Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Πετσενέγοι-Κουμάνοι και Πομάκοι

Κουμάνοι

ΠΩΣ ΟΙ ΚΟΥΜΑΝΟΙ
…ΕΣΦΑΞΑΝ ΤΟΥΣ ΠΕΤΣΕΝΕΓΟΥΣ!

Η "Ζαγάλισα" καταρρίπτει έναν ακόμη μεγάλο μύθο του τουρκικού εθνικισμού, ότι οι Πομάκοι δήθεν κατάγονται από τους Πετσενέγους και τους Κουμάνους. Πρόκειται για ένα ψέμα το οποίο επαναλαμβάνουν τουρκόφωνοι βουλευτές, ψευτομουφτήδες, τουρκόφωνες εφημερίδες και διάφοροι άλλοι γενίτσαροι. Η αλήθεια είναι διαφορετική: Οι Πετσενέγοι και οι Κουμάνοι ποτέ δεν εγκαταστάθηκαν στην Θράκη και στα βουνά της Ροδόπης, αλλά ερχόταν μόνο ως επιδρομείς για να λεηλατήσουν και ύστερα γυρνούσαν στις περιοχές τους, που βρισκόταν πάνω από τον ποταμό Δούναβη (πάνω από τη σημερινή Βουλγαρία δηλαδή). Επίσης είναι γνωστό από τις ιστορικές πηγές ότι οι Κουμάνοι έσφαξαν τους Πετσενέγους. Τους έσφαξαν είτε μόνοι τους είτε σε συμμαχία με τους Βυζαντινούς και έτσι βοήθησαν ώστε να εξαφανιστούν οι Πετσενέγοι από το προσκήνιο της ιστορίας για πάντα.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΕΤΣΕΝΕΓΩΝ
Οι Πετσενέγοι ήταν ένα βάρβαρο νομαδικό -πιθανόν μογγολικό- φύλο που ξεκίνησε από την Κεντρική Ασία και τον 8ο αιώνα άρχισε να κατεβαίνει στην Ευρώπη. Οι Πετσενέγοι διώχθηκαν από την στέπα της Κεντρικής Ασίας από τα συγγενή τουρκομογγολικά φύλα των Ούζων και των Χαζάρων. Έτσι, κατεβαίνοντας προς την Ευρώπη σταδιακά κατέστρεψαν διάφορους λαούς και τους πολιτισμούς τους και τους υπέταξαν προσωρινά. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας και ιστορικός Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι.) διέσωσε τις περιοχές όπου βρίσκονταν τα οκτώ βασίλεια των Πετσενέγων. Το τελευταίο από αυτά βρισκόταν σε απόσταση μισής ημέρας από τη Βουλγαρία, στη σημερινή Ρουμανία. Οι Πετσενέγοι δηλαδή δεν ήταν εγκατεστημένοι στη Θράκη και τα βουνά της Ροδόπης, αλλά κατοικούσαν πάνω από τον ποταμό Δούναβη σε απόσταση μισής ημέρας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ – ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Όπως και οι Ούνοι (βλ. τεύχος 39ο της Ζαγάλισα), έτσι και οι Πετσενέγοι δεν προσέφεραν τίποτε στον ανθρώπινο πολιτισμό, αλλά αντίθετα, η μόνη δραστηριότητά τους ήταν οι λεηλασίες, οι μαζικοί φόνοι, οι βιασμοί και οι καταστροφές. Οι Πετσενέγοι ήταν άθεοι και δεν είχαν πρόβλημα να καταστρέψουν όποια θρησκεία έβρισκαν μπροστά τους. Επίσης, είχαν την συνήθεια να πολεμάνε όλοι μαζί: και οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Έτσι έσφαζαν όλοι μαζί τους αντιπάλους τους, ακόμα και τα παιδιά τους έσφαζαν στρατιώτες και αμάχους. Όταν νικούσαν έναν στρατό έπαιρναν το κρανίο του αντίπαλου αρχηγού και το έκαναν …ποτήρι! Όλοι οι ιστορικοί που έγραψαν για τους Πετσενέγους (Άραβες, Αρμένιοι, Βυζαντινοί) βεβαιώνουν τις παραπάνω αλήθειες. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης έγραψε για τους Πετσενέγους: «αυτό το έθνος δεν επιδίδεται σε καμιά άλλη επιστήμη και τέχνη παρά μόνο σε επιδρομές και όλη τους η ζωή ήταν η ενασχόληση με τα ξίφη, τα τόξα και τα βέλη. Η τροφή και τα έθιμά τους είναι απεχθή και δεν διστάζουν να τρέφονται με πράγματα σιχαμερά».
Πετσενέγοι ή Πατζινάκες

ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Οι Πετσενέγοι λόγω του ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν πλούσια, έκαναν συνεχείς επιδρομές εναντίον της λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα και έπειτα γυρνούσαν στην πατρίδα τους. Οι κάτοικοι της σημερινής Θράκης – και κατά συνέπεια οι παλιοί Πομάκοι – υπέφεραν από αυτές τις επιδρομές κατά τη διάρκεια των οποίων οι Πετσενέγοι κατέκλεβαν τους χωρικούς, τους έσφαζαν, βίαζαν τις γυναίκες και τις κόρες τους και δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Μάλιστα, ο βυζαντινός ιστορικός Ιωάννης ο Σκυλίτζης γράφει ότι τέτοιο ήταν το μένος των Πετσενέγων εναντίον των χωρικών της Θράκης που σκότωναν εκτός από μικρά παιδιά ακόμη και νεογέννητα βρέφη, ενώ βασάνιζαν με τον πιο άγριο τρόπο τους αιχμαλώτους.

ΠΟΛΕΜΟΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Οι Πετσενέγοι διψούσαν για ανθρώπινο αίμα και έτσι έκαναν επιδρομές εναντίον όλων των γειτονικών τους εθνών: Ρώσων, Χαζάρων, Ούζων, Μαγυάρων (σημερινοί Ούγγροι), Βουλγάρων και Βυζαντινών. Οι επιδρομές αυτές προκαλούσαν μεγάλους πολέμους κατά τη διάρκεια των οποίων ο πληθυσμός των Πετσενέγων μειώνονταν συνεχώς: επειδή πολεμούσαν και οι γυναίκες και τα παιδιά τους, δεν μπορούσαν να αναπληρώσουν τον χαμένο πληθυσμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα παλιά οχτώ βασίλεια τους να διαλυθούν και ο πληθυσμός τους να μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι, απέμεινε στους Πετσενέγους μια περιοχή στη σημερινή Ρουμανία από την οποία έκαναν μαζικές επιδρομές εναντίον της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΕΤΣΕΝΕΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ...ΚΟΥΜΑΝΟΥΣ!
Μαζικές επιδρομές ξεκίνησαν τον 11ο αιώνα επί βυζαντινού αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ του Κομνηνού και πήραν την μορφή ολοκληρωτικής αναμέτρησης. Οι μεγάλες καταστροφές που προξένησαν οι Πετσενέγοι δεν μπορούσαν να μείνουν χωρίς απάντηση. Έτσι, ο αυτοκράτορας Αλέξιος ο Κομνηνός έδωσε μία σειρά μαχών εναντίον τους, προκειμένου να τους σταματήσει. Το 1087 ενώ Πετσενέγοι και Βυζαντινοί πολεμούσαν, εμφανίστηκαν οι Κουμάνοι και έσφαξαν από μόνοι τους χιλιάδες Πετσενέγους. Ύστερα, οι Κουμάνοι επέστρεψαν στα λημέρια τους και αφού προετοιμάστηκαν καλά, επέστρεψαν για να ξανασφάξουν τους Πετσενέγους. Απέστειλαν πρεσβεία στους Βυζαντινούς και ζητούσαν την άδειά τους προκειμένου να αρχίσουν τη σφαγή. Οι Βυζαντινοί όμως δεν τους έδωσαν την άδεια αυτή γιατί είχαν υπογράψει ανακωχή με τους Πετσενέγους. Έτσι οι Κουμάνοι νευριασμένοι που δεν ξαναέσφαξαν τους Πετσενέγους, γύρισαν πίσω. Η πιο κρίσιμη μάχη όμως δόθηκε στο σημερινό βόρειο Έβρο, στην τοποθεσία Λεβούνι στις 29 Απριλίου 1091. Εκεί ο Αλέξιος ο Κομνηνός κάλεσε για συμμάχους του τους Κουμάνους. Οι Κουμάνοι δέχθηκαν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση του βυζαντινού αυτοκράτορα. Όπως μας πληροφορεί η βυζαντινή ιστορικός Άννα η Κομνηνή οι Πετσενέγοι στρατοπέδευσαν στο Λεβούνι και απέναντί τους ήταν οι Βυζαντινοί με τους Κουμάνους. Οι Κουμάνοι ήθελαν τόσο πολύ να σφάξουν τους Πετσενέγους που απείλησαν τον Αλέξιο τον Κομνηνό ότι αν δεν αρχίσει την επόμενη μέρα τον πόλεμο εναντίον των Πετσενέγων, εκείνοι (οι Κουμάνοι δηλαδή) θα πήγαιναν να τους σφάξουν μόνοι τους. Όντως, την επόμενη μέρα άρχισε ο πόλεμος και οι Πετσενέγοι σκοτώθηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες από τους Κουμάνους και τους Βυζαντινούς. Η ιστορικός Άννα η Κομνηνή έγραψε για την εξολόθρευση των Πετσενέγων από τους Κουμάνους: «Και μπορούσες τότε να δεις θέαμα πρωτοφανές: μυριάδες άνθρωποι ή μάλλον μια ολόκληρη φυλή πιο πολυάνθρωπη από κάθε άλλο γένος να ξεκληρίζεται μέσα σε μια μέρα, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους». Έτσι, καταστράφηκε το έθνος των Πετσενέγων και έμειναν λίγα υπολείμματά τους στην περιοχή της σημερινής Ρουμανίας.
Οι Κουμάνοι πάντως δεν σταμάτησαν και σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες ξαναέσφαξαν για τρίτη φορά τους Πετσενέγους, το 1094. Τα τελευταία υπολείμματα των Πετσενέγων, παρακινημένα από δίψα για ανθρώπινο αίμα, θέλησαν να ξανασυγκρουστούν με τους Βυζαντινούς. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Β’ ο Κομνηνός έδωσε την τελική μάχη μαζί τους, στη βουλγαρική Βερόη (σημερινή Στάρα Ζαγόρα) το 1122. Σύμφωνα με τους βυζαντινούς ιστορικούς Νικήτα Χωνιάτη και Ιωάννη Κίνναμο, οι βυζαντινοί διέλυσαν τους Πετσενέγους και έτσι το έθνος τους εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΕΤΣΕΝΕΓΟΙ
Οι ελάχιστοι Πετσενέγοι που απέμειναν ζωντανοί, μπήκαν στο βυζαντινό στρατό. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιωάννη Κίνναμο οι βυζαντινοί επί αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνού τους χρησιμοποίησαν ως στρατιώτες στην Ιταλία για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς. Λίγοι ακόμη τοποθετήθηκαν από τους Βυζαντινούς στα δυτικά σύνορα της αυτοκρατορίας (σημερινή Αλβανία) και έγιναν χριστιανοί. Κάποιοι άλλοι πήγαν στην σημερινή Ουγγαρία και ανακατώθηκαν με τους Μαγυάρους και έγιναν επίσης χριστιανοί. Οι Πετσενέγοι ως έθνος δεν ξανακούστηκαν ποτέ στην ιστορία.

ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΟΙ...ΣΦΑΓΕΙΣ ΜΑΣ;
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι τουρκοφανείς στην ελληνική Θράκη επινοούν ψεύτικες ιστορίες για την καταγωγή των Πομάκων: Ως πρόγονοι των Πομάκων εμφανίζονται είτε εκείνοι που έσφαξαν τους παλιούς Πομάκους (οι Πετσενέγοι δηλαδή) είτε εκείνοι που έσφαξαν τους παππούδες μας Πομάκους (οι Οθωμανοί Τούρκοι)! Και, μας έσφαξαν δηλαδή, και μας βίασαν τις γυναίκες μας, και εμείς σήμερα πρέπει να λέμε ότι καταγόμαστε από εκείνους! Είναι η γνωστή τουρκική τακτική του ψέματος. Όλη η τουρκική ιστορία είναι βασισμένη σε ψέματα και συκοφαντίες για τους άλλους λαούς και φυσικά δεν γλύτωσαν ούτε οι Πομάκοι. Για αυτό η Ζαγάλισα ξεσκεπάζει τους τουρκικούς μύθους στην ελληνική Θράκη. Σε επόμενο τεύχος μας θα καταρρίψουμε και το δεύτερο μέρος του μύθου για την καταγωγή των Πομάκων, ότι δηλαδή δήθεν καταγόμαστε από τους Κουμάνους. Πάντως για εκείνους που επιμένουν να πιστεύουν στα τουρκικά ψέματα ότι καταγόμαστε δήθεν από τους Πετσενέγους και τους Κουμάνους, τους έχουμε ως Ζαγάλισα ένα ...απολαυστικό ερώτημα: Τελικά εσείς από ποιους κατάγεστε; Από τους Πετσενέγους (που τους έσφαξαν οι Κουμάνοι) ή από τους Κουμάνους (που έσφαξαν τους Πετσενέγους);

(Ζαγάλισα: τεύχος 43, Ιούλιος 2010)

Πηγή: http://www.zagalisa.gr/content/pos-oi-koymanoi-%E2%80%A6esfaksan-toys-petsenegoys

Η "ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ"


