Εκλογές στην Αλβανία

Εκλογές στην Αλβανία

Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Παρίσης      

27/06/2013 

Για μια ακόμη φορά, την δέκατη από το 1996, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) οργάνωσε αποστολή παρατήρησης εκλογών της 23ης Ιουνίου 2013 στην Αλβανία. Η αποστολή παρατηρητών του ΟΑΣΕ, με επικεφαλής την κα Conny Β. McCormack (ΗΠΑ), ανέπτυξε περισσότερους από 400 παρατηρητές σε όλη τη χώρα, για την παρακολούθηση των εκλογών, ενώ παράλληλα συμμετείχαν επίσης και περίπου 300 παρατηρητές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διάφορα εθνικά κοινοβούλια, πρεσβείες κ.ά. 

Οι εκλογές αυτές θεωρούνται γενικώς ως μια σημαντική δοκιμασία σχετικά με την δημοκρατική πορεία της χώρας και τις επιδιώξεις της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξήντα έξι πολιτικά κόμματα και δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι συμμετείχαν στις εκλογές. Εξήντα δύο από τα κόμματα αυτά συμμετείχαν σε έναν από τους δύο συνασπισμούς των οποίων ηγούνταν τα δύο μεγάλα κόμματα: 25 κόμματα με τη Συμμαχία για την Απασχόληση, την Ευημερία και την Ένταξη με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα του απερχόμενου πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα, και 37 κόμματα με τη Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Αλβανία υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Έντι Ράμα.

Λίγο μετά το άνοιγμα των εκλογικών κέντρων, το πρωί της Κυριακής 23 Ιουνίου, οι τηλεοράσεις στην Αλβανία ενημέρωναν ότι ένας 53χρονος Αλβανός σκοτώθηκε και αρκετοί άλλοι τραυματίστηκαν σε ανταλλαγή πυροβολισμών κοντά σε εκλογικό τμήμα σε κωμόπολη στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Το θύμα ήταν υποστηρικτής του Σοσιαλιστικού Κινήματος για Ενσωμάτωση (LSI) του οποίου ηγείται ο πρώην πρωθυπουργός Ιλίρ Μέτα (κύριος σύμμαχος του Έντι Ράμα). Τουλάχιστον τρία άτομα, συμπεριλαμβανομένου του φερόμενου ως δράστη - υποψηφίου του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος του πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα – τραυματίστηκαν.

Σύμφωνα με την προκαταρκτική έκθεση που συνέταξε την επομένη των εκλογών η Διεθνής Αποστολή Παρατήρησης Εκλογών του ΟΑΣΕ στην Αλβανία (Statement of Preliminary Findings and Conclusions), οι εκλογές αυτές “χαρακτηρίστηκαν από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και τον πραγματικό σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών. Ωστόσο, το κλίμα δυσπιστίας μεταξύ των δύο κύριων πολιτικών δυνάμεων στιγμάτισε το εκλογικό κλίμα και δημιούργησε αμφισβητήσεις για ολόκληρη της εκλογική διαδικασία. Η εκλογική διαδικασία προχώρησε καλά, έστω και με διαδικαστικές παρατυπίες, αλλά η καταμέτρηση των ψήφων καθυστέρησε σε πολλές περιοχές”.

Ο κ. Σαλί Μπερίσα, 68 ετών, πρωθυπουργός κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια και ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος της Αλβανίας, έχασε τις εκλογές. Ο κ. Έντι Ράμα 20 χρόνια νεότερος, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος και επικεφαλής της Συμμαχίας για την Ευρωπαϊκή Αλβανία, ο οποίος είχε γίνει γνωστός ως δήμαρχος των Τιράνων, στην περίοδο 2000-2011, θα είναι ο νέος πρωθυπουργός, υποστηριζόμενος από τον κ. Ιλίρ Μέτα.

Οι Έλληνες της Αλβανίας, κυρίως της Βορείου Ηπείρου – όσοι έμειναν πλέον εκεί – προσήλθαν για μια ακόμη φορά στις εκλογές διαιρεμένοι, διασπασμένοι και αλληλοκατηγορούμενοι. Δύο κόμματα εκπροσωπούσαν την ελληνική μειονότητα: το ΚΕΑΔ (πολιτική έκφραση της «Ομόνοιας») και το πρωτοεμφανιζόμενο σε κοινοβουλευτικές εκλογές MEGA. Το πρώτο συμμετείχε στη συμμαχία του Edi Rama και το δεύτερο στη συμμαχία του Sali Berisha. Άλλοι υποψήφιοι ελληνικής καταγωγής συμμετείχαν, όπως και στο παρελθόν, με άλλα κόμματα, κυρίως τα δύο μεγάλα. Τελικώς, όπως συνέβη και στις εκλογές του 2009, εξελέγη μόνο ο επικεφαλής του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες.

Όλοι πιστεύουν ότι στην Αλβανία θα υπάρξει μια σημαντική αλλαγή σε όλο το πολιτικό φάσμα. Δεν πρόκειται μόνο για αλλαγή κομμάτων στην εξουσία αλλά για αλλαγή γενεών. Η γενιά των εξηντάρηδων που επί χρόνια εκπροσωπούσε ο Μπερίσα, αντικαθίσταται από τη γενιά των σαραντάρηδων που εκπροσωπούν οι Ράμα και Μέτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα στοίχημα για την Αλβανία, το οποίο μένει να δούμε αν θα μπορέσει να το κερδίσει.

Η Ελλάδα από τη μεριά της οφείλει να παρακολουθεί στενά και συστηματικά τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα και να εκμεταλλεύεται εποικοδομητικά τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, αλλά και να υποστηρίζει την υπόθεση του Ελληνισμού εκεί. Μέχρι σήμερα, από τότε που έπεσε το κομουνιστικό καθεστώς και η δημοκρατία ήρθε στη χώρα αυτή, μάλλον απέτυχε και στους δύο τομείς.

Πηγή: http://parisis.wordpress.com/2013/06/27/3150/

Παραδέχεται την ήττα του στις εκλογές 

της Αλβανίας ο Σαλί Μπερίσα

Τίρανα, Αλβανία 

Βάζοντας τέλος σε τρεις ημέρες δημόσιας σιωπής και κατευνάζοντας τους φόβους για ταραχώδη παράδοση της εξουσίας στην Αλβανία, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα παραδέχθηκε το βράδυ της Τετάρτης την ήττα του έναντι του επικεφαλής της αριστερής αντιπολιτευόμενης συμμαχίας Έντι Ράμα. 

«Χάσαμε αυτές τις εκλογές και όλη η ευθύνη για την ήττα βαραίνει μόνον έναν άνθρωπο, εμένα» δήλωσε ο 68χρονος Μπερίσα ανακοινώνοντας επίσης την παραίτησή του από την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος έπειτα από 23 χρόνια.

Η παραδοχή της ήττας στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών ενώπιον υποστηρικτών του στο κέντρο των Τιράνων ανοίγει το δρόμο για την ανάληψη της εξουσίας από τον πρώην δήμαρχο της αλβανικής πρωτεύουσας, ο οποίος κατήγαγε σαρωτική νίκη στις κάλπες.

Ο Μπερίσα περίμενε κυριολεκτικά έως ότου καταμετρηθεί και το τελευταίο ψηφοδέλτιο για να εμφανιστεί δημοσίως, γεγονός που πυροδότησε φόβους στη Δύση ότι μπορεί να αμφισβητήσει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Η παραδοχή της ήττας αναμένεται να εκληφθεί ως ένδειξη αυξανόμενης δημοκρατικής ωριμότητας στην Αλβανία, η οποία έχει βυθιστεί σε αλλεπάλληλες περιόδους πολιτικής αναταραχής μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1991.

