Κατασκευαστές τεχνητών εθνοτήτων

Κατασκευαστές τεχνητών εθνοτήτων

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Η κατασκευή τεχνητών εθνοτήτων στους νεώτερους χρόνους υπήρξε βασικό εργαλείο γεωπολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων για την αποδυνάμωση των αντιπάλων τους. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί η πολιτική της μεγάλης Πολωνίας (Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία) του 15ου - 17ου αιώνα, που κατείχε στα ανατολικά (σημερινή Ουκρανία και Λευκορωσία)* τεράστιες εκτάσεις με ρωσσικούς πληθυσμούς, τους οποίους επιχείρησε μεθοδικά να αφομοιώσει. Το σοβαρό πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι αυτοί οι Ορθόδοξοι πληθυσμοί αντιμετώπιζαν με καχυποψία τους Καθολικούς Πολωνούς κατακτητές. Η λύση στο πρόβλημα αυτό αναζητήθηκε με τον προσηλυτισμό στην Ουνία** και την αντιμετώπιση του πληθυσμού π.χ. ως Ουκρανών και όχι ως Ρώσσων. Επί πλέον ανάλογες προσπάθειες έγιναν και στο γλωσσικό: Οι υπαρκτές διαλεκτικές διαφορές μεταξύ της ρωσσικής γλώσσας και της ουκρανικής διαλέκτου μεγεθύνθηκαν, δημιουργήθηκε ξεχωριστό ουκρανικό κυριλλικό αλφάβητο, ενώ καλλιεργήθηκε βαθμιαία ουκρανική εθνική συνείδηση. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Προέκυψε το ουκρανικό "έθνος".          
Κάτι ανάλογο συνέβη και με την περίπτωση της Αυστρίας. Σύμφωνα με την Συνθήκη του Αγίου Γερμανού ή Συνθήκη του Σαιν-Ζερμάν-αν-Λαι (γαλλ. Saint-Germain-en-Laye) που υπογράφτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1919 μεταξύ των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της νεοδημιουργηθείσης «Αυστριακής Δημοκρατίας», του αυστριακού τμήματος της διαλυθείσας Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας, απαγορεύθηκε στην Αυστρία να ενωθεί με τη Γερμανία πολιτικά ή οικονομικά χωρίς την έγκριση της «Κοινωνίας των Εθνών». Σύμφωνα με αυτό τον όρο, η αρχική ονομασία του νέου κράτους «Γερμανική Αυστρία» (Deutschösterreich) μετατράπηκε σε «Αυστρία». Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι πολιτικές για την δημιουργία αυστριακής εθνικής ταυτότητας, διαφορετικής από την γερμανική, συνεχίσθηκαν με κάθε μέσο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια εργασία (1999) του Πανεπιστημίου της Βιέννης, στην οποία οι ερευνητές μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από την μελέτη τους («Αναλυτική διερεύνηση της κατασκευής εθνικών ταυτοτήτων»)*** για το αυστριακό Έθνος (Austrian nation – sic!) και δίνουν οδηγίες και συμβουλές για το πώς μπορεί να κατασκευαστεί κατά το δυνατόν πιο ανώδυνα και αποτελεσματικά μια εθνική ταυτότητα με την χρήση κατάλληλων (πολιτικών) στρατηγικών και γλωσσικών εργαλείων!

____________________________

(*) Η λέξη Ουκρανία (ουκραν.  Україна – Ουκραΐνα, ρωσ. Украина) είναι απλό τοπωνύμιο και σημαίνει κυριολεκτικά «στην άκρη» δηλ. παραμεθόρια περιοχή και αργότερα υπήρξε ονομασία ολόκληρης της χώρας.

(**) Υπενθυμίζουμε ότι ο όρος Ουνία (Unia) χρησιμοποιήθηκε γιά πρώτη φορά στην Πολωνία (1596), όπου οι Ιησουΐτες συνέλαβαν και εφήρμοσαν σχέδιο γιά την υπαγωγή των Ορθοδόξων στην Καθολική Εκκλησία. Οι Ουνίτες ακολουθούν το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας με όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά αναγνωρίζουν ως κεφαλή της Εκκλησίας τους τον Πάπα της Ρώμης.

(***) Βλ. Rudolf de Cillia, Martin Reisigland and Ruth Wodak, «The discursive construction of national identities» εδώ: http://das.sagepub.com/content/10/2/149

Ακόμη πιο πρόσφατα, είναι γνωστές οι μεθοδεύσεις για την κατασκευή ξεχωριστής εθνότητας από την σερβική στο Μαυροβούνιο, αλλά για την κατασκευή «μακεδονικής» εθνότητας στα Σκόπια.

Μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση επιχείρησης κατασκευής τεχνητής εθνότητας είναι και η περίπτωση της Λευκορωσίας (Belarus). 

Με το θέμα έχει ασχοληθεί η Ναταλία Λεστσένκο (Natalia Leshchenko), η οποία εργάζεται στο «Ινστιτούτο για τις Ιδεολογίες του Κράτους» [Institute for State Ideologies (INSTID)]. Είναι συγγραφέας του ενδιαφέροντος άρθρου (λόγω της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσει) με τίτλο: «Λευκορώσοι: σε ανάγκη για ένα έθνος» (Belarusians: in need of a nation, 8 December 2010), που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «openDemocracy» 

(εδώ:https://www.opendemocracy.net/natalia-leshchenko/belarusians-in-need-of-nation),

η οποία χρηματοδοτείται από τον Τζ. Σόρος. Όπως γίνεται αντιληπτό, το άρθρο αποκαλύπτει τις λογικές και τα επιχειρήματα των «κατασκευαστών εθνοτήτων».

Αποσπάσματα από το άρθρο ακολουθούν:

«Ο ανταγωνισμός μεταξύ των αντιτιθέμενων «σοβιετικών» και «ευρωπαϊκών» προσεγγίσεων τροφοδοτεί την αδιέξοδη αντιπαλότητα για την ρευστή εθνική ταυτότητα της Λευκορωσίας. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε το ερώτημα και να επισημάνουμε τι κοινό διαθέτουν οι Λευκορώσοι.

Μεγάλο μέρος από τις συζητήσεις για την Λευκορωσία επικεντρώνονται στον ανατγωνισμό ανάμεσα στην «σοβιετική» αντίληψη περί έθνους που αναπτύχθηκε από την αυταρχική διακυβέρνηση και την «ευρωπαϊκή» αντίληψη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.

[…]

Το μόνιμο ερώτημα για αυτούς που επιθυμούν να κυβερνήσουν αυτήν την χώρα, είναι εάν έχουν την ικανότητα να καθορίσουν μια κοινωνικώς αποδεκτή ιδέα για την εθνική ταυτότητα που θα μπορέσει να ενώσει τους Λευκορώσους, δίνοντάς τους αίσθηση σκοπού και κατεύθυνσης και να προωθήσει την ανάπτυξη της χώρας. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό κάθε τέτοια προοπτική να στηρίζεται στην τωρινή εμπειρία, παρά σε Ιστορικές ενοράσεις ή ερμηνείες.

[…]

Ούτε Ευρωπαίοι, ούτε Σοβιετικοί

Η ευρύτατα διαδεδομένη εικόνα της Λευκορωσίας ως κοινωνίας στην οποία οι οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις έχουν τις ρίζες τους στις αντιτιθέμενες απόψεις για την εθνική ταυτότητα (φιλελεύθερη ευρωπαϊκή σε αντίθεση με την κολλεκτιβιστική σοβιετική) δεν είναι εντελώς αποδεκτή. Οι αφοσιωμένοι υποστηρικτές τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης στην Λευκορωσία είναι ελάχιστοι σε σχέση με εκείνους που προτιμούν να προσαρμόσουν τις ζωές τους στις υπάρχουσες πολιτικές συγκυρίες παρά να προσπαθήσουν να τις επηρεάσουν. (Ένα δημοφιλές ανέκδοτο στο Μινσκ λέγει ότι οι προεκλογικές δαπάνες θα έπιαναν τόπο εάν αυτά τα χρήματα τα δαπανούσαν για την επιδότηση της θέρμανσης στην χειμερινή περίοδο).

[…]

Παρά την ύπαρξη στην χώρα όχι μιας, αλλά δύο θεωρήσεων για το έθνος, η Λευκορωσική εθνική ταυτότητα παραμένει ασαφώς προσδιορισμένη. Η επίσημη ιδεολογική θεώρηση επικεντρώνεται κυρίως στο κράτος παρά στο έθνος, ενώ η θεώρηση της αντιπολίτευσης είναι τόσο επηρεασμένη από την Ιστορία με αποτέλεσμα να είναι άσχετη με την σημερινή πραγματικότητα. Ανάμεσα και πέρα από αυτές τις παρατάξεις, η φύση του πραγματικού, υπαρκτού έθνους παραμένει αγνοημένη και η ευκρίνεια για τον πραγματικό του χαρακτήρα ασαφής.  

