Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Τρώες



Τρῶες: Ένας από τους πλέον φημισμένους λαούς του αρχαίου κόσμου, λόγω της εκστρατείας των Ελλήνων εναντίον της πόλης τους, της Τροίας, η οποία απετέλεσε και το κεντρικό θέμα του ομηρικού έπους της Ιλιάδος. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το όνομα της πόλης στον Όμηρο είναι Ίλιον (και ακριβέστερα Fίλιον-Βίλιον, με δίγαμμα), ενώ Ιλιάς είναι «έπος για την ιστορία του Ιλίου». Το όνομα Τροία αναφέρεται επίσης από τον Όμηρο (π.χ. στην Οδύσσεια, α2) αλλά δευτερευόντως. 
Υπάρχει μια ερμηνεία (βλ. Εγκυκλ. Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα), που υποστηρίζει ότι το κυρίως όνομα της πόλης ήταν στην πραγματικότητα Ίλιον και το όνομα Τροία το χρησιμοποιούσαν απλώς ως προσδιοριστικό για την πόλη των Τρώων, όπως εξ άλλου φανερώνει και η ονομασία της περιοχής, Τρωάς = η χώρα των Τρώων. Νεώτερες απόψεις αρχαιολόγων και ιστορικών ταυτίζουν το Ίλιον/Βίλιον με την Wilusa (Βιλούσα) των χιττιτικών Αρχείων.
Σύμφωνα με την μυθολογία ο μυθικός γενάρχης και επώνυμος των Τρώων ήταν ο Τρως. Στην Μυθολογική Βιβλιοθήκη (Απολλοδ. Γ΄ XII. 1-3) καταγράφεται όλη η γενεαλογία του Τρωός, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Πρόγονός του ήταν ο Δάρδανος, γιος του Δία και της Ατλαντίδος Ηλέκτρας. Ο Δάρδανος θα εγκαταλείψει την γενέτειρα του νήσο Σαμοθράκη και θα περάσει στην απέναντι μικρασιατική ακτή, όπου βασίλευε ο γιος του ποταμού Σκαμάνδρου και της νύμφης Ιδαίας, ο Τεύκρος, από τον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζονταν Τεύκροι. Ο Δάρδανος θα γίνει φιλικά δεκτός και θα πάρει σύζυγο την κόρη του Τεύκρου, τον οποίο και θα διαδεχθεί στον θρόνο μετά τον θάνατό του. Η χώρα τότε θα ονομασθεί Δαρδανία και οι κάτοικοι Δάρδανοι. Γιος του Δάρδανου ήταν ο Εριχθόνιος, περίφημος για τα πλούτη του (βλ. Ιλιάς, Υ 220-221), ο οποίος θα αποκτήσει από την Αστυόχη, την κόρη του ποταμού Σιμόεντα, τον Τρώα. 
Ο Τρως θα διαδεχθεί τον πατέρα του και θα ονομάσει όλη την χώρα Τροία και τους κατοίκους Τρώες. Θα αποκτήσει τρεις γιους (Ίλος, Ασσάρακος και Γανυμήδης), από τους οποίους ο μεγαλύτερος, ο Ίλος, θα διαδεχθεί τον πατέρα του Τρώα. Ο Ίλος θα λάβει μέρος σε αγώνες στην Φρυγία, ο βασιλιάς της οποίας υπακούοντας σε κάποιο χρησμό θα δώσει στον Τρώα μια αγελάδα και θα τον συμβουλεύσει εκεί που θα σταματήσει η αγελάδα να κτίσει πόλη.  Όταν η αγελάδα σταμάτησε σε ένα λόφο, ο Ίλος έκτισε εκεί μια πόλη και την ονόμασε από το όνομά του Ίλιον. Ζήτησε μάλιστα από τον Δία και κάποιο σημάδι και την άλλη μέρα βρήκε μπροστά στην σκηνή του το περίφημο Παλλάδιο, το ξύλινο ομοίωμα (ξόανο) της Αθηνάς (βλ. λήμμα Λοκροί). 
Γιος του Ίλου ήταν ο Λαομέδων, που όταν ανέβηκε στον θρόνο περιτείχισε την πόλη και του οποίου γιος ήταν ο Ποδάρκης, που μετά την πρώτη άλωση του Ιλίου από τον Ηρακλή, θα πάρει το όνομα Πρίαμος και θα γίνει βασιλιάς της Τροίας. Θα ζήσει τρεις γενιές και θα αποκτήσει από την δεύτερη γυναίκα του Εκάβη, τον Έκτορα, τον Πάρι και τέσσερις κόρες, από τις οποίες γνωστότερη ήταν η Κασσάνδρα
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι εγγονός του Ασσάρακου, ο οποίος έγινε βασιλιάς των Δαρδάνων, ήταν ο Αγχίσης που απέκτησε από την θεά Αφροδίτη τον Αινεία, τον μυθικό οικιστή της Ρώμης (βλ. επίσης για τα προαναφερθέντα και στον Διόδωρο Σικελιώτη, Βίβλος Δ΄ 75). 
Η παραπάνω εξιστόρηση είχε διάφορες παραλλαγές μεταξύ των αρχαίων συγγραφέων, όπως αυτή που αναφέρει ο Στράβων (ΙΓ΄ Ι. 48), ότι οι Τεύκροι ήσαν άποικοι από την Κρήτη. Ο Robert Graves (Greek Myths, 158) συμπληρώνει και από άλλες πηγές αυτήν την παραλλαγή και αναφέρει τα εξής: Ο πρίγκιπας Σκάμανδρος από την Κρήτη, ξεκίνησε μαζί με το ένα τρίτο των κατοίκων της (που υπέφερε από λιμό), με σκοπό να ιδρύσουν αποικία. Έφθασαν τελικά στην Φρυγία (προφανώς εννοείται η Μικρά Φρυγία, η αποκαλούμενη και Φρυγία του Ελλησπόντου) όπου στρατοπέδευσαν κοντά σε ένα ψηλό βουνό, που το ονόμασαν Ίδη, προς τιμήν του αντίστοιχου βουνού της πατρίδας τους, όπου είχε ανατραφεί ο Δίας. Ο θεός Απόλλων τους συμβούλευσε να εγκατασταθούν στο μέρος που θα δεχθούν νυκτερινή επίθεση. Πραγματικά, το ίδιο βράδυ δέχτηκαν επίθεση από χιλιάδες πεινασμένα ποντίκια που καταβρόχθισαν οτιδήποτε δερμάτινο από όπλα και εξοπλισμό. Τότε ο Σκάμανδρος διέταξε να εγκατασταθούν εκεί και ίδρυσε ναό του Σμινθαίου Απόλλωνα (σμίνθη=αρουραίος, στην γλώσσα των Μινωϊτών). Θα αποκτήσει στην συνέχεια από την νύμφη Ιδαία, έναν γιο τον Τεύκρο. 
Με την βοήθεια του Απόλλωνα θα νικήσουν σε μια αποφασιστική μάχη τους νέους γείτονές τους Βέβρυκες, αλλά ο Σκάμανδρος αυτοθυσιαζόμενος, θα πέσει στο κοντινό ποτάμι στην διάρκεια της μάχης. Προς τιμήν του ο ποταμός θα ονομασθεί από τότε Σκάμανδρος και θα τον διαδεχθεί ο γιος του Τεύκρος, από τον οποίον θα ονομασθούν οι άποικοι και οι απόγονοί τους Τεύκροι. 
Ο R. Graves υποστηρίζει ότι στην περιοχή της Τρωάδος κυβερνούσε μια ομοσπονδία τριών λαών, από τους οποίους οι Τεύκροι αντιπροσώπευαν το ιθαγενές λελεγικό στοιχείο, οι Δάρδανοι τους Τυρρηνούς της Σαμοθράκης, της Λήμνου και της Μ. Ασίας (Λυδία) και τέλος οι Τρώες το «φρυγικό» δηλ. το αριοευρωπαϊκό στοιχείο της περιοχής, ενώ οι προηγούμενοι λαοί ανήκαν στο μεσογειακό φυλετικό υπόστρωμα. 
Η αρχαιολογία της Τροίας, από την εποχή του Σλήμαν μέχρι σήμερα, έχει σημειώσει αξιόλογη πρόοδο και είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε ένα μεγάλο μέρος των μύθων και των παραδόσεων που διατηρήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, αλλά και να ανασυνθέσουμε τα προϊστορικά και ιστορικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στην περιοχή. 
Σύμφωνα λοιπόν με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία της έρευνας, η πόλη της Τροίας όχι μόνον εντοπίσθηκε, αλλά αποδείχθηκε και ότι η ιστορία της αρχίζει πολύ πριν από τα γεγονότα του Τρωϊκού πολέμου, που πρέπει να τοποθετηθούν στο τελευταίο μισό του 13ου αιώνα π.Χ. όπως υποστηρίζεται από τον μεγάλο Αμερικανό αρχαιολόγο και ανασκαφέα της Τροίας, Carl W. Blegen. 