Μία ομαλή παράδοση της εξουσίας θα βοηθήσει στην αναβίωση της «παγωμένης» ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.

Εμφανίστηκε ενώπιον των υποστηρικτών του με γραπτή ομιλία, πράγμα σπάνιο για τον ίδιο. Μιλώντας με εμφανή συγκίνηση, είπε ότι δέχεται το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής και συνεχάρη τον αντίπαλό του Έντι Ράμα για τη νίκη του.

Ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι για την ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη και λόγω αυτής παραιτείται από όλα τα κομματικά αξιώματα. «Θα είμαι απλό μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος και βουλευτής του» ανέφερε για να προσθέσει ότι θα παραμείνει ενεργός στην δραστηριότητα του κόμματός του.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη πολιτική συμβολή του από τη θέση του επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος για 23 χρόνια -διατέλεσε πρόεδρος της Αλβανίας για πέντε χρόνια και πρωθυπουργός επί μία οκταετία.

Newsroom ΔΟΛ

Αιωνία Ελλάς... Eternal Greece...

Αρχαίο θέατρο Δελφών-Στερεά Ελλάς

Αιωνία Ελλάς...

Στενά Νέστου-Θράκη

Θεσσαλονίκη-Μακεδονία

Έδεσσα-Μακεδονία

Μυκήνες-Πελοπόννησος

Μετέωρα-Θεσσαλία

Κνωσσός-Κρήτη

Σαντορίνη-Κυκλάδες

Νάξος-Κυκλάδες

Μετέωρα-Θεσσαλία

Φαράγγι Βίκου-Ήπειρος

Παρθενών

Σούνιο-Αττική

Εκδήλωση στην Κέλλα Φλώρινας

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΟΜΙΛΙΑ

Ο φορέας ιστορίας & πολιτισμού

ΙΕΡΑ ΔΡΥΣ ΚΕΛΛΑΣ

σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει

την Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013 και ώρα 9.00 μ.μ.

στην αίθουσα εκδηλώσεων της κοινότητας Κέλλας 

του Δήμου Αμυνταίου Φλώρινας

με ομιλητή τον Εθνολόγο-Συγγραφέα

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

και θέμα:

«Γλωσσικές εκφράσεις Ελλήνων – Τα εντόπικα»

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Το 80% των Τούρκων στη Γερμανία ζει άνετα με τα επιδόματα του κράτους

Το 80% των Τούρκων στη Γερμανία ζει άνετα με τα επιδόματα του κράτους

Οι Τούρκοι ήρθαν στη Γερμανία ως «προσκεκλημένοι εργάτες». Ο σκοπός τους ήταν να παρέχουν κάποια «αναγκαία φθηνή εργασία» και μετά να φύγουν. Αλλά το σύστημα δεν λειτούργησε έτσι. Και τα πράγματα οδηγήθηκαν εκεί που οδηγούνται σε όλες τις «ανοικτές» πολυπολιτισμικές δυτικές κοινωνίες, όπου οι μη-εργαζόμενοι βυθίζουν σε χρεοκοπία το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

Τρία εκατομμύρια Τούρκοι ζουν ήδη στη Γερμανία, ενώ 2,5 εκατομμύρια από αυτούς έχουν γερμανική υπηκοότητα, και η πλειοψηφία τους είναι συντηρητικοί μουσουλμάνοι.

Πολύ λίγοι Τούρκοι στη Γερμανία έχουν μια κανονική δουλειά. Περίπου το 20%. Το άλλο 80% ζει με τo λεγόμενo Hartz IV (σύστημα κοινωνικών παροχών). Το 70% των παιδιών τους δεν έχει απολυτήριο. Παρατούν το σχολείο πριν ολοκληρώσουν τη βασική εκπαίδευσή τους.

Σύμφωνα με το γερμανικό σύστημα κοινωνικών παροχών, κάθε ενήλικος πολίτης που έχει τη γερμανική υπηκοότητα, είναι άνεργος και δεν μπορεί να βρει την κατάλληλη δουλειά, έχει το δικαίωμα να πάρει μηνιαίως το ποσό των 482 €. Επιπλέον, οι γονείς παίρνουν για κάθε παιδί κάτω των 18 ετών, 200 €, καθώς και όλα τα μηνιαία έξοδα τους όσον αφορά το ενοίκιο, τα έξοδα θέρμανσης, ενέργειας, ασφάλισης υγείας και δημόσιας συγκοινωνίας.

«Όλως περιέργως μερικοί Τούρκοι που ζουν με τα γενναιόδωρα κρατικά επιδόματα μπορούν να έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα διαμέρισμα και να οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα όπως Mercedes ή BMW», λέει ο Κλάους, ένας ιδιοκτήτης του οποίου οι ενοικιαστές ανήκουν σε αυτή την περίπτωση.

Η μέθοδος αυτή είναι αρκετά εύκολη. Ακριβώς όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στην υπόλοιπη Δύση, μπορείτε να βγάλετε λεφτά, κάνοντας πολλά παιδιά. Φέρτε ένα σωρό από τα μέλη της οικογένειάς σας, κολλήστε και κάποια παιδιά από πολυγαμικούς γάμους (το επόμενο σύνορο στην «ισότητα του γάμου» μετά τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων) και σύντομα θα σου έρχονται 10 χιλιάδες κάθε μήνα.

Ο Kamal (46 ετών) και η σύζυγός του Shadia (42 ετών) έχουν δέκα παιδιά κάτω των 18 ετών και ζουν με το Hartz IV (το γερμανικό σύστημα κοινωνικών παροχών). Έχουν ένα μηνιαίο καθαρό εισόδημα 3000 € περίπου. Επιπλέον, όλες οι δαπάνες για το ενοίκιό τους, την υγειονομική τους περίθαλψη, τις μεταφορές, τη θέρμανση, κλπ. πληρώνονται από το κράτος.

Ο Kamal δεν εργάστηκε ποτέ, ούτε είχε ποτέ μια κανονική δουλειά, ποτέ δεν τελείωσε το σχολείο, και ποτέ δεν έμαθε κάποιο επάγγελμα. Τώρα ισχυρίζεται ότι είναι "άρρωστος". Ο Κλάους, ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος του Kamal λέει, «ο άνθρωπος είναι μια χαρά». Μάλιστα ομολόγησε στον Klaus ότι λέει ψέματα ότι είναι άρρωστος. «Μου είπε κάποτε, “Γιατί να δουλέψω αφού μπορώ να ζήσω καλά χωρίς να δουλεύω;” λέει ο Klaus.

Ο Kamal είναι υποχρεωμένος να υποβάλλει τακτικά τις εκθέσεις ανεργίας του στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Απασχόλησης (Bundes Agentur für Arbeit) στην πόλη του. Το κάνει αυτό, όταν τον καλούν για μια συνέντευξη για δουλειά. Αλλά πάντα ισχυρίζεται ότι είναι "άρρωστος". Ισχυρίζεται ότι “έχει αφόρητους πόνους στην πλάτη και τις αρθρώσεις του”. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε εργασία. Ο μόνος που ξέρει την αλήθεια για τον Kamal είναι ο ιδιοκτήτης του, ο Klaus.

Ο Klaus και πολλοί άλλοι Γερμανοί είναι εξοργισμένοι με τον Kamal και τους ομοίους του. "Είμαστε εμείς, οι φορολογούμενοι, που πρέπει να χρηματοδοτούμε τέτοιους λεχρίτες σαν τον Kamal. Αυτό με κάνει να αρρωσταίνω", λέει ο Klaus συνοφρυωμένος.

