Επιτομική ιστορία της Ελλάδας:1950-2010 (Μέρος 3ο)

Επιτομική ιστορία 

της Ελλάδας:1950-2010

(Μέρος 3ο)

Φθάνουμε λοιπόν στο σωτήριο έτος 1974. Η επταετής διακυβέρνηση της χώρας από τον Γ. Παπαδόπουλο και τον Δ. Ιωαννίδη είχε επιτύχει τον πραγματικό σκοπό της. Αυτό που ήθελαν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου να φανεί ως κακή δεξιά ανατράπηκε. Το πέρασμα από τον ένα ιδεολογικό πόλο στον άλλο, από την εθνική ιδεολογία προς την κομμουνιστική άνοιξε. Ο Καραμανλής τώρα φόρεσε τον σοσιαλιστικό του μανδύα και μας ξαναήλθε. Το κόλπο είχε πετύχει. Οι δεξιοί είχαν κουράσει, οι κομμουνιστές ένοιωθαν αδικημένοι, οι αριθμοί ευημερούσαν και η πετρελαϊκή κρίση έβαλε το λιθαράκι της. Είναι πράγματι πολύ βασικό εδώ να σημειώσουμε τα εξής: Ελεγχομένη η Ελλάδα πλήρως από τις Μεγάλες Δυνάμεις, αυτές που τώρα ένωναν τον κόσμο κάτω από την ΕΟΚ κ.λ.π. είναι αλήθεια ότι ευημέρησε έως τουλάχιστον το 1980 σε αριθμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία το 1977 ήταν στο 1,7%, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 1975 24,7%-όλα αυτά σε σχέση με την μετανάστευση και το κόλπο ενός Ελληνικού κράτους που για να ελεγχθεί πρέπει να υπάρξει όχι σε σχέση με τους πολίτες αλλά σε σχέση με το δολλάριο. Τα αντίστοιχα νούμερα το 1999 ήταν 11,8%, 114,1% το 2001. Παραδίδεται ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα την δεκαετία του 60 προς 70 άγγιξε τα 800 δολλάρια. Αν και σιγά-σιγά από την πετρελαϊκή κρίση και έπειτα τα μεγέθη ως αριθμοί τουλάχιστον άρχισαν να διαφοροποιούνται επί το αρνητικότερον. Ο πληθωρισμός είχε αγγίξει το 1974 το 26,9% και οι επενδύσεις είχαν σημειώσει πτώση 33,5%. Η χώρα πλέον προσπαθούσε να σταθεί ως κράτος κάνοντας καλή διαχείριση στον εθνικό πλούτο μη δίνοντας κατά άλογο τρόπο παροχές στους Έλληνες πολίτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι έως το 1980 είχαμε την απόλυτη έξαρση στα δημόσια έργα, μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αν και διογκώθηκε επικίνδυνα ο δημόσιος τομέας μέσα από τις κρατικοποιήσεις του Κ. Καραμανλή. Η σφιχτή οικονομική πολιτική απέναντι στους μισθωτούς δικαιολογήθηκε προκειμένου η Ελλάδα να ικανοποιήσει τους δείκτες που ήθελε η Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία εισήλθε η Ελλάδα το 1981.

Από την άλλη πλευρά όμως τι κρυβόταν πίσω από όλα αυτά. Θα πρέπει πολύ προσεκτικά να δούμε το εξής. Η Ελλάδα έφερε τεράστιο πολιτισμό και παράδοση ο οποίος ήταν πρόβλημα στην διηνεκή προσπάθεια των εξουσιαστών αυτού του κόσμου να ελέγξουν την Ελλάδα και συγχρόνως το πέρασμα προς την Ανατολή. Η εξόντωση του Ελληνισμού που είχε αρχίσει το 1922 έπρεπε να ολοκληρωθεί. Τεχνηέντως κάτω από τον όρο δεξιός όλα αυτά τα χρόνια χώρεσαν οι αστοί που ήθελαν να γίνουν καπιταλιστές άρα και οι καπιταλιστές. Οι εθνικιστές και οι πατριώτες αφού δεν ήταν κομμουνιστές θεωρήθηκαν δεξιοί. Οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να είναι μαζί με τους αθέους κομμουνιστές άρα θεωρήθηκαν δεξιοί και αυτοί. Με αυτόν τον τρόπο και μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές των πολιτειακών καταστάσεων η δεξιά μισήθηκε διότι θεωρήθηκε ότι όλοι αυτοί ήπιαν το αίμα του Ελληνικού λαού όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι οι Έλληνες ήταν και είναι πέρα από ετικέτες, είναι όμαιμοι και ομότροποι και ομόφυλοι προκειμένου να συνεχίσουν την πολιτιστική τους πορεία.

