εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ. Το ίδιο έγινε και τον Οκτώβριο με άλλους 47 κομιτατζήδες από τον Απόσκεπο και άλλους 10 από το Βατοχώρι. Ο Πασχάλης Καλλιμάνης, που ήταν αρχηγός των κομιτατζήδων του Καλοχωρίου, τον Ιούλιο του 1943 με άλλους 16 συνεργάτες του πέρασαν στον ΕΛΑΣ.

Στην διάρκεια του ανταρτοπολέμου 1946-49 όλοι σχεδόν οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι πέρασαν στο πλευρό του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», ενώ υπήρξαν και αρκετές περιπτώσεις βίαιης στρατολόγησης σλαβοφώνων που δεν ήσαν βουλγαρόφρονες.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ τα υπολείμματά του κατέφυγαν στην Γιουγκοσλαβία κυρίως και λίγοι στην Αλβανία. Στην περιοχή των Σκοπίων παρέμειναν όλοι οι σλαβόφωνοι που υποχρεώθηκαν να δηλώσουν «μακεδονική» εθνικότητα. Όσοι αρνήθηκαν, παρά τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν, προωθήθηκαν μαζί με τους προσφυγικής καταγωγής (Μικρασιάτες και Ποντίους) σε άλλες περιοχές και χώρες.

Έρχομαι τώρα στο κυρίως θέμα, που αποκάλυψε μετά από συστηματικές και επίπονες έρευνες, ο δραστήριος δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης, σχετικά με την καταγωγή του σημερινού Υπουργού Εξωτερικών των Σκοπίων, Νίκολα Ντιμιτρώφ.

Όπως γράφει στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του:

«…Ο  υπουργός Εξωτερικών της Π.Γ.Δ.Μ., που με τη συμπαθητική και νεανική του παρουσία δεσπόζει σε κάθε είδηση για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το όνομα, κατάγεται από ένα μικρό χωριό που βρίσκεται έξω από την Αριδαία! Ο πατέρας του, που διετέλεσε υπουργός της γειτονικής χώρας, έφυγε από τους Τσάκους, σε ηλικία 10 ετών, μέσα σε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Τότε λεγόταν Δημήτριος Παπαδημητρίου, ήταν γιος αντάρτη και εγγονός του παπά του χωριού! Πολιτογραφήθηκε ως Ντίμιταρ Ντιμιτρώφ στα Σκόπια, όπου σπούδασε και διέπρεψε αργότερα ως δημοσιογράφος, συγγραφέας, φιλόσοφος, διπλωμάτης και πολιτικός. Δήλωνε Βούλγαρος, όχι Έλληνας και πολύ αργότερα «Μακεδόνας»...

Τα στοιχεία αυτά σίγουρα σήμερα ενυπάρχουν στη συγκρότηση του γιου του, που είναι υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και ακολουθεί πολύ συχνά σκληρή στάση και αιχμηρή ρητορική! Ίσως τον βαραίνουν στη δουλειά του... Ίσως τα βιώματα και οι μνήμες που έχει για τον πατέρα του και τον αντάρτη παππού του (που φέρει το όνομά του) τον επηρεάζουν!

Ερευνώντας αυτήν την οικογενειακή πορεία των Παπαδημητρίου ή Ντιμιτρώφ σκοντάφτει κανείς πάνω σε τρομερά ιστορικά στοιχεία, σε γεγονότα που μαύρισαν την πορεία αυτού του τόπου, στοίχειωσαν τις μνήμες του, οδήγησαν στον θάνατο ή την προσφυγιά χιλιάδες ανθρώπους! Πόλεμοι, αναγκαστικές εκτοπίσεις πληθυσμών, διχασμός, εθνοτικές διαφορές, ξεκαθάρισμα προσωπικών και πολιτικών διαφορών με το λεπίδι... Είναι η εποχή που ο πόλεμος ζώνει την περιοχή. Η διπλή κατοχή ξεκληρίζει οικογένειες. Η πείνα θερίζει. Ο κατακτητής είναι αμείλικτος. Η προσφυγιά συχνά αποτελεί την προτιμότερη διαφυγή. Ο εμφύλιος ολοκληρώνει την καταστροφή. Περιέχει από βίαιη στρατολόγηση μέχρι παιδομάζωμα, ομαδικές και ατομικές εκτελέσεις, αντεκδικήσεις, κλεψιές και προσφυγιά! Πολλή προσφυγιά... Και τελικά οι φριχτές αυτές εμπειρίες εγγράφονται στη συλλογική συνείδηση ως κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες και πικρές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει ποτέ ένα λαός!