Από την άλλη πλευρά, ο γείτονας του Kamal, ο Dieter εργάζεται για μια εταιρεία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Εργάζεται 8 ώρες ημερησίως, για να πάρει μόνο 800 € στο τέλος του μήνα. Από αυτό το μισθό έχει να πληρώσει το νοίκι του και τις λοιπές δαπάνες του. Αυτό που του μένει είναι κάπου γύρω στα 400 €.

Όλα αυτά κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν πάνω στη πλάτη της Γερμανίας. Φανταστείτε εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν με αυτόν τον τρόπο και αναπαράγονται με ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό από το γηγενή πληθυσμό, που θα οδηγήσουν τις δαπάνες του κράτους.

Οι Γερμανοί πολίτες μπορούν να μπουν στην Τουρκία με μια απλή επίδειξη της ταυτότητάς τους. Ως εκ τούτου ο Γερμανός Τούρκος, ιδιαίτερα οι γυναίκες, ταξιδεύουν στην Τουρκία και επιστρέφουν με ένα "νοικιασμένο" μωρό. Παίρνουν το μωρό προσωρινά από συγγενείς και αξιώνουν στα γερμανικά σύνορα ότι είναι ‘το μωρό τους’ που γεννήθηκε πρόσφατα στην Τουρκία.

Ο Khaled, ένας Τούρκος, μου είπε ότι μπορείς να βρεις "ένα ψεύτικο πιστοποιητικό γέννησης" στην Τουρκία με 10 δολάρια.

Πίσω στη Γερμανία, το "νέο" μωρό γράφεται στο ληξιαρχείο του δήμου και η «μητέρα του μωρού» αρχίζει να παίρνει 200 ​​€ μηνιαίως.

Η Nicole, μια Γερμανίδα δασκάλα μου είπε κάποτε, ότι όταν ρώτησε τους μαθητές της τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, η πλειοψηφία των Τούρκων μαθητών είπε, «Hartz IV Empfänger» (δέκτης κρατικών παροχών). Όταν ρώτησε τους μαθητές της, "Γιατί αυτό;" ένα κορίτσι απάντησε: «Οι γονείς μου ζουν με το Hartz IV και έχουν μια εύκολη ζωή. Κοιμούνται περισσότερο το πρωί, και πάντα έχουν αρκετά χρήματα».

«Το όνειρο της ύπαρξης μιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι νεκρό για τους Τούρκους» λέει ο Jalal, ένας ανεξάρτητος Κούρδος δημοσιογράφος που ζει στη Γερμανία. Και πρόσθεσε: «Το τουρκικό κατεστημένο πιστεύει ότι οι Τούρκοι στη Γερμανία αποτελούν μια πολύτιμη αιχμή του δόρατος για την ανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη βία τον 15ο αιώνα, θα μπορούσε, όπως πολλοί Τούρκοι πιστεύουν, να γίνει πραγματικότητα στον 21ο αιώνα, στη Γερμανία, στην καρδιά της Ευρώπης. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι δημογραφικά, ενώ η γερμανική αύξηση του πληθυσμού είναι σχεδόν μηδενική, οι Τούρκοι στη Γερμανία έχουν ετήσιο ποσοστό γεννήσεων άνω του 5%. Ως εκ τούτου, οι δημογράφοι υποθέτουν ότι μέχρι το 2050 η πλειοψηφία των ανθρώπων που θα ζουν στη Γερμανία θα είναι τουρκικής καταγωγής».

redskywarning.blogspot.gr

Προτεσταντισμός και Νεωτερικότητα

Προτεσταντισμός και Νεωτερικότητα

Απόστολος Διαμαντής

Όταν ο Μαξ Βέμπερ και ο Ρίτσαρντ Τώουνυ δημοσίευσαν τα έργα τους για τον προτεσταντισμό, η σχετική συζήτηση για την αμερικανική ιδεολογία μπήκε σε εντελώς άλλο δρόμο: αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά, η θεολογική βάση του δυτικού πολιτισμού και κυρίως εμπλουτίστηκε η ιστορική ερμηνεία με νέα εργαλεία, αυτή τη φορά από το χώρο των νοοτροπιών. Πρώτα ο Μαξ Βέμπερ δημοσιεύει το κλασικό πλέον έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», σε γερμανικά περιοδικά το 1904-1905 και στη συνέχεια ο Ρίτσαρντ Τώουνυ, το 1926, το παρεμφερές «Η χριστιανική θρησκεία και η άνοδος του καπιταλισμού».

Και τα δύο σχετικοποιούν την μαρξιστική πεποίθηση για την εξάρτηση των ιδεών από το πεδίο της οικονομίας και αναδεικνύουν την αυτοτελή σημασία των ιδεών, της ιστορικής συνείδησης και των νοοτροπιών. Έτσι, απαντώντας στον Μαρξ κυρίως, οι Βέμπερ και Τώοουνυ συνέδεσαν την καπιταλιστική εποχή με την επικράτηση της προτεσταντικής ηθικής στον αγγλοσαξωνικό κόσμο.

Ας συνοψίσουμε τις ιστορικές ιδιαιτερότητες του προτεσταντισμού- τι νέο δηλαδή έφερε στο προσκήνιο της ιστορίας- και τα βασικά σημεία της νέας προτεσταντικής ηθικής. Βεβαίως, δεν υπάρχει ένας και μόνος προτεσταντισμός, αλλά πολλές διαφορετικές εκδοχές του: Λουθηρανισμός, καλβινισμός, αγγλικανοί, ευαγγελικοί, βαπτιστές και πολλές άλλες ομάδες που προκύπτουν κυρίως από το γεγονός ότι οι προτεστάντες δεν έχουν ένα κεντρικό εκκλησιαστικό όργανο, μια εκκλησιαστική ιεραρχία δηλαδή, όπως οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι. Οπότε κάθε προτεσταντική εκκλησία κουβαλάει τα ιδιαίτερα δικά της ιστορικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, μπορούμε να σταθούμε στις γενικές γραμμές της προτεσταντικής πίστης, στις σταθερές της δηλαδή. Αυτές εξάλλου θεμελιώνουν και την ιδιαίτερη σύνδεση αυτού του θεολογικού κινήματος με την νεωτερική εποχή του κεφαλαίου.

Οι καλβινιστές, οι πουριτανοί, οι λουθηρανοί, οι Ουγενότοι και όλοι γενικώς οι προτεστάντες, αποφάσισαν να ζήσουν απλά μέσα στην εκκλησία τους, αλλά αυστηρά όσον αφορά τη στάση ζωής τους απέναντι στα ιερά κείμενα. Κατήργησαν τα περισσότερα λατρευτικά τυπικά, τα μυστήρια και απαίτησαν απόλυτη προσήλωση στο ευαγγέλιο. Aπέρριψαν δηλαδή όλα τα τυπικά της Λατρείας, την παράδοση της εκκλησίας και των Πατέρων, όσα είχαν προκύψει από την συνολική ιστορία του χριστιανισμού και κράτησαν μόνο τη Bίβλο για οδηγό.

Οι προτεστάντες, αρνούμενοι την υπαγωγή της συνείδησης σε μια αυστηρή παπική ιεραρχία, ουσιαστικά απαίτησαν την θρησκευτική ατομικότητα. Αρνούμενοι τον κοινοβιακό μοναχισμό, στράφηκαν προς τον εσωτερικό κόσμο του πιστού. Δηλαδή στο άτομο. Επομένως οι προτεστάντες θεμελιώνουν στο χώρο της θεολογίας την ατομικότητα, υπερβαίνοντας την λογική της ενορίας και της εκκλησιαστικής κοινότητας. Προέχει πάντα για τους προτεστάντες η ατομική μας συνείδηση, η πίστη. Η θρησκεία γίνεται έτσι μια εντελώς προσωπική υπόθεση.

