Η ρωμαϊκή επαρχία του "Ιλλυρικού" (Illyricum)Ιλλυριοί: Ομάδα φύλων του δυτικού τμήματος της χερσονήσου του Αίμου. Η ονομασία τους αυτή, με την οποία έγιναν γνωστοί στις αρχαιοελληνικές πηγές, φαίνεται ότι προήλθε αρχικά από ένα μικρό φύλο της Ιλλυρίδος (*), δηλ. της περιοχής της σημερινής κεντρικής Αλβανίας, με το οποίο ήλθαν σε επαφή για πρώτη φορά οι Έλληνες και στην συνέχεια η χρήση του διαδόθηκε και περιέλαβε όλα τα «ιλλυρικά» φύλα. Μια ένδειξη για την ύπαρξη αυτού του φύλου προέρχεται από το έργο του Πλίνιου του Πρεσβύτερου «Φυσική Ιστορία», που γράφτηκε στα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ. και στο οποίο αναφέρεται (ΙΙΙ. 144) η ύπαρξη ενός λαού στην περιοχή των εκβολών του ποταμού Δρίλωνος (σημερ. Drin) στην Αδριατική, που τον αποκαλεί «οι λεγόμενοι κυρίως Ιλλυριοί» (Illyrii proprie dicti).
Οι πρόγονοι των Ιλλυριών υποστηρίζεται ότι προήλθαν από την συγχώνευση των Νεολιθικών κατοίκων της περιοχής με τους Αριοευρωπαίους εισβολείς, η οποία σημειώθηκε στην διάρκεια της Χαλκολιθικής Εποχής (4η χιλιετία π.Χ.), κυρίως στις περιοχές της κεντρικής και ανατολικής χερσονήσου του Αίμου. Στο δυτικό τμήμα θα διεισδύσουν αργότερα, με αποτέλεσμα η περιοχή να εμφανίζει καθυστέρηση και η Εποχή του Ορειχάλκου να αρχίσει μόλις το 2100/2000 π.Χ.
Η φάση πάντως του σχηματισμού των λεγομένων Πρωτο-Ιλλυριών (Proto-Illyrians) καλύπτει ολόκληρη την Εποχή του Ορειχάλκου (Bronze Age, 2100/2000 – 1100 π.Χ.), ενώ στην διάρκεια των πρώτων αιώνων της Εποχής του Σιδήρου (1100 – 700 π.Χ.), έχουμε την διαμόρφωση των Πρώϊμων Ιλλυριών (First Illyrians). Από το 700 π.Χ. και μετά αναφερόμαστε πλέον στα ήδη σχηματισμένα φύλα των Ιλλυριών που αναφέρονται στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς (βλ. λεπτομέρειες στην Αρχαία Ιστορία του Πανεπιστημίου Καίημπριτζ–Cambridge Ancient History, C.A.H. Vol. III, part 1 σελ. 585).
Θα πρέπει πάντως να τονίσουμε, ότι οι συστηματικές έρευνες των τελευταίων δεκαετιών, που συγκέντρωσαν έναν τεράστιο όγκο αρχαιολογικού και γλωσσολογικού υλικού, απέδειξαν ότι οι Ιλλυριοί δεν απετέλεσαν ποτέ μια ομοιογενή εθνική και φυλετική οντότητα (Illyrians, 1996 σελ. 38). Η ανομοιογένεια αυτή ερμηνεύεται όχι μόνον από την ανάμειξη των ιθαγενών Νεολιθικών πληθυσμών με τους Αριοευρωπαίους εισβολείς όπως προαναφέραμε, αλλά και από την είσοδο κεντροευρωπαϊκών λαών των λεγομένων «πολιτισμών των Τεφροδόχων» (Urnfield cultures**) στις κεντρικές και δυτικές περιοχές της χερσονήσου του Αίμου.
__________________________________
(*) Γεωγραφικός όρος, που διαφέρει από τους όρους «Ιλλυρία» (=γενικά, οι σημερινές περιοχές της Αλβανίας και της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) και «Ιλλυρικόν» (= η ρωμαϊκή επαρχία ειδικότερα, Illyricum).
(**) Πολιτισμός της Μέσης Εποχής του Εποχής Ορείχαλκου (Bronze Age) της Κεντρικής Ευρώπης (περίπου 1800 π.Χ.), που ανήκει σε ομάδα συγγενών πολιτισμών οι οποίοι είναι γνωστοί με την ονομασία Ούρνφιλντ (Urnfield cultures = Πολιτισμοί των τεφροδόχων). Χαρακτηριστικό αυτών των πολιτισμών ήταν το ταφικό έθιμο της καύσης των νεκρών και της τοποθέτησης της τέφρας (στάχτης) σε ειδικά, συνήθως κεραμικά, αγγεία (τεφροδόχοι, Urns).
Η είσοδος αυτών των λαών έγινε σε δύο κύματα: Το πρώτο σημειώθηκε γύρω στο 1200 π.Χ. και ταυτίζεται με την μεγάλη «Φρυγική μετανάστευση», ενώ το δεύτερο πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα και στην διάρκεια του 11ου αιώνα π.Χ. Αυτό το δεύτερο κύμα είχε αξιοσημείωτη επίδραση ειδικά στις δυτικές περιοχές, όχι μόνον στα υλικά στοιχεία των τοπικών πολιτισμών, αλλά κυρίως στο ότι προκάλεσε νέες μετακινήσεις λαών από τα ανατολικά παράλια της Αδριατικής προς την ιταλική χερσόνησο και ειδικότερα το νοτιοανατολικό της άκρο (αρχ. Ιαπυγία ή Καλαβρία, σημερινή Απουλία).
Οι λαοί που εγκαταστάθηκαν στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής ήσαν οι Ιάπυγες (δεν πρέπει να συγχέονται με τους Ιάζυγες, ένα Σαρματικό φύλο και τους Κελτο-Ιλλυριούς Ιάποδες των βορειοανατολικών παραλίων της Αδριατικής), οι Μεσσάπιοι και οι Χώνες (Chonians). Για τους τελευταίους, πιστεύεται ότι σχετίζονται με το Δυτικό (Ηπειρωτικό) ελληνικό φύλο των Χαόνων (βλ. C.A.H. Vol. III part 1, σελ. 229).
Οι πρόγονοι των Ιλλυριών υποστηρίζεται ότι προήλθαν από την συγχώνευση των Νεολιθικών κατοίκων της περιοχής με τους Αριοευρωπαίους εισβολείς, η οποία σημειώθηκε στην διάρκεια της Χαλκολιθικής Εποχής (4η χιλιετία π.Χ.), κυρίως στις περιοχές της κεντρικής και ανατολικής χερσονήσου του Αίμου. Στο δυτικό τμήμα θα διεισδύσουν αργότερα, με αποτέλεσμα η περιοχή να εμφανίζει καθυστέρηση και η Εποχή του Ορειχάλκου να αρχίσει μόλις το 2100/2000 π.Χ.
Η φάση πάντως του σχηματισμού των λεγομένων Πρωτο-Ιλλυριών (Proto-Illyrians) καλύπτει ολόκληρη την Εποχή του Ορειχάλκου (Bronze Age, 2100/2000 – 1100 π.Χ.), ενώ στην διάρκεια των πρώτων αιώνων της Εποχής του Σιδήρου (1100 – 700 π.Χ.), έχουμε την διαμόρφωση των Πρώϊμων Ιλλυριών (First Illyrians). Από το 700 π.Χ. και μετά αναφερόμαστε πλέον στα ήδη σχηματισμένα φύλα των Ιλλυριών που αναφέρονται στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς (βλ. λεπτομέρειες στην Αρχαία Ιστορία του Πανεπιστημίου Καίημπριτζ–Cambridge Ancient History, C.A.H. Vol. III, part 1 σελ. 585).
Θα πρέπει πάντως να τονίσουμε, ότι οι συστηματικές έρευνες των τελευταίων δεκαετιών, που συγκέντρωσαν έναν τεράστιο όγκο αρχαιολογικού και γλωσσολογικού υλικού, απέδειξαν ότι οι Ιλλυριοί δεν απετέλεσαν ποτέ μια ομοιογενή εθνική και φυλετική οντότητα (Illyrians, 1996 σελ. 38). Η ανομοιογένεια αυτή ερμηνεύεται όχι μόνον από την ανάμειξη των ιθαγενών Νεολιθικών πληθυσμών με τους Αριοευρωπαίους εισβολείς όπως προαναφέραμε, αλλά και από την είσοδο κεντροευρωπαϊκών λαών των λεγομένων «πολιτισμών των Τεφροδόχων» (Urnfield cultures**) στις κεντρικές και δυτικές περιοχές της χερσονήσου του Αίμου.
__________________________________
(*) Γεωγραφικός όρος, που διαφέρει από τους όρους «Ιλλυρία» (=γενικά, οι σημερινές περιοχές της Αλβανίας και της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) και «Ιλλυρικόν» (= η ρωμαϊκή επαρχία ειδικότερα, Illyricum).
