Αλλαγή στην εξωτερική πολιτική;

Κάτι φαίνεται να αλλάζει στην εξωτερική πολιτική των "γιες μεν" και του καρπαζοεισπράκτορα. Θα έχει συνέχεια ή πρόκειται για έναν συνηθισμένο αριστερό "τσαμπουκά"; Τα δύο άρθρα που ακολουθούν διερευνούν αυτήν την εκδοχή.  Ίδωμεν...

ΔΕΕ

Διπλωματική κόντρα με το "καλημέρα"

Του Κώστα Ράπτη

“Ορισμένοι εκ των εταίρων μας παραβίασαν τους κανόνες και μας έφεραν προ τετελεσμένων, προτού καν ορκισθεί η νέα κυβέρνηση. Αυτό δεν θα γίνει δεκτό” δήλωσε κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών ο νέος υπουργός Νίκος Κοτζιάς, σχολιάζοντας την κοινή γραπτή δήλωση που εξέδωσαν την Τρίτη οι ηγέτες των 28 κρατών μελών της Ε.Ε. Και με την οποία επιρρίπτουν στη Ρωσία την ευθύνη για την πρόσφατη κλιμάκωσης της ουκρανικής κρίσης, προαναγγέλλοντας εμμέσως και νέες κυρώσεις.

Υπενθυμίζεται ότι νωρίτερα η γενική γραμματεία της κυβέρνησης με ανακοίνωσή της κατήγγειλε ότι η κοινή δήλωση των 28 κυκλοφόρησε “χωρίς να έχει ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία για την εξασφάλιση συναίνεσης των κρατών-μελών και ειδικότερα της Ελλάδας” και έκανε γνωστό ότι “δυσαρέσκεια για τη μεθόδευση αυτή εκφράστηκε στο πλαίσιο τηλεφωνικής συνομιλίας του Πρωθυπουργού με την Ύπατη Εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Federica Mogherini” και υπηρεσιακά δια του Μονίμου Αντιπροσώπου μας στην Ε.Ε.

Πάντως, ο Preben Aamann, εκπρόσωπος του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ανέφερε προς την Wall Street Journal ότι “όπως πάντοτε, κατά την προετοιμασία του συγκεκριμένου κειμένου, υπήρξε διαβούλευση με όλα τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένου και εκπροσώπου της νέας ελληνικής κυβέρνησης” (προφανώς των “sherpas” των πρωθυπουργικών γραφείων για τις Συνόδους Κορυφής), χωρίς να προκύψει μέχρι το βράδυ της Δευτέρας η εντύπωση ότι η Αθήνα αντιδρά στο σχέδιο δήλωσης.

Κατά τον ίδιο, μάλιστα, το γραφείο του Donald Tusk (ο οποίος συνεχάρη τηλεφωνικά τον Αλέξη Τσίπρα για την εκλογή του το βράδυ της Δευτέρας) προσφέρθηκε να συμπεριλάβει υποσημείωση με την οποία να εξηγείται ότι η κοινή δήλωση δεν καλύπτει την Αθήνα, αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό, οπότε θεωρήθηκε ότι το κείμενο μπορούσε να δημοσιοποιηθεί στην συμφωνημένη από την προηγουμένη μορφή του.

Κοινοτικές πηγές, τις οποίες επικαλείται το ΕUobserver.com αναφέρουν ότι η Αθήνα θέλησε να αφαιρεθεί το χωρίο που επέρριπτε στη Ρωσία την αντικειμενική ευθύνη για την αιματοχυσία στη Μαριούπολη -και ότι αντίστοιχες προσπάθειες να “αμβλυνθεί” η δήλωση κατέβαλαν οι κυβερνήσεις της Αυστρίας, Ουγγαρίας και Σλοβακίας.

Παράδοση-παραλαβή με αιχμές

Οι δηλώσεις Κοτζιά προκάλεσαν πάντως την έντονη αντίδραση του απερχόμενου υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος απάντησε κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής ότι ποτέ την τελευταία πενταετία η Ελλάδα δεν απεδέχθη πίεση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής με μοχλό την οικονομική κρίση. Ευχήθηκε δε στον διάδοχό του να μη ζήσει όσα ο ίδιος έζησε, αλλά και στη νέα κυβέρνηση να φέρει κάτι καλύτερο από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Στην παρατήρηση δε του διαδόχου του ότι “αυτό το έκρινε ο λαός” στις εκλογές ανταπάντησε ότι “πάνω και από τη Δημοκρατία βρίσκεται η Ιστορία” - υπονοώντας ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τον κρίνουν επιεικέστερα από τους εκλογείς.

Σε αυτό το φόντο, ο νέος υπουργός Εξωτερικών, γνωστός θιασώτης της καλλιέργειας των σχέσεων με τις χώρες BRICS, μεταβαίνει σήμερα στις Βρυξέλλες, ώστε να μετάσχει στην αυριανή έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων για την ουκρανική κρίση, όπου και μένει να φανεί το “βάθος” της ελληνικής διαφωνίας, αλλά και της αντίδρασης των λοιπών συμμετεχόντων.

Οι ενδιαφερόμενοι δεν εξεπλάγησαν

Ωστόσο, τα ερωτήματα για την πρώτη αυτή διπλωματική “εμπλοκή” της νέας κυβέρνησης και τους λόγους που την υπαγόρευσαν, παραμένουν.

Ασυνεννοησία, στις ιδιόμορφες συνθήκες του 24ώρου κατά το οποίο πρωθυπουργός ήταν ήδη ο Αλέξης Τσίπρας αλλά κυβέρνηση αυτή που είχε συγκροτήσει ο Αντώνης Σαμαράς; Αυθόρμητη αντίδραση οφειλόμενη σε αριστερά αντανακλαστικά, χωρίς συνυπολογισμό της περιρρέουσας διεθνούς ατμόσφαιρας; Συνειδητή προβολή “αγέρωχου προσώπου”, ώστε να μην θεωρείται δεδομένη η Αθήνα στην διαπραγμάτευση για το χρέος που κατεξοχήν την ενδιαφέρει; “Ανδρεοπαπανδρεϊκός” αντιπερισπασμός έναντι άλλων προδιαγραφόμενων υποχωρήσεων; Παροχή διευκολύνσεων σε άλλους ενδιαφερόμενους (π.χ. κυβέρνηση Ρέντσι στην Ιταλία), που επίσης δυσφορούν για το ότι οι σχέσεις της Ε.Ε. με την Ρωσία έχουν μπει σε έναν “αυτόματο πιλότο” κλιμακούμενης ψυχρότητας;

Και όμως, ο μόνος που αιφνιδιάζεται είναι το εγχώριο ακροατήριο, καθώς η σημασία που έχει για τη χώρα μας το ξέσπασμα του νέου Ψυχρού Πολέμου (περιπλέκοντας ασφαλώς και τα όσα εκτυλίσσονται στην “κυρίως σκηνή” της κρίσης της ευρωζώνης) υποτιμήθηκε ή αποσιωπήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Αντίθετα, σε ξένα μέσα ενημέρωσης μπορούσε κανείς να εντοπίσει, πριν και από την ορκωμοσία του Αλέξη Τσίπρα, αναλύσεις σαν αυτή των Moscow Times, υπό τον τίτλο “Οι ελληνικές εκλογές εξασφαλίζουν στον Putin έναν φίλο στην Ευρώπη”, ή του Radio Free Europe/Radio Liberty υπό τον τίτλο “Πώς η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αλλάξει την πολιτική της Ε.Ε. ως προς τη Ρωσία”.

Της προσοχής των ενδιαφερομένων δεν έχει διαφύγει ούτε η επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα τον περασμένο Μάιο (οπότε τάχθηκε υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κριμαίας και υποστήριξε ότι η Ε.Ε. αυτοπυροβολείται με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας), ούτε οι ενθουσιώδεις παλαιότερες δηλώσεις του Κώστα Ήσυχου για την προέλαση των αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας ούτε το γεγονός ότι οι ευρωβουλευτές του κόμματος έχουν καταψηφίσει τη Συμφωνία Σύνδεσης Ε.Ε.-Ουκρανίας και κάθε καταδικαστικό για τη Μόσχα ψήφισμα. Άλλωστε, ο πρώτος ξένος διπλωμάτης που συνάντησε τη Δευτέρα ο νικητής των ελληνικών εκλογών ήταν ο πρεσβευτής της Ρωσίας στη χώρα μας - για να ακολουθήσει την επομένη ο Κινέζος συνάδελφός του.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Τσίπρα βάζει από την πρώτη μέρα της ύπαρξής της δυο βαριά “καρπούζια” στην ίδια μασχάλη: την προεξοφλημένη αντιπαράθεση με το Βερολίνο για τα θέματα της οικονομίας και την απόκλιση από το ευρω-ατλαντικό στρατόπεδο σε ό,τι αφορά την στάση έναντι της Ρωσίας - όπου μάλιστα οι ρόλοι “ιεράκων” και “περιστερών” εν πολλοίς αντιστρέφονται μεταξύ του γερμανικού και του αμερικανικού παράγοντα.

Τα στενά νοούμενα οικονομικά συμφέροντα της Ελλάδας οπωσδήποτε ταυτίζονται με την επιδίωξη αποκατάστασης των σχέσεων Ε.Ε.-Ρωσίας – η δε νέα κυβέρνηση ενδεχομένως αξιολογεί ότι σε περιβάλλον νέου ψυχρού πολέμου οι δυνατότητές της να ελιχθεί και να επιβιώσει πολιτικά περιορίζονται. Όμως, το ρίσκο της περαιτέρω επιβάρυνσης της ατζέντας με τους ισχυρότερους εταίρους είναι μεγάλο – και ελπίζει κανείς να είναι και μελετημένο.

Πηγή:www.capital.gr

Times: Η φιλορωσική νέα ελληνική κυβέρνηση θα περιπλέξει την πολιτική κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας

Η φιλορωσική θέση του νέου Πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να περιπλέξει την πολιτική των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Times.

Αναφερόμενο στον νέο έλληνα πρωθυπουργό το άρθρο τονίζει πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη δηλώσει πως η πολιτική των κυρώσεων κατά της Ρωσίας σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία θα βλάψει την ίδια την Ευρώπη ενώ έχει τονίσει πως με αυτήν την πολιτική η Ευρωπαϊκή Ενωση αυτοπυρπολείται. Επίσης έχει αναφερθεί στους στενούς δεσμούς που ενώνουν Ελλάδα και Ρωσία μέσα από «την παράδοση του κοινού αγώνα των λαών, την κοινή θρησκεία, τις κοινές πολιτικές και πολιτιστικές ρίζες», γράφουν οι Times, αναφερόμενη στις δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, Θάνο Ντόκο, «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της βελτίωσης σχέσεων με τη Ρωσία και θα προσπαθήσει να το κάνει».Ωστόσο, ο αναλυτής πιστεύει, ότι υπάρχει «μια κόκκινη γραμμή, την οποία δεν μπορεί να διασχίσει, ως μέλος της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ».