Η επίσημη ιδεολογία που προωθήθηκε από την κυβέρνηση από το 2003 είναι ένα εργαλείο, μάλλον για την συγκρότηση κράτους παρά έθνους.****

(Η κυβέρνηση) καθορίζει και προωθεί κρατικά σύμβολα και ενδιαφέροντα, ενώ διατηρεί δημόσιες τελετουργίες, οι οποίες είναι πολιτικές και όχι εθνικές σε χαρακτήρα. Αυτές είναι βεβαίως αποτελεσματικές για να προσελκύσουν τον πληθυσμό να συμπαραταχθεί πίσω από το λευκορωσικό κράτος, όπως επιβεβαιώνεται από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τα οποία οι Λευκορώσοι είναι ενθουσιώδεις ως προς την διατήρηση της ανεξαρτησίας τους.

Η κυβέρνηση και οι επίσημοι ιδεολόγοι της εντούτοις, αγωνίζονται σε σχέση με την εθνική ταυτότητα και ελάχιστα αναφέρονται στα διακριτά χαρακτηριστικά των Λευκορώσων ως Έθνος. Οι στίχοι του εθνικού ύμνου αρχίζουν με την δήλωση ότι αυτοί είναι «ένας φιλειρηνικός λαός», ενώ τα ιδεολογικώς καθοδηγούμενα σχολικά βιβλία και οι επίσημες ομιλίες περιορίζονται να σταχυολογούν και να προβάλλουν διάφορες ιδιότητες όπως το συλλογικό πνεύμα, η προκοπή και η φιλοξενία. Αυτά όμως δεν επαρκούν για μια συνεκτική ή συναρπαστική εθνική εικόνα που θα μπορούσε να πείσει τους Λευκορώσους (πολύ λιγότερο να ενθουσιάσει τους ξένους εταίρους).

Το (άλλο) στρατόπεδο που διεκδικεί την ιδιοκτησία της λευκορωσικής ιστορικής κληρονομιάς και του εθνικού πυρήνα, δεν υπήρξε περισσότερο αποτελεσματικό στο να εμφυσήσει στους Λευκορώσους ένα αίσθημα ταυτότητας. Οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης υποστηρίζουν την Λευκορωσία ως ευρωπαϊκό έθνος, τονίζοντας τους στενούς δεσμούς με την Ευρώπη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Πραγματικά, αυτοί οι δεσμοί υπήρξαν ποικίλοι και πλούσιοι, αλλά διαμορφώθηκαν σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό και κοινωνιο-οικονομικό περιβάλλον και δεν γίνονται αντιληπτοί από τις καθημερινές εμπειρίες των Λεκορώσων σήμερα.

Η Λευκορωσία δεν μπορεί ως εκ τούτου να καυχιέται για επιτεύγματα παρόμοια με το προκάτοχο κράτος του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας των όψιμων μεσαιωνικών χρόνων, το οποίο υπήρξε πρωτοπόρο στην νομοθετική ανάπτυξη της Ευρώπης ή επέδειξε μεγάλη ανταπόκριση στις πολιτισμικές ευρωπαϊκές τάσεις.

_________________________________

(****) Η επισήμανση είναι δική μας. Με αυτήν την εξόχως αποκαλυπτική πρόταση η συγγραφέας αποδέχεται ότι δεν υπάρχει κάποιο λευκορωσικό Έθνος και ουσιαστικά διαμαρτύρεται διότι οι κυβερνώντες ασχολήθηκαν με την οργάνωση του κράτους και όχι με την κατασκευή μιας λευκορωσικής εθνότητας!

Αυτές οι διεκδικήσεις της αντιπολίτευσης για την ευρωπαϊκότητα της Λευκορωσίας αποτελούν μάλλον μια πολιτική φιλοδοξία και μια δήλωση προσκόλλησης στις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά να αναμένει ότι οι σύγχρονοι Λευκορώσοι θα εναγκαλιστούν τα ευρωπαϊκά δεδομένα αποκλειστικά και μόνον διότι ο λαός που ζούσε κατά προσέγγιση στην ίδια περιοχή πριν από πέντε αιώνες έκανε κάτι τέτοιο είναι ελάχιστα πιθανό.

Υπάρχει και ένα επί πλέον πρόβλημα: Το ότι οι φιλελεύθερες αξίες για την ακρίβεια, υπερβαίνουν (και ως εκ τούτου αψηφούν) τα εθνικά σύνορα. Η λευκορωσική αντιπολίτευση επιχειρεί να το επιλύσει παρουσιάζοντας αυτές ως εθνικές αξίες και διεκδικώντας αυτές με την προβολή της λευκορωσικής γλώσσας, την οποία οι περισσότεροι κάτοικοι αγωνίζονται να μιλήσουν. Το εθνικό αφήγημα της αντιπολίτευσης προτείνει στον λαό να είναι υπερήφανος και να ανήκει σε κάτι που προφανώς δεν αποτελεί τμήμα της καθημερινότητάς του. Υπό το πρίσμα αυτής της σύγκρουσης δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η αντιπολίτευση βρίσκει ελάχιστους υποστηρικτές και επί πλέον ό,τι υποστηρίζει κινείται σε πολιτικό έδαφος. Το αποτέλεσμα είναι ότι, όπως ανλύει σε σχετικό άρθρο του ο Βρετανός δημοσιογράφος Σαμ Νάιτ στην εφημερίδα THE TIMES, οι Λευκορώσοι είναι λαός κουρασμένος από το παρελθόν του και οι οποίοι έχουν υπερβολική γνώση για την Ιστορία τους, αλλά ελάχιστη κατανόηση για το παρόν. Χωρίς κοινή εθνική ταυτότητα, οι Λευκορώσοι ανήκουν μάλλον σε ένα κράτος παρά σε ένα έθνος – και νοιώθουν άβολα με αυτήν την κατάσταση.  

Μια πρόσφατη μελέτη ποιοτικών χαρακτηριστικών που διεξήχθη από το «Ινστιτούτο για τις Ιδεολογίες του Κράτους» (INSTID) επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα. Όταν ο λαός ερωτάται για την εθνική του ταυτότητα, οι αντιδράσεις είναι διδακτικές: «-Είμαι Λευκορώσος, και λοιπόν; Έχεις πρόβλημα με αυτό;», είναι μια χαρακτηριστικά αμυντική απάντηση, που την ακούμε συχνά.

«-Η Λευκορωσία είναι το σπίτι μου, αλλά δεν είμαι σαν τους άλλους Λευκορώσους. Διαφέρω πραγματικά σε πολλά με αυτούς». Αυτός ο αυτοπροσδιορισμός με τον οποίον κάποιος παίρνει αποστάσεις από τους ομοεθνείς του (είναι αποκαλυπτική η περιγραφή τους ως «αυτοί»), ακούγεται επίσης συχνά. Υπάρχει ακόμα και η σχεδόν αυτόματη απάντηση, η οποία αναφέρεται στην «ανεκτικότητα», αν και συχνά αναμιγνύεται με κυνισμό και ειρωνεία – με κάτι ελάχιστο να ακολουθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ερωτώμενοι εύκολα παινεύουν την χώρα και τις φυσικές ομορφιές της, χαρακτηρίζοντας αυτή ως το σπίτι τους, αλλά σε σχέση με το έθνος υπάρχει μια αίσθηση ενόχλησης και αμφιβολίας, που χειροτερεύει από την απουσία ευρείας διεθνούς αναγνώρισης της χώρας. Το «εθνικό κενό» στην Λευκορωσία είναι σχεδόν χειροπιαστή και προφανώς οδυνηρή.

Εμείς, οι Λευκορώσοι…

Μετά από δύο δεκαετίες ανεξαρτησίας (Σημ. ΔΕΕ: Κοντεύουν ήδη να συμπληρωθούν τρεις δεκαετίες) και με ένα σταθερό και λειτουργικό κράτος, οι Λευκορώσοι έχουν φτάσει στο σημείο όπου χρειάζονται μια κοινή, διεθνώς αποδεκτή, γνήσια και ικανοποιητική κατανόηση του εαυτού τους ως έθνος και ένα κοινό όραμα των στόχων και των προτεραιοτήτων ανάπτυξης.

Η αναζήτηση εθνικής ψυχής ήδη εξαπλώνεται πέρα από τους διαχωρισμούς των πολιτικών παρατάξεων, αλλά τα αποτελέσματα δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί. Η αναζήτηση της λευκορωσικής ταυτότητας προέρχεται από διαφορετικά μέρη, αλλά είναι αμετάβλητα ριζωμένη σε μια προσέγγιση που στηρίζεται σε γεγονότα. Τα πρακτορεία ειδήσεων και οι πηγές ενημέρωσης διεξάγουν διαγωνισμούς για την καλύτερη παρουσίαση ή αφήγηση για την Λευκορωσία και ένα διαδικτυακό μέσο πρόσφατα καθιέρωσε μια στήλη με συνεντεύξεις επιφανών ατόμων για το τι σημαίνει γι’ αυτούς να είναι Λευκορώσοι. Μια δωδεκάδα εμπορικών επιχειρήσεων από των χώρο κυρίως των δημοσίων σχέσεων και του μάρκετιγκ, άρχισαν να διεξάγουν δημοσκοπήσεις πάνω σε εθνικά χαρακτηριστικά με στόχο να δημιουργήσουν ένα εθνικό λευκορωσικό «σήμα», ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων ίδρυσε μια ομάδα εργασίας για την βελτίωση της εικόνας της Λευκορωσίας στο εξωτερικό.

