Ο Άντονι Μπλίνκεν, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, δήλωσε στις 15 Αυγούστου 2021 στο πρόγραμμα «Meet the Press» του καναλιού NBC ότι οι Αμερικανοί ξόδεψαν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια και περισσότερες από 2.300 ζωές στο Αφγανιστάν. Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί ο καθένας: «Και πώς κατάφερε η άλλοτε μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη να υποστεί μια τέτοιου μεγέθους ταπεινωτική ήττα;».
Η απάντηση είναι ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να ερμηνεύεται απλοϊκά με βάση κάποια οικονομικά ή άλλα «συμφέροντα», κάποια κακόβουλη ιμπεριαλιστική στρατηγική, αγνοώντας τις πολιτικές και οικονομικές δομές των ΗΠΑ και δεν κατανοεί πώς λειτουργούν οι συσχετισμοί των δυνάμεων στο εσωτερικό τους. Όπως έχει γραφτεί: «Η αμερικανική πολιτική δεν είναι ορθολογική: μερικές φορές επηρεάζεται από μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, πάντοτε από το δόγμα “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου” και κατά καιρούς από κάποια μορφή αφελούς ιδεαλισμού».
Όλα αυτά αποδείχθηκαν στην πράξη εντελώς αναποτελεσματικά, παρά τα ιλιγγιώδη ποσά που δαπανήθηκαν, την συντριπτική τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, αλλά και τις τεράστιες δυνατότητες μιας χώρας με άριστα εκπαιδευμένες ( ; ) Ένοπλες Δυνάμεις. Μιας χώρας που αποφάσισε αυθαίρετα να διαδραματίσει τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα ανάλογα με τα συμφέροντά της.
Αποδείχθηκε τελικά ότι οι εσωτερικές της αντιφάσεις και ανταγωνισμοί, η νοοτροπία του «παλικαρά καουμπόη» που εισβάλλει σε ένα μπαρ διαλύοντας τα πάντα, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες, καθώς και η ανάγκη επίδειξης παγκόσμιας πρωτιάς και ισχύος, θα οδηγούσαν νομοτελειακά τα πράγματα εκεί που κατέληξαν. Μετά από 46 χρόνια και την αλήστου μνήμης εκκένωση της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Σαϊγκόν στις 30 Απριλίου 1975 με την βοήθεια ελικοπτέρων και «την ουρά στα σκέλια», η ιστορία επαναλαμβάνεται με την εσπευσμένη εκκένωση της αμερικανικής πρεσβείας στην Καμπούλ.
Αν θυμηθούμε το τι συνέβη στο Ιράκ, την Συρία, την Λιβύη, παρ’ ολίγον στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες, θα διαπιστώσουμε ότι οι επεμβάσεις των ΗΠΑ εδώ και μισό αιώνα κατέληξαν σε παταγώδεις αποτυχίες που τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν οι λαοί αυτών των χωρών και όχι μόνον.
Όπως γράφτηκε πρόσφατα: «Όλα αυτά σηματοδοτούν ένα ιδιότυπο τέλος εποχής. Μια ολόκληρη στρατηγική και “αφήγηση” των ΗΠΑ για την ικανότητά τους να έχουν σχεδόν “αυτοκρατορική” παρουσία και ισχύ σε πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη, να μπορούν να συντρίβουν όποιον τις αμφισβητεί και να μπορούν να “ανοικοδομούν” κράτη και κυβερνήσεις, έδειξε τα όριά της και την πραγματική αποτυχία της.
Οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν ούτε την “κοινωνία των πολιτών” του Αφγανιστάν να ενδυναμώσουν, ούτε θεσμούς διακυβέρνησης να εγκαθιδρύσουν ικανούς να αντέξουν, ούτε καν τις ένοπλες δυνάμεις να καταστήσουν αρκούντως αξιόμαχες, παρά τα τεράστια ποσά που ξόδεψαν σε εκπαίδευση και εξοπλισμό. Και βέβαια πολύ νωρίς φάνηκε ότι δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν την τεράστια μεταφορά πόρων που θα διαμόρφωνε όρους μιας άλλης οικονομικής ανάπτυξης…».
Και για να προλάβουμε αφελή σχόλια του τύπου: «Τι μας νοιάζει εμάς τι γίνεται στο μακρινό Αφγανιστάν;» υπενθυμίζουμε ότι ενώ η παρουσία Τούρκων στρατιωτών στο αεροδρόμιο της Καμπούλ έχει προκαλέσει αντιπαραθέσεις εδώ και μέρες, ωστόσο τράβηξε την προσοχή η δήλωση των Ταλιμπάν ότι: «Δεν βλέπουμε την Τουρκία ως εχθρό, αλλά ως σύμμαχο», όπως κατέγραψε δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Independent Türkçe».
Τα κύματα λοιπόν Αφγανών προσφύγων που θα φθάσουν στην Τουρκία ας μη καταλήξουν στην Ελλάδα (και στην Κύπρο) και τελικά τα «σπασμένα» της αμερικάνικης πολιτικής να κληθεί να τα υποστεί ο ελληνικός λαός.
Δυστυχώς με τις υπάρχουσες ξενόδουλες κυβερνήσεις δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, οπότε ας προετοιμαζόμαστε…
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης, 16-8-2021
