"Φορωνίς": το χαμένο έπος

"Φορωνίς": το χαμένο έπος 

Προς τιμήν του Φορωνέως γράφτηκε το αρχαιότερο έπος με τίτλο «Φορωνίς», από άγνωστο ποιητή, που χάθηκε. Αυτό το έπος χρησιμοποίησαν ως πηγή τους οι λογογράφοι Ακουσίλαος και Ελλάνικος και από αυτούς οι μεταγενέστεροι, από τους οποίους παίρνουμε μια εικόνα από το περιεχόμενό του.Ο Αργείος διθυραμβοποιός Ελλάνικος, με πρότυπο αυτό το πρώτο έπος, έγραψε δέκα βιβλία με τίτλο « Φορωνίς» που πραγματεύονταν περί της βασιλείας και των έργων του.Η « Φορωνίς» ιστορούσε τονκατακλυσμό του Ωγύγου και την ευεργετική βασιλεία των Ιναχιδών, που δεν επεδίωξε πολέμους, αλλά στα χρόνια αυτά που ανέτειλε η αυγή του πολιτισμού, συνέβαλε στην καλλιέργεια των εγχωρίων σπερμάτων του.

Σ’ αυτό ο Φορωνεύς θεωρείται ως φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού και αποκαλείται «πατήρ θνητών ανθρώπων και πρώτος άνθρωπος»:

«Υπάρχει δε και αυτή η παράδοσις: Πως ο Φορωνεύς σε τούτη τη χώρα ήταν ο πρώτος κάτοικος και ο Ίναχος δεν ήταν άνθρωπος αλλά ποταμός και πατέρας του Φορωνέα»

Σύμφωνα ακόμη με το έπος αυτό ο Φορωνεύς μετά τον κατακλυσμό, αποφάσισε να συγκεντρώσει σε έναν τόπο τους απογόνους του και μαζί και τους άλλους και να προστατεύσει το άοπλο και ανυπεράσπιστο ανθρώπινο γένος, γιατί καθώς ζούσαν σκορπισμένοι και απομονωμένοι, κινδύνευαν ν’ αφανιστούν, από τα θηρία και τους άλλους εχθρούς.Τότε ο Δίας που βασίλευε σε θεούς και ανθρώπους, με την προτροπή της Ήρας του παραδίδει την εξουσία και ο Φορωνεύς γίνεται ο πρώτος θνητός βασιλιάς.Η Ήρα τον συμπαθούσε γιατί ίδρυσε το πρώτο ιερό της στο Άργος και καθιέρωσε τις θυσίες προς τιμήν της, αλλά και γιατί στη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα είχε πάρει το μέρος της.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ερμής σκόρπισε τους ανθρώπους σε διάφορες πολιτείες πάνω στη γη, αφού δεν χωρούσαν όλοι σε μια πόλη. Όμως προέκυψαν καινούργια προβλήματα. Ενώ στην αρχή οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, τώρα μιλούσαν διαφορετικές.Αυτή η σύγχυσις γλωσσών, έγινε αιτία ερίδων και πολέμων. Για να ζουν οι άνθρωποι με δικαιοσύνη και αρμονικά, ο Φορωνεύς συνέταξε τους πρώτους νόμους και ίδρυσε τα πρώτα δικαστήρια. Επινόησε επίσης τα όπλα, δίδαξε στους υπηκόους του η χρήση τους για να προστατεύονται από τα άγρια θηρία, να τρέφονται από το κυνήγι, αλλά και να τα χρησιμοποιούν όπου δεν επιβαλλόταν ο νόμος.

Από την Ωκεανίδα Μελία (ή Αργεία) ο Ίναχος απέκτησε τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα και την Ιώ. Ως παιδιά του αναφέρονται ακόμη ο Φηγεύς, ο Πελασγός, ο Άργος και η Μυκήνη. Ο Φορωνεύς που διαδέχτηκε τον Ίναχο, θεωρείται ο γενάρχης της Πελασγικής φυλής. Η βασιλεία του συνέπεσε με τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου:

«Πρώτος παρ’ Αθηναίοις μνημονεύεται Ώγυγος καθ’ όν Έλλησιν ο μέγας και παλαιός ιστορείται κατακλυσμός. Τούτο λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεύς ο Ινάχου, Αργείων βασιλεύς».

Ο Παυσανίας διασώζει πληροφορίες από το αρχαιότερο έπος Φορωνίς, σύμφωνα με το οποίο ο Φορωνεύς μετά από αυτόν τον κατακλυσμό, ήταν ο πρώτος που συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε έναν τόπο, και τους δίδαξε τον τρόπο του κοινωνικού βίου, ιδρύοντας έτσι την πρώτη πόλη:

«Ο Φορωνεύς δε ο γιος του Ινάχου είναι εκείνος που πρώτος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες, ενώ πριν κατοικούσαν σκόρπιοι ο καθένας μόνος του στα δάση και στα βουνά. Και γι αυτό το μέρος που για πρώτη φορά μαζεύτηκαν ονομάσθηκε «Φορωνικόν»

Προηγουμένως ζούσαν σκόρπιοι και απομονωμένοι όπως οι Κύκλωπες, για τους οποίους ο Όμηρος γράφει:

«Δεν έχουν προεστών βουλές, μήτε από νόμους ξέρουν

και κατοικούνε στων βουνών κατακόρυφα τις ράχες,

μέσα σε βαθουλές σπηλιές και τα παιδιά του ορίζει

καθείς και τη γυναίκα του και δεν ψηφάει τους άλλους»

Ακόμη για χάρη των ανθρώπων ο Φορωνεύς μεταφέρει τη φωτιά από τον ουρανό με τη συναίνεση του Δία και διδάσκει τους ανθρώπους να την χρησιμοποιούν, κυρίως για να προσφέρουν θυσίες:

«Πιο πέρα από το ομοίωμα (του Βίτωνος) υπάρχει ένας τόπος όπου καίνε φωτιά, που τη λένε φωτιά του Φορωνέα, γιατί οι Αργείοι δεν παραδέχονται πως ο Προμηθεύς έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά, αλλά αποδίδουν την εύρεσή της στο Φορωνέα».

Την φωτιά αυτή διατηρούσαν οι Αργείοι άσβεστη στον ναό του Λυκίου Απόλλωνος και την ονόμαζαν Φορωνικόν πυρ. Ακόμη, όπως γράφει ο Παυσανίας, οι Αργείοι πρόσφεραν θυσίες στον τάφο του Φορωνέα, μέχρι τα δικά του χρόνια. Από τον Φορωνέα και τη νύμφη Τηλεδίκη γεννήθηκαν ο Άπις και η Νιόβη. Στο μικρό χρονικό διάστημα που βασίλεψε στο Άργος ο Άπις, όλη η Πελοπόννησος ονομαζόταν Απία και οι κάτοικοί της Απιδόνες. Η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία έσμιξε ο Δίας. Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν ο Πελασγός και ο Άργος. Από αυτόν τον γιό του Δία και της Νιόβης η πολιτεία αλλά και όλη η Πελοπόννησος μετονομάστηκε από Απία σε Άργος.

http://theseus-aegean.blogspot.gr/2013/11/blog-post_10.html

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει την κουκούλα: Υπόθεση Σαμπιχά Σουλεϊμάν

Δύο καταπληκτικά και επίκαιρα άρθρα 

του Γιώργου Καραμπελιά

Σαμπιχά Σουλεϊμάν versus Δημήτρης Χριστόπουλος

Λαϊκή διεύρυνση ή εθνομηδενιστική περιχαράκωση;

Η σύγκρουση γύρω από τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνει έναν εξαιρετικά συμβολικό χαρακτήρα, αντιπαραθέτοντας δύο «πρωταγωνιστές», που εκφράζουν απόλυτα ανταγωνιστικές μεταξύ τους κατευθύνσεις: Τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Ρομά ακτιβίστρια, μουσουλμάνα, γυναίκα, που προσπαθεί να εκφράσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της τόσο απέναντι στον γενικό περιρρέοντα ρατσισμό όσο και στον κατ’ εξοχήν τουρκικό ρατσισμό, που επιθυμεί να εξαφανίσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της, εντάσσοντάς την βίαια στην τουρκική ταυτότητα και στους σχεδιασμούς της Τουρκίας για τη Θράκη.

Από την άλλη, ο Δημήτρης Χριστόπουλος, υπεύθυνος του ΚΕΜΟ (Κέντρο Ερεύνης Μειονοτικών Ομάδων), χρηματοδοτούμενος από το υπουργείο Εξωτερικών, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, συνδεδεμένος με τις ΜΚΟ που συμμετείχαν στην κατεδάφιση της Γιουγκοσλαβίας, σημιτικός, μνημονιακός και, εσχάτως… αντιμνημονιακός.

Δροσερό Ξάνθης, στο γκέτο των Ρομά – Αθήνα, Κολωνάκι, Φίλιον, στο γκέτο των αρχουσών τάξεων και του εθνομηδενισμού. Δύο κόσμοι τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικώς προσπάθησε να συμπεριλάβει, ως δύο διαφορετικές όψεις και πτέρυγές του, στο ψηφοδέλτιό του και επομένως στην απεύθυνσή του. Από τη μια πλευρά, σε ό,τι πιο λαϊκό και περιθωριοποιημένο έχει η χώρα, και από την άλλη σε ό,τι πιο ψευδο-εκσυγχρονιστικό, παγκοσμιοποιητικό και εθνομηδενιστικό διαθέτει. Επρόκειτο για ένα εγχείρημα ακραίου ισορροπισμού, που προσπαθούσε να συνδυάσει τα χαρακτηριστικά του αρχικού σκληρού εθνομηδενιστικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ με την προσπάθεια διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ του 3% προς τα πλατειά λαϊκά στρώματα και τις ευαισθησίες του λαϊκού σώματος – προϋπόθεση για τη μετατροπή ενός μικρού κόμματος, εν μια νυκτί, στον κυριότερο μνηστήρα της εξουσίας, χάρη στη λαίλαπα του Μνημονίου.

Από τις εκλογές του 2012, και μετά την αποτυχία των Αγανακτισμένων –κυρίως με ευθύνη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και του μονολιθικού δεινοσαυρισμού του ΚΚΕ– να εκφράσουν τη νέα λαϊκή πλειοψηφία που διαμορφωνόταν στις πλατείες, η «ιστορική μοίρα» πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, αλλά και στη Χ.Α. από την άλλη, την ευκαιρία να αναδειχθούν σε πολιτικές δυνάμεις πρώτου μεγέθους και να εκφράσουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, αυτή τη νέα πολιτική πραγματικότητα που αναδυόταν. Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό αποτελούσε η προσαρμογή και ο μετασχηματισμός αυτών των δύο σχετικά μικρών κομμάτων σε κόμματα με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά.