(**) Πολιτισμός της Μέσης Εποχής του Εποχής Ορείχαλκου (Bronze Age) της Κεντρικής Ευρώπης (περίπου 1800 π.Χ.), που ανήκει σε ομάδα συγγενών πολιτισμών οι οποίοι είναι γνωστοί με την ονομασία Ούρνφιλντ (Urnfield cultures = Πολιτισμοί των τεφροδόχων). Χαρακτηριστικό αυτών των πολιτισμών ήταν το ταφικό έθιμο της καύσης των νεκρών και της τοποθέτησης της τέφρας (στάχτης) σε ειδικά, συνήθως κεραμικά, αγγεία (τεφροδόχοι, Urns).
Η είσοδος αυτών των λαών έγινε σε δύο κύματα: Το πρώτο σημειώθηκε γύρω στο 1200 π.Χ. και ταυτίζεται με την μεγάλη «Φρυγική μετανάστευση», ενώ το δεύτερο πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα και στην διάρκεια του 11ου αιώνα π.Χ. Αυτό το δεύτερο κύμα είχε αξιοσημείωτη επίδραση ειδικά στις δυτικές περιοχές, όχι μόνον στα υλικά στοιχεία των τοπικών πολιτισμών, αλλά κυρίως στο ότι προκάλεσε νέες μετακινήσεις λαών από τα ανατολικά παράλια της Αδριατικής προς την ιταλική χερσόνησο και ειδικότερα το νοτιοανατολικό της άκρο (αρχ. Ιαπυγία ή Καλαβρία, σημερινή Απουλία).
Οι λαοί που εγκαταστάθηκαν στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής ήσαν οι Ιάπυγες (δεν πρέπει να συγχέονται με τους Ιάζυγες, ένα Σαρματικό φύλο και τους Κελτο-Ιλλυριούς Ιάποδες των βορειοανατολικών παραλίων της Αδριατικής), οι Μεσσάπιοι και οι Χώνες (Chonians). Για τους τελευταίους, πιστεύεται ότι σχετίζονται με το Δυτικό (Ηπειρωτικό) ελληνικό φύλο των Χαόνων (βλ. C.A.H. Vol. III part 1, σελ. 229).
Γλώσσα των προαναφερθέντων αυτών λαών ήταν η συμβατικά ονομαζόμενη Μεσσαπική, η οποία θεωρείται συγγενής της Ιλλυρικής γλώσσας, αλλά επειδή προήλθε από μια προγονική μορφή της Ιλλυρικής (την λεγόμενη Προ-ιλλυρική, pre-Illyrian), διαφοροποιήθηκε έντονα στην διάρκεια των ιστορικών χρόνων με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται σήμερα ως ξεχωριστή οντότητα μεταξύ των πρώϊμων γλωσσών της ιταλικής χερσονήσου. Είναι γνωστή από περισσότερες από 300 επιγραφές, γραμμένες σε μια μορφή του ελληνικού αλφαβήτου που υιοθετήθηκε γύρω στο 500 π.Χ.
Τα νότια όρια εξάπλωσης των ιλλυρικών φύλων τοποθετούνται στην κοιλάδα του ποταμού Αώου, στην σημερινή νότια Αλβανία, ενώ ορισμένοι τα τοποθετούν βορειότερα, στην κοιλάδα του ποταμού Γενούσου (σημερ. Shkumbi).
Το θέμα αυτό έχει επιλυθεί πλέον μετά από τα νεώτερα ευρήματα και τις πρόσφατες έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι μέχρι τον 9ο αιώνα π.Χ. τα όρια μεταξύ ιλλυρικών και Δυτικών (Ηπειρωτικών) ελληνικών φύλων προσδιορίζονταν από τον ποταμό Γενούσο. Αυτή η περίοδος όμως, ήταν η εποχή κυριαρχίας στην ανατολική Αδριατική ενός ισχυρού λαού της περιοχής, των Λιβουρνών (Liburnians). Οι Λιβουρνοί ανήκαν στους λεγόμενους Βενετικούς (Venetic) λαούς (βλ. παρακάτω), που ήσαν εγκατεστημένοι στον μυχό της Αδριατικής και στις Δαλματικές ακτές και αποτελούσαν το νοτιότερο φύλο τους. Το πρώτο μισό του 8ου αιώνα π.Χ. είχαν εγκατασταθεί στην Κέρκυρα, την οποία μοιράζονταν με τους Έλληνες αποίκους από την Ερέτρια της Εύβοιας, μέχρι την εκδίωξή τους από την περιοχή και την οριστική απώθησή τους, στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. από τον πανίσχυρο στόλο των Κορινθίων, που θα καταλάβουν την Κέρκυρα και θα αποκτήσουν έτσι τον έλεγχο της νότιας Αδριατικής και των επικερδών θαλάσσιων επικοινωνιών με την Ιταλία.
Φαίνεται ότι την περίοδο της κυριαρχίας των Λιβουρνών, οι Ταυλάντιοι και άλλα ιλλυρικά φύλα προωθήθηκαν νοτιότερα και κατέλαβαν τις εύφορες παραλιακές πεδιάδες μεταξύ Γενούσου και Αώου (βλ. λεπτομέρειες για τα παραπάνω στο Illyrians, σελ.183-188 και C.A.H. Vol. III part 3 σελ. 266-267). Στην συνέχεια όμως, τα ελληνικά φύλα των Χαόνων φαίνεται ότι απώθησαν και πάλι τα ιλλυρικά φύλα βορειότερα, στον ποταμό Γενούσο, ο οποίος μέχρι τα τέλη περίπου του 5ου αιώνα π.Χ. θα παραμείνει το όριο μεταξύ τους. Στην διάρκεια του 4ου και 3ου αιώνα π.Χ., εποχή ισχυροποίησης και επέκτασης των ιλλυρικών κρατών της περιοχής, ο Αώος θα ξαναγίνει το όριο ιλλυρικών και ελληνικών φύλων (βλ. Dragoslav Srejović: The Illyrians and the Thracians-Malta 1998, σελ. 14).
Ο ιστορικός του 2ου μ.Χ. αιώνα Αππιανός ο Αλεξανδρεύς, περιέλαβε στο ιστορικό του έργο (Ρωμαϊκά), ένα βιβλίο για τους Ιλλυριούς και τους πολέμους των Ρωμαίων εναντίον τους, το οποίο περιέχει σημαντικές πληροφορίες για τα διάφορα ιλλυρικά φύλα. Εκεί παραδίδεται και μια μυθολογική γενεαλογία των λαών της εποχής εκείνης που ήσαν εγκατεστημένοι στην Ιλλυρία. Σύμφωνα με αυτήν, από τον Κύκλωπα Πολύφημο και την γυναίκα του Γαλάτεια, γεννήθηκαν τρεις γιοι, ο Κελτός, ο Ιλλυριός και ο Γάλας, οι οποίοι μετανάστευσαν από την πατρίδα τους Σικελία και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες χώρες όπου οι υπήκοοί τους ονομάσθηκαν αντίστοιχα Κέλτες, Ιλλυριοί και Γαλάτες, γεγονός που αποκαλύπτει την σύγχυση και την άγνοια εθνολογικών δεδομένων του Αππιανού, ο οποίος διαχωρίζει τους Κέλτες από τους Γαλάτες!
Ο Ιλλυριός απέκτησε έξη γιους, τον Εγχελέα (Encheleus), τον Αυταριέα (Autarieus), τον Δάρδανο (Dardanus), τον Μαίδο (Maedus), τον Ταύλα (Taulas) και τον Περραιβό (Perrhaebus), αλλά και κόρες όπως την Παρθώ (Partho), την Δαορθώ (Daortho), την Δασσαρώ (Dassaro) και άλλες. Από τα παιδιά αυτά του Ιλλυριού κατάγονται οι Ταυλάντιοι, οι Περραιβοί, οι Εγχελείς, οι Αυταριάτες, οι Δάρδανοι, οι Παρθίνοι, οι Δασσαρήτες και οι Δάρσιοι (σημ. ΔΕΕ μάλλον εννοούνται οι Δαόρσοι). Συνεχίζοντας, αναφέρει ότι ο Αυταριεύς είχε ένα γιο, τον Παννόνιο ή Παίονα και αυτός είχε γιους, τον Σκορδίσκο και τον Τριβαλλό, από τους οποίους κατάγονται οι αντίστοιχοι λαοί.
Προφανώς, η γενεαλογία του Αππιανού και η «μεγάλη Ιλλυρία» του, στην οποία περιελάμβανε λαούς εθνικά και γεωγραφικά άσχετους με τους Ιλλυριούς, ήσαν τεχνητά κατασκευάσματα, τα οποία εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους πολιτικούς, δημοσιονομικούς και διοικητικούς στόχους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μετά την ενσωμάτωση των δυτικών περιοχών της χερσονήσου του Αίμου (βλ. και Srejović, 1998 σελ. 13).
