Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Για το δημοψήφισμα


Για το δημοψήφισμα
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης


Ως «κεραυνός εν αιθρία» επέπεσε στην κεφαλή των νεοελλήνων η απόφαση της κυβέρνησης για την προκήρυξη δημοψηφίσματος μέσα σε μια εβδομάδα! Η κίνηση αυτή έχει δύο αναγνώσεις («αφηγήσεις» το λένε τώρα): 

Η πρώτη, υποστηρίζει ότι ήταν μια κίνηση πανικού μιας συμμορίας εξουσιομανών τζογαδόρων που διαπίστωσε ότι τα όσα δημαγωγικά είχε τάξει στους αφελείς ψηφοφόρους δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα και ως κίνηση διαφυγής επέλεξε το δημοψήφισμα, μεταθέτοντας έτσι την ευθύνη στον «λαό». Με την κουτοπόνηρη σκέψη, υποθέτω, ότι εάν επικρατήσει το ΝΑΙ θα μπορέσει να έρθει σε συμφωνία με την τρόϊκα ώστε να παραμείνει στην εξουσία και να επιβάλλει νέους δυσβάστακτους φόρους με την δικαιολογία ότι «εσείς το επιλέξατε». Εάν επικρατήσει το ΟΧΙ θα τους λυθούν τα χέρια για να επιβάλλουν το Πρόγραμμά τους, της «πρώτης φοράς αριστερά» και να πάρουν εκδίκηση για την ήττα τους το 1949, εφαρμόζοντας ένα καθεστώς νοτιοαμερικάνικου ημισοβιετικού τύπου. Αυτή είναι η επιδίωξη της κομμουνιστογενούς πτέρυγας. Όσο για την ΠΑΣΟΚογενή αυτή προσβλέπει σε μία επαναφορά της απόλυτης κυριαρχίας των συντεχνιών, των συνδικαλιστών και του παρασιτικού κρατισμού, που επέφερε θέσεις, κέρδη και εξουσία σε όποιους ήσαν δίπλα στον μεγάλο κυβερνήτη.
Αυτές οι επιδιώξεις ισχυρίζομαι (και όχι μόνον εγώ) ήταν από την αρχή ο πραγματικός τους στόχος, ο οποίος αποτελεί και το περιεχόμενο της δεύτερης ανάγνωσης. Με άλλα λόγια η όλη μεθόδευση ήταν προσχεδιασμένη και η κωλυσιεργία επί σχεδόν μισό χρόνο άκαρπων «διαπραγματεύσεων» του νάρκισσου και επιδειξιομανή Μπαρουφάκη, δεν ήταν τίποτε άλλο από προπέτασμα καπνού που θα τους επέτρεπε να παγιωθούν στην εξουσία, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν αυτά που έκρυβαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. 

Όπως έχει γραφτεί (http://ardin-rixi.gr/archives/184721) για την πρώτη εκδοχή:

«Στις 4 Μαϊου περιγράφαμε αναλυτικά τον εκβιασμό που επιχειρεί ο Τσίπρας και η παρέα του ενάντια στον ελληνικό λαό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του ρεσάλτου προς την εξουσία που επιχείρησε εδώ και πέντε μήνες. Και δυστυχώς σήμερα ολοκληρώνει την εκβιαστική του στρατηγική. Πραξικοπηματικά, ως άξιος συνεχιστής του ΓΑΠ, συνέχεια του οποίου αποτελεί και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο πολιτικής, προχωράει σε συνταγματικό και πολιτικό πραξικόπημα, για να διασφαλίσει (τρομάρα του) λίγους ακόμα μήνες εξουσίας, μια και απεδείχθη ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια». […] «Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εξής βασική παραδοχή: Ότι η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δυτικής Ευρώπης και επομένως η Δύση θα κάνει ό,τι μπορεί και σε τελική ανάλυση θα υποχωρήσει για να την διατηρήσει στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Μια τέτοια ανάλυση ανταποκρίνεται στα κοινωνιολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων –καθόλου τυχαία και η εθνομηδενιστική τους ιδεολογία–, η οποία παραγνωρίζει την ιστορική και οικονομική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, η συμπερίληψη της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε μια απόφαση πολιτικού χαρακτήρα, σε μια προηγούμενη συγκυρία, πριν την κρίση, πριν την ανάδυση της Κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό. Όταν δηλαδή ακόμα το ευρώ εμφανιζόταν ως το εργαλείο μέσω του οποίου θα υποτασσόταν η Γερμανία και το μάρκο σε μια όντως υπερεθνική Ευρώπη παίρνοντας υπόψη και τους Γάλλους, τους Ιταλούς κλπ. Εξάλλου, ως γνωστόν, η συναίνεση των Γερμανών στη δημιουργία του ευρώ υπήρξε το αντάλλαγμα για να αποδεχτούν οι λοιποί Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ τη γερμανική ενοποίηση. Όμως, στα χρόνια που πέρασαν, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, η Κίνα αναδύθηκε ως το νέο βιομηχανικό εργαστήρι του κόσμου και υποχρέωσε τη Δύση σε μία στρατηγική λιτότητας και μείωσης του κόστους εργασίας, για να μπορεί να την ανταγωνιστεί, πράγμα που έκανε πρώτη η Γερμανία, σε όλη τη δεκαετία 2000-2010. Εν τέλει δε, το ευρώ μεταβλήθηκε στο όργανο της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και, έτσι, αντί του γερμανικού μάρκου, το οποίο επέτρεπε μια κάποια αυτονομία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, δημιουργήθηκε ένα γερμανικό ευρώ, που φυλακίζει όλους τους υπόλοιπους στις γερμανικές προδιαγραφές».


Προσωπικά κλίνω υπέρ της δεύτερης εκδοχής για την οποία αρχίζουν και έρχονται στο φως ενδιαφέροντα τεκμήρια, όπως η αποκάλυψη του ΥΠ. Οικονομ. των ΗΠΑ ότι εδώ και καιρό συζητούσε ο Τσίπρας μαζί τους για περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Όπως μάλιστα διάβασα σήμερα στο άρθρο του Άγγελου Στάγκου, ενός από τους ελάχιστους έγκυρους και σοβαρούς δημοσιογράφους που απέμειναν, με τίτλο «Επιλογή εξόδου βάσει σχεδίου»

«Δ​​εν μπορεί να αποδειχθεί ακόμη με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, αλλά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η κυβέρνηση πορευόταν από την αρχή βάσει σχεδίου προς την έξοδο από την Ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το σχέδιο αυτό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Το γεγονός, που επιβεβαίωσε άλλωστε ο Ζ.-Κ. Γιουνκέρ δίνοντας το σχετικό κείμενο στη δημοσιότητα, ότι η τρόικα είχε δεχθεί βελτιώσεις στις διαπραγματεύσεις που συνεχίζονταν ώς τα μεσάνυχτα της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Προφανέστατα ο Αλ. Τσίπρας και οι άμεσοι συνεργάτες του αποφάσισαν να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ώστε να μην παραλάβουν μια νέα βελτιωμένη πρόταση, που πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν πλέον, κάτω και από την πίεση της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό και έδωσαν εντολή στην ελληνική αντιπροσωπεία να εγκαταλείψει αμέσως και ξαφνικά τις διαπραγματεύσεις, αφήνοντας άναυδους τους άλλους...».

Εξαιρετικό και το σχετικό άρθρο με τίτλο «Το plan B του ΣΥΡΙΖΑ» εδώ: http://booksjournal.gr/slideshow/item/1201-%CF%84%CE%BF-plan-b-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1

Επίσης, ας μη ξεχνάμε ότι τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν να βγάλουν στο εξωτερικό τα (πολλά) χρήματά τους, όταν κατάλαβαν ότι θα γίνουν κυβέρνηση, άρα πάμε για δραχμή. Το πόθεν έσχες ορισμένων βουλευτών του είναι αποκαλυπτικό για αυτούς τους βολεμένους που «ενδιαφέρονται» για τον λαό.


Ως προς τις τεχνικές λεπτομέρειες του εγχειρήματος τώρα, δεν θα επιμείνω μια και ήδη γράφονται πολλά και τεκμηριωμένα, κατά πόσον είναι σοβαρό ένα δημοψήφισμα για μια ανύπαρκτη συμφωνία. Η έλλειψη σοβαρότητας επιβεβαιώθηκε από την δημοσιοποίηση του μοναδικού (!) ψηφοδελτίου που θα υπάρχει την ημέρα της ψηφοφορίας, γραμμένα σε κεφαλαιογράμματη γραφή, με πρώτο βεβαίως το ΟΧΙ!


Όπως εξ άλλου γράφτηκε σήμερα στο Διαδίκτυο από έναν παλιό, πραγματικό αριστερό (Ρ.Φ., ΚΚΕεσ. Ε.ΑΡ. ΣΥΝ) που τους ξέρει καλά: «Mε ΚΕΦΑΛΑΙΟΓΡΑΜΜΑΤΗ γραφή το ψηφοδέλτιο, όπως γράφει και το τελευταίο πσεκασμένο διαδικτυακό τρολλ. Έλεος ρε καθάρματα!» (Σημ. ΔΕΕ: Το πς αντί του ψ είναι σκόπιμο).