ΑΝ.ΕΛ.: Γεωπολιτική στροφή στη Ρωσία

Ο εκπρόσωπος του κεντροδεξιού κόμματος «Ανεξάρτητοι Έλληνες» - το οποίο συμμετέχει στη νέα ελληνική κυβέρνηση - Γαβριήλ Αβραμίδης νωρίτερα σε μια συνέντευξη με το πρακτορείο TASS εξέφρασε την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια γεωπολιτική στροφή προς τη Ρωσική Ομοσπονδία. «Δεν είναι σύμπτωση ότι ο αρχηγός του κόμματος Πάνος Καμμένος στις 15 Ιανουαρίου, επισκέφτηκε τη Μόσχα και είχε συναντήσεις εκεί με εκπροσώπους του κυβερνώντος κόμματος, μεταξύ των οποίων ήταν και ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Δούμας Αλεξέι Πουσκόφ». Να σημειώσουμε πως ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛ. Πάνος Καμμένος αναλαμβάνει το ελληνικόυπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Ο Αβραμίδης είπε επίσης ότι ήταν σημαντική η δήλωση της Ρωσίας για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου για την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, μέσω της Τουρκίας και της Ελλάδας, και ότι το 2019 ολοκληρώνεται η σύμβαση για τη διέλευση του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω της Ουκρανίας. «Είναι σημαντικά ζητήματα που θα προωθήσουμε ως πολιτικό κόμμα. Υποστηρίζουμε την ενίσχυση των σχέσεων με τη Ρωσία σ' αυτόν τον τομέα» κατέληξε ο Αβραμίδης. 

Η Ρωσία Τώρα, TASS

Οκτώ διεθνείς αναλυτές σχολιάζουν το αποτέλεσμα των εκλογών

Οκτώ διεθνείς αναλυτές σχολιάζουν 

το αποτέλεσμα των εκλογών

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΩΚΟΥ

Τους κινδύνους από την έλλειψη ρευστότητας, την ανάγκη να επιτευχθεί μια συμφωνία με αμοιβαίες εκατέρωθεν υποχωρήσεις και την επίδειξη εκ μέρους του κ. Αλέξη Τσίπρα πιο διαλλακτικής στάσης έναντι των εταίρων επισημαίνουν σε δηλώσεις τους στην «Κ» διεθνείς αναλυτές, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών.

Μοχάμεντ ελ Εριάν, επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Allianz: «Απόλυτη πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει πιέσεις στις ελληνικές αγορές και αύξηση των σπρεντ, ενώ μπορεί να τροφοδοτήσει νέες εικασίες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Και θα χρειασθεί να υπάρξει στενή παρακολούθηση της σταθερότητας των τραπεζικών καταθέσεων. Για να περιορίσει το ενδεχόμενο οι αναταραχές στις αγορές να προκαλέσουν τεράστια ζημία στην ελληνική οικονομία, ο Αλέξης Τσίπρας θα χρειασθεί να κάνει κινήσεις “Λούλα”, δηλαδή να διαβεβαιώσει τις αγορές ότι η χαλάρωση της λιτότητας θα συμπληρωθεί από μια τεράστια προσπάθεια στην πλευρά των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, να εξηγήσει ότι θα πιέσει για ελάφρυνση του βάρους του χρέους μέσα από μια συναινετική και ομαλή διαδικασία και ότι είναι πρόθυμος να εμπλακεί σε εποικοδομητικές συζητήσεις με τη Γερμανία και τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους».

Σούζαν Σάντλερ, πρώην υποδιευθύντρια του ΔΝΤ για την Ευρώπη: «Η προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης είναι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της οικονομίας που αφορά την προσφορά. Αν και η έμφαση στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας δόθηκε στην αναδιάρθρωση του χρέους, πρόκειται για ένα δευτερεύον θέμα για την Ελλάδα. Η ανάπτυξη θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ελληνικού χρέους».

Τζέικομπ Κίρκεγκααρντ, συνεργάτης του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Peterson: «Οι Ευρωπαίοι θα πουν ότι μπορεί η Ελλάδα να έχει νέα κυβέρνηση, αλλά ως χώρα δεσμεύεται από μια σειρά συμφωνίες που πρέπει να τηρηθούν. Πιστεύω ότι μια νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να έρθει σε ένα είδος συμφωνίας με την Ευρωζώνη και προκειμένου να γίνει αυτό, ο κ. Τσίπρας χρειάζεται να απομακρυνθεί από την προεκλογική του ρητορική και να κινηθεί προς το Κέντρο. Η πραγματικότητα παραμένει ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία τους επόμενους μήνες, ύστερα και από μια νέα πιθανή παράταση, η ελληνική οικονομία είναι που θα υποφέρει, όχι η υπόλοιπη Ευρωζώνη».

Τζέρεμι Σαπίρο, συνεργάτης του Brookings Institution, Αμερικανός πρώην διπλωμάτης: «Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι απόλυτοι ότι δεν θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού προγράμματος διάσωσης. Είναι πεπεισμένοι ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν θα ρισκάρει μια χρεοκοπία ή μια έξοδο από το ευρώ. Αλλά ούτε η τρόικα μπορεί να τα ρισκάρει αυτά, καθώς ο κίνδυνος πολιτικής μετάδοσης είναι πολύ μεγάλος. Αρα η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη από όση αναγνωρίζεται ευρέως. Θα υπάρξει διαπραγμάτευση που θα είναι δύσκολη και για τις δύο πλευρές, αλλά τελικά ένας συμβιβασμός μάλλον θα βρεθεί και η Ελλάδα θα κερδίσει πιθανώς κάποιες παραχωρήσεις».

Μέγκαν Γκριν, επικεφαλής οικονομολόγος Manulife: «Η πραγματική ερώτηση είναι πώς η Ελλάδα θα διαχειριστεί το πρόβλημα ρευστότητας που θα αντιμετωπίσει τους επόμενους μήνες. Με ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,9 δισ. ευρώ, η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερα χρήματα ώς τον Μάρτιο για να καλύψει τις ανάγκες του δημόσιου τομέα. Αυτοί οι πόροι θα προέλθουν είτε από έκδοση νέων εντόκων γραμματίων, με την έγκριση της ΕΚΤ -η οποία δεν είναι δεδομένη, καθώς η Ελλάδα έχει ήδη φτάσει στο μέγιστο επιτρεπτό επίπεδο- είτε από μέρος μιας δόσης από την τρόικα. Φαίνεται πιθανό ένα από τα δύο αυτά σενάρια να συμβεί, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί τι συμβιβασμοί θα γίνουν».

Φιλίπ Λεγκρέν, επισκέπτης εταίρος στο European Institute του LSE: «Οι Ελληνες έκαναν τη σωστή επιλογή – τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωζώνη. Το αίτημα της Ελλάδας για ανακούφιση χρέους είναι δίκαιο και αναγκαίο. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δράσει αποτελεσματικά. Για να πετύχει, πρέπει να ελέγξει τις τάσεις του για μεγάλες δαπάνες και να εστιάσει στην επικείμενη δύσκολη διαπραγμάτευση. Πιο μακροπρόθεσμα, ελπίζω ο ΣΥΡΙΖΑ να τηρήσει τις δεσμεύσεις του για αναμόρφωση του διεφθαρμένου, πελατειακού συστήματος το οποίο απέρριψαν οι ψηφοφόροι σε αυτές τις εκλογές».

Εμπραχίμ Ραχμπάρι, senior Eurozone economist, Citi Research: «Οι εκλογές δεν βάζουν τέλος στην περίοδο της αβεβαιότητας. Σε κάθε περίπτωση, οι διαπραγματεύσεις για το ελληνικό πρόγραμμα θα είναι πολύ δύσκολες. Θεωρούμε ότι τελικά θα υπάρξει συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των πιστωτών, αλλά ο δρόμος προς τη συμφωνία αυτή δεν θα είναι ευθύς και θα υπάρξουν πολλά δύσβατα σημεία. Πιθανότατα θα χρειαστούν μήνες διαπραγματεύσεων, τις οποίες η Ευρώπη και οι αγορές θα παρακολουθούν με έντονο ενδιαφέρον, καθώς θα γίνουν εκλογές αργότερα μέσα στο 2015 στην Ισπανία και την Πορτογαλία, σε μια περίοδο που η γραμμή Βερολίνου - Βρυξελλών - Φρανκφούρτης τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Χόλγκερ Σμίντινγκ, επικεφαλής οικονομολόγος της Berenberg Bank: «Η Ελλάδα αλλάζει κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Καμία χώρα δεν μπορεί να ξοδεύει χρήματα που δεν έχει, καμία χώρα δεν μπορεί να υπαναχωρήσει από τις δεσμεύσεις προς τους πιστωτές της και να περιμένει να της δώσουν περισσότερα χρήματα, καμία οικονομία δεν μπορεί να έχει ευμάρεια αντιστρέφοντας τις μεταρρυθμίσεις και καθιστώντας την αγορά εργασίας λιγότερο ευέλικτη. Η Ευρώπη θα προσφέρει πιθανώς στη νέα ελληνική κυβέρνηση χρόνο ώστε να αποδεχθεί την πραγματικότητα και κάποιες υποχωρήσεις που θα σώσουν τα προσχήματα».

Καθημερινή

Εκπνέει με πάταγο ο πασοκικός εαυτός μας...

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του φίλου Γιώργου Καραμπελιά. Αυτοκριτική; Εξομολόγηση; Κάτι άλλο; Πάντως αξίζει να μελετηθεί και οι αναγνώστες ας εξαγάγουν τα συμπεράσματά τους...

ΔΕΕ

Εκπνέει με πάταγο 

ο πασοκικός εαυτός μας

Εσύ άραγε που ήσουν χθες; Προπαντός

εσύ που γνώριζες ή ψυχανεμιζόσουν το τι πρόκειται να έλθει,

γιατί συνέπραξες; Από δειλία, φόβο, συμφέρον;

Του Γιώργου Καραμπελιά

«Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», λέει η παροιμία. Έτσι φαίνεται να συμβαίνει με τη μεταπολίτευση και όλες τις σταθερές –υλικές κοινωνικές και νοητικές– που δημιούργησε και εξέθρεψε.

Όντως, μετά το 2010, πιστέψαμε ότι η ταχύτατη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθούνταν σύντομα και από εκείνη της Νέας Δημοκρατίας και της εθνομηδενιστικής αριστεράς και έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για μια νέα πολιτική περίοδο στη χώρα. Αυτή ήταν η αίσθηση που κυριαρχούσε στις πλατείες των αγανακτισμένων, ιδιαίτερα από το 2011 και μετά.

Όμως, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, μάλλον είχαμε λάβει τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα, προσδοκώντας μια σχετικά γρήγορη και ευτυχή κατάληξη της κρίσης που άνοιξε το 2009. Δυστυχώς, όλες οι αμαρτίες που είχε επισωρεύσει η μεταπολίτευση ήταν τόσο μεγάλες και πήγαιναν τόσο βαθειά στην ελληνική κοινωνία, αλλοιώνοντας όχι μόνο τις άρχουσες ελίτ αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, ώστε μια σύντομη ευθανασία απεδείχθη ευσεβής πόθος. Ακριβώς γιατί φοβόμαστε τα χειρότερα, βιαζόμαστε να θάψουμε ένα παρελθόν που δυστυχώς παραμένει παρόν.

Η αθλιότητα των ΜΜΕ

Παρά την κρίση, μπορεί να απαξιώθηκαν οι μηχανισμοί ελέγχου και εξαπάτησης που διαθέτει το σύστημα, όπως τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες, αλλά, παρόλα αυτά, συνεχίζουν να είναι παρόντα, αλλάζοντας καθημερινά χαίτη και προσωπεία, για να προσαρμοστούν στη νέα εποχή. Χαρακτηριστική η διαδρομή κλασικών ηρώων της μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας (sic):

O Γιώργος Κουρής, ο εφευρέτης του αυριανισμού, αφού πέρασε από μια σύντομη θητεία στον καραμανλισμό και τον Σαμαρά, επανήλθε σήμερα δριμύτερος, ως Ηρακλής του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια πάντα αξιοπιστία και υψηλή ποιότητα, «Κόντρα» στο σύστημα και το… ευρώ, ένα απεχθές γι’ αυτόν νόμισμα, διότι έχει πολλά… χρέη σε αυτό.

