Για
το δημοψήφισμα
Δημήτρης
Ε. Ευαγγελίδης
Ως «κεραυνός εν αιθρία» επέπεσε στην κεφαλή των νεοελλήνων η απόφαση της κυβέρνησης για την προκήρυξη δημοψηφίσματος μέσα σε μια εβδομάδα! Η κίνηση αυτή έχει δύο αναγνώσεις («αφηγήσεις» το λένε τώρα):
Η πρώτη, υποστηρίζει ότι ήταν μια κίνηση πανικού μιας συμμορίας εξουσιομανών τζογαδόρων που διαπίστωσε ότι τα όσα δημαγωγικά είχε τάξει στους αφελείς ψηφοφόρους δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα και ως κίνηση διαφυγής επέλεξε το δημοψήφισμα, μεταθέτοντας έτσι την ευθύνη στον «λαό». Με την κουτοπόνηρη σκέψη, υποθέτω, ότι εάν επικρατήσει το ΝΑΙ θα μπορέσει να έρθει σε συμφωνία με την τρόϊκα ώστε να παραμείνει στην εξουσία και να επιβάλλει νέους δυσβάστακτους φόρους με την δικαιολογία ότι «εσείς το επιλέξατε». Εάν επικρατήσει το ΟΧΙ θα τους λυθούν τα χέρια για να επιβάλλουν το Πρόγραμμά τους, της «πρώτης φοράς αριστερά» και να πάρουν εκδίκηση για την ήττα τους το 1949, εφαρμόζοντας ένα καθεστώς νοτιοαμερικάνικου ημισοβιετικού τύπου. Αυτή είναι η επιδίωξη της κομμουνιστογενούς πτέρυγας. Όσο για την ΠΑΣΟΚογενή αυτή προσβλέπει σε μία επαναφορά της απόλυτης κυριαρχίας των συντεχνιών, των συνδικαλιστών και του παρασιτικού κρατισμού, που επέφερε θέσεις, κέρδη και εξουσία σε όποιους ήσαν δίπλα στον μεγάλο κυβερνήτη.
Αυτές οι επιδιώξεις ισχυρίζομαι (και όχι μόνον εγώ) ήταν από την αρχή ο πραγματικός τους στόχος, ο οποίος αποτελεί και το περιεχόμενο της δεύτερης ανάγνωσης. Με άλλα λόγια η όλη μεθόδευση ήταν προσχεδιασμένη και η κωλυσιεργία επί σχεδόν μισό χρόνο άκαρπων «διαπραγματεύσεων» του νάρκισσου και επιδειξιομανή Μπαρουφάκη, δεν ήταν τίποτε άλλο από προπέτασμα καπνού που θα τους επέτρεπε να παγιωθούν στην εξουσία, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν αυτά που έκρυβαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Όπως έχει γραφτεί (http://ardin-rixi.gr/archives/184721) για την πρώτη εκδοχή:
«Στις 4 Μαϊου περιγράφαμε αναλυτικά τον εκβιασμό που επιχειρεί ο Τσίπρας και η παρέα του ενάντια στον ελληνικό λαό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του ρεσάλτου προς την εξουσία που επιχείρησε εδώ και πέντε μήνες. Και δυστυχώς σήμερα ολοκληρώνει την εκβιαστική του στρατηγική. Πραξικοπηματικά, ως άξιος συνεχιστής του ΓΑΠ, συνέχεια του οποίου αποτελεί και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο πολιτικής, προχωράει σε συνταγματικό και πολιτικό πραξικόπημα, για να διασφαλίσει (τρομάρα του) λίγους ακόμα μήνες εξουσίας, μια και απεδείχθη ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια». […] «Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εξής βασική παραδοχή: Ότι η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δυτικής Ευρώπης και επομένως η Δύση θα κάνει ό,τι μπορεί και σε τελική ανάλυση θα υποχωρήσει για να την διατηρήσει στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Μια τέτοια ανάλυση ανταποκρίνεται στα κοινωνιολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων –καθόλου τυχαία και η εθνομηδενιστική τους ιδεολογία–, η οποία παραγνωρίζει την ιστορική και οικονομική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, η συμπερίληψη της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε μια