Οι προτεστάντες συνέδεσαν το παρόν, την καθημερινότητά τους, με την πίστη. Ο προτεσταντισμός ανέλαβε αυτόν ακριβώς το ρόλο: να τοποθετήσει στο κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής το υποκείμενο, το άτομο, σε όλες τους τις κοσμικές εκδηλώσεις. Ο Mαρτίνος Λούθηρος, ο Ούλριχ Σβίγγλιος και ο Iωάννης Kαλβίνος, ιδίως ο τελευταίος, κωδικοποίησαν μια νέα ηθική. H ουσιαστική διαφορά βρίσκεται στην προτεραιότητα που δίνει ο προτεσταντισμός σε ό,τι ονομάζεται πραγματική ζωή: η θρησκεία δεν νοείται, παρά μόνον στην αδιαμεσολάβητη σχέση της με τη ζωή- πρακτικά πρέπει να φαίνεται αυτό που πιστεύεις. Ήταν δηλαδή η απαραίτητη μεταστροφή, για να εδραιωθεί ο σύγχρονος κόσμος των ατομικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

Αρνούμενοι την απόλυτη παπική εξουσία πάνω στις τοπικές εκκλησίες, οι προτεστάντες, με επικεφαλής τον Λούθηρο, απαίτησαν την εθνικοποίηση των εκκλησιών. Απαίτησαν επίσης λειτουργίες όχι στα λατινικά, αλλά στις εθνικές γλώσσες. Με λίγα λόγια, αρνήθηκαν τα οικουμενικά χαρακτηριστικά του παπισμού, τα οποία είχαν ταυτιστεί με την αυτοκρατορική λογική. Και επομένως πρωτοστάτησαν στα εθνικά κινήματα από τον 17οαιώνα και μετά. Δεν είναι τυχαία η σύνδεση του Διαφωτισμού- που εισάγει την εποχή των εθνών και του εθνικισμού- με τον προτεσταντισμό. Οι διαφωτιστές φιλόσοφοι είναι σχεδόν στο σύνολό τους έχθροί του καθολικισμού και φιλικοί με τον προτεσταντισμό. Επομένως υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στον προτεσταντισμό και την εδραίωση των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών.

Για τους προτεστάντες ο άνθρωπος δεν θα σωθεί από τα έργα του και την ηθική του συμπεριφορά, αλλά από την πίστη του στον Ιησού Χριστό. Αυτή είναι η κεντρική πρόταση του Μαρτίνου Λούθηρου και γενικώς του προτεσταντισμού. Η εχθρότητα του Λούθηρου απέναντι στην επικρατούσα χριστιανική ηθική, συνοδεύτηκε και από την εχθρότητά το απέναντι στον λεγόμενο «νομικισμό» της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Έτσι ο χριστιανός απελευθερώνεται από την υποχρέωση υπακοής σε κάθε νόμο, εκτός από τον νόμο του Χριστού, που όμως είναι μέσα του, ένας νόμος εσωτερικός και υποκειμενικός. Ο χριστιανός νοιώθει ελεύθερος απέναντι σε όλους τους νόμους και γίνεται κύριος του εαυτού του. Αυτή ακριβώς είναι η πιο σοβαρή νεωτερική διάσταση του λουθηρανισμού, η προβολή της ελεύθερης υποκειμενικότητας, αυτό που ο Λούθηρος ονόμασε «χριστιανική ελευθερία».

Ο χριστιανός είναι μεν ελεύθερος στο πλαίσιο της χριστιανικής ζωής, αλλά εκτός από το βασίλειο του Χριστού υπάρχει και το επίγειο βασίλειο, στο οποίο οι άνθρωποι, βυθισμένοι στην αμαρτία, υποχρεώνονται να υπακούν σε όλους τους κανόνες συμπεριφοράς που επιτάσσει η Αγία Γραφή. Για τον Λούθηρο η ανθρώπινη φύση είναι βαθιά διεφθαρμένη και ο ίδιος περιφρονεί τον ανθρώπινο λόγο και τη φύση. Η αμαρτία και η αποφυγή της γίνεται λοιπόν ο άξονας της προτεσταντικής ηθικής, η οποία κινείται ανάμεσα στις έννοιες «καλό» και «κακό». Η προτεσταντική ηθική με τον Λούθηρο βρίσκεται στον αντίποδα της αριστοτελικής ηθικής των αρετών και του ενάρετου βίου, θεωρεί τον ίδιο τον Αριστοτέλη άλλωστε ως «προπύργιο των παπιστών» και «την ηθική του ως τον μεγαλύτερο εχθρό της χάρης», καθώς είναι η ηθική που ενσωμάτωσε πλήρως η σχολαστική θεολογία του μεσαίωνα.

Η χριστιανική ηθική και η ηθική της Αγίας Γραφής είναι αυτή που οδήγησε και τον Καλβίνο στην ίδια αποδοχή, ότι δηλαδή η σωτηρία του ανθρώπου δεν θα προέλθει από τα έργα του αλλά από την χάρη που απευθύνει ο Θεός στους «εκλεκτούς» του με βάση τη διδασκαλία του προορισμού. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια ηθική που αφορά όλους τους ανθρώπους, αλλά τους πιστούς. Αυτοί που θα καταφέρουν να αποκτήσουν την θεία χάρη και επομένως τον προορισμό της σωτηρίας.

Ο Καλβίνος και ο Λούθηρος δεν δέχονται την «φυσική ηθική» των αρετών, ούτε τη σύγκλιση της χριστιανικής με την κοσμική ηθική, με συνέπεια η καλβινιστική ηθική να ρυθμίζει πλέον με χριστιανικούς νόμους όλες τις πράξεις της εγκόσμιας ζωής, σε μια προσπάθεια απόλυτου εκχριστιανισμού του συνόλου της ζωής, στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις των ανθρώπων. Αυτός όμως ο εκχριστιανισμός συνοδεύεται από την πλήρη απελευθέρωση από τα θρησκευτικά καθήκοντα της καθολικής εκκλησίας, στο όνομα της «χριστιανικής ελευθερίας». Επομένως πρόκειται για μια εκκοσμίκευση του χριστιανισμού. Αυτός ο εκκοσμικευμένος χριστιανισμός είναι που καλύπτει όλες τις πλευρές της ζωής του ατόμου- όχι η συμμετοχή του στα μυστήρια της εκκλησίας.

Η πρακτική του ασκητισμού του Καλβίνου και οι αρνήσεις του απέναντι στην εκκλησία δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επίθεση στην αρχαία ηθική, η οποία μέχρι τέλους παρέμεινε εμπόδιο στην εργασία και τον πλουτισμό. Η διδασκαλία του Καλβίνου λοιπόν άφησε ανοιχτή την πόρτα στον δανεισμό, διευκολύνοντας την εμπορική δραστηριότητα, η οποία επί αιώνες υφίστατο την απαγόρευση του τόκου, εκ μέρους της καθολικής εκκλησίας (αν και σ’ αυτό το σημείο και ο Λούθηρος συνέχιζε την παράδοση αυτή, την απαγόρευση του τόκου). Κηρύσσοντας σε όλους την ανάγκη της εργασίας- αφού ο Θεός προόρισε τον άνθρωπο «να ζει με τον ιδρώτα του προσώπου του» και ευλόγησε την εργασία, την ευημερία και την απόκτηση των υλικών αγαθών, δηλαδή τη γεωργία, το εμπόριο, τα συμβόλαια κλπ.- ο Καλβίνος διετύπωσε και ηθικές εντολές για όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Η καλβινιστική ηθική, η οποία είναι η κύρια πλευρά της προτεσταντικής ηθικής συνολικά, είναι μια ηθική υπακοής στις επιταγές του Θεού, οι οποίες νοούνται ως υπακοή στις εντολές της Βίβλου. Η παράδοση του εξελληνισμένου χριστιανισμού παρακάμπτεται. Ουσιαστικά ο προτεσταντισμός προκαλεί μια επιστροφή στην ιουδαϊκή ηθική των εντολών και όχι σε μια ηθική ως έργο του ανθρώπινου λόγου, που είχε επεξεργαστεί η πατερική θεολογία, επηρεασμένη από την κλασική ελληνική φιλοσοφία.

