Σκοπιανός ψευδο-αλυτρωτισμός και οι σκοπιανές διεκδικήσεις

Σκοπιανός ψευδο-αλυτρωτισμός  

και οι  σκοπιανές διεκδικήσεις

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Μια έκφραση που ακούγεται συχνά από πολιτικούς και δημοσιογράφους στα «παράθυρα» διαφόρων καναλιών και σε κείμενα εφημερίδων είναι η απίστευτης επιπολαιότητας διατύπωση περί «αλυτρωτισμού» των Σκοπιανών, αντί του σωστού «ψευδο-αλυτρωτισμός». 

Επειδή κοντεύουμε να ξεχάσουμε την γλώσσα μας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι «αλυτρωτισμός» (irredentism = ιρρεντεντισμός) είναι το εθνικο-πολιτικό εκείνο κίνημα σε μια χώρα, που αποσκοπεί να απελευθερώσει τους υπόδουλους ομοεθνείς του που ζουν σε κάποιο άλλο γειτονικό κράτος, αλλά και τα εδάφη που κατοικούν αυτοί. 

Ποιους λοιπόν «αλύτρωτους» προσπαθούν να απελευθερώσουν οι Σκοπιανοί; Τους Έλληνες της Μακεδονίας; Τους «εθνικά μακεδόνες» ψηφοφόρους κάποιου περίεργου φορέα, δηλ. 1000-1500 άτομα; Και σε ποια «αλύτρωτα» εδάφη αναφέρονται; Στην Θεσσαλονίκη, στην Κοζάνη, στην Καβάλα, στην Φλώρινα, στην Χαλκιδική ή κάπου αλλού; 

Αστειότητες βεβαίως, αλλά πρέπει να μη λησμονούμε τι ακριβώς υποκρύπτεται κάτω από τις ψευδο-αλυτρωτικές ανοησίες που προπαγανδίζουν συστηματικά οι μηχανισμοί του σκοπιανού κράτους.

Παραθέτουμε λοιπόν τον πολύ γνωστό (πλην ίσως των ελλήνων πολιτικάντηδων) χάρτη των σκοπιανών διεκδικήσεων, το κρυφό όνειρο των πανσλαβιστών κάθε κατηγορίας, για την ενιαία σλαβική Μακεδονία, η οποία περιλαμβάνει το σημερινό κράτος των Σκοπίων (Βαρντάρσκα Μακεντόνια=Μακεδονία του Αξιού), την ελληνική Μακεδονία (Εγκέϊσκα Μακεντόνια=Μακεδονία του Αιγαίου, όπως την αποκαλούν οι σκοπιανοί) και τμήμα της Βουλγαρίας (Πιρίνσκα Μακεντόνια=Μακεδονία του Πιρίν).

Ο ίδιος χάρτης στα αγγλικά που κυκλοφορεί 

στο διαδίκτυο και σε σκοπιανές ιστοσελίδες

Ακολουθεί για σύγκριση ο χάρτης με τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς (Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και Στράβωνα), με την επεξήγηση ότι αναφέρονται στο κυρίως μακεδονικό βασίλειο, την κοιτίδα και πατρίδα των αρχαίων Μακεδόνων, ενός από τα ελληνικά φύλα της εποχής στα οποία διακρίνονταν οι Έλληνες στην αρχαιότητα (Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς κ.λπ.).

Παρατηρούμε ότι εντός των ορίων του σημερινού κράτους των Σκοπίων περιλαμβάνεται ένα ελάχιστο μόνον τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας και συγκεκριμένα μέρος της επαρχίας της Πελαγονίας (η περιοχή γύρω από το σημερινό Μοναστήρι, τα Βιτώλια) και τμήμα της αρχαίας μακεδονικής Παιονίας.

Ο χάρτης που ακολουθεί εμφανίζει το μακεδονικό βασίλειο με τις κατακτήσεις του Φιλίππου Β΄ και προφανώς διαφέρει από τον παραπάνω γιατί περιλαμβάνει και τους υποτελείς λαούς στους Μακεδόνες (Παίονες, Θράκες, Ιλλυριούς κ.λπ.). 

Παραθέτουμε τέλος και τον χάρτη με τις επαρχίες του αρχαίου μακεδονικού βασιλείου, που έχουμε ανεβάσει στο Διαδίκτυο πριν από πολλά χρόνια: 

Εάν λοιπόν οι σκοπιανοί επιθυμούν πραγματικά σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα, όπως παραμυθιάζουν εδώ και χρόνια τους διάφορους αδαείς υπουργούς και παρατρεχάμενους του Υπ. Εξωτερικών και τους ελληνόφωνους πολιτικάντηδες, που με μεγάλη προθυμία τα καταπίνουν αμάσητα, ας αφήσουν ήσυχο το όνομα της Μακεδονίας και ας αναζητήσουν ένα όνομα που τους ταιριάζει, όπως π.χ. αυτό που είχαν προπολεμικά δηλ. επαρχία του Βαρδάρη (=Αξιός) ή Βαρντάρσκα στα σλαβικά:

Εναλλακτικά, αν δεν τους αρέσει αυτό το όνομα, τους προτείνουμε ένα άλλο όνομα με το οποίο θα τιμήσουν και εκείνον τον αλήστου μνήμης οπερετικό αυτοδιόριστο στρατάρχη (!) ο οποίος εφηύρε και κατασκεύασε όλο αυτό το παραμύθι των «μακεδόνων» των Σκοπίων.

ΔΕΕ

Εγκρίθηκε τελικώς ο Νόμος για την αλβανική γλώσσα

Εγκρίθηκε από την σκοπιανή Βουλή 

ο Νόμος για την αλβανική γλώσσα 

εν μέσω συμπλοκών…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Ψηφίσθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία την Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018 για δεύτερη φορά, ο έντονα αμφισβητούμενος Νόμος για την επίσημη χρήση της αλβανικής γλώσσας στο σκοπιανό κράτος. 

Ο Νόμος είχε εγκριθεί για πρώτη φορά τον περασμένο Ιανουάριο, αλλά μετά από λίγες μέρες, ο Πρόεδρος των Σκοπίων Γκιόργκι Ιβάνωφ (μαριονέτα του Γκρούεφσκι) πρόβαλλε βέτο με τον ίδιο ισχυρισμό που υποστηρίζει και η αντιπολίτευση (το ΒΜΡΟ του Γκρούεφσκι) ότι είναι αντισυνταγματικός. Σύμφωνα με το σκοπιανό Σύνταγμα ο Πρόεδρος της χώρας δεν μπορεί να προβάλει βέτο για τον ίδιο Νόμο για δεύτερη φορά. Η μόνη δυνατότητα να ακυρωθεί ο συγκεκριμένος Νόμος είναι η προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, κάτι που θεωρείται πρακτικά ιδιαίτερα δύσκολο. 

Υπενθυμίζουμε ότι ο προηγούμενος Νόμος αναγνώριζε την χρήση της αλβανικής γλώσσας μόνον σε περιοχές που οι κάτοικοι αλβανικής καταγωγής ξεπερνούσαν το 20%, ενώ τώρα αποτελεί πλέον την δεύτερη επίσημη γλώσσα των Σκοπίων παράλληλα με την κατασκευασμένη το 1945 σκοπιανή γλώσσα. 

Η συνεδρίαση της Βουλής υπήρξε ταραχώδης λόγω των επεισοδίων που προκάλεσαν οι βουλευτές του ΒΜΡΟ με αποκορύφωμα την συμπλοκή μεταξύ του αλβανικής καταγωγής Προέδρου της Βουλής Ταλάτ Τζαφέρι (Talat Xhaferi) και Νίκολα Γκρούεφσκι που διακόπηκε με την παρέμβαση των ανδρών ασφαλείας της Βουλής, οι οποίοι χώρισαν τους συμπλεκόμενους και απομάκρυναν εκτός αίθουσας τον Γκρούεφσκι. 

Το ουσιαστικό ζήτημα και η πολιτική προέκταση αυτής της απόφασης επιβεβαιώνει τις μεθοδεύσεις και τις καλά σχεδιασμένες κινήσεις της αλβανικής πλευράς για την επίτευξη του τελικού στόχου: Την συνδιοίκηση του σκοπιανού κράτους.

  ΔΕΕ

Τέχνη, Παράδοση και …πύργος της αντιΒαβέλ!

Εγγονόπουλος

Ένα σημαντικό κείμενο, από αυτά που σπανίζουν σήμερα, που πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά και να προβληματίσει.

ΔΕΕ

Τέχνη, Παράδοση και …πύργος 

της αντι-Βαβέλ!