απόφαση πολιτικού χαρακτήρα, σε μια προηγούμενη συγκυρία, πριν την κρίση, πριν την ανάδυση της Κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό. Όταν δηλαδή ακόμα το ευρώ εμφανιζόταν ως το εργαλείο μέσω του οποίου θα υποτασσόταν η Γερμανία και το μάρκο σε μια όντως υπερεθνική Ευρώπη παίρνοντας υπόψη και τους Γάλλους, τους Ιταλούς κλπ. Εξάλλου, ως γνωστόν, η συναίνεση των Γερμανών στη δημιουργία του ευρώ υπήρξε το αντάλλαγμα για να αποδεχτούν οι λοιποί Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ τη γερμανική ενοποίηση. Όμως, στα χρόνια που πέρασαν, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, η Κίνα αναδύθηκε ως το νέο βιομηχανικό εργαστήρι του κόσμου και υποχρέωσε τη Δύση σε μία στρατηγική λιτότητας και μείωσης του κόστους εργασίας, για να μπορεί να την ανταγωνιστεί, πράγμα που έκανε πρώτη η Γερμανία, σε όλη τη δεκαετία 2000-2010. Εν τέλει δε, το ευρώ μεταβλήθηκε στο όργανο της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και, έτσι, αντί του γερμανικού μάρκου, το οποίο επέτρεπε μια κάποια αυτονομία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, δημιουργήθηκε ένα γερμανικό ευρώ, που φυλακίζει όλους τους υπόλοιπους στις γερμανικές προδιαγραφές».
Προσωπικά κλίνω υπέρ της δεύτερης εκδοχής για την οποία αρχίζουν και έρχονται στο φως ενδιαφέροντα τεκμήρια, όπως η αποκάλυψη του ΥΠ. Οικονομ. των ΗΠΑ ότι εδώ και καιρό συζητούσε ο Τσίπρας μαζί τους για περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Όπως μάλιστα διάβασα σήμερα στο άρθρο του Άγγελου Στάγκου, ενός από τους ελάχιστους έγκυρους και σοβαρούς δημοσιογράφους που απέμειναν, με τίτλο «Επιλογή εξόδου βάσει σχεδίου»
«Δεν μπορεί να αποδειχθεί ακόμη με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, αλλά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η κυβέρνηση πορευόταν από την αρχή βάσει σχεδίου προς την έξοδο από την Ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το σχέδιο αυτό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Το γεγονός, που επιβεβαίωσε άλλωστε ο Ζ.-Κ. Γιουνκέρ δίνοντας το σχετικό κείμενο στη δημοσιότητα, ότι η τρόικα είχε δεχθεί βελτιώσεις στις διαπραγματεύσεις που συνεχίζονταν ώς τα μεσάνυχτα της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Προφανέστατα ο Αλ. Τσίπρας και οι άμεσοι συνεργάτες του αποφάσισαν να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ώστε να μην παραλάβουν μια νέα βελτιωμένη πρόταση, που πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν πλέον, κάτω και από την πίεση της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό και έδωσαν εντολή στην ελληνική αντιπροσωπεία να εγκαταλείψει αμέσως και ξαφνικά τις διαπραγματεύσεις, αφήνοντας άναυδους τους άλλους...».
Εξαιρετικό
και το σχετικό άρθρο με τίτλο «Το plan
B του ΣΥΡΙΖΑ» εδώ: http://booksjournal.gr/slideshow/item/1201-%CF%84%CE%BF-plan-b-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1
Επίσης, ας μη ξεχνάμε ότι τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν να βγάλουν στο εξωτερικό τα (πολλά) χρήματά τους, όταν κατάλαβαν ότι θα γίνουν κυβέρνηση, άρα πάμε για δραχμή. Το πόθεν έσχες ορισμένων βουλευτών του είναι αποκαλυπτικό για αυτούς τους βολεμένους που «ενδιαφέρονται» για τον λαό.