[…]

Σύμφωνα με τους κατοίκους του χωριού, στη δεκαετία του ’80 με τον Νίκολα μικρό αγοράκι, ο Ντιμίτρι Ντιμιτρώφ ξαναβρέθηκε στους Τσάκους και με δάκρυα στα μάτια ξαναπερπάτησε στα σοκάκια του. Ο ίδιος είχε απαγορευτικό. Δεν μπορούσε να επαναπατριστεί, όπως χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, γιατί δήλωνε «Μακεδόνας» και όχι Έλληνας, με τόπο καταγωγής τη «Μακεδονία του Αιγαίου» και όχι την Ελλάδα. Η χώρα, ήδη από το 1950, απαγόρευε την επιστροφή τέτοιων ατόμων, γιατί θεωρούσε ότι έτσι θα εισάγει μία μειονότητα, η οποία θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή.

«Πολλοί δικοί μας έφυγαν στα Σκόπια. Το μισό χωριό από τους εντόπιους. Εκεί τους πολιτογράφησαν ως Μακεδόνες, όχι ως Έλληνες. Με το ζόρι. Εγώ έχω ακόμη συγγενείς μου στα Σκόπια, ένας θείος μου έφυγε από εδώ ως Δούδης και έγινε εκεί Μίτσκο. Του έλεγα συχνά “θείο, άμα σου το επέτρεπαν, θα γυρνούσες στο χωριό;” “Άμα με άφηναν, θα κινούσα με τα πόδια από το βουνό, δε θα περίμενα το διαβατήριο”, μου απαντούσε πονεμένος και δακρυσμένος», θυμάται ο κ. Δημήτρης.

Οι επίγονοι των πρώτων προσφύγων έγιναν οι χειρότεροι μισέλληνες, γενίτσαροι πραγματικοί. Όπως λέει ο μπαρμπα-Δημήτρης, μίσησαν την Ελλάδα επειδή θεώρησαν αρχικά ότι τους έδιωξε κακήν κακώς! Μετά ήρθε ο διχασμός του Εμφυλίου, που έστρεψε πολλούς κατά της Ελλάδας. Και στη συνέχεια τη μίσησαν ακόμη περισσότερο, επειδή δεν τους επετράπη να επιστρέψουν. Εκεί που υπήρχε αγάπη για τον τόπο και λόγω αυτής κάποιος θέλει να γυρίσει πίσω, γεννιέται μίσος λυσσαλέο έναντι αυτών που απαγορεύουν τον νόστο. Λόγω της ψυχολογικής αυτής κατάστασης, πολλοί εύκολα προσχώρησαν στον «Μακεδονισμό»...

[…]

Ο πατέρας του σημερινού υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρης Παπαδημητρίου ή Ντίμιταρ Ντιμιτρώφ, κάπου στα 1947 βρίσκεται, δεκάχρονο παιδί, ξεριζωμένος στα Σκόπια! Εάν δεν πήγε εκεί με τον πατέρα του, όπως ισχυρίζονται κάποιοι γηραλέοι κάτοικοι του Τσάκου, είναι «παιδί του παιδομαζώματος»! Βρέθηκε δηλαδή αναγκαστικά στην άλλη πλευρά των συνόρων, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων που έκανε ο «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» για να πυκνώσει τις τάξεις του. Σύμφωνα με απόρρητη έκθεση που συντάσσει το 1951 το προξενείο της Γιουγκοσλαβίας της Θεσσαλονίκης, στην τότε Ομόσπονδη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», κατέφυγαν από το 1941 έως το 1950 συνολικά 24.595 σλαβόφωνοι από την ελληνική Μακεδονία!