Το κακό όμως είχε γίνει. Η παιδεία δεν μπόρεσε να προβάλει τον ενιαίο Ελληνικό πολιτισμό και ο μανιχαϊσμός του καλού δεξιού και του κακού αριστερού μόνο τους αριστερούς ευνόησε. Η Ελλάδα στη δίνη του ψυχρού πολέμου εύκολα μπέρδεψε τα πρόσωπά της. Μέχρι το 1973 κυβερνησαν οι νικητές του Μακρυγιάννη, οι οποίοι, υπόδουλοι στην Ευρώπη και στην Αμερική, δυστυχώς έπαιξαν το παιχνίδι τους μη μπορώντας να προβάλουν το ενιαίο του Ελληνικού πολιτισμού. Μετά το 1974 οι εντολές ήταν σαφείς. Έπρεπε να εμφανισθούν και οι ηττημένοι του Μακρυγιάννη. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα αδυνάτιζε αφ' ής στιγμής από το ένα αχρηστευμένο άκρο θα πηγαίναμε στο άλλο και πάλι με ένα άκρο θα μέναμε. Πράγματι ο σοσιαλίζων Καραμανλής άνοιξε το δρόμο μέσα από τις κρατικοποιήσεις, την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την πλήρη άγνοια γύρω από τον εθνομηδενισμό των αριστερών στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ράλλης κατήργησε τα Αρχαία Ελληνικά στα σχολεία και η Ελλάδα χάνοντας το ένα πρόσωπο και παίρνοντας το άλλο έμοιαζε με τον πενηντάρη ο οποίος αργά θυμάται να οικειοποιηθεί άλλη προσωπικότητα. Ουσιαστικά πιστεύω ότι στη Γιάλτα η Ελλάδα δόθηκε σε όλους. Ασελγώντας όλοι επάνω στην πατρίδα μας την έφθασαν εδώ που την έφθασαν. Το σοσιαλίζον Καραμανλικό κράτος του 1974 θα μπορούσε επιτέλους να δεί τον πολίτη με ένα πανέξυπνο και ξενόφερτο μαρξικό τρόπο. Ωραία υπάρχει μετά τον Πόλεμο Ελληνικό κράτος το οποίο ελέγχεται οικονομικά από αυτούς που ελέγχεται. Ως δομή. Τώρα πρέπει να ελεγχθούν και οι πολίτες του. Μέσα από τη κρατική ραστώνη και τη διόγκωση του κρατικού τομέα οι Έλληνες αποκοιμήθηκαν παραγωγικά και τώρα που η εξειδίκευση και οι νέες τεχνολογίες καθορίζουν τα πάντα δεν φταίει το κακό κράτος που δεν έχει λεφτά. Εμείς φταίμε που δεν προνοήσαμε να αποκτήσουμε μέσα από την πλήρη δραστηριοποίησή μας. Το κόλπο είναι εντυπωσιακό και όταν ξαναϋπάρξει Ελληνικό κράτος θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ΄όψιν.

Η κενότητα στην παιδεία συνοδεύθηκε από την κενότητα και στον βιομηχανικό τομέα. Δεν υπήρξε το πέρασμα προς το «φορντικό» επιθετικό μοντέλο ανάπτυξης, ούτε προς την τεχνολογική εξειδίκευση που θα καθιστούσε την Ελλάδα βιομηχανικά δυνατή χώρα - ο ορυκτός μας πλούτος είναι απίστευτος. Για αυτό και σήμερα που η βιομηχανία είναι ηλεκτρονικά εξειδικευμένη η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε τελείως. Αλλά ούτε και στον πρωτογενή τομέα έγινε έργο ουσίας, γι αυτό και οι αγρότες αντί να μπορούν τεχνολογικά να σταθούν οδεύουν συνεχώς προς την κρατική βοήθεια. Η βιομηχανία μας ήταν κυρίως μεταπραττική και μεταποιητική και όταν η εξειδικευμένη βιομηχανία σήμερα κινεί τον κόσμο προς την πλήρη εξειδίκευση η Ελλάδα καταχρεωμένη διώχνει τους επιστήμονες στο εξωτερικό και ξεπουλά τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές σε ξένους.