Ως προς τις τεχνικές λεπτομέρειες του εγχειρήματος τώρα, δεν θα επιμείνω μια και ήδη γράφονται πολλά και τεκμηριωμένα, κατά πόσον είναι σοβαρό ένα δημοψήφισμα για μια ανύπαρκτη συμφωνία. Η έλλειψη σοβαρότητας επιβεβαιώθηκε από την δημοσιοποίηση του μοναδικού (!) ψηφοδελτίου που θα υπάρχει την ημέρα της ψηφοφορίας, γραμμένα σε κεφαλαιογράμματη γραφή, με πρώτο βεβαίως το ΟΧΙ!
Όπως εξ άλλου γράφτηκε σήμερα στο Διαδίκτυο από έναν παλιό, πραγματικό αριστερό (Ρ.Φ., ΚΚΕεσ. Ε.ΑΡ. ΣΥΝ) που τους ξέρει καλά: «Mε ΚΕΦΑΛΑΙΟΓΡΑΜΜΑΤΗ γραφή το ψηφοδέλτιο, όπως γράφει και το τελευταίο πσεκασμένο διαδικτυακό τρολλ. Έλεος ρε καθάρματα!» (Σημ. ΔΕΕ: Το πς αντί του ψ είναι σκόπιμο).
Πιστεύω ότι με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα του τι παίζεται και ας αποφασίσει δεόντως. Η ευθύνη είναι δικιά του, παρ’ όλο που δυστυχώς δεν υπάρχει Νόμος περί ευθύνης ψηφοφόρων, για να θυμηθούμε και το γνωστό σκίτσο:
Ανεξάρτητα όμως τι θα αποφασίσει η καθεμία και ο καθένας θέλω να επισημάνω την τοποθέτηση ενός συν-Έλληνα (Δημήτρης Αλικάκος), που υπάρχει στο Διαδίκτυο με την οποία συμφωνώ απολύτως και υπερθεματίζω:
«Παιδιά αντέχω και τα “ΟΧΙ” σας και τα “Ζήτω η κυβέρνηση” και τα “έξω οι τοκογλύφοι” και τις δραχμές σας και όλα τα σχετικά (και τα αντέχω έμπρακτα, μπορείτε να τα γράφετε κι εδώ).
Εκείνο που ΔΕΝ αντέχω είναι η συνοδεία όλων αυτών με τον εθνικό ύμνο, με την γαλανόλευκη, με τα “ή ταν ή επί τας”, με τις Θερμοπύλες και τους τριακόσιους και την Πίνδο και το τιμημένο ‘21. Με απλά λόγια, δεν αντέχω καμία άποψη που συνοδεύεται με ιερές λέξεις και ιερά σύμβολα. Συγγνώμη αλλά είμαι της παλιάς σχολής.
Είναι άλλο πράγμα ο Καραϊσκάκης που έπεσε με σπαθί στο χέρι, και άλλο ο εθνικολαϊκιστής νεοέλληνας που πέφτει για ύπνο με το iphone στην παλάμη.
Είναι άλλο πράγμα ο τυφλός Νικηταράς, και άλλο πράγμα να ψάχνεις σαν τυφλός μεσ΄τη νύχτα να βρεις ανοιχτό ΑΤΜ και να πουλάς και επανάσταση.
Βλέπετε; Δεν είμαι διχαστικός με την διαφορετική άποψη. Είμαι όμως πολύ αηδιασμένος με τους πατριδοκάπηλους, τους ντενεκεδόμυαλους και τους τζάμπα μάγκες. Κανένα έλεος με δαύτους». (Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις με τα έντονα γράμματα δικές μου).