* Θα συνεχίσουμε με τη σχέση προτεσταντισμού και καπιταλισμού

Αρχική πηγή: Aντίφωνο

http://maccunion.wordpress.com/2013/06/20/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/

Ταπείνωση και βασανισμοί παιδιών Παλαιστινίων από το Ισραήλ

Παιδιά παίζουν σε χαλάσματα στη Γάζα 

 (Φωτογραφία: ΑΠΕ )

Ταπείνωση και βασανισμοί παιδιών 

Παλαιστινίων από το Ισραήλ

Έρευνα-κόλαφος του ΟΗΕ

Γενεύη

Σε καταγγελίες ότι οι ισραηλινές δυνάμεις κακομεταχειρίζονται παιδιά από τα Παλαιστινιακά Εδάφη, κάνοντας ακόμη και χρήση βασανιστηρίων εναντίον αυτών που κρατούνται ή χρησιμοποιόντας άλλα σαν ανθρώπινες ασπίδες, προχωρά η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού σε έκθεση που συνέταξε για την περίοδο 2002-2012.

Η επιτροπή του ΟΗΕ εξέφρασε την λύπη της για την «επίμονη άρνηση» του Ισραήλ να ανταποκριθεί στο αίτημα για την παροχή πληροφοριών για τα παιδιά στα Παλαιστινιακά Εδάφη και στα κατεχόμενα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν.

«Εκατοντάδες παιδιά Παλαιστινίων έχουν σκοτωθεί και χιλιάδες τραυματιστεί κατά την διάρκεια της περιόδου αναφοράς ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων από την πλευρά του κράτους, ιδιαίτερα στην Λωρίδα της Γάζας, όπου το κράτος προχώρησε σε αεροπορικά και ναυτικά πλήγματα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στις οποίες υπάρχει σημαντική παρουσία παιδιών, αψηφώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις αρχές της αναλογικότητας και της διάκρισης», αναφέρεται σχετικά.

Παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες και πληροφοριοδότες

Κατά την δεκαετή περίοδο που εξετάζεται στην έκθεση, υπολογίζεται ότι 7.000 παιδιά Παλαιστινίων ηλικίας 12 ως 17 ετών (ορισμένα ακόμη και εννέα ετών) έχουν συλληφθεί, ανακριθεί και κρατηθεί. Πολλά οδηγούνται ενώπιον στρατοδικείων με αλυσίδες στα πόδια και χειροπέδες, ενώ κάποιοι νέοι κρατούνται στην απομόνωση, ορισμένες φορές για μήνες, σύμφωνα με την έκθεση.

Τα περισσότερα παιδιά που συλλαμβάνονται κατηγορούνται ότι ρίχνουν πέτρες, ένα αδίκημα για το οποίο μπορεί να τους επιβληθεί ποινή έως και 20 ετών κάθειρξης, σύμφωνα με την επιτροπή. Ακόμη περισσότερο, όπως προσθέτει η έκθεση, ισραηλινοί στρατιώτες έχουν ομολογήσει την συχνά αυθαίρετη φύση των συλλήψεων αυτών.

Τα παιδιά «υποβάλλονται συστηματικά σε ταπεινωτική μεταχείριση και συχνά σε βασανιστήρια, ανακρίνονται στα εβραϊκά –μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν– και υπογράφουν ομολογίες στα εβραϊκά προκειμένου να αφεθούν ελεύθερα», προστίθεται.

Η Επιτροπή εκφράζει βαθιά ανησυχία διότι «χρησιμοποιούνται συνεχώς μικροί παλαιστίνιοι ως ανθρώπινες ασπίδες και ως πληροφοριοδότες», λέγοντας ότι 14 τέτοιες περιπτώσεις αναφέρθηκαν μόνον μεταξύ του Ιανουαρίου του 2010 και του Μαρτίου του 2013.

Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν ακόμη χρησιμοποιήσει μικρούς παλαιστίνιους για να μπουν αυτοί μέσα σε ενδεχομένως επικίνδυνα κτίρια πριν από τους ίδιους και για να στέκονται μπροστά από στρατιωτικά οχήματα για να αποτρέπουν την ρίψη πετρών. 

«Σχεδόν όλοι αυτοί που χρησιμοποίησαν παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες και ως πληροφοριοδότες εξακολουθούν να μην έχουν τιμωρηθεί. Στους στρατιώτες που καταδικάστηκαν επειδή εξανάγκασαν υπό την απειλή όπλου ένα 9χρονο παιδί να ψάξει τσάντες, οι οποίες πιστευόταν ότι περιείχαν εκρηκτικά, επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών με αναστολή και υποβιβάστηκαν»., υπογραμμίζουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Αλλά πέρα από αυτά, οι Αρχές αρνούνται πολλές φορές στα παιδιά από την Γάζα και την Δυτική Όχθη την εγγραφή τους στα μητρώα κατά τη γέννησή τους και την πρόσβασή τους στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, σε αξιοπρεπή σχολεία και σε καθαρό νερό.

Η «παράνομη μακροχρόνια κατοχή» παλαιστινιακών εδαφών και των συριακών Υψιπέδων του Γκολάν από το Ισραήλ, η συνεχιζόμενη επέκταση των «παράνομων ισραηλινών οικισμών», η ανέγερση του τείχους ασφαλείας στην Δυτική Όχθη, η κατάσχεση γης και η καταστροφή σπιτιών και των προς το ζην «συνιστούν σοβαρές και συνεχείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών των παλαιστινίων και των οικογενειών τους», καταλήγει η οργάνωση.

Εν μέσω αναστάτωσης

Στην περίοδο αναφοράς ήταν σε εξέλιξη η δεύτερη Ιντιφάντα, αλλά και η επίθεση στη ως σήμερα αποκλεισμένη Γάζα στο τέλος του 2008 και τις αρχές της επόμενης χρονιάς. Αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Αρχής, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά και οι συνομιλίες παραμένουν ως σήμερα (και για πολύ ακόμη, ως φαίνεται) παγωμένες.

Σε ό,τι αφορά το Ισραήλ, το υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι ανταποκρίθηκε σε έκθεση της UNICEF τον Μάρτιο για την κακομεταχείριση ανήλικων παλαιστινίων και υπέβαλε το ερώτημα αν η έρευνα αυτή της Επιτροπής του ΟΗΕ αφορά νέα έρευνα.

«Αν κάποιος θέλει απλώς να μεγεθύνει τις πολιτικές του προκαταλήψεις και να πλήξει πολιτικά το Ισραήλ, όχι στηριζόμενος σε μια νέα έκθεση, στην επιτόπου εργασία, αλλά απλώς ανακυκλώνοντας παλιά πράγματα, αυτό δεν έχει καμία ουσία», σημείωσε ο εκπρόσωπος Γιγκάλ Παλμόρ.