Η αρχαιότερη πάντως περιγραφή των ιλλυρικών φύλων, γίνεται στον Περίπλου, ο οποίος γράφτηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. και λανθασμένα αποδίδεται στον θαλασσοπόρο και γεωγράφο Σκύλακα τον Καρυανδέα (Ψευδο-Σκύλαξ). Τους Ιλλυριούς μνημονεύει και ο μεγάλος Γεωγράφος της αρχαιότητος (3ος αιώνας π.Χ.) Ερατοσθένης, καθώς και ο Γεωγράφος του 2ου αιώνα π.Χ. Σκύμνος ο Χίος. Το νοτιότερα εγκατεστημένο φύλο των Ιλλυριών φαίνεται ότι ήσαν οι Βυλλίονες (Bylliones), στην ενδοχώρα της ελληνικής αποικίας της Απολλωνίας, στην κοιλάδα του ποταμού Αώου, που γειτόνευε στα νότια του με το ελληνικό Ηπειρωτικό φύλο των Χαόνων. Σήμερα πάντως υποστηρίζεται ότι οι Βυλλίονες ήσαν ελληνικό και όχι ιλλυρικό φύλο (C.A.H. Vol. III part 3, σελ. 268).
Τα νότια όρια εξάπλωσης των ιλλυρικών φύλων τοποθετούνται στην κοιλάδα του ποταμού Αώου, στην σημερινή νότια Αλβανία, ενώ ορισμένοι τα τοποθετούν βορειότερα, στην κοιλάδα του ποταμού Γενούσου (σημερ. Shkumbi).
Το θέμα αυτό έχει επιλυθεί πλέον μετά από τα νεώτερα ευρήματα και τις πρόσφατες έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι μέχρι τον 9ο αιώνα π.Χ. τα όρια μεταξύ ιλλυρικών και Δυτικών (Ηπειρωτικών) ελληνικών φύλων προσδιορίζονταν από τον ποταμό Γενούσο. Αυτή η περίοδος όμως, ήταν η εποχή κυριαρχίας στην ανατολική Αδριατική ενός ισχυρού λαού της περιοχής, των Λιβουρνών (Liburnians). Οι Λιβουρνοί ανήκαν στους λεγόμενους Βενετικούς (Venetic) λαούς (βλ. παρακάτω), που ήσαν εγκατεστημένοι στον μυχό της Αδριατικής και στις Δαλματικές ακτές και αποτελούσαν το νοτιότερο φύλο τους. Το πρώτο μισό του 8ου αιώνα π.Χ. είχαν εγκατασταθεί στην Κέρκυρα, την οποία μοιράζονταν με τους Έλληνες αποίκους από την Ερέτρια της Εύβοιας, μέχρι την εκδίωξή τους από την περιοχή και την οριστική απώθησή τους, στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. από τον πανίσχυρο στόλο των Κορινθίων, που θα καταλάβουν την Κέρκυρα και θα αποκτήσουν έτσι τον έλεγχο της νότιας Αδριατικής και των επικερδών θαλάσσιων επικοινωνιών με την Ιταλία.
Φαίνεται ότι την περίοδο της κυριαρχίας των Λιβουρνών, οι Ταυλάντιοι και άλλα ιλλυρικά φύλα προωθήθηκαν νοτιότερα και κατέλαβαν τις εύφορες παραλιακές πεδιάδες μεταξύ Γενούσου και Αώου (βλ. λεπτομέρειες για τα παραπάνω στο Illyrians, σελ.183-188 και C.A.H. Vol. III part 3 σελ. 266-267). Στην συνέχεια όμως, τα ελληνικά φύλα των Χαόνων φαίνεται ότι απώθησαν και πάλι τα ιλλυρικά φύλα βορειότερα, στον ποταμό Γενούσο, ο οποίος μέχρι τα τέλη περίπου του 5ου αιώνα π.Χ. θα παραμείνει το όριο μεταξύ τους. Στην διάρκεια του 4ου και 3ου αιώνα π.Χ., εποχή ισχυροποίησης και επέκτασης των ιλλυρικών κρατών της περιοχής, ο Αώος θα ξαναγίνει το όριο ιλλυρικών και ελληνικών φύλων (βλ. Dragoslav Srejović: The Illyrians and the Thracians-Malta 1998, σελ. 14).
Ο ιστορικός του 2ου μ.Χ. αιώνα Αππιανός ο Αλεξανδρεύς, περιέλαβε στο ιστορικό του έργο (Ρωμαϊκά), ένα βιβλίο για τους Ιλλυριούς και τους πολέμους των Ρωμαίων εναντίον τους, το οποίο περιέχει σημαντικές πληροφορίες για τα διάφορα ιλλυρικά φύλα. Εκεί παραδίδεται και μια μυθολογική γενεαλογία των λαών της εποχής εκείνης που ήσαν εγκατεστημένοι στην Ιλλυρία. Σύμφωνα με αυτήν, από τον Κύκλωπα Πολύφημο και την γυναίκα του Γαλάτεια, γεννήθηκαν τρεις γιοι, ο Κελτός, ο Ιλλυριός και ο Γάλας, οι οποίοι μετανάστευσαν από την πατρίδα τους Σικελία και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες χώρες όπου οι υπήκοοί τους ονομάσθηκαν αντίστοιχα Κέλτες, Ιλλυριοί και Γαλάτες, γεγονός που αποκαλύπτει την σύγχυση και την άγνοια εθνολογικών δεδομένων του Αππιανού, ο οποίος διαχωρίζει τους Κέλτες από τους Γαλάτες!
Ο Ιλλυριός απέκτησε έξη γιους, τον Εγχελέα (Encheleus), τον Αυταριέα (Autarieus), τον Δάρδανο (Dardanus), τον Μαίδο (Maedus), τον Ταύλα (Taulas) και τον Περραιβό (Perrhaebus), αλλά και κόρες όπως την Παρθώ (Partho), την Δαορθώ (Daortho), την Δασσαρώ (Dassaro) και άλλες. Από τα παιδιά αυτά του Ιλλυριού κατάγονται οι Ταυλάντιοι, οι Περραιβοί, οι Εγχελείς, οι Αυταριάτες, οι Δάρδανοι, οι Παρθίνοι, οι Δασσαρήτες και οι Δάρσιοι (σημ. ΔΕΕ μάλλον εννοούνται οι Δαόρσοι). Συνεχίζοντας, αναφέρει ότι ο Αυταριεύς είχε ένα γιο, τον Παννόνιο ή Παίονα και αυτός είχε γιους, τον Σκορδίσκο και τον Τριβαλλό, από τους οποίους κατάγονται οι αντίστοιχοι λαοί.
Προφανώς, η γενεαλογία του Αππιανού και η «μεγάλη Ιλλυρία» του, στην οποία περιελάμβανε λαούς εθνικά και γεωγραφικά άσχετους με τους Ιλλυριούς, ήσαν τεχνητά κατασκευάσματα, τα οποία εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους πολιτικούς, δημοσιονομικούς και διοικητικούς στόχους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μετά την ενσωμάτωση των δυτικών περιοχών της χερσονήσου του Αίμου (βλ. και Srejović, 1998 σελ. 13).
Η αρχαιότερη πάντως περιγραφή των ιλλυρικών φύλων, γίνεται στον Περίπλου, ο οποίος γράφτηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. και λανθασμένα αποδίδεται στον θαλασσοπόρο και γεωγράφο Σκύλακα τον Καρυανδέα (Ψευδο-Σκύλαξ). Τους Ιλλυριούς μνημονεύει και ο μεγάλος Γεωγράφος της αρχαιότητος (3ος αιώνας π.Χ.) Ερατοσθένης, καθώς και ο Γεωγράφος του 2ου αιώνα π.Χ. Σκύμνος ο Χίος. Το νοτιότερα εγκατεστημένο φύλο των Ιλλυριών φαίνεται ότι ήσαν οι Βυλλίονες (Bylliones), στην ενδοχώρα της ελληνικής αποικίας της Απολλωνίας, στην κοιλάδα του ποταμού Αώου, που γειτόνευε στα νότια του με το ελληνικό Ηπειρωτικό φύλο των Χαόνων. Σήμερα πάντως υποστηρίζεται ότι οι Βυλλίονες ήσαν ελληνικό και όχι ιλλυρικό φύλο (C.A.H. Vol. III part 3, σελ. 268).
Ρωμαϊκή Ιλλυρία Για το φύλο των Ατιντάνων/Αντιντάνων/Ατιντανών, εξακολουθεί να υπάρχει σύγχυση και ως προς την καταγωγή του όσο και ως προς την ακριβή θέση εγκατάστασής του. Η σύγχρονη έρευνα πάντως τείνει να καταλήξει στην παραδοχή ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά φύλα: Το ελληνικό φύλο των Ηπειρωτών Ατιντάνων, εγκατεστημένο μεταξύ των Χαόνων και των Μολοσσών και το ιλλυρικό φύλο των Ατιντανών, στα βόρεια της σημερινής πόλης του Ελβασάν.