Υπάρχει άλλη δυνατότητα;
Πέρα λοιπόν από το διχαστικό ΝΑΙ-ΟΧΙ που εκβιαστικά μας οδήγησαν, υπάρχουν άραγε άλλες επιλογές; Πιστεύω πως υπάρχουν.
Για παράδειγμα, ο Δημοτικός Σύμβουλος και πρόσφατα υποψήφιος Δήμαρχος Λαμιέων, ο φίλος Γιώργος Σαγιάς, δημοσιοποίησε σχετική πρόταση στην σελίδα του στο ΦΒ όπου υποστηρίζει:
«Επειδή άνοιξε μεγάλη συζήτηση για ''το βάθεμα τής δημοκρατίας με δημοψηφίσματα'', μήπως να στηθεί και μια δεύτερη κάλπη για ''ναι ή ''όχι''στους λαθρομετανάστες και στην αλλαγή ιθαγένειας; Διότι χωρίς χρήματα μπορεί να ζήσει η Ελλάδα, χωρίς 'Ελληνες όχι!».
Πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική πρόταση, που αν είχαμε την πολιτική δύναμη θα μπορούσαμε να την επιβάλουμε. Προφανώς στον πραγματικό κόσμο και στο εκφυλισμένο καθεστώς της σημερινής δήθεν δημοκρατίας, δεν υπάρχει περίπτωση να υιοθετηθεί αυτή η πρόταση, παρά μόνον να καταγραφεί.
Τι μένει λοιπόν που μπορούμε να προκρίνουμε ως λύση και κυρίως μία που να έχει πρακτική εφαρμογή;
Πιστεύω ότι η μόνη διέξοδος που απομένει είναι η ΑΠΟΧΗ. Υπενθυμίζω ότι σύμφωνα με τις διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος (Άρθρο 44) προβλέπεται ότι: «Για να θεωρηθεί έγκυρο το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας για κρίσιμα εθνικά θέματα, θα πρέπει η συμμετοχή των ψηφοφόρων να είναι 40%».
Με την αποχή, που είναι συνειδητή πολιτική θέση στην συγκεκριμένη περίπτωση, σε αντίθεση με την αποχή των βουλευτικών εκλογών, επιτυγχάνονται τα εξής:
1. Δίνεται αποστομωτική απάντηση στον εκβιασμό που επιχειρείται με την ακύρωση του δημοψηφίσματος και τον εξαναγκασμό των κυβερνώντων να εφαρμόσουν τα όσα υποσχέθηκαν
2. Πιθανότατα θα έχουμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και ίσως τον σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας που θα οδηγήσει την χώρα σε εκλογές μέσα σε καθορισμένα χρονικά περιθώρια μόλις ομαλοποιηθεί η κατάσταση
3. Η νέα κυβέρνηση θα ομιλεί πλέον εξ ονόματος ολόκληρου του ελληνικού λαού
4. Οι δανειστές θα έχουν «μαλακώσει» μετά την λαχτάρα που πήραν και μάλλον δεν θα αρχίσουν πάλι τα παιχνιδάκια τους
5. Θα κλείσει επιτέλους ο καταστροφικός κύκλος της παρακμιακής μεταπολίτευσης και των πρακτικών που εφαρμόστηκαν.
Δεν είμαι αισιόδοξος ότι οι νεοέλληνες θα συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των περιστάσεων ώστε να επιλέξουν αυτόν τον δρόμο. Ο δρόμος του διχασμού και των αλληλοκατηγοριών είναι πιο ελκυστικός και εύκολος.
Προσωπικά δεν επιθυμώ να μπω σε αυτήν την διαδικασία του ΝΑΙ και ΟΧΙ ενός βλακώδους εκβιασμού που επιχειρούν κάποιοι γραφικοί και ιδεοληπτικοί τύποι, θύματα των προσωπικών τους συμπλεγμάτων, απωθημένων και φαντασιώσεων.
Επιλέγω ΑΠΟΧΗ.
ΔΕΕ 29 Ιουνίου 2015