Ο Γιώργος Τράγκας, ο πρωτοπόρος της αντιμνημονιακής ρητορείας, ο «ΕΛΑΣίτης» αντιγερμανός, ο σπόνσορας της Χρυσής Αυγής, εμφανίστηκε το Φθινόπωρο του 2014, μαζί με τον εργοδότη του, Ν. Χατζηνικολάου, μνημονιακός, «αντιναζιστής», αντισυριζαίος και «Σαμαρικός». Όμως, ο Χατζηνικολάου τον εγκατέλειψε μπροστά στις εκλογές, στράφηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ και, τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές, μετά την Τετάρτη 21 Ιανουαρίου, απέσυρε τον αγωνιστή Τράγκα από το ραδιόφωνό του.

Ο ίδιος ο Χατζηνικολάου, που το Καλοκαίρι απέλυσε τον Σταύρο Λυγερό, προς χάριν του… «Ποταμιού» και, στις αρχές του Φθινοπώρου, έγινε… «σαμαρικός», όταν άρχισαν να «στρίβουν» τα πράγματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαναθυμήθηκε τη δραχμή, που έπαιζε το 2012, φρόντισε να ενισχύσει αγωνιστικές φωνές τύπου Μπογιόπουλου και να υπερπροβάλει τον Γιωργάκη Παπανδρέου – εξάλλου τον θέλει διακαώς και η Πρεσβεία.

Τέλος, η μεγάλη «Ανατροπή» έγινε από το Mega και τον Ψυχάρη, που ξαφνικά ανακάλυψαν πως ήρθε η «ώρα της Αριστεράς», μαζί με την Τρέμη, τον Οικονομέα και τον… Ευαγγελάτο! Κακά μαντάτα για τον Πρετεντέρη και τη δική του «Ανατροπή»!

Ωστόσο, το χειρότερο δεν είναι πως οι άρχοντες των μήντια συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, αλλά ότι οι Έλληνες πολίτες, σε ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό, εξακολουθούν να τους ακολουθούν! Εξακολουθούν να ανέχονται ένα ραδιόφωνο που, ανάμεσα στις διαφημίσεις, αναφέρει πότε-πότε κάποια είδηση, να παρακολουθούν σκυλοκαβγάδες σε κανάλια της πλάκας, που παριστάνουν τα σοβαρά. Όσο δε για το υποτιθέμενο δημοκρατικό και ανοικτό σε όλους διαδίκτυο, και εκεί δεν έχει αναδειχθεί κάτι το πραγματικά νέο και οι περισσότεροι εξακολουθούν να παρακολουθούν τις ιστοσελίδες του Ευαγγελάτου, της Στάη του Χαρδαβέλλα, του Θεοδωράκη ή του Κούλογλου!

Ανακυκλώνοντας το παλαιό

Παράλληλα, και στο πολιτικό επίπεδο δεν έχει εμφανιστεί τίποτε το ουσιαστικά καινούργιο παρά μόνο ανακυκλώσεις των παλιών σχημάτων.

Γι’ αυτό και οι ψηφοφόροι μεταναστεύουν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, που προσφέρει μια ανανεωμένη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», στη χειρότερη στιγμή της κρίσης, γι’ αυτό και γοητεύονται από έναν νεαρό πολιτικό που φαντάζει ως μια νέα εκδοχή του Ανδρέα – εξάλλου έχει αντιγράψει την ίδια εκφορά του λόγου, τις ίδιες χειρονομίες, τον ίδιο τόνο της φωνής, προφανώς μετά από μελέτη των σχετικών βίντεο, που μπορεί να του προμηθεύουν εν αφθονία ο Κουρής και ο… Λαλιώτης. Και με μια κυριολεκτικά σαδομαζοχιστική λογική ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ευχόμενοι και ελπίζοντας ότι… δεν θα πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχεται, και ότι θα συμβιβαστεί εν τέλει με τους «εταίρους», κατά τον ίδιο τρόπο που… εξήλθε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ο πρώτος και μεγάλος διδάξας του σύγχρονου μεταπολιτευτικού εκμαυλισμού. Ελπίζοντας ίσως πως κάτι θα αποκομίσουν από τα πολλά υπεσχημένα. Με τη διαφορά, όμως, ότι το 1981 όντως «υπήρχαν λεφτά».

Από την άλλη πλευρά, οι αντίπαλοί τους εκστρατεύουν με επικεφαλής έναν ηγέτη –προφανώς εκβιαζόμενο από τους Γερμανούς που κρατάνε την «καβάτζα» του Χριστοφοράκου–, ο οποίος ικετεύει τις… άγιες εικόνες να τον σώσουν, καταφεύγει στον Μπαλτάκο (και την μετωνυμία του, τον Βορίδη) και επισείει τον κίνδυνο του κομμουνισμού και των σοβιέτ – χωρίς να αναλογίζεται ότι αυτά αποτελούν μπαμπούλα μόνο για κάποιους ψηφοφόρους που είναι πάνω από… ογδόντα χρονών!

Γι’ αυτό και το μόνο «νέο» σχήμα είναι μια συνάθροιση νεοφιλελεύθερων και εθνομηδενιστών, της αριστεράς και της δεξιάς, μηντιακής και σημιτικής κατασκευής, με ηγέτη έναν απαίδευτο και αναιδή συστημικό δημοσιογράφο, που παριστάνει τον αντισυστημικό και βρίσκει μια κάποια απήχηση εξ αιτίας του φόβου των βορείων προαστίων και του Κολωνακίου απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τα άλλα, το απόλυτο αδιέξοδο. Ο κομμουνιστικός «μπαμπούλας»… καραδοκεί είτε στη μπρεζνιεφική εκδοχή του, με την μορφή του Κουτσούμπα και των… Σοβιέτ, που όντως ευαγγελίζεται εσχάτως –χωρίς βέβαια να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά–, είτε την «αντάρτικη» στην οποία προσχώρησε, ως ένα ακόμα βήμα στον πολιτικό αυτοχειριασμό του, ο Αλέκος Αλαβάνος. Και ως είθισται σε όλες τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, ο νέος γενικός γραμματέας αντιγράφει την πατέντα της Αλέκας και θυμάται τον… τουρκικό κίνδυνο, την κατοχή της Κύπρου και «κατεβάζει» και έναν ελεγχόμενο πάντα αριθμό ελληνικών σημαιών, μέσα στη θάλασσα των κόκκινων λαβάρων, στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Και αυτό γιατί γνωρίζει την τρύπα που αφήνει ο πλειοψηφικά εθνομηδενιστικός ΣΥΡΙΖΑ, και για να πείσει εμάς τους «αριστερούς πατριώτες» να τον ξαναψηφίσουμε, όπως όντως κάναμε τόσες φορές, ενώ συνεχίζει να μας καθυβρίζει τον υπόλοιπο καιρό. Προπαντός δε, συνεχίζει να εκπαιδεύει στον ακραίο εθνομηδενισμό και την «αγάπη για τον τούρκικο λαό» την ΚΝΕ, που ανταγωνίζεται επάξια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα ΕΑΑΚ στην καταγγελία του ελληνικού «ιμπεριαλισμού».

Το ίδιο ή και ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο και στον λοιπό αντιμνημονιακό χώρο. Το κίνημα των αγανακτισμένων, που εξέθρεψε κάποτε τη Σπίθα, το ΕΠΑΜ και, στους προερχόμενους από τη δεξιά, τους ΑΝΕΛ, πνέει τα λοίσθια. Η Σπίθα δεν πρόλαβε ποτέ να υπάρξει πολιτικά παρά τις μεγάλες προσδοκίες που γέννησε, το ΕΠΑΜ, με τη δραχμική εμμονή του, κλείνει τον κύκλο του, όσο για τους ΑΝΕΛ, παλεύουν να μπουν στη Βουλή στηριγμένοι στα αδιέξοδα των αντιμνημονιακών πατριωτών που τους στήριξαν και σε προηγούμενες εκλογές. Και όμως διαψεύστηκαν οικτρά από τους θεατρινισμούς των Χαϊκάληδων και προπαντός από την ανευθυνότητα με την οποία χειρίστηκαν το θέμα του Προέδρου. Αντί να κάνουν τη «θετική έκπληξη», προτείνοντας μια πραγματικά ανεξάρτητη προσωπικότητα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που θα τους αναδείκνυε σε σημαντική πολιτική δύναμη, αδιαφορώντας για τη χώρα, για την οποία τόσο κόπτονται, μπήκαν στο παιγνίδι του τζόγου των εκλογών, συμπράττοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη στυμμένη λεμονόκουπα. Και σήμερα, αφού έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στα πρόθυρα της εξουσίας, εκλιπαρούν την ψήφο μας για να μην αφήσουμε μόνο του τον εθνομηδενιστικό ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση!

Τέλος, επειδή το σύστημα είδε πως δεν αντιδράσαμε όπως θα έπρεπε, διέπραξε και την τελευταία πράξη της ύβρεως απέναντί μας. Είχε το θράσος ακόμα και να επαναφέρει τον εκλεκτό της Πρεσβείας, τον μοιραίο άνθρωπο του μνημονίου, στο προσκήνιο, να διεκδικεί την είσοδό του στη Βουλή. Αφού μέτρησαν τις αντιδράσεις μας και τις είδαν ασθενικές, την τελευταία εβδομάδα, τον μετέβαλαν σε πρωταγωνιστή και των τηλεοπτικών συνεντεύξεων, με πρώτον τον Χατζηνικολάου επί δυόμιση ώρες στον «Ενικό».

Το πρόβλημα είμαστε εμείς

Το πρόβλημα λοιπόν, «υποκριτή αναγνώστη μου, όμοιέ μου, αδελφέ μου» (Σαρλ Μπωντλαίρ), δεν είναι αυτοί, αλλά εμείς. Δηλαδή, το συλλογικό μας σώμα, οι Έλληνες που, για πέντε χρόνια, δεν κατορθώσαμε να αναδείξουμε κάτι αυθεντικά καινούργιο και συνεχίζουμε να ανακυκλώνουμε τα παλιά φθαρμένα υλικά της μεταπολίτευσης.

Διότι και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έναν «δεινόσαυρο» της μεταπολίτευσης και όχι κάτι καινούργιο. Μια ομοσπονδία αριστερών και αριστεριστών, που έχουν διανύσει ολόκληρη τη μεταπολίτευση –ιδιαίτερα την περίοδο μετά το 1981– ως παράγοντές της, είτε μέσα σε κυβερνητικά κόμματα, όπως το πλήθος των πασοκικής προελεύσεως στελεχών, είτε στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους –Πανεπιστήμια, ΜΜΕ, κατεστημένη διανόηση–, στη συνδικαλιστική νομενκλατούρα κ.λπ. Τι πιο συμβολικό από την τοποθέτηση ενός καθαρά συστημικού –και παρεμπιπτόντως σημιτικού– διανοούμενου όπως ο Τσουκαλάς επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του; Και το νεαρό της ηλικίας του αρχηγού αποκρύπτει και καμουφλάρει τη βαθειά και γερασμένη μεταπολίτευση που κρύβει μέσα του το κόμμα.