[…]

Ο Δημήτρης/ Ντίμιταρ μεγαλώνει στα Σκόπια, όπου σπουδάζει φιλοσοφία και παντρεύεται μία διάσημη μουσικό της χώρας. Από μικρός όμως δεν είναι ούτε Έλληνας, καθώς αποστρέφεται τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, αφού θεωρεί ότι του συμπεριφέρθηκε εχθρικά. Αλλά ούτε και «Μακεδόνας»! Ο ίδιος δηλώνει φανατικός Βούλγαρος και εντάσσεται από φοιτητής ακόμη στους Βουλγαρόφιλους συλλόγους και κύκλους της χώρας. Το 1957 μάλιστα αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή τους, με το βιβλίο «Belomorska Makedonija», στο οποίο αναδεικνύει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και ντοκουμέντα σύμφωνα με τα οποία η περιοχή έχει βουλγαρική ιστορική και πολιτισμική παράδοση και σ’ αυτήν πρέπει να επιμείνει.

Ακόμη και ο τίτλος του προκαλεί τους υπέρμαχους του Μακεδονισμού, αφού χρησιμοποιεί για τη Μακεδονία όχι τον προσδιορισμό «Αιγαιατική» (Σημ ΔΕΕ: Egejska), όπως επιβάλλει το αφήγημά τους, αλλά το «Belomorska», που είναι η βουλγαρική λέξη για το Αιγαίο!

Αργότερα εντάσσεται στο κόμμα VMRO, που τότε ήταν φιλοβουλγαρικό, και γίνεται ο βασικός εκφραστής αυτής της άποψης στη χώρα. Γίνεται διπλωμάτης και αναλαμβάνει πρέσβης στη Ρωσία. Το κόμμα του τον ανέδειξε σε υπουργό Πολιτισμού και Παιδείας το 1991, στην πρώτη κυβέρνηση μετά την ανεξαρτητοποίηση από την ενιαία Γιουγκοσλαβία.

Ντ. Ντιμιτρώφ-Βλ. Πούτιν

Μόσχα, 9 Νοεμβρίου 2000

Ο ίδιος σταδιακά αποκήρυξε τον φιλοβουλγαρισμό του και προσχώρησε στο αφήγημα του Μακεδονισμού, παρά την προϊστορία του. Με υπερηφάνεια πια, δηλώνει «Αιγαιάτης Μακεδόνας», με καταγωγή από τους Τσάκους Αριδαίας, όπως φαίνεται και στο αφιέρωμα που του κάνει η Wikipedia (Φωτό). Ακόμη και σ’ αυτό χαρακτηρίζεται φιλοβούλγαρος!

Μάλιστα, τον περασμένο Ιούλιο, όταν το αντιπολιτευόμενο VMRO θέλει να ασκήσει κριτική στον γιο του, Νίκολα, για τις διαπραγματεύσεις που κάνει με τη Βουλγαρία για πολιτιστικά και ιστορικά θέματα, τον κατηγορεί ότι κληρονόμησε τον φιλοβουλγαρισμό του πατέρα του!

«Όταν ο Νίκολα Ντιμιτρόφ, πηγαίνει στη Σόφια, αισθάνεται σαν στο σπίτι του», δηλώνει ο Αλεξάντερ Πάντωβ, πρώην βουλευτής του κόμματος και δημοσιογράφος.  «Ο πατέρας του ήταν ηγετικό στέλεχος του VMRO-DPMNE και ευρέως γνωστός για τη φιλοβουλγαρική του θέση. Σε διατριβή του μάλιστα υποστήριξε ότι το ‘μακεδονικό’ έθνος αποτελούσε μέρος του βουλγαρικού έθνους. Ο γιος του δεν μπορεί να υπερασπισθεί τα μακεδονικά συμφέροντα στις διαπραγματεύσεις με τη Βουλγαρία».

Μάλιστα, η ηλεκτρονική έκδοση της «Ρεπούμπλικα» (των Σκοπίων) θυμήθηκε την ημέρα εκείνη ένα κείμενο του Σάσο Ορντανόφσκι του 2004, που έγραφε ότι «στο μυαλό του χθεσινού καθηγητή του μαρξισμού, Ντιμίταρ Ντιμιτρόφ, το «μακεδονικό έθνος» ήταν πάντοτε αποτέλεσμα της κουζίνας του  Βελιγραδίου σύμφωνα με τις οδηγίες του κομμουνιστή Τίτο».

Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει εδώ:  http://www.thessnews.gr/article/85196/o-nikola-ntimitrob-einai-o-nikolaos-papadimitriou-apo-tous-tsakous-almopias

Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπάρχουν στο αρχικό άρθρο.