Η "ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ"
και οι συνέπειες στο Μακεδονικό ζήτημα

Ο σύλλογος της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1884 στην Αθήνα από τον Λεωνίδα Βούλγαρη, ο οποίος υπήρξε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής του 19ου αιώνα. Ο Βούλγαρης έλαβε μέρος στις περισσότερες επαναστατικές προσπάθειες των Ελλήνων, πρωταγωνίστησε στις διαβαλκανικές προσπάθειες της εποχής, συνομίλησε με τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες των Βαλκανίων, χωρίς ποτέ να αναλάβει κανένα κυβερνητικό αξίωμα. Η ίδρυση της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» ήλθε ως συνέχεια της πολιτικής του δράσης. Πρόεδρος του συλλόγου εξελέγη μια σεβάσμια και εξέχουσα προσωπικότητα της Ελλάδας, ο πρώην υπουργός Στρατιωτικών και σύμβουλος του βασιλιά Δημήτριος Ν. Μπότσαρης. Ο κατάλογος των μελών του συλλόγου περιελάμβανε και άλλα εξέχοντα ονόματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, όπως, για παράδειγμα, τον Ιωάννη Σπηλιωτάκη, πρώην υπουργό Εξωτερικών, τον Δημήτριο Καλλιφρονά, πρώην πρόεδρο της Βουλής, τον Γεώργιο Μιλήση, πρώην υπουργό Παιδείας και τον Αγαμέμνονα Μεταξά, πρώην υπουργό Δικαιοσύνης. Ο σύλλογος είχε ως έμβλημα έναν αετό που κρατούσε ένα φίδι, ενώ το σύνθημα του ήταν το «Εν τη ενώσει η ισχύς». Για να προπαγανδίσει τον σκοπό του προχώρησε στην έκδοση εφημερίδας με την ονομασία «Ανατολική Ομοσπονδία». Μάλιστα, η εφημερίδα κυκλοφορούσε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις, στην ελληνική και στη γαλλική γλώσσα. Η γαλλική έκδοση, η οποία προηγήθηκε χρονικά της ελληνικής, ονομαζόταν «Confederation Orientale»,
Στις 29 Οκτωβρίου του 1884 ο σύλλογος ενέκρινε το καταστατικό του. Σε αυτό ορίστηκε και ο βασικός σκοπός της «Ανατολικής Ομοσπονδίας», ο οποίος ήταν η δημιουργία επιτροπών σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο και η προώθηση της συνεργασίας των λαών με απώτερο σκοπό τη δημιουργία μιας ανατολικής ομοσπονδίας κρατών. Η ομοσπονδία αυτή θα έθετε τέρμα στις συγκρούσεις των βαλκανικών κρατών και θα συνεισέφερε στην πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ευημερία τους. Ο πολιτικός ορθολογισμός και ρεαλισμός των προαναφερθέντων κοινωνικοπολιτικών κελευσμάτων σίγουρα μπορεί να αμφισβητηθεί έντονα εξαιτίας κυρίως της υπερβολικής βεβαιότητας την οποία επέδειξαν τα μέλη του συλλόγου για την απρόσκοπτη εφαρμογή των ειρηνιστικών κηρυγμάτων τους σε ένα περιβάλλον, όπως αυτό των Βαλκανίων, βεβαρημένο από εθνικούς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις.
Ο πολιτικός ορθολογισμός της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο όταν κάποιος μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο, σύμφωνα με τα μέλη του συλλόγου, θα προετοιμαζόταν το έδαφος για τη δημιουργία της Ανατολικής Ομοσπονδίας. Οσον αφορά το θέμα αυτό, στο καταστατικό του συλλόγου γινόταν επίκληση στην απόρριψη της βίας και την παράλληλη αποδοχή του υπάρχοντος πολιτικού γίγνεσθαι. Επιπλέον, απουσίαζαν τελείως οι αναφορές σε οποιουδήποτε τύπου επαναστατικές προσπάθειες από τους λαούς της Βαλκανικής ως μέσο επίτευξης του τελικού σκοπού του συλλόγου. Αντίθετα, προκρινόταν η χριστιανική ιδέα του «αγαπάτε αλλήλους» ως διεκπεραιωτικό μέσο. Η βάση αυτού του υπεραισιόδοξου συλλογισμού βρισκόταν κυρίως στο ότι οι λαοί των Βαλκανίων δεν θα ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν ποτέ για εδάφη στα οποία δεν θα κατοικούσαν ομοεθνείς τους και αφού, σύμφωνα πάντα με τις διακηρύξεις του συλλόγου, «τα εθνογραφικά όρια στη χερσόνησο ήταν καθαρά και θα μπορούσαν εύκολα να καθοριστούν», ο χριστιανικός λόγος του «αγαπάτε αλλήλους» θα μπορούσε εύκολα να βρει και πολιτικό έρεισμα. Εν ολίγοις, οι λαοί των Βαλκανίων θα ήταν διατεθειμένοι να επιλύσουν ειρηνικά τις εδαφικές τους διαφορές και, επιπλέον, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής θα ήταν έτοιμες να απεμπολήσουν τις όποιες πολιτικές και εδαφικές τους διεκδικήσεις και να εναποθέσουν τη διευθέτηση των βαλκανικών πολιτικών και κοινωνικών διενέξεων στις κυβερνήσεις των κρατών της χερσονήσου.
Την προώθηση των ιδεών του συλλόγου θα έπρεπε να αναλάβουν, σύμφωνα με τα σχέδια των μελών του, επιτροπές οι οποίες θα δημιουργούντο σε όλες τις βαλκανικές πρωτεύουσες. Από αυτές τις επιτροπές θα εκλεγόταν μια αντιπροσωπευτική συνέλευση, με σκοπό να προετοιμάσει το ομοσπονδιακό σύνταγμα. Το σύνταγμα θα όριζε το πλαίσιο επίλυσης των εσωτερικών προβλημάτων που ενδεχομένως θα εγείροντο ανάμεσα στα κράτη-μέλη, αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης των εξωτερικών απειλών. Τα κράτη τα οποία θα δέχονταν να υιοθετήσουν το από την συνέλευση καταρτισμένο σύνταγμα, θα καθίσταντο μέλη της ομοσπονδίας. Ως μέλη της ομοσπονδίας θα διατηρούσαν την εθνική και πολιτική τους ανεξαρτησία, ενώ η εξωτερική, η οικονομική, η αμυντική και η νομισματική πολιτική θα καθορίζονταν από κοινές πολιτικές και νόμους. Τέλος τα κράτη-μέλη θα συνδέονταν με τελωνειακή ένωση, κάτι το οποίο όχι μόνο θα ενίσχυε τους οικονομικοκοινωνικούς τους δεσμούς και θα συνέβαλλε στην περαιτέρω ανάπτυξη της γεωργίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας, αλλά και θα τα θωράκιζε έναντι του διεθνούς ανταγωνισμού.
Πέραν των μελλοντικών κοινωνικοπολιτικών της επιδιώξεων και συνθημάτων, η «Ανατολική Ομοσπονδία» δεν άργησε να δώσει έμπρακτα το στίγμα της σε ένα τρέχον θέμα. Αφορμή στάθηκε το Μακεδονικό ζήτημα. Μετά τη δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870-1872), η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας είχε γίνει έκρυθμη. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις του βουλγαρικού, του ελληνικού και, δευτερευόντως, του αλβανικού και σερβικού εθνικισμού, υποδαυλιζόμενες από τις επιδιώξεις και τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων, είχαν δημιουργήσει ένα έντονα ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό κλίμα. Η θέση της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» για το προαναφερθέν ζήτημα ήταν ότι οι ευθύνες έπρεπε να επιρριφθούν στις συγκρούσεις των διαφορετικών εθνολογικά κοινοτήτων της περιοχής, στην παρεμβατική πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά και στην πολιτική που επιτηδείως εφάρμοζε η Υψηλή Πύλη. Σκοπός της τελευταίας ήταν η αναμόχλευση των επιμέρους εθνοτικών συγκρούσεων, η οποία θα επέφερε την κοινωνικοπολιτική κατακερμάτιση και, συνεπώς, την αποσταθεροποίηση της περιοχής, με αποτέλεσμα οι οθωμανικές αρχές να επιτύγχαναν ευκολότερα την πολιτική τους κατίσχυση. Ως εκ τούτου, η «Ανατολική Ομοσπονδία» πρότεινε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου αλβανο-μακεδονικού κράτους, το οποίο θα αποτελούσε ισότιμο μέλος της Ομοσπονδίας. Ο λόγος για τον οποίο τα μέλη της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» προέκριναν αυτή τη λύση ήταν ότι ο πληθυσμός της Μακεδονίας αποτελείτο από . πλήθος φυλών και θα ήταν αδύνατο να γίνει δίκαιη κατανομή της ανάμεσα στους Ελληνες, τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Αλβανούς και τους υπόλοιπους λαούς. Μάλιστα, η θέση αυτή αποτέλεσε την κορωνίδα της ιδεολογικής της πλατφόρμας γύρω από εθνοτικά ζητήματα και ξεσήκωσε πλήθος διαμαρτυριών, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, στην ελληνική κοινωνία. Σημειώνουμε ότι οι ελληνοβουλγαρικές σχέσεις τη συγκεκριμένη περίοδο βρίσκονταν σε φάση έντονης αποσταθεροποίησης και όξυνσης. Είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι η Βουλγαρία είχε βρει στο πλευρό της έναν πανίσχυρο σύμμαχο, τη Ρωσία. Η τελευταία, υιοθετώντας το νέο δόγμα του Πανσλαβισμού, έθετε ως κύρια γραμμή της εξωτερικής της πολιτικής για τα Βαλκάνια, τη χρησιμοποίηση της σλαβικής ταυτότητας ως παράγοντα διεκδίκησης, καθώς και πολιτιστικής και πολιτικής συσπείρωσης. Μέσα από αυτή τη νέα χροιά της ιδεολογικής διάρθρωσης της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η Βουλγαρία ισχυροποίησε τη θέση της στο πολιτικό γίγνεσθαι των Βαλκανίων, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τις γείτονες χώρες, οι οποίες έβλεπαν ότι δεν θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Υπό αυτό το πλαίσιο, η οποιαδήποτε ελαστικότητα στο θέμα της Μακεδονίας θεωρείτο από τους ελληνικούς πολιτικούς κύκλους ως εθνική μειοδοσία. Όπως ήταν επόμενο, η «Ανατολική Ομοσπονδία» δέχθηκε δριμύ κατηγορώ από ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών εφημερίδων, οι οποίες τη χαρακτήρισαν ως όργανο των Βουλγάρων και του βουλγαρικού επεκτατισμού.
Η πραγματική θέση της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» για τη Μακεδονία απείχε αρκετά όμως από τη διάσταση που της δόθηκε από την ελληνική πολιτική σκηνή. Η πρόταση της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» για τη σύσταση αυτόνομου αλβανομακεδονικού κράτους, πιθανώς ήταν μια συγκεκαλυμμένη προσπάθεια προσεταιρισμού της Μακεδονίας με απώτερο σκοπό την τελική της προσάρτηση στο ελληνικό κράτος. Ο Βούλγαρης ίσως αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός αλβανομακεδονικού κράτους που θα μπορούσε δυνητικά να δημιουργήσει ένα εθνολογικό και ιδεολογικό ανάχωμα στον επεκτατισμό του βουλγαρικού εθνικισμού. Επίσης, υποστήριζε ότι η ελληνική εθνική προπαγάνδα θα μπορούσε κατόπιν να δράσει ελεύθερα και να καταφέρει να ενσωματώσει πολιτικά την εν λόγω περιοχή. Μάλιστα, ο Βούλγαρης πίστευε ότι η επιρροή της Ελλάδας θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο μέσω μιας ενδεχόμενης εκπαιδευτικής δραστηριότητας η οποία θα είχε ως σκοπό την ιδεολογική ενσωμάτωση, μέσω της καλλιέργειας εθνικής συνείδησης, του αλβανομακεδονικού κράτους στην Ελλάδα.
Η διφορούμενη στάση που ανιχνεύεται στο σύνολο του σχεδίου δημιουργεί αδιαμφισβήτητα μια ιδεολογική σύγχυση, καθώς είναι δύσκολο να διακρίνουμε τις πραγματικές προθέσεις του Βούλγαρη και των υπολοίπων μελών της «Ανατολικής Ομοσπονδίας». Το ουσιαστικό ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι αν αποτελούσε όντως η δημιουργία αλβανομακεδονικού κράτους προγεφύρωμα για τη μεταγενέστερη ενσωμάτωση του χώρου της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος ή αυτή η διατύπωση αποτέλεσε μια απλή αναδίπλωση η οποία πραγματοποιήθηκε υπό το βάρος του δριμύτατου κατηγορώ που δέχθηκαν οι θέσεις της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» από την ελληνική πολιτική καθεστηκυία τάξη. Προς επίρρωση της πρώτης εκδοχής ήλθαν μεταγενέστερα εθνολογικά επιχειρήματα τα οποία διατυπώθηκαν για τη Μακεδονία και τα οποία, εκτός των άλλων, υποδήλωναν τη δημιουργία ενός αυτόνομου μακεδόνικου κράτους το οποίο, όταν οι συνθήκες θα ήταν κατάλληλες, θα ενσωματωνόταν με το κράτος εκείνο το οποίο είχε προτείνει την αυτονόμηση της Μακεδονίας.
Η θέση της «Ανατολικής Ομοσπονδίας» στο ζήτημα της Μακεδονίας αποτέλεσε την κορωνίδα των οριακών και ετερόκλητων πολιτικών της προτάσεων. Μετριοπαθής, με σχεδόν απαγορευτικά ήπιες θέσεις για ένα επαναστατικό κίνημα, η «Ανατολική Ομοσπονδία» ήλθε σε πλήρη αντίθεση με τον συγγενή ιδεολογικά «Ρήγα», στις πολιτικές θέσεις του οποίου, αντίθετα, διακρίνεται ένας συνεπής ριζοσπαστικός και αντιμοναρχικός λόγος. Η έντονη αυτή διαφοροποίηση δύο σχεδόν ταυτόσημων, ως προς τις επιδιώξεις, συλλόγων, πρέπει να εξεταστεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των διαβαλκανικών και ευρωπαϊκών πολιτικών και ιδεολογικών εξελίξεων.