Ας τα δούμε όλα αυτά αφαιρετικά. Η μεταπολεμική Ελλάδα επελέγη για το πιο απίστευτο ιστορικό πείραμα. Μπορεί μία χώρα να αποκοπεί από τις ρίζες της οι οποίες είναι οι μόνες ενάντια στο παρόν σιωνιστικό συγκεντρωτικό σύστημα εξουσίας και σταδιακά να απωλέσει τόσο την προσωπικότητά της ώστε να κυβερνηθεί από αυτούς που τόσο αντιμάχεται; Έως το 1980 περίπου η Ελλάδα μέσα από το συμμαχικό σφιχταγκάλισμα αναπτύχθηκε επιφανειακά τόσο ώστε οι Έλληνες σαν το Σίσσυφο να πούν ότι θέλουμε περισσότερη ύλη που μέχρι τότε πιστοί στις διάφορες μεγάλες ιδέες δεν μπορούσαν να πιάσουν ζώντας σε μία πνευματική Ελλάδα. Τώρα σιγά-σιγά και η Μεγάλη Ιδέα υποχώρησε και η παιδεία γινόταν όλο και πιο ουδέτερη και η σύνδεση με τις πηγές γνώσης της Αρχαιότητας όλο και αδυνάτιζαν. Η ώρα της αριστεράς σήμανε για τον Σίσυφο ο οποίος πλησίασε πολύ στην πηγή του υλικού πλούτου και ήπιε νερό στις 18/10/1981.Ο κρατισμός του Καραμανλή είχε δείξει κάτι πολύ απλό. Ένας τρόπος υπάρχει να ελέγξει κανείς τους λαούς: Να τους κάνει δημόσιους υπαλλήλους αφαιρώντας τους κάθε ικμάδα ιδιωτικής αλλά και προσωπικής δημιουργικότητας. 
Ο Παπανδρέου ο Ανδρέας υπακούοντας στα αφεντικά που τον έφεραν στην Ελλάδα έκλεισε τους Έλληνες στην σκλαβιά του κράτους και με αυτό τον τρόπο κέρδισε δύο πράγματα. Ήλεγχε την ψήφο των Ελλήνων και εμπόδιζε κάθε έννοια ανάπτυξης. Διότι το πείραμα προς την αριστερή Ελλάδα θα πετύχαινε μόνο εάν το κράτος έφερε την επίπλαστη ισότητα πέρα από την αιρετική ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία εξαφανίσθηκε σχεδόν από το 1981 και έπειτα ως αποφασιστικός μοχλός και κύριος της σταθερής οικονομικής ανάπτυξης.

Τα νούμερα είναι φρικώδη και μαρτυρούν το απόλυτο σχέδιο-στάδιο απαραίτητο του οποίου ήταν και η πολιτική υποδούλωση του στρατού τις συνέπειες του οποίου είδαμε στα Ίμια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήλθε προκειμένου να αποβλακώσει υλικά τους Έλληνες, να τους ξεκόψει από κάθε δημιουργική ικμάδα, να τους μαζέψει στο δημόσιο ώστε να τους απογράψει προκειμένου όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος μέσα από τα πειράματα του Νίξον και της Θάτσερ και του Μωρουά αναπτυχθεί και εξειδικευθεί οι Έλληνες να είναι τόσο πίσω ώστε το δημόσιο φυσιολογικά να αυτοκαταργηθεί. Όταν όλοι –Ινδοί και Πακιστανοί και Ιρανοί- αναπτύσσονταν και εξειδικεύονταν, οι Έλληνες μέσα από την πιο γελοία αριστερή πρακτική του δημοσίου και της απεργίας παρουσίαζαν απίστευτη στασιμότητα. Ο σκοπός είχε επιτευχθεί. Ο Πλάτων πέθανε και η Ελλάδα ξέχασε τη πλούσια φύση και έγινε απλά το γιοφύρι προς την Ανατολή. Ούτε κάν Ευρωπαϊκό σύνορο όπως φανερώνει η ιστορία με τους λαθρομετανάστες.

