Ο Αλλάχ είναι μεγάλος

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος!

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι Αφγανός, γύρω στα τριάντα. Μιλάει καλά αγγλικά. Εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του στην πρεσβεία της Ιταλίας στην Καμπούλ, ώσπου μια μέρα τους ειδοποίησαν οι Ταλιμπάν πως αν δεν σταματήσουν να υπηρετούν τους χριστιανούς, θα σκοτώσουν όλη την οικογένεια. Ο πατέρας του άφησε τη δουλειά του κι ο ίδιος ξεκίνησε να φύγει με τα πόδια. Κάποια στιγμή έφτασε στην Ιταλία όπου πήρε πολιτικό άσυλο. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Συνομιλείς μαζί του, μπαίνεις στη θέση του, διαπιστώνεις ότι σκέφτεται σαν και σένα.

Ώσπου σου λέει πως περπατώντας στην ερημιά όταν έφευγε από το Αφγανιστάν κόντεψε να πεθάνει της δίψας. Και εκεί που περπατούσε βρήκε μπροστά του μια πηγή. Και συνεχίζει: «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Ο Αλλάχ μου έδωσε νερό. Ολους αυτούς τους βοήθησε να περάσουν τη θάλασσα. Και τώρα θα τους βοηθήσει να περάσουν τα σύνορα». Και μόλις το ακούς αυτό, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του κενού που σας χωρίζει. Καθόμασταν μαζί στην πλατεία Βικτωρίας, αυτός έπινε τον χυμό του, οι «όλοι αυτοί» ήταν ο κατασκηνωμένος πληθυσμός των Αφγανών, όμως όση καλή διάθεση και αν έχεις, οφείλεις να παραδεχθείς πως ο δικός του κόσμος δεν είναι ο δικός σου κόσμος.

Δεν είναι μόνον η προσωπική του ιστορία, το γεγονός ότι η χώρα του από τη δεκαετία του ’80 έχει πόλεμο, πότε οι Σοβιετικοί, πότε οι Αμερικανοί, πότε οι Ταλιμπάν. Το ουσιαστικό είναι ότι έχεις απέναντί σου έναν νέο άνθρωπο ο οποίος πιστεύει βαθιά πως ό,τι κάνει, το κάνει στη σκιά του Αλλάχ. Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Κάποτε μας απασχολούσε ο νόμος της σαρίας στη Θράκη. Τώρα όμως έχουμε να τον αντιμετωπίσουμε στο κέντρο της Αθήνας. Το προσφυγικό είναι πρόβλημα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Είναι όμως και πρόβλημα του δικού μας πολιτισμού, και κατά συνέπεια ηθικό. Η ηθική μας επιτρέπει να συμβιώσουμε με πληθυσμούς ολόκληρους οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει να λιθοβολούνται οι μοιχαλίδες, να κόβονται τα χέρια όσων κλέβουν και τα κορίτσια να παντρεύονται στα δεκατρία τους; Οι ίδιες ανθρωπιστικές αξίες που μας επιβάλλουν να τους υποδεχθούμε και να τους περιθάλψουμε, οι ίδιες μας απαγορεύουν να ανεχθούμε τη νοοτροπία τους και τα έθιμά τους.

Αδιέξοδο. Προς το παρόν μας πιάνει πανικός με τους αριθμούς των προσφύγων και των μεταναστών που κατακλύζουν τη χώρα. Ομως, όπως έλεγε και ο Ενγκελς η ποσότητα, όταν περάσει ένα κρίσιμο σημείο μετατρέπεται σε ποιότητα. Το προσφυγικό κύμα θα επιφέρει καίριες αλλοιώσεις στην ελληνική κοινωνία; Θα μου πείτε στα χάλια μας μπορεί και να μην το καταλάβουμε κιόλας. Περισσότερο μας καίει η φορολόγηση του τσίπουρου. Θα επιφέρει σίγουρα αλλοιώσεις, όπως και στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Και μη μου πείτε ότι σκέφτομαι σαν τον Βίκτορα Ορμπαν, διότι εγώ δεν πιστεύω ότι τα τείχη είναι λύση. Ηδη η ανέγερση τειχών δεν είναι μια καίρια αλλοίωση των ευρωπαϊκών θεσμών;

Ερχονται για να ζήσουν ανάμεσά μας ή μήπως, αν συνεχιστεί αυτό, σε λίγο θα ζούμε εμείς ανάμεσά τους; Οι Σύροι θέλουν να αφομοιωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που θα τους δεχθούν. Οι Αφγανοί όμως, οι γυναίκες και τα δωδεκάχρονα κοριτσάκια με τις μαντίλες; Ανθρωποι που ήθελαν να φύγουν από την πατρίδα τους και να πάνε οπουδήποτε χωρίς να ξέρουν, χωρίς να τους νοιάζει, ούτε πού πάνε, ούτε τι θα βρουν εκεί που θα πάνε. Αυτοί θα μείνουν στην Ελλάδα. Η καραμέλα της προοδευτικής Ευρώπης είναι ότι δεν φροντίσαμε να τους γνωρίσουμε, να τους μάθουμε. Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς ξέρουν τι θα πει Ευρώπη. Και πάντως δεν ξέρουν τι θα πει Βολταίρος.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Πάρτε την κατάσταση στην πλατεία Βικτωρίας. Είναι εκρηκτική. Θα μου πείτε όλα συνηθίζονται, ακόμη και ο τρωγλοδυτισμός. Ο συνωστισμός τόσου πληθυσμού στο αστικό τοπίο είναι τραυματική. Εχουν δικαίωμα να ζήσουν, έχουμε υποχρέωση να τους σώσουμε, όμως και οι κάτοικοι της περιοχής έχουν δικαίωμα να ζήσουν με τον τρόπο που επέλεξαν αυτοί να ζήσουν. Να πιουν καφέ ή να βγάλουν βόλτα τα παιδιά τους. Είναι σαν να τους εκδικείται η ίδια η πολιτεία. Κάτι είπα τώρα, θα μου πείτε. Η ελληνική πολιτεία νομίζει πως ξέρει να εισπράττει φόρους, στην πραγματικότητα όμως το μόνο που ξέρει είναι να εκδικείται τους φορολογουμένους.

Τραγικό αδιέξοδο; Η έννοια του τραγικού μπορεί να έχει χάσει την αξία της από την πολυχρησία, σαν τους στίχους του Καβάφη, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τραγικό αδιέξοδο. Και οι δύο πλευρές διεκδικούν το δίκιο τους. Και οι μετανάστες θέλουν να ζήσουν, ό,τι κι αν σημαίνει γι’ αυτούς η λέξη ζωή, με τον Αλλάχ τους και τη σαρία τους και εμείς έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε όπως εμείς επιλέξαμε να ζήσουμε. Αντε να τους εξηγήσεις αυτό που λέει ο Καστοριάδης, ότι η δημοκρατία γεννήθηκε όταν η αθηναϊκή κοινωνία αποφάσισε να αυτοπροσδιορισθεί, να πάρει τις τύχες της στα χέρια της. Και ο Αλλάχ στην ανεργία; Ο Πάπας Φραγκίσκος παρότρυνε τις ΗΠΑ να καταργήσουν τη θανατική ποινή. Φαντασθείτε να το έλεγε αυτό στην Καμπούλ.

Τραγικό αδιέξοδο ναι, πλην όμως, αν αφαιρέσεις από την τραγωδία την κάθαρση μένει μόνον η σύγκρουση. Μια σύγκρουση η οποία προς το παρόν παραμένει βουβή, ανομολόγητη, παραδομένη στην απελπισία των μεν και στα διαλυμένα νεύρα των δε. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, όμως ο Αλλάχ δεν έχει ιδέα από τραγικές συγκρούσεις.

Οφείλουμε να αναδείξουμε το πρόβλημα. Οφείλουμε να το εκλογικεύσουμε, στον βαθμό που έχουμε ακόμη τη δυνατότητα εκλογίκευσης του παραμικρού. Μια κοινωνία όμως που έχει εθιστεί στη λατρεία του ασήμαντου, πώς είναι δυνατόν να μιλήσει για κάτι τόσο σημαντικό όπως ο Αλλάχ;

http://www.kathimerini.gr/832534/opinion/epikairothta/politikh/o-allax-einai-megalos

ΡΟΔΟΠΗ: ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ 0 -3

Οι μουσουλμάνοι βουλευτές της Θράκης

Αποκαλυπτικό άρθρο της μαχητικής θρακιώτικης εφημερίδας ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ

ΔΕΕ

ΡΟΔΟΠΗ: ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ 0 -3

Γιά πρώτη φορά λοιπόν ἀπό τό 1946 ἡ Θράκη ἔχει 4 μουσουλμάνους βουλευτές. Ἡ ἐκλογή τοῦ Χουσεΐν Ζεϊμπέκ μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ στήν Ξάνθη ἦταν βεβαίως ἀναμενόμενη καί λογική, ἐφόσον ἦταν στήν πραγματικότητα ὁ μοναδικός μειονοτικός ὑποψήφιος καί ἡ πρωτιά του ἀδιαμφισβήτητη. Ὅμωςστή Ροδόπη τό τελικό αποτέλεσμα ἐξέπληξε: πέραν τῶν δύο ἤδη ἐκλεγμένων βουλευτῶν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος (Μουσταφά Μουσταφά καί Ἀιχάν Καραγιουσούφ), μπῆκε στή Βουλή καί ὁ Ἰλχάν Ἀχμέτ μέ τό «Ποτάμι», παρότι τό κόμμα του ἦταν τρίτο στόν νομό. Ἔτσι, ἡ δεύτερη ΝΔ μέ τόν Εὐριπίδη Στυλιανίδη ἐπικεφαλῆς, ἔμεινε ἐκτός νυμφῶνος, παρότι κι αὐτή αὔξησε θεαματικά τό ποσοστό της (καί ὁριακά τίς ψήφους της). Μάλιστα ἄν δέν ἐπέμενε ὁ Ζεϊμπέκ στήν Ξάνθη νά εἶναι ὁ μοναδικός ὑποψήφιος βουλευτής ἀπό τήν μειονοτική κοινωνία, θά μπορούσαμε νά ἔχουμε κάλλιστα 5 μουσουλμάνους στούς 6 βουλευτές Ξάνθης καί Ροδόπης. Αὐτό δείχνει ἡ ἐκλογή τῶν δύο ἑπόμενων συνυποψηφίων του, Γιαννακίδη καί Στογιαννίδη, πού πῆραν συνολικά τόν Γενάρη κάπου 6.000 σταυρούς (ἔναντι …16.000 τοῦ Ζεϊμπέκ!).