Αντίθετα, για παράδειγμα στην Ισπανία, μέσα από τις πλατείες των αγανακτισμένων, αναδείχτηκε ένα νέο πολιτικό κίνημα που υπερκέρασε την παλιά αριστερά και δεν εκφράστηκε ενσωματωνόμενη σε αυτήν, όπως συνέβη στην Ελλάδα. Πώς εξάλλου θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, όταν στην Ελλάδα ηγέτης των αγανακτισμένων θέλησε να είναι ο Μίκης ή ο σταλινικής κοπής Καζάκης αντί του Πάμπλο Ιγγλέσιας των Ποδέμος; Οι Έλληνες αγανακτισμένοι μέχρι εκεί έφταναν, γι’ αυτό και μετά «βολεύτηκαν» μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου. Αυτά δυστυχώς παρήγαγε η χώρα μας. Και δεν είναι η ώρα να ξαναμιλήσουμε για την παρασιτική μας έκπτωση.

Κάτι λοιπόν συμβαίνει με εμάς, αδελφοί. Πώς είναι δυνατόν το μεγαλύτερο μέρος των ενεργών πολιτικά νέων, όλη αυτή την περίοδο, να βρίσκεται στο πιο γερασμένο κόμμα, το ΚΚΕ, ή στους νεαντερντάλειους της Χρυσής Αυγής; Σε μια κοινωνία που δεν είχε να προσφέρει στη νεολαία της, όλα τα τελευταία χρόνια, τίποτε άλλο έξω από την απόλυτη ιστορική αμνησία και την προσδοκία ενός παρασιτικού εξευρωπαϊσμού, ένα τμήμα της αρπάζεται από «ένα κάποιο όραμα», όποιο και αν είναι αυτό.

Μετά τη βροχή…

Και έτσι, να ’μαστε μπροστά σε μια νέα μεγάλη κρίση –γυμνοί, φοβισμένοι και αβέβαιοι για το αύριο– να κρεμόμαστε από τα λόγια του Ντράγκι ή της Μέρκελ, βαφτίζοντας «ελπίδα» ένα κόμμα που δεν προσφέρει κανένα όραμα για τον ελληνισμό στον 21ο αιώνα, πέρα από την επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της μεταπολίτευσης, και χωρίς κανένα, κυριολεκτικά κανένα, πολιτικό σχήμα που να μπορεί να εκφράσει τον καημό της ρωμιοσύνης, τον καημό των περισσότερων ανθρώπων αυτής της χώρας.

Γιατί βέβαια αυτά που γράφουμε εδώ τα πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, άσχετα και πέρα από τι θα ψηφίσουν. Όσοι ψηφίσουν –γιατί πολλοί θα απέχουν– θα ψηφίσουν από σύμβαση, ή για να εμποδίσουν αυτό που θεωρούν μεγαλύτερο κακό. Πολλοί λίγοι, οι μηχανισμοί των κομμάτων και όσοι προσδοκούν κάποιο όφελος, μικρό ή μεγάλο, είναι πια ταυτισμένοι με αυτό το σύστημα…

Οι πολλοί ξέρουν πως έχουμε δίκιο, γνωρίζουν ακόμα και την ίδια τη δικιά τους –όλων μας– ανημπόρια και φθορά.

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξωφλήσαμε», λοιπόν; Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι, πως απλώς εκπνέει, με ένα τελευταίο ταρατατζούμ, ένα φθαρμένο σύστημα, πως θα υποχρεωθούμε να πετάξουμε, μετά τη Δευτέρα πια, σαν το δέρμα του φιδιού τον ίδιο τον παλιό πασοκικό-μεταπολιτευτικό εαυτό μας, που ούτε εμείς θέλουμε πια, αλλά δεν έχουμε βρει ακόμα με τι να τον αντικαταστήσουμε.

Το 1989-1992, ελπίσαμε, θελήσαμε, να θέσουμε ένα τέλος στη μεταπολίτευση, με όρους σχετικά ευνοϊκούς ακόμα για την Ελλάδα. Δεν το μπορέσαμε, γιατί άλλα μεγάλα ιστορικά γεγονότα πλανητικών διαστάσεων αποφάσισαν για μας και, για τα είκοσι περίπου χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι το 2009, βιώσαμε την παρακμή, μέσα στην αποθέωσή της, τον παρασιτικό εκσυγχρονισμό.

Το 2010, έχοντας συνειδητοποιήσει πως τελείωνε μια ιστορική εποχή, ελπίσαμε στην υπέρβαση, ώστε να περιορίσουμε το μέγεθος της καταστροφής. Ωστόσο όχι, πρέπει να πιούμε το ποτήρι μέχρι το τέλος, πρέπει να εξαντλήσουμε μέχρι το τέλος τη ρητορική, τη λογική και τους ανθρώπους της μεταπολίτευσης, για να μπορέσουμε να δούμε και πάλι φως.

Από τη Δευτέρα, μέσα στην οχλοβοή των γεγονότων που έρχονται, θα περάσουμε σε μια νέα φάση – επιτέλους. Από τη Δευτέρα θα αρχίσουμε μια νέα πορεία. Και επειδή όλα τα παλιά κουπιά είναι σπασμένα ή σάπια, θα χρειαστούμε καινούργια. Αυτή εξάλλου είναι η τραγωδία της μεταπολίτευσης. Κράτησε πάρα πολύ, απίστευτα πολύ, ενώ ουσιαστικά ό,τι θετικό έφερε είχε λήξει ήδη από το 1990. Και όμως, συνέχισε να επιβιώνει, για να μας οδηγήσει ξέπνοους στην καταστροφή, χωρίς να υπάρχουν εναλλακτικές –πολιτικές ή πνευματικές– δυνάμεις στο παλιό σύστημα για να την αντικαταστήσουν. Γι’ αυτό και η τόση δυσκολία της αλλαγής απέναντι στην καθολική προδοσία και έκπτωση των ελίτ. Γι’ αυτό και θα πρέπει να εφεύρει ο ίδιος ο λαός, σχεδόν εκ του μηδενός, αυτές τις νέες δυνάμεις.

Το καινούργιο λοιπόν θα βγει μέσα από την εξάντληση –οριστική, αμετάκλητη, καθολική– του παλιού μας εαυτού, ενός εαυτού που ενδύεται τις θλιβερές ή απατηλές φιγούρες των κορυβαντιούντων μηδενικών που ισχυρίζονται πως μας εκπροσωπούν.

Γ.Κ.

http://ardin-rixi.gr/archives/119364

Αφιέρωμα: Ποιος πιστεύει τις θεωρίες συνωμοσίας;

Ποιος πιστεύει τις θεωρίες συνωμοσίας;

Άμστερνταμ

Μας ψεκάζουν! Ο Έλβις ζει! Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έγιναν από μέσα! Ποιες προσωπικότητες είναι πιο εύπιστες σε αυτά τα απίθανα σενάρια;

Έρευνα ψυχολόγων στην Ολλανδία υποδεικνύει ότι οι άνθρωποι των πολιτικών άκρων, τόσο προς τα αριστερά όσο και προς τα δεξιά, είναι πιο επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, προτείνουν οι ερευνητές, είναι ότι οι άνθρωποι των πολιτικών άκρων συχνά φορούν παρωπίδες και αδυνατούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι συχνά περίπλοκη και απρόβλεπτη. 

Με άλλα λόγια, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι η εύκολη λύση.

Και είναι μια εύκολη λύση για πολλούς, αφού σύμφωνα με περυσινή η μελέτη στην επιθεώρηση American Journal of Political Science οι μισοί Αμερικανοί πιστεύουν σε τουλάχιστον μία θεωρία συνωμοσίας.

Το βασικό με τους ανθρώπους των πολιτικών άκρων, δείχνει η νέα ολλανδική έρευνα, είναι ότι πιστεύουν πως οι πολιτικές τους απόψεις είναι η μόνη λύση για τα προβλήματα της κοινωνίας. Και το γεγονός ότι αυτή η λύση δεν εφαρμόζεται στην πράξη τούς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει.

Τα άτομα αυτά τείνουν «να προσκολλώνται στο σύστημα πεποιθήσεών τους με άκαμπτο τρόπο. Αυτό τους οδηγεί στο να εκλαμβάνουν τις πολιτικές ιδέες τους ως τη μόνη και απλούστερη λύση στα κοινωνικά προβλήματα»γράφουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου VU του Άμστερνταμ στην επιθεώρηση Social Psychological and Personality Science.

Η αντίληψη αυτή, με τη σειρά της, «τους παροτρύνει να θεωρούν τις συνωμοσίες ως αιτιακές εξηγήσεις για διάφορα γεγονότα».

Όπως αναφέρει η εφημερίδα Pacific Standard, η ερευνητική ομάδα παρουσιάζει τα αποτελέσματα τριών επιμέρους πειραμάτων στην Ολλανδία και ενός στις ΗΠΑ. Στην αμερικανική μελέτη, 185 εθελοντές βαθμολόγησαν σε πρώτη φάση τον εαυτό τους σε μια ιδεολογική κλίμακα έξι βαθμίδων, από την ακροαριστερά στην ακροδεξιά. 

Στη συνέχεια κλήθηκαν να δηλώσουν πόσο συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν με έξι δηλώσεις που σχετίζονταν με την οικονομική κρίση, όπως «Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα συνωμοσίας ανάμεσα στους τραπεζίτες και διεφθαρμένους πολιτικούς».

Η ανάλυση των απαντήσεων έδειξε ότι οι θεωρίες συνωμοσίας για την κρίση είναι πιο δημοφιλείς στην άκρα δεξιά και αριστερά.

Μια δεύτερη μελέτη εξετάζει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των ολλανδών ψηφοφόρων. Οι 1.010 εθελοντές κλήθηκαν να βαθμολογήσουν τις πολιτικές τους απόψεις σε μια κλίμακα από την άκρα αριστερά στην άκρα δεξιά και κλήθηκαν να απαντήσουν πόσο συμφωνούν με τη φράση-κλειδί «Με τις σωστές πολιτικές, τα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα μπορούν να λυθούν εύκολα».

Στη συνέχεια, οι εθελοντές δήλωσαν πόσο αποδέχονται διάφορες θεωρίες συνωμοσίας όπως «Οι πετρελαιοβιομηχανίες διείσδυσαν στην πολιτική αρένα όταν ελήφθη η απόφαση για πόλεμο εναντίον του Ιράκ».

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι «και τα δύο πολιτικά άκρα πιστεύουν -περισότερο από τους πολιτικά μετριοπαθείς συμμετέχοντες- σε απλές λύσεις για τα κοινωνικά προβλήματα» γράφουν οι ερευνητές.

«Επιπλέον, η πίστη σε απλές πολιτικές λύσεις παρουσιάζει σημαντική συσχέτιση με πίστη στις συνωμοσίες» επισημαίνουν.

Και η τάση αυτή επιδεινώνεται από την άρνηση των πολιτικά ακραίων να απορρίπτουν μέσα ενημέρωσης με διαφορετικές απόψεις.

Η εικόνα που προκύπτει είναι ότι οι θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας πιστεύουν ότι τα προβλήματα του κόσμου θα λύνονταν εύκολα αν εφαρμόζονταν το δικό τους πολιτικό σύστημα.

Αν όμως η επίλυση των προβλημάτων είναι τόσο εύκολη, γιατί δεν εφαρμόζονται αυτές οι λύσεις. Η εξήγηση που προτιμούν οι ακραίοι είναι κάποιου είδους συνωμοσίας.

Η πραγματικότητα όμως είναι περίπλοκη και απρόβλεπτη, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχθούμε.