Αυτές οι προσπάθειες δημιουργούν ένα σώμα επιφανειακών περιγραφών για την Λευκορωσία, οι οποίες είναι προβληματικές για δυό λόγους: Ο πρώτος είναι η ποιότητα των καταγραφών. Ποσοτικές δημοσκοπήσεις γνώμης τύπου μάρκετιγκ σε μια χώρα όπου η εθνικότητα αποτελεί ένα πολιτικά επιβαρυμένο θέμα είναι πιθανό να δημιουργεί «ετοιματζίδικες» απαντήσεις παρά αυθεντικά προϊόντα βαθιάς ενατένισης. Ο δεύτερος λόγος είναι η εφαρμοσιμότητα αυτών των ευρημάτων στο έθνος ως σύνολο: Δεν χρειαζόμαστε ένα ακόμη περιθωριακό ή αιρετικό εθνικό αφήγημα.

Οι προτάσεις για «υλικό εθνικής ταυτότητας» στην Λευκορωσία, ως εκ τούτου, οφείλουν να είναι σχετικές με την σημερινή κοινωνία και εμπειρίες, δηλ. να είναι γνήσιες και γενικώς αποδεκτές. Σε συνθήκες συνειδητού περιορισμού (ή αυτό-περιορισμού) πολλών Λευκορώσων να εκφράσουν τις απόψεις τους, η ιδέα του Καρλ Γκούσταβ Γιούγκ περί «συλλογικού υποσυνειδήτου», παρέχει ένα χρήσιμο και ανανεωτικό εργαλείο διορατικότητας. 

Ο Γιουγκ εισήγαγε την έννοια του αρχετύπου για να επιχειρηματολογήσει ότι η ατομική συμπεριφορά μπορεί να καθοδηγηθεί από υποσυνείδητες δυνάμεις που καθορίζουν τις αντιδράσεις, τις στάσεις και τις κοσμοθεωρήσεις ενός ατόμου. Το αρχέτυπο δεν εκλαμβάνεται ως μια ημι-μυστικιστική καταληψία ούτε το υποσυνείδητο ανήκει στο βασίλειο των βαθέων, σκοτεινών υδάτων. Μάλλον, η ιδέα του αρχετύπου αναζητά να ερμηνεύσει το γεγονός ότι οι άνθρωποι συχνά ενεργούν «αυτόματα» (ανακλαστικά), χωρίς δεύτερη σκέψη ή ενατένιση των πράξεών τους, παρόμοια με ένα αεροπλάνο στον αυτόματο πιλότο. Μια τέτοια κατάσταση είναι γνωστή σε όλους (εκτός ίσως από εκείνες τις λίγες φωτισμένες ψυχές, οι οποίες καταβάλλουν συνειδητές και σκληρές προσπάθειες να παραμείνουν «στο παρόν» διαρκώς).

[…]

Η ομάδα του INSTID έχοντας ως άποψη να είναι δημιουργική, αλλά κριτική στο ζήτημα της λευκορωσικής εθνικής ταυτότητας, διεξήγαγε μια μελέτη του λευκορωσικού εθνικού αρχετύπου. Αυτή ήταν μια μελέτη ποιοτικών χαρακτηριστικών, η οποία περιλάμβανε παρατήρηση, όπως και ακροάσεις και ερωτηματολόγια. Αναλύσαμε μη-προφορικές επικοινωνίες, πρότυπα συμπεριφοράς και αντιδράσεις, απόψεις και στάσεις στις κύριες προκλήσεις της καθημερινής ζωής σε άτομα διαφορετικής ηλικίας, επαγγελμάτων, αντιλήψεων για την ζωή – διερευνώντας ένα υποκείμενο θέμα, μια θεμελιώδη αρχή, η οποία θα μπορούσε να προσδιορίσει έναν κοινό παρονομαστή μεταξύ των κατά τα άλλα διαιρεμένων Λευκορώσων.

Το αποτέλεσμα αυτής της διερεύνησης έδειξε ότι το αρχέτυπο των Λευκορώσων ήταν στον πυρήνα του μητρογονικό. Στηρίζεται σε αρχές μητρογονικά-συνδεδεμένες:, ισότητα, σταθερότητα, διατήρηση, συντηρητισμός, ειρήνη και αρμονία, ενώ απορρίπτει πατρογονικά-συνδεδεμένες αρχές, όπως επιθετικότητα, ριψοκίνδυνες αποφάσεις, συγκρουσιακές στάσεις και συγκινησιακές υπερβολές.

Επί πλέον, το αρχέτυπο είναι δυνατόν να καθοριστεί επακριβέστερα με αυτούς τους όρους ως ούτε καθαρά μητρογονικό, ούτε να αντιστοιχεί σε μια Σειρήνα, μάλλον οι διακριτές συμβολικές ιδιότητες είναι ενσωματωμένες περισσότερο με την έννοια μιας αρχοντικής κυρίας, ακόμα και μιας αυτοκράτειρας ή μιας υπερήφανης νοικοκυράς: Μια ώριμη, σταθερή γυναίκα η οποία διαχειρίζεται ένα νοικοκυριό. Οι κύριες ιδιότητες αυτού του τύπου είναι Επιμέλεια, Αποτελεσματικότητα, Πρακτικότητα, Λιτότητα, αίσθημα φιλοξενίας και υγιής ρεαλισμός.

Τέτοιου είδους ευρήματα δεν υποδηλώνουν ότι οι Λευκορώσοι διακρίνονται από τα άψογα νοικοκυριά (αν και πολλά από αυτά είναι), αλλά μάλλον ότι ως εθνότητα συνδέουν τους εαυτούς τους με τις αρχές, τις αξίες, τις στάσεις  και τις διαθέσεις τους με τρόπους που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως κοινούς και χαρακτηριστικούς για αυτούς.

Ένας Πρόεδρος για τον αρχετυπικό Λευκορώσο

[…]

Το συμπέρασμα είναι ότι οι φιλόδοξοι πολιτικοί ηγέτες στην Λευκορωσία χρειάζονται να λάβουν υπ΄όψη μια κοινή εθνική ταυτότητα, όχι μόνον απευθυνόμενοι στους ψηφοφόρους, αλλά και για τις μεταγενέστερες εκλογές, καθώς και να αποκτήσουν ένα όραμα για αναπτυξιακές προτεραιότητες της Λευκορωσίας. Η κατανόηση των αρχετυπικών εθνικών τάσεων μπορεί να αποτελέσει την βάση για την χάραξη της οικονομικής-αναπτυξιακής στρατηγικής και τις προτεραιότητες για τις επενδύσεις.

Συνεπώς, προτείνουμε ότι οι βιομηχανίες «συντήρησης» - φροντίδα υγείας, αναψυχής, χρονομέτρησης, ασφαλούς επένδυσης, φυσικών και οργανικών τροφών και υλικών – θα μπορούσαν να είναι πολύ επιτυχείς και συμβουλεύουμε εναντίον δραστηριοτήτων που σχετίζονται με ριψοκίνδυνες επενδύσεις, κατασκευή βαρέων μηχανημάτων ή με πρωτοποριακές (μοντέρνες) τέχνες. Το αρμονικό, φιλειρηνικό και αντι-συγκρουσιακό αρχέτυπο υποδεικνύει επίσης μια εξωτερική πολιτική βασισμένη στην ουδετερότητα και στις ισορροπημένες σχέσεις με όλους τους γείτονες της Λευκορωσίας χωρίς σαφή προτίμηση προς οποιαδήποτε πλευρά.  

Επίγνωση και αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας της χώρας είναι επίσης ουσιαστικές για την δημιουργία αυτοσεβασμού και εκτίμησης της εθνικότητάς τους μεταξύ των ιδίων των Λευκορώσων. Αυτό επίσης θα μπορέσει να δώσει τέλος στις επώδυνες συγκρίσεις με τους γείτονες, κοντινούς και μακρινούς και να δημιουργήσει το θεμέλιο για την αξιόπιστη και αρμονική ανάπτυξη του έθνους στο μέλλον.

Μια κοινή εθνική ταυτότητα βρίσκεται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης των Λευκορώσων και όσο νωρίτερα υλοποιηθεί τόσο το καλύτερο για το έθνος.

Στην εστία

Η απάντηση στο ζήτημα του ανταγωνισμού μεταξύ ευρωπαϊκής και σοβιετικής εθνικής ταυτότητας που είχε τεθεί στην αρχή αυτού του άρθρου είναι ότι από τις δύο ουδεμία εξυπηρετεί πραγματικά την ανάγκη των Λευκορώσων για (απόκτηση) εθνικής ταυτότητας με πειστικό τρόπο. [...] 
Πραγματικά, αυτό μετράει ουσιαστικά περισσότερο από την ταυτότητα του νικητή των εκλογών της 19^ης Δεκεμβρίου 2010. Και τούτο διότι τελικά πολιτική νομιμοποίηση θα μπορεί να προσδώσει μόνον εκείνος ο ηγέτης που θα παράγει μια συνεκτική, σχετική, αξιόπιστη και συνοπτική ιδέα για το τι είναι οι Λευκορώσοι ως έθνος. Θα βοηθήσει πάντως να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε ως μια γυναίκα υπερήφανη για το σπιτικό της.