Κωνσταντίνος Βαϊούλης

«Οι Έλληνες, για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω»

Δημήτριος Καμπούρογλου, 1852-1942 

λογοτέχνης, ποιητής και Ακαδημαϊκός

Παρατηρώντας κάποιος το κατασκεύασμα που ύψωσε αντί δέντρου ο δήμαρχος Ιωαννίνων (πόλη επίκεντρο των μαστόρων της πέτρας και του αργυρού κοσμήματος, στην οποία όχι απλά διασώζεται η Παράδοση, αλλά υπενθυμίζει διαρκώς την παρουσία της, τόσο μέσα από την αρχιτεκτονική γραμμή των κτιρίων όσο και από την ζωή στις ορεινές κοινότητες) δικαιολογημένα αισθάνεται αγανάκτηση αλλά και θίγεται βαθύτατα από τα όσα δημόσια και προκλητικά υπεύθυνοι και θεσμικοί ηγήτορες δήλωσαν για να υπερασπιστούν το «έργο» τους.

Συγκεκριμένα ο Κοσμήτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ξενοφών Μπήτσικας είπε για το πολυσυζητημένο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο: «Προσεγγίσαμε την πρόσκληση με μια καλλιτεχνική πρόταση στην πλατεία των Ιωαννίνων και συγκεκριμένα την καλλιτεχνική ερμηνεία μιας πολύ σημαντικής φόρμας στη Ιστορία της Τέχνης του 20ου αι., όπως είναι πύργος του Τάτλιν(!).

 Πύργος του Τάτλιν
Ο Βλαντιμίρ Τάτλιν (Δεκέμβριος 1885 – Μάϊος 1953) ήταν Ρώσος ζωγράφος και αρχιτέκτων. Μαζί με τον Καζιμίρ Μάλεβιτς ήταν από τους προβεβλημένους εκπροσώπους της avant-garde κινήματος τέχνης τα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης στη δεκαετία του 1920, ενώ ο ίδιος θεωρείται και μείζων καλλιτέχνης στο κίνημα του Κονστρουκτιβισμού. Όλα αυτά βεβαίως πριν «πλακώσει» η λαίλαπα της σταλινικής μπότας του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Η ανάθεση σε αυτόν από τους Μπολσεβίκους συντρόφους του έγινε το 1919 αλλά το Μνημείο – μια εντυπωσιακή κατασκευή (γραφεία της Κομιντέρν αλλά και μνημείο) που θα ένωνε τις δύο όχθες του ποταμού Νέβα στο σοβιετικό Λένινγκραντ ( στη σημερινή Αγία Πετρούπολη) έμεινε στα σχέδια…
Το «Μνημείο της Τρίτης Διεθνούς», ή αλλιώς «Πύργος του Τάτλιν», ένα οικοδόμημα με τη μορφή της σπείρας που στρέφεται προς τα πάνω φτιαγμένο από μέταλλο και γυαλί. Το «έργο» υποτίθεται ότι αναπαριστά τη σπειροειδή εξέλιξη της Ιστορίας.
Ο πύργος του Τάτλιν ήταν μια αντιΒαβέλ, ένας πύργος γύρω από τον οποίο οι λαοί, παρά τις διαφορετικές γλώσσες θα μπορούσαν να συνεννοηθούν. Ο Πύργος είχε σχεδιαστεί ως η «σοσιαλιστική» απάντηση στον Πύργο του Άιφελ (εκείνη την εποχή ιδιαίτερα το ατσάλι ήταν στην μόδα των κατασκευών). Αντίθετα όμως με τον Πύργο του Άιφελ, ο Πύργος του Τάτλιν, θα ήταν ασύμμετρος και άτακτος. Δε θα ήταν σταθερός αλλά τα διάφορα κομμάτια του θα βρισκόταν σε διαρκή περιστροφή γύρω από τον άξονά του. Σκοπός του ήταν να συμβολίσει την επανάσταση και στη μηχανική, αντιπαραθέτοντας τη δημιουργικότητά του με την «συντηρητικότητα» του Πύργου του Άιφελ. Παρά τα φιλόδοξα σχέδια του «καλλιτέχνη» δεν κατασκευάσθηκε ποτέ και παρέμεινε μόνο στα πλαίσια της μακέτας, μία αντιαισθητική και άσχημη πλαγιαστή «σκαλωσιά». Ένας συνεργάτης του Τάτλιν αφηγείται: «Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς (Λένιν) μας έκανε δύο ερωτήσεις: πόσα χρήματα θα στοίχιζε η κατασκευή του και αν ήταν από μηχανική άποψη πραγματοποιήσιμη. Αλίμονο, δεν ήμασταν ικανοί να απαντήσουμε σε καμιά απ’ αυτές τις ερωτήσεις (!) ».

Η αναφορά σε ένα έργο τέχνης του παρελθόντος και η επανερμηνεία του αποτελεί συνήθη τακτική στην τέχνη. Η μετάπλαση δεν στοχεύει στην αντιγραφή και τη στείρα επανάληψη, αλλά να προσθέσει μια διαφορετική ερμηνεία ή να αντιπαραβάλλει ένα διαφορετικό σύστημα αναπαράστασης, σύμφωνα με το διαφορετικό πλαίσιο στο οποίο παράγεται».

Από κοντά και ο εκπρόσωπος από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ψέλλισε δημοσία τα εξής φληναφήματα: «Επειδή εκφράζουμε την πεποίθηση πως μέσα από την πράξη αυτή θα βγει κερδισμένος ο δύσκολος (sic) διάλογος με την κοινωνία για την εικόνα και τη χρήση του δημοσίου χώρου (!) και παράλληλα θα εξελιχθεί ουσιαστικότερα η προσπάθεια των φοιτητών των Σχολών Καλών Τεχνών να συνδιαλεχθούν με έργα όπως ο Πύργος του Tatlin που για την καινοτόμα αισθητική, τεχνική, φιλοσοφική και λειτουργική αξία του αποτελεί σήμερα μοναδικό κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης».

Βαυκαλιζόμενοι από την δικιά τους «πραγματικότητα»-ζώντας μάλλον σε ένα παράλληλο σύμπαν- και επιδαψιλεύοντας τιμές ο ένας στον άλλον, σίγουροι ότι εξεπλήρωσαν το «ιστορικό τους χρέος», είναι βέβαιο ότι αμέσως μετά επέδραμαν σε κάποια κοντινή χασαποταβέρνα, όπου, υπό τους ήχους αντάρτικων του Πάνου Τζαβέλλα, έφθασαν σε επαναστατικό οργασμό.

Αν όμως συμπεριφορές «πολιτικού αυτισμού» είναι λίγο πολύ αναμενόμενες από αυτήν την κομματική πλευρά, πώς να δικαιολογήσει κανείς το έκτρωμα που έστησε ο Δήμος Παλ. Φαλήρου με τον τίτλο «Phylax» ως έμβλημα(!) μάλιστα της πόλης; Ο φύλακας –άγγελος της πόλης απεικονίζεται με κόκκινο χρώμα(!) ενώ είναι παγκοίνως γνωστό πως οι Άγγελοι της Χριστιανοσύνης απεικονίζονται με αγνές ανθρώπινες μορφές και είναι ντυμένοι στα λευκά. 

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου του δήμου, ο γλύπτης φρόντισε για την «καλλιτεχνική» και «αισθητική» εικόνα του έργου (sic) και τον χρωματισμό του σε κόκκινο χρώμα, όπως είχε προτείνει και έγινε αποδεκτό από το δήμαρχο κύριο Διονύση Χατζηδάκη. Το άγαλμα είναι «προσφορά» του εφοπλιστή Μαρτίνου – ο οποίος το 2015 φιλοξενούσε στη βίλα του στο Σούνιο, από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο, τον κ. Τσίπρα και την οικογένειά του.

Ποιό είναι όμως το βιογραφικό του Δ. Χατζηδάκη, Δημάρχου Π. Φαλήρου; 

Το 1965 εισάγεται κατόπιν εξετάσεων στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ακολουθούν 27 χρόνια σταδιοδρομίας στο Πολεμικό Ναυτικό. Κυβερνήτης 3 πολεμικών πλοίων (της Ναρκοθέτιδος Αμβρακία, του Αρματαγωγού Ικαρία και Αντιτορπιλικού Αετός). Υπασπιστής δύο υπουργών Εθνικής Αμύνης (των κ.κ. Τζανή Τζανετάκη και Ιωάννη Βαρβιτσιώτη). Από τον Μάϊο του 1994 και για εννιά έτη διετέλεσε γενικός διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρώην Πρωθυπουργού και Επιτίμου Προέδρου της Ν.Δ. κ. Κ. Μητσοτάκη. 

Ένα τυπικό παράδειγμα εκπροσώπου της «δεξιάς» με ενοχικά σύνδρομα, άξιου συνεχιστή της “σχολής” Α. Ανδριανόπουλου, που σε κάθε ευκαιρία προστρέχει να ζητήσει εύσημα από τους δήθεν «προοδευτικούς» αγνοώντας επιδεικτικά τις αρχές και την ιστορική διαδρομή της παρατάξεως που εκπροσωπεί. Αποτελεί την συνέχεια μιας αλυσίδας «βλαχοδημάρχων» που μπροστά στο προσωπικό όφελος και για εξυπηρετήσουν στενά ατομικά συμφέροντα, ενσυνείδητα προσφέρουν «γη και ύδωρ» στους επίσης συνειδητούς φορείς της Παρακμής, με μόνο ταπεινό και ευτελές κίνητρο την εξασφάλιση της επανεκλογής τους Πρέπει όμως να υπενθυμισθεί στον δήμαρχο και στους ομοίους του ότι ο Εωσφόρος ενώ ήταν ο πρώτος Άγγελος που δημιουργήθηκε, ο πιο όμορφος και ο πιο ισχυρός από όλους, γκρεμίστηκε από τον Ουρανό (εξ ου και «εκπεσών») εξαιτίας της αλαζονείας του.