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πρατικάκης

Newsroom ΔΟΛ

Γιατί πιστεύουμε στις θεωρίες συνωμοσίας;

Μήπως η NASA σκηνοθέτησε την προσεδάφιση στη σελήνη; Μήπως κρύβει η κυβέρνηση των ΗΠΑ Αρειανούς στην Περιοχή 51; Λέτε η υπερθέρμανση του πλανήτη να είναι μια απάτη; Και τι αναφέρεται για τη βομβιστική επίθεση στο Μαραθώνιο της Βοστώνης; Μήπως ενεπλάκησαν… βαλτοί;

Παραδοσιακά, οι θεωρίες συνωμοσίας αντιμετωπίζονται από πολλούς κοινωνικούς επιστήμονες ως οι «αβάσιμες φαντασιώσεις ενός παραλόγου περιθωρίου». Εδώ και πολύ καιρό οι ψυχολόγοι το μόνο που κάνουν είναι να υποστηρίζουν την ψυχοπαθολογική φύση της δημιουργίας θεωριών συνωμοσίας, στηριζόμενοι στο ότι οι παραισθήσεις συνωμοσιών συχνά συνδέονται με μορφές παράνοιας.

Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες παθολογικές εξηγήσεις έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, διότι οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι απλά οι αβάσιμες φαντασιώσεις μιας ψυχοπαθούς μειονότητας. Για παράδειγμα, μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι το 37% των Αμερικανών πιστεύει πως η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι μια απάτη, το 21% θεωρεί πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποκρύπτει στοιχεία ύπαρξης εξωγήινων και το 28% πιστεύει ότι μια μικρή ελίτ συνωμοτεί να κυβερνήσει τον πλανήτη. Ελάχιστες μόνο ώρες από τη βομβιστική επίθεση στη Βοστώνη εμφανίστηκαν θεωρίες συνωμοσίας που έφτασαν να ισχυρίζονται πως ολόκληρο το γεγονός ήταν στημένο.

Γιατί λοιπόν τόσος πολύς κόσμος πιστεύει σε θεωρίες συνομωσίας; Δε γίνεται να είναι όλοι σχιζοφρενείς και παρανοϊκοί. Νέες έρευνες μπορούν να μας διαφωτίσουν.

Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε μια θεωρία συνωμοσίας λόγω των επιμέρους στοιχείων που την απαρτίζουν, αλλά περισσότερο λόγω μιας γενικότερης αντίληψης που υποστηρίζει τις θεωρίες συνωμοσίας γενικώς. Αυτό τουλάχιστον έδειξε μια πρόσφατη έρευνα των ψυχολόγων Wood, Douglas και Suton, στην οποία φάνηκε πως πολλοί έδειχναν να πιστεύουν σε αντιβαίνουσες θεωρίες συνωμοσίας. Για παράδειγμα, η αντίληψη πως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι ακόμα ζωντανός συνδεόταν θετικά – κατά τα προκύψαντα αποτελέσματα – με τη θεωρία πως ήταν ήδη νεκρός προτού πραγματοποιηθεί η στρατιωτική επιδρομή στο καταφύγιό του.

Επομένως, οι ερευνητές θεωρούν πως οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι απλά πίστη σε μια ξεχωριστή θεωρία, αλλά μάλλον ένα ιδεολογικό πρίσμα μέσω του οποίου βλέπουμε τον κόσμο.

Πρόσφατα ο Alex Jones, ένας από τους μεγαλύτερους «θεωρητικούς» συνωμοσιών των ΗΠΑ, υπενθύμισε στο κοινό του πως ένα από τα δύο αεροπλάνα της επίθεσης στους δίδυμους πύργους είχε απογειωθεί από τη Βοστώνη, συνδέοντας έτσι τις δύο θεωρίες συνωμοσίας, και πως η βομβιστική επίθεση στη Βοστώνη ίσως ήταν μια απάντηση στην πτώση της τιμής του χρυσού ή μέρος ενός μυστικού κυβερνητικού σχεδίου να ανοίξει ο δρόμος για τη Διεύθυνση Ασφαλείας Μεταφορών προκειμένου να ελέγχει και τα αθλητικά δρώμενα.

Αξιοσημείωτη είναι η σύνδεση της πίστης σε θεωρίες συνωμοσίας με την άρνηση της επιστήμης. Σύμφωνα με μια έρευνα του ψυχολόγου Stephen Leqandowsky που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, πολλοί που δήλωσαν υποστηρικτές θεωριών συνωμοσίας αρνούνταν σημαντικά επιστημονικά συμπεράσματα, όπως αυτά της κλιματικής αλλαγής και της πρόκλησης καρκίνου από το κάπνισμα. Μια ακόμα έρευνα, των Daniel Jolley και Karen Douglas, έδειξε πως όσοι υποστήριζαν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι απάτη ήταν λιγότερο πρόθυμοι να δράσουν πολιτικά και να αλλάξουν τις συνήθειές τους, όπως για παράδειγμα να μειώσουν το δικό τους «αποτύπωμα του άνθρακα».

Τα ευρήματα αυτά είναι ανησυχητικά επειδή δείχνουν πως οι θεωρίες συνωμοσίας σπέρνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης στον κόσμο και υπονομεύουν το δημοκρατικό διάλογο αποσπώντας την προσοχή του κοινού από σημαντικά επιστημονικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Είναι αυτονόητο πως οι πολίτες πρέπει να απαιτούν ξεκάθαρη και πλήρη ενημέρωση από τις κυβερνήσεις τους και να αντιμετωπίζουν τις εξηγήσεις τους με έναν υγιή σκεπτικισμό, αλλά οι θεωρίες συνωμοσίας δεν προσφέρουν αυτό.

Ουσιαστικά, πρόκειται περί προσπαθειών ερμηνείας του τελικού σκοπού ενός σοβαρού κοινωνικού φαινομένου, ταυτίζοντάς το με μέρος ενός διαβολικού σχεδίου που δημιούργησαν ισχυρά άτομα και κρυφές οργανώσεις. Είναι, όπως το έθετε ο φιλόσοφος Karl Popper, η τάση της υπερεκτίμησης των πράξεων άλλων ανθρώπων και θεώρησής τους ως εσκεμμένες παρά ως παράγωγα (τυχαίων) καταστάσεων.

Γενικότερα, η καταφυγή σε απλούστερες εξηγήσεις που απλά απορρίπτουν, ας πούμε, την υπερθέρμανση του πλανήτη ως απάτη, είναι πολύ πιο εύκολη και ψυχολογικά βολική από την ανάλυση και την αντιμετώπιση της αλήθειας. Ωστόσο, όπως τονίζουν πολλοί, δυστυχώς η αλήθεια δεν είναι πάντα βολική.

newsbeast.gr

Το τέλος της Ευρώπης...

Το τέλος της Ευρώπης...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

Κάθε καρυδιάς καρύδι, σε επίπεδο ηγεσίας, συγκεντρώθηκε χθες στο Παρίσι για να διαδηλώσει το φόβο του από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ή να υποκριθεί τη συμπαράστασή του προς τη Δύση αλλά, παράλληλα, και να την νουθετήσει, όπως ο κ. Νταβούτογλου. Η εξουσία, όταν ασκείται στο ανώτατο επίπεδο, δεν συγκινείται από τη δολοφονία αθώων ανθρώπων.

Εκατομμύρια Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι έχασαν τη ζωή τους στη δεύτερη δεκαετία του αιματηρού 20ού αιώνα σε μια εκδήλωση ακραία γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Δεν ιδρώνει και σήμερα. Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές από το Βιετνάμ μέχρι τις ημέρες μας με τις επεμβάσεις των Δυτικών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Δεκαεπτά, συνολικά, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Γαλλία τις τελευταίες ημέρες εξαιτίας του θρησκευτικού φανατισμού. Εκδηλώσεις σαν τις χθεσινές δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Οι ρίζες του είναι βαθιές.

Η ιστορία είναι γεμάτη ατυχήματα αλλά και επαναλαμβάνεται. Αν το Βυζάντιο ήταν σε μερικές περιπτώσεις περισσότερο ευέλικτο και δεν περιφρονούσε τους νομάδες της Αραβικής σήμερα χερσονήσου, κι αν δεν εμφανιζόταν ο Μωάμεθ την κρίσιμη εκείνη περίοδο, ο αραβικός κόσμος θα μιλούσε ελληνικά και η θρησκεία του θα ήταν επίσης διαφορετική. Η ιστορία, όμως, δεν γράφεται με τα αν. Ο Μωάμεθ εμφανίστηκε και οι Άραβες τον αποδέχτηκαν ως προφήτη. Οι συνθήκες του βίου του, ο κόσμος στον οποίο απευθυνόταν και, αργότερα, η σταδιακή συνειδητοποίηση των Αράβων ως ευρύτερης ομάδας με κοινά συμφέροντα, διαμόρφωσαν μια παράδοση και μια θεολογία, το Ισλάμ.

Η ανάγκη επέκτασης των Αράβων πέραν της χερσονήσου τους, έπρεπε να εμψυχώσει τους μαχητές και να τους πείσει ότι αν πεθάνουν για την επικράτηση της θεϊκής αλήθειας όπως εκφράστηκε από τον Μωάμεθ, θα πάνε στον παράδεισο όπου θα απολαύσουν το μέλι και το γάλα, παρέα με όμορφες κορασίδες (σούρα 47, 15, βλ. και 43,72-73. 55,46-56 εξ. 56,12-37.77,41-44). Το αραβικό Ισλάμ επεκτάθηκε, έφθασε μέχρι τη Γαλλία, πολιόρκησε και απείλησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, υποχώρησε στη συνέχεια και διαμόρφωσε τα σημερινά εθνικά κράτη του. Το περιεχόμενο της θρησκείας του, όμως, είναι το ίδιο. Η κατάκτηση, δια της βίας, του κόσμου των απίστων, περιλαμβάνεται στη θεολογία του.

Έχει όμως και πολλές τάσεις και αιρέσεις. Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν ασπάζονται το μαχητικό και βίαιο Ισλάμ. Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που το αποδέχτηκαν και αγωνίζονται για την επικράτησή του σε όλον το χώρο του κόσμου των απίστων. Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι βίαιοι τζιχαντιστές, αλλά οι τζιχαντιστές λειτουργούν στο όνομα του Ισλάμ

Η σύγχρονη αναβίωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού οφείλεται στη Δύση, και κυρίως στις ΗΠΑ. Στην αρχή για να υπονομεύσουν την παρουσία της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, στη συνέχεια για να ανατρέψουν τα αραβικά κοσμικά καθεστώτα. Σήμερα τα πράγματα δεν ελέγχονται. Φαινόμενα σαν και αυτά των Δίδυμων Πύργων και της Charlie Hebdo θα τα συναντούμε συχνά. Η αμφισβήτηση και της Δυτικής πολιτικής και των Δυτικών αξιών είναι έντονη, ακόμη και στο εσωτερικό των Δυτικών, λεγόμενων, κοινωνιών.

Ο πόλεμος, γιατί περί αυτού πρόκειται, οδηγεί ανθρώπους σε απόγνωση και σε αναζήτηση καταφυγίου στη Δύση. Ακόμη και στο περιθώριο των Δυτικών κοινωνιών ζουν καλύτερα απ’ ό,τι στις εμπόλεμες περιοχές της πατρίδας τους. Η ροή των προσφύγων δεν πρόκειται να σταματήσει. Ο παραλογισμός της Δύσης είναι ότι επεδίωξε συνειδητά την ένταση της ροής αυτής με την υπονόμευση των κοσμικών καθεστώτων τους και στη συνέχεια με τις στρατιωτικές επεμβάσεις ή την ενθάρρυνση φυλετικών ή θρησκευτικών αντιπαραθέσεων.

