Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Κυκλοφόρησε...


Πληροφορίες στην κ. Σοφία Κεσίδου, 210 3316036, 
φαξ 210 3250421
E-mail: bookstore@infognomon.gr
Ηλεκτρονικές παραγγελίες στο www.infognomon.com
ISBN: 978-960-8362-64-2
Σελ.: 504
Τιμή: 25 ευρώ


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ


1. Προϊστορία της Χερσονήσου του Αίμου 

α. Η Παλαιολιθική και η Μεσολιθική Εποχή
β. Η Νεολιθική Εποχή
γ. Οι εξελίξεις στην διάρκεια της Νεολιθικής και  Χαλκολιθικής Εποχής στο δυτικό τμήμα της
 Χερσονήσου του Αίμου
Σημειώσεις Κεφαλαίου

2. Η Εποχή των Μετάλλων στις ΒΔ περιοχές του ευρύτερου ελλαδικού χώρου
α. Εποχή του Oρειχάλκου και Μυκηναϊκός πολιτισμός
β. Η μεταβατική περίοδος από την Εποχή του Ορειχάλκου  στην Εποχή του Σιδήρου
γ. Εποχή του Σιδήρου
Σημειώσεις Κεφαλαίου

3. Τα ιλλυρικά φύλα και η εμφάνιση των Αλβανών
α. Η εμφάνιση των Ιλλυριών και οι σχέσεις τους με τον ελληνισμό
β. Το Βασίλειο της Μακεδονίας και τα ιλλυρικά φύλα
γ. Ελληνιστικοί χρόνοι - Ρωμαιοκρατία
δ. Η Βυζαντινή περίοδος
Σημειώσεις Κεφαλαίου

4. Τα Δυτικά (Ηπειρωτικά) ελληνικά φύλα
α. Μολοσσοί-Θεσπρωτοί-Χάονες
β. Τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα της Ηπείρου
Σημειώσεις Κεφαλαίου

5. Οθωμανική κυριαρχία – Νεώτεροι χρόνοι 
α. Η Οθωμανική κατάκτηση
β. Η Αλβανία υπό οθωμανική κυριαρχία
γ. Νεώτεροι χρόνοι (18ος αιώνας–αρχές 20ου αιώνα)
Σημειώσεις Κεφαλαίου

6. Η γλωσσολογική διάσταση
α. Η Ιλλυρική γλώσσα
β. Η Αλβανική γλώσσα
Σημειώσεις Κεφαλαίου

7. Υποθέσεις για την καταγωγή των Αλβανών
Προέλευση των Αλβανών – Εισαγωγικά
α. Ιλλυριοί και Αλβανοί
β. Θράκες/Δάκες και Αλβανοί
γ. Έλληνες και Αλβανοί
δ. Μη-συμβατικές θεωρίες
Σημειώσεις Κεφαλαίου

8. Επιστήμη και Πολιτική
α. Αλβανικοί εθνικοί μύθοι
β. Αρχαιολογία και προπαγάνδα
Σημειώσεις Κεφαλαίου

9. Οι Αρβανίτες του ελλαδικού χώρου
α. Μεταναστεύσεις και εγκαταστάσεις
β. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες
Σημειώσεις Κεφαλαίου

10. Γενικά Συμπεράσματα
α. Ανακεφαλαίωση
β. Περί Αλβανίας και Αλβανών

ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑΤΑ
ΠΙΝΑΚΕΣ
Κατάλογος Εικόνων-Χαρτών
Βιβλιογραφία
Ευρετήριο ονομάτων, τόπων και όρων
Παράρτημα εγχρώμων Χαρτών 


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Σαρακατσάνοι


Οι Σαρακατσάνοι, γνωστοί και ως Καρακατσάνοι ή Σαρακατσαναίοι, είναι μια πανάρχαιη ελληνική νομαδική φυλή που βρίσκεται διασκορπισμένη σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Σαρακατσάνων έχει εγκαταλείψει το νομαδικό βίο και ζει μόνιμα στα χωριά όπου ασχολείται με την κτηνοτροφία, ενώ οι απόγονοί τους έχουν εγκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό στα μεγάλα αστικά κέντρα.
ΔΕΕ

Ποιοί είμαστε οι Σαρακατσαναίοι ή Σαρακατσάνοι 
ή Καρακατσάνοι ή Σαρακατσιαναίοι.

Είμαστε λαός με ιδιόμορφο πολιτισμό που εμπεριέχει ήθη και έθιμα χιλιετιών, κάποια εκ των οποίων είναι μοναδικά. Παράδειγμα γι' αυτό αποτελεί το «θεατρικό» που γίνεται κατά τη διάρκεια του σαρακατσάνικου γάμου (Δευτέρα στο ξεσάκιασμα των προικιών), στο οποίο συμμετέχουν μόνον άνδρες οι οποίοι ενσαρκώνουν και τους γυναικείους ρόλους φορώντας γυναικεία ρούχα όπως ακριβώς αυτό συνέβαινε στις κωμωδίες και τις τραγωδίες του Αριστοφάνη και του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό προδίδει την αρχαιοελληνική καταγωγή μας. Ακόμη, το έθιμο της αποστολής χαιρετισμάτων μέσω τρίτου προσώπου, με ένα μήλο και ένα κέρμα καρφωμένο μέσα του. Αλλά και ο φλάμπουρας, αυτό το πλέον υποχρεωτικό στοιχείο του γάμου, που έχει τις ρίζες του στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, μαρτυρά την ορθόδοξη πίστη των Σαρακατσάνων. Η παρουσία του μαιάνδρου στα κεντήματα των γυναικών, και η φουστανέλα που φορούσαν οι άνδρες σε επίσημες περιστάσεις, π.χ. στους γάμους, μήπως είναι οι πλέον σαφείς αποδείξεις για την ελληνική καταγωγή μας;

Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε συνοπτικά την ψυχολογία του λαού μας. Η παροιμιώδης εργατικότητα και η ειλικρίνεια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μας. Γεννιόμασταν κατά τη διάρκεια της μετάβασης από το βουνό προς τον κάμπο και το αντίστροφο. Η Σαρακατσάνα γεννούσε στον κάμπο. Χρέη μαίας εκτελούσαν οι ηλικιωμένες γυναίκες οι οποίες τύλιγαν το μωρό και αμέσως μετά η μητέρα σηκωνόταν και συμμετείχε στο φόρτωμα των πραγμάτων πάνω στα άλογα και το καραβάνι συνέχιζε το δρόμο του. Με τον τρόπο αυτό η φύση έκανε την πιο εύστοχη διαλογή καθώς επιζούσαν μόνον οι υγιέστεροι. Αργότερα, όταν γινόταν συζήτηση για το πότε γεννήθηκε κάποιο παιδί, η Σαρακατσάνα μητέρα δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τη λέξη «γέννησα». Έλεγε «γεννήθηκε» ή «βρέθηκε». Είμαστε λαός με γερή κράση, δεν υπήρχαν περιπτώσεις πολιομυελίτιδας, ούτε εγκεφαλικά επεισόδια.

Η παιδική ηλικία διαρκούσε το πολύ 5 χρόνια. Μετά τα αγόρια έπρεπε να μπουν στην παραγωγική διαδικασία, κυρίως βόσκοντας κοπάδια από πρόβατα, κατσίκια, άλογα κ.α.. Εκεί οι μεγαλύτεροι τους μάθαιναν γραφή και μελέτη, εκεί ήταν το «πανεπιστήμιό» τους. Ακούγοντας για τους ηρωισμούς παλαιών κλεφτών, εκεί λάμβαναν τη διαπαιδαγώγηση, εκεί διαμόρφωναν το χαρακτήρα τους που ήταν τόσο σημαντικός στην πάλη για την επιβίωση. Η βάπτιση και η στέψη γίνονταν πάντοτε στην εκκλησία, ενώ μόλις τα παιδιά έφθαναν σε ηλικία μονού αριθμού ετών – 3, 5, 7 ή 9 – οι νονοί τους δώριζαν μια ολοκαίνουργια φορεσιά και το έθιμο αυτό ονομαζόταν «φώτισμα».

Κάθε είδους επικοινωνία μεταξύ των νέων πριν από το γάμο, με πολύ μικρές εξαιρέσεις, θεωρούταν ταμπού. Τον κύριο ρόλο σχετικά με τη δημιουργία της νέας οικογένειας είχαν οι συμπέθεροι. Οι νεόνυμφοι ήταν οι τελευταίοι που είχαν δικαίωμα άποψης. Οι συνομιλίες μεταξύ των νεόνυμφων σε δημόσιους χώρους θεωρούταν σημάδι κακής αγωγής. Η λειτουργία της οικογένειας χαρακτηριζόταν από ένα αυστηρό πατριαρχικό καθεστώς που εγγυόταν την τάξη, τον σεβασμό και την ενότητα. Τα διαζύγια ήταν κάτι το άγνωστο. Η σαρακατσάνικη οικογένεια ήταν πολυπληθής, είχε τουλάχιστον 4 παιδιά και δυο ηλικιωμένους γονείς, οι οποίοι ασχολούνταν με την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, καθώς η μητέρα συχνά βοηθούσε τον σύζυγό της στις εργασίες εκτός σπιτιού. Ο σεβασμός προς τους γονείς και τους ηλικιωμένους ήταν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Επρόκειτο για μια κοινωνία με υψηλές ηθικές αξίες που άγγιζε τα όρια του ιδανικού. Ήταν ένας αξιοσημείωτος συνδυασμός της πάλης με τα στοιχεία της φύσης και των ατελείωτων τραγουδιών και χορών. Μια ζωή που εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη φύση, και την ίδια στιγμή, κυλούσε σε πλήρη αρμονία μαζί της!