Όμως οι δηλώσεις των «προθύμων» εκπροσώπων της Παρακμής αλλά και οι πράξεις των Δημάρχων γεννούν τα εξής ερωτήματα:

Τι μπορεί και πρέπει να εκτίθεται στον Δημόσιο χώρο;

Τι πρέπει να συμβολίζει; Τι εκφράζει την Λαϊκή Κοινότητα;

Αυτό που πρέπει-κατ’αρχάς- να ορισθεί είναι πως αντιλαμβανόμαστε την Παράδοση.

Η Παράδοση έχει την δικιά της δυναμική, μια διαρκή κινητικότητα και επανακύκληση, ως κάτι που παραλαμβάνουμε για το οδηγήσουμε πιο μακριά με τις δικές μας ταυτοτικές αλήθειες, ως μία διαχρονική ουσία Ζωής που κάθε φορά βρίσκει νέα ενδύματα, νέους τρόπους αυτοπραγμάτωσης ως το υλικό αποτύπωμα μίας ζώσας συλλογικότητας η οποία καταθέτει την μαρτυρία της στον τόπο και στον χρόνο.

Δεν είναι Παράδοση η στείρα επανάληψη ηθών και εθίμων με φολκλορικό τρόπο, επειδή έτσι παύει να υφίσταται η συλλογικότητα ως ζώσα και ενεργή πραγματικότητα αλλά «μουσιοποιείται» αγγίζοντας τα όρια του κιτς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα βλαχομπαρόκ-πανηγυρτζίδικης αισθητικής οι εκδηλώσεις σωματείων όπως οι ΑΧΕΠΑΝΣ στην Αμερική.

Από την άλλη πλευρά δεν αποτελεί αισθητική και καλλιτεχνική δημιουργία η οποιαδήποτε προσπάθεια που βαφτίζεται «νεωτερισμός», είτε στην συγγραφή βιβλίων είτε σε θεατρικές παραστάσεις είτε σε σκηνοθετικές απόπειρες.
Όλα τα ανωτέρω γίνονται μόνο και μόνο για την αυτάρεσκη αυτό-επιβεβαίωση των ατόμων με πρόθυμους συμπαραστάτες τα πάσης μορφής ΜΜΕ. Το «πρωτότυπο» και το «νέο» απέναντι στο «στερεότυπο» και στο «παλιό» είναι τις περισσότερες φορές πρόχειρα και ανέμπνευστα τερατουργήματα ατάλαντων σαλτιμπάγκων.

Παράδειγμα «ο Δρομέας», ένα αποκρουστικό εξάμβλωμα, που αρχικά τοποθετήθηκε στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, κατόπιν κατά την διάρκεια των έργων για το «μετρό» γκρεμίστηκε επειδή ήταν αδύνατον να μεταφερθεί λόγω του τεράστιου όγκου του αλλά και του βάρους του και ξαναχτίσθηκε(!) απέναντι από το Hilton, το οποίο όχι μόνο δεν δίνει μια «αέρινη» αίσθηση-όπως διατεινόταν ο δημιουργός του- αλλά στέκεται απειλητικά πάνω από τους διαβάτες και έτσι αντί να δίνει μία εναλλακτική αισθητική, αντί να μεταφέρει τον θεατή σε μία παράλληλη εν δυνάμει πραγματικότητα απέναντι στην ασχήμια της πόλης και της ζωής, επιβάλλει με τον πιο εμβληματικό τρόπο το χάος της εχθρικής μεγαλούπολης.
Παράδειγμα τοπικό: Στην είσοδο της Λάρισας από Κοζάνη, υπάρχει σε ένα (εκ των υστέρων τοποθετημένο) βάθρο το σύμβολο της πόλης: το άλογο.

Ένα ανοσιούργημα που παριστάνει (!) το βασανισμένο από τη δουλειά του κάμπου άλογο το οποίο επιστρέφει από την κοπιαστική εργασία.

Ένα άλογο είλωτας σε μία πόλη ειλώτων;

Δεν θεωρήθηκε πρέπον και “politically correct” να στηθεί ένα ρωμαλέο άτι που να κοιτά περήφανα τους επισκέπτες και να τους μεταδίδει το μήνυμα ότι εισέρχονται σε μία πόλη με Ταυτότητα, όπου η κοινότητά της είναι ενωμένη για να την υπερασπιστεί με σφρίγος και δυναμισμό αλλά και έτοιμη να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις των καιρών.

Στο παρελθόν και σε αντίστοιχους χαλεπούς καιρούς, οι Κοινότητες των Ελλήνων ανέδειξαν πρωτοπόρους δημιουργούς, οι οποίο ακουμπώντας με σεβασμό στους θησαυρούς που παρέλαβαν, συνεισέφεραν με τόλμη και γενναιότητα αλλά και πραγματικό ταλέντο στην διαμόρφωση του νεο-ελληνικού πολιτισμού, εμπνέοντας και επηρεάζοντας τόσο το καλλιτεχνικό όσο και το πολιτικό -με την ευρεία έννοια- γίγνεσθαι. Αυτοί οι αληθινοί δημιουργοί συνδιαλέχθηκαν με την Παράδοση και δημιούργησαν ατομικά θαύματα όπως ο Ν. Εγγονόπουλος. Ο υπερ-ρεαλισμός όμως του Εγγονόπουλου υπήρξε βαθιά Ελληνικός, όχι μόνον ως θεματολογία αλλά και ως μήνυμα- εμποτισμένος με την Ιθαγένεια προσδίδοντας στην ελληνικότητα μία άλλη καλοδεχούμενη αισθητική διάσταση προσφέροντας έτσι το ποθούμενον: τον εκσυγχρονισμένο της Παράδοσης με διάφορες τεχνοτροπίες. Έτσι ορίζεται η Παράδοση: ο τρόπος που μια κοινότητα Θεσσαλική, Μακεδονική, Ηπειρώτικη, Νησιώτικη θεάται τον εαυτό της και αυτό-νοηματοδοτείται μέσα από την ενεργό συμμετοχή των μελών της σε μία ζώσα συλλογική πραγματικότητα που οδηγεί στην οικοδόμηση αλλά και την ανανέωση της Ταυτότητας της, φροντίζοντας ώστε το υλικό αποτύπωμα της να αποτελεί δημιουργική και αισθητική μαρτυρία στον Χρόνο και όχι φολκλορική αναπαράσταση ή ατομική ονείρωξη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, η οποία όχι μόνο μας συγκινεί συναισθηματικά αλλά κυρίως μας προ(σ)καλεί δημιουργικά να την ακολουθήσουμε. Η Παράδοση μας λέει ότι υπάρχουν Αλήθειες αρχαίες όσο ο Χρόνος και φρέσκιες όπως το καινούργιο ξημέρωμα. Αλήθειες που αποτυπώνονται με νέες μορφές σε καινούργια σχήματα.

Τέτοια περίπτωση στα καθ΄ημάς αποτελεί η περίοδος των Χριστουγέννων.

Ανεξάρτητα αν κάποιος είναι ή δεν είναι «θρησκευόμενος», όλοι γνωρίζουμε ότι τα Χριστούγεννα και το δωδεκαήμερο που ακολουθεί είναι ιδιαίτερος χρόνος πέρα από τη «χρυσόσκονη» του καταναλωτισμού και την «αναγκαστική» χαρά που την συνοδεύει. Οι μέρες αυτές σηματοδοτούν τον νέο κύκλο σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Μέρες όπου το αρχέγονο σκοτάδι γύρω μας αλλά και μέσα μας υποχωρεί και διασκορπίζεται από το νεογέννητο Φως. Το μήνυμα του χειμερινού ηλιοστασίου με τις πυρές να γιγαντώνονται «στο κέντρο του χωριού» της Λαϊκής Κοινότητας, είναι όμοιο με το μήνυμα που εκπέμπει η εικόνα των Μάγων= Αρίστων και των Ποιμένων= Κοινότητα που προσκυνούν τον Ενσαρκωθέντα Λόγο.

Αυτό το μήνυμα πρέπει δημόσια να εκφράζεται αυτές τις ημέρες. Μήνυμα ενότητας και βελτιοδοξίας. Κι αν ζούμε σε δύσκολους καιρούς υπάρχει η απάντηση και αυτή είναι μπροστά μας, δίπλα μας: Μια ματιά στην Ελληνική Φύση με τα χρώματα και το μοναδικό της φως και μια ματιά στην Ελληνική Γραμμή αρκούν για να δώσουν την πολυπόθητη λύση. Δυνάμεις εσώτερες έχει ο Ελληνισμός,

Βούληση και ορθή καθοδήγηση χρειάζεται.