Η επικράτηση, επίσης, πολυπολιτισμικών αντιλήψεων στις Δυτικές χώρες, έχει διαμορφώσει στο εσωτερικό τους μια κρίσιμη μάζα πολιτών που υπερασπίζεται όχι απλώς το δικαίωμα οποιουδήποτε να εισέλθει σ’ αυτές ως μετανάστης, αλλά ακόμη και δολοφονικές εκδηλώσεις όπως αυτή του Παρισιού. Η ώσμωση της Ευρώπης με την Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι αναπόφευκτη. Μια διαφορετική κοινωνία διαμορφώνεται σιγά-σιγά, και τα πολιτικά προτάγματα αρχίζουν να μεταβάλλονται. Το φαινόμενο δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το σημείο ισορροπίας του αναζητείται.

Ακόμη και το «βεστφαλικό κράτος», το κράτος δηλαδή που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, ήταν αποτέλεσμα αιματηρότατων θρησκευτικών πολέμων. Οι θρησκείες ήταν και παραμένουν το άλλοθι των πολιτικών και κοινωνικών ιστορικών μεταβολών.

Ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση, η Βιομηχανική Επανάσταση, η ανάδυση του εμπορίου και της αστικής τάξης ενίσχυσαν το ευρωπαϊκό κρατικό δημιούργημα το οποίο πλέον αμφισβητείται. Δεν είναι οι πολιτικοί που ανοίγουν καινούριους δρόμους αλλά οι άνθρωποι του πνεύματος. Τα κρατικά και πολιτειακά μορφώματα ακολουθούν πνευματικές και πολιτισμικές διεργασίες που συντελούνται επί μακρόν στις κοινωνίες.

Με αυτήν την έννοια, η Ευρώπη βρίσκεται σε πνευματική παρακμή και το αποτέλεσμα της παρακμής αυτής θα είναι η κρίση και στην πολιτειακή της συγκρότηση. Το κράτος έθνος (το «βεστφαλικό κράτος», όπως είπαμε) αμφισβητείται, και το ευρύτερο ευρωπαϊκό μόρφωμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να βρει το στίγμα της. Τα τείχη δεν είναι λύση, ούτε και μπορούν να υψωθούν. Αλλά και η ελεύθερη προσπέλαση αλλάζει τη σύνθεση των πληθυσμών, εισάγει πολλές κουλτούρες στις Δυτικές κοινωνίες. Η Ευρώπη, όμως, σε αντίθεση με την Αμερική, είναι περισσότερο ανελαστική στην αφομοίωσή τους. Ή, καλύτερα, μπορεί να τις αφομοιώσει ως έναν βαθμό ο οποίος φαίνεται να ξεπερνιέται.

Ακροδεξιές εθνικιστικές επιλογές είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα υπάρξουν, αλλά η αποτελεσματικότητά τους θα είναι περιορισμένη. Η απογοήτευση και από αυτές τις επιλογές θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Το ίδιο και με τις αριστερές επιλογές. Η εγκατάσταση στις Δυτικές χώρες ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών θα οξύνει το οικονομικό πρόβλημα και το φαινόμενο της ανεργίας.

Σε ανάλογες περιπτώσεις, στην αρχαία εποχή, οι λαοί οδηγούνταν σε αποικισμούς (τέτοιοι ήταν οι ελληνικοί αποικισμοί) και στη νεότερη εποχή στην αποικιοκρατία. Και από τις δύο επιλογές προέκυψαν λύσεις. Στις ημέρες μας η μόνη λύση που διαφαίνεται είναι η παγκόσμια κινητικότητα όσων έχουν τη δυνατότητα αυτή.

Στην ελληνική περίπτωση, η αλλαγή της σύνθεσης ενός γηρασμένου και μη ανανεούμενου πληθυσμού δημιουργεί και άλλα, οξύτερα προβλήματα.

Όλα αυτά δεν είναι η περιγραφή ενός παραμυθιού που εξελίσσεται στο μέλλον, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε και θα βιώσουμε στο προσδόκιμο όριο της ζωής μας. Και το ερώτημα είναι: ασχολούνται με αυτά οι πολιτικοί μας; Τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο μας σε όλα τα κόμματα έχουν το διανοητικό εκτόπισμα και την πολιτική ευελιξία για να τα αντιμετωπίσουν;

http://www.pontos-news.gr/article/128936/telos-tis-eyropis

Και όμως, αυτό είναι το ισλάμ…

Και όμως, 

αυτό είναι το ισλάμ…

Πολλές φορές τα γεγονότα, σκληρά και αμείλικτα έρχονται να επιβεβαιώσουν όσα ήδη γνωρίζουμε από την απλή ανάγνωση βιβλίων και πηγών. Tα γεγονότα που συνέβησαν στη Γαλλία, στην αρχή μόλις του νέου έτους, εκεί όπου πάνοπλοι μουσουλμάνοι σκότωσαν Γάλλους δημοσιογράφους, μόνο και μόνο επειδή δημοσιεύθηκαν χιουμοριστικά σκίτσα για τον μωάμεθ σε εφημερίδα όπου οι δολοφονημένοι εργάζονταν, έρχονται απλά να αποδείξουν για μία ακόμη φορά τη φανατική, αιμοδιψή και βίαιη φύση του ισλάμ και του ιερού του βιβλίου, του κορανίου. Εάν η Δύση, ειδικά μετά το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού, έχει πλέον υιοθετήσει τις ανθρωπιστικές φιλοσοφικές και αξιακές θέσεις της νεωτέρας ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, οι οποίες σε κάθε περίπτωση στηρίζονται στον Ελληνικό ανθρωποκεντρισμό, αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπάρχει μία παγκόσμια απόρριψη του ισλάμ, το οποίο φαντάζει ασύμβατο με το πολιτισμικό αύριο ενός ενωμένου κόσμου, ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από την πίστη του στον φωτισμένο άνθρωπο, στον άνθρωπο που μπορεί να δώσει σάρκα και οστά σε ένα κόσμο ελευθερίας και ανωτέρου πνεύματος, όπως ο Παρμενίδης το καθόρισε ως ταύτιση της ανθρώπινης σκέψης και του Είναι.

Υπάρχουν και κάποιες άλλες απορίες σχετικά με το θέμα που εδώ εξετάζουμε. Ο Κάρολος Μάρξ, στη διδακτορική του διατριβή διακηρύσσει ότι «με μία λέξη μισώ όλους τους θεούς». Επίσης χαρακτηρίζει συλλήβδην την έννοια της θρησκείας ως «όπιον του λαού». Σήμερα όμως οι επίγονοι του Μάρξ με τη σειρά τους παρουσιάζουν ανησυχητικά οφθαλμολογικά συμπτώματα διότι αλλοιθωρίζουν επικίνδυνα. Ενώ μάχονται για την αποχριστιανικοποίηση της δύσης, του κράτους, θεωρούν τη χριστιανική θρησκεία ασύμβατη με την έννοια του συγχρόνου κράτους, αγκαλιάζουν στοργικά το ισλάμ και κόπτονται μήπως τα γεγονότα της Γαλλίας προκαλέσουν γενικευμένη ισλαμοφοβία(!). Ας τους ρωτήσουμε. Εάν οι δολοφόνοι ήταν φανατικοί Εθνικιστές θα συνέδεαν την ιδεολογία των θυτών με την πράξη τους; Τώρα στην περίπτωση των ισλαμοδολοφόνων δεν το κάνουν. Καμμία φανατική πορεία αριστερών ενάντια στο ισλάμ δεν είδαμε .Γιατί άραγε;

Η απάντηση φαίνεται και είναι απλή. Η διεθνιστική αριστερά, αυτή που θέλει να διαρραγεί κάθε σχέση με την εθνική και θρησκευτική παράδοση των Ευρωπαϊκών Εθνών και Κρατών θεωρεί ως πολύτιμο σύμμαχο το άλογο και σκοταδιστικό ισλάμ. Η αριστερά βλέποντας τον προλετάριο ως τον μόνον άνθρωπο επί της γής, πιστεύοντας ότι το απολωλός πρόβατο είναι ο εργάτης και κανείς άλλος επί της γής δεν έχει ανάγκη βοηθείας, οριοθετεί ανάλογα και το ιστορικό προτσές. Ο άνθρωπος του Έθνους και της παραδοσιακής χριστιανικής θρησκείας δεν υποκύπτει στους υλικούς περιορισμούς της μαζοποιμένης αριστεράς. Ών ελεύθερο πνεύμα διατηρεί την ανώτερη θέαση της ζωής και της εσωτερικής πορείας αυτής προς έναν ανώτερο πνευματικό κόσμο. Οι εξαθλιωμένοι και μεγαλωμένοι στο σκοτάδι του ισλάμ μωαμεθανοί, τα εκατομμύρια των παρανόμων μεταναστών που καταφθάνουν και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη βοηθούν το έργο της αριστεράς. Συμβάλλουν στην αλλοίωση της εθνικής και παραδοσιακής ταυτότητας των λαών, εξαλλοιώνουν το όνειρο για μία ευρώπη στηριζομένη επάνω στο λόγο του υπερηφάνου νοός που οδηγεί το ανθρώπινο πνεύμα στη γνώση της μεγάλης αποστολής του που δεν είναι άλλη από την πνευματική πορεία προς μία έλλογη και ευδαίμονα ζωή, όπου θα κυβερνά η γνώση, η ελευθερία, η βούληση και η πίστη, ο ανώτερος αυτεγνωσμένος άνθρωπος. Γι αυτό φοβούνται οι αριστεροί την υποβώσκουσα ισλαμοφοβία, διότι εάν αφυπνισθεί το χριστιανικό (Καρλομάγνος) και εθνικό (Φίχτε) παρελθόν των ευρωπαϊκών εθνών, η περίοδος του Γκαίτε και του Ρίλκε, του Σοπενχάουερ και του Σίλλερ, του Βολταίρου και των Διαφωτιστών, του Χάϊντεγγερ και του Χαίντερλιν, οι προερχόμενοι από την ανατολή ισλαμιστές θα έλθουν αντιμέτωποι με αφυπνισμένους εθνικά και κοινωνικά ανθρώπους, όχι με μαραζωμένους από τα πολλαπλά κοινωνικά προβλήματα ευρωπαίους-όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή που ομιλούμε. Ας φαντασθούμε ποια πραγματικά θα ήταν σήμερα η τύχη του δηκτικού Βολταίρου από τις σφαίρες των ισλαμοδολοφόνων. Εδώ ας κάνουμε μία μικρή μόνο υπενθύμιση στο ιδεολογικό υπόβαθρο των ανθελλήνων αριστερών, οι οποίοι κινούνται βάσει συγκεκριμένου αντεθνικού και μαζοποιητικού σχεδίου. Οι Αλθουσέρ και κυρίως ο Γκράμσι θεώρησαν ως πιστοί μαρξιστές ότι στο παραδοσιακό ευρωπαϊκό κράτος κάθε κυρίαρχη εθνικά και θρησκευτικά τάξη είναι κακή ηγεμονία (hegemony) και μέσα από την πάλη των τάξεων όλα θα πρέπει να ανατραπούν υπέρ των αναξιοπαθούντων αυτού του κόσμου προκειμένου να ιδρυθεί ένα κράτος μαζικό, οικουμενικά απρόσωπο, ελεγχόμενο από την ύλη και την πλήρη αποπνευματικοποίηση, από την απουσία υπερβατικής και εσωτερικής πορείας προς ένα ανώτερο κόσμο. Οι προλετάριοι και οι ισλαμιστές, κάθε άλλος εξαθλιωμένος επί της γής, προσκαλείται στο πολιτικό γεύμα του μαρξισμού. Ούτως ή άλλως ποτέ οι μαρξιστές δεν έμειναν πιστοί στο περιεχόμενο του όρου προλετάριος. Συμπεριέλαβαν εργάτες, αγρότες (Μάο), η σύγχρονη αριστερά ευχαρίστως-παρά τα αντίθετα από τον Μάρξ ειρημένα-συμπεριλαμβάνει και τους ισλαμιστές. Διότι ένα είναι το κριτήριο ανθρωπιάς της αριστεράς,αυτό που εξετάζει το βαθμό της ανθρώπινης έλλειψης και όχι της ανθρώπινης ανωτερότητας και αριστείας.