Από άρθρο του Βασίλειου Κυριαζή, Βαλκανολόγου, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ιστορικά Θέματα"

Ψηφιοποιήση: Macedonia Hellenic Land

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1) Λουκιανός Χασιώτης: Η «ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ»: ΔΥΟ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ TOY 190Y ΑΙΩΝΑ, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2001.
(2) Ελλη Σκοπετέα: ΤΟ «ΠΡΟΤΥΠΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ» ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ: ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1830 -1880), εκδ. Πολύτυπο, Αθήνα 1988.
(3) Μάρκ Μαζόυερ: ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2003.

Πηγή: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1483/39/lang,el/

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Τα γραμματόσημα της Θράκης



Από το εξαιρετικό και πάντα ενδιαφέρον ιστολόγιο
 http://sitalkisking.blogspot.com/2011/02/blog-post_23.html ένα ωραιότατο βιντεάκι με τα γραμματόσημα που εκδόθηκαν κατά καιρούς στην περιοχή της Θράκης και τα οποία αποτυπώνουν θαυμάσια την ιστορική διαδρομή και τις πολιτειακές εξελίξεις που σημειώθηκαν. Ως παλιό φιλοτελιστή η ανάρτηση αυτή του Σιτάλκη ήταν φυσικό να με συγκινήσει. Ελπίζω να αρέσει και στους μη-φιλοτελιστές που είναι όμως φιλίστορες.
ΔΕΕ

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (43)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)


Νεώτερες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ανανήψαντες εθνομηδενιστές


Στο γνωστό "προοδευτικό" έντυπο "Athens voice" δημοσιεύθηκε πρόσφατα το άρθρο της λογοτέχνιδας Σώτης Τριανταφύλλου, που ακολουθεί. Προφανώς η εν λόγω κυρία, ακολουθώντας πάντα την μόδα και για να παραμείνει στην επιφάνεια, ξαφνικά ανέβλεψε και είδε "το φως το αληθινόν", υποστηρίζοντας τα αυτονόητα. Παραθέτω ένα σχόλιο ανωνύμου απο το διαδίκτυο για το άρθρο αυτό, ως εισαγωγή:
"Δυστυχώς η Σώτη Τριανταφύλλου, τώρα που είναι πια αργά και το κακό έχει πια δείξει τα δόντια του, άλλαξε γνώμη και λέει τα αυτονόητα, που όσοι τάλεγαν από τότε στιγματίζονταν ως φασίστες και ρατσιστές. Θυμάμαι σε τηλεοπτική συζήτηση ότι τοποθετούνταν ως ακραία Συριζαία, έχει συγγράψει και βιβλίο (με τον Κυπριανίδη) κατά του Μίκη Θεοδωράκη, Ρίτσου κλπ ως 'νεκρόφιλων εθνικιστών' για την "Ρωμιοσύνη" παρακαλώ! Δυστυχώς στο τέλος εκείνοι που παρέσυραν τους ανόητους, ανόητοι τότε και οι ίδιοι, στο τέλος θα το γυρίσουν και εθνικιστές, αρκεί οι ίδιοι να είναι πάντα στη μόδα, στα πράγματα, στη δημοσιότητα. Εγώ τιμώ εκείνους τους μοναχικούς ήρωες που σε απέραντη μοναξιά βοούσαν εν τη ερήμω εισπράττοντας την ύβρη και την απαξίωση από τους μοδάτους "αντι-εθνικιστές" και "αντι-ρατσιστές". Τώρα πιά είναι αργά. Ετοιμαστείτε να πεθάνετε για 5 ευρώ!"


Ανοιχτή κοινωνία μέχρι ποιο σημείο;

της Σώτης Τριανταφύλλου
τεύχος: 334 - 16/02/2011

Το πρώτο μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, παρότι προκάλεσε κραδασμούς –ξάφνιασμα, σπασμωδικές αντιδράσεις, μεμονωμένα επεισόδια ξενοφοβίας– κατέληξε σε σχετική κοινωνική ειρήνη: οι μετανάστες –Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι– «έμοιαζαν» με τους Έλληνες, προέρχονταν από συγγενικούς πολιτισμούς· μεγάλο τους μέρος όχι μόνον δεν είχε «επιθετική» θρησκεία, δεν είχε καθόλου θρησκεία. Το πιο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα είναι διαφορετικό και οι συνέπειές του δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τους όρους του 1990. Όπως λοιπόν δεν πιστεύω στην αντιπαράθεση του Καρλ Σμιτ μεταξύ Freund και Feind –«φίλων» και «εχθρών»– έτσι δεν μπορώ να πιστέψω στο πλήρες κοσμοπολιτικό άνοιγμα, στην κατάργηση των συνόρων. Κι αυτό μολονότι πολύ θα το ήθελα για μια σειρά ανθρωπιστικούς λόγους – επίσης, θα με βόλευε στα ταξίδια. Το να μιλάμε για παγκόσμια κοινότητα είναι αριστερίστικη ρητορική, εκμηδενισμός της ιδέας της κοινότητας.  
Οι άνθρωποι συσπειρώνονται με άλλους και «μένουν μαζί» με άλλους ως κοινωνικά όντα υπό τον όρον να υπάρχει πάντα ένα κοινά αποδεκτό σύνορο ανάμεσα στους μεν και τους δε. Οι «μεν» είναι «η δική μας» ταυτότητα, οι «δε» είναι οι διαφορετικές ταυτότητες που καθορίζουν τη δική μας. Κάθε σπίτι έχει μια πόρτα την οποία χτυπάς για να μπεις. Η «διαφορετικότητα» (μια λέξη που έχει υποφέρει πολύ από τους politically correct, όπως άλλωστε οι περισσότερες λέξεις) είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της ταυτότητας: είμαστε αυτό που είμαστε, με τον τρόπο με τον οποίον είμαστε, σε σύγκριση αυτού που δεν είμαστε και του τρόπου με τον οποίον δεν είμαστε. Κάθε κοινότητα συνεπάγεται μια σχετική «περίφραξη», έναν τρόπο συνύπαρξης που είναι επίσης τρόπος διαχωρισμού από το «έξω». Ένα «εμείς» που δεν περιορίζεται από ένα «αυτοί», «οι άλλοι», χάνει την έννοιά του.
Σε ποιο βαθμό ο πλουραλισμός (άλλη μια ταλαιπωρημένη λέξη) προεκτείνει την ιδέα της κοινότητας; Μπορεί μια κοινότητα να επιζήσει αν τεμαχίζεται σε υποκοινότητες που απορρίπτουν τους θεμελιακούς κανόνες της κοινοτικής ζωής; Γνωρίζουμε ήδη μια περίπτωση πλουραλιστικής κοινότητας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούν οι ΗΠΑ να χρησιμεύσουν ως πρότυπο που να μας δείξει πώς θα εξελιχθεί στην Ευρώπη ο μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και του πολυεθνοτικού ανοίγματος; Όχι, δεν μπορεί. Η περίπτωση των ΗΠΑ είναι διαφορετική και τα προβλήματά της δεν είναι αυτά που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα. Ο λεγόμενος Νέος Κόσμος είναι ένας κόσμος «νεοφερμένων»: η εισροή μεταναστών στις ΗΠΑ υπήρξε πράγματι μαζική· όμως εκείνοι οι νεοφερμένοι έβρισκαν στον Νέο Κόσμο απεραντοσύνη, επιζητούσαν καινούργια πατρίδα και γίνονταν Αμερικανοί με προθυμία και ανυπομονησία. Το «χωνευτήρι» υποδέχτηκε 100.000.000 μετανάστες και λειτούργησε για πάνω από έναν αιώνα. Αντιθέτως, ο «παλιός κόσμος» –η Ευρώπη– δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό· εξάλλου, σήμερα, ο ερχομός μεταναστών στην Ευρώπη γίνεται σε διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον από εκείνο των μεταναστών στην Αμερική. Οι ΗΠΑ δεν δημιουργήθηκαν ως έθνος που θα υποδεχόταν και θα απορροφούσε άλλα έθνη: δημιουργήθηκε εξαρχής ως «έθνος εθνοτήτων». Αντιθέτως, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι «έθνη» τα οποία αντιμετωπίζουν μεταναστευτικές πιέσεις και αμφισβήτηση της εθνικής τους ταυτότητας. Έτσι, η αμερικανική εμπειρία δεν μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Οι δυτικοευρωπαίοι ανησυχούν, αισθάνονται εισβολή και αρχίζουν να αντιδρούν.


Πρόκειται για ρατσισμό; Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για ρατσισμό ενώ δεν είναι ρατσιστές εξοργίζονται και τελικά γίνονται ρατσιστές: ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης. Το φάσμα των αντιδράσεων που προκαλούν οι νεοφερμένοι είναι ευρύ και σύνθετο. Σε πολλές περιπτώσεις, η αντίδραση μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα σαν μια υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και του μισθού (μιας και οι νεοφερμένοι μετανάστες είναι «φτηνότεροι»). Οι περιπτώσεις της ξενοφοβίας έπονται: στην αρχή εμφανίζεται αίσθημα ανασφάλειας και λανθάνουσας απειλής· αργότερα το αίσθημα εξελίσσεται σε αντίδραση, σε απόρριψη του αλλοδαπού. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο ρατσισμός.
Στη σημερινή Ευρώπη, η ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και ισλαμιστές. Μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ως «απλό», «σκέτο» ρατσισμό; Προφανώς όχι. Από «εθνοτική» άποψη, οι Ασιάτες –Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες κ.λπ.– δεν είναι, για τους λευκούς Ευρωπαίους, λιγότερο διαφορετικοί από τους Αφρικανούς. Ακόμα και οι Ινδοί δεν είναι «σαν εμάς»: δεν μοιάζουμε. Κι όμως, ούτε οι Ασιάτες, ούτε οι Ινδοί προκαλούν, γενικά μιλώντας, αντιδράσεις απόρριψης ακόμα κι όταν είναι πάρα πολλοί (όπως οι Ασιάτες στις ΗΠΑ και οι Ινδοί στη Βρετανία). Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες δεν αφορμοιώνονται ευκολότερα από τους Αφρικανούς. Μάλλον λοιπόν, η ευρωπαϊκή ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και στους Άραβες, κυρίως όταν είναι, ή «φαίνονται», μουσουλμάνοι. Πρόκειται για πολιτιστικοθρησκευτικό αντανακλαστικό. Η ασιατική κουλτούρα είναι μεν «παράξενη», παραμένει όμως στα μάτια των δυτικών «εκκοσμικευμένη» υπό την έννοια ότι δεν χαρακτηρίζεται από φανατισμό ή θρησκευτική αγωνιστικότητα.
Αντιθέτως, η ισλαμική κουλτούρα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου είναι θεοκρατική, δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, πολιτικής και θρησκείας. Στο διαχωρισμό αυτό θεμελιώνεται, λίγο-πολύ, η δυτική πολιτεία. Επιπλέον, το κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα –που αποτελούν επίσης θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας– ως δικαιώματα οικουμενικά και απαραβίαστα. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι περισσότεροι δυτικοί δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους σαν «απίστους» (διότι δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του θεού)· οι μουσουλμάνοι όμως θεωρούν τους δυτικούς «απίστους». Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν η ανεκτική κοινωνία πρέπει να προσαραμόζεται όχι μόνον στους «πολιτιστικά ξένους» αλλά και σε όσους διακηρύσσουν την επιθετικότητά τους; Με άλλα λόγια, μπορεί ο πλουραλισμός να δεχτεί την ίδια του την εξάρθρωση, τη ρήξη της πλουραλιστικής κοινότητας; Το ερώτημα μοιάζει μ’ εκείνο της θεωρίας της δημοκρατίας: μπορεί η δημοκρατία να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή; Μπορεί να δεχτεί να αναδείξουν οι πολίτες της ένα δικτάτορα;
Όσοι υποστηρίζουν ότι η ποικιλία των πεποιθήσεων, όσο φανατικές και να είναι αυτές, «εμπλουτίζει» την κοινωνία μας, είναι απλώς ανόητοι. Υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο ο πλουραλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει: το κριτήριο αυτό είναι η αμοιβαιότητα· μια σχέση στην οποία ο νεοφερμένος –ο μετανάστης– κάνει ένα συμβιβασμό προς εκείνον που τον υποδέχεται.
Ο πλουραλισμός είναι ένας τρόπος να ζούμε μαζί διατηρώντας τις διαφορές μας. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτή τη δοσοληψία, χωρίς αυτό το συμβόλαιο. Το να μπαίνεις σε μια πλουραλιστική κοινότητα σημαίνει να αποκτάς και συγχρόνως να παραχωρείς. Οι αλλοδαποί που παραμένουν πεισματικά «ξένοι» προς την κοινότητα αμφισβητώντας τις αρχές της, είναι οι ξένοι που προκαλούν αντιδράσεις απόρριψης, φόβου και εχθρότητας.
Σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ανοιχτή μια «ανοιχτή κοινωνία»; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο. Ωστόσο, δεν απορρέει από καμιά λογική ότι ο πλουραλισμός πρέπει να είναι απεριόριστος. Τα «ανοιχτά μυαλά» –όσοι αυτοαποκαλούνται έτσι– τραβάνε τα πράγματα πέρα από το σημείο θραύσης. Θυμάμαι ότι το πρωτοσκέφτηκα αυτό όταν, στη δεκαετία του ’80, στη Γαλλία, ακουγόταν το σύνθημα της αριστεράς υπέρ των μεταναστών «Μην αγγίζεις το φιλαράκι μου!». Ήταν τότε που οι πολίτες έπαψαν να είναι πολίτες κι έγιναν φιλαράκια.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/334/%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%87%CF%81%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF


Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Για την δολοφονία Καποδίστρια: Μια άλλη άποψη


Ο συγγραφέας κ. Δημήτριος Ν. Κοκκινάκης, ο οποίος έχει συγγράψει ένα ογκώδες έργο σχετκά με άγνωστα στοιχεία της δολοφονίας του Εθνικού Κυβερνήτη, μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί, στο οποίο επισημαίνει ορισμένα σημαντικά τεκμήρια, τα οποία ανατρέπουν την επικρατούσα άποψη για την συμμετοχή των Μαυρομιχαλαίων στο γεγονός, όπως υποστηρίζεται στην  ανάρτησή μας (http://ethnologic.blogspot.com/2010/07/blog-post_12.html) με το σχετικό άρθρο του Γ. Σκλαβούνου. 
ΔΕΕ 

Μια άλλη άποψη για την δολοφονία Καποδίστρια
Επιτρέψτε μου, ως εισαγωγή να αναφερθώ δι’ ολίγων, στην προσπάθεια «συγκεντρώσεως στην Κέρκυρα, των, ανά τον κόσμο, καταλοίπων των Αρχείων που αναφέρονται στον Ιωάννη Καποδίστρια και την «Ιόνιο Πολιτεία»


1ον. Γίνεται φανερό πως, στοιχεία για τον Μεγάλο αυτόν Έλληνα, υπάρχουν διεσπαρμένα σε όλον, σχεδόν, τον κόσμο και αυτό είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ, της τεραστίας «εμβελείας» Του ανδρός.

2ον. Γίνεται λόγος περί «καταλοίπων» Αρχείων, πράγμα που σημαίνει πως δεν θεωρείται πιθανή η ανεύρεσις ολοκληρωμένων Αρχείων. Και αυτό είναι, μάλλον, βέβαιο, δεδομένου πως μέσα στον Ελλαδικό χώρο, είναι γνωστόν πως στοιχεία, έγγραφα, «ντοκουμέντα» καί πάσης φύσεως Αρχειακό υλικό, ευρίσκεται κατεσπαρμένο σε δεκάδες Βιβλιοθήκες, αλλά και εις χείρας ΠΟΛΛΩΝ ιδιωτών.

3ον Δεν γνωρίζω τις αποφάσεις της δημιουργηθείσης Επιτροπής, αλλά πιστεύω πώς είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ η παρέμβαση και βοήθεια του Επισήμου Ελληνικού Κράτους, προκειμένου να καταστεί δυνατή η συνεργασία με Κυβερνήσεις ξένων Κρατών

4ον Θεωρώ απαραίτητη την Προσπάθεια να μας δοθούν στοιχεία από τον Φάκελλο που ευρίσκεται στην Αγγλία (Φάκελος Mauer), εις τον οποίον, ηρνήθησαν οιανδήποτε πρόσβασιν, τόσο εις δικάς μου αιτήσεις, όσον και εις την αείμνηστον Καθηγήτριαν του Πανεπιστημίου Ελένη Κούκκου, αλλά και εις τον Πρεσβευτή της Αγγλίας στην Σερβία (ο οποίος μετέβη προς τούτο στην Αγγλία, κατόπιν παρακλήσεως του φίλου του, γνωστού Δημοσιογράφου κ. Χατζάρα)