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία». Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό». 

Τάσος Λειβαδίτης «Η Γέννηση»

Πηγή: https://www.onlarissa.gr/2017/12/26/techni-paradosi-ke-pyrgos-tis-antivavel/

Δίνουν 3 δισ. ευρώ στην Τουρκία, κανένα μέτρο για τις προκλήσεις...

Οι "εταίροι" μας στην Ε.Ε. και οι ιθαγενείς καρπαζοεισπράκτορες...

ΔΕΕ

Δίνουν 3 δισ. ευρώ στην Τουρκία, 

κανένα μέτρο για τις προκλήσεις

Η Ευρωπαϊκή Ένωση νίπτει τας χείρας της

Νίκος Χασαπόπουλος

Όσοι είχαν ψευδαισθήσεις ότι η ΕΕ θα λάμβανε μέτρα κατά της Τουρκίας μετά τις προκλήσεις της στο Αιγαίο (εμβολισμός σκάφους Λιμενικού στα Ίμια, σύλληψη Ελλήνων στρατιωτικών, προκλήσεις στην ΑΟΖ Κύπρου) ή ότι θα ανέβαλε τη Διάσκεψη της Βάρνας, σίγουρα απογοητεύτηκαν. 

Και τούτο γιατί έρχεται δεύτερο πακέτο στήριξης της Τουρκίας, ύψους 3 δισεκατομμυρίων ευρώ, για τη διαχείριση του προσφυγικού και δη των Σύρων προσφύγων που φιλοξενούνται σε τουρκικό έδαφος. Την ευρωπαϊκή αυτή απόφαση αναμένεται να δημοσιοποιήσει σήμερα η Κομισιόν, ενόψει της ευρωτουρκικής συνάντησης ηγετών, στη Βάρνα, στις 26 Μαρτίου.

Πληροφορίες που δημοσιεύει η κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (και επιβεβαιώνονται από κοινοτικές πηγές) αναφέρουν ότι σύμφωνα με την απόφαση της Κομισιόν, τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ θα παραχωρηθούν από δύο δεξαμενές:

Α. Ποσό 1 δισεκατομμυρίου ευρώ θα παραχωρηθεί από τον υφιστάμενο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, στον οποίο συμμετέχουν αναλογικά όλα τα κράτη-μέλη και συνεπώς, ούτε η Ελλάδα, αλλά ούτε και η Κύπρος μπορούν να εξαιρεθούν 

Β. Ποσό 2 δισεκατομμυρίων ευρώ θα διατεθεί από τους εθνικούς προϋπολογισμούς των 28 κρατών-μελών, κάτι όμως που η Αθήνα και η Λευκωσία μπορούν (εάν το θελήσουν) να αποφύγουν. Πληροφορίες επιμένουν ότι η Κύπρος αναμένεται να ζητήσει όπως η δική της αναλογική συμβολή διατεθεί για τους πρόσφυγες της Ιορδανίας και του Λιβάνου, πρακτική που είχε ακολουθηθεί και κατά το πρώτο πακέτο στήριξης της Τουρκίας. 

in.gr

Εκδήλωση για το Σκοπιανό

Ομιλία Δ. Ευαγγελίδη στην εκδήλωση

ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Παρακολουθώ και προσπαθώ να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στο Σκοπιανό πρόβλημα εδώ και δεκαετίες, όχι μόνον μέσα από δημοσιεύσεις και άρθρα των γειτονικών χωρών, αλλά κυρίως από τις δράσεις φιλοσκοπιανών κινήσεων, οργανώσεων, συλλόγων, την προπαγάνδα που περνούν στους κατοίκους της υπαίθρου μέσα από χορούς, μουσικές και τραγούδια, την ανάμιξη εξωβαλκανικών παραγόντων κλπ, καταστάσεις άγνωστες δυστυχώς στο ευρύ κοινό και πολύ περισσότερο στους πολιτικούς.

Για αυτήν την ευρύτατα διαδεδομένη άγνοια των πραγματικών δεδομένων και παραμέτρων, αλλά και της απουσίας συστηματικής ενημέρωσης και αντιμετώπισης της δράσης και των ενεργειών του κράτους των Σκοπίων (και όχι μόνον) εναντίον της χώρας μας, αποκλειστικά υπεύθυνες είναι οι εκάστοτε ελλαδικές κυβερνήσεις, οι οποίες όφειλαν να ενημερώνουν τους πολίτες για όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν. Αντίθετα, αντί ενημέρωσης υπήρχε ένας συνεχής εφησυχασμός και η παγία θέση περί «ανυπάρκτου» προβλήματος.

Θα επιχειρήσω λοιπόν, μέσα στα στενά χρονικά πλαίσια που διαθέτω, να τοποθετηθώ σε όσες περισσότερες πτυχές του Σκοπιανού προλάβω.

Εκείνο που ισχυρίζομαι εδώ και πολλά χρόνια είναι ότι το Σκοπιανό πρωτίστως είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ζήτημα και δευτερευόντως ιστορικό, νομικό, οικονομικό ή οτιδήποτε άλλο και επομένως μόνον με πολιτικά μέσα θα επιλυθεί.

Βασικό χαρακτηριστικό της υπάρχουσας άγνοιας και σύγχυσης είναι η ορολογία που χρησιμοποιείται είτε στον προφορικό είτε στον γραπτό λόγο, τόσο σε επίσημες δηλώσεις και θέσεις, όσο και στα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό αυτό το θέμα και επομένως την ανάγκη να υπάρξει ένας κοινός και κατανοητός κώδικας επικοινωνίας ώστε να αποφεύγονται παρερμηνείες, παρεξηγήσεις, σύγχυση, αλλά και δημιουργία εσφαλμένων εντυπώσεων, αφ’ ενός και, αφ’ ετέρου, να υπάρχει σαφήνεια σε όσα γράφονται και λέγονται. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση για την δημιουργία του, είναι η διευκρίνιση και το ξεκαθάρισμα όρων και εννοιών.

Η πρώτη έκφραση, άκρως εσφαλμένη, που ακούγεται όλο και συχνότερα, είναι αυτή περί «Μακεδονικού» ζητήματος ή προβλήματος και εν συντομία «το Μακεδονικό». Υποστηρίζω ότι η ανιστόρητη και αδαής αυτή διατύπωση πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να παύσει να χρησιμοποιείται, για προφανείς λόγους: Το «Μακεδονικό ζήτημα» έχει κλείσει οριστικά de facto και de jure με τις συμφωνίες του Λονδίνου στις 17/30 Μαΐου του 1913 και Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913, με τις οποίες τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι.

Στα κείμενα αυτών των συμφωνιών περιέχεται και ο καθορισμός των λεπτομερειών, που αφορούσαν ειδικότερα στην περιοχή της Μακεδονίας. Οι συνοριακές ρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν τότε ισχύουν μέχρι σήμερα, με την χρονική εξαίρεση μόνον, του οδυνηρού διαλείμματος που σημειώθηκε κατά την περίοδο της Γερμανο-Βουλγαρικής κατοχής της Μακεδονίας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι την τελική συνθήκη του Βουκουρεστίου υπέγραψαν οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας. Επομένως, νομιμοποιούμαστε να αναφερόμαστε  στο «Μακεδονικό» ζήτημα ή πρόβλημα, εάν εννοούμε τα γεγονότα και τις καταστάσεις της χρονικής περιόδου από τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα, μέχρι την λήξη των Βαλκανικών πολέμων. Καταχρηστικά ίσως, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην μονόπλευρη αναζωπύρωση του «Μακεδονικού», που σημειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, με την έμμεση προσπάθεια της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο να δημιουργήσει μια νέα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η οποία θα περιελάμβανε την ελληνική, την περιοχή των Σκοπίων και την περιοχή του Πιρίν της Βουλγαρίας. Η επιδίωξη αυτή απέτυχε μετά την ήττα του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» το 1949. Σήμερα όμως, «Μακεδονικό» θα προέκυπτε μόνον και εφ’ όσον έθεταν επισήμως ζήτημα αναδιάταξης των υπαρχόντων συνόρων, οι κυβερνήσεις της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας και επομένως μόνον εάν υπήρχε θέμα κατάργησης ή αναθεώρησης της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Είναι προφανές πως τέτοιο ζήτημα δεν έχει τεθεί μέχρι τώρα, ούτε και διαφαίνεται κάτι τέτοιο, τουλάχιστον στο άμεσα προβλεπτό μέλλον.

Για ποιο λοιπόν «Μακεδονικό Ζήτημα» αφελώς συζητάμε; Εξ άλλου η ανθρωπογεωγραφία αυτών που χρησιμοποιούν σκοπίμως αυτόν τον όρο, αποκαλύπτει και τις στοχεύσεις της χρήσης του όρου.   