Πιστεύω ότι με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα του τι παίζεται και ας αποφασίσει δεόντως. Η ευθύνη είναι δικιά του, παρ’ όλο που δυστυχώς δεν υπάρχει Νόμος περί ευθύνης ψηφοφόρων, για να θυμηθούμε και το γνωστό σκίτσο:



Ανεξάρτητα όμως τι θα αποφασίσει η καθεμία και ο καθένας θέλω να επισημάνω την τοποθέτηση ενός συν-Έλληνα (Δημήτρης Αλικάκος), που υπάρχει στο Διαδίκτυο με την οποία συμφωνώ απολύτως και υπερθεματίζω:

«Παιδιά αντέχω και τα “ΟΧΙ” σας και τα “Ζήτω η κυβέρνηση” και τα “έξω οι τοκογλύφοι” και τις δραχμές σας και όλα τα σχετικά (και τα αντέχω έμπρακτα, μπορείτε να τα γράφετε κι εδώ). 
Εκείνο που ΔΕΝ αντέχω είναι η συνοδεία όλων αυτών με τον εθνικό ύμνο, με την γαλανόλευκη, με τα “ή ταν ή επί τας”, με τις Θερμοπύλες και τους τριακόσιους και την Πίνδο και το τιμημένο ‘21. Με απλά λόγια, δεν αντέχω καμία άποψη που συνοδεύεται με ιερές λέξεις και ιερά σύμβολα. Συγγνώμη αλλά είμαι της παλιάς σχολής.
Είναι άλλο πράγμα ο Καραϊσκάκης που έπεσε με σπαθί στο χέρι, και άλλο ο εθνικολαϊκιστής νεοέλληνας που πέφτει για ύπνο με το iphone στην παλάμη.
Είναι άλλο πράγμα ο τυφλός Νικηταράς, και άλλο πράγμα να ψάχνεις σαν τυφλός μεσ΄τη νύχτα να βρεις ανοιχτό ΑΤΜ και να πουλάς και επανάσταση.
Βλέπετε; Δεν είμαι διχαστικός με την διαφορετική άποψη. Είμαι όμως πολύ αηδιασμένος με τους πατριδοκάπηλους, τους ντενεκεδόμυαλους και τους τζάμπα μάγκες. Κανένα έλεος με δαύτους». (Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις με τα έντονα γράμματα δικές μου).

Υπάρχει άλλη δυνατότητα;
Πέρα λοιπόν από το διχαστικό ΝΑΙ-ΟΧΙ που εκβιαστικά μας οδήγησαν, υπάρχουν άραγε άλλες επιλογές; Πιστεύω πως υπάρχουν.
Για παράδειγμα, ο Δημοτικός Σύμβουλος και πρόσφατα υποψήφιος Δήμαρχος Λαμιέων, ο φίλος Γιώργος Σαγιάς, δημοσιοποίησε σχετική πρόταση στην σελίδα του στο ΦΒ όπου υποστηρίζει:
«Επειδή άνοιξε μεγάλη συζήτηση για ''το βάθεμα τής δημοκρατίας με δημοψηφίσματα'', μήπως να στηθεί και μια δεύτερη κάλπη για ''ναι ή ''όχι''στους λαθρομετανάστες και στην αλλαγή ιθαγένειας; Διότι χωρίς χρήματα μπορεί να ζήσει η Ελλάδα, χωρίς 'Ελληνες όχι!».
Πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική πρόταση, που αν είχαμε την πολιτική δύναμη θα μπορούσαμε να την επιβάλουμε. Προφανώς στον πραγματικό κόσμο και στο εκφυλισμένο καθεστώς της σημερινής δήθεν δημοκρατίας, δεν υπάρχει περίπτωση να υιοθετηθεί αυτή η πρόταση, παρά μόνον να καταγραφεί.
Τι μένει λοιπόν που μπορούμε να προκρίνουμε ως λύση και κυρίως μία που να έχει πρακτική εφαρμογή;
Πιστεύω ότι η μόνη διέξοδος που απομένει είναι η ΑΠΟΧΗ. Υπενθυμίζω ότι σύμφωνα με τις διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος (Άρθρο 44) προβλέπεται ότι: «Για να θεωρηθεί έγκυρο το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας για κρίσιμα εθνικά θέματα, θα πρέπει η συμμετοχή των ψηφοφόρων να είναι 40%».
Με την αποχή, που είναι συνειδητή πολιτική θέση στην συγκεκριμένη περίπτωση, σε αντίθεση με την αποχή των βουλευτικών εκλογών, επιτυγχάνονται τα εξής:
1. Δίνεται αποστομωτική απάντηση στον εκβιασμό που επιχειρείται με την ακύρωση του δημοψηφίσματος και τον εξαναγκασμό των κυβερνώντων να εφαρμόσουν τα όσα υποσχέθηκαν
2. Πιθανότατα θα έχουμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και ίσως τον σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας που θα οδηγήσει την χώρα σε εκλογές μέσα σε καθορισμένα χρονικά περιθώρια μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση
3. Η νέα κυβέρνηση θα ομιλεί πλέον εξ ονόματος ολόκληρου του ελληνικού λαού
4. Οι δανειστές θα έχουν «μαλακώσει» μετά την λαχτάρα που πήραν και μάλλον δεν θα αρχίσουν πάλι τα παιχνιδάκια τους
5. Θα κλείσει επιτέλους ο καταστροφικός κύκλος της παρακμιακής μεταπολίτευσης και των πρακτικών που εφαρμόστηκαν.

Δεν είμαι αισιόδοξος ότι οι νεοέλληνες θα συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των περιστάσεων ώστε να επιλέξουν αυτόν τον δρόμο. Ο δρόμος του διχασμού και των αλληλοκατηγοριών είναι πιο ελκυστικός και εύκολος.
Προσωπικά δεν επιθυμώ να μπω σε αυτήν την διαδικασία του ΝΑΙ και ΟΧΙ ενός βλακώδους εκβιασμού που επιχειρούν κάποιοι γραφικοί και ιδεοληπτικοί τύποι, θύματα των προσωπικών τους συμπλεγμάτων, απωθημένων και φαντασιώσεων.
Επιλέγω ΑΠΟΧΗ.


ΔΕΕ 29 Ιουνίου 2015


Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Ο Μεγάλος Εκβιασμός

Ο Μεγάλος Εκβιασμός

Στις 4 Μαϊου περιγράφαμε αναλυτικά τον εκβιασμό που επιχειρεί ο Τσίπρας και η παρέα του ενάντια στον ελληνικό λαό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του ρεσάλτου προς την εξουσία που επιχείρησε εδώ και πέντε μήνες. Και δυστυχώς σήμερα ολοκληρώνει την εκβιαστική του στρατηγική. Πραξικοπηματικά, ως άξιος συνεχιστής του ΓΑΠ, συνέχεια του οποίου αποτελεί και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο πολιτικής, προχωράει σε συνταγματικό και πολιτικό πραξικόπημα, για να διασφαλίσει (τρομάρα του) λίγους ακόμα μήνες εξουσίας, μια και απεδείχθη ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Άσχετα με το τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και ποιές εξελίξεις θα επακολουθήσουν, γιατί θα ακολουθήσουν πολλά επεισόδια ακόμα, ο εκβιασμός εξελίσσεται. Και απέναντι σε αυτόν θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι οι παράγοντες, και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλα τα κόμματα. Προφανώς, αφού ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς τις άμεσες εξελίξεις, θα πάρουμε θέση και εμείς. Διότι από τους τζογαδόρους κανείς μπορεί όλα να τα περιμένει. Πάντως, τα επιχειρήματα και η ανάλυση που είχαμε κάνει πριν δύο μήνες σχεδόν ισχύει στο ακέραιο. Για νεώτερα συντόμως.
27 Ιουνίου 2015 10.30 π.μ.