Οι Σαρακατσάνοι μπορούσαν να προβλέψουν τον καιρό, γνώριζαν την ώρα χωρίς να χρησιμοποιούν ρολόι και έκαναν μαντείες εξετάζοντας τα πλευρά του σφαγίου. Η πίστη στο Θεό και η τήρηση των κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα. Η θυσία του νέου αρσενικού αμνού στη μνήμη των Αγίων της Εκκλησίας – του Αγ. Γεωργίου, του Προφήτη Ηλία, της Παναγίας, του Αγ. Δημητρίου κ.α. – ήταν κανόνας για κάθε σαρακατσάνικη οικογένεια. Αυτό, φυσικά, αποτελούσε και αφορμή για γλέντι. Μαζεύονταν όλοι σε ένα μέρος και έχοντας πιει πολύ λίγο αλκοόλ, το τραγούδι σαν να ανάβλυζε απευθείας από την ψυχή τους. Οι άνδρες ξεκινούσαν το τραγούδι και οι γυναίκες, που κάθονταν παραδίπλα, επαναλάμβαναν το στίχο. Το τραγούδι δεν συνοδευόταν από μουσικά όργανα, παρά μόνο από τους ήχους της τζαμάρας. Έχοντας μια πολύ πλούσια μουσική κληρονομιά, οι Σαρακατσάνοι αντιδρούσαν άμεσα στα γεγονότα της εποχής τους. Έτσι, υπάρχουν τραγούδια που αναφέρονται στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821, αλλά και στον Ρώσο – τουρκικό πόλεμο του 1878 και συγκεκριμένα στην πολιορκία της πόλης Πλέβεν. Είναι πολύ εύστοχη η έκφρασή μας που λέει πως όταν τραγουδάμε κλαίμε, και όταν κλαίμε τραγουδάμε. Είναι πραγματικά συγκλονιστική η εμπειρία του να παρακολουθήσει κανείς μια σαρακατσάνικη κηδεία, και ειδικά όταν κηδεύεται κάποιος νέος άνθρωπος. Το μοιρολόι, που είναι και αυτό τραγούδι, λέγεται με τόσο πόνο και είναι τέτοιος ο θρήνος που μπορεί να συγκινήσει και τον πιο σκληρό άνθρωπο. Υπάρχει μια αίσθηση αρχαίας τραγωδίας όπως σε εκείνες του Σοφοκλή. Ο πόνος για το χαμένο παιδί δεν χάνεται ποτέ και ακολουθεί τη δύστυχη μητέρα έως το τέλος της ζωής της. Στο παρελθόν οι Σαρακατσάνοι κήδευαν τους νεκρούς τους μόνο σε ορισμένα μέρη στην πλησιέστερη πόλη ή χωριό, κάτι που δεν είναι νομαδικό έθιμο.

Σήμερα, οι Σαρακατσάνοι ζούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και προσπαθούμε να είμαστε αντάξιοι κληρονόμοι των προγόνων μας, προσφέροντας τη δική μας συμβολή στον πολιτισμό του τόπου που ζούμε και της Πατρίδας μας γενικότερα.



Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Οι ανύπαρκτοι «σλαβομακεδόνες» και οι αδαείς σκοπιανολόγοι

Το Διάταγμα της 16 Μαΐου 1945 με το οποίο καθορίζεται το αλφάβητο της σκοπιανής γλώσσας. Υπογράφει ο περιβόητος Λάζαρος Κολισέφσκι. Είναι γραμμένο στην βουλγαρική διάλεκτο της περιοχής και στην βουλγαρική και όχι σερβική παραλλαγή του κυριλλικού αλφαβήτου.


Οι ανύπαρκτοι «σλαβομακεδόνες» και οι αδαείς σκοπιανολόγοι

Αναρτήθηκε πρόσφατα (10 Φεβρουαρίου 2014) σε ένα φιλικό και αξιόλογο ιστολόγιο που προβάλλει πάντα τις πατριωτικές θέσεις στην ελληνοσκοπιανή διαφορά, ένα άρθρο με τον τίτλο: "Σλαβομακεδονική: ΓΛΩΣΣΑ Ή ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ; ΙΔΟΥ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ", (http://yaunatakabara.blogspot.gr/2014/02/blog-post_10.html) βασισμένο σε ένα κείμενο κάποιου Επίκουρου Καθηγητή Π.Τ.Ν. Φλώρινας του Α.Π.Θ. του κ. Κώστα Δ. Ντίνα.
Έκρινα ότι έπρεπε να επισημάνω τις θεμελιωδώς λανθασμένες και ανακριβείς απόψεις του κ. Ντίνα, διότι αναπαράγει (προφανώς από άγνοια και όχι από σκοπιμότητα), θέσεις και ισχυρισμούς των Σκοπιανών και των εδώ φερεφώνων τους.  
Η παραπάνω ανάρτηση, αλλά και το κείμενο του καθηγητή Ντίνα είναι τυπικά της γενικότερης άγνοιας που υπάρχει για το ιδίωμα των σλαβοφώνων Μακεδόνων Ελλήνων, με αποτέλεσμα να γράφονται και να υποστηρίζονται απίστευτες ανακρίβειες από πολυάριθμους "ειδικούς" οι οποίοι αναφέρονται σ' αυτό εντελώς θεωρητικά και υποθετικά και το χειρότερο: Όταν αναφέρονται στο ιδίωμα το ταυτίζουν με την κατασκευασμένη σκοπιανή γλώσσα διότι ουδείς το γνωρίζει και το ομιλεί! Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι στο εν λόγω άρθρο δεν αναφέρεται ούτε μια φορά η ονομασία αυτού του ιδιώματος, που είναι: τα «εντόπικα», «εντόπια» ή «ντόπια».
Επισημαίνω τα κυριότερα λάθη και ανακρίβειες της παραπάνω ανάρτησης:
1. Ξεκινώ από τον ατυχέστατο τίτλο: "Σλαβομακεδονική: ΓΛΩΣΣΑ Ή ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ; ΙΔΟΥ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ". Ποιά είναι άραγε αυτή η σλαβο-μακεδονική; Προφανώς η γλώσσα των σλαβομακεδόνων. Ποιοι είναι οι σλαβομακεδόνες; Κάποιο ξεχωριστό έθνος ή εθνοτική ομάδα; Ασφαλώς όχι. Σλαβομακεδόνες ουδέποτε υπήρξαν στον πραγματικό κόσμο, παρά μόνον στα μυαλά εκείνων που κατασκεύασαν και αποδέχονται τις παλαιότερες τριτοδιεθνιστικές φαντασιώσεις και τις σημερινές σκοπιανές ανοησίες. Πρόκειται απλούστατα για ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα μεγαλοσερβικών κύκλων του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, το οποίο υιοθετήθηκε στην συνέχεια από τους Βούλγαρους σωβινιστές, οι οποίοι επεδίωκαν την προσάρτηση της Μακεδονίας με όχημα ακριβώς το ιδίωμα αυτό. Αργότερα υιοθετήθηκε επίσης από το ΚΚΕ με εγκληματική ανευθυνότητα και τις συνέπειες αυτής της απόφασης τις πλήρωσε η πατρίδα μας πανάκριβα στην δεκαετία του ’40 και τις πληρώνει μέχρι σήμερα λόγω της δημιουργίας του σκοπιανού εκτρώματος.
Με άλλα λόγια: Σλαβομακεδόνες ως διακριτή εθνότητα ουδέποτε υπήρξαν, άρα δεν υπάρχει και σλαβομακεδονική γλώσσα, διάλεκτος, ιδίωμα  ή οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει αντίθετα ένα κατασκευασμένο το 1944 για πολιτικούς λόγους και σκοπιμότητες γλωσσικό εργαλείο που εξελίχθηκε στην σημερινή σκοπιανή γλώσσα με την βοήθεια όλων των μηχανισμών του σκοπιανού κράτους (Σχολεία, Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα, κρατική γραφειοκρατία, εφημερίδες, έντυπα, ραδιοφωνία, τηλεόραση) και το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τα εντόπια.
2. Αγνοώ πότε συνέγραψε ο κ. Ντίνας το εν λόγω κείμενο. Σε κάθε περίπτωση είναι τραγικά ξεπερασμένο διότι αναφέρεται σε εντελώς παρωχημένες απόψεις που η σύγχρονη Γλωσσολογία δεν τις αποδέχεται πλέον. Αναφέρομαι στην τοποθέτηση: «Η επιστήμη της Γλωσσολογίας δεν έδωσε ακόμα τη σαφή και οριστική της απάντηση στο ερώτημα: «τι είναι γλώσσα και τι διάλεκτος μιας γλώσσας;».  Ενημερώνω λοιπόν τον κ. καθηγητή ότι: «...η σύγχρονη Γλωσσολογία επιχειρεί να επιλύσει το πρόβλημα με την υιοθέτηση μιας άλλης οπτικής με την οποία προσεγγίζεται η διάκριση «γλώσσα-διάλεκτος», με την εισαγωγή της έννοιας του «γλωσσικού συνεχούς» (language continuum), αλλά και με την χρήση νέων όρων, γλωσσοπολιτικά ουδέτερων, όπως οι όροι Ausbausprache - Abstandsprache – Dachsprache, δανεισμένων από την Γερμανική γλώσσα...».
(Βλ. Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: Μακεδονικά, Έδεσσα 2011 σελ. 36). Το πρόβλημα λοιπόν επιλύθηκε οριστικά και ουδείς ενημερωμένος γλωσσολόγος ασχολείται πλέον μ’ αυτό.
3. Όσο για τους πολιτικούς λόγους που αναφέρει γενικώς και αορίστως («Τα πράγματα όμως περιπλέκονται, όταν στη γλωσσολογική αυτή διάκριση υπεισέρχονται πολιτικοί λόγοι») τον παραπέμπω και πάλι  στο προαναφερθέν βιβλίο όπου τονίζεται: «Σύμφωνα με την περίφημη ρήση του γλωσσολόγου Μαξ Βάϊνράϊχ “Μια γλώσσα είναι μια διάλεκτος εξοπλισμένη με στρατό και ναυτικό”, που τονίζει ακριβώς την σημασία του πολιτικού / κρατικού παράγοντα, ο οποίος βαρύνει αποφασιστικά σε τέτοια θέματα» (ό.π. σελ. 36). Η ύπαρξη σήμερα της σκοπιανής γλώσσας το απέδειξε περίτρανα.
4. Ολόκληρο το κείμενο του κ. Ντίνα πάσχει λόγω μιας ενδογενούς αντίφασης: Επιχειρεί να αναφερθεί στο σλαβογενές ιδίωμα των σλαβοφώνων Ελλήνων τα εντόπια/εντόπικα/ντόπια και επειδή το αγνοεί παντελώς, επιχειρηματολογεί έχοντας στο μυαλό του όσα έγραψαν άλλοι για την σκοπιανή γλώσσα, την οποία κατά πάσα πιθανότητα επίσης αγνοεί! Και αυτό βεβαίως δεν είναι ελάττωμα μόνον του κ. Ντίνα, αλλά και όλων των σκοπιανολογούντων καθηγητών και ακαδημαϊκών στην Ελλάδα. Κατανοώ το πρόβλημά τους, αλλά είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσεις πειστικά για κάτι που αγνοείς πλήρως, όπως είναι αδύνατον πείσεις οποιονδήποτε για την πολεοδομία και την εμφάνιση των κτιρίων της χαμένης Ατλαντίδας, που δεν έχεις δει ποτέ!
            Πιστεύω ότι κάποτε πρέπει να συνεννοηθούν μεταξύ τους όσοι εμπλέκονται σε καίρια ζητήματα εθνικών ζητημάτων και εξωτερικής πολιτικής και να συντονιστούν μεταξύ τους επιτέλους οι μηχανισμοί αυτής της ταλαίπωρης χώρας ώστε να υπάρχει μια ενιαία γραμμή και να μη λέγονται ή γράφονται απόψεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μόνο ζημιά κάνουν.
            Για όσους ενδιαφέρονται τους παραπέμπω για περισσότερες πληροφορίες στην μονογραφία μου «ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΓΗΓΕΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» http://ethnologic.blogspot.gr/2011/11/blog-post_22.html.
Κλείνω με την βασική μου τοποθέτηση στα ζητήματα αυτά που την επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία:
"Ο ελληνισμός, στην ιστορική του πορεία των 4000 χρόνων, δημιούργησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες (πολυεθνικές, αλλά ποτέ πολυ-πολιτισμικές, όπως έχει διευκρινίσει η σπουδαία Ελληνίδα Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ), αχανή Βασίλεια, είχε εμπορικές σχέσεις με δεκάδες λαούς και χώρες, αλλά συχνότατα υπέστη και επιδρομές βαρβάρων λαών, κατακτήθηκε πλήρως ή εν μέρει από ξένους στρατούς, ενώ εκτοπίσθηκαν τμήματά του από προαιώνια ελληνικά εδάφη. 
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ιστορικών εξελίξεων ήταν κάποιοι ελληνικοί πληθυσμοί να αλλοφωνήσουν, όπως ορισμένοι μικρασιάτες (τουρκόφωνοι Έλληνες), να λατινοφωνήσουν (βλαχόφωνοι Έλληνες), να σλαβοφωνήσουν (σλαβόφωνοι Έλληνες), να αλβανοφωνήσουν (αρβανιτόφωνοι Έλληνες) ή να ιταλοφωνήσουν (οι Γρεκάνοι της Magna Grecia στην νότια Ιταλία). Επομένως, το ότι κάποια τμήματα του πληθυσμού της Μακεδονίας είχαν παλαιότερα ως μοναδικό γλωσσικό τους όργανο ένα σλαβογενές ιδίωμα, δεν αποτελεί ικανό και επαρκές κριτήριο για την επιχειρηθείσα στο παρελθόν και επιχειρούμενη και σήμερα, τοποθέτησή τους εκτός του ελληνικού έθνους". 
ΔΕΕ


