Ροκανίζοντας τὸ κλαδὶ ὅπου κάθεστε...

Ανίατες ψυχικές παθήσεις   

Ροκανίζοντας τὸ κλαδὶ ὅπου κάθεστε

Ἔχω -νομίζω- γράψει καὶ παλιότερα ὅτι οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ ἐξουδετερωθοῦν πολιτικὰ τελείως ἢ θὰ σφαχτοῦν (*) ἀνελέητα  στὴν Ἑλλάδα μόλις ἀρχίσουν νὰ ἐπικρατοῦν ὡς ἄγραφος κοινωνικὸς νόμος οἱ ἰσλαμικοὶ ἄγραφοι νόμοι/συνήθειες καὶ οἱ γραπτοὶ ἰσλαμικοὶ νόμοι θὰ εἶναι οἱ «ἀντιεθνικιστές», οἱ «antifa», οἱ «πολυπολιτισμικοί», οἱ  παρδαλοὶ gay-pride ἀντιχριστιανοί, οἱ «μορφωμένοι κοσμοπολίτες ποὺ δὲν εἶναι φασίστες σὰν κι ἐσᾶς», οἱ «δικαιωματιστές», στὸ σύνολό τους. Ἱστορικά, ἔχω τὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος μου, γιατὶ τὸ ἴδιο ἔπαθαν καὶ ὅσοι μὴ-θεοκράτες (κομμουνιστές, σεκουλαριστὲς δημοκράτες-ἀντίπαλοι τοῦ Σάχη) στὴν Περσία βοήθησαν στὴν ἐπικράτηση τοῦ θεοκρατικοῦ ἰρανικοῦ καθεστῶτος:

Κατασφάχτηκαν ἀπὸ τὸ θεοκρατικὸ καθεστὼς λίγο μετὰ τὴν ἐπικράτησή του. Γιατὶ ὁ τύπος αὐτὸς ἀνθρώπου ἔχει μυαλὸ ὁρισμένων δυνατοτήτων.

Ὅταν οἱ ἕλληνες antifa, ἀντιεξουσιαστές, δικαιωματιστές, κομμουνιστὲς κ.λπ. πετύχουν τὸν σκοπό τους, θὰ γίνουν, σιγά-σιγά, ἄχρηστοι γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους ἔποικους, ποὺ θὰ δραστηριοποιηθοῦν αὐτόνομα, χωρὶς τὴν προβιὰ τῆς ἀριστερῆς προοδευτικότητας, χωρὶς συνθήματα γιὰ «ἴσα δικαιώματα». Ἀκόμη καὶ οἱ πιθανοὶ πράκτορες μεταξὺ τῶν παραπάνω «δικαιωματιστῶν», κι αὐτοὶ θὰ εἶναι ἄχρηστοι.

Ἄν, πάντως, εἶμαι ὑπερβολικός, σπεύδω νὰ παραδεχτῶ ὅτι τὸ λάθος μου δὲν βρίσκεται στὴν πρόβλεψη ὅτι κάποια στιγμὴ οἱ ἡγέτες τῶν Μουσουλμάνων θὰ ξεφορτωθοῦν βίαια τοὺς «δικαιωματιστές» ἀλλὰ στὴν ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτούς. Μπορεῖ -τὸ παραδέχομαι- γιὰ κάποιο διάστημα νὰ ἀφεθοῦν στὴν ἡσυχία τους οἱ ἑστίες διάλυσης (Πανεπιστήμια, συγκεκριμένες γειτονιὲς φρικιῶν ἢ λ.χ. τρανσέξουαλ ἀναρχοαυτόμων καλλιτεχνῶν κ.ο.κ.) ὡς γκέτο-Παιδικὲς Χαρὲς ἕως ὅτου μιὰ ὡραία μέρα ἀποφασιστεῖ ὅτι ἀποτελοῦν παραφωνία ἐλευθεριότητας καὶ ἀντιμετωπιστοῦν (ἀνεπίσημα ἢ μή) μὲ ἕνα πογκρόμ (*). Οὔτε πρέπει νὰ φαντάζεται κάποιος μιὰ ἑνιαία ἐπικράτηση τῶν ἰσλαμικῶν ἄγραφων νόμων π.χ. σὲ ὅλη τὴν Ἀθήνα. Ἕνα σενάριο: Ἀρχικά, κάποιες μεμονωμένες γειτονιὲς (ἀκόμη μὲ θρησκευτικὰ μεικτὸ πληθυσμό), ἤδη ὑποβαθμισμένες καὶ μὲ σημαντικὸ πληθυσμὸ μουσουλμάνων Ἀσιατῶν/Βορειοαφρικανῶν θὰ λειτουργοῦν καθημερινὰ μὲ βάση τὸν ἠθικὸ κώδικα τοῦ Ἰσλάμ. Τοῦ Κάιρου ἢ τοῦ Ἰσλαμαμπάντ. Ὄχι ἀλκοόλ, ὄχι ἀκάλυπτες ἢ ἀσυνόδευτες γυναῖκες (χριστιανὲς καὶ μουσουλμάνες), ὄχι χοιρινό, ὄχι καφετερίες καὶ λοιπὰ «κακόφημα μέρη», φυσικὰ ὄχι γκέι ζωντανοί, ὄχι κωδωνοκρουσίες, ὄχι χριστουγεννιάτικα κ.ἄ. ἔθιμα (δέντρα καὶ δημόσιοι συνοικιακοὶ στολισμοί, κάλαντα, πασχαλιάτικα ἀρνιά), ἀντίθετα θὰ ὑπάρχουν τζαμιὰ μὲ μουεζίνη κ.λπ.. Ἔπειτα, ὁ ἀριθμὸς τῶν γειτονιῶν αὐτῶν θὰ αὐξάνεται, ἀνάλογα μὲ τὸν ρυθμὸ μὲ τὸν ὁποῖο οἱ ντόπιοι ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ θὰ ἀποχωροῦν ἢ θὰ δέχονται ὡς «πεπρωμένο» τὴν καθημερινότητα ὑπὸ τέτοιους ἄγραφους ἠθικοὺς κανόνες. Δὲν χρειάζεται κανένα «Ἰσλαμικὸ Κράτος» γιὰ τέτοιες πράξεις βίας ἢ καταπίεσης (βλ. Αἴγυπτο).

Τώρα, τὰ παραπάνω δὲν εἶναι ἐπιθυμία, εἶναι ἀπόπειρα πρόβλεψης μὲ βάση κάποιες σταθερές (ἱστορικὰ παραδείγματα, κοινωνικὴ δυναμική). Ἕνας λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο -πιστεύω- δὲν πρέπει νὰ διαβαστοῦν ὡς ἐπιθυμία εἶναι ὅτι ἡ ἐξολόθρευση τῶν «δικαιωματιστῶν» προϋποθέτει ἢ συνεπάγεται τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδας, ἐνδεχόμενο ποὺ δὲν ἐπιθυμῶ (σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση πρὸς τὴ νοοτροπία καὶ τὶς ἐπιθυμίες τῶν antifa καὶ «δικαιωματιστῶν», ποὺ ἐπιτέλους θὰ πάρουν ἐκδίκηση γιὰ τὸν Ἐμφύλιο μὲ τὸ νὰ καταστρέψουν τὴν Ἑλλάδα).