Αυτό το παράδοξο, το γεγονός δηλαδή ότι στο πολιτικό προσκήνιο, μέσα από την πολιτική επιτάχυνση που έφερε η σαρωτική κρίση του μνημονίου, αναδείχθηκαν δυνάμεις που δεν διέθεταν τις ιδεολογικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, έχει αναλυθεί από εμάς πολλές φορές. Η πολιτική επιτάχυνση δεν επέτρεψε να γίνουν οι αναγκαίοι ιδεολογικοί μετασχηματισμοί, οι οποίοι πραγματοποιούνται πολύ πιο αργά στο σώμα της κοινωνίας. Γι’ αυτό και μια χιτλερική ομάδα μερικών εκατοντάδων ανθρώπων ψηφίστηκε από πεντακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας, ένα μεγάλο μέρος των οποίων αδιαφορούσαν για την ιδεολογία του κόμματος που ψήφιζαν. Τους αρκούσε η βίαιη αντιμνημονιακή και «εθνική» πολιτική τους. Το ίδιο, σε μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεκαπλασιασμός σχεδόν της εκλογικής του επιρροής αποτελεί το σύμπτωμα αυτής της πολιτικής επιτάχυνσης, το ότι δηλαδή οι πολίτες αναζήτησαν το προσφορότερο όχημα για να εκφράσουν την πολιτική τους αντίθεση στα μνημόνια.

Όμως, όσο περνάει ο χρόνος, η ιδεολογική ταυτότητα, αργά ή γρήγορα, αναδύεται και, σε βάθος χρόνου, η ιδεολογία τελικά επικαθορίζει την πολιτική κατεύθυνση.

Η μία περίπτωση, της Χ.Α., απέδειξε ήδη στην πράξη την αδυναμία της να μεταβληθεί, από μία συμμορίτικη νεοναζιστική ομάδα, σε ένα «σοβαρό» ακροδεξιό κόμμα. Η Χ.Α. δεν άντεξε ούτε ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012 και, μεθυσμένη από την επιτυχία της, βυθίστηκε στο δολοφονικό παραλήρημά της, που με τον Παύλο Φύσσα την οδήγησε στην αναπόφευκτη περιθωριοποίησή της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, είχε μπροστά του μια σειρά από δοκιμασίες και «εξετάσεις» για να δείξει αν μπορεί να υπερβεί τον δομικό και μειοψηφικό εθνομηδενισμό του και να εκφράσει τις πλατειές λαϊκές δυνάμεις, συνδυάζοντας την κοινωνική ευαισθησία με τον πατριωτισμό. Μία από αυτές τις εξετάσεις, και πολύ σημαντική, υπήρξε η συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου του εν όψει ευρωεκλογών, που ήθελε να τις μετατρέψει σε ένα δημοψήφισμα-προάγγελο της ανόδου του στην πολιτική εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όλη την περίοδο μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, ταλαντευόταν ανάμεσα στην πατριωτική πλειοψηφική απεύθυνση, την οποία απαιτούσαν τα εκατομμύρια των νέων ψηφοφόρων, και την περιχαράκωση στα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, τα οποία ενστερνίζεται η πλειοψηφία του κεντρικού στελεχιακού δυναμικού του κόμματος. Η ηγετική ομάδα και ο πρόεδρος του κόμματος, αντί να επιλέξουν ανοικτά τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, έπαιξαν ένα παιχνίδι ισορροπιών. Οι συχνές αναφορές στην «πατρίδα» έρχονταν να καλύψουν τις γενικόλογες τοποθετήσεις πάνω σε εθνικά θέματα, σε κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα ή και στην ίδια την αντίληψη σχετικά την Ευρώπη. Έτσι, ακραίες τοποθετήσεις, όπως διαφόρων συνιστωσών για το μακεδονικό ή για τα ανοικτά σύνορα στους μετανάστες, καθώς και ένα γενικότερο «άρωμα» εκσυγχρονιστικών και παγκοσμιοποιητικών αντιλήψεων για εθνικά θέματα, ζητήματα ασφάλειας κ.λπ., καλύπτονταν μεν, αλλά εμπόδιζαν την αθρόα και απρόσκοπτη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν του επέτρεπαν να σπάσει το όριο του 25 με 30%.

Ο Τσίπρας και οι «προεδρικοί» προσπαθούσαν να υπερβούν το ζήτημα χωρίς να το λύνουν, μέσα από μια προσωπική στρατηγική επαφών με τμήματα του παλιού ΠΑΣΟΚ και μιας διεύρυνσης που δεν περνούσε μέσα από τα κομματικά όργανα αλλά επιβαλλόταν από τα πάνω, με μηντιακό και τηλεοπτικό τρόπο. Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε ανοίγματα προς τον Λαζόπουλο, ηθοποιούς και άλλες περσόνες της ζωής του τόπου και όχι, όπως θα έπρεπε, με μια ενσωμάτωση της παρουσίας των λαϊκών στρωμάτων στην ίδια την ιδεολογία του κόμματος. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε τομές και ρήξεις με ένα κοινωνικά μεσοστρωματικό και ιδεολογικά παγκοσμιοποιητικό, πλειοψηφικό τμήμα της ηγεσίας. Ωστόσο, επειδή ο σκληρός πυρήνας του παλιού ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε με τρόμο αυτά τα ανοίγματα, και τα δεχόταν μόνο με μια εκλογικίστικη ψηφοθηρική λογική, το ζήτημα παρέμενε εκκρεμές μέχρις ότου, με την ευκαιρία των επερχόμενων εκλογών και της πιθανής προοπτικής της εξουσίας, οι αντιθέσεις εξερράγησαν.

Αρχικώς, στην περίπτωση του Καρυπίδη και του Βουδούρη, όπου στην μεν πρώτη απορρίφθηκε μια λαϊκιστική, πλειοψηφικού χαρακτήρα, πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και στη δεύτερη επιλέχθηκε με επιμονή μια φιλοπαπανδρεϊκή μερίδα του ΠΑΣΟΚ! Και αυτή η επιλογή προς το εκσυγχρονιστικό, παπανδρεϊκό, σημιτικό ΠΑΣΟΚ, φάνηκε να θριαμβεύει και στην επιλογή του ευρωψηφοδελτίου, με περιπτώσεις όπως ο Κρίτων Αρσένης, ο Χριστόπουλος κ.ά., ενώ αντίθετα το λαϊκό ΠΑΣΟΚ υποαντιπροσωπεύεται.

Αλλά ο «πυρήνας Εξαρχείων-Κολωνακίου», που ελέγχει τα κομματικά όργανα, έκανε ένα βήμα παραπέρα. Ένα βήμα που ήρθε να αποκαλύψει τη ρήξη ανάμεσα στη μαζική πολιτική απεύθυνση και την κυρίαρχη ιδεολογία του κόμματος. Με βάρβαρο και ανοίκειο τρόπο εκπαραθύρωσε μια υποψήφια, η οποία είχε μάλιστα εκλεγεί τρίτη σε αριθμό ψήφων από την κεντρική επιτροπή (έλαβε 152 ψήφους στους 180). Παράλληλα, ανέδειξε και πρόβαλε ως κεντρική επιλογή του κόμματος ένα καθαρό δημιούργημα του πασοκικού εθνομηδενιστικού συστήματος, όπως τον Χριστόπουλο, που μετεβλήθη στο αντίπαλο δέος και στον κυρίαρχο ιδεολογικά πόλο του κόμματος.

Αλλά αυτή η αντιπαράθεση δεν διεξήχθη σε κλειστά γραφεία, όπως φαντάζονταν και ήλπιζαν, αλλά πήρε δημοσιότητα και αποκάλυψε τη θεμελιώδη αντίφαση πολιτικής και ιδεολογίας που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και κινδυνεύει να αναδειχθεί στο αντίστοιχο της υπόθεσης Μπαλτάκου για τη Ν.Δ. και να αποτελέσει την αχίλλειο πτέρνα της λογικής του κουκουλώματος των αντιθέσεων που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και ο λυσσαλέος και αστείος τρόπος με τον οποίο διάφοροι Σκουρλέτηδες επικρίνουν τη δημοσιοποίηση του ζητήματος, αποφεύγοντας το ίδιο το ζήτημα! Και όμως, την ίδια στιγμή, έρχεται μια δεύτερη, ακόμα πιο φρικτή, αποκάλυψη, η παρουσία ενός ενεργούμενου του τουρκικού προξενείου και των γκρίζων λύκων, του Αχμέτ Κουρτ, στο περιφερειακό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στη Θράκη!

Κατά την άποψή μου, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπαραθυρώσει τον Χριστόπουλο και το ενεργούμενο του τουρκικού προξενείου, πραγματοποιώντας μια ρήξη με την εθνομηδενιστική ομάδα, θα σφραγιστεί τελεσίδικα από μία ενέργεια που θα τον ξαναφέρνει οριστικά, από τις πλατείες και τα λαϊκά ακροατήρια, στο Φίλιον και τα μπαρ των Εξαρχείων. Η προσπάθεια συγκάλυψης των αντιθέσεων έχει εκραγεί και φορέας της υπήρξε μια απόκληρη των αποκλήρων, μια Ελληνίδα μουσουλμάνα Ρομά.

Το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ή 

η επιτομή του εθνομηδενισμού

Του Γιώργου Καραμπελιά

Το σκανδαλώδες «κόψιμο» της Σαμπιχά Σουλεϊμάν από τα ευρωψηφοδέλτια του Σύριζα δεν αποτελεί παρά την τελική πινελιά στην ολοκλήρωση ενός ψηφοδελτίου, το οποίο σηματοδοτεί και μία ρεβάνς –ή αποκάλυψη;– των απροκάλυπτα εθνομηδενιστικών κύκλων στο εσωτερικό του κόμματος.

Διότι το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη σκανδαλώδες –και απολύτως μονομερές ως προς την κύρια κατεύθυνσή του, τόσο ως άνοιγμα προς το εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και ιδιαίτερα βεβαρυμμένο σε μια απολύτως εθνομηδενιστική κατεύθυνση. Οι παρουσίες ανθρώπων όπως ο Δημήτρης Χριστόπουλος, διαβόητο μέλος του ΚΕΜΟ (Κέντρου Ερεύνης Μειονοτικών Ομάδων) και απροκάλυπτου υποστηρικτή των Σκοπίων και των νατοϊκών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία˙ η παρουσία της πασίγνωστης ανανικής Σίας Αναγνωστοπούλου· η υποψηφιότητα του Σημιτογιωργακικού Στέλιου Κούλογλου, θα ήταν ήδη αρκετές, με το ειδικό βάρος τους και την κατεύθυνση την οποία σηματοδοτούν, για να σφραγίσουν αυτό το ψηφοδέλτιο. Όμως δεν έμειναν μόνον εκεί οι φωστήρες της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενέταξαν στο ψηφοδέλτιο και το αγαπημένο παιδί του ΓΑΠ, Κρίτωνα Αρσένη, που, όπως δηλώνει στο βιογραφικό του, υπήρξε «ο μόνος μη Τούρκος εργαζόμενος στο υπουργείο Οικονομικών της Τουρκίας» (σημειωτέον αυτή η επαγγελματική του δραστηριότητα δεν περιλαμβάνεται στο σημερινό του βιογραφικό το οποίο έχει αλλοιώσει) και ο Αντώνης Κανάκης, υπαρχηγός της Λούκας Κατσέλη, σημιτικός και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το 2004. Αυτοί ήρθαν να προστεθούν σε πολλούς άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους «αντιεθνικιστές», όπως ο Γιάννης Μηλιός, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, και άλλοι ών ουκ έστιν αριθμός.

Διότι το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη σκανδαλώδες –και απολύτως μονομερές ως προς την κύρια κατεύθυνσή του, τόσο ως άνοιγμα προς το εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και ιδιαίτερα βεβαρυμμένο σε μια απολύτως εθνομηδενιστική κατεύθυνση.