ΥΓ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων το παραπάνω κείμενο σε ουδεμία περίπτωση επικρίνει το συγκεκριμένο ιστολόγιο, το οποίο αποτελεί έναν πολύτιμο σύμμαχο στον αγώνα εναντίον των σκοπιανών ψευδομακεδόνων, αλλά επιχειρεί να ανακαλέσει στην τάξη τους ex cathedra καθηγητάδες που με τα δήθεν περισπούδαστα άρθρα και αναλύσεις τους μόνον ζημιά κάνουν.
ΔΕΕ


Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ο Κύβος ερρίφθη, όπως και το 1958


Ο Κύβος ερρίφθη, όπως και το 1958

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Όπως και το 1958, ο κύβος για τη Κύπρο ερρίφθη. Όχι όμως από τον Αναστασιάδη. Ερρίφθη από τον πραγματικό Καίσαρα της εποχής, τους Αμερικανούς. Αυτούς που τον έριξαν και τότε. Και τηρουμένων των αναλογιών, οι λόγοι μισό και πλέον αιώνα μετά, δεν διαφέρουν. Είναι λόγοι στρατηγικοί.

Όπως και το 1958, έτσι και το 2014 ο κύβος ερρίφθη για να διασφαλισθούν τα υπό αμερικανική ηγεμονία και καθοδήγηση συμφέροντα ενός δυτικόστροφου πάντοτε, συνασπισμού συμφερόντων, ενώ καταστρατηγούνται και πάλι τα θεμελιακά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Και δυστυχώς όπως και το 1958, η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται να είναι διατεθειμένη να λειτουργήσει και πάλι ως κομπάρσος, προσφέροντας νομικό και πολιτικό φύλο συκής σ´ένα καινούργιο στρατηγικό αλυσόδεμα της Κύπρου και στον εσαεί πολιτικό ευνουχισμό του λαού της.

Ήταν το 1958 που "έκλεισε" η πρώτη φάση του Κυπριακού . Με φερμάνι από την Ουάσιγκτον. Με αποδέκτες τους τότε ΥΠ.ΕΞ. Ελλάδας-Τουρκίας, Αβέρωφ και Ζορλού που μετείχαν στην ετήσια φθινοπωρινή Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη. Για να αντιμετωπισθούν "αποτελεσματικά" οι δήθεν ορκισμένοι "κοινοί εχθροί" του υπό αμερικανική ηγεμονία δυτικού συνασπισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που ευρίσκετο σε φάση αναδίπλωσης. Και για να διασφαλισθούν ο "ελεύθερος κόσμος" και μαζί και ο "πολιτισμός".

Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο από Αμερικανικά έγραφα ότι στους αμερικανικούς 
στρατηγικούς ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς, η ευρύτερη Μέση Ανατολή, που άρχιζε από τη Μεσόγειο και κατέληγε στον Περσικό Κόλπο, θεωρείτο στρατηγικά ισότιμη με το κεντρικό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου στη καρδιά της Ευρώπης. Διότι, κατά το σκεπτικό, ένας μή-δυτικός έλεγχος της ενεργειακά κρίσιμης περιοχής θα ανέτρεπε τα δυτικά ερείσματα σε στρατηγικό και ιδεολογικό επίπεδο, και θα έδιδε το πάνω χέρι στους "εχθρούς της ελευθερίας" και άλλων συναφών οικουμενικών αξιών που η Δύση μονοπωλούσε και, μεγαλοψύχως, αγωνίζετο να διασφαλίσει και να τις κάνει κοινό κτήμα όλων μας.

H ιδεοληπτική αλλά και εξόχως στρατηγικά εργαλειακή αυτή αντίληψη μετέτρεψε τουςΑμερικανούς σε συμμάχους των Βρετανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών στη Μέση Ανατολή, αλλά και εχθρούς κάθε εθνικό-απελευθερωτικού κινήματος. Αυτή η στρατηγική μυωπία, μετέστρεψε τον αντιαποικιακό αραβικό εθνικισμό, που προσωποποιούσε ο Νάσσερ της Αιγύπτου, από φίλο και δυνητικό σύμμαχο των ΗΠΑ σε δεδηλωμένο εχθρό. Η θεαματική αποτυχία της δυτικής στρατηγικής καταγράφηκε με το αιματηρό αντιδυτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1958 και την ανατροπή του βασιλικού και φιλο-δυτικού καθεστώτος της Βαγδάτης. Μαζί κατέρρευσε και το Σύμφωνο της Βαγδάτης (1955-1958), το αμερικανο-βρεττανικό κατασκεύασμα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, του οποίου η Τουρκία υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ο πιο σημαντικός "χωροφύλαξ".

Η κατάρρευση του Συμφώνου, που οδήγησε σε συμμαχία Αιγύπτου-Ιράκ, ερμηνεύθηκε ως η απαρχή της "απώλειας" της Μέσης Ανατολής, με τον Αμερικανό ΥΠ.ΕΞ. Τ.Φ.Ντάλλες να χαρακτηρίζει τη Βαγδάτη του 1958 "ως το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη". Επιβάλλεται εδώ να υπομνησθούν μια σειρά από άλλα γεγονότα στη περιοχή αλλά και στον κόσμο τα οποία, συνδυαστικά, οδήγησαν τους Αμερικανούς να διατάξουν το κλείσιμο όλων των μετώπων ( to circle the wagons), με κυρίαρχο μεταξύ αυτών το Κυπριακό, το οποίο απειλούσε τη συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του Ν.Α.Τ.Ο., ώστε να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά οι περιφερειακές και παγκόσμιες προκλήσεις κατά του "ελεύθερου κόσμου".

Στην Ευρώπη είχε ξεσπάσει την ίδια χρονιά, ακόμη μια κρίση, ως προς το μελλοντικό καθεστώς του Βερολίνου. Στην μακρινή Ασία σημειώνονταν εχθροπραξίες στα Στενά της Φορμόζας -Ταϊβάν με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Αιζενχάουερ να απειλεί το Πεκίνο ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Φιλοξενούμενος του Μάο ήταν, το 1958, ο Σοβιετικός ηγέτης Χρούτσιωφ.

Στη περιοχή μας, είχαμε την δημιουργία το 1958 της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας με την ένωση Αιγύπτου και Συρίας, ενώ το ίδιο έτος, ο Νάσσερ θα επισκεφθεί την Μόσχα. Η έντονη ρευστότητα του 1958, θα οδηγήσει τους Αμερικανούς, επικαλουμένων το Δόγμα Αιζενχάουερ του 1957 για τη στήριξη "δημοκρατικών καθεστώτων" στη περιοχή, να αποβιβάσουν πεζοναύτες στο Λίβανο, ενώ ταυτόχρονα η πολεμοχαρής Τουρκία του Μεντερές, με υπόγεια αγγλο-αμερικανική στήριξη, απειλούσε ευθέως Συρία και Ιράκ με εισβολή.

Το 1958 και πάλι, οι πρωθυπουργοί Τουρκίας και Ισραήλ θα συνομολογήσουν με πάσα μυστικότητα στη Άγκυρα, Σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας κατά του Νασσερικού μετώπου. Και καθόλου τυχαία, ο Μεντερές θα εμφανισθεί ως "Man of the Year" για το 1958, στο εξώφυλλο του αμερικανικού Time Magazine. Tέλος, για να έλθουμε και στην Ελλάδα, στις εκλογές του 1958, το μέτωπο της αριστεράς (Ε.Δ.Α.), στηρίχθηκε από το 25% του εκλογικού σώματος, μια εξέλιξη που δημιούργησε μείζονα ταραχή στο ελληνικό κατεστημένο, στο Παλάτι αλλά και στους Αμερικανούς.

Όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος Stephen G.Xydis στα έργα του, Cyprus: Conflict and Reconciliation(1967) και Cyprus:Reluctant Republic (1973), είναι από τη Νέα Υόρκη το 1958 που τα πράγματα οδηγήθηκαν πρώτα στη Ζυρίχη και μετά στο Λονδίνο. Με τους Αβέρωφ και Ζορλού, υπό την "υψηλή εποπτεία" του Αμερικανού αντιπροσώπου στον Ο.Η.Ε. να συμφωνούν ότι "μεγαλύτεροι κίνδυνοι" απειλούσαν τις χώρες τους, και ότι έπρεπε η αναμεταξύ τους αντιπαράθεση στη Κύπρο να τερματισθεί. Έτσι άρχισε η τότε αντίστροφη μέτρηση. Όχι για ο,τι συνέβαινε μέσα στη Κύπρο αλλά, έξω από αυτή. Στο Βερολίνο, στη μακρινή Φορμόζα, αλλά κυρίως στο όχι τόσο μακρινό Ιράκ της Μέσης Ανατολής. Και επειδή από τα μέσα του 1950, η Βρετανία είχε ήδη δώσει βέτο στον μεσανατολικό της "χωροφύλακα", την Τουρκία του Συμφώνου της Βαγδάτης, για τη Κύπρο, -το οποίο βέτο, για τους ίδιους λόγους οι Αμερικάνοι διεύρυναν ως βέτο της Τουρκίας για τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό-, η Άγκυρα απεκόμισε το 1960 τα γνωστά λεόντεια οφέλη και επέφερε τις γνωστές δουλείες πάνω στην Κύπρο.