Ο Μεγάλος Εκβιασμός
του Γιώργου Καραμπελιά

«Η κυβέρνηση και η εξουσία… δεν είναι για εμάς αυτοσκοπός, αλλά εργαλείο και μέσο για να αλλάξουμε θετικά την κοινωνία. Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε, το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την κυβερνητική σκυτάλη.»
Παναγιώτης Λαφαζάνης,
Καθημερινή, 3 Μαΐου 2015
Ο Ναπολέοντας, σε εκατό μέρες μετά τη φυγή από την Έλβα, κατέληξε στο Βατερλώ. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προκρίνει την οικειοθελή παράδοση της εξουσίας απέναντι στην ολοκληρωτική υποχώρηση απέναντι στους δανειστές. Οι εκατό μέρες της κυβερνητικής εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύονται ήδη ένα Βατερλώ, πριν καν την τελική μάχη: Οι τράπεζες αδειάζουν, η οικονομία έχει περάσει ήδη σε ύφεση, το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών, στραγγαλίζοντας όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους, οι περιβόητες «συντάξεις» πληρώνονται πλέον με καθυστέρηση, η ανεργία μεγαλώνει και πάλι, ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα θετικό μήνυμα από τους τοκογλύφους «εταίρους» ούτε βέβαια κάποια εφικτή δυνατότητα ανακούφισης από άλλες πηγές. Ήδη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει καταδείξει την αδυναμία της να διαχειριστεί την κρίση και παραμένει άβουλη, πιστεύοντας ότι με επικοινωνιακά τερτίπια μπορεί να απαντήσει στα πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Και δεν επεκτεινόμαστε καθόλου σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό ή την εκπαίδευση, όπου η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε επιδείνωση της ήδη άθλιας κατάστασης.
Το τελευταίο κυβερνητικό επιχείρημα είναι ένας μεγάλος εκβιασμός απέναντι στον ελληνικό λαό: «Τι θέλετε να υπογράψουμε τη μείωση μισθών και συντάξεων;» Ή τη «συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων;» «Τι μας προτείνετε; Μία επαίσχυντη συμφωνία;» Και έτσι ζητούν από εμάς, –ακόμα και όσους θεωρούσαμε αυτοκτονική γι’ αυτούς, και εγκληματική για τη χώρα, την επιλογή εκλογών στις 25 Ιανουαρίου μέσω της προεδρικής εκλογής– να απαντήσουμε στα αναπόδραστα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει η πολιτική τους, και μας «απειλούν» ακόμα και με δημοψήφισμα, για να κάνουν εκείνα που δεν τολμούν να αποφασίσουν οι ίδιοι.
Ταυτόχρονα, βέβαια, προχωρούν στην αποδοχή των μνημονιακών όρων, βάζουν έναν γνωστό δικηγόρο των πολυεθνικών, όπως ο κ. Σαγιάς, να διαχειρίζεται τη διαπραγμάτευση, εξαπατώντας μας ότι «δεν θα υποχωρήσουν». Δηλαδή, παίζουν και στα δύο ταμπλό και κατά συνέπεια σε κανένα. Ούτε ακολουθούν μια πραγματικά αδιάλλακτη γραμμή, όπως αυτή που προτείνει ο Λαφαζάνης, έστω κι αν θα είχε καταστρεπτικές συνέπειες, ούτε προχωρούν ανοικτά και γρήγορα στον περιβόητο έντιμο συμβιβασμό που ευαγγελίζονται, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αφήνουν την κατάσταση να σαπίζει και την ελληνική οικονομία να βυθίζεται, ώστε να μπορούν να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε απόφασή τους εκ των υστέρων.
Πολλοί αφελείς –αλλά και κάποιοι ιδιοτελείς που προσδοκούν σε κάποιον διορισμό– συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι της αλληλοεξαπάτησης που παίζεται σε ένα κυριολεκτικά πανεθνικό επίπεδο, στρέφοντας σε εμάς το ερώτημα στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουν οι κυβερνώντες. Μας ρωτούν και αυτοί ακόμα και κάποιοι πρώην ή νυν σύντροφοι, «τι θέλετε, να υπογράψουν;»
Εμείς έχουμε επαναλάβει πάρα πολλές φορές ότι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις θα έπρεπε με κάθε μέσο και κάθε τρόπο να αποφύγουν την εμπλοκή τους στην εξουσία, όσο δεν θα έχουν τις δυνάμεις, το σχέδιο και τη λαϊκή υποστήριξη για μια αυθεντικά εναλλακτική διέξοδο από την κρίση. Γι’ αυτό και δεν αναμιχθήκαμε και σε εκλογικά εγχειρήματα που είτε θα είχαν αστεία και μειωτικά αποτελέσματα για τον χώρο μας –τύπου ΕΠΑΜ, Κόμμα της Δραχμής κ.λπ.– είτε καταστρεπτικά αποτελεσματικά, όπως το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διότι –και πλέον έχει αποδειχθεί–, εάν βρεθείς ανέτοιμος, λόγω συγκυρίας, στην εξουσία, θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Είτε μια «ηρωική» έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη, με ό,τι συνέπειες θα έχει αυτό τόσο στην καθημερινότητα των Ελλήνων όσο και στη γεωπολιτική θέση της χώρας –δεδομένου ότι μια έξοδος δεν θα πραγματοποιηθεί με τη συναίνεση των Ελλήνων, αλλά μέσω εκβιασμού, και επομένως, δεν θα διαθέτεις την αναγκαία λαϊκή στήριξη για μια δύσκολη και επώδυνη μοναχική πορεία–, είτε θα υποχρεωθείς να υποχωρήσεις και να αποδεχθείς και εσύ τις μνημονιακές επιλογές, ανοίγοντας τον δρόμο για καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις.
Και το βασικό σφάλμα του ΣΥΡΙΖΑ, και του Τσίπρα, έχει δύο θεμελιώδεις αφετηρίες. Η πρώτη σχετίζεται με τον τυχοδιωκτισμό –«τώρα είναι η ευκαιρία και που θα την ξαναβρούμε;»– μιας ομάδας που η κρίση εκτίναξε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αλλά έχει και ένα βαθύτερο ιδεολογικό υπόστρωμα, που εμφανίζεται και μέσα από την περιβόητη συζήτηση για plan A και για plan B, που πλέον έχει αποδειχτεί ότι δεν υπήρχαν.