Αποδείχθηκε επίσης ότι η Τροία αποτελείται ουσιαστικά από αλλεπάλληλα στρώματα οικισμών, κτισμένων ο ένας πάνω στα ερείπια του προηγουμένου. Είναι γνωστές σήμερα εννέα κύριες οικοδομικές φάσεις της Τροίας, η οποία στην πραγματικότητα ήταν η οχυρωμένη ακρόπολη και πρωτεύουσα (Ίλιον) της περιοχής (Τρωάδα), η έδρα του βασιλιά και της οικογενείας του, των υψηλών αξιωματούχων, του προσωπικού των ανακτόρων και της βασιλικής φρουράς. 
Ο παλαιότερος οικισμός (Τροία Ι) καλύπτει μια χρονική διάρκεια 500 ετών περίπου. Η αρχή του τοποθετείται στα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ. (γύρω στο 3100 π.Χ. περίπου) και διακρίνονται δέκα διαδοχικές υποφάσεις (I a – I j) κατοίκησης, με ευρήματα που αποδεικνύουν ότι οι παλαιότατοι αυτοί Τρώες δεν αγνοούσαν την ναυτιλία και το εμπόριο με μακρινές περιοχές. 
Η πρώτη πόλη της Τροίας θα καταστραφεί από μια μεγάλη πυρκαγιά και στα ερείπιά της ξανακτίζεται ένα πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο φρούριο. Αυτή είναι η δεύτερη πόλη της Τροίας (Τροία ΙΙ) στην οποία αναγνωρίζουμε επτά υποφάσεις (ΙI a – II g) κατοίκησης και η οποία είχε μια χρονική διάρκεια περίπου 300 ετών (2600-2300 π.Χ.). 
Δεν διαπιστώθηκε πολιτιστική ασυνέχεια και επομένως αλλαγή πληθυσμού. Το εμπόριο εξακολουθεί να ανθεί, οι κάτοικοι στην ύπαιθρο καλλιεργούν τα χωράφια, κυνηγούν, ψαρεύουν, κατασκευάζουν αγγεία με ιδιαίτερη δική τους τεχνοτροπία με την χρήση κεραμικού τροχού που πρωτοχρησιμοποιείται αυτήν την περίοδο και επεξεργάζονται τον χαλκό και τον μόλυβδο, αλλά όχι ακόμα τον ορείχαλκο [βλ. Denys Page: Η Ιλιάς και η Ιστορία - (ελλην. μετάφραση) "Εκδόσεις Παπαδήμα" Αθήνα 1968 σελ. 53]. Σύμφωνα όμως με νεώτερες έρευνες (βλ. Trevor Bryce: The Trojans and their Neighbours - "Routledge" London & New York, 2006 σελ. 42) φαίνεται ότι η τεχνική της επεξεργασίας του ορειχάλκου είχε εισαχθεί αυτήν την περίοδο. 
Το πλέον αξιοθαύμαστο όμως είναι η συσσώρευση ενός μοναδικού θησαυρού και άλλων μικρότερων, από χρυσό και ασήμι που βρέθηκαν κρυμμένοι στα ερείπια της τελευταίας υποφάσης της Τροίας ΙΙ. Τον μεγάλο θησαυρό ανακάλυψε ο Ερρίκος Σλήμαν το 1873 και έμεινε γνωστός με το όνομα «θησαυρός του Πριάμου». Η Ελληνίδα σύζυγος του Σλήμαν, Σοφία, φωτογραφήθηκε με ορισμένα από τα κοσμήματα αυτού του θησαυρού, μεταξύ των οποίων υπήρχε ένα είδος διαδήματος αποτελούμενο από 16.353 ξεχωριστά χρυσά κομμάτια! Πρέπει να σημειώσουμε ότι παρόμοιοι θησαυροί της ιδίας περιόδου βρέθηκαν και στην Πολιόχνη της Λήμνου, όπου ανθούσε ένας πολιτισμός με στενή συνάφεια με αυτόν της Τροίας. 
Όπως τονίζει ο Άγγλος καθηγητής Denys L. Page, στο προαναφερθέν έργο του «Η Ιλιάς και η Ιστορία» (σελ. 57) σχετικά με τα ευρήματα της Τροίας ΙΙ : «…αυτοί οι θησαυροί είναι κάτι μοναδικό…δεν έχουν ούτε παρελθόν ούτε μέλλον…κανένα χρυσό αντικείμενο δεν βρέθηκε σε καμιά φάση οπουδήποτε από τους έξη πρώτους οικισμούς – δηλ. ένα διάστημα περίπου 2.000 χρόνων…». 
Η Τροία ΙΙ θα καταστραφεί επίσης από μια μεγάλη πυρκαγιά, αλλά η καταστροφή είναι τόσο έντονη και συστηματική, που όλοι οι ερευνητές συμφωνούν ότι πρόκειται για έργο επιδρομέων, τους οποίους πιθανόν διευκόλυνε κάποια σοβαρή εσωτερική αναταραχή, ίσως μια εξέγερση. Όπως περιγράφει με γλαφυρό ύφος ο Page (ό. π. σελ. 62): «…οι ημέρες των βασιλοκτόνων ήταν μετρημένες: γιατί δεν επέζησαν από την καταστροφή της ακροπόλεως. Ίσως αυτοί στάθηκαν ευκολώτερα θύματα από όσο θα ήταν οι μεγάλοι βασιλείς, όταν ο εχθρός ήλθε με το σπαθί στο χέρι και φωτιά και η Τροία κάηκε όπως σπάνια πριν είχε καεί άλλο Φρούριο. Έτσι μια από τις ισχυρότερες περιοχές της Μικράς Ασίας απόμεινε ερείπια με στάχτες και πέτρες…». 
Φαίνεται ότι οι επιδρομείς δεν είχαν πρόθεση να παραμείνουν και ίσως αποτελούσαν μέρος μιας ευρύτερης μεταναστευτικής κίνησης που συνέχισε προς άλλες περιοχές. Υποστηρίχθηκε ότι η μεταναστευτική αυτή ομάδα δεν ήταν άλλη από τους Λούβιους, τους Αριοευρωπαίους εισβολείς που εμφανίζονται στον χώρο της Μ. Ασίας αυτήν ακριβώς την περίοδο ( γύρω στο 2300 π.Χ.). 
Οι κάτοικοι της Τροίας που θα επιζήσουν από την λαίλαπα των επιδρομέων θα επιβιώσουν σε έναν ασήμαντο οικισμό. Είναι ο τρίτος οικισμός της Τροίας (Τροία ΙΙΙ), που εμφανίζει τέσσερις οικοδομικές φάσεις (υποφάσεις ΙΙΙ a – III d) και είχε διάρκεια 100 ετών περίπου. Στην συνέχεια θα υπάρξει ένας τέταρτος οικισμός (Τροία IV), με πέντε υποφάσεις (IV a – IV e) και με διάρκεια 200 περίπου ετών (2200-2000 π.Χ.). Αποτελούσε μια μικρή κοινότητα που κάλυπτε ένα μικρό μέρος της έκτασης της ακμαίας Τροίας των υποφάσεων ΙΙ c και II d. 
Ακολούθησε η Τροία V με τέσσερις οικοδομικές υπο-φάσεις και διάρκεια 150 ετών περίπου (2000-1850/1800 π.Χ.). Παρατηρείται μια μικρή πολιτιστική βελτίωση που αντανακλά στην αρχιτεκτονική και στις συνθήκες διαβίωσης, στην αγγειοπλαστική που παρουσιάζει άνθηση, καθώς και στην μεταλλουργία όπου κατακτάται επιτέλους το μυστικό παρασκευής ορείχαλκου (βλ. σχετικό σχόλιο παραπάνω). Υπάρχουν μερικές ενδείξεις ότι αυτήν την περίοδο η ακρόπολη οχυρώθηκε με νέο τείχος. 
Μέχρι το τέλος της φάσεως "Τροία V", αποδείχθηκε ότι η πόλη παρέμεινε στην κατοχή του ίδιου λαού χωρίς διακοπή. «…Όμως τώρα ξαφνικά, χωρίς κανένα ίχνος μάχης ή φωτιάς, φθάνει το τέλος: Το νήμα που συνέδεε χίλια χρόνια απότομα κόβεται…» (D. Page ό. π. σελ. 64). 
Πραγματικά, η επόμενη φάση, η Τροία VΙ (1850/1800-1300/1290 π.Χ.), είναι μια πόλη που δεν έχει καμιά σχέση με τους προηγούμενους οικισμούς και το παρελθόν της περιοχής. Ένας νέος λαός έχει εγκατασταθεί εκεί, ο οποίος σύντομα θα αναδείξει την Τροία στην περίφημη πόλη που την δύναμη και τα πλούτη της θα υμνήσει το ομηρικό έπος. Σύμφωνα με τους ερευνητές η Τροία VΙ (στην οποία διακρίνουμε οκτώ υποφάσεις VI a - VI h) διαφέρει από την Τροία V στον υπέρτατο δυνατό βαθμό. 