Ο Συγγραφεύς κ. Γ. Σκλαβούνος, εις την προδημοσίευσή του την αναρτηθείσα στο παρόν Ιστολόγιο, ασχολείται, όπως δηλώνει, με τους δολοφόνους του Ι. Καποδίστρια. Είναι αληθέστατο, αυτό που σημειώνει ο κ. Σκλαβούνος, πως οι κατηγορίες εναντίον του Κυβερνήτου ως εκφραστού, δήθεν της «πεφωτισμένης δεσποτείας και του Τσαρικού απολυταρχισμού», είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ασύστατες.
Εν συνεχεία, όμως, στηρίζει την θέση του Π. Χιώτη, γνωστού ακραίου Αγγλόφιλου (το δηλώνει αβιάστως και υπερηφάνως ο ίδιος), πως «συμπράκτορες» εις τας εναντίον του Κυβερνήτου κινήσεις, ήσαν τόσο οι ‘Αγγλοι, όσο και οι Γάλλοι.
Αυτό υποστηρίζεται εις όλας τας εκτιμήσεις των ασχοληθέντων με την στάση των Μεγάλων Δυνάμεων έναντι του Κυβερνήτου και στηρίζεται στην ΑΝΑΛΗΘΕΣΤΑΤΗ, όπως θα δούμε, πληροφορία την οποίαν αναμασούν όλοι, πως, δήθεν, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης επήγε προμελετημένα στήν Γαλλική Αντιπρεσβεία και ζήτησε άσυλο, μετά το φονικό του Κυβερνήτου.
Αντιθέτως, η Επίσημη Γαλλική θέσις, ήτο ΥΠΕΡ του Καποδίστρια, δεδομένου πως αυτός την διέσωσε από την διάλυση (όπως και την Γερμανία). Και ομιλούμε για την Επίσημη Γαλλία. Όχι για άτομα, που είναι πιθανόν να ήσαν σε συνεργασία με τους συνωμότες ‘Αγγλους, αλλά ως άτομα και όχι ως «επίσημη Γαλλική πλευρά».
Ο Π. Χιώτης, αναφέρει επίσκεψη του Πετρόμπεη μαζί με τους Ζαίμη και Ρούφο στην Ζάκυνθο, όπου «τους ελιθοβόλησαν οι κάτοικοι και κατέφυγε, (δήθεν), στήν...Ύδρα»...!
Δεν αναφέρει την πηγή του ο Χιώτης ούτε και το πότε έγινε αυτό, δεδομένου πως, δεν κατεγράφη σε άλλη πηγή τέτοιο περιστατικό, ενώ δεν έχει καταγραφεί και μετάβαση του Πετρόμπεη στην ‘Υδρα, όπου ήτο το Κέντρο της αντικαποδιστριακής προπαγάνδας και συνωμοσίας
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ο Πετρόμπεης εξεφράσθη κατά του Κυβερνήτου, πολύ περισσότερο μάλιστα «προς Ηγεμόνας», ως ΨΕΥΔΩΣ αναφέρει ο Χιώτης. Είναι ΒΕΒΑΙΟ πως, ευθύς με την άφιξή του, ο Καποδίστριας έκανε τον Πετρόμπεη Γερουσιαστή, θέση την οποία ΑΠΕΔΕΧΘΗ ΑΜΕΣΩΣ ο Μαυρομιχάλης. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να μιλούσε σε «ξένους Ηγεμόνες» συκοφαντικά κάποιος Γερουσιαστής και να μη το μάθαινε ο Καποδίστριας. Η αλήθεια είναι, πως ο Πολυζωίδης, από την Ύδρα όπου είχε εγκαταστήσει το «στρατηγείο» της κατά του Κυβερνήτου προπαγάνδας, διά της ‘Εφημερίδος «ΑΠΟΛΛΩΝ» που εξέδιδε και της (μέσω της Τεκτονικής στοάς «ΗΡΑΚΛΗΣ», την οποία ίδρυσε εκεί με προτροπή του κόντε Ρώμα, ο οποίος ήτο ο ίθύνων νους του Τεκτονισμού στην Ελλάδα και εστράφη τη προτροπή των Άγγλων κατά του Κυβερνήτου) προπαγάνδας εναντίον του Καποδίστρια), πολεμούσε κατά τρόπο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ τον Καποδίστρια.
Ο Χιώτης, αναφέρεται εις την Εφημερίδα, αλλά την παρουσιάζει ως κοινό αντικαποδιστριακό όργανο, στο οποίο, ως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ αναφέρει συμμετέσχε και ο Μαυρομιχάλης, ο οποίος, πρέπει να ΤΟΝΙΣΘΕΙ, αμέσως με την άφιξη του Καποδίστρια, εδέχθη να είναι Γερουσιαστής στην Κυβέρνησή του. Η Εφημερίς του Πολυζωίδη, δεν εστράφη κατά τρόπο πολύ σκληρό κατά των αδελφών του Κυβερνήτου και του Γεννατά, αλλά είναι ΑΛΗΘΕΣΤΑΤΟΝ πως αυτοί, ως αρμόδιοι δια την απονομή δικαιοσύνης ενεργούσαν αυθαιρέτως και εδημιούργουν προστριβές με πολλούς επωνύμους αγωνιστές και προκρίτους.
Το ό,τι ήσαν ΑΡΠΑΓΕΣ, το ΑΠΕΔΕΙΞΕ ο αδελφός του Αυγουστίνος, ο οποίος, όταν τον έκαναν Κυβερνήτη μετά την δολοφονία τού αδελφού του, ΑΠΑΙΤΗΣΕ με Κυβερνητική απόφαση, να του επιστραφεί η περιουσία την οποία ΕΧΑΡΙΣΕ στην Πατρίδα ο δολοφονηθείς, μαζί με τους μισθούς του, που ΗΡΝΗΘΗ να εισπράξει απο την πτωχή Ελλάδα. Και μέ το ψήφισμα ΙΖ΄ ( «Γενική Εφημερίς της 9—3—1832, σελίδες 110—11), ζητά να εισπράξει το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποσό των 846.334, 90 φοινίκων, «εντόκως και με ενέχειρο Ελληνικά κτήματα...», έδιδε δέ το δικαίωμα στον εαυτό του και στ’ αδέλφια του. να καταπατά Ελληνική γη ως ιδιοκτησία του, δι’ «εξώφλησιν αυτής της...οφειλής τού Ελληνικού Κράτους απέναντί τους...!
Και λίγο πιο κάτω, ο Χιώτης ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ψεύτης και κοινός συκοφάντης, γράφων πως :
«...ενώ δε εστοχάζετο ο Κυβερνήτης να μεταβεί αυτοπροσώπως εις Λονδίνον και συν- ομιλήσει προς το εκεί συμβούλιο, ίνα εκπεραιωθώσι ταχύτερο αι αγαθαί βουλαί των Δυνάμεων υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, οι κορυφαίοι των αντιπολιτευομένων Μαυρομιχάλης, Μαυροκορδάτος, Ζαΐμης, προσκαλούμενοι να λάβωσε Γερουσιαστού θέσιν, παρητούντο και επορεύοντο εις ‘Υδραν, ίνα συνεργώσι μετά των λοιπών συναθροισθέντων αντιπάλων του Κυβερνήτου...»
Και είναι κοινός συκοφάντης, διότι ο Πετρόμπεης, όπως προαναφέραμε, ευθύς με την άφιξη του Κυβερνήτου, ΕΔΕΧΘΗ νά γίνει Γερουσαστής και ΟΥΔΕΠΟΤΕ μετέβη στήν Ύδρα γιά συνομιλίες με αντι-καποδιστριακούς...!
Πέραν τούτου, αναδεικνύεται σε φοβερό...«ξενολάγνο», υποστηρίζων πως «...οι Δυνάμεις είχαν αγαθές προθέσεις για την Ελλάδα..!»
Βεβαίως, δεν ήταν γιοί του και οι δύο κατηγορηθέντες ως φονείς του Κυβερνήτου, αλλά ο ένας ήτο γυιός του (Γεώργιος), ενώ ο Κωνσταντίνος ήτο αδελφός του.
Και ευτυχώς, στην δικογραφία που εδημοσιεύθη στην Γενική Εφημερίδα τού τότε, σώζονται οι καταθέσεις των ιδίων των στρατιωτών που άκουσαν το τι έλεγε ο Κωνσταντίνος.
Ο Ανθυπολοχαγός Μομφεράτος και ο στρατιώτης Βούλγαρης, πού μετέφεραν τον πληγωμένο Κωνσταντίνο προς τον Φρούραρχο Αλμέϊδα, καταθέτουν πως τον κτυπούσαν με κοντάκια και λόγχες οι στρατιώτες, ενώ αυτός (όπως καταγράφουν και Βουρνάς, Δ. Κόκκινος και άλλοι), διεμαρτύρετο καί φώναζε «μή με κτυπάτε, μή με λερώνετε διότι δέν είμαι εγώ ο αίτιος... δέχομαι να δικασθώ..ρίχτε λάμπη στην Εκκλησιά» καί ΟΥΔΕΠΟΤΕ είπε το «άλλοι μ’ έβαλαν»...!
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ... Ο Ανθυπολοχαγός Μομφεράτος, παρέδωσε στό Αλμέϊδα ένα μικρό μαχαιράκι, (το οποίο ανήκε και ευρέθη στόν Κωνσταντίνο) από τον στρατιώτη Βούλγαρη, το οποίο ενέταξαν στην δικογραφία ως τό «μαχαίρι τού φονικού, με το οποίο ο...Γεώργιος εκτύπησε τον Κυβερνήτη», ενώ ανεγράφη ΨΕΥΔΩΣ πως «ευρέθη παρά τους πόδας τού Κυβερνήτου»....!
Και με ένα μαχαιράκι 2,5 εκ Χ 12,5 εκ, το οποίο είχε ο...Κωνσταντίνος, κατώρθωσε ως διά..μαγείας και τόν εκτύπησε ο...Γεώργιος, κανοντάς του πληγή μέ πύλη εισόδου 8-9 εκ καί βάθος...ενός ποδός (Ίατρικό πόρισμα ανακαλυφθέν από τον Διον. Κόκκινον, το οποίον ΑΠΕΚΡΥΒΗ, επλαστογραφήθη από τους δικαστές και κοινοποιείται ευρέως, δια ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ στο Βιβλίο μου...!).
αι ερχόμεθα στο έτερο ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΣΚΟΠΙΜΟ ΨΕΥΔΟΣ, που υιοθετείται, ακρίτως..!
Κατά τούς ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ο Γεώργιος έφυγε τρέχοντας από την Εκκλησία, με προορισμό την Γαλλική Πρεσβεία, όπου και ζήτησε άσυλο...!
Ο ίδιος ο Εισαγγελεύς της δίκης, στην αγόρευσή του, παραδέχεται πως ο Γεώργιος, ... «δοκίμασε να εισέλθει σε τρία σπίτια, αλλά τα βρήκε κλειστά. (αναφέρει μάλιστα ονομαστικώς και την οικία Δαριώτη). Συνεπώς ΔΕΝ είχε συγκεκριμένο καταφύγιο...
Και τελικώς, όπως δεκάς μαρτύρων καταθέτει και ο Εισαγγελέας υποστηρίζει, «βρήκε ανοιχτή την πόρτα της οικίας Θ. Βαλλιάνου (Ταγματάρχου), όπου διέταξε τους ενοίκους να φύγουν και ο ίδιος έκανε «ταμπούρια» στα παράθυρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους διώκτες του» (Άρα, εκεί σκόπευε να μείνει και όχι να μεταβεί στην Πρεσβεία...!)
Όμως, ο Βαλλιάνος, προσεπάθησε να φύγει από μία μικρή πορτούλα πού επικοινωνούσε με το σπίτι του Γάλλου Αντιπρεβευτού Ρουάν, που ήταν «μεσοτοιχία». Ο Γεώργιος τον ακολούθησε και βρέθηκε ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΩΣ μπροστά στον Ρουάν. Και εκεί, όπως καταθέτουν ΟΛΟΙ οι αυτόπτες παριστάμενοι μάρτυρες, ΔΕΝ ΕΖΗΤΗΣΕ ΑΣΥΛΟ, αλλά το ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.
ΕΖΗΤΗΣΕ ΕΠΙΜΟΝΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΘΗ...!, μη παραδεχθείς πως αυτός ήταν ο δολοφόνος, όπως υποστηρίζεται.
Ουδεμία ειδική προστασία του παρέσχε ο Γάλλος, παρά μόνο ζήτησε εγγυήσεις πως βγαίνοντας, θα τον προστάτευαν από το πλήθος (είχε υποχρέωση να το ζητήσει, ως Αντι-πρεσβευτής) και έκανε μόνο την παρατήρηση μαζί με τούς άλλους που βρέθηκαν εκεί, πως δεν ήταν δυνατόν να είχε μαχαιρώσει άνθρωπο και να μη υπάρχει έστω μία ΣΤΑΓΟΝΑ ΑΙΜΑΤΟΣ στα χέρια ή στην κάτασπρη φουστανέλλα του. Την δε κραυγή του «σκότωσαΝ τόν Κυβερνήτη», την μετέτρεψαν σε «σκότωσΑ».
Πρέπει να σημειώσω κάτι το οποίο θεωρώ ανεπίτρεπτο.
Κατά τον κ. Σκλαβούνο, «...η ιστορία μαρτυρεί πως οι Μαυρομιχαλαίοι υπήρξαν...πληρωμένοι φονιάδες»...!
Δεν μπορώ να κατανοήσω τέτοια δογματική θέση ΑΝΕΥ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ και μάλιστα ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ. Το ό,τι υπήρξε συνωμοσία, είναι ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ. Το ό,τι ξένοι και ντόπιοι συνωμότες συνέλεγαν χρήματα, είναι μάλλον βέβαιο. (αναφέρεται σε πολλές πηγές, ανεξάρτητες αλλήλων). ΟΥΔΕΙΣ, όμως, καταθέτει σε ΟΙΑΔΗΠΟΤΕ πηγή, επισήμως, πως ΕΛΑΒΑΝ χρήματα οι Μαυρομιχαλαίοι. Και το τραγικό είναι πως ΟΛΑ στηρίζονται σε κάποιον Δημητρακάκη, ο οποίος το 1831 ήτο 8 ετών (!) και του οποίου τα απομνημονεύματα παραμένουν...ΑΝΕΚΔΟΤΑ...!
Ο Βλαχογιάννης μάλιστα, αναφέρει και τους λόγους για τους οποίους ο Δημητρακάκης ΜΙΣΟΥΣΕ τους Μαυρομιχαλαίους και ΔΕΝ υιοθετεί τις απόψεις του. Και με τα λεγόμενα του Δημητρακάκη ακόμα, δεν γίνεται κατανοητό το μίσος του Ζωγράφου κατά του ιδίου του Κυβερνήτου και όχι κατά του Βιάρου, που ήταν αυτός που τον έβλαψε.
Καί αφού ο Ζωγράφος «ψιθύρισε στο αυτί του Λόντου», ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕ; Διότι ο Δημητρακάκης ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. ΠΟΙΟΣ του το μετέφερε; (όπως και ΟΛΑ τα άλλα που ανα φέρει...!)
Αυτό μου θυμίζει τον Ραϊμόν Καρτιέ, που αναφέρει πως «σε μυστική συνάντηση του Μουσολίνι με τον Χίτλερ, στο προσωπικό βαγόνι του τελευταίου, απουσία μαρτύρων ή Γραμματέων, είπαν...»
Και πώς τα έμαθε αυτός;
Όσο για την Παπαλεξοπούλου, πράγματι προσπάθησε να μπλέξει διά των θέλγήτρων της τους Μαυρομιχαλαίους, αλλ’ ΟΥΔΕΝ επέτυχεν...
ΟΥΔΕΙΣ δε των μαρτύρων, κατά τάς πολλάς καταθέσεις των, ανέφερε επίσκεψη της Παπαλεξοπούλου στο σπίτι τών Μαυρομιχαλαίων, ή συνάντησή τους στο σπίτι τού Καλα- μογδάρτη, παρά το ό,τι ηρωτήθησαν πολλάκις και επιμόνως για τις επικέψεις και εν γένει επαφές τών Μαυρομιχαλαίων (οι ίδιοι, δεν μπορούσαν να κινηθούν χωρίς τους φρουρούς τους)
ΟΥΔΕΙΣ «ιστορικός» ενετόπισε το εξαιρετικα ΠΕΡΙΕΡΓΟ και ΥΠΟΠΤΟ γεγονός, πως ο ποιητής Σούτσος, στό ποίημά του στο οποίο ονομάζει και αυτός τους Μαυρομιχαλαίους «Αρμόδιον και Αριστογείτονα», περιγράφει λεπτομερώς την δολοφονία τού Κυβερνήτου «εις τον ναόν, μέ σπαθί κ.λπ.» Άλλά, ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ!, και το «σενάριό του», προέβλεπε πως θα σκοτώνονταν και εκείνοι.
Οι συνωμότες, περίμεναν να μαζέψουν ΤΡΙΑ πτώματα από τον χώρο της Εκκλησίας. Του Κυβερνήτου και των δύο Μαυρομιχαλαίων. Το ό,τι ξέφυγε κατ’ ευτυχή συγκυρία ο Γεώργιος, εξηνάγκασε τούς κρατούντας να κάνουν δίκη και έτσι έχομε σήμερα το υλικό που μας διαφωτίζει.
Αν το σχέδιό τους για δολοφονία ΚΑΙ των Μαυρομιχαλαίων επετύγχανε, σήμερα, ΟΥΔΕΝ στοιχείον θα είχαμε. Με το ίδιο προσωνύμιο τους αποκαλούσε και η ΔΙΑΒΟΗΤΗ Δούκισσα της Πλακεντίας, η οποία προσπάθησε ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ να τους προσεταιρισθεί όταν ο Καποδίστριας, εκμανείς μέ τις παρανομίες πού έκανε με την κάλυψη του Γαλλόφιλου Κωλέττη και παρά την αυστηρή του απαγόρευση, αυτή αγόρασε ιδιοκτησίες μέσα στην Αθήνα και στην ευρύτερη περιοχή Αττικής και την έδιωχνε από την Ελλάδα...! (προσπάθησε να ρίξει την κόρη της στην αγκαλιά του Ηλία Μαυρομιχάλη, ανεπιτυχώς...!)
Και το ποσόν με τό οποίον «επείσθησαν» οι Μαυρομιχαλαίοι να γίνουν δολοφόνοι, είναι, γιά την εμβέλεια του ονόματος και της Γενιάς τους, ΑΣΤΕΙΟ...! Αλλά, αν έπαιρναν χρήματα, γιατί δεν έδιναν εντολή σε δύο δικούς τους να ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ τον Κυβερνήτη;
Γιατί δεν τον δολοφονούσαν σε έναν από τους πολλούς ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΣ που έκανε (αποδεδειγμένως) ο Καποδίστριας στο ύπαιθρο των περιχώρων τού Ναυπλίου, ΧΩΡΙΣ ΦΡΟΥΡΑ;
Γιατί δεν τόν δολοφόνησαν στά σκοτάδια που τον συνάντησαν 100 μέτρα προ της Εκκλησίας εκείνο το πρωινό, αλλά τον προσπέρασαν και τον εχαιρέτησαν ευσεβάστως (κατάθεσις τού συνοδού τού Καποδίστρια Κοκκώνη);
Γιατί φόρεσαν βαρειές και επίσημες ενδυμασίες, που τους καθιστούσαν ευχερώς αναγνωρίσιμους και τους εμπόδιζαν στο να τρέξουν για να διαφύγουν;
Γιατί ο Γεώργιος, έφερε την έγγυο σύζυγό του μαζί με την μικρή του κορούλα στο Ναύπλιο, 15-20 ημέρες προ της δολοφονίας;
Γιατί ο Γεώργιος επέτρεψε στην οικογένειά του να εκκλησιασθεί εκείνη την Κυριακή στην ίδια Εκκλησία που θα «δολοφονούσε» τον Κυβερνήτη;
Γιατί επέλεξαν μία μπιστόλα και ένα...σουγιαδάκι και όχι 4 μπιστόλες ώστε να είναι βέβαιοι για την επιτυχία του εγχειρήματος;
Γιατί ο Γεώργιος Μαυρομιχάλη ευρέθη ΑΟΠΛΟΣ;
Γιατί ο Γεώργιος, αφού έτσι και αλλοιώς είχε καταδικασθεί σε θάνατο καί ήξερε πως τον κατηγορούσαν ως δολοφόνο, δεν άδραξε την ευκαιρία να δηλώσει «Ναι. Τον σκοτώσαμε για την προσβολή που μας έκανε» ή «τόν σκοτώσαμε γιά το καλό της Πατρίδος», αλλά και μέχρι την στιγμή που το απόσπασμα τον πυροβολούσε δήλωνε ΑΘΩΟΣ, καταδικάζοντας έτσι την Γενιά του στην ντροπή;
Πόσο μεγάλη άγνοια έχει ο κ. Σκλαβούνας (αν και το Επώνυμό του υπάρχει στην Μάνη) σχετικώς με τα ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΟΣ Ήθη τών Μανιατών...!

ΟΥΔΕΠΟΤΕ θά εδέχοντο Μανιάτες να γίνουν δολοφόνοι επ’ αμοιβή...

ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα εστρέφοντο καθ’ οιουδήποτε άνευ εντολής της «Πατριάς»

ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα κτυπούσαν έμπροσθεν ιερού χώρου.

ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα κτυπούσαν «Ικέτη» (που μετέβαινε σε ιερό χώρο)

ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα ηρνούντο την πράξη των.