Κριτική του άρθρου

Όπως προαναφέρθηκε, το παραπάνω άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξαιρετικά αποκαλυπτικές τοποθετήσεις της «ερευνήτριας» για τις μεθοδεύσεις που εφαρμόζουν οι «κατασκευαστές εθνοτήτων», με τις οποίες επιδιώκονται αφ’ ενός η επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών στόχων βραχυπρόθεσμα και αφ’ ετέρου η σταδιακή οικοδόμηση μακροπρόθεσμων γεωπολιτικών επιδιώξεων.

Υπενθυμίζουμε ότι η Λευκορωσία αποτελούσε μια περιοχή, κατοικούμενη από ορθόδοξους στην πλειονότητα πληθυσμούς στενά συγγενείς με τους Ρώσσους, τα εδάφη της οποίας διεκδικούσαν τόσο η Καθολική Πολωνία, όσο και η ορθόδοξη τσαρική Ρωσσία. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα εδάφη της Λευκορωσίας διαμοιράσθηκαν μεταξύ της ανασυσταθείσης ως ανεξάρτητο κράτος Πολωνίας και της Σοβιετικής πλέον Ρωσσίας, η οποία δημιούργησε την «Λευκορωσική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» (Byelorussian Soviet Socialist Republic), ως συστατικό τμήμα της «Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» (ΕΣΣΔ). Μετά την λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, η ΕΣΣΔ απέσπασε από την Πολωνία τα λευκορωσικά εδάφη, τα οποία προσάρτησε στην Σοβιετική Λευκορωσία.

Με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Ιουλίου 1990 η Λευκορωσία κηρύχθηκε ανεξάρτητη και στις 8 Δεκεμβρίου 1991 η ανεξαρτησία της (όπως και της Ουκρανίας) αναγνωρίσθηκε επισήμως από την Ρωσσία, στην Συνθήκη που υπέγραψαν οι τρεις ηγέτες.

Στις προεδρικές εκλογές του 1994, ο παντελώς άγνωστος μέχρι τότε Αλέξανδρος Λουκασένκο ψηφίσθηκε (με 80% στον β΄γύρο) ως πρώτος Πρόεδρος της ανεξάρτητης πλέον Λευκορωσίας, κερδίζοντας και τις εκλογές του 2001, του 2006, του 2010 και του 2015 κυβερνώντας την χώρα με σιδηρά πυγμή.

Έχοντας υπ’ όψη τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό το γεγονός γιατί στην Λευκορωσία δεν αποτολμήθηκε κάποια «πορτοκαλί επανάσταση» τύπου Ουκρανίας και η απόσπασή της από την ρωσική επιρροή επιχειρείται σε πρώτη φάση στην ουδετεροποίησή της, όπως προτείνει και το παραπάνω άρθρο.

Όπως διαπιστώνεται από τα σημεία που επισημάναμε με έντονα γράμματα, ακόμη και η ίδια η συγγραφέας του άρθρου παραδέχεται ότι δεν υπάρχει «λευκορωσική εθνική συνείδηση» στον ανομοιογενή ούτως ή άλλως πληθυσμό, ο οποίος είναι ικανοποιημένος ως πολίτης μιας ανεξάρτητης από την Ρωσσία χώρας. Οι προσπάθειες επομένως των «κατασκευαστών εθνοτήτων» είναι:

α. Να δημιουργηθεί έστω μια ρευστή και ασαφής «εθνική ταυτότητα», η οποία θα καλλιεργήσει την διαφορετικότητα και βαθμιαία την αντιπαλότητα με την Ρωσσία.

β. Ως κίνητρο προβάλλεται η οικονομική ανάπτυξη της χώρας, για την οποία απαραίτητη προϋπόθεση θεωρείται η ύπαρξη εθνικής ταυτότητας, μια πρωτόγνωρη και περίεργη θεωρία που συνδέει δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα

γ. Ανασύρεται από τα αζήτητα η αμφιλεγόμενη θεωρία περί αρχετύπων του σημαντικού Ελβετού Ψυχολόγου Καρλ-Γκούσταβ Γιούγκ, η οποία μάλιστα είχε κατηγορηθεί ότι υποκινεί φυλετικές απόψεις και συμβαδίζει με ορισμένες ναζιστικές θεωρήσεις.

δ. Γίνονται «έρευνες» και δημοσκοπήσεις με βάση τις «κακόφημες» αρχετυπικές προσεγγίσεις (προφανώς στην λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα») και οι οποίες έδειξαν «ότι το αρχέτυπο των Λευκορώσων ήταν στον πυρήνα του «μητρογονικό»!

ε. Στηριζόμενοι στα «ευρήματα» αυτά, οι ερευνητές του χρηματοδοτούμενου από τον Σόρος Ινστιτούτου, προτείνουν ένα μοντέλο ανάπτυξης με επενδύσεις στις «βιομηχανίες “συντήρησης” δηλ. φροντίδας υγείας, αναψυχής, χρονομέτρησης, ασφαλούς επένδυσης, φυσικές και οργανικές τροφές και υλικά», που όπως ισχυρίζονται «θα μπορούσαν να είναι πολύ επιτυχείς», ενώ αντίθετα συμβουλεύουν εναντίον «ριψοκίνδυνων επενδύσεων, κατασκευής βαρέων μηχανημάτων ή πρωτοποριακές (μοντέρνες) τέχνες». Με άλλα λόγια επιχειρείται να μετατραπεί η Λευκορωσία σε μια χώρα Λωτοφάγων και «φρόνιμων» πολιτών, με βάση το …μητρογονικό αρχέτυπο, που απαιτεί «ισότητα, σταθερότητα, διατήρηση, συντηρητισμό, ειρήνη και αρμονία»!

στ. Τέλος, φθάνουμε στην «ταμπακιέρα», δηλ. τι ακριβώς επιδιώκουν οι κατασκευαστές εθνοτήτων: «Το αρμονικό, φιλειρηνικό και αντι-συγκρουσιακό αρχέτυπο υποδεικνύει επίσης μια εξωτερική πολιτική βασισμένη στην ουδετερότητα και στις ισορροπημένες σχέσεις με όλους τους γείτονες της Λευκορωσίας χωρίς σαφή προτίμηση προς οποιαδήποτε πλευρά».

   Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφερθεί ότι εκείνη την κρίσιμη περίοδο πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2010 στην Λευκορωσία, υπήρχε ένας καταιγισμός από άρθρα ξένων, αλλά και εγχώριων «αναλυτών», με κεντρικό θέμα την «εθνική ταυτότητα».

Δυστυχώς για τους «κατασκευαστές», η προσπάθειά τους απέτυχε παταγωδώς, όπως και η «αραβική άνοιξη». Ίσως κάποιοι λαοί αρχίζουν να ξυπνούν...

ΔΕΕ

Ανακοίνωση Πολιτιστικών Συλλόγων Έδεσσας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Οι παρακάτω πολιτιστικοί Σύλλ0γοι και Φορείς της πόλης μας, δηλώνουμε την πλήρη στήριξη και την αμέριστη συμπαράστασή μας σε συμπολίτισσά μας για τις απαράδεκτες επιθέσεις που δέχθηκε η ίδια και η οικογένειά της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σχόλια του τύπου: «εισιτήρια για τους ξενόφερτους πεμπτοφαλλαγγίτες, Τούρκους πατριαρχικούς, κρατικούς εποίκους στην Μακεδονία, διατίθενται από τουρκοπατριαρχικά τουριστικά γραφεία εδώ στην πόλη μας...ισχύουν για δύο άτομα... ιδιαίτερα για τους αρβανιτοαλβανούς... καλό ταξίδι στην τουρκική πατρίδα...» και παρόμοια, γραμμένα με ψευδώνυμα, είναι προφανές ότι στοχεύουν να αναμοχλεύσουν πάθη και μίση στην πόλη και στην περιοχή.

Η τοπική  κοινωνία δεν θα το επιτρέψει.

Επειδή το θέμα πήρε διαστάσεις και δημιούργησε εύλογες αντιδράσεις, καλούμε τις αρμόδιες Αρχές να προστατεύσουν τους πολίτες αυτής της χώρας.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΕΔΕΣΣΑΣ

Λαογραφική Εταιρεία Νομού Πέλλας

Σύλλογος «Τημενίδες»

Σύλλογος «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»

Σύλλογος απογόνων Μακεδονομάχων

Σύλλογος Ποντίων Έδεσσας «Αγ. Θεόδωρος Γαβράς»

Σύλλογος «Ίων Δραγούμης»

Σύλλογος Ηπειρωτών Έδεσσας  

Σύλλογος «Φίλοι παραδοσιακής μουσικής και χορού»

Σκοπιανός επικεφαλής ακραίας σωβινιστικής οργάνωσης στην Έδεσσα

Ο αρχηγός σκοπιανής οργάνωσης

Στράσκο Ουλούμτσεφ στην Έδεσσα

Στην Έδεσσα εντοπίστηκε ο αρχηγός της οργάνωσης "Εθνικό Παμμακεδονικό Συμβούλιο - Μακεδόνιον" (СeМакедонски Национален Совет – "Македониум" All-Macedonian National Council – "Makedonium") Στράσκο Ουλούμτσεφ και συγκεκριμένα στα Γραφεία της "Μακεδονικής (=Σκοπιανής) Εκπαιδευτικής και Πολιτιστικής Κίνησης Έδεσσας - Voden" να συνεδριάζει με την πρόεδρο της κίνησης Νατσουλίδου, τον γνωστό "παπα-Τσαρκνιά" και τον δημόσιο υπάλληλο του ελληνικού κράτους Καζία.