Οι Ταυλάντιοι, αποτελούσαν μια ομάδα ιλλυρικών φύλων, που κατά καιρούς κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της παραλιακής πεδιάδας μεταξύ των ποταμών Αώου στα νότια και Δρίλωνος (σημερ. Drin) στον βορρά. Η παράδοση για την ίδρυση (γύρω στο 627 π.Χ.) της Επιδάμνου (αποικία των Κερκυραίων, σημερινό Δυρράχιο της Αλβανίας), την οποία κατέγραψε επίσης ο Αππιανός, αναφέρει τους Βρίγες ως τους παλαιοτέρους κατοίκους της περιοχής, που τους διαδέχθηκαν αργότερα οι Ταυλάντιοι, με τους οποίους, όπως σαφώς συμπεραίνεται, οι Βρίγες δεν είχαν καμιά σχέση ή συγγένεια.
Ο περίφημος αρχαίος Γεωγράφος του 6ου αιώνα π.Χ. Εκαταίος ο Μιλήσιος, μνημονεύει ως φύλο των Ταυλαντίων, τους Άβρους (Abri), οι οποίοι γειτόνευαν ανατολικά με ένα άλλο ιλλυρικό φύλο, τους Χελιδόνες, εγκατεστημένους στο εσωτερικό, στα νότια του μέσου ρου του ποταμού Δρίλωνος.
Αργυρός στατήρ της Επιδάμνου (Δυρράχιον)Κόπηκε για λογαριασμό του ηγεμόνος των Ιλλυριών Μονουνίου (περίπου 300-280 π.Χ.)
Στα ανατολικά των Ταυλαντίων, στο εσωτερικό, ήσαν εγκατεστημένοι, οι Παρθεινοί (Λεξικό Κυρίων Ονομάτων, Κωνσταντινούπολις 1893) ή Παρθίνοι (Στέφανος Βυζάντιος), οι ανατολικοί γείτονες των οποίων ήσαν οι Εγχελείς, στην περιοχή της λίμνης Αχρίδος. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ηγεμόνες των Εγχελέων, θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους του μυθικού ήρωος Κάδμου και της συζύγου του Αρμονίας (κόρης του Άρεως και της Αφροδίτης).
Σύμφωνα όμως με νεώτερες απόψεις, οι Εγχελείς κατοικούσαν στην πραγματικότητα στην περιοχή της λίμνης Σκόδρας (αρχ. Λαβαιάτις), στο βορειότερο σημείο της σημερινής Αλβανίας και όχι στην περιοχή βορείως της Αχρίδας. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι και στον προαναφερθέντα Περίπλου, οι Εγχελείς τοποθετούνται βορείως των Ταυλαντίων, άρα στα νότια της λίμνης Σκόδρας. Το θέμα αυτό πάντως σήμερα έχει ξεκαθαρίσει. Υποστηρίζεται λοιπόν, ότι πρόκειται μάλλον για κάποιο Παλαιο-Βαλκανικό φύλο, εγκατεστημένο αρχικά στα βόρεια της πλούσιας σε αλιεύματα και κυρίως χέλια (με αυτά σχετίζεται ετυμολογικά και η ονομασία του φύλου), λίμνη της Αχρίδος, το οποίο βαθμιαία επεκτάθηκε κατά μήκος του ποταμού Δρίλωνος (σημερ. Drin), μέχρι την περιοχή της λίμνης Σκόδρας, με αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση στις αρχαίες πηγές.
Βορείως της λίμνης Σκόδρας αναφέρονται τα φύλα των Αρδιαίων (Ardiaei), ενώ στα ανατολικά της λίμνης τα φύλα των Γραβαίων (Grabaei) και των Λαβαιατών (Labeates). Ακόμη βορειότερα, στα παράλια της Αδριατικής, ήσαν εγκατεστημένοι οι Δαόρσοι και βορειότερα οι Νεστοί. Ανατολικοί γείτονες αυτών των λαών στο εσωτερικό, ήσαν οι Δαλματοί ή Δελμέτες, οι οποίοι μετά τον 2ο αιώνα π.Χ. θα κυριαρχήσουν στην περιοχή που θα πάρει και το όνομά της από αυτό το φύλο (Δαλματία).
Στις εκτεταμένες περιοχές του εσωτερικού της Ιλλυρίας, κυριαρχούσαν οι μεγάλες ομάδες φύλων όπως οι Αυταριάτες, οι Δάρδανοι και στην συμβολή των ποταμών Μοράβα, Σαύου και Δούναβη το κελτικό φύλο των Σκορδίσκων, οι οποίοι αργότερα θα αναμειχθούν με Ιλλυριούς.
Για τους Παίονες, πρέπει να τονίσουμε ότι σύμφωνα με τις νεώτερες απόψεις (βλ. N. G. L. Hammond: The Macedonian State, Oxford University Press, 1989 και Dragoslav Srejović: The Illyrians and the Thracians, Malta 1998), δεν θεωρούνται πλέον ιλλυρικό φύλο, όπως πίστευαν παλαιότερα.
Επίσης για τα φύλα των Ενετών (Veneti), των Λιβουρνών ή Λιβυρνών (Liburni), των Κάρνων (Carni) και των Ιστρίων (Histri), που ζούσαν στις περιοχές της σημερινής Β.Α. Ιταλίας (κοιλάδα του Πάδου), στις βορειότερες ακτές της Δαλματίας, στην σημερινή ΒΔ Σλοβενία και στην χερσόνησο της Ιστρίας (στον μυχό της Αδριατικής) αντίστοιχα, είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι δεν είχαν σχέση με τους Ιλλυριούς.
Θεωρούνται ως φύλα ενός ιδιαίτερου Αριοευρωπαϊκού λαού, των Βενετών, φορέων της Βενετικής γλώσσας (Venetic language), οι οποίοι κατά την παράδοση (Στράβων Δ΄ IV. 1, Ε΄ Ι. 4 και ΙΒ΄ ΙΙΙ. 25), κατάγονταν από τους Ενετούς της Παφλαγονίας, που με επικεφαλής τον Τρώα αρχηγό Αντήνορα, μετανάστευσαν στην Αδριατική μετά την άλωση της Τροίας. Τέλος οι Ιάποδες, στις ΒΑ ακτές της Αδριατικής, οι νότιοι γείτονες των Ιστρίων, θεωρούνται Κελτο-ιλλυρικός λαός.
Σύμφωνα όμως με νεώτερες απόψεις, οι Εγχελείς κατοικούσαν στην πραγματικότητα στην περιοχή της λίμνης Σκόδρας (αρχ. Λαβαιάτις), στο βορειότερο σημείο της σημερινής Αλβανίας και όχι στην περιοχή βορείως της Αχρίδας. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι και στον προαναφερθέντα Περίπλου, οι Εγχελείς τοποθετούνται βορείως των Ταυλαντίων, άρα στα νότια της λίμνης Σκόδρας. Το θέμα αυτό πάντως σήμερα έχει ξεκαθαρίσει. Υποστηρίζεται λοιπόν, ότι πρόκειται μάλλον για κάποιο Παλαιο-Βαλκανικό φύλο, εγκατεστημένο αρχικά στα βόρεια της πλούσιας σε αλιεύματα και κυρίως χέλια (με αυτά σχετίζεται ετυμολογικά και η ονομασία του φύλου), λίμνη της Αχρίδος, το οποίο βαθμιαία επεκτάθηκε κατά μήκος του ποταμού Δρίλωνος (σημερ. Drin), μέχρι την περιοχή της λίμνης Σκόδρας, με αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση στις αρχαίες πηγές.
Βορείως της λίμνης Σκόδρας αναφέρονται τα φύλα των Αρδιαίων (Ardiaei), ενώ στα ανατολικά της λίμνης τα φύλα των Γραβαίων (Grabaei) και των Λαβαιατών (Labeates). Ακόμη βορειότερα, στα παράλια της Αδριατικής, ήσαν εγκατεστημένοι οι Δαόρσοι και βορειότερα οι Νεστοί. Ανατολικοί γείτονες αυτών των λαών στο εσωτερικό, ήσαν οι Δαλματοί ή Δελμέτες, οι οποίοι μετά τον 2ο αιώνα π.Χ. θα κυριαρχήσουν στην περιοχή που θα πάρει και το όνομά της από αυτό το φύλο (Δαλματία).
Στις εκτεταμένες περιοχές του εσωτερικού της Ιλλυρίας, κυριαρχούσαν οι μεγάλες ομάδες φύλων όπως οι Αυταριάτες, οι Δάρδανοι και στην συμβολή των ποταμών Μοράβα, Σαύου και Δούναβη το κελτικό φύλο των Σκορδίσκων, οι οποίοι αργότερα θα αναμειχθούν με Ιλλυριούς.