Κατά τον C. Blegen μάλιστα «…η αλλαγή του πολιτισμού από τις αρχές της Τροία VΙ είναι τέτοιας φύσεως ώστε το μόνο λογικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι η αλλαγή του πληθυσμού…». 
Τρία είναι τα ουσιαστικά στοιχεία της αλλαγής:
α) Η αλλαγή στην αρχιτεκτονική, που χαρακτηρίζεται από τα επιβλητικά και μνημειώδη νέα τείχη, πολύ ισχυρότερα από οποιαδήποτε προηγούμενη φάση, τα οποία θα περιτειχίσουν μια ακρόπολη πολύ μεγαλύτερη σε έκταση. Τα κτίρια είναι μεγάλα, καλοσχεδιασμένα και τα περισσότερα ακολουθούν τον τύπο του μεγάρου. Το ανατολικό τμήμα του τείχους παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τα τείχη της τρίτης ακροπόλεως της Τίρυνθος, που χρονολογείται την ίδια περίπου εποχή.
β) Η αλλαγή στην κεραμική με την εμφάνιση και στην Τροία VΙ των περίφημων τεφρών «μινυακών» αγγείων, που χαρακτηρίζουν την Μέση Εποχή του Χαλκού (1900-1600 π.Χ.) ή «Μεσοελλαδική» στον ελλαδικό χώρο.
γ) Η εμφάνιση του εξημερωμένου αλόγου και η ύπαρξη έφιππων πολεμιστών, γεγονός που συνδέεται με τα νομαδικά Αριοευρωπαϊκά φύλα και την παρουσία τους στις διάφορες περιοχές. Σημειώνουμε ότι αυτήν ακριβώς την περίοδο εμφανίζεται το πολεμικό άλογο και στον ελλαδικό χώρο.
Όπως επισημαίνουν εξ άλλου και οι Αμερικανοί ανασκαφείς: «…οι ιδρυτές της Τροίας VΙ αποτελούσαν πιθανόν ένα κλάδο στην μεταναστευτική κίνηση που κατέκλυσε την ηπειρωτική Ελλάδα…».
Παρακινημένος από τις παραπάνω αντιστοιχίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα ο D. Page υποστηρίζει (ό.π. σελ. 67) ότι: «…οι ιδρυτές της Τροίας VΙ ήταν ένας λαός που είχε τις ίδιες πολιτιστικές ρίζες με τους ελληνόγλωσσους εισβολείς και κατακτητές της Ελλάδος και που βρέθηκε στην ίδια μεταναστευτική κίνηση… πράγμα που μισοσημαίνει ότι οι Τρώες ήσαν Έλληνες…» και σε μια υποσημείωση (αρ. 105 σελ.105): «…Η Ιλιάς δεν μας αφήνει να υποθέσουμε ότι οι Τρώες ήσαν διαφορετικής φυλής ή ότι μιλούσαν διαφορετική γλώσσα από τους Έλληνες…».
Τα ίδια υποστηρίζει και ο J. G. Macqueen (ερευνητής στο Βρετανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Άγκυρας και λέκτορας του Πανεπιστημίου Bristol) στο βιβλίο του ("The Hittites", σελ. 33):
«…ο Τρωϊκός πόλεμος της Ελληνικής παράδοσης δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ των εχθρικών κόσμων της Ελλάδος και της Μ. Ασίας, αλλά (αφού οι κάτοικοι της Τροίας αυτήν την εποχή ήσαν στην ουσία γλωσσολογικά Έλληνες) μάλλον εμφύλια σύγκρουση…
Αυτό κάνει ευκολότερη την ερμηνεία του γεγονότος γιατί η Τροία διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην ελληνική παράδοση, καθώς επίσης και τον μεγάλο αριθμό προσωπικών επαφών ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τρώες πρωταγωνιστές και την ευκολία που οι αντίπαλοι επικοινωνούν μεταξύ τους στην μάχη, κάτι που φαίνεται ότι δεν ήταν απλώς μια περίτεχνη ποιητική φαντασία…».
Όπως απέδειξαν τα ευρήματα των ανασκαφών οι κάτοικοι της Τροίας VΙ, θα αναπτύξουν από τον 16ο αιώνα π.Χ. και μετά, ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τον Μυκηναϊκό κόσμο και πολιτισμό που ακμάζει αυτήν την εποχή. Στην τελευταία περίοδο μάλιστα της Τροίας VΙ (1400-1300 π.Χ.) εμφανίζεται το μέγιστο «…της μυκηναϊκής επιρροής πάνω στην τέχνη και την βιοτεχνία της Τροίας…» (D. Page ό. π. σελ.79). Η έκτη πόλη της Τροίας κατέρρευσε μετά από έναν ισχυρότατο σεισμό, που θα καταστρέψει εν μέρει τις επιβλητικές οχυρώσεις και θα μετατρέψει σε ένα σωρό ερειπίων τα μέγαρα και τα ανάκτορα του οικισμού. Το γεγονός χρονολογείται γύρω στο 1300/1290 π.Χ.
Η έβδομη πόλη, η Τροία VΙΙ (1300/1290-1150/1130 π.Χ.) οικοδομήθηκε απ’ ευθείας πάνω στα πεσμένα ερείπια από τον ίδιο λαό χωρίς κανένα ενδιάμεσο στρώμα οικισμού και χωρίς ρήξη στην πολιτιστική παράδοση. Χωρίζεται σε τρεις συνολικά υποφάσεις, που η κάθε μία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Η πρώϊμη φάση, η Τροία VΙΙa (1300/1290-1220 π.Χ.), αποδείχθηκε ότι είναι η ομηρική Τροία που κατακτήθηκε από τους Έλληνες, μετά τον δεκαετή Τρωϊκό Πόλεμο. Αυτό προέκυψε από το γεγονός ότι η καταστροφή της Τροίας VΙΙa προήλθε «…από μια εξαιρετικά βίαια πυρκαγιά…που προκλήθηκε από ανθρώπινη ενέργεια…» (D. Page ό. π. σελ. 87). Όσοι επέζησαν από την Άλωση της Τροίας «…φυτοζώησαν στον χώρο αυτόν για μια ακόμη γενιά…». Αυτή είναι η λεγόμενη Τροία VΙΙb1 (1220-1200/1190 π.X.).
Στην συνέχεια «…περιήλθαν στην εξουσία ενός λαού με ξένο και πρωτόγονο πολιτισμό, που δεν ήσαν ούτε Έλληνες ούτε Τρώες…» (D. Page ό. π. σελ. 87). Αυτή υπήρξε και η τελευταία υποφάση της έβδομης πόλης της Τροίας, η λεγόμενη Τροία VΙΙb2 (1200/1190-1150/1130 π.Χ.).
Λεπτομέρειες για τον λαό που εγκαταστάθηκε στην Τροία VΙΙb2 (τους Φρύγες), υπάρχουν στο «Ιστορικό Περίγραμμα» στην αρχή του παρόντος Λεξικού.
Γύρω στο 1100 π.Χ. η τοποθεσία θα εγκαταλειφθεί για 400 χρόνια περίπου.
Σύμφωνα με την παράδοση, άποικοι από την Αιολική Λέσβο θα ιδρύσουν γύρω στο 700 π.Χ. μια νέα πόλη που θα ονομάσουν «Νέον Ίλιον». Αυτή αποτελεί την Τροία VΙΙΙ (700-334 π.Χ.), την όγδοη πόλη της Τροίας.
Το 334 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος θα επισκεφθεί την πόλη και θα της δώσει νέα αίγλη με την επέκταση του ναού της θεάς Αθηνάς, την ίδρυση ναών, την ανοικοδόμηση λαμπρών κτιρίων. Αυτή υπήρξε η Τροία ΙΧ, η Ελληνιστική Τροία, η τελευταία φάση της ένδοξης πόλης. Αργότερα, ο στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου και ηγεμών της Θράκης Λυσίμαχος, θα περιτειχίσει την πόλη με νέο τείχος και θα την εμπλουτίσει με εξαιρετικά κτίρια, Αγορά και ένα μεγάλο θέατρο. Μια ακόμη προσπάθεια αναβίωσης της πόλης θα γίνει το 48 π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα, στην διάρκεια επίσκεψής του στην περιοχή, χωρίς όμως μακρόχρονα αποτελέσματα. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος θα ιδρύσει μια νέα πόλη (ρωμαϊκή αποικία) με το όνομα Ίλιον στην ίδια τοποθεσία, η οποία εμφάνισε αξιόλογη ακμή μέχρι την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης. Η πόλη θα παρακμάσει βαθμιαία και θα εγκαταλειφθεί οριστικά τον 6ο αιώνα μ.Χ.

Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: "Λεξικό των αρχαίων ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων" Β΄ Έκδοση συμπληρωμένη -Θεσσαλονίκη 2005


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Και την δημιουργία του Ισλάμ διεκδικούν τώρα οι Σκοπιανοί !


Και την δημιουργία του Ισλάμ διεκδικούν τώρα οι Σκοπιανοί!

Ο γνωστός Σκοπιανός ψευδο-ιστορικός  Αλεξάνταρ Ντόνσκι (Σημ.ΔΕΕ: Mε τα άρθρα του οποίου διασκεδάζει όλος ο πλανήτης), υπεύθυνος του τμήματος Ιστορίας του  Πανεπιστημίου “Goce Delchev“, κατάφερε για μια ακόμα φορά να… ξεπεράσει τον εαυτό του. Με ένα καταγέλαστο άρθρο του στην Σκοπιανή προπαγανδιστική Ιστοσελίδα mn.mk, ο Ντόνσκι διατείνεται ότι οι Σκοπιανοί έχουν “μερίδιο” στην δημιουργία του Ισλάμ.
Στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου ο Σκοπιανός ψευδο-ιστορικός προσπαθεί να συνδέσει τους αρχαίους Μακεδόνες με το Ισλάμ. Κατά τον Ντόνσκι, η ισλαμική κουλτούρα έχει λάβει κάποια πολιτισμική επιρροή από τους Μακεδόνες.
Το γεγονός βέβαια πως ο Σλαβικός πολιτισμός των Σκοπιανών δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον Ελληνικό πολιτισμό που διέδωσαν παντού οι αρχαίοι Μακεδόνες, δεν φαίνεται να τον απασχολεί στο ελάχιστο.
Η “επιχειρηματολογία” του άρθρου είναι παιδαριώδης όπου οι λογικές πλάνες κατέχουν πάντα εξέχουσα θέση. Διαβάζουμε ως επιχείρημα ότι  π.χ. ο προφήτης Μωάμεθ επισκέφτηκε πολλές φορές την Συρία. Η Συρία ήταν κάποτε μέρος του κράτους των Σελευκιδών, άρα ο Μωάμεθ  πιθανότατα συνάντησε εκεί Μακεδόνες, απόγονους των Σελευκιδών.
Κατά τον αρθρογράφο, Μακεδονικός πολιτισμός υπάρχει στην Συρία  ακόμη και τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ως “τρανταχτή απόδειξη” φέρει την ύπαρξη ενός χορευτή στην Αντιόχεια εκείνης της περιόδου με το όνομα... Μακεδονία.




Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Αρκουδιάρικες δικαιολογίες...


Αρκουδιάρικες δικαιολογίες...

Φαίνεται ότι το άρθρο για τις εισαγόμενες «μέτσκες» στεναχώρησε τους ψευτο-μακεδόνες της περιοχής μας και προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα  μέσω του γνωστού ιστολογίου των σκοπιανολάγνων belomorskamacedonia.blogspot.gr με σχετική ανάρτηση διανθισμένη με ύβρεις και τις σχετικές ασυναρτησίες, όπου επιχειρούν και πάλι να εξαπατήσουν όσους εξακολουθούν να καταναλώνουν κουτόχορτο. Στην προσπάθειά τους αυτή, όχι μόνον δεν πείθουν, αλλά απεναντίας ξεσκεπάζονται!
Ας δούμε λοιπόν τι ακριβώς έγραψαν στην ανάρτησή τους, η οποία συνοδευόταν από ένα βιντεάκι με εκδηλώσεις από το ...Βέλγιο:

Carnaval des Ours / Καρναβάλι των Αρκούδων
Αυτές είναι βελγικές «αρκούδες» καρναβαλιστές! Οι αμόρφωτοι περί πολιτιστικών δρώμενων Eδεσσαίοι αρθρογράφοι http://ethnologic.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html ας κάνουν μια έρευνα στο Βέλγιο για να μας πουν με βεβαιότητα εάν το έθιμο αυτό είναι γνήσιο τοπικό δικό τους η το «πήραν» απο το Πρίλεπ!
Και αφού ασχοληθούν με την έρευνα στο Βέλγιο, ας μας παρουσιάσουν μετά τα «γνήσια τοπικά ελληνικά» καρναβαλίστικα έθιμα της Έδεσσας που οι ηλικιωμένοι χωρίς αμνησία θυμούνται, για να τα μάθουμε κι εμείς!
Ας μας πουν επίσης αν θεωρούν ότι το κάθε τι παραδοσιακό ενός τόπου στην Ελλάδα, πρέπει απαραίτητα να έχει αρχαιοελληνική η, τέλος πάντων, γνήσια ελληνική προέλευση: είναι τελικά παραδοσιακό τοπικό προϊών (σημ. ΔΕΕ: sic!) το λουκούμι της Σύρου; Ο μπακλαβάς Ιωαννίνων; Το μαντολάτο Κερκύρας; 
Τελικά το μόνο «γνήσιο ελληνικό παραδοσιακό» στοιχείο στην πόλη μας είναι ο φανατικός εθνικισμός και η φασιστική νοοτροπία ορισμένων Eδεσσαίων!
Πάντως, ακόμα και «εισαγόμενο» απο το Πρίλεπ να ήταν (που δεν είναι!) το έθιμο της μέτσκας, πάλι απο την Μακεδονία είναι!