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ασφαλώς το σοβαρό θέμα με τους (για πόσο άραγε) βόρειους γείτονές μας και τους προστάτες τους. Με αυτούς υπάρχει μια Ελληνοσκοπιανή διένεξη, που για λόγους συντομίας μπορούμε να την αποκαλούμε το «Σκοπιανό». Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ακριβολογούμε και να αφήσουμε το «Μακεδονικό» εκεί που ανήκει: Στην Ιστορία.

Η δεύτερη έκφραση που ακούγεται επίσης συχνά από πολιτικούς και δημοσιογράφους στα «παράθυρα» διαφόρων καναλιών και σε κείμενα εφημερίδων είναι η απίστευτης επιπολαιότητας διατύπωση περί «αλυτρωτισμού» των Σκοπιανών, αντί του σωστού «ψευδο-αλυτρωτισμός».

Επειδή κοντεύουμε να ξεχάσουμε την γλώσσα μας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι «αλυτρωτισμός» (irredentism = ιρρεντεντισμός) είναι το εθνικο-πολιτικό εκείνο κίνημα σε μια χώρα, που αποσκοπεί να απελευθερώσει τους υπόδουλους ομοεθνείς του σε κάποιο άλλο γειτονικό κράτος, αλλά και τα εδάφη που κατοικούν αυτοί.         

Ποιους αλύτρωτους προσπαθούν να απελευθερώσουν οι Σκοπιανοί; Τους Έλληνες της Μακεδονίας; Τους «εθνικά μακεδόνες» ψηφοφόρους κάποιου  περίεργου φορέα, δηλ. 1000-1500 άτομα; Και σε ποια «αλύτρωτα» εδάφη αναφέρονται; Στην Θεσσαλονίκη, στην Κοζάνη, στην Καβάλα, στην Φλώρινα, στην Χαλκιδική ή κάπου αλλού;

Μια άλλη έκφραση που κατά κόρον χρησιμοποιείται είναι η αναφορά στον  εθνικισμό των Σκοπίων, σε σκοπιανούς εθνικιστές κλπ Αποδεχόμενοι όμως αυτόν τον όρο αποδεχόμαστε αυτομάτως και την ύπαρξη κάποιου σκοπιανού έθνους, διότι εθνικισμός χωρίς έθνος είναι προφανώς ανύπαρκτος. Η χρήση αυτού του όρου δεν γίνεται μόνον από άγνοια, αλλά και από σκοπιμότητα, αντί του σωστού όρου σωβινισμός. Είναι μια άλλη συζήτηση και δεν υπάρχει χρόνος να επεκταθούμε σε περαιτέρω ανάλυση.

Τέλος, θεωρούμε πλέον δόκιμη την διατύπωση «Μακεδόνες  Έλληνες» (κατ’  αντιστοιχία με τις διατυπώσεις «Θεσσαλοί  Έλληνες,», «Κρητικοί  Έλληνες» κ.λπ.) διότι έτσι αποφεύγονται  σκόπιμες  συγχύσεις.

Αναφερόμενοι αντιθέτως  σε  «Έλληνες  Μακεδόνες»   εξυπονοείται  και η ύπαρξη  «Σέρβων  Μακεδόνων», «Βουλγάρων  Μακεδόνων», «Τούρκων  Μακεδόνων» κ.λπ. οι οποίες  είναι  μεν αποδεκτές  ως  γεωγραφικοί προσδιορισμοί και διευκρίνιση προέλευσης κάποιου από τον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, αλλά όχι βεβαίως ως εθνοτικοί προσδιορισμοί. Εξ άλλου και γραμματικά αν εξετάσουμε την έκφραση, το «Έλληνες» είναι το ουσιαστικό (ο εθνοτικός προσδιορισμός) και το «Μακεδόνες», «Νησιώτες», «Πελοποννήσιοι» κλπ είναι επιθετικοί προσδιορισμοί, οι οποίοι προσδιορίζουν απλώς την γεωγραφική προέλευση.

Έρχομαι τώρα σε ένα σημαντικό ζήτημα, μια βασική παράμετρο και πτυχή του προβλήματος, στην ύπαρξη ενός σλαβογενούς ιδιώματος σε περιοχές της κεντρ. και δυτ. Μακεδονίας το οποίο χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αλλά χρησιμοποιείται και στο παρόν ως δικαιολογία και όχημα διεκδικήσεων επί της Μακεδονίας, σερβικών και βουλγαρικών παλαιότερα, σκοπιανών σήμερα. Η εμφάνιση αυτού του ιδιώματος (που δεν χρειάστηκε ποτέ γραφή) ανιχνεύεται γύρω στα τέλη του 18ο αιώνα  και η δημιουργία του είχε καθαρά χρηστικούς και πρακτικούς λόγους. Τα χρόνια εκείνα η Μακεδονία ήταν ένα πολύχρωμο φυλετικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό. Έπρεπε επομένως να υπάρξει ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους για τις ανάγκες της καθημερινής συμβίωσης. Βαθμιαία λοιπόν εμφανίσθηκε αυτό το ιδίωμα, που φαίνεται ότι εξυπηρετούσε άριστα τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ή σωστότερα, προέκυψε. Είχε ως βάση μια δυτική βουλγαρική διάλεκτο, όπως αποδείχθηκε από τις γλωσσολογικές έρευνες και στον κορμό αυτόν προστέθηκαν ένα πλήθος από ελληνικές, τούρκικες, βλάχικες, αλβανικές κλπ λέξεις. Γενικώς, η πλειοψηφία των γλωσσολόγων συμφωνεί ότι παρουσιάζει περισσότερες, μορφολογικές κυρίως, οµοιότητες µε την βουλγαρική και λιγότερες, φωνολογικές κυρίως, µε την σερβική.

Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε και να τονίζουμε διαρκώς ότι το ιδίωμα των Ελλήνων γηγενών της Μακεδονίας δεν έχει καμία σχέση με την επίσημη, δήθεν «μακεδονική» γλώσσα του Σκοπιανού κράτους (που κατασκευάστηκε το 1944-45).

Εθνολογική σύσταση των Σκοπίων

Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές ("Census of Population, Households and Dwellings in the Republic of Macedonia, 2002 – Book XIII, Skopje, 2005" - State Statistical Office of the Republic of Macedonia), ο πληθυσμός της χώρας με βάση την απογραφή του 2002 (η προγραμματισμένη απογραφή του 2011 ματαιώθηκε) ήταν περίπου 2.000.000 και η εθνοτική του σύσταση: «Μακεδόνες» 64%, Αλβανοί 25%, Τούρκοι 4%, Ρομά 3%, Σέρβοι 2% Βλάχοι 0.5% Άλλοι 1.5%.

Οι αριθμοί αυτοί είναι προφανές ότι δεν απεικονίζουν την πραγματικότητα, διότι οι Σέρβοι είναι τουλάχιστον 10%, οι Έλληνες επίσης 10%, Τούρκοι, Τσιγγάνοι και «Άλλοι» γύρω στο 10% και οι Αλβανοί γύρω στο 30%. Από το υπόλοιπο 40% ένα ποσοστό 20-25% είναι βουλγαρικής συνείδησης (περίπου 200.000 άτομα έχουν ζητήσει μέχρι στιγμής αλλαγή της υπηκοότητας, με αίτημα προς την βουλγαρική πρεσβεία στα Σκόπια για χορήγηση βουλγαρικού διαβατηρίου, μεταξύ των οποίων και ο τέως πρωθυπουργός Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι!) και απομένει ένα 15-20% που πιστεύουν πως είναι «μακεδόνες» (οπαδοί και στελέχη του αμερικανοπροωθούμενου καθεστώτος Γκρούεφσκι και νέοι που τα τελευταία 20-25 χρόνια υφίστανται πλύση εγκεφάλου από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο), οι οποίοι το ίδιο εύκολα μπορούν αργότερα να δηλώσουν Σέρβοι, Βούλγαροι ή ακόμα και Έλληνες.

Ο αλβανικός παράγων

Η ανακήρυξη της «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδας» στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 στην  πλατεία Σκερντέμπεη των Σκοπίων από τον τοπικό δήμαρχο Νεβζάτ Χαλίλι υπήρξε η αρχή της επισημοποίησης των αλβανικών διεκδικήσεων.