Ἄλλωστε, ταξικὰ κρίνοντας, ἂν ὑπάρχει ἕνας λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ ἀντιεξουσιαστο-πατέρες, ἀναρχοπατέρες καὶ «δικαιωματιστὲς» τάσσονται ὑπὲρ τῆς λιβανοποίησης τῆς χώρας αὐτὸς εἶναι ὅτι ὡς μεσαῖα-καὶ ἄνω βολεμένα στρώματα δὲν ὑπέστησαν (αὐτοὶ ἢ οἱ οἰκογένειές τους) ὣς τώρα καμμιὰ σοβαρὴ ἀρνητικὴ συνέπεια ἀπὸ τὴν λαθρομετανάστευση, ὅσον ἀφορᾶ λ.χ. τὸν ἀνταγωνισμὸ στὸ χῶρο ἐργασίας μὲ τοὺς φθηνότερους ξένους ἐργάτες, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πραγματικοὺς προλετάριους. Τί νὰ καταλάβει τὸ στέλεχος-«ἐθελοντὴς» μιᾶς χρηματοδοτούμενης ΜΚΟ ἀπὸ τὸν ἀνταγωνισμὸ ἑνὸς Ἕλληνα οἰκοδόμου, κουρέα, «ζητιάνου» μὲ ἕναν ξένο οἰκοδόμο, κουρέα, «ζητιάνο»; Μόνο θεωρητικὰ μπορεῖ, καὶ γιὰ μιὰ μόνο στιγμή, ἀκίνδυνα, ναστοχαστεῖ, χωρὶς κανένα ρίγος ἐπιβίωσης. Γιατί νὰ καταλάβει τὸν ντόπιο προλετάριο ὁ μεταπτυχιακὸς/διδακτορικὸς «ἀριστερός/ἀναρχικός», ποὺ ἀτενίζει τὸν καθηγητή του μὲ τὸ στόμα ὀρθάνοιχτο μπὰς καὶ διοριστεῖ ὡς ἐρευνητικὸ προσωπικὸ σὲ κανένα προσωρινὸ ἢ μόνιμο ἐρευνητικὸ πρόγραμμα; Πῶς νὰ κινδυνέψει ἐπαγγελματικὰ ὁ κοσμοπολίτης μεταφραστὴς ἢ ὁ συγγραφέας ἀπὸ τὸν μετανάστη χαμάλη ποὺ δουλεύει στὸ βενζινάδικο; Μὲ ποιὸ τρόπο ὁ ἐξασφαλισμένος «ἀντιρατσιστὴς» ποὺ διαχειρίζεται σφραγίδες νὰ ἀντιληφθεῖ τί ἐφιάλτη συνεπάγεται ἡ «ἐλεύθερη διακίνηση ἀγαθῶν καὶ μεταναστῶν»;  Πῶς θὰ μποροῦσε ἕνας ἀρθρογράφος, ἕνας καλλιτέχνης, ἕνας διπλωματοῦχος μηχανικός, ἕνα κομματικὸ στέλεχος, ἕνας ὑψηλὰ ἀμοιβόμενος, ἕνας «νομὰς» (μὲ δική του ἀπόφαση κι ὄχι λόγω βίας) εὐρωενωσιακὸς ὑπάλληλος στὶς Βρυξέλλες, ἕνας πεφωτισμένος καθηγητὴς (**) νὰ χάσει τὴ δουλειά του -καὶ τὸν ὕπνο του- ἀπὸ τὴν παραπανίσια παρουσία ἀνειδίκευτου ἐργατικοῦ δυναμικοῦ; Κι ἂν τὸν ἐνοχλοῦν στὴ γειτονιά του, ἔχει τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα γιὰ νὰ ἀλλάξει γειτονιά. Δὲν εἶναι τὸ μεσοαστικὸ φοιτηταριάτο (ποὺ γράφει συνθήματα στὰ πανεπιστήμια αὐτοχαρακτηριζόμενο ὡς προλετάριοι) ποὺ θὰ ὑποφέρει, γιατὶ ἡ ζωή του κινεῖται μεταξὺ πάρτυ-ἐξεταστικῆς-παρακολούθησης μαθημάτων. Εἶναι, οἱ ἀναρχικοί, αριστεροί καὶ φιλελεύθεροι δικαιωματιστές, ταξικὰ ἀλληλέγγυοι μὲ τοὺς λαθρο/μετανάστες ἀκριβῶς γιατὶ οἱ τελευταῖοι δὲν ἀποτελοῦν κίνδυνο γιὰ τοὺς πρώτους (ἐργασιακό, κοινωνικό -ζοῦν, κινοῦνται σὲ ἄλλες περιοχές-, πολιτισμικό).

Θὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ὑπάρχουν καὶ μικρομεσαῖα-ἀνώτερα στρώματα τὰ ὁποῖα δὲν συμμερίζονται τὸν δικαιωματισμὸ καὶ τὰ «ἀνοιχτὰ σύνορα». Συμπληρώνω: ἐπίσης, οἱ Μὰρξ-Ἔνγκελς ἂν καὶ ἀστοί, ἔδρασαν κατὰ τῶν ἀστῶν. Δὲν φταίω ὅμως ἐγὼ ἂν ἡ ὑλιστικὴ θεωρία ὅτι «Τὸ Εἶναι καθορίζει τὴ Συνείδηση» ἔχει μεγάλα κενά, ἁπλῶς δείχνω ὅτι μὲ τὴ βοήθειά της ἐξηγεῖται ἡ στάση τῶν περισσότερων ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὴν ἀποδέχονται ἀπέναντι στὴ λαθρο/μετανάστευση καὶ τοὺς «πρόσφυγες».

Ἀντίθετα, λένε ὅτι ντόπιοι καὶ ξένοι καταπιέζονται ἀπὸ τοὺς καπιταλιστές. Ὡστόσο, ὅσο κι ἂν οἱ καπιταλιστὲς καταπιέζουν ντόπιους καὶ ξένους, ἡ παρουσία στὴ χώρα τῶν ξένων προλετάριων δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης (ἔστω, τυπικά) ἐπιλογῆς τῶν ντόπιων προλετάριων ἀλλὰ βραχνὰς ποὺ ὲπιβάλλουν οἱ καπιταλιστὲς (μὲ τὴ θεωρία τῶν ἀνύπαρκτων συνόρων) ὥστε νὰ ἐξαναγκάσουν στὴν κατάργηση τῶν νόμιμων ἐργασιακῶν δικαιωμάτων τῶν ντόπιων. Γιατὶ τελικὰ ἂν κάτι εἶναι ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένο καὶ ἀναπόφευκτο σὲ κάθε περίπτωση μαζικῆς μετανάστευσης, αὐτὸ εἶναι ἡ τάση συμπίεσης τῶν μισθῶν ἐξαιτίας τῶν μεταναστῶν κι ὄχι οἱ (ἐπιτυχεῖς) κοινοὶ ἀγῶνες ντόπιων & μεταναστῶν γιὰ ἴσα μεροκάματα σὲ μετανάστες.

 Δύο ἐπισημάνσεις:

Ἐννοεῖται ὅτι εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ κατάκριση συγκεκριμένων ἀρνητικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐντελῶς διαφορετικὸ πράγμα ἡ συνολικὴ κατάκριση τοῦ Ἕλληνα ὡς Ἕλληνα, ἐπειδὴ εἶναι Ἕλληνας. Τὸ πρῶτο εἶναι θεμιτὸ καὶ ὑπὸ προὑποθέσεις ἐπιβοηθητικό. Τὸ δεύτερο εἶναι ρατσιστικό, καὶ ἀποδεικνύει ὅτι γιὰ τοὺς «δικαιωματιστὲς» οἱ ἀνάγκες τῆς πολεμικῆς τους (ἡ ὁποία συνίσταται στὸ μίσος κατὰ τῶν Ἑλλήνων) εἶναι ἰσχυρότερες ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς λογικῆς-φιλοσοφικῆς συνέπειάς τους (ἡ ὁποία συνίσταται στὴν καταδίκη κάθε εἴδους ρατσισμοῦ πρὸς ὁποιονδήποτε).

Ἐννοεῖται -ἡ δεύτερη ἐπισήμανση- ὅτι σὲ «κράτη» ὅπως ἡ ρεπουμπλικανικὴ Ρώμη ἢ ἡ ἀμεσοδημοκρατικὴ κοινωνία τῆς Ἀθήνας, ἡ διακήρυξη θέσεων τοῦ τύπου «Ἕλληνες, πεθάνετε» δὲν θὰ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις, ἐπίσημες ἢ κοινωνικές, τοῦ τύπου «Ἅμα δὲν σᾶς ἀρέσει, νὰ φύγετε», ἀλλὰ ἐπίσημες ἀντιδράσεις πολὺ χειρότερες, τὶς ὁποῖες δὲν υἱοθετῶ προφανῶς, ἡ πιὸ ὀδυνηρὴ ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἦταν ἡ ἐξορία.

(*) Ἀσφαλῶς τὸ τελευταῖο αὐτὸ εἶναι φρικτό, γιὰ τὰ δεδομένα τοῦ σημερινοῦ πολιτισμοῦ μας (ὅπως εἶναι φρικτὰ καὶ ὅλα τὰ παραπάνω περὶ σφαγῶν καὶ πογκρόμ…). Ὅμως, ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ ὅτι τὸ ροκάνισμα τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς, ἡ ὑποβοήθηση τοῦ Ἰσλὰμ (ὡς ἐναντίωση στὴν ἰσλαμοφοβία), ἡ δημιουρχία ἀταξίας καὶ ἡ κατάργηση τοῦ μονοπωλίου τῆς κρατικῆς βίας δὲν θὰ μεταστρέψουν τὶς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν ὑπὲρ τἐτοιων φρικτῶν λύσεων;

(**) Ἐννοεῖται ὅτι ἐδῶ περιγράφουμε συμπεριφορὲς ποὺ ἀναπόφευκτα ἀναπτύσσονται ἐξαιτίας τῶν κινδύνων καὶ τῶν περιστάσεων κάθε ἐπαγγέλματος. Δὲν κατακρίνουμε γενικὰ τὴ νοοτροπία κάθε ἐπαγγέλματος.

https://chronographiae.wordpress.com/2016/01/08/%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%E1%BD%B8-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B4%E1%BD%B6-%E1%BD%85%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B5/

Οι προπαγανδιστικές σκοπιμότητες και η γελοιότητα των βραβείων Όσκαρ

Ράμπλινγκ: Η ιστορία με τα Όσκαρ 

«ρατσιστική εις βάρος των λευκών»

Θέση για τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει οι «λευκές υποψηφιότητες» στα Όσκαρ πήρε η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, η οποία είναι φέτος υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «45 Χρόνια».

Η 69χρονη Ράμπλιγκ είπε ότι η συζήτηση που γίνεται είναι ρατσιστική για τους λευκούς.