Ἔχουμε λοιπόν ἕνα ἐκλογικό ἀποτέλεσμα πού σέ πρώτη ματιά σοκάρει: ὁ κεντρικός νομός τῆς Θράκης, ὅπου καί ἡ ἕδρα τῆς Περιφέρειας, δέν ἔχει οὔτε ἕναν χριστιανό βουλευτή. Ἤ, γιά νά τό ποῦμε πιό εὐθέως, δέν ἔχει ἕναν βουλευτή πού νά μήν δηλώνει τουρκικῆς καταγωγῆς! Πρόκειται βεβαίως γιά μαγική εἰκόνα, πού διαγράφει τόν μισό πληθυσμό, ἀφοῦ τόν ἀφήνει δίχως δικό του ἐκπρόσωπο στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων. Ποιοί εἶναι οἱ λόγοι καί πόσο σοβαρό εἶναι αὐτό ἐπί τοῦ πρακτέου;

Πρῶτα πρῶτα πρόκειται γιά ἕνα ἄσχημο παιχνίδι τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου. Δέν μπορεῖ αὐτό τό νομοθετικό ἔκτρωμα μέ τά 50εδρα μπόνους στό πρῶτο κόμμα νά παραχαράσσει ἔτσι τήν βούληση τοῦ τοπικοῦ πληθυσμοῦ (ἀκόμη πιό χαρακτηριστικά στόν Ἕβρο, ὅπου ἡ πρώτη ΝΔ ἐκλέγει ἕναν βουλευτή καί ὁ δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ ἐκλέγει …τρεῖς!). Μάλιστα ἡ πολυπλοκότητα τοῦ συστήματος καί ὁ ἀποκλειστικός χειρισμός του ἀπό τήν Singular Logic ἀπαγορεύει ὁποιονδήποτε ἔλεγχο τοῦ τελικοῦ ἀποτελέσματος ἀπό τόν πολίτη. Δεύτερον εἶναι μιά ἀποτυχία τῆς τοπικῆς ΝΔ νά πείσει πώς ἡ ἐκλογή πλειονοτικοῦ βουλευτῆ (δηλαδή τοῦ Ε. Στυλιανίδη) εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Μπορεῖ οἱ λόγοι τῆς ἀποτυχίας αὐτῆς νά συνδέονται καί μέ εὐρύτερα θέματα, πάντως φαίνεται ὅτι ἡ θέση αὐτή ἀδυνατίζει σύν τῷ χρόνῳ μέσα στό ἐκλογικό σῶμα. Καί τρίτον εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς προξενικῆς παρέμβασης ὑπέρ τοῦ Ἰλχάν Ἀχμέτ, καθώς μόνον αὐτός μποροῦσε νά κάνει τήν διαφορά καί τήν ζημιά στόν Εὐριπίδη – καί πράγματι τό πέτυχε. Ἡ σημαντική αὔξηση τῶν ψήφων τοῦ «Ποταμιοῦ» στή Ροδόπη (1.777 ψῆφοι ἤ 21%!), παρά τήν πανελλαδική πτώση τοῦ κόμματος καί παρά τήν ἀποχώρηση τοῦ ἰσχυρότερου συνυποψηφίου του (Στ. Κουρούδης μέ 2.143 ψήφους τόν Γενάρη) ἀπό τό τοπικό ψηφοδέλτιο, εἶναι σαφέστατη ἔνδειξη γιά τό τί παίχτηκε.

Καί τώρα; Ὅπως καί πρίν. Ἔχοντας περάσει ἐποχές μέ Χατζηοσμάν – Μάντατζη στή Βουλή καί τό βοθροΠαΣοΚ στήν ἐξουσία νά ὑποκύπτει σέ κάθε τους ὄρεξη, δέν μᾶς σκιάζει τό σήμερα. Ἄλλωστε γιά νά εἴμαστε δίκαιοι πρέπει νά ποῦμε πώς οἱ Μουσταφά καί Καραγιουσούφ στό παρελθόν ἑπτάμηνο δέν ἔδωσαν ἄσχημα δείγματα γραφῆς. Ὁ Ζεϊμπέκ στήν Ξάνθη, πού ἐξακολουθεῖ νά κρατάει ἐπαφή μέ τό κύκλωμα τῶν φανατικῶν Τούρκων τῆς περιοχῆς, εἶναι διαφορετική περίπτωση. Οὔτε καί ὁ Ἰλχάν, πού θά βρίσκεται στήν ἀντιπολίτευση, μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ἐπικίνδυνος μόνο λόγῳ θρησκεύματος ἤ καταγωγῆς. Γιά μᾶς πολύ πιό …ἐπιβαρυντικό στοιχεῖο εἶναι ἡ σχέση του μέ τό μητσοτακέικο καί μέ ἐκφραστές τῆς διαπλοκῆς. Βεβαίως σέ κάποιαν διαφορετική συγκυρία (ἔντασης) μπορεῖ ὁ τουρκοτσομπάνος νά μαζέψει πάλι τά πρόβατα πού ἀπομακρύνονται ἀπό τό κοπάδι του καί νά δοῦμε ξανά μιά ἑνιαία γραμμή ἀπό τήν μειονοτική ἡγεσία, σάν τίς γνωστές τοῦ παρελθόντος. Ἀλλά ἀκριβῶς γιαυτό ζητᾶμε ἀπό χρόνια νά ξηλωθεῖ ἀπό τήν Κομοτηνή τό τουρκικό Προξενεῖο: νά λείψει ἀπό τόν τόπο μας ὁ βασικός παράγοντας πολιτικῆς ἀνωμαλίας καί ἐξωτερικῆς παρέμβασης. Εἴτε ἔχουμε τρεῖς μουσουλμάνους βουλευτές εἴτε κανέναν.

http://antifonitis.gr/online/3734

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΘΕΤΟΥΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΡΟΔΟΠΗ;

Αίσθηση προκάλεσε η εκλογή για πρώτη φορά και των 3 μουσουλμάνων βουλευτών στη Ροδόπη. Τρία κόμματα , από τα 19 που συμμετείχαν στις εκλογές, είχαν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιό τους μουσουλμάνο υποψήφιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΟΤΑΜΙ και η Λαϊκή Ενότητα. Τα 2 πρώτα εξέλεξαν βουλευτές. Είναι φανερό με ποια κριτήρια προσέρχεται ο μουσουλμανικός πληθυσμός στην κάλπη αλλά και ποια είναι τα κριτήρια ανάδειξης υποψηφίων των κομμάτων αυτών.

Εκ πρώτης όψεως δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Οι υποψήφιοι είναι Έλληνες πολίτες και το θρήσκευμα δεν αποτελεί κανένα κριτήριο διάκρισης. Στην ουσία όμως υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα με εθνικές προεκτάσεις . Αν δεν απλωνόταν η σκιά της Τουρκίας , ιδίως τα τελευταία χρόνια, πάνω από τη Θράκη και αν δεν υπήρχε το προηγούμενο Ελλήνων μουσουλμάνων βουλευτών να κραυγάζουν εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου ότι είναι Τούρκοι δεν θα προκαλούσε καμία εντύπωση.

Και όμως στις εκλογές που πέρασαν ήταν μοναδική ευκαιρία να μην υπάρχει ούτε ένας βουλευτής μουσουλμάνος . Διότι υπήρχε η λίστα. Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο κάθε αρχηγός κόμματος ή συνασπισμού έχει το δικαίωμα να θέτει υποψηφιότητα σε 2 εκλογικές περιφέρειες και σε περίπτωση εκλογής και στις 2 επιλέγει τη μία. Αν οι αρχηγοί των κομμάτων έθεταν υποψηφιότητα στη Ροδόπη τότε αυτοί σε κάθε περίπτωση θα εξελέγοντο και θα είχαμε βουλευτές Έλληνες χριστιανούς και όχι μουσουλμάνους. Δυστυχώς οι αρχηγοί των κομμάτων δεν διακατέχονται από τέτοιες ευαισθησίες. Υπερβολές θα πεί κανείς. Και πότε υπήρξαν υποψήφιοι αρχηγοί κομμάτων υποψήφιοι στη Ροδόπη για να είναι τώρα;

Ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας συμμετείχε σε εθνικές εκλογές μια φορά. Το Μάιο του 2012. Στις εκλογές αυτές ο Πρόεδρος του κόμματος έθεσε υποψηφιότητα στη Ροδόπη. Επέλεξε με τιμή την περιφέρεια αυτή όχι διότι υπήρχε η ελαχίστη πιθανότητα εκλογής (σε μια τριεδρική περιφέρεια με 50% μουσουλμανικό πληθυσμό) αλλά διότι ήθελε να υπογραμμίσει πως το πατριωτικό καθήκον του κάθε αρχηγού κόμματος επιβάλει να είναι υποψήφιος στη Ροδόπη. Να ενισχύει και να τονώνει με την παρουσία του τον τοπικό πληθυσμό .Να θυσιάζει τις προσωπικές και κομματικές εκλογικές σκοπιμότητες αλλά και να στέλνει ένα ολοφάνερο μήνυμα προς την Τουρκία. Εκεί έπρεπε να βρίσκονται κάθε φορά όλοι οι Πρόεδροι των κομμάτων. Αυτή την πατριωτική επιλογή υποστήριζε τότε η υποψηφιότητα του Προέδρου του Συνδέσμου.

Οι σημερινοί αρχηγοί των κομμάτων, όλοι ανεξαιρέτως, στάθμισαν τα προσωπικά και κομματικά τους οφέλη και έθεσαν τις υποψηφιότητές τους εκεί που έκριναν ότι είναι εκλογικά πιο συμφέρον. Δεν μας κάνει εντύπωση διότι έτσι είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί.

Τι να περιμένει κανείς από τον κο Τσίπρα, ο οποίος έθεσε πρώτους, όχι μόνο έναν, αλλά 2 μουσουλμάνους υποψηφίους επικεφαλής στη Ροδόπη.

Τι να περιμένει κανείς από τον κο Θεοδωράκη ο οποίος επέλεξε υποψήφιο μουσουλμάνο στη Ροδόπη - τον τρίτο βουλευτή που εξελέγη - προς τον οποίο ο πρόεδρος του κόμματος DEB ευχήθηκε, όταν τον επεσκέφθη στα γραφεία του κόμματος, «οι μειονοτικοί να ψηφίσουν ώστε να εκλέξουν νικητές τούρκους υποψηφίους». 

Τι να περιμένει από τον κο Λαφαζάνη ο οποίος αναπολεί το ΕΑΜ και την επανάσταση του προλεταριάτου. 