ΔΕΕ

Μια ιστορία, για γέλια, με τον Τσαουσέσκου...

Μια ιστορία, για γέλια, με τον Τσαουσέσκου

Του Γιώργου Κράλογλου 

Είμαστε στις αρχές της 10ετίας του 1980. Τότε που ήταν τιμή μας και καμάρι μας οι διακρατικές συμφωνίες με κομμουνιστικές και τριτοκοσμικές χώρες. 

Ο Τσαουσέσκου στους λατρεμένους μας. Η Ρουμανική οικονομία (όπως όλες του ανατολικού μπλοκ) ινδάλματα και μοντέλα για μίμηση. Πρώτα οι σοβιετικές. Μετά η επάρατος Δύση. Μόλις (προ διετίας) είχε γίνει η σεισμική "Αλλαγή" του Ανδρέα. 

Ποιος μας κράταγε. Ακούγαμε Ρουμανία, Πολωνία, Ουγγαρία ή Ανατολική Γερμανία και έτρεχαν τα σάλια μας. 

Άντε να πεις σε πρασινοφρουρό... για ΕΟΚ. Δεν είχαμε βάλει (τότε) γερά το χέρι της λαμογιάς... στα ΜΟΠ της ΕΟΚ. Τα λεφτά των Περιφερειακών Ταμείων που τα σκορπάγαμε σαν λεφτά του Παπαντρέα...

Υπουργός Βιομηχανίας και Ενέργειας ο (κατά τα άλλα) αξιοπρεπέστατος Βαγγέλης Κουλουμπής. Οι αρμοδιότητές του έφθαναν μέχρι τα πετρέλαια, για τα οποία αναπτύξαμε πάρε-δώσε και με τη Ρουμανία. 

Ο Κουλουμπής προσκαλείται από την κυβέρνηση Τσαουσέσκου για επίσκεψη, ως αρμόδιος για συζήτηση σε διακρατικές βιομηχανικές και ενεργειακές δουλειές, με την κομμουνιστική Ρουμανία. 

Στην ελληνική υπουργική αποστολή καλεσμένοι και δημοσιογράφοι του βιομηχανικού και ενεργειακού ρεπορτάζ (εφημερίδων τότε) να δουν, να καμαρώσουν και να μεταφέρουν εντυπώσεις στην καθυστερημένη (κομμουνιστικά) Ελλάδα.

Τους Έλληνες δημοσιογράφους συντροφεύουν, στο Βουκουρέστι, 5-6 πραγματικοί δημοσιογράφοι. Και κάποιοι άλλοι, που παρίσταναν τους δημοσιογράφους, ομιλητικότατοι, με άπταιστα αγγλικά, γαλλικά ή άλλη γλώσσα.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε επισκέψεις σε κρατικές βιομηχανίες και ενεργειακές εγκαταστάσεις. Επικεφαλής εκπαιδευμένοι ινστρούχτορες του κόμματος... οι οποίοι "περιέργως" γνώριζαν με λεπτομέρειες τις αντίστοιχες βιομηχανικές ή ενεργειακές επιδόσεις της Ελλάδος. Αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, ως "δυτικής"...

Επαφή όμως των Ελλήνων δημοσιογράφων με τον Τσαουσέσκου εντελώς αδύνατη. Εκτός προγράμματος. Αιτία ο φόρτος... του προέδρου... Αίφνης, βρέθηκε λύση. 

Το δεύτερο από τα τρία βράδια, της φιλοξενίας, ανακοινώθηκε πως το επόμενο πρωινό οι Έλληνες δημοσιογράφοι θα παρακολουθούσαν επίσκεψη του Τσαουσέσκου σε κεντρική κρατική λαϊκή αγορά. 

Θα είχαν έτσι την ευκαιρία να δουν και να φωτογραφίσουν (από μακριά βέβαια) τον λαϊκό ηγέτη να συνομιλεί... με το λαό, για την αφθονία των τροφίμων που εξασφαλίζει το κράτος-πατερούλης. 

Και εδώ ακριβώς είναι που εξελίσσονται σκηνές απείρου κομμουνιστικού κάλλους... Σκηνές που, κάτι θυμίζουν... κάτι μας θυμίζουν... και σήμερα. Αλλά πάμε στην ιστορία μας. 