Όπως προκύπτει από την ανάλυση των δεδομένων και της σημερινής πραγματικότητας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί πρόσφατα, το σκοπιανό κατασκεύασμα αντιμετωπίζει δύο ενδεχόμενα:

1.       Να εξαναγκαστούν οι Σλάβοι των Σκοπίων να ικανοποιήσουν σταδιακά τα βασικά αιτήματα των αλβανικής καταγωγής κατοίκων της χώρας οι οποίοι απαιτούν να αναγνωρισθούν ως ισότιμη εθνότητα της χώρας, δηλ. αναγνώριση της αλβανικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους παράλληλα με την σκοπιανή, διδασκαλία της στα σχολεία, ίδρυση αλβανόφωνου Πανεπιστημίου, ισοτιμία στην επιλογή των ανωτάτων στελεχών στρατού, αστυνομίας, δημόσιας διοίκησης, κρατικών Οργανισμών κλπ και κυρίως εναλλαγή στις θέσεις του Προέδρου Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού (Αλβανός-Σλάβος και Σλάβος-Αλβανός αντίστοιχα). Αυτό συνεπάγεται ουσιαστικά στην κατάργηση της σημερινής κρατικής υπόστασης της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και την επανίδρυσή της με την μορφή Ομοσπονδίας, με άγνωστη ονομασία. Και τούτο διότι το νέο κράτος ως συνισταμένη μεταξύ της αλβανικής «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος» και της «Σλαβικής Δημοκρατίας» του υπόλοιπου τμήματος των Σκοπίων εκ των πραγμάτων δεν θα μπορεί να εξακολουθεί να ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μια πιθανή ονομασία είναι «Κεντροβαλκανική Ομοσπονδία».

2.      Στην περίπτωση που οι Σλάβοι των Σκοπίων απορρίψουν τα παραπάνω θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις εκ μέρους των Αλβανών, οι οποίες πιθανότατα θα οδηγήσουν στον διαμελισμό των Σκοπίων. Ποιοι θα διεκδικήσουν μερίδιο; Πρωτίστως οι Αλβανοί, οι οποίοι έχουν την αμέριστη υποστήριξη του Προέδρου Τραμπ. Το τμήμα που θα αποσπάσουν (γύρω στο 25%) είτε θα ενωθεί με το Κόσσοβο, είτε θα παραμείνει ως αυτόνομη περιοχή υπό την υψηλή επικυριαρχία της Αλβανίας. Υπάρχει και η σκέψη το βόρειο κομμάτι να προσαρτηθεί στο Κόσσοβο και το νότιο στο αλβανικό κράτος. Το ανατολικό τμήμα των Σκοπίων θα προσαρτηθεί στην Βουλγαρία (γύρω στο 35%) και οι κάτοικοι θα ανακτήσουν έτσι την παλιά εθνοτική τους υπόσταση. Είναι περισσότερο από βέβαιον ότι οι Σέρβοι δεν θα παραμείνουν αμέτοχοι στην διανομή των εδαφών (για πολλούς λόγους) και θα διεκδικήσουν ειδικότερα το βόρειο τμήμα των Σκοπίων (περίπου 20-25%) όπου κατοικούν σερβικοί πληθυσμοί. Η Ελλάδα έχει όλα τα νόμιμα δικαιώματα να διεκδικήσει την πεδιάδα της Πελαγονίας (περιοχή Μοναστηρίου-Βιτώλια) και την περιοχή Γευγελής-Δοϊράνης, δηλ. τα εδάφη (20-15%) νοτίως της νοητής γραμμής Αχρίδα-Περλεπές-Στρώμνιτσα μέχρι τα σημερινά ελληνο-βουλγαρικά σύνορα, λόγω της ύπαρξης ακόμα και σήμερα ελληνικών πληθυσμών. Υπενθυμίζουμε την ομολογία του πρώην Προέδρου των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόρωφ στην τσεχική εφημερίδα Cesky Denik (10 Ιουνίου του 1993) για μειονότητα τουλάχιστον 100.000 Ελλήνων στην περιοχή των Σκοπίων, για την αναγνώριση της οποίας ουδεμία ελληνική κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει.

Υπάρχει επίσημη θέση της εξωτερικής μας πολιτικής στο Σκοπιανό σε μεσοπρόθεσμη έστω προοπτική;

Πλην της κατάπτυστης θέσης που καλλιέργησε η τότε ΥΠ. Εξ. Μπακογιάννη και υιοθετήθηκε τελικώς από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου «…σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή…» με την οποία παραμερίσθηκε η ομόφωνη απόφαση (πλην ΚΚΕ) της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών της 13^ης Απριλίου 1992 που ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά ότι: «…στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”» και χωρίς ποτέ να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός πότε και από ποιο κυβερνητικό σχήμα εκχωρήθηκε η ονομασία, η εξωτερική πολιτική κινείται στους ρυθμούς του «Βλέποντας και κάνοντας».

Γενικότερα, χρησιμοποιείται η ανόητη, αφελής και επικίνδυνη αερολογία «Δεν διεκδικούμε τίποτε, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτε»!

Εκείνο που δεν γίνεται αντιληπτό από τους «φωστήρες» της εξωτερικής πολιτικής είναι ότι πάντοτε το βασικό Δόγμα Διεθνών Σχέσεων και της “real politik” ήταν το «Διεκδικείς για να μη σου διεκδικούν» και του οποίου πιστός εφαρμογέας υπήρξε η Τουρκία. Εάν είχαμε θέσει ζητήματα, όπως το προαναφερθέν της αναγνώρισης ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια, της ψευδο-αλυτρωτικής προπαγάνδας περί μεγάλης «Μακεδονίας» κλπ είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαμε εγκλωβιστεί στην συζήτηση για την ονομασία. Το ίδιο ισχύει για τις διεκδικήσεις μας σε σχέση με τα προβλήματα της ελληνικής μειονότητας στην Β. Ήπειρο, την απαίτηση να εκδοθούν στην Ελλάδα οι εγκληματίες πολέμου και δωσίλογοι Τσάμηδες στην δεκαετία του 1950 κλπ, κλπ.

Κλείνω με τα λόγια του κορυφαίου εκείνου Μακεδόνα πατριώτη, του αδικοχαμένου Ίωνα Δραγούμη, που δολοφονήθηκε τόσο άνανδρα από τους πολιτικούς του αντιπάλους:

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε...»

Έδεσσα, 8-3-2018

Το κατάπτυστο κείμενο ενός ελληνόφωνου...

Ο Σωτήρης Βαλντέν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε οικονομικά στη Σουηδία και το Παρίσι και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1996 ως το 2014 υπήρξε στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ασχολήθηκε κυρίως με την πολιτική διεύρυνσης. Έχει διατελέσει επισκέπτης καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γενικός γραμματέας διεθνών οικονομικών σχέσεων στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και σύμβουλος στο ίδιο Υπουργείο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών του Ελευθέρου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων, τα περισσότερα γύρω από θέματα Βαλκανίων, διεύρυνσης της ΕΕ και ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι "Ευρώπη, ελληνική κρίση και δημοκρατική αριστερά" (Πόλις 2014). Συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα και υπήρξε στέλεχος του «Ρήγα Φεραίου», του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ και του ΣΥΝ ως τη δεκαετία του ’90. Κατά την περίοδο Σημίτη προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ. Το 2012-15 στήριξε τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας υπήρξε και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Σήμερα είναι ανένταχτος και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο εν λόγω ελληνόφωνος και βολεμένος νεο-αριστερός πολιτικός γυρολόγος είχε το θράσος να δημοσιοποιήσει το παρακάτω εμετικό κείμενο, το οποίο ούτε ο Γκρούεφσκι δεν θα τολμούσε να γράψει! Αυτοί οι κοσμοπολίτες βολεψάκηδες, παντελώς άσχετοι με το θέμα, όπως αποδεικνύουν οι ουρανομήκεις ανοησίες του κειμένου, έχουν άποψη για την Μακεδονία και τι άποψη! Φταίει η Ελλάδα και ο εθνικισμός...

ΔΕΕ

Λύση τώρα στο Μακεδονικό!

Σωτήρης Βαλντέν

Ομολογώ πως γράφω σήμερα αυτές τις γραμμές με κάποιο αίσθημα απελπισίας. Τα επιχειρήματα γύρω από το σύγχρονο Μακεδονικό έχουν όλα εκτεθεί επανειλημμένα, ήδη από τη δεκαετία του 1990. Τίποτε το νέο επί της ουσίας δεν υπάρχει να προστεθεί. Όμως, όπως πολλοί άλλοι, αισθάνομαι την υποχρέωση να επανέλθω στα χιλιοειπωμένα, γιατί απλούστατα η σιωπή θα ήταν ανοχή και συνενοχή στην εθνικιστική υστερία που ξέσπασε για πολλοστή φορά στον τόπο μας. Θα επαναλάβω λοιπόν ορισμένα βασικά σημεία για την ουσία ενός ιστορικά μεν πολύπλοκου ζητήματος, που σήμερα όμως είναι κατά τη γνώμη μου απλό:

Απειλή κατά της Ελλάδας από το σημερινό γειτονικό κράτος, άμεση ή έμμεση, δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει, όποιο όνομα και να φέρουν, σε πείσμα της επίσημης ελληνικής θέσης. Τα Σκόπια δεν έχουν εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον μας. Εθνικισμός υπάρχει, όπως παντού στα Βαλκάνια, αλλά τα περί κληρονομιάς του Μέγα Αλέξανδρου δεν απειλούν τη χώρα μας ούτε την ταυτότητά μας. Εξάλλου, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γείτονος απορρίπτουν τις σαχλαμάρες αυτές. Και οι όποιες αλυτρωτικές διατυπώσεις υπήρχαν στο Σύνταγμά τους έχουν προ πολλού τροποποιηθεί, προς πλήρη ικανοποίηση της Ελλάδας.

Αλλά και αν ακόμα επικρατούσε ο εθνικισμός στη γείτονα, οι συσχετισμοί, στρατιωτικοί, οικονομικοί και δημογραφικοί ανάμεσα στις δύο χώρες, όπως και τα αντίστοιχα διεθνή τους στηρίγματα, καθιστούν αδύνατη μια απειλή εναντίον μας. Το ίδιο και η εθνοτική σύνθεση της ελληνικής Μακεδονίας, όπου κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες συντριπτικά το ελληνικό στοιχείο. Συνεπώς, όλη η φιλολογία για το όνομα και τον αλυτρωτισμό (υπαρκτό ή φαντασιακό) θα έπρεπε ίσως να απασχολεί τους ιστορικούς και τους εκπαιδευτικούς των δύο χωρών, όχι όμως να δηλητηριάζει τις διακρατικές μας σχέσεις.

Αν η γειτονική Μακεδονία δεν αποτελεί και δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για την Ελλάδα, το ίδιο δεν ισχύει για το αντίστροφο. Η άκρως επιθετική και αδιάλλακτη πολιτική της Αθήνας τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια απέναντι στο νέο αυτό κράτος το έχει βλάψει και εξακολουθεί να το βλάπτει σοβαρά, συμβάλλει δε στην υπονόμευση της σταθερότητας και της συνοχής του.

Να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα εφάρμοσε δυο φορές παράνομα και επώδυνα για τη γείτονα οικονομικά εμπάργκο. Μάλιστα, με το εμπάργκο πετρελαίου τον χειμώνα του 1992 ο γειτονικός λαός κόντεψε κυριολεκτικά να παγώσει. Η Αθήνα είναι το μόνιμο εμπόδιο στο δρόμο των Σκοπίων προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με αποκορύφωμα το περίφημο βέτο του Βουκουρεστίου που αποτέλεσε κατάφωρη παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας που είχαμε οι ίδιοι υπογράψει. Για το βέτο αυτό καταδικασθήκαμε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που απέρριψε και όλες της αιτιάσεις μας κατά των Σκοπίων. Και βέβαια η χώρα μας συνεχίζει να αγνοεί την απόφαση του Δικαστηρίου, την ώρα που επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο στις διαφορές μας με την Τουρκία.

Η γειτονική Μακεδονία είναι ένα αδύναμο, αλλά και εύθραυστο κράτος. Η ισορροπία ανάμεσα στις κύριες εθνοτικές του ομάδες είναι επισφαλής και οι αποσχιστικοί πειρασμοί των Αλβανών ισχυροί, με δεδομένη και τη γειτνίαση Κοσόβου και Αλβανίας. Φράζοντας τον δρόμο των Σκοπίων προς την ευρωπαϊκή και ατλαντική ολοκλήρωση ενισχύουμε αυτούς τους πειρασμούς. Και επιδιώκοντας την αποδόμηση της μακεδονικής εθνότητας, ενισχύουμε τον εθνικισμό και υπονομεύουμε τη σταθερότητα της χώρας. Όμως, τυχόν αποσταθεροποίηση και παραπέρα αλλαγές συνόρων στη γειτονιά μας είναι αντίθετα και προς το δικό μας εθνικό συμφέρον. Γι’ αυτό και η Ελλάδα επισήμως τα απεύχεται, στην πράξη όμως συχνά τα υποδαυλίζει.

Η Ελλάδα δεν έχει κάποιο copyright για τη λέξη Μακεδονία. Αυτό είναι προφανές στη γεωγραφία, αλλά όχι μόνο. Η ιδιοκτησία αρχαίων κρατών και πολιτισμών από σύγχρονα έθνη, αποτελεί μεν ιδεολόγημα των εθνογενέσεων, όχι όμως σύγχρονη αντίληψη. Εξάλλου, το «Μακεδονία» είναι συστατικό στοιχείο και ενός νέου έθνους που διαμορφώθηκε τον 19ο και τον 20ό αιώνα, διαφοροποιούμενο έτσι από το βουλγαρικό.

Η μονοπώληση της λέξης Μακεδονία από τα Σκόπια ή και από την Αθήνα, προκαλεί φυσικά προβλήματα και συγχύσεις στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και ιδιαίτερα βέβαια στους γείτονες, για τους οποίους η λέξη αυτή είναι θεμελιώδης για την εθνοτική τους ταυτότητα, κάτι που δεν ισχύει για μας. Γι’ αυτό και πρέπει να αποφεύγεται, πολλώ μάλλον που οι σχέσεις μας είναι ιστορικά βεβαρημένες. Συνεπώς σ’ αυτή τη βάση, της αμοιβαίας μη μονοπώλησης, πρέπει να αναζητηθούν λύσεις στα σημερινά προβλήματα.

Η απαίτηση για αλλαγή του συνταγματικού ονόματος της γείτονος μπορεί να αιτιολογηθεί in extremis στο παραπάνω πλαίσιο, αν και η απαγόρευση σε έναν λαό να αυτοπροσδιορίζεται αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια αλλαγή, εννοείται με μια σύνθετη ονομασία που θα περιλαμβάνει την επίμαχη λέξη, αποτελεί σήμερα τον ρεαλιστικό συμβιβασμό. Αντίθετα, η μετονομασία της μακεδονικής γλώσσας και του μακεδονικού έθνους, δεν εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό: η Ελλάδα δεν διεκδικεί κάποια μακεδονική γλώσσα ούτε και κάποιο μακεδονικό έθνος (αντίθετα, εμείς πάντα επαιρόμαστε για το ενιαίο του ελληνικού έθνους).

Ο ελληνικός εθνικισμός χρησιμοποιεί σήμερα δύο συμπληρωματικές τακτικές στο μακεδονικό:

Στην πιο ακραία του εκδοχή, διεκδικεί ρητά το μονοπώλιο της Μακεδονίας και απορρίπτει τη σύνθετη ονομασία, υπαναχωρώντας έτσι από την επίσημη ελληνική θέση που υιοθετήθηκε ήδη το 1993. Αυτή είναι η γραμμή των συλλαλητηρίων του εθνικού μίσους, αυτή είναι η θέση του Πάνου Καμμένου, σ’ αυτή τη γραμμή διολίσθησε πλέον και η Νέα Δημοκρατία. Πρόκειται φυσικά για μια στάση που καθιστά αδύνατη κάθε συμφωνία με τη γείτονα, εν αναμονή προφανώς της διάλυσής της, στην οποία και προσπαθεί να συμβάλλει.

Μια πιο «έξυπνη» τακτική, που οδηγεί όμως στις ίδιες συνέπειες, είναι ο υπερτονισμός του ζητήματος του αλυτρωτισμού. Απαιτώντας παράλογα πράγματα που είναι αδύνατα στην πραγματικότητα της γειτονικής χώρας, ή, και αν ήταν δυνατά, θα τραυμάτιζαν βαθειά την εθνική τους ταυτότητα, θα οδηγούσαμε τις διαπραγματεύσεις σε ναυάγιο, ισχυριζόμενοι πως η ευθύνη για το ναυάγιο βαρύνει την άλλη πλευρά. Αυτή η δεύτερη τακτική φαίνεται πως κρατείται σε εφεδρεία και από όσους σήμερα μεν δηλώνουν πως θέλουν λύση, είναι όμως έτοιμοι να υπαναχωρήσουν, στην πρώτη δυσκολία. Εξάλλου και όσοι επιδιώκουν πραγματικά λύση, αλλά ανεβάζουν τον πήχη του αλυτρωτισμού για διαπραγματευτικούς λόγους, κινδυνεύουν να καταστούν τελικά όμηροι αυτής της αδιέξοδης τακτικής.

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι οι επαναλαμβανόμενες εθνικιστικές εξάρσεις στο Μακεδονικό, όπως και σε άλλα λεγόμενα «εθνικά θέματα», υποδαυλίζονται και συντηρούνται από ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα. Κόμματα επιδιώκουν εκλογικά οφέλη ψαρεύοντας στα θολά νερά του εθνικισμού, ενώ άλλα δειλιούν μπροστά στο φόβο του «πολιτικού κόστους», πάντα σε βάρος του συμφέροντος της χώρας.