Ρωτάμε, μετά τα παραπάνω, τους πολύ ...μορφωμένους ημιμαθείς τενεκέδες, που παριστάνουν τους γνήσιους «μακεδόνες» να μας δώσουν απαντήσεις στα εξής:
1. Τι εννοείτε όταν γράφετε ότι: «...το έθιμο της μέτσκας, πάλι απο την Μακεδονία είναι!»; Μα δεν γράψατε παραπάνω για “βελγικές «αρκούδες» καρναβαλιστές!”; Οι Βέλγοι το πήραν δηλαδή από τους Σκοπιανούς; Το ίδιο περίπου έθιμο απαντάται και σε φυλές Ινδιάνων της Αμερικής, στους Μογγόλους, σε αρκετούς πρωτόγονους λαούς της Σιβηρίας και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Όλοι αυτοί αντέγραψαν το έθιμο από τους Σκοπιανούς; Ή μήπως εννοείτε ότι όλοι αυτοί είναι απόγονοι των «μακεντόντσι», οι οποίοι, σύμφωνα με τις παλαβομάρες του Γκρούεφσκι και της παρέας του, αποτελούν τον αρχαιότερο λαό του κόσμου;
2. Εμείς οι ...αμόρφωτοι «περί τα πολιτιστικά δρώμενα Εδεσσαίοι αρθρογράφοι» δεν έχουμε να σας παρουσιάσουμε “«γνήσια τοπικά ελληνικά» καρναβαλίστικα έθιμα της Έδεσσας”. Εσείς μπορείτε να εμφανίσετε έστω και έναν Εδεσσαίο (εξαιρούνται οι χαπακωμένοι και οι «πιανίτσες»), που επώνυμα θα μας παρουσιάσει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι υπήρχε αυτό το «έθιμο» στην Έδεσσα;
3. Ουδείς ισχυρίζεται ότι «το κάθε τι παραδοσιακό ενός τόπου στην Ελλάδα, πρέπει απαραίτητα να έχει αρχαιοελληνική η, τέλος πάντων, γνήσια ελληνική προέλευση». Τέτοιες φαιδρότητες μόνον στα Σκόπια συμβαίνουν, όπου ισχυρίζονται ότι ο Αδάμ και η Εύα ήσαν «μακεντόντσι», ότι «μακεντόντσι» έκτισαν τις πυραμίδες, ανακάλυψαν την Αμερική, την πενικιλλίνη, την ατομική βόμβα και τα πάντα όλα! Που μετέτρεψαν σε αχταρμά όλα τα ιστορικά δεδομένα και μεταμφιέσαν σε «μακεντόντσι» τον Φίλιππο, τον Μ. Αλέξανδρο, τον Ιουστινιανό, τους Τσάρους Συμεών και Σαμουήλ, τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Καρλομάγνο και τον Αβραάμ Λίνκολν.  Έχετε να πείτε κάτι για αυτες τις γελοιότητες; Αν όχι, μη μπερδεύεστε με λουκούμια, μαντολάτα και μπακλαβάδες.
4. Μια σοφή ελληνική (λέτε να είναι και αυτή σκοπιανή;) παροιμία λέει ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Έτσι τις εξυπνάδες περί «φανατικού εθνικισμού και φασιστικής νοοτροπίας» να τα πείτε στους φανατικούς σωβινιστές (και όχι απλώς εθνικιστές) της φασιστικής συμμορίας που κυβερνάει στα Σκόπια και όχι σε εμάς. Τα όργια νοθείας, καταπίεσης, τρομοκρατίας και άλλων «δημοκρατικών» πράξεων που διαπράττει το φασισταριό του Βε-Με-Ρο εις βάρος της αντιπολίτευσης, αλλά και των μειονοτήτων (ιδίως εναντίον της αλβανικής) στο σκοπιανό οπερεττικό κατασκεύασμα, απασχολούν τις στήλες του διεθνούς τύπου και των ΜΜΕ με συνεχείς καταγγελίες για εγκληματικές πράξεις του καθεστώτος. Και έχετε το θράσος να μιλάτε για φασιστική νοοτροπία στην Ελλάδα; Αλλά αυτοί ήσασταν και αυτοί είστε. Κρυμμένοι πίσω από μάσκες, κουκούλες, αρκούδες, πάντα στο σκοτάδι, στο παρασκήνιο, στα κρυφά. Μια ζωή αρμέγατε το «κακό» ελληνικό κράτος διορισμένοι με παχυλούς μισθούς και τώρα βγάζετε γλώσσα;
«Ράνε κούτσε ντα τα λάϊα», που λέγαν και οι παλιοί...

ΔΕΕ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Pella News" στις 23-1-2013 φύλλο 512


Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Η δολοφονία του Πακιστανού


Πιστεύω ότι το μεταναστευτικό στην χώρα μας έχει εξελιχθεί πρωταρχικά σε εθνολογικό ζήτημα υψίστης σπουδαιότητας για την επιβίωση του λαού μας. Το άρθρο που ακολουθεί τοποθετεί τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, σε αντίθεση με την καθημερινή "πλύση εγκεφάλου" που μας έχουν επιβάλει οργανωμένα συμφέροντα και οι αργυρώνητοι ψευτοαριστεροί δημοσιογράφοι.
ΔΕΕ