Προτού αναφερθώ στο 2014, ας μου επιτραπεί μια σημαντική παρένθεση για το 2004, που αποδεικνύει, ότι όσο αλλάζουν τα πράγματα στο κυπριακό, τόσο παραμένουν τα ίδια. Έχουμε την παραδοχή του Αμερικανού αξιωματούχου Ντάνιελ Φρίντ, που έγινε ενώπιον επωνύμων ομογενών και δημοσιογράφων σε μεγάλο ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον (12 Ιουνίου 2003), ότι το Σχέδιο Αννάν προσέφερε τη Κύπρο ως στρατηγικό όμηρο της Άγκυρας (και μαζί και αρκετά δις δολάρια), με αντάλλαγμα η Άγκυρα να επιτρέψει στη Αμερική να ανοίξει και δεύτερο μέτωπο μέσω Τουρκίας στην προγραμματιζόμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ του 2003. Και έχουμε και την εξίσου κυνική εντολή που η Ουάσιγκτον έδωσε στη αμερικανική αντιπροσωπεία στο Μπούντεσμπεργκ της Ελβετίας το 2004 η οποία ήταν επί λέξει: "shoot the south"!

H αμερικανική δραματική παρέμβαση του 2014 στην Κύπρο, έχει τη στρατηγική της λογική στο ιστορικό που κατέγραψα παραπάνω. Σίγουρα ο μπαμπούλας του κομμουνισμού δεν υφίσταται. Υπάρχει όμως η Ρωσική αρκούδα, που είναι στη φύση της να απειλεί και να εκβιάζει, π.χ. σήμερα κυρίως αλλά όχι μόνο (βλ. Ουκρανία) σε ζητήματα "ενεργειακής ασφάλειας" (αυτός και αν είναι μπαμπούλας για μια χώρα που έχει μονοδιάστατη οικονομία με απόλυτη εξάρτηση από εξαγωγές ενέργειας!!!). Yπάρχει βέβαια και η τρομοκρατία του ριζοσπαστικού Ισλάμ που (άκουσον-άκουσον) μόνο το "ήπιο Ισλάμ" της νατοϊκής και εκδυτικισμένης Τουρκίας μπορεί να θεραπεύσει. Αλλά, για να ολοκληρώσει η Τουρκία την Μεγάλη ( Büyük) Αποστολή της, πρέπει να εξασφαλισθεί πολιτικά με ένταξη στην Ε.Ε., αλλά και οικονομικά ως ενεργειακός κόμβος, μια κίνηση που, κατά τη στρατηγική αυτή λογική, θα διασφαλίζει ταυτόχρονα και την " ενεργειακή ασφάλεια" της Ευρώπης από τη "μοχθηρή αρκούδα του Βορρά". Όμως, εδώ το εμπόδιο εμφανίζεται να είναι το κυπριακό κράτος. Και στα δυο ζητήματα. Αυτό της Ε.Ε. και του "ελέγχου"των ενεργειακών κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου. "Shoot the Republic", λοιπόν, παραμένει η στρατηγική τους. Αλλά τούτη τη φορά, "πυροβολήστε για να σκοτώσετε".

Κάθε θεραπεία προκύπτει από μια σωστή διάγνωση. Δεν θέλουν να υπάρχει στη Κύπρο συγκροτημένο κράτος, -χωρίς ξένους μπάστακες-, που να λειτουργεί ως θεσμός ασφάλειας ελεύθερων πολιτών και του οποίου ο ρόλος, ως κρατικός δρών, να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκαιο, τους διεθνείς θεσμούς και από αμοιβαιότητα στις διακρατικές σχέσεις και συναλλαγές. Δεν θέλουν κράτος με υπόσταση, και πολίτες με ατομικά δικαιώματα. Θέλουν κράτος "μασκαραλίκι" και αγελαίους υπηκόους σε υποτελείς σατράπες. Ο κύβος ερρίφθη. Αλλά υπάρχουν ακόμη πολίτες και όχι σατράπες στη Κύπρο. Aux armes citoyens.



Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ


ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ 
ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ

Κωνσταντῖνος Χολέβας- Πολιτικός Ἐπιστήμων

Μία ἀπό τίς σημαντικές ἐπετείους τοῦ ἔτους πού διανύουμε εἶναι ἡ συμπλήρωση ἑκατό ἀκριβῶς ἐτῶν ἀπό τόν Αὐτονομιακό Ἀγῶνα τῶν ἀδελφῶν μας Βορειοηπειρωτῶν (Φεβρουάριος-Μάϊος 1914). Τιμῶντας τή μνήμη τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν πού ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς πανάρχαιας αὐτῆς ἑλληνικῆς πατρίδος καί ἀντλῶντας διδάγματα γιά τό παρόν καί τό μέλλον, ὑπενθυμίζουμε τά κυριώτερα γεγονότα:

Α) Ἡ δημιουργία τοῦ ἀλβανικοῦ κράτους. Κατά τήν βυζαντινή περίοδο δέν ἀναφέρεται λαός Ἀλβανῶν στά Βαλκάνια, ἀλλά μόνον στόν Καύκασο. Ὁ Γεώργιος Καστριώτης ἤ Σκεντέρμπεης, πού τιμᾶται σήμερα ὡς ἐθνικός ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν, ὀνόμαζε τόν ἑαυτό του Ἠπειρώτη καί ἀγωνίσθηκε τόν ΙΕ΄ αἰῶνα κατά τῶν Τούρκων. Ἐπί τουρκοκρατίας στήν ἑνιαία Ἤπειρο κατοικοῦσαν κατά πλειοψηφία Ὀρθόδοξοι Ἔλληνες. Ἡ Χειμάρρα καί τό Σοῦλι γέννησαν γενναίους ἀγωνιστές, ἀλλά καί τό πνευματικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στίς ψυχές τῶν Ἠπειρωτῶν βρῆκε λίαν γόνιμο ἔδαφος. Ἄλλωστε ὁ Ἅγιος μαρτύρησε στό Κολικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπου ἀπαγχονίσθηκε στίς 24 Αὐγούστου 1779 μέ ἐντολή τοῦ Κούρτ Πασᾶ. Ἡ πρώτη ἔκφραση ἀλβανικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ἐκδηλώθηκε τό 1878 στήν Πριζρένη τοῦ Κοσσυφοπεδίου. Μέχρι τότε οἱ Μουσουλμάνοι τῆς σημερινῆς Ἀλβανίας ἔνιωθαν Τοῦρκοι , ἐξ οὗ καί ὁ ὅρος Τουρκαλβανοί.
Μέ τόν Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο τοῦ 1912-1913 ὁ Ἑλληνικός Στρατός ἀπελευθέρωσε ὅλη τήν Ἑνιαία Ἤπειρο. Χειμάρρα, Ἀργυρόκαστρο, Κορυτςᾶ, Ἱωάννινα, Πρέβεζα καί τόσα ἄλλα ἱστορικά μέρη ὑποδέχθηκαν μέ πανηγυρισμούς τόν Ἀρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντῖνο καί τούς στρατιῶτες μας. Μάλιστα στό Ἀργυρόκαστρο ὁ Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ ἐντόπισε καί κατέγραψε για τήν γαλλική ἐφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ καί μία μορφή κρυφοῦ σχολειοῦ. Τά Ἑλληνόπουλα  παραδέχθηκαν ὅτι στό ἐπίσημο σχολεῖο μάθαιναν μόνον τήν ὕλη πού ἐπέβαλαν οἱ Τοῦρκοι, ἀλλά παραλλήλως ὑπῆρχαν κρυφά μαθήματα ἑλληνικῆς Ἱστορίας!
Δύο ἀπό τίς Μεγάλες Δυνάμεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ Ἰταλία καί ἡ Αὐστρουγγαρία, ἤθελαν νά κατασκευάσουν ἕνα κρατίδιο-δορυφόρο γιά νά ἐλέγχουν τήν εἴσοδο τῆς Ἀδριατικῆς θαλάσσης. Ἔτσι μάζεψαν διάφορες ἀλβανικές φυλές καί τούς ὑποσχέθηκαν κράτος. Γιά νά ἔχει ἐπαρκές ἔδαφος ἡ νέα καί τεχνητή Ἀλβανία οἱ Δυνάμεις ζήτησαν ἀπό τόν Ἐλ. Βενιζέλο νά ἀποσύρει τόν Ἑλληνικό Στρατό ἀπό τό βόρειο τμῆμα τῆς Ἡπείρου, ὥστε νά τό παραχωρήσει η διεθνής διπλωματία στήν Ἀλβανία. Ὁ Πρωθυπουργός Βενιζέλος πιέσθηκε πανταχόθεν μέ τό δίλημμα: Ἤ τήν Β. Ἤπειρο ἤ τήν Χίο καί Μυτιλήνη. Γιά νά μήν χάσει τά δύο μεγάλα νησιά τοῦ Αἱγαίου, πού μόλις εἶχαν ἐλευθερωθεῖ, ἡ Ἑλλάς ἀναγκάσθηκε νά ἀποσύρει τόν Στρατό της ἀπό τά βόρεια ἐδάφη τοῦ ἱστορικῶς καί πολιτιστικῶς ἑνιαίου Ἠπειρωτικοῦ χώρου. Ἔτσι διχοτομήθηκε ἡ Ἤπειρος καί δημιουργήθηκε ὁ ὅρος «Βορειοηπειρωτικό ζήτημα». Ἔκτοτε οἱ Βορειοηπειρῶτες τυραννήθηκαν, ἀλλά καί ἀγωνίσθηκαν γιά νά διατηρήσουν τήν Ἑλληνική γλῶσσα, τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα. Ἀκόμη ταλαιπωροῦνται!
Στίς 17.12.1913 ὑπεγράφη τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας, μέ τό ὁποῖο ὁρίζονται τά σύνορα Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας ὅπως περίπου εἶναι σήμερα. Ἕξι Μεγάλες Δυνάμεις ἀπομακρύνουν βιαίως τήν κόρη ἀπό τήν φυσική της μητέρα, τήν Βόρειο Ἤπειρο ἀπό τήν Ἑλλάδα, καί τήν χαρίζουν σέ ἕνα συνονθύλευμα φυλῶν πού κέρδισε κράτος χωρίς νά ἀγωνισθεῖ. Πολλοί ἀπό τούς Μουσουλμάνους Ἀλβανούς ἀντέδρασαν στήν ἰδέα ἀλβανικοῦ κράτους καί τό 1914 ὀργάνωσαν κίνημα στό Δυρράχιο ζητῶντας νά ἐπανέλθουν ὑπό τόν τουρκικό ζυγό. Γιά τή τύχη τῶν Βορειοηπειρωτῶν ὁ Γάλλος δημοσιογράφος καί πολιτικός Ζώρζ Κλεμανσώ ἔγραψε στήν ἐφημερίδα του:  «Ἰδού 350.000 ἀληθινοί Ἕλληνες διανεμόμενοι εἰς χωρία, τά ὀνόματα καί μόνον τῶν ὁποίων δηλοῦν τήν ἑλληνική καταγωγήν....  Καί ξαφνικά, χωρίς καμμίαν προπαρασκευήν, χωρίς νά λάβουν διά τούς δυστυχεῖς αὐτούς πληθυσμούς καμμίαν ἐγγύησιν... καληνύχτα σας, ἀγαπητοί συμπατριῶται καί καλήν τύχην μέ τούς ληστάς Ἀλβανούς»!

