Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Μακεδονικά νομίσματα (2)


Τα αρχαία μακεδονικά νομίσματα (2)

Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (11 Ιουνίου 323 π.Χ.),  ανακηρύχθηκε βασιλεύς ο ετεροθαλής αδελφός του Aρριδαίος με το όνομα Φίλιππος Γ΄ , ενώ μετά την γέννηση (πιθανόν τον Αύγουστο του 323) του γιου της Pωξάνης, το βρέφος ανακηρύχθηκε συμβασιλεύς (Aλέξανδρος Δ΄). 


Φίλιππος Γ΄ - Αρριδαίος 323-317 π.Χ.
Αργυρή δραχμή  (4.37 g)
Ε: Κεφαλή Ηρακλέους Ο: Ζεύς ένθρονος κρατών αετό και σκήπτρο
Νομισματοκοπείο Κολοφώνος 

Φίλιππος Γ΄ - Αρριδαίος 323-317 π.Χ
Χρυσός στατήρ (8,61 g)
Ε: Κεφαλή Αθηνάς Ο: Νίκη κρατούσα στέφανο
Νομισματοκοπείο Βαβυλώνος

Μετά την Συμφωνία του Τριπαράδεισου της Συρίας (321 π.Χ.) ο Αντίπατρος ανακηρύσσεται επίτροπος των Βασιλέων (επιμελητής αυτοκράτωρ). Ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος ορίζεται «στρατηγός της Ασίας», διοικητής του βασιλικού στρατού (με υποδιοικητή τον γιο του Αντιπάτρου, τον Κάσσανδρο) και κυβερνήτης του μεγαλύτερου τμήματος της Μικράς Ασίας.
Το 319 π.Χ. απεβίωσε ο υπέργηρος Aντίπατρος, ο οποίος πριν πεθάνει όρισε «επιμελητή των βασιλέων» (=αντιβασιλέα) τον στενό συνεργάτη του, αλλά μετρίων ικανοτήτων, στρατηγό Πολυπέρχοντα, (αξιωματικό του Μ. Αλεξάνδρου, γιο του Σιμμία, ηγεμόνα των Τυμφαίων), ενώ ο γιος του Αντιπάτρου, ο Kάσσανδρος παρέμεινε χιλίαρχος (διοικητής του στρατού) των απομάχων. Η ατυχής αυτή επιλογή είχε ως συνέπεια έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο. O νεαρός και φιλόδοξος Κάσσανδρος συμμάχησε με τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο, τον Λυσίμαχο και τον Πτολεμαίο εναντίον του Πολυπέρχοντα, ο οποίος θεώρησε ότι θα «δυνάμωνε τον Θρόνο» προσκαλώντας την εξόριστη στην Ήπειρο Ολυμπιάδα, να επιστρέψει στην Μακεδονία. Αυτή όμως η ενέργεια του Πολυπέρχοντα θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες, όπως αποδείχθηκε.
Η Oλυμπιάδα, ακόμη στην Ήπειρο, ανέλαβε την επιμέλεια του Aλέξανδρου Δ΄, ο οποίος μαζί με την μητέρα του Ρωξάνη, στάλθηκαν από τον Πολυπέρχοντα στην Ολυμπιάδα, ένα ακόμα λάθος του. Η φιλόδοξη (αλλά άπειρη πολιτικά) Αδαία–Ευρυδίκη, η σύζυγος του Φιλίππου Γ΄, επωφελήθηκε από την κατάσταση και ήλθε σε συνεργασία με τον Κάσσανδρο, από τον οποίον ζήτησε να αναλάβει την επιμέλεια του Βασιλείου επιστρέφοντας από την Πελοπόννησο. Είχε όμως να κάνει με την αδίστακτη Ολυμπιάδα, η οποία ξεκίνησε (με τον Αλέξανδρο Δ΄ και έναν μικρό στρατό που συγκέντρωσε ο Πολυπέρχων) για την Μακεδονία και θα συναντηθούν τελικώς με τον μακεδονικό στρατό της Ευρυδίκης και του Φιλίππου Γ΄ στα σύνορα Ηπείρου–Μακεδονίας. Η αιματοχυσία αποσοβήθηκε, όταν ο μακεδονικός στρατός αρνήθηκε να πολεμήσει εναντίον της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου και με αυτόν τον τρόπο έπεσαν στα χέρια της Ολυμπιάδας ο Φίλιππος Γ΄–Αρριδαίος και λίγο αργότερα η Ευρυδίκη. Επιστρέφοντας στην Μακεδονία η Ολυμπιάδα διέταξε να φυλακιστεί το βασιλικό ζεύγος κάτω από φρικτές συνθήκες και τον Σεπτέμβριο του 317 τους εκτέλεσε. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αλλά έκανε προγραφές εναντίον όσων υποψιαζόταν ότι υποστήριζαν τον Κάσσανδρο, εκτελώντας τον αδελφό του Kασσανδρου, Nικάνορα και άλλους 100 επιφανείς Mακεδόνες. Εσπευσμένα ο Kάσσανδρος επέστρεψε από την Πελοπόννησο, η Oλυμπιάδα οχυρώνεται στην Πύδνα, αλλά αναγκάζεται να παραδοθεί. Για τα εγκλήματά της καταδικάσθηκε από την Συνέλευση του μακεδονικού στρατού σε θάνατο (316 π.Χ.). O Kάσσανδρος γίνεται κύριος της Μακεδονίας, παντρεύεται την κόρη του Φιλίππου Β΄ και αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου Θεσσαλονίκη και ιδρύει την Kασσανδρεία, στην θέση της Ποτίδαιας. O Aλέξανδρος Δ΄ και η Pωξάνη θα σταλούν  στην Aμφίπολη. Ο Κάσσανδρος θα ιδρύσει τον επόμενο χρόνο (315 π.Χ.) την Θεσσαλονίκη, δίπλα στον αρχαίο οικισμό της Θέρμης, ενώ παράλληλα είχε έντονη ανάμειξη στα πράγματα της Aσίας και του Aιγαίου, αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου συνεχίσθηκαν οι συγκρούσεις με τον Πολυπέρχοντα και τον γιο του Αλέξανδρο.
Μετά την ήττα στην Γάζα το 312 π.Χ. του γιου του Αντιγόνου του Μονόφθαλμου, του Δημητρίου Πολιορκητή,  ο Σέλευκος μπόρεσε να επιστρέψει στην Βαβυλώνα, οργανώνοντας τον πόλεμο εναντίον του Αντιγόνου. Η φθορά και των δύο πλευρών θα τους οδηγήσει τον επόμενο χρόνο (311 π.Χ.) σε συμφωνία Ειρήνης και συμβιβασμό, αλλά επρόκειτο για απλή ανακωχή. O Kάσσανδρος αναγνωρίζεται ως «στρατηγός εν Eυρώπη», αλλά μόνον μέχρι την ενηλικίωση του Αλεξάνδρου Δ΄.
Το καλοκαίρι του 309 π.Χ. ο Πολυπέρχων και ο στρατός του προχώρησαν από την σύμμαχό του Αιτωλία προς την Μακεδονία, στην Τυμφαία, την περιοχή καταγωγής του, έχοντας μαζί του την Βαρσίνη και τον γιο της από τον Μ. Αλέξανδρο, τον νεαρό Ηρακλή. Ο Κάσσανδρος, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο να αυτομολήσουν οι στρατιώτες του προς τον τελευταίο νόμιμο διεκδικητή του μακεδονικού θρόνου, τον Ηρακλή και τον προστάτη του, Πολυπέρχοντα, ήλθε σε συνεννόηση με τον τελευταίο και τον έπεισε να δολοφονήσει τον Ηρακλή και την μητέρα του. Ο ανεκδιήγητος Πολυπέρχων δέχτηκε τα ανταλλάγματα του Κασσάνδρου, προχώρησε στις δολοφονίες και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, όπου εγκαταστάθηκε μέχρι τον θάνατό του, το 303/302 π.Χ. σε ηλικία άνω των 90 ετών. Αμέσως μετά, ο αδίστακτος Κάσσανδρος, έχοντας κατά νου τον όρο της Συνθήκης του 311 π.Χ. για την ενηλικίωση του Αλεξάνδρου Δ΄, θα προχωρήσει στην εξόντωση του Αλέξανδρου Δ΄ και της Ρωξάνης, φροντίζοντας να μη μαθευτεί το γεγονός. Έτσι, με αυτόν τον τραγικό τρόπο έσβησε άδοξα ο βασιλικός οίκος των Αργεαδών–Τημενιδών.
Στον ελλαδικό χώρο ξέσπασε πόλεμος μεταξύ Κασσάνδρου και Πτολεμαίου Α΄, όταν ο δεύτερος έφθασε στην Ελλάδα το 308 π.Χ. με στόχο να ανασυστήσει την συμμαχία της Κορίνθου, αλλά θα αποτύχει και συνθηκολογώντας με τον Κάσσανδρο θα αποχωρήσει, επιστρέφοντας στην Αίγυπτο. Καλύτερη τύχη είχε ο γιος του Αντίγονου του Μονόφθαλμου, ο Δημήτριος, ο οποίος πέτυχε να εκδιώξει το 307 π.Χ. τον Δημήτριο τον Φαληρέα από την Αθήνα, όπου αποκατέστησε την Δημοκρατία με αποτέλεσμα να τιμηθούν, αυτός και ο πατέρας του, από τους Αθηναίους.
Το 306 π.Χ. ο Δημήτριος αναχώρησε για την Κύπρο για να πολεμήσει εναντίον του Πτολεμαίου, ο οποίος είχε προσαρτήσει το νησί στην επικράτειά του. Η λαμπρή νίκη που κέρδισε στην ναυμαχία (που συμβολίζεται στα εξαιρετικά ασημένια τετράδραχμα που έκοψε αργότερα – βλ. παρακάτω Εικόνα), κοντά στην Σαλαμίνα της Κύπρου, είχε ως αποτέλεσμα να αναγορευθεί από τον στρατό ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος «βασιλεύς». Ο Αντίγονος ανακήρυξε στην συνέχεια και τον γιο του Δημήτριο βασιλέα, εννοώντας επί ολόκληρης της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου. Την ίδια χρονιά ανακοινώθηκε επίσημα ο θάνατος του Aλέξανδρου Δ΄. Το αποτέλεσμα ήταν να ανακηρυχθούν βασιλείς ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα, τόσο ο Λυσίμαχος στην Θράκη, όσο και ο Κάσσανδρος στην Μακεδονία, ενώ την επόμενη χρονιά (305 π.Χ.) πήρε τον τίτλο και ο Πτολεμαίος στην Αίγυπτο. Με αυτόν τον τρόπο η ιδέα της ενότητας εγκαταλείφθηκε και τυπικά από τους Διαδόχους, πλην του Αντιγόνου, όπως προαναφέραμε.
Το 305 π.Χ. ο Δημήτριος θα πολιορκήσει την σύμμαχο του Πτολεμαίου, την Ρόδο, όπου, παρά τις επιβλητικές πολιορκητικές μηχανές και τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε αναγκάστηκε την επόμενη χρονιά (304 π.Χ.) να λύσει την πολιορκία και να επιστρέψει στην Ελλάδα, μετά την έκκληση των Αθηναίων, να τους βοηθήσει στην άμυνα της πόλης τους, που πολιορκούσε ο Κάσσανδρος. Παρά την αποτυχία του όμως να εκπορθήσει την Ρόδο, στον Δημήτριο αποδόθηκε το προσωνύμιο του «πολιορκητή» και με αυτό έμεινε στην Ιστορία (Δημήτριος ο Πολιορκητής).
Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής έφθασε στην Αθήνα στα τέλη του 304 π.Χ. νίκησε τον Κάσσανδρο και τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία. O Kάσσανδρος εισβάλλει στην Bοιωτία, αλλά αποκρούεται. Μέχρι τις αρχές του 302 π.Χ. ο Δημήτριος θα γίνει κύριος της Στερεάς Ελλάδος μέχρι τις Θερμοπύλες και το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και θα επιχειρήσει να δημιουργήσει μια «Ελληνική Ομοσπονδία» (βλ. σχετικά Ulrich Wilcken: Αρχαία Ελληνική Ιστορία – «Παπαζήσης» Αθήνα 1976, σελ. 350). Ο Δημήτριος θα προχωρήσει με ελληνικά συμμαχικά στρατεύματα στην Θεσσαλία εναντίον του Κασσάνδρου, αλλά θα αποχωρήσει όταν πληροφορήθηκε ότι οι Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος και Σέλευκος είχαν συμμαχήσει και τα στρατεύματά τους προχωρούσαν εναντίον του πατέρα του, Αντιγόνου, ο οποίος είχε φθάσει στην Φρυγία της Μικράς Ασίας.
Στα τέλη του 302 π.Χ. έφθασε και ο Σέλευκος επιστρέφοντας εσπευσμένα από την εκστρατεία του στις Ινδίες, όπου αναγκάσθηκε να παραχωρήσει στον Ινδό μονάρχη Σανδράκοττο (πρόκειται για τον ιδρυτή της περίφημης ινδικής Δυναστείας των Μωρύα, τον Chandragupta Maurya), τις ινδικές επαρχίες με αντάλλαγμα 500 πολεμικούς ελέφαντες, ένα τρομερό πολεμικό όπλο ανυπολόγιστης αξίας για την εποχή εκείνη. Οι αντίπαλοι θα διαχειμάσουν στην περιοχή και στις αρχές της νέας χρονιάς θα συγκρουσθούν σε μια αποφασιστική μάχη στην Ιψό της Φρυγίας (301 π.Χ.).
Οι πολεμικοί ελέφαντες θα διαδραματίσουν σημαντικότατο ρόλο στην μάχη, η οποία θα λήξει με ήττα του Αντίγονου του Μονόφθαλμου, που στα 81 χρόνια του, θα πολεμήσει μεν με γενναιότητα, αλλά θα πέσει νεκρός στο πεδίο της μάχης.
Ο Δημήτριος Πολιορκητής θα διαφύγει την σύλληψη και θα συνεχίσει τον αγώνα τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, για να αιχμαλωτισθεί τελικώς (285 π.Χ.) από τον στρατό του Σελεύκου Α΄ και να πεθάνει κρατούμενος το 283 π.Χ. Η Ιστορία όμως έδειξε δικαιοσύνη και ο γιος του, Αντίγονος Γονατάς, θα ανακηρυχθεί μερικά χρόνια αργότερα βασιλεύς της Μακεδονίας, οι δε απόγονοί του, οι Αντιγονίδες θα κρατήσουν τον θρόνο μέχρι την οριστική κατάλυση του Βασιλείου από τους Ρωμαίους.
Το 298/297 π.Χ. θα αποβιώσει και ο Κάσσανδρος από υδρωπικία και σκώληκες στα σπλάχνα του, κατά τον περίφημο περιηγητή του 2ου μ.Χ. αιώνα Παυσανία (Ελλάδος Περιήγησις, 9.7.2), την οποία ερμηνεύει ως τιμωρία των θεών για τα εγκλήματά του κατά του οίκου του Μ. Αλεξάνδρου. Ανεξαρτήτως όμως της συμπεριφοράς του, θα πρέπει να του αναγνωριστεί ότι εργάστηκε σκληρά για την ενδυνάμωση της Μακεδονίας και την οικονομική ανόρθωση του Βασιλείου.

Ορειχάλκινα νομίσματα
Βασιλέως Κασσάνδρου (306-298/297 π.Χ.)

Ε: Κεφαλή Ηρακλέους με λεοντή 
Ο: Έφιππος νεαρός άνδρας

Ε: Περικεφαλαία με παραγναθίδες
Ο: Λόγχη

Δημήτριος ο Πολιορκητής

Αργυρό τετράδραχμο (17 g περίπου)
Ε: Πλώρη πλοίου - Φτερωτή Νίκη
Ο: Ποσειδών κρατών τρίαινα
Νομισματοκοπείο Πέλλας

Αργυρό τετράδραχμο (16,94 g)
Ε: Κεφαλή Δημητρίου Πολιορκητού φέρουσα διάδημα
Ο: Ποσειδών Ασφαλαίος καθήμενος σε βράχο 

Αργυρό τετράδραχμο (16,94 g)
Ε: Κεφαλή Δημητρίου Πολιορκητού φέρουσα διάδημα
Ο: Ποσειδών κρατών τρίαινα και στηρίζοντας το πόδι του σε βράχο
Νομισματοκοπείο Χαλκίδος 
 
Χρυσός στατήρ (8,62 g)
Ε: Κεφαλή Αθηνάς Ο: Νίκη κρατούσα στέφανο
Νομισματοκοπείο Ταρσού
(Σύμφωνα με τους ειδικούς αποτελεί πιθανότατα "βαρβαρική"
απομίμηση του αυθεντικού νομίσματος)

(Συνεχίζεται)

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Μακεδονικά νομίσματα (1)

Αργυρό τετράδραχμο Λυσιμάχου
(Εμπροσθότυπος: κεφαλή Μ. Αλεξάνδρου κερασφόρου
Οπισθότυπος: Αθηνά Νικηφόρος)

Τα αρχαία μακεδονικά νομίσματα

Παρουσιάζουμε σήμερα μια σειρά νομισμάτων που έκοψαν οι Μακεδόνες Βασιλείς μέχρι την οριστική κατάλυση του Βασιλείου από τους Ρωμαίους (168 π.Χ.). Η ιδιαίτερη σημασία τους έγκειται στο γεγονός ότι οι επιγραφές τους με τα ονόματα των βασιλέων είναι ελληνικές, προς μεγάλη απογοήτευση των Σκοπιανών, οι οποίοι θα προτιμούσαν βέβαια να είναι γραμμένες στο ...κυριλλικό αλφάβητο! Υπενθυμίζουμε ότι στον Αττικό νομισματικό κανόνα υπήρχαν οι εξής υποδιαιρέσεις:
Οβολός 0,72 γραμ.
Δραχμή (6 οβολοί) 4,30 γραμ. περίπου
Μνα (100 δραχμές) 433 γραμ. περίπου
Τάλαντον (60 μνές) 26 χιλιόγραμμα περίπου
Οι παραπάνω ονομασίες με τα πολλαπλάσιά τους (δίδραχμο, τετράδραχμο κλπ) και τα υποπολλαπλάσια (ημίδραχμο, τριώβολον, τετρώβολον κλπ), ήσαν αρχικά μονάδες βάρους και κάποιες από αυτές (δραχμή, οβολός) χρησιμοποιήθηκαν στην συνέχεια για να εκφράσουν αντίστοιχες ποσότητες μετάλλων (χρυσός, άργυρος, χαλκός κλπ), που άρχισαν να κυκλοφορούν με την μορφή νομισμάτων.
Οι Μακεδόνες Βασιλείς χρησιμοποιήσαν στις κοπές των νομισμάτων τους εκτός από το Αττικό και άλλους κανόνες όπου μονάδα ήταν ο στατήρ, το βάρος του οποίου διέφερα από περιοχή σε περιοχή και από χώρα σε χώρα. Οι περσικοί στατήρες ζύγιζαν 11,50 γραμμάρια, ενώ οι Βαβυλωνιακοί γύρω στα 10 γραμ. Ο μακεδονικός στατήρας ζύγιζε 10,50 γραμ. περίπου, ενώ ο λεγόμενος "βαρύς στατήρας" περίπου 14,50 γραμ. 
ΔΕΕ

Αλέξανδρος Α΄ (498-454 π.Χ.)
Αργυρόν Οκτάδραχμον (28.56 g)
κοπή: Περίπου 470-460 π.Χ.


Αλέξανδρος Α΄ (498-454 π.Χ.)
Αργυρό τετράδραχμο (13.02 g)
Κοπή: Περίπου 460-454 π.Χ.

Αλέξανδρος Α΄ 
"ελαφρύ" αργυρό τετρώβολον


Περδίκκας Β΄  451-413 π.Χ.
"ελαφρύ" αργυρό τετρώβολον
(1.90 g)


Αρχέλαος 413-399 π.Χ.
Αργυρός στατήρ (10.65 g)

Αρχέλαος 413-399 π.Χ.
Αργυρός στατήρ
(Ε: Κεφαλή Απόλλωνος Ο: Ίππος)

Αρχέλαος 413-399 π.Χ.
"ελαφρύ" αργυρό τετρώβολον (1.89 g)


Αέροπος Β΄ 398/7-395/4 π.Χ.
Αργυρός στατήρ 
(Ε: Κεφαλή Απόλλωνος ταινιοφόρος
Ο: Ίππος)


Παυσανίας 394/393 π.Χ.
Αργυρό "ελαφρύ" Δίδραχμο (6,05 g)




 ’Αμύντας Γ΄ 393/392 και 391 - 370 π.Χ.
"ελαφρά" αργυρά διώβολα (1,75 g)


Φίλιππος Β΄ 359-336 π.Χ.
Αργυρό τετράδραχμο

Φίλιππος Β΄ 359-336 π.Χ.
Χρυσός στατήρ (8,58 g)


Αργυρό τετράδραχμο
Μ. Αλεξάνδρου

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

(Συνεχίζεται)


Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική


Φυσικό αέριο και εξωτερική πολιτική
Ισραήλ, Αραβικός κόσμος, γεωπολιτική και «εθνικό συμφέρον»
Του Βαγγέλη Πισσία

Η μεγάλη κρίση διέλυσε το όνειρο μετατρέποντάς το σε χίμαιρα. Απέδειξε πως το αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής μεγέθυνσης –και όχι ανάπτυξης–­­ των τελευταίων δεκαετιών δεν έφερε την ευτυχία, αντίθετα ξεθεμελίωσε την όποια προϋπάρχουσα οικονομική βάση και κοινωνική δομή, εδραιώνοντας ταυτόχρονα νέα ήθη και πρότυπα, αεριτζίδικες δραστηριότητες και επίπλαστες συμπεριφορές. Η «πραγματική οικονομία» ηττήθηκε από έναν ιδιότυπο εγχώριο καζινο-καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Συνάμα, η εκσυγχρονιστική επαγγελία αποτελεί το ιδεολογικό περίβλημα μιας νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της συνακόλουθης με αυτήν υποκριτικής και ανήθικης νοοτροπίας.

Οικονομική κρίση και εξωτερική πολιτική
Το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση και την κρίση στις διεθνείς σχέσεις με τον ίδιο τρόπο.
Την πρώτη την διαχειρίζεται πρωταρχικά ως κρίση «ροών», δηλαδή κρίση χρέους, κρίση δημοσιονομική, χρηματοπιστωτική και όχι ως κρίση δομική του εγχώριου συστήματος παραγωγής [υπανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων – αποτελμάτωση του κυρίαρχου μοντέλου κοινωνικών/παραγωγικών σχέσεων– απαξίωση των εργασιακών σχέσεων]. Δεν την αντιλαμβάνεται ως κρίση οργανικής ένταξης της χώρας –με όρους πραγματικής οικονομίας– στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά με όρους οικονομίας «ευκαιριών».
Την δεύτερη την διαχειρίζεται στην εξαιρετικά ρευστή επιφάνεια που διαμορφώνουν εφήμεροι-συγκυριακοί τοπικοί και περιφερειακοί ανταγωνισμοί, εγκλωβίζεται σε τυφλές κινήσεις απλοϊκής ανακλαστικής ταχτικής, χωρίς σχέδιο, χωρίς καν ατζέντα. Πορεύεται, σύμφωνα με φρούδες υποσχέσεις και υποδείξεις ξένων παραγόντων, ανιστόρητα, καιροσκοπικά και πρόσφατα –εις επίρρωση της κενότητας της στρατηγικής της– μυθοπλαστικά, ρίχνοντας ζαριές.

Εσωτερικό μέτωπο, γεωπολιτικές σταθερές και μεταβλητές
Διαχείριση κρίσεως και στα δύο πεδία, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων, δεν νομιμοποιείται χωρίς υποστηρικτική κοινωνική βάση και χωρίς δικαιακές-πολιτικές αρχές, που από κοινού διαμορφώνουν τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό μέτωπο. Για τον λόγο αυτό δεν νοείται αντιμετώπιση της παρούσας γενικής κρίσης χωρίς διεθνείς υποστηριχτές και χωρίς συνεργασίες. Όμως, άλλο η αναζήτηση υποστήριξης ή συνεργασιών κι άλλο η αναζήτηση προστατών ή μεσαζόντων. Στη πρώτη περίπτωση προέχει η κοινωνικό-οικονομική δομή, το γεωπολιτικό πλαίσιο, καθώς και τα εργαλεία-μοχλοί της διαπραγμάτευσης. Διακρίνονται τα σταθερά –μεσομακροπρόθεσμα– συμφέροντα από τα βραχυπρόθεσμα και η προσέγγιση είναι ολιστική. Η στρατηγική χαράσσεται με επίγνωση των τάσεων που προβάλλονται στον γεωοικονομικό χάρτη, όπου οι αναδυόμενες χώρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Δ.Ν.Τ., θα αυξήσουν έως το 2050 την συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν από 27% σε 49%, οι Η.Π.Α. θα υποχωρήσουν απ’ το 22% στο 11% και η γηραιά ήπειρος, η Ευρώπη, απ’ το 19% στο 7%. Με ό,τι οι αριθμοί αυτοί συνεπάγονται. Στη δεύτερη περίπτωση προέχουν οι διεθνείς λέσχες, το λόμπινγκ, οι δημόσιες σχέσεις –με ζεϊμπεκιές ή κουμπαριές αδιάφορο–, η καλή διαγωγή και η προπαγάνδα. Δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι, χώρες και λαοί, υπάρχουν μόνο εφήμερες συμμαχίες, η προσέγγιση των προβλημάτων είναι απλοϊκά αιτιοκρατική: «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Στη περίπτωση αυτή, την υποτίθεται τεχνοκρατική - ορθολογική, δεν υπάρχει αναλυτική σκέψη, υπάρχει –επιεικώς– ρηχός εμπειρισμός και «ολίγη» από θεωρία παιγνίων. Φυσική της συνεπαγωγή, η υπηρετική συμπεριφορά έναντι της αμφιβόλου συνοχής και μηδενικής αλληλεγγύης Δυτικής Συμμαχίας, η αφειδώλευτη παροχή σε αυτήν «διευκολύνσεων» σε κάθε διεθνή στρατιωτική ή παραστρατιωτική εμπλοκή, η σχέση εντελλόμενου προς εντολέα έναντι των τροϊκανών. Συνάμα, η προοπτική αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι την σπρώχνει [οι καλοθελητές σπεύδουν…] σε εγκλωβισμό στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και στην σταδιακή μετατροπή της σε ισραηλινή ενδοχώρα.
Από την άλλη μεριά, αποστάσεις, μεγαλύτερες από ποτέ, από την Ρωσία, την Κίνα, τις περισσότερες από τις υπόλοιπες αναδυόμενες χώρες, πολιτική αποδυνάμωση στα Βαλκάνια, εκθεμελίωση παραδοσιακών σχέσεων ιστορικού βάθους με τους αραβικούς λαούς, υιοθέτηση ισλαμοφοβικών συνδρόμων.

Ιστορική παράδοση και τακτικισμός
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι αφοριστικές, ούτε καν «ιδεολογικές». Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθεί η προϊούσα καταστροφή των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, σχέσεων που δημιούργησε ο εκεί ελληνισμός, με εξαιρετικό παράδειγμα το παροικιακό φαινόμενο της Αιγύπτου, όπου σε δύσκολες για την φιλόξενη αυτή χώρα καιρούς (πολεμική επέμβαση Άγγλο-Γάλλο-Ισραηλινών του 1956) εκατοντάδες Έλληνες-Αιγυπτιώτες κατατάχτηκαν στον αιγυπτιακό στρατό για να υπερασπιστούν το έδαφός της. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πιλότοι του καναλιού του Σουέζ ήταν οι μόνοι από τους ξένους πιλότους που τίμησαν την επιλογή και το θάρρος αυτής της χώρας να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της.
Πώς θα μπορούσαν να εξηγήσουν την εκθεμελίωση αυτών των σχέσεων αυτοί που τώρα υλοποιούν την απόφαση μετατροπής της Ελλάδας –και της Κύπρου– σε ισραηλινό προτεκτοράτο; Έχουν άραγε εικόνα του αιγυπτιακού, του αραβο-ισλαμικού πολύ κοντινού μέλλοντος; Γνωρίζουν τον πολύπλοκο, αντιφατικό, πράγματι ιδιότροπα πολιτισμένο αυτόν κόσμο; Μπορούν να διακρίνουν στους κόλπους του ισχυρά ρεύματα, έως και απελευθερωτικά-εκσυγχρονιστικά [ουσιαστικά και όχι επίπλαστα], που αναδύθηκαν παρακάμπτοντας έστω [γιατί όχι άλλωστε] την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα μέσα από δικές τους γηγενείς διαδρομές; Γνωρίζουν την σημασία της αυριανής Αιγύπτου ή την δυναμική του παρόντος –και προπαντός του αυριανού– αραβο-ισλαμικού όλου (παρά τις εσωτερικές του τριβές και αντιθέσεις) στον ευρύτερο περιφερειακό συσχετισμό, όπου περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Βαλκανικές χώρες; Γνωρίζουν, τέλος, ότι η αραβο-ισλαμική αντίθεση προς το Ισραήλ, που απορρέει από την μόνιμα επιθετική και υβριστική πολιτική του, αποτελεί δομικό στοιχείο του Μέσο-ανατολικού γεωπολιτικού συστήματος;
Κι αν δεν ενδιαφέρονται για το ήθος στις διεθνείς σχέσεις, κι αν εξαιρούν, από τους όποιους υπολογισμούς τους, τους δεσμούς ανάμεσα σε ιστορικά αδελφωμένους λαούς, κι αν ασκούν διεθνή πολιτική με μοναδικό γνώμονα τον συσχετισμό ισχύος, άραγε, το σημερινό Ισραήλ, το πριν λίγα χρόνια [2006] οικτρά ταπεινωμένο στον μικρό Λίβανο, το κατατάσσουν στις χώρες της περιφέρειας που αυξάνουν την ισχύ τους ή στις χώρες που με την φιλοπόλεμη και αποσταθεροποιητική πολιτική τους σταθερά την απομειώνουν; Πιστεύουν πράγματι ότι αυτό το Ισραήλ θα διακινδυνεύσει την περιφερειακή υπόστασή του για το «χατίρι» της Ελλάδας, αν κάποιο θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο επισυμβεί; Πιστεύουν τέλος ότι, έστω μετά την θητεία των απαξιωμένων Νετανιάχου-Λίμπερμαν, δεν θα υπάρξει πλαίσιο επαναπροσέγγισης Ισραήλ - Τουρκίας;
Ας τα παραμερίσουμε όμως προς στιγμήν όλα αυτά κι ας εξετάσουμε τα πραγματικά δεδομένα της νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που προσφέρεται στον ελληνικό λαό με νέο υλικό-οικονομικό και φαντασιακό περίβλημα, υποσχόμενη ένα νέο όνειρο, μια νέα επαγγελία κι ένα νέο «προστάτη».

Υδρογονάνθρακες, εκτιμήσεις ή ψευδαισθήσεις;
Πριν μιλήσει κανείς για την αξιοποίηση ενός φυσικού πόρου, για τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτήν, για την πιθανότητα αυτή τη χώρα να την σώσει εν τέλει όχι ο λαός της αλλά ένας από μηχανής θεός, εύκολα και ξαφνικά, μεταμορφώνοντας την, ίσως, σε νέο Κατάρ, σκόπιμο είναι να αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες που μπορούν να τεκμηριώσουν, κάπως έστω, τις προβλέψεις για τα «καλά νέα»…
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαίρυλαντ των ΗΠΑ κ. Θ. Καρυώτης αναφέρθηκε πρόσφατα στις «τεράστιες ποσότητες που θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν την Ελλάδα όχι μόνο να ξεπεράσει τη βαθειά της οικονομική κρίση αλλά και να πάρει τέτοια ανάσα που θα την τοποθετούσε στην ομάδα των G20».

Β.Π.


Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Η Γεωπολιτική των Στενών του Ορμούζ


Πριν από 3 μήνες περίπου είχαμε αναρτήσει (σε δύο συνέχειες) ένα εξαιρετικό άρθρο-ανάλυση ενός από τους κορυφαίους διεθνώς ειδικούς σε θέματα γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής, του Ιρανο-Καναδού Mahdi Darius Nazemroaya  με τίτλο "Η Αφρική και η «σύγκρουση των πολιτισμών»" (http://ethnologic.blogspot.com/2011/11/1.html). Το σημερινό κείμενο του ιδίου αναλυτή θεωρώ ότι είναι εξ ίσου σημαντικό και πρέπει να μελετηθεί με προσοχή.
ΔΕΕ

Η Γεωπολιτική των Στενών του Ορμούζ:
Θα μπορούσε να ηττηθεί το Ναυτικό των ΗΠΑ από το Ιράν στον Περσικό Κόλπο;

(The Geo-Politics of the Strait of Hormuz:
Could the U.S. Navy be defeated by Iran in the Persian Gulf?)
Του Mahdi Darius Nazemroaya*

Μετά από χρόνιες απειλές των ΗΠΑ, το Ιράν λαμβάνει μέτρα τα οποία υπονοούν ότι είναι ταυτόχρονα πρόθυμο και ικανό να κλείνει τα στενά του Ορμούζ. Στις 24 Δεκεμβρίου 2011 το Ιράν ξεκίνησε τις ναυτικές ασκήσεις του Velayat-90 μέσα και γύρω από τα στενά του Ορμούζ που επεκτείνονται από τον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν (Θάλασσα του Ομάν) προς τον Κόλπο του Άντεν και την Αραβική Θάλασσα. Αφού ξεκίνησαν αυτές οι ασκήσεις, υπήρξε ένας αυξανόμενος λεκτικός πόλεμος μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης. Τίποτα από τι είπε η έκανε η κυβέρνηση Ομπάμα ή το Πεντάγωνο αποθάρρυνε την Τεχεράνη από τις συνεχιζόμενες ναυτικές ασκήσεις της.

Ο Γεωπολιτικός χαρακτήρας των Στενών του Ορμούζ
Εκτός από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα σημείο ζωτικής σημασίας για την διέλευση των παγκοσμίων ενεργειακών πόρων και για ένα στρατηγικό chokepoint, δύο επιπλέον θέματα πρέπει να εξεταστούν σε σχέση με τα στενά του Ορμούζ και την σχέση τους με το Ιράν. Το πρώτο αφορά τη γεωγραφία των Στενών του Ορμούζ. Το δεύτερο σχετίζεται με το ρόλο του Ιράν για την συν-διαχείριση του στρατηγικού Στενού, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα του.
Η θαλάσσια κυκλοφορία που περνά μέσα από τα στενά του Ορμούζ γινόταν πάντα σε επαφή με τις ιρανικές ναυτικές δυνάμεις, οι οποίες κατά κύριο λόγο αποτελούνται από την ιρανική Τακτική Δύναμη του Πολεμικού Ναυτικού και την ιρανική Επαναστατική Ακτοφυλακή. Στην πραγματικότητα, το Ιρανικό Πολεμικό Ναυτικό παρακολουθεί και αστυνομεύει τα στενά του Ορμούζ, μαζί με το Σουλτανάτο του Ομάν, μέσω του θύλακα Musandam του Ομάν. Σημαντικότερα, για την διέλευση μέσω των Στενών του Ορμούζ, όλη η θαλάσσια κυκλοφορία, συμπεριλαμβανόμενου του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, πρέπει να περάσει από τα χωρικά ύδατα του Ιράν. Σχεδόν όλες οι είσοδοι στον Περσικό Κόλπο πραγματοποιούνται μέσω των ιρανικών χωρικών υδάτων και οι περισσότερες έξοδοι μέσω των χωρικών υδάτων του Ομάν.


Το Ιράν επιτρέπει τα ξένα πλοία να χρησιμοποιούν τα χωρικά του ύδατα με καλή πίστη και βάσει του Μέρους ΙΙΙ της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών του Δικαίου της Θάλασσας για τις διατάξεις των θαλάσσιων πλοών διέλευσης, οι οποίες ορίζουν ότι τα πλοία και όμοια πλεούμενα είναι ελεύθερα να πλέουν μέσα από τα στενά του Ορμούζ βάσει της αρχής της ταχείας και διαρκούς πλοήγησης μεταξύ ενός λιμανιού και της ανοικτής θάλασσας. Παρά του γεγονότος ότι η Τεχεράνη εθιμικά τηρεί τις πρακτικές πλοήγησης του Δικαίου της Θάλασσας, η Τεχεράνη δεν δεσμεύεται νομικά από αυτές. Όπως και η Ουάσιγκτον, η Τεχεράνη υπέγραψε την παρούσα διεθνή συνθήκη, αλλά ποτέ δεν την επικύρωσε.


Αμερικανο-ιρανικές εντάσεις στον Περσικό Κόλπο
Σε πρόσφατες εξελίξεις, το ιρανικό Majlis (Κοινοβούλιο) επαναξιολογεί την χρήση από ξένα πλοία των ιρανικών υδάτων στα στενά του Ορμούζ.
Προτείνεται μια νέα νομοθεσία που θα μπλοκάρει οποιαδήποτε ξένο πολεμικό πλοίο που θα χρησιμοποιήσει τα χωρικά ύδατα του Ιράν για να διαπλεύσει τα στενά του Ορμούζ χωρίς την άδεια του Ιράν. Η Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας και Εξωτερικής Πολιτικής του ιρανικού Κοινοβουλίου μελετά επί του παρόντος μια νέα νομοθεσία που θα καθιερώσει μια επίσημη ιρανική στάση. Η τελευταία θα εξαρτηθεί από τα ιρανικά στρατηγικά συμφέροντα και την εθνική ασφάλεια. [1]
 
Το αεροπλανοφόρο USS John C. Stennis

Στις 30 Δεκεμβρίου 2011, το αεροπλανοφόρο USS John C. Stennis πέρασε μέσα από την περιοχή όπου το Ιράν διεξάγει τα ναυτικά γυμνάσια του. Ο διοικητής του ιρανικού τακτικού στρατού υποστράτηγος Ataollah Salehi, συμβούλευσε το USS John C. Stennis και άλλα πλοία του αμερικανικού Ναυτικού να μην επιστρέψουν στον Περσικό Κόλπο, όσο το Ιράν διεξήγαγε την άσκηση του, προειδοποιώντας ότι το Ιράν δεν συνηθίζεται να επαναλάβει μια προειδοποίηση δύο φορές. [2] Λίγο μετά την αυστηρή προειδοποίηση του Ιράν προς την Ουάσινγκτον, ο γραμματέας τύπου του Πενταγώνου απάντησε κάνοντας μια δήλωση που έλεγε: «Κανείς σε αυτή την κυβέρνηση επιδιώκει την αντιπαράθεση [με το Ιράν] πάνω από τα στενά του Ορμούζ. Είναι σημαντικό να πέσει η θερμοκρασία». [3]  
Σε ένα πραγματικό σενάριο της στρατιωτικής σύγκρουσης με το Ιράν, είναι πολύ πιθανό ότι τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα θα επιχειρούσαν στην ουσία έξω από τον Περσικό Κόλπο και από το νότιο Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα. Εκτός αν τα συστήματα πυραύλων που αναπτύσσει η Ουάσιγκτον στα πετρελαϊκά εμιράτα του νότιου Περσικού Κόλπου θέτονται σε λειτουργία, η ανάπτυξη των μεγάλων αμερικανικών πολεμικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο φαίνεται απίθανη. Οι λόγοι γι 'αυτό συνδέονται με τις γεωγραφικές πραγματικότητες και τις αμυντικές δυνατότητες του Ιράν.

Η γεωγραφία είναι εναντίον του Πενταγώνου: 
Η αμερικανική ναυτική δύναμη έχει όρια στον Περσικό Κόλπο

Η αμερικανική ναυτική δύναμη, η οποία περιλαμβάνει το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό και την αμερικανική Ακτοφυλακή, υπερισχύει όλων των άλλων πολεμικών ναυτικών και θαλάσσιων δυνάμεων στον κόσμο. Οι δυνατότητες του σε βαθιά θάλασσα ή στον ωκεανό είναι απαράμιλλες και δεν αντικρούεται από καμία άλλη ναυτική δύναμη. Υπεροχή δεν σημαίνει αήττητη. Οι αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις στα Στενά του Ορμούζ και στον Περσικό Κόλπο είναι παρ 'όλα αυτά ευάλωτες.
Παρά την ισχύ και δύναμη κουράς του, η γεωγραφία δρα κυριολεκτικά ενάντια της ισχύος του αμερικανικού ναυτικού στα Στενά του Ορμούζ και στον Περσικό Κόλπο. Η σχετική στενότητα του Περσικού Κόλπου το καθιστά σαν ένα κανάλι, τουλάχιστον σε στρατηγικό και στρατιωτικό πλαίσιο. Μιλώντας μεταφορικά, τα αεροπλανοφόρα και τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ περιορίζονται σε στενά ύδατα ή κλείνονται μέσα στα παράκτια ύδατα του Περσικού Κόλπου. [Βλέπε παραπάνω χάρτη]
Εκεί είναι που οι προηγμένες δυνατότητες των πυραύλων του ιρανικού στρατού μπαίνουν στο παιχνίδι. Το ιρανικό οπλοστάσιο πυραύλων και τορπιλών θα είχαν σύντομο και εύκολο έργο έναντι των αμερικανικών περιουσιακών στοιχείων του πολεμικού ναυτικού στα νερά του Περσικού Κόλπου, όπου τα αμερικανικά πλοία είναι συσφιγμένα. Αυτός είναι ο λόγος που ώθησε τις ΗΠΑ να ανεγείρουν ένα σύστημα αντιπυραυλικής ασπίδας στον Περσικό Κόλπο μέσα στις χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC) τα τελευταία χρόνια.
Ακόμα και τα μικρά περιπολικά σκάφη του Ιράν στον Περσικό Κόλπο, τα οποία εμφανίζονται αξιολύπητα και ασήμαντα κατά των αμερικανικών αεροπλανοφόρων ή πολεμικών πλοίων, τα απειλούν. Τα συμπεράσματα μπορούν να είναι απελπιστικά. Αυτά τα περιπολικά σκάφη του Ιράν μπορούν εύκολα να εκτοξεύσουν ένα μπαράζ από πυραύλους που θα μπορούσαν να επιφέρουν σημαντικές βλάβες και να βυθίσουν πράγματι μεγάλα αμερικανικά πολεμικά. Τα ιρανικά μικρά περιπολικά πλοιάρια είναι επίσης δύσκολα ανιχνεύσιμα και δύσκολοι στόχοι.
Οι ιρανικές δυνάμεις θα μπορούσαν να επιτεθούν επίσης τα αμερικανικά πλοία σχετικά απλά με τη δρομολόγηση πυραυλικών επιθέσεων από την ιρανική ηπειρωτική χώρα στις βόρειες ακτές του Περσικού Κόλπου. Ήδη το 2008, το Ινστιτούτο για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή της Ουάσιγκτον αναγνώρισε την απειλή από τις κινητές παράκτιες συστοιχίες πυραύλων του Ιράν, βλήματα έδαφος-θάλασσα, και μικρά σκάφη οπλισμένα με πυραύλους. [4] Άλλες ιρανικές ναυτικές μονάδες, όπως μη επανδρωμένα αεροπλάνα, χόβερκραφτ, νάρκες, οργανωμένες ομάδες δυτών, και μίνι-υποβρύχια θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε ασύμμετρη ναυτική πολεμική επιχείρηση εναντίον του Πέμπτου Στόλου των ΗΠΑ.
Ακόμα και οι ίδιες προσομοιώσεις πολέμου του Πενταγώνου έχουν δείξει ότι ένας πόλεμος στον Περσικό Κόλπο με το Ιράν θα ήταν καταστροφή για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον στρατό της. Ένα βασικό παράδειγμα είναι η πρόκληση της Χιλιετίας του 2002 (Millennium Challenge 2002, MC02), πολεμικό παιχνίδι στον Περσικό Κόλπο, το οποίο διεξήχθη από τις 24 Ιουλίου 2002 μέχρι τις 15 Αυγούστου 2002 και πήρε σχεδόν δύο χρόνια για να προετοιμαστεί. Αυτό η άσκηση μαμούθ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ακριβά παιχνίδια πολέμου που έγινε ποτέ από το Πεντάγωνο. Το Millennium Challenge 2002 πραγματοποιήθηκε λίγο μετά την απόφαση του Πεντάγωνου να συνεχίσει τη δυναμική του πολέμου στο Αφγανιστάν με στόχο το Ιράκ, τη Σομαλία, το Σουδάν, τη Λιβύη, το Λίβανο, τη Συρία, και με ολοκλήρωση στο Ιράν ως το μεγάλο βραβείο σε μια ευρεία στρατιωτική εκστρατεία για να εξασφαλιστεί η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στη νέα χιλιετία.Μετά την λήξη του Millennium Challenge 2002, αυτό το πολεμικό παιχνίδι παρουσιάστηκε «επίσημα» ως προσομοίωση ενός πολέμου κατά του Ιράκ υπό την εξουσία του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά στην πραγματικότητα αυτά τα παιχνίδια πολέμου αφορούσαν το Ιράν. [5] Οι ΗΠΑ είχαν ήδη κάνει εκτιμήσεις για την επερχόμενη αγγλοαμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Εξάλλου, το Ιράκ δεν είχε καμία ναυτική δυνατότητα που να άξιζε την χρήση του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ σε τόση μεγάλη κλίμακα.

Το Millennium Challenge 2002 διεξαχθεί για την προσομοίωση ενός πολέμου με το Ιράν, το οποίο είχε κωδική ονομασία «Red» και αναφέρεται σε ένα εχθρό κράτος παρίας της Μέσης Ανατολής στον Περσικό Κόλπο. Εκτός από το Ιράν, καμία άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις περιμέτρους και τα χαρακτηριστικά και τις στρατιωτικές δυνάμεις του «Red», από τα περιπολικά πλοία έως τις μοτοσικλέτες. Η προσομοίωση πόλεμου έλαβε χώρα επειδή η Ουάσινγκτον σχεδίαζε να επιτεθεί στο Ιράν αμέσως μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Το σενάριο του πολεμικού παιχνιδιού 2002 που ξεκίνησε με την κωδική ονομασία "Blue" των ΗΠΑ, δίνοντας στο Ιράν μια μέρα ultimatum να παραδοθεί κατά το έτος 2007. Η ημερομηνία του πολεμικού παιχνιδιού του 2007 συμπίπτει χρονολογικά με το σχέδιο των ΗΠΑ να επιτεθούν στο Ιράν μετά την ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο το 2006, η οποία έπρεπε να επεκταθεί, σύμφωνα με τα στρατιωτικά σχέδια, σε ένα ευρύτερο πόλεμο κατά της Συρίας. Ο πόλεμος εναντίον του Λιβάνου, όμως, δεν πήγει όπως έχει προγραμματιστεί και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συνειδητοποίησαν ότι αν η Χεζμπολάχ μπορούσε να τους αντιμετωπίσει στο Λίβανο, η συνέχιση του διευρυμένου πόλεμο με τη Συρία και το Ιράν θα ήταν καταστροφική.


Στο σενάριο πολέμου Millennium Challenge 2002, το Ιράν θα αντιδρούσε στην επίθεση των ΗΠΑ, με τη δρομολόγηση ενός μαζικού καταιγισμού πυραύλων που θα σύντριβαν τις ΗΠΑ και θα κατάστρεφαν δεκαέξι πλοία του αμερικανικού Ναυτικού -ένα αεροπλανοφόρο, δέκα περιπολικά, και πέντε αμφίβια πλοία. Υπολογίζεται ότι αν αυτό είχε συμβεί σε πραγματικό πλαίσιο θέατρο πολέμου, περισσότεροι από 20.000 Αμερικανούς στρατιώτες θα είχαν σκοτωθεί κατά την πρώτη ημέρα της επίθεσης. [6]
Στη συνέχεια, το Ιράν θα έστελνε τα μικρά περιπολικά σκάφη του -αυτά που φαίνονται ασήμαντα σε σύγκριση με το USS John C. Stennis και τα άλλα μεγάλα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ- για να συντρίψουν το υπόλοιπο των ναυτικών δυνάμεων του Πενταγώνου στον Περσικό Κόλπο, που θα είχε ως αποτέλεσμα ζημίες και βύθιση του μεγαλύτερου μέρους των πλοίων του Πέμπτου Στόλου των ΗΠΑ και την ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά την ήττα των ΗΠΑ, τα παιχνίδια πολέμου ξεκίνησαν ξανά από την αρχή, αλλά το «Red» (το Ιράν) έπρεπε να επιχειρήσει με την παραδοχή χάντικαπ και ελλείψεων, έτσι ώστε οι αμερικανικές δυνάμεις να μπορέσουν να βγουν νικηφόρες από την άσκηση. [7] Αυτή η έκβαση των παιχνιδιών πολέμου απέτρεψε την συντριβή των ΗΠΑ στο πλαίσιο ενός πραγματικού συμβατικού πολέμου με το Ιράν στον Περσικό Κόλπο.
Ως εκ τούτου, η τεράστια ναυτική δύναμη της Ουάσιγκτον εμποδίζεται τόσο από τη γεωγραφία, όσο και από τις ιρανικές στρατιωτικές δυνατότητες, όταν πρόκειται για μάχες στο Περσικό Κόλπο ή ακόμη και σε ένα μεγάλο μέρος του Κόλπου του Ομάν. Χωρίς ανοιχτή θάλασσα, όπως στον Ινδικό Ωκεανό και στον Ειρηνικό Ωκεανό, οι ΗΠΑ θα πρέπει να πολεμήσουν με σημαντικούς μειωμένους χρόνους απόκρισης και, το σημαντικότερο, δεν θα είναι σε θέση να πολεμήσουν από στρατιωτικά ασφαλή απόσταση (stand-off distance). Έτσι, ολόκληρη η εργαλειοθήκη των αμερικανικών πολεμικών αμυντικών συστημάτων, τα οποία σχεδιάστηκαν για μάχες στο ανοικτό πέλαγος χρησιμοποιώντας αποστάσεις ασφαλείας, καθίστανται ανεφάρμοστα στον Περσικό Κόλπο.

Αχρηστεύοντας τα στενά του Ορμούζ ως περιττά για να αποδυναμωθεί το Ιράν;

Όλος ο κόσμος γνωρίζει τη σημασία των στενών του Ορμούζ και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Ιρανοί μπορούν να τα κλείσουν στρατιωτικά για σημαντικό χρονικό διάστημα. Για αυτόν τον λόγο, οι ΗΠΑ συνεργάζονται με τις χώρες του Κόλπου (GCC) - Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα- για να επανασχεδιάσουν τη μεταφορά του πετρελαίου μέσω αγωγών, παρακάμπτοντας τα στενά του Ορμούζ και διοχετεύοντας το πετρέλαιο των χωρών του κόλπου GCC απευθείας στον Ινδικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα ή τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η Ουάσιγκτον έχει επίσης πιέσει το Ιράκ για την αναζήτηση εναλλακτικών διαδρομών με συνομιλίες με την Τουρκία, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία.



Τόσο το Ισραήλ και όσο και η Τουρκία έχουν επίσης μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτό το στρατηγικό σχέδιο. Η Άγκυρα έχει περιέλθει σε συζητήσεις με το Κατάρ για τη δημιουργία ενός τερματικού σταθμού πετρελαίου που θα φτάσει στη Τουρκία μέσω του Ιράκ. Η τουρκική κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να πείθει το Ιράκ να συνδέσει τις νότιες πετρελαιοπηγές του, όπως οι βόρειες πετρελαιοπηγές του Ιράκ, με τους αγωγούς διέλευσης που τρέχουν μέσω της Τουρκίας. Όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με τα οράματα της Τουρκίας να γίνει ένας ενεργειακός διάδρομος και σημαντικός ακρογωνιαίος λίθος της διαμετακόμισης.
Οι στόχοι του ανασχεδιασμού της μεταφοράς του πετρελαίου από τον Περσικό Κόλπο θα αφαιρούσαν σημαντικό στοιχείο της στρατηγικής μόχλευσης που έχει το Ιράν κατά της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της. Θα είχαν πράγματι ως συνέπεια την αποτελεσματική μείωση της σημασίας των Στενών του Ορμούζ. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει προϋπόθεση για τις πολεμικές προετοιμασίες ενός πόλεμου υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της.
Είναι σε αυτό το πλαίσιο που ο αγωγός αργού πετρελαίου του Abu Dhabi ή ο αγωγός πετρελαίου του Hashan-Fujairah προωθόυνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να παρακάμψουν τη θαλάσσια διαδρομή του Περσικού Κόλπου που περνά από τα στενά του Ορμούζ. Ο σχεδιασμός του έργου συγκεντρώθηκε το 2006, η σύμβαση εκδόθηκε το 2007, και η κατασκευή ξεκίνησε το 2008. [8] Ο αγωγός αυτός πηγαίνει κατ 'ευθείαν από το Αμπού Ντάμπι προς το λιμάνι Fujairah στην ακτή του Κόλπου του Ομάν στην Αραβική Θάλασσα.
Με άλλα λόγια, θα δώσει άμεση πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό των εξαγωγών πετρελαίου από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Παρουσιάστηκε ανοιχτά ως μέσο για την εξασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας με την παράκαμψη του Ορμούζ και επιδιώκει την αποφυγή του ιρανικού στρατού. Παράλληλα με την κατασκευή αυτού του αγωγού, η ανέγερση μιας στρατηγικής δεξαμενής πετρελαίου στη Fujairah προβλέπεται επίσης για το ενδεχόμενο της διατήρησης της ροής του πετρελαίου στη διεθνή αγορά σε περίπτωση που κλείνει ο Περσικός Κόλπος. [9]
Εκτός από το Petroline (Σαουδικός Αγωγός Ανατολής-Δύσης), η Σαουδική Αραβία εξετάζει εναλλακτικές οδούς διέλευσης και τους λιμένες των νότιων γειτόνων της στην Αραβική Χερσόνησο, του Ομάν και της Υεμένης. Το υεμενητικό λιμάνι Μουκάλα, στις ακτές του Κόλπου του Άντεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Ριάντ. Το 2007, ισραηλινές πηγές ανέφεραν με τυμπανοκρουσίες ότι αναπτυσσόταν ένα σχέδιο αγωγού που θα σύνδεε τις Σαουδικές πετρελαιοπηγές με την Fujairah στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Μουσκάτ του Ομάν, και τελικά την Μουκάλα στην Υεμένη. Η επαναλειτουργία του αγωγού Ιράκ-Σαουδική Αραβία (IPSA), ο οποίος, ειρωνεία της τύχης, χτίστηκε από τον Σαντάμ Χουσεΐν για να αποφύγει τα στενά του Ορμούζ και το Ιράν, είναι επίσης θέμα συζήτησης των Σαουδαραβών με την ιρακινή κυβέρνηση στη Βαγδάτη.
Αν η Συρία και ο Λίβανος μετατρέπονταν σε πελάτες της Ουάσινγκτον, τότε ο εν υπνώσει Trans-Arabian αγωγός (Tapline) θα μπορούσε επίσης να ενεργοποιηθεί εκ νέου, μαζί με άλλες εναλλακτικές διαδρομές από την Αραβική Χερσόνησο μέχρι την ακτή της Μεσογείου. Χρονολογικά, αυτό θα ταιριάζε με τις προσπάθειες της Ουάσινγκτον να κατακτήσει τον Λίβανο και τη Συρία σε μια προσπάθεια να απομονωθεί το Ιράν πριν από οποιαδήποτε πιθανή αναμέτρηση με την Τεχεράνη.
Οι ιρανικές ναυτικές ασκήσεις Velayat-90, οι οποίες επεκτάθηκαν στην στενή γειτνίαση της εισόδου της Ερυθράς Θάλασσας στον Κόλπο του Άντεν έξω από τα χωρικά ύδατα της Υεμένης, έγιναν επίσης στον Κόλπο του Ομάν κοντά στις ακτές του Ομάν και τις ανατολικές ακτές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Μεταξύ άλλων γεγονότων, η Velayat-90 θα πρέπει να νοηθεί ως μήνυμα ότι η Τεχεράνη είναι έτοιμη να επιχειρήσει έξω από τον Περσικό Κόλπο και μπορεί ακόμη και να χτυπήσει ή να μπλοκάρει τους αγωγούς που επιδιώκουν να παρακάμψουν τα στενά του Ορμούζ.
Η γεωγραφία στέκεται και πάλι στο πλευρό του Ιράν σε αυτή την περίπτωση. Παρακάμπτοντας τα στενά του Ορμούζ ακόμα δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα που ανήκουν στις χώρες του Κόλπου GCC βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο ή κοντά στις ακτές του, πράγμα που σημαίνει ότι όλα βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το Ιράν και, συνεπώς, εντός της ιρανικής ακτίνας άμεσης επίθεσης.
Όπως και στην περίπτωση του αγωγού Hashan-Fujairah, οι Ιρανοί θα μπορούσαν εύκολα να απενεργοποιήσουν τη ροή του πετρελαίου από το σημείο εκκίνησης. Η Τεχεράνη θα μπορούσε επίσης να εκτοξεύσει πυραύλους και αεροπορικές επιθέσεις ή να αναπτύξει τις χερσαίες δυνάμεις της, τις ναυτικές δυνάμεις, την πολεμική αεροπορία της, και αμφίβιες δυνάμεις στις περιοχές αυτές. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να μπλοκάρει τα στενά του Ορμούζ. Εν τέλει, η πρόληψη της ροής της ενέργειας είναι ο κύριος σκοπός των ιρανικών απειλών.


Ο αμερικανο-ιρανικός Ψυχρός Πολέμος

Η Ουάσιγκτον είναι στην επίθεση κατά του Ιράν χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Οι εντάσεις στα στενά του Ορμούζ και στον Περσικό Κόλπο είναι μόνο ένα μέτωπο σε έναν επικίνδυνο πολυμετωπικό περιφερειακό ψυχρό πόλεμο μεταξύ της Τεχεράνης και της Ουάσιγκτον στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Από το 2001, το Πεντάγωνο έχει επίσης αναδιαρθρώσει τον στρατό του για αντισυμβατικούς πολέμους με εχθρούς, όπως το Ιράν. [10]
Παρ 'όλα αυτά, η γεωγραφία πάντα δούλεψε κατά του Πεντάγωνου και οι ΗΠΑ δεν έχουν βρει λύση για το ναυτικό δίλημμα τους στον Περσικό Κόλπο. Αντί συμβατικού πολέμου, η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε να καταφύγει σε διεξαγωγή ενός συγκαλυμμένου, οικονομικού, διπλωματικού πολέμου κατά του Ιράν.


*O Mahdi Darius Nazemroaya είναι κοινωνιολόγος και βραβευμένος συγγραφέας. Είναι Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ. Ειδικεύεται για τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Έχει διατελέσει συνεργάτης και επισκέπτης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε πολλά προγράμματα και διεθνή δίκτυα όπως το Al Jazeera, Press TV και της Russia today. Τα έργα του έχουν δημοσιευτεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες. Γράφει, επίσης, για το Στρατηγικό Ίδρυμα Πολιτισμού (ΕΕΤ), στη Μόσχα, Ρωσία.

Σημειώσεις
[1] Fars News Agency, “Foreign Warships Will Need Iran’s Permission to Pass through Strait of Hormuz,” January 4, 2011.
[2] Fars News Agency, “Iran Warns US against Sending Back Aircraft Carrier to Persian Gulf,” January 4, 2011.
[3] Parisa Hafezi, “Iran threatens U.S Navy as sanctions hit economy,” Reuters, January 4, 2012.
[4] Fariborz Haghshenass, “Iran’s Asymmetric Naval Warfare,” Policy Focus, no.87 (Washington, D.C.: Washington Institute for Near Eastern Policy, September 2010).
[5] Julian Borger, “Wake-up call,” The Guardian, September 6, 2002.
[6] Neil R. McCown, Developing Intuitive Decision-Making In Modern Military Leadership (Newport, R.I.: Naval War College, October 27, 2010), p.9.
[7] Sean D. Naylor, “War games rigged? General says Millennium Challenge ‘02 ‘was almost entirely scripted,’” Army Times, April 6, 2002.
[8] Himendra Mohan Kumar, “Fujairah poised to be become oil export hub,” Gulf News, June 12, 2011.
[9] Ibid.
[10] John Arquilla, “The New Rules of War,” Foreign Policy, 178 (March-April, 2010): pp.60-67.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_373.html

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Επιστολή διαμαρτυρίας στον Πρόεδρο Ομπάμα


Serving Hellenism Since 1947
ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1947
Pan-Macedonian Association, Inc., U.S.A.
Παμμακεδονική Ένωση Ηνωμένων Πολιτειών


25 Ιανουαρίου 2012


Προς: κ Μπαράκ Ομπάμα
Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
1600 Pennsylvania Ave. NW
Washington DC, 20502

Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε,

Τα μέλη της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ (μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές οργανώσεις στις ΗΠΑ), και μέλη των Παμμακεδονικών Ενώσεων ανά την υφήλιο, προερχόμενα από τη Μακεδονία (τη βόρεια περιοχή της Ελλάδας) σας αποστέλλουμε αυτή την επιστολή. Επιθυμούμε να σας μεταφέρουμε τις ανησυχίες μας για τα γεγονότα που συνέβησαν στο Ευρωπαϊκό τουρνουά της Χειρόσφαιρας (Χάντμπολ) την περασμένη εβδομάδα στο Νις της Σερβίας όπου παραβρέθηκε ο κ. Φίλιπ Ρίκερ, Αναπληρωτής Υφυπουργός Εξωτερικών στον αγώνα μεταξύ των εθνικών ομάδων της Τσεχίας και των Σκοπίων στις 19 Ιανουαρίου, 2012. Χωρίς αμφιβολία, τα γεγονότα αυτά είναι προσβλητικά για το ελληνικό έθνος και η δική του παρουσία όταν τραγουδούσαν τα αλυτρωτικά τραγούδια της ΠΓΔΜ μπορεί να χαρακτηριστεί ως διπλωματική γκάφα [1, 2]. Στη συνέντευξη που έδωσε στο Δίκτυο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Χειρόσφαιρας εκείνη την ημέρα εξήρε τη «διπλωματία των σπορ», αλλά έδειξαν τον κ. Ρίκερ να χειρονομείτε θετικά προς την κατεύθυνση των Σκοπιανών όταν τραγουδούσαν τα αλυτρωτικά τραγούδια κατά της Ελλάδος . Ίσως να μην κατάλαβε τι πραγματικά μετέφεραν οι στίχοι των φιλάθλων, αλλά σίγουρα δεν ανταποκρίνονταν στην έννοια της «διπλωματίας των σπορ», η οποία πρέπει να υπερβαίνει τις πολιτικές διαφορές και να φέρνει τους λαούς πιο κοντά μεταξύ μας.
Κρίνουμε πως οι οπαδοί της Σκοπιανής ομάδας κρατώντας την προηγούμενη σημαία των Σκοπίων (χρησιμοποιώντας ελληνικό σύμβολο που σημαίνει πως ο ιδιοκτήτης αυτού του συμβόλου είναι τα Σκόπια) έκαναν επίδειξη αλυτρωτισμού κατά της Ελλάδας κατά παράβαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, και της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, τον Δεκέμβριο του 2011. Αν ο κ. Υφυπουργός δεν είδε τις μικρές σημαίες τότε είμαστε σίγουροι πως δεν του διέφυγε η γιγαντιαία σημαία που υψώθηκε και κάλυπτε το μισό γήπεδο. Επιπλέον, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι το τραγούδι που τραγουδούσαν οι οπαδοί ονομάζεται «Izlezi Momče» ή «Νεαρό παιδί/ παλληκάρι» και οι στίχοι είναι:
«Βγες έξω παλληκάρι στη βεράντα και χαιρέτισε τη γενιά του Goče Delčev...σήκωσε το χέρι σου ψηλά ...πάμε για να κατακτήσουμε την κοιλάδα της Θεσσαλονίκης!»
Φωτογραφήθηκε και με την εθνική ομάδα χειρόσφαιρας της ΠΓΔΜ στην πρώτη σελίδα της Σκοπιανής εφημερίδας «Fokus» με τον τίτλο: «Ο Ρίκερ επίσης τραγούδησε για τη φυλή του Goče» [2]. Δυστυχώς η παρουσία και η ανοχή του χρησιμοποιήθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της ΠΓΔΜ ως έμμεση υποστήριξη της χώρας σε...Τι ακριβώς; Μήπως την κατάκτηση της βόρειας ελληνικής περιοχής; Αυτό το άσμα με τα αλυτρωτικά υπονοούμενα, από φίλαθλους και παίκτες εθνικών αθλητικών ομάδων είναι περιττό να πούμε πως είναι ένα νέο φαινόμενο στην ΠΓΔΜ [3]. Ενώ κατανοούμε ότι αυτά είναι μόνο αθλητικά γεγονότα, και ενώ γνωρίζουμε επίσης ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται αλυτρωτικές σημαίες από αξιωματούχους των Σκοπίων, παρ’ όλα αυτά αισθανόμαστε ότι εκφράζουν τη στάση μιας μεγάλης βάσης του πληθυσμού και θέσεις επισήμων κύκλων της ΠΓΔΜ. Είναι κακόγουστα παραδείγματα μιας κοινωνίας με μανιώδεις ιδέες αλυτρωτισμού σχετικά με το τι είναι η πατρίδα, η ιστορία, και η θέση τους στα Βαλκάνια. Συνεπώς, είναι καθήκον της διεθνούς κοινότητας να σταματήσει τον κατήφορο του εθνικισμού που απορρέει από τα Σκόπια, και όχι να δείχνει υποστήριξη. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η χρήση του ελληνικού ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια, και αυτό ήταν φανερό από την αρχή. Το πρόβλημα είναι ο υπερεθνικισμός της κυβέρνησης των Σκοπίων.
Επίσης, θέλουμε να γνωρίζετε ότι η κυβέρνηση των Σκοπίων και οι πολίτες (τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας τους) έχουν αυξήσει τη ρητορική τους εναντίον των γειτόνων τους κατά τα τελευταία χρόνια και φοβόμαστε ότι δεν έχει φτάσει στο κρεσέντο. Από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Αντόνιο Μιλοσόσκι που υποστήριξε πως δεν υπήρξε ποτέ Μακεδονία στην Ελλάδα πριν από το 1988, από επίσημες οργανώσεις της Σκοπιανής διασποράς που υποστηρίζουν τα ίδια αλλά και αμφισβητούν την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας ζητώντας την «Ενωμένη Μακεδονία» [4, 5], από μεγάλο πανό της «Ενωμένης Μακεδονίας» κατά τη διάρκεια επίσημων εκδηλώσεων στα Σκόπια με παρουσία των υψηλότερων στελεχών της κυβέρνησης [6], μέχρι την «κηδεία της Ελλάδας» της περασμένης εβδομάδας και το κάψιμο της σημαίας στο καρναβάλι της πόλης της Vevčani [7-9] με κυβερνητική υποστήριξη, και τώρα με τα αθλητικά γεγονότα, η κοινωνία των Σκοπίων προχωρεί σε επικίνδυνο δρόμο για την σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή. Όλες οι καταγγελίες της Ελλάδας για αυτά τα συμβάντα έχουν αντιμετωπιστεί με περιφρόνηση, γελοιοποίηση, και με δήθεν έκπληξη από τα ΜΜΕ των Σκοπίων. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση με την οποία ο κ. Ρίκερ συνεργάστηκε ως Πρέσβης των ΗΠΑ μέχρι το 2011, δεν αντικατοπτρίζει μια χώρα που είναι ώριμη για να εισέλθει στους διεθνείς οργανισμούς ως ένα φιλικό – ισότιμο προς την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του κόσμου – κράτος. Δεν θεωρούμε αυτά τα γεγονότα ως μεμονωμένα ή ασήμαντα και αισθανόμαστε ότι δεν είναι πρέπον για υψηλόβαθμους αξιωματούχους των ΗΠΑ να παραμένουν σιωπηλοί, αλλά πόσο μάλλον να συνδέονται με αυτά.
Κύριε Πρόεδρε, απαιτούμε μερικές εξηγήσεις.

Με εκτίμηση,

Κώστας Χατζηστεφανίδης Δημήτρης Χατζής
Ύπατος Πρόεδρος Ύπατος Γραμματέας
Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ

Παύλος Κωτρότσιος
Πρόεδρος Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου

Συνυπογράφοντες:
Παμμακεδονική Ένωση Αυστραλίας-Δημήτρης Μηνάς, Πρόεδρος
Παμμακεδονική Ένωση Καναδά-Χαράλαμπος Μουτουσίδης, Πρόεδρος
Παμμακεδονική Ένωση Ευρώπης-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, Πρόεδρος
Μακεδονικά Τμήματα Αφρικής-Αμύντας Παπαθανασίου, Πρόεδρος

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
Νίνα Γκατζούλη, Συντονίστρια (Εκπροσωπούσα 150 και πλέον Μακεδονικές Οργανώσεις)

Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Δαρδαβέσης, Πρόεδρος
Ομοσπονδία Δυτικομακεδονικών Σωματείων, Γεώργιος Τζούλης, Πρόεδρος
Ε.Α.Σ. ΣΕΓΑΣ Θεσσαλονίκης, Δημήτριος Γάκης, Πρόεδρος
«Ομάδα 21» Μακεδονίας - Θράκης, Αντώνης Δασκόπουλος, Πρόεδρος
Σύλλογος Απανταχού Πισοδεριτών «Η Αγία Τριάς», Μιχαήλ Λιάκος, Πρόεδρος
Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης, Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, Πρόεδρος

ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΣΤΟ "ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ"
Σύλλογος Απογόνων Μακεδονομάχων Φλώρινας
Σύλλογος Απογόνων Μακεδονομάχων Αμυνταίου
Φιλεκπαιδευτικός Όμιλος Φλωρίνης «Αριστοτέλης»
Πολιτιστικός Σύλλογος Σιταριάς Φλώρινας
Πολιτιστικός Σύλλογος "Νέοι Ορίζοντες" Σιταριάς Φλώρινας
Πολιτιστικός Σύλλογος "Ο Μέγας Αλέξανδρος" Πολυπλάτανου Φλώρινας
Σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος» Εθνικού - Κρατερού - Αγίας Παρασκευής
Πολιτιστικός Σύλλογος «Ελπίδα» Μελίτης Φλώρινας
Φορέας ιστορίας και πολιτισμού "Ιερά Δρύς" Κέλλης Φλώρινας
Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος "Αμύντας" Σκοπιάς Φλώρινας
Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Νομού Κοζάνης
Πολιτιστικός Σύλλογος Κοζάνης "Οι Μακεδνοί"
Κίνηση Δημοτών Έδεσσας «Ίων Δραγούμης»
Σύλλογος Απογόνων Μακεδονομάχων Έδεσσας-Αλμωπίας
Λαογραφική Εταιρεία Νομού Πέλλας
Σύλλογος Φίλων Αρχαιοτήτων Έδεσσας «Οι Τημενίδες»
Πολιτιστικός Σύλλογος «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»
Πολιτιστικός Σύλλογος Κάτω Γραμματικού Έδεσσας «Πατριάρχης Χρύσανθος»
Σύλλογος «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού» Αριδαίας
Σύλλογος «Φίλων Μακεδονικής Πολιτιστικής Παράδοσης» Αλμωπίας
Μορφωτικός Σύλλογος Ίδα Εξαπλατάνου «Ιων Δραγούμης»
Ιστορική & Λαογραφική Εταιρεία «Φίλιππος» Γιαννιτσών
Μακεδονικός Χορευτικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Αμύντας» Καλυβίων
Μορφωτικός Περιβαλλοντικός Όμιλος Πέλλας «Αρχαία Πέλλα»
Μορφωτικός Σύλλογος Νέων Άρνισσας Έδεσσας
Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Λευκαδίων Νάουσας «Η Αγία Παρασκευή»
Μορφωτικός Χορευτικός Σύλλογος Χαρίεσσας Νάουσσας " 'Αγιος Δημήτριος"
Πολιτιστικός Σύλλογος Νέων Πολυπλάτανου Νάουσσας
Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία Κιλκίς «Τέχνη»
Πολιτιστικός Σύλλογος Γρίβας Κιλκίς
Πολιτιστική Εταιρεία Πανελλήνων «Μακεδνός» Θεσσαλονίκη
Πανελλήνιος Σύλλογος Απογόνων Μακεδονομάχων «Ο Παύλος Μελάς» Θεσ/νίκη
Παμμακεδονική Ένωση Μακεδονικού Αγώνα - Θεσσαλονίκη
Σύλλογος Κοζανιτών Θεσσαλονίκης «Άγιος Νικόλαος»
Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ν. Σερρών Θεσσαλονίκης
Σύλλογος Σκοπηνών Θεσσαλονίκης "Ο Ορφέας"
Ένωση Βαβδινών Θεσσαλονίκης
Πολιτιστικός Σύλλογος "Εμμανουήλ Παππάς" Θεσσαλονίκης
Πολιτιστική και Επιμορφωτική Εταιρεία Αρναίας Χαλκιδικής
Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών
Πολιτιστικός Σύλλογος Πεντάπολις Σερρών
Σύλλογος Σιδηροκαστρινών και περιχώρων "Το Ρούπελ"
Πολιτιστικός Μακεδονικός Σύλλογος "Μέγας Αλέξανδρος" Χαρωπού Σερρών
Λαογραφικός Πολιτιστικός Σύλλογος Χρυσοχωράφων Σερρών
Πολιτιστικός Σύλλογος Σκοτουσαίων Σερρών
Σύνδεσμος Μοναστηριωτών Θεσσαλονίκης «Καρτερία»
Σύλλογος Σταρτσοβιτών «ο Άγιος Μηνάς» Νέου Πετριτσίου Σερρών
Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Σερρών-Μελενίκου
Αδελφότητα Κυριών και Δεσποινίδων Μελενίκου "Η Αρμονία"
Σύλλογος Ευελπίδων Μελενίκου
Παμμακεδονική Συνομοσπονδία Αθηνών.
Ομοσπονδία Δυτικομακεδονικών Σωματείων Αθηνών.
Συνομοσπονδία Μακεδόνων Λεκανοπεδίου Αττικής.
Σύνδεσμος «Αλέξανδρος Φιλίππου Έλλην Μακεδών»
Σύνδεσμος Γυναικών Θεσσαλονίκης Μακεδονίας εν Αθήναις
Σύνδεσμος Μακεδόνων και Θρακών Παπάγου-Χολαργού
Σύλλογος Μακεδόνων Βόλου
Σύνδεσμος Πολιτών Ρήγας
Σύλλογος Φλωρινιωτών Θεσσαλονίκης
Φίλοι Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα Νομού Καστοριάς

Πηγές:
3) http://www.youtube.com/watch?v=wTiVQaKyLTs [Η εθνική ομάδα καλαθόσφαιρας των Σκοπίων στο Τουρνουά Κυπέλλου Ευρομπάσκετ, 31 Αυγούστου –18 Σεπτεμβρίου 2011]
5) http://makpress.blogspot.com/2012/01/3-video.html#axzz1j47XYt6B [Ο Πρόεδρος της Ενωμένης «Μακεδονικής» Διασποράς συμφωνεί με το όραμα μιας «Ενωμένης Μακεδονίας» σε μια ημερίδα στο Τορόντο του Καναδά το 2010.
6) http://www.youtube.com/watch?v=XfTVO4Gg0Jg&feature=player_embedded [Μεγάλο πανό μιας «Ενωμένης Μακεδονίας» στις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των Σκοπίων από τη Γιουγκοσλαβία στις 8 Σεπτεμβρίου 2011.

Κοινοποίηση: Joe Biden, Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ
Hillary Clinton, Υπουργό Εξωτερικών
Γερουσιατή John Kerry, Συντονιστή Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων
Γερουσιαστή Barbara Boxer
Γερουσιαστή Robert Menendez
Γερουσιαστή Benjamin L. Cardin
Γερουσιαστή Robert P. Casey Jr.
Γερουσιαστή Jim Webb
Γερουσιαστή Jeanne Shaheen,
Γερουσιαστή Christopher Coons
Γερουσιαστή Richard J. Durbin
Γερουσιαστή Tom Udall
Γερουσιαστή Richard Lugar,
Γερουσιαστή Ranking Member
Γερουσιαστή Bob Corker
Γερουσιαστή James E. Risch
Γερουσιαστή Marco Rubio
Γερουσιαστή James M. Inhofe
Γερουσιαστή Jim DeMint
Γερουσιαστή Johnny Isakson
Γερουσιαστή John Barrasso
Γερουσιαστή Mike Lee
Philip T. Reeker, Αναπληρωτή Υφυπουργό Υπουργείο Εξωτερικών
Υποστηρικτική Ομάδα του Κογκρέσου Ελληνικών Υποθέσεων (Hellenic Caucus)
Ελληνοαμερικανικά Μέσα Ενημέρωσης