Η προσπάθεια μιας φαινομενικής εξισορρόπησης αυτής της κυρίαρχης επιλογής, με την παρουσία και κάποιων διαφορετικών φωνών, όπως του Νίκου Ξυδάκη, της Πέπης Ρηγοπούλου ή της Σοφίας Σακοράφα, αποτελούσε τη στάχτη στα μάτια των αφελών. Ωστόσο, το έσχατο επιχείρημα όλων εκείνων των φίλων μας, που είτε συμμετέχουν, είτε ερωτοτροπούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η παρουσία –όντως εμβληματική– της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, μιας Ρομά μουσουλμάνας που αντιστρατευόταν την πολιτική ενσωμάτωσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στην Τουρκία, διακηρύσσοντας πως είναι Ελληνίδα και όχι Τουρκάλα μουσουλμάνα. Αυτή η υποψηφιότητα αποτελούσε την πέτρα του σκανδάλου για όλους τους υποταγμένους στην τουρκική πολιτική και τους κήνσορες του αντιεθνικισμού. Γι’ αυτό και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την εκδιώξουν από το ψηφοδέλτιο. Και το πέτυχαν. Διότι, όπως δήλωσε ο Δημήτρης Χριστόπουλος, που φαίνεται πως είναι αυτός που καθορίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο Τσίπρας, αυτός δεν μπορούσε να είναι συνυποψήφιος με μια υποψήφια που αρνείται ότι «η μειονότητα είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα», και «δούλεψε» για να διωχθεί! Εξάλλου, προχθές μόλις, ο Κούλογλου επιτέθηκε στον φίλο του Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί δεν υπερασπίστηκε όπως όφειλε τον Νίκο Δήμου, υποχωρώντας στον «λαϊκισμό», σε μια χώρα που ο Κούλογλου χαρακτήρισε σαν το «Ιράν της Ευρώπης»!

Έτσι, ολοκληρώθηκε μια πορεία αποκάλυψης του βαθειά ριζωμένου, στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εθνομηδενισμού, που δεν μπορεί να θεραπευτεί με την συχνή επανάληψη της λέξης «πατρίδα» από τον Τσίπρα. Εξάλλου, και ένας γνωστός προδότης –που κυβέρνησε, για κακή μας τύχη, και τη χώρα – μιλούσε συχνά-πυκνά για την «πατρίδα». Χρειάζεται ρήξη με τα κυκλώματα του εκσυγχρονισμού και του εθνομηδενισμού, τα οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την σημερινή κατάντια της χώρας και τα οποία αποδεικνύεται ότι είναι κυρίαρχα σε αυτό το κόμμα, γι’ αυτό και το εμποδίζουν να μεταβληθεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη.

Διότι, στην Ελλάδα της κρίσης, της πείνας των μνημονίων και του τσαλαπατήματος της αξιοπρέπειάς μας, από Δύση και Ανατολή, δεν μπορεί να υπάρξει αυθεντική αντιμνημονιακή δύναμη αν δεν είναι ταυτόχρονα πατριωτική. Και ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποπνέει αυτό το ισχυρό «άρωμα» του εθνομηδενισμού, δεν κατορθώνει να μεταβληθεί σε πραγματικά πλειοψηφική πολιτική δύναμη. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, γι’ αυτό και είναι συνυπεύθυνος, όπως όλοι οι εθνομηδενιστές, για την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, διότι εγκαταλείπει τον πατριωτισμό και τα εθνικά συμφέροντα στη ρητορική των φασιστών.

Αν στην Ελλάδα υπήρχε σήμερα μια αντιμνημονιακή πατριωτική δύναμη, θα μπορούσε να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού. Και αυτή η δύναμη δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.  Και, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι το ευρωψηφοδέλτιό του.

Τι είναι οι Κουτσόβλαχοι;

Η άποψη του Α. Κεραμόπουλλου 

για τους Βλάχους

Του Γιάννη Τσιαμήτρου - Το απάνθισμα αυτό από το βιβλίο του Α. Κεραμόπουλλου δημοσιεύεται σε συνέχειες στην εφημερίδα ''Ημερήσια'' της Βέροιας.

Ο φιλόλογος, καθηγητής πανεπιστημίου, αρχαιολόγος, ερευνητής, αγωνιστής και ακαδημαϊκός Αντώνης Κεραμόπουλλος (1870-1961) είναι από τους πρώτους που ασχολήθηκαν σοβαρά με το θέμα των Βλάχων από τότε που ελευθερώθηκε η Ελλάδα. Το έργο του (‘Τι είναι οι Κουτσόβλαχοι’, 1939) για το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί την μοναδική επιστημονική μελέτη της προπολεμικής περιόδου και σήκωσε κύματα αντιδράσεων στην Ρουμανία γιατί  ο καθηγητής κατέληξε στην διαπίστωση ότι οι Βλάχοι είναι ελληνικοί εκλατινισμένοι πληθυσμοί των περιοχών που τους συναντούμε, ενώ οι Ρουμάνοι υποστήριζαν ότι είναι Δάκες (κάθοδος από βορρά). Μέσα στην μελέτη αυτή υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία και άφθονες ιστορικές πηγές.

Στην αναστατική επανέκδοση του βιβλίου το 2000 από τηνΒιβλιοθήκη Βλαχικών Μελετών (εκδoτικός οίκος University Studio Press) o καθηγητής γλωσσολογίας του ΑΠΘ  Νίκος Κατσάνης στον πρόλογό του, μεταξύ άλλων, τονίζει ότι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά από τότε που έγραψε ο Κεραμόπουλλος για το θέμα των Βλάχων, εκείνο όμως που ακόμα ισχύει είναι η άποψή του ότι η εκλατίνιση των Βλάχων οφείλεται στην οροφυλακή, που άρχισε στους μακεδονικούς χρόνους και συνεχίστηκε  μέχρι τη τουρκοκρατία, θεωρία που πρώτος υποστήριξε ο Μ. Χρυσοχόου (χωρίς να μπορεί να την αποδείξει ιστορικά, ενώ ο Κεραμόπουλλος το έκανε).

Όσον αφορά στις ονομασίες των Βλάχων, ο Κεραμόπουλλος αναφέρει ότι είναι πολλές (Κουτσόβλαχος-Ελλάδα, Τουρκ., Βλάχος-Ελλάδα, Ρουμανία., Walachen-Γερμ., Wallon-Βέλγιο, Welsh-Ουαλία,Αρ(ου)μούνος, Τσιντσάρος, Ρωμαίος, Romanus κλπ) και αυτοί (Βλάχοι) διετέλεσαν υπήκοοι (επιτόπιοι χωρικοί) της απέραντης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που έφθανε μέχρι την Αίγυπτο και την Συρία. 

Η άποψη του Κεραμόπουλλου είναι ότι, το συνηθέστερο όνομα ‘Βλάχος’ προέρχεται  από την αραβική λέξη fellah που σημαίνει τον γεωργόν (φελλάχον). Αυτή η λέξη πέρασε στην Βαλκανική και κατόπιν στην υπόλοιπη Δύση. Η θεωρία αυτή χαρακτηρίζεται σήμερα ατυχής από τους περισσότερους επιστήμονες, οι οποίοι υποστηρίζουν το αντίθετο. Δηλαδή το όνομα προέρχεται από  την κελτική φυλήVolcae (Ουόλκαι) και πέρασε μέσω των Σλαύων (Vlah) στον ελληνικό χώρο ως Βλάχ-ος. Ωστόσο,  ο Κεραμόπουλλος γνώριζε αυτήν την  δεύτερη θεωρία, που την υποστήριζε τότε o Ρουμάνος Capidan,  και προσπάθησε να την ανατρέψει με δικά του επιχειρήματα. Σημαντικό είναι το συμπέρασμα του (Κεραμόπουλλου)  ότι  Βλάχος  δεν δηλώνει τον άνθρωπο που ανήκει σε μια φυλή ή ένα έθνος, αλλά αυτόν που έχει κάποια ασχολία και ιδιότητα και που μπορεί να ανήκει σε οποιοδήποτε έθνος. Aλλωστε οι ίδιοι οι Βλάχοι αυτοαποκαλούνται ‘Αρουμούνοι’, όνομα που ισοδυναμεί με τα Romani, Ρωμιοί που δηλώνουν πολιτική ιδιότητα (ρωμαίος πολίτης).

Αυτοί βρίσκονταν στα ορεινά μέρη της βόρειας Ελλάδας (κλεισούρες διαβάσεις  Πίνδου, Βαρνούντα, Ολύμπου, Βερμίου κλπ) καθώς και σε Αλβανία, Σερβία, Βουλγαρία κλπ. (σημείωση: Ο Κεραμόπουλλος δεν αναφέρει τους προς νότο Βλάχους της περιοχής Ασπροποτάμου και Ακαρνανίας). Τώρα μπορεί να τους βρει κανείς και στις πεδιάδες εξ αιτίας μετακινήσεων για πάρα πολλούς λόγους (καταστροφές, υπερπληθυσμός, αστικοποίηση κλπ).

Ο μέγιστος όγκος λατινοφώνων βρίσκεται πέραν του Δούναβη (Ρουμανία). Οι Βλάχοι ασχολούνταν περισσότερο με την κτηνοτροφία, τον αγωγιατισμό, το εμπόριο και τις διάφορες τέχνες.

Η γλώσσα των Βλάχων είναι λατινογενής και ο Κεραμόπουλλος  με σαφήνεια και επιχειρηματολογία δίνει περισσότερη σημασία στο ‘αίμα’ (φυλετική ιδιότητα) και όχι στην γλώσσα για να κρίνει την εθνότητα κάποιου. Στο ελληνικό χώρο  η αρχή της λατινογλωσσίας δεν είναι τα βουνά γιατί διαφορετικά και οι Σαρακατσάνοι (νομάδες αρχαιότατοι Έλληνες κτηνοτρόφοι) θα είχαν λατινοφωνίσει. Μάλιστα ο ακαδημαϊκός υπερθεματίζει και θεωρεί ελλιπή επιστημονικά την άποψη ότι οι Σαρακατσάνοι μιλούσαν παλιότερα λατινογενή γλώσσα.

Σχετικά με την καταγωγή των Βλάχων του ελληνικού χώρου υποστηρίζει τα εξής: 

Σαφώς και δεν πρόκειται για Ρωμαίους άποικους γιατί  πρώτον οι Ιταλοί ρωμαίοι πολίτες  θα προτιμούσαν εύφορες περιοχές και όχι τα βουνά και δεύτερον αυτοί που ήρθαν ήταν πολύ λίγοι και εξελληνίσθηκαν (π.χ. Κόρινθος). Άλλωστε, από την εποχή του Καίσαρα είχαν απαγορευθεί οι αποικίες εκτός Ιταλίας και επί Τραϊανού οι περισσότεροι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού ήταν αλλοεθνείς-Αστούριοι, Μαροκινοί κλπ.

Παρατίθενται  οι απόψεις  ορισμένων Βυζαντινών χρονογράφων που ομιλούν για κάθοδο Δάκων. Πρώτον αναφέρεται ο Κεκαυμένος (11ος αιώνας), τον οποίον ο Κεραμόπουλλος θεωρεί πλαστογράφο της ιστορίας και εμπαθή προς τους Βλάχους της Θεσσαλίας. Έγραψε δηλαδή για  ιστορικά γεγονότα παλιότερα της εποχής του, που δεν μαρτυρούνται από ιστορικούς μετά την κατάκτηση της Δακίας (από το 3ομ.Χ. αιώνα και έπειτα), και στην ουσία έβρισε τους Βλάχους γιατί  αυτοί ανήκαν στο αντίθετο πολιτικό κόμμα στην επαρχία Θεσσαλίας του Βυζαντίου (μάλιστα αυτοί είχαν επαναστατήσει εξαιτίας της επιβολής φόρων). Την ίδια γνώμη με τον Κεκαυμένο φαίνεται να έχει και ο Χαλκοκονδύλης (15ος αιώνας).