Και ο Σπηλιάδης αλλά και ο Κολοκοτρώνης, είχαν λόγους πού έγραψαν όσα έγραψαν, αλλά η ανάλυσίς τους (γίνεται ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΑΤΑ στο Βιβλίο μου) απαιτούν πολλές σελίδες.
Οι Βλαχογιάννης-Κασομούλης, ΔΕΝ υιοθετούν τις απόψεις αυτές, Απλώς τις αναφέρουν ως πληροφορίες. Ο δε Θήρσιος, ο οποίος μνημονεύεται, δεν υιοθετεί την άποψη πως «Έλληνες ήσαν οι δολοφόνοι». Ομιλεί για «πολιτικούς αντιπάλους» και ως άριστος διπλωμάτης, δεν κατονομάζει Εθνικότητα, αλλά εμμέσως δηλώνει πώς δεν θα μπορούσαν να είναι Έλληνες. Δηλώνει απεριφράστως πώς : « Η δολοφονία είναι ξένη προς τον ελληνικόν χαρακτήρα»...!
Όσο για τόν Γρίβα είπε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Πώς ενοχοποιούν, τα λόγια τού Γρίβα, τους Μαυρομιχαλαίους; Και γιατί δολοφόνοι έπρεπε να είναι οι Μαυρομιχαλαίοι, όταν οι συνωμότες, μπορούσαν μέσα στο Ναύπλιο ή και εκτός αυτού να «μισθώσουν» δολοφόνους με «10 παράδες», αντί να κάνουν τόσες προσπάθειες να τους πείσουν και να ξοδέψουν χιλιάδες γρόσια;
Στο τελευταίο, απαντά στην εφημερίδα του ο Πολυζωίδης, κομπάζοντας πώς τον σκότωσαν «ήρωες Έλληνες», από «Ηρωική γενιά» θέλοντας έτσι να δώσει το μήνυμα πως «η Ελλάδα δεν τον ήθελε», με αποτέλεσμα να κατασταλεί πλήρως το φιλελληνικό ρεύμα όλου του κόσμου...
Καί πράγματι... Ο διάσημος και πολύ θερμός φιλέλλην Γκαίτε, μετά την δολοφονία, εδήλωσε:
«μετά από αυτό που έκαναν ο Έλληνες, ΠΑΥΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝ»..
Αυτός ήταν και ο σκοπός των ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ πού ήσαν ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΩΣ οι ΑΓΓΛΟΙ. Στην εγκληματολογία, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι:
«ΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΣΥΜΦΕΡΟΝ από την εγκληματική πράξη»; Και η απάντηση σ’ αυτό είναι ΜΙΑ.
ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΚΕΝΤΡΩΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, οι οποίοι ήθελαν στην Ελλάδα ΚΕΝΤΡΩΕΥ- ΡΩΠΑΙΟ άνακτα, ενώ Καποδίστριας και Μαυρομιχάλης, ήθελαν ΑΠΟΓΟΝΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟ- ΛΟΓΩΝ (είχαν επιλέξει την Οικογένεια των Τρουπάκιδων-Μούρτζινων που ήσαν απόγονοι των Παλαιολόγων...!). Δεν είναι δυνατόν, μέσα σε 5-10 σελίδες να παρατεθούν τα όσα αναφέρονται ΠΛΗΡΩΣ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ και δασταυρωθέντα από 81 κύριες πηγές που παραθέτω στην Βιβλιογραφία μου, καθώς καί σε ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ άλλες που μελέτησα..!
Και γιατί οι Άγγλοι, 180 ολόκληρα χρόνια, μετά την δολοφονία, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να «ανοίξουν» τον Φάκελο στον οποίο, ο διατελέσας επί Όθωνος και Υπουργός Δικαιοσύνης Mauer, συνεκέντρωσε ΟΛΑ τα σχετικά στοιχεία;
Ο τίτλος του Φακέλου είναι: «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS», με υπότιτλο στα Γαλλικά, «MINISTER DE LA JUSTICE, A ΄ SA MAJSTΕ΄ LE ROIS POUR LA REGENCE»
Αν, όμως, θελήσουν κάποτε να τον «ανοίξουν», θα το κάνουν αφού πρώτα κάνουν το ίδιο που γίνεται από αυτούς, σε ΟΛΟΥΣ τους Φακέλους, πού, υποτίθεται. πως τούς ανοίγουν. Θα τόν... «μαγειρέψουν» και αυτόν. Μόνον εάν, μέσα στα στοιχεία που θα μας δώσουν, υπάρχη και το ΙΔΙΟΧΕΙΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ του τότε Βασιλέως της ΑΓΓΛΙΑΣ «Να δολοφονηθεί ο Καποδίστριας», θα μπορούμε, πάλιν κατόπιν λεπτομερούς ελέγχου, να δεχθούμε και κάποια στοιχεία ως «ντοκουμέντα»
Διότι, κατά παγίαν τακτική ΟΛΩΝ όσοι «ανοίγουν» (ή...δήθεν...υποκλέπτουν) Φακέλους, «χαριζουν τον κόκκορα για να κλέψουν το Βόδι» (όπως λέγει ο πάνσοφος Λαός μας).
Δηλαδή, μας δίνουν 5-6 σημαντικά στοιχεία (πού, όμως, ξέρουν πως τα έχομε υπ’ όψη μας, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι αρμόδιοι, για να πιστέψομε πως λένε «αλήθεια» και περνούν μέσα στα υπόλοιπα, ό, τι θέλουν, προκειμένου να μας ποδηγέτησουν..!
Μένουν αναπάντητα τα εξής (υπό μορφήν τίτλων) ερωτήματα, τα οποία, ίσως απαντηθούν σε νεώτερο άρθρο.

1. Τι ζητούσαν στο Ναύπλιο οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλαι;

2. Γιατί δεν εδέχθη ο Καποδίστριας τον Πέτρο Μαυρομιχάλη;

3. Τι απεκόμισε από την αποστολή του στην Μάνη ο Κασομούλης καί ποίος τον έστειλε εκεί;

4. Τι απεκόμισε από την επίσκεψή του στην Μάνη ο Ρώσος Ναύαρχος Ρίκορντ καί πότε πήγε εκεί;

5. Υπήρξε στάσις των Μανιατών κατά του Κυβερνήτου;

6. Γιατί έφυγε ο Πετρόμπεης από το Ναύπλιο και πήγε προς την Μάνη;

7. Τι αναφέρει η ΚΛΑΠΕΙΣΑ από τα ΓΕΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ του ΚΡΑΤΟΥΣ, κατάθεση του αυτόπτου και αυτηκόου μάρτυρα Γεωργίου Τερζή-Ράπτη;

8. Γιατί περίμεναν τον Κυβερνήτη έξω από την Εκκλησία οι Μαυρομιχαλαίοι;

9. Πώς κατώρθωσε και πυροβόλησε τον Κυβερνήτη στό πίσω μέρος της κεφαλής (ινίον) ο απέναντί του (κατάφατσα) ιστάμενος Κωνσταντίνος;

10. Τι λέει το ανακοινωθέν Ιατρικό πόρισμα και τι αυτό που ήταν το γνήσιο;

11. Ποιος και πού βρήκε το γνήσιο Ιατρικό πόρισμα;

12. Τι καταθέτουν οι αυτόπτες μάρτυρες;

13. Πόσοι και ποίοι ευρίσκοντο στην Εκκλησία;

13. Πόσοι πυροβολισμοί έπεσαν έξω από την Εκκλησία και από ποίους;

14. Ποίου το βόλι είναι καρφωμένο στην παραστάδα της πύλης της Εκκλησίας και διακρίνεται μέχρι σήμερα;

15. Γιατί αγόρασαν όπλα οι Μαυρομιχαλαίοι έναν μήνα προ της δολοφονίας;

16. Πού είδε τον Πετρόμπεη ο Γεώργιος όταν τον πήγαιναν για εκτέλεση;

17. Τι αναφέρει ο Υπασπιστής του Ρίκορντ ο Μπαζίλι;

18. Τι στοιχεία έχομε από το Βιβλίο του Λιμένος Ναυπλίου;

19. Είναι γνήσια η περιλάλητη «Πολιτική Διαθήκη» του Πετρόμπεη;

20. Τι αναφέρει ο Κασομούλης ;

21. Ποίο το κοινό Σχέδιο Καποδίστρια και Πετρόμπεη;

Υπάρχουν και άλλες, που θα απαντηθούν εν καιρώ, μαζί με τις, τυχόν, νέες που θα προκύψουν από τους αναγνώστες.
Τελειώνω το πρώτο μέρος της εξιστορήσεως, με μία ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ.
Εκ των πωλήσεων του Βιβλίου μου, ΟΥΔΕΝ κέρδος εδέχθην να έχω και έτσι, το συνιστώ προς μελέτη, ΜΗ κινούμενος εκ «ταπεινών κινήτρων», ενώ είμαι στην διάθεση οιουδήποτε θελήσει να καταθέσει αντιρρήσεις, ενστάσεις ή απορίες.

Δημήτριος Ν. Κοκκινάκης


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (42)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)



Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).


Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Υπάρχουν Σλαβομακεδόνες; (2)

Η "Μακεδονία του Πιρίν"

Με ένα σημαντικό άρθρο του (Περιοδικό ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ Φεβρουαρίου 2011), ο γνωστός πολιτικός αναλυτής κ. Κων/τίνος Χολέβας ξεκαθαρίζει ένα ζήτημα, το οποίο από άγνοια, ημιμάθεια ή ιδεοπληξία, ορισμένοι το επαναφέρουν συχνά στην επιφάνεια. Αναφέρομαι στον περιβόητο όρο Σλαβομακεδόνες, που προέκυψε ως συνέπεια των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, οι οποίες επικυρώθηκαν οριστικά από το 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (17-6 έως 8-7-1924), που δέχθηκε ως ορθό και επαναστατικό το σύνθημα της ΒΚΟ για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη".
Η θέση αυτή υιοθετήθηκε πλήρως στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) που διεξήχθη από 26-11 έως 3-12-1924, με την επικράτηση της γραμμής Πουλιόπουλου, ο οποίος κατέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα και το ΣΕΚΕ(Κ) μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ.  Ο όρος ανασύρεται κατά περίπτωση για να περιγράψει μια φαντασιακή εθνότητα, την οποία Σκοπιανοί και σκοπιανολάγνοι κάθε αποχρώσεως και προελεύσεως χρησιμοποιούν κατά κόρον ως βάση της επιχειρηματολογίας τους. Πιστεύω ότι το κείμενο που ακολουθεί πρέπει να μελετηθεί πολύ προσεκτικά.
ΔΕΕ
Λανθασμένοι οι όροι
Σλαβομακεδονία και Σλαβομακεδόνες
Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη και από ορισμένους άλλους Έλληνες προτείνεται ο όρος «Σλαβομακεδονία» ως μία μέση λύση για το πρόβλημα της ονομασίας του γειτονικού μας κράτους των Σκοπίων. Πρόκειται για λανθασμένη και ουτοπική πρόταση.
Πρώτον, διότι δεν πρόκειται ποτέ να δεχθούν αυτό το όνομα οι Αλβανοί, οι οποίοι αποτελούν το 30% του πληθυσμού της ΦΥΡΟΜ. Ήδη με την δύναμη των όπλων έδειξαν το 2001 την άρνησή τους να παραμείνουν μία απλή μειονότητα και καθημερινά αμφισβητούν τον κυρίαρχο ρόλο της σλαβικής πλειοψηφίας. Το κράτος των Σκοπίων είναι πολυεθνικό και ο όρος Σλαβομακεδονία εξυπηρετεί μόνο τη μεγαλύτερη εθνική κοινότητα τους Σλάβους ψευδομακεδόνες.
Δεύτερον, ούτε από πλευράς κυβερνήσεως και σλαβικής πλειοψηφίας στη ΦΥΡΟΜ υπάρχει διάθεση να δεχθούν ένα τέτοιο όνομα. Οι κυβερνώντες τη γείτονα χώρα επιδεικνύουν συνεχώς μεγαλύτερη αδιαλλαξία.
Τρίτον, διότι ούτε τα ελληνικά συμφέροντα εξυπηρετεί ένα τέτοιο όνομα. Αν με δική μας υπογραφή –ό μη γένοιτο-αναγνωρίσουμε αυτό το κράτος με όνομα που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία, τότε σε λίγα χρόνια θα περιπέσει σε αχρησία το πρώτο συνθετικό (σλαβο-) και θα παραμένει διεθνώς το όνομα «Μακεδονία». Σκέτο και μόνο του. Και μάλιστα με τη δική μας υπογραφή. Σε τέτοια σύνθετα ονόματα συνήθως φεύγει γρήγορα το αδύναμο μέρος και μένει σε διεθνή χρήση το ιστορικά και γεωγραφικά ισχυρότερο. Θυμίζω την Υπεριορδανία, η οποία ιδρύθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε εδάφη υπό βρετανική τότε εντολή. Πολύ σύντομα έφυγε με απόφαση του Κοινοβουλίου το «Υπέρ» και η χώρα έγινε διεθνώς γνωστή ως Ιορδανία (στα αγγλικά λεγόταν Transjordan και έμεινε μόνο το Jordan, που αναφέρεται στον ιστορικό ποταμό Ιορδάνη).
Λανθασμένη, ιστορικά ατεκμηρίωτη και εθνικώς ασύμφορη είναι εξάλλου η χρήση εκ μέρους Ελλήνων συγγραφέων του όρου «Σλαβομακεδόνες», είτε χρησιμοποιείται για τους κατοίκους της ΦΥΡΟΜ είτε για τους Έλληνες Σλαβοφώνους-διγλώσσους της Βορείου Ελλάδος.
Οι κάτοικοι της ΦΥΡΟΜ αποτελούν, όπως προανέφερα, ένα πολυεθνικό μωσαϊκό. Όσοι από αυτούς είναι Σλαβικής καταγωγής είναι Σέρβοι ή Βούλγαροι, άρα δεν είναι Μακεδόνες. Η σερβική μειονότητα στα Σκόπια είναι αναγνωρισμένη και έχει δικό της κόμμα. Η βουλγαρική εθνική καταγωγή ενοχλεί την ηγεσία, διότι θυμίζει ότι το 1941 οι κάτοικοι των Σκοπίων υποδέχθηκαν τα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα με βουλγαρικές σημαίες. Επιπλέον αν αποδεχθούν επισήμως ότι οι περισσότεροι Σκοπιανοί είναι Βούλγαροι, τότε καταρρέει ο μύθος του «μακεδονικού έθνους». Πάντως πολλοί πολίτες της ΦΥΡΟΜ αποκτούν βουλγαρικό διαβατήριο και ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο πρώην Πρωθυπουργός Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι. Είναι χαρακτηριστική δήλωσή του το καλοκαίρι του 2008 ότι θέλει να αναλάβει Πρέσβυς της Βουλγαρίας στα Σκόπια. Ένας από τους πρώτους μετακομμουνιστικούς θιασώτες του «μακεδονισμού» τώρα καταφέρει ισχυρό πλήγμα στο τεχνητό αυτό έθνος προσθέτοντας επιπλέον ότι ουδεμία σχέση έχουν οι συμπολίτες του με τον Αλέξανδρο και τον Φίλιππο! Άρα οι Σλάβοι της ΦΥΡΟΜ δεν είναι Μακεδόνες. Όσοι όμως κάτοικοι της χώρας είναι πράγματι Μακεδόνες δεν είναι Σλάβοι. Διότι πρόκειται για τους ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι ανήκουν σε δύο διακριτές ομάδες:
α) Τους γηγενείς Βλαχόφωνους Έλληνες του Μοναστηρίου, της Αχρίδας, της Ρέσνας, της Γευγελής, του Κρουσόβου, του Μοριχόβου κ.λπ. Τους έχουμε εγκαταλείψει επί δεκαετίες και είναι καιρός να τους καταμετρήσουμε μέσω της επίσημης απογραφής των Σκοπίων του Απριλίου 2011.
β) Τους πολιτικούς πρόσφυγες που έφυγαν από την Ελλάδα μετά τα δραματικά γεγονότα του 1946-49. Άρα: Στη ΦΥΡΟΜ υπάρχουν Σλάβοι που δεν είναι Μακεδόνες, υπάρχουν και Μακεδόνες που δεν είναι Σλάβοι διότι είναι Έλληνες, αλλά δεν υπάρχουν «Σλαβομακεδόνες».
Σε ιστορικές μελέτες συναντούμε τον όρο «Σλαβομακεδόνες» ως προσπάθεια προσδιορισμού των σλαβοφώνων-διγλώσσων κατοίκων της Βορείου Ελλάδος. Οι άνθρωποι, όμως, αυτοί κατά την περίοδο των ελληνοβουλγαρικών συγκρούσεων 1878-1943 δήλωναν είτε Έλληνες (οι Πατριαρχικοί του Μακεδονικού Αγώνος) είτε Βούλγαροι (οι Εξαρχικοί του Μακεδονικού Αγώνος). Ουδέποτε οι ίδιοι δήλωναν Σλαβομακεδόνες ούτε υπάρχει τέτοια εθνότητα σε Οθωμανικά έγγραφα ή σε αναφορές Ευρωπαίων διπλωματών ή περιηγητών. Ο όρος κατασκευάσθηκε από τη βιασύνη κάποιων Ελλήνων γραφειοκρατών να περιγράψουν τους σλαβοφώνους γύρω στο 1920-1930 χωρίς όμως να τους πουν «Βουλγαροφώνους». Υπήρχε τότε μεγάλη ανησυχία στην Αθήνα για τον βουλγαρικό αλυτρωτισμό και ο τεχνητός αυτός όρος θεωρήθηκε –κακώς- σαν μία λύση.