Β) Ὁ Αὐτονομιακός Ἀγώνας. Οἱ Βορειοηπειρῶτες δέν κάθησαν μέ σταυρωμένα χέρια. Παρά τήν οὐδετερότητα τῶν Ἀθηνῶν μόνοι τους ἀπεφάσισαν νά ξεκινήσουν ἔνοπλο ἀγῶνα γιά να κερδίσουν ὅ,τι περισσότερο μποροῦσαν ἐντός Ἀλβανίας. Μέ ἡγέτες τόν Μητροπολίτη Βελλᾶς καί Κονίτσης Σπυρίδωνα Βλάχο, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, καί τόν Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο, ἀνακοινώνουν στίς 13.2.1914 στό Ἀργυρόκαστρο τήν ἀπόφασή τους. Στίς 28 Φεβρουαρίου ἀνακηρύσσουν τήν Αὐτόνομη Δημοκρατία τῆς Βορείου Ἠπείρου. Πρωθυπουργός ἀνέλαβε ὁ Ζωγράφος καί Ὑπουργοί ἐπιφανεῖς κληρικοί καί λαϊκοί. Σημαία τους ἦταν ἡ γαλανόλευκη Ἑλληνική πολεμική με τόν δικέφαλο ἀετό στό κέντρο τοῦ λευκοῦ σταυροῦ καί κάτω ὑπῆρχαν τά ἀρχικά Α.Η., δηλαδή  Αὐτόνομος Ἤπειρος.
Ὁ άγώνας διεξήχθη μέ παλλαϊκή συμετοχή καί μέ μεγάλη ἐπιτυχία. Οἱ Ἀλβανοί καί οἱ προστάτες τους Ἰταλοί αἰφνιδιάσθηκαν καί τελικά τό νεότευκτο ἀλβανικό κράτος ὑοποχρεώθηκε νά ἀναγνωρίσει ἐπισήμως τήν Αὐτονομία τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν. Μεταξύ τῶν ἡρωικῶς πεσόντων καταγράφεται καί ὁ διάκονος Βασίλειος Γκιώνης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορυτσᾶς.
Στίς 17 Μαΐου 1914 στήν Κέρκυρα ὑπεγράφη Πρωτόκολλο μεταξύ Ἀλβανίας καί Βορειοηπειρωτικῆς Κυβερνήσεως  χωρίς τήν συμμετοχή τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά μέ τήν ὑπογραφή τῶν προτεκτόρων (προστατῶν) τῆς Ἀλβανίας, δηλ. τῆς Ἰταλίας καί τῆς Αὐστρουγγαρίας, καθώς καί τεσσάρων ἄλλων Μεγάλων Δυνάμεων. Τό Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας προέβλεπε ὅτι:
1)      Ἡ Βόρειος Ἤπειρος (νομοί Ἀργυροκάστρου καί Κορυτσᾶς) εἶναι αὐτόνομη.
2)      Ἀναγνωρίζει τόν Βασιλέα τῆς Ἀλβανίας Γουλιέλμο Βήδ ὡς νόμιμο Βασιλέα της.
3)      Ἀποστέλλει βουλευτές στό ἀλβανικό κοινοβούλιο.
4)      Ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς Β. Ἠπείρου εἶναι ἡ ἑλληνική.
5)      Ὑποχρεωτικῶς ἡ γλῶσσα τῶν σχολείων εἶναι ἡ ἑλληνική διδασκομένης καί τῆς ἀλβανικῆς προαιρετικῶς.
6)      Οἱ Ἠπειρῶτες ἔχουν δικαίωμα νά διατηροῦν δική τους στρατιωτική δύναμη μέ δικούς τους ἀξιωματικούς, τήν ὁποία ἡ άλβανική κυβέρνηση δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιήσει ἔξω ἀπό τά σύνορα τῆς Β. Ἠπείρου.
Ὅλα αὐτά τά δικαιώματα καταπατήθηκαν ἀπό τίς ἀλβανικές κυβερνήσεις εἴτε τῆς βασιλικῆς περιόδου, εἴτε τῆς κομμουνιστικῆς- ἀθεϊστικῆς δικτατορίας (μετά τό 1946), εἴτε τῆς σύγχρονης «δημοκρατικῆς» περιόδου (μετά τό 1990).

Γ) Ἡ συμμετοχή τῆς νεολαίας. Ὁ διακεκριμένος μελετητής τῆς Βορειοηπειρωτικῆς Ἱστορίας Ἀπόστολοος Παπαθεοδώρου, τ. Γενικός Ἐπιθεωρητής Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, βρῆκε πολλά και συγκινητικά στοιχεῖα γιά τή συμμετοχή ἐθελοντῶν, κυρίως νέων στόν ἀγῶνα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Στή Β. Ἤπειρο δημιουργήθηκαν Ἱεροί Λόχοι φοιτητῶν καί ἄλλων νέων, ὅπως ἐπίσης καί στά Ἰωάνιννα τῆς Νοτίου Ἠπείρου. Στήν Ἀθήνα οἱ Ἠπειρῶτες φοιτητές ἄνοιξαν γραφεῖα ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἀκαδημίας 63 καί καλοῦσαν τούς νέους νά ἐγγραφοῦν σέ λόχους ἐθελοντῶν. Πολλοί Κύπριοι φοιτητές συμμετεῖχαν στόν Ἀγῶνα, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου (ὑπό Βρετανικό ζυγό) συγκέντρωσε χρήματα ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν τοῦ Βορρᾶ. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ καί ἡ παρουσία Σέρβων φοιτητῶν ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ Βελιγραδίου στό πλευρό τῶν Αὐτονομιστῶν Ἠπειρωτῶν.
Ἦταν ἕνας ὑπέροχος ἀγώνας, τόν ὁποῖο σήμερα οἱ νέοι μας δυστυχῶς ἀγνοοῦν. Ἔνας ἀγώνας γιά τήν Ὁρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό, γιά τήν Ἐλευθερία καί τήν Ἀξιοπρέπεια. Ἕνας ἀγώνας, ὁ ὁποῖος ἀκόμη περιμένει τήν δικαίωσή του.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ἀχιλλέως Λαζάρου: Ἑλληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης, τόμος Γ΄, Ἀθήνα 2010

Ἀποστόλου Παπαθεοδώρου: Ἡ συμβολή τῆς σπουδαζούσης νεολαίας κατά τόν Αὐτονομιακόν Ἀγῶνα τῆς Βορείου Ἠπείρου 1914, Ἰωάννινα 1985, ἐκδόσεις ΣΦΕΒΑ

Κ.Χ. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2014


Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Μπαμπούγερα: ένα έθιμο αναλλοίωτο στο βάθος των αιώνων…


Μπαμπούγερα: ένα έθιμο αναλλοίωτο 
στο βάθος των αιώνων…

Γράφει η Ζλατίντση Χρύσα

Τρεις χιλιετίες (ίσως και περισσότερο) πριν. Στις περιοχές της σημερινής δυτικής Θράκης και Δράμας, όπου ζούσαν οι λεγόμενοι Θράκες του Νότου (το ένα από τα δύο θρακικά φύλα εντοπισμένο από το Δούναβη ως την Ανατολική και Δυτική Θράκη και τον Στρυμόνα). Η θρησκεία των νότιων Θρακών είχε στην πιο εξέχουσα θέση τη λατρεία του Διόνυσου και του Ορφέα. 

Ο θεός Διόνυσος ήταν ο θεός της καρποφορίας, της ηδονής, της αμπέλου και του θεάτρου. Γιος μιας χθόνιας θεάς, της Σεμέλης και του ουράνιου θεού Δία, καρπός μιας παράνομης σχέσης που εξαιτίας αυτής φυγαδεύτηκε στη Θράκη όπου μεγάλωσε εκεί. Λατρεύτηκε στην περιοχή αυτή με ιδιαίτερο πάθος επειδή έδωσε την ελπίδα στον άνθρωπο και της ένθεης μανίας να υπερβεί τα όρια του.

Στη Θράκη υπήρξε, στην αρχαιότητα, εντυπωσιακά εντονότερη η αισθησιακή πλευρά της λατρείας του θεού Διονύσου και επίσης ότι αποτέλεσμα από εκείνη την αρχαία ένταση ίσως πρέπει να είναι η επίσης έντονη νεοελληνική κληρονομιά η σχετική με παρόμοια σημερινά διονυσιακά έθιμα που επιβιώνουν ειδικά στη Θράκη.

Απόδειξη της λατρείας αυτής που υπήρξε στην περιοχή είναι ο ναός του θεού Διόνυσου που ανακαλύφθηκε 2 χλμ. έξω από την Καλή Βρύση της Δράμας. Η περιοχή αυτή αποτέλεσε το λίκνο της διονυσιακής λατρείας, με έντονο το πλαίσιο των τελετουργιών, ως κάτι ιερό και μυστηριώδες. Μέσα από τις τελετουργίες εκφράζονται οι πρωτόγονες ιδέες για τα πνεύματα της γονιμότητας και της βλάστησης.


Εκείνη την εποχή, η αδυναμία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει, χωρίς τη συνδρομή των υπερφυσικών δυνάμεων, θεών ή δαιμόνων, τις αντιξοότητες και να εξηγήσει τα φυσικά φαινόμενα τον οδήγησαν στην αναζήτηση τρόπων επικοινωνίας με τις δυνάμεις αυτές, τις οποίες θέλει να έχει βοηθούς στο έργο του και ασπίδα για κάθε επιβουλή εκ μέρους του κακού. Έτσι καταφεύγει στη λατρεία, ένα σύνολο ενεργειών που στόχο έχουν να τιμήσουν, να εξευμενίσουν και να ευχαριστήσουν τις αγαθοποιούς δυνάμεις. 