Για μετοίκηση στον  βόρειο ελληνικό χώρο λατινόφωνων Πετσενέγων-Πατσινάκων (μετέπειταΜογλενίτες) από την Δοβρουτσά ομιλεί και ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος ο Κομνηνός (11ος αι.). Συγκεκριμένα  οι Πετσενέγοι  ήταν επιδρομείς και νικήθηκαν από τον Αλέξιο στο Λεβούνιο (κοντά στο Δέλτα της Αλεξανδρούπολης). Τους εναπομείναντες από αυτούς τους κατέστησε και εξαίρετο τάγμα και επειδή ήταν λατινόφωνοι  τους εξέλαβε ομόφυλους με τους Βλάχους της Πίνδου και της Αχρίδας. (την ιστορία  διηγείται ο τότε σύγχρονος χρονογράφος Ζωναράς).

Όμως, όπως φαίνεται  οι απόγονοι αυτών, Μογλενίτες (Μογλενά Αλμωπίας), διαφέρουν πολιτιστικά (ήθη έθιμα, ενδυμασία, γεωργοί και όχι κτηνοτρόφοι) από τους Βλάχους της Πίνδου (αυτοαποκαλούνται Βλάχοι και όχι  Αρουμούνοι, όπως οι Πίνδιοι) και μετά τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο με την ανταλλαγή των πληθυσμών φεύγουν (Ρουμανία, Τουρκία κλπ) ως Βλάχοι, ακόμα και ως Βούλγαροι ή ως Τούρκοι γιατί  πολλοί από αυτούς είχαν εξισλαμισθεί και εκβουλγαρισθεί.

Έτσι ο Κεραμόπουλλος, διαπιστώνοντας ότι για την μετοίκιση ολιγάριθμων  ανθρώπων (Μογλενιτών) υπάρχει πεντακάθαρη ιστορική μαρτυρία, διερωτάται γιατί δεν υπάρχει (στην μετά τον Τραϊανό ιστοριογραφία)  ιστορική μαρτυρία μετακίνησης  τόσων πολυάριθμων πληθυσμών που να καλύπτουν την δυτική Μακεδονία, την Ήπειρο και την Θεσσαλία, όπου βρίσκονται οι Βλάχοι. Είναι προφανές ότι συμπεραίνει πως αυτοί οι Βλάχοι είναι εντόπιοι πληθυσμοί. Άλλωστε, οι περισσότεροι βυζαντινοί χρονογράφοι, που γράφουν για τους Βλάχους, αναφέρονται σε γεγονότα όχι σύγχρονα με την εποχή τους και δεν έχουν ιδίαν αντίληψη.

Για Βλάχους προερχόμενους από άποικους εξ Ιταλίας ομιλεί και ο χρονογράφος Κίνναμος (12ος αιώνας). ‘Ελαφρά τη καρδία’, στηριζόμενος μόνο στην γλωσσική συγγένεια, θεωρεί την καταγωγή των Βλάχων από την Ιταλία. Αυτά τα λόγια όμως δεν σημαίνουν κάποιο μεγάλο γεγονός μετανάστευσης πολυάριθμου πληθυσμού, όπως είναι  οι Βλάχοι του ελληνικού χώρου που αναφέρθηκε προηγούμενα. Κι αυτός ομιλεί για προηγούμενα γεγονότα (…εξ Ιταλίας άποικοι πάλαι  είναι λέγονται…).

Με λίγα λόγια ο Κεραμόπουλλος  θεωρεί ότι οι αναφερθέντες χρονογράφοι δεν  υπηρετούν επαρκώς την ιστορικήν επιστήμη (…ούτως αταλαίπωρος εστιν η ζήτησις της αλήθειας εις πολλούς…).

Κατόπιν ο ακαδημαϊκός  παραθέτει την θεωρία του Rosler (1871), σύμφωνα με την οποίαν  ο ρουμανικός λαός σχηματίσθηκε νότια του Δούναβη και μετά μετανάστευσε βόρεια αυτού. Με λίγα λόγια όταν ο Αυρηλιανός (3ος μ.Χ. αιώνας)  έφυγε από την Δακία μαζί με τον στρατό και τους επαρχικούς, πέρασε νότια του Δούναβη, παίρνοντας μαζί του και τους κατοίκους με τις οικογένειες τους. Αυτοί έμειναν εκεί μέχρι τον 12ο αιώνα και κατόπιν μετανάστευσαν βόρεια του ποταμού στην απέναντι Δακία και την  άλλαξαν εθνολογικά και γλωσσικά (λατινοφωνία)!

Ο Κεραμόπουλλος απορρίπτει την θεωρία αυτή, φέρνοντας πολλά στέρεα ιστορικά επιχειρήματα. Υποστηρίζει ότι οι Δάκες δεν μετακινήθηκαν σαν λαός και  ότι έφθαναν τα 160 χρόνια της ρωμαϊκής κατοχής στη  χώρα τους για να την εκλατινίσουν γλωσσικά (όπως, για παράδειγμα,  έφθασαν 200 χρόνια ο ισπανικός λαός να εκλατινισθεί). Οι Δάκες μάλιστα δεν είχαν μόνο εκλατινισθεί, αλλά είχαν εκλατινίσει και άλλους λαούς (π.χ. Πετσενέγους).

Έτσι οι Δάκες εκλατινίσθηκαν στον δικό τους χώρο (βιολογικός νόμος), όπως για παράδειγμα στην σύγχρονή μας εποχή  λίγοι Άγγλοι στην Αμερική εξάγγλισαν και εξαγγλίζουν  γλωσσικά εκατομμύρια ξένων και μάλιστα Ευρωπαίων  προηγμένου πολιτισμού. Επίσης,  ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας εκλατίνισης ήταν η μακρόχρονη θητεία των υπηκόων λαών στον Ρωμαϊκό στρατό.

Λατινοφωνία βέβαια υπήρχε  νότια του Δούναβη (Αυρηλιανή Δακία), όμως η λατινική γλώσσα ηττήθηκε από την σλαβική γλώσσα σε αντίθεση με την βόρεια του Δούναβη Δακία όπου επικράτησε, ενώ η θρακική ήταν πλέον νεκρή γλώσσα. Εκείνο που τονίζει ο ακαδημαϊκός είναι ότι η ελληνική γλώσσα νίκησε την λατινική γλώσσα  κατά τους βυζαντινούς χρόνους (νότια της από τον 4ο μ.Χ. αιώνα γλωσσικής διαχωριστικής γραμμής ‘Jirecek’ (Αλέσιο Αλβανίας-Σκόπια-Σόφια-παράλια Ευξείνου Πόντου). Ωστόσο, η γραμμή αυτή δεν είναι απόλυτη γιατί υπήρχε λατινοφωνία (νησίδες) νότια της γραμμής  και ελληνοφωνία βόρεια αυτής (πυκνές ελληνικές αποικίες). Ακόμα και τώρα υπάρχει στα νότια  λατινοφωνία (Βλάχοι της Πίνδου) και γιαυτό άλλωστε γίνεται αυτή η μελέτη. Αλλά και η βλάχικη γλώσσα (φθαρμένα λατινικά Πινδίων μεταξύ Ελλήνων, Παριστρίων μεταξύ Σλάβων κλπ), όπως και η ρουμανική γλώσσα δεν είχαν ακόμα διαμορφωθεί με την σημερινή έννοια.

Ο Κεραμόπουλλος, αναφερόμενος σε πηγές (π.χ. Στράβων, τοπωνύμια κλπ), τονίζει ότι οι Μακεδόνες και οι Ηπειρώτες είναι Έλληνες και  η χώρα πέραν του Γενούσου ποταμού ήταν η Ιλλυρία. Από την άλλη μεριά οι Ιλλυριοί ήταν πάντοτε αντίθετοι με τους Μακεδόνες ως δυνάμεις, ‘νόθευσαν’ γλωσσικά (κατά τον Ψαλλίδα) τους  Ηπειρώτες, ήταν μισθοφόροι επί ρωμαιοκρατίας και επί τουρκοκρατίας, πολλοί από αυτούς εξισλαμίσθηκαν και πολέμησαν κατά των Ελλήνων. Προφανώς συντάσσει τους Ιλλυριούς με τους σημερινούς Αλβανούς (αυτοαποκαλούμενους Σκηπιτάρους εκ του ιταλικού schiopetto = οπλοφόρος). Ήταν πολυαριθμότατοι στον ρωμαϊκό στρατό και  μάλιστα στον 3ο μ.Χ.  αιώνα ανέδειξαν και δυο αυτοκράτορες. Ο ακαδημαϊκός θεωρεί ότι πιθανόν το φαινόμενο της επίταξης του άρθρου στην Ρουμανική γλώσσα όπως και στην βουλγαρική προήλθε από την ιλλυρική γλώσσα μέσω του ρωμαϊκού στρατού στον Δούναβη.

Όπως ειπώθηκε προηγούμενα, η λατινική γλώσσα αντιστάθηκε στον γλωσσικό εκσλαβισμό στην Δακία γιατί οι Δάκες ενισχύθηκαν πολιτιστικά από τους Ρωμαίους, όμως, σύμφωνα με τον Κεραμόπουλλο, κακώς αργότερα δέχθηκαν ότι είναι φυλετικά Romani και ονόμασαν τους εαυτούς τους Romanos γιατί στην ουσία φυλετικά  είναι αυτόχθονες και Δάκες στην φυλή. Μάλλον το προτίμησαν (μέσω των ιστορικών τους) με πολιτική σκοπιμότητα, γιατί οι λέξεις Ρώμη και  Αρουμούνοι της Μακεδονίας προσεγγίζονται  ηχητικά προς αυτό.

Μια άλλη θεωρία για την καταγωγή των Βλάχων, και συγκεκριμένα για τους νότιους Βλάχους, Κουτσόβλαχους, Αρβανιτόβλαχους, Τσιντσάρους της Σερβίας, Αρμούνους, είναι ότι κατάγονται όχι από όλους τους Θράκες, αλλά από τους Βησσούς μόνο, οι οποίοι εκλατινισθέντες διασκορπίστηκαν παντού στη Βαλκανική Χερσόνησο παρακινούμενοι από τους Σλάβους κατά τις προς Νότο επιδρομές. Αυτή την θεωρία υποστήριξε ο αυστριακός Thomaschek, και τη δέχονταν και άλλοι, όπως ο Xenopol και ο Densusianu. Αυτή όμως η θεωρία δεν στηρίζεται πουθενά και είναι παράλογη, σύμφωνα με τον Κεραμόπουλλο. Οι Σλάβοι είχαν πόλεμο κατά του Βυζαντινού κράτος και σε αυτό δεν κατοικούσαν μόνο λατινόγλωσσοι, αλλά και ελληνόγλωσσοι, οι οποίοι ήταν και πολυπληθέστεροι. Ανάμεσα σε αυτούς τους ελληνόγλωσσους ήταν και Θράκες. Γιατί λοιπόν οι Σλάβοι δεν ώθησαν προς τα όρη και τους ελληνόγλωσσους αλλά μόνο τους λατινόγλωσσους; Και γιατί επιτράπηκε σε αυτούς (Βλάχους) να έχουν πάντοτε τις καλύτερες  θέσεις διαβάσεων και κλεισουρών; Επίσης, ο ακαδημαϊκός, παραθέτοντας πολλά στοιχεία, τονίζει ότι οι Βλάχοι έχουν τα ίδια  λαογραφικά στοιχεία με τους ελληνόφωνους  γείτονές τους.