Μιλώντας στον γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό Europe 1, η βρετανίδα ηθοποιός είπε: «Είναι ρατσιστικό για τους λευκούς. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αλλά ίσως οι μαύροι ηθοποιοί να μην άξιζε να βρεθούν στην τελική λίστα».

Ερωτηθείσα εάν η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών θα πρέπει να εισάγει ποσοστώσεις, η Ράμπλινγκ είπε: «Γιατί να κατατάσσουμε τους ανθρώπους; Σήμερα, οι περισσότεροι είναι λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτοί. Οι άνθρωποι πάντα θα λένε: "Αυτός είναι λιγότερο όμορφος", "Αυτός είναι πολύ μαύρος", "Αυτός είναι πολύ λευκός". Κάποιος πάντα θα λέει ότι και εσύ είσαι (αυτό ή το άλλο). Πρέπει, όμως, να εκλάβουμε από αυτό ότι θα πρέπει να είναι πολλές μειονότητες παντού;»

Όταν ο δημοσιογράφος της λέει ότι τα μέλη της αφροαμερικανικής κοινότητας που εργάζονται στη βιομηχανία του θεάματος αισθάνονται ως μειονότητα, η Ράμπλινγκ λέει: «Ουδέν σχόλιο».

Αναλυτές εκτιμούν ότι τα σχόλια της Ράμπλινγκ δεν θα την βοηθήσουν να κερδίσει το Όσκαρ. 

Αναλυτής του Screen International ανέφερε ότι η ηθοποιός δεν είχε πολλές πιθανότητες κατάκτησης του Όσκαρ, αλλά ότι οι πιθανότητες αυτές δεν διευκολύνονται από τα σχόλια που έκανε. «(Τα σχόλια αυτά) δεν θα αρέσουν στους αμερικανούς ψηφοφόρους των Όσκαρ» σημειώνει ο αναλυτής.

Η συζήτηση συνεχίστηκε σήμερα με την τοποθέτηση της δύο φορές υποψήφιας για Όσκαρ Βαϊόλα Ντέιβις. «Δεν είναι θέμα των Όσκαρ» είπε η γνωστή ηθοποιός. «Τα Όσκαρ αποτελούν σύμπτωμα ενός πολύ μεγαλύτερου θέματος που βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος ταινιών του Χόλιγουντ» είπε η Βαϊόλα Ντέιβις.

Η ηθοποιός σημείωσε ότι θα πρέπει να γυριστούν περισσότερες ταινίες που θα περιλαμβάνουν ρόλους για αφροαμερικανούς, ασιάτες και ηθοποιούς που ανήκουν σε άλλες εθνικές μειονότητες. 

«Οι ευκαιρίες δεν είναι ισάξιες του ταλέντου (που προσφέρεται)» δήλωσε η Ντέιβις. «Πρέπει να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες. Πρέπει να επενδύσει κάποιος σε αυτό» σημείωσε.

Η Ντέιβις είναι η πρώτη Αφροαμερικανή ηθοποιός που κέρδισε βραβείο Emmy για τον ρόλο της στη σειρά How to Get Away With Murder. Τότε είχε προβεί σε παρόμοιες δηλώσεις, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Το μόνο που διαχωρίζει τις έγχρωμες γυναίκες από τις άλλες είναι οι ευκαιρίες. Δεν μπορείς να κερδίσεις Emmy για ρόλους που απλά δεν υπάρχουν».

Η Ριζ Γουίδερσπουν εξέφρασε την απογοήτευσή της για το γεγονός ότι δεν αναγνωρίστηκαν ορισμένες ταινίες και δημιουργεί και είπε ότι ως μέλος της Ακαδημίας θα ήθελε να δει μεγαλύτερη διαφοροποίηση.

Από την πλευρά του, ο Σερ Μάικλ Κέιν κάλεσε τους μαύρους ηθοποιούς να είναι «υπομονετικοί».

«Υπάρχουν πολλοί μαύροι ηθοποιοί. Τελικά, δεν μπορείς να ψηφίσεις έναν ηθοποιό επειδή είναι μαύρος. Δεν μπορείς να πεις: "Θα τον ψηφίσω αν και δεν είναι πολύ καλός, επειδή είναι μαύρος"» είπε στο Radio 4 του BBC. 

«Πρέπει να δώσεις μία καλή ερμηνεία και είμαι σίγουρος ότι πολλοί το έχουν κάνει. Είδα τον Ίντρις Έλμπα (στο Beasts of No Nation). Μου φάνηκε υπέροχος» είπε, σημειώνοντας ότι πέρασαν χρόνια μέχρι ο ίδιος να κερδίσει ένα βραβείο Όσκαρ. «Θα έρθει» τόνισε.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=771077

Ἀντιδυτικὰ ἢ πρόσεχε τί εὔχεσαι...

Ἀντιδυτικὰ ἢ πρόσεχε τί εὔχεσαι

Μ’ ἀρέσει πολὺ τὸ ρεῦμα σκέψης ποὺ κατακρίνει τοὺς εὐρωλιγούρηδες χωρὶς νὰ ἔχει νὰ προτείνει κάτι λιγότερο οὐτοπικὸ ἀπὸ αὐτούς. Τί προτείνουν οἱ φιλοδυτικοί; Αὐτομαστίγωμα γιατὶ δὲν ἐσωτερικεύουμε τὴν ἀνωτερότητα τῶν δυτικῶν φιλοσοφικῶν καὶ οἰκονομικῶν ἀξιῶν. Μαθητεία στὴ Δύση, ὅπως ὁ Κοραῆς καὶ ὁ Σ. Μάνγκο πρότειναν. Ἔρχονται μετὰ οἱ κριτικοὶ τῶν φιλοδυτικῶν καὶ σωστὰ ὑποδεικνύουν ὅτι ἡ Δύση ὑποχωρεῖ, ὅτι ἡ Ε.Ε. εἶναι Ναζὶ μὲ Πολιτικά, ὅτι ἡ πολιτισμικὴ ἡγεμονία (τῶν ἀξιῶν καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς) τῆς Δύσης θὰ χαθεῖ κατὰ τὸν 21ο αἰ.

Αὐτὰ εἶναι τὰ εὔκολα. Ἡ κριτικὴ εἶναι τὸ πιὸ εὔκολο, γιατὶ δὲν ὑπάρχει σύστημα χωρὶς ἀντιφάσεις καὶ μαῦρες τρύπες στὴν πράξη. Τὰ δύσκολα ἀρχίζουν ὅταν οἱ ἀντιδυτικοὶ περιγράφουν τὴν διάδοχη κατάσταση ἢ τὸ ὅραμά τους. Ἐκεῖ, ἔχουμε ἕνα εὖρος ἀπόψεων: Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ παραδέχονται ὅτι κάποια σωστὰ τῆς Δύσης ἀξίζουν κ.λπ., ὣς ἐκείνους ποὺ διαπιστώνουν ὅτι ὁ κόσμος γίνεται πολυπολικὸς ἢ μιλᾶνε γιὰ μιὰ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ στὴν ὁποία θὰ κουρνιάσει ἡ Ἑλλάδα.

Βασικά, οἱ τῆς πρώτης κατηγορίας δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴ μοναδικότητα κάθε πολιτισμικοῦ παραδείγματος. Νομίζουν ὅπως κι οἱ φιλοδυτικοὶ ὅτι ἡ Δύση εἶναι κάτι φυσικό, ὅτι π.χ. ἡ δημοκρατία καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου ἢ τὰ ἐργατικὰ δικαιώματα εἶναι αὐτονόητα σὰν φυσικὸ φαινόμενο. Νομίζουν, σὰν τοὺς φιλοδυτικούς, ὅτι ὁ «ἰὸς τῆς ἐλευθερίας» πάντα θὰ μολύνει τοὺς πάντες κι ἄρα ὅτι οἱ ἐπισημάνσεις γιὰ τὸν ἀσιατικὸ κολλεκτιβισμὸ εἶναι ὑπερβολικές. Ὅταν ὅμως ἡ Δύση πάψει νὰ εἶναι αὐταξία δὲν θὰ ὑπάρχει λόγος νὰ «κρατήσουμε τὰ σωστά» (κοινοβουλευτισμό, ἄλλες μορφὲς δημοκρατίας, δικαιώματα, ἐλευθερία λόγου) της. Τὰ δυτικὰ ἀπομεινάρια θὰ ἐνσωματωθοῦν ὅπως τὰ σπόλια ἀρχαίων κτηρίων ἐνσωματώθηκαν σὲ μεσαιωνικὰ κτήρια. Διακοσμητικά, ἀποτροπαϊκά, ἀλλὰ μὲ νέο νόημα. Σὲ κάθε περίπτωση, δὲν ἔχει ἀποδειχθεῖ γιατί τὸ σύστημα τῶν καστῶν ἢ τοῦ κινεζικοῦ κολλεκτιβισμοῦ θὰ ἀνεχτεῖ πραγματικὲς δυτικὲς ἀξίες. Καὶ στὴ Ρωμαιοκρατία ὑπῆρχε ἡ ρητορικὴ ἀλλὰ οἱ ρήτορες ἐπέλεγαν ἀνώδυνα κι ἀπολίτικα θέματα. Αὐτὰ τὰ γράφω χωρὶς κάποια ψευδαίσθηση ἢ ἔμμεση προτροπὴ «νὰ ἀγωνιστοῦμε (ποιά; ἡ Ἑλλάδα…) γιὰ τὶς δυτικὲς ἀξίες καὶ γιὰ τὴ Δύση» ὡσὰν νὰ εἶχε ἐπίδραση ἡ στάση μας στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Δύσης.