Ο Τσαουσέσκου ανάμεσα στους στημένους, μπολσεβίκους-κομπάρσους, του κόμματος, που δήθεν ψώνιζαν εκείνη την ώρα... Η τηλεόραση του κόμματος (κάτι μου θυμίζει... κάτι μου θυμίζει...) παίρνει μόνο εικόνα. Μικρόφωνα και δημοσιογράφοι να ρωτάνε δεν υπάρχουν...

Και εκεί που έβλεπες ήρεμος τον Τσαουσέσκου, αρχίζεις να μην νοιώθεις καλά. Νομίζεις πως τρελάθηκες. Τσιμπιέσαι... με ό,τι βλέπεις. Τι βλέπεις; 

Τον Τσαουσέσκου να ανοιγοκλείνει τα χείλη του κάνοντας πως μιλάει... Με καρφιτσωμένο χαμόγελο, δείχνει σαν να μιλάει, σαν να απαντάει αλλά... Χωρίς να μιλάει!!! Ήχος δεν βγαίνει από το στόμα του!!!. Μόνο τα χείλη του κουνιόνται...

Η δε κάμερα συνεχίζει να παίρνει εικόνα, σαν να μην συμβαίνει τίποτε!!! Λες και εσύ κουφάθηκες...

Ρωτήθηκαν οι Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, συνοδοί των Ελλήνων, τι συμβαίνει. Χαμόγελα με νόημα... Εκφράσεις, του προσώπου, επίσης με νόημα... Μαζί με θλίψη και ντροπή. 

Κάποιος από τους Ρουμάνους δημοσιογράφους, δεν το άντεξε. Ο Τσαουσέσκου, είπε, δεν μιλάει σε περιπτώσεις σαν αυτές... Όταν έχουμε εικόνα επαφής με τον λαό. Κουνάει (με εκπαίδευση βέβαια) τα χείλη του για να φαίνεται ότι μιλάει!!! Για να δείχνει επικοινωνία...

Στη συνέχεια, στο στούντιο, οι ινστρούχτορες που παρουσιάζουν το θέμα από τα κομματικά κανάλια, μεταφέρουν (με δικά τους λόγια) στον λαό αυτά που δήθεν έλεγε ο Τσαουσέσκου την ώρα που υποτίθεται ότι συνομιλούσε με τους ευτυχισμένους Ρουμάνους, της κρατικής λαϊκής αγοράς, για την αφθονία και την φθήνια...!!!

Τώρα, γιατί ξεθάψαμε τον Τσαουσέσκου και τις ξεκαρδιστικές σκηνές ή σκηνές φρίκης (αν θέλετε) της κομμουνιστικής Ρουμανίας. Μας παρέσυρε η νέα κομματική μάζωξη... του ΣΥΡΙΖΑ στη Μυτιλήνη, για να αποφασίσει το κόμμα τι ανάπτυξη θέλει στο Αιγαίο. Μας παρέσυρε και η παρουσία, στη μάζωξη, του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα υπό την προστασία ενόπλων δυνάμεων ίσων με αυτές που διαθέτουμε για να προστατεύουμε το Αιγαίο!!! 

Την ώρα που ο λαός, ενώ πληρώνει αυτές τις δαπάνες από τους φόρους του, βρίσκεται στα χέρια του Ρουβίκωνα και των Εξαρχείων.

http://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3289765/mia-istoria-gia-gelia-me-ton-tsaouseskou?utmsource=email

Πρωτομαγιά των Ελλήνων

Ήθη και έθιμα της Πρωτομαγιάς 

στην Ελληνική ύπαιθρο

Γρηγόρης Γ. Καλύβας

Πρωτομαγιά, η μόνη ίσως γιορτή χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο. 

Η γιορτή της Άνοιξης που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μάϊος πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα. Η Μάια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή, στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.

Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν «ροσύλλια» τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων. Η γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.

Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος. Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.

Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές .

ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι

Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.

Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων. Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ – Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου. Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε «ανοιχτομάτη» και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.

Το Μαγιόξυλο

Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά. Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.

Το Πήδημα της φωτιάς

Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά. Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια. Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά.

Ο κλήδωνας

Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) κ.λ.π . Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Η λέξη απαντάται από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ’ επέκταση το άκουσμα οιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία.