Η δολοφονία του Πακιστανού και 
η ρατσιστική αχρωματοψία του ΣΥΡΙΖΑ

Κύριε Διευθυντά
Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την ανθρωποκτονία του Πακιστανού στα Πετράλωνα ξεκινά ως εξής : «Η άγρια ρατσιστική δολοφονία μετανάστη από ακροδεξιούς εγκληματίες…»
Πέντε υπερφορτισμένοι όροι σε έξι ουσιαστικά και επίθετα.
Παρατηρήσατε ότι χρησιμοποίησα τον όρο «ανθρωποκτονία».
Ακολουθώ το παράδειγμα της προοδευτικής εφημερίδας «Έθνος».
Πριν τέσσερις μήνες, όταν τέσσερις αθίγγανοι είχαν δολοφονήσει 79χρονη στον Γέρακα, το «Έθνος» είχε παρουσιάσει την είδηση με τίτλο «Τέσσερις Ρομά οι δράστες της ανθρωποκτονίας 79χρονης στο Γέρακα». Όχι οι «δολοφόνοι», οι «δράστες».
Όπως ανέφερε τότε το «Έθνος», «οι τέσσερις συλληφθέντες αποπειράθηκαν δύο φορές να διαρρήξουν την οικία της άτυχης ηλικιωμένης, έγιναν όμως αντιληπτοί και τράπηκαν σε φυγή. Την τρίτη φορά, διέρρηξαν το παράθυρο του υπνοδωματίου και μπήκαν στο σπίτι, ακινητοποίησαν την ηλικιωμένη και τη φίμωσαν, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ασφυξία».
Ακόμα και ο φανατικότερος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ θα συμφωνούσε ότι το τραγικό περιστατικό αποτελούσε τον ορισμό της εκ προθέσεως, ιδιαζόντως ειδεχθούς δολοφονίας.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέδωσε τότε ανακοίνωση. Ούτε διοργάνωσε «αυθόρμητη» πορεία «επιρροών».
Όπως προχθές στα Πετράλωνα.
Το ίδιο είχε παραλείψει να κάνει και μετά το ειδεχθέστατο περιστατικό του Πακιστανού Δράκου της Πάρου. Εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στις επιθέσεις των αλλοδαπών πάσχει από ρατσιστική αχρωματοψία κατά των Ελλήνων.
Αναφορικά με τα φυλλάδια στο σπίτι του ενός δράστη, καλό είναι να καταλογίζονται στην Χρυσή Αυγή όσα της αναλογούν. Γιατί η συλλογιστική πως η ανθρωποκτονία του Πακιστανού οφείλεται σε επιρροή της Χρυσής Αυγής μας οδηγεί, αντίστοιχα:
1) στην έγκληση του Αλέξη Τσίπρα για την δολοφονία του ταξιτζή και την ληστεία της τραπέζης στην Πάρο, από τον τρομοκράτη Θεοφίλου, φανατικό οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ
2) στην έγκληση του Νίκου Βούτση για την ληστεία της τραπέζης στου Γκύζη από τον γιο του – υπάρχει μεγαλύτερη επιρροή από την πατρική;
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν.
Σε αντίθεση με τα εκ προθέσεως περιστατικά αλλοδαπών κατά Ελλήνων, αυτό των Πετραλώνων, πάλι κατά το «Έθνος», οφείλεται σε μια προσπέραση. Δύσκολα γίνεται αποδεκτό από κάθε εχέφρονα ότι οι δυο δράστες προγραμμάτισαν την τροχαία αντιδικία με την τραγική κατάληξη.
Όμως είναι έκδηλη η σπουδή, σχεδόν αγωνία, του ΣΥΡΙΖΑ να εκβιάσει από μεμονωμένα περιστατικά Ελλήνων κατά αλλοδαπών ηθική ρεβάνς για τα χιλιάδες περιστατικά αλλοδαπών κατά Ελλήνων. Και κατά την προσφιλή μεθοδολογία της ελληνικής αριστεράς να δημιουργήσει «μάρτυρες». Όπως καπηλεύτηκαν ανενδοίαστα την μνήμη του τραγικού εφήβου που έπεσε πάνω στον ψυχικά ασταθή αστυνομικό: Μαρτυροκοπτική Γρηγορόπουλου.
 Φτιάξαμε έναν Έλληνα, μάς χρειάζεται κι ένας αλλοδαπός.
Ιδού η επίσης προοδευτική «Ελευθεροτυπία» μάς ενημερώνει για τα οκτώ αδέλφια που, λέει κάποιος ομοεθνής του, συντηρούσε ο Πακιστανός.
Η αναπαραγωγή τέτοιων ισχυρισμών απαιτεί επιτόπου ρεπορτάζ στην πατρίδα του θύματος.
Άλλως, αστήρικτες αναφορές συνιστούν έμμεση, συναισθηματική πίεση στην κοινή γνώμη.
Αγαπητέ κύριε Τσίπρα, εγχώριοι και διεθνείς κύκλοι έχουν αντιληφθεί πλήρως την με προορισμό την εξουσία εντολή σας : «Δεξιά, πρόσω ολοταχώς». Αντιληφθείτε κι εσείς ότι τα πλειοψηφικά εκλογικά ποσοστά δεν μπορούν να διαμορφωθούν κόντρα στην συντριπτικά πλειοψηφούσα στην κοινωνία αντίληψη : οι αλλοδαποί βλάπτουν σοβαρά την υγεία των Ελλήνων. Αν επιμένετε στο διαζύγιο με την πραγματικότητα ο ελληνικός λαός θα σας «ωριμάσει βίαια», όπως βίαια σάς ωρίμασε οικονομικοπολιτικά η συνάντηση με τον κ. Σόιμπλε.
Καλό κατευόδιο πέραν του Ατλαντικού

Με τιμή
Ο παλαιάς κοπής
Προφήτης


Σχόλια στην παραπάνω ανάρτηση

1. Είναι έκδηλη η σπουδή, σχεδόν αγωνία, του ΣΥΡΙΖΑ να εκβιάσει από μεμονωμένα περιστατικά Ελλήνων κατά αλλοδαπών, ηθική ρεβάνς για τα χιλιάδες περιστατικά αλλοδαπών κατά Ελλήνων.”
Πόσο τραγικά δίκιο έχετε Προφήτη !
Δυστυχώς, αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που αναδεικνύει τη μικροψυχία, την υποκρισία και τη μίζερη κοντόφθαλμη οπτική των γιαλαντζί ”αριστερών” του τζάμπα μάγκα Σύριζα και της βολικής υπηρετριούλας του συστήματος, Δημάρ.
Αυτοί οι θρασείς, μικρόψυχοι φασουλήδες, οι στερημένοι ευφυϊας, σεβασμού, σοβαρότητας και μέτρου άνθρωποι, δεν έχουν το δικαίωμα να αυτοχρίζονται ως ….”αριστεροί”. Αδυνατούν να κρίνουν ως δίκαιοι και ειλικρινείς, υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών και καταδέχονται να συρθούν μέσα στα αίματα, αρκεί να αποκομίσουνε μικροκομματικά οφέλη ! Τι κατάντια !
Αυτές οι φτηνιάρικες μέθοδοι, χαρακτηρίζουν μόνο τους φασίστες. Ή μήπως το αγνοούν;
Εγώ αυτό που αισθάνομαι, είναι πως ο θυμός, η καταπίεση, η ανέχεια, ο άθλιος βούρκος στον οποίο βυθιζόμαστε καθημερινά, τυφλώνει τους ανθρώπους κι αργά-αργά τους μετατρέπει σε σαρκοβόρες μηχανές. Ξαφνικά ο εχθρός είναι ο απέναντι. Ο ιδεολογικός αντίπαλος, ο λαθρομετανάστης, αυτός που μας πήρε τη θέση στο parking, ο άλλος που μας προσπέρασε με το αυτοκίνητο στον πόντο…. Τριγυρνάμε απελπισμένοι, επιθετικοί, οργισμένοι, ετοιμοπόλεμοι κι έξαλλοι. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη κι απλά απουσιάζει η φλόγα που είναι ικανή να προκαλέσει την έκρηξη.Πολλές φορές, η αφορμή είναι ασήμαντη. ” Τροχαία αντιδικία” λένε, μα δεν είναι αυτό, είναι το μίσος που οπλίζει τα χέρια μας. Το μίσος κι η απόγνωση που περισσεύουν και που δεν είναι όλοι ικανοί να διαχειριστούν επιτυχώς ψυχοδιανοητικά. Άρρωστοι είναι οι άνθρωποι γύρω μας. Κατάθλιψη, άγχος, επιθετικότητα, κυριεύουν το νου και την ψυχή. Το έγκλημα πια, είναι ζήτημα τύχης αν θα συμβεί ή όχι….Αλλοδαπός ή ημεδαπός το θύμα, τι σημασία έχει άραγε; Είναι στατιστικό το πρόβλημά μας; Σε ζούγκλα μετατρέπεται η ζωή μας με ταχύτητα αστραπιαία. Αυτός είναι ο κίνδυνος, η απειλή κι η τραγική μας κατάντια.
Οι λοιπές συμφέρουσες και βολικές εκατέρωθεν…εξηγήσεις-αναλύσεις των γεγονότων, αποτελούν απλουστευμένες αθλιότητες και φτηνιάρικη προπαγάνδα, που απευθύνεται αποκλειστικά σε φανατικούς και λοβοτομημένα πρόβατα.