Το σύνθημα, γραμμένο σε τοίχο ενός χωριού στον Γράμμο, που φωτογραφήθηκε μετά την απελευθέρωσή του από τον Εθνικό Στρατό, αναφέρει: "Ζήτω το 1ο παμμακεδονικό Συνέδριο της κομμουνιστικής οργάνωσης της αιγαιατικής Μακεδονίας". Από κάτω υπάρχει και η ...επικύρωση από το ΚΚΕ!

Ιδιαίτερη πολιτική φόρτιση πήρε η ονομασία «Σλαβομακεδόνες» κατά την περίοδο 1943-1944. Τότε υπήρχαν στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία ολιγάριθμοι συμπατριώτες μας που εντάχθηκαν στη Βουλγαρική προπαγάνδα [Σημ. ΔΕΕ: Εννοεί προφανώς την οργάνωση "Οχράνα" (= προστασία, ασφάλεια στα βουλγαρικά, φρουρά στα ρωσσικά). Δεν πρέπει να συγχέεται με την ομώνυμη μυστική αστυνομία του Τσάρου] και προέβησαν σε σφαγές εναντίον Ελλήνων. Μην ξεχνούμε ότι οι Βούλγαροι φασίστες ήσαν η τρίτη κατοχική δύναμη μαζί με τους Γερμανούς του Χίτλερ και τους Ιταλούς του Μουσσολίνι. Όταν, όμως, άρχισε να καταρρέει ο άξονας φασισμού-ναζισμού με τις πρώτες νίκες των Συμμάχων, τότε οι συνεργάτες της βουλγαρικής ΟΧΡΑΝΑ στη Μακεδονία αποφάσισαν να αλλάξουν ιδεολογία και εθνικότητα. Μέσα σε μιά νύκτα από Βουλγαρόφιλοι ακροδεξιοί έγιναν Γιουγκοσλάβοι αριστεροί, οπαδοί του Τίτο. Και τους εξυπηρέτησε ο τεχνητός όρος «Σλαβομακεδόνες». Είναι μάλιστα γνωστή και η δράση του Σλαβομακεδονικού ΕΑΜ, του αποσχιστικού ΣΝΟΦ με τα σλαβικά αρχικά του, που συνεργάσθηκε με το ΚΚΕ, παρά τις επιμέρους διαφωνίες.
Συμπέρασμα: Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τους όρους Σλαβομακεδονία και Σλαβομακεδόνες, διότι είναι λανθασμένοι, διπλωματικά επικίνδυνοι και ιστορικά ταυτισμένοι με κινήματα που ήθελαν να αποσχίσουν τη Μακεδονία και τη Θράκη από την Ελλάδα.
Κ.Χ. 22.1.2011


Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο. Για την "πατρότητα" του όρου που πρωτοεμφανίσθηκε την δεκαετία του 1920 υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. 


Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Επέτειος Αυτονομίας Βορείου Ηπείρου


ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Φεβρουαρίου του 1914, όταν η επαναστατική και αυτόνομος κυβέρνησις του Γεωργίου Ζωγράφου, κήρυττε την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, η οποία το 1913 είχε παραχωρηθεί στην Αλβανία έπειτα από τις ανίερες πιέσεις της Ιταλίας και της "καλής μας συμμάχου" Αγγλίας. Οι αυτονομιστικές τουφεκιές εκείνη τη μέρα έσκιζαν τον αέρα της Κορυτσάς κάνοντας υπερήφανους τους απανταχού Έλληνες και ταυτόχρονα γεμίζοντας τις καρδιές των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας με το μεγάλο πόθο της Ενώσεως. Ένας πόθος που δυστυχώς, επανειλημμένως επροδόθη από το εθνομηδενιστικό ελλαδικό κράτος και τους αντιπροσώπους του.
Σήμερα η Βόρειος Ήπειρος στενάζει υπό το δυσβάσταχτο αλβανικό ζυγό, περισσότερο και από την εποχή του απανθρώπου και απολυταρχικού καθεστώτος του Χότζα. Ήταν η εποχή που ένα τμήμα του ελληνισμού, γνώριζε από πρώτο χέρι το μισαλλόδοξο και δολοφονικό πρόσωπο του αιμοσταγούς κομμουνισμού. Σήμερα τα αδέρφια μας οι Βορειοηπειρώτες, αυτοί οι γνήσιοι απόγονοι του Βασιλέως Πύρρου, βλέπουν τις περιουσίες τους να αρπάζονται από το καθεστώς του διακονιάρη του Μπερίσα. Απειλούνται κατά τη διάρκεια των εκλογών και δολοφονούνται εάν τολμήσουν να μιλήσουν τη μητρική τους γλώσσα,την ελληνική. Πρόσφατο παράδειγμα η δολοφονία ενός νέου παιδιού στη Χειμάρρα τον περασμένο Αύγουστο. Βλέπετε κύριοι αντιρατσιστές και λοιποί υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πέρασε και πολύς καιρός που ο νέος Εθνομάρτυρας Αριστοτέλης Γκούμας έπεφτε νεκρός από τις δολοφονικές ορέξεις των Αλβανών. Δεν είδαμε να διαμαρτύρεστε, ούτε να κάνετε καμιά πορεία όπως συνηθίζετε, όταν πρόκειται για διάφορους καμηλιέρηδες.
Από την άλλη πλευρά το ανύπαρκτο ελλαδικό κράτος συνεχίζει την ίδια αδιάφορη στάση που φορά το διπλωματικό προσωπείο, εμφορούμενο πάντα από του κανόνες της ρεάλ πολιτίκ. Έτσι όμως ο ελληνισμός ουδέποτε κατάφερε το παραμικρό.
Με αφορμή την επέτειο της Αυτονομίας, ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος καλεί τους απανταχού Βορειοηπειρώτες σε συσπείρωση μακριά από μικροπολιτικές και ανούσιες έριδες. Αδέρφια οργανωθείτε, ξεσηκωθείτε και πολεμήστε για τα δίκαιά σας. Μην κάνετε στιγμή πίσω.. Υψώστε το ενωτικό λάβαρο και ζητήστε έστω και την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας και να 'στε σίγουροι ότι δε θα αργήσει η ώρα που ο ελληνικός στρατός θα προελάσει στα τιμημένα ηπειρώτικα βουνά. Στα βουνά που ακόμη και σήμερα ακούγεται το "ΟΧΙ" και οι ιαχές για "αέρα". Κλείνοντας κάνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες αδερφούς μας στη Βόρειο Ήπειρο να ορθώσουν το γρανιτένιο τους ανάστημα και στην προσεχή απογραφή να δηλώσουν ξεκάθαρα και χωρίς κανένα φόβο την ελληνική τους ιθαγένεια... Καλό αγώνα.

Πηγή: http://typika.blogspot.com/

Για την ελληνική Βιομηχανία


Δύο σημαντικότατα άρθρα του γνωστού δημοσιογράφου-οικονομικού αναλυτή Γιώργου Κράλογλου, τα οποία θεωρούμε ότι πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά.
ΔΕΕ

Διαλύστε τους να τελειώνουμε...

Το 1981 όταν το τότε ΠΑΣΟΚ νόμιζε ότι ήταν σοσιαλιστικό κόμμα όρμησε στη βιομηχανία και εφαρμόζοντας την πολιτική της ντουντούκας, έριχνε τα «κάστρα της ολιγαρχίας» και κρατικοποιούσε Τσάτσους, Κατσάμπηδες, Στράτους, Κεφαλάδες, Καρελαίους, Δράκους, Μποδοσάκηδες, ESSO, και ότι άλλο ότι μπορούσε. Στην αντάρα αυτή και με την «μέθοδο των προβληματικών» βολεύτηκαν για τα καλά και αρκετές μπατιρημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις και αρκετοί μπαταχτσήδες «επιχειρηματίες». Στη «σοσιαλιστική» αυτή επιδρομή έγιναν κρατικές περίπου 40 βιομηχανικές επιχειρήσεις και διορίστηκαν 5.000 «κρατικοί βιομήχανοι» με μετάθεσή τους από την κομματική θέση του αφισοκολλητή και του κομματικού παρατρεχάμενου.
Για να είναι συνεπές το τότε ΠΑΣΟΚ και με την τριτοκοσμική του σοσιαλιστική ιδεολογία κατάργησε και το υπουργείο Βιομηχανίας ιδρύοντας την Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας ως υπηρεσιακό κλάδο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. Πάγωσαν, στην πράξη, και τις υπηρεσίες βιομηχανίας του πρώην υπουργείου Βιομηχανίας και έτσι η «αντιβιομηχανική επανάσταση» του υποτιθέμενου σοσιαλισμού σφραγίστηκε για τα καλά.
Άρχισαν λοιπόν να ριζώνουν οι ελπίδες ότι θα ξηλώσουμε την ολιγαρχία που πίνει το αίμα του λαού και θα γλιτώσουμε από δαύτους μια και καλή. Όταν μάλιστα οι 33 προβληματικές επιχειρήσεις του κρατικού Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) που κατασπατάλησε πάνω από 3 τρισ. δραχμές «εκσυγχρονίζοντας» τις κρατικές βιομηχανίες έστελνε στον ΣΕΒ επιχειρήσεις του ως μέλη πιστέψαμε (κακώς) ότι τελειώσαμε με το αίσχος του ιδιωτικού τομέα και ιδιαίτερα με τους βιομήχανος.