Για τους Παίονες, πρέπει να τονίσουμε ότι σύμφωνα με τις νεώτερες απόψεις (βλ. N. G. L. Hammond: The Macedonian State, Oxford University Press, 1989 και Dragoslav Srejović: The Illyrians and the Thracians, Malta 1998), δεν θεωρούνται πλέον ιλλυρικό φύλο, όπως πίστευαν παλαιότερα.
Επίσης για τα φύλα των Ενετών (Veneti), των Λιβουρνών ή Λιβυρνών (Liburni), των Κάρνων (Carni) και των Ιστρίων (Histri), που ζούσαν στις περιοχές της σημερινής Β.Α. Ιταλίας (κοιλάδα του Πάδου), στις βορειότερες ακτές της Δαλματίας, στην σημερινή ΒΔ Σλοβενία και στην χερσόνησο της Ιστρίας (στον μυχό της Αδριατικής) αντίστοιχα, είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι δεν είχαν σχέση με τους Ιλλυριούς.
Θεωρούνται ως φύλα ενός ιδιαίτερου Αριοευρωπαϊκού λαού, των Βενετών, φορέων της Βενετικής γλώσσας (Venetic language), οι οποίοι κατά την παράδοση (Στράβων Δ΄ IV. 1, Ε΄ Ι. 4 και ΙΒ΄ ΙΙΙ. 25), κατάγονταν από τους Ενετούς της Παφλαγονίας, που με επικεφαλής τον Τρώα αρχηγό Αντήνορα, μετανάστευσαν στην Αδριατική μετά την άλωση της Τροίας. Τέλος οι Ιάποδες, στις ΒΑ ακτές της Αδριατικής, οι νότιοι γείτονες των Ιστρίων, θεωρούνται Κελτο-ιλλυρικός λαός.
ΙΛΛΥΡΙΣ και γύρω περιοχές
Οι Ιλλυριοί έγιναν γνωστοί κυρίως από τις μόνιμες και επίφοβες επιδρομές τους εναντίον των Μακεδόνων, το βασίλειο των οποίων συχνά έφθασε στα όρια της εξαφάνισης και της υποδούλωσης στους Ιλλυριούς. Θα συντριβούν οριστικά από τον Φίλιππο Β΄ και τον Μ. Αλέξανδρο, αλλά στα χρόνια των Διαδόχων και των Ελληνιστικών κρατών, το φύλο των Δαρδάνων, θα ισχυροποιηθεί και θα αρχίσει και πάλι τις επιδρομές εναντίον της Μακεδονίας.
Οι Ιλλυριοί θα υποκύψουν στις αλλεπάλληλες εκστρατείες των Ρωμαίων και μέχρι το 9 μ.Χ. θα ενταχθούν οριστικά στο ρωμαϊκό κράτος, όπου βαθμιαία θα αφομοιωθούν και θα χάσουν ακόμη και την γλώσσα τους, ενώ παράλληλα ένα τμήμα τους εξελληνίσθηκε και συγχωνεύθηκε με τα γειτονικά ελληνικά φύλα. Ο κύριος όγκος τους πάντως αφομοιώθηκε από τα κύματα των Σλάβων που θα εγκατασταθούν στα Βαλκάνια μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από την γλώσσα των Ιλλυριών (η οποία δεν απέκτησε ποτέ γραπτή μορφή), ελάχιστα ίχνη έχουν απομείνει σήμερα, με αποτέλεσμα να είμαστε βέβαιοι μόνον για το γεγονός ότι η Ιλλυρική ανήκει σαφώς στις Αριοευρωπαϊκές (Ινδοευρωπαϊκές) γλώσσες.
Οι Ιλλυριοί θα υποκύψουν στις αλλεπάλληλες εκστρατείες των Ρωμαίων και μέχρι το 9 μ.Χ. θα ενταχθούν οριστικά στο ρωμαϊκό κράτος, όπου βαθμιαία θα αφομοιωθούν και θα χάσουν ακόμη και την γλώσσα τους, ενώ παράλληλα ένα τμήμα τους εξελληνίσθηκε και συγχωνεύθηκε με τα γειτονικά ελληνικά φύλα. Ο κύριος όγκος τους πάντως αφομοιώθηκε από τα κύματα των Σλάβων που θα εγκατασταθούν στα Βαλκάνια μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από την γλώσσα των Ιλλυριών (η οποία δεν απέκτησε ποτέ γραπτή μορφή), ελάχιστα ίχνη έχουν απομείνει σήμερα, με αποτέλεσμα να είμαστε βέβαιοι μόνον για το γεγονός ότι η Ιλλυρική ανήκει σαφώς στις Αριοευρωπαϊκές (Ινδοευρωπαϊκές) γλώσσες.
Ιλλυρική πόρπη Κρίσιμο σημείο παραμένει η θέση τις Ιλλυρικής σε σχέση με τις δύο βασικές ομάδες των Αριοευρωπαϊκών γλωσσών: Την Ανατολική ή ομάδα satem, που περιλαμβάνει την Θρακική, τις Σλαβικές, Ιρανικές (Περσική, Κουρδική, Αφγανική) και Ινδικές γλώσσες (την προγονική Σανσκριτική και τις σύγχρονες Hindi, Bengali, Punjabi, Urdu κ.λ.π.) και την Δυτική ή ομάδα centum στην οποία ανήκουν η Ελληνική και η Φρυγική καθώς και οι Κελτικές, οι Ιταλικές (αρχαίες: Λατινο-Φαλισκική, Οσκο-Ουμβρική, Πικεντική και οι σύγχρονες Ρωμανικές-Λατινογενείς: Ιταλική, Ισπανική, Γαλλική κ.λ.π.) και Τευτονικές (Γερμανική, Αγγλική, Ολλανδική, Σκανδιναβικές) γλώσσες.
Η κρισιμότητα του ζητήματος προκύπτει από το γεγονός ότι η σημερινή Αλβανική γλώσσα (που είναι γνωστή από γραπτές πηγές μόλις από τον 15ο αιώνα μ.Χ.) και η οποία ανήκει στην ομάδα satem (Ανατολική ομάδα), διεκδικεί την καταγωγή της από την Ιλλυρική, η οποία, όπως τείνει να αποδείξει η σύγχρονη έρευνα, ανήκει μάλλον στην Δυτική ομάδα centum και επομένως αποκλείεται να είναι προγονική γλώσσα της Αλβανικής, άρα και οι Ιλλυριοί πρόγονοι των Αλβανών.
Νεώτερες απόψεις (βλ. σχετικό λήμμα από τον Βαλκανιολόγο Αχ. Λαζάρου στο Π-Λ-Μπ) θέλουν τους Αλβανούς να κατάγονται από κάποιο θρακικό φύλο της ενδοχώρας και να εγκαταστάθηκαν στην σημερινή Αλβανία τους πρώτους αιώνες του Βυζαντινού κράτους. Πιθανότερη πάντως φαίνεται η καταγωγή του αρχικού φυλετικού πυρήνα (από τον οποίον προέκυψαν οι σημερινοί Αλβανοί και ιδίως οι Γκέγκηδες του βορείου τμήματος της χώρας) από το αρχαίο Δακικό φύλο των Κάρπων, το οποίο εικάζεται ότι μετακινήθηκε από τα βόρεια των Καρπαθίων, όπου εντοπίζεται τον 2ο-3ο αιώνα μ.Χ. και εγκαταστάθηκε τελικώς στην περιοχή γύρω από την Σκόδρα, κάποια περίοδο μεταξύ του 5ου-10ου αιώνα.
Χάρτης Παν-Ιλλυρικών φαντασιώσεων, με την εξάπλωση των ιλλυρικών φύλων να φθάνει μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο!Δ.Ε.Ε.
Αγαπητέ φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω για ποιόν λόγο δεν μπόρεσες να δημοσιεύσεις το σχόλιό σου. Το δημοσιεύω εγώ και σου απαντώ:
Το θέμα της εθνογένεσης των σύγχρονων Αλβανών είναι από τα πλέον ακανθώδη επιστημονικά προβλήματα και η ανάλυσή του απαιτεί πολύωρη συζήτηση. Αυτό εξ άλλου είναι και το θέμα του βιβλίου που γράφω τώρα "Συμβολή στο ζήτημα της εθνογένεσης του αλβανικού λαού". Με λίγα λόγια και πέρα από τις προπαγανδιστικές σκοπιμότητες περί καταγωγής από τους Ιλλυριούς, τα στοιχεία μου και οι νέωτερες απόψεις πάνω στο θέμα τείνουν να αποδείξουν ότι οι "Αλβανοί" νοτίως του ποταμού Γενούσου (σημερ. Shkumbi) είναι ελληνικής καταγωγής σε μεγάλο ποσοστό. Πρόκειται για τους λεγόμενους Τόσκηδες. Οι βόρειοι Αλβανοί, οι Γκέγκηδες, είναι οι κυρίως Αλβανοί, με αρχική καταγωγή το αρχαίο Δακικό φύλο των Κάρπων (Καρποδάκες) που έφτασε στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας προερχόμενο από την Δακία (Ρουμανία) γύρω στον 7-8 αιώνα μετά Χριστόν και αφομοίωσε τους εκρωμαϊσθέντες Ιλλυριούς και ίσως Έλληνες της περιοχής. Οι Κοσσοβάροι είναι εξισλαμισθέντες Σλάβοι στην πλειοψηφία τους με προσμίξεις σε νεώτερους χρόνους Αλβανών Γκέγκηδων.