Οι κοπέλες του χωριού που ήταν υποψήφιες για παντρειά κανόνιζαν την κοπέλα θα έπαιζε το ρόλο της «Νύφης». Η «Νύφη» έπρεπε να είναι ανύπαντρη, να είχε σειρά για γάμο και να ζουν οι γονείς της.

Το απόγευμα της προηγούμενης μέρας της Πρωτομαγιάς κάθε ανύπαντρη κοπέλα μάζευε μόνη της ορισμένα «αγριολούλουδα» που τα ονόμαζαν Κλήδονα και σχημάτιζαν μια «χεριά» (μικρή ανθοδέσμη) και τη «χεριά» αυτή την έδεναν με μια κλωστή διαφορετικού χρώματος (εκτός του μαύρου) για κάθε κορίτσι.

Μια–μια οι κοπέλες ή συνήθως παρέες–παρέες συγκεντρώνονταν στην αυλή του σπιτιού της «Νύφης» με τα αγριολούλουδα στο δεξί τους χέρι. Όταν πια είχαν μαζευτεί όλες οι κοπέλες που θα λάβαιναν μέρος στον Κλήδονα η «Νύφη» ντυνόταν με λευκό φόρεμα βάζοντας και μια άσπρη μαντήλα (τσίπα) στο κεφάλι της.

Ύστερα έπαιρνε στα χέρια της μια στάμνα καθώς και ένα καθαρό κόκκινο πανί κατά προτίμηση μεταξωτό. Η ομήγυρη των κοριτσιών έβαζε στη μέση τη «Νύφη» και όλες οι κοπέλες χαρούμενες και γελαστές τραγουδούσαν το τραγούδι του Κλήδονα:

«Συμμαζωχτήτε λυγερές

του Μαϊού, τ’ αϊ–Θανασιού

να βάλουμε τα κλήδονα

να βγουν λαμπρά

να βγουν δροσιά!

Καλορίζικα!»

Το αμίλητο νερό

Μόλις τελείωνε το έθιμο του κλείδονα με τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια, οι κοπέλες ελεύθερες και ανύπαντρες πήγαιναν έπαιρναν νερό από το πηγάδι και το τοποθετούσαν μέσα σε ένα χάλκινο δοχείο σε ένα συγκεκριμένο σπίτι. Αυτό ήταν το έθιμο του αμίλητου νερού. Την ονομασία του την πήρε διότι κατά τη μεταφορά του νερού τα κορίτσια δεν έπρεπε να μιλήσουν μέχρι να φτάσουν σπίτι, παρά τα πειράγματα των αγοριών. Όποια μιλούσε, έχυνε το νερό και έπρεπε να γυρίσει να το ξαναγεμίσει. Όταν τοποθετούσε το νερό στο δοχείο η κάθε κοπέλα, έβαζε και μια μικρή ανθοδέσμη για να αναγνωρίζει ότι είναι η δική της και μετά επέστρεφε σπίτι της. Λέγεται πως εκείνο το βράδυ έβλεπαν στο όνειρο τους, τον μελλοντικό αγαπημένο τους.

Όταν γέμιζε το δοχείο, το σκέπαζαν με ένα κόκκινο πανί κι έλεγαν όλες μαζί «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ΄ Αγιαννιού την χάρη κι όποια έχει καλό ριζικό, να δώσει να τον πάρει». Το δοχείο έμενε το βράδυ έξω από το σπίτι για να το βλέπουν τα άστρα και το πρωί πριν το δει ο ήλιος έμπαινε και πάλι μέσα στο σπίτι. Μετά τη θεία λειτουργία του Άη Γιάννη, ένα κορίτσι και ένα αγόρι άνοιγαν κι έβγαζαν όλες τις ανθοδέσμες από το δοχείο τραγουδώντας «Ανοίξατε τον κλήδονα να βγει η χαριτωμένη κι όπου πάει να σταθεί, να είναι κερδισμένη». Για κάθε ανθοδέσμη που έβγαζαν, τραγουδούσαν κι ένα δίστιχο σχετικό με το γάμο, μια μαντινάδα που προφήτευε τον γάμο της. Ο περίγυρος έδινε διάφορες ερμηνείες και προφητικά σχόλια για την μαντινάδα που τύχαινε σε κάθε κοπέλα.

http://www.stagonnews.gr/protomagia-ton-ellinon-ithi-ke-ethima-tis-protomagias-stin-elliniki-ipethro/