Η προαναφερθείσα οργάνωση του Ουλούμτσεφ έχει κατηγορηθεί ότι αποτελεί κατασκεύασμα του τέως πρωθυπουργού των Σκοπίων Νικ. Γκρούεφσκι, με παρακρατική δράση και σύμφωνα με πληροφορίες, μέλη της συμμετείχαν στην εισβολή οπαδών του Γκρούεφσκι στην σκοπιανή Βουλή και στους ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων και βουλευτών τον περασμένο Απρίλιο.

Χαρακτηριστικό δείγμα της ισχύος που είχε αποκτήσει ο Ουλούμτσεφ είναι ότι ακόμη και πρόσφατα (4 Αυγούστου) καταγγέλλει με άρθρο του (υπάρχει εδώ: 

https://snsmakedonium.com/2017/08/04/to-be-clear-strasko-olumcev/) 

τον σημερινό πρωθυπουργό των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ ως προδότη και τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής Ταλάτ Τζαφέρι ως αιμοσταγή δολοφόνο του "μακεδονικού λαού" για την επίσκεψη και τις συμφωνίες που υπέγραψαν στην Βουλγαρία και απαιτεί από τον Πρόεδρο των Σκοπίων Ιβάνωφ (μαριονέτα του Γκρούεφσκι) να βάλει ένα "τέλος σε όλα αυτά" με νόμιμο τρόπο (;) και "μία κίνηση" (πώς;).

Γράφει μεταξύ άλλων τα εξής χαριτωμένα:

"...Στο Σύμφωνο (Καλής Γειτονίας) που υπέγραψαν με την Βουλγαρία, αντέγραψαν την πρόβλεψη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 με την Ελλάδα (άρθρο 6) με το οποίο εγκατέλειψαν κάθε ενδιαφέρον για την «μακεδονική» κοινότητα στην Ελλάδα. Τώρα, εγκαταλείπουμε κάθε ενδιαφέρον για τους «μακεδόνες» της Βουλγαρίας".

"...Οι «μακεδόνες» ζουν στην Βουλγαρία χωρίς δικαιώματα, δεν μπορούν ούτε καν την ταυτότητά τους να εκφράσουν".

"...«μακεδονία» ξύπνα! Αυτοί σχεδιάζουν την ταπείνωσή σου και να ξεπουλήσουν την ταυτότητά σου! Ξύπνα όσο είναι ακόμη καιρός! Με την σιωπή τους και την υπακοή των κομμάτων, πολλοί  απλώς διευκολύνουν την προδοτική Συμφωνία, απλώς διευκολύνουν εκείνους που έχουν στο πρόγραμμά τους την καταστροφή της «μακεδονίας»".

"Σας καλούμε όλους να διαδηλώσουμε, χωρίς κόμματα, χωρίς τον Σόρος, χωρίς τους ξένους σατράπες".

"Δεν θα εγκαταλείψουμε τους αδελφούς μας και τις αδελφές στην μακεδονία του Αιγαίου ή του Πιρίν, ποτέ δεν θα εγκαταλείψουμε τους μακεδόνες στην Αλβανία και Σερβία και οπουδήποτε στον κόσμο"

Και καταλήγει με απειλές:

"...όλοι αυτοί που παραμένουν σιωπηλοί και όλοι αυτοί που σκάβουν τους τάφους μας θα δουν τι σημαίνει ένα Σύμφωνο Καλής Γειτονίας".

Άραγε η λαλίστη συνήθως κα Νατσουλίδου θα μπορέσει να εξηγήσει τι ακριβώς συζήτησαν με τον εν λόγω και γιατί δεν ανέφεραν τίποτε για την επίσκεψή του;

ΔΕΕ

Συνταγματική αναθεώρηση στα κρυφά;

Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ 

ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ

του Χρήστου Μπίσδα  28-8-2017

Σύμφωνα με την θεωρία του δικαίου, το Σύνταγμα αποτελεί τον θεμελιώδη νόμο του κράτους, όταν βεβαίως αναφερόμαστε σε δημοκρατικά κράτη. Ως θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα ρυθμίζει άμεσα ή έμμεσα όλες τις πτυχές του δημοσίου αλλά και πολλές του ιδιωτικού βίου. Συνεπώς, οποιαδήποτε αναθεώρηση του εκάστοτε Συντάγματος οδηγεί σε αλλαγές στην λειτουργία του κράτους και στην ζωή των πολιτών.

Θα αναρωτιέστε γιατί κάνω αυτή την ανιαρή εισαγωγή. Πολύ απλά, διότι η Ελλάδα κινείται σε ρυθμούς αναθεώρησης του Συντάγματος αλλά λίγοι το έχουν αντιληφθεί. Ειδικότερα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2017 λήγει η τελική φάση του διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος, που διεξήχθη μέσω της πλατφόρμας ηλεκτρονικής διαβούλευσης¹. Εκτιμώ ότι η επερχόμενη αναθεώρηση, όποτε κι αν αυτή λάβει χώρα, θα αλλάξει ριζικά τον χαρακτήρα της Ελλάδας ως κράτους και ότι η αλλαγή αυτή δεν θα είναι προς το συμφέρον του Έθνους, αν κρίνω από τα ζητήματα που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ².

Μεταξύ των ερωτημάτων που τέθηκαν στην διαβούλευση είναι τα ακόλουθα δύο, που αφορούν την λειτουργία των πολιτικών κομμάτων:

- Θεωρείτε ότι θα πρέπει να ανατεθεί συνταγματικά αρμοδιότητα σε κάποιο ανώτατο δικαστήριο να απαγορεύει τη συμμετοχή στις εκλογές πολιτικού κόμματος που παραβιάζει τον ποινικό νόμο;

- Θεωρείτε ότι το Σύνταγμα θα πρέπει να θεσπίσει περιορισμούς και απαγορεύσεις αναφορικά με την οργάνωση και τις μορφές δράσης των κομμάτων;

Είναι προφανές ότι στόχος των κομμάτων του λεγόμενου  «συνταγματικού τόξου» είναι η απαγόρευση της λειτουργίας ή έστω ο περιορισμός της δράσης της Χρυσής Αυγής, που έχει ήδη υποστεί ποινικές διώξεις, αλλά και οποιουδήποτε πατριωτικού κόμματος δραστηριοποιείται σήμερα ή θα δραστηριοποιηθεί στο μέλλον. Ο κίνδυνος για τα πατριωτικά κόμματα είναι σοβαρός διότι δεν είναι καθόλου δύσκολο, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως, να ασκηθεί ποινική δίωξη κατά βουλευτών και στελεχών τους, αν αυτό θέλει το συνταγματικό τόξο...

Ακολούθως, τίθενται ερωτήματα σχετικά με την συμμετοχή αλλοδαπών στην πολιτική ζωή. Συγκεκριμένα, μας ρωτούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ:

- Θεωρείτε ότι το Σύνταγμα θα πρέπει:

α. Να προβλέψει τη δυνατότητα αναγνώρισης των δικαιωμάτων του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους αλλοδαπούς υπό προϋποθέσεις σε όλες τις εκλογές (βουλευτικές, περιφερειακές, δημοτικές).

β. Να προβλέψει τη δυνατότητα αναγνώρισης των δικαιωμάτων του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους αλλοδαπούς υπό προϋποθέσεις μόνο στις δημοτικές εκλογές.

γ. Να μην αναγνωρίσει κανένα εκλογικό δικαίωμα στους αλλοδαπούς.

δ. Δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Η σειρά με την οποία παρατίθενται οι δυνατές απαντήσεις υποδηλώνει την θέληση της κυβέρνησης να χορηγήσει όσο το δυνατόν περισσότερα πολιτικά δικαιώματα στους αλλοδαπούς. Με δεδομένο ότι πάρα πολλοί αλλοδαποί έχουν γίνει Έλληνες πολίτες με τους νόμους που κατά καιρούς ψηφίζονται, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυβέρνηση θέλει να παραχωρήσει πολιτικά δικαιώματα σε αλλοδαπούς που για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν γίνει Έλληνες πολίτες και μάλιστα χωρίς να διευκρινίζει αν αυτό θα αφορά μόνο τους νόμιμους ή και τους παράνομους αλλοδαπούς. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι απίθανο σε μερικά χρόνια να υπάρξουν λαθρομετανάστες βουλευτές, δήμαρχοι κλπ.

Ομοίως, τίθενται ερωτήματα σχετικά με θρησκευτικά ζητήματα. Οι πολίτες καλούνται να απαντήσουν αν θέλουν να καταργηθεί ή να διατηρηθεί η διάταξη του Συντάγματος που προβλέπει αποκλειστικά θρησκευτικό όρκο για τον εκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν θέλουν να καταργηθεί ή να διατηρηθεί η πρόβλεψη του Συντάγματος ότι μεταξύ άλλων βασικός σκοπός της παιδείας είναι και η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης και αν θεωρούν ότι το Σύνταγμα πρέπει να εξακολουθεί να ρυθμίζει το καταρχήν καθεστώς διοίκησης της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Ιησού. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε καθαρά κοσμικό κράτος αποβάλλοντας οποιαδήποτε μορφή σύνδεσης με την Εκκλησία.

Τέλος, τίθεται το ερώτημα αν τα κοινωνικά δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα για τους Έλληνες θα πρέπει να αναγνωριστούν για όσους διαμένουν στην χώρα μας. Το “για όσους διαμένουν στην χώρα μας” αναφέρεται προφανώς σε αλλοδαπούς χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ των νομίμως και των παρανόμως διαμενόντων στην χώρα.

Στα ανωτέρω ερωτήματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα προσθέσω ένα βασικό ερώτημα: Ποιά είναι η απάντηση των Πατριωτών; Στην ηλεκτρονική διαβούλευση μπορούσε να συμμετάσχει οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, δηλαδή όχι μόνο οι απλοί Έλληνες πολίτες αλλά και πολιτικά κόμματα, σύλλογοι, εταιρείες κλπ. Η δυνατότητα αυτή δεν θα υπάρχει μετά από τι 4 Σεπτεμβρίου 2017. Εφόσον τέθηκαν τόσο σοβαρά ζητήματα υπό διαβούλευση, γιατί μέχρι τώρα δεν ακούστηκε η φωνή των Πατριωτών; Πρωτίστως η Χρυσή Αυγή, που θίγεται από τις διατάξεις περί της απαγόρευσης λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, θα έπρεπε να έχει δημοσιοποιήσει την αντίθεσή της. Κι αν δεν ήθελε να συμμετάσχει σε μία στημένη καθεστωτική διαβούλευση, θα έπρεπε να ενημερώσει τον ελληνικό λαό με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Εκτός αν συμφωνεί ρητά ή σιωπηρά να τεθεί υπό απαγόρευση...

Το ίδιο ισχύει για όλους τους άλλους πατριωτικούς φορείς και σχηματισμούς (συλλόγους, ενώσεις κλπ). Δυστυχώς, για άλλη μια φορά φάνηκε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ο πατριωτικός χώρος πάσχει από αδυναμία παραγωγής πολιτικών θέσεων εντός στενών χρονικών ορίων, δεν διαθέτει τα αντανακλαστικά και τα μέσα να αντιταχθεί στα σχέδια των αντιπάλων του Έθνους.

Περίεργη σιγή υπάρχει και από πλευράς της επίσημης Εκκλησίας, σαν να μην ενδιαφέρεται για το αν η παιδεία θα πρέπει να έχει ως σκοπό την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος συγκέντρωνε υπογραφές για να μην καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Γιατί τώρα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν παροτρύνει το ποίμνιό του να συμμετάσχει στην διαβούλευση καταψηφίζοντας τις προτεινόμενες αλλαγές που θίγουν την Εκκλησία;

Η στάση των άμεσα ενδιαφερομένων και θιγομένων από την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι περίεργη και οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις όσους παρακολουθούν τον δημόσιο βίο. Όταν θα έχει ήδη αναθεωρηθεί το Σύνταγμα, όταν οι αλλοδαποί θα έχουν αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα, όταν θα έχει απαγορευθεί η πολιτική δράση των εθνικιστών, όταν θα έχει καταργηθεί η θρησκευτική εκπαίδευση τότε ίσως κάποιοι αποφασίσουυν να αντιδράσουν, αλλά θα είναι πλέον αργά. Τότε κανείς Πατριώτης δεν θα δικαιούται να ισχυριστεί ότι ξαφνιάστηκε, διότι οι αλλαγές που θα έχουν επέλθει ήταν προβλέψιμες ήδη από την εποχή της διαβούλευσης. Όσο και να διαμαρτυρόμαστε εκ των υστέρων οι συνειδητοί Πατριώτες για τις αλλαγές στην ζωή μας, οι αντίπαλοί μας θα έχουν την δικαιολογία ότι αυτά που εφαρμόζουν τα έθεσαν σε διαβούλευση με τον λαό, από την οποία διαβούλευση οι Πατριώτες απείχαν.

Οι ημέρες που απομένουν μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου 2017 για να αντιδράσουμε είναι ελάχιστες. Θα ξυπνήσουν οι ταγοί του Πατριωτικού χώρου ή θα οδηγηθούμε σαν αρνιά στο σφαγείο του πολυπολιτισμού;

1 http://www.syntagma-dialogos.gov.gr/

2 goo.gl/EjU7MA

Αμετανόητοι οι Σκοπιανοί....

ΥΠΕΞ πΓΔΜ στο Spiegel: 

Δεν θα απεμπολήσουμε 

την "μακεδονική" μας ταυτότητα

Ξεκάθαρο μήνυμα ότι η χώρα του δεν πρόκειται να απεμπολήσει την "μακεδονική της ταυτότητα" απέστειλε ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Νικολά Ντιμιτρόφ.

Συγκεκριμένα, μιλώντας στο γερμανικό περιοδικό Spiegel και όπως μεταδίδει το protothema.gr, ο Ντιμιτρόφ δήλωσε, αναφερόμενος εμμέσως πλην σαφώς στην Ελλάδα: "Δεν επιθυμούμε ένα νέο γύρο ανταλλαγής κατηγοριών"."Θα πρέπει να μπορούμε να είμαστε, αυτό που είμαστε- "Μακεδόνες". Δε ζητάμε κάτι που δεν μας ανήκει, αλλά δεν μπορεί να περιμένει κανείς από εμάς να απαρνηθούμε την ψυχή και τις αξίες μας", συνέχισε.

Ο υπουργός εξωτερικών των Σκοπίων φτάνει μάλιστα στο σημείο να εκτοξεύει και έμμεσες απειλές προς την Ελλάδα εάν συνεχίσει να μπλοκάρει την είσοδο της χώρας του στους ευρωατλαντικούς θεσμούς λέγοντας χαρακτηριστικά: "Είναι μια ριψοκίνδυνη στρατηγική, να εμποδίζει κανείς μια χώρα"

Οι δηλώσεις του Σκοπιανού υπουργού φιλοξενούνται σε ένα άρθρο, το οποίο ουσιαστικά "φορτώνει" στην Ελλάδα όλα τα προβλήματα που συνάντησε η χώρα στην προσπάθεια της να προσεγγίσει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Παρά το γεγονός ότι η γερμανική εφημερίδα μιλά για την αρχαία Disneyland που δημιούργησε ο Νικολά Γκρούεφσκι σημειώνει ότι η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να εκδημοκρατίσει τη χώρα και ότι αυτή η προσπάθεια τορπιλίζεται διαρκώς από την Ελλάδα.

Σύμφωνα με το Spiegel, η διαμάχη για την ονομασία έχει παραλύσει τις εξελίξεις στη "Μακεδονία" για περισσότερο από 25 χρόνια και ότι οι αντιρρήσεις της Αθήνας για την ονομασία της πΓΔΜ ήταν αυτές που συνέβαλαν στη λαϊκιστική - εθνικιστική - αυταρχική παρέκκλιση της! 

Το δημοσίευμα του Spiegel, σύμφωνα με το protothema.gr, στην προσπάθειά του να στηρίξει την πολιτική των Σκοπίων φτάνει μάλιστα στο σημείο να επικρίνει τις Ελληνίδες αθλήτριες του βόλεϊ που αποχώρησαν από αγώνα στα Σκόπια γιατί οι "μακεδόνισσες" όπως χαρακτηριστικά τις αναφέρει φορούσαν φανέλες με το όνομα "Μακεδονία". Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα το Spiegel ειρωνεύεται και τον Έλληνα Πρόεδρο ο οποίος όπως αναφέρει σχετικά στο δημοσίευμα τις υποδέχθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο ως ηρωίδες.

http://www.capital.gr/epikairotita/3238126/upex-pgdm-sto-spiegel-den-tha-apempolisoume-ti-makedoniki-mas-tautotita

Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Καντάφι;

Ο φρικτός θάνατος του Καντάφι...

του Βέρνερ Ρουφ * 
από το Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί

Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί υποδέχτηκε με μεγάλη λαμπρότητα στο Παρίσι τον Μουαμάρ Καντάφι: μια τεράστια έκταση μπροστά στα Ηλύσια Πεδία εκκενώθηκε, έτσι ώστε ο Λίβυος δεσπότης να μπορέσει να στήσει τη «λαογραφική» σκηνή της ερήμου στην καρδιά του Παρισιού. Στα ΜΜΕ παρουσιάστηκε μια φαινομενικά άθραυστη φιλία μεταξύ ανδρών, που θεμελιώθηκε κατόπιν με μια πολύ εγκάρδια επίσκεψη του Σαρκοζί στη Τρίπολη. 