Τι να περιμένει κανείς από τον κο Μεϊμαράκη, παλιά καραβάνα της πολιτικής, ο οποίος έχει εξασκηθεί χρόνια τώρα να ζυγίζει τα δράμια των ψήφων στην εκλογική ζυγαριά. Επέλεξε το Ηράκλειο της Κρήτης, για να πάρει την ψήφο των Κρητών και τη Β’ Αθηνών.

Θα σταθούμε όμως στην περίπτωση του υπέρ εθνικιστή και υπέρ πατριώτη της σημερινής ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αυτόν ο οποίος οραματίζεται « την αυτοκρατορία της πόλεως των Κωνσταντίνων». Τον κο Νίκο Μιχαλολιάκο. Δεν μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα ο ίδιος ως αρχηγός κόμματος στη Ροδόπη; Να μείνει περιοδεύων σε όλη τη Θράκη καθ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα και να ενθαρρύνει κάθε Έλληνα χριστιανό στον τόπο αυτό; Να αποδείξει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι σκοπιμότητες αλλά η Πατρίδα του. Επέλεξε όμως να είναι υποψήφιος στην Α΄ και στη Β΄ Αθηνών. Πολυεδρικές περιφέρειες που εκλέγουν οπωσδήποτε βουλευτές όλα τα κόμματα. Ήθελε να σιγουρέψει την εκλογή τη δική του στις 2 αυτές περιφέρειες και μάλιστα να σιγουρέψει με μεθοδεύσεις και την εκλογή της συζύγου του. Για να δέχεται ίσως τα θερμά φιλιά της μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Η παρακμή σ’ αυτόν τον τόπο και η έλλειψη δημόσιας αγωγής δεν έχει πλέον όρια. Όλα για το προσωπικό συμφέρον. 

Η αγάπη όμως για την Πατρίδα δεν φαίνεται από τις κραυγές και τις τσιρίδες πίσω από τα αναλόγια και τα μικρόφωνα αλλά από τις επιλογές που παίρνει κανείς στα διλήμματα όπου περιέχεται το προσωπικό, κομματικό ή και οικογενειακό όφελος. Και ο Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής απέδειξε ποιος είναι. Ας ανοίξουν τα μάτια τους και οι τετρακόσιες χιλιάδες Έλληνες εκλογείς που τον εμπιστεύονται. 

Νίκος Αλικάκος
Πρόεδρος του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας

22/9/2015

http://www.syndesmosee.org/alpharhothetarhoomicrongammarhoalphaphiiotaalpha/223

Ο ΣΥΡΙΖΑ των λαθρομεταναστών

Υπεύθυνοι για τους πνιγμούς 

των παιδιών στο Φαρμακονήσι, 

είναι εκείνοι που άνοιξαν 

αφρόνως τα σύνορα

Ποσοστό 1.765%. Τόση είναι για το 2015, έως και τον Αύγουστο, η αύξηση των παρανόμως εισερχομένων στη χώρα σε σχέση με το 2014. Με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, με τον πόλεμο στη Συρία και στο Ιράκ να μαίνονται, όλο το 2014 μπήκαν στην Ελλάδα παράνομα συνολικά 12.279. Το 2015 μόνο έως τον Αύγουστο μπήκαν 229.007! Τα στοιχεία είναι από την Ελληνική Αστυνομία.

Και προσέξτε: Από πότε ξεκινάει η αύξηση των ροών και, στη συνέχεια, κλιμακώνεται ραγδαία, σε ασύλληπτα για το μέγεθος της χώρας μας νούμερα; Από τον Ιανουάριο, απ' όταν εξελέγη και κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Σάντσο Πάντσα του, έχοντας εξαγγείλει πολιτική ανοιχτών συνόρων, κλείσιμο των κέντρων κράτησης και άνοιγμα της διεθνιστικής αγκαλιάς της Τασίας. Δείτε την κλιμάκωση: Τον Ιανουάριο του 2014 μπήκαν 1.045, το 2015 μπήκαν 1.791 (αύξηση 71%). Τον Φεβρουάριο του 2014 μπήκαν 1.154, το 2015 μπήκαν 3.007 (αύξηση 161%). Τον Μάρτιο του 2014 μπήκαν 1.416, το 2015 μπήκαν 8.162 (αύξηση 476%). Τον Απρίλιο του 2014 μπήκαν 1.483, το 2015 μπήκαν 14.009 (αύξηση 845%). Τον Μάιο του 2014 μπήκαν 1.369, το 2015 μπήκαν 18.164 (αύξηση 1.226%). Τον Ιούνιο του 2014 μπήκαν 1.337, το 2015 μπήκαν 30.938 (αύξηση 2.219 %). Τον Ιούλιο του 2014 μπήκαν 2.103, το 2015 μπήκαν 45.538 (2.165%). Τον Αύγουστο του 2014 μπήκαν 2.372, το 2015 107.398 (αύξηση 4.428%)!

Από αυτούς που μπήκαν το 2015 το 66% είναι Σύροι και το υπόλοιπο 34% Πακιστανοί, Αφγανοί, Μπανγκλαντεσιανοί, Σομαλοί κ.λπ. Στην Ιταλία, για την ίδια περίοδο η αύξηση των παράνομων εισόδων είναι μόλις 40%.

Πρώτο αισχρό ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ και του απερχόμενου ψευτοδεξιού κολαούζου του, πως οι ροές αυξήθηκαν διότι δήθεν εντάθηκε ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο μακελειό γινόταν και πέρυσι.

Δεύτερο ψέμα, πως δήθεν είναι όλοι πρόσφυγες. Δεν είναι. Το 1/3 είναι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, ήτοι λαθρομετανάστες. Εχει πόλεμο το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές και δεν το μάθαμε;

Τρίτο ψέμα και ελεεινή συκοφαντία σε βάρος της Ν.Δ. και του Λιμενικού Σώματος, πως τάχα με εντολή βούλιαζαν τις βάρκες και έπνιγαν παιδάκια. Το Λιμενικό έσωσε και σώζει χιλιάδες.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. παρείχε προστασία στους πρόσφυγες (Σύρους και Παλαιστινίους), οι δε λαθρομετανάστες (Πακιστανοί κ.λπ.) είτε συλλαμβάνονταν κατά την είσοδο είτε λίγο αργότερα, στον πρώτο αστυνομικό έλεγχο του διαρκούς «Ξένιου Δία», που εφάρμοσαν τόσο ο Ν. Δένδιας όσο και ο Β. Κικίλιας, με υποδειγματική αποτελεσματικότητα, και οδηγούνταν σε κέντρα προαναχώρησης, όπου κρατούνταν έως 18 μήνες, όσο επιτρέπεται νόμιμα. Ετσι, οι «μέσα» ειδοποιούσαν τους «έξω» ότι θα συλληφθούν και θα μείνουν 18 μήνες υπό κράτηση. Αυτό λειτουργούσε αποτρεπτικά, δουλέμποροι και «πελάτες» επί Ν.Δ. απέφευγαν την Ελλάδα. Αυτή ήταν η αποτελεσματική πολιτική της Ν.Δ. και το 2014 οι αναχωρήσαντες ήταν περισσότεροι από τους εισελθόντες, δηλαδή τους μειώναμε σταθερά. Οι κάτοικοι, για παράδειγμα, των νησιών, της Αθήνας, της Πάτρας το ξέρουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι η ψευτοδεξιά ορντινάτσα του εξέπεμψαν μήνυμα πρόσκλησης, διευκόλυναν τις παράνομες εισόδους. Δεν ξεχώριζαν πρόσφυγες από λαθρομετανάστες, δεν κρατούσαν κανέναν σε κέντρο προαναχώρησης. Οποιος έμπαινε καταγραφόταν, αν καταγραφόταν, και έφευγε ελεύθερος, για να μεταφερθεί στον Πειραιά κι από κει όπου αλλού, και πλέον όλοι όσοι περίμεναν απέναντι, στο κράτος τρομοκράτη και δουλέμπορο, ήξεραν ότι το κράτος του Αλέξη και της Τασίας έχει στρώσει χαλί να περάσουν.

Δεν είναι «ανθρωπιστές». Είναι απλώς ανίκανοι κι επικίνδυνοι.

Αυτή είναι η αλήθεια. Κάντε, λοιπόν, τις συγκρίσεις και την άλλη Κυριακή το καθήκον σας.

Φαήλος Μ.Κρανιδιώτης 

13.09.2015

http://www.dimokratianews.gr/content/52745/o-syriza-ton-metanaston

Ο θρύλος της Λεγεώνας των Ξένων

Ο θρύλος της Λεγεώνας των Ξένων: 

Πέντε πράγματα που ίσως αγνοούμε 

για την επίλεκτη ομάδα του Γαλλικού στρατού

Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν νέο στη Λεγεώνα των Ξένων; Το μυστήριο και ο θρύλος της που συντηρούνται εδώ και σχεδόν 180 χρόνια. Ακριβώς αυτό το μυστήριο και οι θρύλοι είναι που κάνουν αυτή την επίλεκτη στρατιωτική δύναμη όχι απλά να φθίνει ,αλλά να μην μπορεί να απορροφήσει όσους νέους εμφανίζονται πρόθυμοι για να καταταγούν. Στη HuffPost Greece σας παρουσιάζουμε πέντε πράγματα που ίσως να μην γνωρίζετε για αυτή την επίλεκτη ομάδα στρατιωτών του Γαλλικού στρατού.

1.Οι Λεγεωνάριοι πολεμούν μέχρι θανάτου

Σε μια μάχη που διεξήχθη τον Απρίλιο του 1863, 65 λεγεωνάριοι αντιμετώπισαν 3000 Μεξικανούς σε μια μάχη στο Καμερόν.

Παρά τις ελάχιστες πιθανότητες για νίκη, η μικρή περίπολος των λεγεωνάριων προκάλεσε τρομερές απώλειες στις δυνάμεις του Μεξικού.

Κλεισμένοι μέσα σε ένα αγρόκτημα, πέντε άνδρες συνέχιζαν να πολεμούν μέχρι να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν. Όταν ο Μεξικανός διοικητής κατάφερε να μπει στο σπίτι ανέφερε: "Αυτοί δεν είναι άνθρωποι,αλλά διάβολοι".

Ακόμα και σήμερα η Λεγεώνα των Ξένων γιορτάζει αυτή τη μάχη, ενώ στο μουσείο της Λεγεώνας στην Aubagne υπάρχει το ξύλινο χέρι του νεκρού διοικητή της μάχης, λοχαγού Danjou.

2. Στους τραυματισμένους Λεγεωνάριους χορηγείται αυτόματα η γαλλική υπηκοότητα

Πολίτες από 138 διαφορετικές χώρες έχουν καταταχθεί στη λεγεώνα. Αφού υπηρετήσουν για τρία χρόνια μπορούν να ζητήσουν να γίνουν Γάλλοι πολίτες. Σε περίπτωση που τραυματιστούν στη μάχη αυτομάτως παίρνουν την υπηκοότητα σύμφωνα με μια διάταξη που ονομάζεται "Français par le sang versé" ("Γάλλος λόγω αιματοχυσίας"), όπως αναφέρει η The Telegraph.