Όσον αφορά δε την  μαρτυρία του Ισπανοεβραίου περιηγητή Βενιαμίν εκ Τουδέλας που αναφέρει ότι οι Βλάχοι δεσπόζουν μέχρι τα όρη της Λαμίας κάνουν ληστρική ζωή,  ληστεύουν και σκοτώνουν  τους Έλληνες, ενώ μόνο ληστεύουν τους Εβραίους, η άποψη, σύμφωνα με την διευκρίνιση αυτή, ενός ‘έξυπνου δημοσιογράφου’ ότι οι Βλάχοι δεν είναι Έλληνες, είναι  αφελής (‘εκείσε οδηγεί  η τοιαύτη ληστολογία  η μη μελετώσα τα περιστατικά της εκδικήσεως των ληστών»).

Σύμφωνα με τον  Ρουμάνο πολιτικό και ιστορικό Ν. Iorga οι Βλάχοι του ελληνικού χώρου είναι Ρουμάνοι (‘οι Ρουμάνοι οι μη ελευθερωθέντες’) και μαζί με τους σημερινούς Ρουμάνους αποτελούν κατάλοιπο της Ανατολικής Ρωμανίας. Κατά τον Κεραμόπουλλο, ο Iorga κάνει λάθος στην χρήση του όρου ‘Ρωμανία’ γιατί αυτός δεν σημαίνει την χώρα που ομιλεί ρωμανικά (λατινικά) αλλά το πολιτικό κράτος της Ρώμης. Αργότερα (6ος μ.Χ. αι. και μετά) σήμαινε το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος (το δυτικό κατελήφθη από βαρβάρους), που εξελληνίσθηκε με επίσημη πλέον γλώσσα την ελληνική. Άρα η έννοια της αρχαίας Ρωμανίας  είναι εντελώς διαφορετική από την έννοια της σημερινής Ρουμανίας. 

Επίσης, ο Iorga θεωρεί ότι οι Μακεδόνες στην αρχή ήταν Ιλλυριοί (Αλέξανδρος) που εξελληνίσθηκαν, οι Ιλλυριοί  της Ηπείρου και της Ιλλυρίας εκθρακίσθηκαν και  όλοι αυτοί μετά εκλατινίσθηκαν (Romanite Balcanique). Και εδώ σφάλει ο Ιοrga γιατί όλοι οι κάτοικοι της αρχαίας Ρωμανίας (Βυζάντιο) δεν είναι εκλατινισμένοι  όπως  δείχνουν οι αρχαίες επιγραφές (γραμμή  γλωσσών που καθόρισε ο Jirecek-στα νότια επικρατεί η ελληνική γλώσσα).

Η λατινογλωσσία, κατά τον Κεραμόπουλλο, δεν σημαίνει  και ομοφυλία γιατί  όλοι οι λατινόφωνοι (Ρουμάνοι, Ισπανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι κλπ) δεν έχουν την ίδια ‘συγγένεια αίματος’. Απλά έγινε εκλατίνιση ντόπιων πληθυσμών σε όλη την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δεν υπήρχε δυνατότητα για έξοδο εκατομμυρίων  λατινόγλωσσων αποίκων από την Ιταλία.

O Ρουμάνος ακαδημαϊκός γλωσσολόγος Theodor Capidan θεωρεί ότι οι Βλάχοι κατέβηκαν από την Δακία. Ο Κεραμόπουλλος πιστεύει πως αυτή η άποψη είναι αμάρτυρη ιστορικά και θέτει πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα, το σπουδαιότερο των οποίων είναι πώς είναι δυνατό Δάκες αγροδίαιτοι, πτωχοί ποιμένες, διωγμένοι από την χώρα τους και χωρίς να είναι έμποροι να γίνουν οι καλύτεροι επιχειρηματίες των Βαλκανίων και να κτίσουν τις σπουδαίες αστικές εγκαταστάσεις, όπως Μοσχόπολη, Κλεισούρα, Νέβεσκα κλπ. 

Στην αγγλική μελέτη Cambridge medieval History (1911,1924)  και αυτή του Mutafciev υπάρχει η θεωρία ότι η κοιτίδα όλων (Ρουμάνων, Βλάχων Μακεδόνων) είναι  η Ιστρία και γενικότερα η ΒΔ Βαλκανική. Και αυτή η θεωρία είναι αμάρτυρη ιστορικά από τον ακαδημαϊκό.

Όσον αφορά στην γλώσσα των Βλάχων και αυτή των Δακορουμάνων η άποψη ότι η Κουτσοβλαχική είναι διάλεκτος της Ρουμανικής  δεν στέκει γιατί πρώτον ένας Βλάχος της Μακεδονίας δεν μπορεί να συνεννοηθεί με έναν Ρουμάνο και δεύτερον δεν υπήρξε ιστορική και φυλετική επαφή ανάμεσα στους Δακορουμάνους και τους Κουτσόβλαχους. Στην ουσία τα κουτσοβλαχικά  ανήκουν στις λατινογενείς (ρωμανικές) ‘διαλέκτους’ (νεοϊταλικές, γαλλικές, ισπανικές κλπ) και η σχέση τους με όλες αυτές είναι παράλληλη και όχι υπάλληλη.

Σημαντικό είναι το γεγονός ότι  πρώτα λατινοφώνησε ο ελληνικός χώρος (μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα) και μετά η Δακία (1ος αιώνας μ.Χ.), άρα δεν μπορούμε να μιλάμε  ότι τα βλάχικα είναι διάλεκτος της γλώσσας των Δακορουμάνων. Ωστόσο, γλωσσικές και λαογραφικές  ομοιότητες και αλληλοεπιδράσεις ανάμεσα στους λαούς  της Βαλκανικής είναι φυσικό να υπάρχουν λόγω της γειτνίασής τους.    

Ο Κεραμόπουλλος είναι προσεκτικός και δεν χρησιμοποιεί τους όρους roman, romanisation, αλλά ‘λατινογενής’ ή ‘εκλατίνιση’ για να μη δώσει  λαβή σκανδάλου σε αυτούς που κάνουν κατάχρηση των λέξεων, προφανώς για  λόγους σκοπιμότητας. 

Επισημαίνει για μια ακόμα φορά τα θεμελιώδη ελαττώματα των θεωριών, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, και  που συνίστανται στο ότι δεν αποδεικνύεται ιστορικά  ότι  οι  Βλάχοι του ελληνικού χώρου και οι Δακορουμάνοι ανήκουν στην ίδια φυλή και έχουν την ίδια γλώσσα. Μάλιστα δεν αποδεικνύεται με επιστημονικό τρόπο ότι όλοι ανήκουν στην Romanite Balkanique με αφετηρία τον βόρειο χώρο (Δακία, Ιστρία) και ότι υπήρξε μετακίνηση από βορά προς νότο.

Τονίζει  επίσης  ότι προκύπτουν δυο καθαρά πορίσματα: Οι Βλάχοι μας δεν είναι (α) Ιταλοί ούτε και (β) Δακορουμάνοι.  Τι είναι λοιπόν οι Βλάχοι μας, αναρωτιέται και δηλώνει ότι στην μελέτη αυτή θα προσπαθήσει να διαφωτίσει το θέμα με επιστημονικό τρόπο.

Πιστεύει ακόμα ότι  ο ελληνικός πολιτισμός (και γλώσσα)  δεν νικήθηκε τελικά από τον αντίστοιχο λατινικό λόγω της ανωτερότητάς του. Αντίθετα ο λατινικός πολιτισμός κατέβαλε κατώτερους πολιτιστικά λαούς στην Βαλκανική και η λατινοφωνία επιβίωσε   στα όρη γιατί εκεί δεν υπήρχε διαμάχη ανάμεσα στις δυο γλώσσες (απουσίαζε περισσότερο η ελληνική) και για τους λόγους που θα εξεταστούν παρακάτω:

Μετά την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους (168 π.Χ.) και την διαίρεσή της σε 4 τετραρχίες επετράπη, σύμφωνα με το παλιό Μακεδονικό σύστημα, τα σύνορα προς βορρά (ιδιαίτερα στα όρη)  να συνεχίζεται να  φυλάγονται από ένοπλη φρουρά (οροφύλακες), που αποτελούνταν από εντόπιους. Σε αυτούς τους τόπους (Μελένικο, Νευροκόπιο, Άνω Τζουμαγιά, Πίνδος, Αχρίδα, Στρούγκα,  Κρούσοβο κλπ), όπου ήταν και η παλιά μακεδονική φρουρά (praesidia=οροφυλακή), σήμερα υπάρχουν οι Βλάχοι, μας λέει ο ακαδημαϊκός.

Άρα είναι λογικό να εξεταστεί εάν κατά την ρωμαιοκρατία τα Μακεδονικά praesidia αντικαταστάθηκαν από λατινόφωνους φρουρούς. Βέβαια ρητή μαρτυρία για εγκατάσταση φρουρών στα όρη της Μακεδονίας δεν έχουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι η οργάνωση του ρωμαϊκού κράτους απαιτούσε τα σύνορα, οι δρόμοι και οι διαβάσεις να φυλάγονται και αυτό έγινε.

Ακόμα είναι γνωστό ότι οι ρωμαϊκές λεγεώνες παντού απαρτίζονταν και  από  εντόπιους στρατιώτες των υποταγμένων επαρχιών,  μόνο οι αξιωματικοί ήσαν Ρωμαίοι  και  από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα (212 μ. Χ.) οι μη Ιταλοί στρατιώτες ανακηρύχθηκαν ρωμαίοι πολίτες. Αυτοί υπηρετούσαν  στις λεγεώνες ή στα βοηθητικά σώματα (auxilia) για 25 χρόνια, εκλατινίζονταν γλωσσικά,  παντρεύονταν μετά την απόλυσή τους, οι βετεράνοι έπαιρναν αμοιβές και το προνόμιο της εγκατάστασης ως άποικοι και  τα παιδιά τους γίνονταν επίσης στρατιώτες. Ήταν φυσικό λοιπόν η λατινική γλώσσα να εισέλθει στις οικογένειές τους. 

Ταυτόχρονα, όπως ειπώθηκε, χρειάζονταν η φρούρηση και η ασφάλεια του ρωμαϊκού κράτους στα σύνορα (περισσότερο όρη και διαβάσεις) με την τοπική φρουρά (praesidia armata) και τους οροφύλακες (ripenses, riparienses, limitanei).  Επίσης για εσωτερική ασφάλεια και στις πεδινές περιοχές υπήρχε τοπική φρουρά που αποτελούνταν από ρωμαίους άποικους εντόπιους παλαιμάχους, αλλά και από εντόπιους εθελοντές φτωχούς στρατιώτες-γεωργούς μακρότερης θητείας, οι οποίοι έγιναν  μόνιμοι φρουροί (praesidia propugnacula imperii). Σε όλους αυτούς  δίνονταν χρήματα, προνόμια και προπαντός γη για καλλιέργεια, η δε λατινική γλώσσα ήταν σε αυτούς επίσημη και  μεταδίδονταν  στις οικογένειες τους από γενεά σε γενεά.

Στο σημείο αυτό ο ακαδημαϊκός διευκρινίζει  ότι  οι πλείστοι άντρες των φρουρών στην δυτική Μακεδονία ήταν εντόπιοι, ορεινοί, σκληροτράχηλοι, δημιουργικοί και με κοφτερό μυαλό, τόλμη και επιχειρηματικότητα και σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχαν μεταξύ τους Δάκες γιατί αυτοί (Δάκες)  δεν ήσαν μαθημένοι στην σκληρή  ορεινή ζωή (ήταν  διαφορετικός, καλότυχος, γεωργικός,  ήσυχος  και μη αποδημικός λαός).

Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι  και πριν από την μάχη της Πύδνας (168 π.Χ.) αλλά και μετά είκοσι χρόνια (νόμιμος καθορισμός της Μακεδονίας ως Επαρχία-Provincia του Ρωμαϊκού κράτους) Έλληνες υπηρετούσαν στον ρωμαϊκό στρατό  και αυτό είναι εξακριβωμένο ιστορικά (Πλούταρχος).
Ο ακαδημαϊκός προβαίνει σε  λεπτομερέστερη ανάλυση της ανθρωπογεωγραφίας των παλαίμαχων αποίκων και φρουρών της Επαρχίας της Μακεδονίας με κύριο συμπέρασμα ότι αυτοί ήταν  περισσότερο εντόπιοι  (Ιλλυριοί, Μακεδόνες Ηπειρώτες). Άλλωστε   στο τέλος της θητείας  του αυτοκράτοραΟκταβιανού Αυγούστου (αρχές 1ου μ.Χ. αιώνα) η  Μακεδονία ήταν   provincial senatoria και inermis (μη ένοπλη Επαρχία  και υπαγόμενη στην Σύγκλητο), οπότε η Επαρχία από μόνη της  δημιουργούσε στρατό κατά της ληστείας με εντόπιους κατοίκους (συνέχισε δηλαδή τα παλιά Μακεδονικά praesidia armata που αναφέρθηκαν προηγουμένως).

Αυτοί οι Βλάχοι (της επαρχίας της Μακεδονίας επί Ρωμαιοκρατίας), μας λέει ο Κεραμόπουλλος, είναι περισσότερο ντόπιοι Έλληνες (και όχι Δάκες), που  είχαν μάθει την λατινική  στον στρατό και μετά εγκαταστάθηκαν στα όρη ως veterani (απόμαχοι) προς φρούρηση. Ο ακαδημαϊκός γράφει αυτολεξεί: «Φυλετικώς οι Κουτσόβλαχοι πιθανώς να είναι οι καθαρώτατοι των Ελλήνων, επειδή ήσαν  οι ολιγώτερον προσιτοί εις επιμειξίαν, ως τινες άλλοι Έλληνες αποκέντρων πτωχών μερών».

Αυτοί είναι (Βλάχοι), μας λέει, και οι μετέπειτα ακρίτες, αρματολοί και κλέφτες του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας που  συνέχιζαν να φυλάγουν τα όρη και τις διαβάσεις, αποκτώντας μάλιστα και προνόμια. Αυτοί είναι που δημιούργησαν οικισμούς και πόλεις στα όρη και στις πεδιάδες (π.χ. Μέτσοβο, Μοναστήρι κλπ)  στην Τουρκοκρατία, πλούτισαν με το εμπόριο στη Βαλκανική και  την Δύση, είχαν ελληνική συνείδηση, ήταν πρωτοπόροι με τις πολεμικές τους αρετές στην ελληνική επανάσταση, πρωτοπόροι  στις τέχνες και στα γράμματα και ευεργέτησαν το νέο ελληνικό κράτος. Αυτήν την ελληνική ιστορία της Πίνδου λεηλάτησαν οι ‘φιλολογούντες Κουτσόβλαχοι’ στην Ρουμανία και την συνυπολόγισαν στο Ρουμανικό Έθνος και την Ρουμανική ιστορία που είναι εντελώς ξένη στην πραγματικότητα. Στην ουσία πρώτα οι Έλληνες επαναστάτησαν  (ελληνική αναγέννηση)  και έδειξαν τον δρόμο στους Βαλκάνιους και τους Ρουμάνους και η ελληνική ορεινή φυλή ενίσχυσε την πνευματικότητα στην Ρουμανία και τον τότε δυτικό κόσμο. Ρουμάνοι δεν ήλθαν ποτέ στην ορεινή Πίνδο.  

Οι μόνιμοι αυτοί φρουροί, ιδιαίτερα οι ορεισίβιοι, όπως ειπώθηκε, δεν ήταν μόνο φύλακες, αλλά και επαγγελματίες (γεωργοί, περισσότερο  κτηνοτρόφοι κλπ) γιατί  επί ρωμαιοκρατίας τους αφαιρούνταν μερικές φορές  η ιδιότητα του στρατιώτη  (από τους αυτοκράτορες ως υποτιμημένοι στρατιώτες) και έτσι έπρεπε να αναπτύξουν τα επαγγέλματά τους για επιβίωση. Οι ορεινοί ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, αύξησαν τα κοπάδια τους και  πολλοί από αυτούς μετακινούνταν (νομάδες) τον χειμώνα στα πεδινά λόγω τους ψύχους. Οι περισσότεροι πήγαιναν προς Θεσσαλία, και Ακαρνανία και αυτοί  ‘πληθυνθέντες’, όπως λέει ο Κεραμόπουλλος, αποτέλεσαν την ‘Μεγάλη Βλαχία’ και την ‘Μικρή Βλαχία’ του μεσαίωνα. 

Κατά τον ακαδημαϊκό, η Μεγάλη και Μικρή Βλαχία του Δούναβη δεν έχει καμιά σχέση με  αυτές των ελληνικών χωρών, οι Τούρκοι δε,  βλέποντες ότι η ελληνική Βλαχία είναι μικρότερη σε πληθυσμό, την ονόμασαν Κιουτσούκ (Μικρή) Βλαχία, ενώ την Παρίστρια  (του Δούναβη) Βλαχία την ονόμασαν Μπουγιούκ (Μεγάλη) Βλαχία.

Στο τέλος της μελέτης του ο Κεραμόπουλλος επανέρχεται  στην ονομασία  Τσιντσάροι των Βλάχων και μετά την ανάλυση αυτής  καταλήγει ότι αυτή  προέρχεται από το λατινικό quinquarii (quinque=πέντε) ή quintarii [όρος που δηλώνει σπουδαίο, πέμπτο(;), τμήμα των ρωμαϊκών αποικιών]. Όσα δε λέγονται, ότι δηλαδή η λέξη έχει  σκωπτικό χαρακτήρα (ηχητική επανάληψη ts-ts στη γλώσσα των Βλάχων), είναι προχειρολογήματα ανάξια λόγου.

Όσον αφορά στην λέξη ‘Κοπατσάρης’, ο ακαδημαϊκός διαφωνεί με την άποψη ότι  προέρχεται από το ‘κοπάτς’ (=θάμνος) γιατί τα κοπάτσια βρίσκονται παντού και όλοι άνθρωποι  θα  είχαν αυτό το όνομα. Επίσης θεωρεί παιδαριώδη την άποψη ότι ο ‘κοπατσιάρης’ είναι ‘βλάχος’ που απέβαλε την βλάχικη  και ομιλεί την ελληνική  γλώσσα (επειδή και μόνο  διατηρεί τα έθιμα και την φορεσιά των Βλάχων). Η λέξη κοπατσάρις (πρβλ σπαθάρις, μακελλάρις κλπ), που δεν την έχουν οι Δακορουμάνοι,  είναι λατινογενής και δηλώνει τον συμβότην (συμβοσκό, κτηνοτρόφο, που κανονίζει τα βοσκοτόπια  σύμφωνα με το δίκαιο), που στα λατινικά λέγονταν compascuus και υπάγονταν στο jus compascuum (δίκαιο κοινών βοσκοτοπιών), ήταν δηλαδή compascuarius = κομπασκουάρις. Αυτό, στο ελληνικό στόμα  με παραφθορά έγινε ‘κοπατσάρις’. Οι Σαρακατσάνοι και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, και οι δύο ελληνόφωνοι, ονομάζουν τον κοπατσιάρη  σμίχτη.

Άρα, σύμφωνα με τον Κεραμόπουλλο, το όνομα ‘κοπατσιάρης’ (ρωμαϊκός νομικός όρος’= συμβότης συμβοσκός, σμίχτης) δηλώνει τον  ελληνόφωνο, εντόπιο, πεδινό, που   έκανε την ίδια κτηνοτροφική ζωή με τους Βλάχους στα χειμαδιά τους στην εποχή της ακμής της λατινικής γλώσσας (ρωμαιοκρατία) και δεν υπήρχε στην Δακία (ο όρος άγνωστος εκεί), όπου ο λαός της ήταν περισσότερο γεωργικός.

Ένας άλλος σπουδαίος  όρος που δείχνει  την μετάβαση των Βλάχων στα πεδινά (χειμαδιά) είναι ο ‘τσέλνικας’ (τσέλιγκας), δηλαδή ο αρχιποιμένας, που είναι σλάβικη λέξη και εμφανίσθηκε με την έλευση των Σλάβων. Για αυτήν την έννοια υπήρχε στους  Ηπειρώτες και Αρβανιτόβλαχους η ‘λέξη ‘σκουτέρις’ και για τον ποιμένα (βοσκό) έχουμε την λέξη τσομπάνης (μάλλον τουρκικής ή σλαβικής προέλευσης).  O τσέλνικας ήταν ο αρχηγός του φαλκαριού (η πατριά, το συγγενολόι). Και αυτοί οι όροι, όπως το ‘κοπατσιάρης’, δεν υφίστανται στην Δακία και γενικά  η κτηνοτροφική και γεωργική ζωή των Πινδίων Βλάχων είναι άσχετη με αυτή των Δακορουμάνων.

Ανακεφαλαιώνοντας ο ακαδημαϊκός, τονίζει ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε μόνιμο εφεδρικό μεθοριακό στρατό αποτελούμενο από γεωργοκτηνοτρόφους φρουρούς κατωτέρας στρατιωτικής ποιότητας μέχρι και την Αφρική. Αυτούς τους ονομάζει  ‘φελλάχους’ (σημιτο-αραβική λέξη) και ισοδυναμούν με το όνομα Βλάχοι. Οι δικοί μας Βλάχοι (Πίνδιοι) αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όνομα  ως προσβλητικό (απαίδευτος χωρικός) και καλούν τους εαυτούς τους ‘Αρουμούνους’, δηλαδή Ρωμαίους με πολιτική ιδιότητα. Το όνομα ‘Βλάχος’ δεν δηλώνει εθνότητα, και γιαυτό  άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων (Δάκες, Ιλλυριοί κλπ) που έχουν αυτή την ιδιότητα   μπορούν να ονομάζονται  έτσι. Μόνο οι Μογλενίτες αποκαλούν τους εαυτούς τους Βλάχους γιατί αυτοί ποτέ δεν υπήρξαν Ρωμαίοι πολίτες και είχαν πάντοτε την ιδιότητα του Βλάχου (ως γεωργοί). 