Τα Μπαμπούγερα κατά την εποχή του Διόνυσου, ήταν σάτυροι οι ακόλουθοι του θεού Διόνυσου όπου γλεντούσαν με μια ζωή ανέμελη με κρασί και γλέντι. 
Οι κωδονοφόροι κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε όλες τις ιστορικές περιόδους ανά τους αιώνες. 

Λέγεται επίσης ότι αυτούς τους χρησιμοποίησε ο Μέγας Αλέξανδρος στις εκστρατείες του με σκοπό να τραπούν σε φυγή οι ελέφαντες του βασιλιά της Περσίας τρομάζοντας από τον ήχο των κουδουνιών. Επίσης επί τουρκοκρατίας κανένας τούρκος φοροεισπράκτορας δεν πάτησε το πόδι του στην Καλή Βρύση για να πάρει το λεγόμενο χαράτσι-φόρος των Ελλήνων προς τους Τούρκους γιατί έκαναν εμφάνιση τα άγρια σε όψη Μπαμπούγερα και τους τρομοκρατούσαν με αποτέλεσμα να τρέπονται σε φυγή. 


Με τον όρο δρώμενα (<δρω = πράττω, δράση, δράμα) έχει καθιερωθεί στη Λαογραφία να χαρακτηρίζονται οι θεαματικές τελετές με θρησκευτικό και μαγικό περιεχόμενο, που συνδέονται με συγκεκριμένη εποχή του κύκλου του χρόνου και του θρησκευτικού κύκλου. Αποτελούν εκδηλώσεις των αγροτικών και ποιμενικών πληθυσμών και αποβλέπουν κατά κύριο λόγο στον εξευμενισμό των απροσδιορίστων φυσικών και υπερφυσικών δυνάμεων που επηρεάζουν τη βλάστηση και την καρποφορία της γης. Για τον λόγο αυτό διατρέχουν όλες τις ανάλογες κοινωνίες και δεν επηρεάζονται από τις θρησκευτικές αντιλήψεις των συστηματικών θρησκειών. Η αρχή τους χάνεται στο χρόνο και οι πανανθρώπινοι συμβολισμοί τους έχουν ενσωματωθεί στις θρησκευτικές τελετές πολλών λαών. Βεβαίως οι τελετές αυτές, με γονιμικό και ευετηρικό (ευ+έτος = καλός χρόνος, καλοχρονιά) χαρακτήρα, με την πάροδο του χρόνου και την προαγωγή της ορθολογικής σκέψης και στη λαϊκή κοσμοθεωρία, έχουν χάσει το συμβολισμό τους και αποτελούν πλέον αφορμές για διασκέδαση και ευωχία.

Ένας λαός, όσο παραδοσιακός κι αν είναι, αλλάζει τρόπο ζωής. Με το πέρασμα, όμως, του χρόνου, δε χάνονται εύκολα τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν και διατηρούν μια ομάδα ανθρώπων. Ένα τέτοιο αναλλοίωτο στοιχείο είναι και ο πολιτισμός του.


Έτσι, στην Καλή Βρύση Δράμας το πανάρχαιο πνεύμα είναι ζωντανό. Κυρίαρχο στοιχείο τα ΜΠΑΜΠΟΥΓΕΡΑ, άνθρωποι μεταμφιεσμένοι που το τριήμερο 6-7-8 Ιανουαρίου κάνουν την εμφάνιση τους στους δρόμους του χωριού. Ένα δρώμενο που έχει τις ρίζες του στη λατρεία του θεού Διόνυσου. Τα μπαμπούγερα με την εντυπωσιακή και επιβλητική μορφή τους ξεχύνονται στους δρόμους μετά τον Αγιασμό των υδάτων και χτυπούν με το σακίδιο στάχτης που κρατούν στο χέρι τον κόσμο για να ξορκίσουν το κακό. Η μάσκα που γίνεται από δέρματα ζώων έχει τη μορφή τράγου που συμβολίζει το ζώο που έχει δύναμη για ζωή. Επίσης τα κουδούνια που ζώνονται στη μέση βγάζουν έναν ήχο για να ξυπνήσουν τη φύση. Τέλος η καμπούρα που τοποθετείτε πίσω στην πλάτη συμβολίζει τη γριά ΜΠΑΜΠΩ που έχει αποδώσει τους καρπούς της ζωής (τους απογόνους). 

Το έθιμο κορυφώνεται στις 8 Ιανουαρίου με την αναπαράσταση του Διονυσιακού γάμου. Σε αυτή τη γιορτή μεταμφιεσμένων κυριαρχεί ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός. Στις 8/01/2014, οι Σταρτσοβίτες έλαβαν μέρος στο πανάρχαιο αυτό έθιμο, με τους συμμετέχοντες να αναπαριστούν την οικογένεια και τους συγγενείς των κουμπάρων. Αντιστοιχούν επίσης στα χειμερινά Διονύσια της Αρχαίας Ελλάδας, που τελούνταν μεταξύ 15ης Δεκεμβρίου και 15ης Ιανουαρίου. 

Επίκεντρο των πολιτιστικών ανταλλαγών υπήρξε η θρησκεία, η οποία λειτούργησε ως βασικό μέσο συνένωσης των πόλων. Το έθιμο εντάχθηκε στις χριστιανικές γιορτές για να δώσει αφορμή για γλέντι και διασκέδαση. Είναι μια έξαρση της κοινωνίας για να ξεφύγει από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Κυριαρχεί ένας συνδυασμός πολλών προχριστιανικών και χριστιανικών εθίμων. Τελούνται κυρίως με τρεις επιθυμητές σκοπιμότητες:

- Να χαρούν οι άνθρωποι την μετάβαση από τον χειμώνα, το σκοτάδι τη μη γονιμότητα και τον φόβο στην άνοιξη, το φως την βλάστηση και την χαρά. Αυτό επιδιώκεται με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τους πολύχρωμους φωτισμούς, τις φωτιές, την αναμμένη εστία, το κυνηγητό των καλικάντζαρων και τον αγιασμό των υδάτων.
- Να εξασφαλίσουν την ευτυχία για τον χρόνο που έρχεται. Αυτό πραγματώνεται με τα κάλαντα, τις ευχές, τα δώρα, τις βασιλόπιτες κλπ.

- Να τονώσουν το θρησκευτικό και οικογενειακό αίσθημα και αυτό εφαρμόζεται με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, την ωραία παραδοσιακή ψαλτική, τις νυχτερινές ακολουθίες και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις στο σπίτι με τα φαγητά κλπ.

Όλες αυτές οι γιορτές έχουν πανάρχαια καταγωγή με κύριο σκοπό την καλοχρονιά.

Ο λαός βυθισμένος στα σκοτάδια της άγνοιας, της αμάθειας των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων πίστευε πως η επιτυχία ή η αποτυχία στη ζωή εξαρτιόταν από διάφορες εξωγήινες δυνάμεις οι οποίες ρυθμίζανε την ύπαρξή τους και την μοίρα του. Πίστευε πώς όλες τις μέρες του Δωδεκαημέρου που τα νερά ήταν «αβάφτιστα» οι καλικάντζαροι που ως τώρα ήταν καταχωνιασμένοι στα σκοτάδια του Κάτω κόσμου (εκεί όλη την διάρκεια του χρόνου με τα τσεκούρια τους προσπαθούσαν να κόψουν το δέντρο της Γής), στις νεραϊδοσπηλιές, στα ποτάμια, στα «αρμάνια», στα νεκροταφεία, και στα γκρεμισμένα ακατοίκητα σπίτια με τη ευκαιρία που οι νύχτες ήταν «αλτές» (λυτές) και δεν ήταν στέρεα δεμένες στον κορμό του χρόνου, ανέβαιναν στον Απάνω κόσμο και βάζανε τα δυνατά τους να κάνουν ό,τι κακό μπορούσαν στους ανθρώπους, τους ανακάτευαν χωρίς κανένα έλεγχο και περιορισμό.

Η γνώση της αρχαίας ελληνικής λαϊκής λατρείας είναι το χρυσό κλειδί που μας οδηγεί στη νέα ελληνική θρησκεία. Η θρακική λατρεία πήγασε από την προθεϊκή εποχή και τη διονυσιακή τελετουργία, αναμίχτηκε με τον Ορφισμό, προσλαμβάνοντας κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους μερικά χριστιανικά στοιχεία που δεν αλλοίωσαν τα αρχέγονα διονυσιακά ή προθεϊκά. 

Το σύνολο θρησκευτικών και δεισιδαιμόνων δοξασιών και αντιλήψεων που εκφράζουν τον σεβασμό και τον φόβο του πρωτόγονου ανθρώπου για δυνάμεις που δεν μπορεί να ελέγξει με τις αισθήσεις του συγκροτούν το σύστημα της λαϊκής πίστης, η οποία εκδηλώνεται με τη λαϊκή λατρεία. Στο σύστημα αυτό ανήκουν αρχέγονες δοξασίες και πράξεις αντίστοιχα αλλά και θρησκευτικές συνήθειες τις οποίες έχουν καθιερώσει οργανωμένες θρησκείες, όπως ο χριστιανισμός, σε ένα αρμονικό σύνολο αντιλήψεων και ενεργειών. Η συνύπαρξη αυτή ήταν απαραίτητη, εφ’ όσον ο λαός δεν ήταν δυνατόν να ερμηνεύσει με τον ίδιο κάθε φορά τρόπο φαινόμενα και περιστατικά της ζωής του σε σχέση με την φύση που τον περιέβαλλε.

Τα λατρευτικά έθιμα έχουν εκπληκτική μακροβιότητα. Με θαυμαστή πολυμορφία και προσαρμοστικότητα περνούν ανά τους αιώνες από θρησκεία σε θρησκεία, κρατώντας στο βάθος αναλλοίωτο το μαγικοθρησκευτικό τους πυρήνα, πίσω από τον οποίο κρύβονται αρχέγονες δοξασίες και δεισιδαιμονίες, ανεξιχνίαστες για το νου του λαϊκού ανθρώπου, αλλά βαθιά ριζωμένες στη ψυχή και στη συνήθειά του.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ:




Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ο "Λέων" της Νεμέας: Στέφανος Μίλλερ


Ο "Λέων" της Νεμέας: 
Στέφανος Μίλλερ

Του Σταύρου Παπαντωνίου, 
Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
04 Φεβρουαρίου 2014

Έντονη παραφιλολογία και πολλά ερωτηματικά προκάλεσε το άρθρο του παγκοσμίως γνωστού περιοδικού «Time», στο οποίο γίνεται εκτενής αναφορά όχι μόνο στην αξιοποίηση των ελληνικών αρχαιοτήτων, αλλά και στον… τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτή, ως μια εναλλακτική πρόταση διάσωσής τους, η οποία, σύμφωνα με τους συντάκτες, θα δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην προβληματική ελληνική οικονομία. Πιο συγκεκριμένα, το περιοδικό αναφέρει ως λύση να επιτραπεί σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι να αναλάβουν τη φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων, προκειμένου να ενισχυθεί ο αριθμός των τουριστών που θα τους επισκέπτονται. Το κείμενο μάλιστα παίρνει σαφή θέση, κατηγορώντας την Ελλάδα για έλλειψη υποδομών και ελλιπή εξυπηρέτηση των επισκεπτών.