Μήπως είμαστε υπερβολικοί με τους ισλαμιστές; Μήπως υπάρχει και το καλό ισλάμ όπως λένε πολλοί; Ας ομιλήσει (audiatur altera pars) το ιερό τους βιβλίο ,το κοράνι. Σίγουρα καλύπτει το μυαλό και την πράξη συλλήβδην όλων των μουσουλμάνων, παντού της γής. Αναφέρεται λοιπόν στο κοράνι όσον αφορά την ανεξιθρησκεία –έννοια δομική στη φιλοσοφία του Βολταίρου και του διαφωτιστικού πνεύματος (επάνω σε αυτά τα θεμέλια νομίζουμε ότι δομήθηκε η ευρωπαϊκή ένωση): (σούρα, ο μωάμεθ, 47:4-10) «οπόταν συναντάτε τους απίστους φονεύετε και κατασφάζετε, συγκρατούντες στερρώς τα δεσμά του αιχμαλώτου», επίσης (σούρα, η μετάνοια, 9:5) «όταν παρελθώσιν οι ιεροί μήνες τότε φονεύετε τους πολυθεϊστάς όπου αν τους συναντήσετε, ζωγρείτε πολιορκούντες και ενεδρεύοντες αυτούς». Άρα σε καθαρά αξιακή βάση ,σε βάση σχέσεων και αναφοράς, το ισλάμ –γνήσιο τέκνο του μονοθεϊστικού θρησκευτισμού-απορρίπτει κάθε άλλη θρησκεία, σέβεται βέβαια τις θρησκείες της βίβλου, αλλά μόνο μέσα από μία ψιλή θεώρηση. Δηλαδή οι χριστιανοί και οι ιουδαίοι θεωρούνται ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν με τους ισλαμιστές διότι κατέχουν σπέρματα της ισλαμικής αληθείας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει-και εμείς ως Έλληνες το ξέρουμε καλά-ότι σε περίπτωση απειλής δεν εξοντώνονται και οι λαοί της βίβλου από τους αιμοσταγείς μουσουλμάνους.

Σε θέματα που αφορούν τις σχέσεις των δύο φύλων και ειδικά τη θέση της γυναίκας στην ανθρώπινη κοινωνία το Κοράνιο είναι επίσης σαφές: (H Bούς: 2,228) “οι γυναίκες οφείλουσιν να εκπληρώσιν τα εαυτών καθήκοντα ως αρμόζει, οι δε άνδρες να προσφέρονται πρός αυτάς μετά δικαιοσύνης αλλά έχουσιν την εαυτών εξουσία” .Άραγε πόσες από τις προοδευτικές αριστερές θολοκουλτουριάρες που είναι πολύ της μόδας τελευταία δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα η κόρη τους να παντρευόταν μουσουλμάνο ο οποίος θα ήταν κανονικότατα ο αφέντης της; Η απάντηση είναι πολύ απλή, καμμία, ούτε μία. Ο μουσουλμανικός παραλογισμός που κράτησε δισεκατομμύρια ανθρώπων στον έλεγχο, είναι απαραίτητος για την εξουσία λίγο πρίν αυτή ηλεκτρονικά ελέγξει τους πάντες και τα πάντα. Πρέπει τα έθνη και ο Ελληνικός λόγος που θεμελίωσε την Ευρώπη και τον ανθρωπιστικό πολιτισμό της δύσης να διαρραγεί. Τα μουσουλμανικά πλήθη από την μία πλευρά και η προτεσταντική υλιστική και ατομοκεντρική ηθική από την άλλη επιτυγχάνουν κατά τον καλλίτερο τρόπο τα σχέδια της προσκαίρας εξουσίας του πλανήτου γή. Γι αυτό και κανείς δε συνδέει τα γεγονότα του Παρισιού και γενικά τα αίσχη των ισλαμουπανθρώπων με την ιδεολογία του ισλάμ. Διότι το χρειάζονται, το χρειάζονται αγωνιωδώς. Θα πρέπει όμως οπωσδήποτε να σημειώσουμε και το εξής: Η εξουσία χρειάζεται ενεργά τους μουσουλμάνους, διότι το καθεστώς φόβου που διασπείρουν την βοηθεί να προχωρεί ήσυχα τα σχέδιά της. Ας σκεφθούμε και μόνο τι πραγματικά συμβαίνει στην Ανατολή όσο όλοι ασχολούμαστε με τους τζιχαντιστές και τις φτιαχτές φρικαλεότητές τους (ίσως πολλές από αυτές είναι προϊόντα τεχνολογίας). Ας σκεφθούμε τι πραγματικά περνάει χωρίς καμμία σκέψη στην ευρώπη όσο ασχολούμαστε με τα φοβερά γεγονότα της σφαγής στη Γαλλία. Είπαμε οι ισλαμιστές γι αυτό το σκοπό δημιουργήθηκαν. Να καλύψουν τις φωτισμένες θρησκείες της ερήμου και της Ανατολής (Ζωροαστρισμός κ.λ.π.) να ελέγξουν τους ανθρώπους αυτού του γηΐνου σημείου και τελικά να αφομοιωθούν σε ένα κόσμο πλήρως ελεγχόμενο από τη σημερινή τεχνολογία υπό τις διαταγές αυτών που αιώνες τώρα κυβερνούν τη γή έχοντας κρατήσει δισεκατομμύρια ανθρώπων στο σκοτάδι και στην πνευματική ανοησία. Εάν στοχασθούμε τη γεωπολιτική σημασία της περιοχής που επεκράτησε το ισλάμ, εκεί όπου συγκεκριμένος λαός προσπαθεί να επανέλθει ιστορικά θα κατανοήσουμε την προσφορά του ισλάμ στους περιουσίους εξουσιαστές αυτού του κόσμου.

Ας δούμε κάποιες επίσης θέσεις του ισλάμ για την ηθική και το όλο αξιακό του σύστημα. Ενάντια στο προηγμένο ορθολογικό ηθικό σύστημα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνος, το οποίο εν μέρει επέστρεψε μέσα από την κατηγορική Καντιανή ηθική προσταγή ("τοιούτως πράξε ώστε το ηθικό κίνητρο της πράξης να αποτελούσε την ίδια στιγμή καθολικό νόμο της ανθρωπότητας" πράξη επικουρική πρός το νού και μόνο, ας θυμηθούμε τη Σωκρατική άφοβη ηθική συμπεριφορά στην ειρκτή) το ισλάμ παρουσιάζει την χειροτέρα ωφελιμιστική και καθόλου έστω λογικά αλτρουϊστική ηθική αφ΄ής στιγμής από το φόβο και μόνο της κολάσεως, της τιμωρίας και της απωλείας του δήθεν παραδείσου πράττει ό,τι αυτός θεωρεί καλό.Τη στιγμή που η πολιτισμένη δύση φέρει τη λογική και ενδελεχή ηθική του Σωκράτη και του Νίτσε ως πορεία πρός τη χώρα των νοερών μακάρων είναι περιττό να ισχυριζόμαστε ότι ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος έχει ανάγκη το ισλάμ. Άλλοι έχουν ανάγκη αυτούς τους ανθρώπους και είπαμε ποιοί.

Ποιές όμως είναι οι θέσεις των διαφωτιστών οι οποίοι θεωρητικά και φιλοσοφικά διαμόρφωσαν τη σημερινή ευρώπη. Τι έλεγε ο Βολταίρος για το θέμα της ανεξιθρησκείας; Aς θυμηθούμε βέβαια και τον καντιανό ορισμό του διαφωτισμού σύμφωνα με τον οποίο “διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα για την οποία ο ίδιος ευθύνεται”. Ο μεγάλος Γερμανός Βόρειος φιλόσοφος όχι τυχαία διαβλέπει προσωπική ευθύνη του ανθρώπου στην πνευματική ανωριμότητα. Ουσιαστικά ο εξ Καίνιγκσμπεργκ φιλόσοφος αναφέρει ότι είναι αποκλειστική ευθύνη του ελλόγου ανθρώπου να γνωρίζει την ανώτερη πορεία του Υπερβατικού Λόγου και της Σνείδησης πρός τη χώρα του. Είναι μέσα από υπαρξιακές και βουλητικές κατηγορίες και αντι αυτών των φιλοσοφικών επιλογών να επιλέγει σκοταδιστικές και παρωχημένες και άλογες ιδεολογίες όπως το ά-χρηστο ισλάμ.

Ο Βολταίρος λοιπόν υπήρχε πρόμαχος της ανεξιθρησκείας λέγοντας και διατυπώνοντας την περίφημη φράση: “Δεν συμφωνώ με τίποτε από όσα λές αλλά θα υποστηρίξω το δικαίωμά σου να το λές”. Επίσης στον Αγαθούλη του αναφέρει -ενάντια στη φιλοσοφία του Ρουσσώ αλλά και στο μουσουλμανικό κισμέτ -ότι δεν υπάρχει καμμία μορφή θείας πρόνοιας. Ο ντεϊστής Βολταίρος αποδιώχνει κάθε έννοια θεού από την ανθρώπινη κοινωνία και βλέπει την ανθρώπινη εξέλιξη στην απόκτηση της λογικής αρετής και προσωπικής σοφίας εκ μέρους των ανθρώπων. Επάνω σε αυτά τα λογικά επιχειρήματα, τα οποία sui generis καταργούν τον ισλαμικό παραλογισμό χτίσθηκε η Ευρώπη του λόγου και του υπαρξιακού βουλητικού ανθρώπου, η οποία όψιμα προδομένη από τους ηγέτες της,κλείνει το έλλογο μονοπάτι πρός τη χώρα του. Είναι παραδομένη στις δυνάμεις της παγκόσμιας σαλατοποίησης, μίξης και μαζοποίησης των λαών. Οι μουσουλμάνοι σε σχέση με το υλιστικό υποκείμενο της Δύσης, στο βαθμό που αυτό προσγείωσε επικίνδυνα τον Ηρακλείτειο Λόγο, διαλύουν την έννοια του φωτισμένου ανθρώπου, αυτού που μπορεί να φέρει το σοφό κόσμο του Παρμενίδη και του Ηρακλείτου, εκεί όπου ταυτίζεται το νοείν και το είναι, και οδηγούν την ανθρωπότητα στο πιο βαθύ σκοτάδι, από όπου μόνο η Ελληνική ανθρωπιστική παιδεία μπορεί να τον απελευθερώσει.