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΑΟΡΑΤΟ.ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΒΡΩ ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ,ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΛΒΑΝΟΣΚΙΠΕΤΑΡΩΝ.ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΘΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΤΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ.ΑΧΡΙ ΤΟΥ ΝΥΝ,ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ,ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΠΟΥ ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ,ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΣΑΦΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΣ,ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟΤΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ,ΕΥΡΥΤΕΡΑ,ΤΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ ΤΟΥ ΑΙΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ,ΚΑΤΟΠΙΝ,ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΜΕΣΩ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΣΤΟ ΑΝΟΜΟΙΟΓΕΝΕΣ ΕΘΝΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΩΡΙΝΟ,ΔΥΝΑΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ,ΜΟΡΦΩΜΑ.ΕΠΙΣΗΣ,ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΟΠΩΣ ''ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ'',''ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΣ'',''ΑΡΒΑΝΙΤΟΒΛΑΧΟΣ'',''ΓΚΕΓΚΗΣ-ΤΟΣΚΗΣ'' Ή ''ΛΙΑΠΗΣ'' ΚΑΙ ''ΜΙΡΔΙΤΗΣ'' ΚΑΙ ''ΙΛΛΥΡΙΟΣ'' ΜΟΎ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΕΝΤΡΙΣΗ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥΗΜΕΡΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΤΟΣΟ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΔΙΔΑΧΘΗΚΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΚΑΙ,ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ,ΘΕΩΡΩ ΑΔΥΝΑΤΟ -ΕΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΠΕΣΩ ΣΕ ΑΛΗΘΟΦΑΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΑΛΛΟΓΕΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΡΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ(!)- ΝΑ ΠΛΑΝΗΘΩ ΑΠΟ ΟΨΙΜΑΘΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΚΗΦΗΝΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΦΘΗΝΙΑΡΙΚΕΣ ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ.ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ,ΟΜΩΣ,ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΕΝΟ ''ΙΛΛΥΡΙΟΙ-ΣΚΥΠΕΤΑΡΟΙ'' ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΙΛΛΥΡΙΟΙ'',ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΧΩΡΟΥ ΠΟΎ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΟΎ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΕΙ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΚΑΜΩΜΕΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ,ΠΟΎ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΒΕΛΗΓΚΕΚΑΣ ΚΑΙ ΠΟΎ ΦΘΑΝΕΙ Ο ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΣ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΙΛΙΚΑ
Οι Σκιπετάροι φαίνεται ότι μισούν τον Ελληνισμό διαχρονικά και αμετάκλητα.Το έπρατταν από την αρχή της σύστασής των με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων και συνεχίζουν να το πράττουν σε κάθε των βήμα,σε κάθε των κίνηση και ανακύπτον θέμα σχετικά με την εθνική των ταυτότητα και προέλευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα οφείλει να σκληρύνει την στάσης της,να προστατεύση την Βόρειο Ήπειρο,να την διεκδικήση και να προειδοποιήση την Σκιπερία εφόσον διαβλέπει την αδιαλλαξία και εχθρότητά της.Ήραμε μονομερώς το εμπόλεμο και ιδού οι συνέπειες!
Τα Τίρανα (Tiranë)σχετίζονται με τους αρχαίους Τυρρηνούς,κ.Ευαγγελίδη;Aπό πού προέρχεται ετυμολογικά η λέξη;Έχω ακούση ότι προέρχεται,επίσης,ίσως από το ''Τεχεράνη''.Πού βρίσκεται η επιστημονική αλήθεια και ορθότητα τελικά;Θα ήθελα μια διευκρίνιση.Μια εξονυχιστική και αναλυτική σας,ει δυνατόν,αναφορά για να επιλυθή το θέμα οριστικά.Ακόμη,θα ζητούσα μια ετυμολόγηση και της λέξης ''Τσάμης''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αρχικός οικισμός (ένα μικρό ασήμαντο χωριό, αλλά σε στρατηγική θέση στο κέντρο της περιοχής) μετά την κατάληψη της χώρας από τους Οθωμανούς κατέστη διοικητικό κέντρο και μετονομάσθηκε σε Tehran (Τεχράν, Τεράν, Τιράν) σε ανάμνηση μιας πρόσφατης σημαντικής νίκης των Οθωμανών εναντίον των Περσών κοντά στην Τεχεράνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσάμηδες είναι παρεφθαρμένη προφορά του ποταμού Θύαμη (Καλαμά) που προφερόταν Τιάμης στα αλβανικά και έγινε Τσάμης
Έχω διαβάσει και την ερμηνεία ότι το ''Τσάμης'' προήλθε από το πεύκο,από το πευκοδάσος καθώς στην ηπειρωτική γη υπάρχουν πολλά τέτοια δένδρα.Γνωρίζετε κάτι σχετικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτή η εκδοχή φαίνεται να σημαίνει πως οι Τσάμηδες που δεν συμπεριλήφθηκαν τελικά στην ανταλλαγή των μουσουλμανικών πληθυσμών επί Βενιζέλου κατέβηκαν από τα βουνά όπου υπήρχαν πευκοδάση.Δεν γνωρίζω ακριβώς να το εξηγήσω αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι την είχα ακούσει αυτή τη θεωρία..
Μεταφέρω το κάτωθι στοιχείο από το χρησιμότατο ιστολόγιο echedoros-a.blogspot.com:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Δυρράχιο είναι η αρχαία ελληνική αποικία Επίδαμνος που ιδρύθηκε από τους Κερκυραίους το 627 π.Χ. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν Dyrrachium, οι Αλβανοί την αποκαλούν Durrës, οι Ιταλοί Durazzo, οι Τούρκοι Dıraç, και οι σλάβοι Драч.
Kάποια ωφέλιμα ιστορικά δεδομένα αλλά και σχόλιά μου σχετικά με το ''φαινόμενο'' "Albania" και "Αlbanians" για ό λ ο υ ς,ανεξαιρέτως,τους φίλους αλλά και ερευνητές-επισκέπτες του σημαντικότατου συγκεκριμένου ιστολογίου:
ΑπάντησηΔιαγραφήα.Η ''Shqipria'' "ανεξαρτητοποιήθηκε" από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ελληνική Αυλώνα(σημερινή Vlora) την 28η Νοεμβρίου του 1912 από τον Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα σε μία φαινομενική μειοψηφική πληθυσμιακά ''Εθνοσυνέλευση'' παρωδία.Η ''Shqipria'' "αναγνωρίστηκε" από τις διεθνείς Συνθήκες του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου (30 Μα'ί'ου του 1913 και 10 Αυγούστου του 1913 αντιστοίχως).Την 28η εκάστου Νοεμβρίου ''εορτάζεται'' από τους απανταχού Σκιπετάρους η ''εθνική'' των εορτή.Το 1912 συνετέθη και ο ''αλβανικός'' "εθνικός" ύμνος από τον ελληνοτραφή σχολικά Αλεξάντερ Σταύρι από το χωριό Ντρενόβα κοντά στην Κορυτσά ή αλλιώς Ασντρένι (11 Απριλίου 1872-1947) με τίτλο ''Ύμνος στη Σημαία''(Hymni i Flamurit),με τη μουσική του σύνθεση,την μελοποίησή του από τον Ciprian Porumbescu.
Οι ίδιοι οι ''Αλβανοί'' ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπτάρ και τη χώρα τους Σκιπερία.
Οι Τούρκοι τους ονομάζουν Αρναούτ.
Στη βόρεια γκεγκική διάλεκτο, η χώρα λέγεται Άρμπεν και οι κάτοικοι Άρμπνουερ - Αρμπινέοι (πληθ.) και Αρμπαναίοι.
Οι Σλάβοι τούς ονομάζουν Αρμπανάς και Αρμπανάδες(τα ορθά ιστορικά στοιχεία από την el.wikipedia.org).
Η Αλβανική χρησιμοποιεί το λατινικό αλφάβητο, το οποίο καθιερώθηκε το 1908 στο Συνέδριο του Μοναστηριού και έχει 36 γράμματα.Το παλαιότερο γραπτό μνημείο της αλβανικής είναι το Μεσάρι (Meshari), σύνοψη θείας λειτουργίας, γραμμένο από τον Gjon Buzuku,παπικό μοναχό,το 1555.