Σχεδόν 4 χρόνια αργότερα, η Γαλλία μετατράπηκε σε ακραίο υποστηρικτή του πολέμου κατά του Λίβυου ηγέτη: Στις 16/2/2011 ξεκίνησε η εξέγερση στη Βεγγάζη. Ήδη, στις 10 Μαρτίου, ο Σαρκοζί υποδέχτηκε στο Παρίσι εκπροσώπους του «Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου» που είχε σχηματιστεί στη Βεγγάζη, και το ανεγνώρισε ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του λαού της Λιβύης, αν και τα περισσότερα μέλη του ήταν άγνωστα, ενώ ήταν άγνωστο και το ποιον εκπροσωπούσαν. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία προσπάθησε να πάρει εντολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, κάτι που απέρριψαν τα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ. Παράλληλα, κάλεσε το ΝΑΤΟ να επέμβει, το οποίο όμως απέρριψε, με το επιχείρημα ότι για κάτι τέτοιο χρειαζόταν μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καθώς και την πρόσκληση από την περιφερειακή οργάνωση του Αραβικού Συνδέσμου. Αμέσως, στις 11 Μαρτίου, ο Αραβικός Σύνδεσμος, που κυριαρχούνταν από τις χώρες του Κόλπου, παρείχε την απαραίτητη απόφαση. Χωρίς χρονοτριβή, στις 17 Μαρτίου, μετά την έγκριση του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία θέσπισε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, η Γαλλία ξεκίνησε (μαζί με τη Μ. Βρετανία) τον μαζικό βομβαρδισμό λιβυκών στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Καντάφι συνελήφθη και σκοτώθηκε.

Σίγουρα θα ήταν υπεραπλουστευμένο να πιστέψει κανείς ότι ο Σαρκοζί ήθελε με τον παραμερισμό του Καντάφι, να σβήσει τα ίχνη των 50 εκατομμυρίων δολαρίων που φέρεται να έλαβε από αυτόν για την εκλογική του εκστρατεία για την προεδρία. Επίσης, η Λιβύη ήταν παραδοσιακά ένας σημαντικός εισαγωγέας όπλων από τη Γαλλία. Μόνο κατά τα έτη 2005-2009, τα κράτη μέλη της ΕΕ προμήθευσαν τη Λιβύη με όπλα αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Στην κορυφή των εξαγωγέων βρίσκονταν η Ιταλία με 287 εκατομμύρια, στη δεύτερη θέση η Γαλλία, η οποία ήδη στη δεκαετία του 1970 είχε παραδώσει 110 πολεμικά αεροσκάφη Μιράζ στη Λιβύη, με 210 εκατομμύρια, ακολουθούμενη από τη Βρετανία με 119 εκατομμύρια και τη Γερμανία με 83 εκατομμύρια. Στοιχεία για τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι διαθέσιμα, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε, από το 1986 έως το 2004, εμπάργκο στις εξαγωγές όπλων προς τη Λιβύη.

Το αφρικανικό όνειρο του Καντάφι

Ο Καντάφι, από τότε που ανέλαβε την εξουσία, είχε δει στην πολιτική της ενοποίησης την ευκαιρία να μεγεθύνει την επιρροή των πρώην αποικιών (και ιδιαίτερα της Λιβύης!) στην παγκόσμια πολιτική. Μετά την αποτυχία πολλών προσπαθειών συγχώνευσης με αραβικές χώρες, στράφηκε, κατά τα τελευταία έτη, ιδιαίτερα στην Αφρική, κάνοντας κεντρική πλατφόρμα της πολιτικής του την Αφρικανική Ένωση. Συγχρόνως, χρησιμοποίησε με συνέπεια τους τεράστιους οικονομικούς πόρους της αραιοκατοικημένης χώρας του για τη στήριξη των φτωχών αφρικανικών «αδελφών».

Ένα συγκεκριμένο εργαλείο της πολιτικής για την Αφρική του Καντάφι ήταν το σχέδιο για έναν αφρικανικό δορυφόρο επικοινωνιών (AFSAT), το οποίο θα υλοποιούνταν από κοινού με τον Αφρικανικό Οργανισμό για Δορυφορικές Επικοινωνίες και θα χρηματοδοτούνταν κατά κύριο λόγο από τη Λιβύη. Σχέδιο που θα κόστιζε μόνο 400 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τότε, τα κράτη της Αφρικής έπρεπε να πληρώνουν ετησίως το ποσό των 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση ενός ευρωπαϊκού δορυφόρου. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο πρόγραμμα όμως ήταν η υλοποίηση μιας αφρικανικής νομισματικής ένωσης, η οποία επρόκειτο να γίνει άμεσα: Από το 2011, θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί μέσω τριών θεσμικών οργάνων:

α) Ίδρυση της Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων, με έδρα τη Σύρτη (Λιβύη).

β) Δημιουργία ενός Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με έδρα τη Γιαουντέ (Καμερούν), με κεφάλαια ύψους 42 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

γ) Ίδρυση της Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας στην Αμπούγια (Νιγηρία), για τη θέσπιση ενός αφρικανικού νομίσματος.

Για την κεφαλαιοποίηση αυτών των ιδρυμάτων θα χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης, περίπου τριάντα δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία είχε παγώσει η κυβέρνηση Ομπάμα. Επίσης, γι ‘αυτό το γιγάντιο πρόγραμμα ήταν διαθέσιμοι και 144 τόνοι χρυσού, αξίας έξι δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και τα αποθέματα αργύρου περίπου της ίδιας αξίας, που είχε συσσωρεύσει ο Καντάφι, όπως είχε αναφέρει το 2011 το BBC, επικαλούμενο στοιχεία του ΔΝΤ.

Στο Foreign Policy Journal, ο Χοφ διερεύνησε για ποιο λόγο η Δύση και ειδικότερα η Χίλαρι Κλίντον, επιδόθηκαν στην ανατροπή του Καντάφι. Μέχρι την παραμονή της υιοθέτησης του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ιδιαίτερα ο υπουργός Άμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς, ήταν κατά της ένοπλης επέμβασης. Όμως, η Χίλαρι Κλίντον και η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Σούζαν Ράις, κατάφεραν να μεταπείσουν τον Ομπάμα. Από την ανάλυση των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προκύπτει ότι: Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αποδέχτηκε σιωπηρά ότι οι αντάρτες διαπράττουν εγκλήματα πολέμου, ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εκπαιδευτές θα αποσταλούν στη Λιβύη και ότι η Αλ Κάιντα θα συμπεριληφθεί στην αντιπολίτευση. Επίσης, υποστηρίχτηκαν οι ισχυρισμοί για το βιάγκρα και οι μαζικοί βιασμοί. Επιπλέον, κάποιοι ανησυχούσαν και για τα αποθέματα του Καντάφι σε χρυσό και ασήμι.

Επίσης, τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου επιβεβαιώνουν ότι η Κλίντον γνώριζε ότι δεκάδες χιλιάδες Αφρικανοί εργαζόμενοι στη Λιβύη βασανίστηκαν από τους αντάρτες και δολοφονήθηκαν σε εθνοκαθάρσεις. Επιπλέον, εκφράστηκε σαφώς το κίνητρο της Γαλλίας. Ο Χοφ επικαλείται αποσπάσματα από τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: «Αυτός ο χρυσός […] θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός παναφρικανικού νομίσματος, το οποίο βασιζόταν στο λιβυκό χρυσό δηνάριο. Αυτό το σχέδιο [Καντάφι, WR] θα παρείχε στις γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες μια εναλλακτική λύση ως προς το αφρικανικό γαλλικό φράγκο (CFA). «Με την καταστροφή της κρατικής υπόστασης της Λιβύης εξαφανίστηκε, χωρίς κανένα ίχνος, ο γιγαντιαίος θησαυρός σε χρυσό και ασήμι».

Η ισχύς της Γαλλίας στην Αφρική

Το φράγκο CFA, όπως ονομάζεται το έγκυρο νόμισμα στις πρώην γαλλικές αποικίες, είναι αποτέλεσμα της διάσκεψης του Μπρέτον Γουντς, στην οποία αναδιοργανώθηκε το 1944 το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Με τη δημιουργία μιας ειδικής νομισματικής ζώνης, της Communauté Financière d’Afrique (CFA), η Γαλλία κατόρθωσε να δέσει στο άρμα της τις πρώην αποικίες της: το φράγκο CFA στηρίζεται και ελέγχεται από την Κεντρική Τράπεζας της Γαλλίας, στην οποία έχει κατατεθεί το 85% των αποθεμάτων. Αποφάσεις σχετικά με την αλλαγή της ισοτιμίας λαμβάνονται στο Παρίσι χωρίς διαβούλευση με τους Αφρικανούς εταίρους, όπως κατά την υποτίμηση του φράγκου CFA το 1994. Εξασφαλισμένη είναι και η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων μεταξύ του γαλλικού φράγκου και του χώρου του φράγκου CFA.