Ας δούμε λοιπόν τι μας αναφέρει ο Ρουσσώ στο Κοινωνικό του Συμβόλαιο: “η κοινωνική τάξη είναι δίκαιο ιερό που αποτελεί τη βάση για όλα τα άλλα δικαιώματα. Ωστόσο το δίκαιο αυτό δεν προέρχεται από τη φύση. Στηρίζεται σε συμφωνίες. Θα εξετάσουμε λοιπόν ποιές είναι αυτές οι συμφωνίες”. Ποιά σχέση έχει αυτή η κοινωνική φιλοσοφία που είναι πρόδρομος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία στηρίζεται στην ευρύτερη λαϊκή ευρωπαϊκή συναίνεση, με τα ευήθη ισλαμικά δόγματα περί της παντοδυναμίας του αλλάχ, περί του κανονισμού των πάντων υπό του αλλάχ, ο οποίος είναι ένας φαντασιακός θεός, που δεν θα υπήρχε ούτως ή άλλως εάν ο μωάμεθ είχε γεννηθεί σε άλλη γεωγραφική περιοχή. Ποιά σχέση έχει η εποχή του ευρωπαϊκού λόγου όπως αυτός καθορίσθηκε από τη βουλησιοκρατία του Σοπενχάουερ και τον μυστικιστικό υπαρξισμό του Χάϊντεγγερ, εκεί όπου στους δρόμους του Μέλανος Δρυμού για πρώτη φορά ο άνθρωπος κατάλαβε ότι πέρα από εξουσιαστές, πέρα από αλλάχ και συναφείς, ως Τελεία ανθρώπινη οντότητα μπορεί να προχωρήσει πρός τα ρείθρα του Είναι; Γιατί η ευρώπη δεν ασχολείται με τον οντολογικό Χαϊντεγγεριανό λόγο και προσπαθεί να αυτοαναιρεθεί μέσα από τη μουσουλμανική βλακώδη πολυπολιτισμικότητα; Διότι λίγο πρίν τον κόσμο του Είναι κάποιοι θέλουν έστω και πρόσκαιρα να εξουσιάσουν αυτόν τον κόσμο.

Πραγματικά το παρακάτω απόσπασμα από το “φιλοσοφικό λεξικό” του Βολταίρου φαντάζει προφητικό και για την ευρώπη του σήμερα, που απιστεί στις φιλοσοφικές της καταβολές, στους πνευματικούς δανειστές της, για την ευρώπη που αντί να ακολουθήσει το ανώτερο πνεύμα του χαϊντεγγεριανού Είναι ακολουθεί τα στίφη των μουσουλμάνων, τα βάρβαρα στίφη των μουσουλμάνων. Αναφέρει λοιπόν ο Γάλλος σοφός: “Άμυαλοι που δεν μπορέσατε να λατρέψετε αγνά το θεό που σας έπλασε, ούτε ποτέ σας άμοιροι ωφεληθήκατε από το παράδειγμα που έδωσαν οι απόγονοι του Νώε, οι Κινέζοι λόγιοι, οι Πέρσες ζωροαστρικοί και τόσοι άλλοι”.

Στο διά ταύτα λοιπόν, και με μικρή αναφορά στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τα θλιβερά και απαράδεκτα για την υγιά ανθρώπινη φύση γεγονότα του Παρισιού. Τα ΜΜΕ συμμετέχοντας στο πανέξυπνο κόλπο της εξουσίας, χαρακτήρισαν τα γεγονότα της δολοφονίας των δημοσιογράφων του σατιρικού περιοδικού ως επίδειξη τρομοκρατίας. Ξαφνικά αυτή η ισλαμική τρομοκρατία, διότι βάσει του κορανίου αυτό είναι διαχρονικά το ισλάμ, έχασε τον επιθετικό της προσδιορισμό, και κατάντησε απλή τρομοκρατία. Έκπληκτοι είδαμε τον κόσμο, τους “ηγέτες” τους δημοσιογράφους, να φωνάζουν ότι όλοι (!) είμαστε ενωμένοι ενάντια στη βία. Όχι στην ισλαμική βία, αλλά στη βία. Αν είναι δυνατόν! Η ισλαμική βία αιματοκύλησε το Παρίσι, ήταν μία ευκαιρία η ευρώπη να ξαναβρεί το δρόμο της πρός το Είναι όπως αυτό καθορίσθηκε μέσα από τη νοησιοκρατική βούληση του Νίτσε. Μάταια όμως. Το μεγάλο κόλπο της εξουσίας ένωσε δήθεν όλους (χριστιανούς, εβραίους, μουσουλμάνους(!)) πάνω στα πτώματα των άτυυχων συνανθρώπων μας, αθώωσε το ισλάμ, το απέκοψε από τα διαχρονικά εγκλήματά του-για όλα φταίνει μόνο οι τζιχαντιστές. Θεωρώ ότι πλέον έσπασαν όλα τα σύνορα, όλοι οι άνθρωποι πλέον ζούν μέσα στη λησμονιά του ρόλου τους ελεγχόμενοι πλήρως από την επίγεια εξουσία. Η νίκη του Μαρτέλου και του Λέοντος ενάντια στους Άραβες έσωσε τότε την ευρώπη του λόγου, μετά το μεγάλο κόλπο των διαδηλώσεων του παρισιού, όπου ο ανώνυμος τρόμος-ενώ είναι επώνυμος και ισλαμικός-ένωσε δήθεν τους ανθρώπους, οι ισλαμιστές πλέον εισέβαλαν στην ευρώπη ως ένα με τους χριστιανούς και τα άλλα δόγματα που ζούν στη γηραιά ήπειρο. Το μεγάλο κόλπο του αλόγου ανακατέματος των πολιτισμών ολοκληρώνεται. Ο δυτικός άνθρωπος χάνεται μέσα στη σαλατοποίηση και στη μαζοποίηση όλων με όλους, άκριτα και ανιστόρητα. Ενώ όλοι οι άνθρωποι μπορούν όμορφα να ενωθούν με πολιτισμικά κριτήρια, η εξουσία προχωρεί σε κάλπικες ενώσεις ανθρώπων μόνο μέσα από μαζικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούνται κατάλληλα. Τεχνηέντως για κάθε άλλη συμπεριφορά -όπως αυτή των ευρωπαίων τζιχαντιστών- φταίει η φτώχεια, προσεκτικά αποκρυπτεται η αφύπνιση της φυλής και του αίματος που επιστρέφει τους μετανάστες στις πατροπαράδοτες εστίες τους, ίσως κάποιοι πρέπει να διαβάσουν το ταξίδι στην Κίνα και στην Αγγλία του Καζαντζάκη. Παρεπιμπτόντως οι τελευταίοι δολοφόνοι του σαρλί καθόλου φτωχοί δεν μου φάνηκαν, μέχρι την Κρήτη έκαναν διακοπές.

Η εξουσία-πιστή αναγνώστης της παλαιάς διαθήκης -έκοψε και έρραψε το όλο γεγονός στα μέτρα της, προκειμένου και να προχωρήσει τα πολυπολιτισμικά σχέδιά της και να αποσοβήσει κάθε κίνδυνο προερχόμενο από την “κακή”εθνικιστική εκμετάλλευση του γεγονότος. Το όλο κόλπο με τις μεγάλες διαδηλώσεις του Παρισιού και με το ανόητο και άλογο σύνθημα-ένα κακό νομιναλιστικό σύνθημα-είμαστε όλοι σαρλί-προχώρησε ως εξής: Ο κόσμος μας είναι δυϊστικός και στηρίζεται επάνω στην διάκριση του καλού και του κακού. Η εξουσία έχει τη δύναμη του νικητή να δημιουργεί το κλάσμα που έχει ως αριθμητή το καλό και παρονομαστή το κακό. Καλή είναι η ζωή, όχι η ζωή ως είναι απλά ως λέξη και βλακώδης καθημερινότητα. Ποιός θέλει να χάσει το facebook, τον Μέσι και το μπάσκετ; Ποιός δεν θέλει το σούπερ μάρκετ και τον πρωϊνό καφέ. Αυτή η αφαιρετικά ελάχιστη ζωή είναι το καλό, είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών που μαζεύθηκαν στο Παρίσι. Το κακό είναι όποιος απειλεί αυτή την ελαχιστότητα της μαζοποιημένης και ζωώδους ζωής προκειμένου να επιβάλει το δικό του βλακώδες καθεστώς. Η εξουσία έβγαλε ζεστό από τον υπαρξιακό φούρνο της και το καλό και το κακό. Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι είναι καλοί, ενωμένοι μπροστά στις υλικές τους απολαύσεις και μικροανάγκες, στον αγώνα τους για κανένα ευρώ παραπάνω. Οι τζιχαντιστές είναι οι μόνοι κακοί. Οι μουσουλμάνοι παίρνουν συγχωροχάρτι και μέσα από αυτή τη μεγαλειώδη εγχείρηση το Παρίσι γίνεται η απαρχή του ενός κόσμου. Ο τρόμος των τζιχαντιστών φεύ-οι οποίοι είναι το δημιουργηθέν από την εξουσία κακό-ελέγχει και ενώνει όλους. Τώρα επιτέλους ο κόσμος είναι ένας, μπροστά στο κομπιούτερ, στις ψευτοανάγκες, στο χάμπουργκερ. Κανείς δεν θα μας απειλήσει. Όνειρα δεν έχουμε, οι τζιχαντιστές δεν θα μας νικήσουν, η βλακώδης καθημερινότητα αποκτά διαστάσεις αιωνιότητος, ο χρόνος της είναι νευτωνικά και καντιανά άπειρος. Το είπε και ο Κλούνεϊ: “μαζεύθηκαν όλοι, εβραίοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι”. Ο μουσουλμανικός κόσμος-η φιλοσοφία του είναι η βία και ο θάνατος των απίστων τύπου σαρλί-παίρνει το πολυπόθητο συγχωροχάρτι, θυσιάζει το απόβαρο των τζιχαντιστών και επίσημα εισέρχεται στην ευρώπη, σε όλον τον ενωμένο μαζοποιητικά κόσμο. Καληνύχτα κ.Σοπενχάουερ. Φαντασθείτε την ένωση γεγονότων με την ιδεολογία του Εθνικισμού εάν οι δολοφόνοι του σαρλί ήταν Εθνικιστές.

Τη στιγμή λοιπόν που η νιτσεϊκή ευρώπη εσωτερικοποίησε την έννοια του θεού,μέσα από τον άνθρωπο της βούλησης και της πίστης πρός το Είναι και τον ανώτερο ανθρώπινο εαυτό όπου το Είναι ταυτίζεται με το Νοείν, τη στιγμή όπου ο μέγας διανοητής του Μέλανος δρυμού μέσα από το ώδε-Είναι και τη μέριμνα χάραξε το δρόμο πρός το Είναι, τίκτοντας το Υποκείμενο που για πρώτη φορά δεν σκύβει το κεφάλι σε καμμία ανώτερη δύναμη αλλά προχωρεί άφοβα πρός το χάος του Όντως Είναι, η ευρώπη βυθίζεται μέσα από το θρησκευτικό συγκρητισμό των μονοθειστικών θρησκειών σε σκοτάδι και παραλογισμό. Λές και οι θρησκείες του μονοθεϊσμού είχαν κοινό υπόβαθρο πειρούσιο υπόβαθρο, ήλεγξαν τον κόσμο και τώρα ενώνονται εσωκλείοντας στο μαντρί τα πρόβατα που αυτές δημιούργησαν. Ο θεός για πρώτη φορά ελέγχει όλους τους ανθρώπους, όμως δεν θα πρέπει να χαίρεται διότι είναι πλέον άνθρωποι που σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να φάνε το μήλο ώστε το όλο παιχνίδι να έχει έστω λίγη αγωνία. Ο σημερινός άνθρωπος είναι τελείως πνευματικά ευνουχισμένος μέσα από την οντολογική απομόνωσή του και την κλειστότητά στον κόσμο του ευρώ και των Μ.Μ.Ε. Ευτυχώς που το Όν είναι αυτοκινούμενο και θα αυτοδώσει τις δημιουργικές λύσεις του ανωτέρου Είναι που αντιπροσωπεύει. 

Εμείς,όσοι ζωντανοί, διά της παιδείας, μπορούμε να προετοιμάσουμε το δρόμο πρός το Είναι.

Βασίλειος Μακρυπούλιας,

δρ.φιλοσοφίας.