β.Η σκιπεταρική κοινωνία μοιράζεται διαχρονικά σε Ορθοδόξους Χριστιανούς,σε Παπικούς και σε Αγαρηνούς.Απορία μου εδώ:η Σκιπερία είναι πράγματι κοσμικό κράτος ή ένα διχασμένο αμάλγαμα αποτελούμενο από ολοκληρωτικά φασιστικά στοιχεία;Ποια είναι η επίσημη πραγματική ιδεοληπτική θρησκεία από της σύστασής του;Mήπως η σταδιακή υλοποίηση του ονείρου,του διαφωτιστικού, ανιστορικού,αφελούς μύθου του ''Αλβανισμού'' ή ''Παναλβανισμού'',κοινώς το στρατηγικό όραμα της δημιουργίας της ''Μεγάλης Αλβανίας'';Eρωτήματα θέτω χωρίς να αναμένω,βεβαίως,σοβαρές και αξιόπιστες απαντήσεις από ανθρώπους αυτού του λαού.Οι αληθινά μορφωμένοι και καλλιεργημένοι Σκιπετάροι είναι ελαχιστότατοι και δυσεύρετοι.Η πλειονότητα με προεξάρχουσα την πολιτική ηγεσία ανέκαθεν πρωτοστατούσαν σε ένα τέτοιο όραμα,παρακινημένοι από την ορμή για χρήμα και εξουσία,χωρίς να υπολογίζουν πού πορεύονται αυτοί οι άνθρωποι.Σε μια πρωτοφανή πανάθλια διατήρηση μιας θηριώδους μισαλλοδοξίας και εμπάθειας έναντι οιουδήποτε άλλου λαού τούς ήλεγχε και προσπαθούσε να τους ανακαλέση στη σωφροσύνη και την τάξη..
γ.Το ολότελα λησμονημένο αυτό σημείο της Χερσονήσου του Αίμου και ιδιαίτερα το βόρειο μέρος του αφέθηκε να σχηματισθή σε ένα άντρο κοινωνικής ανομίας,ανεξέλεγκτα,χάριν εύλογων σκοπιμοτήτων των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων.Ακόμη και σήμερα,σύρεται και παρακινείται,με την ανοχή των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ αλλά και άλλων,σε καταφανή και προκλητικότατο ανθελληνισμό,όπως μαρτυρείται από την καταδίκη του Βορειοηπειρώτη Έλληνα κ.Μπολάνου,δημάρχου Χειμάρρας,την πυρπόληση της ελληνικής σημαίας σε πόλεις του Βορρά με την ενεργή συμμετοχή και παρουσία κόμματος του ''αλβανικού'' κοινοβουλίου,του κόμματος των πολυεμφανιζόμενων και επανεμφανιζόμενων Αλβανοτσάμηδων σφαγέων-εκτελεστών και συμμάχων των Ναζιστών του Β'Παγκοσμίου Πολέμου και από άλλα πολλά παραδείγματα του πρόσφατου αλλά και απώτερου παρελθόντος που μπορούμε να θυμηθούμε,να ανασύρουμε στη μνήμη μας,να βρούμε.
"Οι Κοσσοβάροι είναι εξισλαμισθέντες Σλάβοι στην πλειοψηφία τους με προσμίξεις σε νεώτερους χρόνους Αλβανών Γκέγκηδων."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ποιός το λέει;
Η επιστήμη αγαπητέ! Βλ. για παράδειγμα μια από τις πολυάριθμες εργασίες εδώ: Balkanologie Vol. II, n° 2 | décembre 1998
ΑπάντησηΔιαγραφήThe Emigration of Muslims from the New Serbian Regions 1877/1878
Miloš Jagodić
Καθώς(από)τα(πιο)(αξιόπιστα και βάσιμα)στοιχεία μας για το απτόμενο θέμα είναι 'λιγοστά και δυσεύρετα περί το διαδίκτυο,γι'αυτό και αποπειρώμαι από εδώ να τα συγκεντρώσω και συστηματοποιήσω,ώστε να καταστούν και προσιτά από το ευρύ κοινό.Σου αποστέλλω,λοιπόν,τον εξής σύνδεσμο όπου,εκτιμώ,αποκαλύπτει αρκετά:http://www.glossesweb.com/2011/07/illyrika.html.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι βιβλιογραφικές και άλλες πηγές χρησιμοποιούνται είτε κατά το δοκούν ενί εκάστω και μια εκάστη είτε ως όχημα αυτ(ο)επιβεβαιώσεως και ψυχολογικής κατασφαλίσεως προς την ικανοποίηση και εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών(που πολλάκις τυγχάνουν απολύτως σεβαστές και καθ'όλα αξιοσέβαστες κατά τα άλλα..!)και ατομικών επιδιώξεων,τότε όλες,ανεξαιρέτως,πίπτουν 'στο κενό και αποτυγχάνουν να επιτύχουν και πραγματώσουν τον πρώτο σκοπό και κύριο στόχο των που δεν είναι άλλος από μια νηφάλια γνησίως επιστημονική κριτική αποτίμηση προσώπων,καταστάσεων και γεγονότων του παρελθόντος με βαρύνουσα σημασία και εξέχουσα σπουδαιότητα.Τότε είναι που και προωθούνται ως ιδεολογικόν προκάλυμμα και εργαλείο για την ανίχνευση,την ιχνηλάτηση μιας λανθανούσης πραγματικότητος που 'βρίσκεται και εξ-ίσταται πέραν της ανθρωπίνου συλλήψεως και αντιλήψεως και πεποιθήσεως.Τότε και γίνονται τυραννικόν οχυρό και στυγνό φερέφωνον όργανο(των αποκλειομένων της καθαρής επιστημονικής ερεύνης και μελέτης)πολιτικών,εν γένει,σκοπιμοτήτων ή,εισέτι χείριστα,μιας (δια-)κομματικής εκμεταλλεύσεως/πειθαρχήσεως και χειραγωγήσεως.Όσοι και όσες,δε,μετέρχονται ιταμών μεθόδων είτε αναπαραγωγής πεπερασμένων(απηρχαιωμένων)θεωριών(προσεγγίσεων)είτε επι-καλύψεως και συγ-καλύψεως της ψυχολογικής(ψυχαναγκαστικής)ανάγκης που έχουν και τρέφουν για να αυτο-προβληθούν,προς αυτοπροβολήν και μόνον,αυταπατώνται και προδίδουν αυτόν των τον εαυτόν,αναμειγνύοντας τα πάντα και αναμειγνυόμενοι 'στα πάντα και κατ'ουσίαν,πάντως,πάντοτε,υπεκφεύγοντας/αποφεύγοντας και εμπλεκόμενοι 'σε διενέξεις και διαμάχες που τους 'βρίσκουν είτε καθ'ολοκληρίαν ανετοίμους(αλλά και)είτ'ευπροσαρμόστους 'στον περιβάλλοντα χώρο μιας υποτεταγμένης χώρας και κοινότητος ανθρώπων του συγχρόνου κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ακαδημα'ι'σμός είναι ο βασικός υπαίτιος/υπεύθυνος(ο πρωταίτιος και το πρωταίτιον ακριβέστερα -θύμα..-)της εθνο-πολιτισμικής νόσου και/της παρακμής και δίνης μας αλλά και μια των Συμπληγάδων Πετρών που πρέπει να υπερκεράσουμε που μας βυθίζει και υποβαθμίζει ως επί το πλείστον 'στα σκοτεινώτερα δώματα της πολυπολιτισμικότητος,ενός...πλουραλισμού,δηλαδή,αγκυλώσεων,προκαταλήψεων,στερεοτύπων των εγκεφάλων των πανεπιστημιακών εδρών,όπου κυριαρχεί ακόμη επί της(χωλαινούσης)επιστήμης αλλά και επιστημολογίας η ιδεολογία και της θεολογίας μας η βαβυλώνιος αιχμαλωσία της:η νεφελώδης θρησκειολογία και αποπροσανατολιστική ομο(ιο)γενοποίησις,ο βάρβαρος και άκαιρος συγκρητισμός,η αποκεκρυμμένη και ύπουλος αίρεσις,εν τέλ',η αποξενούσα τους ανθρώπους των εθνικών κρατών και διαβρωτική Πανθρησκεία και αποσυνθετική Παγκοσμιοποίησις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπηλλαγμένοι,λοιπόν,χάριν επιστήμης και μόνον ψυχολογικών βεβαιοτήτων που θωρακίζουν και περιχαρακώνουν,κατοχυρώνουν και καταξιώνουν το(νοσηρό είναι η αλήθεια πλήρης και σύμπασα)εγώ μας.ΠΑΧΕΙΑ ΓΑΣΤΗΡ ΛΕΠΤΟΝ,ΕΞ ΑΛΛ',ΟΥ ΤΙΚΤΕΙ ΝΟΟΝ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΙ ΦΑΓΩΜΕΝ,ΤΙ ΠΙΩΜΕΝ,ΑΥΡΙΟΝ,ΓΑΡ,ΑΠΟΘΝΗιΣΚΟΜΕΝ..