Η έκθεση από την Επιτροπή του ΟΗΕ αναγνωρίζει, παραταύτα, τις ανησυχίες του Ισραήλ για την εθνική του ασφάλεια και επισημαίνει ότι παιδιά και από τις δύο πλευρές της σύγκρουσης εξακολουθούν να σκοτώνονται και να τραυματίζονται, αν και οι περισσότερες απώλειες είναι μικροί Παλαιστίνιοι.

Newsroom ΔΟΛ, 

με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

Τουρκική πορεία στο κενό

Τουρκική πορεία στο κενό

Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη 
Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής 
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών 

Οι εξελίξεις στην Τουρκία έλαβαν δραματικές διαστάσεις, στον βαθμό που αυτά τα γεγονότα δεν είναι ούτε συγκυριακά, ούτε τυχαία, ούτε και παροδικά, όπως φαίνεται. 

Οι συγκρούσεις που εκδηλώθηκαν, με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός, απετέλεσαν τη θρυαλλίδα συσσωρευμένου θυμού και αγανάκτησης, αγωνίας και φόβου όλων αυτών που κατά δεκάδες χιλιάδες σε 48 πόλεις βγήκαν στους δρόμους εναντίον της αστυνομίας και των δυνάμεων ασφαλείας, όπου και αντιμετωπίστηκαν βίαια, ρισκάροντας οι διαδηλωτές την ίδια τη ζωή τους. Η σύγκρουση ήταν απέναντι στο -όπως το χαρακτηρίζουν- απολυταρχικό, αυταρχικό και διόλου εναρμονισμένο με τις δυτικές κοσμικές δομές τουρκικό καθεστώς. 

Το καθεστώς χαρακτηρίστηκε απολυταρχικό και αυταρχικό όχι μόνο από τους κινητοποιημένους τούρκους διαδηλωτές, αλλά και από τα μέσα ενημέρωσης και από έγκυρους διεθνείς αναλυτές, κυρίως εστιάζοντας στο γεγονός της αντικατάστασης επί τα χείρω μιας καμουφλαρισμένης, πλην όμως εμφανώς σταδιακά αναδεικνυόμενης ισλαμικής αυταρχικής δομής, η οποία εμπεριείχε, πέραν του αντιδημοκρατικού πλαισίου διακυβέρνησης, μια υποκρυπτόμενη ισλαμική, ολοκληρωτική ατζέντα, η οποία σερβιριζόταν πάρα πολύ έξυπνα και αξιόπιστα για το καθεστώς, από την ομάδα διακυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν. Επρόκειτο δηλαδή για μια στρατηγική του καθεστώτος, που οδηγούσε την Τουρκία με διαρκείς διολισθήσεις από τον κοσμικό Κεμαλισμό ενός επιθετικού επεκτατισμού και μιας εσωτερικής στρατιωτικής ουσιαστικά διακυβέρνησης με δημοκρατικό μανδύα, στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό ενός σουλτάνου, που θα αναλάμβανε ως Πρόεδρος τα επόμενα χρόνια τον ρόλο του χαλίφη, με παντοδύναμες πλέον εξουσίες, σε ένα απολύτως ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα. 

Το ενδιαφέρον λοιπόν που αναδεικνύεται και πρέπει να υπογραμμισθεί από αυτήν την καινοφανή κινητοποίηση στην Τουρκία συνίσταται στο ότι διαπιστώνεται για πρώτη φορά από τότε που υπάρχει τουρκικό κράτος, η ύπαρξη και η διαμόρφωση ενεργού κοινής γνώμης που λειτουργεί ως κοινωνία πολιτών με αιτήματα και διεκδικήσεις. Αυτό σημαίνει πως το παλαιό καθεστώς του απυρόβλητου της τουρκικής πολιτικής εξουσίας, η οποία δεν αμφισβητείτο από κανέναν, πλην του στρατεύματος, έχει τελειώσει, όπως τελείωσε η εξουσία του στρατεύματος. Ο καταλυτικός ρόλος της ύπαρξης μιας ενεργού κοινής γνώμης, που αποτελεί πεμπτουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αναδεικνύει τη δυνατότητα και τη διαρκή εκδήλωση της αμφισβήτησης, της διεκδίκησης, της διαμαρτυρίας και της υπεράσπισης δικαιωμάτων έναντι οποιασδήποτε κρατικής εξουσίας. Η εικόνα που είχε μέχρι τώρα ο Ερντογάν είναι πως διεδέχθη ένα αυταρχικό, στρατοκρατούμενο πολιτικό σύστημα, το οποίο διέλυσε και το έστειλε στη φυλακή χωρίς να αποκαταστήσει ταυτόχρονα τη δημοκρατία ως κράτος δικαίου. Έκανε κατ' επίφαση κινήσεις, που μπορεί να εκλαμβάνονταν από τη Δύση ως δημοκρατικές, όπως ο διάλογος με τους Κούρδους και τις μειονότητες. 

Ο δυισμός που εμφανίζεται σήμερα στην Τουρκία είναι μεταξύ κοινωνίας και ισλαμικής εξουσίας και ομάδων που την ακολουθούν. Υπάρχει όντως ένας διχασμός μεταξύ της δυτικής Τουρκίας και των δυτικόστροφων κοινωνικών ομάδων των διανοουμένων και των αστών, και από την άλλη της ανατολικοποιημένης Τουρκίας του Ισλάμ και των Αλεβιτών, των Κούρδων και όλων των άλλων. Έχουμε δηλαδή περισσότερες από δύο Τουρκίες. Δυτική Τουρκία είναι το ευρωπαϊκό κοσμικό πρόσωπο μιας προηγμένης -κατά το μάλλον ή ήττον- Τουρκίας των μεγάλων αστικών κέντρων, των διανοουμένων και της εμποτισμένης από την παγκοσμιοποίηση και το διαδίκτυο νεολαίας. Η ανατολικοποιημένη Τουρκία απηχεί την πραγματικότητα της παραδοσιακής κοινωνίας του Ισλάμ και της υπανάπτυξης. Από την άλλη, έχουμε την Τουρκία των εθνοτήτων, κυρίως των Αλεβιτών. Η Τουρκία έχει πολλά πρόσωπα, τα οποία συγκρούονται, αντιτίθενται και δεν συμβιβάζονται, δεν εναρμονίζονται μεταξύ τους σε κοινές συνιστώσες εθνικού επιπέδου. 

Η δική μας η εκτίμηση υποδεικνύει πως είναι πολύ πιθανόν να μην ανατραπεί η κυβέρνηση Ερντογάν φυσικά, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, όμως οι συνθήκες που επέρχονται στην Τουρκία αλλάζουν ραγδαία το πολιτικό της σύστημα εκ βάθρων. Αυτό σημαίνει πως η υπερδομή δεν μπορεί να ελέγξει την υποδομή, δηλαδή την κοινωνία που κινείται και αντιδρά πλέον και η οποία δεν θέλει να ακούει ή να πιστεύει στα περί αυτοκρατορικής σατραπείας του Ερντογάν και της παρέας του, ούτε για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, ούτε για εμπλοκή της Τουρκίας στον συριακό εμφύλιο. Η Τουρκία αλλάζει εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και του ανοίγματος της κοινωνίας προς τον κόσμο, κυρίως της νεολαίας, η οποία έχει τελείως διαφορετικές αξίες και αντιλήψεις ζωής από την Τουρκία του παρελθόντος ή του Ισλαμιστές του σήμερα. 