2. Εκατόν τριάντα περίπου Έλληνες δολοφονήθηκαν άγρια από αλλοδαπούς το 2012.Καμία αντιρατσιστική διαδήλωση δεν έγινε για τα θύματα. Οι δολοφονίες ηλικιωμένων κυρίως Ελλήνων , ούτε καν αναφέρθηκαν στον τύπο και στα λαλίστατα ΜΜΕ. Εκατοντάδες Ελληνίδες βιάστηκαν το 2012 από τα αλλοδαπά κτήνη, καμία διαδήλωση όμως δεν έγινε ποτέ από τις «προοδευτικές» γυναικείες οργανώσεις. Χιλιάδες Έλληνες ληστευτήκαν το 2012, ενώ οι «προοδευτικές και δημοκρατικές» δυνάμεις ποτέ δεν έβγαλαν έστω και μία ανακοίνωση συμπαράστασης για τα θύματα. Τα δήθεν «αντιρατσιστικά αντανακλαστικά» της πολιτείας και της κοινωνίας, συντηρούν το φαινόμενο της ληστείας, της ανομίας και της αναρχίας στην χώρα από τους αλλοδαπούς εισβολείς, όπως π.χ. την καθημερινή κλοπή καλωδίων χαλκού από τις γραμμές των τραίνων. Αυτό που κατάφεραν οι πολιτικοί είναι να δημιουργήσουν μία κατακερματισμένη πολιτισμικά και φυλετικά κοινωνία. Η κοινωνική ταλάντωση όμως του εκκρεμούς στην πολυπολιτισμική χώρα μας δεν μπορεί παρά να έχει το αντίστοιχο σημείο ισορροπίας με αυτό του Λιβάνου, της Συρίας και της Βοσνίας.

3. Άλλα λέει η πιάτσα που ξέρει πιο καλά και έγκυρότερα από μας:
Έμπορος ναρκωτικών ήταν το θύμα και τους είχε δώσει νοθευμένη με άχνη πρέζα (όπως αυτή που ανέφεραν στις υποκλαπείσες συνομιλίες τους ο Αλβανός έμπορας και ο διοικητής της… Δίωξης Ναρκωτικών Βόλου). Φυσικά, αυτό δεν το λένε οι δολοφόνοι, γιατί είναι “φόνος εκ προμελέτης”, ενώ, τώρα, “εν βρασμώ ψυχής”, δηλαδή ΟΧΙ ισόβια.




Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Οι ξενόφερτες «Μέτσκες»

Αρκουδιάρηδες στο Πρίλεπ


Οι ξενόφερτες «Μέτσκες» 
και η αλλοίωση της τοπικής 
πολιτιστικής μας ταυτότητας


Πριν μερικές μέρες η Έδεσσα ρυπάνθηκε και πάλι αισθητικά και ηχητικά από τα καμώματα ορισμένων μασκοφόρων ενός περίεργου φορέα, ο οποίος εμφανίζεται ως συνεχιστής κάποιων ανύπαρκτων τοπικών (;) παραδόσεων. Αναφέρομαι, όπως θα έγινε αντιληπτό, στον σύλλογο «Μέτσκες» (=αρκούδες), στον οποίο πρωταγωνιστούν κάποια άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως «μακεντόντσι», μιας υπό κατασκευήν, εδώ και μερικά χρόνια, ψευτομειονότητας στον βορειοελλαδικό χώρο. Το άσχημο στην περίπτωση είναι ότι έχουν παρασύρει και έχουν εγγράψει στον εν λόγω σύλλογο και ορισμένους καλοπροαίρετους ή αφελείς συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι συμμετέχοντας συμβάλλουν στην διατήρηση της παράδοσης! Θεωρώ λοιπόν ότι είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα ώστε να διαλυθούν οι όποιες παρανοήσεις, ώστε να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
            Αρχίζω με το θέμα της παράδοσης που υποτίθεται ότι επιχειρεί να διατηρήσει αυτός ο σύλλογος. Στην Έδεσσα, όπως αποδείχθηκε, ουδέποτε υπήρχε τέτοιο έθιμο, όπου κάποιοι μεταμφιέζονται σε ...αρκούδες και χορεύουν στους δρόμους κάνοντας διάφορα σαχλά. Για να επιβεβαιώσω αυτήν την άποψη ρώτησα δεκάδες παλιούς ντόπιους Εδεσσαίους και όλοι τους υπήρξαν κατηγορηματικοί, δηλώνοντας απερίφραστα ότι τέτοιο «έθιμο» δεν υπήρχε ποτέ. Επομένως έχουμε να κάνουμε με κάτι ξενόφερτο, που σε ουδεμία περίπτωση μπορεί να γίνει αποδεκτό ως «έθιμο της τοπικής παράδοσης».
            Αποκαλυπτικά αυτής της πλαστογραφίας είναι και το σχόλιο που είχε γραφτεί πριν από δύο περίπου χρόνια (2 Φεβρουαρίου 2010) σε γνωστό φιλοσκοπιανό ιστολόγιο (http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com/2010/02/28-02-09.html):
«ο πολιτιστικός Σύλλογος Έδεσσας Μέτσκες πρόσφατα μετεξελίχθηκε σε Αρκούδες-Μέτσκες υιοθετώντας σχετική ευρωπαϊκή επιταγή περί δίγλωσσων ονομασιών της επίσημης ελληνικής αρκούδες και της παραδοσιακής μακεδονικής μέτσκες...
ας ελπίζουμε οι μακεδόνες του συλλόγου να διασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους από τους κρατικούς χρηματοδότες οι οποίοι στο γνωστό εθνικιστικό αρχαιοπληκτικό μοτίβο ήδη μιλούν για αναβίωση διονυσιακού εθίμου ...
φυσικά πρόκειται για γνωστό μακεδονικό έθιμο σε πολλές πόλεις της μακεδονίας, τόσο στην ελληνική/αιγαιατική όσο και στην βουλγαρική/του πιρίν όσο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας... αντίθετα δεν συναντάται εκτός Μακεδονίας...
»
            Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο τα γράφει όλα. Όσο για εκείνα που αναφέρει περί «εθνικιστικού αρχαιοπληκτικού (sic) μοτίβου» θα απαντούσα ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». Η προωθούμενη στο κράτος των  Σκοπίων από τον Γκρούεβσκι «αντικβιζάτσια» (αρχαιοποίηση) και όλες τις γελοιότητες που την συνοδεύουν με τις οποίες γελάει όλη η οικουμένη τι ακριβώς είναι; Το ρεπορτάζ της βουλγαρικής τηλεόρασης BTV (http://www.youtube.com/watch?v=XEw2nVTyxUA) το συνιστώ ανεπιφύλακτα στον παραπάνω σχολιαστή ώστε να αντιληφθεί τι σημαίνει αντικβιζάτσια και «εθνικιστικό αρχαιοπληκτικό μοτίβο».
Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι πρόκειται για «έθιμο» εισαγωγής, το οποίο προβάλλεται από τους σκοπιανούς κρατικούς μηχανισμούς ως γνήσιο «μακεδονικό» έθιμο με παλαιοσλαβικές ρίζες. Η πόλη του Πρίλεπ (Περλεπές, επί Βυζαντίου) στα Σκόπια αποτελεί το «επίκεντρο» των σχετικών εκδηλώσεων (βλ. εδώ: http://www.myprilep.com/2010/07/procka-vo-prilep/) και μάλιστα υπάρχει σχετικό «Ινστιτούτο» (Institute on Old Slavic Culture) στην πόλη αυτήν, το οποίο ασχολείται με την μελέτη και την διάδοση αυτού του εθίμου. Σε σχετική ανάρτηση στη ιστοσελίδα http://macedoniadaily.blogspot.gr/2007/03/prilepskite-meckari-at-estonia-film.html στις 30 Μαρτίου 2007 διαβάζουμε τα εξής:

«Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ σε φεστιβάλ ταινιών της Εσθονίας»
(‘PRILEPSKITE MECKARI’ AT ESTONIA FILM FESTIVAL)
Η εθνολόγος Σόνια Ριζόσκα-Γιοβάνοφσκα από το Ινστιτούτο παλαιοσλαβικής κουλτούρας θα παρουσιάσει την ταινία της (σημ. ΔΕΕ: εννοεί ντοκυμαντέρ) «Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ» σε φεστιβάλ οπτικών τεχνών στην πόλη Ταρτού της Εσθονίας, το οποίο άρχισε στις 26 Μαρτίου. Η ταινία κέρδισε βραβείο ξένης καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ λαογραφικών ταινιών στο Βελιγράδι το 2006, καθώς και ειδική διάκριση για την συνεισφορά της στην ανάπτυξη ταινιών εθνολογικού περιεχομένου. Η συγγραφέας θα έχει επίσης την ευκαιρία να μιλήσει στους συμμετέχοντες του φεστιβάλ σε ημερίδα με θέμα «Διεπιστημονική Προσέγγιση στην Οπτική Ανθρωπολογία».