Η γαλλική κυβέρνηση επέτρεψε αυτή την αυτόματη παροχή υπηκοότητας το 1999.

3. Περισσότεροι από 35.000 αλλοδαποί έχουν σκοτωθεί, ενώ υπηρετούσαν στη Λεγεώνα

Σε όλη την ιστορία της, η γαλλική Λεγεώνα των Ξένων - και οι μαχητές της - θεωρήθηκαν ως αναλώσιμοι. Αυτή η θυσία έχει έγινε σταδιακά μια αρετή από μόνη της, σύμφωνα με ένα αφιέρωμα του Vanity Fair για τη Λεγεώνα.

Ένας παλιός λεγεωνάριος είπε: "Ο χρόνος δεν έχει σημασία. Είμαστε η σκόνη από τα αστέρια. Είμαστε ένα απολύτως τίποτα".

4. Η Λεγεώνα αποδέχεται τους πάντες, ακόμα και εγκληματίες

Στη Λεγεώνα των Ξένων πάνε όσοι θέλουν να ξεφύγουν από το ένοχο παρελθόν τους, το εγκληματικό παρελθόν τους για την ακρίβεια, να αποφύγουν τις συνέπειες του νόμου και να αποκτήσουν νέα ταυτότητα. Σε κάποιο βαθμό ο θρύλος έχει βάση αλήθειας. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων που φθάνει στο σημείο να καταταγεί στη Λεγεώνα, αναζητά τη περιπέτεια.

Στη Λεγεώνα των Ξένων μπορεί να καταταγεί οποιοσδήποτε ανεξάρτητα από την εθνικότητά του και το ποινικό του μητρώο.

"Οι Λεγεωνάριοι ξεκινούν μια νέα ζωή, όταν εντάσσονται" αναφέρει ο λοχαγός Michel στο NBC News και προσθέτει: "Κάθε ένας από αυτούς έχει το δικαίωμα να κρατήσει το παρελθόν του μυστικό."

5. Η Κατάταξη

Περίπου 9.000 άτομα θέλουν να καταταγούν. Μόνο 900 επιλέγονται για να δοκιμαστούν. Όλοι τους πρέπει να έχουν καλή φυσική κατάσταση, να μην είναι υπέρβαροι, να μην φοράνε γυαλιά, να έχουν άριστο ιατρικό ιστορικό.

Όσοι γίνουν δεκτοί, παραδίδουν αμέσως το διαβατήριό τους. Θα το ξαναπάρουν όταν απολυθούν ή αν δεν περάσουν τις δοκιμασίες της εκπαίδευσης. Αμέσως μετά αρχίζουν οι αγγαρείες, οι οποίες θα διαρκέσουν πέντε ολόκληρα χρόνια. Όσα δηλαδή και η θητεία. Υπογράφουν συμβόλαιο πέντε ετών και δέχονται ότι για τα επόμενα πέντε χρόνια δεν θα παντρευτούν και δεν θα αποκτήσουν τίποτα.

http://www.huffingtonpost.gr/2015/09/10/story_n_8115256.html?1441883210&utm_source=Sport24&utm_medium=huffpost_homebig&utm_campaign=24MediaWidget

Και πάλι η ΑΟΖ

Παναγιώτης Ήφαιστος

Περί ΑΟΖ, νομικισμού, κατευνασμού και άλλων αιτιών της συμφοράς των νεοελλήνων

Η συζήτηση για την ΑΟΖ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αγγίζει τα όρια της παράκρουσης. Βέβαια δεν θα αναλύσω εδώ αυτό το μεγάλο ζήτημα. Ούτε και όταν θα το αναλύσω θα μπορέσω να μπω σε κάποια εξειδικευμένα ζητήματα που δεν γνωρίζω επαρκώς. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό.

Το ζήτημα είναι πως η συζήτηση μέσα στην Ελληνική δημόσια σφαίρα είναι τόσο μπερδεμένη για τα περισσότερα ζητήματα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ούτως ώστε η έννοια “πολιτικός ορθολογισμός” αντικαθίσταται από την έννοια “πολιτική παράκρουση”.

Στις περισσότερες συζητήσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών το πρόβλημα δεν ήταν το έλλειμμα τεκμηριωμένων επιχειρημάτων αλλά η επισκίασή τους από την συμβατική σοφία, η δολοφονία του επιστημονικού (ή και του προσωπικού) χαρακτήρα όσων τα έγραφαν και η αδιέξοδη πάλη μεταξύ αυτονόητου και αήττητων ηλίθιων επιχειρημάτων (ή καλύτερα σοφιστικών εκλογικεύσεων, ιδεολογημάτων και θεωρημάτων που εξυπηρετούσαν την ξένη εξάρτηση και που συνειδητά ή ανεπίγνωστα ροκάνιζαν την Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία).

Η “νομική ανάλυση”, επίσης, συχνά αντικαθίσταται από τον φοβικό νομικισμό που λίγο πολύ θεωρεί το διεθνές δίκαιο που ρυθμίζει την διεθνή τάξη ως περίπου σκληρό δίκαιο ανάλογο και αντίστοιχο του δικαιακά θεμελιωμένου και κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένου ενδοκρατικού δικαίου (ανάλογα και αντίστοιχα βέβαια, με τις δημοκρατικές βαθμίδες που ισχύουν σε κάθε κράτος).

Σε ακόμη πιο αξιοθρήνητες περιπτώσεις μερικοί θεωρούν το διεθνές δίκαιο ως “διεθνή δικαιοσύνη” ενώ ακόμη και οι μαθητές δημοτικού γνωρίζουν ή πρέπει να γνωρίζουν πως ακόμη και στο ενδοκρατικό πολιτικό σύστημα που διαθέτει διαμορφωτικό και επικυρωτικό κοινωνικό υπόβαθρο η δικαιοσύνη είναι ένα άθλημα τα αποτελέσματα του οποίου ανά πάσα στιγμή αποτυπώνουν τις περί δικαιοσύνης κρατούσες κοινωνικές τάσεις. Τάσεις οι οποίες διαρκώς αλλάζουν αλλάζοντας συνεπακόλουθα και την κανονιστική-νομική δομή.

Η διαφορά μεταξύ ενδοκρατικής και διακρατικής τάξης, διδάσκεται ακόμη και σε πρωτοετείς φοιτητές, έγκειται στο γεγονός ότι στην πρώτη υπάρχει ανά πάσα στιγμή η δυνατότητα αλλαγών ενώ στην διεθνή πολιτική είτε οι συμπεφωνημένες αλλαγές είναι σπάνιες είτε γίνονται με πόλεμο που στην συνέχεια συχνά επικυρώνονται με Συνθήκη που επικυρώνει τα τετελεσμένα και την νέα διεθνή κυριαρχική τάξη. Γράφει, συναφώς, ο πρύτανης των επιστημόνων της διεθνούς πολιτικής οικονομίας και απαράμιλλος στοχαστής της Θουκυδίδειας παράδοσης: «Ο τερματισμός ενός ηγεμονικού πολέμου είναι η απαρχή ενός ακόμη κύκλου μεγέθυνσης-ανάπτυξης, επέκτασης και τελικής παρακμής. Ο νόμος της άνισης ανάπτυξης συνεχίζει να ανακατανέμει την ισχύ υπονομεύοντας έτσι το status quo που εγκαθιδρύθηκε από τον τελευταίο ηγεμονικό αγώνα. Η ανισορροπία αντικαθιστά την ισορροπία και ο κόσμος κινείται προς ένα νέο γύρο ηγεμονικής σύγκρουσης. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι έτσι, μέχρις ότου οι άνθρωποι είτε καταστραφούν είτε μάθουν να αναπτύσσουν ένα αποτελεσματικό μηχανισμό ειρηνικής αλλαγής». Robert Gilpin,Πόλεμος και Αλλαγή στην διεθνή πολιτική (Εκδόσεις Ποιότητα), σ. 351

Το γεγονός ότι, βέβαια, απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία παραγωγής δικαιακών κριτηρίων είναι κάτι που όσοι φορούν νομικίστικες παρωπίδες δεν μπορούν να το δουν. Έτσι συγχέουν την διεθνή τάξη (οριοθέτηση των συνόρων με συμβάσεις μετά από κάθε πόλεμο) με κάποια φανταστική διεθνή δικαιοσύνη που γραμμικά και αυτή, πιστεύει κάθε αιθεροβάμων ή ημιμαθής ή φαντασιόπληκτος, θα φέρει, δήθεν, την αιώνια ειρήνη την οποία αντιπαλεύονται όσοι δεν συμμορφώνονται με τις νομικίστικές τους παρακρούσεις. [Διευκρινίζω ότι δεν εννοώ όλους τους νομικούς διεθνολόγους καθότι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που μπορούν να δουν το διεθνές δίκαιο στο σωστό του πλαίσιο. Παραμένει γεγονός, εν τούτοις, ότι στην Ελλάδα ο νομικισμός κυριάρχησε. Στην συγγραφή της Εκθέσεως για το σχέδιο Αναν με Έλληνες και ξένους νομικούς διεθνολόγους, πάντως, η κατανόηση των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου από τους συναδέλφους της Εσπερίας ήταν αξιοθαύμαστη και ζηλευτή -“Πλαίσιο Αρχών για μια δίκαιη λύση και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με γνώμονα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο”,… http://fb.me/6sgg6Sf7q]

Βαθύτατων προεκτάσεων αυτές οι αποχρώσεις και εννοιολογικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των όρων διεθνής τάξη (που αποτυπώνει τα ιστορικά τετελεσμένα), διεθνές δίκαιο (που προσπαθεί να ρυθμίσει την πάντοτε αμφιλεγόμενη ιστορική τάξη) και της ανύπαρκτης διεθνούς δικαιοσύνης (για να υπάρχει θα έπρεπε να υπάρχει τρόπος παγκόσμιας κοινωνικοπολιτικής επικύρωσης ως προς το ποια σύνορα είναι «δίκαια»). Για την “διεθνή δικαιοσύνη” όσες φορές προσπάθησα να συζητήσω το θέμα αντιλήφθηκα ότι μερικοί συγχέουν την ενσωμάτωση κάποιων νομικών κανόνων στην ενδοκρατική δικαιοταξία των μελών μερικών θεματικά περιοριστικών Συμβάσεων όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της αντίστοιχης για τα εγκλήματα πολέμου, με κάποια παγκόσμια δικαιοταξία που θα αποφασίζει τι συνιστά παγκόσμια αποδεκτή δικαιοσύνη μεταξύ και εντός των κρατών. Χάος. Χαώδης είναι και η διαφορά μεταξύ νομικών και νομικίστικων αναλύσεων της διεθνούς πολιτικής.