«Ευρωλιγούρηδες» ή σύμμαχοι εξ ανάγκης;
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εξής βασική παραδοχή: Ότι η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δυτικής Ευρώπης και επομένως η Δύση θα κάνει ό,τι μπορεί και σε τελική ανάλυση θα υποχωρήσει για να την διατηρήσει στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Μια τέτοια ανάλυση ανταποκρίνεται στα κοινωνιολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων –καθόλου τυχαία και η εθνομηδενιστική τους ιδεολογία–, η οποία παραγνωρίζει την ιστορική και οικονομική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, η συμπερίληψη της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε μια απόφαση πολιτικού χαρακτήρα, σε μια προηγούμενη συγκυρία, πριν την κρίση, πριν την ανάδυση της Κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό. Όταν δηλαδή ακόμα το ευρώ εμφανιζόταν ως το εργαλείο μέσω του οποίου θα υποτασσόταν η Γερμανία και το μάρκο σε μια όντως υπερεθνική Ευρώπη παίρνοντας υπόψη και τους Γάλλους, τους Ιταλούς κλπ. Εξάλλου, ως γνωστόν, η συναίνεση των Γερμανών στη δημιουργία του ευρώ υπήρξε το αντάλλαγμα για να αποδεχτούν οι λοιποί Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ τη γερμανική ενοποίηση. Όμως, στα χρόνια που πέρασαν, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, η Κίνα αναδύθηκε ως το νέο βιομηχανικό εργαστήρι του κόσμου και υποχρέωσε τη Δύση σε μία στρατηγική λιτότητας και μείωσης του κόστους εργασίας, για να μπορεί να την ανταγωνιστεί, πράγμα που έκανε πρώτη η Γερμανία, σε όλη τη δεκαετία 2000-2010. Εν τέλει δε, το ευρώ μεταβλήθηκε στο όργανο της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και, έτσι, αντί του γερμανικού μάρκου, το οποίο επέτρεπε μια κάποια αυτονομία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, δημιουργήθηκε ένα γερμανικό ευρώ, που φυλακίζει όλους τους υπόλοιπους στις γερμανικές προδιαγραφές.
Αυτή η ριζική αλλαγή στις πραγματικότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης μπορεί να έχει δύο πιθανές διεξόδους: Η πρώτη είναι εκείνη που αποτελεί κατά βάθος την επιλογή του μεγαλύτερου μέρους των γερμανικών και βορειο-ευρωπαϊκών ελίτ και η οποία συνίσταται στη δημιουργία μίας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, σε ομόκεντρους κύκλους, στον σκληρό πυρήνα της οποίας θα βρίσκονται οι χώρες που μπορούν να αντέξουν τον κινεζικό ανταγωνισμό, με επίκεντρο την γερμανική ατμομηχανή, και στη δεύτερη ή τρίτη ζώνη, θα βρίσκονται οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, ως αγορές της πρώτης, προμηθευτές πρώτων υλών και θέρετρα για διακοπές. Μια δεύτερη επιλογή απέναντι στην κρίση θα ήταν η σταδιακή χαλάρωση των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη, η μεταβολή του ευρώ σε «ασθενές» νόμισμα, ώστε να επιτρέπει στις χώρες του Νότου να ανασάνουν και ίσως- ίσως η ίδια η αποσύνθεση της ζώνης του ευρώ.
Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα, σύμφωνα με τη στρατηγική των βορειοευρωπαϊκών κύκλων, που εκφράζεται προνομιακά από τον Σόιμπλε, αποτελεί βαρίδι για την ευρωζώνη, και επομένως, εάν πληρούνταν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, δηλαδή αν βρισκόταν η κατάλληλη ευκαιρία, θα έπρεπε να εκδιωχθεί από αυτή και να περάσει στην κατηγορία των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, ή της Αγγλίας, μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όχι της ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες δυνάμεις, κυρίως η Γαλλία, δεν θα ήθελαν μία έξοδο της Ελλάδας, διότι αυτή θα ενίσχυε την πολιτική της δημοσιονομικής ασφυξίας και της λιτότητας, που θα έπληττε αναπόφευκτα και τη Γαλλία και την Ιταλία και την Ισπανία. Και σ’ αυτή τη στρατηγική συνεπικουρούνταν τόσο από την Κίνα, που βλέπει την Ελλάδα ως ένα στρατηγικό σημείο, ανάμεσα σε άλλα, για την εμπορική και οικονομική της διείσδυση στην Ευρώπη, όσο και από τις ΗΠΑ, μετά το 2012, για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ισχυρές τάσεις, βρέθηκε ένα σημείο συμβιβασμού που το προσωποποιούν η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, η Λαγκάρντ και ο Γιούνγκερ, γύρω από την ακόλουθη στρατηγική: Η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη, όπως ζητά η δεύτερη άποψη, εάν εφαρμόσει την πολιτική λιτότητας που απαιτεί η πρώτη! Αυτός ο συμβιβασμός δεν σημαίνει ότι τα δύο στρατόπεδα εγκατέλειψαν τη βαθύτερη στρατηγική και επιδιώξεις τους, γι’ αυτό και από τους πρώτους η Ελλάδα πιέζεται συστηματικά και αφόρητα, έτσι ώστε, αν συμβεί το περιβόητο «ατύχημα», να μπορεί ο Σόιμπλε να νίπτει τας χείρας του.
Εάν αναγνωρισθεί αυτή η πραγματικότητα, και δεν κυριαρχεί στα μυαλά μας ένας ηλίθιος «ευρωλιγουρισμός» (κατά Ζουράρι), σημαίνει ότι, στον βαθμό που δεν επιθυμούμε, κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους, μια έξοδο από την ευρωζώνη, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε μία τακτική «καταπόνησης του αντιπάλου». Αυτό που δεκάδες φορές έχουμε αποκαλέσει τακτική ανταρτοπολέμου.
Γνωρίζοντας δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί οργανικό μέρος της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης, με την οποία έχουμε συνάψει απλώς μία συμμαχία μακράς διάρκειας, μέχρις ότου η Ευρώπη αποκτήσει την περιβόητη ενότητα που οραματιζόταν ο ντε Γκωλ, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, και μέχρις ότου οι Κούρδοι και οι Αλεβίτεςεκδημοκρατήσουν αυθεντικά την Τουρκία –εξελίξεις που θα επέτρεπαν μια ισορροπημένη σχέση με το γεωπολιτικό μας περιβάλλον–, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε αυτή την ισορροπία, έστω και ετεροβαρή. Και εάν οι χαζοχαρούμενοι ευρωπαϊστές μας αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, δεν την αγνοούν καθόλου οι Δυτικοευρωπαίοι, από τον Κάμερον έως τον Σόιμπλε. Γι’ αυτό εξάλλου και φοβούνται διαρκώς κάποια στροφή μας προς τη Ρωσία ή τηΣερβία και ανησυχούν διαρκώς για την «ορθόδοξη» ταυτότητά μας. Πράγμα που σημαίνει ότι εκλαμβάνουν αυτή τη συμμαχία σαν αυτό που είναι. Δηλαδή, μια συμμαχία τακτικού χαρακτήρα και όχι οργανικού. Επομένως, εάν και όταν βρουν την ευκαιρία, είναι έτοιμοι να εκδιώξουν από την ευρωζώνη το «βαρίδι» που λέγεται Ελλάδα. Εμείς, αντίθετα, έχοντας συνείδηση αυτής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, θα πρέπει να αποφύγουμε τις μετωπικές συγκρούσεις –και μάλιστα κατά μόνας. Γι’ αυτό εξάλλου πιστεύαμε ότι ήταν εγκληματική η ανάληψη της εξουσίας πριν γίνουν εκλογές στην Ισπανία ή πριν αρχίσει η εφαρμογή της «ποσοτικής χαλάρωσης» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έτσι ώστε να συγκροτηθούν σταδιακώς στην Ευρώπη συνθήκες ανατροπής ή έστω αμφισβήτησης της γερμανικής νεοφιλελεύθερης μονοκρατορίας, και οι οποίες θα επέτρεπαν νέες συμμαχίες στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Όλα αυτά είναι τόσο καθαρά και αυτονόητα, και αποτελεί ένδειξη μεγάλης παρακμής και έλλειψης του πιο στοιχειώδους προβληματισμού, η αδυναμία συνειδητοποίησης αυτής της εξόφθαλμης πραγματικότητας. Επειδή, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγεται από την ευρωπαϊστική πτέρυγα της παλιάς κομμουνιστικής αριστεράς, και επειδή στον ίδιο του τον πυρήνα συγκροτείται από στελέχη τέτοιας υφής (π.χ. Παππάς, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος κ.λπ.), δεν είχε συνείδηση αυτής της πραγματικότητας. Αντίθετα, θεωρούσε ότι αρκεί μία απλή πίεση στους ομογάλακτους εταίρους –διότι «και εμείς είμαστε Ευρωπαίοι», όπως διακηρύσσουν urbi et orbi– ώστε να επιτύχει την αναίρεση του μνημονιακού ζουρλομανδύα. Και βρέθηκε γυμνός μπροστά στην πραγματικότητα: Από τη στιγμή και πέρα που οι δολιχοδρομίες του ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να αμφισβητήσουν τον συμβιβασμό που προαναφέραμε, επανεμφανίζεται δυναμικότερα η εκδοχή Σόιμπλε–Ντάιζεμπλουμ, η οποία συνοψίζεται στα ακόλουθα: «εφόσον οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν την παραμονή τους στο ευρώ με την αποδοχή της λιτότητας, ακόμα και αν θα έχει υψηλό κόστος για το σύνολο της ευρωζώνης, έχει μεγαλύτερη σημασία μεσοπρόθεσμα η αποβολή της Ελλάδας από αυτήν, έτσι ώστε και να μην αποτελέσει το κακό παράδειγμα για τους υπολοίπους νότιους, και να ενισχυθεί εν τέλει η συνοχή της ευρωζώνης».
Και η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους ενισχύσει. Αντί, στην πρώτη περίοδο μετά τις εκλογές, όταν διέθετε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της σχετικής αμηχανίας στην οποία είχαν βρεθεί τα γεράκια της ευρωζώνης, να προχωρήσει πολύ γρήγορα σε μια λύση που θα είχε σαν βασικό της στοιχείο τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος και την αποδοχή λιγότερων μέτρων, έκανε το ακριβώς αντίστροφο. Επιμήκυνε εις το διηνεκές τις διαπραγματεύσεις, και μάλιστα με γελοίο τρόπο, επιδεινώνοντας ραγδαία την οικονομική θέση της χώρας και καθιστώντας κάθε μέρα τη διαπραγματευτική της θέση πιο αδύναμη. Παράλληλα, έδωσε τη δυνατότητα στους θιασώτες της εκδίωξης της Ελλάδας να περάσουν μπροστά, ενώ κυριολεκτικά έχουν λουφάξει όσοι δεν θα ήθελαν την έξοδο της Ελλάδας –Ρέντσι, Ολάντ κ.λπ.

Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς
Φτάσαμε έτσι στο παρά πέντε της χρεοκοπίας και η κυβέρνηση των τακτικιστών της συμφοράς, που θεωρεί ότι όλα είναι κόλπα, αλά Κουβέλη, Χαϊκάλη και άλλα παρόμοια, εκβιάζει πλέον τον ελληνικό λαό και κατ’ εξοχήν τους αντιμνημονιακούς πολίτες: «Τι θέλετε να κάνουμε; Να υποταχθούμε;» «Ας αποφασίσετε εσείς, με δημοψήφισμα»! Και η απάντηση, τουλάχιστον η δική μας, είναι σαφής: «όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια». Εσείς επιλέξατε να προκαλέσετε εκλογές, τις οποίες δεν επιθυμούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων, δι’ εκβιασμού, εσείς τα κάνατε μαντάρα στις εκατό μέρες της διακυβέρνησής σας, εσείς θα αποφασίσετε και το τι θα κάνετε.
Εμείς, τους δύο πρώτους μήνες, υποστείλαμε την ένταση της κριτικής μας, αφήνοντάς σας τη δυνατότητα να βρείτε μια οποιαδήποτε λύση. Κι όχι μόνο δεν βρήκατε λύση, κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό, αλλά ούτε τον προετοιμάζετε για κάποια επιλογή: Στην περίπτωση του συμβιβασμού, να εφαρμοστούν μέτρα τα οποία να μπορούν να αναιρεθούν πολύ σύντομα, αμέσως μετά την αλλαγή της συγκυρίας, και αυτό να δηλωθεί ανοιχτά στον ελληνικό λαό: «υποχωρούμε σε εκβιασμούς, και να το ξέρετε, ώστε να μπορούμε να αντεπιτεθούμε μετά». Στην δε περίπτωση επιλογής της ρήξης, λαϊκή κινητοποίηση, δημιουργία σε όλη τη χώρα επιτροπών οικονομικής ανασυγκρότησης, λαϊκής επαγρύπνησης απέναντι στα λαμόγια και τη φοροκλοπή, μέτρων που τουλάχιστον θα μπορούσαν να στηρίξουν μια οποιαδήποτε πιθανή εκδοχή ακραίας σύγκρουσης και έξοδο.
Αντ’ αυτών, το μόνο που κάνετε είναι να κοροϊδεύετε, στο εσωτερικό με κορώνες για κόκκινες γραμμές και επικοινωνιακά τερτίπια του τύπου «όλα πήγαιναν καλά, αλλά μας κορόιδεψαν», την ώρα που στο εξωτερικό, απέναντι στη Μερκελ και στις μυστικές συνομιλίες υποχωρείτε, με αποτέλεσμα ο λαός να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση και σε ανημπόρια, μεγαλύτερη από πριν. Γιατί τότε τουλάχιστον εμφανιζόσασταν εσείς σαν μια εναλλακτική λύση, ενώ σήμερα δεν υπάρχει καμία. Επομένως, είναι είτε αφελείς είτε ιδιοτελείς όλοι εκείνοι που λένε να σας δώσουμε ακόμη μία ευκαιρία και να στηρίξουμε την κυβέρνηση. Αντιθέτως, μόνο η έντονη κριτική στις επιλογές σας, η οποία θα καταδείξει και σε σας ότι οι Έλληνες δεν τρώνε κουτόχορτο, μπορεί να σας σπρώξει να πάρετε μία οποιαδήποτε απόφαση. Και δεν μπορούμε να αφήσουμε την κριτική στα χέρια μιας υστερικής φυσιογνωμίας τύπου Άδωνι ή, ακόμα χειρότερα, στα χέρια της Χρυσής Αυγής.
Πιστεύω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης το θέτει σωστά και τίμια. Αν κρίνετε ότι δεν μπορείτε να αποφασίσετε το οτιδήποτε, και δεν μπορείτε να υλοποιήσετε το πρόγραμμά σας, παραιτηθείτε και εγκαταλείψετε την εξουσία. Μια τέτοια επιλογή εξ άλλου θα έχει και το μικρότερο κόστος και για τη χώρα και για εσάς τους ίδιους. Είναι προτιμότερο να πεις την αλήθεια και να δηλώσεις αδυναμία παρά να οδηγήσεις σε καταστροφές με τακτικισμούς, γιατί τότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε συγχωρήσει ο ελληνικός λαός. Πιστεύω, δυστυχώς και μακάρι να διαψευσθώ, ότι δεν θα το κάνετε, διότι δεν είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε την εξουσία και θέλω να δω εν τέλει αν και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –που πάντα τον θεωρούσα φίλο, πάρα τις ριζικές διαφορές μας την τελευταία περίοδο– θα το αποτολμήσει.
Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάρει τα μέτρα του και να αρχίσει να προετοιμάζεται από τώρα για την επόμενη μέρα, μετά από σας. Διότι, είχατε την ευκαιρία, από το 2012, να μεταβληθείτε σε μια μεγάλη πολιτική δύναμη και να εκφράσετε τις νέες πολιτικές πραγματικότητες, μετά τη μεταπολίτευση. Αντ’ αυτού, επιλέξατε να είστε εσείς η τελευταία εκδοχή της μεταπολίτευσης, με όλα τα τερτίπια και τις απάτες της, και να κλείσετε με καταστροφικό τρόπο, και για την χώρα και για σας, αυτόν τον κύκλο. Εξάλλου, καθόλου τυχαία, ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ ήρθε να στεγαστεί κάτω από τη σκέπη σας. Όμως, με την επιλογή σας για εξουσία εδώ και τώρα, το κάψατε το χαρτί σας. Είτε στη μία εκδοχή είτε στην άλλη, δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο μέλλον για σας παρότι τη μικρότερη ζημιά θα την υποστείτε αν ακολουθήσετε την προτροπή Λαφαζάνη. Και αν σήμερα υπάρχει ένα 35% των Ελλήνων που σας στηρίζει ακόμα, αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία άλλη εναλλακτική λύση, και γιατί είναι δύσκολο, μέσα σε εκατό μέρες, να αναγνωρίσει κάποιος ότι έκανε λάθος. Θυμηθείτε όμως το 42% του ΓΑΠ, και το 80% της στήριξης που απολάμβανε τους πρώτους μήνες της εξουσίας του.
Εμείς προετοιμαζόμαστε ήδη για την περίοδο μετά το τέλος της μεταπολίτευσης, τελευταία εκδοχή της οποίας δυστυχώς θελήσατε να είσθε. Οι εκβιασμοί λοιπόν δεν μας αγγίζουν. Εμείς υπήρξαμε και παραμένουμε αντιμνημονιακοί, υπήρξαμε και παραμένουμε αντισυστημικοί –και όχι τώρα, αλλά εδώ και σαράντα χρόνια– και αντίθετοι στο εθνοκτόνο σύστημα του οποίου αποτελείτε την έσχατη μορφή. Το εάν θα παραιτηθείτε ή όχι, είναι δική σας επιλογή. Πάντως, να φροντίσετε να περιορίσετε τις καταστροφές τις οποίες έχετε ήδη κάνει. Γιατί, δυστυχώς, αν τις μεγεθύνετε, θα πάρει η μπάλα όλον τον ελληνικό λαό.

4 Μαΐου 2015
http://ardin-rixi.gr/archives/184721

Η Συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας στον Πόλεμο των Αγωγών


Η Συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας 
στον Πόλεμο των Αγωγών


Η παραπάνω εικόνα είναι ένας χάρτης του Αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia, που απεικονίζει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Κασπίας Θάλασσας (με μαύρες και κόκκινες κηλίδες αντίστοιχα). Η κόκκινη κηλίδα στον Περσικό Κόλπο είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο, το κοίτασμα South Pars/North Fields, που φιλοξενεί 50 περίπου τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, και ανήκει κατά τα 2/3 περίπου στο Κατάρ, και κατά το 1/3 περίπου στο Ιράν.

Η κόκκινη κηλίδα στο νοτιανατολικό Τουρκμενιστάν απεικονίζει το Galkynysh, που είναι το 2ο μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο, και φιλοξενεί 21 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Το Κατάρ και το Τουρκμενιστάν είναι η 3η και 4η πλουσιότερες χώρες στον κόσμο σε αποθέματα φυσικού αερίου, με την Ρωσία και το Ιράν να βρίσκονται στην 1η και 2η θέση. Όταν εκτός από τα συμβατικά αποθέματα φυσικού αερίου λαμβάνονται υπόψη και τα σχιστολιθικά αποθέματα, το Τουρκμενιστάν υποχωρεί στην κατάταξη, αλλά η πρώτη τριάδα παραμένει η ίδια.

Τα δύο αυτά κοιτάσματα σε καμία περίπτωση δεν είναι ο μόνος παράγοντας που καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή, αλλά η σημασία τους είναι τεράστια. Όλοι επηρεάζονται από αυτά τα δύο κοιτάσματα. Το Ιράν και το Κατάρ, που σκοτώνονται στην Συρία, στο Ιράκ και στην Υεμένη, προσπαθούν να συνεργαστούν και να προωθήσουν το φυσικό αέριο του South Pars/North Fields στην Κίνα και στο Πακιστάν, μέσω του αγωγού Ιράν-Πακιστάν, και του οικονομικού διαδρόμου Κίνα-Πακιστάν (CPEC). Δεν είναι απίθανο να καταφέρουν να βρουν μία λύση το Ιράν και το Κατάρ. Άλλωστε έχουν καταφέρει να ξανασυνεργαστούν στην Λιβύη, όπου μαζί με την Τουρκία χτυπούν τον Αιγύπτιο Στρατηγό Αλ Σίσι, αλλά και στην Γάζα, απ’ όπου πάλι μαζί με την Τουρκία χτυπάνε τους Ισραηλινούς.

Όλοι μαζί επίσης, Άραβες και Ιρανοί, θέλουν να εμποδίσουν τον αγωγό ΤΑPI (Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία), που προωθούν οι ΗΠΑ και η Ινδία, αφού θα κατεβάσει φυσικό αέριο του Τουρκμενιστάν στην Νότια Ασία, που είναι η περιοχή στην οποία βασίζονται για τις πωλήσεις τους και οι Άραβες αλλά και οι Ιρανοί. Γι’αυτό και οι Ιρανοί βοηθούν τους Σουνίτες Ισλαμιστές Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, παρόλο που οι Ταλιμπαν είναι ένας παραδοσιακός εχθρός του Ιράν που υποστηρίζεται παραδοσιακά από τους Άραβες του Κόλπου και από το Πακιστάν. Για την υποστήριξη του Ιράν στους Ταλιμπάν μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο της Wall Street Journal με τίτλο “Iran Backs Taliban With Cash and Arms”, του Ιουνίου 2015.

Οι Ρώσοι από την πλευρά τους βλέπουν θετικά την αποστολή του Τουρκμενικού φυσικού αερίου στην Ινδία και την Νότια Ασία, γιατί με αυτόν τον τρόπο αυτό το αέριο δεν θα καταλήξει στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη και στην Τουρκία πουλάνε φυσικό αέριο οι Ρώσοι και όχι στην Ασία. Οι Άραβες και οι Ιρανοί πουλάνε φυσικό αέριο στην Ασία. Γι’αυτό και οι Ρώσοι επέτρεπαν στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ να χρησιμοποιούν την Ρωσία για να τροφοδοτούν τον στρατό τους στο Αφγανιστάν. Γιατί η αποστολή Τουρκμενικού φυσικού αερίου στην Νότια Ασία είναι κάτι θετικό για τους Ρώσους. Επίσης οι επιχειρήσεις των Αμερικανών εναντίον των Σουνιτών Ισλαμιστών Ταλιμπάν είναι ένα δώρο για τους Ρώσους, αφού οι ομάδες αυτές υποστηρίζονται από τους αντιπάλους των Ρώσων στις αγορές πετρελαίου και φυσικού αερίου, τους Άραβες του Περσικού Κόλπου.

Ωστόσο η πρόσφατη κόντρα ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία ανάγκασε την Ρωσία να κλείσει στους Αμερικανούς τον διάδρομο τροφοδοσίας προς το Αφγανιστάν, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του κρατικού ρωσικού RT (Russia Today), με τίτλλο “Russia stops transit of NATO military cargo to Afghanistan”, του Μαΐου 2015.