Με τη δημιουργία της ευρωζώνης το σύστημα αυτό παρέμεινε: Η Γαλλία ήταν υποχρεωμένη απλώς να ενημερώνει την ΕΕ σχετικά με τις αλλαγές στις υφιστάμενες συμφωνίες. Θεωρητικά υπάρχουν δύο CFA, το φράγκο BCEAO, που περιλαμβάνει την πρώην γαλλική Δυτική Αφρική, δηλαδή τις χώρες του Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Ακτή Ελεφαντοστού, Γουινέα-Μπισάου, Μάλι, Νίγηρα, Σενεγάλη και Τόγκο, και το φράγκο BEAC, το οποίο εμπεριέχει την πρώην γαλλική Κεντρική Αφρική (Ισημερινή Γουινέα, Γκαμπόν, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Τσαντ και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία). Αυτή η διάκριση δεν μεταβάλλει τη μετατρεψιμότητα των νομισμάτων. Στην πραγματικότητα, αυτό το σύστημα εγγυάται την απρόσκοπτη πρόσβαση της Γαλλίας στις αφρικανικές αγορές και έναν ασφαλή εφοδιασμό με φθηνές και στρατηγικά σημαντικές πρώτες ύλες (πετρέλαιο, ουράνιο, διαμάντια, χρυσό). Η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων διευκολύνει τον ανεμπόδιστο επαναπατρισμό των κερδών και του μαύρου χρήματος από τη διαφθορά.

Το καθεστώς του CFA αποτελεί σημαντική βάση για τη δημιουργία του λεγόμενου «Françafrique», δηλαδή του συστήματος λεηλασίας της Αφρικής, των εγκληματικών πρακτικών των γαλλικών ομίλων επιχειρήσεων (πλαισιωμένων από την πολιτική), που φθάνουν από τη διαφθορά μέχρι το λαθρεμπόριο όπλων και τις δολοφονίες. Η κυριαρχία της Γαλλίας εξασφαλίζεται μέσω στρατιωτικών βάσεων σε πολλές από τις πρώην αποικίες της, όπως το Τζιμπουτί, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκαμπόν, Καμερούν, Σενεγάλη, Τόγκο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Οι συμφωνίες αυτές συνήθως προέρχονται από την εποχή της ανεξαρτησίας (1960), το περιεχόμενο των οποίων είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό μυστικό. Το ότι η Γαλλία χρησιμοποιεί τον στρατό της απλόχερα για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από την εποχή της ανεξαρτησίας των χωρών αυτών, έγιναν περισσότερες από πενήντα στρατιωτικές επεμβάσεις – κατά μέσο όρο, δηλαδή, μία φορά τον χρόνο.

Το τέλος του Καντάφι

Γεγονός αναμφισβήτητο θα μπορούσε να είναι ότι η Γαλλία, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, υποστηριζόμενες μαζικά από τον Αραβικό Σύνδεσμο, που στο μεταξύ κυριαρχείται από τα κράτη του Κόλπου, δεν ήθελαν μόνο αυτόν τον πόλεμο, αλλά επίσης και μια αλλαγή καθεστώτος. Η αφρικανική πολιτική του Καντάφι, κυρίως η ιδέα της δημιουργίας ενός αφρικανικού νομίσματος, έκρυβαν τον κίνδυνο της καταστροφής της μεταποικιακής γαλλικής αυτοκρατορίας. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι χώρες της Αφρικής ήταν εκείνες που, μέχρι τελευταία, επέμειναν σε έναν πολιτικό διακανονισμό κατόπιν διαπραγματεύσεων:

Στις 10 Μαρτίου 2011, κι ενώ ο Νικολά Σαρκοζί, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ πίεζαν για μια στρατιωτική επέμβαση και επτά ημέρες πριν από την έκδοση της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Αφρικανική Ένωση υπέβαλε ένα σχέδιο, το οποίο απαιτούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, τον διάλογο για μια «συναινετική μετάβαση» και μια δημοκρατική κρατική δομή. Ο Καντάφι είχε αποδεχτεί αυτό το σχέδιο, όπως και το ψήφισμα 1973, και κάλεσε στη Λιβύη παρατηρητές του ΟΗΕ να ελέγξουν την τήρηση της κατάπαυσης του πυρός. Αντί για την εκμετάλλευση αυτού του διπλωματικού ανοίγματος, ακολούθησαν οι βόμβες. Περίπου 2.000 πολιτοφυλακές ήταν καθ’ οδόν στη χώρα, από τις συμμορίες ληστών μέχρι και τον τακτικό στρατό, με χιλιάδες μαχητές, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ξένες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δρούσαν στη χώρα με ειδικές δυνάμεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αίγυπτος βομβάρδισαν με αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Χάος στη Λιβύη

Η διαχρονικά επισφαλής, μικρής διάρκειας, κρατική υπόσταση της Λιβύης έχει καταστραφεί. Στην Τρίπολη έχει την έδρα της μια «κυβέρνηση» υποστηριζόμενη από ισλαμικές-τζιχαντιστικές δυνάμεις, οι οποία δεν μπορεί να ασκήσει καμία κεντρική εξουσία. Αυτό ισχύει και για τη μη ισλαμική «κυβέρνηση» του Τομπρούκ, η οποία είχε αναγνωρισθεί από τη Δύση ως νόμιμη. Από τον Οκτώβριο του 2015, η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη προσπαθούν να δημιουργήσουν μια «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης», η οποία όμως, συνήθως για λόγους ασφαλείας, συνεδριάζει σε ξενοδοχεία στην Τυνησία. Τέλος, στρατιωτικά και πολιτικά ενεργοποιείται ο στρατηγός Καλίφα Χαφτάρ, ένας, από το 1990, λιποτάκτης ανώτερος αξιωματικός του Καντάφι. Αυτός διοικεί τον «Εθνικό Λιβυκό Στρατό», που επισήμως τελεί υπό την κυβέρνηση Τομπρούκ, αλλά ντε φάκτο ακολουθεί τους δικούς του στόχους ή αυτούς του Χαφτάρ.

Μετά την καταστροφή του κράτους της Λιβύης, η χώρα βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο χάος και τη βία. Οι τρομοκρατικές ένοπλες ομάδες επιβιώνουν με λεηλασίες, εκβιασμούς και τα έσοδα από την εξαγωγή του πετρελαίου, από τα οποία πληρώνουν για τα όπλα, τον εξοπλισμό και τις αμοιβές των μαχητών τους. Η ΕΕ και η Δύση δεν επιβάλλουν εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου, από το οποίο χρηματοδοτούνται οι ένοπλες ομάδες, αλλά συνεχίζουν να στηρίζουν την «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» που δημιουργήθηκε υπό την πίεση τους και που όπως φαίνεται από μόνη της δεν βρίσκει καμία νομιμότητα στη Λιβύη.

Ο εν ενεργεία πρόεδρος της Λιβύης, Σαράζ, προσπαθεί, με δυτική υποστήριξη, να ανατρέψει υπέρ του τα δεδομένα, όπως με την επίσκεψή του στην Ανώτατη Διοίκηση των ΗΠΑ Africa Command (Africom) στην Στουτγάρδη, τον Αύγουστο του 2016. Η υπόθεση εκεί αφορούσε στη δημιουργία μιας εταιρικής σχέσης στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της αεροπορικής υποστήριξης των ΗΠΑ και τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση ενός πιστού στην κυβέρνηση του Σαράζ στρατού. Και το πιο σημαντικό – αυτό είναι το κύριο μέλημα της ΕΕ – την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής ακτοφυλακής. Οι προσπάθειες του ειδικού εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών, του Γερμανού διπλωμάτη Μάρτιν Κόμπλερ, είναι, λόγω του πολιτικού χάους στη χώρα, από μόνη της καταδικασμένη σε αποτυχία.

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, δεν θα επιτευχθεί και ο κύριος στόχος της ΕΕ, να επιβληθεί επιτέλους μια εθνική αρχή σε όλη τη Λιβύη, η οποία, ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το κόστος, θα αποτρέπει αποτελεσματικά το ρεύμα των προσφύγων προς τη Μεσόγειο. Η ανατροπή και η δολοφονία του Καντάφι έχει βάλει ισχυρό φραγμό στη χειραφέτηση των αφρικανικών κρατών. Ο πόλεμος στο Μάλι και η ανάπτυξη πρόσθετων γαλλικών στρατευμάτων στην Μπουρκίνα Φάσο εξασφαλίζουν περαιτέρω την κυριαρχία της Γαλλίας στις πρώην αποικίες της και θα πρέπει να θεωρηθούν ως ένδειξη ότι η Γαλλία θα κάνει, όπως και στο παρελθόν, τα πάντα για να εξασφαλίσει τις τοπικές πρώτες ύλες και να κρατήσει στην εξουσία φιλικά καθεστώτα.

* Ο Werner Ruf είναι Δρ. Φιλοσοφίας, καθηγητής διεθνών σχέσεων και συγγραφέας. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό WeltTrends (τχ. 127 – Μάιος 2017).

Μετάφραση: Βασίλης Στοϊλόπουλος