Τι σημαίνει αυτό για την Κύπρο; Για την Κύπρο και το Κυπριακό, που είναι τούτη την εποχή και την επόμενη περίοδο στο προσκήνιο, εκδηλώνεται μια χρυσή ευκαιρία που μπορεί να αξιοποιηθεί σε διάφορα επίπεδα. Πρώτον, όσο πιο ασταθής είναι η Τουρκία, τόσο περισσότερο αποδυναμώνεται ο διεκδικητικός ρόλος της έναντι της Κύπρου και της περιοχής διεθνώς. Ιδιαίτερα, μάλιστα την τελευταία περίοδο με την κυπριακή κρίση, η Τουρκία φρόντισε να εμπεδώσει, με τη βοήθεια του τουρκοαμερικανικού λόμπι που έχει στην Ουάσιγκτον, τον ρόλο του ηγεμονικού σταθεροποιητή κυρίως έναντι της Κύπρου, αλλά και της Μέσης Ανατολής. Ο κίνδυνος ήταν και παραμένει να ανατεθεί η Κύπρος ως σύνολο στην τουρκική εποπτεία, που θα σήμαινε ότι η Κύπρος και το Κυπριακό Πρόβλημα θα επελύετο σύμφωνα με τους τουρκικούς σχεδιασμούς και θα εντασσόταν στη γεωπολιτική και γεωστρατηγική τουρκική ηγεμονία στην περιοχή, μετατρεπόμενη σε προτεκτοράτο της Άγκυρας. 

Οι σημερινές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποβούν χρήσιμες για την Κύπρο, ώστε να αντιδράσει με σχέδιο και σε συνεργασία με την Ελλάδα για να αποδυναμώσει την τουρκική ηγεμονική παρουσία. Η αστάθεια που εκδηλώνεται στο τουρκικό πολιτικό σύστημα μας επιτρέπει να προβάλουμε σταθερά την απαίτηση όχι μόνο να μην ικανοποιούνται οι τουρκικοί στόχοι σε σχέση με την επίλυση του Κυπριακού, αλλά προπάντων να αγοράσουμε χρόνο από τώρα, μέχρι και το 2015, που προσδοκούμε ενεργειακά αποτελέσματα και ανάκαμψη της οικονομίας. 

Εφημ. "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής

Μας "άφησε χρόνους" ο εμπνευστής της Μαύρης Αθηνάς, Μάρτιν Μπέρναλ...

Μας "άφησε χρόνους" ο εμπνευστής 

της "Μαύρης Αθηνάς", Μάρτιν Μπέρναλ...

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ στο περιοδικό «Αρχαιολογία» ότι απεβίωσε στις 9 Ιουνίου 2013 στο σπίτι του στο Καίημπριτζ της Αγγλίας ο Αγγλοεβραίος Μάρτιν Μπέρναλ, επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ των ΗΠΑ, εμπνευστής της διαβόητης θεωρίας περί "Μαύρης Αθηνάς", σύμφωνα με την οποία ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δημιουργήθηκε από Αιγύπτιους νέγρους και Σημίτες της Φοινίκης!

Οι θεωρίες του εκλιπόντος στηρίχθηκαν στην ανιστόρητη και εντελώς αναξιόπιστη υπόθεση του "Αφροκεντρισμού".

Ο Αφροκεντρισμός είναι ένα ψευδο-ιστορικό πολιτικό κίνημα που εσφαλμένα ισχυρίζεται ότι οι Αφρο-Αμερικανοί θα πρέπει να αναζητήσουν τις ρίζες τους πίσω στην Αρχαία Αίγυπτο επειδή είχε κυριαρχηθεί από μια φυλή μαύρων αφρικανών. Μερικοί από τους άλλους ισχυρισμούς του Αφροκεντρισμού είναι: οι Αρχαίοι Έλληνες έκλεψαν τα κυριότερα πολιτιστικά επιτεύγματα τους από τους μαύρους Αιγυπτίους, ο Ιησούς, ο Σωκράτης και η Κλεοπάτρα, μεταξύ άλλων, ήταν μαύροι και ότι οι Εβραίοι δημιούργησαν το σκλαβοπάζαρο των μαύρων Αφρικανών.

Ο κύριος και διακηρυγμένος σκοπός του Αφροκεντρισμού είναι να ενθαρρύνει τον μαύρο εθνικισμό και την εθνική υπερηφάνεια σαν ψυχολογικό όπλο ενάντια στις καταστροφικές και εξουθενωτικές επιδράσεις του απανταχού ρατσισμού.

Σύμφωνα με τον Καθηγητή Ιστορίας Κλάρενς Ε. Γουώκερ  [Clarence E. Walker: Αφρο-Αμερικανός ιστορικός που διδάσκει το μάθημα της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Νταίηβις (University of California, Davis)]:

Ο αφροκεντρισμός είναι ένα"ρατσιστικό, αντιδραστικό και βασικά παρηγορητικό ιδεολόγημα και στην ουσία είναι ο ευρωκεντρισμός με μαύρο πρόσωπο" ("a mythology that is racist, reactionary, essentially therapeutic and is eurocentrism in black face."). Προτείνει ότι τίποτα το σημαντικό δεν έχει γίνει στην μαύρη ιστορία από την εποχή των Φαραώ οπότε και ευτελίζει την ιστορία των μαύρων Αμερικανών. Ο αφροκεντρισμός δίνει έμφαση στην Αίγυπτο και αυτό είναι, για να το πούμε ωμά, παράλογο.

Ο Καθηγητής Γουώκερ είναι συγγραφέας (μεταξύ άλλων) και του βιβλίου "Δεν μπορούμε πάλι να επιστρέψουμε στην πατρίδα: Επιχείρημα γύρω από τον Αφροκεντρισμό"

Όσοι ενδιαφέρονται για περισσότερες λεπτομέρειες γύρω από τα ιδεολογήματα αυτά, υπάρχει το σχετικό αφιέρωμα «Αφροκεντρισμός και "Μαύρη Αθηνά"» εδώ:

(1) http://ethnologic.blogspot.gr/2012/10/1.html

(2) http://ethnologic.blogspot.gr/2012/10/2.html

(3) http://ethnologic.blogspot.gr/2012/10/3.html

ΔΕΕ

Πού οδηγούνται τα πράγματα στην Τουρκία; (Β΄)

Πού οδηγούνται τα πράγματα στην Τουρκία; (Β΄)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε άρθρο μας της Παρασκευής αναφερόμαστε στις αντικειμενικές συνθήκες που προκάλεσαν το ομολογουμένως ειρηνικό ξέσπασμα του κόσμου εναντίον του Ερντογάν και της κυβέρνησής του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα αίτια αυτής της κρίσης είναι ενδογενή, με κυριώτερα τη ρατσιστική πολιτική εναντίον των μη σουνιτών  και κυρίως εναντίον των αλεβιτών, τη διαφθορά που αγγίζει πλέον και τον ίδιο τον Ερντογάν, την ισλαμική ατζέντα, που ανασύρει από το σουνιτικό του συρτάρι και φοβίζει τη φιλελεύθερη κοινωνία και την αλαζονική συμπεριφορά προς όλους όσους δεν τον στηρίζουν.

Όσον αφορά τους εξωγενείς παράγοντες, να σημειώσουμε ότι ασφαλώς και επεδίωξαν να παίξουν κάποιο ρόλο στην κρίση, κυρίως μέσα από επίσημες δηλώσεις και παρεμβάσεις δια του τύπου. Επειδή έχουν γραφτεί πολλά για τη στάση των ΗΠΑ, η εκτίμησή μας είναι ότι οι Αμερικανοί επίσημοι που έκαναν δηλώσεις για το θέμα, ακολούθησαν την πολιτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» όχι τόσο γιατί είναι δυσαρεστημένοι από τον Ερντογάν, αλλά κυρίως γιατί ανησυχούν ότι με το χαρακτήρα και την αλαζονική του συμπεριφορά, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα, ακόμα και στην ανατροπή του, κάτι που ασφαλώς δεν θέλουν να συμβεί!