Οἱ τῆς πολυπολικότητας νομίζουν ὅτι θὰ ὑπάρξει λιγότερη αὐθαιρεσία, κι ἄρα θὰ ἐπιβιώσουν καλύτερα μικρὲς χῶρες ὅπως ἡ Ἑλλάδα. Στὴν πραγματικότητα, στὴν καλύτερη περίπτωση τίποτε δὲν θὰ ἀλλάξει ἐνῶ στὴ χειρότερη οἱ κίνδυνοι θὰ αὐξηθοῦν. Γιατὶ καὶ ἐντὸς τῆς Δύσης ὑπῆρχαν διάφορες στάσεις ἔναντι τῶν Ἑλλήνων. Ὑπῆρχε μιὰ βασικὴ φιλοτουρκικὴ στάση ἀλλὰ ὄχι τόσο φιλοτουρκικὴ ὥστε νὰ προστάζει ἢ νὰ ἀποδέχεται τὴν ἄτυπη προσάρτηση-ὑποταγὴ τῆς Ἑλλάδας. Ἀντίθετα, στὸ σημερινὸ ἡμιπολυπολικὸ κόσμο (ΗΠΑ βασικὰ ἀποσυρόμενες, Γερμανία ἀναδυόμενη, Ρωσία, Ἰσλάμ), ἡ Ἑλλάδα βουλιάζει στὸ ἰσλαμικὸ ζωτικὸ χῶρο. Σὲ ἕναν πλήρως πολυπολικὸ κόσμο, ἡ ἐξαφάνισή της θὰ εἶναι τόσο πιθανὴ ὅσο ἡ ἐξαφάνιση τόσων καὶ τόσων κρατῶν παλιότερα (π.χ. Πολωνία τὸν 17ο καὶ 18ο αἰ.), ἐὰν συμφωνήσουν ἐπὶ τούτου ὅλοι ἢ οἱ περισσότεροι πόλοι.

Τραγελαφικοὶ εἶναι οἱ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς εἴτε τὴ φαντάζονται ὡς συνεργασία μὲ τὴ Ρωσία εἴτε ὡς συμπάθεια-συνεργασία μὲ τὸ Ἰσλάμ (ποὺ «μᾶς μοιάζει»). Ἡ Ρωσία (τὰ βαφτιστήρια μας, ποὺ εἶναι πολιτισμικὰ πιὸ κοντὰ σὲ μᾶς ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη πλανητικὴ δύναμη) δυστυχῶς δὲν μπορεῖ νὰ ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ τὸ σεντόνι της, ὁπότε θὰ περιμένουμε κι αὐτὴ τὴν Ἄνοιξη μάταια. Θὰ τῆς κάνουν ντὰ ὅπως παλιὰ οἱ λοιποί, ἂν τολμοῦσε κάτι παραπάνω -καὶ πάντα ἡ Ρωσία ἀδυνατεῖ νὰ νικήσει ὅλη τὴ Δύση. Ἄλλωστε, ἡ Ρωσία μᾶς «πουλᾶ» συστηματικά, ὅσο κι ἂν σίγουρα ἔχει συνεισφέρει πολὺ πιὸ θετικὰ ἀπὸ τὴ Δύση στὴν ἐθνική μας ἐπιβίωση. Ἐξίσου φαντασίωση ἀποτελεῖ τὸ ὅραμα μιᾶς Εὐρώπης ἀπὸ τὰ Οὐράλια ὣς τὸν Ἀτλαντικὸ καθὼς καὶ τῶν (ἀντιτουρκικῶν) Ἑνωμένων Βαλκανίων. Στὴν πρώτη περίπτωση, οἱ Δυτικοὶ εἶναι ἀντιρῶσοι ἐκ γενετῆς (παρομοίως, ἡ ἄσημη Ἑλλὰς δὲν δύναται νὰ τοὺς μεταπείσει), ἐνῶ στὴ δεύτερη οἱ χριστιανοὶ Βαλκάνιοι εἶναι ἄμυαλοι. Ὅσο γιὰ τὸ Ἰσλάμ, αὐτὸ μᾶς τρίζει τὰ δόντια του ἤδη, εἴτε ὡς (ἐμεῖς Ἀλλὰχ κι ἐσεῖς Χριστό) Τοῦρκοι («τί καλὸς ὁ Ἐρντογὰν καὶ πόσο φασίστες οἱ Κεμαλικοί», λὲν οἱ Ἐνδιαμεσοχωρίτες) εἴτε ὡς Ἄραβες-μυρμηγκιὲς (ποὺ «μᾶς μοιάζουν») νῦν προσφυγόπουλων, προσεχῶς ἐφήβων βιαστῶν-τζιχαντιστῶν, ὡς εἰσβολὴ ἑκατομμυρίων ἀτόμων ποὺ θεωροῦν φυσιολογικὴ καὶ φιλάνθρωπη τὴ Σαρία καὶ τὴ γυναικεία κατωτερότητα, μὲ ἡμι-ἰσλαμίστριες ποὺ ἤδη μᾶς θέτουν κατάμουτρα τὰ ψευτοδιλήμματα τύπου «ἢ μίνι (=εἶσαι πουτάνα) ἢ μαντίλα». Κυριολεκτικά, ἔχουμε μιὰ «Ἐπιστροφὴ στὸν Πλανήτη τῶν Πιθήκων» (ἡ παλιὰ ταινία) χάρη στὸ Ἰσλάμ. Μὲ αὐτὰ τὰ ἰσλαμικὰ ἐπεκτατικὰ ἀδέρφια μας, πιστεύουν οἱ καμμένοι -καὶ ἐνίοτε μὴ Ἀριστεροί- τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς (δὲν ἐννοῶ τὸν Κιτσίκη ἐδῶ, ἀφοῦ ἡ δική του πατέντα διευρύνεται κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ υἱοθετεῖται ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε), ὅτι θὰ βροῦμε ἕνα modus vivendi κι ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἐξισλαμίσουν.

Ὅσο λανθασμένη εἶναι ἡ φιλοδυτικὴ ἄποψη ὅτι καταρρέουμε ἐπειδὴ δὲν μάθαμε καλὰ τὸ δυτικὸ Μάθημα, τόσο εἶναι ἡ ἀντιδυτική, ὅτι «δηλώνουμε ὑποταγὴ σὲ κάτι ποὺ διαλύεται καὶ γι’ αὐτὸ θὰ χαθοῦμε». Ἡ δύναμη τῆς ἀδράνειας καὶ ἡ συνήθεια εἶναι συντηρητικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν χωριατῶν (ποὺ εἶναι οἱ Ἕλληνες), καὶ εἶναι ἀναμενόμενα. Τὸ κόστος γιὰ τὴν ἁδράνεια θὰ εἶναι τεράστιο: π.χ. ἕνας πρωθυπουργὸς Μητσοτάκης, ποὺ θὰ ὁρκιστεῖ στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Δύσης καὶ τοῦ παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμοῦ τοῦ ’90, ὅπως ὁ Τσίπρας ὁρκίζεται στὸν ἀντιφασισμὸ καὶ τὴν Ἐπανάσταση. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ αὐτό, ἂς μὴ γελιόμαστε. Εἶναι ἡ χωριατίλα, ὄχι εἰδικὰ ὁ δυτικισμός. Εἶναι τὸ μίσος γιὰ τὴ βυζαντινὴ καὶ ἀρχαία ἀντίληψη καὶ ἐξήγηση τῶν πραγμάτων, ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ χωριάτη.

Ἡ τυραννία μιᾶς Κίνας ἢ μιᾶς Ἰνδίας (τῶν κοινωνικῶν προτύπων τους καὶ δομῶν τους, ὅταν αὐτὰ θὰ εἶναι «αὐτονόητα» στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν πλανήτη) θὰ εἶναι πολὺ χειρότερη ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Φονιάδων τῶν Λαῶν ἢ τῶν ἰμπεριαλιστῶν Εὐρωπαίων στὴν Ἀφρική, τόσο πολὺ χειρότερη ὅσο χειρότερο καὶ πιὸ μακροχρόνιο ἦταν τὸ ἰσλαμικὸ δουλεμπόριο ἔναντι τοῦ δυτικοῦ. Ἤδη, προγευόμαστε τὴν τυραννία τοῦ Ἰσλὰμ στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ἂν οἱ σατανικὲς ΗΠΑ κι ὁ τρισκατάρατος δυτικὸς καπιταλισμός στήριζαν «χίτες, φασίστες, ταγματασφαλίτες» καὶ «δὲν μᾶς ἄφηναν νὰ κυβερνηθοῦμε ἀπὸ τὸ κόμμα τὸ ὁποῖο ψηφίσαμε», τότε οἱ Μὴ Δυτικοὶ αὐριανοὶ κυρίαρχοι τοῦ πλανήτη δὲν πρόκειται νὰ καταλάβουν κἂν τί θὰ πεῖ ἐκλογὲς καὶ ἰσηγορία, καὶ θὰ δεῖτε τί θὰ ἐπιβάλλουν στὴν Ἑλλάδα. Νομίζουμε ὅτι κολλεκτιβιστὲς Σατράπες καὶ Μεγάλοι Βασιλεῖς, ποὺ κατὰ τὶς χιλιετίες κυριαρχίας τους ἔσφαζαν μὲ ἕνα νεῦμα τους πολλὰ «ἑκατομμύρια» ἀλλοεθνῶν καὶ ὁμοεθνῶν ὑποτακτικῶν τους, θὰ συγκινηθοῦν ἀπὸ τὸ θέαμα τῶν ἀδύναμων Ἑλλήνων ἢ ἀπὸ τὰ μεγαλεῖα τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ ἐκχριστιανισμένου πολιτισμοῦ. Ἔχουμε ὑπόψη τὰ ἀθάνατα παραδείγματα τῶν «ἀπελευθερωτῶν» Ρωμαίων καὶ Σπαρτιατῶν ἀπὸ τὴν Μακεδονικὴ καὶ Ἀθηναϊκὴ «τυραννία», ἀντίστοιχα, ὅπου οἱ χειρότεροι τύραννοι ἐμφανίστηκαν ὡς ἀπελευθερωτές. Ἀλλὰ ποῦ καιρὸς γιὰ «ρατσιστικὲς» προτιμήσεις γιὰ τὰ ἑλληνικὰ διδάγματα. Πόσο νήπιοι εἴσαστε, ἀντιδυτικοὶ ὀρθολογιστές.

Ὁπότε, πάλι στὸ θαῦμα καταλήγουμε.

https://chronographiae.wordpress.com/2016/12/11/%E1%BC%80%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%E1%BD%B0-%E1%BC%A2-%CF%80%CF%81%E1%BD%B9%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%B5-%CF%84%E1%BD%B7-%CE%B5%E1%BD%94%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9/

Ποια ήταν η Μίρκα Γκίνοβα, η «ηρωίδα» των Σκοπίων;

Ο κρατικός ξενώνας σπουδαστών "Μίρκα Γκίνοβα"

στο Μοναστήρι (Βιτώλια) FYROM

Ποια ήταν η Μίρκα Γκίνοβα, 

η «ηρωίδα» των Σκοπίων;

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Η θλιβερή ιστορία και η προπαγανδιστική εκμετάλλευση μιας νεαρής γυναίκας, μιας απλής χωριατοπούλας, με πολλά σκοτεινά σημεία και αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες για την ζωή της. Είχε την ατυχία να εμπλακεί σε γεγονότα και καταστάσεις που την ξεπερνούσαν σε υπέρτατο βαθμό και της οποίας οι ιδεοληψίες και ο φανατισμός της, την οδήγησαν στην καταστροφή με τραγικό τέλος.

Το 2006 υπήρξε πρόταση από Δημοτ. Σύμβουλο της παράταξης τού τότε Δημάρχου Έδεσσας Γιάννη Σόντρα (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ) να ονομαστεί μια οδός της πόλης με το όνομα της Ειρήνης Γκίνη, της γνωστής στην περιοχή (και όχι μόνον) αυτονομίστριας, η οποία θεωρείται η «εθνική ηρωίδα» των Σκοπιανών και τιμάται μέχρι σήμερα με το όνομα Μίρκα Γκίνοβα. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην σκοπιανή Βικιπαίδεια:

«Σήμερα προς τιμήν της σε όλη τη Mακεδονία* έχει δεκάδες ιδρύματα, οργανισμούς και οδούς που φέρουν το όνομά της (για παράδειγμα, το κτίριο του κρατικού ξενώνα για μαθητές του λύκειου και φοιτητές του πανεπιστήμιου στη Μπίτολα,** το Πολιτιστικό Κέντρο στο Ντεμίρ Καπίγια κ.λπ.) και στον κεντρικό δρόμο της πόλης (που έχει το όνομά της) στην Μπίτολα βρίσκεται προτομή στη μνήμη της από τον γλύπτη Ντράγκαν Ποπόφσκι-Ντάντα».

_______________

* Εννοεί το κράτος των Σκοπίων

 ** Το ελληνικότατο κάποτε Μοναστήρι, τα βυζαντινά Βιτώλια

Η προαναφερθείσα πρόταση υπερψηφίσθηκε όχι μόνον από την παράταξη Σόντρα, αλλά και από τον εκπρόσωπο της παράταξης του ΚΚΕ όπως αναμενόταν. Τελικώς, η πρόταση απορρίφθηκε από την αρμόδια τοπική Επιτροπή ονοματοδοσίας του ΥΠ. Εσωτερικών (Επιτροπή του άρθρου 12 του Π. Δ/τος 410/95) το 2010, όπου μειοψήφησαν οι τότε Δήμαρχοι-μέλη της Επιτροπής, Σόντρας, Έδεσσας και Χρήστος Παλίκογου, δήμαρχος Εξαπλατάνου Αλμωπίας.  

Ποια ήταν όμως τελικά η Ειρήνη Γκίνη, που κατέληξε Μίρκα Γκίνοβα; 

Οι πληροφορίες είναι εντελώς συγκεχυμένες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι γεννήθηκε στο χωριό Ξανθόγεια (παλιά: Ρουσίλοβο), άγνωστο πότε ακριβώς, ίσως το 1923. Στις επίσημες βιογραφίες της, τόσο στα ελληνικά (ΚΚΕ), όσο και στις σκοπιανές, πουθενά δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία, αλλά μόνον έτος.

Αντίθετα εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=Q2B9G2L6CMU 
υπάρχει φωτ. άρθρου από σκοπιανό περιοδικό ("Makedonka") που αναγράφει: Мирка Гинова, 1916-1946.

Κατά τα αμφιβόλου εγκυρότητας στοιχεία του ΚΚΕ, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού της το 1931 και στην συνέχεια φοίτησε στην Οικοκυρική Σχολή Έδεσσας (1932-34) και στην συνέχεια στην Σχολή Νηπιαγωγών Καστοριάς (προφανώς τα έτη 1935-36).

Στην σκοπιανή βιογραφία της όμως αναφέρεται ότι σπούδασε δασκάλα στην Καστοριά (teacher's college in Kostur) απ’ όπου αποφοίτησε το 1939. Τέλος, στην βιογραφία της από το ΚΚΕ αναφέρεται ότι εργάστηκε ως Νηπιαγωγός στα Δημοτικά Σχολεία του Λουτροχωρίου (1936-39), Καισαρειανών Έδεσσας (1939-41) και Λύκων (1941-42), λεπτομέρειες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την σκοπιανή προπαγανδιστική αγιογράφησή της, η οποία αναφέρει τα εξής: «η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να την διορίσει προβάλλοντας διάφορα εμπόδια. Η Μίρκα έχασε έναν ολόκληρο χρόνο πηγαίνοντας από Γραφείο σε Γραφείο αναζητώντας διορισμό». (The fascist regime of Metaxas would not appoint her to a position - it imposed many obstacles on her. Mirka lost an entire year going from one office to another seeking to gain an appointment).
[For Sacred National Freedom: Portraits Of Fallen Freedom Fighters, 2009 “Pollitecon Publications”, Translated by: Elizabeth Kolupacev Stewart - Wareemba NSW 2046 Australia (First published: Skopje, 1962)].
«…Τελικά διορίστηκε προσωρινά το 1940 δασκάλα σε ένα χωριό της Έδεσσας…». 

Τελικά ποια είναι η πραγματική εκδοχή; Αυτή του ΚΚΕ ή των Σκοπίων;

Ανάλογη σύγχυση ως προς τις ημερομηνίες προκαλεί και η αφήγηση, πιθανότατα κατασκευασμένη, κάποιας συντρόφισσας Ουρανίας Μπουκοβίνα, που υπάρχει στο πολυτελές λεύκωμα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 η Τομεακή Οργάνωση Πέλλας του ΚΚΕ με την ευκαιρία σχετικής εκδήλωσης στην Έδεσσα, όπου στην σελ. 13 αναφέρει ότι τον «Γενάρη του 1939» είδε μια κοπέλλα «περίπου 18 χρονών» να αναζητά μέρος να μείνει και όπως της διηγήθηκε η Μίρκα «σπουδάζω εδώ στο διδασκαλείο της Καστοριάς και θέλουν να με διώξουν από το οικοτροφείο του διδασκαλείου επειδή είμαι μακεδονοπούλα»!

Που βρίσκεται τελικά η αλήθεια άγνωστον…

Λεύκωμα ΚΚΕ

       

Σύμφωνα πάντα με την εκδοχή του ΚΚΕ «πριν την λήξη της σχολικής χρονιάς το 1942 εγκαταλείπει το Σχολείο των Λύκων και αφιερώνεται [….] στον αγώνα». Και παρακάτω: «Σαν μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Άρνισσας του ΚΚΕ, ανέλαβε την καθοδήγηση της Νεολαίας των 15 ορεινών χωριών της».