Είχαμε καταλάβει λάθος.
Οι διορισμένοι «κρατικοί βιομήχανοι» το απολάμβαναν ως μέλη του ΣΕΒ όπως το απολάμβαναν και ως μεγάλοι πετρελαιάδες οι κομματικοί παρατρεχάμενοι που ανέλαβαν τον κρατικό τομέα διύλισης και εμπορίας καυσίμων των τότε ΕΛΔΑ.
Το 1985 όμως η «επανάσταση» κατά της βιομηχανίας και των βιομηχάνων άρχισε να κάνει κοιλιά. Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να μιλάει για κοινωνικοποιήσεις και μετοχοποιήσεις και να δείχνει ότι σκέφτεται και φιλελεύθερα. Άρχισε ακόμη να μιλάει και για νέα γενιά επιχειρηματιών.
Ήταν τότε που το σκάνδαλο Κοσκωτά και 1-2 άλλα ακόμη ανέτρεψαν και αυτό το σοσιαλιστικό όραμα. Παρά το γεγονός ότι και στο μικρό πολιτικό διάλειμμα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας συνεχίστηκαν οι κρατικίστικες αντιλήψεις στην οικονομία, η «σοσιαλιστική επανάσταση» ενάντια στους βιομήχανους άρχισε να χαλαρώνει. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που διαδέχθηκε την Νέα Δημοκρατία έβαλε πολύ νερό στο κρασί της και άρχισε να μιλάει για ανάπτυξη με ιδιώτες. Όταν έψαχνε όμως και δεν τους έβρισκε έδωσε την εξήγηση ότι έχουμε απεργία επενδύσεων. Τίποτε άλλο δεν έφταιγε παρά μόνο η απεργία επενδύσεων των βιομηχάνων...
Την πενταετία του 2004-2009 η Νέα Δημοκρατία έπεισε τους αγρότες και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να γίνουν πετρελαιάδες κάνοντας τα παντζάρια και τις πατάτες πετρέλαιο… Και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να κάνουν φωτοβολταϊκά στα οικόπεδά τους. Τους παρέσυρε και τους εγκατέλειψε. Έτσι όμως γλιτώνουμε σιγά-σιγά και από αυτούς.
Μπορεί να φέρνουμε σκόρδα, πατάτες και κρεμμύδια από την Τουρκία και την Αίγυπτο, αλλά καθαρίζουμε με τους ιδιώτες πάσης φύσεως και πάμε παρακάτω.
Σήμερα όμως από τις «στάχτες του σοσιαλισμού» αναπηδούν νέες ελπίδες επιστροφής στην «επανάσταση». Το κομματικό ΠΑΣΟΚ μιλάει και για αυτοδιαχείριση στα μέσα μεταφοράς. Μιλάει για γενικές εθνικοποιήσεις και για ανατροπή του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων σε ό,τι αφορά τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις μεταφορές γενικά. Επαναφέρει, με άλλα λόγια, τις ιδέες του μακαρίτη του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Τίτο που σήμερα τις βρίσκεις μόνο στις βιβλιοθήκες-μουσεία για τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό.
Αλλά η νέα «επανάσταση» δεν σταματάει εδώ. Αφού δεν υπάρχει πλέον βιομηχανία που να μπορεί να δικαιολογήσει μια σοσιαλιστική επίθεση. Αφού οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι είναι τόσο εξαθλιωμένοι που σβήνουν από μόνοι τους τα φώτα πέφτουν στον τελευταίο κοινωνικό εχθρό.
Τους εφοπλιστές που την πάτησαν και κράτησαν στα κρουαζιερόπλοια τους ελληνική σημαία.
Η πρώτη επίθεση έγινε με το διοικητικό μπάχαλο στα υπουργεία που ασκούν την ναυτιλιακή πολιτική. Κανείς δεν γνωρίζει που να πάει και από πού θα του έρθει. Η δεύτερη επίθεση έγινε με τις υποχρεώσεις έναντι του κράτους όσων έχουν ελληνική σημαία σε σχέση με τα κρουαζιερόπλοια που έχουν ξένη σημαία. Πρόκειται για πολιτική άρσης του καμποτάζ που να μην θίγει τα «κομματικά σπλάχνα» και την κομματική πελατεία. Δεν θα μπω περισσότερο στην ουσία γιατί όσα λέγονται γύρω από το θέμα είναι και ξεκάθαρα και ουσιαστικά.
Θα σταθώ όμως στο γεγονός που παραμένει ακόμη στην σκιά. Ότι αν καταφέρουμε να ξηλώσουμε μετά την βιομηχανία (την ευρωπαϊκού τύπου βιομηχανία και όχι αυτό λέμε σήμερα ελληνική βιομηχανία) και την ελληνική ναυτιλία τότε έχουμε επιτύχει το μέγα όραμα. Κρατάμε μόνο ό,τι μείνει από τουρισμό και επιστρέφουμε ολοταχώς στο «συρτάκι ντανς».

george.kraloglou@capital.gr


Του Γιώργου Κράλογλου

 Διαλύστε τους να τελειώνουμε...
Για να θυμόμαστε...

Ασφαλώς και είναι μεγάλη παράλειψη (όπως μου επισημάνθηκε) να περιγράφεις την «κοινωνικοποίηση» του δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του 1981 με τις κρατικοποιήσεις σοβαρού μέρους (44 εργοστασιακά συγκροτήματα) του ελληνικού βιομηχανικού στερεώματος και να μην αναφέρεσαι στη «σκυτάλη» των κρατικοποιήσεων που παρέλαβαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεράσιμος Αρσένης από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Παναγή Παπαληγούρα. Τη σκυτάλη των κρατικοποιήσεων των ομίλων Ανδρεάδη, Νιάρχου, Ωνάση, και μεγάλου μέρους του ελληνικού ορυκτού πλούτου. Των κρατικοποιήσεων που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με μια διαφορετική αντίληψη στη σχετική διαπραγμάτευση πάντα σε όφελος του δημοσίου.
Επανέρχομαι λοιπόν στο θέμα που έθιξα στην ίδια στήλη την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011 (Διαλύστε τους να τελειώνουμε...) για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί το σημείωμά μου αυτό όχι μόνο σχολιάσθηκε από 84 αξιόλογους σχολιαστές–αναγνώστες του Capital.gr αλλά αποτέλεσε και αντικείμενο θέσεων και απόψεων όπως και αυτή που διατυπώνω στην εισαγωγή μου. Δεύτερον γιατί αυτά που περιγράφω δεν τα διάβασα κάπου ούτε μου τα διηγήθηκαν. Τα γνωρίζω από προσωπικές μου έρευνες. Γιατί το 1981 είχα ήδη 16 χρόνια δημοσιογραφίας στο οικονομικό ρεπορτάζ με ειδικότερο αντικείμενο τα βιομηχανικά, βιοτεχνικά και ενεργειακά θέματα. Πράγματι λοιπόν από τότε (εποχή Κ. Καραμανλή - Π. Παπαληγούρα) πρυτάνευε η ανάγκη να βολευτούν στο δημόσιο ορδές κομματικών παρατρεχάμενων όπως και έγινε με το βόλεμα 8-10.000 (σε πρώτη φάση) με τις κρατικοποιήσεις.
Ήταν όλα αυτά που οδήγησαν και τον τότε αντιπρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλο στα περί «σοσιαλμανίας». Αναφορές που δεν έγιναν τυχαία. Είχαν προηγηθεί οι θέσεις του Κ. Καραμανλή για τους βιομήχανους «θα σας ρίξω στα βαθιά και πρέπει να κολυμπήσετε» όπως και ο παρακάτω διάλογος Καραμανλή με τον Γεώργιο Δράκο (ΙΖΟΛΑ) που γνωρίζω από πρώτο χέρι:
- Πιστεύω ότι η ελληνική βιομηχανία δεν έχει επιχειρηματίες ποιότητας που μπορεί να βασιστεί ο τόπος.
- Τότε κύριε Πρόεδρε βάλτε μας σε μια βάρκα και ρίξτε μας στην θάλασσα να πνιγούμε. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Στο κάτω–κάτω 200 άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι. Μικρή ζημιά. Αλλά κύριε Πρόεδρε, μέχρι να φτιάξετε τους καινούργιους, προς Θεού, να μην την πληρώσει η βιομηχανία του τόπου. Η βιομηχανία πρέπει να μείνει.
Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.
Ο Καραμανλής χαμογέλασε με το γνωστό αινιγματικό του χαμόγελο και δεν είπε τίποτε.
Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη τα επόμενα χρόνια από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή με την πολιτική Π. Παπαληγούρα και από τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με την πολιτική Γερ. Αρσένη.
Επιστρέφοντας στο θέμα στο σημερινό μου σημείωμα θα προσπαθήσω να αναλύσω την παραίνεση του Γ. Δράκου: «κύριε πρόεδρε προσέξτε την βιομηχανία». Πέρα από κάθε αμφιβολία μέχρι την δεκαετία του 1980 η Ελλάδα ήταν και βιομηχανική χώρα. Και μάλιστα ανταγωνιστική. Η Ελλάδα είχε από τότε ισχυρή τσιμεντοβιομηχανία. Τη δεκαετία του 1980 η ελληνική τσιμεντοβιομηχανία είχε προκαλέσει και τη Γαλλία και την Αγγλία, ενώ ήταν στην κορυφή των εκτός Ευρώπης αγορών.
Η ελληνική χαλυβουργία είχε προκαλέσει και την Αγγλία και την Ιταλία. Ορισμένοι μάλιστα συνδέουν τη δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου (Χαλυβουργική) από τους οργανωμένους δολοφόνους με την επιτυχία αυτή. Το ελληνικό νικέλιο πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Το αλουμίνιο της Ευρώπης στηρίχθηκε για πολλά χρόνια στην ελληνική παραγωγή. Τα ελληνικά καλώδια συναγωνίσθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα ιταλικά και τα γαλλικά και μέσα στην ελληνική αγορά. Η χημική βιομηχανία και ειδικότερα τα λιπάσματα της Ελλάδας είχαν κλείσει για τα καλά τα σύνορά μας στις εισαγωγές.
Τα ελληνικά ναυπηγεία ήταν στα διακεκριμένα της παγκόσμιας ναυτιλίας. Η ελληνική βιομηχανία ειδών (ΙΖΟΛΑ - ΠΙΤΣΟΣ) στάθηκε με δυναμισμό δίπλα στα εισαγόμενα προϊόντα.
Η βιομηχανία ελαστικών της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης (πριν τις στείλουν στην Τουρκία οι συντεχνίες) είχαν καλύψει απόλυτα σχεδόν την ελληνική αγορά. Η αυτοκινητοβιομηχανία (Nissan) στον Βόλο θα κάλυπτε μεγάλο μέρος των αναγκών μας αν δεν την είχαμε πάρει στο κυνήγι για κομματικούς και άλλους... λόγους.
Η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να καλύπτει συνεχώς τις ανάγκες μας αν δεν προτιμούσαμε τις μίζες από τις εισαγωγές. Το ελληνικό ύφασμα τζιν (της Πειραϊκής Πατραϊκής) είχε προκαλέσει την γαλλική βιομηχανία, όπως ακόμη και την κινέζικη τα μεταξωτά υφάσματα της ΒΟΜΒΥΞ. Τα ελληνικά είδη υγιεινής και τα κεραμικά πλακάκια ισοπέδωναν σε πολλές περιπτώσεις τα ιταλικά. Η ελληνική βιομηχανία παπουτσιού είχε κάτσει στο σβέρκο της Ευρώπης όπως και τα έτοιμα ρούχα. Οι πλαστικοί σωλήνες (κυρίως) -όμιλος Πετζετάκι- αλλά και γενικά η βιομηχανία πλαστικών ήταν ασυναγώνιστη μέχρι να φθάσουμε στα κινέζικα. Στον μεταλλευτικό τομέα τα 4-5 μεγάλα συγκροτήματα της Ελλάδας έκαναν τεράστιους όγκους εξαγωγών.
Η ελληνική χαρτοβιομηχανία (Αθηναϊκή Χαρτοποιία) εξαφάνισε μέσα σε μήνες τις εισαγωγές. Το κονιάκ και τα άλλα προϊόντα ΜΕΤΑΞΑ ήταν πρεσβευτές της ελληνικής βιομηχανίας ποτών. Η φαρμακοβιομηχανία ήταν ανταγωνιστική της ευρωπαϊκής και κάλυπτε το 80% των αναγκών μας. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας κράτησε για χρόνια και χρόνια.
Τα βιομηχανικά αυτά συγκροτήματα απασχολούσαν εργάτες κατά χιλιάδες. Οι αριθμοί άρχιζαν πάντα από 1.000 και επάνω.
Είναι λοιπόν μεγάλο λάθος να ξεχνάμε την πραγματική βιομηχανική Ελλάδα που έσβησε ασφαλώς και από νομοτελειακούς λόγους συγκυρίας, εξελίξεων, ανταγωνιστικότητας και μεγάλων ελλείψεων στην υποδομή της. Ελλείψεις ιδίως στην καθετοποίησή της.
Είναι όμως ταυτόχρονα κακό να ξεχνάμε και ότι σπρώχθηκε και βίαια στον αφανισμό γιατί εκτός των άλλων μας ξίνιζε ο Ανδρεάδης, μας ενοχλούσε ο Μποδοσάκης, δεν μας καλοφαινόταν ο Κατσάμπας (που του είχαμε φορτώσει κόσμο και χρεοκοπημένες εταιρείες πριν τον κάνουμε προβληματικό), μας προβλημάτιζε ο Κεφάλας, ο Δράκος, ο Στράτος, ο Αθανασιάδης (δολοφονήθηκε επίσης), ή τα μεγάλα ονόματα πολυεθνικών.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι για το χατίρι των κρατικών Τραπεζών και συντεχνιών στήθηκε η «φάμπρικα» των προβληματικών του ΟΑΕ με τους διορισμένους «βιομήχανους» που νόμιζαν ότι το φουγάρο είναι πολυκατοικία... αλλά ήξεραν να καλοκάθονται στις κρατικές αμαξάρες και στα Βόρεια προάστια με τα 3 τρισ. δραχμών των φορολογουμένων.
Έτσι η χώρα αποβιομηχανίσθηκε μια ώρα νωρίτερα.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι η αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ με τα πολλά ικανότατα στελέχη της βούλιαξε μαζί με τα ναυπηγεία που την υποχρέωσαν να αγοράσει γιατί το απαίτησαν οι κομματικοί συνδικαλιστές.
Είναι λάθος να ξεχνάμε ότι τα χρέη των τότε προβληματικών δεν ήταν λόγος για να ξηλωθεί τόσο γρήγορα η ελληνική βιομηχανία.
Είναι, τέλος, λάθος να ξεχνάμε ότι και σήμερα τα ίδια χρέη έχουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αποτελούν την νέα γενιά προβληματικών.
Συνεπώς το ερώτημα τότε και τώρα είναι τι κάνουμε. Τους διαλύουμε και τελειώνουμε ή τα κρατικοποιούμε πάλι.

Πηγή: http://www.capital.gr/