Στην Δακία αναμείχθηκαν πολλοί λαοί (Σλάβοι, Πετσενέγοι κλπ), οι οποίοι ποτέ δεν  γνώρισαν τους Ρωμαίους και δεν υπήρξαν Ρωμαίοι πολίτες (Romani cives), ούτε σε αυτούς, όπως και στους Δάκες το όνομα Βλάχος δεν ενέχει  κάποια κακή χροιά,  αντίθετα  παρέχει υπερήφανο αίσθημα πατριωτικής έπαρσης. Αυτή η θεμελιώδη διαφορά της έννοιας της λέξη ‘Βλάχος’ πέραν του Ίστρου, όπως και τα άλλα ανάλογα τεκμήρια,  τους χωρίζει από τους Βλάχους της Πίνδου σαν σινικό τείχος. Οι  ίδιοι οι Βλάχοι της Πίνδου ξεχωρίζουν τους εαυτούς τους (αυτοαποκαλούμενοι, όπως είπαμε, Αρμούν)  από τους πέραν του Ίστρου (Δούναβη) τους οποίους ονομάζουν Vlahut.

Έτσι, οι Ελληνόβλαχοι, όπως και άλλοι (Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι κλπ), έχασαν τη γλώσσα τους, όχι όμως το ‘αίμα’ τους (ο ακαδημαϊκός διευκρινίζει  ότι η λέξη  ‘αίμα’  δηλώνει το έθνος).

Στα παραρτήματα Α΄ και Β΄ ο Κεραμόπουλλος παραθέτει περισσότερα στοιχεία που αποτελούν πολύτιμες πηγές πληροφοριών για τον ερευνητή που θέλει να ασχοληθεί  με το θέμα των Βλάχων του ελληνικού χώρου.

Στο Παράρτημα  Α΄, αφού τονίζει ότι μετά την εκλατίνιση των πεδινών επήλθε  η γλωσσική επανελλήνιση, ενώ διατηρήθηκε η λατινογλωσσία στα ορεινά, γράφει χαρακτηριστικά και επιγραμματικά: ‘Αποκλεισθέντος του αποικισμού, μόνη η οροφυλακία ερμηνεύει την γένεσιν και παρουσίαν των Βλάχων μας επί των ορέων, ως θα εκθέσωμεν και κατωτέρω’ (εννοεί Β΄ Παράρτημα). Έτσι διαφαίνεται ότι  ούτε αποικισμός Ρωμαίων (που δεν ήταν μεγάλος, λεπτομερή ανάλυση του οποίου κάνει ο ακαδημαϊκός), ούτε κάθοδος Δακών, ούτε στάθμευση ρωμαϊκών λεγεώνων στη Δυτική Μακεδονία, ούτε ώθηση λατινοφώνων από επιδρομείς (Σλάβοι, Βούλγαροι) προς τα ορεινά ερμηνεύουν  την λατινοφωνία στην Πίνδο, παρά μόνο η ύπαρξη της οροφυλακής σύμφωνα με την οργάνωση του Ρωμαϊκού κράτους. Πρέπει να σημειωθεί μάλιστα ότι οι άποικοι Ρωμαίοι (υπήρξε βέβαια και επί δημοκρατίας της Ρώμης απαγόρευση αποικισμού έξω της Ιταλίας) προτιμούσαν πεδινές περιοχές (Φίλιπποι, Δίον, Πέλλα, Κασσάνδρεια κλπ), οι οποίες ήταν εύφορες σε αντίθεση με την άγονη και ορεινή Δ. Μακεδονία.

Στο Παράρτημα Β΄ ο ακαδημαϊκός, αφού επισημαίνει ότι το όρια των προϊστορικών κρατών ήταν φυσικά (φυσική χωρογραφία), ιδιαίτερα στον βόρειο ελλαδικό χώρο (Μακεδονία) τα παλιά αυτόνομα κρατίδια ενώνονται τρόπον τινά, εγκαταλείπονται τα φρούρια (τείχη) και για την φύλαξη των ορίων προτιμείται η οροφυλακή από εντόπιους αφού δεν υπήρχε  τακτικός στρατός εξ επαγγέλματος.

Επί βασιλείας του Φιλίππου του Β΄, ο οποίος προπαρασκεύασε το μεγαλείο της Μακεδονίας, η οροφυλακή κατέστη θεσμός (με ευθύνη του βασιλιά)  για την ασφάλεια από τους βαρβάρους και ληστές. Την ίδια οργάνωση ακολούθησε ο Μέγας Αλέξανδρος, οι διάδοχοί αυτού (π.χ. Πτολεμαίος στην Αίγυπτο), ακόμα και ο τελευταίος Μακεδόνας βασιλιάς, ο Περσέας. Αυτήν την οροφυλακή, σύμφωνα με τον Κεραμόπουλλο, ζήτησαν οι κατακτηθέντες (από τους Ρωμαίους) προύχοντες Μακεδόνες για την ασφάλεια των περιουσιών τους (ποίμνια, βοσκές κλπ). Γενικά οι φρουροί των συνόρων αμείβονταν με κλήρο (γη για καλλιέργεια, βοσκοτόπια για τα ποίμνια κλπ) και με άδειες άσκησης επαγγέλματος, ανάλογα όπου βρίσκονταν (ορεινή Μακεδονία, Δακία, Αίγυπτος κλπ) και ήταν εντόπιοι και  άποικοι (από το εσωτερικό της χώρας). Όπως ειπώθηκε και προηγούμενα, αυτό συνεχίστηκε και στους χρόνους της Ρωμαιοκρατίας.

Σπουδαίες  λεπτομερείς πληροφορίες για την οροφυλακή επί Ρωμαιοκρατίας μας παρέχει ο Κεραμόπουλλος μέσω επιστημόνων και ερευνητών όπως οι  Mommsen, Lesquier, Hirschfeld, Grosse, Bauer Diehl, Maspero,  Seeck  και Stadtmuller. Για την δημόσια ασφάλεια εντός της χώρας και μέχρι την Αίγυπτο και την Μ. Ασία υπήρχαν επίσης εντόπιοι ‘διωγμίται’ ή ‘φυλακίται’ (κάτι σαν τους σημερινούς χωροφύλακες) και ήταν σώμα συγγενές προς τους οροφύλακες. Oι οροφύλακες είχαν διάφορα ονόματα (limetanei, castriciani, duciani, burgarii κλπ), ήταν κατώτεροι των κανονικών στρατιωτών, υπηρετούσαν για 25 έτη, έκαναν διάφορα επίσης επαγγέλματα, παντρεύονταν, ζούσαν με τις οικογένειες τους μέσα στα κάστρα και η οροφυλακή ήταν κληρονομική. Η οχύρωση των  ορίων ήταν τέλεια, συνδυαζομένη με την οχύρωση των πόλεων έτσι ώστε από την ανατολή μέχρι την δύση  η ρωμαϊκή αυτοκρατορία να φρουρείται ολόκληρη.

Κατά τον Stadtmuller, καθόλη την διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας και μετέπειτα του Βυζαντίου δεν υπήρχε πάντοτε ο ίδιος τρόπος άμυνας του κράτους (άποικοι, μέτοικοι, εντόπιοι, γεωργοί στρατιώτες, τακτικός στρατός,  μισθοφόροι βάρβαροι λαοί κλπ). Μέχρι και τον 10ο μ.Χ. αιώνα το Βυζάντιο είχε τον θεσμό της οροφυλακής και τα Θέματα (Επαρχίες του Κράτους) διεύθυνε ο Στρατηγός που είχε εξουσία στρατιωτική, πολιτική και εκτελεστική. Aπό τον 11ο μ.Χ. αιώνα καταρρέει ο θεσμός των Θεμάτων λόγω της αμέλειας των αυτοκρατόρων για την άμυνα της χώρας και ο στρατηγός είναι μόνο πολεμικός άρχοντας. Αυτός αντικαθίσταται από τον Πραίτορα, με αυτήν την μεταρρύθμιση  η οροφυλακή αντικαθίσταται από  μόνιμο στρατό και δαπανηρούς μισθοφόρους, οι ελεύθεροι γεωργοί στρατιώτες  απορροφούνται βαθμιαία από τους μεγαλοκτηματίες και γενικά ο στρατός δεν είναι τόσο αξιόμαχος για την άμυνα της χώρας. Αυτά μας λέει ο Stadtmuller. 

Ωστόσο, ο Κεραμόπουλλος μας λέει ότι η ανάπτυξη της μεγάλης γεωκτησίας και η αλλαγή στη στρατιωτική οργάνωση δεν έθιξε όλες τις τάξεις των χωρικών, ιδιαίτερα τους Πίνδιους, των οποίων τα ειδικά καθήκοντα δεν γίνονταν να εκτελεστούν από άλλους άνδρες, εάν δεν ήταν σκληροτράχηλοι όπως αυτοί (Πίνδιοι). Γιαυτό  ο ακαδημαϊκός θεωρεί ότι ο θεσμός των οροφυλάκων (limitanei), ως πανάρχαιος που ήταν στη Μακεδονία, διατηρήθηκε πράγματι μέχρι την τουρκοκρατία.

Στο τέλος του Παραρτήματος Β΄, ο Κεραμόπουλλος επισημαίνει για μια ακόμη φορά την αναγκαιότητα της οχύρωσης της Πίνδου προς την Ιλλυρίαν, πράγμα που γίνονταν από πολύ παλιά (θεωρεί τον Φίλιππο τον Β΄ ως  πρώτον στην οργάνωση της οροφυλακής), μας δίνει περισσότερες πληροφορίες για την οχύρωση της επί Διοκλητιανού και Ιουστινιανού και αναφέρει τα σωζόμενα φρούρια.    

Μετά την παράθεση των παραπάνω στοιχείων, ο Κεραμόπουλλος συνοψίζει την άποψή του ως εξής: Τα λείψανα των εντόπιων οροφυλάκων, που  φρουρούσαν την Πίνδο, τον Βαρνούντα, τον Όλυμπο, τα Καμβούνια κλπ από τους εισβολείς και τους εντόπιους ληστές κατά τους Μακεδονικούς χρόνους, που συνέχισαν και επί Ρωμαιοκρατίας και που αναγκαστικά έμαθαν την λατινική γλώσσα (20-25 χρόνια υπηρεσία στη ρωμαϊκή διοίκηση), είναι οι Βλάχοι (ντόπιοι λατινόφωνοι) που γνωρίζουμε όλοι μας.

Σημείωση: Με τη λέξη ‘ακαδημαϊκός’ στο κείμενό μας εννοούμε τον Α. Κεραμόπουλλο.

(Πηγή: ‘Τι είναι οι Κουτσόβλαχοι’, Αντωνίου Δ. Κεραμόπουλλου, εκδ. University Studio Press, Θεσ/νίκη 2000, προλεγόμενα Χ. Παπαστάθης, Ν. Κατσάνης)

 http://vlahofonoi.blogspot.gr/2014/04/blog-post_20.html#more

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη!

Ευχές για υγεία, πρόοδο και κουράγιο σε όλες τις φίλες και όλους τους φίλους...

Γαλλία: Προς νίκη του Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές;

Γαλλία: Προς νίκη του Εθνικού Μετώπου 

στις ευρωεκλογές;

Αλαίν Σοράλ, Πρόεδρος του Égalité et Réconciliation (Γαλλία)
(μτφ. Κριστιάν)

Ενώ η Μαρίν Λεπέν πανηγύριζε πριν από μία εβδομάδα για την επιτυχία του κόμματός της στις δημοτικές εκλογές (το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε 12 πόλεις), βλέπει τώρα τις δημοσκοπήσεις να επιβεβαιώσουν τις φιλοδοξίες της να επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

 Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις των IFOP και IPSOS, το 22% των Γάλλων θα ψηφίσουν το Εθνικό Μέτωπο (ΕΠ, FN) στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές, ποσοστό που θα τοποθετούσε το εθνικιστικό κόμμα λίγο πίσω από το UMP (24%), αλλά μπροστά από τους Σοσιαλιστές (19%). Αυτό το 22% υπέρ του ΕΠ προέρχεται ως επί το πλείστον από τα πιο λαϊκά στρώματα του πληθυσμού (30% υπαλλήλων και 44% εργάτες).