Σε χθεσινή παρέμβαση σε άλλη σελίδα (Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΉΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ  http://t.co/lGrkxf9lUU) έγινε και μια συναφής συνοπτική και στοιχειώδης σύγκριση σε αναφορά με το κρατικό δίκαιο, την ευρωπαϊκή νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο. Σε βιβλία μου έχω ολόκληρα κεφάλαια με τίτλο “πολιτικές όψεις του διεθνούς δικαίου”, ενώ πριν αρκετά χρόνια μερίμνησα να συν-διδάξω μάθημα -μια κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσα μέχρι και συγκλονιστική εμπειρία – “πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και του διεθνούς δικαίου”.

Βασική θέση κάθε διεθνολόγου και κάθε πολιτικού επιτάσσεται να είναι (επιστημονικά, λογικά και ορθολογιστικά) ότι είναι ένα πράγμα το ενδοκρατικό δίκαιο και άλλο το διεθνές δίκαιο. Οι διαφορές των εκατέρωθεν πολιτικών όψεων λόγω διαφορετικού κοινωνικοπολιτικού περιβάλλοντος είναι εξίσου σημαντικές.

Στο ίδιο πλαίσιο, κινδυνεύοντας να γίνω φορτικός σε μια σύντομη παρέμβαση όπως η παρούσα, υπογραμμίζω και το εξής: Ο διεθνολόγος -κανείς δεν έχει παρά να ανατρέξει σε κορυφαία κείμενα όπως των Carr, Morgenthau et al – δεν “χαρίζει” το διεθνές δίκαιο στους νομικιστές. Το διεθνές δίκαιο εάν κανείς δεν φοράει στρεβλωτικούς φακούς είναι κύριο πεδίο της θεωρίας διεθνούς πολιτικής καθότι διαχειρίζεται την διεθνή τάξη στο σωστό της πλαίσιο. Δηλαδή τις συμφωνίες των κρατών, την διεθνή πολιτική και τις παρεμβαλλόμενες μεταβλητές των αιτιών πολέμου. Οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες εάν και όταν σε ένα κράτος δεν γίνονται κατανοητές οι πολιτικές όψεις των διεθνών θεσμών, του διεθνούς δικαίου ευρύτερα ή ακόμη και των πιο δεσμευτικών (ως προς κάποιες διατάξεις ενσωματωμένες στην δικαιακή τάξη των συμβαλλομένων μελών-κρατών) Συμβάσεων όπως οι προαναφερθείσες.

Τώρα, γιατί τα λέω αυτά ως εισαγωγή στην ανάρτηση του “γλαφυρού” (καλό είναι οι επιστήμονες να είναι και γλαφυροί όταν αυτό ενισχύει τα επιστημονικά επιχειρήματα) πλην κατά τα άλλα περιεκτικού άρθρου του καθηγητή Θεόδωρου Καρυώτη. Είναι για να συνοψίσω πράγματα που συζητούνται στην Ελλάδα εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, με αποτέλεσμα την υπερφαλάγγιση της πολιτικής σκέψης από τον νομικισμό. Η Ελλάδα έτσι έχασε κρατική κυριαρχία που υπό κανονικές συνθήκες της προσφέρει η διεθνής νομιμότητα. Διεθνής νομιμότητα, υπογραμμίζεται, η οποία όσον αφορά την Επικράτεια ενός κράτους έχει σχεδόν πάντα θολά σύνορα (ιδιαίτερα όταν τα θολώνει ένα ισχυρό κράτος για να επωφεληθεί) και δεν την σερβίρει κανείς στο πιάτο αλλά αξιώνεται και εκπληρώνεται με μια κατά περίπτωση αποτελεσματική εθνική στρατηγική.

Ένα κράτος είναι βιώσιμο, έγραψε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους διεθνολόγους, ο Hans Morgenthau, όταν μπορεί να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου που αφορούν την κρατική του κυριαρχία. Εδώ λοιπόν είμαστε υπενθυμίζοντας παρά αναλύοντας μερικές πτυχές:

Πρώτον, αντί εθνικής στρατηγικής και δη υπό τις περιστάσεις αποτρεπτικής είχαμε “εθνικούς” κατευναστικούς ελιγμούς ενώ ένας όχλος φορέων επιστημονικών τίτλων έκρουε τα τύμπανα του κατευνασμού και της αναιτιολόγητης υποχώρησης που την δικαιολογούσαν στην βάση της επερχόμενης … παγκοσμιοποίησης όπου τα σύνορα δεν θα έχουν, δήθεν, μεγάλη σημασία. Κάποια λακτίσματα του Ανδρέα Παπανδρέου την δεκαετία του 1980 έμειναν στο ράφι είτε λόγω δικής του διολίσθησης στον κατευνασμό στο Νταβός (ξέρουμε και το mea culpa του για κάποια ζητήματα) είτε λόγω βιολογικής του παρακμής που έβαλε την Ελλάδα σε παρατεταμένη μετάβαση μέχρι και τα Ίμια οπότε πλέον κυριάρχησε ως δόγμα ο θανατηφόρος κατευνασμός. Θανατηφόρος γιατί τα μεγάλα ζητήματα ενός κράτους είναι αλληλένδετα και η μόλυνση επεκτείνεται τάχιστα. Κυπριακό, Βαλκάνια, Τουρκία, ΕΕ, ΗΠΑ, βασικά παντού, η Ελλάδα κατεύναζε. Σωρευμένα λάθη και συστηματική μακρόχρονη αμέλεια για την κρατική κυριαρχία, την κρατική ισχύ και τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα, οδήγησαν στην σημερινή συμφορά. Σε μια τέτοια θέση αντιρρήσεις βέβαια θα υπάρξουν πολλές, ιδιαίτερα από τους φορείς της παρωχημένης πιπινέλλειας υποτακτικής θέσης ότι τα μικρά κράτη, δήθεν, δεν έχουν και πολλές δυνατότητες και γι’ αυτό είναι, δήθεν, καταδικασμένα να υποχωρούν και να υποτάσσονται [«Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB, ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations»)… http://wp.me/p3OlPy-Oa  και  Η στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας στην περίπτωση της Συρίας. Διαχείριση κρίσεων, πελατειακές σχέσεις http://wp.me/p3OlPy-r6 ].

Δεύτερον, η διολίσθηση στην τροχιά του κατευνασμού ως προς το Αιγαίο επηρέασε τα αλληλένδετα ζητήματα των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Στην συνέχεια αυτά επηρέασαν τις σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις γιατί τα ηγεμονικά κράτη συναλλάσσονται με εκείνα τα λιγότερο ισχυρά κράτη των οποίων οι κοινωνίες δεν θεωρούν τους εαυτούς τους αναλώσιμους στον βωμό κάποιων δογματικών διεθνιστικών ή κοσμοπολίτικων ασυναρτησιών. Έτσι, είχαμε ένα ελεεινό φαύλο κύκλο απίστευτα ρηχών και απύθμενα νομικίστικων “επιχειρημάτων” συζευγμένων με αντίστοιχα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα που σκοπό είχαν να δικαιολογήσουν την πολιτικά εγκληματική στάση διαδοχικών Ελληνικών κυβερνήσεων να παραμελούν την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου σύμφωνα με τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την διεθνή πρακτική. Να κατευνάζουν επίσης ακατάσχετα και να προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις πχ με την Τουρκία με αποτέλεσμα να θολώνουν τα Ελληνικά συμφέροντα στα μάτια κάθε οξυδερκούς ξένου διπλωμάτη. Στην δική μας πλευρά κυριάρχησαν και συνεχίζουν να κυριαρχούν σοφιστικά άλματα συλλογισμών για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα όσον αφορά την  μη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου (η οποία, επαναλαμβάνεται, στην περίπτωση της Ελλάδας η διεθνής πρακτική βρισκόταν σε συμφωνία με τα Ελληνικά συμφέροντα). Εφαρμογή του διεθνούς δικαίου η οποία δεν είναι ζήτημα γνωριμιών σε δεξιώσεις αλλά ζήτημα σκληρής και ανελέητης αναμέτρησης ισχύος και θελήσεων στην ακραία ανταγωνιστική διεθνή πολιτική. Βέβαια, που να εισακουστούν τέτοια επιχειρήματα όταν το νομικίστικο νέφος κατέπνιξε την πολιτική σκέψη στην Ελλάδα. Έτσι ακούγαμε, μεταξύ άλλων, τα εξής ή πολλά παραπλήσια:

• Οι θηριώδεις “επεμβάσεις” της “διεθνούς” “κοινότητας” στα Βαλκάνια, στην Συρία, στο Ιράκ, στην Λιβύη και αλλού γίνονταν για να … εφαρμοστούν τα “ανθρώπινα δικαιώματα”.
• Οι εισβολές αυτές μπορεί να ήταν και “κακές” αλλά έφερναν “καλό” δηλαδή μια διεθνή ευνομία και ευταξία, το τέλος της ιστορίας και την μακάρια πλέον πορεία της ανθρωπότητας.
• Η κρατική κυριαρχία είναι ούτως ή άλλως περιττή μιας και η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί μια νέα παγκόσμια τάξη (θυμηθείτε τις σχετικές διακηρύξεις προορισμένες για ιθαγενείς του προέδρου των ΗΠΑ αρχές της δεκαετίες του 1990).
• Οι στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων θα είναι πλέον περίπου αλτρουιστικές, μεγαλόψυχες, συνεργατικές και συντελεστικές επίλυσης μεγάλων ζητημάτων όπως το περιβάλλον και γραμμικής περίπου εφαρμογής των διατάξεων του διεθνούς δικαίου.
• Και τα λοιπά, πλην δεν πρέπει να ξεχάσουμε και το νέο ασφαλές λιμάνι όλων των νομικιστών, όλων των αιθεροβαμόνων, όλων των απεγνωσμένων διεθνιστών ορφανών του ψυχρού πολέμου όλων των αποχρώσεων και όλων των πολιτικών που αντί εθνικής στρατηγικής σε ένα επερχόμενο ανελέητα ανταγωνιστικό μεταψυχροπολεμικό διεθνές σύστημα εισήλθαν αμέριμνοι μέσα σε πολλά ναρκοπέδια πιστεύοντας ή ανεύθυνα λέγοντας ότι είναι παιδικές χαρές ή οι κήποι του παραδείσου (ενδεικτικά για ένα από αυτούς τους κήπους δες τε τις προειδοποιήσεις:ΟΝΕ: Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ http://me/p3OlPy-CS).

Περί ΑΟΖ, τώρα. Παρά το ότι το έβαλα ως τίτλο του παρόντος, δεν αξίζει καν να συζητήσεις αυτό το θέμα όταν δεκάδες κράτη εμπράγματα εφαρμόζουν πολιτικές που τους διασφαλίζουν τα εθνικά συμφέροντα, ενώ στην Ελλάδας για να δικαιολογηθεί η θανατηφόρα κατευναστική τακτική που καλά κρατάει δύο δεκαετίες πολλοί λένε ότι είναι … ανύπαρκτο ζήτημα ή εφεύρημα του … Μαρκεζίνη, του Καρυώτη και του Μάζη.

Στην Ελλάδα, τέλος, ένα μεγάλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι υπάρχει έλλειμμα επιστημονικής εντιμότητας με αποτέλεσμα κάποιοι να μην κάνουν αυτό που οφείλουν, δηλαδή να λένε συγνώμη για χοντρά λάθη που προκάλεσαν στην χώρα τους πολύ μεγάλες ζημιές.

Συναφές είναι επίσης και το πρόβλημα της απουσίας αναλυτικής μνήμης. Στην καλύτερη περίπτωση ο καθείς γράφει ότι του κατέβει στο κεφάλι ή στην χειρότερη ότι του πουν κάποιες πρεσβείες (για να μην μνημονεύσω χείριστες υποθετικές περιπτώσεις). Το ρωμαϊκό scripta manent στην Ελλάδα της παρακμής και των γενικευμένων υποχωρήσεων πάει περίπατο.

Οι “κρίσεις” κάθε είδους επί δημοσιευμένων θέσεων; Μα έχουμε ιδεολογικές, κομματικές συγγένειες, φιλίες και συμφέροντα κάθε είδους που επιτάσσουν σιγή ιχθύος. Για κρίσεις τώρα θα μιλάμε!

Για ιδιωτεία ναι. Ιδιωτεία ως έννοια, εξάλλου, την οποία κάποιος πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντος θα μπορούσε να την περιγράψει σε όλες τις πτυχές της και όλες της τις αποχρώσεις μελετώντας το νεοελληνικό ολιγαρχικό σύστημα και το συγγενές με αυτό “πνευματικό” σύστημα. Η σύγχρονη Ελλάδα δεν κατέληξε στον πάτο τυχαία.

Αυτά τα γράφω για την τιμή των όπλων και για μια ακόμη καταγραφή τους και όχι γιατί υπάρχει ελπίδα αντιστροφής του κατήφορου στο εγγύς μέλλον. Πολιτικός ορθολογισμός δύσκολα μπορεί να υπάρξει στο νεοελληνικό κράτος και οι συνέπειες θα είναι αβάστακτες. Ακόμη και εάν επέλθει μια μεγάλη θετική πολιτειακή αλλαγή προς περισσότερη δημοκρατία όπως υποστηρίξαμε σε πολλές παρεμβάσεις μας τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα θα είναι αισθητό μακροχρόνια και μετά από πολύ μεγάλες ζημιές. Ένοχοι, δράστες και παπαγαλάκια δεσπόζουν, προς το παρόν, όπως συνέβαινε κατά την διάρκεια όλου του μεταπολιτευτικού συστήματος. Η επόμενη γενιά ίσως. Ίσως προσπαθήσει και ίσως επιτύχει να κάνει κατιτί παραμερίζοντας τα ερείπια του αναπόδραστα υποβαθμισμένου και ρημαγμένου, πλέον, νεοελληνικού κράτους.

Υστερόγραφο. Για την Κύπρο δεν είπα κάτι. Γιατί να πω όταν το ζήτημα αυτό τελείωσε, η Κύπρος είναι στο χείλος της Αβύσσου και κανείς δεν υπάρχει να την σώσει ενώ η αριστεροδεξιά διεθνιστική κυπριακή ολιγαρχική εξουσία δεδηλωμένα και απερίφραστα θέλει την Κύπρο “Σιγκαπούρη ή Χόνγκ Κονγκ της Τουρκίας”! Εξάλλου, και να πεις κάτι, θα πέσει πάνω σου ένας άθλιος όχλος που θα σου πει: “εμείς φταίμε που είμαστε εθνικιστές” και όχι το διαίρει και βασίλευε των Βρετανών, η παραβίαση της αρχής της αυτοδιάθεσης στην φάση της από-αποικιοποίησης, τα διαδοχικά λάθη των ξενοκρατούμενων κυβερνήσεων της Αθήνας με αποκορύφωση το πραξικόπημα των πρακτόρων χουντικών του 1974 ή αμέσως μετά το πιο άθλιο διπλωματικό δόγμα όλης της τρισχιλιετούς διαδρομής των Ελλήνων, ότι δηλαδή “η Κύπρος είναι μακριά”. [υπάρχουν πολλά κείμενα για το ζήτημα αυτό, ιδού ένα: «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης»
http://wp.me/p3OlPy-I2]

Το κείμενο του Θεόδωρου Καρυώτη που ακολουθεί είναι αναρτημένο στην διεύθυνση 
http://mignatiou.com/2015/09/i-ekdikisi-tis-xechasmenis-aoz/#more-72215. Επειδή δεν συμπεριλήφθηκε το τελευταίο μέρος το παραθέτω και εδώ όλο:

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ  ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ ΑΟΖ

του Θεόδωρου Καρυώτη

Δεν περίμενα ότι το σλόγκαν της τυχερής Πατουλίδου «για την Ελλάδα ρε γαμώ το» να το χρησιμοποιήσει και ο Τσίπρας. Αλλά, σήμερα, στην Ελλάδα σκίζουμε μνημόνια, ασχολούμαστε με μια προβληματική Πρόεδρο και ασχολούμαστε με τον νέο αρχηγό κόμματος που μέχρι πρόσφατα νόμιζε ότι επισκεπτόταν την Σοβιετική Ένωση. Έτσι τώρα που βρισκόμαστε σε μια άλλη κρίσιμη προεκλογική περίοδο (δεν θυμάμαι ούτε μια εκλογική αναμέτρηση που δεν ονομάστηκε «κρίσιμη»), καλό θα ήταν να κυριαρχήσει το σλόγκαν «Για την ΑΟΖ ρε γαμώ το» για να φοβηθούν οι Τούρκοι και οι φίλοι μας οι Αιγύπτιοι που αλωνίζουν την Μεσόγειο και βρίσκουν τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων και εμείς, οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων,  χαζεύουμε τους κουτούς Άραβες που προσπαθούν να γίνουν πλούσιοι!

Οι Αιγύπτιοι, πριν 11 χρόνια, οριοθέτησαν την ΑΟΖ τους με τους Κύπριους και έτσι μπόρεσαν, πρόσφατα, να βρουν ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο μόλις 6 χλμ. από την ΑΟΖ της Κύπρου. Το κοίτασμα αυτό βρίσκεται 190 χλμ. από τις ακτές της Αιγύπτου και οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να κάνει εξερεύνηση σε αυτή την περιοχή εάν δεν την είχαν οριοθετήσει με την Κύπρο! Αυτό το τεράστιο κοίτασμα Zohr που ανακαλύφθηκε από την ιταλική εταιρεία ΕΝΙ είναι το μεγαλύτερο της Μεσογείου και έχει υπολογιστεί ότι περιέχει 30 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου! Βρίσκεται σε μια περιοχή 100 τχμ. και βρίσκεται σε βάθος 1.450 μέτρων. Μετά την πλήρη ανάπτυξή του θα καλύψει τη ζήτηση φυσικού αερίου της Αιγύπτου για αρκετές δεκαετίες. Η ΕΝΙ βρίσκεται στην Αίγυπτο από το 1954 και σχεδιάζει να συνεχίσει τις έρευνες στην ΑΟΖ της Αιγύπτου.

Βέβαια, ξαφνικά, όλοι σκέφτονται ότι μπορεί να είναι τυχερή και η κυπριακή ΑΟΖ μια και το δικό της οικόπεδο 11, που ανήκει στην γαλλική TOTAL, αγγίζει σχεδόν το αιγυπτιακό οικόπεδο Zohr και σίγουρα  το οικόπεδο 11 αποκτά ιδιαίτερη σημασία και η κυπριακή κυβέρνηση έχει ζητήσει από την TOTAL να αρχίσει την εξερεύνηση της περιοχής. Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι

η γαλλική εταιρεία αναμένεται εντός του Οκτωβρίου να παραδώσει στον Υπουργό Ενέργειας τα αποτελέσματα νέων γεωλογικών και γεωφυσικών ερευνών για το τεμάχιο 11. Τέλος, ο γαλλικός κολοσσός έχει προχωρήσει σε γεωλογικές έρευνες στο τεμάχιο 10 χωρίς να βρει στόχο για γεώτρηση.

Πάντως, πρέπει η κυπριακή κυβέρνηση να χειριστεί το θέμα με προσοχή γιατί δεν σημαίνει ότι το αιγυπτιακό κοίτασμα βρίσκεται και στην κυπριακή ΑΟΖ. Υπάρχουν περιοχές του κόσμου που βρέθηκαν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου  αλλά δεν βρέθηκε τίποτα σε γειτνιάζουσες περιοχές. Πάντως, εάν η Κύπρος βρει ένα παρόμοιο κοίτασμα οπως της Αιγύπτου στην κυπριακή ΑΟΖ, να είστε σίγουροι ότι ο Νορβηγός διαμεσολαβητής του κυπριακού θα θέλει αυτό το κοίτασμα να μοιραστεί με τους Τουρκοκύπριους.

Η Ανατολική Μεσόγειος, σήμερα, είναι η πιο έκρυθμη περιοχή στον πλανήτη Γη και η εξέλιξη στο τομέα της ενέργειας δημιουργεί περισσότερα γεωοπολιτικά προβλήματα μια και υπάρχουν παίκτες εκτός της Αιγύπτου και της Κύπρου που έχουν μεγάλα σχέδια όπως η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Τουρκία και η Κύπρος.

Πολλοί εκφράστηκαν, μάλλον βιαστικά, για μια πλήρη ανατροπή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειος. Αλλά εάν σκεφτούμε τις ανάγκες των 85 εκατομμυρίων κατοίκων της Αιγύπτου και ο συσχετισμός με τα άλλα κοιτάσματα της περιοχής σε Κύπρο και Ισραήλ θα φέρει αλλαγές στην περιοχή αλλά όχι και κοσμογονικού βαθμού. Πάντως αυτό το κοίτασμα παγιώνει τη θέση της Αιγύπτου σαν τον πιο βασικό παραγωγό φυσικού αερίου και της δίνει καθαρό προβάδισμα σε σχέση με το «Λεβιάθαν» του Ισραήλ και την «Αφροδίτη» της Κύπρου. Προς το παρόν τα σχέδια του Ισραήλ και της Κύπρου να παράσχουν φυσικό αέριο φαίνεται να ανατρέποντα αλλά όχι και να ματαιώνονται.

Τώρα διαφαίνεται να αναζωογονείται και ο αγωγός East Med μια που, ξεκάθαρα, δημιουργεί ένα πολύ ευνοϊκό περιβάλλον για την κατασκευή τώρα αυτού του αγωγού που θα μπορεί να ενώνει τα κοιτάσματα της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Κύπρου και μελλοντικά της Ελλάδας με πορεία από την Κρήτη στην Ιταλία και μετά πρός τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι θα περιθωριοποιηθεί και ο ρόλος της Τουρκίας και ίσως σταματήσουν και οι Αμερικανοί να απαιτούν από το Ισραήλ να περνάει ο αγωγός μέσω Τουρκίας. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κόστος αυτού του αγωγού είναι τεράστιο κυρίως γιατί πρέπει να περάσει από  τα πιο βαθειά νερά της μεσογείου.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα στην επικίνδυνη γειτονιά μας, οι πολιτικοί ηγέτες της πατρίδας μας ετοιμάζουν τα πολεμοφόδιά τους για τα δυο debate, μετά τη δύση του Ηλίου, μια και όλοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν αυτή τη μάχη μια και δεν θα έχουν πλέον αντίπαλο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο κόσμος χάνεται και εμείς κάνουμε debates για να αναφέρουμε ότι όλοι είμαστε εναντίον των επάρατων μνημονίων.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος προσπαθούσε να ανακηρύξει την ΑΟΖ της Κύπρου και οι καλαμαράδες τον πολεμούσαν. Πρώτα ο Σημίτης και ο ΓΑΠ και μετά η Μπακογιάννη τον πολέμησαν για να μη δημιουργήσει ΑΟΖ στο μαρτυρικό νησί και κανείς από αυτούς δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη.  Επίσης, η «πρώτη φορά αριστερά» ουδέποτε υπήρξε οπαδός της έννοιας της ΑΟΖ και τώρα όλα τα ελληνικά κόμματα βλέπουν την κοσμογονία της Ανατολικής Μεσογείου και δείχνουν πλήρη αδιαφορία. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι πολιτικοί μας δεν πήραν χαμπάρι τι έγινε στα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου με την Αίγυπτο. Προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη, ότι στις προεκλογικές εξαγγελίες των πολιτικών κομμάτων, για άλλη μια φορά, αγνοούν και ίσως περιφρονούν το θέμα της ΑΟΖ, με εξαίρεση την ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδεικνύοντας μια περιφρόνηση, τα τελευταία 5 χρόνια, για την αξία της ΑΟΖ και αγνοώντας, πάνω απ’ όλα, τον κρίσιμο παράγοντα του “timing” στα θέματα θαλάσσιων ερευνών άφησαν να περάσει πολύτιμος χρόνος. Έτσι, όταν άρχισε η πτώση των τιμών πετρελαίου, που κανείς δεν γνωρίζει πόσο μπορεί να κρατήσει, δεν κατάφερε να προσελκύσει σοβαρούς επενδυτές για τον διαγωνισμό παραχώρησης 20 θαλάσσιων οικοπέδων του Ιονίου και νότια της Κρήτης.

ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ

Ο παραπάνω χάρτης δείχνει το λάθος που έκανε η Ελλάδα με το να μη χαρτογραφήσει οικόπεδα ανατολικά της Κρήτης που θα συνόρευαν με την αιγυπτιακή ΑΟΖ. Πάντα γνώριζα, από απόρρητες μελέτες των Αμερικανών και Γάλλων ότι η πλειοψηφία των υδρογονανθράκων μας βρίσκεται σε αυτή την περιοχή και μελέτες των ειδικών σε θέματα υδρογονανθράκων, όπως του Φώσκολου και του Κονοφάγου, επιβεβαίωσαν την ύπαρξή τους στην νοτιοανατολική πλευρά της Κρήτης.

Επομένως, ένα από τα πρώτα θέματα που πρέπει να ασχοληθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι το θέμα της ΑΟΖ και η άμεση οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο, αμέσως μετά την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν γίνει σημαντικές επαφές ανάμεσα στην Ελλάδα, στη Κύπρο και στην Αίγυπτο για την οριοθέτηση των ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο, καθώς και ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Υπήρξαν δυο σύνοδοι κορυφής μεταξύ των κρατών και στις δυο φορές αναφέρθηκαν στην ανάγκη οριοθέτησης. Πρόσθετα, ανέφεραν ότι πρέπει να συγκληθεί η επιτροπή εμπειρογνωμόνων των τριών κρατών για να γίνει η οριοθέτηση και ιδιαίτερα αυτή που συμπίπτουν τα σύνορα Ελλάδας, Αιγύπτου και Κύπρου. Εδώ βέβαια κάποιος κοροϊδεύει τους λαούς γιατί η οριοθέτηση αυτή έχει ήδη πραγμοτοποιηθεί και το μόνο που μένει είναι η υπογραφή της από την ηγεσία των τριών κρατών. Η τρίτη συνάντηση των τριών κρατών θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα μέσα στο 2015 και εκεί θα φανεί τι είδους κυβέρνηση διάλεξε ο ελληνικός λαός για να μας κυβερνήσει.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΥΝΟΡΑ!

Αλλά, ξαφνικά ένα τραγικό γεγονός άλλαξε όλο το προεκλογικό σκηνικό όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είπε στη Θεσσαλονίκη  “Ποιά σύνορα; έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;”.  Ήταν το επιστέγασμα της ασχετοσύνης ενός ξεκάθαρα πλέον επικίνδυνου κόμματος που δεν μπορεί να χειριστεί τα εθνικά θέματα.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στον ΣΥΡΙΖΑ που να έχει διαβάσει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που ψηφίστηκε το 1982 και αποτελεί το Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών του πλανήτη 

μας. Οι Τούρκοι που πολέμησαν τις πιο κρίσιμες διατάξεις της νέας Σύμβασης είχαν πάντα μεγάλο πρόβλημα με όλες τις θαλάσσιες ζώνες και ιδιαίτερα αυτή της ΑΟΖ. Οι Τούρκοι όταν αναφέρονται στην μη ύπαρξη οριοθετημένων θαλάσσιων συνόρων δεν αναφέρονται στην αιγιαλίτιδα ζώνη ή χωρική ύδατα αλλά στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Τώρα, ξαφνικά, μετά τις δηλώσεις Τσίπρα οι Τούρκοι θα αρχίσουν να μας αμφισβητούν και την αιγιαλίτιδα ζώνη μας. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος  στο κόσμο που διαθέτει χωρικά ύδατα 6 ν.μ. αλλά φαίνεται ότι ένας Έλληνας  πρώην πρωθυπουργός αμφισβητεί ότι η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα.

Τα θαλάσσια σύνορά μας στο Αιγαίο Πέλαγος είναι σαφώς οριοθετημένα από τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, το Πρωτόκολλο Αθηνών του 1926 και την ιταλο-τουρκική Συμφωνία και Πρωτόκολλο του 1932. Η Τουρκία δεν θέλει να οριοθετήσει τις θαλάσσιες ζώνες της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας διότι με τα ισχύοντα εύρη αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο- 6ν.μ. Ελλάδας και Τουρκίας – στην Ελλάδα με βάση την Σύμβαση του 1982, περιέρχεται το 93% της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου στην Ελλάδα και μόνο το 7% στην Τουρκία.

Εάν, τελικά, η «πρώτη φορά αριστερά» δεν θα είναι και η «τελευταία φορά αριστερά» τότε θα πενθήσουμε στο μέλλον όχι μόνο τους πρόσφυγες αλλά και κάτι ακόμα χειρότερο.

http://www.antibaro.gr/article/13559

Η εκδίκηση της ξεχασμένης ΑΟΖ

Η εκδίκηση της ξεχασμένης ΑΟΖ

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ

Δεν περίμενα ότι το σλόγκαν της τυχερής Πατουλίδου «για την Ελλάδα ρε γαμώ το» να το χρησιμοποιήσει και ο Τσίπρας. Αλλά, σήμερα, στην Ελλάδα σκίζουμε μνημόνια, ασχολούμαστε με μια προβληματική Πρόεδρο Βουλής και ασχολούμαστε με τον νέο αρχηγό κόμματος που μέχρι πρόσφατα νόμιζε ότι επισκεπτόταν την Σοβιετική Ένωση. Έτσι τώρα που βρισκόμαστε σε μια άλλη κρίσιμη προεκλογική περίοδο (δεν θυμάμαι ούτε μια εκλογική αναμέτρηση που δεν ονομάστηκε «κρίσιμη»), καλό θα ήταν να κυριαρχήσει το σλόγκαν «Για την ΑΟΖ ρε γαμώ το» για να φοβηθούν οι Τούρκοι και οι φίλοι μας οι Αιγύπτιοι που αλωνίζουν την Μεσόγειο και βρίσκουν τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων και εμείς, οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, χαζεύουμε τους κουτούς Άραβες που προσπαθούν να γίνουν πλούσιοι!

Οι Αιγύπτιοι, πριν 11 χρόνια, οριοθέτησαν την ΑΟΖ τους με τους Κύπριους και έτσι μπόρεσαν, πρόσφατα, να βρουν ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο μόλις 6 χλμ. από την ΑΟΖ της Κύπρου. Το κοίτασμα αυτό βρίσκεται 190 χλμ. από τις ακτές της Αιγύπτου και οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να κάνει εξερεύνηση σε αυτή την περιοχή εάν δεν την είχαν οριοθετήσει με την Κύπρο! Αυτό το τεράστιο κοίτασμα Zohr που ανακαλύφθηκε από την ιταλική εταιρεία ΕΝΙ είναι το μεγαλύτερο της Μεσογείου και έχει υπολογιστεί ότι περιέχει 30 τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου! Βρίσκεται σε μια περιοχή 100 τχμ. και βρίσκεται σε βάθος 1.450 μέτρων. Μετά την πλήρη ανάπτυξή του θα καλύψει τη ζήτηση φυσικού αερίου της Αιγύπτου για αρκετές δεκαετίες. Η ΕΝΙ βρίσκεται στην Αίγυπτο από το 1954 και σχεδιάζει να συνεχίσει τις έρευνες στην ΑΟΖ της Αιγύπτου.