Η Ρωσία προχώρησε σε αυτή την πράξη και ως αντίποινα φαντάζομαι στις οικονομικές κυρώσεις, αλλά και ως προφύλαξη, αφού το θερμόμετρο στις Αμερικανορωσικές σχέσεις ανεβαίνει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό. Αλλά ακόμη και πριν κλείσει τους διαδρόμους στις ΗΠΑ, η Ρωσία άθελα της χτυπούσε τον αγωγό TAPI, αφού σπρώχνει τον αγωγό Ιράν-Πακιστάν (IP), που προωθούν το Ιράν και η Κίνα, ο οποίος μέσω του οικονομικού διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν θα τροφοδοτήσει τελικά και την Κίνα. Το Ιρανικό φυσικό αέριο είναι για την Ρωσία πολύ μεγαλύτερη απειλή από το φυσικό αέριο του Τουρκμενιστάν, γιατί και είναι πολύ περισσότερο, αλλά και γιατί είναι πιο εύκολο να φτάσει στην Ευρώπη. Ενώ για να φτάσει το φυσικό αέριο του Τουρκμενιστάν στην Ευρώπη θα πρέπει να κατασκευαστεί ο υποθαλάσσιος αγωγός Trans-Caspian, τον οποίο χτυπάνε η Ρωσία και το Ιράν.


Οι Κινέζοι από την άλλη πλευρά, προωθούν τον αγωγό Ιράν-Πακιστάν, αλλά δεν φοβούνται και ιδιαίτερα τον αγωγό TAPI, στον οποίο μάλιστα είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρουν για συμμετοχή οι Κινεζικές εταιρείες. Αυτό που ανησυχεί την Κίνα είναι η πιθανότητα να προκληθεί από τους ισλαμιστές ανάφλεξη στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, αλλά και στην ίδια την Κίνα, στην περιοχή Xianjang. Η Xianjiang είναι η μόνη Κινεζική επαρχία της οποίας ο πληθυσμός αποτελείται στην πλειοψηφία του από Σουνίτες Μουσουλμάνους. Στην Xinjiang υπάρχει επίσης μεγάλος αριθμός Σιιτών Μουσουλμάνων, επομένως μπορεί να έχει πάτημα και το Ιράν. Την Xinjiang την βλέπετε στον δεύτερο και τρίτο χάρτη, στο Δυτικό τμήμα της Κίνας.



Από την Xinjiang περνάνε όλοι οι αγωγοί που μεταφέρουν το φυσικό αέριο του Τουρκμενιστάν και του Καζακστάν στην Κίνα. Επομένως οι Άραβες και οι Ιρανοί έχουν ένα σημαντικό πάτημα στην περιοχή, αν θελήσουν να προκαλέσουν αναφλέξεις, ώστε να αναγκαστεί η Κίνα να στραφεί προς αυτούς για την αγορά μεγαλύτερων ποσοτήτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο παρακάτω άρθρο του Economist, με τίτλο “China's Xinjiang problem : The net is cast”, του Ιουλίου 2014, μπορείτε να διαβάσετε για τα προβλήματα της Κίνας με την Σουνιτική Ισλαμιστική οργάνωση East Turkestan Islamic Movement (ETIM), που δραστηριοποιείται στην Xinjiang.

Οι Άραβες και οι Ιρανοί πουλάνε πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Κίνα, και η στενή τους οικονομική συνεργασία δεν τους επιτρέπει να ανακατεύονται άμεσα στα εσωτερικά της θέματα. Σίγουρα όμως μπορούν να βοηθούν στην χρηματοδότηση των Ισλαμιστών της Xinjiang και έμμεσα, ώστε να υπενθυμίζουν στην Κίνα ότι δεν πρέπει να τους ξεχνά όταν προμηθεύεται φυσικό αέριο και πετρέλαιο.

Η Xinjiang είναι επίσης πρόβλημα για τους Ρώσους, γιατί ο ένας από τους δύο αγωγούς που έχει συμφωνήσει η Ρωσία να κατασκευάσει για να τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο την Κίνα, ο Altai Pipeline, περνάει μέσα από την Xinjiang. Είναι δεδομένο ότι η Ισλαμιστές της Xinjiang θα δημιουργήσουν προβλήματα στην κατασκευή του Altai Pipeline (βλέπε 3 χάρτη). Ο άλλος ρωσικός αγωγός που υποτίθεται ότι θα τροφοδοτήσει την Κίνα από την Ανατολική Σιβηρία, ο Power of Siberia, δεν αντιμετωπίζει την απειλή των ισλαμιστών, αλλά αντιμετωπίζει τις εξωτερικά αντίξοες συνθήκες της Ανατολικής Σιβηρίας.

Βλέπε επίσης
“Ο Οικονομικός Διάδρομος Κίνας-Πακιστάν”

και
“Το Ιράν, το Τουρκμενιστάν, και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν”





Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

ΟΧΙ στο εθνομηδενιστικό νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια


Συλλογή υπογραφών για την απόσυρση 
του εθνομηδενιστικού νομοσχεδίου 
για την Ιθαγένεια

To νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια, που συζητείται και ψηφίζεται αυτές τις μέρες στο ελληνικό Κοινοβούλιο, μέσα στη σύγχυση της διαπραγμάτευσης για το χρέος και τα μνημόνια −γεγονός που είναι προσχεδιασμένο−, δεν αφορά μόνον στα δικαιώματα των νεοεγκατεστημένων πληθυσμών στη χώρα μας, όπως ισχυρίζονται οι εισηγητές του. Επί της ουσίας, ο Κώδικας Ιθαγένειας προσδιορίζει τη σύνθεση αυτής της χώρας, το πώς συγκροτείται το εθνικό σώμα: Είναι ένα ζήτημα που αφορά τα θεμέλια της ελληνικής πολιτείας, καθώς, δι’ αυτού, οι τριακόσιοι της Βουλής, και κατ’ εξοχήν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν να αποφασίσουν τη μελλοντική σύνθεση της εθνικής μας κοινότητας για τις επόμενες δεκαετίες, χωρίς ο ελληνικός λαός να έχει πάρει χαμπάρι τί γίνεται, βυθισμένος μέσα στα προβλήματά του.
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο πάσχει σε δύο θεμελιώδη, κεντρικά προβλήματα. Πρώτον, εμφορείται από έναν «θεσμικό εθνομηδενισμό», υπό την έννοια ότι καθιερώνει μια διαδικασία απόδοσης της Ιθαγένειας βάσει τυπικών, γραφειοκρατικών προσόντων, αφαιρώντας έτσι το εθνικό και πολιτιστικό της βάθος. Έτσι, η ένταξη στην εθνική κοινότητα δεν θα προσδιορίζεται με κριτήρια την ουσιαστική ενσωμάτωση στην κουλτούρα αυτού του λαού ή την πραγματική συμφωνία με τα «κοινά συμφωνηθέντα» που μας συγκροτούν σε ανεξάρτητη και αυτόνομη Πολιτεία. Και αυτό την ίδια στιγμή που η ελληνική εκπαίδευση στενάζει κάτω από την κυριαρχία ενός «εκπαιδευτικού εθνομηδενισμού», ο οποίος αποσκοπεί στο να αποψιλώσει την Παιδεία μας από την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα. Έτσι, υπό το πρόσχημα των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών που εγκαθίστανται στη χώρα μας,  προωθούν την  αποεθνικοποίηση της έννοιας του πολίτη και τη διάλυση της εθνικής μας κοινότητας.
Δεύτερον. Το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια είναι αναχρονιστικό και ταυτόχρονα ανεδαφικό. Διότι δεν λαμβάνει διόλου υπ’ όψιν τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα αλλά και η ευρύτερη περιοχή. Αγνοεί τη δημογραφική κρίση και τη γενικευμένη  «έξοδο» των νεώτερων γενεών από τη χώρα. Αγνοεί το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ένα από τα θερμά επίκεντρα της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, και αντιμετωπίζει ροές ανθρώπων που προέρχονται από περιοχές που ελάχιστη σχέση έχουν με τη δική μας πολιτιστική παράδοση. Έτσι, καθώς εισάγει την ιδεολογική αρχή της αποεθνικοποίησης, υπονομεύει κάθε προστατευτική δικλείδα που διαφυλάσσει την ελληνική κοινωνία από τη διολίσθηση στη χοάνη  του πολέμου των πολιτισμών, ο οποίος σοβεί στην Βόρεια/Κεντρική Αφρική, στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας; Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ο Κώδικας της Ιθαγένειας παρέχει τη θεσμική βάση έτσι ώστε η ελληνική κοινωνία να μετεξελιχθεί, σε μία ή δύο δεκαετίες, από χώρα που χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό πολιτισμικής και εθνοτικής συνοχής, σε έναν χώρο-πολυπολιτισμική Βαβέλ, κατακερματισμένο από τους εθνο-θρησκευτικούς φατριασμούς, που θα λειτουργεί ως «κυματοθραύστης» των ρευμάτων ανθρώπινης εξαθλίωσης, τα οποία χτυπούν την πόρτα της αποικιοκρατικής –και γι’ αυτό ευημερούσας– Δύσης. Η εξέλιξη αυτή θα ενταφιάσει οριστικά τις προοπτικές αυτοκυβέρνησης και αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού, ενώ θα επιταχύνει την έξοδο του υψηλής ειδίκευσης εγχώριου δυναμικού και την αντικατάστασή του από το ξένο, φτηνό, ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Γεγονός που επιβεβαιώνει η δυνατότητα εγκαθίδρυσης Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, όπου οι νεοεισερχόμενοι πληθυσμοί θα εκτελούν τη «θητεία» τους σε ζώνες παροξυστικής εκμετάλλευσης.
Αν μάλιστα σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μόνιμη επιθετική παρουσία του τουρκικού νεο-οθωμανισμού, ο οποίος οργανώνει και προωθεί την «αποστολή» των μεταναστευτικών ρευμάτων στην Ελλάδα, έτσι ώστε σύντομα να εμφανιστεί μουσουλμανικό φιλοτουρκικό κόμμα −όπως έχει συμβεί στη Βουλγαρία−, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος που ενέχει αυτό το νομοσχέδιο, που θα έπρεπε να αποκαλείται νομοσχέδιο της απο-εθνικοποίησης του ελληνισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να θεσμοθετήσει αυτό το «μνημόνιο Ιθαγένειας», που θα κρίνει το μέλλον της σύστασης ελληνικού λαού και ελληνικής Πολιτείας, με συνοπτικές διαδικασίες και «χείρα βοηθείας» από κόμματα της αντιπολίτευσης, που κατά τα άλλα στηλιτεύει υποκριτικά ως «θανάσιμους αντιπάλους». Και αυτό για να χρυσώσει το χάπι της αποδοχής των νέων μνημονίων στην εθνομηδενισττική πτέρυγα των βουλευτών του. Στην πραγματικότητα, η σοβαρότητα των ζητημάτων που διευθετούνται απαιτεί ένα δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη του Κώδικα της Ιθαγένειας. Διότι, σε μεγάλο βαθμό εν κρυπτώ, και βάσει μιας αυτοκτονικής αντίληψης που ορίζει ότι ο οικοδεσπότης πρέπει να γκρεμίσει τα ντουβάρια και το ταβάνι της οικίας του προκειμένου να υποδεχθεί τον φιλοξενούμενο, αποφασίζει για το μέλλον αυτού του λαού.
Υπερασπιζόμαστε την Ελλάδα ως μια ανοιχτή κοινωνία. Ο Κώδικας της Ιθαγένειας προκρίνει ένα σενάριο  ισοπεδωμένης κοινωνίας και εισάγει τις  νομικές τυπικές προϋποθέσεις ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει ένα ακόμα Failed State (ρημαγμένο κράτος), στη μακρά λίστα της επικράτειας του χάους που τείνει να καλύψει τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη μας.
Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε τον ελληνικό λαό σε εγρήγορση έτσι ώστε να κινητοποιηθεί για την απόρριψη αυτού του εθνομηδενιστικού νομοσχεδίου και να απαιτήσει την απόφαση επί του θέματος με δημοψήφισμα.
 Υ.Γ. Παράκληση να μην υπογράφετε ως ανώνυμοι (δεν έχει νόημα) και να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.


Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Δέκα "οικολογικοί" μύθοι...


Μια παλαιότερη, αλλά πάντα επίκαιρη συνέντευξη του αξέχαστου φίλου μου, του αείμνηστου Νίκου Μάργαρη, σπουδαίου επιστήμονα, Καθηγητή στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ο οποίος δεν δίστασε να συγκρουσθεί σκληρά με τους διάφορους οικολογούντες που παρίσταναν τους "Οικολόγους". Υπενθυμίζω ότι ο κλάδος της Οικολογίας ανήκει στις Θετικές Επιστήμες, υπαγόμενος ειδικότερα στην ομάδα των Βιολογικών Επιστημών (Γενική Βιολογία, Ανθρωπολογία, Βοτανική, Ζωολογία, Γενετική, Μοριακή Βιολογία κλπ). Επομένως για να ισχυριστεί κάποιος ή κάποια ότι είναι Οικολόγος οφείλει να έχει σπουδάσει την συγκεκριμένη επιστήμη. Όπως ένας που γνωρίζει τις 4 πράξεις της πρακτικής αριθμητικής δεν μπορεί να κυκλοφορεί ως Μαθηματικός, έτσι και οι διάφοροι περίεργοι τύποι ή ακόμη χειρότερα κάποιες προβληματικές κυρίες, δεν νομιμοποιούνται να δηλώνουν Οικολόγοι. Φυσιολάτρες ναι, αλλά όχι Οικολόγοι. Στην χώρα βέβαια της "φαιδράς πορτοκαλέας" αυτά δεν ισχύουν, διότι ως γνωστόν, εδώ είσαι ο,τι δηλώσεις...
ΔΕΕ 
  

Δέκα οικολογικοί μύθοι

Από τον Δημήτρη Δουλγερίδη 
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ  Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Αρκεί συνήθως μια μεγάλη πυρκαγιά για να ανάψει η συζήτηση. Για τη σχέση μας με το περιβάλλον και την οικολογική μας συνείδηση. Στη συζήτηση αυτή χωράνε πολλά στοιχεία και ακόμη περισσότερες απόψεις. Χωράνε, όμως, και πολλοί μύθοι, ισχυρίζεται ο Νίκος Μάργαρης, καθηγητής στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που μεταφέρει στον «Τ» τον αντίλογο για δέκα από αυτούς. 

«Η Ελλάδα δεν δικαιούται να κάνει οποιαδήποτε σκέψη για πυρηνικά εργοστάσια, επειδή είναι σεισμογενής περιοχή». Αυτή είναι μια πρόταση που αργά ή γρήγορα βρίσκει τη θέση της σε ένα από τα πολλά τηλεοπτικά πάνελ, όταν καλούνται να ζυγίσουν το δίκαιο και το άδικο του συγκεκριμένου ζητήματος. Μπροστά της, μάλιστα, υποχωρούν ακόμη και σημαντικότερα επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Οι γνωστές υπερβολές, αντιτείνει ο καθηγητής Νικόλαος Μάργαρης, διευθυντής του ελληνικού τμήματος του «National Geographic». 

«Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, οι Ιάπωνες θα έπρεπε να έχουν κλείσει από καιρό τα δικά τους πυρηνικά εργοστάσια». Ακόμη και αν δεχτούμε ότι αυτός ο μύθος αφορά σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο έως αμφιλεγόμενο θέμα, υπάρχουν άλλοι τους οποίους διαχειριζόμαστε στην καθημερινότητά μας. Αφορούν στη σχέση μας με το περιβάλλον και στον τρόπο που επιλέγει ο καθένας από εμάς να το προστατεύσει. Όπως όλοι οι μύθοι, ωστόσο, έχουν τον αντίλογό τους, που τις περισσότερες φορές είναι η ίδια η πραγματικότητα. Μεταφέραμε στον κ. Μάργαρη δέκα από τις απόψεις που συνήθως ακούμε στη δημόσια συζήτηση για το περιβάλλον για να τις αξιολογήσει. 

Η αναδάσωση από όλους τους φορείς αρκεί για να σώσουμε τα δάση. 
«Ο αντίλογος ξεκινάει με ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990: τη μεγάλη πυρκαγιά στο Άγιον Όρος. Μετά την κατάσβεσή της –με τη βοήθεια Γερμανών δασοπυροσβεστών– έπεσαν όλοι, καθηγητές, περιβαλλοντικές οργανώσεις, για να κάνουν αναδάσωση. Ευτυχώς τότε οι μοναχοί δεν άφησαν κανέναν να προχωρήσει. Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όχι μόνο επανήλθε το δάσος καλύτερα από πριν, αλλά και μια αρρώστια που είχαν οι καστανιές εξαφανίστηκε. 
Το δάσος, δηλαδή, αναγεννήθηκε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι υπάρχει μια ενδογενής δυνατότητα αναγέννησης. Εκτός εάν το δάσος καταπατηθεί ή βοσκηθεί. Στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα μαζί: οι βοσκοί ανεβάζουν τα γίδια για να βοσκήσουν και οι υπόλοιποι πηγαίνουν για αναδάσωση, με αποτέλεσμα να ανοίγουν τεράστιες λακκούβες για ένα πευκάκι σε ένα σημείο που κατά τ' άλλα φυτρώνουν πέντε πευκάκια από μόνα τους. Αλλά κοιτάξτε και κάτι άλλο. 
Καλεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός τους πολίτες για αναδάσωση με πεύκα στην Αμυγδαλέζα. Σκέφτομαι, λοιπόν, γιατί τη λένε “Αμυγδαλέζα” και όχι “Πευκέζα”; Προφανώς επειδή έχει πολλές αμυγδαλιές... 
Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα τα δέντρα σε όλους τους χώρους. Οι πρόσκοποι φυτεύουν πεύκα, τα ΚΑΠΗ ευκάλυπτους, η ΑΧΕΠΑ άλλα είδη, χωρίς προσυνεννόηση. Αυτό που γίνεται στο τέλος είναι μια κουρελού με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό γιατί το πεύκο βάζει φωτιά στα διπλανά του δέντρα. Αυτό έγινε στο Πήλιο, που δεν είχε ποτέ αυτό το είδος. Πήγαν, όμως, οι δασολόγοι το 1990, ξερίζωσαν μια ολόκληρη περιοχή, έβαλαν πεύκα και μέχρι σήμερα καίγονται. Αυτό που βλέπετε κάθε καλοκαίρι να καίγεται στο Πήλιο είναι εκείνα τα παλιά πεύκα της “αναδάσωσης”». 

Τα κράτη που υπογράφουν το Πρωτόκολλο του Κιότο έχουν καλύτερη περιβαλλοντική πολιτική. 
«Ουσιαστικά, εκείνο που υπογράφει μια χώρα είναι ότι θα τηρήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να πει κανείς ότι δεν υπογράφει παρά να το αγνοήσει στη συνέχεια. Πέρα από αυτό, όμως, για να μειώσεις τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα –αυτό που προβλέπει το Πρωτόκολλο–, μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Κυρίως να σταματήσεις την παραγωγή ηλεκτρισμού. Ξέρετε ποιες είναι οι δύο αποδοτικότερες μέθοδοι για να ξεκινήσει κανείς; Τα πυρηνικά εργοστάσια και οι υδατοπτώσεις. Καταλαβαίνετε τι θα γίνει στην Ελλάδα εάν τολμήσει κανείς να προχωρήσει με την πυρηνική ενέργεια...» 