Όμως, η επιτυχία του κόμματος της Λεπέν πρέπει να μετριαστεί: περισσότερο από μία μαζική υποστήριξη για την πολιτική ατζέντα του, οι ψήφοι που συλλέγονται από το ΕΠ είναι περισσότερο ψήφοι που τιμωρούν  τη διαχείριση της κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ και τη πολιτικής της λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ειρωνεία της τύχης, στο χαρτί, το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου μοιράζει επιχειρήματα με τους πιο ένθερμους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των κοινωνικών κατακτήσεων και της κυριαρχίας των λαών: απόρριψη των πολιτικών της οικονομικής λιτότητας που επιβάλλονται από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), έξοδος από το ευρώ και ένας προστατευτισμός -σε αντίθεση με μια υπερ-φιλελεύθερη οικονομική και χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση- που υπερασπίζονται ορισμένοι από τους πιο φημισμένους διεθνείς οικονομολόγους (Jacques Sapir, Emmanuel Todd, Joseph Στίγκλιτζ, Πολ Κρούγκμαν η Nouriel Roubini, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς).

Το Εθνικό Μέτωπο υπερασπίζεται επίσης τη κρατική παρέμβαση για τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ο ίδιος ο Ζωρζ Μαρσέ, επικεφαλής του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος 1970-1994, που ζητούσε να αποτραπεί ένα κύμα εισαγόμενης φτηνής εργασίας που θα δημιουργούσε ένα γενικό κοινωνικό ντάμπινγκ), την ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο ή ακόμη τη καταχώριση του δημοψηφίσματος λαϊκής πρωτοβουλίας στο Σύνταγμα.

Ολόκληρη μια συστοιχία μέτρων εμποτισμένων με σκληρό πατριωτισμό, που συγκρούεται μετωπικά με τον ευρωπαϊσμό.

« Εάν το Εθνικό Μέτωπο κερδίζει στις επόμενες ευρωεκλογές, θα είναι το απόλυτο μήνυμα στην κυβέρνηση [του Ολάντ] ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως χρίστηκε. Αν κάθε χώρα είχε τον έλεγχο της οικονομίας της και του νομίσματος της, είναι σαφές ότι θα διαχειριζόταν την κρίση πολύ καλύτερα από ό, τι κάνει η ΕΕ. Ο λόγος για τον οποίον το εμπόριο τέθηκε υπό την ευθύνη του κ. Φαμιούς [ΣΚ], είναι μόνο για να επιταχυνθεί η διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Συνθήκης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, ένα σύμφωνο που θα προκαλέσει τη σχεδιαζόμενη καταστροφή της γεωργίας μας», δήλωσε η πρόεδρος του ΕΠ στο γαλλικό ραδιόφωνο RTL στις 4 Απριλίου.

«Το να είσαι υπέρ της Ευρώπης σήμερα στην Ισπανία, είναι σαν να είσαι ανόητος»

Με άλλα εθνικιστικά κόμματα που αυτοαποκαλούνται ευρωσκεπτικιστές, όπως το αυστριακό FPÖ, το Vlaams Belang στο Βέλγιο και οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Εθνικό Μέτωπο δημιούργησε ένα κόμμα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Συμμαχία για την Ελευθερία (EAF στα αγγλικά), με σκοπό να καταφέρει να εκλεχτούν 25 ευρωβουλευτές στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές και να «εκραγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα».

Προς το παρόν, το βρετανικό UKIP και τα σκανδιναβικά κόμματα αρνήθηκαν να ενταχθούν στη συμμαχία, η οποία με τη σειρά της, αρνήθηκε την ένταξη κομμάτων, όπως το ουγγρικό Jobbik ή την Ελληνική Χρυσή Αυγή, που θεωρούνται υπερβολικά «ριζοσπαστικά». 

Σε συνέντευξη Τύπου του EAF, τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, η Μαρίν Λεπέν διευκρίνισε επίσης ότι δεν έχει επαφή με τα καταλανικά αποσχιστικά κόμματα: «  Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, η Ισπανία είναι μία από τις χώρες όπου τα ευρωσκεπτικιστά κινήματα δυσκολεύονται να πετύχουν». Ο Αλέν Σοράλ (Alain Soral), Γάλλος κοινωνιολόγος και δοκιμιογράφος, πρόεδρος της ένωσης και του ιστοτόπου ανεξάρτητης ενημέρωσης Ισότητα και Συμφιλίωση (Égalité & Réconciliation), θεωρεί ότι να είσαι φιλοευρωπαϊστής στην Ισπανία σήμερα σημαίνει ότι είσαι «ανόητος».

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι από ηλικιακά μια διαδικασία εκκαθάρισης του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, το κεφάλαιο ήθελε να ανακτήσει την εξουσία και όλα όσα είχε παραχωρήσει στο κόσμο της εργασίας. Είναι για αυτό το λόγο, που όσο πιο πολύ προχωράμε στη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συναντάμε πάντα μεγαλύτερη ανεργία και όλο και λιγότερη αγοραστική δύναμη [...] . Κολάκευσαν την Ισπανία δίνοντας της χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, υπόσχοντας της πλούτη, όταν σήμερα υπάρχουν μόνο δυστυχία

 και πόνος».  

 Καταστολή και ψέμα

Κατ' αυτόν, τα εθνικιστικά κόμματα όπως το ΕΠ αντιπροσωπεύουν την αντίθεση σε μια συμπαραγωγή της σοσιαλιστικής αριστεράς και της καπιταλιστικής δεξιάς (γνωστή ως UMPS στη Γαλλία), η οποία προασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της τράπεζας σε βάρος των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για τον Αλέν Σοράλ αν ορισμένες χώρες αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το ευρώ, με συντονισμένο τρόπο, η Γαλλία θα ήταν ακριβώς ο κινητήρας αυτής της κατάρρευσης της ΕΕ και θα ακολουθόταν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία .

 «Στις Ευρωεκλογές, το Εθνικό Μέτωπο θα κερδίσει ακόμα περισσότερες ψήφους από ό, τι στις δημοτικές επειδή οι ​​άνθρωποι θα ψηφίσουν κατά της ΕΕ. Αλλά δεν νομίζω ότι οι άρχουσες ελίτ θα αναγνωρίσουν αυτή τη ψήφο διαμαρτυρίας. Θα ήταν σαν να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος και ότι επομένως, θα έπρεπε να παραδώσουν εξουσία. Και αυτό ποτέ δεν θα το κάνουν».  Ο Σοράλ παρατηρεί ότι οι ελίτ απαντάνε στη  πολιτική απείθεια με αστυνομική και δικαστική καταστολή και με ψέματα, εξισώνοντας τα εθνικιστικά κόμματα (και όλους εκείνους οι οποίοι, όπως ο ίδιος, μοιράζονται το σύνολο ή μέρος των επιχειρημάτων που προέβαλαν αυτά τα κόμματα) με επικίνδυνα νεοναζί κινήματα, με τη συνενοχή των κραταιών ΜΜΕ που διαδίδουν αυτά τα μηνύματα.  «Μας απειλούν, αφού δεν έχουν καμία εναλλακτική λύση να μας προτείνον για τη φτώχια: ή ΕΕ ή φασισμός, μας λένε. Αλλά κινούμαστε ήδη σε πορεία προς ένα ολοκληρωτικό κράτος στη Γαλλία».

Ο δημοσιογράφος δίνει τον εαυτό του ως παράδειγμα, διαβεβαιώνοντας ότι, όταν πριν από τριάντα χρόνια τον καλούσαν στα ΜΜΕ να εκφράσει και να διατυπώσει τις απόψεις του και τις αναλύσεις του,  σήμερα για να εκφράσει τις ίδιες ιδέες στο Διαδίκτυο, λαμβάνει καθημερινά δικαστικές κλίσεις και τον καλούν δικαστές και η αστυνομία. 

«Μου επιτέθηκαν πέντε φορές, αλλά παρόλο που ταυτοποίησα επίσημα τους επιτιθέμενους μου στις φωτογραφίες που μου παρουσίασαν, η υπόθεση κάθε φορά έκλεισε χωρίς συνέχεια. Ο Υπουργός Εσωτερικών [ο Μανουήλ Βαλς, που έγινε πρωθυπουργός] ο ίδιος με απειλεί ανοιχτά και δημοσίως. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν από είκοσι χρόνια. Το επόμενο βήμα θα είναι να με ρίξουν στη φυλακή».

Το τεντωμένο χέρι του Πούτιν

Όσο για τις επαφές των εθνικιστικών κόμματων με τη Ρωσία (οι οποίες έγιναν πιο ορατές με την κρίση στην Ουκρανία), ο Αλέν Σοράλ τις βλέπει επίσης ως πιθανό μέλλον. Το Εθνικό Μέτωπο δεν έκρυψε την υποστήριξή του για την πολιτική του Βλαντιμίρ Πούτιν για την αντίθεσή του με την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης. 

Στο σημείο αυτό, ο Αλέν Σοράλ δεν μασάει τα λόγια:

«Υποστηρίζοντας μια ατλαντιστική εξωτερική πολιτική η οποία ασκεί στρατιωτική βία και που υποστηρίζει φονταμενταλιστικές ομάδες σε ορισμένα μέρη του κόσμου, οι ελίτ μας επιδιώκουν να διατηρηθούν στην εξουσία, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες και να συνεχίζουν να πλουτίζουν. Όσο λιγότερη λαϊκή νομιμοποίηση διαθέτουν, τόσο περισσότερο ενισχύουν την εξουσία τους με τα χρήματα και τη στρατιωτική δύναμη. Και αυτό είναι το μονοπάτι που οδηγεί στη δικτατορία, γιατί όταν οι κυβερνώντες φοβούνται τους ίδιους τους λαούς τους, επιδιώκουν να έχουν το στρατό στη  πλευρά τους, αλλά και τα χρήματα για να πληρώσουν αυτό το στρατό και έτσι να τον έχουν υπό έλεγχο».

Εκτός από το να θεωρήσει τη Ρωσία ως «αναγκαίο πολιτικό αντίβαρο» στην επεκτατική ατλαντιστική στρατηγική, ο Αλέν Σοράλ τη θεωρεί επίσης ως το φυσικό εμπορικό εταίρο της Ευρώπη στα Ανατολικά, με μια αναδυόμενη μεσαία τάξη που απαιτεί όλο και περισσότερα τελικά προϊόντα».

«Είναι πολύ πιθανό ότι αύριο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα τεντώσει το χέρι του προς τα εθνικιστικά κόμματα, αν αυτά κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη. Προς το παρόν, δεν το κάνει για να μη παρέμβει στη πολιτική της Δυτικής Ευρώπης. Θα το έκανε αν ήταν σίγουρος ότι θα κερδίσει. Αλλά έχει εναντίον του το Hollywood και τριάντα χρόνια ατλαντιστικής προπαγάνδας».

Μένει να δούμε αν η ακρίβεια της πρόγνωσης του αναλυτή  -ο οποίος λέει ότι σπάνια κάνει λάθος-  θα επιβεβαιωθεί, αρχής γενομένης από τις επόμενες ευρωεκλογές.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3611.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.U0-3jlV_uSo