Το ΑΕΠ από το 1982 έως το 1989 αυξήθηκε στην Ελλάδα 1,7 % ενώ στην ΕΟΚ ήταν περίπου στο 2,7 %. Το φοβερό είναι ότι οι δαπάνες οι δημόσιες ως ποσοστό του ΑΕΠ στο ίδιο χρονικό διάστημα αυξήθηκαν από 30% στο 50 %. Οι Ινδοί και οι Πακιστανοί μάθαιναν να κάνουν ατομική βόμβα και εμείς μπαινοβγαίναμε στο 8ωρο στη δημόσια υπηρεσία παρουσιάζοντας μηδέν εξέλιξη αφού τα πακέτα από της ΕΟΚ πήγαιναν όπου πήγαιναν.

Σήμερα ζούμε τις τελικές συνέπειες όλων αυτών. Ευρισκόμενοι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ουσιαστικά από το 1944, πραγματικά πτωχεύσαμε το 1985 όταν οι αλόγιστες κρατικοποιήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου-σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις συμμετείχε και ο σημερινός πρωθυπουργός άρα ας παραδεχθεί ότι όλα είναι ένα καλοστημένο σχέδιο ενάντια στην Ελλάδα και ας σταματήσει τις πατριωτικές κορώνες και τα αγγίγματα στον ώμο-έφεραν τη Σιμήτεια λιτότητα του 1985. Το χρέος ήταν 115 δις το 1981 και έφθασε επί Τσοβόλα στα 920 δις το 1989.Ουσιαστικά η Ελλάδα είχε υποδουλωθεί πλήρως στην Ευρώπη η οποία περίμενε για το τελευταίο στάδιο του μεγάλου πειράματος. Πώς μία χώρα μπορεί να γίνει μετοχή και να εξαφανισθεί αργά και κατά περιοχή και κατά "Καλλικράτη".

Το 1990 δεν μπορούσε να γίνει τίποτε διότι έλειπε η πολιτική ένωση της Ευρώπης. Όταν αυτή εμφανίσθηκε στο Μάαστριχτ το τελικό στάδιο άρχισε να λειτουργεί. Όλες οι χώρες έπρεπε να γίνουν ένα, μπροστά στον μεγάλο σύγχρονο εξουσιαστή. Μέσα από το χρηματιστήριο τα λεφτά του Ελληνικού λαού εκλάπησαν και του επεστράφησαν ως δάνεια. Μη μπορώντας η Ελλάδα να ακολουθήσει τις ηλεκτρονικά βιομηχανοποιημένες και εξειδικευμένες χώρες αποβιομηχανοποιήθηκε και μέσα από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 επέτρεψε τηλεοπτικά να ελέγχεται από τον σύγχρονο ηλεκτρονικό μεγάλο αδελφό. Μη παράγοντας κατέφυγε η χώρα μας σε χρηματοπιστωτικά κόλπα ξεπουλώντας ουσιαστικά το δικαίωμα της ανεξαρτησίας και της αυτόνομης ιστορικής πορεία. Οι σύμμαχοι μας βοήθησαν για όσο χρονικό διάστημα χρειαζόταν για να μας δέσουν στο άρμα τους. Τώρα φάνηκε ότι μας έκαναν απλά μία τσιμεντένια γέφυρα προς την Ανατολή.

Κατακλείοντας θα ήθελα να τονίσω ότι το Ελληνικό κράτος πλήττεται και όχι η Ελληνική φυλή, η οποία διαχρονικά θα αφυπνισθεί παιδευτικά και πολιτιστικά και όταν ο αλλοιωμένος και υλικός κόσμος που ζούμε εξαντληθεί τότε οι Έλληνες θα ξαναπάρουν τη σκυτάλη οδεύοντας προς τη χώρα του οντικού Λόγου.

Β. Δ. Μακρυπούλιας
Δρ φιλοσοφίας.

http://users.sch.gr/makripulias