Όταν αποκτήσουμε Εθνικό Κτηματολόγιο, θα σταματήσουν οι πυρκαγιές. 
«Υποτίθεται επειδή θα σταματήσουν οι καταπατήσεις. Στη Ρόδο και την Κέρκυρα, όμως, που έχουν ήδη Κτηματολόγιο, έχουν σταματήσει οι πυρκαγιές; Για να μην αναφέρω τα παραδείγματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας που διαθέτουν Κτηματολόγιο. Οι πυρκαγιές, άλλωστε, είναι φυσιολογικό φαινόμενο στη Μεσόγειο και στις περιοχές της υδρογείου που έχουν μεσογειακό κλίμα: την Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας (ο Μαγγελάνος έβλεπε τις φωτιές όταν πέρασε από εκεί), την Αυστραλία και τη Χιλή. 
Σε όλα αυτά τα μέρη τα οικοσυστήματα είναι προσαρμοσμένα ώστε να επανέρχονται. Δεν οφείλονται λοιπόν οι πυρκαγιές σε καταπατήσεις ή εμπρησμούς, όπως λέγεται κατά κόρον. Μπορεί να ξεκινούν από ανθρώπινη αμέλεια, όπως η γιαγιά που άναψε τον υπαίθριο φούρνο στην Πελοπόννησο το 2007, σε έναν κάφρο Νεοέλληνα που πετάει το τσιγάρο του ή σε ένα σκουπιδαριό που αναφλέγεται». 

Τα δάση στην Ελλάδα συνεχώς μειώνονται. 
«Δυστυχώς για τους πεσιμιστές και τις Κασσάνδρες, τα δάση στην Ελλάδα αυξάνονται, έστω και σε μικρά ποσοστά. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία από δορυφόρους. Εκείνο που παρατηρείται, από την άλλη, είναι μια προϊούσα ερημοποίηση, κυρίως στα νησιά. Κι αυτό γιατί εγκαταλείφθηκαν οι αναβαθμίδες και οι καλλιέργειες. Μετά την εγκατάλειψή τους επανήλθαν οι βοσκές που ερημώνουν το τοπίο. Εξαιτίας τους χάνονται τόνοι νερού και πολύτιμοι φυσικοί πόροι». 

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να ξεκινάει από το δημοτικό σχολείο. 
«Η απάντηση είναι “όχι”. Διότι αυτοί που ασχολούνται δεν γνωρίζουν τίποτε από περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δείτε ποιοι κάνουν αυτά τα μαθήματα: από τους φιλολόγους μέχρι τους καθηγητές Φυσικής ή Οικιακής Οικονομίας. Ξέρετε τι διδάσκουν στα παιδιά; Στους μεν μαθητές της Αθήνας ότι ζουν σε διαμερίσματα-κλουβιά, είναι αλλοτριωμένοι καταναλωτές, όλα τα προϊόντα των φαστφουντάδικων είναι επιβλαβή για την υγεία. Θυμούνται οι ίδιοι τις συνθήκες υγιεινής που επικρατούσαν όταν άφησαν το χωριό τους και ήρθαν στην πρωτεύουσα; Όσο για τους μαθητές της περιφέρειας, μαθαίνουν ότι είναι έγκλημα να κουβαλάς ένα σακί με λίπασμα – πράγμα που κάνει ο πατέρας τους.

Εκείνο που χρειάζεται δεν γίνεται πουθενά. Αντιθέτως, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην επαρχία να χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν “ζωντανή διαφήμιση” οικολογικών εκστρατειών. Το έχω δει στο Βόλο: τρίχρονα αγόρια με πανό που γράφουν “Όχι άλλο διοξείδιο”. Είναι δυνατόν αυτό να το έχει σκεφτεί ένα παιδί τριών ετών; Όπως και μια έκθεση μαθητή που έχω διαβάσει, όπου θεοποιούνταν τα παλιά ξύλινα παιχνίδια κόντρα στα σημερινά ψεύτικα. Προφανώς την είχε γράψει ο δάσκαλος». 

Οικολογία και οικονομική δραστηριότητα είναι δύο έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. 
«Τότε πρέπει να καταργήσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, που έτσι κι αλλιώς τις κατηγορούν ότι επιβαρύνουν το περιβάλλον (ενώ υπάρχουν δύο πανεπιστημιακές μελέτες που αποκλείουν κάτι τέτοιο). Κι όμως, είναι μία από τις λύσεις για την κλιματική αλλαγή. Για να παραχθεί ένα κιλό ψάρια από τις ιχθυοκαλλιέργειες, χρειάζονται δύο τόνοι νερό. Για ένα κιλό βοδινό χρειάζονται 14 τόνοι. Αφήστε που, αν βάλουμε όλες αυτές τις καλλιέργειες μαζί, δεν φτάνουν σε μέγεθος τη μισή Σκιάθο. 

Ένα άλλο παράδειγμα καλής συνεργασίας οικονομίας και οικολογίας αφορά στα φράγματα: η πρόταση είναι όποιο νέο φράγμα κατασκευάζεται να μετατρέπεται εύκολα σε υγροβιότοπο. Υπ' όψιν ότι το κόστος για κάτι τέτοιο είναι πολύ χαμηλό. Αλλά και στον Υμηττό γιατί να μην μπορούν να μπουν αναψυκτήρια που θα εξυπηρετούν τους περιπατητές; Ή σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πωλητήρια των αρχαιολογικών μας χώρων εάν δεν υπήρχε αυτή η καχυποψία και μεμψιμοιρία για οποιαδήποτε κερδοφόρα δραστηριότητα». 

Η κατασκευή μεγάλων έργων μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για το περιβάλλον. 
«Το καλύτερο παράδειγμα είναι της λίμνης Κερκίνης. Πρόκειται για ένα φράγμα που κατασκευάστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον ποταμό Στρυμόνα τη δεκαετία του 1930. Έγινε μάλιστα από την πολυεθνική αμερικανική εταιρεία ΟΥΛΕΝ με σκοπό την άρδευση του κάμπου των Σερρών. Σήμερα έχει εξελιχθεί στον καλύτερο ελληνικό υγροβιότοπο και ανήκει στην περίφημη σύμβαση Ραμσάρ. Τι νομίζετε ότι θα έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας εάν η πρόταση να κατασκευαστεί το φράγμα γινόταν στην εποχή μας; Κάποια στιγμή πρέπει και το Συμβούλιο να κατανοήσει ότι οι ενέργειές του θυμίζουν ακτιβιστική οργάνωση. Τη μεγαλύτερη ίσως της χώρας». 

Ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι η δημιουργία ολοένα και περισσότερων εθνικών δρυμών. 
«Όχι. Η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν προστατεύεται τίποτα, είτε το χαρακτηρίσεις “εθνικό” είτε όχι. Εκείνο που χρειάζεται να γίνει στην Ελλάδα είναι να λείψουν επιτέλους οι υπερβολές. Πάρτε το παράδειγμα του προγράμματος “Natura”, όπου συμμετείχα ως αναπληρωτής του Γιάννη Μπουτάρη. 

Το “Natura” δεν απαγορεύει καμία δράση: απλώς εφιστά την προσοχή όλων για συγκεκριμένες δράσεις σε συγκεκριμένες περιοχές. Ε, λοιπόν, πήγαν οι πανεπιστημιακοί σε 220 περιοχές για ενδεχόμενη ένταξή τους στο πρόγραμμα και επέστρεψαν με 225 προτάσεις. Όταν τα βάλεις όλα κάτω και προκύψει ένα 25% της Ελλάδας που εντάσσεται στο “Natura”, δεν καταφέρνεις κάτι. Το λογικό είναι να κάνεις επιλεγμένες και στοχευμένες κινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεις καλύτερα». 

Οι καλύτεροι γνώστες για τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες μιας περιοχής. 
«Κατ' αρχάς, καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν προστατεύεται με ιδανικό τρόπο. Και συνήθως εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο είναι οι κάτοικοι. Και συνήθως εκείνοι που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία –στα όρια του τραμπουκισμού– είναι οι ψαράδες. Για να καταλάβετε, οι ψαροκασέλες έχουν απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και δέκα χρόνια. Κι όμως, οι δικοί μας ψαράδες επιμένουν να χρησιμοποιούν αυτούς τους φορείς μικροβίων και να επιτίθενται από την άλλη στις ιχθυοκαλλιέργειες, ότι τάχα δεν παράγουν υγιεινά ψάρια. 

Φανταστείτε να περνάει ένα τρακτέρ σε μέγεθος Τζάμπο πάνω από ένα δάσος και να το γδέρνει. Αυτό ακριβώς κάνουν στη θάλασσα οι ψαράδες. Ας δούμε, όμως, και το παράδειγμα των αγροτών στη Θεσσαλία, όπου ένα κιλό βαμβάκι στοιχίζει δύο τόνους νερό. Η διεθνής τιμή του οποίου είναι 30 λεπτά, ενώ οι Έλληνες το πουλάνε 1 ευρώ και κλείνουν και τους δρόμους». 

Τα αιολικά πάρκα είναι η πιο εύκολη και φτηνή λύση για την παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα. 
«Ξέρετε πόσα δικαιολογητικά χρειάζεται ένας ιδιώτης για την εγκατάσταση μιας ανεμογεννήτριας; Αρκεί να σας πω ότι το βάρος τους φτάνει τα 65 κιλά!»