Στη σημερινή συγκυρία, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ξεφεύγει από αυτές τις συμπεριφορές, αφού ανέλαβε μια θαρραλέα πρωτοβουλία για λύση. Οι κατηγορίες πως ο Τσίπρας δήθεν «ξέθαψε ξαφνικά» το Μακεδονικό για να δυσκολέψει τους αντιπάλους του δεν στέκουν. Ο καθένας καταλαβαίνει πως οι πολιτικές αλλαγές στα Σκόπια δημιούργησαν ένα μοναδικό «παράθυρο ευκαιρίας» για επίλυση του χρονίζοντος προβλήματος και πως η επίλυση επείγει με δεδομένη την κατάσταση στη γειτονιά μας. Είναι ολοφάνερο πως η κυβερνητική πρωτοβουλία αντιστοιχεί στο εθνικό μας συμφέρον και πως ο Ζάεφ δεν ήρθε στην εξουσία για να διευκολύνει κομματικά τον Τσίπρα. Έπειτα, η πρωτοβουλία που αναλήφθηκε, προκαλεί εσωτερικά προβλήματα όχι μόνο στους αντίπαλους της κυβέρνησης, αλλά και στην ίδια, με δεδομένη την γνωστή διαφωνία των ΑΝΕΛ.

Δυστυχώς, η εικόνα των υπολοίπων κομμάτων είναι από απογοητευτική μέχρι τραγική:

Αναμενόμενη είναι φυσικά η στάση των ΑΝΕΛ που βρήκαν ευκαιρία να ψαρέψουν στη δεξαμενή των δεξιών εθνικιστών, σάρκα εκ της σαρκός τους, ελπίζοντας έτσι να περισωθούν εκλογικά. Και βέβαια η εξέλιξη αυτή υπογραμμίζει το πόσο όλο και πιο αφύσικη γίνεται μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά το τέλος του αντιμνημονιακού αγώνα.

Έκπληξη αποτελεί αντίθετα η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη που, αφού αρχικά –με απίστευτες δικολαβίες– θέλησε να καταστήσει τον Πάνο Καμμένο ρυθμιστή της εξωτερικής μας πολιτικής, στη συνέχεια έσπευσε να θέσει ολόκληρο το κόμμα κάτω από την ακροδεξιά του πτέρυγα. Τόση ρηχότητα στο φιλελεύθερο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα που είχε αναγγείλει, δεν το φανταζόμασταν ούτε οι αντίπαλοί του. Ούτε βέβαια και την άνεση με την οποία εγκατέλειψε εν μια νυκτί τη γραμμή για την οποία το κόμμα του επί χρόνια υπερηφανεύονταν.

Απογοητευτική είναι και η αμφιταλάντευση του υπό δημιουργία κεντροαριστερού φορέα και της προέδρου του, η οποία μάλιστα φαίνεται να κλίνει τελευταία προς τον εθνικισμό. Και εδώ, και πριν καλά καλά συγκροτηθεί το νέο κόμμα, οι θετικές στάσεις των μικρότερων εταίρων φαίνονται να αγνοούνται, ενώ και στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να επικρατεί η λεγόμενη "πατριωτική" του πτέρυγα, αλλά ίσως και η έγνοια να μην χαλάσει μια μελλοντική συμμαχία με τη ΝΔ.

Οι λεπτομέρειες των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια δεν είναι δημόσια γνωστές, οπότε είναι δύσκολο να διατυπώσει κανείς γνώμη για το τι θα ήταν ένας εύλογος και εφικτός συμβιβασμός. Εξάλλου είναι φυσικό η κυβέρνηση να έχει και την ευχέρεια χειρισμών, τόσο στη διαπραγμάτευση όσο και στην επιδίωξη να «περάσει» μια λύση στην Ελλάδα. Θα περιορισθώ λοιπόν σε δύο γενικές παρατηρήσεις:

Πρώτον, θέλω να ελπίζω πως η κυβέρνηση θα εμμείνει στην πρωτοβουλία της και δεν θα καμφθεί, όπως τόσοι προκάτοχοί της, από το θόρυβο των εθνικιστών. Να θυμίσω πως ανάλογος θόρυβος είχε προκληθεί για τις ταυτότητες, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης επέμεινε και σήμερα κανείς δεν θυμάται τις υπογραφές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τόσων άλλων, τα συλλαλητήρια των παπάδων, ή τις αντιρρήσεις του Βενιζέλου. Όλοι γνωρίζουμε ότι μια εθνικά συμφέρουσα λύση είναι σήμερα απολύτως δυνατή και μάλιστα άμεσα, καθώς οι λεπτομέρειές της έχουν συζητηθεί επί δεκαετίες και λύσεις έχουν βρεθεί. Τα εμπόδια δεν προέρχονται από την άλλη πλευρά, αλλά από το εσωτερικό μας μέτωπο.

Το ότι το κλείσιμο του «μετώπου» με τα Σκόπια επείγει, υπογραμμίζουν και τα πρόσφατα επεισόδια με τον ανατολικό μας γείτονα. Εδώ δεν πρόκειται για φαντασιακές απειλές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, αλλά και ψυχραιμία, χωρίς κάποιους παληκαρισμούς που δυστυχώς δεν έχουν λείψει ούτε εδώ.

Δεύτερον, ο οπορτουνισμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν πρέπει να κρύβει το γεγονός πως μεγάλο μέρος των οπαδών, αλλά και των στελεχών τους, είναι υπέρ της λύσης. Γνήσιοι φιλελεύθεροι, μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες, διεθνιστές κομμουνιστές δεν αισθάνονται άνετα με τα φλερτ ή την προσχώρηση των κομμάτων τους στον εθνικισμό. Όλοι αυτοί θα πρέπει να διευκολυνθούν να εκφραστούν και να επηρεάσουν θετικά τα κόμματά τους. Θα πρέπει να επιδιωχθεί ένα ευρύ αντιεθνικιστικό μέτωπο («μέτωπο της λογικής» το είχε ονομάσει κάποτε ο Λεωνίδας Κύρκος) και να αποφεύγονται κινήσεις που συσπειρώνουν γύρω από την εθνικιστική γραμμή.

Από την άποψη αυτή, θα έλεγα πως και η σημερινή εκδήλωση θα μπορούσε να είναι ευρύτερη. Πιο σημαντικά, το timing, η χρονική στιγμή, της δημοσιοποίησης του σκανδάλου Novartis με προβληματίζει. Θα έλεγε κανείς πως η ανεξάρτητη δικαιοσύνη συμμάχησε με τους εθνικιστές για να εμποδιστεί η λύση στο Μακεδονικό!

Όσοι επιθυμούμε ειλικρινά τη λύση πρέπει να αποφεύγουμε την κομματική εκμετάλλευση του θέματος. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατό να μην επισημάνουμε πως οι εξελίξεις στο ζήτημα αυτό αναδεικνύουν το έωλο της αντιπολιτευτικής στρατηγικής που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ εχθρό, για τη «στρατηγική ήττα» του οποίου πρέπει να συνασπισθούν όλες οι δήθεν «ευρωπαϊκές δυνάμεις» υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με το Μακεδονικό φαίνεται ξεκάθαρα ποιες είναι οι προοδευτικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις και πού πρέπει να αναζητηθούν συγκλίσεις στον προοδευτικό χώρο.

Τελειώνω με μια γενικότερη παρατήρηση, όχι πρωτότυπη, αλλά, πιστεύω, επίκαιρη όσο ποτέ. Αυτό που επιτρέπει στον κομματικό οπορτουνισμό και τα ΜΜΕ να παίζουν συχνά με επιτυχία στο πεδίο του εθνικισμού, είναι ένα βαθύτερο πρόβλημα του έθνους μας: αναφέρομαι σε μια προβληματική εθνική ταυτότητα που φαίνεται να έχει κολλήσει στον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα, καλλιεργείται συστηματικά από την παιδεία, το στρατό και την ορθόδοξη Εκκλησία και διαπερνά σχεδόν οριζόντια την κοινωνία μας.

Το πρόβλημα αυτό έχει ασφαλώς τις ρίζες του στην ιστορία, στην ανασφάλεια που προκάλεσαν οι μετακινήσεις πληθυσμών του πρώτου μισού του 20ού αιώνα και ειδικότερα στο πρόσφατο της πλειοψηφικής παρουσίας του ελληνικού στοιχείου στην ελληνική Μακεδονία, αλλά και στις παλαιότερες, μέχρι το 1950, πραγματικές απειλές κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας. Όμως, η επιβίωση και αναπαραγωγή ενός πρωτόγονου εθνικού αφηγήματος δεκαετίες μετά την άρση των αιτίων που το προκάλεσαν έχει καταστεί μείζων παράγων καθυστέρησης και εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της κοινωνίας μας. 

Ενόσω η πολιτεία δεν προχωράει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις για εκσυγχρονισμό αυτού του εθνικού αφηγήματος, πρώτα και κύρια στην παιδεία, ενόσω δεν προχωράει στον πλήρη διαχωρισμό από την βαθιά αντιδραστική Εκκλησία της Ελλάδος, φοβάμαι πως η κοινωνία μας θα παραμένει όμηρος των εθνικιστών και όσων τους εκμεταλλεύονται.

(πρώτη δημοσίευση: περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ,

22 Φεβρουαρίου 2018)

 https://chronos.fairead.net/wallden-makedoniko