Σήμερα,την ιλλυρική καταγωγή και προ'ι'στορία 'μπορούν κάλλιστα να οικειοποιηθούν και 'μπορούν και νομιμοποιούνται κατ'εξοχήν να διεκδικήσουν τόσον οι Κροάτες όσον και οι Μαυροβούνιοι,εξαιρώντας από το γενικώτερον πλαίσιον αναφοράς τους Σκιπετάρους(Shqiptarët),οι οποίοι έχουν να καυχώνται μάλλον για συγκαιρινούς διανοουμένους των του τύπου Κανταρέ και των ομοίων του παρά για κάποια υποτιθεμένη...ηρωική αντίσταση είτε προς τους Οθωμανούς,τους Οσμανίδες είτε 'στις δυνάμεις του Άξονος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,όπου έπεσαν αμαχητί και αυτομολώντας σωρηδόν και...αγεληδόν για να...περισώσουν την...τιμή των,επιτιθέμενοι,μάλιστα,και κατά της Ελλάδος της εποχής εκείνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιλλυρία εξ-απλώθηκε βορείως της Σκόδρας και νοτιοανατολικά των Δαλματικών ακτών,'κάλυπτε τη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και μόνον και υπήρξε πολυχρόνιος και διαβόητος αντίπαλος του ελληνικού κόσμου που δεν έχανε την ευκαιρία να αντιπαρατίθεται με τις ελληνίδες πόλεις,συνάπτοντας πρόσκαιρες συμμαχίες με άλλα όμορα φύλα και φυλές(του αυτού όμως πολιτισμικού υποστρώματος και φυράματος εδώ)και ακολουθώντας μιαν αγροτοκτηνοτροφική,νομαδική ζωή περιωρισμένης χωρικής εκτάσεως γύρω από τα κακοτράχαλα,εκεί επάν',όρη(αξιολογική κρίση εδώ).
Εδώ προ'υ'ποτίθεται ευθέως ζήτημα ορθής ερμηνείας των πραγμάτων,επειδή,όπως επετράπη να εννοηθή και προηγουμένως,είναι φύσει αδύνατον και σχεδόν ακατάληπτο να παίζουμε 'στα ζάρια,τους κύβους τις τύχες των Λαών της Χερσονήσου του Αίμου και να μην απαγορεύουμε,να μην παίρνουμε και υφαρπάζουμε το λόγο και το βήμα από τους αδαείς και τους κομψευομένους(οιονεί...''παν-επιστήμονες''..!),τους πράκτορες και τους καθέτως και οριζοντίως εντεταλμένους και εγκαθέτους των διαφόρων ιδεοληψιών της ελλαδικής αριστεράς εν γένει,που περισσότερο έχουν άρθρωση συσκοτίσεως και συγχύσεως από ειλικρινή προ-διάθεση να διευκολύνουν τα πράγματα,μελετώντας τις πρωτογενείς πάντοτε πηγές και αναδιφώντας 'στην τελευταία λέξη της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας που επιλύει τους...γρίφους και αποκωδικοποιεί τα...αινίγματα της ενδιαφερούσης μας Ιστορίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλήρης εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός 'στους και για τους σημερινούς Σκιπετάρους είναι δύσκολο να υπάρξη καθώς από τα πενιχρά στοιχεία που διαθέτουμε αποκλείεται εξ ορισμού τόσον η καταγωγή των από τους Ιλλυριούς όσον και εκείνη η προέλευση από Πελασγούς και άλλα συναφή,ευφυή και φαιδρά,μυθώδη που προκύπτουν από μια πρώτη ενασχόληση με το ομιχλώδες παρελθόν των(από διαστρέβλωση δηλαδή της ιστορικής αλλά και...προ'ι'στορικής πραγματικότητος που και τους αδικεί κατάφωρα αλλά και τους εξαπατά αποκρύπτοντας τη συστηματική επιστημονική προσέγγιση και αλήθεια που πάντοτε γνωρίζει να αποδίδη τα του Καίσαρος τω Καίσαρι..).Είναι ένας πληθυσμός και πρόκειται περί ενός λαού χωρίς πυξίδα,στίγμα,προσανατολισμό 'στο διεθνές γίγνεσθαι που,τώρα,πειραματίζεται με διάφορα προσχήματα και φθηνές δικαιολογίες να 'βρη (και) δι-εθνική ταυτότητα προς εντυπωσιασμό και εσωτερική κατανάλωση,τόσο συνδεόμενος με κάποιους υποτιθεμένους αρχαίους προγόνους(προγονολατρεία και προγονοπληξία)όσον και παραδίδοντας τα όπλα για να καρπωθή τα οφέλη μιας ανίερης συμμαχίας έναντι,διαχρονικά και από τη χρονική στιγμή που 'σχημάτισε ένα υποτυπώδες(εκ κατασκευής)κράτος-ανάχωμα,του ελληνικού και του σλαβικού κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο όνομα 'Τίρανα' κατά πάσα πιθανότητα δεν προέρχεται από το "Τεχεράνη". Κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει "η πεσμένη πόλη", από το i rënë (πεσμένος) ή στον πληθυντικό të rrënat (τα πεσμένα). Λόγω του ότι η πόλη βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο βουνό Dajti και μοιάζει η πόλη σαν να έχει πέσει από το βουνό, σαν τις πέτρες δηλαδή που πέφτουν από το βουνό και σχηματίζονται ουρές/κλοστές από πέτρες η μία πίσω από την άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης στα Τίρανα και συγεκεριμένα στο κέντρο της πόλης - δίπλα στα παλαιά ανάκτορα του Ζόγου και σπίτι του Εσάτ Πασά Τοπτάνι - υπάρχουν ρωμαϊκά αρχαία του ρωμαϊκού φρούριου του Τιρκάνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει,όμως,και το κατωτέρω εύρημα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤίρανα
Η αλβανική πρωτεύουσα, σύμφωνα με τις επικρατέστερες θεωρίες, πήρε το όνομά της είτε από το οχύρωμα Tirkan στην πλαγιά του Dajti, είτε από την ελληνική λέξη «τύρος» που αναφέρεται στα γαλακτοκομικά προϊόντα, το εμπόριο των οποίων αποτελούσε την κυριότερη πηγή εσόδων της περιοχής.
Πηγή:http://www.otherside.gr/2013/10/pws-piran-onomata-tous-eurwpaikes-prwteuouses/
Ας μη λησμονείται,όμως,πως κυκλοφορεί ευρέως και το κάτωθι:
ΑπάντησηΔιαγραφή''Τα Τίρανα (Tiranë) πιθανώς σχετίζονται με τους αρχαίους Τυρρηνούς.''
Πηγή:http://www.pare-dose.net/2906
Όλα αυτά προσφέρουν αφθονον γέλωτα. ¨οπως έλεγαν και οι Αρχαίοι: Η ημιμάθεια χείρων εστί και αυτής ταύτης της αμαθείας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στέλνω εδώ τον ακόλουθο σύνδεσμο προς δημοσίευση,μελέτη,προβληματισμό γύρω από το απτόμενο και τόσο σύγχρονο ζήτημα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://smerdaleos.wordpress.com/2014/02/24/%CE%B7-%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1-1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1/
https://smerdaleos.wordpress.com/2014/02/25/%CE%B7-%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1-2-%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85/
Δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Είναι εθνομηδενιστής και χρησιμοποιεί συχνά αυθαίρετα κάποια γλωσσολογικά δεδομένα για να υποστηρίξει τις ιδεοληψίες του
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαιτείται,επομένως,ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα και προσοχή 'σε όσα ενδιατρίβουμε και τα οποία κυκλοφορούν 'στο ευρύ κοινό...'σε άφθονες ποσότητες,εξαπατώντας,αποκτώντας θιασώτες και,εν τέλει,παρασύροντας...'στο μηδέν μιας αναγεννωμένης παρανάγνωσης και παρεπιστήμης τους ανθρώπους,τους κοινούς θνητούς,όλους εμάς..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξιομνημόνευτες πρέπει να παραμείνουν οι προσπάθειές σου για πόλεμο έναντι όλων αυτών των θεωριών συνωμοσίας,οι οποίες κατακλύζουν,όπως ‘στην καθημερινή ζωή,’στην ελληνική δημόσια σφαίρα,το διαδίκτυο και μας βάζουν ‘σε υποψίες σχετικά με τον προσανατολισμό των συγχρόνων Ελλήνων και την αγωνία που τους κάνει να ενστερνίζονται τέτοιες μεθόδους εξαπάτησης των συμπολιτών των,υπερπροβάλλοντας χαμένα μεγαλεία και ένδοξες σελίδες εκεί που δεν υπάρχουν,αντί να αποφασίσουν να δημιουργήσουν κάτι σημερινό,καινοτόμο,πρωτοποριακό,αντιτασσόμενοι ‘στην προπαγάνδα της Παγκοσμιοποίησης.
ΑπάντησηΔιαγραφή