Φυσικά υπάρχουν κύκλοι που επηρεάζουν πράγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ -και δεν είναι μόνον οι εβραϊκοί- αλλά και άλλοι παράγοντες και χώρες, που δεν είναι ευχαριστημένοι με τις επιλογές του Ερντογάν. Όλοι αυτοί τήρησαν μια στάση που έδειχνε ότι ήθελαν την αποδυνάμωση του Ερντογάν σε τέτοιο βαθμό που να μην τους είναι ενοχλητικός, να μην έχει τη δυνατότητα να αντιστέκεται και να λέει «όχι», αλλά και να μην αμφισβητηθεί η θέση του στην εξουσία, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει κανείς ποια και πώς θα είναι η επόμενη μετά τον Ερντογάν ημέρα στην Τουρκία, χωρίς να επικρατήσει χάος και αστάθεια στο εσωτερικό και τον περίγυρό της!

Την ίδια στρατηγική ακολούθησαν και οι Κούρδοι, έχοντας ως στόχο να έχουν απέναντί τους, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έναν αδύναμο Ερντογάν και άρα πιο εύκολα διαχειρίσιμο, αλλά όχι τόσο αποδυναμωμένο που να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος της πολιτικής λύσης του Κουρδικού, διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, μέσω ημιεπίσημων συνομιλιών μεταξύ κυβέρνησης και ΡΚΚ-Οτζαλάν!

Όσον αφορά την Ελλάδα, αντί να διακινούνται σενάρια -που δεν έχουν λογική βάση- για εξαγωγή της κρίσης από την κυβέρνηση Ερντογάν μέσω ενός επεισοδίου με την Ελλάδα, καλό είναι να δούμε την όντως σοφή στάση που ακολουθούν προαναφερθέντες παράγοντες στο ζήτημα αυτό! Για να δικαιολογήσουμε το «δεν έχουν λογική βάση» τα σενάρια περί εξαγωγής κρίσης, να σημειώσουμε ότι κάτι τέτοιο μάλλον θα αποδυνάμωνε παρά θα ενίσχυε την κυβέρνηση Ερντογάν, αφού θα αποτελούσε κάτι σαν «φιλί της ζωής» στο στρατιωτικό κατεστημένο, ο ρόλος του οποίου θα αναδεικνυόταν και θα ενισχυόταν από μια στρατιωτική κρίση με την Ελλάδα! Πάντως, αν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι στο ζήτημα αυτό, πιο πιθανό είναι να γίνει μια καθαρή προβοκάτσια από τους στρατιωτικούς, για να πλήξουν τον Ερντογάν, παρά κάτι από την κυβέρνησή του. Από την πλευρά μας, δίνουμε ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς να έχει «ουρά» που θα φθάνει πέραν του Ατλαντικού!

Τέλος, να αναφερθούμε στις εσωτερικές διεργασίες που γίνονται στην Τουρκία, με αφορμή τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που συνεχίζονται για έβδομη μέρα (τη στιγμή που γράφεται το άρθρο). Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι είναι η πρώτη φορά που ο τουρκικός λαός συμμετέχει σε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που δεν έχουν σχεδιαστεί από τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους (εξαιροούνται οι συνδικαλιστικού χαρακτήρα). Με άλλα λόγια, είναι η πρώτη φορά που η τουρκική κοινωνία γεύεται τους καρπούς της δημοκρατίας, που μόνο κατ’ όνομα υπήρχε στην Τουρκική Δημοκρατία από το 1923 μέχρι σήμερα. Ένα άλλο θέμα που πρέπει να σημειώσουμε, είναι ότι οι διαδηλωτές δείχνουν αξιοσημείωτη ωριμότητα, δεν κάνουν βανδαλισμούς καιπαραμένουν για μέρες στις πλατείες. Για το πρώτο, καλόν είναι να προβληματιστούν οι Έλληνες «δημοκράτες», για το δεύτερο, δίνουμε την παρακάτω εξήγηση: Οι Τούρκοι δημοκράτες δεν έχουν κάποιο κόμμα ή φορέα για να εκφραστούν μέσω αυτού και δίνουν οι ίδιοι το παρών, ακηδεμόνευτα, καλύπτοντας αυτό το κενό, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις ιδέες τους.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την Τουρκία;

Πρώτον, ο Ερντογάν, γιατί αυτό επέβαλαν οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, αλλά και η πολιτική επιβίωση η δική του και του κόμματός του, αποδυνάμωσε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κεμαλικού βαθέος κράτους και έκανε κάποια βήματα φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού της χώρας, βήματα και διαρθρωτικές αλλαγές που επηρέασαν την κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά των Τούρκων και κυρίως της νεολαίας. Με άλλα λόγια, οι αλλαγές αυτές δημιούργησαν το πρόπλασμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, η οποία αντιστέκεται στις απόπειρες αυταρχικοποίησης και συντηρητικοποίησης που επιχειρεί να κάνει ο Ερντογάν, είτε λόγω της ισλαμικής ατζέντας, είτε λόγω δικών του πολιτικών σχεδιασμών.

Αυτή η νέα κοινωνία, φαίνεται ότι δεν ανέχεται τη διαφθορά και τη δημιουργία ενός απολυταρχικού μηχανισμού εξουσίας, αποδεικτικό στοιχείο του οποίου είναι οι πιγκουίνοι του CNN TURK, τη στιγμή που το μητρικό κανάλι έδειχνε τις διαμαρτυρίες και την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ!

Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν, ακριβώς γιατί δεν πίστεψε αλλά χρησιμοποίησε τη δημοκρατία, για να εξουδετερώσει τους στρατηγούς και τους κεμαλιστές, γίνεται τώρα θύμα των επιλογών του, αφού η δημοκρατία, την οποία όταν τον συνέφερε τη χρησιμοποίησε και τώρα επιχειρεί να περιορίσει, τον εκδικείται!

Δεύτερον, τα γεγονότα που είδαμε να εξελίσσονται όλες αυτές τις μέρες, έφεραν στην επιφάνεια τις ενδογενείς αδυναμίες της Τουρκίας και σε κάθε περίπτωση αποδυνάμωσαν την κυβέρνηση Ερντογάν στο εσωτερικό, ενώ σκίασαν και την «απαστράπτουσα» διεθνή εικόνα της Τουρκίας. Όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι εξισορροπούν κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση, λόγω της δεινής θέσης που βρέθηκαν Κύπρος και Ελλάδα, στη διαχείριση των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο μέτωπο Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη.

Τρίτον και τελευταίο, η Τουρκία, με τα γεγονότα του Ταξίμ, παίρνει μια σημαντική «στροφή» στην ιστορία. Το επόμενο διάστημα θα δούμε αν θα δρομολογηθούν εξελίξεις που θα της επιτρέψουν να εξελιχτεί σε μια φυσιολογική χώρα και κοινωνία ή αν θα ακολουθήσει το δρόμο που οδηγεί στο ισλαμικό σουνιτικό σκοτάδι, πουόχι μόνο δεν αρνείτα αλλά καθαγιάζει το αμαρτωλό της παρελθόν, όπως οι σφαγές και οι γενοκτονίες Αλεβιτών, Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων!