Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Οι πρώην εμπνευσμένοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ και οι τωρινοί άθλιοι "εχπαιδευτικοί"


Οι καταστροφείς
Τρεις διαπλεκόμενες ομάδες ατόμων είναι οι άμεσοι και κύριοι υπαίτιοι της καταστροφής της χώρας: Οι ασυνείδητοι πολιτικάντηδες, οι συνδικαλιστές-λαμόγια κάθε απόχρωσης και οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι. Αυτοί δημιούργησαν και στήριξαν το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς της μεταπολίτευσης και συνήργησαν στην λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Για τους εργατοπατέρες-συνδικαλιστάδες τύπου Φωτόπουλου και Παναγόπουλου με τις αρπαχτές τους και τις πολιτικές τους ακροβασίες έχουν γραφτεί πολλά. Για τους συνδικαλιστάδες που λυμαίνονται το Δημόσιο, πολύ λίγα. Για τους συνδικαλιστάδες που κατέστρεψαν το εκπαιδευτικό μας σύστημα με αποτέλεσμα να παράγονται στρατιές ανελλήνιστων αγραμμάτων και ημιμαθών «κούτσουρων», ελάχιστα. Το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά (28-7-2012), που «χάθηκε» ανάμεσα στην θερινή ραστώνη και τα «μπάνια του λαού», ανήκει στην τελευταία κατηγορία και πρέπει να διαβαστεί και να μελετηθεί από όλους μας.
ΔΕΕ

Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας»

Του Χρήστου Γιανναρά
«Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θα ακυρώσουμε δυναμικά στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων. H σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, η οποία θέτει φραγμούς μέσα από μια σειρά εντελώς αυθαίρετων ποσοστώσεων ανοίγοντας μέχρι και τον Kαιάδα των απολύσεων, αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή. Eνδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργίας έντασης στο σχολικό περιβάλλον».

Tο τελεσίγραφο πολέμου υπογράφει η «Διδασκαλική Oμοσπονδία Eλλάδος» – «σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της «Oμοσπονδίας Λειτουργών Mέσης Eκπαιδεύσεως» («Kαθημερινή» 14.7.2012). Oποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες. Aπολύει αυτοστιγμεί από το κοινωνικό λειτούργημα αυτούς που απειλούν ότι «θα το ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη».

Πρόκειται για πόλεμο, το τελεσίγραφο κυριολεκτεί. Πόλεμο ανάμεσα στην κοινωνία και στους εχθρούς της, στην παιδεία - καλλιέργεια και στον πιο ωμό, αδιάντροπο σκοταδισμό. Δεν κηρύσσουν πόλεμο για χρήματα οι δάσκαλοι, θέλουν να αναγνωρίσει επίσημα το κράτος τη μη παιδεία ως παιδεία: κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας να μην αξιολογείται ο δάσκαλος, να εξομοιώνεται απόλυτα ο αγράμματος, αδιάβαστος, άξεστος δάσκαλος με τον καταρτισμένο, καλλιεργημένο, που μοχθεί για τους μαθητές του. Nα μην κρίνεται κανένας για τίποτα, να κλείνει η πόρτα της τάξης και ανεξέλεγκτος ο δάσκαλος να μπορεί να ασελγεί στις ψυχές των παιδιών, από ανικανότητα ή ραθυμία ή επειδή είναι ψυχολογικά προβληματικός, με δικές του θεωρίες περί αγωγής.

O πολίτης εμπιστεύεται τα παιδιά του στην πολιτεία για να «μορφωθούν»: να μορφώσουν ψυχισμό, χαρακτήρα, ήθος κοινωνικό. Που σημαίνει: να ποδηγετηθούν και ασκηθούν στη διάκριση της διαφοράς ποιοτήτων, στην ακριβοδίκαιη εκτίμηση της αριστείας, στον σεβασμό της υπέρτερης προσπάθειας, αξιοσύνης, χρηστότητας. Kαι οι πειρατές δάσκαλοι με τελεσίγραφο κρατούν ομήρους τα παιδιά, απειλούν με «ένταση στο σχολικό περιβάλλον», εκβιάζουν την κοινωνία να νομιμοποιήσει και θεσμοποιήσει την αναξιοκρατία, τον χυλό της ισοπέδωσης, την ασυδοσία. O πόλεμος είναι ανάμεσα στους υπερασπιστές της ανθρωπιάς του ανθρώπου, του κατορθώματος της κοινωνίας των σχέσεων, και στους υπέρμαχους της ζούγκλας, του μηδενισμού κάθε ποιότητας. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό περιθώριο διαπραγμάτευσης. Mια οποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, απολύει αυθημερόν από το λειτούργημα του δασκάλου όσους εξαγγέλλουν προγραμματικά ότι «θα ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη» το κοινωνικό τους παιδαγωγικό λειτούργημα.

Πόλεμος. Όχι μεταφορικά και συμβολικά, κυριολεκτικά. Aλλά απελπισμένα. Oι Mήδοι οπωσδήποτε θα διαβούνε, γιατί οι πολίτες που θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, κίνητρα αριστείας, δεν έχουν πολιτική εκπροσώπηση στη σημερινή Eλλάδα. Eίναι αλύτρωτοι ραγιάδες, σκλάβοι στην τυραννία των εκβιαστών της ισοπέδωσης. Δεν υπάρχει κόμμα, εξουσίας ή διαμαρτυρίας, που να τολμάει να ψελλίσει έστω, το αυτονόητο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Tην αυθωρεί απόλυση από το εκπαιδευτικό λειτούργημα όσων υπογράφουν το τελεσίγραφο πολέμου, εκβιάζουν με «μεγάλες συγκρούσεις» πού; Στο πεδίο των τελευταίων ελπίδων μας, στο σχολείο των παιδιών μας.

Όλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, συντάσσονται με τους εκβιαστές, όχι με τους πολίτες. Tο σύστημα είναι πελατειακό, το κράτος κομματικό, γι’ αυτό και παγιωμένη η άρνηση των κυβερνήσεων να δυσαρεστήσουν τη δημοσιοϋπαλληλία. Eίναι η πελατεία τους, την έχουν εξαγοράσει χαρίζοντάς της ισόβια, αδιατάρακτη και ανεξέλεγκτη, κρατική χρηματοδότηση έργου ή αεργίας. Προτιμούν τα κόμματα, στη δύσκολη στιγμή, τις απολύσεις με οριζόντιο «κούρεμα» (ό, τι πιο άδικο και παράλογο), αλλά ποτέ την κριτική αξιολόγηση σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί η αξιολόγηση υπονομεύει τη λογική της πελατοκρατίας.

Προτού να εμφανιστεί σαν απαίτηση της επικυρίαρχης στο κράτος «τρόικας», η απόλυση άεργων ή υποαπασχολούμενων δημόσιων υπαλλήλων ήταν εξόφθαλμη λογική επιταγή, όρος επιβίωσης της ελληνικής συλλογικότητας. Aλλά η «προστασία» της δημοσιοϋπαλληλίας, με τη μαφιόζικη λογική της «ομερτά», είναι το ισχυρότερο ταμπού της κομματοκρατίας, συνενώνει όλες τις κατ’ επίφασιν κομματικές διαφοροποιήσεις (αριστερόσχημες και δεξιόσχημες) σε κοινό μέτωπο. Έχει επανειλημμένα προταθεί: Aφού είναι όρος επιβίωσης του κράτους οι απολύσεις, γιατί η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και ο «εκ προσωπικοτήτων» υπουργός της Διοικητικής Mεταρρύθμισης δεν απολύουν όσους διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς εξετάσεις στο AΣEΠ (δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι);

Ψηλαφητή η επιθανάτια πραγματικότητα του Eλληνισμού, γι’ αυτό και τελεσφόρησε πάραυτα το ιταμό τελεσίγραφο των επίορκων δασκάλων με τις γκανγκστερικές απειλές του. Στις 19.7.2012 ο υπουργός Παιδείας κ. Kων. Aρβανιτόπουλος έσπευσε να ακυρώσει, ακόμα και ως μελλοντικό ενδεχόμενο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Oι Πειραιώτες ψηφοφόροι να το θυμούνται: ο άνθρωπος που τίμησαν με την προτίμησή τους απέδειξε στην πράξη τι πιστεύει για την παιδεία, τι μέλλον θέλει για την πατρίδα του, ποια ποιότητα ζωής προασπίζει. Kοντολογίς, ποιο είναι το πολιτικό του ανάστημα.

Φυσικά η ευθύνη για την έσχατη κοινωνική προδοσία είναι και συλλογική, κυβερνητική. Σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» δεν βρέθηκε ούτε ένα μέλος της, με ραχοκοκαλιά αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, να παραιτηθεί από ντροπή για τον εξευτελισμό του από το τελεσίγραφο των δασκάλων. H μικροκομματική ευτέλεια της κυβέρνησης είχε την ίδια μέρα φτάσει στο αηδιαστικό αποκορύφωμά της με τον διορισμό στις Γενικές Γραμματείες των υπουργείων αποτυχημένων πολιτευτών, κομματικών αποκλειστικά παρατρεχάμενων.

Tο σχολείο στο Eλλαδιστάν θα συνεχίσει και με πρωθυπουργό τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα να ετοιμάζει όχι πολίτες, αλλά ψηφοφόρους που δεν έμαθαν ποτέ να κρίνουν, να αξιολογούν. Στην κάλπη εκτονώνουν ορμέμφυτα. Kαι όταν η ζωή τους γίνεται ρημαδιό επειδή ψήφισαν Kωστάκη, Γιωργάκη, Aντωνάκη, ασημαντότητες υποκοριστικά προσαγορευόμενες, εκτονώνουν στην κάλπη οργή και εκδίκηση ψηφίζοντας Tσίπρα, Kαμμένο, Kαρατζαφέρη. Φαύλος κύκλος. Mε κατάληξη αναπότρεπτη το χάος.


"Καθημερινή" 28 Iουλίου 2012


http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:2ZC96p-fB4gJ:www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/07/2012_454347+&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=gr

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου  

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Εθνική μνήμη: Η σφαγή της Δράμας

Δοξάτο Δράμας

Σαν σήμερα: Οι βουλγαρικές σφαγές
στην περιοχή της Δράμας (29-9-1941)

Η Βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, αποτέλεσε μία από τις στυγνότερες περιπτώσεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, γιατί θεωρήθηκε από τις δυνάμεις κατοχής (τους Βουλγάρους), όχι ως προσωρινή κατοχή, αλλά ως ένα πρώτο στάδιο για την οριστική προσάρτηση της περιοχής αυτής, στα όρια του βουλγαρικού κράτους.
Οι πολιτικές και στρατιωτικές βουλγαρικές αρχές, ενεργούσαν ως φορείς πραγματοποίησης της εθνικής ολοκλήρωσης και ικανοποίησης των ‘’ιστορικών ορίων’’ του βουλγαρικού λαού και άσκησαν μια έντονη πολιτική αφομοίωσης ανθρώπων και θεσμών στο βουλγαρικό εθνικό και κρατικό κορμό.
Τα μέσα και οι πρακτικές που εφαρμόσθηκαν για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής άγγιξαν τα όρια εξόντωσης του τοπικού πληθυσμού, είχαν συγκλονιστικές συνέπειες στην κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη των περιοχών και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια κατοχής (1941-1944), άφησαν πίσω τους μία κυριολεκτικά ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, με πληθυσμό μειωμένο κατά το ¼ τουλάχιστον, οικονομία στο μηδέν, και τις υποδομές σε εκκλησία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, σε πλήρη αποδιοργάνωση.
Η κατοχή άρχισε στις 18 Απριλίου 1941, όταν οι Γερμανοί δίνουν στους Βουλγάρους τη συγκατάθεση-διαταγή (consent-order), να εισβάλουν στην περιοχή και τελείωσε στις 25-26 Οκτωβρίου 1944, όταν αποχωρούν τα τελευταία βουλγαρικά στρατιωτικά αποσπάσματα.
Γεωγραφικά, η κατοχή από τους Βουλγάρους κάλυπτε τη περιοχή που εκτείνεται από τον ποταμό Στρυμόνα, μέχρι τη γραμμή Αλεξανδρούπολη- Σβίλενγκραντ.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν οι βουλγαρικές αρχές ήταν να συλλάβουν και απελάσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στον υπό κατοχή πληθυσμό. Το σύνολο των νέων ανδρών από τις κατεχόμενες περιοχές απελάθηκαν, για να μην υπάρξει αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων και οδηγήθηκαν στο εσωτερικό της Βουλγαρίας για κατάταξη στα τάγματα εργασίας του Βουλγαρικού στρατού, στα ΝΤΟΥΡΝΤΟΥΒΑΚΙΑ.
Ένα άλλο ζήτημα που απασχόλησε έντονα τις βουλγαρικές αρχές ήταν η παράδοση του κρυμμένου οπλισμού των Ελλήνων της περιοχής.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή στην περιοχή, υπήρχαν τοπικές οργανώσεις του ΚΚΕ, αλλά και οργανώσεις Πόντιων Οπλαρχηγών, κύρια στα χωριά Κοκκινόγεια, Καλλίφυτο, Περιστεριά και αλλού. Οι τοπικές οργανώσεις των Πόντιων Οπλαρχηγών, (κυρίως εθνικιστικών πεποιθήσεων), δρούσαν ακόμη αποσπασματικά και κύρια για την περιφρούρηση του πληθυσμού των τοπικών τους κοινωνιών. Οι οργανώσεις του ΚΚΕ, ελεγχόταν από το ανεξάρτητο Γραφείο του ΚΚΕ στη Μακεδονία-Θράκη, που δεν είχε επαφή και καθοδήγηση από το κέντρο με αποτέλεσμα να ενεργεί αυτόβουλα.
Δηλαδή μπορούμε ασφαλέστατα να συμπεράνουμε ότι το αντιστασιακό κίνημα, στη περιοχή, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, δρούσε, με την έναρξη της βουλγαρικής κατοχής, ανεξάρτητα από κεντρικές και κυβερνητικές κατευθύνσεις και οδηγίες, κάπως ‘’ερασιτεχνικά’’ και πάντως όχι οργανωμένα.
Καθοριστικό ρόλο, στα παραπάνω, έπαιξε η Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ της Δράμας. Καθοριστικός ο ρόλος της γιατί υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την απόφασή της να γίνουν οι ένοπλες επιθέσεις στη πόλη της Δράμας και στα γύρω χωριά.
Μία ερμηνεία θέλει την Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ της Δράμας, να παρασύρθηκε από πράκτορες της βουλγαρικής κρατικής ασφάλειας, που παριστάνοντας τους κομμουνιστές, υπέβαλλαν στους Έλληνες ‘’συντρόφους’’ τους την ιδέα της εξέγερσης
Μια άλλη, ίσως και η πιο κοντινή στην αλήθεια ερμηνεία είναι η εκτίμηση του στελέχους του ΚΚΕ και αργότερα του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, Ανδρέα Τζήμα, που βρίσκεται δημοσιευμένη στο βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου «Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997 »
Λέει ο Ανδρέας Τζήμας για τη γραμμή του τότε (1941) ανεξάρτητου Γραφείου του ΚΚΕ στη Μακεδονία-Θράκη :
«Μετά την επίθεση των Γερμανοφασιστών ενάντια στη Σοβιετική ένωση, ρίχνουν το σύνθημα της ένοπλης πάλης κατά των κατακτητών και για τη σοβιετική εξουσία. Λείπει όμως η πρακτική προετοιμασία αυτής της ένοπλης πάλης και οι σκοποί που βάζουν, στενεύουν πολύ τη βάση της. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της όμως πρέπει να θεωρήσουμε αυτή τη γραμμή σαν τον κύριο παράγοντα για την εξέγερση της Δράμας…»
Αυτό είναι το ιστορικό-πολιτικό-στρατιωτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο εξελίχθηκε η Σφαγή της Δράμας…
Που ξεκίνησε με την ανατίναξη ενός εργοστασίου ηλεκτροφωτισμού στη πόλη της Δράμας, τη νύκτα της 28ης προς 29ης Σεπτεμβρίου 1941 και με άλλες επιθέσεις την ίδια νύκτα στα γύρω χωριά της περιοχής, με πρώτο το Δοξάτο.
Στόχοι παντού οι Βούλγαροι χωροφύλακες, γεγονός που έδωσε στις επιθέσεις αυτές τον χαρακτήρα της εξέγερσης για την εκδίωξη των βουλγαρικών αρχών και που έδωσε το άλλοθι στους Βουλγάρους, για μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις.
Ο αριθμός των Ελλήνων θυμάτων δεν είναι εύκολο να προσδιορισθεί. Μόνο στη πόλη της Δράμας, βρήκαν τον θάνατο τουλάχιστον 1500 Έλληνες, στο Δοξάτο 200 και αρκετοί κάτοικοι σε κάθε ένα από τα χωριά της περιφέρειας.
Η σφαγή της Δράμας νομίζω ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα αιματηρό μεν αλλά υπαρκτό παράδειγμα, της θέλησης του απλού Έλληνα, (ανεξάρτητα σε πιο στρατόπεδο βρισκόταν τότε – του ΚΚΕ ή του εθνικού κομματιού της κοινωνίας), να μην εκβουλγαριστεί.
Σήμερα που τα πάθη και οι πληγές έχουν επουλωθεί και η Βουλγαρία είναι πλέον στην ΕΕ, μισή ώρα από τη Δράμα, το να ξέρουμε και να θυμόμαστε την Ιστορία, να τιμούμε τους νεκρούς, με το αίμα των οποίων εμείς απολαμβάνουμε – όσα απολαμβάνουμε - δεν είναι κακό, αλλά επιβεβλημένο

Πηγή: http://pigasos.blogspot.com

 

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

"Σβήνουν" τα ελληνικά από τον ψηφιακό χάρτη;


"Σβήνουν" τα ελληνικά από τον ψηφιακό χάρτη

Τεχνολογικά ξεπερασμένη θεωρείται η ελληνική γλώσσα. Ποιες γλώσσες κινδυνεύουν να μην "επιβιώσουν" στον ψηφιακό κόσμο του 21ου αιώνα. Η ζωή στην ψηφιακή εποχή "εξαφανίζει"
τα ελληνικά αλλά και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες.


Με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών, πανευρωπαϊκή έκθεση με την υπογραφή 200 και πλέον ειδικών κρούει τον κώδωνα του... ψηφιακού κινδύνου.
Γλωσσολόγοι από 34 χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, βαθμολόγησαν, σύμφωνα με δημοσίευμα του "Ελεύθερου Τύπου", τις διαθέσιμες γλωσσικές υπηρεσίες και δημιούργησαν ένα "Λευκό Βιβλίο" για κάθε ευρωπαϊκή γλώσσα.
Οι ειδικοί αναζήτησαν μεταξύ άλλων τέσσερα βασικά ηλεκτρονικά εργαλεία. Την ύπαρξη αυτόματης μετάφρασης, τη δυνατότητα φωνητικής αλληλεπίδρασης και ψηφιακής ανάλυσης κειμένου, ενώ παράλληλα διερεύνησαν και τη διαθεσιμότητα γλωσσικών πόρων ή πηγών.
Σε πρώτη φάση εξέτασαν τις ιστοσελίδες που επιτρέπουν στους χρήστες τους να κάνουν online μεταφράσεις.
Εξετάστηκε παράλληλα και η "επικοινωνία" των ελληνόφωνων χρηστών με τις συσκευές τους, όπως για παράδειγμα το να μιλήσει κάποιος στο GPS στη μητρική του γλώσσα.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ενώ υπάρχουν τέτοιες συσκευές, δεν είναι τόσο διαδεδομένες όσο οι αγγλόφωνες.
Το "χρυσό" κατακτά η αγγλική γλώσσα, καθώς οι αγγλόφωνοι χρήστες έχουν την καλύτερη δυνατή τεχνολογική υποστήριξη, κάτι που ευνοεί την περαιτέρω εξάπλωση της γλώσσας.
Από τεχνολογικό... αποκλεισμό κινδυνεύουν περισσότερο η ισλανδική, η λετονική, η λιθουανική και η μαλτέζικη γλώσσα, ενώ σε λίγο καλύτερη μοίρα βρίσκονται η ελληνική, η βουλγαρική, η ουγγρική και η πολωνική γλώσσα που έχουν "αποσπασματική" τεχνολογική υποστήριξη.
"Μέτρια" χαρακτηρίζεται η υποστήριξη χρηστών σε ολλανδική, γαλλική, γερμανική, ιταλική και ισπανική γλώσσα.
"Υπάρχουν δραματικές διαφορές στην υποστήριξη της γλωσσικής τεχνολογίας ανάμεσα στις διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Το χάσμα μεταξύ "μικρών" και "μεγάλων" γλωσσών ολοένα και διευρύνεται.
Πρέπει να εξασφαλίσουμε τον εφοδιασμό των μικρότερων και λιγότερο πλούσιων σε ψηφιακούς πόρους γλωσσών με τις απαραίτητες βασικές τεχνολογίες. Διαφορετικά οι γλώσσες αυτές είναι καταδικασμένες σε ψηφιακή εξαφάνιση", αναφέρουν οι επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας Χανς Ουζκοράιτ και Γκέοργκ Ρεμ.
Οι ειδικοί μάλιστα τονίζουν πως χωρίς αποφασιστική δράση, οι γλώσσες αυτές δύσκολα θα "επιβιώσουν" στον ψηφιακό κόσμο του 21ου αιώνα.
Η Μαρία Γαβριηλίδου, μέλος της επιστημονικής ομάδας από το Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου Ερευνητικό Κέντρο Αθηνά, επισημαίνει πως αυτή η έρευνα δεν λέει πως δεν θα ζήσει η ελληνική γλώσσα ή ότι κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Εξηγεί μάλιστα ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε, γράφουν και επικοινωνούν με μια γλώσσα, τότε αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει.
Είναι όμως σημαντικό να έχουν όλοι οι χρήστες τη δυνατότητα να "μιλήσουν" στις μηχανές στα ελληνικά και να έχουν στη διάθεσή τους γλωσσικά εργαλεία ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Μεταξύ αυτών των "εργαλείων" είναι οι διορθωτές ορθογραφικών και συντακτικών λαθών, που χρησιμοποιούνται καθημερινά από εκατοντάδες Έλληνες χρήστες και βασίζονται στη γλωσσική τεχνολογία.
"Δεν είναι στα χέρια του μέσου χρήστη. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας για όλες τις γλώσσες.
Οι χρήστες, όμως, πρέπει να απαιτούν να υπάρχουν και στη γλώσσα τους τα μέσα αυτά και να μην ικανοποιούνται με τα αγγλικά", επισημαίνει.

http://news247.gr/eidiseis/texnologia/svhnoyn_ta_ellhnika_apo_to_diadiktyo.1945285.html


 

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (86)

Δύο τῶν ὀκτὼ Σεγκάκου νήσων

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την νέα ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-SanchoAkropolis World Νews”  (www.akwn.net). Στην νέα αυτή ιστοσελίδα οι ειδήσεις εμφανίζονται όχι ως εικόνα όπως παλαιότερα, αλλά ως κανονικό κείμενο.

Ἡ Σίνα καὶ ἡ Ἰαπονία περὶ τῶν νησῶν Σεγκάκου
δυσμενῶς διαλέγονται

Μεταξὺ τῆς Σίνης καὶ τῆς Ἰαπονίας μικρὸς ὀκτὼ νήσων κύκλος κεῖται, αἱ νῆσοι Σεγκάκου. ἥ τε Σίνα καὶ ἡ Ἰαπονία ἀεὶ περὶ τούτου ἅμιλλαν πολλὰ ἔτη πεποίηνται, ἥντινα χώραν δεῖ ταύτας τὰς νήσους κατέχειν· μετὰ μὲν τὸν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον αἱ ΗΑΠ ταύτας τὰς νήσους ἀφέντες τῇ Ἰαπονίᾳ παρέδοσαν, ἡ δὲ Σίνα (καὶ τὸ Ταιβὰν) τοῦτο τὸ βούλευμα οὐκ ἐδέξατο.

πολλὰ ἔτη οὐδὲν κακὸν ἐγένετο, μόνον ἐνίοτε περι τούτου διελέγοντο, νῦν δὲ αἱ δύο χῶραι πολεμικὰς ναῦς ἐκεῖσε πεπόμφασιν· καὶ δὴ καὶ ἐν τῇ Σίνῃ νεωστὶ ἐν πολλαῖς πόλεσι οἱ πολῖται, τῶν ἀρχόντων τοῦτο ἐποτρυνόντων, ἐπὶ τὴν Ἰαπονίαν διεδηλώσαντο καὶ Ἰαπονικοῖς ἐμπορίοις ἐπέθεντο, ἐν δὲ τῇ Ἰαπονίᾳ τὸ αὐτὸ ἐγένετο, οἱ πολῖται ἐπὶ τὴν Σίναν διεδηλώσαντο.

ἐν ταύτῃ τῇ ἁμίλλῃ αἱ ΗΑΠ τῇ Ἰαπονίᾳ ἐπικουροῦσιν, ἡ δὲ Σίνα τὸ πρόβλημα πρὸς τὸν Ἡνωμένων Ἐθνῶν Ὀργανισμὸν μεταφέρειν βούλεται.    

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Να παρέμβει η Κομισιόν για το επεισόδιο στο Φαρμακονήσι


Ευρωβουλευτές ΝΔ: Να παρέμβει
η Κομισιόν για το επεισόδιο στο Φαρμακονήσι

Παρέμβαση στην Κομισιόν για το «θερμό» επεισόδιο στο Φαρμακονήσι με τη σύγκρουση πλοίου της FRONTEX (όχι ελληνικό σκάφος όπως ανακοίνωσε η κυβέρνηση) με την τουρκική ακτοφυλακή, τις ευθύνες της Ε.Ε για τη φύλαξη των συνόρων μας από την είσοδο των λαθρομεταναστών έγινε σήμερα από την επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. στο Ε.Κ. Μ. Γιαννάκου και του ευρωβουλευτή του κόμματος, Γ. Παπανικολάου.

Καλούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να λάβει ξεκάθαρη θέση και να απαντήσει «σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προχωρήσει για την αποτροπή τουρκικών συμπεριφορών που εμποδίζουν την εκτέλεση της αποστολής της FRONTEX θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των πληρωμάτων των σκαφών; Υπενθυμίζεται ότι στο Μνημόνιο Συνεργασίας που υπεγράφη μεταξύ FRONTEX και Τουρκίας στις 28.05.2012 υπάρχει δέσμευση των δύο μερών για κοινή συνεργασία και συντονισμό στην προσπάθεια καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης».

Πώς έγινε το επεισόδιο
Γνωστοποιώντας το επεισόδιο στην Ευρωπαϊκή επιτροπή οι κ.κ. Γιαννάκου και Παπανικολάου αναφέρουν:

«Τα ξημερώματα της 26ης Σεπτεμβρίου 2012, σκάφος της τουρκικής Ακτοφυλακής παρενόχλησε, μέσω ασυρμάτου, σλοβενικό σκάφος της διεθνούς δύναμης φύλαξης συνόρων FRONTEX, το οποίο επιχειρούσε στην περιοχή για την αποτροπή παράνομων μεταναστευτικών εισόδων στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, το σκάφος της τουρκικής Ακτοφυλακής κάλεσε τον κυβερνήτη του σκάφους της FRONTEX να απομακρυνθεί από την περιοχή. Ο κυβερνήτης, ωστόσο, του σκάφους της FRONTEX, δεν υπάκουσε καθώς επιχειρούσε σε ελληνικά θαλάσσια ύδατα. Την ίδια στιγμή, σκάφος του λιμενικού της Ελλάδας, το οποίο εκτελούσε περιπολία στο πλαίσιο της επιχείρησης «ΠΟΣΕΙΔΩΝ 2012», έφτασε στο σημείο, υπενθυμίζοντας στο τουρκικό σκάφος ότι η FRONTEX δραστηριοποιείται στην περιοχή, προκειμένου να καταπολεμήσει τη λαθρομετανάστευση και ειδοποιώντας για την υποχρέωσή του να εγκαταλείψει τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ακολούθησε ένταση ανάμεσα στο τουρκικό και ελληνικό σκάφος, καθώς το πρώτο αρνήθηκε να εγκαταλείψει την περιοχή, με αποτέλεσμα την πρόσκρουση του σκάφους της τουρκικής Ακτοφυλακής στο σκάφος του ελληνικού Λιμενικού.

Είναι σαφές ότι η τουρκική τακτική των συνεχών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου συνεχίζεται, όπως επίσης και οι απόπειρες παρενόχλησης θαλάσσιων μέσων της FRONTEX, θέτοντας σημαντικά εμπόδια στη συλλογική προσπάθεια που καταβάλλεται σε επίπεδο ΕΕ για την καταπολέμηση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης.

Ερωτάται η Επιτροπή:

- Ποιά είναι η θέση της για το συγκεκριμένο περιστατικό και την πρόθεση της Τουρκίας να εμποδίσει τις επιχειρήσεις της FRONTEX στα ευρωπαϊκά θαλάσσια σύνορα; Έχει λάβει γνώση του περιστατικού και αν ναι προτίθεται να προχωρήσει σε κάποια συγκεκριμένη ενέργεια;

- Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προχωρήσει η Επιτροπή για την αποτροπή τουρκικών συμπεριφορών που εμποδίζουν την εκτέλεση της αποστολής της FRONTEX θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των πληρωμάτων των σκαφών; Υπενθυμίζεται ότι στο Μνημόνιο Συνεργασίας που υπεγράφη μεταξύ FRONTEX και Τουρκίας στις 28.05.2012 υπάρχει δέσμευση των δύο μερών για κοινή συνεργασία και συντονισμό στην προσπάθεια καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης».

Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο για το 1821


ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ

Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο:
ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Χώρος διεξαγωγής:
ΤΟ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρασκευὴ 12 Ὀκτωβρίου 2012

17.30: Ἔναρξη

Χαιρετισμὸς Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κκ. Ἱερωνύμου

Χαιρετισμὸς Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, Προέδρου της Ε.Σ.Ε. Πολιτιστικῆς Ταυτότητος

Α΄ Συνεδρία: Εὐρωπαϊκὲς Πηγὲς γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821

Πρόεδρος: Ὄλγα Κατσιαρδῆ-Hering, Καθηγήτρια Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν

18.00: Κωνσταντῖνος Σβολόπουλος, Ὁ Γαλλικὸς Φιλελληνισμὸς ὡς πηγὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως

Γκρέγκορυ Ἄρς, Στοιχεῖα γιὰ τοὺς Ἱδρυτὲς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας καὶ λοιποὺς σημαντικοὺς ἑταιρικοὺς βάσει τῶν ρωσικῶν ἀρχείων

Παῦλος Τζερμιᾶς, Tὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ '21 – Διαλογισμοὶ γιὰ τὴν ἀνθρωπιστικὴ διάσταση τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας

Γεράσιμος Ζώρας-Ἰωάννης Τσόλκας, Κρίσεις γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση λογίων καὶ πολιτικῶν τῆς Ἰταλίας καὶ τοῦ Βατικανοῦ

Παρασκευᾶς Κονόρτας, Οἱ ὀθωμανικές πηγὲς γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση

π. Γεώργιος Μεταλληνός, Εἰδήσεις καὶ κρίσεις σὲ Ἀρχεῖα Βρεταννικῶν Μισσιοναριστικῶν Ἑταιρειῶν γιὰ τὴν Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση

20.30: Συζήτηση

Σάββατο 13 Ὀκτωβρίου 2012

09.00: Συνέχεια Α΄ Συνεδρίας

Ἑλένη Ἀγγελομάτη-Τσουγκαράκη, Ἀγγλόφωνες πηγὲς καὶ πρώιμη ἱστοριογραφία γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση

Ἀθανάσιος Καραθανάσης, Ἐπιλεκτικὴ Βιβλιογραφία τῶν Δυτικοευρωπαϊκῶν πηγῶν γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821

09.45: Συζήτηση


Β΄ Συνεδρία: Ἑλληνικὲς πηγὲς γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821

Πρόεδρος: Κωνσταντῖνος Σβολόπουλος, Ἀκαδημαϊκὸς

10.00: Μαρία Μαντουβάλου, Οἱ ἐγκωμιαστὲς τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, δεινοὶ τιμητὲς καὶ πλαστογράφοι τῆς Ἑλληνικῆς

Ἀχιλλεὺς Γ. Λαζάρου, Πρωταγωνιστικὴ συμμετοχὴ τῶν διγλώσσων Ἑλλήνων, ἀποκαλουμένων Βλάχων καὶ αὐτοαποκαλουμένων Ἀρμάνων, στὴν ἑρμηνεία τοῦ 1821

Μαρία-Ἐλευθερία Γ. Γιατράκου, Ἡ Ἐπανάσταση καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς Χίου μὲ βάση τὶς ἱστορικὲς πηγὲς καὶ τὴν παγκόσμια βιβλιογραφία

Γιώργος Γεωργῆς, Ἡ κυπριακὴ συμμετοχὴ στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821: Πηγὲς καὶ βιβλιογραφικὲς ἀναφορὲς

11.30: Συζήτηση


Γ΄ Συνεδρία: Ἱστοριογραφία τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821

Πρόεδρος: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος

12.30: Μαρία Εὐθυμίου, Ἡ ὁμάδα τῆς Παντείου καὶ ἡ συμβολή της στὴν ἀναπροσέγγιση τῶν φαινομένων τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821

Ἀπόστολος Διαμαντῆς, Ἐμπορικὴ ἀλληλογραφία τοῦ ἔτους 1821: Μία ἀπόπειρα ἑρμηνείας τοῦ κυρίαρχου μεταπολεμικὰ ἱστοριογραφικοῦ σχήματος γιὰ τὸ ‘21

Γεώργιος Καραμπελιᾶς, Ἡ ἀποδόμηση τῆς Ἱστορίας καί ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση

Χαράλαμπος Μηνάογλου, Σπυρίδων Τρικούπης καὶ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος: Ἀπὸ τὴν προσωπικὴ στὴν ἐπιστημονικὴ ἱστορία τῆς Ἐπανάστασης

14.00: Συζήτηση



Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;


Ένα παλαιότερο άρθρο του γνωστού Βαλκανιολόγου Αχιλ. Λαζάρου, που αναδημοσιεύουμε για αρχειακούς λόγους και το οποίο, παρά το μέγεθός του και τον χρησιμοποιούμενο λόγιο γλωσσικό τύπο, αξίζει να μελετηθεί διότι είναι αποκαλυπτικό της παθογένειας του τρόπου σκέψης των πολιτικάντηδων και των συνεργατών τους που κατέστρεψαν την χώρα.
ΔΕΕ

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Αχιλλεύς Λαζάρου
Καθηγητής Πανεπιστημίου Σορβόννης IV


(Ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ περιοδικόν μας «Φωτεινὴ Γραμμή» τεῦχος 41, σελ. 150)
(Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009)

Παρῆλθε πλήρης δεκαετία, ἀφ᾿ ὅτου εἰς τὴν Κοζάνην εἶχον ὀργανώσει Συνέδριον, τοῦ ὁποίου τὸ θέμα ἦτο σχεδὸν ταυτόσημον μὲ αὐτὸ τῆς τετράτομης σειρᾶς μας: «Ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν Ἀνατολικὴν καὶ Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην». Ἡ δὲ δημοσία ἀξιολόγησίς του δικαιολογημένως ἐδυνάμωνε τὸ ἐνδιαφέρον. Ὅσα βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ἐντυπωσιάζουν καὶ τὸν ἀδιάφορον: «Ἔγραψε ὁ Λουκιανός, ὅτι, ἄν σταθῇς τυχερὸς καὶ παρακολουθήσῃς τοὺς ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ἀγῶνες, θὰ ἐθαύμαζες τὴν ἱκανότητα τῶν ἀθλητῶν καὶ δὲν θὰ ἔπαυες νὰ χειροκροτῇς».

Παραφράζων τὸν Λουκιανόν, γράφω, ὅτι παρακολουθῶν τὸ συνέδριον, θὰ ἐθαύμαζες τοὺς ὁμιλητὰς καὶ δὲν θὰ ἔπαυες ὁμοίως νὰ χειροκροτῇς.

Ἕν τοιοῦτο συνέδριον μὲ τοὺς εἰδικοὺς ἐπιστήμονας ὁμιλητὰς καὶ μὲ θέματα, τὰ ὁποῖα ἀνέπτυξαν, ὄχι ἁπλῶς διεφώτισαν, ἀλλὰ παρουσίασαν ὅλην τὴν διάστασιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τὴν Ἀνατολικὴν καὶ Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην. Τί νὰ πρωτοθαυμάσῃς καὶ τί νὰ πρωτοσημειώσῃς…

Τὸ συνέδριον εἶχε ποιότητα, ἦτο πλούσιον εἰς γνώσεις, εἰς ἐνημέρωσιν, εἰς κριτικὴν σκέψιν, εἰς στοχασμόν, εἰς περίσκεψιν, ὅλος ὁ διαχρονικὸς Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης διεχέετο εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Κοβενταρείου…» (‘’Δυτικὴ Μακεδονία’’, 2.9. 92,4).

Ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ τόσον ἐγκωμιαστικὰ ἐπενεργοῦν ἀντιθέτως καὶ δίδουν ἐνδεχομένως τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ δυ-σεύρετον ἤ καὶ ἀνύπαρκτον τῶν Πρακτικῶν. Εὐλόγως δὲ εἰς τὰ χείλη ὅλων ἔρχεται τὸ ἱστορικὸν ἐρώτημα: Τίς πταίει; Διότι εἰς τὴν τωρινὴν Ἑλλάδα εὐχερέστερον κυκλοφοροῦνται, καὶ δαπάναις τῶν Ἑλλήνων φορολογουμένων, βιβλία ἥκιστα ἐπιστημονικὰ καὶ ταυτοχρόνως ἐθνικῶς ἐπιβλαβέστατα, ὅπως εἰς τὴν ἀνωτέρω μόλις ἑνότητα ἀπεκαλύφθη, ἐνῷ τὰ ὑψηλοῦ ἐπιστημονικοῦ ἐπιπέδου καὶ ἐθνωφελῆ ἀφανίζονται. Ἤδη διὰ τὸν πλέον ἀνεπαίσθητον ἀφανισμὸν ἤ τὴν πλέον ἀνώδυνην συρρίκνωσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ πασχίζει ὄντως καὶ ἡ Ἐπιτροπὴ ἱστορίας τοῦ Κέντρου διὰ τὴν Δημοκρατίαν καὶ τὴν Συμφιλίωσιν εἰς τὴν Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην ‘’(βλ. Ἰ.Α. Νικολαΐδης, Ὅταν τὸ μάθημα τῆς ἱστορίας ὑπηρετῇ σκοπιμότητες, ΑΚΤΙΝΕΣ Μάϊος 2007, 151-154).

Ἐπισημαίνονται ὁπωσδήποτε χειρότερα· πρωτόφαντα προκλητικαὶ παρερμηνεῖαι, ὑποκρισίαι, διαστροφαί, ὅπως εἰς τὸν πρῶτον τόμον, «βιβλίον ἐργασίας» 1, σ. 51, εἰς τὸ ὁποῖον καταχωρίζεται ὡσὰν ἱστορικὴ ἀλήθεια τὸ αὐτόχρημα ψευδέστατον διὰ τὸ παιδομάζωμα: «ἕνα πρωτότυπον σύστημα στρατολογήσεως, τὸ ὁποῖον μετέτρεπε νεαροὺς μὴ μουσουλμάνους ὑπηκόους εἰς μίαν προνομιακὴν κοινωνικὴν ὁμάδα, τοὺς ὑπερηφάνους διὰ τὸ εἰδικὸν καθεστώς των καπικουλῆδες». Προσφυέστατα ὁ Νικολαΐδης παρατηρεῖ: «Οὔτε τοὺς θρήνους τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, οὔτε τῆς μάνας τὸν σπαραγμὸ ἐσεβάσθησαν οἱ ἀθεόφοβοι. Τὸ παιδομάζωμα, αὐτὸς ὁ βαρὺς φόρος αἵματος, ἐξωραΐζεται καὶ προπαγανδίζεται ἀδίστακτα, ἐνῷ πρόκειται διὰ μίαν ἀπὸ τὶς πλέον ἀπάνθρωπες ἐνέργειες τῶν κατακτητῶν. Ἤρπαζον, ὅπως εἶναι γνωστόν, τὰ τρυφερὰ βλαστάρια τῶν ὑποδούλων, ἀσκοῦσαν ἐπάνω των μιὰ ἐξουθενωτικὴν ἀγωγὴν ψυχικῆς διαστρεβλώσεως καὶ τὰ μετέτρεπαν εἰς στρατιωτικὰ «ρομπότ», εἰς μηχανὲς πολέμου. Φθορὰ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος καὶ μεταμόρφωσις τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀγέλη…».

Εἰς τὸ ἴδιο Β.Ε. 1, σ. 10, κατ᾿ ἐξοχὴν ἀποκαλυπτικὴ παρατήρησις ἀφορᾶ εἰς τὸν ὅρον Ἔθνος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ δομικὴν ἀφετηρίαν τῆς ὅλης προσπαθείας: «Οἱ μαθητὲς καλοῦνται νὰ ὑπερβοῦν τὸ Ἔθνος». Διὰ νὰ πεισθοῦν δὲ τὸ θέμα ἐπαναφέρεται καὶ εἰς τὸ Β.Ε. 2, σ. 14: «Τὰ ἔθνη δὲν εἶναι παρὰ κατασκευάσματα τοῦ νοῦ μας, τὰ ὁποῖα ἐπενοήθησαν ἀρκετὰ πρόσφατα» Ἔπειτα, ἀφοῦ ἡ λέξις τίθεται εἰς εἰσαγωγικὰ ἀπὸ τοὺς συγγραφεῖς, προστίθεται: «’’Τὰ ἔθνη’’ καὶ οἱ ἐθνικὲς ταυτότητες δὲν εἶναι αὐθύπαρκτες ὀντότητες», ὁπότε ὁ Νικολαΐδης κραυγάζει: Τίποτε περισσότερον ἀνιστόρητον. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος εἶναι πανάρχαιον…

Τὰ τελευταῖα ἔτη, κατὰ τὴν καθηγήτριαν εἰς τὸ Π.Τ.Δ.Ε. τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων Σοφίαν Βούρη, «Ὡς ἐνδεχόμενες λύσεις διὰ τὴν υἱοθέτησιν τῆς διαπολιτισμικῆς προοπτικῆς εἰς τὰ σχολικὰ βιβλία ἱστορίας προτείνονται: ἡ ἀποδόμησις τῆς ἐθνοκεντρικῆς ἱστορικῆς ἀφηγήσεως, ἡ ἐπιβολὴ τῆς «ἐθνοκεντρικῆς λογοκρισίας», ἡ σχετικοποίησις τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας μὲ τὴν ἰσότιμον παρουσίασιν τῶν ἄλλων ἐθνικῶν ἱστοριῶν, ἡ ἐπιλεκτικὴ χρῆσις τῆς ἱστορίας καὶ ἡ διεύρυνσις τοῦ περιεχομένου της μὲ θέματα ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν καὶ οἰκονομικὴν ἱστορίαν, τὴν τέχνην καὶ τὸν πολιτισμόν, διεύρυνσις, ἡ ὁποία συνεπάγεται τὸν περιορισμὸν τῶν πολεμικῶν θεμάτων καὶ τὴν οὐδέτερη προσέγγισὶν των. Ἡ ἐλεγχομένη, ὅμως, διευθέτησις τῶν πολεμικῶν καὶ ἐπίμαχων θεμάτων θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς μηχανιστική». Προσφυέστερα θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡσὰν ἀναχρονιστικὴ καὶ περιττή.

Διότι ὅλαι αἱ συζητούμεναι ρυθμίσεις ἐπραγματώθησαν ἤδη εἰς τὸ ἀπώτατον παρελθὸν καὶ μεταγενεστέρως. Ὁμολογουμένως γενέτειρα τῆς Ἱστορίας εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἔχει δὲ πατέρα της τὸν Ἡρόδοτον, ὁ ὁποῖος εἰς τὰ ἐννέα βιβλία τῶν Ἱστοριῶν του, τῶν λεγομένων Μουσῶν, πέραν τῆς καθ᾿ αὐτὸ ἱστορικῆς ὕλης περιλαμβάνει καὶ ποικίλα ἄλλα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου ἐξελίσσονται εἰς αὐτοτελεῖς γνωστικοὺς τομεῖς, ἐπιστῆμες, λαογραφία, ἐθνολογία, κοινωνιολογία… Ἐπὶ πολὺ δὲ αὐτὰ ἐθεωρήθησαν ὡσὰν τρωτά, ἁμαρτήματα. Ὅμως ἔγιναν κατόπιν ἀποδεκτὰ ὡς πρωτοποριακὰ καὶ ἀξιοσπούδαστα.

Ἡ Ἱστορία εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀνεδείχθη ὡς ἀκραιφνὴς ἐπιστήμη μὲ τὴν ἐπιμελημένην ἐπιλογὴν τῆς ἀπολύτως ἐνδεδειγμένης ‘’ἱστορικῆς’’, πολεμικῆς, ὕλης, συνάμα δὲ τῆς μεθοδολογίας καὶ τῆς δεοντολογίας, τὶς ὁποῖες καθιερώνει ὁ Θουκυδίδης, ὁ πρῶτος τῶν ἐξειδικευμένων ἐπιστημόνων ἱστορικῶν.

Βεβαίως αἰσθητοτέρα βελτίωσιν, λελογισμένον ἐκσυγχρονισμόν, ὑφίσταται ἡ Ἱστορία ἀπὸ τὸν Πολύβιον, ὁ ὁποῖος συγγράφει μὲ κέντρον, ἄξονα, ὄχι πλέον τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ τὴν Μεγάλην Ἑλλάδα, τὴν ‘’ἑλληνίδα’’ Ρώμην καθιστῶν αὐτὴν Οἰκουμενικὴν καὶ παραλλήλως προάγων τὴν ἀμεροληψίαν καὶ ἀντικειμενικότητα εἰς ἀνυπέρβλητα ἐπίπεδα.

Τὰ πρότυπα διαφυλάσσονται καὶ κατὰ τοὺς μεσαιωνικοὺς χρόνους, ὅπως διακρίνονται εἰς κείμενα τοῦ Ἰωάννου Λυδοῦ, Προκοπίου, Ἰωάννου Σκυλίτζη – Γεωργίου Κεδρηνοῦ, Ἄννας Κομνηνῆς, Γεωργίου Παχυμέρη, ἀκόμη καὶ τοῦ τόσον παρεξηγημένου Λαονίκου Χαλκοκονδύλη, ὁ ὁποῖος εἰς καίρια σημεῖα θυμίζει Θουκυδίδην! Ἀπηχήσεις διαπιστώνονται καὶ κατὰ τοὺς μεταβυζαντινοὺς καὶ μετέπειτα χρόνους, ὅταν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Ἱστορία, τὴν ὁποίαν μὲ σπάνιαν σαφήνειαν καὶ θαυμαστὴν ἐπιστημοσύνην σκιαγραφεῖ πρὸ πάντων ὁ ἀκαδημαϊκὸς Διονύσιος Α. Ζακυθηνός, συγγράφεται μὲ προσήλωσιν εἰς τὴν τήρησιν τῶν κανόνων, τῶν ἀρχῶν καὶ μεθόδων της. Δὲν ὑπολείπονται δὲ καὶ οἱ ἐπιπολαίως ἐπικρινόμενοι καὶ ὑποτιμώμενοι ἱστορικοὶ τῆς τουρκοκρατίας καὶ τῆς Ἐθνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ ᾿21. Π.χ ὁ Χριστόφορος Περραιβὸς πείθει μὲ τὴν πηγαίαν καὶ αὐθόρμητον ὁμολογίαν του. Ὁ προβληματισμὸς τοῦ Περραιβοῦ ἀποτελεῖ πραγματικὸν ἀπόηχον τῆς πεποιθήσεως τοῦ Πολυβίου: «Φιλόπολιν δεῖ εἶναι τὸν ἀγαθὸν ἄνδρα καὶ φιλόπατριν, καὶ συμμισεῖν τοὺς ἐχθροὺς καὶ συναγαπᾶν τοὺς φίλους· ὅταν δὲ τὸ τῆς Ἱστορίας ἦθος ἀναλαμβάνῃ τις, ἐπιλαθέσθαι χρὴ πάντων τῶν τοιούτων, καὶ πολλάκις μὲν εὐλογεῖν καὶ κοσμεῖν τοῖς μεγίστοις ἐπαίνοις τοὺς ἐχθρούς, ὅταν αἱ πράξεις ἀπαιτῶσι τοῦτο, πολλάκις δ᾿ ἐλέγχειν καὶ ψέγειν ἐπονειδίστως τοὺς ἀναγκαιοτάτους, ὅταν αἱ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἁμαρτίαι τοῦθ᾿ ὑποδεικνύωσι».

Κάποια παρέκκλισιν ἀπὸ τὴν πανάρχαιαν παράδοσιν εἰς τὴν ὀρθὴν θεώρησιν τῆς Ἱστορίας σημειώνεται μετὰ τὴν ἔναρξιν ἐξαπλώσεως τοῦ μαρξιστικοῦ ὑλισμοῦ καὶ τὴν ἐκπροσώπησίν του ἀπὸ πολιτικὸν κόμμα, τὸ ὁποῖον εἶχε ἤδη θέσει ὑπεράνω τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας τὴν κομματικὴν σκοπιμότητα - ὄχι ἐντελῶς ἄγνωστη καὶ ἀπὸ ἄλλα κόμματα…Παράδειγμα πολυσχολιασμένον εἶναι ὁ Ἰωάννης Κορδάτος, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ πρῶτον βιβλίον του, ἐπιγραφόμενον «Ἡ κοινωνικὴ σημασία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821» (Ἀθήνα 1924), χαρακτηρίζει τὸν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ταξικόν, ἀλλὰ εἰς μεταγενέστερα δημοσιεύματά του ἀναιρεῖ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμὸν καὶ ὑποστηρίζει τὸν ἀπελευθερωτικὸν καὶ ἐθνικὸν χαρακτῆρα του! Ἔξ ἄλλου, ὅταν ὁ ἴδιος καὶ ὁ ‘’σύντροφός’’ του Πουλιόπουλος ἐξηναγκάσθησαν νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, θυσιάζοντες τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος των, διεφώνησαν εἰς τὸ Μακεδονικὸν Ζήτημα καὶ διεγράφησαν ἀπὸ τὸ κόμμα.

Μεθωδευμένως γίγνεται λόγος περὶ Μακεδονίας εἰς τὸ Β.Ε. 2, δεύτερον ἀρνητικὸν σημεῖον, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Νικολαΐδης: «Χωρία ἐπιλεγμένα ποὺ προβάλλουν τὶς ξένες διεκδικήσεις. Κείμενα ποὺ μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα ἠμποροῦν νὰ χρησιμεύσουν εἰς τὴν σκοπιανὴν προπαγάνδα...». Ἀλλὰ καὶ τὰ ἱστορούμενα εἰς τὸ Β.Ε. 3, «μᾶς προσανατολίζουν σταθερὰ πρὸς τὴν πολιτικὴν τῶν Βορείων γειτόνων μας διὰ τῆς ἀποφυγῆς ἐσκεμμένως τῆς χρήσεως τοῦ ὅρου ἑλληνικὴ Μακεδονία, ἐκτὸς ἀπὸ μίαν ἤ δύο περιπτώσεις εἰς κείμενα ἑλληνικά…». Εἰς τὸ δὲ Β.Ε. 4, σ. 32 ὁ χάρτης παρουσιάζει τὴν Ἑλλάδα «κολοβωμένη (χωρὶς Μακεδονίαν καὶ Θράκην)». Συνοψίζων ὁ Νικολαΐδης ἀδίστακτα πληροφορεῖ «ὅτι καὶ τὸ περιεχόμενον καὶ ἡ μέθοδος τῶν βιβλίων ἀπὸ ἑλληνικῆς σκοπιᾶς εἶναι ἀπαράδεκτα ὡς ἐπικίνδυνα».

Ὁ καθηγητὴς Νεώτερης καὶ Σύγχρονης Βαλκανικῆς Ἱστορίας εἰς τὸ Τμῆμα Ἱστορίας καὶ Ἀρχαιολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σπυρίδων Σφέτας προβαίνει εἰς πολλαπλῶς πειστικὲς παρατηρήσεις μὲ Ἀνακοίνωσιν, ἐπιγραφόμενην «Κριτικὴ προσέγγισις τοῦ ἐναλλακτικοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ὑλικοῦ διὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Νεωτέρας Ἱστορίας τῆς Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης» (Ἡ ἀποδόμησις τοῦ Ἐθνικοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἱστορίας του, Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη ἀρ. 53. Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα, Θεσσαλονίκη, 29 Ἀπριλίου 2007, 49-57): «Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ δευτέρου τόμου ,,Ἔθνη καὶ κράτη στὴ Νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη,, τὰ ἐθνικὰ κράτη θεωροῦνται ὡς παρωχημένα μορφώματα καὶ τὰ ἔθνη, τὰ ὁποῖα ὑποτίθεται ὅτι δημιουργοῦνται τεχνητὰ ἀπὸ τοὺς διανοουμένους ἐντὸς τοῦ πλασίου τῶν ἐθνικῶν κρατῶν, δὲν εἶναι ἱστορικὲς ὀντότητες. Ἔτσι, ἀπονευρώνεται πλήρως ἡ ἐθνικὴ ἰδεολογία καὶ ἰσοπεδώνονται τὰ ἱστορικὰ ἔθνη (Ἕλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι) μὲ τὰ νέα πολιτικὰ ἔθνη τοῦ 20ου αἰ. Ἡ κατάρα τοῦ ἐθνικισμοῦ θεωρεῖται ἡ αἰτία τῶν συνεχῶν διενέξεων εἰς τὰ Βαλκάνια καὶ ἡ ἀπομυθοποίησις τοῦ ἔθνους ἡ ἐγγύησις τῆς συμφιλιώσεως καὶ τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν βαλκανικῶν κρατῶν ἐντὸς τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης. Ἄν οἱ ἀφορισμοὶ αὐτοὶ ὑποκρύπτουν τὶς πολιτικὲς ἐπιδιώξεις ὡρισμένων κύκλων διὰ τὸ μέλλον τῶν Βαλκανίων, ὁ ἱστορικὸς ὀφείλει νὰ ἀντιδράσῃ…» (ἡ ὑπογράμμισις Α.Γ.Λ.)

Εὐσχήμως ἐπίσης ἐνίσταται: «Ἡ ἐγκατάστασις εἰς τὴν Θεσσαλονίκην τῶν ἐκδιωχθέντων Ἑβραίων ἀπὸ τὴν Ἰσπανίαν δὲν ἐστεροῦσε τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ ἱστορικὰ δίκαια εἰς μίαν πόλιν, τὴν ὁποίαν Ἕλληνες εἶχον οἰκοδομήσει, εἰς μίαν πόλιν, ἡ ὁποία ἦτο ἡ δευτέρα πόλις τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, εἰς μίαν πόλιν, ἡ ὁποία οὐδέποτε περιῆλθεν ὑπὸ σλαβικὴν κυριαρχίαν…». Ὑψηλὸν χρέος τοῦ ἱστορικοῦ ὑποδηλώνουν καὶ τὰ ἀκόλουθα: «Εἶναι πρόδηλον ὅτι ἡ θετικῶς γενικὰ εἰκὼν ποὺ προβάλλεται διὰ τὴν ὀθωμανικὴν αὐτοκρατορίαν, ὅτι δηλαδὴ δὲν ἦτο ἡ βασικὴ αἰτία τῆς ὀπισθοδρομήσεως τῶν Βαλκανίων, συνδέεται ἀμέσως μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴν προοπτικὴν τῆς συγχρόνου Τουρκίας. Εὔλογα ἐνεργοποιεῖται εἰς τὸν ἁπλὸν ἀναγνώστην τὸ σύνδρομον τῆς συνωμοσίας: μήπως μὲ τὴν προεξόφλησιν τοῦ θανάτου τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καὶ μὲ μίαν ἐπιστροφὴν τῆς Τουρκίας εἰς τὰ Βαλκάνια μέσῳ τῆς Εὐρωπαΐκῆς Ἑνώσεως, ἡ ὁποία ὡς πολιτικὴ ὀντότης δὲν ἔχει τὴν ἀπαραίτητον ἐσωτερικὴν συνοχὴν καὶ τὴν βαρύτητα εἰς τὴν διεθνῆ σκηνήν, καλλιεργεῖται ἕν εἶδος νεοοθωμανισμοῦ, μήπως ἡ θετικὴ συνολικῶς ἀποτίμησις τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἡ ἀναφορὰ εἰς τὴν συμβίωσιν τῶν βαλκανικῶν λαῶν, εἰς τὴν ἑνότητα τοῦ χώρου ποὺ ἀποκατέστησε ἡ Pax Ottomana, προοιωνίζονται τὰ συμβησόμενα;» Ἐπιπροσθέτως ἐπιμένει: «Τὸ βασικὸν ζήτημα, τὸ ὁποῖον θὰ ἔπρεπε νὰ θέσῃ ὁ πρῶτος τόμος εἶναι κατὰ πόσον ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία συνιστᾶ συνέχειαν ἤ ρῆξιν μὲ τὸ παρελθὸν τῶν βαλκανικῶν λαῶν, πῶς τελικῶς οἱ ἴδιοι οἱ Βαλκάνιοι ἀντεμετώπισαν τοὺς Ὀθωμανούς. Δὲν ὑπάρχει καμία οὐσιαστικὴ ἀναφορὰ εἰς τοὺς ἱστορικοὺς τῆς Ἁλώσεως…ἡ ὀθωμανικὴ κατάκτησις ἀνέκοψε τὶς πρόδρομες μορφὲς τοῦ ‘’ἐθνικοῦ κράτους’’ (Ἕλληνες ἐσμὲν τὸ γένος, ὡς ἥ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ)…
…Ὅποιες καὶ νὰ ἦσαν οἱ προθέσεις τῶν συντακτῶν τῶν τόμων, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἱστορία σήμερα πρέπει νὰ γράφεται χωρὶς τὰ στερεότυπα τοῦ παρελθόντος καὶ τὰ διαθλαστικὰ πρίσματα, ὅτι οἱ βαλκανικοὶ λαοὶ πρέπει νὰ ἀλληλογνωρισθοῦν, ἡ προσπάθειά των δὲν ὑπῆρξεν ἐπιτυχής…». Ἐν τέλει ὁ καθηγητὴς Σφέτας ἐρωτᾶ: «Διατὶ ἡ πρωτοβουλία αὐτὴ νὰ ἀνήκῃ εἰς διάφορα ἐξωτερικὰ κέντρα καὶ νὰ μὴ εἶναι μέριμνα τοῦ ἐθνικοῦ κράτους;».

Σχετικῶς μὲ τὰ λοιπὰ κράτη τῆς ΝΑ Εὐρώπης εἶναι διαπιστωμένον ὅτι καὶ μὲ κομμουνιστικὸν καθεστώς, τὸ ὁποῖον διὰ ἐξωτερικὴν κατανάλωσιν διεκήρυσσε ἰδέες διεθνιστικές, εἰς τὴν σχολικὴν καὶ διδακτέαν ὕλην ἡ ὅλη διατύπωσις ἦτο ἐθνικιστική. Εἰς τὸ τετράτομον ἐναλλακτικὸν ὑλικόν ἡ παρουσίασις τοῦ ἑλληνικοῦ δυναμικοῦ μειονεκτεῖ εὐδιακρίτως καὶ ὄχι πάντοτε ἐξ αἰτίας ἀλλοτρίων. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρεται ἡ ἀποξένωσις ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸν διακεκριμένου λογίου, μάλιστα μὲ γραφίδα ἑλληνικήν. Συγκεκριμένως πρόκειται διὰ τὸν Ἰώσηπον Μοισιόδακα, τὸν ὁποῖον καὶ σήμερον Ρουμάνοι εἰδικοὶ κατατάσσουν εἰς τοὺς Ἕλληνας (Paula Scalcau, Grecii din Romania. Editura OMONIA. Bucuresti, 2005, 228, 229, 301. Idem, Elenismul in Romania. Editura OMONIA. Bucuresti, 2006, 95. Ἐπίσης Ἕλληνες εἰδικοί: Ἀθανάσιος Ε. Καραθανάσης, Οἱ Ἕλληνες λόγιοι στὴ Βλαχία (1670-1714). Συμβολὴ εἰς τὴν μελέτην τῆς ἑλληνικῆς πνευματικῆς κινήσεως εἰς τὶς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες κατὰ τὴν προφαναριωτικὴν περίοδον. 194 Ἵδρυμα Μελετῶν Χερσονήσου τοῦ Αἵμου. Θεσσαλονίκη 1982. Ιdem, Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Τρανσυλβανίας. Θεσσαλονίκη 2003 καὶ Elena Lazar, Interferente literare Romano-elene. Editura OMONIA. Bucuresti, 2007).

Ἐξ ἄλλου ἤδη τὸ 1989 εἰς τὸ τεῦχος 3 τῆς περιοδικῆς ἐκδόσεως τοῦ Ἱδρύματος Μελετῶν Χερσονήσου τοῦ Αἵμου Βαλκανικὰ Σύμμεικτα, σελ. 266-267, σημειώνονται: «Τὸ 1714 ὁ ἡγεμὼν τῆς Μολδαβίας Νικόλαος Μαυροκορδάτος ἵδρυσε εἰς τὸ Ἰάσιον τὴν πριγκιπικὴν Ἀκαδημίαν, ἕν εἶδος Πανεπιστημίου, ὅπου ἐδίδασκον σχεδὸν μόνον Ἕλληνες καὶ ἐσπούδαζον, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ρουμάνους, καὶ Ἕλληνες φοιτηταί.Οὕτω εἰς τὸ Ἰάσιον, τὸ ὁποῖον μετὰ τὸ 1765 ἔγινε ἕν σπουδαῖον κέντρον τοῦ νεοελληνικοῦ διαφωτισμοῦ, εἰσάγεται ἡ γερμανικὴ φιλοσοφία τοῦ διαφωτισμοῦ (Christian Wolff, Friedrich Christian Baumeister). Ἀπὸ ἐδῶ ἐξεκίνησαν οἱ ἐπιδράσεις τῆς γερμανικῆς φιλοσοφίας εἰς τὴν ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν καὶ λογοτεχνίαν τοῦ διαφωτισμοῦ καὶ μετεφυτεύθησαν μέσῳ τῶν Ἑλλήνων διδασκάλων (π.χ. Νικολάου Τζερτζούλη, Νικολάου Βαρκώση, Ἰώσηπου Μοισιόδακα κ.ἄ.) εἰς τὰ διάφορα ἑλληνικὰ πολιτισμικὰ κέντρα τοῦ ὀθωμανικοῦ κράτους».

Ὁ Ἰώσηπος Μοισιόδαξ δὲν εἶναι μοναδικὴ ἑλληνικὴ προσωπικότης εἰς τὶς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες, εἰς τὴν Ρουμανίαν τῶν ἡμερῶν μας. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἐμφανίζεται εἰς τὴν παραδουνάβιαν καὶ ὑπερδουνάβιαν χώραν διαχρονικῶς καὶ ὄχι ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν διάρκειαν τῆς τουρκοκρατίας. Ἰχνηλατεῖται ἀπὸ τὴν ἀπωτάτην ἀρχαιότητα μὲ τὴν ἐκστρατείαν τῶν Ἀργοναυτῶν καὶ τὶς κρητομυκηναϊκὲς ναυτιλιακὲς ἐπιδόσεις, τὴν ἵδρυσιν ἑλληνικῶν ἀποικιῶν εἰς τὰ παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου καὶ τῶν ἐκβολῶν τοῦ Δουνάβεως, τὴν ἐγκατάστασιν ἑλληνικῶν ἐμπορείων εἰς τὶς ὄχθες τοῦ Δουνάβεως καὶ τῶν παραποτάμων του, ὥστε νὰ ὀνομάζεται καὶ ‘’ἑλληνικός’’, ὅπως ἐπίσης καὶ ἄλλοι μεγάλοι ποταμοί. Διὰ τὴν Ρουμανίαν πέραν τῶν ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων ἀφθονοῦν καὶ οἱ ἀναφορὲς τοῦ Ἡροδότου, θησαυρισμένες ἤδη καὶ εἰς ρουμανικὸν εἰδικὸν λεξικόν. ‘’Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν’’ τῆς Γετοδακίας (ἀρχαίας Ρουμανίας) ἔχει διατελέσει Ἕλλην, ὁ Ἀκορνίων. Ὡς διπλωμάτης διακρίνεται καὶ ὁ Ἀρισταγόρας, ὅταν ἡγέτης τῶν αὐτοχθόνων εἶναι ὁ Κότυς. Ἕλληνες συναντᾶ εἰς τὰ ρουμανικὰ παράλια ὁ ἐξόριστος Λατίνος ποιητὴς Ὀβίδιος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἀξιόπιστον πηγὴν διὰ τοὺς αὐτόχθονας. Ἡ Δακία κατακλύζεται ἀπὸ Ἕλληνας τῆς ἐγγὺς Ἀνατολῆς, Μικρασιάτες, Κυπρίους, Κρητικούς, Ἑλλαδίτες. Μεταξὺ αὐτῶν διαπρέπουν ἰδιαιτέρως ὁ μηχανικός-ἀρχιτέκτων Ἀπολλόδωρος, εἰς τὸν ὁποῖον ὀφείλεται ἡ κατασκευὴ τῆς γεφύρας Drobeta τοῦ Δουνάβεως καὶ πολλῶν καλλιτεχνικῶν ἀριστουργημάτων, ποὺ γνωρίζουν ξένοι λαοί, ἀλλ᾿ ἀγνοοῦν οἱ …Νεοέλληνες! Ἐξ ἴσου διαπρεπὴς ἀνεδείχθη καὶ ὁ προσωπικὸς θεράπων ἰατρὸς τοῦ αὐτοκράτορος Ἀδριανοῦ καὶ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς ὑγειονομικῆς ὑπηρεσίας τοῦ ἐκστρατευτικοῦ ρωμαϊκοῦ σώματος Κρίτων, ὁ ὁποῖος ἐπεδόθη καὶ εἰς τὴν μελέτην τῆς γετοδακικῆς χλωρίδος μὲ φαρμακευτικὸν σκοπόν, καθὼς καὶ εἰς τὴν συγγραφὴν τῆς ἱστορίας τῆς νεορωμαϊκῆς ἐπαρχίας μὲ τίτλον Γετικά, εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλώσσαν, ἄν καὶ ἦτο γνώστης καὶ χρήστης τῆς λατινικῆς ὡς Ρωμαῖος πολίτης, ὅπως πιστοποιεῖται καὶ ἀπὸ τὸ πλῆρες ρωμαϊκὸν ὄνομά του Titus Stabilius Crito, ἀπολύτως πειστικὸν παράδειγμα αὐτοῦ ποὺ σήμερα ἀποκαλεῖται ..Ἑλληνόβλαχος! Ἕλληνες δὲν ἀπουσιάζουν οὔτε κατὰ τοὺς σκοτεινοὺς χρόνους τῶν καθόδων καὶ ἐγκαταστάσεων μεταναστευτικῶν λαῶν, π.χ. Γότθων, τοὺς ὁποίους καὶ ἐκχριστιανίζουν. Ἤδη εἶναι διαπιστωμένη ἡ διάδοσις τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὸν Καππαδόκην Ἕλληνα Γούλφιλα ἤ Οὔλφιλα, δημιουργὸν τῆς ‘’Γοτθικῆς Γραφῆς’’.

Εἰς τὴν ἀνάστατην αὐτὴν περιοχήν συνεχίζουν τὶς ἀποδημίες καὶ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴν χερσόνησον, ἀπὸ τὸν Ἠπειροθεσσαλικὸν χῶρον τῶν Αἰθίκων, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν αἰωνιότητα κατακτᾶ εἷς φιλόσοφος, ὁ Αἴθικος Ἱστρικός, εἰς τὸν ὁποῖον ἀποδίδεται ἡ δημιουργία ἐνὸς Ἀλφαβήτου καὶ μιᾶς Κοσμογραφίας.

Ἡ ἀνατολικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μεριμνᾶ καὶ διὰ τοὺς διάσπαρτους εἰς τὰ Παραδουνάβια Ἕλληνας ἤ πλέον ὀρθότερον Ρωμαίους, οἱ ὁποῖοι κατέληξαν Ρωμιοί, καθὼς καὶ διὰ τοὺς ἐκρωμαϊσμένους Δάκες, Γέτες κ.ἄ. Σωστικοὶ παράγοντες τοῦ Ρωμαϊσμοῦ καὶ ὑπέρμαχοι πολιτισμοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῶν φοβερῶν ἀναστατώσεων ἀποβαίνουν ὁ ‘’ρωμαϊκός’’, Βυζαντινὸς στόλος τοῦ Δουνάβεως καὶ τὰ παραδουνάβια ὀχυρὰ τῶν Βυζαντινῶν.

Οἱ Ἕλληνες παρομοίως δροῦν καὶ πρὸς τοὺς Σλάβους, τῶν ὁποίων μετριάζουν τὴν ἐπιθετικότητα κατὰ τῶν πληθυσμῶν τῆς Γετοδακίας (Ρουμανίας), ὅπου ἀρχίζει καὶ ἡ διαμόρφωσις καὶ ἡ χρῆσις τῆς σλαβωνικῆς. Εἰς τοὺς δὲ Γετοδάκες, ἐκρωμαϊσμένους ἀλλὰ σχεδὸν περιμετρικῶς ἐγκλωβισμένους ἀπὸ Σλάβους καὶ ἄλλους, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ πρωτεύουσα τῆς Ρωμανίας, ἐφ᾿ ὅσον ἐπικαλοῦνται τὴν ρωμανικότητά τους δὲν ἀδιαφορεῖ. Ὕστερον, πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ Ἕλληνες τῶν Παραδουναβίων Ἡγεμονιῶν ἀποτελοῦν καὶ ὑψηλοτέραν ἀποστολὴν ὡς ἡγεμόνες καὶ ποικιλώνυμοι ἀξιωματοῦχοι ἤ ἀρχηγοὶ πρώιμης ἀντιστάσεως κατὰ τοῦ τουρκικοῦ ἐπεκτατισμοῦ.

Πραγματικῶς ἐκπλήσσουν ὅσα χρεώνονται εἰς τοὺς Ἠπειρῶτες Βασίλειον Λοῦπον καὶ Μιχαὴλ τὸν Γενναῖον. Ἐξ ἴσου ἐκπληκτικῶς ἀπηχεῖ ἡ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν διάσωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν χῶρον τῆς σημερινῆς Ρουμανίας, συνάμα δὲ εἰς τὴν κάθαρσιν τῆς δημώδους ρωμανικῆς γλώσσας τοῦ πληθυσμοῦ, τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, καθὼς καὶ εἰς τὴν ἀνάδυσιν καὶ χρῆσιν της ἀντὶ τῆς σλαβωνικῆς, χάριν εἰς τὸν ἐμπνευσμένον συμπατριώτην τοῦ Κοραῆ διάκονον Κορέσην, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐχάρισε καὶ ὡς ἐθνικὸν ὄνομα τὸ σημασιολογικῶς ἀλλοιωμένον Ρωμάνος, ποὺ εἶχε καταντήσει μὲ τὴν σημασίαν ‘’δοῦλος’’. Ὁ δὲ πρῶτος ἱστορικὸς τῆς Ρουμανίας, καταγόμενος ἀπὸ τὸ Πήλιον τῆς Θεσσαλικῆς Μαγνησίας, Δανιὴλ Φιλιππίδης, κατὰ τὴν ὁμολογίαν καὶ συγχρόνου μας διακεκριμένου Ρουμάνου ἱστορικοῦ, τοῦ E. Stanescu, καθιέρωσε τὸ ἐθνωνύμιον Ρουμανία ἀνύπαρκτον εἰς τὴν Δακίαν, δοθέντος ὅτι ἡ γένεσίς του χρονολογεῖται μετὰ τὴν ἐγκατάλειψίν της ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ἀκριβέστερον δὲ ἀπὸ τὸν Αὐρηλιανόν, 271 μ.Χ.

Προφανέστερον, συγγενὴς τοῦ πρώτου ἱστορικοῦ τῆς Ρουμανίας ὁ ὁμώνυμος Φιλιππίδης Ἀλέξανδρος, καθηγητὴς Πανεπιστημίου καὶ τακτικὸν μέλος τῆς Ρουμανικῆς Ἀκαδημίας, θεμελιωτὴς τῆς Γλωσσολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἰασίου, μύστης τῶν ἱστορικῶν πηγῶν τεκμηριώνει τὴν ἐντατικὴν διαδικασίαν ἀναρωμανισμοῦ ἀπὸ τὸν 7ον αἰῶνα τῶν πρὸς βορρᾶν τοῦ Δουνάβεως ἐδαφῶν μὲ ἄνοδον ρωμανικῶν πληθυσμῶν κατωδουναβικῶν, βαλκανικῶν, εἰς δίτομον ὀγκώδη συγγραφήν (Ἰάσιον, 1923-1927, τ. Α’ σελ. 889 καὶ τ. Β’ σελ. 829) διὰ τὴν καταγωγὴν τοῦ ρουμανικοῦ λαοῦ καὶ τῆς γλώσσης του (Enciclopedia istoriografiei romanesti, Bucuresti, 1978, 263), ἐπιστημονικὸν ἐπίτευγμα ἀποδεκτὸν τόσον ἀπὸ Ρουμάνους ἐπιστήμονες (T. Papahagi, N. Roman, A. Sacerdroteance, I. Siadbei, Ch. Cotosman, C. Daicoviciu- H. Daicoviciu) κ.ἄ. ὅσον καὶ ἄλλων χωρῶν, π.χ. E. Bourciez καὶ P. Garde. Ὁ δὲ Οὗγγρος Κ. Κadlek κάμνει λόγον διὰ μετανάστευσιν Ρωμάνων (Βλάχων) ἀπὸ Θεσσαλίαν!

Παρὰ τὶς πολύτιμες ἐπιστημονικὲς περγαμηνὲς καὶ τὸ ἐθνικὸν ἐνδιαφέρον, τὸ ὁποῖον παρουσιάζει τὸ ἔγκριτον σύγγραμμα διὰ τὴν Ἑλλάδα, ἰδίως μετὰ τὴν ἐπινόησιν, ὅπως ἀποκαλύπτει ρουμανικὴ ἐπιστημονικὴ καὶ πολιτικὴ προσωπικότης, ὁ Mihail Kogalniceanu, ἀπὸ τὴν ρουμανικὴν πλευρὰν τῶν ‘’Μακεδο-Ρουμάνων’’, ὁ ὁμογενὴς Ἀλέξανδρος Φιλιππίδης, πανεπιστημιακὸς καὶ ἀκαδημαϊκός, μένει ἄφαντος εἰς τὰ ἀζήτητα, ἀγνοεῖται δὲ καὶ εἰς τὸν γενέθλιον τόπον του, τῶν προγόνων του, ὅπου ‘’θριαμβεύει‘’ ὁ δήμαρχος Βόλου Ν. Γεωργιάδης μὲ συγγραφήν του, ἡ ὁποία διατηρεῖται ἀκόμη ὡσὰν ,,δεκανίκι,, τῆς ρουμανικῆς προπαγάνδας.

Θλίψιν καὶ ὀδύνην προκαλεῖ ἡ ἀγνόησις καὶ ἄλλης πανευρωπαϊκοῦ ἐνδιαφέροντος συμβολῆς τοῦ προγενεστέρως ἐγκατεστημένου εἰς τὴν Ρουμανίαν ὁμογενοῦς Νικολάου Σπαθάρη- Μilescu, ὁ ὁποῖος ἐπέφερε τὴν ἀνάσχεσιν τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἰσλαμισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην πρὸ τῶν πυλῶν τῆς Βιέννης (1683) καὶ τὴν πλατυτέραν ἀφύπνισιν τῆς Εὐρώπης διὰ τὸν ἰσλαμικὸν κίνδυνον. Εἰς τὴν πνευματικὴν ἀνάπτυξιν καὶ ρουμανικὴν ἐθνικὴν ἀναγέννησιν ἀναγνωρίζεται πλέον ἀπὸ τοὺς Ρουμάνους ἐπιστήμονες, ὡς ἐξαιρετικὴ καὶ ἡ συμβολὴ τῶν τόσον κακολογημένων Φαναριωτῶν μὲ τίμημα πολλὲς φορὲς τὴν ἴδιαν τὴν ζωήν των, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἀπώλειαν εἴκοσι τεσσάρων Ἑλλήνων ἡγεμόνων, μεγάλων δειρμηνέων, λογοθετῶν καὶ παντοίων ἀξιωματούχων, οἱ ὁποῖοι ἐκρεμάσθησαν ἤ ἐκαρατομήθησαν εἰς διάστημα μόλις 62 ἐτῶν.

Ἡ ὕπαρξις Ἑλλήνων εἰς τὴν Ρουμανίαν δὲν διακόπτεται. Ἐμφανεστέρα ὁπωσδήποτε καὶ πολυμορφοτέρα γίγνεται καὶ κατὰ τὴν μεταφαναριωτικὴν περίοδον εἰς τὴν πολιτικήν, εἰς τὶς ἐπιστῆμες, εἰς τὰ γράμματα, εἰς τὶς τέχνες, εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν, εἰς τὸ ἐμπόριον, εἰς τὴν οἰκονομίαν, εἰς τὴν ναυτιλίαν, κατ᾿ ἐξοχὴν ποταμοπλοΐαν, εἰς τὴν βιοτεχνίαν, εἰς τὴν διπλωματίαν. Εἰς τὸν εὐρύτερον ρουμανικὸν χῶρον κατὰ τοὺς 19ον-20ον αἰῶνας ἀδιάψευστοι μάρτυρες λογίζονται οἱ Ἑλληνικὲς Κοινότητες, Ἐκκλησίες, Συντεχνίες, Ἐπιχειρήσεις-Ἐργοστάσια, Τυπογραφεῖα, Ἐφημερίδες…Μία προσωπικὴ πιστοποίησις ἑλληνικῆς καταστάσεως εἰς τὰ βορειότερα τῆς ΝΑ Εὐρώπης κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνος ἀφηγεῖται μὲ πρόδηλον συγκίνησιν ὁ καλλίτερον ἀπ᾿ ὅλους ἐνημερωμένος σχετικῶς Ἀντώνιος Θ. Σπηλιωτόπουλος: «Ἀπὸ τῆς Βιέννης ἕως τὴν Βούδαν καὶ τὴν Πέστην, ἀπὸ Βουκουρεστίου, Ἰασίου καὶ Γαλατσίου μέχρι Βελιγραδίου κι᾿ ἀπὸ Βελιγραδίου μέχρις Σουλινῶν τῆς Βουλγαρίας δὲν συνηντήσαμεν εἰ μὴ Ἕλληνας, Ἕλληνας, Ἕλληνας! Ὁ Ἕλλην Ἱερεύς, τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον, ὁ Ἕλλην Διδάσκαλος, τὸ Ἑλληνικὸν Φιλανθρωπικὸν Ἵδρυμα, ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὁ Ἕλλην ἰατρός, ὁ Ἕλλην μεγαλέμπορος, ὁ Ἕλλην τραπεζίτης, μᾶς ὑπεδέχοντο παντοῦ, πόσον μεγάλη εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα ἡ Ἑλλάς! Τὸ Ἑλληνικὸν στοιχεῖον κυριολεκτικῶς εἶναι ἐκχυλίζον εἰς τὰς ὡς ἄνω χώρας». (Ἀντ. Ἐπ. Σπηλιωτοπούλου, Αἱ ὑπηρεσίαι πρὸς τὴν πατρίδα τῆς οἰκογενείας Σπηλιωτοπούλου, Ἀθῆναι 1997,28).

Ὡστόσον οἱ ὑπηρεσίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν περιορίζονται εἰς τοὺς Ρουμάνους. Μὲ τὴν ἴδιαν διάθεσιν καὶ γενναιοδωρίαν διέθεταν οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἤσκουν ὁποιανδήποτε ἐξουσίαν ἤ διετέλουν ἀπόδημοι, πρὸς ὅλους τοὺς λαούς, ὄχι μόνον τῆς ΝΑ Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τῆς σύνολης, ὅπως μὲ παρρησίαν καὶ σαφήνειαν διδάσκει, ὅσα προσεφέρθησαν πρὸς τοὺς Σλάβους ὁ διάσημος Τσέχος καθηγητὴς τῶν Πανεπιστημίων Πράγας καὶ Χάρβαρντ Frantisek Dvornik, τοῦ ὁποίου τὰ διδάγματα ἀναμεταδίδει ὁ ὁμόλογός του καὶ ὁμογενής μας καθηγητὴς Π.Π. Χαρανῆς κατὰ τὴν ἀναγόρευσίν του ‘’εἰς ἐπίτιμον διδάκτορα τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης’’. Ὠμότερον δὲ καὶ εἰλικρινέστερον παραδέχεται ὁ Βούλγαρος καθηγητὴς Alex Balabanoff - εἰς μετάφρασιν Νικ. Ἀνδριώτη-ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἡ Βουλγαρία «χρωστᾶ εἰς αὐτὴν τὴν γειτονιά. Ἀκόμη καὶ τὴν πνοὴ τῆς ἐλευθερίας...»!

Ὡς πρὸς τὴν γειτονικὴν Σκυπίριαν, Ἀλβανίαν, ὑφίστανται καὶ ὁλοζώντανες ἑλληνικὲς προσφορές. Ὁ ἀρχικῶς Πρόεδρος Δημοκρατίας καὶ σήμερον Πρωθυπουργὸς Μπερίσσα ἔχει ἑλληνικὲς διαρκείας σχεδὸν δύο αἰώνων καταβολές, οἱ ὁποῖες πρωτοεῖδαν τὸ φῶς δημοσιότητος (Νέα Ἑστία- Ἀφιέρωμα εἰς τοὺς λαοὺς τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου-Χριστούγεννα 1994, 84α), ὅταν ἐπεχείρει παρεμπόδισιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς τὴν ἄσκησιν τῶν καθηκόντων του, εἰς τὴν δὲ ’’Δίκη τῶν Πέντε’’ (Κ. Κυριακοῦ, Ἐλεύθερος-Φυλακισμένος, Ἀθῆναι 1997, 13) ἐσκηνοθετήθη καὶ κατηγορία «διὰ τὸν ἐξελληνισμὸν τῆς νοτίου Ἀλβανίας», τῆς ὁποίας πράγματι τὸν ἑλληνικὸν χαρακτῆρα, τὴν ἑλληνικότητα εἶχε ὁμολογήσει ὁ ἀκραιφνέστερος Σκοπιτάρος τοῦ μεσοπολέμου Basri-bey, τ. βουλευτὴς εἰς τὸ Ὀθωμανικὸν Κοινοβούλιον, πρόεδρος τῆς δευτέρας ἐθνικῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως καὶ ἀναπληρωτὴς ἀρχηγὸς τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐξουσίας (1915-1916), κρατούμενος τῶν Αὐστρο-οὑγγρικῶν στρατιωτικῶν φυλακῶν (1916-1918), τίτλοι παρατιθέμενοι εἰς τὸ ἐξώφυλλον γαλλογλώσσου δημοσιεύματός του [μὲ κωδικὸν ἀριθμὸν Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης Γαλλίας: 40 J 719 (48)], τὸ ὁποῖον ἐπιγράφεται: Ἡ Ἀνατολὴ ἀποβαλκανοποιημένη καὶ ἡ Ἀλβανία. Αἰτία τῶν τελευταίων Πολέμων καὶ μέλλουσα Εἰρήνη, ἄ.τ.χ., 5, ὅπου παρέχονται καὶ οἱ ἑπόμενες πληροφορίες: «Μὲ τὸν ἀρχέγονον μικρὸν λαόν της, διηρημένον εἰς τρεῖς μεγάλες θρησκεῖες, ἡ Ἀλβανία ἕως τώρα στερεῖται ἐθνικῆς συνειδήσεως. Κάθε κίνημά της ἐθνικὸν εἶναι ἐπίπλαστον, εἰσαγόμενον ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, πρὸ πάντων ἀπὸ τὴ Βιέννη». (Βλ. καὶ Jean Claud Faveyrial, Histoire de l᾿Albanie. Edition etablie et presentee par Robert Elsie. Dukagjini, Peja 2001. XVIII + 426pp., καὶ Μιχαὴλ Γ. Τρίτου, Τὸ Τάγμα τῶν Λαζαριστῶν καὶ ἡ Ρουμανικὴ Προπαγάνδα. Ἐκδοτικὸς Οἶκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2004, 12, 16 σημ. 19, 20 σημ. 30,31 κἑ.). Μὲ ἀληθινὴν ἀνωτερότητα καὶ πηγαίαν εὐσυνειδησίαν προσθέτει καὶ τὴν ἑπόμενην πληροφορίαν ὁ Basri-bey: «Ἀναγνωρίζομε τὸν ἑλληνικὸν χαρακτῆρα τῆς νότιας Ἀλβανίας, ὅπου τὸ ὑπεραιωνόβιον πολιτισμικὸν ἔργον τῶν σχολῶν της κυριαρχεῖ ἠθικὰ καὶ ἐθνικά».

Τοῦ Faveyrial τὸ ἀσυγκράτητον μίσος κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶχε ἐπισημάνει καὶ ὁ G. Weigand [Οἱ Ἀρωμοῦνοι (Βλάχοι), Α’ 283]: «Μὲ ἰδιαιτέραν ἐμπάθειαν ὡμιλοῦσε γιὰ τοὺς ‘’maudits Grecs’’ (κατηραμένους Ἕλληνες), ποὺ οἱ Λαζαριστὲς εἶναι οἱ ἀδιόρθωτοι ἀντίπαλοί των, ὅσον καὶ νὰ ,,ξετρελαίνεται,, ὁ γαλλικὸς λαὸς γιὰ τὴν Ἑλλάδα». Ἡ δημοσιοποίησις συνιστᾶ διάβημα δηλωτικὸν διαπιστώσεως μισελληνισμοῦ πέραν τῆς ὁποιασδήποτε προσχεδιασμένης καὶ πληρωμένης πολεμικῆς, τὴν ὁποίαν καὶ ὁ ἴδιος εἶχε δριμύτατα ἀσκήσει μισθοδοτούμενος ἀπὸ ρουμανικὲς κυβερνήσεις (Ἀχ. Λαζάρου, Ὁ G. Weigand καὶ ὁ Th. Kahl ὡς προπαγανδιστές, Τὸ Πάπιγκο, 77, 2007, 19-22, καὶ Ἡ Πρόοδος (Σερρῶν), 30.12.2006-4.1.2007).

Τὴν ὁμολογίαν τοῦ Basri-bey ὑπερθεματίζει ὁ Ἰταλὸς δημοσιογράφος Antonio Canini (La Questione dell᾿ Epiro, Roma 1879,8), πολὺ ἐνωρίτερον καὶ διὰ τὰ βορειότερα τῆς Βορείου Ἠπείρου: «Αὐτὴ ἡ ὑπεροχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου δὲν ὀφείλεται εἰς τὴν δύναμιν: εἶναι ἕν φυσικὸν ἐπακόλουθον τῆς φυλετικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἀνωτερότητος, ἡ ὁποία ἀκόμη καὶ κατὰ τὶς δυσχερέστερες διὰ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος περιόδους δὲν εἶχε παύσεις». Ἐπιπροσθέτως οὔτε εἰς μεταγενέστερον δημοσίευμά του (Lettere al giornale ‘’L᾿ andriatico’’ sulla questione balcanica con una appendice sull᾿ Eπiro e sull᾿ Albania. II Editione. Venezia , 1886) διακρίνει φυλετικῶς τοὺς Βλάχους, τοὺς ὁποίους ὁ Victor Berard (Τουρκία καὶ Ἑλληνισμός, 102-103) μὲ τὰ εἰδικὰ ἐθνολογικὰ ἐνδιαφέροντά του, μίαν σχεδὸν δεκαετίαν βραδύτερον, ἀναφέρει, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ σκιαγραφεῖ ὡς Ἕλληνες. Δικαιολογημένα αἰφνιδιάζεται ὁ Rene Puaux (Δυστυχισμένη Βόρειος Ἤπειρος, 160-161) διαπιστώνων συμπτωματικῶς τὴν κουτσοσλαβικὴν καταγωγὴν τοῦ συνοδοῦ του, ἀγωγιάτου Κώστα ἀπὸ τὸ Μέτσοβον. Διατυμπανίζει δὲ τὸ δυσδιάκριτον. Δεύτερος Ἰταλός, ὁ Luciano Magrini, σύγχρονος τοῦ Puaux, δὲν γράφει διὰ διαφορετικὸν λαόν, Βλάχους, παρὰ μόνον διὰ Ἠπειρῶτες Ἕλληνες, τῶν ὁποίων μέρος εἶναι καὶ οἱ Βλάχοι, ὅπως μὲ βεβαιότητα ἀποδεικνύεται διεπιστημονικῶς, ἰδίως δὲ μὲ βάσιν τὰ δομικὰ δεδομένα τοῦ ρωμανικοῦ ἰδιώματός των, τὰ ὁποῖα καὶ μόνα των ἀρκοῦν νὰ μὴ θεωροῦνται Ρουμάνοι μήτε νὰ ἀποκαλῶνται ‘’Ρουμανοβλάχοι’’! Φυσικὰ ‘’ἐξελληνισμένοι’’!

Ἐν τούτοις αὐτὸ ἀπερισκέπτως διαδίδει καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας ὁ δημοσιογράφος Θόδωρος Καρζής, ἐμφαντικῶς καὶ αὐθεντικῶς, χωρὶς στοιχειώδη δήλωσιν ἐνδεχομένων ἐνδεδειγμένων σπουδῶν, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸ WHO ᾿S WHO Δημοσιογράφων, Ἔκδοση Interad 1996 καὶ ἀπὸ τὸ πρόσφατον δημοσίευμά του, Ἐκδοτικοῦ Ὀργανισμοῦ Λιβάνη, Ἀθήνα 2002, τὸ ὁποῖον ἡ Ἐφημερίς Ἐλεύθερος Τύπος προσέφερεν εἰς τοὺς ἀναγνῶστες, γιὰ ν᾿ ἀποτελειωθοῦν μὲ τὰ δηλητηριώδη προπαγανδιστικὰ ἐδώδιμα. Ὁ δὲ ἀποτελειωμὸς ἐπέρχεται μᾶλλον ἀνεπαισθήτως καὶ ἴσως ἀνωδύνως χάρις εἰς τὴν προφανῆ γλαφυρὰν γραφήν. Ἰδοὺ δεῖγμα καὶ δῆγμα: «Διὰ ἕνα καὶ ἥμισυν αἰῶνα, πρώτη πόλις τῆς Βόρειας Ἠπείρου ὑπῆρξε ἡ Μοσχόπολις. Ἡ περίπτωσις τῆς Μοσχοπόλεως ἠμπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῇ φαινόμενον, διότι ἡ τοποθεσία της κάθε ἄλλον παρὰ προσεφέρετο διὰ τὴν ἀπρόσμενη πολιτισμικήν της ἄνθισιν. […] Τὸ πῶς μία τέτοια ἀϊτοφωλιὰ μετεμορφώθη εἰς ἀκμαίαν καὶ σφριγηλὴν πολιτείαν 40-60.000 κατοίκων (μὲ τὸ δεύτερον ἀπὸ τὰ δύο τυπογραφεῖα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας· μὲ μίαν σπουδαίαν ἑλληνικὴν ἀκαδημίαν· μὲ δημόσιαν βιβλιοθήκην· μὲ πολυάριθμα σχολεῖα καὶ μορφωτικὰ ἱδρύματα· μὲ πνευματικὴν καὶ καλλιτεχνικὴν ζωήν· μὲ ἐκρηκτικὴν ἐμπορικὴν καὶ βιομηχανικὴν κίνησιν· μὲ πλοῦτον καὶ εὐμάρειαν)- αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ μία ἐπιφανειακὴ ἔρευνα θὰ τὸ συνήρτα, ἴσως, μὲ τὸ ‘’δαιμόνιον τῆς φυλῆς’’. Ἀλλὰ ποιᾶς φυλῆς; Οἱ Μοσχοπολίτες ἦσαν ὅλοι Ρουμανοβλάχοι καὶ βλαχόφωνοι! Αὐτή, λοιπόν, εἶναι μία ἀκόμη περίπτωσις, ἡ ὁποία ἀποδεικνύει ὅτι ‘’ καθαροί’’ λαοὶ δὲν ὑπάρχουν καὶ ὅτι τὴν ἐθνότητα δημιουργεῖ ἡ ἐθνικὴ συνείδησις τῶν ἀτόμων, τὰ ὁποῖα τὴν ἀπαρτίζουν, ἀσχέτως ἀπὸ φυλετικὴν προέλευσιν. Οἱ κάτοικοι τῆς Μοσχοπόλεως εἶχον βαθυτάτην ἑλληνικὴν συνείδησιν, μολονότι κατήγοντο ἀπὸ Ρουμάνους καὶ ὡμίλουν βλάχικα…» (σσ. 338-339). Ἀλήθεια, ὁ Θόδωρος Καρζῆς, δὲν διαμένει εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἄν ναί, τότε δὲν ἤκουσε ἤ δὲν ἐδιάβασε ὅτι ἐξελατινίσθησαν καὶ Ἕλληνες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου μὲ πρώτους τοὺς Ἠπειρῶτες, τῶν ὁποίων ἡ λατινοφωνία προηγεῖται τῆς ὑποταγῆς των εἰς τοὺς Ρωμαίους καὶ ἦτο πρωτίστως ἐθελουσία; Διὰ βιοποριστικοὺς λόγους συμμετεῖχον εἰς τὰ βοηθητικὰ (auxilia) ρωμαϊκὰ στρατιωτικὰ τμήματα, ὅπως σημειώνουν οἱ S.I. Oost, N.G.L. Hammond, G Cheesman, P. Cabanes κ.ἄ. Ὁ δὲ Ἀκαδημαϊκὸς Ἀγαπητὸς Τσοπανάκης ὁρίζει ἐναρκτήριον ἔτος τὸ 239 π.Χ., ἐνῶ ὁ Cicerone Poghirc τὸ 229 π.Χ. Τοὺς λατινοφώνους-βλαχοφώνους τῆς Ἠπείρου, Μακεδονίας, Θεσσαλίας δέχονται ἑλληνικῆς καταγωγῆς καὶ ἄλλοι Ἕλληνες Πανεπιστημιακοί: Ἀντ. Δ. Κεραμόπουλλος, Στίλπων Κυριακίδης, Γεώργιος Κόλλιας, Ἄρης Πουλιανός..., ὁ δὲ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος συγγράφει καὶ εἰδικὸν ἐπίτομον μελέτημα, εὐγλωττότατον καὶ ἐπιγραφικῶς: «Ὁ γλωσσικὸς ἐκλατινισμὸς τῶν κατοίκων τῆς Ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος».

Ἐξ ἄλλου τὴν ἑλληνικὴν καταγωγὴν τῶν βλαχοφώνων τῆς Ἠπείρου ἐπιμαρτυροῦν πορίσματα σχετικὰ προσφάτου ἐρεύνης Βουλγάρου ἀνθρωπολόγου, τὰ ὁποῖα ἐπιδοκιμάζει καὶ ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνθρωπολογικῆς Ἑταιρείας καὶ καθηγητὴς τῆς Φυσικῆς Ἀνθρωπολογίας εἰς τὸ Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν Κ. Πίτσιος:«Ἰδιαιτέρως διὰ τοὺς Ἕλληνας Βλάχους, ἔχει παρατηρήσει ὅτι δὲν διαφέρουν ἀνθρωπολογικῶς ἀπὸ τοὺς γειτονικοὺς των μὴ βλάχικους πληθυσμοὺς τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου. Ἐπίσης συμφώνως μὲ τὰ συμπεράσματα τοῦ Βουλγάρου ἀνθρωπολόγου Peter Boev, μὲ τὰ ὁποῖα συμφωνοῦν καὶ οἱ προσωπικὲς παρατηρήσεις τοῦ συγγραφέως, εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ Κεφαλόβρυσου Πωγωνίου, οἱ διαφορετικὲς ἐθνογραφικὲς ὁμάδες τῆς Ἠπείρου-Βλάχοι, Σαρακατσάνοι καὶ Ἠπειρῶτες- χαρακτηρίζονται ἀπὸ κοινοὺς ἀνθρωπολογικοὺς τύπους καὶ τὴν ἴδια ἀνθρωπολογικὴν σύνθεσιν». (Ἐξελικτικὴ Ἀνθρωπολογία. Πορίσματα καὶ βασικὲς ἔννοιες τῆς σύγχρονης ἀνθρωπολογικῆς ἔρευνας. Ἀθήνα 2003, 526).

Ἐπίσης τὸν ἐκλατινισμὸν Ἑλλήνων ἀναγνωρίζουν καὶ διαπρεπεῖς ἐπιστήμονες τῆς Ρουμανίας, π.χ. οἱ ἀκαδημαϊκοὶ Vasile Parvan, Dumitru Pippidi, Jon I. Russu, Radu Vulpe..., καθὼς καὶ ἐπιφανεῖς πανεπιστημιακοί, π.χ. Α.D. Xenopol, T. Papahagi, C. Poghirc..., οἱ ὁποῖοι καὶ τεκμηριώνουν ἀδιασείστως διαχρονικὴν αὐτοχθονίαν τῶν βλαχοφώνων εἰς τὰς περιοχάς, ὅπου διαρκεῖ ἡ ὕπαρξίς των, ἀποδυναμώνοντες ἐντελῶς τὴν ἐξ ἀρχῆς σαθρὰν θεωρίαν περὶ καθόδου.

Ἀλλὰ ὁ Θόδωρος Καρζῆς ὑπεισέρχεται καὶ εἰς τὰ Σκυπιταρικά. Ἰσχυρίζεται δὲ ὅτι «τὸ ὄνομα Σκιπετάροι τὸ ἔλαβαν οἱ Ἀλβανοὶ εἰς τὰ νεώτερα ἔτη. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαίαν ἰλλυρικὴν λέξιν shkype, ποὺ σημαίνει ἀετός, ἐνῷ ἡ σύνθετη Shkypetar ἠμπορεῖ ν᾿ ἀποδοθῇ “Υἱὸς τοῦ ἀετοῦ”». Ὅμως ἐτυμολογία, τὴν ὁποίαν ἔδωσε ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἀντώνιος Χατζῆς μὲ ἀναγωγὴν εἰς τὴν ἰταλικὴν λέξιν schioppetto καὶ ἐπεδοκιμάσθη μὲ διαδοχικὰ δημοσιεύματα τοῦ Βέλγου ἀκαδημαϊκοῦ H. Gregoire, ὑπερεκεράσθη ἀπὸ ἐκείνην τοῦ Κροάτου ἀκαδημαϊκοῦ Petar Skok, ὁ ὁποῖος ἐτυμολόγησε «διὰ τοῦ scupis (>ἀλβ. shkyp), πρωτευούσης τῆς Δαρδανίας, Σκόπια...». Κατὰ δὲ τὸν Βούλγαρον ἀκαδημαϊκὸν Vl. Georgiev ἤδη τὸν 2ον αἰ. π.Χ. οἱ Σκυπιτάροι κατοικοῦν εἰς τὴν Δαρδανίαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν βαθμιαίως μεταναστεύουν εἰς τὰ Ἄλβανα ἤ Ἄρβανα καὶ ἀποκτοῦν πρόσθετον ἐθνικὸν ὄνομα (Ἀχ. Γ. Λαζάρου, Ἀλβανοί, Ἀρβανίτες-Βορειοηπειρῶτες. Ἀθῆναι 1992, ἀνάτ. σελ. 9-10, σημ. 29, ἀπὸ περ. “Παρνασσός” ΛΔ’ 1992).

Θὰ ἦτο διασκεδαστικὴ ἡ ἀκόλουθος ἀφελεστάτη διατύπωσις τοῦ Θ. Καρζῆ: «Ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ συμφωνοῦν ὅτι ἡ καταγωγὴ τῶν Σουλιωτῶν ἦταν ἰλλυρικὴ-ἀλβανική»! Δὲν ἱκανοποιεῖται πλήρως, συνδέων τοὺς Ἀλβανοὺς μὲ τοὺς Ἰλλυριοὺς καὶ πασχίζει νὰ συμπεριληφθοῦν καὶ οἱ Σουλιῶτες! Στοιχειώδης λογικὴ ἤ δεοντολογία ἐπιβάλλει ὄχι μόνον νὰ κατονομασθοῦν οἱ ἱστορικοί, ἀλλὰ καὶ νὰ παρουσιασθοῦν καὶ μὲ αὐτούσια ἀποσπάσματα τῶν συγγραφῶν τους. Διότι οἱ Σουλιῶτες δὲν ἀποτελοῦν τμῆμα ὁποιουδήποτε λαοῦ, ἀλλὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ἑλληνικοῦ! Ἐπὶ τέλους δὲν ἀπαιτεῖται σοφία διὰ τὴν κατανόησιν τῆς ἐκκλήσεως τῶν Σουλιωτῶν: «Κρεμάσαμε τὰ ὅπλα μας εἰς βράχους ὑψηλῶν καὶ ἀπόκρημνων βουνῶν, τὴν κορυφὴν τῶν ὁποίων μόνο ὁ ἥλιος βλέπει. Ἐδῶ μένουμε, σπάζουμεν πέτρες καὶ τρεφόμαστε μὲ ξηρὲς ρίζες ἄγονης γῆς, ἔντρομοι στὴν ἰδέα τῆς σκλαβιᾶς. Σεβόμενοι τὸ γένος μας καὶ τοὺς τάφους τῶν προγόνων μας θὰ προτιμήσουμε τὸ θάνατο...» (Θ. Β. Παπακωνσταντίνου, Ἐκκλήσεις τῶν Ἑλλήνων πρὸς τοὺς Ἡγεμόνες τῆς Δύσεως καὶ τῆς Ρωσίας. Ἐκδόσεις Ὄλυμπος. Ἀθήνα 2002, 76). Γένος ἀλβανικὸν ἤ ἰλλυρικὸν σεβόμενοι; Αὐτονόητα ἑλληνικὸν. Ὡς πρὸς δὲ τὴν ἰλλυρικὴν καταγωγὴν τῶν Σουλιωτῶν θὰ ὑπῆρχε περιθώριον συζητήσεως, ἄν ἴσχυε καὶ διὰ τοὺς Ἀλβανούς. Διότι τὴν ἀποκλείει καὶ ὁ μέγιστος τῶν συγχρόνων μας ἰλλυρολόγων I.I. Russu, Bibliographia illyrica, Revue Roumaine d᾿Histoire (RRH), 19, 1980, 757: «...les Albanais (Shkipetari) n᾿ ont rien herite de l᾿ anthroponymie et meme de la toponymie des anciens Illyriens: ils n᾿ ont rien de comun avec ceux -ci...». (Βλ. & Ἀχ. Γ. Λαζάρου, Ἰλλυρολογία καὶ Βορειοηπειρωτικὸς Ἑλληνισμός. Ἀθήνα 1988).

Ἐκτὸς τῶν “Ρουμάνων” Μοσχοπολιτῶν, τοὺς ὁποίους λησμονεῖ πρὸς στιγμήν, ὁ Θ. Καρζῆς διαπράττει μεγαλύτερον λάθος: «Ὅπως βλέπομε, εἰς τὰ 400 χρόνια τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας, οἱ κάτοικοι τῆς Ἠπείρου - Ἕλληνες, Ἀλβανοὶ καὶ Τοῦρκοι - ἔζησαν τὴν Pax Turca εἰς μίαν ἰδιόμορφον κατάστασιν ἀκηρύκτου πολέμου...». Κατὰ πρῶτον ἡ Pax δὲν λέγεται Turca, ἀλλὰ Ottomana, οἱ δὲ Τοῦρκοι ἦσαν ἀνύπαρκτοι, ὅπως συμφωνοῦν οἱ ἐγκριτότεροι τουρκολόγοι, μάλιστα καὶ οἱ φιλότουρκοι, ὅπως ὁ Ὁλλανδὸς B. J. Slot, ὁ ὁποῖος εἰς τὸν πρόλογον συγγράματός του, δύο τόμων, προειδοποιεῖ ὅτι ἡ πλειονότης τῶν “Τούρκων”, διὰ τοὺς ὁποίους γίγνεται λόγος, δὲν εἶναι καθόλου Τοῦρκοι μὲ σημασίαν φυλετικήν, ἀλλὰ κατὰ τὸ μέγιστον μέρος Χριστιανοὶ προσηλυτισμένοι εἰς τὸ Ἰσλάμ. Τὸ ἴδιον ἐπισημαίνει ἐξ ἀρχῆς τῆς τουρκοκρατίας καὶ ὁ Ρουμάνος N. Beldiceanu. Ἀκριβῶς γράφει ὅτι «κατὰ τὰ μέσα τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ λέξις “τοῦρκος” δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἑρμηνεύεται μὲ ἐθνικὴν ἔννοιαν». Ἐνωρίτερον ὁ Ἑλβετὸς Eugene Pittard ἐφίστα τὴν προσοχήν, ὅταν γράφωμε ”τοῦρκος”, ὅτι ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν λέξιν εὑρίσκονται ἐντόπιοι βαλκανικοὶ πληθυσμοὶ ἐξισλαμισμένοι ἀπὸ ποικίλα αἴτια...».

Τὸ δημοσίευμα τοῦ Θ. Καρζῆ πάσχει βαρέως καὶ ἀπὸ πρωτοφανῆ πενία βιβλιογραφικήν. Βεβαίως ἐπιχειρεῖται κάποια ἐπίδειξις χρήσεως καὶ ξένων συγγραφῶν, ἀλλὰ τόσον ἀδεξίως καὶ ἀδοκίμως, ὥστε νὰ ἐπαυξάνωνται τὰ σφάλματα. Δῆθεν γίγνεται προσφυγὴ εἰς τὰ φῶτα τῆς Mary Adelaide Walker μὲ παραπομπὰς εἰς τὸ ἀγγλικὸν πρωτότυπον, μολονότι τὸ ἔργον μετεφράσθη εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἐπιγραφόμενον: Διὰ τῆς Μακεδονίας ὥς τὶς ἀλβανικὲς λίμνες (Ἀχρίδας καὶ Μαλίκης) Ἔκδοσις «Μακεδονολατρικοῦ Ὁμίλου». Χορηγία Ἀλ. Καρίπη. Μετάφρ. Κ. Πύρζα. Ἐπιμέλ. ἐκδόσ. Σ. Λιάκου, Θεσσαλονίκη Ἰούλιος 1973, ὅπου ὁ ἐπιμελητὴς διορθώνει εὐστόχως τὴν Ἀγγλίδα συγγραφέα. Παρομοίως ὁ Θ. Καρζῆς ἀγνοεῖ καὶ τὴν ἑλληνικὴν μετάφρασιν τῆς συγγραφῆς τοῦ Rene Puaux, ἡ ὁποία ἐπιγράφεται δυστυχισμένη Βόρειος Ἤπειρος, μὲ Εἰσαγωγὴν ἀπὸ σελ. 9-32, Σχόλια εἰς τὸ κείμενον τοῦ Γάλλου συγγραφέως καὶ Ἐπιλεγόμενα - Χρονικὸν τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος ἀπὸ σελ. 211-246, Ἐκδόσεις Τροχαλία, ὅπου πλούσια ἑλληνικὴ καὶ ξένη βιβλιογραφία, συνακόλουθα δὲ ἀδιάσειστος τεκμηρίωσις τῶν καταγραφομένων ἀπόψεων.

Κανένα δὲν θὰ εἶχε ξενίσει διόλου ἐνδεχομένη δημοσία - δικαίωμά του- ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν Θόδωρον Καρζῆν τῶν διακηρύξεων τῶν συγχρόνων μας Ἀλβανῶν S. Pollo - A. Puto εἰς τὸ ἐξώφυλλον καὶ τῶν συνεργατῶν των Kristo Frasheri-Skender Anamali εἰς τὸ ἐσώφυλλον συλλογικοῦ τόμου, ποὺ ἐπιγράφεται Ἱστορία τῆς Ἀλβανίας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, μεταφρασμένη εἰς τὰς μεγαλυτέρας εὐρωπαϊκὰς γλῶσσας, καθὼς καὶ εἰς τὴν ἑλληνικήν, ὅπου χαρτογραφικῶς, σελ. 24, ἡ ἀρχαία Ἰλλυρία διαστέλλεται ἀναχρονιστικὰ σχεδὸν ἕως τὴν Ναύπακτον, ὁπότε δὲν ἀποκλείεται ἡ ἔνταξις εἰς τὰς ἀλβανικὰς διεκδικήσεις καὶ τοῦ...πρόσφατου Ἱδρύματος Μπότσαρη! Πάντως περισσότερον πιθανὸς φαίνεται ὁ ἐπηρεασμὸς τοῦ Θόδωρου Καρζῆ ἀπὸ τὸν συνονόματόν του Γερμανὸν γεωγράφον καὶ διερμηνέα Thede Kahl, ἐπισημασμένον ὡσὰν προκλητικὸν προπαγανδιστήν (Στ. Α. Παπαγιάννης, Βλάχοι καὶ βλαχόφωνοι Ἕλληνες. Ἀθήνα 2003, 276, καὶ Ἀχ. Γ. Λαζάρου, «Γερμανοὶ ξανάρχονται» γιὰ τοὺς Βλάχους, Ἀθήνα 2002) καὶ ἀποδιαπεπομπευμένον ἀπὸ τὴν Πανελλήνιαν Ὁμοσπονδίαν Πολιτιστικῶν Συλλόγων Βλάχων μὲ τὸν χαρακτηρισμὸν personna non grata, ἀνεπιθύμητον πρόσωπον! (“Ἠπειρωτικὸν Ἡμερολόγιον” Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν 2005, 306 κἑ.). Ὁ Θ. Καρζῆς καθίσταται συνένοχος εἰς τὴν κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ προπαγάνδαν, τὴν ὁποίαν ἀσκεῖ ὁ Θοδωρῆς Κάλ, ἀλλὰ καὶ ὑπόλογος διὰ παραπλάνησιν τῶν ἁρμοδίων συμβούλων τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ὁ ὁποῖος -ἀσφαλῶς ἀνενημέρωτος- προλογίζει Ἠπειρωτικὰ Παραμύθια τοῦ διδύμου Καρζῆ-Κάλ. Τὴν ἐπιτυχίαν του ὁ προπαγανδιστὴς Κάλ κορδακιζόμενος ἐγνωστοποίησε εἰς τὸν γράφοντα ἀνοητότατα γραπτῶς!

Ἐντελῶς ἐσφαλμένως ἀναζητεῖται Ἰλλυρία πρὸς τὴν Ἀιτωλοακαρνανίαν. Βεβαίως ἐντοπίζεται πολὺ πέρα τῶν βορείων συνόρων τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπως μὲ ἀκρίβειαν ἐπισημαίνεται ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους, Στράβωνα, μεσαιωνικούς-βυζαντινούς, Προκόπιον, συγχρόνους μας Ἀντ. Δ. Κεραμόπουλλον (ΠΑΑ, 28, 1953, 160), Φ. Πέτσαν (Ἤπειρος, 1, 1979, 53), Vl. Popovic (Les Illyriens et les Albanais, Beograd 1988,254). Τὸ 1898 εἰς τὴν Σκόδραν (Σκούταρι-Χρυσούπολιν) ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη ἔφερεν εἰς τὸ φῶς ἐνεπίγραφον δακτυλίδι. Ἐπειδὴ ἡ εὐρυτέρα περιοχὴ ἐθεωρεῖτο ἰλλυρικὴ παρὰ τὶς μεγάλες ἑρμηνευτικὲς δυσκολίες ἡ ἐπιγραφὴ ἐθεωρήθη ἰλλυρικὴ ἐξ ἀρχῆς καὶ διὰ διάστημα ἡμίσεος αἰῶνος. Ὅμως οἱ ἐλπίδες διὰ τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ ἰλλυρικοῦ κόσμου ἀπέβησαν φροῦδες. Διότι τὸ 1959 ἡ Βουλγάρα ἀρχαιολόγος Ljuba Ognenova, ἡ ὁποία συνεχίζει νὰ μελετᾶ εἰς τὴν Σόφιαν, μετὰ πολλὲς καὶ προσεκτικὲς προσπάθειες ἔφθασε εἰς τὴν ἀκριβῆ τεκμηρίωσιν τῆς ἑλληνικότητος τῆς ἐπιγραφῆς καὶ τῆς χρονολογήσεώς της, 6ου-7ου αἰ. μ. Χ. Ἡ δὲ διαπίστωσίς της ἔχει καὶ ζωντανὸν μάρτυρα τῆς ἰδίας περιόδου, τὸν ἐπίσκοπον Σεβίλλης καὶ μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπον Ἰσπανίας Ἰσίδωρον, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε περιώνυμος καὶ διὰ τὴν πολυπανεπιστημιακὴν κατὰρτισιν καὶ πρὸ πάντων διὰ τὴν ἀποστολήν του ἀπὸ τὸν Πάπα εἰς τὸ Ἰλλυρικὸν πρὸς ἐπιτόπιον διερεύνησιν καὶ ἐπιθυμητὴν ἐπίλυσιν τῆς ἐπ᾿ αὐτοῦ διαφορᾶς Βατικανοῦ καὶ Βυζαντίου. Ἀποφαίνεται σαφέστατα ὅτι τὸ Ἰλλυρικὸν εἶναι Ἑλλὰς καὶ πρώτη ἐπαρχία τῆς Ἑλλάδος ἡ Δαλματία! (Αἰκατερίνη Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινὴ Ἱστορία. Α΄ 324-610. Ἀθῆναι 1975, 321-322). Ἐπιμαρτυρία τῶν χρόνων μας δίδει ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Πάδοβας Lorenzo Braccesi μὲ τὸ εὐγλωττότατα ἐπιγραφόμενον σύγγραμά του Grecita adriatica (Bologna 1971, B΄ ἔκδ. 1977), καθὼς καὶ μὲ νεώτερον εἰς συνεργασίαν τῆς Benedetta Rossignoli, Hellenikos Kolpos, Supplemento a Grecita adriatica, Roma 2001, ἀποκαλῶν τὴν Ἀδριατικὴ Ἑλληνικὸν Κόλπον!

Δημογραφικὴ καὶ γλωσσικὴ ἀπεικόνισις τῆς σύνολης χερσονήσου τοῦ Αἵμου, τῶν Βαλκανίων, ἡ ὁποία ἦτο ἰδιαιτέρα διοικητικὴ περιφέρεια τοῦ Βυζαντίου μὲ τὸ ὄνομα “Εὐρώπη”, φιλοτεχνεῖ ὁ διοικητής της καὶ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης Λυδὸς (ΕΕΒΣ, ΝΑ΄, 2003, 333-347) εἰς σύγγραμμά του, ἐπιγραφόμενον: Περὶ τῶν ἀρχῶν τῆς Ρωμαίων πολιτείας (261, 68), κατὰ τὸ ὁποῖον τὸν 6ον αἰ. μ.Χ. οἱ Ἕλληνες ὑπερεῖχον δημογραφικῶς τῶν ἄλλων λαῶν, ἀλλὰ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ρωμαιοκρατίας διὰ πρακτικοὺς σκοποὺς εἶχον γίνει χρῆστες τῆς λατινικῆς γλώσσης, δηλαδὴ λατινόφωνοι-Βλάχοι, ἀφοῦ ἐξελατινίσθησαν, ὅπως ἀργότερα ἀρκετοὶ ἐξεσλαβίσθησαν καὶ κατόπιν ἐξετουρκίσθησαν, ἐξαλβανίσθησαν... Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἰωάννου Λυδοῦ, 6ου αἰ. μ. Χ., ἐπιβεβαιώνεται καὶ χαρτογραφικῶς εἰς σχετικὰ πρόσφατον συλλογικὸν διεπιστημονικὸν ὀγκῶδες δημοσίευμα. (Συγκεκριμένως καὶ εἰδικῶς L. Luca Cavalli-Sforza, Genes, peoples and languages, Proc. Natl. Acad. Sci. USA; Vol, 94, p.7722, Julz 1997. Colloquium Paper).

Τὸ 1025 μ.Χ. ὁ Ε. Stein, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται εἰς τὸν Ἰωάννην Λυδόν, ὑπολογίζει ὁλόκληρον τὸν πληθυσμὸν τῆς αὐτοκρατορίας περίπου εἰς 20 ἑκατομμύρια. Ὁ δὲ Τηλέμαχος Κ. Λουγγῆς (Ἑβδομάδα Μελέτης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καὶ Πολιτισμοῦ, Αἴγινα 1977, 41) συμπληρώνει «ὅτι τὸ ἐλληνικὸν στοιχεῖον ἔφθανε κατὰ προσέγγισιν, τὰ 10.000.000 εἰς τὰ χρόνια τῆς μεγάλης ἀκμῆς τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ. Ἤτο λοιπὸν ἡ ἰσχυροτέρα ἀριθμητικῶς καὶ πολιτιστικῶς ἀπὸ τὶς ἐθνότητες, ποὺ ἀπήρτιζον τὸν πληθυσμὸν τῆς αὐτοκρατορίας». Κατὰ τὸν Michel Deveze (L᾿Europe et le monde a la fin du XVII siecle, Paris 1970, 47) ὁ πληθυσμὸς τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἀνέρχεται εἰς τὰ 25 ἑκατ., τῶν ὁποίων τὸ 1/3 ἀποτελοῦν οἱ Ἕλληνες. Ἀλλὰ ὁ Βρεταννὸς διπλωμάτης William Eton τονίζει: «...Δὲν λησμονοῦν τὴν δόξαν τῶν ἀρχαίων προγόνων των. Ἐπίσης εἶναι ἐξαιρετικῶς γενναῖοι...» (Ἀχιλλεὺς Τάγαρης, Ὁ πληθυσμὸς τῶν Ἑλλήνων εἰς τὸ παρελθόν, Ἡ Καθημερινή, 2002 καὶ ἀναδ. Στρατηγικαὶ Μελέται, 128,2002, 4). Ἐξ ἄλλου ὁ Δ. Βικέλας (“Παρνασσός”, Η΄, 1884,97) ἐπανέρχεται εἰς τὴν ἀρχαιότητα παρατηρῶν ὅτι συνολικῶς (Βαλκάνια, Μικρασία, Μεγάλη Ἑλλάδα, ἀποικίες) οἱ Ἕλληνες ἀριθμοῦν 20 ἑκατ., πόρισμα, εἰς τὸ ὁποῖον καταλήγει καὶ ὁ Κων. Δοξιάδης, μὲ τὴν προσθήκην, ὅτι τότε ὁ πληθυσμὸς τῆς Γῆς ἦτο περὶ τὰ 180 ἑκατ., ἐνῶ τὸ 2002 6 δισ. 200 ἑκ.! Πλημμυρίζει ἡ ψυχὴ τοῦ καθενὸς ἀπὸ κατάθλιψιν καὶ πόνον.

Δυστυχεῖς οἱ γινώσκοντες τὰς αἰτίας καὶ πρωταιτίους τῆς ἀπίστευτης συρρικνώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μὲ τὴν ἀπαίσιαν σύμπτωσιν τῆς ἐνάρξεως σήμερα τῆς Συνδιασκέψεως τῶν Νατοϊκῶν εἰς τὸ Βουκουρέστι καὶ τὴν ἀπύθμενην ἰταμότητα τῶν Σκοπιανῶν ἡ ὑπόμνησις τυχαίου γεγονότος, τὸ ὁποῖον ἔζησε ὡς στρατιώτης εἰς τὸ Μακεδονικὸν Μέτωπον τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ὁ Στρατῆς Μυριβήλης (Ἡ Ζωὴ ἐν τάφῳ, Ἐκδόσεις Ἑστίας, Ἀθήνα 1955, 76) ἐπιτρέπει κάποια μύησιν εἰς τὰ ἄδυτα τοῦ δράματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ:«Τὸ Μοναστήρι εἶναι μία μεγάλη πολιτεία σέρβικη, ποὺ οἱ κάτοικοί της εἶναι Ἕλληνες... Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὴν κατοικοῦν ὁμιλοῦν ψιθυριστά, περπατοῦν τρομαγμένα ὡσὰν κλέφτες, ἀτενίζουν τὸν οὐρανὸ μὲ φόβο καὶ κατοικοῦν στὰ κατώγεια καὶ στὶς τρύπες ποὺ ἔσκαψαν κάτω ἀπὸ τὰ σπίτια τους... Μυστήριο τὸ πῶς μυρίσθηκαν τὴν ἐθνικότητά μας... Ὥρμησαν γύρω μας, ξετρύπωσαν σὰν τὰ ποντίκια κάτω ἀπὸ τὴ γῆς, ἄντρες, γυναῖκες, προπάντων γυναῖκες καὶ παιδάκια... Εἶστε, ἀλήθεια, τ᾿ ἀδέρφια μας; Εἶστε Ἕλληνες; Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Μὰ ναί... Σᾶς ἐπεριμέναμε χρόνια στὴ σκλαβιά. Σᾶς ὀνειρευόμασταν, σᾶς τραγουδούσαμε, σᾶς προσκυνούσαμε καὶ δὲ σᾶς ξέραμε καὶ εἶστε τώρα κοντά μας... Καὶ μὴ μᾶς ἀφήσετε πιά, ἀδέλφια, στοὺς Σέρβους. Μᾶς τυραννοῦν σκληρὰ ποὺ εἴμαστε Ἕλληνες... Ἕνας γέρος μοὖπε: Μᾶς δέρνουν μὲ τὸ βούρδουλα σὰν μᾶς ἀκοῦν νὰ μιλᾶμε ἑλληνικά, νὰ λειτουργούμαστε ἑλληνικά. Μᾶς πῆραν τὶς Ἐκκλησίες, τὰ ὡραῖα σχολεῖα μας... Κύριε ἐλέησον. Μὰ ἤρθαμε, λοιπόν, νὰ πολεμήσουμε τοὺς Σέρβους, γιὰ νὰ λευτερώσουμε τοὺς Ἕλληνες, ἤ ἤρθαμε νὰ πολεμήσουμε τοὺς Γερμανοὺς καὶ τοὺς Βουλγάρους, γιὰ νὰ λευτερώσουμε τοὺς συμμάχους μας τοὺς Σέρβους;».

Ἐπιπροσθέτως, τὶ ἀπέγιναν οἱ 122.593 Ἕλληνες ἤ Ἑλληνόβλαχοι τῆς μικρῆς Σερβίας τοῦ 1864 καὶ τὶ ἀπέγιναν οἱ 102 .947 τῆς κρατικῆς μεταπολεμικῆς γιουγκοσλαβικῆς Ἀπογραφῆς 1948, δημοσιευομένης καὶ ἀγγλικά, τὸ δὲ δημοσίευμα, βιβλίον, ὑπάρχει καὶ εἰς τὴν Βιβλιοθήκην τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων; Ἐπεδείχθη ποτὲ ὁποιοδήποτε στοιχειῶδες ἐνδιαφέρον ἁρμοδίως διὰ τὴν τύχην των;

Μετὰ τὸ ἔγκλημα καθοσιώσεως, τὸ ὁποῖον διεπράχθη εἰς τὰ λείψανα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Σερβίας, οἱ Σκοπιανοὶ ἀπεθρασύνθησαν διαλαλοῦντες καὶ σκλαβιὰ ὁμογενῶν των εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν, εἰς τὴν Μακεδονίαν, διὰ τὴν ὁποίαν ὁ πλέον εἰδήμων καὶ ἁρμόδιος H. Morgenthau εἶχε διακηρύξει ὅτι ἔμεινε “καθαρῶς ἑλληνική”, πραγματικότης διακεκηρυγμένη τὴν 10ην Ἀπριλίου 1944 ἀπὸ τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν τῆς Γιουγκοσλαβικῆς Κυβερνήσεως Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως (Τίτο) πρὸς τὸν ἀνταποκριτὴν τῶν “Τάιμς τῆς Νέας Ὑόρκης”: «Ὁ κ. Σμοντλάκα κηρύσσων τὴν ἀνάγκην σχηματισμοῦ Βαλκανικῆς Ὁμοσπονδίας καὶ τῆς ἱδρύσεως μιᾶς αὐτονόμου καὶ ὁμοσπόνδου Μακεδονίας, ἔσπευσε νὰ τονίσῃ ὅτι ἡ ὁμόσπονδος αὕτη δημοκρατία πρέπει νὰ ἀπαρτισθῇ ἐκ τοῦ γιουγκοσλαβικοῦ μόνον καὶ τοῦ βουλγαρικοῦ τμήματος τῆς Μακεδονίας, ἐξαιρουμένης τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, τῆς ὁποίας ἡ σύνθεσις εἶναι καθαρῶς ἑλληνική» (Π. Μοναστηριώτη, Οἱ Πρῶσσοι τῶν Βαλκανίων, ἔκδοσις Ὑπουργείου Τύπου καὶ Πληροφοριῶν, Κάιρον 1944, 50= “Ὁ Ἑλληνισμὸς τοῦ Βορρᾶ”. ΕΟΤ. Σχολὴ Ξεναγῶν Ἀθηνῶν, Ἀθήνα 1992, 104).

Ὅμως οἱ ἐπίσημες διακηρύξεις δὲν διετηρήθησαν εἰς ἰσχὺν καὶ ἐπηκολούθησαν ὅσα περιέχονται καὶ πολὺ περισσότερα εἰς τὴν ὄντως νωπότατην δημοσίευσιν τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν καὶ τοῦ Καριπείου Ἱδρύματος Μελετῶν Μακεδονίας-Θράκης, Μακεδονισμός. Ὁ ἰμπεριαλισμὸς τῶν Σκοπίων 1944-2006, Ἐκδόσεις ΕΦΕΣΟΣ, Ἀθήνα 2007, σ. 230 μεγάλου σχήματος, κόκκινος χάρτης εἰς τὸ ἐξώφυλλον, ἐκτυφλωτικὸς καὶ διάστροφος, ὁ ὁποῖος παρωθεῖ νὰ συναισθάνωνται κατάβαθα, ὅσα δὲν ἔπραξαν καὶ οἱ τοποθετημένοι εἰς τὶς ὑπεύθυνες θέσεις ἀλλοιθωρίζοντες καὶ κωφεύοντες!

Μετὰ τὸ πέρας, ὡς γνωστόν, τῆς ἑπτάχρονης παρενθέσεως τῶν Συνταγματαρχῶν, «ἀνυπευθύνου δεῖσθαι τὰ πράγματα μοναρχίας, ἥν δικτατωρίαν καλοῦσι», τὴν Ἑλλάδα διέτρεχε ἡ φήμη ἐκδημοκρατισμοῦ, διαδικασιῶν διασφαλιστικῶν ἀξιοκρατίας καὶ δικαιοπραξίας μὲ δυνατὴν διαφάνειαν. Ἐνδεδειγμένως διενεργεῖται διαγωνισμὸς Συμβούλων Ἐκπαιδεύσεως διὰ τὶς Ἑλληνικὲς Πρεσβεῖες. Συγκροτεῖται Ἐπιτροπὴ Εἰδημόνων ἄκρως ἐντυπωσιακὴ ἀπὸ τὴν πλευρὰν τῆς ποιότητος τῶν ἐξεταστῶν καὶ τῆς πρωτοτυπίας τῆς ἐνώπιον ὅλων τῶν ὑποψηφίων διενεργείας τῶν ἐξετάσεων, μὲ ἀποκορύφωμα ρητὴν δήλωσιν τῆς Προέδρου, κατὰ τὴν ὁποίαν χάνουν ὁριστικῶς τὴν εὐκαιρίαν, ὅσοι δὲν προσέλθουν! Ὅμως κατὰ τὴν λήξιν τοῦ τότε ἔτους ἀπεδείχθη ὅτι ἐπέτυχαν οἱ ...μὴ προσελθόντες! Ἰδοὺ τί σημαίνει... Μεταπολίτευσις!
Δὲν πρόκειται διὰ περιστατικὸν μεμονωμένον. Μεταμεσονύκτιες ὧρες Κυριακῆς Βαΐων μιᾶς χρονιᾶς, Ἐκπαιδευτικὸς Μ.Ε., ὑψηλόβαθμος καὶ εὐρύτερα γνωστὸς διοικητικῶς, έπιστημονικῶς καὶ συγγραφικῶς, προσκαλεῖται τηλεφωνικῶς ἀπὸ τὸν ὑπουργὸν μὲ οἰκείαν προσφώνησιν εἰς τὸ βαπτιστικὸν ὄνομα, χωρὶς νὰ βασίζεται εἰς κάποιαν ἰδιαιτέραν προσωπικὴν γνωριμίαν ἤ ὁποιανδήποτε ἄλλην σχέσιν, διὰ συνάντησιν τὴν ἑπομένην ἡμέραν, Μεγάλην Δευτέραν, ἤ μεθεπόμενην, Μεγάλην Τρίτην. Φθάνων ὁ προσκεκλημένος εἰς τὴν ὥραν του μένει κατάπληκτος... Διότι βλέπει νὰ παρίστανται, ἐκτὸς τοῦ ὑπουργοῦ, οἱ δύο ὑφυπουργοί, οἱ συνεργάτες ἤ σύμβουλοί των καὶ οἱ λεγόμενοι ὑπηρεσιακοὶ παράγοντες, συνάμα δὲ ὁ πρόεδρος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου καὶ οἱ ἐπιτελεῖς του. Τὸ δὲ ζήτημα ἦτο συγγραφὴ σχολικοῦ ἐγχειριδίου Ἱστορίας Μ.Ε. Μόλις ἔληξεν ἡ παρουσίασις τοῦ θέματος ἀπὸ τὸν ὑπουργὸν καὶ ἐδόθη ὁ λόγος εἰς τόν... ἐπισκέπτην, ἅπαντες αἰφνιδιάσθησαν εἰς τὸ ἄκουσμα ὅτι τὸ ζητούμενον δὲν εἶναι ἐφικτόν, δοθέντος ὅτι προσκρούει εἰς τὸ ἐν ἰσχύϊ νομικὸν πλαίσιον. Ἡ πραγμάτωσις ἀπήτει εἰδικὸν Προεδρικὸν Διάταγμα, τοῦ ὁποίου ἡ ἐξασφάλισις δὲν ἐθεωρήθη δύσκολος, χάριν, ὅπως ἐλέχθη, εἰς τὴν ὑπάρχουσαν φιλίαν τοῦ ὑπουργοῦ μὲ τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας. Τὰ ὅσα δὲ ἐνδιαμέσως συνέβαιναν διὰ τὴν ἐγχείρισιν ἤ παράδοσιν τοῦ ἐγγράφου ἀναθέσεως τῆς συγγραφῆς ἐντάσσονται εἰς τά...τριτοκοσμικά! Ἐξ ἄλλου, ὅταν εἰδοποιήθησαν οἱ “ἐνδιαφερόμενοι” ὅτι ἑτοιμάσθη τὸ διάγραμμα, μὲ ἀδέξιαν διακριτικότητα καὶ πληθωρικὴν λεπτότητα, δηλωτικὴν κουτοπονηρίας, διετυπώθη αἴτημα γνωστοποιήσεώς του εἰς πανεπιστημιακὸν καθηγητήν, φίλον τοῦ προέδρου τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ὁ ἤδη ἐπιφορτισμένος ὄχι μόνον ἔσπευσε εἰς τὴν ἄμεσον συναίνεσιν, ἀλλὰ ἐπροχώρησε καὶ εἰς πρότασιν συγγραφικῆς συνεργασίας καὶ διανομῆς τῆς ἀμοιβῆς, ἀποσκοπῶν εἰς τὴν ἑτοιμασίαν τοῦ καταλληλοτέρου βιβλίου καὶ ἀδιαφορῶν διὰ τὸ οἰκονομικὸν μέρος, ὅπως ἔπραξε δεκαετίες ὁλόκληρες διὰ παρόμοιες προσπάθειες. Ἀλλὰ ὁ “ἐμπειρογνώμων”, ἀφοῦ μὲ ζωηρὲς ματιὲς διεξῆλθε τὸ ὑπὸ συζήτησιν κείμενον τοῦ διαγράμματος, μὲ ὁλοφάνερη ἀμηχανίαν ἀπεφάνθη ὅτι τὸ ἐγχειρίδιον θὰ εἶναι “ἑλληνοκεντρικόν”! Εἰς τὴν ὑπενθύμισιν ὅτι προορίζεται διὰ Ἑλληνόπουλα, τὰ ὁποῖα μελλοντικὰ θὰ ἐπιδιώξουν νὰ συνδεθοῦν στενώτερα μὲ τοὺς συνομηλίκους τῶν ἄλλων χωρῶν, εἰς τὰς ὁποίας εὔληπτα καὶ λακωνικὰ ἐπεσημάνθησαν ὅσα ἑλληνικὰ πολιτισμικὰ στοιχεῖα διεδόθησαν διαχρονικῶς καὶ μερικὰ τουλάχιστον ἐπιβιώνουν, ἐπῆλθε σιωπή. Ἔκτοτε διεκόπη κάθε ἐπικοινωνία. Καὶ δὲν χωρεῖ ἁπλὸς σχολιασμός. Ὁ πρῶτος, εἰς τὸν ὁποῖον πανηγυρικὰ ἀπετάθησαν διὰ τὴν συγγραφὴν, δὲν ἔτυχεν τῆς παραμικρᾶς μετέπειτα ἐνημερώσεως. Πάντως ἡ δομὴ τοῦ βιβλίου μὲ συγγραφέα τὸν δεύτερον δὲν ἠλλοιώθη αἰσθητῶς ἀπὸ τὸ ἀρχικὸν ἑλληνοκεντρικὸν πνεῦμα! Ὡστόσο ἡ παρέμβασις τῶν φίλων καὶ τὰ παρεπόμενα ὑποδηλώνουν ὅτι εἶχε ἀρχίσει πολὺ παλαιότερον ἡ “διάβρωσις”, ὁ σχεδιασμὸς ἀποδομήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἡ αἰφνίδια ἀνάδυσις τοῦ Κέντρου διὰ τὴν Δημοκρατίαν καὶ τὴν Συμφιλίωσιν εἰς τὴν Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην μᾶλλον καθυστερημένη φαίνεται. Ἐπὶ πλέον, ὅταν ἄρχισε τὴν δρᾶσιν του, διεπιστώθη, ὅτι εἶχε παραλείψει τὴν ἀξιοποίησιν τῆς ἐπιστημοσύνης καὶ τῆς ἤδη σημαντικῆς προσφορᾶς τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς Σπουδῶν ΝΑ Εὐρώπης καὶ τῶν ἐπὶ μέρους κατὰ κράτη Ἐπιτροπῶν, πρὸ πάντων δὲ αἰσθητότατα ἀπουσίαζε ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν εἰδικῶς κατηρτισμένος, ὁ καθηγητὴς Σπύρος Βρυώνης, βαλκανιολόγος, βυζαντινολόγος, σλαβολόγος, ἰσλαμολόγος. (Δ. Ν. Μαρωνίτη, Ἐθνολογικά, Τὸ Βῆμα, 14.6.1992, 32): «Ὡς ἄξων τῆς ποικίλης καὶ ἐξαντλητικῆς μελέτης καὶ ἔρευνας (ποὺ χρόνια τώρα ἀνέλαβε ὁ Βρυώνης καὶ διεκπεραιώνει) ἀναγνωρίζονται οἱ σχέσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τοὺς λαούς (χριστιανικοὺς καὶ μουσουλμανικούς) τῆς Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης, τῆς ἐγγὺς καὶ Μέσης Ἀνατολῆς, ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα ὥς τὶς ἡμέρες μας. Ἔγραψε, κατὰ κανόνα εἰς τὰ ἀγγλικά, πολυάριθμα ἄρθρα, μελετήματα καὶ μονογραφίες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες μία («Ἱστορία τῶν βαλκανικῶν λαῶν», 1979) εἰς τὰ ἑλληνικά. Μεταδικτατορικά, γιὰ ἕξ χρόνια (1976-84) εὑρέθη, ὡς ἐπισκέπτης καθηγητής, καὶ εἰς τὸ Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν, ἀλλὰ τὸ κλίμα δὲν τὸν ἐσήκωσε καὶ ἐπέστρεψε εἰς τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὅπου καὶ συνεχίζει τὸ ἐρευνητικόν, συγγραφικὸν καὶ διδακτικόν του ἔργον».
Ὅταν ἀνηγορεύθη ἐπίτιμος διδάκτωρ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τὸν παρουσίασε δεόντως ὁ καθηγητής Ἰ. Χασιώτης: «Ἐπιμένων ἰδιαιτέρως εἰς τὶς τελευταῖες ἔρευνες τοῦ Σπύρου Βρυώνη, οἱ ὁποῖες μελετοῦν εἰς βάθος τὶς ἐθνογενετικὲς θεωρίες εἰς τὴν νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην κατὰ τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα-ζήτημα ἄκρως ὀδυνηρὸν καὶ ἐπίκαιρον. Εἰς αὐτὸ ἐξ ἄλλου τὸ θέμα ἀφιέρωσε ὁ τιμώμενος ξένος καὶ τὴν ἐπίσημον ὁμιλίαν του, προτάσσων εἰς τὸν τίτλον της τὸ λατινικὸν ρητὸν prior tempore fortior jure- εἰς ἁπλουστέραν νεοελληνικὴν παράφρασιν: ὅσον ἀρχαιοτέρα ἡ καταγωγικὴ θεωρία ἑνὸς λαοῦ, τόσον καὶ περισσότερον ἐνισχυμένη ἡ δικαιακή του δύναμις εἰς τὸ παρόν. Ἰδεολόγημα τὸ ὁποῖον συνέχει, εἰς διαφορετικόν βαθμὸν κατὰ περίπτωσιν, ὅλες τὶς ἐθνογενετικὲς θεωρίες τῆς περιοχῆς».
Μεστὸς καὶ διαφωτιστικὸς ἐπίλογος ὁλοκληρώνει τὰ μονόστηλα “Ἐθνολογικά”: «Δὲν πρόκειται νὰ συνοψίσω ἐδῶ βάναυσα τὴν στοχαστικὴν ἀνάλυσιν τοῦ Βρυώνη σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἐθνογενετικὴν αὐτὴν παθολογίαν, ἡ ὁποία ἐξηγεῖ τὰ ἀνεξήγητα καὶ τῆς σημερινῆς ἐπικινδύνου ἐμπλοκῆς εἰς τὸν βαλκανικὸν χῶρον. Ἐπιμένων πάντως ὁ ὁμιλητὴς εἰς τὸ νεοελληνικὸν παράδειγμα (ἔκτυπον καὶ εἰς τὸν ἐθνογενετικὸν οἶστρον τοῦ Μιστριώτη κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ αἰῶνα), εἰς τὸ ρουμανικόν, τὸ βουλγαρικὸν καὶ τὸ τουρκικόν, συνέταξε ὁμόλογα κλάσματα (μὲ κοινὸν παρονομαστήν, ἀλλὰ διακεκριμένον ἀριθμητήν), τὰ ὁποῖα πολλὰ θὰ εἶχον νὰ μᾶς διδάξουν σήμερα. Τὸ ζήτημα εἶναι ποιός, ἄν ἔστω εἷς μετέφερε τὴν ἐθνικῆς σημασίας αὐτὴν ὁμιλίαν ἐκτὸς τῆς Αἰθούσης Τελετῶν τοῦ Α.Π.Θ. Καὶ παρὰ ταῦτα σχιζόμεθα γιὰ τὰ μακεδονικά μας δίκαια».
Πῶς καὶ πόσον σχιζόμεθα διὰ τὰ μακεδονικά μας δίκαια προκύπτει καὶ ἀπὸ τὴν ἀνεξήγητον μὴ ἀξιοποίησιν τοῦ ἐπιστημονικοῦ μόχθου ἑνὸς ἀλλοδαποῦ, Ρουμάνου, τοῦ Cicerone Poghirc, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν διδακτορικὴν διατριβήν του ἐκπονημένην εἰς τὴν δεκαετίαν τοῦ `60 καὶ ἐγκεκριμένην ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιον Λένινγκραντ ἔχει τεκμηριώσει εἰς νέαν βάσιν τὴν ἑλληνικότητα τῆς ἀρχαίας μακεδονικῆς διαλέκτου καὶ συνακόλουθα τῶν χρηστῶν της Μακεδόνων. Μάλιστα μεριμνᾶ διὰ τὴν ἀνακοίνωσιν τῶν συμπερασμάτων εἰς τὰ Πανεπιστήμια Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης μὲ κάποια δημοσιότητα, ἡ ὁποία κατέστησε πολὺ εὐρύτερα γνωστὸν τὸ ἐρευνητικὸν ἐπίτευγμα. Ἐπίσης μὲ μελετήματα ἐπίτομα κατέδειξε τὴν ἑλληνικότητα τοῦ ἐθνολογικοῦ καὶ γλωσσικοῦ ὑποστρώματος ὅλου τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Ἐν τούτοις, ὅταν ἡ διαμάχη μὲ τὰ Σκόπια ἔλαβε μεγάλες διαστάσεις εἰς συσχέτισιν μὲ τὴν ἀρχαίαν Μακεδονίαν, δὲν προσεκλήθη διόλου διὰ τὴν προσφορὰν τῶν καλῶν ὑπηρεσιῶν του, ἄν καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἀνεδείχθη καθηγητὴς δύο πανεπιστημίων. Ἀπὸ τοὺς εὐκαιριακοὺς δέ, δυστυχῶς καὶ πανεπιστημιακούς, “μακεδονολόγους” οὔτε κἄν μνημονεύεται, αὐτὸς, ὁ ὁποῖος ἐπηρέασε ὑπὲρ τῆς ἑλληνικότητος τῶν Μακεδόνων καὶ τὸν ἐπιφανέστατον Βούλγαρον ἀκαδημαϊκόν Vl. Georgiev. Ἔτσι μοιραῖα ἕπονται ἐπώδυνες ἐκπλήξεις.

http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=444:2011-02-17-14-47-51&catid=27:2009-07-31-01-28-48&Itemid=62