Βέβαια, ξαφνικά, όλοι σκέφτονται ότι μπορεί να είναι τυχερή και η κυπριακή ΑΟΖ μια και το δικό της οικόπεδο 11, που ανήκει στην γαλλική TOTAL, αγγίζει σχεδόν το αιγυπτιακό οικόπεδο Zohr και σίγουρα το οικόπεδο 11 αποκτά ιδιαίτερη σημασία και η κυπριακή κυβέρνηση έχει ζητήσει από την TOTAL να αρχίσει την εξερεύνηση της περιοχής. Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η γαλλική εταιρεία αναμένεται εντός του Οκτωβρίου να παραδώσει στον Υπουργό Ενέργειας τα αποτελέσματα νέων γεωλογικών και γεωφυσικών ερευνών για το τεμάχιο 11. Τέλος, ο γαλλικός κολοσσός έχει προχωρήσει σε γεωλογικές έρευνες στο τεμάχιο 10 χωρίς να βρει στόχο για γεώτρηση.

Πάντως, πρέπει η κυπριακή κυβέρνηση να χειριστεί το θέμα με προσοχή γιατί δεν σημαίνει ότι το αιγυπτιακό κοίτασμα βρίσκεται και στην κυπριακή ΑΟΖ. Υπάρχουν περιοχές του κόσμου που βρέθηκαν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά δεν βρέθηκε τίποτα σε γειτνιάζουσες περιοχές. Πάντως, εάν η Κύπρος βρει ένα παρόμοιο κοίτασμα οπως της Αιγύπτου στην κυπριακή ΑΟΖ, να είστε σίγουροι ότι ο Νορβηγός διαμεσολαβητής του κυπριακού θα θέλει αυτό το κοίτασμα να μοιραστεί με τους Τουρκοκύπριους.

Η Ανατολική Μεσόγειος, σήμερα, είναι η πιο έκρυθμη περιοχή στον πλανήτη Γη και η εξέλιξη στο τομέα της ενέργειας δημιουργεί περισσότερα γεωοπολιτικά προβλήματα μια και υπάρχουν παίκτες εκτός της Αιγύπτου και της Κύπρου που έχουν μεγάλα σχέδια όπως η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Τουρκία και η Κύπρος.

Πολλοί εκφράστηκαν, μάλλον βιαστικά, για μια πλήρη ανατροπή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειος. Αλλά εάν σκεφτούμε τις ανάγκες των 85 εκατομμυρίων κατοίκων της Αιγύπτου και ο συσχετισμός με τα άλλα κοιτάσματα της περιοχής σε Κύπρο και Ισραήλ θα φέρει αλλαγές στην περιοχή αλλά όχι και κοσμογονικού βαθμού. Πάντως αυτό το κοίτασμα παγιώνει τη θέση της Αιγύπτου σαν τον πιο βασικό παραγωγό φυσικού αερίου και της δίνει καθαρό προβάδισμα σε σχέση με το «Λεβιάθαν» του Ισραήλ και την «Αφροδίτη» της Κύπρου. Προς το παρόν τα σχέδια του Ισραήλ και της Κύπρου να παράσχουν φυσικό αέριο φαίνεται να ανατρέποντα αλλά όχι και να ματαιώνονται.

Τώρα διαφαίνεται να αναζωογονείται και ο αγωγός East Med μια που, ξεκάθαρα, δημιουργεί ένα πολύ ευνοϊκό περιβάλλον για την κατασκευή τώρα αυτού του αγωγού που θα μπορεί να ενώνει τα κοιτάσματα της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Κύπρου και μελλοντικά της Ελλάδας με πορεία από την Κρήτη στην Ιταλία και μετά πρός τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι θα περιθωριοποιηθεί και ο ρόλος της Τουρκίας και ίσως σταματήσουν και οι Αμερικανοί να απαιτούν από το Ισραήλ να περνάει ο αγωγός μέσω Τουρκίας. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κόστος αυτού του αγωγού είναι τεράστιο κυρίως γιατί πρέπει να περάσει από τα πιο βαθειά νερά της μεσογείου.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα στην επικίνδυνη γειτονιά μας, οι πολιτικοί ηγέτες της πατρίδας μας ετοιμάζουν τα πολεμοφόδιά τους για τα δυο debate, μετά τη δύση του Ηλίου, μια και όλοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν αυτή τη μάχη μια και δεν θα έχουν πλέον αντίπαλο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο κόσμος χάνεται και εμείς κάνουμε debates για να αναφέρουμε ότι όλοι είμαστε εναντίον των επάρατων μνημονίων.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος προσπαθούσε να ανακηρύξει την ΑΟΖ της Κύπρου και οι καλαμαράδες τον πολεμούσαν. Πρώτα ο Σημίτης και ο ΓΑΠ και μετά η Μπακογιάννη τον πολέμησαν για να μη δημιουργήσει ΑΟΖ στο μαρτυρικό νησί και κανείς από αυτούς δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη. Επίσης, η «πρώτη φορά αριστερά» ουδέποτε υπήρξε οπαδός της έννοιας της ΑΟΖ και τώρα όλα τα ελληνικά κόμματα βλέπουν την κοσμογονία της Ανατολικής Μεσογείου και δείχνουν πλήρη αδιαφορία. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι πολιτικοί μας δεν πήραν χαμπάρι τι έγινε στα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου με την Αίγυπτο. Προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη, ότι στις προεκλογικές εξαγγελίες των πολιτικών κομμάτων, για άλλη μια φορά, αγνοούν και ίσως περιφρονούν το θέμα της ΑΟΖ, με εξαίρεση την ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδεικνύοντας μια περιφρόνηση, τα τελευταία 5 χρόνια, για την αξία της ΑΟΖ και αγνοώντας, πάνω απ’ όλα, τον κρίσιμο παράγοντα του “timing” στα θέματα θαλάσσιων ερευνών άφησαν να περάσει πολύτιμος χρόνος. Έτσι, όταν άρχισε η πτώση των τιμών πετρελαίου, που κανείς δεν γνωρίζει πόσο μπορεί να κρατήσει, δεν κατάφερε να προσελκύσει σοβαρούς επενδυτές για τον διαγωνισμό παραχώρησης 20 θαλάσσιων οικοπέδων του Ιονίου και νότια της Κρήτης.

ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ

Ο παραπάνω χάρτης δείχνει το λάθος που έκανε η Ελλάδα με το να μη χαρτογραφήσει οικόπεδα ανατολικά της Κρήτης που θα συνόρευαν με την αιγυπτιακή ΑΟΖ. Πάντα γνώριζα, από απόρρητες μελέτες των Αμερικανών και Γάλλων ότι η πλειοψηφία των υδρογονανθράκων μας βρίσκεται σε αυτή την περιοχή και μελέτες των ειδικών σε θέματα υδρογονανθράκων, όπως του Φώσκολου και του Κονοφάγου, επιβεβαίωσαν την ύπαρξή τους στην νοτιοανατολική πλευρά της Κρήτης.

Επομένως, ένα από τα πρώτα θέματα που πρέπει να ασχοληθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι το θέμα της ΑΟΖ και η άμεση οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο, αμέσως μετά την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν γίνει σημαντικές επαφές ανάμεσα στην Ελλάδα, στη Κύπρο και στην Αίγυπτο για την οριοθέτηση των ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο, καθώς και ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Υπήρξαν δυο σύνοδοι κορυφής μεταξύ των κρατών και στις δυο φορές αναφέρθηκαν στην ανάγκη οριοθέτησης. Πρόσθετα, ανέφεραν ότι πρέπει να συγκληθεί η επιτροπή εμπειρογνωμόνων των τριών κρατών για να γίνει η οριοθέτηση και ιδιαίτερα αυτή που συμπίπτουν τα σύνορα Ελλάδας, Αιγύπτου και Κύπρου. Εδώ βέβαια κάποιος κοροϊδεύει τους λαούς γιατί η οριοθέτηση αυτή έχει ήδη πραγμοτοποιηθεί και το μόνο που μένει είναι η υπογραφή της από την ηγεσία των τριών κρατών. Η τρίτη συνάντηση των τριών κρατών θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα μέσα στο 2015 και εκεί θα φανεί τι είδους κυβέρνηση διάλεξε ο ελληνικός λαός για να μας κυβερνήσει.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΥΝΟΡΑ!

Αλλά, ξαφνικά ένα τραγικό γεγονός άλλαξε όλο το προεκλογικό σκηνικό όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είπε στη Θεσσαλονίκη “Ποιά σύνορα; έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;”. Ήταν το επιστέγασμα της ασχετοσύνης ενός ξεκάθαρα πλέον επικίνδυνου κόμματος που δεν μπορεί να χειριστεί τα εθνικά θέματα.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στον ΣΥΡΙΖΑ που να έχει διαβάσει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που ψηφίστηκε το 1982 και αποτελεί το Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών του πλανήτη μας. Οι Τούρκοι που πολέμησαν τις πιο κρίσιμες διατάξεις της νέας Σύμβασης είχαν πάντα μεγάλο πρόβλημα με όλες τις θαλάσσιες ζώνες και ιδιαίτερα αυτή της ΑΟΖ. Οι Τούρκοι όταν αναφέρονται στην μη ύπαρξη οριοθετημένων θαλάσσιων συνόρων δεν αναφέρονται στην αιγιαλίτιδα ζώνη ή χωρική ύδατα αλλά στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Τώρα, ξαφνικά, μετά τις δηλώσεις Τσίπρα οι Τούρκοι θα αρχίσουν να μας αμφισβητούν και την αιγιαλίτιδα ζώνη μας. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος στο κόσμο που διαθέτει χωρικά ύδατα 6 ν.μ. αλλά φαίνεται ότι ένας Έλληνας πρώην πρωθυπουργός αμφισβητεί ότι η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα.

Τα θαλάσσια σύνορά μας στο Αιγαίο Πέλαγος είναι σαφώς οριοθετημένα από τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, το Πρωτόκολλο Αθηνών του 1926 και την ιταλο-τουρκική Συμφωνία και Πρωτόκολλο του 1932. Η Τουρκία δεν θέλει να οριοθετήσει τις θαλάσσιες ζώνες της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας διότι με τα ισχύοντα εύρη αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο- 6ν.μ. Ελλάδας και Τουρκίας – στην Ελλάδα με βάση την Σύμβαση του 1982, περιέρχεται το 93% της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου στην Ελλάδα και μόνο το 7% στην Τουρκία.

Εάν, τελικά, η «πρώτη φορά αριστερά» δεν θα είναι και η «τελευταία φορά αριστερά» τότε θα πενθήσουμε στο μέλλον όχι μόνο τους πρόσφυγες αλλά και κάτι ακόμα χειρότερο.

http://mignatiou.com/2015/09/i-ekdikisi-tis-xechasmenis-aoz/