Η Σόνια Ριζόσκα-Γιοβάνοφσκα πήρε μαζί της στην Εσθονία δύο μάσκες κατασκευασμένες από τον Μπράνκο Μέτλαροτ, έναν από τους αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ, ο οποίος πιστεύει ότι είναι οι προστάτες της πόλης και κάθε χρόνο στην ημέρα της Συγχώρεσης (Procka) περιφέρονται τους δρόμους του Πρίλεπ και επισκέπτονται τα σπίτια των εκδοροσφαγέων. Η ταινία «Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ» έχει προσκληθεί να συμμετάσχει σε φεστιβάλ λαογραφικών ταινιών στην Βουδαπέστη (Ουγγαρία), στο Τρέντο (Ιταλία) και στο Μάντσεστερ (Μ. Βρετανία).
  
            Μπορεί λοιπόν κάποιος από τους αρκουδιάρηδες της Έδεσσας να μας εξηγήσει τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την τοπική παράδοση της δικής μας πόλης;
            Μετά από τα παραπάνω θεωρώ ότι ουδείς πλέον μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε ή οτιδήποτε άλλο. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Όλη αυτή η ιστορία με τις αρκούδες και τους αρκουδιάρηδες είναι ξενόφερτη, δεν έχει καμιά σχέση με τοπική παράδοση και απεναντίας συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία που συντελείται από τους Σκοπιανούς και τα εδώ φερέφωνά τους εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων. 
            Υπενθυμίζω τα όσα έγραψα σε παλαιότερο άρθρο με αφορμή παρόμοιες ενέργειες και γεγονότα:
«Τα τελευταία χρόνια συντελείται στην περιοχή μας (και όχι μόνον), με την ανοχή των ελληνικών αρχών και με την σύμπραξη πολιτικάντηδων πάσης κατηγορίας και επιπέδου, ένα ειδεχθές έγκλημα, που είναι γνωστό σε όσους διαθέτουν στοιχειώδη γνώση και αντίληψη των πραγμάτων ως πολιτιστική γενοκτονία.
Υπενθυμίζω ότι ο όρος αναφέρεται κυρίως στην καταστροφή ή σκόπιμη αλλοίωση των άυλων/συμβολικών/πνευματικών στοιχείων της πολιτιστικής παράδοσης ενός πληθυσμού (γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική κ.λπ.), ενώ για την καταστροφή των υλικών στοιχείων (κτήρια αρχιτεκτονικής αξίας, αγάλματα, ναοί, θρησκευτικά λατρευτικά αντικείμενα, πάσης φύσεως έργα τέχνης, βιβλία κ.λπ.) έχει επικρατήσει η χρήση του όρου Βανδαλισμός. Αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα παραδείγματα ώστε να γίνει ευκολότερα κατανοητός ο όρος, στο κράτος του Ισραήλ π.χ. έχουν υπάρξει συχνά καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Σεφαρδιτικής καταγωγής Ισραηλινών από τους Ασκεναζίτες ομοφύλους τους, που κυριαρχούν στην πολιτική, στην δημόσια διοίκηση, στον στρατό, στην καλλιτεχνική ζωή κ.λπ. οι οποίοι περιφρονούν και υποβαθμίζουν σκόπιμα την σεφαρδιτική κουλτούρα, ενώ σε μια άλλη, πιο γνωστή περίπτωση, συχνά διαβάζουμε για καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Θιβετιανών εκ μέρους του Κινεζικού κράτους με στόχο την εξαφάνιση της θιβετιανής κουλτούρας.
Όπως προαναφέρθηκε, τα ίδια φαινόμενα πολιτιστικής γενοκτονίας παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων εκ μέρους του Σκοπιανού κράτους και των εδώ ενεργουμένων τους, μεθοδικά, συγκαλυμμένα, παρασκηνιακά και ως συνήθως ύπουλα, με την πρόχειρη και αληθοφανή (για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν το τί συμβαίνει) δικαιολογία της διατήρησης (!) της παράδοσης. Τα κρούσματα εντοπίζονται:
α. Στην βαθμιαία αλλοίωση του γλωσσικού μας ιδιώματος, με την εισαγωγή λέξεων, εκφράσεων κ.λπ. της κατασκευασμένης σκοπιανής γλώσσας
β. Στην συστηματική εξαφάνιση της παραδοσιακής μας μουσικής και τραγουδιών και την αντικατάστασή τους από σκοπιανά προπαγανδιστικά κατασκευάσματα που «πλασάρονται» σε πανηγύρια των χωριών όπου μετακαλούνται σκοπιανά συγκροτήματα και τραγουδιστές/τραγουδίστριες
γ. Στους τοπικούς χορούς της αυθεντικής μας παράδοσης που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν λόγω της εμφάνισης χορών που διδάσκονται σε τοπικούς πολιτιστικούς Συλλόγους από εισαγόμενους σκοπιανούς χοροδιδάσκαλους ή ακόμα χειρότερα από δικούς μας που «μετεκπαιδεύτηκαν» δωρεάν σε πόλεις των Σκοπίων και μετέφεραν «μοντέρνους» παραδοσιακούς (!) χορούς, σε ένα αποκορύφωμα παραλογισμού.
δ. Στην εισαγωγή «παραδοσιακών» τοπικών ενδυμασιών με την εύκολη δικαιολογία της φθηνότερης τιμής και οι οποίες αντικαθιστούν τις αυθεντικές τοπικές φορεσιές που συχνά ουδεμία σχέση έχουν με τις γνήσιες. Κλασσικό παράδειγμα η τοπική αστική ενδυμασία της Έδεσσας, που χαρακτηρίζεται από σκούρα χρώματα και αποχρώσεις και η οποία αντικαθίσταται σταδιακά από εισαγόμενες φορεσιές με παρδαλά χρώματα, κόκκινο-άσπρο, έντονο ανοιχτό πράσινο, καναρινί (!) κ.λπ.
ε. Στην εισαγωγή ξενόφερτων «εθίμων», που εμφανίστηκαν στην Έδεσσα πρόσφατα από το πουθενά και τα οποία ήσαν παντελώς άγνωστα στην πόλη μας, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διαβόητες «Μέτσκες» (=αρκούδες), που κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι προωθούν συστηματικά, έχοντας δυστυχώς παρασύρει και αρκετούς καλοπροαίρετους, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι διατηρούν τις τοπικές παραδόσεις!


Αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ στην Έδεσσα

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν λόγω μια γενικευμένης άγνοιας, ιδίως των νεωτέρων, οι οποίοι αδυνατούν (για πολλούς και διαφόρους λόγους, η ανάλυση των οποίων εκφεύγει των πλαισίων ενός άρθρου) να αντιληφθούν τι είναι αυθεντικά παραδοσιακό και τι νοηματοδοτεί σε τελική ανάλυση ο όρος «παράδοση» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των πάσης φύσεως και προέλευσης θεραπαινίδων της, του άκρατου καταναλωτισμού, του ασύδοτου χρηματιστηριακού κεφαλαίου των διεθνών τοκογλύφων, των μνημονίων, της σκόπιμης εθνοαποδόμησης, των μεταμοντέρνων «Ιστορικών» τύπου Λιάκου, Ρεπούση, Κουλούρη και Σία και του αμερικανοπροωθούμενου Νεο-Οθωμανισμού»

ΔΕΕ

Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Pella News" 


Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ευτυχές το Νέο Έτος 2013


Χρόνια Πολλά και ευτυχές το Νέον Έτος 2013