Αλλού (ελλην. Βικιπαίδεια) αναφέρεται ότι εντάχθηκε αρχικά στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, η οποία αυτοδιαλύθηκε το 1943 με την ίδρυση της ΕΠΟΝ* στις 23-2 1943).

Εκείνο πάντως που αποσιωπείται συστηματικά από τις διάφορες αγιογραφίες που κυκλοφορούν είναι το γεγονός ότι η Ειρήνη Γκίνη υπήρξε όχι απλό μέλος (φαλαγγίτισσα) της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ) του καθεστώτος Μεταξά, αλλά υψηλόβαθμο στέλεχος (φαλαγγάρχισσα) σύμφωνα με την καταγραφή του πρώην Βουλευτού Πέλλας αείμνηστου Βασ. Μουράτογλου, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Παραλειπόμενα» (1998), επικαλούμενος και σχετική φωτογραφία.

Ο ίδιος την περιγράφει ως «πληθωρική, με ύψος πάνω από 1,80 και βάρος πάνω από 100 κιλά». Και παρακάτω: «στην διάρκεια της κατοχής γνώρισε έναν Γιουγκοσλάβο αυτονομιστή αντάρτη […] εμυήθη στο αυτονομιστικό κίνημα και αργότερα ανέλαβε την ηγεσία του ΝΟΦ** γυναικών».

_________________

* ΕΠΟΝ = Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων

**ΝΟΦ (NOF = Narodno Osloboditelniot Front - Народно ослободителниот фронт) Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Η μετεξέλιξη του, βραχύβιου (Νοέμβριος 1943-Μάιος 1944) και καθοδηγούμενου από τον Τίτο, ΣΝΟΦ  

Σύμφωνα με την εφημερίδα του "Ουράνιου Τόξου" «ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ» (Ιούνιος 2010): «…Στην πρώτη συνδιάσκεψη του Народно ослободителниот фронт-НОФ (σ.σ.: «Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου), στις 20 Ιουνίου 1945, η Μίρκα εκλέχτηκε ως μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου και υπεύθυνη για ζητήματα γυναικών. Με δική της πρωτοβουλία εξαπλώθηκαν τα δίκτυα του НОФ και АФЖ (Антифашистички фронт на жените-Αντιφασιστικό μέτωπο γυναικών), στα χωριά του Воден (σ.σ.: Έδεσσας)…».

Η Γκίνοβα με άλλους 8 συνελήφθησαν το μεσημέρι στις 7 Ιουλίου 1946 στο δάσος μεταξύ των χωριών Μαργαρίτας (Πότσεπ) και Λύκων. Οι υπόλοιποι της ομάδας της την εγκατέλειψαν και διέφυγαν προς την κατεύθυνση των χωριών Σαρακηνοί-Μοναστηράκι.

Το συμβάν αυτό επιβεβαιώνεται και από την μαρτυρία ενός από τους πρωταγωνιστές του γεγονότος, του Φ. Αδαμίδη. Ο Φιλώτας Αδαμίδης – ο καπετάν Κατσώνης της περιοχής του Πάικου, του Βέρμιου και του Καϊμάκτσαλαν – ήταν αξιωματικός εξ εφέδρων του ελληνικού στρατού, έλαβε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας και στη μάχη της Κρήτης, καπετάνιος και διοικητής τάγματος στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ στο Πάικο και το Καϊμάκτσαλαν και πολέμησε με το μέρος του ΔΣΕ. Μέλος του ΚΚΕ, έζησε για 33 χρόνια εξόριστος στην Τσεχοσλοβακία. Σε συνέντευξή του τον Μάρτιο του 2010, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 133 (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2010) του τριμηνιαίου περιοδικού «Νιάουστα» αναφέρονται τα εξής:

«…Με τον χαρακτηριστικά γήινο τρόπο της περιοχής ο Κατσώνης μας μεταφέρει τη σύγχυση, τις απλές αμέλειες, αλλά και τη λιγοψυχία που κατέληξαν στην εκτέλεση της Ειρήνης Γκίνη και των άλλων συντρόφων της το τραγικό πρωινό της 26ης Ιουλίου 1946. Αυτός οδήγησε τη Μίρκα και τους υπόλοιπους πολιτικούς έξω από τον πρώτο κλοιό του κυβερνητικού αποσπάσματος στο Καϊμάκτσαλαν. Οι μικρές λεπτομέρειες της αφήγησής του, ειπωμένες λαϊκά, δίνουν ένα μοναδικό υπόβαθρο αυθεντικότητας στα ιστορικά γεγονότα. Ο Κατσώνης φοράει το καφέ παλτό που ανήκε στον περίφημο καπετάν Λασσάνη (Θανάση Γκένιο) και του το είχε χαρίσει ο ίδιος, όταν ο Κατσώνης βγήκε στην περιοχή του Πάικου για το δεύτερο αντάρτικο. Τον δυσκολεύει όμως στο κράτημα της ιταλικής αραβίδας, καθώς σιωπηλά οδηγεί τους πολιτικούς μέσα από μια χαράδρα προσπαθώντας να τους πάει στα ασφαλή δασωμένα. Το βγάζει, λοιπόν, και το δίνει στη Μίρκα για να μπορέσει να συγκεντρωθεί στην αποστολή του, μέχρι να καταφέρει τελικά να τους παραδώσει στο ένοπλο τμήμα που βρισκόταν ψηλότερα. Νομίζοντας ότι η ομάδα των πολιτικών είναι πια ασφαλής, γυρίζει πίσω στο δικό του τμήμα μέσα στον κλοιό. Αλλά δεν έχει λογαριάσει τη δειλία και την ανικανότητα άλλων που με τις πρώτες τουφεκιές εγκατέλειψαν τους άοπλους πολιτικούς στην τύχη τους. Φορώντας το παλτό του Λασσάνη πιάσαν οι ΜΑΥδες τη Μίρκα…».

Στην σκοπιανή εκδοχή της βιογραφίας της που αναφέραμε και παραπάνω* υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η Ομάδα της Γκίνοβα ήταν άοπλη και μόνον αυτή ήταν οπλισμένη (Mirka was with six of her comrades, who were all unarmed. Only she was armed). 

Και παρακάτω: «…However, the brave Macedonian woman did not lose her courage. She lifted the scope and took aim. One gendarme fell dead. She shot again. Another one fell. She aimed well. Each one of her bullets hit flesh and planted death in the slaves of the new occupiers. But there were too few bullets and too many of them. And that is why she fell into their hands along with her comrades…».

Δηλαδή με λίγα λόγια η «γενναία μακεδόνισσα» σκότωσε 2 χωροφύλακες και τραυμάτισε κι άλλους πριν της τελειώσουν οι σφαίρες.

________________________

* From: For Sacred National Freedom: Portraits Of Fallen Freedom Fighters  2009

Μετά την σύλληψή της οδηγήθηκε στην Έδεσσα όπου ανακρίθηκε ώστε να σχηματισθεί η δικογραφία. Τα περί βασανιστηρίων είναι φαντασίες των αρρωστημένων εγκεφάλων του προπαγανδιστικού μηχανισμού του ΚΚΕ και δεν τεκμηριώνονται. Εξ άλλου, όπως τονίζει και ο Βασ. Μουράτογλου στο προαναφερθέν βιβλίο του: «Δεν ασκήθηκε καμμία βία στην ανάκριση, άλλωστε δεν χρειάσθηκε γιατί οι κατηγορούμενοι απεκάλυψαν τον σκοπό της παρουσίας τους στο δάσος των Λύκων. Ιδιαίτερα στην Γκίνη έγινε επίμονη σύσταση να αλλάξει την κατάθεσή της (σ.σ. ότι αγωνίστηκε για την "απελευθέρωση" της Μακεδονίας από την Ελλάδα, δηλ. απόσχιση) ώστε να αποφύγει τις συνέπειες του Γ΄ ψηφίσματος…».

Υπενθυμίζουμε ότι το Γ΄ Ψήφισμα της Βουλής τον Ιούνιο του 1946 προέβλεπε την ποινή του θανάτου για εγκλήματα εσχάτης προδοσίας που αποσκοπούσαν στην απόσπαση τμημάτων του ελληνικού εδάφους.

Η δίκη της Γκίνοβα στο Έκτακτο Στρατοδικείο της 38ης Ορεινής ταξιαρχίας με έδρα τα Γιαννιτσά ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου 1946 και στις 26 Ιουλίου εκτελέσθηκε μαζί με 5 άλλους συνεργάτες της.

Στην διάρκεια της δίκης ήταν προκλητικότατη και όπως αναφέρει ο Βασ. Μουράτογλου: «…σε βαθμό που ανάγκαζε τον Βασιλικό Επίτροπο να διαμαρτυρηθεί στον Πρόεδρο…». 

Αξιοσημείωτη είναι και η εξής καταγραφή του ιδίου:  

«…Κατά την διάρκεια της δίκης κάθε πρωί και απόγευμα τους μετέφεραν απ’ τα κρατητήρια της οδ. Σβορώνου στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο στο Τσαλί, όπου συνεδρίαζε το Στρατοδικείο με αυτοκίνητο της Χωροφυλακής, ημιφορτηγό ανοικτό. Εντύπωση έκανε στους περιοίκους και στους περίεργους η σβελτάδα με την οποία η Γκίνη των 100 κιλών βάζοντας την παλάμη της στο αμάξωμα, μ΄ένα πήδημα βρισκόταν πάνω στο αυτοκίνητο […] Πώς ήταν δυνατόν μια βασανισμένη κατά τον τρόπο που περιγράφει ο Αμαξόπουλος (πρώην βουλευτής του ΚΚΕ) να διαθέτει τέτοια εκπληκτική σβελτάδα και ευκινησία;». 

Ο συγγραφέας μάλιστα επικαλείται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ τις μαρτυρίες πολυάριθμων κατοίκων των Γιαννιτσών για το παραπάνω περιστατικό.

Αυτός λοιπόν ήταν ο βίος και η πολιτεία της διαβόητης για τους Μακεδόνες Έλληνες και ηρωίδας για τους Σκοπιανούς Ειρήνης Γκίνη ή Μίρκας Γκίνοβα, η οποία αγωνίστηκε για την υποδούλωση της Μακεδονίας στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την απόσπασή της από την Ελλάδα. 

Το ΚΚΕ επιχείρησε από την πρώτη στιγμή να την "αγιοποιήσει" επιστρατεύοντας ολόκληρο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του στοχεύοντας να εμψυχώσει τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, αποκρύπτοντας την πραγματική της δράση με απίστευτες διαστρεβλώσεις της ιστορικής αλήθειας.

Το πλέον όμως εξωφρενικό είναι το απόσπασμα από το θεωρητικό όργανο του ΚΚΕ «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (1946) που αναφέρεται στο ήδη μνημονευθέν πολυτελές λεύκωμα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 η Τομεακή Οργάνωση Πέλλας του ΚΚΕ, όπου υποστηρίζεται ξεδιάντροπα ότι όχι μόνον δεν υπήρξε αυτονομίστρια, αλλά αγωνίστηκε εναντίον τους (!): 

«…μια υπέροχη ηρωίδα σαν τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, που πολέμησε σε όλη την εποχή της Κατοχής τους οχρανίτες του Κάλτσεφ και που συνέχισε κι έπειτα απ’ την απελευθέρωση […] να πολεμάει τους αυτονομιστές της Μακεδονίας, που τους οργανώνουν και τους υποκινούν οι Άγγλοι…»! 

Το τραγικό, αλλά και εξοργιστικό για τους Μακεδόνες Έλληνες που υπέφεραν τα πάνδεινα από τους εγκάθετους και τους φονιάδες του Τίτο και των συντρόφων, αλλά και των συνεργατών του από το ΚΚΕ είναι ότι το 1982, επί ΠΑΣΟΚ, το Δημοτικό Συμβούλιο των Γιαννιτσών έδωσε το όνομά της σε μια πλατεία της Πόλης, για να αναγκαστεί να την ανακαλέσει στην συνέχεια μετά την γενική λαϊκή κατακραυγή που ξεσήκωσε στην περιοχή η προκλητική αυτή απόφαση, καθώς υπήρξαν ακόμη Έλληνες οι οποίοι ζούσαν και είχαν υποστεί στο πετσί τους την προσπάθεια υφαρπαγής της Μακεδονίας από την Γκίνοβα και τους υπόλοιπους υπηρέτες των Σοβιετικών σχεδιασμών.

Προς τι λοιπόν αυτή η επιμονή του πρώην Δημάρχου Έδεσσας που επανήλθε πρόσφατα με νέα πρόταση να τιμηθεί η αυτονομίστρια Γκίνοβα; Προσπάθεια να συλλεχθούν ψηφαλάκια; Ξεπερασμένες ιδεοληψίες; Περίεργες φαντασιώσεις; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

ΥΓ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά (απουσίασε ακόμα και ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ) τα δε σχόλια των τοπικών εφημερίδων υπήρξαν καυστικότατα κατά του πρώην Δημάρχου, από τα οποία ξεχωρίζει εκείνο με τον τίτλο «Η πολιτική καταδίκη του Γ. Σόντρα» (σε εφημερίδα που παλαιότερα τον υποστήριζε), που καταλήγει με την προτροπή:
«…Όταν όμως κάποιος προτιμά να κοιτά πίσω και μάλιστα με εξοργιστικά επιχειρήματα που διχάζουν, τότε καλό θα είναι να πάει σπίτι του…».

ΔΕΕ

Η επίθεση στο Φύλο και στην Οικογένεια

Η επίθεση στο Φύλο και στην Οικογένεια: 

Η κληρονομιά της Σχολής της Φρανκφούρτης

«Η σεξουαλική ηθική - όπως η την ορίζει κοινωνία - μου φαίνεται άξια μεγάλης περιφρόνησης. Συνηγορώ υπέρ μιας ασύγκριτα πιο ελεύθερης σεξουαλικής ζωής». 

Sigmund Freud, 1908.

«Θα υπάρξουν και άλλες μορφές εκτός του κλασικού σε εμάς γάμου...  Θα βιώσουμε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικά αποδεκτών μορφών σεξουαλικής ζωής». Volkmar Sigusch, 2015.

Ο Volkmar Sigusch (1940-) στους περισσότερους δεν είναι πολύ γνωστό όνομα, αλλά και για όσους ανησυχούν για την επίθεση ενάντια στις παραδοσιακές αντιλήψεις για τα φύλα και τη σεξουαλικότητα, θα έπρεπε να είναι. Ίσως έχετε συναντήσει τον όρο “cisgender”, μια λέξη που δημιούργησε ο Sigusch, και που κερδίζει γρήγορα έδαφος στην ‘καθημερινή’ γλώσσα. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτή την λέξη, αυτή ήρθε να αντικαταστήσει την λέξη «φυσιολογικό» ("νορμάλ") άτομο - που θεωρείται πλέον «τρανσφοβική» (!) - και ακόμη περισσότερο, τον όρο «ετεροφυλόφιλος». Κατά τα «προοδευτικά» μυαλά, “cisgender” είναι ένα άτομο «που νοιώθει πως είναι το φύλο που γεννήθηκε». Θεωρείστε δηλαδή, ‘cisgender’ εάν το πιστοποιητικό γέννησής σας λέει ότι είστε άνδρας και εσείς θεωρείτε τον εαυτό σας άντρα!

Ο στόχος εκείνων που επινοούν και «ρίχνουν» μετά στην καθημερινή ομιλία τέτοιες περίεργες και μπερδεμένες λέξεις, είναι ο στιγματισμός κάθε φυσιολογικού και υγιούς και η περαιτέρω αλλοίωση της ταυτότητας του ανθρώπου, προβάλλοντας στις επόμενες γενιές τον ισχυρισμό, και πείθοντας όλους μας τελικά, ότι δεν υπάρχει «νορμάλ», παρά μόνο διαφορετικές θέσεις μέσα σε ένα όλο και πιο πολύχρωμο φάσμα. 

Με το να υπονομεύεται η έννοια άντρας και γυναίκα, υπονομεύεται η έννοια της οικογένειας. Και όταν υπονομεύεται η έννοια της οικογένειας η οποία προσδιορίζεται από μια συγκεκριμένη ομάδα, η ομάδα αυτή ωθείται όλο και πιο κοντά στην έννοια της γενοκτονίας μέσω της (σύμφωνα με το λεξικό των Ηνωμένων Εθνών) «σκόπιμης πρόκλησης των συνθηκών ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της ομάδας αυτής» και μέσω της «επιβολής μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή των γεννήσεων».

Ο πονηρός νεολογισμός “cisgender”, που με ανησυχητική συχνότητα χρησιμοποιείται από τους "σεξολόγους", βοηθά στο να υποβαθμιστεί ο γάμος μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και η ανατροφή των παιδιών μέσα σε αυτή την ένωση, και να γίνει (ο γάμος) απλά μια "επιλογή" σε ένα ‘πλούσιο’ κατάλογο πιθανών σεξουαλικοτήτων, έμφυλων ταυτοτήτων και οικογενειακών δομών. Σε αυτόν τον θαυμαστό νέο κόσμο δεν υπάρχει τίποτα το «κανονικό» ή το «ιδανικό», αφού όλα τα «μοντέλα» παρουσιάζονται ως έγκυρα και ίσα. Πρόκειται περί της προώθησης ενός «σχετικισμού» στα φύλα, ενός σχετικισμoύ ο οποίος στην ουσία προσβάλει την ίδια την Δημιουργία! 

Η ετεροφυλοφιλία είναι «ο φυσικός κύκλος ζωής» ανθρώπων και ζώων, ενώ η ομοφυλοφιλία είναι απλώς «ένας τρόπος για μερικούς ανθρώπους με εξωτικές γεύσεις για την επίτευξη του οργασμού», όπως λέει ο F. Roger Devlin (αρθρογράφος στο ‘The Occidental Quarterly’ και στο ‘VDARE’). Κάθε επιχείρημα που προσπαθεί να εξισώσει κάθε είδους σχέση με ατελείωτες αναφορές στο θέμα της «αγάπης», ωθεί την συζήτηση μακριά από αυτή την αδιάψευστη βιολογική πραγματικότητα. 

Κατά τον ίδιο τρόπο που είδαμε το πόσο πολύ προωθήθηκε η λεγόμενη «ισότητα στον γάμο» (δηλ. «γάμο» ομοφυλόφιλων), βλέπουμε επίσης την αγωνιώδη προσπάθεια να «εξυμνηθούν» εκείνα τα άτομα που πάσχουν από την ατυχή αυταπάτη ότι μπορεί να γεννήθηκαν «σε λάθος σώμα».

Όσοι μπορούν να δουν «την όλη εικόνα» του νεοταξικού επαναπρογραμματισμού της κοινωνίας, αντιλαμβάνονται ότι με τον ίδιο τρόπο που ο "transgenderism" επιχειρείται να προβληθεί ως κάτι απόλυτα «νορμάλ» και υγιής, ο πολιτιστικός σχετικισμός, που αναπτύσσεται ταχύτητα μέσα στη Δύση, πασχίζει να δημιουργήσει μια τεχνητή ισοτιμία μεταξύ του ευρωπαϊκού πολιτισμού και γενικότερα των μεγάλων επιτευγμάτων της Λευκής φυλής και των πενιχρών επιτευγμάτων λιγότερο προηγμένων φυλών και πολιτισμών, δημιουργώντας μια τεχνητή ισοτιμία «όλων των πολιτισμών», ακόμα και των πιο βάρβαρων και διεστραμμένων. Και στις δύο περιπτώσεις, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κάποιου είδους «ισότητα», αλλά η σταδιακή υποβάθμιση του υγιούς και ανώτερου και η αύξηση του άρρωστου και του παρανοϊκού.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι ενώ ένα βασικό δόγμα της θρησκείας του «προοδευτισμού» είναι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι «ίσοι» (ταυτόχρονα με την καλλιέργεια συναισθημάτων ενοχής στους γηγενείς πληθυσμούς για την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους, ώστε να επιτευχθεί η «πολυπολιτισμικότητα»), την ίδια ώρα οι ίδιοι οι κομισάριοι της «διαφορετικότητας» κάνουν μαθήματα στους κατά κύματα εισερχόμενους τριτοκοσμικούς μετανάστες, λαθρομετανάστες και «πρόσφυγες», περί των «αρχών» της Ευρώπης και της «δημοκρατίας», λέγοντάς τους ότι «δεν είναι καλό», να βιάζουν γυναίκες (!), να κάνουν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια τους, να προβαίνουν σε «εγκλήματα τιμής» και άλλα που είναι βασικά στοιχεία του δικού τους πολιτισμού. 

Στην φωτογραφία αριστερά βλέπετε μια έγκυο γυναίκα που πάσχει από την αυταπάτη ότι είναι «άντρας». Αυτή είναι η «οικογένεια» του μέλλοντος, που ζητά να επιτευχθεί μέσω της «ισότητας», αν όχι της υπεροχής έναντι, της υγιούς οικογενειακής μονάδας (φωτογραφία δεξιά), που είναι το κλειδί για την ύπαρξή μας. 

Αλλά ποιος ακριβώς εισάγει αυτούς τους όρους και τις ιδέες και ως εκ τούτου μηχανεύεται την ριζική αλλαγή στις δυτικές κοινωνίες; Για την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, θα πρέπει να επιστρέψουμε στον Volkmar Sigusch. 

Volkmar Sigusch 

Ο Sigusch, που ήταν Γερμανός, αυτο-περιγράφεται ως "σεξολόγος," γιατρός και κοινωνιολόγος. Ως ιδρυτής και συνεκδότης του “Zeitschrift für Sexualforschung” (Εφημερίδα Σεξουαλικής Έρευνας) και Διευθυντής του “Institut für Sexualwissenschaft” (Ινστιτούτο για τις Σεξουαλικές Επιστήμες) του Πανεπιστημίου Γκαίτε στη Φρανκφούρτη από το 1973 μέχρι το 2006, ο Sigusch χαρακτηρίζεται από το Der Spiegel ως "ένας από τους κύριους στοχαστές πίσω από την σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1960". Ο λόγος που αυτός ο νέος που ήθελε να γίνει ιατρός, εξελίχθηκε σε φανατικό του ‘πολιτιστικού πολέμου’ είναι αρκετά εύκολο να τον φανταστεί κανείς. Μετά την φυγή του από την Ανατολική Γερμανία, ο Sigusch σπούδασε ιατρική, ψυχολογία και φιλοσοφία στη Φρανκφούρτη. Ο Sigusch σπούδασε φιλοσοφία υπό τον Μαξ Χορκχάιμερ και τον Τέοντορ Αντόρνο (κι οι δύο εβραϊκής καταγωγής), οι οποίοι είχαν τότε επιστρέψει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και επανίδρυσαν το περιβόητο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης (Frankfurt Institute for Social Research).

Με λίγα λόγια, ο Sigusch, πρωτοπόρος στην συνεχώς εξελισσόμενη σεξουαλική επανάσταση, υπήρξε ένας προστατευόμενος της περιβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης (Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, στην Φρανκφούρτη, το 1920. [Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" της παραδοσιακής δυτικής κοινωνίας, που θεωρείτο «καταπιεστική», η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Την θεωρία, του να επικρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης από την οικογένεια. Βλέπε εκτενέστερα: εδώ κι εδώ]. 

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ο καθηγητής Kevin MacDonald στο βιβλίο του “Culture of Critique” («Κουλτούρα της Κριτικής»), που ασχολείται με τον διαχρονικό ρόλο Εβραίων διανοούμενων της Δύσης στην προώθηση θεωριών και τάσεων που αποβλέπουν στον κατακερματισμό της δυτικής κοινωνίας, εξηγεί ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης στιγμάτισε υγιείς έννοιες, όπως ο εθνικισμός και οι στενές συγγενικές σχέσεις ως ένδειξη «ψυχιατρικής διαταραχής». Εν συνεχεία, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα, Εβραίοι διανοούμενοι άρχισαν να αποθεώνουν τους «απόβλητους» και τους «μη συμβατικούς» της δυτικής κοινωνίας. Έτσι, θα μπορούσαν να πετύχουν την διάσπαση της ομοιογένειας της κοινωνίας και να διεξάγουν μια μυστική εκστρατεία για την αποδοχή του «πλουραλισμού».

Όπως σημειώνει ο MacDonald, η Σχολή της Φρανκφούρτης πρόσφερε μια σημαντική συνταγή στον άρρωστο δυτικό κόσμο: «ένα ριζοσπαστικό ατομικισμό και την αποδοχή του πλουραλισμού. Οι άνθρωποι έχουν ένα εγγενές δικαίωμα να είναι διαφορετικοί από τους άλλους και να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους ως διαφορετικοί. Στην ουσία, με το να διαφοροποιηθείς από τους άλλους ανεβαίνεις στο υψηλότερο επίπεδο της ανθρωπότητας». Κατόπιν αυτών, μια κοινωνία που έχει υποκύψει στην ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης, είναι επόμενο να βρίσκει ατελείωτους όρους για ατελείωτες Ταυτότητες, Φύλα, επιλογές τρόπου ζωής, κλίκες και υποκουλτούρες.

Ένα ηχηρό παράδειγμα αυτού του εφιάλτη που έχει γίνει πραγματικότητα είναι ο όρος “otherkin” (διάβασε εδώ). Σύμφωνα με το Google, otherkin είναι άνθρωποι που ταυτίζονται ως μερικώς ή πλήρως μη-ανθρώπινοι. Μερικοί λένε ότι είναι, κατά το πνεύμα, αν όχι στο σώμα, μη ανθρώπινοι. Σε μία κανονική, υγιή κοινωνία αυτή η ανοησία θα έπρεπε να θεωρηθεί ως παιδαριώδης ή παράφρων, και σίγουρα κανείς δεν θα ενέδιδε σε τέτοιες γελοιότητες. Αλλά σήμερα, στον απόηχο της νίκης της Σχολής της Φρανκφούρτης, η κοινότητα otherkin είναι άλλη μία «κοινότητα» από τις πολλές αυτής της διαλυμένης κοινωνίας.

Είναι επίσης αναμενόμενο, σε μια κοινωνία που έχει πλήρως υποκύψει στην ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης, να βλέπουμε να αποθεώνονται ως «παραδείγματα υψηλότερου επιπέδου ανθρωπότητας», άτομα όπως ο Bruce Jenner, ο οποίος επιλέχθηκε ως «Γυναίκα της Χρονιάς» από το περιοδικό Glamour. Αυτού του είδους η «εξέλιξη» της κοινωνίας δικαίως πρέπει να θεωρείται ως ο θρίαμβος της Σχολής της Φρανκφούρτης. 

Welcome to the Twilight Zone

Η ιστορία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, είναι η ιστορία της μεθοδευμένης αποσύνθεσης μίας κάποτε υγιούς κοινωνίας.

http://redskywarning.blogspot.gr/2016/01/blog-post_8.html