Στο ίδιο άρθρο φιλοξενούνται δηλώσεις και του πολύ γνωστού Αμερικανού αρχαιολόγου Στέφαν Μίλερ, ο οποίος δηλώνει «εκνευρισμένος» από την κατάσταση στην Ελλάδα, αφήνοντας αιχμές για την επιχειρηματική ικανότητα των Ελλήνων. «Το υπουργείο Πολιτισμού κάνει μερικά πράγματα πολύ καλά: Ξέρει να συζητά και είναι πολύ καλό στη δημιουργία εκθέσεων. Είναι, όμως, χάλια επιχειρηματίας». Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω και αναφερόμενος και στην οικονομική κρίση, o Αμερικανός αρχαιολόγος αναλύει την κατάσταση λέγοντας πως η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στους θησαυρούς της Ελλάδας δεν πρέπει να είναι πολιτικό ταμπού, όπως ήταν κάποτε, δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο για την επιχειρηματολογία του άρθρου. 

ΣΤΟ «ΣΠΙΤΙ» ΤΟΥ 
Ο Στέφαν Μίλερ δεν είναι κάποια τυχαία περίπτωση. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα, αφού ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Νεμέα, ενώ έχει πολιτογραφηθεί και Ελληνας. Με καλές σπουδές στην Αρχαιολογία, επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα πριν από 35 χρόνια, λέγοντας μάλιστα ότι έφτασε «σπίτι του». Η προσωνυμία του είναι «Λέων της Νεμέας», καθώς ήταν εκείνος που διενήργησε ανασκαφές στα αρχαία της περιοχής και έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα, όπως το στάδιο όπου διεξάγονταν τα Νέμεα.

Παράλληλα, δημιούργησε ένα αρχαιολογικό πάρκο και κατασκεύασε ένα σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο, ξεκινώντας την αναστήλωση του Ναού του Δία. Ο Μίλερ προχώρησε στις ενέργειες αυτές με χορηγίες από την Ελλάδα και την Αμερική, χωρίς κρατική βοήθεια. Ο ίδιος πρωτοστάτησε στην αναβίωση των Νέμεων Αγώνων, που γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια στο αρχαίο στάδιο, με μεγάλη συμμετοχή τόσο από όλη την Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Η μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα τον οδήγησε στην απόφαση, μετά τη συνταξιοδότησή του, να έρθει και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αρχαία Νεμέα και να πολιτογραφηθεί Έλληνας. Ο ίδιος, αναφερόμενος στο γεγονός αυτό, έχει πει: «Οι μύθοι ζούνε στη Νεμέα. Οχι μόνο οι αρχαίοι, αλλά και καινούργιοι μύθοι, σημερινοί, από καθημερινούς ανθρώπους». Ο δήμαρχος της περιοχής, Βαγγέλης Ανδριανάκος, μιλώντας στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» έκανε λόγο για έναν άνθρωπο που έχει γίνει ένα με τους κατοίκους της περιοχής και έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην αξιοποίηση και ανάδειξη του αρχαιολογικού πλούτου της Νεμέας. Η στάση του ωστόσο να υποστηρίξει με τόση θέρμη την εμπλοκή ιδιωτικών εταιρειών στη φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων δημιούργησε σε πολλούς ερωτήματα και τρίτες σκέψεις. 

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Η πρόταση του «Time», που ουσιαστικά προσυπογράφει ο Μίλερ, είναι ιδιαίτερα λεπτομερής, σαν κάποιος να έχει κάνει ενδελεχή έρευνα πάνω στις ελληνικές αρχαιότητες και στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει η όσο το δυνατόν «καλύτερη» αξιοποίησή τους. Το άρθρο αναφέρει συγκεκριμένα ότι πρέπει να επιτραπεί σε ιδιωτικές εταιρείες να αναλάβουν την ανάπτυξη, την προώθηση και τη φύλαξη μερικών υποβαθμισμένων αρχαιολογικών χώρων, με αντάλλαγμα ένα μερίδιο του κέρδους που θα προκύψει από την τουριστική κίνηση. «Η πρόταση μπορεί να μη φαίνεται τόσο ριζοσπαστική, δεδομένου ότι στην Ιταλία έχει επιτραπεί σε εταιρεία μόδας να σπονσοράρει το Κολοσσαίο. Ωστόσο, οποιαδήποτε πρόταση απειλεί να αφήσει τον τεράστιο πολιτισμικό πλούτο της Ελλάδας να φύγει από τα χέρια του κράτους φέρνει αναστάτωση στο βαθιά ριζωμένο εθνικιστικό συναίσθημα μιας χώρας σημαδεμένης από επανειλημμένες λεηλασίες από ξένα κράτη. Μέσα στην οικονομική κρίση, ωστόσο, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στους τεράστιους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Ελλάδας δεν συνιστά πολιτικό ταμπού, όπως ίσχυε κάποτε», λέει το περιοδικό, δυσφημίζοντας την Ελλάδα. Το κείμενο αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι η Ελλάδα δεν αξιοποιεί την πολιτισμική της κληρονομιά, καθώς ξεκινάει ως εξής: «Πολλά αντικείμενα τα οποία έχουν ανασυρθεί από τη γη ή έχουν βρεθεί στη Νεμέα θα μπορούσαν να προωθήσουν την αρχαιολογική κληρονομιά της Ελλάδας».

Π. Παναγιωτόπουλος: «Δεν ξεπουλάμε»

Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» επικοινώνησαν με τον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο, που σχολίασε το θέμα. Η απάντησή του ήταν: «Δεν ξεπουλάμε. Αλλο συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία, άλλο εκχώρηση. Οι αρχαιότητες ανήκουν στον ελληνικό λαό και θα μείνουν υπό κρατική επίβλεψη». Ο ίδιος ωστόσο αποκάλυψε ότι υπάρχουν επαφές με τον ιδιωτικό τομέα, με σχετικό μάλιστα νόμο, που έχει εγκριθεί από την ελληνική Βουλή. Αυτό φέρεται να έχει πει και στον απεσταλμένο του «Τime», όταν είχε ξεναγήσει ξένους δημοσιογράφους στην Ακρόπολη, με αφορμή την επίσκεψή τους για την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε. Τότε, στα «πηγαδάκια» του Μουσείου της Ακρόπολης είχε γίνει αναφορά σε μια συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, αλλά μόνο υπό δημόσιο έλεγχο και στο πλαίσιο της προβολής του τουριστικού προϊόντος και του τουριστικού μάρκετινγκ. Είναι αξιοσημείωτο εξάλλου ότι η Ελλάδα διαθέτει 21.000 αρχαιολογικούς χώρους και μόνο οι 117 έχουν εισιτήριο, ενώ υπάρχουν στο σύνολο 60.000.000 κινητά αρχαιολογικά ευρήματα, γεγονός που δίνει ένα τεράστιο περιθώριο αξιοποίησης της πολιτισμικής κληρονομιάς.



Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ομιλία στο Μεσημέρι 2-2-2014


Ομιλία στο Μεσημέρι

Σαν σήμερα, ανήμερα της Υπαπαντής, πριν από 109 χρόνια, στις 2 Φεβρουαρίου του 1905 επτά Μακεδόνες Έλληνες δολοφονήθηκαν από τους κομιτατζήδες, ποτίζοντας με το αίμα τους την ιερή αυτή γη.
Ευτυχώς τα ονόματά τους διασώθηκαν, σε αντίθεση με πολλούς άλλους ανώνυμους που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας και η Ιστορία δεν πρόλαβε να τα διασώσει.
Οι αλησμόνητοι νεκροί εκείνης της παγωμένης μέρας του Φλεβάρη του 1905 σύμφωνα με την καταγραφή του αείμνηστου δημοδιδάσκαλου Γεωργίου Γεωργιάδη ήσαν οι Μεσημεριώτες:

1. Ιερέας Παπαστογιάννης, ετών 70

2. Στέργιος Γιαννάκης, ετών 63

3. Κων/τίνος Ζαφειρίου, ετών 70

4. Αθανάσιος Τρύπκος, ετών 70

5. Τρύφων Θωμάς, ετών 63

6. Νικόλαος Ντιπουζίνης, ετών 50 και τέλος o

7. Κων/τίνος Σταύρου Κίτσος από την γειτονική Φλαμουριά

Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν σήμερα εδώ, εμείς οι ζωντανοί, που ζούμε στην ελεύθερη πια Μακεδονία, για να αποτίσουμε φόρο τιμής και αιώνιας ευγνωμοσύνης στους αλησμόνητους εκείνους νεκρούς μας. 
Το γεγονός όμως της δολοφονίας των επτά Μακεδόνων Ελλήνων που προαναφέραμε, δεν ήταν απλώς κάποιο τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός, αλλά εντάσσεται στις σκληρές και αιματηρές συγκρούσεις του Μακεδονικού Αγώνα, ο οποίος βέβαια δεν διεξήχθη το 1904 με 1908 όπως δυστυχώς επιπόλαια αναφέρεται, αλλά υπήρξε μια αργόσυρτη, οδυνηρή και πολυαίμακτη διαδικασία που κορυφώθηκε την περίοδο 1904-1908 και αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να επιμείνω σε ορισμένα ζητήματα που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά και στα οποία αναφέρομαι με κάθε ευκαιρία και έχουν άμεση σχέση με τα παραπάνω, σε μια προσπάθεια ενημέρωσης.
Στο κάλεσμα λοιπόν της Πατρίδας για την υπεράσπιση της Μακεδονίας προσήλθε τότε ολόκληρος ο ελληνισμός. Παλληκάρια από τον Μωριά, την Ρούμελη, την Κρήτη, την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Κύπρο, τα Επτάνησα αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους για την Μακεδονία, με πρωτομάρτυρα, την αρχετυπική ηρωϊκή μορφή του Παύλου Μελά, τον Άγρα και τον Μίγκα και τόσους άλλους. Τιμούμε την μνήμη τους και δεν λησμονούμε τις θυσίες τους. 
Παράλληλα όμως, δεν πρέπει να αγνοούμε ή ακόμα και να ξεχνούμε την τεράστια προσφορά των ιδίων των Μακεδόνων στον αγώνα, που την πλήρωσαν με ποταμούς αίματος. Εκείνο που ελάχιστα έχει συνειδητοποιηθεί είναι το γεγονός ότι εάν ο ντόπιος πληθυσμός πίστευε ότι δεν ήσαν Έλληνες, αλλά Βούλγαροι, το αποτέλεσμα του αγώνα αγνοώ εάν ήταν το ίδιο. Ας θυμηθούμε το, πρόσφατο ιστορικά, παράδειγμα της επέμβασης της τρομακτικής και πανίσχυρης πολεμικής μηχανής των Η.Π.Α. στο Βιετνάμ. Ουδέποτε κέρδισαν την συμπάθεια του πληθυσμού και στο τέλος αναγκάστηκαν να τα «μαζέψουν» και να φύγουν, όπως ακριβώς τα «μάζεψαν» και έφυγαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ποτέ!
Την ταραγμένη λοιπόν και χαοτική εκείνη περίοδο, που περιγράψαμε προηγουμένως, άρχισε να καλλιεργείται το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού», καθώς και η πλαστή εθνοτική ταυτότητα των ανύπαρκτων «Σλαβομακεδόνων», εφευρήματα που αξιοποιήθηκαν αργότερα από την βουλγαρική προπαγάνδα στην εξυπηρέτηση των εδαφικών της βλέψεων. 
Όπως έχω διευκρινίσει σε πρόσφατο βιβλίο μου:
«Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής (από την βουλγαρική και σερβική) "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας, ως "όργανα του Μακεδονισμού της σερβικής εθνικής προπαγάνδας". Υποστηρίζει μάλιστα ότι η σερβική προπαγάνδα υιοθέτησε ως τακτική κατά την περίοδο 1870-1890 τον Μακεδονισμό για να καλλιεργήσει στους Βουλγάρους της Μακεδονίας την διάθεση απόσχισης από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό και κυρίως να τους απομακρύνει από την βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση. Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα μεγαλοσερβικών πολιτικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου, του Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915), ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό». 
Στην συνέχεια βέβαια τον «μακεδονισμό» τον υιοθέτησαν και οι ίδιοι οι Βούλγαροι, με θλιβερά αποτελέσματα. Τέλος, ο μακεδονισμός υιοθετήθηκε και από τον οπερεττικό εκείνον αυτοδιορισμένο «στρατάρχη» Τίτο, για να εξυπηρετήσει τους δικούς του σχεδιασμούς και επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να τον υφιστάμεθα μέχρι τώρα. Σήμερα, στο κράτος των Σκοπίων υπάρχουν Βούλγαροι, Αλβανοί, Έλληνες (ο μακαρίτης Κίρο Γκλιγκόρωφ ισχυριζόταν σε συνέντευξή του στην τσεχική εφημερίδα CESKY DENIK στις 10 Ιουνίου του 1993, ότι υπάρχουν «μόνον» 100.000 και όχι 200.000), Σέρβοι, Γύφτοι, Τούρκοι. Με εξαίρεση τους 150.000 περίπου αλύτρωτους Μακεδόνες Έλληνες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μου, μαζί και με κάποιους άλλους Έλληνες που βρέθηκαν εκεί από την περίοδο 1946-49 και δεν εξωμότησαν, ουδείς άλλος Μακεδών υπάρχει στο κράτος των Σκοπίων. Οι Μακεδόνες ζουν στην Ελλάδα.
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που πρέπει να επισημανθεί είναι και η χρησιμοποίηση του γλωσσικού παράγοντα ως οχήματος εδαφικών διεκδικήσεων και επεκτατισμού. Αξίζει να επιμείνουμε λίγο παραπάνω στο θέμα αυτό.
Σε προηγούμενα ιστορικά στάδια οι λαοί είχαν σχετικώς ευδιάκριτα εθνολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, όπως η γλώσσα, με αποτέλεσμα να ήταν κατά κανόνα εύκολη η κατάταξη κάποιου ατόμου σε συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα. Στην σημερινή εποχή όμως, αυτές οι διακρίσεις έχουν γίνει πολύ δυσκολότερες, κυρίως λόγω της αυξημένης κινητικότητας, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Εκείνο πλέον, που και επιστημονικώς είναι αδιαμφισβήτητο, είναι η διαπίστωση ότι η ομιλούμενη γλώσσα δεν αποτελεί απόλυτο εθνολογικό κριτήριο ταξινόμησης μιας συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδας. Περιορίζομαι να αναφέρω τα κλασσικά παραδείγματα, τόσο των γερμανόφωνων Αλσατών, στα σύνορα Γαλλίας–Γερμανίας, οι οποίοι αισθάνονται φανατικοί Γάλλοι, αλλά και των Καθολικών μεν στο θρήσκευμα Κροατών, οι οποίοι ουδεμία σχέση επιθυμούν να έχουν με τους ομόγλωσσούς τους, Ορθοδόξους όμως Σέρβους, παρά την κοινή τους γλώσσα (τα Σερβοκροατικά) ή ακόμα πιο χαρακτηριστικό, το παράδειγμα των Μαυροβουνίων σε σχέση και πάλι με τους Σέρβους, με τους οποίους δεν έχουν ούτε καν θρησκευτική διαφορά και παρ’ όλα αυτά ισχυρίζονται ότι αποτελούν μέλη ενός διαφορετικού έθνους.
Στο σημείο αυτό οφείλω να επισημάνω ορισμένες πραγματικότητες, που αγνοούνται ή σκόπιμα αποσιωπούνται:
Ο ελληνισμός, στην ιστορική του πορεία των 4000 χρόνων, δημιούργησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες (πολυεθνικές, αλλά ποτέ πολυ-πολιτισμικές, όπως έχει διευκρινίσει η σπουδαία Ελληνίδα Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ), αχανή Βασίλεια, είχε εμπορικές σχέσεις με δεκάδες λαούς και χώρες, αλλά συχνότατα υπέστη και επιδρομές βαρβάρων λαών, κατακτήθηκε πλήρως ή εν μέρει από ξένους στρατούς, ενώ εκτοπίσθηκαν τμήματά του από προαιώνια ελληνικά εδάφη. 
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ιστορικών εξελίξεων ήταν κάποιοι ελληνικοί πληθυσμοί να αλλοφωνήσουν, όπως ορισμένοι μικρασιάτες (τουρκόφωνοι Έλληνες), να λατινοφωνήσουν (βλαχόφωνοι Έλληνες), να σλαβοφωνήσουν (σλαβόφωνοι Έλληνες), να αλβανοφωνήσουν (αρβανιτόφωνοι Έλληνες) ή να ιταλοφωνήσουν (οι Γρεκάνοι της Magna Grecia στην νότια Ιταλία). 
Επομένως, το ότι κάποια τμήματα του πληθυσμού της Μακεδονίας είχαν παλαιότερα ως μοναδικό γλωσσικό τους όργανο ένα σλαβογενές ιδίωμα, δεν αποτελεί ικανό και επαρκές κριτήριο για την επιχειρηθείσα στο παρελθόν και επιχειρούμενη και σήμερα, τοποθέτησή τους εκτός του ελληνικού έθνους. 
Ως δίγλωσσος λοιπόν, γηγενής Μακεδόνας Έλλην θεωρώ ότι το ζήτημα έχει απαντηθεί θεωρητικά και πρακτικά και δεν υπάρχει ανάγκη περαιτέρω συζητήσεων και διευκρινίσεων.
Και για να μη υπάρχει οποιαδήποτε παρανόηση επαναλαμβάνω: Είμαι ντόπιος Μακεδόνας Έλληνας, με αυτήν ακριβώς την σειρά. Το πρώτο αποτελεί την τοπική πολιτιστική μου ταυτότητα, το δεύτερο την γεωγραφική μου ταυτότητα και το τρίτο την εθνική μου ταυτότητα. Και αν θέλετε να συνεχίσω, είμαι Ευρωπαίος και όχι Αφρικανός, Αμερικανός ή Ασιάτης. 
Ορισμένοι αδυνατούν αυτές τις απλές αλήθειες να τις ξεκαθαρίσουν στο μυαλουδάκι τους με αποτέλεσμα να διακατέχονται από πλήρη σύγχυση και αποπροσανατολισμό.
Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε αυτό που τόνιζαν στην επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις:
«...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς ημάς τούτο...».
Δηλαδή με άλλα λόγια «Μπορεί να μιλάμε ελληνικά, βλάχικα, αρβανίτικα, βουλγάρικα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε λιγότερο Έλληνες και σε ουδένα επιτρέπουμε να αμφισβητήσει την ελληνικότητά μας».
Θα μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι οι αλλόφωνοι Έλληνες όχι μόνον δεν είναι λιγότερο Έλληνες, αλλά αντίθετα είναι δυο φορές Έλληνες και υποθέτω ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τον λόγο. 
Ξεκαθαρίζω από την άλλη μεριά ότι δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με κάποιον συντοπίτη μου, εάν πιστεύει ότι δεν είναι Έλληνας και θεωρεί ότι είναι Βούλγαρος, Σέρβος, Αλβανός ή κάτοικος του πλανήτη Άρη. Όταν όμως ακούω κάποιον να ισχυρίζεται ότι είναι «μακεντόνετς» το θεωρώ ως προσωπική προσβολή, όπως υποθέτω το ίδιο θα εξοργιζόταν ο καθένας μας εάν κάποιος πήγαινε στο σπίτι του, στρογγυλοκαθόταν και άρχιζε να διαλαλεί ότι είναι δικό του.
Τα προσωπικά αδιέξοδα, η μηδενική αυτοεκτίμηση, η πνευματική υστέρηση, η ψυχική μιζέρια, ο φθόνος, η φιλοχρηματία και οι κάθε είδους ιδεοληψίες, είναι μερικά από τα μονοπάτια που οδηγούν κάποιους στην εξωμοσία. 
Όπως είχε γράψει και ο σπουδαίος Ρουμανο - Γάλλος διανοητής Εμίλ Σιοράν (Emil Cioran, 1911-1995):
«…Το να ξεκόβεις από τους θεούς, τους προγόνους, την γλώσσα και την χώρα σου, το να ξεκόβεις γενικά, είναι μια τρομερή διαδικασία, αλλά και μια διαδικασία ενθουσιασμού, που αναζητά άπληστα, τόσο ο αυτομόλος και ακόμη περισσότερο ο προδότης…».
Και για να τελειώνουμε. Όπως συχνά επαναλαμβάνω: 
"…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει. Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους νεοκομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μια για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…".
Κλείνω, με τα λόγια του μεγάλου εκείνου Μακεδόνα Έλληνα, του Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος χάθηκε τόσο πρόωρα, δολοφονημένος άνανδρα από πολιτικούς του αντιπάλους, από το βιβλίο του «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα»:
«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε...»
 Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης